Φόβος ή Οκνηρία;

Atalanty84

Δεν έχω αμφιβολία για την απάντηση: Είναι ο φόβος.

Αλήθεια,και τι δεν έχει ειπωθεί για αυτό το δηλητηριώδες συναίσθημα/ένστικτο,αυτό το παράσιτο στο μυαλό όλων μας,αυτόν τον πατέρα όλων των δεινών που έχει μέχρι σήμερα αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα...Κι όμως,δεν έχουν κατανοήσει πολλοί τις καταστροφικές άμεσες κι έμμεσες συνέπειές του.
Το πλέον αντιφατικό(=χωρίς αυτόν,και πιο συγκεκριμένα χωρίς το απολύτως αναγκαίο παρεμφερές ένστικτο της αυτοσυντήρησης,δεν θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε ούτε μερικές ώρες...)συναίσθημα συνεχίζει να γεννάει και να διατηρεί αμείωτα όλα τα αρνητικά γύρω μας:το μίσος,τον θυμό,την ζήλια,τον εγωϊσμό(και κάθε Εγώ),τον εθνικισμό,την μισαλλοδοξία,την ξενοφοβία,τους κάθε λογής φασισμούς/ολοκληρωτισμούς αυτού του κόσμου,ακόμη και τον ίδιο τον πόλεμο...Και οι περισσότερες θρησκείες είναι γνήσια τέκνα του φόβου για το άγνωστο.
Το εύλογο ερώτημά μου είναι:γιατί εξακολουθεί να υφίσταται ο Φόβος μέσα μας;Τι εξυπηρετεί,αυτός και οι πιο ακραίες συναφείς του εξάρσεις ,ο τρόμος κι ο πανικός(οι δολοφόνοι της λογικής,του ίδιου του μυαλού);Ποια είναι η χρησιμότητά του στην ψυχοσύνθεσή μας κι εντέλει στην γενικότερη εξελικτική πορεία μας,πέρα από το απαραίτητο σκέλος της αυτοσυντήρησης;Μήπως λειτουργεί απλώς σαν ένα εξελικτικό φρένο που μας εμποδίζει από το να επιτύχουμε το απαραίτητο πνευματικό κι εξελικτικό άλμα προς τα μπρος;Τι/ποιος μας εμποδίζει από το να απαλλαγούμε απ'αυτόν ΣΗΜΕΡΑ;Προσωπικά πιστεύω πως πρόκειται για ένα πρωτόγονο συναίσθημα που μας στραγγίζει κυριολεκτικά το μυαλό το οποίο μόνο όταν καταφέρουμε να παραμερίσουμε θα προχωρήσουμε πραγματικά μπροστά.Είναι αυταπόδεικτο από το γεγονός πως όσο υποχωρεί ο φόβος,ενισχύονται η δύναμη,η ζωτικότητα,η αυτοπεποίθηση,η ενέργεια,η ίδια η ζωή... :-)

Δε φοβούμαι τίποτε ,δεν ελπίζω τίποτε, είμαι λεύτερος, είναι η φράση που έχω παραγγείλει να χαράξουν πάνω στον τάφο μου. Να νικήσω την illusion και την ελπίδα ,χωρίς να με κυριέψει τρόμος, τούτο στάθηκε τα τελευταία χρόνια ,όλη η προσπάθεια της ζωής μου.Να κοιτάζω κατάματα την άβυσσο,χωρίς να βάνω τα κλάμματα,χωρίς να την προκαλώ ή να τη φοβερίζω, μα ήσυχα ,γαλήνια,διατηρώντας την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.Να βλέπω την άβυσσο και να δουλεύω σαν να ήμουν αθάνατος
(Ν.Καζαντζάκης).

Η γνώση είναι το προζύμι της μεταμόρφωσης.
Η απώθηση της γνώσης κυοφορεί την απόγνωση.