Η γυναίκα

Θα το ονομάσω, “γυναίκα”

Όταν ο Θεός δημιουργούσε τη γυναίκα, δούλευε ως αργά το βράδυ της έκτης μέρας της Δημιουργίας.
Κάποια στιγμή, πέρασε ένας άγγελος και ρώτησε: «Γιατί ξοδεύεις τόσο χρόνο σ’ αυτό το δημιούργημά σου; »
Και ο Θεός, απάντησε : «Έχεις δει όλες τις προδιαγραφές που πρέπει να καλύψω σ’ αυτή τη μορφή; Θα πρέπει να είναι φτιαγμένη από εύπλαστο υλικό και να έχει πάνω από 200 κινούμενα μέρη, να θρέφεται με όλα τα είδη τροφίμων, να μπορεί να αγκαλιάζει κάμποσα παιδιά ταυτόχρονα και την ίδια στιγμή να δίνει ένα χάδι που να μπορεί να θεραπεύσει οτιδήποτε: από ένα τραυματισμένο γόνατο μέχρι μια ραγισμένη καρδιά. Και θα πρέπει να μπορεί να τα κάνει όλα αυτά με δύο χέρια μόνο».
Ο άγγελος εντυπωσιάστηκε: «Μόνο με δύο χέρια; Αδύνατον! Πολύ δουλειά για μια μέρα… Περίμενε Κύριε μέχρι αύριο, και τότε τέλειωσε την».
«Α, όχι», είπε ο Θεός. Είμαι τόσο κοντά στο να ολοκληρώσω αυτό το δημιούργημα, που το ‘χω μέσα στην καρδιά μου, ώστε δεν μπορώ να σταματήσω. Θα το ονομάσω, “γυναίκα”. Θα γιατρεύει τον εαυτό της όταν αρρωσταίνει, και θα μπορεί να εργάζεται 18 ώρες την ημέρα».
Ο άγγελος πλησίασε κοντύτερα και άγγιξε την γυναίκα. «Μα την έχεις κάνει πολύ τρυφερή, Κύριε».
«Είναι τρυφερή», είπε ο Θεός, «αλλά την έχω κάνει και πολύ ανθεκτική. Δεν μπορείς να φανταστείς τι μπορεί να αντέξει και να ξεπεράσει»;
«Μπορεί να σκέφτεται», ρώτησε ο άγγελος.
Ο Θεός απάντησε : «Όχι μόνο μπορεί να σκέφτεται, αλλά μπορεί να σκέφτεται πρακτικά και λογικά, να διαχειρίζεται πολλά διαφορετικά πράγματα».
Ο άγγελος άγγιξε το μάγουλο της γυναίκας. «Κύριε, μοιάζει σαν αυτό το δημιούργημά σου να στάζει κάτι»!
«Δεν στάζει… είναι ένα δάκρυ», διόρθωσε ο Θεός τον άγγελο.
«Και σε τί χρειάζεται », ρώτησε ο άγγελος .
Και ο Θεός είπε : «Τα δάκρυα είναι ο τρόπος της να εκφράζει την λύπη, τις αμφιβολίες της, την αγάπη της, την μοναξιά της, τα βάσανά της και την αξιοπρέπειά της».
Αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση στον άγγελο : «Κύριε είσαι μεγαλοφυΐα! Σκέφτηκες τα πάντα! Η γυναίκα είναι πράγματι έξοχη»!
«Ναι, πράγματι είναι», είπε ο Θεός. «Η γυναίκα έχει δυνάμεις πού εντυπωσιάζουν τον άνδρα. Μπορεί να αντιμετωπίζει προβλήματα και να αντέχει βαριά φορτία. Αντέχει χαρά, αγάπη και γνώμες. Χαμογελάει όταν νοιώθει την ανάγκη να ουρλιάξει. Τραγουδάει όταν νοιώθει την ανάγκη να κλάψει. Κλαίει όταν είναι χαρούμενη και γελάει όταν φοβάται. Μάχεται γι’ αυτό που πιστεύει. Αντιστέκεται στην αδικία. Δεν δέχεται το «όχι» σαν απάντηση, όταν μπορεί να δει καλύτερη λύση. Δίνει όλο της τον εαυτό ώστε η οικογένειά της να θριαμβεύσει. Παίρνει μια φίλη της ή ένα φίλο της μαζί στο γιατρό όταν φοβάται. Η αγάπη της είναι άνευ όρων. Κλαίει όταν τα παιδιά της πετυχαίνουν. Είναι χαρούμενη όταν οι φίλοι της τα καταφέρνουν. Χαίρεται όταν μαθαίνει για μια γέννα. Η καρδιά της ραγίζει όταν ένας συγγενής ή ένας φίλος πεθαίνει, αλλά βρίσκει την δύναμη να συνεχίζει στη ζωή. Ξέρει ότι ένα φιλί και ένα χάδι, μπορούν να θεραπεύσουν μια ραγισμένη καρδιά.
Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα μ’ αυτήν: Ξεχνάει τι αξίζει.


«Σε όλο τον κόσμο, οι αποκαλούμενοι «άγιοι άνθρωποι» έχουν υποστηρίξει ότι το να κοιτάς μια γυναίκα είναι κάτι εντελώς λάθος και λένε ότι δεν μπορείς να έρθεις κοντά στο Θεό αν σε ενδιαφέρει η ερωτική πράξη, οπότε την παραμερίζουν, παρόλο που αυτό τους τρώει τα σωθικά. Απορρίπτοντας τη σεξουαλικότητα, βγάζουν τα μάτια τους και κόβουν τη γλώσσα τους γιατί αρνούνται όλη την ομορφιά της γης. Στεγνώνουν την καρδιά τους και το νου τους, είναι αφυδατωμένα ανθρώπινα πλάσματα κι έχουν διώξει την ομορφιά από τη ζωή τους, επειδή η ομορφιά συνδέεται με τη γυναίκα».

Τζίντου Κρισναμούρτι:



Μια γυναίκα



ΕΙΜΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ

desmich8

Απο το θεατρικό έργο των Γ.Κατσαρού - Γ.Σκούρτη..ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ 79..θέατρο ΡΕΞ 1979

Γιατί να μη μπορώ να βγω μια βόλτα
Γιατί τον άντρα πρέπει να 'χω αγκαζέ
Όπου πάω κι όποια ώρα
Μοναχή μου δεν μπορώ
Πρέπει πάντα να 'χω δίπλα συνοδό

Κι αν δεν έχω θέλουν να 'χω με το ζόρι
Έναν άντρα, αδελφό η εν' αγόρι


Είμαι γυναίκα για τους άντρες το μωρό
Όλοι μου λένε δεν μπορείς μα εγώ μπορώ
Εγώ τους γέννησα τους άντρες τους γεννάω
Εγώ πολέμησα κι ακόμα πολεμάω

Είμαι γυναίκα κι είμαι λεύτερη κι εγώ
Πριν μου το πούνε να τους πω το σ' αγαπώ


Γιατί να μη μπορώ να πω μ' αρέσει
Γιατί ο άντρας πρέπει να το πει
Δεν μπορώ πια ν' αγαπήσω
Μοναχή μου δεν μπορώ
Πρέπει πρώτα να μου πούνε σ' αγαπώ

Κι αν κανένας δεν το πει μ' αφήνουν μόνη
Κι η λαχτάρα την καρδιά μου την ματώνει


Είμαι γυναίκα για τους άντρες το μωρό
Όλοι μου λένε δεν μπορείς μα εγώ μπορώ
Εγώ τους γέννησα τους άντρες τους γεννάω
Εγώ πολέμησα κι ακόμα πολεμάω

Είμαι γυναίκα κι είμαι λεύτερη κι εγώ
Πριν μου το πούνε να τους πω το σ' αγαπώ

Υ.Γ.
Η Γυναίκα είναι από τη φύση της η έκφραση της αγάπης, της ομορφιάς, της στοργής, της κατανόησης, και της τρυφερότητας. Προικισμένη με συναισθηματική νοημοσύνη, προσαρμοστικότητα, δυνατότητα επικοινωνίας, αλλά και απίστευτο δύναμισμό και αντοχή, μπορεί να διαχειριστεί αποτελεσματικά κάθε ιδέα, έργου ή κρίση.

Κι ακόμα δεν θα πρέπει σε καμιά περίπτωση να πάψουμε να πιστεύουμε πως ο πρώτος ρόλος της γυναίκας στη ζωή, πέρα απ’ όλα τα άλλα, είναι αυτός που της δώρισε η φύση προνομιακά και δεν μπορεί να έχει ισότιμα οποιοσδήποτε άντρας! Το ρόλο της ΜΗΤΕΡΑΣ!!! Κι αυτό μόνο φτάνει!

The Mom Song


Η γυναίκα σήμερα
ΑΠΟ ΔΟΥΛΑ ΚΑΙ ΚΥΡΑ ΔΟΥΛΑ ΤΟΥ ΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ.."

Στην Πλατεία Κολωνακίου μια υπέρβαρη κυρία περπατά φορώντας ένα μπλουζάκι που αφήνει το μισό της σώμα γυμνό. Οι περίοικοι της πλατείας γελούν μαζί της, αλλά εκείνη αισθάνεται in fashion.
Τί είναι αυτό που κάνει έναν έξυπνο άνθρωπο να παραβλέπει τη λογική και να αλλάζει τα κριτήρια για τον ίδιο του τον εαυτό;
Ποιο είναι αυτό το τόσο ισχυρό κίνητρο που αναιρεί ακόμη και την λογική, αιχμαλωτίζοντας ένα μεγάλο κομμάτι του δυτικού κόσμου στις επιταγές της μόδας;
Κάποτε οι γυναίκες ανταποκρίνονταν πλήρως στο πρότυπο της Μαίρης Παναγιωταρά. Νοικοκυρές, μητέρες, εργαζόμενες και σύζυγοι. Υπόδουλες του άνδρα και μιας κοινωνίας που τις ήθελε «δεύτερο φύλο». Από τη δεκαετία του ';60 και μετά, οι γυναίκες άρχισαν να διεκδικούν και κάποια στιγμή πέτυχαν την χειραφέτησή τους.
Ξαφνικά όμως, η απελευθερωμένη γυναίκα άρχισε να γίνεται η ενοχική γυναίκα. Η καταπιεσμένη γυναίκα των προηγούμενων αιώνων άρχισε να κυνηγά τον εαυτό της, όπως ο σκύλος την ουρά του. Την εικόνα, το πρότυπο, τη συγκεκριμένη συμπεριφορά και ό,τι διαμόρφωνε για αυτήν και πριν από αυτήν η βιομηχανία του θεάματος.
Έγινε η γυναίκα από δούλα μιας καταπιεστικής ανδροκρατούμενης κοινωνίας, δούλα της «ελευθερίας» του μάρκετινγκ;
Απολογείται καθημερινά η σύγχρονη γυναίκα στο πρότυπο που διαμορφώνουν για αυτήν;
Αισθάνεται δυστυχισμένη όταν δεν έχει τις προϋποθέσεις να πλησιάσει το πρότυπο του θεάματος;
Η γυναίκα δεν απολογείται πια στον άνδρα, αλλά στην Prada, στην GUCCI και στις τεχνητές ανάγκες.
Η ευτυχία της δεν σχετίζεται με τους κανόνες της ζωής, αλλά με τους κανόνες που επικίνδυνα διαμορφώνει μια καταναλωτική κοινωνία, που την έχει υποχείριο.

tv-press.pblogs