Αρχαία Ελλάδα - Ancient Greece

Photos of various archeological sites in Greece, from every part of the country. From 5500 BC, to 1st century AD. 1. Abdera, Thrace (4th century BC)

1. Abdera, Thrace (4th century BC)
2. Acrocorinth, Corinth, Peloponnese (6th-3th century BC)
3. Acropolis of Athens aerial view
4. Acropolis of Athens, Erechthion detail with Caryatis (5th century BC)
5. Aegina island, temple of Afea (6th century BC)
6. Egosthena, classical fort, Attica (4th century BC)
7. Akrotiri at Santorini island, (destruction 1600BC)
8. Amphipolis wall, Macedonia (5th century BC)
9. Antikythira island mechanism (around 100BC)
10. Apollo temple at Vassai in Elis, Peloponnese (5th c.BC)
11. Argos, "Larissa" Acropolis in Argolid Peloponnese (from 6th c.BC)
12. Chaeronia Lion at Boeotia (4th c.BC)
13. Corinth, Temple of Apollo (7th c.BC)
14. Delos island, Cyclades General view
15. Delos Lions (5th c.BC)
16. Delphi, Tholos, Phocis (4th c.BC)
17. Delos island stoa (3rd c.BC)
18. Dimini Neolithic Citadel, Magnesia, Thessaly (6th Millennium BC)
19. Dion, Pieria, Macedonia mount Olympus visible (3rd-1st c.BC)
20. Dodoni Theater, Epirus (4th c.BC)
21. Dodona, Epirus, The Oracle
22. Drakospita of Karystos interior, Evia (Euboea) island, (6th c.BC)
23. Karystos Drakospito (Dragon House) exterior
24. Samos island, the Efpalinos tunnel (6th c.BC)
25. Eleusis,(ELEFSINA) Attica, The Telesterion (5th c.BC)
26. Epidaurus, Argolid, Peloponnese. Theatre (4th c.BC)
27. Erechthion, Acropolis of Athens (5th c.BC)
28. Faestos (Festos) Crete, Palace (1800 BC)
29. Temple of Hephestus ath Athens (5th c.BC)
30. Delphi, Kastalia holy spring, Phocis
31. Knossos, Crete, Palace stairway (1700-1570 BC)
32. Knossos fresco B (1600 BC)
33. Knossos Palace from the air
34. Kos island, Dodecannese. The Asklepion (2nd c.BC)
35. Lindos, Rhodes island, Dodecannese (4th c. BC)
36. Kea island, Cyclades, the Lion (6th c.BC)
37. Lycosoura (Lykosoura) city in Arcadia, Peloponnese (these ruins from 5th c.BC-most ancient city in Greece)
38. Walls of Mycaene, Argolid, Peloponnese (15th c. BC)
39. Mycenae, The Lion Gate (15th c.BC)
40. Atreus Treasury interior in Mycenae (16th c.BC)
41. Atreus Treasury exterior.
42. Temple of Nike, Athens (5th c.BC)
43 (2 photos). Olympia, Elis, Peloponnese and the Entrance to Stadium (5th c.BC)
44. Olynthos, Chalkidike, Macedonia (4rd c.BC)
45. Kerkyra (Corfu) island, Palaiopolis (various periods)
46. The Parthenon of Athens Acropolis (mid 5th c. BC)
47. Pella, Central Macedonia, mosaic (3rd c. BC)
48. Philippoi, Eastern Macedonia (3rd & 2nd c. BC)
49. Dion, Pieria, Macedonia Theater (2nd century BC)
50. Ramnous, Attica, Temple of Nemessis (5th c.BC)
51. Rhodes island (4thc. BC)
52. Samos island Heraeum (Ireon) 6th c.BC)
53. Samothrace island, NorthEast Aegean sea, Temple of Great Gods (5th c.BC)
54. Stagira, Chalkidiki, Macedonia The Walls (4th c. BC)
55. Temple of Poseidon at Sounion (Sunium-5th c. BC)
56. Artemis temple at Vravron (5th c.BC)
57. Temple of Zeus at Athens (from 6th c. BC to 1st c. AD)
58. Thermon, Etoloakarnania (Aetolia), western Greece (around 1000 BC)
59. Thessaloniki, capital of Macedonia Ancient town (from 3rd c. BC)
60. Thessaloniki (Salonica) Macedonia, the Agora (Forum)
61. Thission, Athens Agora (5th to 2nd c. BC)
62. Tiryns, Argolid, the Gallery (1650 BC)
63. Tiryns, the walls64. Vergina, Macedonia: The Tomb of Alexander I, King of Macedon (4th c. BC)

Music by Jean-Michel Jarre: Oxygene II

toy2day

Τάλως

Ένα από τα πιο γνωστά αρχαία ρομπότ στην Ελλάδα ήταν ο διάσημος Τάλως (στην αρχαία Κρητική διάλεκτο σημαίνει και ήλιος).
Κατασκευάστηκε από τον θεό Ήφαιστο, ο οποίος ήθελε να στείλει την εφεύρεσή του ως δώρο στον βασιλιά της Κρήτης Μίνωα.
Ο Τάλως ήταν τεράστιος ανθρωπόμορφος και χάλκινος. Προστάτευε την Κρήτη από τους εχθρούς της και επέβλεπε την εφαρμογή των νόμων. Μπορούσε να κινείται πολύ γρήγορα και ήταν σε θέση να κάνει σε μία μέρα τρεις φορές τον γύρο της Κρήτης (μέση ταχύτητα 250 km/h!). Είχε την δύναμη να εκσφενδονίζει τεράστιους βράχους εναντίων των αντιπάλων του ή να τους καίει με την καυτή αναπνοή του! Με αυτόν τον τρόπο απωθούσε τα εχθρικά πλοία προστατεύοντας την Κρήτη.
Όπως λέει ο μύθος, όταν οι Αργοναύτες επέστρεφαν απ' την Κολχίδα, με την δύναμη της μάγισσας Μήδειας κατάφεραν να καταστρέψουν τον Τάλω. Η Μήδεια κατάφερε να προκαλέσει σύγχυση στον Τάλω και τραυματίστηκε άσχημα στο πόδι του. Το αίμα έφυγε απ' την μία και μόνη φλέβα του σαν λιωμένο μέταλλο! Μία άλλη εκδοχή της ίδιας ιστορίας αναφέρει ότι ο Ποίας (πατέρας του Φιλοκτήτη) τόξευσε ένα βέλος στην φτέρνα του ρομπότ, μία βίδα πετάχτηκε και ο Ιχώρ, το αίμα των Θεών, έρευσε έξω απ' το μεταλλικό σώμα! Αρκετά νομίσματα στα οποία εικονίζεται ο Τάλως βρέθηκαν στην πόλη της Φαιστού.

Aγνοδίκη, η πρώτη γυναίκα γιατρός

Ανδρας είχε αναγκασθεί να ντυθεί η πρώτη γυναίκα γιατρός στην Αρχαία Ελλάδα, καθώς, έως τον 4ο αιώνα, είχε θεσμοθετηθεί νόμος που απαγόρευε στις γυναίκες να ασκούν ιατρική και όποια παρέβαινε τον νόμο τιμωρείτο με θανατική ποινή.

Πρόκειται για την Αγνοδίκη, η οποία δεν δίστασε να ντυθεί άνδρας και να μαθητεύσει στον διάσημο γιατρό Ηρόφιλο (355-280 π.Χ.) στην Αλεξάνδρεια. Μετά τη μαθητεία της, μεταμφιεσμένη πάντα σε άνδρα, επέστρεψε στην Αθήνα και άσκησε το ιατρικό επάγγελμα με μεγάλη επιτυχία και γρήγορα έγινε η ευνοούμενη των εύπορων γυναικών.
Οι Αθηναίοι γιατροί ζήλεψαν για την επιτυχία του νεοφερμένου γιατρού και η Αγνοδίκη καταγγέλθηκε ως άτομο που διαφθείρει τα ήθη των κυριών.
Η Αγνοδίκη αποκάλυψε τότε ότι ήταν γυναίκα και παραπέμφθηκε σε δίκη, αλλά όλες οι γυναίκες -και ιδίως οι πλούσιες και οι εταίρες- της συμπαραστάθηκαν με αποτέλεσμα να αθωωθεί. Οι γυναίκες μπορούσαν πλέον να ασκούν το ιατρικό επάγγελμα αρκεί να εξέταζαν μόνο γυναίκες.

Πολεμικός παιάνας των Σπαρτιατών

Βαδίζοντας προς τη μάχη, οι σπαρτιάτες πολεμιστές έψαλλαν τον παιάνα...

Άγετ', ώ Σπάρτας ευάνδρω κώροι
πατέρων πολιατάν λαιά μέν ίτυν προβάλεσθε,
δόρυ δ' ευτόλμως άνχεσθε, μή φειδομένοι τάς ζωάς.
Ου γάρ πάτριον τά Σπάρτα!
Εμπρός ώ της ευάνδρου Σπάρτης τέκνα πατέρων πολιτών,
διά της αριστεράς χειρός την ασπίδαν προβάλετε,
διά δέ της δεξιάς με τόλμη το δόρυ υψώσατε,
μη φειδόμενοι τις ζωές γιατί αυτό δεν είναι πατροπαράδοτον στην Σπάρτη !

Η σημασία των αρχαίων ονομάτων

Κλέος (=δόξα):
Αγαθοκλής (ο έχων αγαθή δόξα)
Δαμοκλής (η δόξα του δήμου)
Διοκλής (η δόξα του Διός)
Ευρύκλεια (αυτή που έχει μεγάλη δόξα)
Αγαθόκλεια (αυτή που έχει μεγάλη δόξα) κ.λ.π.

Αγορά (του δήμου):
Διαγόρας (ο αγορεύων - διαμέσου του Διός)
Αγοράκριτος (αυτός που κρίνεται από την αγορά)
Αγορακλής (αυτός που έχει δόξα στην αγορά)
Πυθαγόρας (αυτός που πληροφορεί την αγορά)
Πρωταγόρας (αυτός που είναι πρώτος στην αγορά) κ.λ.π.

Πόλις (-κράτος):
Εύπολις (ο καλός πολίτης)
Πολίαρχος (αυτός που άρχει της πόλεως)
Πολίοχος (ο υποβαστάζων την πόλι)
Δικαιόπολις (ο δίκαιος πολίτης) κ.λ.π.

Μήδος (τό=λόγος):
Διομήδης (η σκέψη του Διός)
Λαομήδεια (η σκέψη του λαού)
Πρωτομήδεια (η πρώτη στη σκέψη)
Αρχιμήδης (ο άρχων της σκέψεως) κ.λ.π.

Ίππος:
Ιπποδάμεια (αυτή που δαμάζει ίππους)
Ίππαρχος (αυτός που άρχει των ίππων, του ιππικού)
Ιπποκράτης (αυτός που κυριαρχεί, που ελέγχει τους ίππους)
Ιππολύτη (αυτή που αφήνει ελεύθερους τους ίππους) κ.λ.π.

Φίλος:
Ηροφίλη (η φίλη της Ήρας)
Δαμοφίλη (η φίλη του δήμου)
Φιλόστρατος (ο φίλος του στρατού)
Φιλοδήμος (ο φίλος του δήμου) κ.λ.π.

Βουλή:
Θρασύβουλος (ο έχων θαρρετή βούληση)
Κλεόβουλος (ο βουλόμενος την δόξα)
Εύβουλος (ο έχων αγαθή βούληση) κ.λ.π.

Δίκη:
Ευριδίκη (με μεγάλη δικαιοσύνη)
Λαοδίκη (η δίκη του λαού)
Πρόδικος (ο αρχιδικαστής)
Δικαίαρχος (ο άρχων δικαίως)
Δικαιοκλής (ο δοξάζων το δίκαιον) κ.λ.π.

Γένος:
Διογένης (από το γένος του Δία)
Πρωτογένεια (αυτή που ανήκει στο πρώτο γένος)
Ερμογένης (από το γένος του Ερμού)
Κλεογένης (η δόξα του γένους) κ.λ.π.

Νίκη:
Αγαθονίκη (η νίκη του γενναίου)
Νικαρέτη (η αρετή της νίκης)
Πλειστονίκης (ο έχων πολλές νίκες)
Ανδρονίκη (η νίκη του ανδρός) κ.λ.π.

Δήμος:
Δημάρατος (αυτός που ανυψώνει τον δήμο)
Δημόκριτος (αυτός που κρίνεται από το δήμο)
Δημονίκη (η νίκη του δήμου)
Δημοφίλη (η φίλη του δήμου) κ.λ.π.

Αγαθός:
Αγαθόκλεια (η γενναία και δοξασμένη)
Αγαθοσθένης (ο γενναίος με δύναμη)
Αγάθαρχος (ο αρχηγός των γενναίων) κ.λ.π.

Στρατός:
Στρατοκλής (η δόξα του στρατού)
Ηγησιστράτη (αυτή που ηγείται του στρατού)
Λυσιστράτη (αυτή που διαλύει τον στρατό)
Δημόστρατος (ο στρατός του δήμου) κ.λ.π.

Άριστος:
Αρίσταρχος (αυτός που άρχει των αρίστων)
Αριστονίκη (η νίκη των αρίστων)
Αριστείδης (ο έχων άριστη εμφάνιση)
Αριστομάχη (η άριστα μαχόμενη) κ.λ.π.

Νόμος:
Γλαυκονόμη (ο λαμπρός νόμος)
Ευρυνόμη (ο μεγάλος νόμος)
Εύνομος (ο καλός νόμος)
Ευρυνόμος (ο μεγάλος νόμος) κ.λ.π.

Αρετή:
Δημαρέτη (η αρετή του δήμου)
Φιλαρέτη (αυτή που αγαπά την αρετή)
Φιλάρετος (αυτός που αγαπά την αρετή) κ.λ.π.

ΜΙΧΑΛΗΣ Γ. ΛΕΟΥΣΗΣ

Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή

Όταν ακούμε από τον διάδοχο του Κ. Καραθεοδωρή στην έδρα του Πολυτεχνείου του Μονάχου κ. Roland Bulirsch ότι ο Κ. Καραθεοδωρή υπήρξε ο μεγαλύτερος έλληνας μαθηματικός μετά τον Αρχιμήδη για τον οποίον η ιστορία των Μαθηματικών γράφει τα πλέον εγκωμιαστικά σχόλια. Όταν διαβάζουμε επιστολή του Αϊνστάιν προς τον Κ. Καραθεοδωρή στην οποία δηλώνει πως μένει μπροστά του γονατιστός με σταυρωμένα χέρια για τις απορίες που του έλυσε σε μαθηματικούς του υπολογισμούς για τη θεωρία της σχετικότητας τότε δεν χρειαζόμαστε τίποτε άλλο για να διαπιστώσουμε το μέγεθος του Μαθηματικού Κ. Καραθεοδωρή γόνου ενός από τα πιο σημαντικά γενεαλογικά δέντρα της νεότερης ιστορίας της Ελλάδος με ρίζες στην Ανδριανούπολη της Θράκης.

Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή υπήρξε ένας από τους κορυφαίους μαθηματικούς παγκοσμίως και ο μεγαλύτερος Έλληνας μαθηματικός του αιώνα μας.

Γεννήθηκε στο Βερολίνο στις 13 Σεπτεμβρίου του 1873 και πέθανε στο Μόναχο στις 2 Φεβρουαρίου του 1950. Οι γονείς του ήταν Έλληνες, ο πατέρας του, Στέφανος Καραθεοδωρή, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και σπούδασε νομικά, ήταν γόνος της μεγάλης οικογένειας των Καραθεοδωρή, η οποία πρόσφερε μεγάλες υπηρεσίες στον Ελληνισμό. Ο Στέφανος Καραθεοδωρή, αφού αντιπροσώπευε πολλές φορές την Οθωμανική Αυτοκρατορία, εισήλθε τελικά στη διπλωματική υπηρεσία της Υψηλής Πύλης ως γραμματέας και αργότερα ως πρεσβευτής της στις Βρυξέλλες, στην Πετρούπολη και στο Βερολίνο. Η μητέρα του ονομαζόταν Δέσποινα Πετροκοκκίνου και καταγόταν από τη Χίο. Όλη η οικογένεια των Καραθεοδωρή καταγόταν από το Βοσνοχώρι, προάστιο της Ανδριανούπολης που απέχει έξι χιλιόμετρα απ’ αυτήν και βρίσκεται δίπλα στον Έβρο, προς νότο και δυτικά της πόλης. Οι κάτοικοι του Βοσνοχωρίου μετά τη μικρασιατική καταστροφή, εγκαταστάθηκαν το 1923 στο Αχυροχώρι, το οποίο μετονομάστηκε σε Νέα Βύσσα.

Ο Κωνσταντίνος πέρασε τα παιδικά του χρόνια στις Βρυξέλλες, όπου ο πατέρας του ήταν πρεσβευτής από το 1875. Μιλούσε Ελληνικά και Γαλλικά σαν μητρικές του γλώσσες. Από μικρός έδειξε το ταλέντο του στα μαθηματικά και πήρε δύο φορές το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμούς όλων των μαθητών του Βελγίου.

Από το 1891 ως το 1895 σπούδασε μηχανικός στη Στρατιωτική Σχολή του Βελγίου αποκτώντας τεχνική παιδεία. Στη συνέχεια πήγε στη Λέσβο, όπου μετείχε στην κατασκευή έργων οδοποιίας. Το 1898 πήγε στην Αίγυπτο, όπου εργάστηκε μέχρι το 1900 ως μηχανικός στη Βρετανική Εταιρεία κατασκευής του Φράγματος στο Ασσουάν και ανέλαβε υπηρεσία στα έργα του Νείλου. Εκεί, όταν τα νερά του Νείλου δεν επέτρεπαν εργασίες στο Φράγμα, μελετούσε μαθηματικά συγγράμματα και ιδιαίτερα το βιβλίο ανάλυσης του Jordan. Στην Αίγυπτο έκανε επίσης μετρήσεις στην κεντρική είσοδο της πυραμίδας του Χέοπος, τις οποίες δημοσίευσε. Τότε πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει το επάγγελμα του μηχανικού και να ασχοληθεί με τα μαθηματικά, προς μεγάλη έκπληξη της οικογένειας του. Έτσι φάνηκε η μαθηματική ιδιοφυΐα, η οποία επρόκειτο να τον αναδείξει ως έναν από τους επιφανέστερους μαθηματικούς της Ευρώπης. Για την επιλογή του τόπου των σπουδών του ταλαντευόταν μεταξύ Παρισιού και γερμανικών πανεπιστημιουπόλεων. Τελικά αποφάσισε να επιστρέψει στη Γερμανία, όπου είχε ακόμη συγγενείς. Εγγράφεται το 1900 στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου όπου σπουδάζει τα Μαθηματικά. Εκεί δίδασκαν μερικοί από τους καλύτερους μαθηματικούς της εποχής, όπως ο Σβαρτς (Schwarz) και ο Φρομπένιους (Frobenius). Μετά από λίγο καιρό συμμετείχε στο σεμινάριο του Schwarz, όπου γνώρισε τον Σμιτ (Schmidt) με τον οποίο συνδέθηκε σε όλη του τη ζωή. Το 1902, παρακινούμενος από τον Schmidt μεταγράφηκε στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν (Γοτίγγη), όπου δίδασκαν οι δύο κορυφαίοι μαθηματικοί Κλάιν (Klein) και Χίλμπερτ. Το Πάσχα του 1903 κατά την επίσκεψή του στο θείο του, που ήταν διευθυντής του Ισθμού της Κορίνθου, έγραψε την πρώτη του εργασία, η οποία δημοσιεύτηκε στο Mathematique Annalen, ένα από τα καλύτερα γερμανικά περιοδικά. Περί τα τέλη του 1903 έγινε από τον Χαν (Hann) μια εισήγηση στη Μαθηματική Εταιρεία του Γκέτινγκεν. Με αφορμή την εισήγηση αυτή, ο Καραθεοδωρή έγραψε διδακτορική διατριβή. Βάσει αυτής της διατριβής, με την οποία άφησε ανεξίτηλα ίχνη στην πρόοδο της Ανάλυσης, αναγορεύτηκε διδάκτωρ της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Γοτίγγης το 1904. Τον επόμενο χρόνο (Μάρτιος του 1905) έγινε υφηγητής μαθηματικών στο ίδιο το Πανεπιστήμιο, όπου δίδαξε επί τριετία, μέχρι το 1908. Μετά την υφηγεσία του ταξίδεψε πολλές φορές στο Παρίσι, όπου είχε επαφές με τους μεγάλους Γάλλους μαθηματικούς όπως τους Πικάρ (Picard), Πουανκαρέ (Poincare) και Μοντέλ (Montel). Το 1908 μετέβη στη Βόννη. Το 1909 τον βρίσκουμε ως τακτικό καθηγητή στο Πολυτεχνείο του Ανόβερου. Πήγε ευχαρίστως εκεί, παρά το γεγονός ότι επί δέκα χρόνια είχε ασχοληθεί με αφηρημένα μαθηματικά. Αυτό ίσως οφειλόταν στο ότι αρχικά ήταν μηχανικός και επειδή είχε μεγάλο ενδιαφέρον για τις εφαρμογές. Το 1910 βρέθηκε στο Breslau, όπου έμεινε μέχρι το 1913, όταν διαδέχτηκε στη Γοτίγγη τον Felix Klein, ένα από τα σπουδαιότερα μαθηματικά πνεύματα, έπειτα από επιθυμία του ίδιου. Το 1911 μετά από πρόσκληση του Ελευθερίου Βενιζέλου, έλαβε μέρος στην επιτροπή, η οποία διόρισε τους καθηγητές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατά το 1918 ανέλαβε στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου την έδρα που κατείχε ο Schwarz. Εκεί, παρέμεινε μέχρι το 1920, όταν τον κάλεσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος για να οργανώσει το Ιωνικό Πανεπιστήμιο στη Σμύρνη, το οποίο είχαν ιδρύσει οι Έλληνες της Ανατολής. Έμεινε μέχρι την κατάρρευση του μετώπου, μετά την οποία ακολούθησαν τα λυπηρά για το έθνος μας γεγονότα. Όταν οι Τούρκοι κατέστρεψαν την Σμύρνη, ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή κατόρθωσε να διασώσει την Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη και να την μεταφέρει στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Το 1922 διορίστηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1923 – 1924 στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Το 1924 εγκατέλειψε την Ελλάδα και διορίσθηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, ως διάδοχος του Lindemann. Από κει το 1930 και πάλι από πρόσκληση του Ελ. Βενιζέλου – πήγε στην Αθήνα για τρίτη φορά, ως κυβερνητικός επίτροπος για να συμβάλλει στην αναδιοργάνωση του Πανεπιστημίου Αθηνών και στην οργάνωση του νεοσύστατου πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Στη θέση αυτή παρέμεινε για δύο χρόνια ενώ αμέσως μετά επέστρεψε στην έδρα του στο Μόναχο και παρέμεινε στην πόλη αυτή ακόμα και μετά την έξοδό του από την υπηρεσία, μέχρι το θάνατό του. Υπήρξε μέλος των Ακαδημιών Βερολίνου το 1919, Γοτίγγης το 1920, Μονάχου το 1925, Κολωνίας το 1926, Αθηνών το 1927 και της Ρώμης το 1929.

Το επιστημονικό του έργο είναι τεράστιο, άρχισε το 1903 (στην Αίγυπτο) και οι έρευνες του, τις οποίες δημοσίευσε σε υπομνήματα και συγγράμματα τα περισσότερα στο γερμανικά, συνθέτουν ένα κολοσσιαίο σε δημιουργικότητα έργο, το οποίο τον κατατάσσει μεταξύ των μεγαλύτερων μαθηματικών.

Προσέφερε εξαιρετικό έργο σε όλους σχεδόν του κλάδους των μαθηματικών και τη φυσική και κυρίως στο λογισμό των μεταβολών, στην θεωρία των συνόλων, στη γεωμετρία, στις αναλυτικές και μιγαδικές συναρτήσεις, στη θερμοδυναμική, στην οπτική, στην ειδική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, κλπ.

Το πολύπλευρο έργο του Κων/νου Καραθεοδωρή είναι τοποθετημένο μεταξύ των περισσότερο ενδιαφερόντων προϊόντων της μαθηματικής σκέψης, των οποίων η ανάλυση προσήλωσε την προσοχή των ερευνητών. Η κομψότητα και η απλότητα των μεθόδων του μεγάλου μαθηματικού συνδυάζεται με την απαράμιλλη ενέργεια, σαφήνεια και αυστηρότητα των αποδείξεων που φέρουν την προσωπική του σφραγίδα. Υπήρξε ταχύς στη μαθηματική του σκέψη, ασφαλής στα συμπεράσματά του, διαπεραστικός και λεπτός στα θεωρήματά του. Οι αναγνώστες του με ευκολία κατορθώνουν να εξετάζουν λεπτομερώς τις μακροσκελείς μεθόδους του γιατί ο βαθυστόχαστος συγγραφέας δείχνει πάντα σ’ αυτούς την κύρια γραμμή, η οποία τον βοήθησε στον προσανατολισμό της έρευνάς του. Ο Κων/νος Καραθεοδωρή αναγνωρίζεται από τον τρόπο σκέψης του, από τις μεθόδους του διότι υπήρξε καλλιεργητής και κυρίαρχος στα μαθηματικά. Στρατιά ερευνητών ακολούθησε την τροχιά που σημείωσε η τολμηρή του σκέψη.

Το έργο του Κων/νου Καραθεοδωρή χάραξε ερευνητικές κατευθύνσεις στη μαθηματική ανάλυση και νέα πεδία έρευνας. Αυτή εξάλλου είναι η μοίρα των μεγάλων μαθηματικών.

Το έργο του σοφού μαθηματικού δεν είναι πλήρης εικόνα του πνεύματος και της ενεργητικότητάς του. Το έργο του Κων/νου Καραθεοδωρή ενδιαφέρει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Σ’ αυτό βλέπει κανείς τη γένεση της προσωπικής, δημιουργικής δεινότητας του Καραθεοδωρή. Τόσο στη Γερμανία όπου έζησε όσο και σε άλλες χώρες, υπήρξε ο σοφός ο οποίος μπόρεσε να εισδύσει καλύτερα απ’ τον καθένα και να εξιχνιάσει τα αινίγματα τα πλέον δύσκολα και τα κρυμμένα της Μαθηματικής Ανάλυσης.

Το απόσπασμα που ακολουθεί παρατίθεται αυτούσιο από το βιβλίο του Τάκη Χ. Τσονίδη, όπου ο Αϊνστάιν μιλάει για τον ‘‘αξεπέραστο δάσκαλο του, τον Έλληνα Κων/νο Καραθεοδωρή’’

«Λίγο καιρό πριν πεθάνει ο διάσημος φυσικός Αλβέρτος Αϊνστάιν ζούσε τελείως απομονωμένος, αποφεύγοντας όπως άλλωστε σ’ ολόκληρη τη ζωή του, τις συναναστροφές. Εκείνη την εποχή (πέθανε το 1955 σε ηλικία 76 ετών) μια συντροφιά Αμερικανών δημοσιογράφων με την μεσολάβηση του διευθυντή ενός επιστημονικού περιοδικού, φίλου του Αϊνστάιν, κατάφερε να πείσει τον μεγάλο μαθηματικό να εγκαταλείψει τη μοναξιά και να δώσει μια συνέντευξη τύπου.

Είτε γιατί διαισθανόταν το τέλος του, είτε για άλλους λόγους άγνωστους, ο ερημίτης δέχτηκε. Το γεγονός εντυπωσίασε την κοινή γνώμη.

Στη συνέντευξη έτρεξαν τα μεγαλύτερα λαγωνικά της αμερικανικής δημοσιογραφίας. Η αίθουσα ήταν κατάμεστη από εκπροσώπους του τύπου, της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης. Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή στον άνθρωπο που απεδόθη η μέθοδος διάσπασης του ατόμου και η πατρότητα της ατομικής βόμβας την οποία τεχνικά κατασκεύασε η ομάδα επιστημόνων του συνεργάτη και συμπατριώτη του Οπενχάιμερ.

Σ’ όλες τις ερωτήσεις ο Αϊνστάιν απάντησε με την ακριβολογία που διακρίνει τους μαθηματικούς, οπότε όταν οι ερωτήσεις εξαντλήθηκαν και οι δημοσιογράφοι φιλόφρονες ευχαριστούσαν έτοιμοι να αποσυρθούν, ο Αϊνστάιν προς γενική έκπληξη δε σηκώνεται αλλά από τη θέση του απευθυνόμενος στους εκπροσώπους του τύπου λέγει: Κύριοι λυπάμαι που σας βλέπω έτοιμους να φύγετε χωρίς να μου υποβάλετε την ουσιαστικότερη ίσως ερώτηση. Ζητήσατε να σας απαντήσω σε χίλια δυο πράγματα, κανείς σας όμως δε θέλησε να μάθει ποιος μου άνοιξε το δρόμο προς την ανώτερη μαθηματική επιστήμη και έρευνα και για να μη σας κουράζω, σας το λέω έτσι απλά χωρίς λεπτομέρειες, ότι ο μεγάλος μου δάσκαλος υπήρξε ο αξεπέραστος Έλληνας Κων/νος Καραθεοδωρή στον οποίο εγώ προσωπικά, αλλά και η μαθηματική επιστήμη, η φυσική, η σοφία του αιώνα μας χρωστάμε τα πάντα.»

Για τον άνθρωπο Καραθεοδωρή, η κόρη του είπε πριν από λίγα χρόνια, μιλώντας σε επετειακή προς τιμήν του εκδήλωση:

Κάθε Κυριακή πηγαίναμε στη δεύτερη μεγαλύτερη εκκλησία του Μονάχου, η οποία είχε παραχωρηθεί στους Έλληνες. Ο πατέρας μου μας μεγάλωσε σαν Έλληνες. Πηγαίναμε σε γερμανικό σχολείο, αλλά δύο φορές την εβδομάδα ερχόταν στο σπίτι ο αρχιμανδρίτης και μας έκανε μαθήματα ελληνικών. Ο πατέρας μου, κάθε φορά που ερχόταν στην Ελλάδα, με έπαιρνε μαζί του. Στη Γερμανία, όταν με ρωτούσαν από πού είμαι, έλεγα με καμάρι ότι είμαι από την Ελλάδα, γιατί τότε τη θαύμαζαν την Ελλάδα...

«Ο Κ. Καραθεοδωρή διατηρούσε τακτική αλληλογραφία με τον μαθητή του, Α. Αϊνστάιν. Την ύπαρξη της αλληλογραφίας αυτής, η κόρη του ανακάλυψε μετά τον θάνατο του πατέρα της. Κάποιες από τις επιστολές πουλήθηκαν, άγνωστο πώς. Σε μια από αυτές, που έμειναν στην κόρη του, ο Αϊνστάιν γράφει:

«Αγαπητέ κύριε συνάδελφε, βρίσκω θαυμάσιο τον υπολογισμό σας... Θα έπρεπε να δημοσιεύσετε τη θεωρία σε αυτή τη μορφή στα Χρονικά της Φυσικής, καθόσον οι φυσικοί κατά κανόνα αγνοούν αυτό το αντικείμενο, όπως κι εγώ άλλωστε. Με το γράμμα μου θα πρέπει να σας φαίνομαι σαν τον Βερολινέζο που μόλις ανακάλυψε το Crunewald* και αναρωτιέται αν ζούσαν εκεί άνθρωποι πιο πριν. Αν θέλετε να μπείτε στον κόπο να μου εκθέσετε επιπλέον και τους κανονικούς μετασχηματισμούς, θα βρείτε σε μένα έναν ευγνώμονα και ευσυνείδητο ακροατή. Αν, όμως, λύσετε το πρόβλημα των κλειστών γραμμών του χρόνου, θα σταθώ μπροστά σας με σταυρωμένα χέρια... Πίσω από αυτό το ζήτημα κρύβεται κάτι που είναι αντάξιο του ιδρώτα των αρίστων».
( * Το Grunewald ήταν φημισμένο προάστιο του Βερολίνου με πολυτελέστατες βίλες).

Μερικές σκέψεις.

Η θεωρία της σχετικότητας εμφανίζεται από τον Αϊνστάιν περίπου το 1905 και περνάει σχεδόν απαρατήρητη από την τότε επιστημονική κοινότητα. Και τούτο διότι σαν θεωρία , της έλειπε το βασικό ερώτημα , το βασικό κίνητρο. Δεν απαντούσε δηλ. σε κάποιο ερώτημα που να έχει ήδη τεθεί. Τα πρώτα σπέρματα της είχαν τεθεί από τους Ίωνες Φυσικούς Φιλόσοφους πριν από περίπου 2500 χρόνια σαν Φιλοσοφικό ερώτημα που αφορούσε την συνέχεια της ύλης. Δηλ. έχοντας σαν βάση, οι Ίωνες Φυσικοί, ότι τίποτα δεν δημιουργείται για να «χαθεί» κατέληξαν στο συμπέρασμα της συνέχειας της ύλης. Η σκέψη τους όμως έμεινε ημιτελής διότι δεν «είχαν» στη διάθεσή τους όρους όπως «ενέργεια» με τη σημερινή τους έννοια. Άρα δεν είχαν τα κατάλληλα «εργαλεία» ώστε να φτάσουν εκεί που έφτασε ο Αϊνστάιν διατυπώνοντας τον τύπο που συμπυκνώνει τη θεωρία σχετικότητας: è =m.c².

Φτάνοντας όμως εκεί η σκέψη του «βάλτωσε». Και τούτο διότι η διατύπωση του περιλάμβανε και την ύπαρξη μιας τέταρτης διάστασης δηλ. του χρόνου συνθέτοντας ένα νέο «τόπο» τον χωροχρόνο. Για την εφαρμογή του όμως χρειαζόταν να εκληφθεί ο χρόνος ως «κλειστό διάστημα», ως «κλειστό τμήμα γραμμής» διότι η συμβατική του έννοια ως «συνεχούς διαστήματος» δεν επέτρεπε την θεμελίωση της θεωρίας του Αϊνστάιν. Εκεί λοιπόν ο Αϊνστάιν ζητάει τη βοήθεια του Καραθεοδωρή, διότι μπορεί ο ίδιος να ήταν ένας εξαίρετος φυσικός αλλά σίγουρα η μαθηματική του σκέψη «υστερεί».

Ταυτόχρονα όμως ο Καραθεοδωρή είναι εξαίρετος φυσικός. Ανάμεσα στις εργασίες του στη φυσική βρίσκουμε και την : «Εργασία στην Ειδική Σχετικότητα». Και για να προλάβω μερικούς Νεοέλληνες Διεθνιστές καθώς και αυτόκλητους υπερασπιστές του Αϊνστάιν λέω ανοιχτά ότι οι απόψεις ορισμένων διάσημων «τηλεβιβλιοπωλητών» δεν με αφορούν και ούτε τις ασπάζομαι. Απόψεις όπως « ο Αϊνστάιν τροφοδοτήθηκε από το Σιωνιστικό Κατεστημένο με Αρχαιοελληνικά Χειρόγραφα» δεν με αγγίζουν ούτε τις ενστερνίζομαι. Δεν μπορώ όμως να μη ρωτήσω: Γιατί το « Μουσείο Αϊνστάιν » που βρίσκεται στο Ισραήλ αρνήθηκε, στους απόγονους του Καραθεοδωρή, την αλληλογραφία του Αϊνστάιν με τον πατέρα τους ,που έχει στην κατοχή του.

Αθανάσιος Α. Λιπορδέζη, Μαθηματικός συγγραφέας προέδρος και ιδρυτής του Συλλόγου Φίλων Καραθεοδωρή
Σαρόπουλος Μ. Ιωάννης

Hχεία με πάχος λεπτότερο από χαρτί

Κινέζοι ερευνητές ανακοίνωσαν ότι εφηύραν τα λεπτότερα και πιο εύκαμπτα ηχεία του κόσμου, μια καινοτομία που μπορεί να φέρει επανάσταση στα ακουστικά, τα ηχεία κάθε χώρου και σε άλλες συσκευές παραγωγής ήχου.
Η εφεύρεση, που περιγράφεται στο περιοδικό «Nano Letters» της Αμερικανικής Χημικής Εταιρίας, αφορά εύκαμπτα ηχεία, λεπτότερα και από φύλλο χαρτιού, που μπορούν να τοποθετηθούν μέσα στα αυτιά ή να προσαρμοστούν σε τοίχους, ταβάνια, ρούχα, μαξιλάρια, παράθυρα, ακόμα και σε μια σημαία που κυματίζει και συνεχώς αναδιπλώνεται από τον αέρα! Το υλικό που χρησιμοποιείται, είναι προϊόν της νανοτεχνολογίας και αποτελείται από διαφανές φιλμ νανοσωλήνων άνθρακα, το οποίο διπλώνεται, τεντώνεται και γενικά «ταλαιπωρείται» κατά βούληση.
Οι κινέζοι ερευνητές δήλωσαν ότι τα περισσότερα σημερινά ηχεία είναι ογκώδη, πολύπλοκα και άκαμπτα, ενώ οι καταναλωτές ζητούν όλο και συχνότερα μικρότερα ηχεία για τις φορητές ψηφιακές συσκευές τους, πράγμα που απαιτεί μια ριζικά νέα τεχνολογία από τους κατασκευαστές.
Η κινεζική εφεύρεση συνίσταται στην ανάπτυξη πολύ λεπτών (με πλάτος μόλις το ένα χιλιοστό μιας ανθρώπινης τρίχας) φιλμ νανοσωλήνων άνθρακα, που είναι ικανοί να μεταδίδουν μουσική και άλλους ήχους και μάλιστα με την ίδια εξαιρετική ποιότητα που έχουν τα καλά συμβατικά ηχεία. Αναμένονται πλέον οι πρακτικές εφαρμογές της καινοτομικής τεχνολογίας.

Πηγή ΑΠΕ

Κανείς τέλειος

Plwtinos

Θεσσαλονίκη

Ήταν εκείνη τη νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης
το κύμα η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά
σ' έστειλε ο πρώτος τα νερά να πας για να γραδάρεις
μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά

Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγανε οι Χιλιάνοι
άγιε Νικόλα φύλαγε κι αγιά θαλασσινή
τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει παιδί του Μοντιλιάνι
που τ' αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί

Απάνω στο γιατάκι σου φίδι νωθρό κοιμάται
και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού
εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται
σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού

Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη
πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου είπες σ' αγαπώ
αύριο σαν τότε και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι
μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Ντεπό

Ινδιάνικη μουσική - Indian folk music

Οι Ινδιάνοι στην επαφή τους με τους Ευρωπαίους προσβλήθηκαν από επιδημίες και πέθαναν κατά χιλιάδες. Τους υπόλοιπους τους εξολόθρευσαν για να αρπάξουν τη γη τους. Μετά τις νίκες τους στο πεδίο μάχης, οι λευκοί έκλεισαν τους Ινδιάνους σε γκέτο, τους χορήγησαν μια ψευτοαυτονομία και στη συνέχεια επιτέθηκαν σ' αυτό που τους ενοχλούσε περισσότερο: τη γλώσσα, τις συνήθειες, τον πολιτισμό τους.

Έβαλαν τα παιδιά τους σε σχολεία όπου τους απαγόρευσαν να μιλάνε τη γλώσσα τους. Στα χωριά τους μπορούσαν να γυρνούν μόνο μια εβδομάδα το χρόνο. Καθετί που είχε σχέση με την Ινδιάνικη κουλτούρα η τις θρησκείες τους απαγορεύτηκε αυστηρά. Όλοι οι άντρες διατάχθηκαν να κόψουν τα μαλλιά τους και όσοι αρνήθηκαν, ανέλαβε να τους πείσει ο στρατός...

Οι Ινδιάνοι αμύνονται σήμερα σε δύο μέτωπα. Υπερασπίζονται τη γη τους, όπου βρίσκεται το 55% των κοιτασμάτων ουρανίου και το ένα τρίτο των αποθεμάτων άνθρακα. Συνασπίζονται για να προστατεύσουν την κουλτούρα τους, κατά τα πρότυπα των μαύρων. Υπάρχει μια επιστροφή στους χορούς τους, στη μουσική τους, στη διδασκαλία των Ινδιάνικων γλωσσών. Στην αυγή του νέου αιώνα, οι Ινδιάνοι αποκτούν τουλάχιστον το δικαίωμα να προβάλλεται το αληθινό τους πρόσωπο.

Στην τελευταία απογραφή, ο αριθμός των Αμερικανών που δήλωσαν ότι ανήκουν στην Ινδιάνικη φυλή τριπλασιάστηκε, φτάνοντας τα 1,8 εκατομμύρια.




Οι ιθαγενείς λαοί συνδεόμαστε με τον κύκλο της ζωής, με τη γη και το περιβάλλον μας. Εσείς οι αναπτυγμένοι, είστε άρρωστοι και εμείς οι υγιείς. Η αναπτυξή σας σημαίνει πως οι πλούσιοι είναι κλειδαμπαρωμένοι πίσω από τα κάγκελα και τρέχουν μήπως τους ληστέψουν οι φτωχοί.




Ισως να υπήρχε κατί καλύτερο, κάτι πιο αγνό. Οι μάχες που δώσαμε θα έπρεπε να κρατήσουν μακριά τους λευκοπρόσωπους με τις μαύρες βάρβαρες καρδιές.

ΓΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Ancient Greek Inventions

plwtinos

Αναπνοή και εκπνοή της γης

Nτιρλαντά ( Darladirladada)

Παραδοσιακός καλυμνιώτικος σκοπός που έγινε ελληνική και διεθνής επιτυχία.

Ιστορία
Το παραδοσιακό τραγούδι Ντιρλαντά το τραγουδούσαν στα σφουγγαράδικα. Ιδιαίτερα το τραγουδούσαν στους δύτες, όταν ανέβαιναν από τις καταδύσεις, για να τους κρατήσουν ξύπνιους, και να σιγουρευτούν ότι δεν τους χτύπησε η νόσος των δυτών.

Το 1969 ο Διονύσης Σαββόπουλος περιέλαβε το τραγούδι στο δίσκο του Το περιβόλι του τρελού (Lyra). Αργότερα ξέσπασε δικαστική διαμάχη καθώς ο Παντελής Γκίνης επέμενε ότι το τραγούδι ήταν δικό του. Παρά τις αντίθετες μαρτυρίες, ότι το τραγούδι ήταν πολύ παλαιότερο από τον Παντελή Γκίνη, εκείνος δικαιώθηκε ως δημιουργός του. Μεταξύ των μαρτύρων που βεβαίωσαν ότι γνώριζαν το τραγούδι από παλιά ήταν ο μουσικοσυνθέτης Γιάννης Παπαϊωάννου.

Επί του πρακτικού μέρους, οφείλω να αναφέρω ότι στη δικαστική διαδικασία κλήθηκε ως μάρτυρας ο αείμνηστος Γιάννης Παπαϊωάννου, ο οποίος κατέθεσε ενόρκως την κοινώς αποδεκτή πραγματικότητα, ότι το Ντιρλαντά είναι ψαράδικο τραγούδι, ιδιαίτερα διαδεδομένο στο Αιγαίο, και πιθανότατα με ακόμη ευρύτερη διάδοση, και μάλιστα με αφετηρία κάποια άλλα παράλια εκτός της "Άσπρης Θάλασσας". Στην ερώτηση του συνηγόρου πώς είναι δυνατόν να γνωρίζει ο Παπαϊωάννου τα τραγούδια των ψαράδων, εκείνος του έδειξε την ταυτότητά του που έγραφε: επάγγελμα αλιεύς. Δηλαδή ήξερε καλά τί έλεγε, δεν έκανε εξυπηρέτηση στους συναδέλφους του καταθέτοντας με αυτό τον τρόπο. ("φίλος ο Πλάτων, φιλτέρα η αλήθεια...")

Αν τώρα τίθεται θέμα πνευματικής ιδιοκτησίας στίχων στη συγκεκριμένη παραλλαγή του "Ντιρλαντά", νομίζω ότι και με διαφορετικούς στίχους θα γινόταν μεγάλη επιτυχία, ανεξάρτητα από τους συγκεκριμένους στίχους, γιατί αυτό που αγαπήθηκε στο συγκεκριμένο τραγούδι είναι το ζωηρό, παιχνιδιάρικο και γνήσια ζεστό και ανθρώπινο πνεύμα που ούτως ή άλλως έχει.

Στα ελληνικά το έχουν ηχογραφήσει εκτός από τον Διονύση Σαββόπουλο, ο Παντελής Γκίνης, ο Νίκος Ξυλούρης και η Δόμνα Σαμίου. Το 1970 η τραγουδίστρια Δαλιδά (ή Νταλιντά) το ηχογράφησε με τον τίτλο Darla dirladada στα γαλλικά και στα ιταλικά, κάνοντάς το διεθνή επιτυχία. Επίσης έχει τραγουθηθεί και στα εβραϊκά από τη Dana International

Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Παραδοσιακό
Εκτελέσεις: Παντελής Γκίνης , Δόμνα Σαμίου , Διονύσης Σαββόπουλος, N. Ξυλούρης

Βρέ ντιρλαντά, ντιρλανταντά, βρε ντιρλαντά και τέζα όλοι
και πώς θα πάρουμε την Πόλη, ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά
Από την πόλη την καλή ήρθε μια σκούνα με πανί.

Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά, ω ντιρλαντά και δεν τελειώνει
βρε ντιρλαντά με ζαχαρώνει,
Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά, να το χαρώ που με κοιτά
Ω ντιρλαντά βρε λεβεντόνια, βρε και της Μπαρμπαριάς γλαρόνια.

Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά, ω ντιρλαντά βρε και βραδιάζει
βρε κι η κουβέρτα αναστενάζει
Βρε και ο μάγερας φωνάζει, ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά
Βρε ντιρλαντά και τέζα όλοι και πώς θα πάρουμε την Πόλη.

Από την πόλη την καλή, ήρθε μια σκούνα με πανί
Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά, αχ η Μαρία του Μηνά
Επάνω στ' άσπρο της ποδάρι θα πάω να δέσω παλαμάρι.

Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά, ω ντιρλαντά θα δέσω κόμπο
βρε στον λαιμό τους των αρχόντων
Να πέφτει ο κόμπος στο κοπάλι, στην Κατερίνα του τσαγκάρη
Βρε θα τη βάλω μες στην πλώρη και θα της κάμω γιο και κόρη.

Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά, ω ντιρλαντά και σεις λεβέντες
βρε θα σας δώσω εγώ βιολέτες
Θα δώσω σ' όλους από δύο βρε και του Γιώργη δε του δίνω
Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά, ω ντα-ντα-ντα, ντιρλανταντά
Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά...


Κάλυμνος ( Πρωτότυπο 1)



πρωτότυπο 2



Από τον Ξυλούρη



Dalida Darladirladada



Dalida ιταλικά



Στα αγγλικά



και σε άλλη γλώσσα



Dana International - Darladirladada εβραίικα


και σε άλλες εκτελέσεις

Slipknot – Dirlanda




demmo



remix



Dalida remix



και για την αγαπημένη μου ομάδα...



χορεύετε;

Χημική ανάλυση της γυναίκας

Στοιχείο : Γυναίκα .
Σύμβολο : Wo .
Εφευρέτης : Αδάμ .
Ατομική μάζα : Αποδεκτή στα 53.6 κιλά , αλλά κυμαίνεται μεταξύ 40-200 κιλά .

Γεωγραφική εμφάνιση : Aφθονες ποσότητες σε όλες τις αστικές περιοχές .

ΦΥΣΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ :
1 . Επιφάνεια συνήθως καλυμμένη με μπογιά .
2 . Δεν βράζεται με τίποτα, ωστόσο παγώνει στιγμιαία χωρίς κανένα προφανή λόγο .
3 . Λιώνει κάτω από ειδική μεταχείριση .
4 . Πικρή αν χρησιμοποιηθεί με λανθασμένο τρόπο .
5 . Βρίσκεται στην φύση σε διάφορες καταστάσεις από παρθένο μέταλλο μέχρι συνηθισμένο ορυκτό .
6 . Υποχωρεί αν δεχτεί πίεση στα σωστά σημεία .

ΧΗΜΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ :
1 . Έλκεται πολύ ισχυρά από το χρυσό , ασήμι και μια τεράστια γκάμα πολύτιμων λίθων .
2 . Απορροφάει τεράστιες ποσότητες ακριβών ουσιών .
3. Μπορεί να εκραγεί στιγμιαία χωρίς κάποιο προειδοποιητικό σημάδι .
4 . Αδιάλυτη σε υγρά , αλλά η δράση της αυξάνεται με την χρήση αλκοόλ .
5 . Ο πιο ισχυρός χρηματο - μειωτικός παράγοντας στο σύμπαν .

ΧΡΗΣΕΙΣ :
1 . Σαν διακοσμητικό στοιχείο , κυρίως μέσα σε σπορ αμάξια .
2 . Ισχυρός παράγοντας μείωσης άγχους .
3 . Ισχυρός παράγοντας γενικού καθαρισμού .

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ ΔΟΚΙΜΕΣ :
1 . Αγνό δείγμα γίνεται ροζ αν βρεθεί στην φύση .
2 . Παίρνει πράσινο χρώμα αν τοποθετηθεί δίπλα σε ένα ανώτερο δείγμα .

ΚΙΝΔΥΝΟΙ :
1 . Ιδιαίτερα επικίνδυνη εκτός και αν χειριστεί από έμπειρα χέρια .
2 . Παράνομη η κατοχή άνω της μίας , αν και μπορούν να συνυπάρχουν αρκετές αρκεί τα δείγματα να μην έρχονται σε επαφή το ένα με το άλλο .

Από email

Σκερτσάκια

Μην χάνεσαι...

Ένα επίκαιρο κείμενο για την αδιαφορία προς όλους και για όλα ,που χαρακτηρίζει μερικούς Νεοέλληνες ακόμα και σήμερα.

Οι νέοι καιροί, οι νέες συνθήκες ζωής, οι νέες υποχρεώσεις και τα νέα δικαιώματα απαιτούν και νέους ανθρώπους. Το ζήτημα είναι, πώς μέσα από τον μικροσυμφεροντολόγο με την στενή προοπτική, με την κοντή ανάσα, θ’ αναδυθεί ο ίσιος, ο ακέραιος, ο έντιμος και υπεύθυνος πραγματοποιός. Εμείς, κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, βρισκόμαστε ακόμη στην εποχή του «μην χάνεσαι», στα 1880, όταν ο Βλάσης Γαβριηλίδης, καταδιωγμένος, για τα φιλελεύθερά του φρονήματα, από την τουρκική εξουσία, ήρθε στην Αθήνα και ίδρυσε την σατυρική του εφημεριδούλα, το «Μην χάνεσαι». Από το «Μην χάνεσαι» βγήκε σε τρία χρόνια η «Ακρόπολις». Αλλά γιατί προτίμησε τον τίτλο τούτο ; Γιατί έρριξε μια ματιά ολόγυρά του και διορατικότατος καθώς είταν, ένιωσε το χρέος του. Εξήντα χρόνια είχαν περάσει από το ξέσπασμα του Εικοσιένα και το μεγάλο δίδαγμα είχε εξαδυνατίσει, δεν είταν παρά μια ωχρή ανάμνηση. Κράτος, κοινωνία, επιστήμη, τέχνη, ολόκληρη η δημόσια και η ιδιωτική ζωή παράδερναν σ’ ένα αηδιαστικό και αναγουλιαστικό τέλμα. Η αρρώστια είταν βαριά. Και το σύμπτωμά της χαρακτηριστικότατο, η αδιαφορία προς όλους και όλα. Ο καθένας κοίταζε, πώς να βολέψει τη ζωούλα του, πώς να κατοχυρώσει τα μικροσυμφέροντά του. Για τα παραπέρα δεν είχε παρά μια μόνο έκφραση: «Μην χάνεσαι !». Δηλαδή, μην τρώγεσαι, μην σκοτώνεσαι, μην ανησυχείς, μην χαλάς την καρδιά σου για ό,τι πρόκειται να συμβεί. Αυτήν την έκφραση την άκουγε ο Γαβριηλίδης συχνότερα από κάθε άλλη. Την επήρε και την έκαμε τίτλο της εφημεριδούλας του. Έτσι βρέθηκε ανάμεσα στους φωτισμένους, τους ξυπνημένους ανθρώπους του, λιγοστούς, αλλά όχι ασήμαντους. Βρέθηκε σιμά στον Ροΐδη. Είχε προηγηθεί ο «Ασμοδαίος». Ο Ροΐδης, που δεν διέθετε γερή ακοή, αλλά διέθετε, σε αντιστάθμισμα, οξύτατη όσφρηση, είχε αναλάβει τον ηρωικό ρόλο να ρίξει πέτρες στο τέλμα. Ο «Ασμοδαίος» έζησε από τον Ιανουάριο του 1875 έως τον Ιούλιο του 1876, ενάμιση χρόνο. Είταν τόσο χοντρός ο «επίπαγος» της κοινής αδιαφορίας, ώστε κανένα βέλος δεν μπορούσε να τον τρυπήσει. Όπως οι άνθρωποι, έτσι και οι λαοί και οι κοινωνίες παθαίνουν «μιθριδατισμό», όταν τους προσφέρεται το φαρμάκι σε μικρές και προσεκτικά κανονισμένες δόσεις. Ο Γαβριηλίδης ήρθε να ενισχύσει τον καλό αγώνα του Ροΐδη. Στο αναμεταξύ μεγάλωνε η γενιά του Παλαμά, η γενιά του Ψυχάρη. Αλλά η αγωγή ενός λαού είναι τεράστιο άθλημα. Δεν αρκούν μερικές γενναίες προσπάθειες. Χρειάζεται η συστηματική αφύπνιση της κοινής συνείδησης, η επίμονη διδαχή, ενισχυμένη από το παράδειγμα, χρειάζεται ακόμη και ο κίνδυνος. Πρέπει να το νιώσει ο καθένας, πως αν πορεύεται κατά τον σημερινό τρόπο, κατά την σημερινή μέθοδο, θα φτάσει πολύ σύντομα σε θανάσιμο αδιέξοδο. Οι καιροί δεν επιτρέπουν πια την αμεριμνησία. Το «Μην χάνεσαι !» και το «Ωχ, αδελφέ !» μπορεί και να μην έχουν βαριά σημασία, όταν ο κόσμος ολόκληρος δεν ξεθεμελιώνεται, για να ξαναδημιουργηθεί. Ενώ αντίθετα, στους καιρούς, που δεν είναι «μενετοί», η παραμικρή παράλειψη οδηγεί στον αφανισμό.

Απόσπασμα από απάνθισμα κειμένων, που δημοσιεύτηκαν από τον Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου (1901-1982) στο διάστημα Μαρτίου 1963 και αφεβρουαρίου 1967, στην εφημερίδα "Ελευθερία "

Το κουτί της Πανδώρας HAARP, ECHELON, CHEMTRAILS, NEW ORDER, ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

Το πολυτεχνείο σε αριθμούς

ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ:
866 συλλήψεις (716 άντρες & 150 γυναίκες),
ειδικότερα:456 εργάτες - οικοδόμοι
49 φοιτητές του Πολυτεχνείου
268 φοιτητές άλλων σχολών
74 μαθητές/τριες γυμνασίων

ΘΥΜΑΤΑ
1. Από τα σώματα ασφαλείας (αστυνομία - χωροφυλακή)
13 φόνοι
83 απόπειρες ανθρωποκτονίας(68 άντρες & 15 γυναίκες)
750 τραυματισμοί πολιτών

2. Από τον στρατό
11 φόνοι
45 απόπειρες ανθρωποκτονίας(34 άντρες & 11 γυναίκες)
350 τραυματισμοί πολιτών

Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΛΙΣΤΑ

OI 23 ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

16 Νοεμβρίου 1973...

1. Σπυρίδων Κοντομάρης (ετών 57, 20.30)
2. Διομίδης Κομνηνός (ετών 17, 21.30)
3. Σωκράτης Μιχαήλ (ετών 57, μεταξύ 22.30 & 23.00)
4. Βασίλειος Φάμελλος (ετών 26, 23.30)
5. Torill Engeland Magrette (ετών 22, 23.30)
6. Γεώργιος Σαμούρης (ετών 22, 24.00)
7. Δημήτριος Κυριακόπουλος (βραδυνή ώρα - κατέληξε 19/11/73)
8. Σπύρος Μαρίνος (Γεωργαράς) (ετών 35, βραδυνή ώρα)

17 Νοεμβρίου 1973...
9. Νικόλαος Μαρκούλης (ετών 24 , πρωινή ώρα, κατέληξε 19/11/73)
10. Αικατερίνη Αργυροπούλου (ετών 76, 10.00, κατέληξε Μάϊο '74)
11. Στυλιανός Καραγεωργής (ετών 19, 10.15)
12. Μάρκος Καραμανής (ετών 23, 10.30)
13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης (ετών 16, 10.30-11.00)
14. Δημήτριος Παπαϊωάννου (ετών 60, 11.30)
15. Γεώργιος Γερτζίδης (ετών 48, 11.30)
16. Βασιλική Μπεκιάρη (ετών 17, 12.00)
17. Δημήτρης Θεοδωράς (ετών 5 1/2, 13.00)
18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας (ετών 43, 13.00)

18 Νοεμβρίου 1973...

19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου (ετών 59, 10.00)
20. Ανδρέας Κούμπος (ετών 63, 11.00, κατέληξε στις 30/1/1974)
21. Μιχαήλ Μυρογιάννης (ετών 20, 12.00)
22. Κυριάκος Παντελεάκης (ετών 43, 12.00-12.30)
23. Ευστάθιος Κολινιάτης (κατέληξε στις 21/11/73)

ΠΗΓΗ:Ταχυδρόμος 15/11/2003, τεύχος 194

Προσωπείο

Ταινία μικρού μήκους αξίζει να την δείτε

O Πανούσης στη βουλή

Και εδώ ταιριάζει το Νεοέλληνας



Νεοέλληνας

Κάνω βουτιές σε βόθρο με εικόνες,
φουσκώνω τα βυζιά μου με ορμόνες
Θέλω να γίνω σαν Αμερικάνος,
μ' αρέσει στα κρυφά (κι) ο Μητροπάνος

Καίω τα δέντρα, χτίζω μεζονέτες,
θα κάνω τα παιδιά μου μαριονέτες
Σ' ένα κλουβί-γραφείο σαν αγρίμι
παίζω ατέλειωτο, βουβό, ταξίμι

Φάκα Αντίντας μου 'πιασε τη φτέρνα
μπερδεύω το τζουκ-μποξ με τη λατέρνα
Πάνω απ' του τάφου μου το κυπαρίσσι
μαύρη χελώνα μ' έχει κατουρήσει

(Έλληνας-Νεοέλληνας)

Μαράθηκε η λουλουδιασμένη ιτιά
και ψήλωσε η κοντούλα λεμονιά
Στα Σάλωνα δεν σφάζουνε αρνιά,
δεν πάει το παπάκι στη ποταμιά
Κι η Παπαλάμπραινα γυμνή
χαϊδεύει δώρο-συσκευή
σ' ένα τηλεπαιγνίδι πουλημένο
Πουλάκι ξένο, πουλί χαμένο
μου τρώει τα σπλάχνα, δε βγάζω άχνα

Tι τις θέλουμε τις τράπεζες

Ο τόκος
Επειδή δεν είστε οι πρώτοι που αναρωτηθήκατε «τι τις θέλουμε τις τράπεζες», μπορεί να μείνετε ικανοποιημένοι γιατί στον προβληματισμό σας έχετε καλή παρέα. Για παράδειγμα, την παρά τω Χριστώ Εκκλησία και τον προφήτη Μωάμεθ που αμφότεροι απαγόρευσαν
ρητά τον δανεισμό με τόκο.

Η απαγόρευση
Η απαγόρευση δανεισμού με τόκο υπάρχει στην Πεντάτευχο με τρεις αναφορές. Αλλά τον τόκο επέκρινε και ο Αριστοτέλης. Ο συνδυασμός Πεντάτευχου και Αριστοτέλη ήταν τόσο ελκυστικός για τους πατέρες της Εκκλησίας οι οποίοι σε κάθε σύνοδο μέχρι τον 16ο αιώνα δεν παρέλειπαν να υπενθυμίζουν ότι ο καλός χριστιανός πηγαίνει στην κόλαση αν δανείσει χρήμα με τόκο. Το ίδιο όμως συνέβαινε και με τους μουσουλμάνους, στους οποίους η Σαρία απαγορεύει τον τόκο. Και ξέρουμε όλοι πόσο σοβαρές μπορεί να είναι οι συνέπειες από τις παραβάσεις της Σαρία. Οπότε, χωρίς τόκο κανένας δεν εκμεταλλευόταν τον άλλο, αλλά και κανένα εμπόριο δεν μπορούσε να υπάρξει. Μέχρι που τη λύση την έδωσαν οι ραβίνοι.

Η λύση
Οι οποίοιερμηνεύοντας την Πεντάτευχο συμπέραναν ότι ο ορθόδοξος Εβραίος δεν πρέπει να
δανείζει με τόκο έναν άλλο Εβραίο, αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα να δανείσει έναν αλλόθρησκο. Οπότε,όλοι βολεύτηκαν. Οι Εβραίοι επειδή μπορούσαν να δανείζουν και να γίνουν τραπεζίτες και οι μουσουλμάνοι και οι χριστιανοί επειδή μπορούσαν να βρίσκουν χρήμα από κάποιον που είχε λόγο να το δώσει.

Οι Εβραίοι
Είναι και ο λόγος που παραδοσιακά οι μεγάλοι τραπεζίτες είναι Εβραίοι. Για τους χριστιανούς καιτους μουσουλμάνους ήταν μια αμαρτωλή αλλά απαραίτητη εργασία που μόνο ο Εβραίος μπορούσε να την κάνει. Και φυσικά να κονομάει.Οπότε, το επόμενο βήμα ήταν η ζήλια. Οι χριστιανοί κυρίως ζήλευαν τους Εβραίους που είχαν όλα τα λεφτά επειδή τους «εκμεταλλεύονταν» δανείζοντάς τους με τόκο. Αλλά αν οι Εβραίοι είχαν το χρήμα, οι χριστιανοί είχαν την εξουσία. Από καιρού εις καιρόν, λοιπόν,έριχναν ένα περιποιημένο πογκρόμ, μάζευαν τα λεφτά των Εβραίων, τους έδιωχναν από την πόλη τους και… Και μετά καταλάβαιναν ότι χωρίς τράπεζες εμπόριο δεν υπάρχει. Οπότε, έφερναν πίσω τους Εβραίους.

Πρώτο Θέμα
του Α. Πανούτσου

Aφρική άκου τα παιδιά που κλαίνε

Bob Marley - Africa Unite

Αφρική, η πιο φτωχή κατοικημένη ήπειρος

Η Αφρική είναι η τρίτη σε έκταση ήπειρος της γης. Με έκταση 31.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, βρίσκεται κατά το μεγαλύτερο μέρος της στην τροπική ζώνη. Είναι η ήπειρος των μεγάλων ερήμων, των τροπικών χωρών και της μαύρης φυλής.
Ο πληθυσμός της διπλασιάστηκε τα τελευταία 25 χρόνια και έχει φτάσει σήμερα τα 555 εκατομμύρια κατοίκους. Αποτελείται από 1000 περίπου εθνικές ομάδες που έχουν διαφορετική γλώσσα, θρησκεία, διαφορετικά ήθη και έθιμα και διαφορετικό πολιτισμό. Το 80% περίπου των κατοίκων της ανήκουν στη μαύρη φυλή.

Η κατανομή του πληθυσμού παρουσιάζει μεγάλη ανισότητα. Ορισμένες περιοχές είναι πολύ πυκνοκατοικημένες, ενώ άλλες είναι πολύ αραιοκατοικημένες. Από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές είναι η Μεσογειακή παράλια ζώνη, μεγάλο μέρος των κρατών της Δυτικής Αφρικής, οι περιοχές των Μεγάλων Λιμνών και οι ορεινές περιοχές της Ανατολικής Αφρικής, ενώ η Σαχάρα, η Καλαχάρι και τα πυκνά δάση του Κονγκό είναι αραιοκατοικημένες περιοχές, πολλές χωρίς καν μόνιμο πληθυσμό.

Οι βασικές μονάδες της αφρικανικής κοινωνίας ήταν -και είναι ακόμη κατά ένα μεγάλο ποσοστό_ οι εθνικές ομάδες: φυλές οι λαοί που ανέρχονται σε 3.000 περίπου. Οι περισσότερες δεν είναι πολιτικά ή οικονομικά ανεξάρτητες κοινωνικές μονάδες, αλλά μάλλον ομάδες με κοινή πολιτιστική παράδοση και συνείδηση, βασιζόμενη κυρίως στη γλώσσα και τη θρησκεία τους. Τα όρια μεταξύ τους δεν είναι συνήθως πολύ σαφώς καθορισμένα, έτσι η κατάταξη των λαών αυτών γίνεται με βάση τη γλώσσα τους και το γενικότερο πολιτιστικό τους πλαίσιο.
Έχουν γίνει πολλές απόπειρες ταξινόμησης των πολιτιστικών περιοχών της Αφρικής. Οι γνωστότερες είναι των Αμερικανών ανθρωπολόγων Μέλβιλ Χέρσκοβιτς και η νεότερη του Μάρντοκ, βασισμένες σε διαφορετικά κριτήρια. Αν εξαιρέσουμε τη Βόρεια Αφρική, οι κυριότερες πολιτιστικές περιοχές είναι σε γενικές γραμμές η Δυτική, η Κεντροδυτική, η Ανατολική και η κεντρική και Νότια Αφρική.

Δυτική Αφρική:
Περιλαμβάνει δύο κυρίως ζώνες, τη σαβάνα κατά μήκος της παραμεθόριας περιοχής της Σαχάρας και τη ζώνη των τροπικών δασών κατά μήκος των ακτών του Ατλαντικού (δυτικά). Οι περιοχές αυτές παράγουν διάφορα γεωργικά προϊόντα, ανάλογα με το έδαφος και το κλίμα τους. Υπάρχει επίσης ανεπτυγμένη κτηνοτροφία (βοοειδή, άλογα), εγχώρια βιοτεχνία (ιδίως επεξεργασία μετάλλων και βυρσοδεψία, ξυλογλυπτική, αγγειοπλαστική κλπ.) για εγχώρια κατανάλωση και εξωτερικό εμπόριο. Τα δάση και οι παραλιακές περιοχές έχουν πλούσια κοιτάσματα βωξίτη, διαμαντιών και χρυσού.

Κεντροδυτική Αφρική:
Γεωγραφικά η Κεντροδυτική Αφρική μπορεί να θεωρηθεί ως μια προς Ανατολάς προέκταση της Δυτικής Αφρικής. Στα βόρεια βρίσκονται οι σαβάνες του Τσαντ, το Ουμπάνγκι και το Σουδάν, που απλώνονται ως τον Νείλο και στον Νότο η δασώδης περιοχή του Κονγκό. Περιλαμβάνει ένα μωσαϊκό εθνοτήτων. Άραβες στον Βορρά, Πυγμαίους στο Κονγκό και στην Γκαμπόν, πληθυσμούς που ομιλούν γλώσσες σουδανικές και Μπαντού στις νοτιότερες περιοχές. Η οικονομία βασίζεται κυρίως στη γεωργία.

Ανατολική Αφρική:
Περιλαμβάνει πολλές οικολογικές και πολιτιστικές περιοχές. Στα βόρεια και τα ανατολικά είναι το αυχμηρό Σουδάν και η Σομαλία με τα Αιθιοπικά Υψίπεδα ανάμεσα τους. Στις κεντρικές περιοχές της βρίσκονται τα εύφορα εδάφη των Μεγάλων Λιμνών (Βικτωρίας, Αλβέρτου, Ταγκανίκα και Νυάσα) και οι ορεινές περιοχές των οροσειρών της Κένυα και του Κιλιμάντζαρο. Την υπόλοιπη έκταση καταλαμβάνει η σαβάνα με το βύθισμα της κοιλάδας του Μεγάλου Ριφτ, που εκτείνεται από Βορρά προς Νότο. Οι πυκνοκατοικημένες περιοχές είναι τα εύφορα υψίπεδα που παράγουν κυρίως βαμβάκι και καφέ. Ανεπτυγμένη είναι επίσης και η κτηνοτροφία.

Κεντρική και Νότια Αφρική:
Η Κεντρική και Νότια Αφρική μπορεί να θεωρηθεί ως μια μεγάλη ενιαία πολιτισμική περιοχή. Αποτελείται κατά το μεγαλύτερο μέρος από χλοερές και άνυδρες σαβάνες. Στα βορειοδυτικά βρίσκονται οι παρυφές των δασών του Κονγκό, το νοτιοδυτικό τμήμα είναι πολύ άνυδρο, ενώ τα παράλια της Νότιας Αφρικής και της Μοζαμβίκης είναι πιο εύφορα κι έχουν κατά το μεγαλύτερο μέρος κλίμα Μεσογειακό.

Η γλωσσολογική κατάταξη παρουσιάζει επίσης πολλές δυσκολίες. Αμφισβητείται ακόμη και ο ακριβής αριθμός των γλωσσών. Οπωσδήποτε είναι γνωστό ότι υπάρχουν 1.000 τουλάχιστον διαφορετικές γλώσσες.
Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη και ορθότερη κατάταξη του Αμερικάνου γλωσσολόγου Τζόζεφ Γκρήνμπεργκ -που βασίζεται μάλλον στις αρχές της γλωσσολογικής ανάλυσης των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών παρά σε γεωγραφικά, φυλετικά ή άλλα μη-γλωσσολογικά κριτήρια

οι κυριότερες οικογένειες των αφρικανικών γλωσσών είναι οι ακόλουθες: Η Νιγηρο-Κορντοφανιακή, η Νειλο-Σαχαρική, η Χαμιτο-Σημιτική, η Χόισαν και η Αυστρονησιακή (Μαλαιο-Πολυνησιακή).
Υπάρχουν όμως και μερικές διαδεδομένες γλώσσες του εμπορίου και linguas francas που χρησιμοποιούνται ως κοινές γλώσσες, όπως η Αγγλική, η Γαλλική, η Αραβική και άλλες γλώσσες των πρώην αποικιακών δυνάμεων. Ανάμικτες κοινές γλώσσες είναι και η Σουαχίλι (που χρησιμοποιείται ευρύτατα στην Ανατολική Αφρική) και διάφοροι τύποι της Κρίο και Πίτζιν (ανάμικτες γλώσσες, διαδεδομένες πολύ στην Δυτική Αφρική), οι Χάουσα και το Φουλάνι στις ζώνες της σαβάνας και η Φάναγκαλο (ή Φάνακαλο) στη Νότια Αφρική, η οποία είναι μίγμα Αγγλικής και τοπικών γλωσσών Μπαντού.

Οι περισσότερες αφρικανικές γλώσσες δεν διαθέτουν ιθαγενείς τύπους γραφής, μολονότι σήμερα οι κυβερνήσεις και οι ιεραποστολές τις έχουν αναγάγει σε γραπτές γλώσσες. Πολλές αφρικανικές γλώσσες (όπως η Σουαχίλι) γράφονται επί αιώνες με αραβική γραφή. Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις, με λαούς που επινόησαν οι ίδιοι τη γραφή τους.

Οι ντόπιες θρησκείες έχουν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά. Όλες αναφέρονται σ' ένα Υπέρτατο Ον, τον Δημιουργό Θεό, πέρα από την ανθρώπινη νόηση, που ανάλογα με τις περιπτώσεις, έχει διαφορετική μορφή ή γένος (ανδρική ή γυναικεία υπόσταση ή πανταχού παρούσα ορατή μορφή). Οι πιο σημαντικές "πνευματικές" δυνάμεις συνδέονται συνήθως με αντικείμενα ή όντα με τα οποία οι άνθρωποι έρχονται σε καθημερινή επαφή ή τα γνωρίζουν από παλαιά. Έτσι, υπάρχουν πολλά είδη πνευμάτων του αέρα, της γης, των ποταμών κλπ. Αλλά και πρόγονοι που θεωρούνται ως ημίθεοι κια μυθικοί ήρωες, οι οποίοι οδήγησαν τους ανθρώπους στη χώρα που βρίσκονται τώρα και ίδρυσαν την κοινωνία όπως εμφανίζεται σήμερα.

Οι θρησκευτικοί λειτουργοί στις περισσότερες αφρικανικές κοινωνίες είναι ιερείς, οι πρεσβύτεροι εκπρόσωποι της γενιάς ή της φατρίας, βροχοποιοί, μάντεις, προφήτες και άλλοι, που είναι υπεύθυνοι για τη σωστή τέλεση των θρησκευτικών υποχρεώσεων και των τελετουργιών μόνο των μελών ή των κοινωνικών ομάδων των οποίων προΐστανται.

Κεντρικό στοιχείο κάθε ντόπιας αφρικανικής θρησκείας είναι η κοσμολογία της -όπου αναφέρονται οι απαρχές της φυλής και οι πρώτες μεταναστεύσεις της και εξηγούνται τα βασικά ιδεολογικά προβλήματα κάθε πολιτισμού, όπως γιατί υπάρχει θάνατος, η φύση της κοινωνίας, η σχέση ανδρών και γυναικών, ζωντανών και νεκρών κλπ. Οι κοινωνικές αξίες εκφράζονται τυπικά στους μύθους, τους θρύλους, στις λαϊκές παραδόσεις και στα αινίγματα, που συχνά κρύβουν κοινωνιολογικά και ιστορικά νοήματα, τα οποία δεν διακρίνει εύκολα ο ξένος.

Στο παρελθόν ήταν πολύ διαδεδομένη η πίστη στη μαγεία, που εξηγούσε ή συγκρατούσε τις κακοτυχίες των ανθρώπων. Σήμερα, αν και η πίστη στη μαγεία έχει κάπως υποχωρήσει, εξακολουθεί να ασκεί σημαντική επιρροή τόσο στην ύπαιθρο όσο και στις αστικές περιοχές.

Η Αφρική είναι βασικά γεωργική ήπειρος και η γεωργία αποτελεί τη βασική πηγή εσόδων για πολλές χώρες. Παρ' όλα αυτά η γεωργία εξακολουθεί να γίνεται στις πιο πολλές χώρες με εντελώς πρωτόγονο τρόπο. Από τον κανόνα αυτό ξεφεύγουν, σε μεγάλο βαθμό, μερικές από τις μεσογειακές χώρες, καθώς και οι χώρες της νότιας Αφρικής, που έχουν αναπτύξει σημαντικά μερικούς κλάδους της βιομηχανίας.

Βασικά γεωργικά προϊόντα είναι το σιτάρι, που καλλιεργείται μόνο στις χώρες τις μεσογειακές, το καλαμπόκι, που καλλιεργείται εκτός από τις μεσογειακές χώρες και στη Νοτιοαφρικανική Δημοκρατία, το ρύζι, το ζαχαροκάλαμο, η κασάβα από την οποία στην Αφρική παράγεται το 43% της παγκόσμιας παραγωγής, χουρμάδες (το 44% της παγκόσμιας παραγωγής), κόκκος (το 78% της παγκόσμιας παραγωγής), αράπικα φιστίκια (το 29% της παγκόσμιας παραγωγής), το κακάο (το 67% της παγκόσμιας παραγωγής), μπαμπάκι, καουτσούκ, και πολλά άλλα προϊόντα.

Η γεωργία της Αφρικής παρουσιάζει μερικές ιδιομορφίες, που ήρθαν σαν αποτέλεσμα της μακροχρόνιας κατοχής των εδαφών της από τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες. Η γεωργία έχει αναπτυχθεί μόνο γύρω από μερικές ζώνες, κυρίως γύρω από τα ποτάμια που μπορούσαν να αποτελέσουν και τους δρόμους επικοινωνίας, ενώ το υπόλοιπο της ηπείρου είναι σχεδόν τελείως ακαλλιέργητο.

Ακόμη, οι Ευρωπαίοι δεν ενδιαφέρθηκαν να αναπτύξουν τη γεωργία στην Αφρική. Δημιούργησαν τις λεγόμενες μονοκαλλιέργειες, που σημαίνει ότι σε εκατομμύρια στρέμματα καλλιεργούν μόνο ένα είδος φυτού. Τέτοια παραδείγματα αποτελούν η Νιγηρία και η Σενεγάλη με τα φιστίκια, όπου είναι σχεδόν το μοναδικό προϊόν της χώρας, ακόμη η Γκάνα και η Ακτή του Ελεφαντόδοντου, που η μοναδική τους καλλιέργεια είναι ο καφές.
Οι μονοκαλλιέργειες αυτές έχουν σαν αποτέλεσμα να μη μπορούν να αναπτυχθούν τα νέα Αφρικανικά κράτη με τον τρόπο και το ρυθμό που θα ήθελαν. Αρκεί να αναφερθεί μόνο το γεγονός ότι, αν μια χρονιά, για οποιονδήποτε λόγο, πάθει η παραγωγή τους κάποια καταστροφή, οι χώρες αυτές χάνουν τελείως το εισόδημα που έχουν και απειλούνται από πλήρη αφανισμό.

Το γεγονός αυτό αποχτά ιδιαίτερη σημασία, αν σκεφτεί κανείς ότι σε πολλές αφρικανικές χώρες με τη γεωργία ασχολούνται πάνω από το 70% του πληθυσμού, ενώ σε μερικές χώρες το ποσοστό αυτό φτάνει και το 85%.

Το υπέδαφος της Αφρικής είναι πολύ πλούσιο και έχει όλων των ειδών τα μεταλλεύματα.
Στις βόρειες περιοχές της Αφρικής και συγκεκριμένα στις χώρες γύρω από τη Σαχάρα υπάρχουν τεράστια αποθέματα πετρελαίου. Στο νότο, αντίθετα, βγαίνει το 98% της παγκόσμιας παραγωγής διαμαντιών και το 77% της παγκόσμιας παραγωγής του χρυσού. Από την άποψη αυτή κανονικά η αφρικανική ήπειρος θα έπρεπε να είναι η πιο πλούσια στον κόσμο.

Η παραγωγή κοβαλτίου στη Δημοκρατία του Κογκό, στο Μαρόκο και στη Ζάμπια φτάνει το 75% της παγκόσμιας παραγωγής, ενώ το χρώμιο, που βγαίνει στη Ροδεσία και στη Νότιο Αφρική αντιπροσωπεύει το 55% της παγκόσμιας παραγωγής.

Ανάμεσα στα άλλα ορυκτά αξίζει να αναφερθούν τα φωσφορούχα άλατα που δεν είναι δυνατό να υπολογιστούν. Στο σημείο αυτό αρκεί να αναφέρουμε ότι η Αφρική, παρόλη την τεράστια παραγωγή φωσφορικών αλάτων από τα οποία παράγονται φωσφορικά λιπάσματα, είναι στην τελευταία θέση από τις άλλες ηπείρους στη χρησιμοποίηση των λιπασμάτων αυτών.

Παράγονται ακόμη σε μεγάλες ποσότητες μαγγάνιο, χαλκός, βωξίτης, μόλυβδος, ψευδάργυρος, βανάδιο, κασσίτερος, μαρμαρυγίας, γραφίτης, σίδηρος, τιτάνιο και αμίαντο.

Το μόνο που δεν υπάρχει στην Αφρική είναι το κάρβουνο. Την έλλειψη αυτή την αναπληρώνει και με το παραπάνω η παρουσία του πετρελαίου. Ακόμη στις ενεργειακές πηγές της ηπείρου θα πρέπει να αναφερθούν και οι τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης της υδροηλεκτρικής ενέργειας, παρ' όλες τις ιδιομορφίες που παρουσιάζει η μορφολογία του εδάφους της Αφρικής. Έτσι, παρ' όλο ότι η Αφρική έχει τα μεγαλύτερα αποθέματα από τα πιο πολύτιμα προϊόντα του υπεδάφους, είναι πάρα πολύ καθυστερημένη οικονομικά χώρα με μερικές ίσως εξαιρέσεις που παρουσιάζουν ορισμένες χώρες. Αλλά και αυτές οι εξαιρέσεις έρχονται να τονίσουν τη μεγάλη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στις διάφορες χώρες.

Ανάλογη με την οικονομική ανάπτυξη είναι και η συγκοινωνία. Το σιδηροδρομικό δίκτυο φτάνει τις 88.000 χιλιόμετρα, από τα οποία όμως μόνο τα 12.500 χιλιόμετρα έχουν κανονικό φάρδος, ενώ τα υπόλοιπα είναι στενά. Το σιδηροδρομικό δίκτυο είναι κυρίως μακρινών αποστάσεων, δηλ. δε διακλαδίζεται στο εσωτερικό των χωρών.

Το οδικό δίκτυο φτάνει τα 1.500.000 χιλιόμετρα από τα οποία μόνο τα 100.000 είναι ασφαλτοστρωμένα και αυτά είναι συγκεντρωμένα κυρίως σε μερικές περιοχές του νότου και της δύσης.

Σημερινά Αφρικανικά κράτη

Το μοναδικό κράτος που είχε παραμείνει σαν ανεξάρτητο ήταν η Λιβερία και αυτό γιατί πολλοί από τους μεγάλους τότε εφοπλιστές ήθελαν να δημιουργήσουν ένα κράτος στη σημαία του οποίου θα ναυτολογούσαν τα καράβια τους και δε θα πλήρωναν καθόλου φόρο. (Το καθεστώς αυτό εξακολουθεί να ισχύει ακόμη και σήμερα με αποτέλεσμα η Λιβερία να είναι μια από τις μεγαλύτερες ναυτικές δυνάμεις στον κόσμο).

Ανεξάρτητη ακόμη ήταν και η Αβησσυνία. Μετά το τέλος του δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου σαν ανεξάρτητα κράτη ήταν, εκτός από τα δυο παραπάνω που αναφέρθηκαν η Αίγυπτος και η Λιβύη. Τα τελευταία χρόνια άρχισαν να δημιουργούνται συνεχώς καινούρια κράτη. Σήμερα ελάχιστα μέρη της Αφρικής βρίσκονται κάτω από ξένη κυριαρχία.

Όταν παραπάνω αναφέρθηκε ότι στην Αφρική δημιουργήθηκαν καινούρια κράτη, δεν αποτελεί καθόλου υπερβολή. Κανένα από τα κράτη αυτά δεν υπήρχε πριν. Συνήθως το κάθε κράτος, που έχει δημιουργηθεί, αντιπροσωπεύει και μια βασική φυλή και μερικές πιο μικρές. Μερικές όμως από τις μεγάλες φυλές της Αφρικής δεν αποτελούν ένα κράτος, αλλά τελείως τεχνητά έχουν μοιραστεί ανάμεσα σε μερικά κράτη. Το αποτέλεσμα είναι ότι στο ένα κράτος η φυλή είναι πλειοψηφία στο άλλο είναι μειοψηφία.

Αυτό προκαλεί πάντα μεγάλες φυλετικές αναταραχές με αποτέλεσμα κάθε τόσο να ξεσπούν άγριοι τοπικοί πόλεμοι, που καταστρέφουν την αδύνατη οικονομία των χωρών αυτών. Απόδειξη αποτελεί το παλιό Βελγικό Κογκό, η σημερινή Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό που ύστερα από πολλούς και άγριους εμφύλιους πολέμους, σήμερα διοικείται από μια μεταβατική κυβέρνηση.

Παρόλα αυτά τα νέα Αφρικανικά κράτη αρχίζουν μέσα από χίλιες δυο δυσκολίες που κληρονόμησαν από την πολύχρονη αποικιοκρατία, να βρίσκουν αργά και βασανιστικά το δικό τους δρόμο ανάπτυξης. Έτσι, σήμερα, στην Αφρική είναι δυνατό να συναντήσει κανείς κράτη που έχουν ακόμη καθαρά φεουδαρχική οικονομία και διάρθρωση, ενώ άλλα ακολουθούν καθαρό σοσιαλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Δε λείπουν φυσικά και οι χώρες εκείνες που βρίσκονται κάτω από μια νέα μορφή αποικιοκρατίας, τη νεοαποικιοκρατία, όπως ονομάζεται, που σημαίνει ότι, ενώ είναι φαινομενικά ελεύθερα, στην ουσία εξαρτώνται άμεσα, τόσο οικονομικά, όσο και πολιτικά, από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Γενικά, όμως, τα κράτη της Αφρικής ανήκουν στο χώρο των αδέσμευτων κρατών. Κάθε χρόνο τα κράτη αυτά αποκτούν όλο και μεγαλύτερη πολιτική δύναμη και κάνουν την παρουσία τους όλο και πιο αισθητή σε ολόκληρο τον κόσμο.

Σήμερα, στον Ο.Η.Ε., τα Αφρικανικά κράτη αποτελούν τεράστια δύναμη και κανένα σχεδόν ψήφισμα δεν είναι δυνατό να παρθεί, αν δεν το υποστηρίξουν το Αφρικανικά κράτη. Ιδιαίτερα αποφασιστική ήταν η συμπαράσταση στον Ο.Η.Ε. των Αφρικανικών κρατών στο θέμα της Κύπρου και στην αποφασιστική καταδίκη της Τουρκίας για την επέμβασή της και την κατάληψη μεγάλου μέρους του νησιού.

Αφού φτάσατε μέχρι το τέλος απολαύστε τα παρακάτω τραγούδια, γιατί διάβασμα χωρίς μουσική δεν γίνεται.

Aφρική άκου τα παιδιά που κλαίνε

Time by Easy Dub All Stars

Ο βοσκός και ο σύμβουλος επιχειρήσεων

Ένας ßοσκός, ενώ έßοσκε τα πρόßατά του σε µια απόµερη τοποθεσία, ßλέπει από μακριά να πλησιάζει µια αστραφτερή ΒΜW.

Ο οδηγός, ένας νεαρός ντυµένος µε κοστούµι Versace, παπούτσια Gucci, γυαλιά ηλίου Ray Ban και Yves Saint Laurent γραßάτα, σταµατάει δίπλα του, κατεßάζει το παράθυρο και του λέει:
- Άν σου πω ακριßώς πόσα πρόßατα έχεις στο κοπάδι σου, θα µου δώσεις ένα;
Ο ßοσκός κοιτάει το νεαρό, που ήταν φανερά ένας γιάπης, κοιτάει και το κοπάδι και του απαντά ήρεµα:
-Ναι, γιατί όχι;

Αµέσως λοιπόν ο γιάπης κατεßαίνει από το αυτοκίνητο µαζί µε ένα laptop Dell το οποίο και συνδέει µε ένα κινητό Motorola µε παγκόσµια σύνδεση της AT&T. Αφού συνδέεται µε το Internet, πηγαίνει σε µια σελίδα της NASA, και επιλέγει ένα σύστηµα δορυφορικού προσδιορισµού τοποθεσίας GPS το οποίο υπολογίζει την ακριßή τοποθεσία στην οποία ßρίσκονται και αποστέλλει τα στοιχεία αυτά σε ένα άλλο δορυφόρο της ΝASA ο οποίος σκανάρει την περιοχή και ßγάζει µια φωτογραφία υπέρ-υψηλής ανάλυσης..

Αφού επεξεργάζεται τη φωτογραφία µε το πρόγραµµα Adobe Photoshop, στέλνει την εικόνα σε ένα εργαστήριο ερευνών στο Αµßούργο, στη Γερµανία και µετά από µερικά δευτερόλεπτα λαµßάνει στο Palm Pilot του ένα e-mail που επιßεßαιώνει ότι η φωτογραφία έχει αναλυθεί και τα στοιχεία έχουν καταχωρηθεί σε µια ßάση δεδοµένων. Μέσω µιας σύνδεσης ΟDBC εισχωρεί σε µια MS-SQL database και καταχωρεί όλα τα στοιχεία σε ένα φύλλο εργασίας Excel το οποίο και στέλνει µέσω e-mail στο Blackberry του.

Μετά από λίγα λεπτά εκτυπώνει µια έκθεση 150 σελίδων µε έγχρωµες φωτογραφίες από τον καινούργιο του HP LaserJet εκτυπωτή και αφού τη διαßάζει λέει στο ßοσκό:
- Έχεις ακριßώς… 1586 πρόßατα!!!!’.
- Ακριßώς. Καλώς λοιπόν, µπορείς να πάρεις όποιο πρόßατο θέλεις, λέει ο ßοσκός και κοιτάζει το νεαρό καθώς διαλέγει το ζώο και το µεταφέρει στο πορτ-µπαγκάζ του αυτοκινήτου.

Εκείνη τη στιγµή, λέει ο ßοσκός στο νεαρό:
- Να σου πω… αν ßρω ακριßώς τι δουλειά κάνεις θα µου επιστρέψεις το πρόßατο;
Ο γιάπης το σκέφτεται για µια στιγµή, και µετά λέει γελώντας στο ßοσκό:
- ΟΚ, γιατί όχι;
- Είσαι σύµßουλος επιχειρήσεων, λέει ο ßοσκός.
- Απίστευτο, λέει αποσßολωµένος ο νεαρός, έτσι είναι!! Μα πως το µάντεψες;
- Δεν είναι και τόσο δύσκολο, λέει ο ßοσκός.
Ήρθες από το πουθενά, χωρίς να στο ζητήσει κανείς,
θέλεις να ßρεις µια απάντηση την οποία ήδη ξέρω,
σε µια ερώτηση που δεν σε ρώτησε κανείς
και θες και να πληρωθείς και γι’ αυτό,
και το καλύτερο: δεν έχεις ιδέα για την επιχείρηση….!
Τώρα θα µου δώσεις πίσω το σκύλο µου;!

Γοργώ , Γοργόνα , Μέδουσα

Κατά το Μύθο, η Μέδουσα πριν γίνει το φριχτό τέρας που σκότωσε αργότερα ο Περσέας, ήταν μια πολύ όμορφη Κενταύρισσα με το όνομα Γοργώ. Μια μέρα που έβοσκε σ' ένα καταπράσινο λιβάδι, στις όχθες του Ωκεανού, τη βίασε ο Ποσειδών. Κατά τον Οβίδιο, ο βιασμός έγινε μέσα στο ναό της Αθηνάς.Η Αθηνά μη μπορώντας να κάνει κάτι στον 'Θεό' Ποσειδώνα, μετατρέπει την Ομορφιά του Θύματος σε Ασχήμια.
Η Μέδουσα πλέον μετακομίζει στα έσχατα της γης μαζί με τη Νύχτα και της Εσπερίδες, πολύ δύσκολο να βρεθεί, κάτι που 'πετυχαίνει' ο Περσέας μόνο με τη βοήθεια της Αθηνάς.
Ο αρχαιότερος θρύλος λέει ότι την Μέδουσα η Θεά Αθηνά την ξέκανε η ίδια και το κεφάλι της, σαν Μέρος της Πανοπλίας της, κοσμεί την Αιγίδα της και κρατά ακόμα την ικανότητα να Πετρώνει όποιον το Κοιτάξει. Είναι πλέον όπλο στα χέρια της Σοφίας, ότι αν κοιτάξεις την Αιγίδα και μάλιστα την Ασπίδα της Θεάς της Σοφίας Αθηνάς κατάματα, θα πετρώσεις με τον ίδιο τρόπο που θα πέτρωνες κοιτώντας τη Μέδουσα ζωντανά.

Παιδιά από την συνεύρεση της Γοργόνας και τού Ποσειδώνα, επετράπει να γεννηθούν μόνο όταν πάρθηκε με βοήθεια της σοφίας το κεφάλι της Μέδουσας, οπότε ξεπετάχτηκαν ο μεγάλος Χρυσάωρ και ο ίππος Πήγασος...

Διηγόνταν επίσης πως η Αθηνά μάζεψε το αίμα που έτρεχε από τις φλέβες της Γοργώς και τόδωσε στον Ασκληπιό. Το αίμα από τις φλέβες της αριστερ'ης πλευράς πέθαινε τους ανθρώπους - το αίμα από τη δεξιά πλευρά τους γιάτρευε.
Ο Αυλός επίσης αποδίδεται στην Μέδουσα: Ακούστηκαν ήχοι όταν κόπηκε το κεφάλι της Μέδουσας πολύ όμορφοι και η Αθηνά που γοητεύτηκε πήρε ένα κόκαλο από ελάφι, του άνοιξε τρύπες και προσπάθησε να μιμηθεί τον ίδιο ήχο. Απογοητευμένη από το αποτέλεσμα το πέταξε στη γη.

Ο Ναός της Αθηνάς, όπου η Γοργώ κατέφυγε για προστασία γιατί ή Γοργώ είναι θνητή, είναι ο Ναός της Σοφίας της προστάτιδας τών επιστημών και των τεχνών και έχουμε μέσα σε αυτό το Ναό, έναν Βιασμό μεταξύ θεού και όχι ανθρώπου, αλλά κενταύρου. Η Σοφία που ξεπηδά και η Τέχνη και Επιστήμη, είναι καλή για να σκοτώσει, να μετατρέψει σε Πέτρα τον άνθρωπο που έρχεται σε επαφή μαζί της.
Τότε η Γοργόνα (το άλλο όνομα του ιδίου πλάσματος) γίνεται Μέδουσα.
Το Πέτρωμα μπορεί να σημαίνει και 'πάγωμα' του συναισθήματος και της συντροφικότητος.

Τα παράδοξα της σύγχρονης ζωής

ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΖΩΗ

Ένας ηλικιωμένος ξυλουργός κόντευε να βγει στη σύνταξη, και είπε στο αφεντικό του τα σχέδια του για να φύγει και να ζήσει πιο ξεκούραστα μαζί με τη γυναίκα του. Βέβαια δεν θα συνέχιζε να βγάζει τόσα λεφτά, όμως έπρεπε να βγει στη σύνταξη. Θα τα κατάφερναν.

Ο εργολάβος του στεναχωρήθηκε που θα έφευγε ένας τόσο καλός μάστορας, και ζήτησε από τον ξυλουργό αν θα μπορούσε να του χτίσει άλλο ένα σπίτι σαν προσωπική του χάρη.

Ο ξυλουργός είπε ναι, όμως όσο περνούσε ο καιρός δεν ήταν δύσκολο να παρατηρήσει κάποιος πως δεν δούλευε με όλη του τη καρδιά. Χρησιμοποιούσε υλικά κατώτερης ποιότητας, και έκανε επιπόλαιη δουλειά. Ήταν ο χειρότερος τρόπος για να τελειώσει μια καριέρα γεμάτη αφοσίωση και επιτυχίες.

Όταν ο ξυλουργός τελείωσε το έργο, ήρθε ο εργολάβος να επιθεωρήσει το σπίτι. Έδωσε το κλειδί της εισόδου στον ξυλουργό και του είπε, "Αυτό το σπίτι είναι δικό σου, ένα δώρο από μένα για σένα."

Ο ξυλουργός έμεινε άναυδος! Τι κρίμα! Αν μόνο ήξερε πως έχτιζε το δικό του σπίτι, θα το είχε κάνει εντελώς διαφορετικά.

Το ίδιο συμβαίνει και με μας. Χτίζουμε τη ζωή μας, μέρα με την μέρα, πολύ συχνά μη κάνοντας το καλύτερο μας σε αυτό που κτίζουμε. Και μετά μένουμε εμβρόντητοι όταν αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να κατοικήσουμε στο σπίτι που κτίσαμε.

Αν μπορούσαμε να το κάνουμε ξανά, θα το χτίζαμε εντελώς διαφορετικά. Να όμως που δεν μπορούμε να επιστρέψουμε....

Εσύ είσαι ο ξυλουργός στη ζωή σου. Κάθε μέρα βάζεις μια πρόκα, τοποθετείς άλλη μια τάβλα, ή ορθώνεις ένα τοίχο.

Οι προθέσεις και οι επιλογές που κάνεις σήμερα χτίζουν το αυριανό σου "σπίτι"...

Γι' αυτό να χτίζεις με σοφία!


Αν βιάζεσαι να δεις τον κόσμο να γίνεται καλύτερος, άρχισε από τον εαυτό σου. Είναι ο συντομότερος δρόμος.
(από email)

Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΗΣΣΟΝΟΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ

Μόνο θλίψη κι έντονο προβληματισμό μπορεί να γεννήσει η είδηση ότι τα τηλεπαιχνίδια που έχουν κατακλείσει την ελληνική τηλεόραση προσφέρουν έστω και μια μικρή ψευδαίσθηση εύκολου κέρδους σε εκατοντάδες χιλιάδες υποψηφίους, αλλά και σε εκατομμύρια τηλεθεατές που θα ήθελαν διακαώς να συμμετάσχουν σ΄ένα τέτοιο δημόσιο εξευτελισμό. Γιατί όλα αυτά τα σκουπίδια, εκτός από σκουπίδια που δεν προσφέρουν στοιχειώδη ωφέλεια και ψυχαγωγία στο -ούτως ή άλλως- αποχαυνωμένο κοινό , είναι κι επικίνδυνα . Εκτός από την πεποίθηση του εύκολου και γρήγορου κέρδους ,χωρίς κόπο κι ευφυία ή έστω στοιχειώδεις γνώσεις ,ενισχύουν μια αισθητική υποβάθμιση και κακογουστιάς που-σημειωτέον- ακολουθεί χρονικά τις κουτσομπολίστικες εκπομπές του μεσημεριού.Πείθει ότι στη σημερινή εποχή κυριαρχεί παντού η ηλιθιότητα και η μετριότητα. Αποθεώνει τη θεά Τύχη προβάλλοντας ένα πρότυπο ζωής που στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στην ευκαιριακή επιτυχία. Επιπλέον, δημιουργεί ένα πάθος για το χρήμα, την επιβεβαίωση μέσω του χρηματικού κέρδους και την ψευδαίσθηση ότι αξία έχει μόνο ο νικητής και ο ...τυχερός (!). Ετσι, καλλιεργείται σταδιακά η ιδεολογία τη ήσσονος προσπάθεια (κυρίως στους νεαρούς τηλεθεατές). Ότι δηλαδή, δε χρειαζεται να προσπαθήσει κανείς για να πετύχει στη ζωή του. Αρκεί να είναι τυχερός και να γίνει αποδεκτή η αίτηση συμμετοχής σε κάποιο τηλεπαιχνίδι.Παράλληλα , θα γίνει και για λίγες μέρες διάσημος ,καθώς θα έχει τη δυνατότητα να καυχιέται στην παρέα του για τη συμμετοχή του σε κάποια υπερπαραγωγή... βλακείας.

"ΤΑ ΝΕΑ"

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Το κείμενο που ακολουθει,αποτελεί απόσπασμα Πανηγυρικού Λόγου ενός εκ των μεγαλύτερων Ελλήνων φιλολόγων.

Εκφωνήθηκε την 26η Οκτωβρίου 1960 στη μεγάλη αίθουσα τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου θεσσαλονίκης:

"Η εθνική ελευθερία είναι η αναγκαία προϋπόθεση για τη ζωή ενός λαού. Να δεχτούμε όμως πως το νόημα της ελευθερίας εξαντλείται από την ώρα που ένα έθνος πετάει από πάνω του τα δεσμά της δουλείας και οργανώνεται σε κράτος αυτόνομο; Αν ναι, τότε δεν θα είχαμε τί­ποτε να προσθέσουμε στο κεφάλαιο της ελευθερίας μας, έξω βέβαια από την ευθύνη να την κρατήσουμε αλώβητη. Με άλλα λόγια, δεν θα ήμαστε παρά απλοί θεματοφύλακες ενός αγαθού που μας εχάρισαν οι θυσίες των πατέρων μας.

Ποιος όμως είπε πως το ελληνικό ιδανικό της ελευθερίας δεν υψώνει στον άνθρωπο και άλλες απαιτήσεις, και πολύ βαριές μάλιστα: Μιλώ για το ελληνικό ιδανικό της ελευθε­ρίας· γιατί όπως κάθε υψηλή έννοια, το ίδιο και η έννοια της ελευθερίας ούτε αυτονόητη εί­ναι ούτε μονοσήμαντη. Ελεύθερος άνθρωπος: στον όρο αυτό δίνει κάθε λαός ανάλογα με την πνευματική του προετοιμασία και την ψυχική του ωριμότητα διαφορετικό περιεχόμενο. Στον αρχαίο κόσμο ελεύθερος, εθνικά ελεύθερος, ήταν και ο Αθηναίος και ο Σπαρτιάτης και ο Πέρσης και ο Αιγύπτιος. Ο Αιγύπτιος όμως και ο Πέρσης, αν τους μετρούσαμε πάνω στο κλασικό ελληνικό ιδανικό, δύσκολα θα μπορούσαν να χαραχτηριστούν πολίτες ελεύθεροι" γιατί τους λαούς αυτούς τους βλέπουμε να σκύβουν το κεφάλι μπροστά σε μιαν επιταγή που τους επιβαλλόταν απέξω: στην επιταγή μιας πολιτείας, που απαιτούσε να κανονίζει και την ιδιωτική ζωή του πολίτη της ως την τελευταία λεπτομέρεια- ή στην επιταγή ενός βασιλιά, συχνά θεοποιημένου, που όριζε τους υπηκόους του σε ζωή και σε θάνατο- σε άλλες χώρες οι λαοί έπρεπε να υπακούν τυφλά στην επιταγή μιας θρησκείας σκοτεινής και αδιάλλαχτης, που τα μυστικά της τα γνώριζε μόνο το ιερατείο της, παντοδύναμο και ανεξέλεγκτο.

Αντίθετα το κλασικό ελληνικό ιδανικό ζητούσε από τον άνθρωπο να μεταστρέψει τον εξωτερικό εξαναγκασμό σε πειθαρχία εσωτερική: Να σεβαστείς και ν' αγαπήσεις το θεό σου' να υπακούσεις στους νόμους της πατρίδας σου' να πειθαρχήσεις στους άρχοντες σου - ναι! Όχι όμως γιατί σε υποχρεώνουν εκείνοι, όχι γιατί φοβάσαι την τιμωρία τους, όχι για­τί θέλεις να κολακέψεις την εύνοια τους. Μια μάζα ανθρώποιν αξεχώριστων, που δουλεύει τυφλά και άβουλα στο θεό , στην πολιτεία και στους άρχοντες, ας είναι και για το καλό, αυ­τό για τον κλασικό 'Ελληνα δεν ήταν οργάνωση ανθρώπων ελεύθερων. Για τον κλασικό Ελληνα η ελεύθερη πολιτεία προϋπόθετε και τον πολίτη ελεύθερο. Το κάθε άτομο χρωστούσε να υψωθεί σε ακεραιωμένη, υπεύθυνη προσωπικότητα, και με το φρόνημα αδούλωτο να κάνει τις επιταγές του θεού, της πολιτείας και των αρχόντων επιταγές της ψυχής του της ίδιας. Όλες οι μεγάλες ανθρώπινες αξίες, για να μείνουν αξίες, έπρεπε να πάψουν να είναι ετεροκίνητες και να δικαιωθούν μέσα στην ψυχή του κάθε πολίτη."

Για να φτάσει, όμως, ο Έλληνας, λέει ο Κακριδής, σ' αυτήν τη "φωτισμένη σύλληψη του ελεύθερου ανθρώπου", χρειάστηκε να κάμει μεγάλη και κουραστική διαδρομή, και υπενθυμίζει τον ερχομό των Ελλήνων στην Ελλάδα το 2000 π.Χ., την επιμειξία τους με τους Προέλληνες. τους οποίους αφομοίωσαν, καθώς και τις επι­κοινωνιακές επαφές τους με τους λαούς της Ανατολής (Κρήτες; Αιγυπτίους, Βαβυ­λώνιους και άλλους}, από τους μεγάλους πολιτισμούς των οποίων δανείστηκαν πολ­λά πολιτιστικά στοιχεία, τα οποία τα χρησιμοποίησαν ως υλικό που το δούλεψαν μέ­σα τους και το σφράγισαν με πνεύμα καθαρά ελληνικό. Δεν πρόκειται "για άγονη μί­μηση, αλλά για ελεύθερη αναδημιουργία". Και για να το δείξει αυτό; αναφέρει δύο παραδείγματα: το αλφάβητο και τους θεούς.

Το αλφάβητο, λέει, οιΈλληνες το πήραν από τους Φοίνικες και το τελειοποίη­σαν. Οι Φοίνικες είχαν μόνο σύμφωνα, οιΈλληνες πρόσθεσαν και τα φωνήεντα" έτσι κάθε φθόγγος έχει και το σύμβολο του. "Αυτή τη νέα γραφή μπορεί τώρα να τη χρη­σιμοποιήσει και ο πιο απλός άνθρωπος του λαού." Η γνώση περνάει από τους βασι­λείς και τα ιερατεία στα πλήθη, κάτι που αποτελεί ταυτόχρονα πορεία προς τον πο­λιτισμό και προς τη δημοκρατία.

Αλλά και τους θεούς οι Έλληνες τους πήραν από τους ανατολικούς λαούς. Και τους πήραν χθόνιους και σκοτει­νούς, για να τους υψώσουν με τον καιρό στον Όλυμπο και να τους κάμουν φως, μουσική, έρωτα, δημιουργία. "Σ' αυτά τα χρόνια οι Έλληνες ανακάλυ­ψαν το φως: και αυτή η ανακά­λυψη στάθηκε ένας από τους πιο βασικούς σταθμούς στην πορεία προς την ελευθερία . . . Στις ψυχές των Ελλήνων πρω-τάστραψε το φως,, το μέσα φως. Στους αιώνες τους σκο­τεινούς οι Έλληνες κοίταξαν και γύρω τους βέβαια, και μέ­σα τους όμως, μέσα τους πιο πολύ. Το σκοτάδι έφυγε από την ψυχή των Ελλήνων, γι' αυ­τό ανέβασαν τους θεούς των από τα σκοτάδια της γης στον διάφανο Όλυμπο. Κάτι ακόμα: ύψωσαν το φως σε σύμβολο ελευθερίας."

Και τα παραδείγματα του Κακριδή συνεχίζονται: Το φως ζητάει ο Αίας από τον Δία την ώρα που σκο -τεινιάζει η μάχη γύρω από το κορμί του Πάτροκλου. Το φως και όχι τη σωτηρία. Να πεθάνουν εύχεται με -σα στο φως: αντικρίζοντας κατάματα το θάνατο, σαν ελεύθερες ψυχές που είναι. Αλλά και στη ναυμαχία της Σαλαμίνας οι Έλληνες κινούνται, παρατηρεί ο Κακριδής; αναλύοντας τους "Πέρ­σες" του Αισχύλου, μέσα στο φως της ημέρας, ενώ στα σκότη σχεδιάζουν και κινού­νται οι Πέρσες. Στην ελληνική παράταξη όλα είναι φως, ακόμη και η σάλπιγγα βγά­ζει φλόγες, όλα είναι κίνηση φανερή, αντρίκια, ελεύθερη. Και καμιά απειλή του αρ­χηγού, για να μπουν στον πόλεμο, όπως συνέβαινε με τους Πέρσες. Οι Έλληνες αγω­νιστές ξέρουν από τον πρώτο ως τον τελευταίο ότι πολεμούν για την ελευθερία τους.

Γράφει ο Κακριδής:

"Σε ολόκληρο το έργο τίποτε δε δείχνει πως ο ποιητής περιφρονεί τον αντίμαχο. Έτσι και το περσικό σκοτάδι αντίκρυ στο ελληνικό φως συμβολίζει, νομίζω, πιο πολύ έναν διαφορετικό παρά έναν κατώτερο κατά τη γνώμη του Αισχύλου πολιτισμό. Είναι ο κόσμος του κρυφού και του σκοτεινού- ο κόσμος, όπου οι άνθρωποι άβουλοι και αμίλητοι, άχρωμοι και αδιαφοροποίητοι, υπηρετούν μηχανικά και δουλικά στους σκοπούς του κράτους, που τη θέληση του την ενσαρκώνει ένας και μόνο.

Απέναντι στο ασιατικό αυτό ιδανικό η Ελλάδα αντιτάζει το δικό της: το κάθε άτομο ακεραιωμένο και ελεύθερο, υπεύθυνο απέναντι στον εαυτό του και στην πολιτεία του και στους θεούς του.- Και ο Έλληνας το ξέρει πως σαν άνθρωπος που είναι στέκει αδύναμος μπροστά στις βουλές των θεών των αθανάτων ακόμα ξέρει πως για να υπάρξει κράτος, εί­ναι ανάγκη ο πολίτης να υπακούει στους νόμους και στους άρχοντες. Και όμως κοιτάζει τους θεούς του στα μάτια, δεν τους προσκυνάει, γιατί η αίσθηση της αξιοπρέπειας του ως ανθρώπου δεν του επιτρέπει την ταπείνωση αυτή. Νιώθε; ακόμη πως και για τους θεούς τους ίδιους θα ήταν ταπεινωτικό να βλέπουν μπροστά τους δούλους να τους λατρεύουν.

Στα μάτια κοιτάζει ο Έλληνας και τους άρχοντες του, την ώρα που στην Ασία έπρεπε να κυλιόσουν στο χώμα μπροστά στο βασιλέα τους' γιατί στην Ελλάδα η πολιτεία τους πο­λίτες της τους θέλει συνειδητούς, ελεύθερους συνεργάτες στους σκοπούς της και όχι άβου­λα όργανα της. Ιδανικό της δεν είναι η προκοπή της μέσα από την υποδούλωση των ατόμων είναι η τελείωση της μέσα από των ατόμων την τελείωση. Μια πολιτεία φιλάνθρωπη, που τι­μάει και σέβεται τον πολίτη της, καθώς τον βοηθεί να ολοκληρωθεί με δικό του περίγραμ­μα, δικιά του προσωπικότητα.

Αυτό το ιδανικό του ελεύθερου ανθρώπου, που θεμελιώνεται στους σκοτεινούς αιώ­νες και ολοκληρώνεται στην κλασική Αθήνα του 5ου αιώνα, προσδιορίζει ένα πλήθος φανε­ρώματα του ελληνικού κόσμου, που αλλιώς μας φαίνονται παράξενα και άσχετα μεταξύ τους. Ας μελετήσουμε μερικά, παίρνοντας τα από ποικίλες περιοχές της ζωής".

Για να μας δείξει αυτά τα φανερώματα ο Κακριδής φέρνει παραδείγματα από τη μυθολογία, από την καθημερινή ζωή των Ελλήνων και από την τέχνη τους: Στη μυθο­λογία, λέει, κάθε λαού ζουν πλήθος μικροδαίμονες {νάνοι, γίγαντες, νεράιδες, Χάρι­τες, θεότητες ποικίλες της φύσης) ανώνυμοι όλοι τους. Χάνονται μέσα στην ανωνυ­μία. Μόνο στην Αρχαία Ελλάδα έχουν ονόματα' ο καθένας το δικό του. Όχι δίχως λό­γο! Γιατί με τ' όνομα της η κάθε θεότητα διακρίνεται από την ανώνυμη μάζα, αποκτά δικό της περίγραμμα και προσωπικότητα: ελευθερώνεται.

Έτσι και οι πολίτες* ο καθένας με τ' όνομα του και μόνο μ' αυτό. Οι τίτλοι λείπουν. Αν βρίσκαμε σήμερα την επιτύμβια στήλη του Περικλή, είναι βέβαιο ότι θα έγρα­φε, όπως και τόσων άλλων Αθηναίων:

Περικλής Ξανθίππου Χολαργεύς
το όνομα του, το όνομα του πατέρα του και του δήμου του. Όλα τα λοιπά (τίτλοι: στρατηγός, πολιτικός κτλ.) είναι απλές συνέπειες της προσωπικότητας του. Δεν προ­σθέτουν, θολώνουν. Δεν προβάλλουν, σκοτίζουν: Δεν ελευθερώνουν.

Έτσι και στην τέχνη· το κάθε άγαλμα ζει τη δική του ζωή μέσα στο φως χωρίς εξαρτήσεις και αντιστύλια. Γι' αυτό το καθένα τους δουλεύεται από όλα τα μέρη του, ακόμη και από το πίσω μέρος που δεν πρόκειται να φανεί. Ακεραιωμένα τα αγάλματα, όρθια και γυμνά: ελεύθερα από το καθετί· πόθος ελευθερίας. Γράφει:

"Ισως κανένα άλλο μνημείο δε φανερώνει το ιδανικό της ελληνικής ελευθερίας ωραιότερα από τη ζωφόρο του Παρθενώνα. Εκατό κάπου μορφές αποτελούν την πομπή, η καθεμιά με τα δικά της γνωρίσματα. Στα ανατολικά πρότυπα όλες οι μορφές είναι ίδιες, γί­νονται ανώνυμη μάζα. Στον Παρθενώνα κάθε μορφή κρατάει την προσωπικότητα της".

"Ο πόθος της ακεραίωσης κυβερνάει ακόμη και τα άψυχα: η κάθε κολόνα στον αρ­χαίο ναό κρατιέται σε απόσταση από την άλλη, ζει τη δικής της ζωή και πειθαρχεί στο γε­νικό ρυθμό. Αντίθετα στους ρωμαϊκούς ναούς οι πυκνές κιονοστοιχίες δίνουν την εντύπωση της μάζας και θυμίζουν πυκνές ρωμαϊκές φάλαγγες, μέσα στις οποίες το άτομο χάνεται."

"Ο ελεύθερος άνθρωπος μέσα στην ελεύθερη πολιτεία, αυτό είναι το ελληνικό ιδα­νικό. Το άτομο λυτρωμένο από την αμάθεια και την πρόληψη και το φόβο, φωτισμένο, πε­ρήφανο, με τη δύναμη ό. τι παίρνει απ' έξω να το δουλεύει βαθιά μέσα του' το άτομο που συμ­μετέχει ενεργά και υπεύθυνα στη διακυβέρνηση της πολιτείας' που τον εξωτερικό κατανα­γκασμό τον αλλάζει σε εσωτερική ελευθερία, που το όχι των θεών. των νόμων και των αρχόντων μπορεί και το μεταστρέψει σε ναι της ίδιας του της ψυχής."

(Ι.Θ. Κακριδής, «Ελληνικό φως»)

She is a lady

Υπατεία

Ενα τραγικό παράδειγμα στην ιστορία της φιλοσοφίας ήταν η Υπατεία, η τελευταία φιλόσοφος της Αλεξάνδρειας, που έζησε μέσα στην ταραχή των συγκρούσεων των Χριστιανών και των "εθνικών", κατά τις οποίες ομάδες φανατικών χριστιανών, ανάμεσα σε άλλα, κατέστρεφαν με σφυριά τις παραστάσεις των Αιγυπτιακών ναών, πιστεύοντας ότι εκτελούσαν "θεάρεστο" έργο. Οι μεγάλες γνώσεις και η ευγένεια του χαρακτήρα της Υπατείας, που είχε αναλάβει τη διεύθυνση του Μουσείου (έτσι ονομαζόταν η φιλοσοφική Νεωπλατωνική σχολή στην Αλεξάνδρεια), προσέλκυσαν πάρα πολλούς μαθητές. Ασχολήθηκε με τα μαθηματικά και θεωρείται σαν μια από τις εξέχουσες φυσιογνωμίες της εποχής της στο χώρο της φιλοσοφίας. Οι σχέσεις της με όλους ήταν πολύ καλές. Ομως ο χριστιανικός φανατισμένος όχλος - οπαδοί του επίσκοπου Κύριλου- καιροφυλακτούσε. Λόγω των καλών σχέσεών της με τον έπαρχο, "θεώρησαν" ότι αυτή έφταιγε για κάποια δυσμενή απόφαση. Ετσι μια μέρα, ενώ διέσχιζε το δρόμο, όρμησαν, την κατέβασαν από την άμαξα και την τράβηξαν μέχρι την πιο κοντινή εκκλησία.

Εκεί την κομμάτιασαν ζωντανή σε μικρά κομμάτια με κοχύλια, την έκαψαν και σκόρπισαν τη στάχτη. Μέσα σ' ένα πανδαιμόνιο εγκληματικής ατμόσφαιρας εξόρκιζαν το "σατανά" που προσωποποιούσε και ενσάρκωνε η φιλοσοφία. Ο αυτοκράτορας για "τιμωρία" απαγόρευσε στους μοναχούς να εμφανίζονται δημόσια στην πόλη.

Η Υπατεία ήταν ο τελευταίος μάρτυρας της φιλοσοφίας στην Αλεξάνδρεια. Τα έργα της χάθηκαν και το όνομά της παραμελήθηκε για αιώνες. Δεν παύει όμως να ανήκει στους μάρτυρες της ελεύθερης σκέψης και στα θύματα της μισαλλοδοξίας και του θρησκευτικού φανατισμού.

Είμαστε κομμάτι του ίδιου όλου

Για την φιλία ( Παραμύθι για μικρούς και μεγάλους )

Ο νόμος της ανθρώπινης βλακείας

Η αγγλικές εφημερίδες έγραψαν για μια Συναυλία της Σιγής που έδωσε ένας άγνωστος πιανίστας. Η θορυβώδη διαφήμιση και ο παράξενος τίτλος έκαναν τη δουλειά τους και η αίθουσα ήταν γεμάτη.
Ο βιρτουόζος της σιγής κάθισε στο πιάνο και άρχισε να παίζει… αλλά αφού όλες η χορδές είχαν αφαιρεθεί δεν έβγαινε ούτε άχνα. Οι ακροατές λοξοκοιτούσαν ο ένας τον άλλον και ο καθένας περίμενε τι θα κάνει ο άλλος, σαν αποτέλεσμα το ακροατήριο κάθετε κρατώντας την αναπνοή του. Ύστερα από μια ώρα απόλυτης σιγής η συναυλία τελείωσε. Ο πιανίστας σηκώθηκε και υποκλίθηκε μπροστά στους ακροατές του. Τον συνόδεψαν τα θυελλώδη χειροκροτήματα.
Την άλλη μέρα ο πιανίστας διηγήθηκε όλη την ιστορία σ' ένα κανάλι της τηλεόρασης και στο τέλος είπε:
- Ήθελα να δω πόσο μεγάλη είναι η ανοησία των ανθρώπων, διαπίστωσα ότι δεν έχει όρια.*