Στέλιος Ράμφος: Πώς φτάσαμε στα σκαλοπάτια μιας ακόμη πτώχευσης;

Είναι αποτέλεσμα μιας διεργασίας των τελευταίων 20-30 ετών; Ή μιας συλλογικής νοοτροπίας που αρνούμαστε να κοιτάξουμε κατάματα εδώ και 190 χρόνια; Το δεύτερο υποστηρίζει ο Στέλιος Ράμφος και ξετυλίγει το νήμα της εθνικής μας κακοδαιμονίας από τις απαρχές του νεότερου ελληνικού κράτους, οπότε ξεκινά το εθνικό – υπαρξιακό μας ζήτημα, έως τις μέρες μας. Ποιο είναι; Ντύσαμε με το ζόρι Δύση μια χώρα που ζούσε στον δικό της γαλαξία. Το αποτέλεσμα, μια μασκαράτα που κοροϊδεύει και την κοροϊδεύουν. Πώς το αντιμετωπίζεις; Αναζητώντας την αληθινή σου ταυτότητα. Η κρίση του μνημονίου είναι μια ευκαιρία. Η εθνική ενηλικίωση, ίσως, το αποτέλεσμά της. Bιώνουμε άλλη μία κρίση οικονομική, κοινωνική, πολιτική και ατομική. Μάλιστα, συνοδεύεται από τέτοια απογοήτευση που φαίνεται να οδηγούμαστε σε αδιέξοδο. Δηλαδή, δεν διαγράφεται μέλλον. Είναι αυτή μία ειλικρινής δήλωση αδιεξόδου ή ένα υποκριτικό τέχνασμα με σκοπό την άφεση των αμαρτιών μας από αυτούς που ανέκαθεν θεωρούσαμε υπεύθυνους της κακιάς μας μοίρας, δηλαδή τους Aγγλους, τους Αμερικανούς και τώρα τους Γερμανούς; Με λιγότερα λόγια, θα μπορέσουμε να συγκροτήσουμε έναν υπεύθυνο εαυτό για να πορευτούμε στο μέλλον ή θα εξακολουθήσουμε να ενεργούμε σαν παιδιά, ζητώντας την βοήθεια των μεγαλυτέρων; «Ναι, μόνο που τώρα δεν έχουμε να κάνουμε εμείς με την παρέα μας. Τώρα έχουμε να κάνουμε με Γερμανούς, οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι να λυπηθούν κανέναν. Αλλά, πάνω από όλα, δεν έχουμε δήλωση αδιεξόδου, έχουμε αίσθημα αδιεξόδου. Αισθανόμαστε σε αδιέξοδο; Οτι το δηλώνουμε είναι δευτερεύον». Το έχουμε καταλάβει ακριβώς ή για άλλη μια φορά κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας; «Το νιώθουμε, το εισπράττουμε, το πληρώνουμε. Δεν είναι βέβαιο, όμως, ότι το έχουμε καταλάβει ακριβώς. Και δεν το έχουμε καταλάβει ακριβώς επειδή το αντιμετωπίζουμε σαν γεγονός που συμβαίνει τώρα και που υπάρχει εδώ και είκοσι χρόνια. Oμως, στην πραγματικότητα, είναι μια αλήθεια που αρχίζει, τουλάχιστον, από το 1821, δηλαδή, εδώ και 190 χρόνια και, εάν τα πράγματα πάνε καλά, θα λήξει μετά τα 200 χρόνια του νεοελληνικού κράτους». Ας το κάνουμε πιο συγκεκριμένο, τονίζοντας ότι εδώ και τουλάχιστον 190 χρόνια έχει ξεκινήσει αυτό το πρόβλημα, αν υποθέσουμε ότι δεν είναι ακόμα παλαιότερο. Ποιο ακριβώς είναι αυτό το πρόβλημα και ώς πού απλώνονται οι ρίζες του; «Οι ρίζες του προβλήματος, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι πήγαμε να φτιάξουμε ένα νεωτερικό κράτος κρατώντας τον παλιό μας εαυτό. Ο οποίος συνίσταται στο γεγονός ότι οι νόμοι που διέπουν τις σχέσεις της οικογενείας, του σιναφιού, της συντεχνίας, της τοπικότητος κ.τ.λ. υπερισχύουν των νόμων του κράτους. Αυτός είναι ο πρώτος κανόνας για την διαφθορά. Δηλαδή, το αίσθημά μου για τον γιο μου, τον κουμπάρο, τον μπατζανάκη μου είναι ισχυρότερο από ό,τι επιτάσσει ο νόμος. Επομένως θα καταστρατηγήσω το Α.Σ.Ε.Π. για να τον διορίσω. Φτιάξαμε ένα σύγχρονο κράτος για να κοροϊδεύουμε, υποτίθεται, τους “Φράγκους”, αλλά το αιμοδοτήσαμε με την παλιά μας νοοτροπία. Σύμφωνα με την παλιά νοοτροπία τα στοιχεία του αίματος και του τόπου καθορίζουν τις όποιες μας επιλογές. Το βλέπουμε το 1821, οπότε εκδηλώνεται για καλά η σύγκρουση των στρατιωτικών με τους πολιτικούς, που ήθελαν να φτιάξουν κράτος. Το 1823 έχουμε κιόλας εμφύλιο πόλεμο!» Δεν είναι παλαιότερο, δηλαδή, το πρόβλημα; «Επειδή δεν είχαμε κράτος δεν είναι παλαιότερο. Παλαιότερη, όμως, είναι η νοοτροπία. Για να βγουν οι Ρωμιοί από την Οθωμανική Αυτοκρατορία έπρεπε να γίνουν κράτος. Για να γίνουν κράτος έπρεπε να δημιουργήσουν κράτος δικαίου όπως τα ευρωπαϊκά κράτη εκείνης της εποχής. Δηλαδή, μετά την Γαλλική Επανάσταση τα προηγμένα κράτη ήταν έννομες τάξεις. Δεν είχαν υπηκόους, είχαν πολίτες. Οι υπήκοοι βρίσκονταν σε συντηρητικές μοναρχίες στην Ευρώπη, αλλά και αυτές άλλαζαν. Εμείς δεν θέλαμε υπηκόους, αλλά πολίτες. Και την ώρα που πήγαμε να φτιάξουμε αυτό το κράτος για να υποστηρίξουν οι ξένοι τον αγώνα για την απελευθέρωσή μας, την ίδια εκείνη ώρα κάθε οπλαρχηγός ήθελε την εξουσία του, πράγμα που οδήγησε σε σύγκρουση». Δεν ερχόταν όμως αυτή η στάση σε σύγκρουση μόνο με την επιδίωξή μας, αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό. «Με τον ίδιο μας τον εαυτό, αλλά σε μεταγενέστερο στάδιο. Στην πραγματικότητα, μετά την νίκη στα Δερβενάκια, κάποιοι έλεγαν να θεσπίσουμε νόμους, να κάνουμε κράτος, και κάποιοι άλλοι επέμεναν στις τοπικές τους εξουσίες, μόνο που αυτός ο κοινοτικός πολιτισμός, με την ιεραρχική τοπική του εξουσία, δεν άντεχε τους πολίτες!» Αυτοί που θέλανε το κράτος ήταν και αυτοί Eλληνες… «Eλληνες του εξωτερικού! Eχει σημασία αυτό. Hταν σαν τους σημερινούς Έλληνες του εξωτερικού, που θέλουν την έννομη τάξη επειδή βιώνουν την αξία της στους σύγχρονους πολιτισμούς των ελεύθερων πολιτών». Ποια η διαφορά μεταξύ του Ελληνα του εξωτερικού και του Eλληνα υπηκόου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας; «Η διαφορά του ξενιτεμένου Eλληνα, του σπουδαστή, λογίου, εμπόρου, ναυτικού, από τον ριζωμένο στον τόπο του έγκειται στο ότι έχει καταλάβει πως για να φτιάξεις ένα σύγχρονο κράτος πρέπει το κράτος αυτό να έχει έννομη τάξη για πολίτες ελεύθερους, ενώ η χθόνια, ιθαγενής παράδοση είχε τις αμετάβλητες ιεραρχίες τής προνεωτερικής κοινωνίας, τις οικογενειοκρατικές, τοπικές, κληρονομικές εξουσίες». Δηλαδή, μιλάμε για έναν διαφορετικό τύπο ανθρώπου; «Μιλάμε για διαφορετική αντίληψη. Ο ένας είναι ο παραδοσιακός άνθρωπος, ο άλλος θέλει να είναι ο νεωτερικός. Για να υπάρξει λύση του προβλήματος θα έπρεπε αυτοί οι δύο να συνυπάρχουν. Εκεί όχι μόνο δεν συνυπήρχαν, αλλά έβλεπαν ο ένας τον άλλο σαν εχθρό και αντί να συνεννοηθούν έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εξουδετερώσει και να επιβληθεί ο ένας στον άλλο». Δεν είναι λογικό να προσπαθεί ο ένας να νικήσει τον άλλον, αφού έχουν εκ διαμέτρου αντίθετες νοοτροπίες; «Είναι λογικό να υπάρχει αντιπαλότητα, αλλά δεν είναι λογικότερο να συμφιλιωθούν για να ελευθερωθούν, την ώρα που ο Ιμπραήμ βρίσκεται στην Ελλάδα και τα σαρώνει όλα;» Eκείνη την χρονική στιγμή ποιος θα μπορούσε να έχει κάνει την σύνθεση των διαφορετικών νοοτροπιών; «Την σύνθεση ούτε την σκέφτηκε, ούτε θα μπορούσε να την κάνει κανείς. Ο λόγος για τον οποίο ο Κοραής ή ο Καποδίστριας ήθελαν να γίνει η Επανάσταση αργότερα ήταν ότι ζητούσαν μεγαλύτερη ωρίμανση του λαού. Η Επανάσταση όμως ξεκίνησε νωρίτερα και υπ’ αυτήν την έννοια η ωρίμανση δεν ήρθε. Eμενε, λοιπόν, να λύσουμε ταλαίπωρα το πρόβλημα. Οντως αυτά τα 190 χρόνια το “λύνουμε” περιπλέκοντάς το αδιάκοπα». Πώς προσδιορίζεται αυτή η ωρίμανση; «Ο άνθρωπος ο οποίος είναι υποχρεωμένος να ζήσει σε έννομη τάξη, θα πρέπει να συντονίσει το αίσθημά του με το πνεύμα της ευθύνης και όχι με αδιαφορία και ιδιοτέλεια. Φέρεται ώριμα όποιος κατανοεί ότι το κράτος είναι ο πολιτικός εγγυητής της κοινωνικής συνοχής και δρα αναλόγως. Oποιος παρανομεί αναγνωρίζει τον νόμο, αλλά δεν τον σέβεται: όποιος προσφεύγει στο ευήκοον “Δεν πληρώνω”, για να ενθαρρύνει την ανομία, υπολογίζει στον νόμο της ζούγκλας. Η κοινωνία των πολιτών δεν του λέει τίποτε, καταλαβαίνει μόνο τον δικό του. Είναι μεθυσμένος, «παραμυθιασμένος» με τον εαυτό του και δεν αντέχει την αλήθεια του. Επομένως, κάνει πολύ εύκολα την παθητικότητα ιδεολογία». Δηλαδή, δεν αντιστέκεται μ’ αυτόν τον τρόπο; «Μπορεί να νομίζει ότι αντιστέκεται και να το κάνει με τις καλύτερες προθέσεις, όμως αφ’ ης στιγμής δεν επιδιώκουμε επαναστατική ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος –και ποια θα ήταν αυτή;– αλλά θεραπεία των νοσηρών πολιτικών καταστάσεων που όλοι βιώνουμε, σκοπός δεν είναι να διαλυθεί το κράτος, είναι να αποκατασταθεί στον πραγματικό του ρόλο: να υπηρετεί δηλαδή το γενικό συμφέρον της κοινωνίας και όχι τα επί μέρους συμφέροντα των διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Διότι η πεμπτουσία της σημερινής κρίσεως έγκειται στο ότι τα οικογενειακά, τοπικά, πολιτικά, συντεχνιακά συμφέροντα επέτυχαν να μετατρέψουν το κράτος από πεδίο ασκήσεως του κοινωνικού αγαθού σε πεδίο της ιδιοτελούς των ικανοποιήσεως. Η λειτουργία του κράτους είναι απολύτως αναγκαία, δεδομένου ότι απαγορεύει στη βία να πάρει τη θέση του δικαίου. Επομένως, αντίσταση θα γίνει πραγματικά μόνο στο πλαίσιο των μέσων πολιτικού αγώνος, που αναγνωρίζουν οι θεσμοί, με τη δυναμική άσκηση των ανθρωπίνων και πολιτικών μας δικαιωμάτων». Αυτή η πολιτική ανωριμότητα εμφανίζεται το 1821 ή διαμορφώνεται παλαιότερα; «Είναι χαρακτηριστικό της μεσαιωνικής ψυχοσυνθέσεως του Eλληνα και διατηρείται στο κλίμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία νοιαζόταν πάνω από όλα να έχει φόρου υποτελείς. Βυζαντινός και οθωμανικός κόσμος ήθελαν τους ανθρώπους μικρά παιδιά, αλλά από την στιγμή που τα “παιδιά” ζήτησαν την ελευθερία τους έπρεπε να “μεγαλώσουν” και να δημιουργήσουν κράτος ευρωπαϊκό, γιατί αλλιώς δεν θα τους δεχόταν κανείς. Οπότε έπρεπε να σκεφτούν ή, τουλάχιστον, να σκεφτούμε για λογαριασμό τους τώρα ότι αυτό ήταν το πρόβλημα. Σημαντικό δεν είναι ότι μιλάμε για την ιστορία του ’21, είναι ότι το πρόβλημα παραμένει μέχρι σήμερα άλυτο. Η σημερινή κρίση οφείλεται, εν τέλει, στο γεγονός ότι τα προσωπικά συμφέροντα δεν ενδιαφέρονταν εάν με τον τρόπο τους οδηγούν σε κατάρρευση το κράτος. Oτι ζούμε σήμερα την πολλοστή ελληνική πτώχευση σημαίνει πως κατ’ εξακολούθηση επιμένουμε στις ίδιες αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές διαφθοράς, χρηματισμού και απονομιμοποιήσεως. Ακόμα και σήμερα ελάχιστοι εντοπίζουν το πρόβλημα. Οι άλλοι μιλούν για φορολογικά μέτρα και απλώς ενδιαφέρονται να εισπράξουν λεφτά. Και να τα ειπράξουν, δεν θα τα φάνε οι ίδιες νοοτροπίες;» Tι διαφορές έχει o ελληνικός από τον δυτικό Μεσαίωνα; Από τον δυτικό Μεσαίωνα βγήκε ένας άνθρωπος που εξελίχθηκε σε πολίτη. «Ο όψιμος κυρίως Μεσαίωνας παίζει ρόλο, γιατί μέχρι τον 8ο και 9ο αιώνα τα πράγματα προχωρούν, με μικρές διαφορές, και με καταφανή πολιτισμική υπεροχή του Βυζαντίου. Μετά την πτώση της η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε κατακερματιστεί, ενώ το Βυζάντιο ήταν μία Νέα Ρώμη κραταιά μέχρι τον 12ο αιώνα. Η διαφορά αρχίζει από την στιγμή που η Ανατολή κρατά τον άνθρωπο έξω από τον ιστορικό χρόνο, τον βλέπει εκτός της ιστορίας και δεν τον κατανοεί ως ατομικότερη ύπαρξη, ενώ η Δύση προς το έτος 1000 μ.Χ. παίρνει μια στροφή αναγνωρίσεως της αξίας στον άνθρωπο και το 1215, με την Magna Carta, δείχνει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην λογική του, οπότε είναι θέμα χρόνου να του αναγνωρίσουν δικαιώματα. Ο Μεσαίωνας δεν είχε εμπιστοσύνη στον άνθρωπο, τον θεωρούσε ον αμαρτωλό και απαιτούσε να παραδώσει στον Θεό την σκέψη και την θέλησή του. Στην Δύση, χωρίς να γίνουν άθεοι και άθρησκοι οι άνθρωποι, αυτό ανετράπη όταν μέσω του Θωμά Ακινάτη μπήκε στην Καθολική Εκκλησία η Αριστοτελική λογική. Στην Ανατολή όχι μόνο δεν συνέβη κάτι τέτοιο, αλλά η αναγνώριση της ιστορικότητας έγινε αιτία του Σχίσματος. Οταν λέμε ότι αιτία του Σχίσματος ήταν, μεταξύ των άλλων, ότι το Αγιο Πνεύμα εκπορεύεται “και εκ του Υιού”, αυτό σημαίνει ότι εκπορεύεται για τον Λατίνο και από την ανθρώπινη δημιουργία, δηλαδή περνάει και από τον ανθρώπινο πολιτισμό. Για τον Βυζαντινό το Aγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνο από τον Πατέρα και έτσι μένει έξω από την ιστορία του ανθρώπου. Αυτό σήμαινε έναν δογματικό αποκλεισμό της ιστορικότητος και της αξίας του ανθρώπου, με πολύ σοβαρές συνέπειες. Η λύση “διά” του Υιού, που πρότειναν οι Ορθόδοξοι, κρατά καθ’ ολοκληρίαν το στοιχείο της θειότητος του δεύτερου προσώπου της Τριάδος και δεν αλλάζει τα δεδομένα. Πάντως, η σημερινή ιστορική πραγματικότητα και η κατανόησή της επιτρέπουν βήματα χωρίς να αλλάξουν κατ’ ανάγκην οι δογματικές διατυπώσεις». Αυτή η ατομικότερη ύπαρξη των Δυτικών έχει να κάνει με έναν άνθρωπο δυνάμει πιο ελεύθερο; Γιατί εδώ αν πεις την λέξη «ατομικότερος» ή «ατομικότητα» είναι βλασφημία. «Ο εγωισμός είναι άγριος στον άνθρωπο ούτως ή άλλως. Oταν λέμε όμως “ατομικότητα” δεν εννοούμε υποχρεωτικά ένα αβυσσαλέο Εγώ. Εννοούμε έναν άνθρωπο που παίρνει την εικόνα του εαυτού του και από μέσα του, δηλαδή αναρωτιέται ποιος είναι. Ενώ ο ομαδικός άνθρωπος παίρνει την εικόνα του εαυτού του από το περιβάλλον του. Εδώ στην Ελλάδα παίρνεις την εικόνα του εαυτού σου από το περιβάλλον, από το τι θα πει ο κόσμος. Ο Δυτικός άνθρωπος θα αναρωτηθεί ο ίδιος “έκανα καλά ή δεν έκανα;”. Θα κρίνει μάλιστα ως υποκείμενο και την ίδια την κρίση του». Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν έχει καμία σχέση με το εξωτερικό του περιβάλλον. Επηρεάζεται και από τους άλλους ανθρώπους. «Επηρεάζεται ασφαλώς, αλλά το κρίσιμο στοιχείο είναι ότι και το περιβάλλον πια παύει να θεωρεί ότι καθορίζει την ατομική εικόνα. Υπάρχει επιρροή, αλλά δεν είναι καθοριστική». Κρίσιμο στοιχείο είναι το θεμελιώδες στοιχείο. «Στην μια περίπτωση έχεις μια συμφιλίωση με τον ανθρώπινο εαυτό, με τον χρόνο του και τη δημιουργικότητά του• στην άλλη, η ανθρώπινη πράξη και θέληση είναι στοιχεία πτώσεως και ετερονομίας. Στο Βυζάντιο και στην Ανατολή η πράξη είναι πτώση γιατί ο άνθρωπος πρέπει να ταυτίσει την θέλησή του με την θέληση του Θεού. Να ζει την αιωνιότητα και όχι τον δικό του χρόνο. Αλλωστε, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στην Ανατολή δεν μετράει η χρονικότητα αλλά η αιωνιότης». Τι σημαίνει χρονικότητα; «Σημαίνει την ροή που βιώνει ο άνθρωπος σαν διαρκή δημιουργική αναγωγή από την ύπαρξη στο νόημα της υπάρξεως, μέσα στις πράξεις και τις αποφάσεις της καθημερινής του ζωής. Αυτό το βίωμα στην Βυζαντινή Ανατολή δεν μετράει. Εκείνο που μετράει είναι η Δευτέρα Παρουσία και τι θα έχει κάνει στην ζωή του ο πιστός, ώστε όταν φτάσει η ώρα της κρίσεως να κριθεί ευνοϊκά. Εδώ η χρονολογία επιβάλλεται στην χρονικότητα και η χρονογραφία στην ιστορία. Σε αυτήν την προοπτική το ιστορικό παρόν παύει να έχει σημασία καθεαυτό. Ολα έχουν σημασία μόνο για το τέλος. Aρα δεν μετράει ο χρόνος των ανθρώπινων σκοπών και πράξεων, μετράει η αιωνιότητα. Γι’ αυτό οι Βυζαντινοί δεν είχαν “χρόνο”, είχαν “καιρό”. Καιρός –από το “κείρω”: κόβω– σημαίνει το κόψιμο του χρόνου στην κατάλληλη στιγμή, κι αυτό γίνεται η ευκαιρία. Αντί να ζω τον χρόνο “αρπάζω την ευκαιρία” και αρπάζοντας την ευκαιρία, ο τρόπος της υπάρξεώς μου συνδέεται κάποτε με την “αρπαχτή”». Μπορείτε να μου πείτε ένα παράδειγμα από την βυζαντινή τέχνη που να στηρίζει αυτήν την ανάλυση; «Oλη η ζωγραφική τους δεν έχει προοπτική, που σημαίνει ότι δεν υπάρχει χρόνος. Τα πρόσωπα και τα σώματα είναι εξαϋλωμένα, ενώ στην Δύση της Αναγεννήσεως τα πρόσωπα είναι φυσικά. Οι αγιογραφίες των Βυζαντινών είναι απόκοσμες και επίπεδες, δεν έχουν βάθος ούτε χρονικότητα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρόκειται για μεγάλη τέχνη, είναι ένα στάδιο προγενέστερο από εκείνο που έφερε μια αίσθηση του ανθρώπου ο οποίος ανοίγεται στην φύση και στον χρόνο». Αυτός ο τύπος του βυζαντινού ανθρώπου δέχεται παθητικά την μοίρα του; «Oχι ακριβώς. Ο βαθμός στον οποίο ο Βυζαντινός φτιάχνει την μοίρα του είναι ο βαθμός που το θέλημά του ταυτίζεται με το θέλημα του Θεού, όχι με το δικό του. Δηλαδή δεν διεκδικεί, αλλά χάνει τον εαυτό του». Δυσκολεύεται και στην ατομική δημιουργία με έναν τρόπο. «Δεν την θέλει. Γι’ αυτό οι ζωγράφοι υπογράφουν “Διά χειρός”. Δεν βάζουν το όνομά τους». Η δημιουργικότητα υπάρχει εν ονόματι του Θεού; «Από τον Θεό στον Θεό και με το Πνεύμα του Θεού, όχι του ανθρώπου. Αυτό στον Μεσαίωνα είχε θετική σημασία, υπό την έννοια ότι το κενό της εσωτερικότητος του αρχαίου ανθρώπου σιγά σιγά αναπληρωνόταν με την Θεία παρουσία μέσα μας. Γιατί ο αρχαίος άνθρωπος δεν είχε ανεπτυγμένη εσωτερική ζωή, είχε τον κόσμο απέναντί του. Αίφνης οι θεότητές του προσωποποιούσαν κοσμικές δυνάμεις ή καταστάσεις της ζωής – ο Ζευς τον κεραυνό κυρίαρχο των ουρανών, ο Απόλλων το φως, η Αφροδίτη την γεννετήσια ορμή, η Αρτεμις το κυνήγι κ.λπ. Ο μεσαιωνικός άνθρωπος, όμως, σιγά σιγά αρχίζει να εξελίσσεται εσωτερικά, επειδή ο χριστιανικός Θεός ενηνθρώπισε, οπότε ο άνθρωπος φέρει τη χάρη της θεότητος μέσα του και αναπτύσσει εσωτερική ζωή (αισθάνεται ενοχές, αναρωτιέται για τον εαυτό του, δηλαδή στρέφεται μέσα του). Υπ’ αυτήν την έννοια ο μεσαιωνικός άνθρωπος είναι πιο ανεπτυγμένος από τον αρχαίο άνθρωπο. Ο ιστορικός μεσαιωνικός άνθρωπος διαρκεί από τον 4ο-5ο αιώνα μέχρι τον 10ο. Στην καθ’ ημάς Ανατολή μάλιστα –ας πούμε συμβατικά– μέχρι το 1821». Αλλά τα αισθήματα αυτού του ανθρώπου εξακολουθούν να υπάρχουν και μετά το 1821. «Εκσυγχρονίζεται» μόνο το σχήμα, κι αυτό επειδή στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. «Από την στιγμή που οι Ρωμιοί ζήτησαν την ελευθερία τους έπρεπε να διαλέξουν αυτό το σχήμα. Ταυτόχρονα αντιμετωπίζοντας τους “κουτόφραγκους” λένε: εμείς θα κάνουμε Σύνταγμα, αλλά θα μείνουμε ίδιοι. Oμως αυτό δεν γίνεται. Γι’ αυτόν το λόγο όταν αρχίζουν τα δάνεια που δίνουν οι ξένοι, οι ίδιοι οι Ελληνες τα χρησιμοποιούν για να εξαγοράσουν ο ένας τον άλλον. Σημαντικό είναι ότι αυτό ισχύει μέχρι σήμερα και επιμένουμε να κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε». Μήπως δεν το βλέπουμε; «Μπορεί και να μην το βλέπουμε. Αλλά είναι πολύ κρίσιμο να το δούμε. Αλλιώς θα εισπράττουμε τις συνέπειες χωρίς να ξέρουμε τους λόγους. Είναι ευκαιρία τώρα με την κρίση να καταλάβουμε τι ακριβώς γίνεται. Προς το καλύτερο». Μα όλοι γνωρίζουμε ότι πρέπει να αλλάξεις τον χαρακτήρα σου για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος… «Δεν είναι ανάγκη να αλλάξεις ριζικά χαρακτήρα. Αρκεί, όπως είσαι, να κάνεις αυτό το οποίο κάνει ο Ελληνας που εγκαθίσταται στην Αμερική ή στην Ευρώπη: Εντάσσεται οργανικά σε έννομη τάξη και αλλάζει χωρίς να αλλοιώνεται. Εξ ου και όταν επιστρέφει στην Ελλάδα χειροτερεύει πάλι ή φεύγει οριστικά επειδή δεν μπορεί να υποφέρει την ανομία της». Οι Eλληνες που εγκαθίστανται στο εξωτερικό πράγματι δημιουργούν. «Μα δεν υπάρχει αμφιβολία! Το πολιτισμικό πλαίσιο της κοινωνίας μας πιέζει να μη δημιουργήσουν. Η Παιδεία τούς ζητάει να απομνημονεύσουν, το πολιτικό σύστημα τούς ζητάει αναξιοπρέπεια, η κοινωνική προαγωγή τούς ζητάει να συμβιβαστούν. Αν είναι καινοτόμοι θα πρέπει να μην κάνουν τίποτε, για να μη δυσκολέψουν αυτούς οι οποίοι είναι βολεμένοι». Μου έρχεται τώρα στο μυαλό η φράση «Δεν γίνεται τίποτα σε αυτήν τη χώρα»… «Αυτό όμως δεν είναι θέμα χαρακτήρος. Είναι ότι τα ρίχνουμε ακόμη όλα στην Τουρκοκρατία. Πρόκειται για μεγάλη ανακρίβεια. Θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι υπάρχει ένα θέμα προβληματικής ελληνικής πνευματικότητος. Θα δώσω ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα: Τα Επτάνησα δεν είχαν δει ποτέ Τούρκο, όμως οι Επτανήσιοι ήταν και είναι σαν κι εμάς. Αυτό σημαίνει ότι ο χαρακτήρας μας ριζώνει στην ορθόδοξη πνευματικότητα, για την οποία ο άνθρωπος οφείλει να παραδώσει το θέλημά του στον Θεό και να παραιτηθεί από τον εαυτό του». Αυτό, όμως, δεν βλέπω να αλλάζει χωρίς να αλλάξει η νοοτροπία. «Η νοοτροπία, είναι δύσκολο. Ομως όταν αλλάζει το πλαίσιο, απορροφά την νοοτροπία εφ’ όσον προσφέρει συμφέρουσες λύσεις. Αν σε κάνει πιο δημιουργικό και άξιο, δεν έχεις λόγο να το απορρίψεις». Τι σου προσφέρει ένα πιο σύγχρονο πλαίσιο; «Αυτό που σου προσφέρει η Γερμανία, η Γαλλία, η Αγγλία, όταν πηγαίνεις να σπουδάσεις εκεί ή να ζήσεις: Σε σέβονται!» Ναι, αλλά αυτά τα κράτη προϋποθέτουν τους ανθρώπους που τα έχουν φτιάξει. «Και εκεί αντιμετώπισαν προβλήματα επί αιώνες. Η Ευρώπη των εθνικών κρατών έγινε το 1648, με το τέλος του τριακονταετούς πολέμου. Η λύση του ευρύχωρου νομικού πλαισίου δόθηκε στην Γαλλική Επανάσταση και θέλει τον πολίτη να ζει μεν με τον οικείο του και τον συγγενή του, αλλά να έχει την ευθύνη και του αγνώστου. Από την στιγμή που το νομικό πλαίσιο σου το ζητάει, δεν παύεις να είσαι βεβαίως ο χαρακτήρας σου, αλλά συντονίζεσαι με αυτό, μπαίνεις στον ρυθμό του». Μήπως άλλαξαν οι νοοτροπίες πριν λειτουργήσει αυτό το πλαίσιο στην Ευρώπη; «Και κλέφτες υπάρχουν εκεί και παλιάνθρωποι, αλλά οι κοινωνίες είναι έννομες τάξεις. Aλλωστε τώρα πια είμαστε χώρα της Ενωμένης Ευρώπης. Είναι διαφορετικά τα πράγματα. Μένει να συνειδητοποιήσουμε την νέα πραγματικότητα και να αδράξουμε την ευκαιρία. Είμαστε κράτος της Ευρώπης εδώ και αρκετές δεκαετίες, αλλά δεν εννοούμε να το καταλάβουμε. Η κατανόηση του προβλήματος είναι πολύ σημαντική». Σε τι έγκειται η κατανόηση του προβλήματος; Πρέπει να ισχύσουν οι νόμοι που υπάρχουν; «Το πρόβλημα είναι ότι δεν τους αφήνουμε να ισχύσουν και ότι πολλές φορές τους ψηφίζουμε για να καλύψουμε άλλα πράγματα. Επί παραδείγματι, το άρθρο 86 του Συντάγματος περί ευθύνης Υπουργών είναι κατάλοιπο κοινωνίας προνομιούχων• η απαγόρευση ιδρύσεως μη κρατικών Πανεπιστημίων καθαγιάζει νομοθετικά την αυτοκτονική ανεπάρκεια των υφισταμένων Ανωτάτων Ιδρυμάτων. Με άλλα λόγια, χρησιμοποιούμε τους νόμους και τα παράθυρά τους για να υπονομεύσουμε την έννομη τάξη. Aρα μένει να καταλάβουμε και αναλόγως να πράξουμε». Η κατανόηση του προβλήματος ταυτίζεται στην πραγματικότητα και με την λύση του, αλλά δεν συμβαίνει πάντα αυτό. «Δεν έχει σημασία. Πάντοτε η κατανόηση κάνει αποφασιστικά τα βήματα για την λύση. Επιβάλλει την λογική της και λογική εν τέλει του επωφελούς». Η πρότασή σας δεν έγκειται σε ριζική αλλαγή νοοτροπίας, που πραγματικά είναι πολύ δύσκολη, αλλά σε πολιτική συμπεριφορά που θα επιτρέψει το νόμο να ισχύσει. «Eνα κράτος δικαίου θα διευκολύνει την έκλυση του αισθήματος, το οποίο μπλοκάρει η παλιά κοινωνία. Τα δεσμευμένα αισθήματα της οικογενειοκρατικής κοινωνίας θα ελευθερωθούν. Θα συμβεί σε άλλο επίπεδο αυτό που συμβαίνει τώρα στην Τουρκία. Γιατί η Ελλάδα πάσχει από βαλτωμένα αισθήματα, από μια πνιγηρή στασιμότητα που δεν αφήνει τους ανθρώπους να ενεργήσουν. Να παίρνεις άδεια επιχειρήσεως σε ένα εικοσιτετράωρο, και όχι σε έξι μήνες πληρώνοντας παντού, αυτομάτως δημιουργεί δυνατότητες εκφράσεως του αισθήματος να περνάς από τις γραφειοκρατίες με αξιοπρέπεια, όπως συμβαίνει στην Αγγλία ή στην Γαλλία, αυτό επιφέρει απελευθέρωση δημιουργικών δυνάμεων, με ό,τι καλό συνεπάγεται για την θυμική διάθεση. Θα υπάρχουν πάντοτε στα ανθρώπινα οι κακοήθειες, αλλά δεν θα νομοθετηθούν. Υποφέρουμε από μπλοκάρισμα του αισθήματος. Αυτό είναι το μυστικό!» Πώς συνδέεται το αίσθημα με την νοοτροπία; «Αίφνης, είσαι ένας νέος άνθρωπος και θέλεις να προκόψεις. Για να προκόψεις πρέπει να περάσεις από δέκα πολιτικά γραφεία και να κάνεις συμβιβασμούς που θα σε τσακίσουν. Το αίσθημα για τον εαυτό σου τραυματίζεται – νιώθεις απαξιωμένος». Κι αν συνηθίσεις να ζεις με αυτόν τον τρόπο; «Αν θες να μείνεις έτσι, μείνε. Αν όμως υπάρχουν 50.000 αιτήσεις νέων για εργασία στο εξωτερικό, πρέπει να βρεθεί μια λύση. Ο νέος θέλει να δημιουργήσει, αυτό ζητάει σήμερα κι αυτό του απαγορεύει να κάνει η Ελλάδα. Απαγόρευση απελευθερώσεως δυνάμεων! Η κοινωνία τούς θέλει στον γύψο! Τι άλλο είναι η παρακμή;» Aρα η «κατανόηση» αυτή περνάει και από το πολιτικό σύστημα. «Βεβαίως. Το πολιτικό σύστημα είναι άρρωστο γιατί, αντί να οδηγεί την κοινωνία, μεσιτεύει μεταξύ κράτους και πολιτών και παίρνει τα μεσιτικά, παίρνει την μίζα. Η δουλειά του πολιτικού συστήματος είναι να οδηγεί και όχι να παζαρεύει το πολιτικό κόστος. Πρόκειται για σύνθετο πρόβλημα, το οποίο προτείνω να σκεφτούμε και με ανθρωπολογικούς όρους. Το σκεπτικό μου επιρρωνύουν τα γεγονότα από το ’21 μέχρι σήμερα και βασίζεται στην σπουδή των προηγούμενων οχτώ αιώνων της πνευματικής μας ιστορίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείεται να κάνω λάθος. Απλώς, κάνω αυτήν την σκέψη και τη μοιράζομαι με τους άλλους. Αν δεν έχει καμία δόση αλήθειας, θα απορριφθεί. Αλλά δεν έχω ακούσει μέχρι στιγμής κάτι που να πείθει περισσότερο». Οι Eλληνες του εξωτερικού που πήραν τότε μέρος στην Επανάσταση είχαν επίγνωση, έστω και μερική, αυτού του προβλήματος; «Σημαντικό είναι πως οι Φαναριώτες ήξεραν ότι η απελευθερωμένη Ελλάδα έπρεπε να αποκτήσει ένα είδος εννόμου τάξεως. Στην πραγματικότητα ήξεραν τα δεδομένα που απλώς συνθέτω πρόχειρα. Αλλά η σύγκρουσή τους με τους οπλαρχηγούς, ο εμφύλιος μέσα στην Επανάσταση, ό,τι διχαστικό ακολούθησε στην ελληνική ιστορία ήταν μία διαρκής πάλη μεταξύ κράτους του νόμου και οικογενειών ή περιορισμένων συμφερόντων. Αίφνης οι Μαυρομιχαλαίοι για να διατηρούν την τοπική εξουσία τους και να μην πληρώνουν φόρους δολοφόνησαν τον Καποδίστρια». Δηλαδή ο Καποδίστριας δεν αντιλαμβανόταν αυτήν την σύγκρουση; «Ασφαλώς την αντιλαμβανόταν, και οι στρατηγικές του κατευθύνσεις ήταν ορθές, ασχέτως εάν η μέθοδος που επέλεξε ήταν ίσως πέραν του δέοντος συγκεντρωτική και το πλήρωσε. Oμως ήξερε ότι έπρεπε να γίνει κράτος και οι πολίτες να γίνουν πολίτες κράτους, όχι το κράτος να είναι κουρελού των πολιτικών και των τοπαρχών. Αυτό που έκανε ήταν κρίσιμο και αποφασιστικό, και η σύγκρουση που προκάλεσε συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Και η τωρινή κρίση σε αυτό εν τέλει οφείλεται. Διότι κάποιοι εδώ και τριάντα πέντε χρόνια άρχισαν να βάζουν στην τσέπη τους τους πόρους του κράτους. Προφανώς θεωρούσαν ότι η δική τους βολή ήταν σπουδαιώτερη από την ευπορία των πολιτών του κράτους. Επί πλέον φρόντιζαν να κάνουν θεσμούς αυτοπροστασίας, οι οποίοι υπονόμευαν την σύννομη λειτουργία του κράτους. Σπανιότατα η Βουλή έχει άρει ασυλία βουλευτή της. Ακόμη και για ποινικά αδικήματα!» Eχουμε συνείδηση ποιοι είμαστε; «Δεν έχουμε καθαρή αυτοσυνείδηση και γι’ αυτό νιώθουμε τόσο πολύ την ανάγκη του μύθου, αλλά αυτό είναι λεπτό πρόβλημα. Εκείνο που χρειαζόμαστε τώρα είναι πιο πρακτικό και πρέπει να το σκεφτούμε καλύτερα. Βεβαίως έχουμε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα πολιτισμού, ένα πρόβλημα ελλείμματος εαυτού». Μία διευκρίνιση στο έλλειμμα εαυτού… «Από την στιγμή που η θέλησή σου και οι πράξεις σου δεν σε δικαιώνουν, αλλά σε δικαιώνει ο Θεός, ο εαυτός σου έχει έλλειμμα. Πρέπει να απομακρύνεσαι από τον εαυτό σου για να φτάσεις τον Θεό, ενώ θα μπορούσες θαυμάσια και να λαχταράς τον Θεό και να φτάνεις στον εαυτό σου. Aλλωστε, οι δυτικοί λαοί δεν παύουν να είναι χριστιανικοί λαοί». Δεν μιλάμε μόνο για τους Eλληνες, μιλάμε για όλους του Ορθοδόξους τώρα, πιθανόν και για τους Ισλαμιστές. «Για τους Ορθοδόξους. Οι Ισλαμιστές έχουν επίσης παρόμοια προβλήματα, αλλά ας τους αφήσουμε. Το έλλειμμα εαυτού γεννά την αδύναμη σχέση μας με τον χρόνο και την δημιουργικότητα, την δυσκολία μας να ενδιαφερθούμε για ό,τι δεν είναι δικό μας και να πάρουμε την ευθύνη του αγνώστου συνανθρώπου. Αυτό το έλλειμμα είναι ταυτόχρονα έλλειμμα Παιδείας και γενικότερα πολιτισμού στην Ελλάδα. Το πρώτο που χρειάζεται είναι ένα υγιές θεσμικό πλαίσιο και πολίτες που να αισθάνονται ότι είναι πολίτες ενός κράτους δικαίου». Μπορούμε να ξεπεράσουμε τα βαθύτερά μας εμπόδια απλώς με ένα κράτος δικαίου; Κι αυτό το κράτος πώς γίνεται χωρίς να αλλάξουν οι νοοτροπίες; «Δεν τίθεται ζήτημα αλλαγής χαρακτήρος, όπως δεν τίθεται όταν μεταναστεύουμε στην Ευρώπη ή στην Αμερική και ζούμε εκεί. Δεν αλλάζει ο χαρακτήρας μας, αλλάζει η συμπεριφορά μας, βασιζόμενη στα πλατύτερα στοιχεία του χαρακτήρα μας. Αυτό είναι κατά βάση και το αίτημα του εκσυγχρονισμού στην Ελλάδα, αίτημα το οποίο δεν έχει διατυπωθεί με σαφήνεια και το οποίο δεν αρνείται τα χθόνια στοιχεία. Δεν χρειάζεται να αρνηθούμε την παράδοση. Αντιθέτως, αξίζει πάντοτε να τονίζουμε τα προσφορώτερά της στοιχεία και αυτά με την σειρά τους να εντάσσονται λειτουργικά στο πλαίσιο ενός κράτους δικαίου, οπότε δεν θα το υπονομεύουν. Η παράδοση θα δώσει καρπό στον σημερινό πολιτισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Χωρίς την ελευθερία δεν διαφέρουμε από τα ζώα!» Πώς όμως οι άνθρωποι που δημιουργούν το πρόβλημα θα μπορέσουν να το επιλύσουν; «Δεν χρειάζεται να το κάνουν αυτοί. Θα το κάνουν εκείνοι οι οποίοι αντιδρούν. Η κοινωνία τώρα την ώρα της κρίσεως είναι ανοιχτή στις αλλαγές». Σ’ αυτές τις αλλαγές υπάρχουν πάντα φορείς: κόμματα, συνδικάτα, κινήματα κ.λπ. «Επειδή εδώ αυτά όλα είναι σάπια, θα δούμε ακριβώς τι απρόβλεπτη έκβαση θα λάβουν –αν λάβουν– τα πράγματα. Γιατί η κρίση που περνάμε δεν είναι κρίση απλώς χρεοκοπίας, είναι κρίση κοινωνικού βαλτώματος και κατ’ επέκτασιν κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς». Ζητάτε, λοιπόν, ανθρώπους να στρατευθούν στην λύση αυτού του προβλήματος. «Ζητώ να καταλάβουμε το πρόβλημα. Από εκεί και πέρα ό,τι γίνει, έγινε. Αλλά αν γίνει με αυτήν την κατανόηση, θα είναι αλλιώς. Το σχήμα τούτο δείχνει δραστικό και εφικτό. Αν όλες οι ζωντανές δυνάμεις του τόπου το βάλουν στόχο, τελείωσε. Έως τώρα οι εκσυγχρονιστικές δυνάμεις συγκρούονταν μονίμως με τις δυνάμεις της παραδόσεως. Η λύση που προτείνω είναι μια λύση συνθέσεως, όχι μια λύση επιβολής του ενός επί του άλλου». Αυτό, όμως, προϋποθέτει κάποιος να καταλάβει… «Oσοι βλέπουν μπροστά, όλοι αυτοί καταλαβαίνουν ότι είναι λυτρωτικό κλειδί η συνεπής λειτουργία ενός κράτους δικαίου με τους θεσμούς του. Εκεί μέσα οι νοοτροπίες θα κάνουν μία εσωτερική κάθαρση από μόνες τους. Προκειμένου να είμαι σωστός πολίτης θα προσπαθήσω να αποθαρρύνω τις αρνητικές πλευρές της προσωπικότητας και της νοοτροπίας μου. Θα κρατήσω αυτά που με καλυτερεύουν. Την εγκαρδιότητά μου, το φιλότιμο, και θα απωθήσω αυτά που με κάνουν να επιζητώ μια κοινωνία αγρίων. Με άλλα λόγια: Hρθε η ώρα το έθνος-κράτος μας να προσλάβει δημιουργικά το εθνοτικό του στοιχείο». Μια διευκρίνιση ανάμεσα στο εθνικό και το εθνοτικό; «Το έθνος-κράτος και το εθνοτικό στοιχείο δεν ταυτίζονται κατ’ ανάγκην. Το εθνοτικό είναι αυτό που λέμε φυλή, σχέσεις αίματος, εντοπιότητας, θρησκευτικής παραδόσεως, βιολογικές καταβολές. Στην Αμερική ελλείψει παρελθόντος δεν υφίσταται ενιαίο εθνοτικό στοιχείο. Υπάρχει μόνο το εθνικό. Αντιθέτως, η εθνική υπόσταση του Βελγίου δοκιμάζεται από τις εθνοτικές ομάδες των Φλαμανδών και των Βαλόνων. Oταν το εθνοτικό στοιχείο μάθει να συνεργάζεται με το εθνικό κράτος, τότε έχουμε λύσεις υγιείς και γόνιμες, λύσεις που διευκολύνουν την μετάβαση και στο μεταεθνικό κράτος. Π.χ., η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι μεταεθνικό σύστημα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μεταεθνικό κράτος. Μιλάμε για τους τεράστιους συνασπισμούς που διαμορφώνονται μετά το ’89, οι οποίοι προτυπώνουν σχήματα που θα επικρατούν στο μέλλον, χωρίς να χάνονται υποχρεωτικά οι ιδιαίτερες ταυτότητες. Θα πάμε σε έθνος-κράτος χωρίς τσαλάκωμα της ταυτότητος, αυτό θα πει συνύπαρξη του εθνοτικού με το εθνικό». Και χωρίς αλλαγή της ταυτότητος; «Δεν πειράζει να γίνει αλλαγή, αφού θα υπάρχει ταυτότητα. Σημασία έχει να μην τσαλακωθεί η ταυτότητα και ξαφνικά βρεθώ εσωτερικά μετέωρος. Αν βρίσκω την ταυτότητά μου και σε κάτι πιο σύγχρονο, δεν βλάφτει. Στο ρεμπέτικο, λόγου χάριν, και στο ροκ. Μιλούμε πάντα για οδοιπορικό απελευθερώσεως και όχι για χρονικό απελπισίας». Πηγή: www.enet.gr Epsilon Magazine1044, 23-24/04/2011

Παίρνεις ότι δίνεις

Πριν χρόνια το 1933, ο άγνωστος για πολλούς αλλά σημαντικός σούφι δάσκαλος Τιέρνο Μποκάρ, που ζούσε στο Μαλί (Δυτική Αφρική), είπε αυτή την πολύ διδακτική ιστορία στους μαθητές του: Οι άνθρωποι, στις σχέσεις τους μεταξύ τους, μπορούν να παρομοιαστούν με δύο αντικριστούς τοίχους με δυο αντικριστούς τοίχους. Κάθε τοίχος είναι διάτρητος από πολλές μικρές τρύπες στις οποίες φωλιάζουν άσπρα και μαύρα πουλιά. Τα μαύρα πουλιά είναι αρνητικές σκέψεις και μοχθηρές σκέψεις. Τα άσπρα πουλιά είναι αγαθές και καλές σκέψεις. Τα άσπρα πουλιά, εξαιτίας του σχήματός και του μεγέθους τους, μπορούν να μπαίνουν μόνο στις τρύπες που είναι για άσπρα πουλιά. Το ίδιο ισχύει και για τα μαύρα. Τώρα, ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν δυο άνδρες που πιστεύουν ότι είναι εχθροί. Ας ονομάσουμε τον ένα Γιουσούφ και τον άλλον Αλή. Ο Γιουσούφ, πεισμένος μια μέρα ότι ο Αλή θέλει το κακό του, νιώθει να κυριεύεται από θυμό απέναντί του και του στέλνει αρνητικές σκέψεις, γεμάτες μίσος. Κάνοντάς το αυτό, απελευθερώνει ένα μαύρο πουλί και την ίδια στιγμή μια τρύπα από τον τοίχο του μένει κενή. Το μαύρο πουλί του πετάει προς τον Αλή και ψάχνει μια άδεια τρύπα στο μέγεθός του για να φωλιάσει εκεί. Εάν ο Αλή δεν έχει στείλει ένα δικό του μαύρο πουλί στον Γιουσούφ, αν δηλαδή δεν έχει κάνει καμία αρνητική σκέψη γι’ αυτόν, τότε καμιά από τις τρύπες του δε θα είναι κενή. Έτσι, μη βρίσκοντας μέρος για να φωλιάσει, το μαύρο πουλί του Γιουσούφ αναγκαστικά θα επιστρέψει στην αρχική του φωλιά, κουβαλώντας μαζί του το κακό με το οποίο είχε φορτιστεί, κακό το οποίο καταλήγει στον Γιουσούφ… Όμως ας υποθέσουμε ότι και ο Αλή έχει στείλει μια κακή σκέψη. Κάνοντας κάτι τέτοιο, ελευθερώνει μια τρύπα στον τοίχο του στην οποία μπορεί να φωλιάσει πλέον το μαύρο πουλί του Γιουσούφ, εκπληρώνοντας την καταστροφική αποστολή του. Την ίδια στιγμή το μαύρο πουλί του Αλή πετάει προς τον Γιουσούφ και βρίσκοντας την άδεια τρύπα φωλιάζει κάνοντας τα ίδια. Έτσι, τα δύο μαύρα πουλιά φέρνουν σε πέρας το έργο τους, που είναι η καταστροφή του στόχου τους. Όμως μόλις η αποστολή τους έχει ολοκληρωθεί, το καθένα επιστρέφει στη βάση του, γιατί όπως είναι γνωστό από τα πανάρχαια χρόνια, καθετί επιστρέφει στην πηγή του. Έτσι στο τέλος, ο δημιουργός μιας κακής σκέψης, πλήττεται ταυτόχρονα από το μαύρο πουλί του εχθρού του αλλά και το δικό του, που επιστρέφει στη φωλιά του. Το ίδιο συμβαίνει και με τα άσπρα πουλιά. Εάν στέλνουμε μόνο καλές σκέψεις στον εχθρό μας ενώ ο ίδιος απευθύνει αρνητικές σκέψεις σε μας, τότε τα μαύρα του πουλιά μη βρίσκοντας μέρος σε μας να φωλιάσουν θα επιστρέφουν σε εκείνον που τα έστειλε. Όσο για τα άσπρα πουλιά που κουβαλούν αγαθές σκέψεις και στέλνουμε στον εχθρό μας, εν δεν βρίσκουν άδεια τρύπα εκεί να φωλιάσουν θα επιστρέψουν σε μας φορτισμένα με όλη τη θετική ενέργεια που κουβαλούν. Έτσι αν στέλνουμε μόνο καλές σκέψεις, αυτές θα επιστρέψουν δυναμωμένες σε μας και θα αγγίζουν βαθιά τον πυρήνα της ύπαρξής μας. Να γιατί πρέπει πάντα να ευλογείτε και να επιθυμείτε το καλύτερο τόσο για τους εχθρούς όσο και για τους φίλους σας. Με αυτό τον τρόπο, η ευλογία όχι μόνο πηγαίνει προς τον απέναντι εκπληρώνοντας τον κατευναστικό της σκοπό, αλλά επίσης επιστρέφει σε σας, κάποια μέρα, με όλο το καλό με το οποίο είχε φορτιστεί… Πηγή: alobarsplace.blogspot.com

Τι ψηφίζεις όταν δεν ψηφίζεις (…και τι όταν ψηφίζεις διάφορα «ασυνήθιστα» κόμματα)

Ενόψει των εκλογών, και επειδή πάντα τέτοιες μέρες στο διαδίκτυο και στις συζητήσεις όλοι πέφτουμε πάνω σε διάφορες ανυπόστατες βεβαιότητες (όπως «αν η αποχή υπερβεί το 50% οι εκλογές είναι άκυρες, το λέει το Σύνταγμα», ή «μην ψηφίσεις άκυρο, ψήφισε λευκό που το μετράνε κανονικά» και βέβαια «τα λευκά και τα άκυρα προστίθενται στις ψήφους του 1ου κόμματος») καλό είναι να βοηθήσουμε να ξεκαθαρίσουν μερικά πράγματα. Πρώτα απ’ όλα: αποχή = λευκό = άκυρο. Ναι, είναι 3 διαφορετικές στάσεις απέναντι στις εκλογές, στην πράξη όμως μετράνε ακριβώς το ίδιο. Το αποτέλεσμα των εκλογών διαμορφώνεται από τις ψήφους που παίρνει το κάθε κόμμα –και μόνο. Αν κάποιος βαθύς γνώστης σας το αμφισβητήσει αυτό, παρακαλέστε τον να πάρει τα αποτελέσματα οποιωνδήποτε εκλογών και να αθροίσει τα ποσοστά όλων των κομμάτων. Θα δει ότι αθροίζουν 100%. Χωρίς λευκά και άκυρα. Αυτά αναφέρονται ως ποσοστό επί των ψηφισάντων ξεχωριστά, αλλά δεν συνυπολογίζονται στο εκλογικό αποτέλεσμα. Το ίδιο ισχύει και για τα ποσοστά συμμετοχής και αποχής (που είναι πάντα φουσκωμένα γιατί δεν έχουν ενημερωθεί οι εκλογικοί κατάλογοι, αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση). Για να το πούμε με το πιο απλό παράδειγμα που μπορεί να δοθεί, αν την Κυριακή πάει μόνο ένας Έλληνας να ψηφίσει, τότε το ψηφοδέλτιο που θα ρίξει στην κάλπη θα πάρει 100%. Αν πάνε δύο και ο ένας ρίξει λευκό, τότε πάλι το ψηφοδέλτιο που θα ρίξει ο άλλος θα πάρει 100%. Επόμενο θέμα: αυτοδυναμία. Εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από δύο παράγοντες: το ποσοστό του πρώτου κόμματος και το άθροισμα των ποσοστών των κομμάτων που λαμβάνουν κάτω από 3% και μένουν εκτός Βουλής. Ένας πρακτικός, ή μάλλον λίγο «μπακαλίστικος», τρόπος να υπολογίσουμε τι ποσοστό απαιτείται για την αυτοδυναμία, είναι να προσθέσουμε τα ποσοστά όλων των κομμάτων που δεν μπαίνουν στη Βουλή, να πολλαπλασιάσουμε το άθροισμα επί 0,4 και το νούμερο που θα προκύψει να το αφαιρέσουμε από το 40,4. Παράδειγμα: αν τα εκτός Βουλής κόμματα συγκεντρώσουν 10%, τότε 10 Χ 0,4 = 4, εν συνεχεία 40,4 – 4 = 36,4, άρα το πρώτο κόμμα απαιτείται να πάρει 36,4% για να έχει αυτοδυναμία. Με βάση τα παραπάνω, λοιπόν, έχουμε και λέμε: Αν ψηφίσεις λευκό ή άκυρο ή δεν πας καθόλου να ψηφίσεις, τότε κατά σειρά:  Βοηθάς όλα τα κόμματα (πλην φυσικά εκείνου που θα ψήφιζες αν επέλεγες ένα) να ανεβάσουν πλασματικά τα ποσοστά τους. Σκεφτείτε το απλά: Αν το εκλογικό σώμα αποτελείται από 5 ανθρώπους, όποιος πάρει 2 ψήφους έχει 40%. Αν όμως από τους 5 ψηφίσουν οι 4, τότε όποιος πάρει 2 ψήφους έχει 50%. Δεν ανέβηκε αυτός, απλώς εσύ δεν πήγες να ψηφίσεις!  Βοηθάς το πρώτο κόμμα (εκτός κι αν είναι αυτό που θα ψήφιζες) να πλησιάσει το ποσοστό που του χρειάζεται για την αυτοδυναμία.  Βοηθάς όποιο κόμμα διεκδικεί οριακά την είσοδό του στη Βουλή (επίσης εκτός κι αν είναι αυτό που θα ψήφιζες) να πλησιάσει το 3%. Αυτό, ταυτόχρονα, μπορεί να επηρεάσει το θέμα της αυτοδυναμίας με δύο τρόπους. Αν μεν το συγκεκριμένο κόμμα μπει στη Βουλή, τότε δυσκολεύει την αυτοδυναμία. Αν όμως δεν μπει, τότε μεγαλώνοντας το ποσοστό του τη διευκολύνει κι άλλο.  Βοηθάς τα κόμματα που ενδεχομένως ανταγωνίζονται εκλογικά αυτό που θα ψήφιζες, να το περάσουν.  Στην εκλογική σου περιφέρεια, βοηθάς τα κόμματα που είναι κοντά στο μέτρο για να εκλέξουν βουλευτή, να το φτάσουν.  Αυτά κάνεις. Τι δεν κάνεις; Δεν στέλνεις κανένα «ηχηρό μήνυμα» προς κανένα κόμμα. Μην πιστεύεις όποιους το λένε, άκυρα/λευκά/αποχή δεν τα υπολογίζει κανείς. Κατ’ ανάλογη λογική, όταν ψηφίζεις «ασυνήθιστα» κόμματα που ξέρεις ότι θα μείνουν εκτός Βουλής τότε:  Πρώτα απ’ όλα, προφανώς ενισχύεις το ίδιο το κόμμα. Αν όντως αυτό θες να κάνεις, πολύ σωστά πράττεις. Αν όμως το επιλέγεις για χαβαλέ ή επειδή σου φάνηκε αρκετά εξωτικό, τότε διάβασε και το παρακάτω για να έχεις πλήρη εικόνα.  Αυξάνοντας το ποσοστό των εκτός Βουλής κομμάτων, βοηθάς το πρώτο κόμμα να πλησιάσει το ποσοστό που του χρειάζεται για την αυτοδυναμία. Τέλος, καλό είναι να δούμε και τι γίνεται όταν δεν βάζεις σταυρό στο ψηφοδέλτιό σου:  Αυξάνεις τις πιθανότητες εκλογής όλων των υποψηφίων εκτός από εκείνον που θα ψήφιζες αν έβαζες σταυρό.  Δυστυχώς, δίνεις τη δυνατότητα σε κάποιους να προσθέσουν εκ των υστέρων σταυρό στο ψηφοδέλτιό σου κατά την καταμέτρηση (ναι, γίνονται και τέτοια).  Από την άλλη, έχε υπ’ όψιν και ότι αν δικαιούσαι πάνω από ένα σταυρό και πράγματι σταυρώσεις 2 ή περισσότερους υποψηφίους που ανταγωνίζονται ευθέως ο ένας τον άλλον, τότε σε μεγάλο βαθμό ο σταυρός σου στη δεύτερη επιλογή σου ακυρώνει το σταυρό σου στην πρώτη. Σκέψου ότι σε κομματικό επίπεδο θα ήταν σαν να ψήφιζες και ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Το συμπέρασμα είναι ότι αν έχεις κάποια προτίμηση σε αυτές τις εκλογές και σε κάθε εκλογές, έστω και με μικρή διαφορά από τις άλλες, είτε για ιδεολογικούς είτε για προσωπικούς είτε για τακτικούς λόγους, καλό είναι να την εκφράσεις στην κάλπη. Όχι επειδή «έτσι πρέπει», αλλά επειδή… κοίτα τι ψηφίζεις όταν δεν ψηφίζεις. http://stratego.gr

Τόση ομορφιά χωράει μόνο σε μία Ήπειρος 2018. Such beauty can only be fo...

https://youtu.be/p5Pfo1LUX9M

Xάρρυ Κλυνν " Όταν έπαιζε σε διαφημίσεις"

https://youtu.be/P-yHfYvMrVU

Κώδικας ηθικής των ινδιάνων

Οι 10 θεμελιώδεις αρχες

<

¨Ενα τραγούδι μια ιστορία

https://youtu.be/LEI2TDBTLqQ

ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ (ΕΙΜΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ)

ΑΝΤΙΟ ΤΖΙΜΑΚΟ!



https://youtu.be/xoVgiVOkdSE



https://youtu.be/fpckcY4p1PM?list=RDfpckcY4p1PM

George Perris - Pios Fovate Tin Agapi [Official Lyric Video]

https://youtu.be/nuiaTv849UQ

Ποιος φοβάται την αγάπη

και τρέχει πάλι να κρυφτεί

στου μυαλού του το ντουλάπι

να βρει το τρομαγμένο παιδί



Τώρα ξέρω δε με θέλεις

κι ας ζήσαμε ως εδώ μαζί

στο σκοτάδι ανατέλλεις

και τρέχεις βιαστικά να κρυφτείς



Φέρνει ο Έρωτας σημάδια κοφτερά

σαν πέτρα που κατρακυλά

ο ένας σώνεται

ο άλλος πληγώνεται

κανείς δε θέλει πια



Όχι ο Έρωτας δεν είναι μια αγκαλιά

τολμάει και ζητάει πολλά

ζητάει το δέρμα σου

ζητάει το τέρμα μου

κόβει σαν μαχαιριά



Ποιος φοβάται την αγάπη

τον ίδιο του τον εαυτό

κι όλη νύχτα ψάχνει κάτι

να παίξει στον καθρέφτη κρυφτό



Φέρνει ο Έρωτας σημάδια κοφτερά

σαν πέτρα που κατρακυλά

ο ένας σώνεται

ο άλλος πληγώνεται

κανείς δε θέλει πια



Όχι ο Έρωτας δεν είναι μια αγκαλιά

τολμάει και ζητάει πολλά

ζητάει το δέρμα σου

ζητάει το τέρμα μου

κόβει σαν μαχαιριά



Ποιος φοβάται την αγάπη...

Παιδιά της Σαμαρίνας - Γιώργος Περρής & Θανάσης Βασιλόπουλος

Καιρός να νοιαστείς περισσότερο για την περιουσία σου, φίλε

Η μεγάλη απάτη με την (κρατική) περιουσία σουμέγεθος κειμένου

Του Θάνου Τζήμερου 

Δεν ξέρεις τι έχεις. Κυριολεκτικά. Πάρε μια ιδέα: 71.000 σπίτια και οικόπεδα και πάνω από 5.000 επιχειρήσεις! Ορυκτό πλούτο και πετρέλαια. Βουνά, δάση, νησιά, αεροδρόμια, λιμάνια, ακρογιαλιές, δειλινά. Είσαι πάμπλουτος, φίλε. Αυτή είναι η περιουσία του ελληνικού κράτους. Τη νιώθεις και δική σου, έτσι δεν είναι; Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι α) την περιουσία ΣΟΥ πρέπει να μπορείς και να την διαχειρίζεσαι, β) πρέπει να αποδίδει εισόδημα και γ) το μερίδιο από το εισόδημα που σου αναλογεί πρέπει να μπαίνει στην τσέπη σου; Ισχύει κάτι από τα παραπάνω με την κρατική περιουσία ΣΟΥ; Όχι βέβαια! Αντιθέτως, μέχρι τώρα, η κρατική περιουσία ΣΟΥ, με όλες τις κυβερνήσεις, σού ζητάει συνεχώς λεφτά. Και την πληρώνεις πανάκριβα! Πώς γίνεται αυτό;

Γίνεται με τη διακομματική κομπίνα που ονομάζεται "διαχείριση της δημόσιας περιουσίας”. Στήνεται σε 3 βήματα. Πρώτα σε πείθουν ότι φτιάχνουν επιχείρηση "κοινής ωφελείας”. Σε βάζουν να τη χρηματοδοτήσεις μέσω φόρων. Τρώνε για κάποια χρόνια τον αγλέουρα τα λαμόγια που είναι στο κόλπο: πολιτικοί, τα "δικά τους παιδιά”, αφισοκολλητές που διορίσθηκαν υπάλληλοι στην επιχείρηση, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι, συνταξιούχοι που βγήκαν στα 48, προμηθευτές με καπέλο, "υπεύθυνοι” της εταιρείας, τοπικοί παράγοντες. Βέβαια η επιχείρηση κάθε χρόνο μπαίνει μέσα. Χωρίς να το ξέρεις, την πληρώνεις από τους φόρους σου. Κι όταν πια μπει τόσο πολύ μέσα που οι τρύπες δεν κλείνουν με τίποτε και τα σκάνδαλα γίνουν πρωτοσέλιδα, σου πετάνε το παραμύθι με τους κακούς ιδιώτες που θέλουν να την αγοράσουν "μπιρ παρά”. Και σε πείθουν να συνεχίζεις να τους πληρώνεις όλους αυτούς για να αισθάνεσαι εθνικά περήφανος! 

Παράδειγμα: αγοράζει το κράτος, με δικά σου λεφτά, μια αεροπορική εταιρεία. Καμαρώνεις εσύ που τα ελληνικά φτερά θα σκίζουν τους αιθέρες των 5 ηπείρων. Αλλά δεν παίρνεις καμμία μετοχή της εταιρείας. Μέτοχος είναι μόνο το κράτος, δηλαδή το κόμμα που κυβερνάει. Για ποιο πράγμα ενδιαφέρεται το κόμμα; Για να έχει κέρδη η εταιρεία; Όχι βέβαια! Ενδιαφέρεται να επανεκλεγεί. Και στήνει τη μηχανή με αυτόν τον στόχο. Βάζει γενικό διευθυντή όχι κάποιον βαρβάτο manager, αλλά ένα κομματόσκυλο, συνήθως κάποιον που απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής. Αυτός ξέρει ότι δεν θα κριθεί από την απόδοσή του αλλά από το πόσο θα κάνει τα χατίρια στους πολιτικούς πάτρωνές του. Όταν λοιπόν εμφανιστεί το ρουσφέτι μαζί με το σημείωμα του υπουργού "δεν κάνει για τίποτε, βολέψτε τον κάπου" δεν θα πει "μα αυτό θα αυξήσει το κόστος της λειτουργίας!". Θα τον βολέψει κάπου, γιατί αν δεν το κάνει θα χάσει τη θέση του. Έτσι, ενώ η εταιρεία χρειάζεται, ας πούμε, 1.000 άτομα, αποκτάει "με το καλημέρα" 3.000, που οι περισσότεροι δεν κάνουν για τη δουλειά. Κι ο αριθμός αυξάνεται συνέχεια.

Η Ολυμπιακή είχε 65 αεροπλάνα. Εταιρείες αυτού του μεγέθους χρειάζονται περίπου 3.000 άτομα, με αναλογία προσωπικού αέρα / εδάφους, 1 προς 3,5. Πόσους έφτασε να έχει η Ολυμπιακή; 19.200 υπαλλήλους! Με αναλογία 1 ιπτάμενος / 10 εδάφους! Τι ήταν όλοι αυτοί; Πολιτικά ρουσφέτια. Ποιος τους πλήρωνε; Εσύ! Και βέβαια συνδικαλιζόντουσαν. Απεργούσαν κάθε τρεις και λίγο για μεγαλύτερους μισθούς και περισσότερα προνόμια. Και έμεναν οι επιβάτες με το εισιτήριο στο χέρι και κοιμόντουσαν στο αεροδρόμιο και έχαναν τις ανταποκρίσεις και δυσφημιζόταν η εταιρεία και απαξιωνόταν η περιουσία ΣΟΥ και έπεφταν τα έσοδα. Δες μερικά νούμερα. Το 1992 η Ολυμπιακή άξιζε 155 δισ. δραχμές. Πόσα χρωστούσε; 444 δισ. δραχμές (1,3 δισ. ευρώ)! Το 1994 το φέσι της διαγράφηκε ΟΛΟ, δηλαδή το πλήρωσες εσύ, με πρόσχημα την εξυγίανση. Είμαι σίγουρος ότι δεν το θυμάσαι καν! Το πρόγραμμα εξυγίανσης είχε όλα όσα διαβάζεις κάθε φορά, χρόνια τώρα: εκσυγχρονισμό, αξιολόγηση, εκπαίδευση, νέες τεχνολογίες, σοβαρό μάνατζμεντ, διεθνείς συνεργασίες, μείωση προσωπικού, μπλα, μπλα, μπλα. 

Τίποτε δεν έγινε. Ποια κυβέρνηση τολμούσε να αγνοήσει το πολιτικό κόστος; Και η... εξυγιανθείσα Ολυμπιακή, μέχρι το 2007 που έκλεισε, συσσώρευσε άλλα 2,7 δισ. ευρώ χρέος. Παρότι μονοπώλιο! Μάντεψε ποιος τα πλήρωσε. Μήπως αυτά τα θυμάσαι;

Θυμάσαι όμως απεργίες, διαδηλώσεις, δακρύβρεκτα άρθρα για "τα φτερά της Ελλάδας" που κάποιοι θέλουν "να κρατήσουν δεμένα στο έδαφος"! Όλο το κόλπο ήταν να συνεχίσουν να σε φεσώνουν. Και, όντως τα κατάφεραν: το πακέτο στους "εργαζόμενους" για να μην τα κάνουν λαμπόγυαλο δεν υπάρχει ούτε σε σενάριο του Χόλιγουντ. Μπορούσαν να διαλέξουν ανάμεσα στο να βγουν αμέσως στη σύνταξη με ηγεμονικό εφάπαξ, ή να συνεχίσουν να "εργάζονται" σε άλλες υπηρεσίες του Δημοσίου με τον μισθό που έπαιρναν στην Ολυμπιακή! Έτσι έγιναν συνταξιούχοι άνθρωποι 34 χρονών με σύνταξη που ξεκινούσε από 1.700 ευρώ καθαρά τον μήνα, και εφάπαξ που έφτανε τα 280.000 ευρώ ανά άτομο, ενώ πιλότοι συνέχισαν να εισπράττουν 12.000 ευρώ τον μήνα χωρίς να εργάζονται πουθενά, διότι τι να τους κάνει τους πιλότους των Boeing μια υπηρεσία χωρίς Boeing; Το πολύ γραφιάδες. Εσύ τα πλήρωσες όλα αυτά. Κι ακόμα τους πληρώνεις. Σου έχει πει κανένας πόσο κοστίζουν κάθε χρόνο αυτές οι "ανθρωπιστικές" ρυθμίσεις στα πρώην διακομματικά ρουσφέτια; Πήραν κανένα τέτοιο πακέτο οι απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα;

Κι αν τα χρέη της Ολυμπιακής σού φαίνονται βουνό, μάθε ότι ο ΟΣΕ, η άλλη μεγάλη περιουσία σου, σε είχε φεσώσει με πάνω από 12 δισ. ευρώ! Με το ίδιο σενάριο: το 1998 το κράτος ανέλαβε το χρέος του, 600 δισ. δραχμές (1,7 δισ. ευρώ). Με στόχο να τον εξυγιάνει. Όμως μέχρι το 2010 ο ΟΣΕ δημιούργησε κι άλλα 10 δισ. ευρώ χρέος! Τα έσκασες κι αυτά κανονικότατα. 

Χρησιμοποίησα τα παραδείγματα της Ολυμπιακής και του ΟΣΕ γιατί τα ξέρουμε όλοι, χοντρικά έστω. Ενώ την Αναπτυξιακή Εταιρεία του Δήμου Άνω Ραχούλας και τις ρεμούλες που γίνονται εκεί τις ξέρουν οι Ανωραχουλιώτες. Αλλά δεν μιλάν. Δικά τους παιδιά διορίζονται. Ποιος τα πληρώνει, σκέφτηκες;

Δημόσιο και κερδοφορία είναι έννοιες ασύμβατες. Το Δημόσιο είναι κάκιστος επιχειρηματίας, εξ ορισμού. Αν αναλάβει τη Σαχάρα, σε λίγο θα έχουμε έλλειψη άμμου. Μα δεν μπορεί με άλλη νοοτροπία, άλλη κυβέρνηση, άλλη ιδεολογία, άλλον θεό, οι εταιρείες του Δημοσίου να κερδοφορούν; Όχι! Ποτέ! Δες γιατί:

- Η ιδιωτική επιχείρηση ρισκάρει δικά της λεφτά. Το Δημόσιο χρησιμοποιεί τα δικά σου.
- Η ιδιωτική επιχείρηση έχει ως στόχο την ελαχιστοποίηση του λειτουργικού κόστους. Το Δημόσιο, τη μεγιστοποίηση του ψηφοθηρικού κέρδους.
- Η ιδιωτική επιχείρηση σχεδιάζει με ορίζοντα δεκαετιών. Το Δημόσιο με ορίζοντα εκλογών.
- Η ιδιωτική επιχείρηση προσλαμβάνει αυτούς που ξέρουν τη δουλειά. Το Δημόσιο, αυτούς που ξέρουν τον βουλευτή.

- Η ιδιωτική επιχείρηση, αν κάποιος δεν αποδίδει, τον απολύει. Στο Δημόσιο ακόμα κι ο εντελώς άχρηστος δεν ξεκουνιέται. Συνήθως γίνεται συνδικαλιστής.
- Η ιδιωτική επιχείρηση βάζει στόχους και δίνει μπόνους. Το Δημόσιο δίνει τον ίδιο μισθό σε όλους, είτε "σκίζονται" είτε "λουφάρουν".
- Η ιδιωτική επιχείρηση παίρνει αποφάσεις γρήγορα και τις εφαρμόζει αμέσως. Το Δημόσιο χρειάζεται μήνες ή χρόνια.
- Η ιδιωτική επιχείρηση λογοδοτεί στους μετόχους και κρίνεται από τους πελάτες. Το Δημόσιο δεν λογοδοτεί πουθενά και δεν κρίνεται από κανέναν.
- Η ιδιωτική επιχείρηση βελτιώνεται μέσω του ανταγωνισμού. Το Δημόσιο είναι μονοπώλιο και απεχθάνεται τον εκσυγχρονισμό και την τεχνολογία.
- Αν η ιδιωτική επιχείρηση έχει χασούρα, κλείνει. Αν έχει το Δημόσιο, απλώς θα σου βάλει κι άλλον φόρο.

Χρειάζεται να αναφερθούμε στα 71.000 ακίνητα της (κρατικής) περιουσίας σου; Την "ιστορία" τους την παρακολουθείς κάθε μέρα: τα κτίσματα ρημάζουν και λεηλατούνται, ενώ οι εκτάσεις καταπατούνται, συνήθως με σύμπραξη αυτών που έχουν ορισθεί να τις προσέχουν: πολεοδομίες και δασαρχεία. 

Μα έχουμε πλούσιο υπέδαφος και υδρογονάνθρακες. Ναι, αλλά τι θα προτιμούσες; Να τα εκμεταλλευτούν ιδιωτικές εταιρείες και να πληρώνουν στο Δημόσιο δηλαδή σε ΣΕΝΑ ποσοστό επί των κερδών ή να τα αναλάβουν δημόσιες εταιρείες τύπου Ολυμπιακής; Η Βενεζουέλα έχει τα μεγαλύτερα κοιτάσματα πετρελαίου στον κόσμο. Λιμοκτονεί όμως διότι την παραγωγή την κάνουν κρατικές εταιρείες με το κόστος άντλησης κάθε βαρελιού να είναι μεγαλύτερο από την τιμή πώλησης. 

Ποιοι λοιπόν φωνάζουν για το "ξεπούλημα" μιας περιουσίας, που μόνο να σου ζητάει λεφτά ξέρει; Επειδή δεν μπορώ να φανταστώ πως υπάρχει άνθρωπος τόσο ηλίθιος που αγωνίζεται για να τον... κλέβουν, απομένει η άλλη εκδοχή: όσοι έχουν όφελος από την κομπίνα: οι διορισμένοι στις κρατικές επιχειρήσεις, τα μέλη των κυκλωμάτων που λυμαίνονται την κρατική περιουσία και τα κόμματα που τη χρησιμοποιούν για να ψαρεύουν εκλογική πελατεία.

Ποιος επομένως είναι ο τρόπος για να αξιοποιηθεί η κρατική περιουσία σου; Να γίνει πραγματικά δική σου. Το κράτος, ΟΛΗ την περιουσία του, να τη μετοχοποιήσει και να δώσει από μία μετοχή σε κάθε Έλληνα υπήκοο μία συγκεκριμένη μέρα. Ας πούμε την 1η Ιανουαρίου 2019. Ακόμα και στα νεογέννητα. (Και μόνο αυτή η εξαγγελία, αν γίνει σήμερα, θα προκαλέσει αύξηση γεννήσεων!) Να τη νοικιάσει για 20, 50 ή 99 χρόνια, ανάλογα με το είδος της περιουσίας και το business plan, σε ιδιωτικές εταιρείες που ενδιαφέρονται να την αξιοποιήσουν. Κάθε χρόνο να εισπράττει τα νοίκια και ποσοστό επί των κερδών και να τα διανέμει στους πολίτες ως μέρισμα. Αν περίμενες κάθε χρόνο το έσοδο από την κρατική σου περιουσία, θα σε ενδιέφερε το αν κάποιοι την κλέβουν ή την καταπατούν, έτσι δεν είναι; Και ποιο σύστημα, τελικά, είναι πιο σοσιαλιστικό; Να διορίζονται οι "εκλεκτοί" κολλητοί των κομματικών σε κρατικές εταιρείες χωρίς αντικείμενο και να τους συντηρείς με τους φόρους σου ή ΟΛΟΙ οι Έλληνες να έχουν όφελος από μια περιουσία που θα την αξιοποιούν ιδιώτες που ξέρουν τη δουλειά και θα κερδίζουν και αυτοί και εσύ;

Αν ήταν να επιλέξεις ποιους θα έβαζες διαχειριστές στην κρατική σου περιουσία, ποιους θα προτιμούσες; Τους διακομματικούς Καρανίκες ή έναν βαρβάτο manager, Έλληνα ή ξένο, που θα σου έδινε με την διαχείρισή του το μεγαλύτερο μέρισμα; Την άκουσες ποτέ αυτή την πρόταση από "αριστερό"; Από "λαϊκοδεξιό"; Άκουσέ την από φιλελεύθερο.

Καιρός να νοιαστείς περισσότερο για την περιουσία σου, φίλε. Κρίμα να πάει χαμένη στα χέρια άχρηστων και απατεώνων. Όσο ακόμα υπάρχει, ε; 

capital.gr

*Ο κ. Θάνος Τζήμερος είναι πρόεδρος του κόμματος "Δημιουργία, ξανά!" και περιφερειακός σύμβουλος Αττικής

ΚΑΡΑΒΑΝΙ-ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΡΡΗΣ

Αν ξυπνήσεις το πρωί
κι η καρδιά σου πάει να σπάσει
ήλιο σύμμαχο θα βρεις
μπόρα είναι θα περάσει

Αν στο δρόμο σου χαθείς
και δεν ξέρεις που σε πάει
στην καρδιά φάρο θα δεις
ας την να σε οδηγάει

Ξέρω ψάχνεις το γιατί
και το ψέμα σ’ αρρωσταίνει
σκέψου αυτό είναι η ζωή
καραβάνι που πηγαίνει

Σαν κι εσένα είμαι κι εγώ
κλαίω, γελάω, αγαπάω
καραβάνι είναι η ζωή
και μαζί σου προχωράω

Έλα πάμε

Ξέρω νιώθεις μοναξιά
και τις νύχτες σε βαραίνει
μα ταξίδι είναι η ζωή
καραβάνι που πηγαίνει

Έλα πάμε. Έλα πάμε

Τα 47 δικαιολογητικά που μπορούν να εκδώσουν οι εφορίες

Αναλυτικό κατάλογο με τα 47 δικαιολογητικά που μπορεί να εκδοθούν μέσω των Δ.Ο.Υ, περιλαμβάνει απόφαση που υπογράφει ο γενικός γραμματέας δημοσίων εσόδων, και η οποία δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ.

Εκτός από τον αναλυτικό κατάλογο, η απόφαση προβλέπει και άλλες σημαντικές διευκρινήσεις σχετικά με την αξιοποίηση των δικαιολογητικών ή των εγγράφων, ακόμη και αυτών που μπορούν να εκδοθούν μέσω Taxisnet.

Ειδικότερα:

Η Πράξη Διοικητικού Προσδιορισμού Φόρου είναι διοικητικό έγγραφο και γίνεται αποδεκτό, χωρίς περαιτέρω διατυπώσεις ή διαδικασία επικύρωσης, από τις υπηρεσίες και τους φορείς της παρ. 2 του άρθρου 11 του ν. 2690/1999 (Α’ 45).

Η εκτυπωμένη, μέσω του Ολοκληρωμένου Πληροφοριακού Συστήματος (Ο.Π.Σ.) Περιουσιολογίου από τη διαδικτυακή εφαρμογή www.gsis.gr, δήλωση-πράξη προσδιορισμού Ενιαίου Φόρου Ιδιοκτησίας Ακινήτων (ΕΝ.Φ.Ι.Α είναι έγκυρη πράξη και γίνεται αποδεκτή από τις υπηρεσίες και τους φορείς της παρ. 2 του άρθρου 11 του ν. 2690/1999 (Α’ 45), χωρίς περαιτέρω διατυπώσεις ή διαδικασία επικύρωσης, εφόσον φέρει μηχανική αποτύπωση της σφραγίδας και της υπογραφής του αρμόδιου οργάνου της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων (Γ.Γ.Δ.Ε.). Στην περίπτωση, κατά την οποία η δήλωση-πράξη προσδιορισμού ΕΝ.Φ.Ι.Α. δεν φέρει μηχανική αποτύπωση της σφραγίδας και της υπογραφής του αρμόδιου οργάνου της Γ.Γ.Δ.Ε., γίνεται αποδεκτή, εφόσον προηγουμένως υπογραφεί από τον Προϊστάμενο της αρμόδιας Δ.Ο.Υ. και τεθεί επί αυτής η στρογγυλή υπηρεσιακή σφραγίδα της Δ.Ο.Υ.

Οι δηλώσεις φορολογίας εισοδήματος (έντυπα Ε1, Ν) και τα συνυποβαλλόμενα με αυτές έντυπα (Ε2, Ε3), η δήλωση στοιχείων ακινήτων (Ε9), οι περιοδικές δηλώσεις Φ.Π.Α. (Έντυπο Φ2 TAXIS και Έντυπο Φ3 TAXIS) και η Εκκαθαριστική Δήλωση (Έντυπο Φ1 TAXIS), που υποβάλλονται ηλεκτρονικά, μέσω της διαδικτυακής εφαρμογής www.gsis.gr, γίνονται αποδεκτές από τις υπηρεσίες και τους φορείς της παρ. 2 του άρθρου 11 του ν. 2690/1999, εφόσον εκτυπωθούν από την ως άνω διαδικτυακή εφαρμογή, χωρίς περαιτέρω διατυπώσεις ή διαδικασία επικύρωσης. Κατά τον ίδιο τρόπο, θα γίνεται αποδεκτό και κάθε άλλο έντυπο που αποστέλλεται ηλεκτρονικά και δεν περιλαμβάνεται στις προαναφερθείσες περιπτώσεις. Ειδικά, για την δήλωση στοιχείων ακινήτων (έντυπο Ε9), οι υπηρεσίες και οι φορείς, που απαιτούν την υποβολή αντιγράφου αυτής ως δικαιολογητικού, δύνανται να ζητούν από τους φορολογουμένους να επιβεβαιώνουν την ακρίβεια των δηλούμενων σε αυτή στοιχείων, με υπεύθυνη δήλωση του άρθρου 8 του ν. 1599/1986 (Α’ 75).

Αντίγραφα δηλώσεων (ιδιωτικά έγγραφα), που έχουν υποβληθεί χειρόγραφα σε Δ.Ο.Υ., έχουν παραληφθεί από τον αρμόδιο υπάλληλο αυτής και τηρούνται στο αρχείο της Δ.Ο.Υ, γίνονται αποδεκτά, από τις υπηρεσίες και τους φορείς της παρ. 2 του άρθρου 11 του ν. 2690/1999, σύμφωνα με τα οριζόμενα στο τρίτο εδάφιο της περίπτωσης β’ της ως άνω παραγράφου. Ειδικά, για την δήλωση στοιχείων ακινήτων (έντυπο Ε9), που έχει υποβληθεί χειρόγραφα σε Δ.Ο.Υ. και τηρείται στο αρχείο αυτής, οι υπηρεσίες και οι φορείς, που απαιτούν την υποβολή αντιγράφου της ως άνω δήλωσης ως δικαιολογητικού, δύνανται να ζητούν από τους φορολογουμένους να επιβεβαιώνουν την ακρίβεια των δηλούμενων σε αυτή στοιχείων, με υπεύθυνη δήλωση του άρθρου 8 του ν. 1599/1986. Στις περιπτώσεις στις οποίες ζητείται η προσκόμιση πιστοποιητικού φόρου κληρονομιάς, δωρεάς ή γονικής παροχής, όταν δεν απαιτείται η εξόφληση του φόρου ή όταν έχει εξοφληθεί ο φόρος, αντί του πιστοποιητικού δύναται να προσκομίζεται αντίγραφο της υποβληθείσας δήλωσης, καθώς και υπεύθυνη δήλωση του άρθρου 8 του ν. 1599/1986 ότι τα στοιχεία που προκύπτουν από την προσκομιζόμενη δήλωση δεν έχουν μεταβληθεί και, κατά περίπτωση, ότι ή δεν απαιτείται η εξόφληση του φόρου ή έχει εξοφληθεί ολόκληρος ο φόρος κληρονομιάς, δωρεάς ή γονικής παροχής ή δεν προέκυψε φόρος για καταβολή.

Για την απόδειξη του ύψους των ακαθάριστων εσόδων επιχείρησης, αρκεί η υποβολή των εκτυπωμένων από την διαδικτυακή εφαρμογή: www.gsis.gr υποβληθέντων εντύπων δήλωσης φορολογίας εισοδήματος ή των περιοδικών δηλώσεων Φ.Π.Α. ή της εκκαθαριστικής δήλωσης Φ.Π.Α. Επίσης, για την απόδειξη της ύπαρξης εισοδημάτων από γεωργικό επάγγελμα ή για τον προσδιορισμό αυτών σε ποσοστό άνω του 50% των συνολικών εισοδημάτων, υποβάλλεται το εκτυπωμένο από την προαναφερθείσα διαδικτυακή εφαρμογή υποβληθέν έντυπο της δήλωσης φορολογίας εισοδήματος.

Για τις περιπτώσεις των εντύπων, που υποβάλλονται ηλεκτρονικά από τους ενδιαφερομένους, μέσω του συστήματος TAXISNET, καθώς και των εγγράφων που χορηγούνται ηλεκτρονικά σε αυτούς, μέσω του ίδιου συστήματος, τα οποία οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να προσκομίσουν σε κράτη του εξωτερικού, ισχύουν οι οδηγίες, που έχουν δοθεί με το αριθ. Δ6Δ 1034536 ΕΞ2014/21.2.2014 έγγραφο του Προϊσταμένου της Γενικής Διεύθυνσης Διοικητικής Υποστήριξης και το αριθ. Δ.ΟΡΓ.Δ. 1014662 ΕΞ2015/4.2.2015 έγγραφο της Διεύθυνσης Οργάνωσης, αντίστοιχα. Τα προαναφερθέντα έγγραφα είναι αναρτημένα στην Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη της Γ.Γ.Δ.Ε., στην διαδρομή: συλλογές/Αρμοδιότητα Αποκεντρωμένων Διοικήσεων για χορήγηση apostille.

Για την τεκμηρίωση της πλήρωσης των προϋποθέσεων, κατ’ εφαρμογή των διατάξεων των Οδηγιών 2011/96/ ΕΕ (Μητρικών θυγατρικών) και 2003/49/ΕΚ (ΤόκωνΔικαιωμάτων Συνδεδεμένων Εταιρειών), στην περίπτωση που ημεδαπό νομικό πρόσωπο ή νομική οντότητα εισπράττει μερίσματα, τόκους ή δικαιώματα από συνδεδεμένο νομικό πρόσωπο σε άλλο κράτος-μέλος της Ε.Ε., αρμόδια είναι η Δημόσια Οικονομική Υπηρεσία (Δ.Ο.Υ.), στην οποία υπάγεται το ημεδαπό νομικό πρόσωπο ή η νομική οντότητα. Τα σχετικά έγγραφα, σύμφωνα με τα οποία πιστοποιείται η πλήρωση των σχετικών προϋποθέσεων, πρέπει να υποβληθούν στην αρμόδια Δ.Ο.Υ., επίσημα μεταφρασμένα στην ελληνική γλώσσα. Σχετικά για το θέμα αυτό είναι η εγκύκλιος αριθ. ΠΟΛ.1166/23.7.2015 ΑΔΑ: 7Ξ60Η-9ΒΝ της Γενικής Γραμματέως Δημοσίων Εσόδων και το αριθ. 770/ΑΣ3333/11.6.2009 έγγραφο της Ε3 Διεύθυνσης Διοικητικών και Δικαστικών Υποθέσεων του Υπουργείου Εξωτερικών, που εστάλη σε όλες τις Υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών, με περαιτέρω οδηγίες για την ορθή εφαρμογή αυτού, με το αριθ. 1063343/701/0006Δ/1.7.2009 έγγραφο της Διεύθυνσης Οργάνωσης της Γενικής Διεύθυνσης Διοικητικής Υποστήριξης της Γενικής Γραμματείας Φορολογικών και Τελωνειακών θεμάτων του Υπουργείου.

Στις περιπτώσεις που οι ενδιαφερόμενοι υποβάλουν στις υπηρεσίες και στους φορείς της παρ. 2 του άρθρου 11 του ν. 2690/1999 όπως ισχύει, ευκρινή φωτοαντίγραφα των βεβαιώσεων έναρξης, μεταβολής και διακοπής εργασιών πρέπει, επίσης, να προσκομίζουν και υπεύθυνη δήλωση του άρθρου 8 του ν. 1599/1986. Επισημαίνεται ότι: α) στην περίπτωση που κατατίθεται: αα) ευκρινές φωτοαντίγραφο βεβαίωσης έναρξης ή μεταβολής εργασιών, θα δηλώνεται στην ως άνω υπεύθυνη δήλωση ότι η επιχείρηση συνεχίζει τη λειτουργία της και δεν έχει υποβάλλει δήλωση διακοπής εργασιών στη Δ.Ο.Υ. και ββ) ευκρινές φωτοαντίγραφο της βεβαίωσης διακοπής εργασιών, θα δηλώνεται ότι η επιχείρηση δεν έχει υποβάλλει νέα δήλωση έναρξης εργασιών σε οποιαδήποτε Δ.Ο.Υ. β) Επίσης, οι ως άνω υπηρεσίες και οι φορείς: αα) Για την απόδειξη του Αριθμού Φορολογικού Μητρώου (Α.Φ.Μ.) μπορούν να αποδέχονται εκτός από την βεβαίωση απόδοσης Α.Φ.Μ. και οποιοδήποτε έγγραφο υπηρεσιών της Γ.Γ.Δ.Ε., στο οποίο εμφανίζεται προεκτυπωμένος, όπως, ενδεικτικά, η πράξη διοικητικού προσδιορισμού φόρου, το αντίγραφο δήλωσης φορολογίας εισοδήματος, το αποδεικτικό φορολογικής ενημερότητας και ββ) Στις περιπτώσεις κατά τις οποίες δεν μπορούν να εκτυπωθούν βεβαιώσεις έναρξης, μεταβολής ή διακοπής εργασιών, γιατί έχει παρέλθει μεγάλο χρονικό διάστημα από την υποβολή των αντίστοιχων δηλώσεων και κυρίως αν έχουν υποβληθεί πριν από την εφαρμογή του TAXIS στις Δ.Ο.Υ., κάνουν αποδεκτές υπεύθυνες δηλώσεις του άρθρου 8 του ν. 1599/1986, στις οποίες οι ενδιαφερόμενοι δηλώνουν τα απαιτούμενα στοιχεία και την ακρίβεια αυτών.

Οι Δ.Ο.Υ. δεν εκδίδουν βεβαιώσεις για τις τιμές ζώνης (Τ.Ζ.) και τους συντελεστές που αναγράφονται στους Πίνακες τιμών των Αντικειμενικών Αξιών του Υπουργείου Οικονομικών, δεδομένου ότι οι τιμές για τον προσδιορισμό των Αντικειμενικών Αξιών καθορίζονται με Υπουργικές Αποφάσεις, οι οποίες εκδίδονται κατ’ εξουσιοδότηση του άρθρου 41 του ν. 1249/1982 (Α’ 43) και αναρτώνται στην ηλεκτρονική διεύθυνση: www.gsis.gr. Επίσης, τα βιβλία τιμών των Αντικειμενικών Αξιών, με τα απαραίτητα πολεοδομικά και εμπορικά στοιχεία και οι οικείοι χάρτες δημοσιεύονται σε Φ.Ε.Κ., τα οποία μπορεί να αναζητήσει κάθε ενδιαφερόμενος στην ιστοσελίδα του Εθνικού Τυπογραφείου (ηλεκτρονική διεύθυνση: www.et.gr).

Τα στοιχεία που τηρούνται στα αρχεία των Δ.Ο.Υ., ηλεκτρονικά ή χειρόγραφα και προβλέπεται η χορήγηση τους από ειδικές φορολογικές διατάξεις, όπως, ενδεικτικά, στις περιπτώσεις του άρθρου 17 του ν. 4174/2013, ισχύουν και δεν επαναλαμβάνονται στην παρούσα απόφαση. Για την εκπροσώπηση των πολιτών στις διοικητικές Αρχές, συνεπώς και στις Υπηρεσίες της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων (Γ.Γ.Δ.Ε.), ισχύουν οι οδηγίες, που έχουν δοθεί με τα αριθ. ΔΙΣΚΠΟ/Φ.18/ΟΙΚ. 11853/6.5.2009 και ΔΙΣΚΠΟ/Φ. 18/ 16766/25.9.2009 έγγραφα της Διεύθυνσης Σχέσεων Κράτους-Πολίτη της Γενικής Διεύθυνσης Διοικητικής Οργάνωσης και Διαδικασιών της Γενικής Γραμματείας Δημόσιας Διοίκησης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης του Υπουργείου Εσωτερικών, τα οποία κοινοποιήθηκαν σε όλες τις Υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών με τα αριθ. 1049342/534/0006Δ/15.5.2009 και. 1097289/ 0006Δ/19.10.2009 έγγραφα της Διεύθυνσης Οργάνωσης της Γενικής Διεύθυνσης Διοικητικής Υποστήριξης της Γενικής Γραμματείας Φορολογικών και Τελωνειακών θεμάτων του Υπουργείου Οικονομικών. Τα προαναφερθέντα έγγραφα είναι αναρτημένα στην Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη της Γ.Γ.Δ.Ε., στην διαδρομή: συλλογές/Εκπροσώπηση των πολιτών από Δικηγόρους.

Δεν απαιτείται περαιτέρω χορήγηση βεβαίωσης ή πιστοποιητικού για την απόδειξη είσπραξης, όταν έχουν εκδοθεί αποδεικτικά είσπραξης τύπου Α’ και Β’ από τις Δ.Ο.Υ. ή αντίστοιχα, παραστατικά από Τραπεζικά Ιδρύματα, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 4270/2014 (Α’ 143) και του π.δ. 16/1989 (Α’ 6).

Οι υπεύθυνες δηλώσεις, των οποίων ζητείται η προσκόμιση από τις αρμόδιες υπηρεσίες και τους φορείς, δεν θεωρούνται από τις Δ.Ο.Υ., αλλά υποβάλλονται απευθείας στις παραπάνω υπηρεσίες, οι οποίες υποχρεούνται να προβούν σε δειγματοληπτικό έλεγχο αυτών, σύμφωνα με τα οριζόμενα στις διατάξεις των παρ. 4 του άρθρου 8 του ν. 1599/1986 (Α’ 75) και της παρ. 3 του άρθρου 10 του ν. 3230/2004 (Α’ 44), με την επιφύλαξη τυχόν ειδικών φορολογικών διατάξεων, όπως ενδεικτικά η περίπτωση της υποβολής υπεύθυνης δήλωσης από τον υπόχρεο, με την οποία δηλώνει ότι έχει συμπεριλάβει στις περιοδικές δηλώσεις Φ.Π.Α. τιμολόγια για προηγούμενες πιστοποιήσεις προσωρινών λογαριασμών του ιδίου έργου. Η υπεύθυνη δήλωση, είτε υποβάλλεται από τον ίδιο τον ενδιαφερόμενο, είτε από νόμιμα εξουσιοδοτημένο τρίτο πρόσωπο, πρέπει να φέρει τη βεβαίωση του γνησίου της υπογραφής του δηλούντος, από οποιαδήποτε διοικητική αρχή ή Κ.Ε.Π., σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 11 του ν. 2690/1999, για τη διασφάλιση των συμφερόντων του Δημοσίου.

Για τον δειγματοληπτικό έλεγχο των ευκρινών φωτοαντιγράφων εγγράφων, που υποβάλλουν οι ενδιαφερόμενοι στις Δ.Ο.Υ., σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 2 του άρθρου 11 του ν. 2690/1999, ισχύουν τα οριζόμενα στις διατάξεις του πέμπτου και έκτου εδαφίου της περίπτωσης β’ της προαναφερθείσας παραγράφου. Η παρούσα απόφαση ισχύει από την δημοσίευσή της στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, οπότε παύει να ισχύει η αριθ. Δ6Γ 1091609 ΕΞ 2013/5.6.2013 (Β’ 1368, ΑΔΑ: ΒΕΖΧΗ-Μ94) απόφαση του Υπουργού Οικονομικών.

magnesianews.gr

Tι είπαν για την ελληνική γλώσσα

Ας δούμε τι είπαν για την ελληνική γλώσσα...

Κικέρων (ο ενδοξότερος ρήτωρ της αρχαίας Ρώμης): "Ει οι θεοί διαλέγονται, τη των Ελλήνων γλώττι χρώνται"

Huan Azio (Βάσκος γερουσιαστής): "Διά την διεθνοποίησιν της Ελληνικής γλώσσης μεγάλην έχομεν ευθύνην, ως ουκ ούσαν άλλην γλώσσαν αυτής ανωτέραν".

Errieta Valter (Γαλλίδα γλωσσολόγος): "Η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη στην Ευρώπη που δεν υπέκυψε σε καμία κατοχή".

Wandruska (καθηγητής Γλωσσολογίας Πανεπ. Βιέννης): "Οι ευρωπαϊκές γλώσσες φαίνονται ως διάλεκτοι της Ελληνικής".

Sagredo και Puhana (Βάσκοι Ελληνιστές): "Η Ελληνική γλώσσα και παιδεία αποτελουσι το θεμέλιον του Δυτικού πολιτισμού. Πάντες δε Ευρωπαίοι οφειλέται της Ελλάδος εσμέν".

M. Ventris ('Aγγλος επιστήμων που αποκρυπτογράφησε τη Γραμμική γραφή Β'): "Η αρχαία Ελληνική γλώσσα ήτο και είναι η ανωτέρα όλων των παλαιοτέρων και νεωτέρων γλωσσών".

U. Wilamowitz (Γερμανός φιλόλογος): "Η Ελληνική φυλή, ανωτέρα κάθε άλλης, είναι και μητέρα κάθε πολιτισμού".

Βολταίρος (Γάλλος διανοητής): "Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών".

Var. Goeger (Γερμανός σοφός): "Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός ξεκινά από την Ελλάδα".

Goethe (ο κορυφαίος Γερμανός ποιητής): "Η Ελλάδα είναι ο νους και η καρδιά της οικουμένης".

Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ, "Παγκόσμια Ιστορία": "Χωρίς τα θεμέλια που έθεσαν οι Έλληνες δεν θα υπήρχε ο νεώτερος ευρωπαϊκός πολιτισμός. Η Ελληνική λογοτεχνία είναι η αρχαιότερη της Ευρώπης".

Hellen Keler (η διάσημη τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας): "Όπως το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, έτσι και η Ελληνική γλώσσα".

H.F. Kitto ('Aγγλος καθηγητής Πανεπιστημίου): "Όλοι οι κλάδοι της λογοτεχνίας και της επιστήμης αρχίζουν με τους Έλληνες. Η Ελληνική γλώσσα είναι η πιο καθαρή και η πιο πλούσια στον κόσμο".

Irina Kovaleva (Ρωσσίδα καθηγήτρια Πανεπιστημίου Μόσχας): "Η Ελληνική γλώσσα είναι όμορφη σαν τον ουρανό με τ' άστρα".

Maurice Kruaze (Γάλλος Ακαδημαϊκός): "Οι άνθρωποι θα ανατρέχουν πάντα στις πηγές της Ελληνικής κλασσικής αρχαιότητας για να δροσιστούν".

Furtvengler (καθηγήτρια Πανεπιστημίου Βιέννης):

"Η Ρώμη στάθηκε μία αιώνια πόλη, αλλά η Αθήνα είναι κόσμος ολόκληρος".

Marianne McDonald (η πρωτεργάτις του TLG) "Η γνώση της Ελληνικής γλώσσας είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας".

Karl Marx (ο θεμελιωτής του Μαρξισμού): "Οι αξίες του Ελληνικού Πολιτισμού παραμένουν άφθαστα πρότυπα".

Bernard Shaw (Ιρλανδός συγγραφέας): "Αν στη βιβλιοθήκη σας δεν έχετε έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε μένετε σ' ένα σπίτι χωρίς φως".

Martin Heideger (φιλόσοφος): "Για τους Έλληνες η ύψιστη προίκα τους είναι η γλώσσα τους, στην οποία η παρουσία (φιλοσοφικός όρος) ως τοιαύτη φθάνει στην εκκάλυψη και στην κάλυψη. Όποιος δε μπορεί να δει τη δωρεά ενός τέτοιου δώρου προς τον άνθρωπο και όποιος δε μπορεί ν' αντιληφθεί τον προορισμό ενός τέτοιου πεπρωμένου, καθόλου δε θ' αντιληφθεί τον λόγο περί του προορισμού του είναι, όπως ο φυσικός τυφλός δε μπορεί ν' αντιληφθεί τι είναι το φως και το χρώμα". "Τα αρχαία Ελληνικά δεν είναι μία γλώσσα, αλλά "Η Γλώσσα"".

Werner Heisenberg (Γερμανός φυσικομαθηματικός-φιλόσοφος): "Η θητεία μου στην Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκησις. Στη γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία μεταξύ της λέξεως και του εννοιολογικού της περιεχόμενου".

Marriane McDonald (η πρωτεργάτις του TLG): "Η Γλώσσα της Ελευθερίας, ο Ένδοξος θησαυρός της Ελλάδος, η Δόξα της Ελλάδος, ανήκει σε όλους μας και έχει διαμορφώσει την επιστημονική και λογοτεχνική κληρονομιά του Δυτικού Κόσμου.

[...] Η ιστορία της Ελληνικής γλώσσας αποτελεί την ιστορία της φιλοσοφικής και πολιτιστικής εξέλιξης του ανθρώπου της Δύσης. Από όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα, η Ελληνική γλώσσα είναι το καταπληκτικότερο. Η γνώση της Ελληνικής γλώσσας, της ζωής και των σχέσεων στις οποίες οι Έλληνες εξέφρασαν τη σκέψη τους και τα αισθήματά τους, είναι ουσιαστικά αντιπροσωπευτικά στοιχεία για έναν υψηλό πολιτισμό. Δεν υπάρχει πιο όμορφη γλώσσα από την Ελληνική. Έχει διατηρήσει την ομορφιά της μέσα στους αιώνες, όχι μόνο με τη μορφή και τους ήχους της, αλλά και με τις ηθικές ιδέες που εκφράζει. [...] Οι Έλληνες μας έδωσαν το χρυσό μέτρο και τη χρυσή τους γλώσσα.

[...] Η Ελληνική γλώσσα πρέπει να διαιωνιστεί ως πολύτιμος και ωραίος θησαυρός. [...] Πρέπει να ξεκινήσουμε μία νέα σταυροφορία για την υπεράσπιση της Ελληνικής γλώσσας και τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης του παρελθόντος. Η Ελληνική γλώσσα είναι ένα γερό κτίσμα όσο ο Παρθενώνας. [...] Ας εργαστούμε όλοι μαζί για να λαμπρύνουμε το θησαυρό της Ελληνικής Γλώσσας και να τον κάνουμε κτήμα προσιτό σε όλον τον κόσμο".

G. Murray (καθηγητής της Ελληνικής Γλώσσας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης): "Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς ότι μία σκέψη μπορεί να διατυπωθεί με άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και βαριά στην Λατινική, Αγγλική, Γαλλική ή Γερμανική. Είναι η τελειότερη γλώσσα επειδή εκφράζει τις σκέψεις των τελειότερων ανθρώπων".

T.L. Heath (Βρετανός μαθηματικός): "Η Ελληνική γλώσσα προσφερόταν κατά εξαιρετικό τρόπο ως όχημα της επιστημονικής σκέψεως. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της γλώσσας του Ευκλείδη είναι η θαυμαστή ακρίβεια. Η γλώσσα των Ελλήνων είναι επίσης θαυμασίως περιεκτική. Στον Αρχιμήδη, στον Ήρωνα, στον Πτολεμαίο και στον Πάππο θα βρούμε πραγματικά πρότυπα περιεκτικών δηλώσεων".

Huan Puhana Arza (Βάσκος Ελληνιστής): "Η της Ελληνικής γλώσσης σαφήνεια, η τελειότης, η ελασιμότης και πλούτος τοσούτοι εισίν ή πάσας άλλας γλώσσας υπερίσχυκε και ικανή του δημιουργείν και αναπτύσσειν τοσούτον πολιτισμόν ή πάσαι άλλαι ήττονές εισίν, αλλ' αφειλέται αυτής".

M. Ventris: "Η αρχαία Ελληνική γλώσσα είχε ανωτερότητα και εξακολουθεί να έχει απέναντι σε όλες τις νεώτερες γλώσσες και, γιατί όχι, απέναντι σε όλες τις λατινικές, γερμανικές ή σλαβικές. Αυτό το εργαλείο είναι το τελειότερο πνευματικό εργαλείο που σφυρηλάτησε ποτέ η ανθρώπινη νόησις".

Jean Bouffartigue kai Anne-Marie Delrieu (Γάλλοι λεξικογράφοι): "Μακρινή πηγή του πολιτισμού μας η Ελλάδα, βρίσκεται ζωντανή μέσα στις λέξεις που λέμε. Σχηματίζει κάθε μέρα τη γλώσσα μας. Οι βάσεις και ο εξοπλισμός του επιστημονικού λεξιλογίου ήρθαν από την Ελλάδα, ακόμα και στην αρχαιότητα. Τα δάνεια όμως εξακολούθησαν, και όχι μόνο από συνήθεια. Συνέχισαν, διότι η Ελληνική γλώσσα προσφέρεται με αξιοθαύμαστο τρόπο, πολύ περισσότερο από ό,τι η Λατινική, για την δημιουργία των λέξεων ανάλογα με τις ανάγκες. Η Ελληνική γλώσσα δεν παρείχε πια αρκετές λέξεις για τον αυξανόμενο αριθμό νέων εννοιών. Παρουσιάστηκε τότε η ιδέα να χρησιμοποιηθούν οι μέθοδοι που εφάρμοζαν οι Έλληνες για να αυξάνουν το λεξιλόγιό τους. Η δομή της γλώσσας τους τούς επέτρεπε να συνθέτουν λέξεις μ' έναν τρόπο απλό και αποτελεσματικό. Τους μιμήθηκαν κατασκεύασαν μία νέα λέξη, την οποία μετέτρεψαν στη γλώσσα τους (γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά). Η μίμηση τις πιο πολλές φορές είναι πετυχημένη, διότι οι κατασκευαστές Ελληνικών λέξεων είναι εξαίρετοι Ελληνιστές".

H.F. Kitto (Βρετανος καθηγητής Πανεπιστημίου Bristol): "Είναι στη φύση της Ελληνικής γλώσσας να είναι ακριβής, καθαρή και σαφής. Η ασάφεια και η έλλειψη άμεσης ενοράσεως, που χαρακτηρίζει μερικές φορές τα Αγγλικά, καθώς και τα Γερμανικά, είναι εντελώς ξένες στην Ελληνική γλώσσα. Μαζί με αυτή τη σαφήνεια και τη δημιουργικότητα και τη σοβαρότητα, βρίσκουμε επίσης ευαισθησία και άψογη κομψότητα".

Albert Zursen: "Δε μπορεί κανείς ν' αναφερθεί στα Ελληνικά γράμματα, χωρίς να αναφέρει ότι και η ίδια η γλώσσα, μία από τις ωραιότερες απ' όσες μίλησαν πoτέ οι άνθρωποι, εξακολουθεί να ζει και σήμερα στην επιστημονική ορολογία της εποχής μας, παρέχοντάς μας μία αστείρευτη πηγή νέων όρων".

W. Thompson (καθηγητής Φυσικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο St. Andrews): "Υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι τα Ελληνικά δε χρειάζονται. Πράγματι, υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους τα Ελληνικά δε θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Υπάρχουν όμως και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν πολλοί άλλοι, που στην Ελληνική σοφία και στην γλυκιά Ελληνική γλώσσα ανακαλύπτουν κάτι που το έχουν ανάγκη και που χωρίς αυτό θα ένιωθαν στ' αλήθεια φτωχοί: κάτι που είναι σαν ραβδί στο χέρι, φως στο μονοπάτι, φάρος-οδηγός... Και όταν κάποιος τους ρωτήσει για ποιό λόγο ασχολούνται με την Ελληνική γλώσσα, το πιθανότερο είναι ότι θα μείνουν άφωνοι μπροστά στην τερατώδη ύβρη της ερωτήσεως και ο λόγος της αφοσιώσεώς τους θα μείνει για πάντα κρυμμένος από τον ερωτώντα".

Edward Gibbon (Βρετανός ιστορικός): "Οι Βυζαντινοί εξακολουθούσαν να κατέχουν το χρυσό κλειδί που μπορούσε να ξεκλειδώνει τους θησαυρούς της αρχαιότητος: τη μουσική και την πλούσια Ελληνική γλώσσα που δίνει ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων και σώμα στις αφηρημένες έννοιες της φιλοσοφίας".

Mary Shelley: "Η γλώσσα των Ελλήνων, σε ποικιλία, απλότητα, ευλυγισία και πιστότητα ξεπερνά κάθε άλλη".

Johann Wolfgang von Goethe: "'Aκουσα στον 'Aγιο Πέτρο της Ρώμης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική ξεχώρισε, άστρο λαμπερό μέσα στη νύχτα". Φρειδερίκος Νίτσε ("Η Γένεση της Τραγωδίας", κεφ. XV, 1872)

"Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν (οι δυτικοευρωπαίοι) δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το Ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα. Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικό (για κάθε εποχή) ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.

Μα ποιοί, επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα, και οι οποίοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος; Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε από αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους (Έλληνες), οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα".

www.logiosermis.net