Αποσπάσματα από τον «Επιτάφιο»
«Έχομε πολίτευμα που δεν αντιγράφει των άλλων τους νόμους, αλλά πιο πολύ είμαστε εμείς παράδειγμα σε μερικούς παρά μιμητές τους. Κι έχει τούτο το πολίτευμα το όνομα δημοκρατία, γιατί δεν διοικούν οι λίγοι, αλλά οι περισσότεροι. Κι είναι όλοι οι πολίτες μπροστά στους νόμους ίσοι για τις ιδιωτικές τους διαφορές. Για την προσωπική όμως ανάδειξη και τις τιμές, καταπώς ξεχωρίζει καθένας σε κάτι προτιμιέται στα δημόσια αξιώματα, πιο πολύ γιατί είναι ικανός παρά γιατί τον ανάδειξε ο κλήρος. Ούτε πάλι κάποιος, επειδή είναι φτωχός, κι ενώ μπορεί να κάμει κάτι καλό στην πολιτεία, εμποδίζεται απ΄ αυτήν την ασήμαντη κοινωνική του θέση. Κι όχι μονάχα στη δημόσια ζωή μας ζούμε ελεύθεροι, αλλά και στις καθημερινές μας σχέσεις είμαστε λυτρωμένοι από την καχυποψία μεταξύ μας και δεν θυμώνουμε με το γείτονά μας, αν κάνει κάτι καταπώς τον ευχαριστεί, ούτε παίρνουμε απέναντί του το ύφος του ενοχλημένου, πράγμα που μπορεί βέβαια να μην τον βλάφτει, σίγουρα όμως τον στενοχωρεί. Κι ενώ στην ιδιωτική μας ζωή δεν ενοχλούμε ο ένας τον άλλον, στα δημόσια πράγματα δεν κάνουμε παρανομίες από εσωτερική προπάντων παρόρμηση, υπακούοντας στους κάθε φορά άρχοντές μας και στους νόμους, ιδιαίτερα σε εκείνους απ΄ αυτούς που έχουν ψηφιστεί για την προστασία των αδικημένων και σ΄ όσους, αν κι άγραφοι, όμως φέρνουν ντροπή αναμφισβήτητη στους παραβάτες».
«Τον πλούτο πιο πολύ τον έχουμε σαν ευκαιρία για έργα, παρά σαν αφορμή για καυχησιές. Τη φτώχεια του να παραδέχεται κανείς δεν είναι ντροπή. Μεγαλύτερη ντροπή είναι να μην πασχίζει με τη δουλειά του να γλιτώσει απ΄ αυτήν. Μπορούμε οι ίδιοι να φροντίζουμε για τις δικές μας υποθέσεις και μαζί για τις δημόσιες και μόλο που ο καθένας μας είναι απασχολημένος με τη δουλειά του, άλλος τούτη, άλλος κείνη, δεν είμαστε γι΄ αυτό λιγότερο κατατοπισμένοι και στα πολεμικά. Γιατί μονάχοι εμείς αυτόν που δεν παίρνει καθόλου μέρος σ΄ αυτά τον θεωρούμε όχι φιλήσυχο, αλλά άχρηστο, κι εμείς οι ίδιοι ή κάνουμε ορθές σκέψεις και προτάσεις πάνω στις υποθέσεις της πολιτείας ή, τουλάχιστον, παίρνουμε σωστές αποφάσεις γι΄ αυτές, γιατί δεν νομίζουμε πως τα λόγια βλάφτουν τα έργα, αλλά ότι πιο πολύ βλάφτει να μη διαφωτιστούμε πιο μπροστά με το λόγο για όσα πρέπει να κάνουμε.
Μ' αυτές τις αξίες έγινε η Αθήνα "πόλη πιο μεγάλη"
Δυστυχώς για μας, οι αξίες αυτές, όπως η δημοκρατία, η εξουσία, η ισονομία, η ευνομούμενη πολιτεία, η φιλοξενία στη χώρα μας έχουν παρεξηγηθεί.
Γι' αυτό έχει φτάσει η Ελλάδα σ' αυτό το κατάντημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου