Αν τύχει και περάσετε ένα Σάββατο πρωί απο τους Κήπους του Λουξεμβούργου που βρίσκονται στο Παρίσι, θα συναντήσετε ένα μπουλούκι γυναικών με κατακόκκινα πρόσωπα που ξεραίνονται στο γέλιο χωρίς προφανή αιτία και αφορμή. Οι κυρίες αυτές είναι μέλη ενός «κλαμπ γέλιου», που λέγεται Club de Rire και οι οποίες πληρώνουν από 3 ευρώ, μια φορά την εβδομάδα, για να γελούν και να κάνουν ορισμένες ασκήσεις γιόγκα με σκοπό να νιώσουν καλύτερα. Από τη Φινλανδία μέχρι τις Φιλιππίνες, υπάρχουν τουλάχιστον άλλα 1.800 τέτοια κλαμπ. H αρχή έγινε στην Ινδία από έναν κύριο ονόματι Μαντάν Καταρία, ο οποίος όταν διάβασε πριν από 10 χρόνια μια μελέτη που έλεγε ότι το γέλιο κάνει καλό, δημιούργησε στη Βομβάη μια ανάλογη λέσχη.
Ευτυχία μικρού παιδιού. Όταν ύστερα από μια εβδομάδα τα ανέκδοτά του στέρεψαν, προέτρεψε το ακροατήριό του να το ρίξει στη γιόγκα και να γελάει χωρίς λόγο. Από τότε το «μικρόβιο» μεταδόθηκε παντού. «Εμείς δεν χρειαζόμαστε τους γιατρούς για να μας πουν ότι το γέλιο κάνει καλό. Το ξέρουμε ήδη», λέει ο Καταρία, ενώ η Φρανσουά Ρους, που είναι αρχηγός του παριζιάνικου κλαμπ, προσθέτει πως «προσπαθούμε να φέρουμε στην επιφάνεια το κρυμμένο παιδί που έχουμε μέσα μας και να μοιραστούμε λίγη ευτυχία». Όπως όμως η ίδια παραδέχεται, οι άντρες τους δεν συμμερίζονται τα χούγια τους.
Σαν άσκηση. Ο Λι Μπερκ, που είναι καθηγητής Παθολογίας και Ανατομίας στο Πανεπιστήμιο Λόμα Λίντα της Καλιφόρνια, σκέφθηκε ότι ο λόγος για τον οποίο οι γιατροί συστήνουν στους ασθενείς να κάνουν τακτικά ορισμένες σωματικές ασκήσεις, είναι επειδή αυτή η μικρή καταπόνηση μπορεί να αυξήσει τους ρυθμούς λειτουργίας της καρδιάς και του αναπνευστικού συστήματος, να οξυγονώσει τον οργανισμό και να μειώσει τα επίπεδα των ορμονών που προκαλούν στρες. Και διερωτήθηκε: «Αφού όλα αυτά προκαλούνται από την άσκηση, γιατί να μη συμβαίνει το ίδιο και με το γέλιο;».
Εξέταση αίματος. Πήγε λοιπόν και βρήκε 10 εθελοντές και τους έβαλε να παρακολουθήσουν σε αίθουσα, μια σπαρταριστή κωμωδία διάρκειας μιας ώρας. Προτού αρχίσει η προβολή, ο Μπερκ τους έκανε μικρή... αφαίμαξη, λαμβάνοντας από τον καθένα τους τρία δείγματα αίματος. Επανέλαβε το ίδιο κάθε 10 λεπτά σε όλη τη διάρκεια της ταινίας και πήρε ένα ακόμη δείγμα μόλις η προβολή τελείωσε. Από τις αναλύσεις διαπίστωσε, με μεγαλή χαρά, ότι ο οργανισμός των εθελοντών που ξεράθηκαν στο γέλιο είχε κλείσει σε σημαντικό βαθμό την «κάνουλα» από την οποία εκρίνονται οι ουσίες - και κυρίως η ορμόνη κορτιζόλη - που προκαλούν στρες.
Αντιυπερτασικό. 'Aλλοι ερευνητές βρήκαν ότι το γέλιο κρατά σε χαμηλά επίπεδα την πίεση του αίματος. H ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Γκρατς στην Αυστρία, Ιλόνα Παπουσέκ, η οποία είναι ειδική επί του θέματος και περιγράφει τον εαυτό της ως «γελιολόγο», μελέτησε τη συμπεριφορά 25 νεαρών ανθρώπων. Για τρεις εβδομάδες τους υπέβαλε σε μια... γελιοθεραπεία συνδυασμένη με ασκήσεις γιόγκα και στο τέλος διαπίστωσε ότι η διάθεσή τους βελτιώθηκε ενώ η πίεση του αίματός τους είχε πέσει. H συγκεκριμένη επιστήμονας λοιπόν υποστηρίζει ότι όλοι μας θα πρέπει να γελάμε όσο και όποτε μπορούμε. Με μια όμως σημαντική διευκρίνιση: «Οι ευεργετικές συνέπειες του γέλιου στην υγεία του ανθρώπου, αναδεικνύονται καλύτερα όταν κάποιος γελά με την καρδιά του για μεγάλο χρονικό διάστημα».
Το χαμόγελο είναι ευγένεια, το γέλιο είναι ευτυχία
Το χαμόγελο είναι διαφορετικό από το γέλιο και δεν εξασφαλίζει... υγεία και ευτυχία.
Προσέξετε λοιπόν: στη φωτογραφία κάτω,ο μικρός απλώς χαμογελάει. Τα ζυγωματικά
σπρώχνουν προς τα πάνω τις άκρες των χειλιών. Είναι μια έκφραση που μάλλον φανερώνει ευγένεια παρά ευτυχία. Θα ήταν ζωγραφισμένη ακόμη και στο πρόσωπο ενός μικρού παιδιού μόλις αντίκριζε κάποιον άγνωστο να μπαίνει στο σπίτι. Ο Ντάχερ Κέλτνερ, που είναι ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια, το αποκαλεί χαμόγελο Pan American. Το έχουν οι αεροσυνοδοί, το έχουν και όλοι οι εργαζόμενοι μόλις συναντούν τον διευθυντή τους στο διάδρομο.
Στη δεξιά όμως φωτογραφία, βλέπουμε τον νεαρό να γελάει. H έκφραση αυτή του προσώπου είναι γνωστή ως γέλιο Duchenne, όνομα που οφείλεται στον Γάλλο φυσιολόγο που το περιέγραψε τον 18ο αιώνα. Φανερώνει αίσθηση ευτυχίας και συνδέεται με την ενεργοποίηση του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου που είναι συνυφασμένο με τα θετικά συναισθήματα. Ο Αμερικανός ειδικός βρήκε σχολικά λευκώματα από τη δεκαετία του 1960 με φωτογραφίες γυναικών. Είδε ποιές χαμογελούσαν και ποιές γελούσαν. Στη συνέχεια πήγε και τις συνάντησε όλες από κοντά και διαπίστωσε ότι εκείνες που γελούσαν α λα Duchenne ήταν πιο ευτυχισμένες από τις άλλες, γιατί μεταξύ άλλων είχαν παντρευτεί νωρίτερα, είχαν κάνει πιο ευτυχισμένο γάμο και το άγχος στην καθημερινή τους ζωή ήταν λιγότερο.
Πως βοηθούν τα ανέκδοτα Όμως ένας άνθρωπος σπάνια γελά μόνος του, ακόμη κι όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Συνήθως το... χοντρό γέλιο πέφτει μέσα σε μια παρέα όταν ακούγονται διάφορες ιστορίες ή λέγονται ανέκδοτα. H λεπτομέρεια αυτή έχει ιδιαίτερη βαρύτητα κατά τη γνώμη του Ρόμπερτ Προβάιν, που είναι νευροεπιστήμονας και ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Μαίριλαντ στη Βαλτιμόρη των ΗΠΑ. Λέει, λοιπόν, ο καθηγητής ότι «κατά πάσα πιθανότητα η ευεργετική επίδραση του γέλιου ενισχύεται καθοριστικά από την παρουσία δίπλα μας άλλων ανθρώπων, που μοιράζονται τη δεδομένη στιγμή τα ίδια συναισθήματα, είτε πρόκειται για μέλη της οικογένειάς μας είτε για φιλική συντροφιά». Ο ίδιος επιστήμονας υποστηρίζει ότι ένας άνθρωπος γελά 30 φορές περισσότερο όταν βρίσκεται σε μια παρέα παρά όταν είναι μόνος του.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου