Η Εξέγερση

Τα σημάδια των καιρών είναι και φανερά και έντονα εδώ και χρόνια. Μια καινούργια περίοδος βίας έχει κάνει την εμφάνισή της στην προαιώνια πάλη των Τάξεων.

Το καλοκαιρινό επεισόδιο με τον Φλάβιο Μπριατόρε και την παρέα του είναι ήδη γνωστό στους περισσότερους και έχει σχολιαστεί από τα περισσότερα Μέσα Ενημέρωσης παγκοσμίως. Ο Φλάβιο Μπριατόρε είναι ένας πολύ γνωστός και πολύ πλούσιος Ιταλός, που ανάμεσα στα άλλα είναι συνιδιοκτήτης της αγγλικής ποδοσφαιρικής ομάδας Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς και επίσης μάνατζερ της ομάδας Φόρμουλα 1 της Ρενό. Ψηλός, με ελαφριά κοιλιά και γκρίζα μαλλιά, ο Μπριατόρε κάνει συχνά την εμφάνισή τους στις στήλες των κουτσομπολίστικων περιοδικών, συνοδευόμενος κάθε τόσο και από μία αιθέρια ύπαρξη, συνήθως μοντέλο παγκόσμιας κλάσης, όπως η Χάιντι Κλουμ για παράδειγμα. Είτε λόγω εμφάνισης, είτε λόγω συμπεριφορά και ύφους ο Μπριατόρε αποτελεί κατά πολλούς, την επιτομή του αντιπαθητικού πλούσιου. Είναι με άλλα λόγια ο τύπος που ευχαρίστως θα τον γιαούρτονες. Υπάρχουν άλλωστε πολύ τέτοιοι, που έχει απλώς είναι πλούσιοι, αλλά έχουν και ένα ειδικό ταλέντο να προκαλούν, ακόμη και μόνο με το αλλαζονικό στυλ τους, σαν με κάποιο τρόπο να σου πετάνε την καλή τους τύχη στα μούτρα σου. Χρειάζεται πολύ ταλέντο για να μην αντιπαθεί κανείς τον Μπριατόρε και προφανώς την άποψη αυτή συμμερίζονται περισσότερο από όλους οι ίδιοι οι Ιταλοί. Το περασμένο καλοκαίρι λοιπόν ο Μπριατόρε με την φρέσκια σύζυγό του την «σόουγούμαν» Ελιζαμπέτα και μια παρέα του κύκλου του έκαναν την εμφάνισή τους με τα υπερμεγέθη φουσκωτά του- τα οποία συναγωνίζονταν σε «φούσκωμα» τα «εγώ» των επιβατών τους- έκαναν την εμφάνισή τους στην πλαζ του Καπριτσιόλι, στην Σμαραγδένια Ακτή της Σαρδηνίας. Το Καπριτσιόλι είναι μια υπέροχη παραλία, ανέγγιχτη μέχρι πρότινος από την «αξιοποίηση», όπου συχνάζουν το καλοκαίρι Ιταλοί μεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων, μια και ήταν μια από τις λίγες πλαζ, που πια μπορεί να αντέξει η τσέπη τους. Σ’ αυτήν την παραλία λοιπόν βρήκε ο Μπριατόρε να στήσει ένα υπερπολυτελές εστιατόριο, με τον υπερφίαλο τίτλο «Billionaire”, δηλαδή «δισεκατομμυριούχος» και μια εξ ίσου υπερπολυτελή μαρίνα για τα σκάφη των υπερπλούσιων πελατών του. Όταν λοιπόν ο Μπριατόρε και η παρέα έφυγαν από μια τεράστια θαλαμηγό για να προσεγγίσουν μετά από λίγα λεπτά, την παραλία στην οποία απολάμβαναν το μπάνιο τους κάποιες εκατοντάδες μικρομεσαίων εισοδηματικά Ιταλών, που είχαν περάσει ένα χειμώνα προσπαθώντας να τα φέρουν βόλτα, η εξέγερση ήταν σχεδόν καθολική. Αρπάζοντας νερό ή άμμο με τα κουβαδάκια των παιδιών τους οι αναξιοπαθείς λουόμενοι, αξιοποίησαν αυτήν την μοναδική ευκαιρία για «εκδίκηση» και ρίχτηκαν πάνω στον Μπριατόρε και την παρέα του, που φυσικά το έβαλαν έντρομοι στα πόδια, ανέβηκαν στα φουσκωτά τους και το έσκασαν από την παραλία, με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα, από αυτήν που είχαν όταν ερχόντουσαν. Το περιστατικό εμφανίστηκε μεν στον Τύπο παγκοσμίως, αλλά ούτε αναλύθηκε, ούτε έγινε κατανοητό, όσο θα χρειαζόταν. Ήταν όμως ένα από τα πιο εντυπωσιακά Σημάδια των Καιρών, από αυτά που προοιωνίζονται, μια συνέχεια, πολύ πιο εντυπωσιακή από το ίδιο το περιστατικό. Γιατί μια καινούργια, όχι τόσο υπόγεια πια Πάλη των Τάξεων, έχει κάνει την εμφάνισή της.

Στην παγκόσμια Ιστορία υπάρχει μια «αρχή», την οποία κανείς θα ήταν καλό πάντα να θυμάται, ιδίως αν ανήκει στις ευνοημένες τάξεις, δηλαδή, είτε στο «κλαμπ της εξουσίας», είτε στο «κλαμπ του πλούτου». Ότι οι μάζες, όσο είναι απλώς φτωχές, γενικά δεν επαναστατούν, ούτε εξεγείρονται. Όταν όμως οι μάζες αρχίζουν να πεινάνε , τότε τα φαινόμενα βίας, είναι το αναπόφευκτο επακόλουθο. Υπάρχει επίσης και ένα άλλο διαχρονικό «αξίωμα». Πως οι τεράστιες ανισότητες του πλούτου, δημιουργούν και εξ ίσου μεγάλες ανισότητες στην απονομή της δικαιοσύνης. Αλλιώς αντιμετωπίζει η δικαιοσύνη την Εξουσία του Πλούτου και αλλιώς τους φτωχούς. Οι φυλακές είναι πάντα γεμάτες με φτωχούς. Ψάξτε στις ελληνικές φυλακές και πείτε μου, πόσοι από τους φυλακισμένους είναι πλούσιοι. Η συνέχεια αυτού του «αξιώματος» λέει πως οι ανισότητες του πλούτου, που υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν, δεν είναι ποτέ αντίστοιχες, με την εργασία ή την προσφορά κάποιου ατόμου. Από ένα σημείο δηλαδή και μετά οι πλούσιοι γίνονται γεωμετρικά πλουσιότεροι, χωρίς αυτό να δικαιολογείται, από κάποιου είδους «προσφορά». Ανάμεσα δηλαδή σε έναν άνθρωπο που πρέπει να ζήσει με 700 ευρώ το μήνα και σε έναν που έχει τη δυνατότητα να ζήσει με 700.000 ευρώ την ημέρα, γιατί τόσα κερδίζει, δεν υπάρχει κάποιου είδους «υπεροχή» που να δικαιολογεί αυτή την ανισότητα. Δηλαδή κανείς δεν είναι, ούτε τόσο πιο εργατικός, ούτε τόσο πιο έξυπνος, ούτε τόσο «πιο» οτιδήποτε άλλο, που να δικαιολογεί την ανισότητα. Είναι απλώς η λειτουργία της οικονομίας που δημιουργεί τέτοιες τεράστιες ανισότητες. Στην σημερινή εποχή με την τεράστια πληροφόρηση, έχει γίνει κατανοητό, πως δυο άλλες από τις αιτίες αυτών των ανισοτήτων, είναι οι συγκυρίες και η διαφθορά. Κάποιος δηλαδή έγινε πολύ πλούσιος επειδή έτυχε να βρεθεί στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή, όπως ο ιδιοκτήτης της Τσέλσυ, Ρώσος πολυεκατομμυριούχος Ρόμαν Αμπράμοβιτς για παράδειγμα, είτε εξ αιτίας της διαφθοράς που έχει γίνει ένα καθολικό παγκόσμιο φαινόμενο. Κάποιος δηλαδή γίνεται εξαιρετικά πλούσιος επειδή είναι εξαιρετικά διεφθαρμένος και επειδή έτυχε να βρεθεί στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή.

Στο DNA του πλούτου, είναι περασμένη όλη η διαχρονική Ιστορία του πλούτου και ένα μέγεθος που είναι ο πρωταγωνιστής σε όλες τις οικονομικοκοινωνικές σχέσεις. Το Μίσος. Το Μίσος είναι η γενεσιουργός αιτία πολλών πολιτικών θεωριών και ανοησιών, όπως ο κομμουνισμός για παράδειγμα. Τι λέει η Αρχή του Μίσους. Πως οι πλούσιοι μισούν τους φτωχούς και οι φτωχοί μισούν τους πλούσιους, μέχρι θανάτου. Δηλαδή και για να μην απεραντολογούμε, οι πλούσιοι θα σκότωναν ευχαρίστως όλους τους φτωχούς για να μην τους πάρουν τα πλούτη τους και οι φτωχοί θα σκότωναν όλους τους πλούσιους, ακριβώς για να τους πάρουν τα πλούτη τους. Οι επαναστάσεις δεν γίνονται για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά γιατί κάποιοι , καθοδηγητές της μάζας συνήθως, κρίνουν, πως μπορούν να επιτεθούν στους πλούσιους και να πάρουν αυτοί τη θέση τους. Οι πεπειραμένοι Εξουσιαστές έχουν μάθει για τα καλά τα διδάγματα της Γαλλικής Επανάστασης, όπου η μάζα καθοδηγούμενη από τους Ροβεσπιέρους της, αποκεφάλισε όλους τους αριστοκράτες της εποχής, ξεκινώντας από τον μάλλον ανόητο Λουδοβίκο ΙΣΤ και την περίφημη Μαρία Αντουανέτα, που το αντίστοιχό της, βρίσκουμε σε μια μικροκλίμακα, σε πολλές περιπτώσεις συζύγων υπερ-πλουσίων ανδρών. Με τη φόρα που είχαν πάρει οι Ροβεσπιέροι της Γαλλικής Επανάστασης , στο τέλος αποκεφάλισαν και τους εαυτούς τους. Οι Εξουσιαστές που δημιούργησε η Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία, το 1917, είχαν μάθει για τα καλά το μάθημά τους, δηλαδή το να μην προκαλούν. Γι αυτό και έφτιαχναν τις «ντάτσες» τους, δηλαδή τα εξοχικά τους, στην Κριμαία, όπου η Μάζα απλώς δεν είχε πρόσβαση. Εν ολίγοις , άλλο να είσαι πλούσιος και άλλο να προκαλείς με τον πλούτο σου. Εκείνοι που δημιουργούν το πρόβλημα είναι πάντα οι μη πεπειραμένοι πλούσιοι, δηλαδή οι πλούσιοι καινούργιας κοπής, ή αλλιώς οι νεόπλουτοι, που επειδή έζησαν για χρόνια είτε στη φτώχεια , είτε στη μετριότητα, έχουν ανάγκη να επιδείξουν τον πλούτο τους , για να πάρουν εκδίκηση για τα χρόνια της φτώχειας ή της οποιασδήποτε ανεπάρκειας της ψυχολογίας τους. Και εκεί το πράγμα αρχίζει να στραβώνει. Οι πεπειραμένοι πλούσιοι, ξέρουν πως το να επιδεικνύουν τον πλούτο τους, είναι δυνητικά και μακροχρόνια επικίνδυνο. Στις κοινωνίες που υπάρχουν μεγάλες κοινωνικές ανισότητες και –κυρίως- καμιά ελπίδα «διαφυγής» η βία είναι το μόνο καταφύγιο των πεινασμένων.

Μια τέτοιου είδους κοινωνία, που κατά κάποιο τρόπο αποτελεί και έναν «πρόδρομο», του μέλλοντος , στο οποίο έχουν ήδη εισέλθει οι κοινωνίες της Δύσης, αλλά απλώς δεν το γνωρίζουν, ήταν για πολλές δεκαετίες η κοινωνία της Βραζιλίας. Εκεί λοιπόν στην κοινωνία της Βραζιλίας, είχαν δημιουργηθεί στο δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα τεράστιες οικονομικές ανισότητες. Από τη μια μεριά κάποιοι υπερ-πλούσιοι και από την άλλη, αυτοί που έμεναν στις γνωστές φαβέλες, τις παράγκες που συναντά κανείς ακόμη και σήμερα στο Ρίο , αλλά και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Βραζιλίας. Μην έχοντας καμιά ελπίδα διαφυγής από την κακή τους μοίρα, οι νεαροί-κυρίως, αλλά όχι μόνο- πάμπτωχοι Βραζιλιάνοι, βρήκαν σαν μόνη διέξοδο τη βία. Αυτή η βία εκδηλωνόταν στην αρχή μεμονωμένα, όπως αυτή την εποχή στην Ευρώπη και βέβαια και στην Ελλάδα. Ατομικές ληστείες δηλαδή, που σιγά σιγά γίνονταν όλο και πιο θρασείες. Στη δεκαετία του ενενήντα ήταν συνηθισμένο το φαινόμενο, συμμορίες νεαρών να μπουκάρουν σε ένα λεωφορείο , να ξαφρίζουν τους επιβάτες από τα υπάρχοντά τους και μετά να το σκάνε. Η πιο εντυπωσιακή όμως μαζική ληστεία, έχει μείνει στην Ιστορία, όταν κάποιο πρωΐ δύο μεγάλες συμμορίες, έπιασαν την τεράστια πλαζ της Κόπακαμπάνα, παρατάχτηκαν η μία στη μία άκρη της παραλίας και η άλλη συμμορία στην άλλη άκρη και μετά προχωρώντας, η μία προς τη μεριά της άλλης, χτένισαν ολόκληρη τη διάσημη παραλία, «ανακουφίζοντας» τους ατυχείς λουόμενους, από διάφορα «άχρηστα» αντικείμενα που είχαν μαζί τους, όπως ρολόγια , μετρητά, τσάντες κ.λ.π. Η μεγάλη αυτή ληστεία στο Ρίο, δεν ήταν παρά μια γεύση, από το μέλλον. Και μπορεί η Βραζιλία, χάρη στις εμπορικές σχέσεις με την Κίνα, να αποπλήρωσε επι τέλους το εξωτερικό χρέος που την βασάνιζε για δεκαετίες και να έχει αρχίσει να δημιουργεί μια όλο και αυξανόμενη μεσαία τάξη, που είναι ο απαραίτητος «αερόσακος» προστασίας, που αποτρέπει σε μεγάλο βαθμό την αναπόφευκτη και βίαια σύγκρουση ανάμεσα στους πολύ πλούσιους και στους πολύ φτωχούς. Ανίθετη πορεία ακολουθεί η Ευρώπη και φυσικά και η Ελλάδα, όπου μεγάλες πια κατηγορίες πληθυσμών πέφτουν στα νύχια της φτώχειας και το χειρότερο, της πείνας. Η πείνα είναι πολύ άγριος σύμβουλος, γιατί μετατρέπει τον άνθρωπο σε αγρίμι. Ω τώρα η πίεση της φτώχειας και της πείνας, στα κατώτερα οικονομικά στρώματα που υποφέρουν εκρήγνυται μεμονωμένα και συνήθως αυτοκαταστροφικά. Πολλοί θα αναρωτήθηκαν φέτος το καλοκαίρι γι αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα στη Σαντορίνη, όπου κάποιος σύζυγος μετά από καυγά, έκοψε το κεφάλι της συζύγου του και μετά το περιέφερε στους δρόμους, κραδαίνοντας στο άλλο χέρι ένα μαχαίρι και τρομοκρατώντας τους περαστικούς, μέχρις ότου μετά από μια μικρή αλλά βίαιη διαδρομή να πέσει κι αυτός χτυπημένος από τις σφαίρες των αστυνομικών. Σαν γεγονός αυτό μόνο του δεν είναι αρκετό για να μας οδηγήσει σε κάποιο συμπέρασμα. Υπάρχουν όμως και άλλα γεγονότα αυτής της περιόδου. Ο φόνος του άτυχου Νίκου Σεργιανόπουλου, για παράδειγμα. Ο δολοφόνος του θα μπορούσε να φτάσει στο ίδιο αποτέλεσμα και με μία μαχαιριά, ή έστω με τρεις αν δεν ήταν τόσο εύστοχος. Οι μαχαιριές ήταν είκοσι επτά. ΄Ένα άλλο γεγονός ήταν η δολοφονία του άτυχου εικοσάχρονου Αυστραλού τουρίστα στη Μύκονο, χωρίς σοβαρό λόγο. Πριν από μερικούς μήνες ένας φραστικός διαπληκτισμός στο δρόμο μεταξύ του ιδιοκτήτη ενός ι.χ. και του οδηγού μιας μοτοσικλέτας, έκανε τον δεύτερο να τραβήξει ένα πιστόλι και να πυροβολήσει τον οδηγό του ι.χ. σκοτώνοντάς τον. Και υπάρχουν επίσης και άλλα παρόμοια. Όπως ο φόνος των πέντε κυνηγών, χωρίς εμφανή αιτία, που συντάραξε το πανελλήνιο πριν από κάποιο καιρό.

Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι και τυχαία γεγονότα. Θα μπορούσαν να οφείλονται σε ατυχείς συγκυρίες. Οι κοινωνιολόγοι θα σας πουν όμως ότι πιθανόν να είναι και ενδεικτικά μιας κοινωνίας υπό πίεση. Υπάρχουν όμως και άλλα, ασυνήθιστα γεγονότα. Τους τελευταίους μήνες , έχουμε γίνει μάρτυρες μιας άλλης σειράς γεγονότων. Τις επιθέσεις των αποκαλούμενων «Ρομπέν των Φτωχών» που εισβάλουν σε Σούπερ Μάρκετ, «απαλλοτριώνουν» μεγάλες ποσότητες τροφίμων και τις διανέμουν, σε περαστικούς. Αυτό είναι ένα φαινόμενο, που εμφανίστηκε για πρώτη φορά, πριν από καμιά δεκαετία περίπου στη Γαλλία. Εδώ το μήνυμα είναι σαφές. «Όπως μας κλέβετε εσείς έτσι σας κλέβουμε κι εμείς». Υπάρχει ακόμη και η απαγωγή του γνωστού επιχειρηματία Γιώργου Μυλωνά στη Θεσσαλονίκη. Η πρακτική των απαγωγών επιχειρηματιών ή των παιδιών τους, με σκοπό την είσπραξη λύτρων για την απελευθέρωσή τους, έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας από χρόνια στη Λατινική Αμερική. Υπάρχουν και κάποια άλλα φαινόμενα που δεν εμπίπτουν, στην κατηγορία των γεγονότων. Τον τελευταίο καιρό έχει τύχει να βρεθώ σε πάρα πολλές σζητήσεις, με πολύ διαφορετικό φάσμα συζητητών, ο οποία προέρχονταν και από διάφορες κοινωνικές τάξεις. Δικηγόροι, επιχειρηματίες, ιδιωτικοί ή δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι κ.λ.π. Είναι πρώτη φορά που εδώ και μήνες βλέπω τέτοιο συσσωρευμένο θυμό, τέτοια συσσωρευμένη οργή κατά των ανθρώπων της εξουσίας και του χρήματος.

Υπάρχει τέλος και το περίφημο περιστατικό με τον Μπριατόρε.
Είναι όλα αυτά ικανά να μας οδηγήσουν σε κάποιο σημειολογικό συμπέρασμα. Να καταλήξουμε δηλαδή σε κάποιο γενικευμένο συμπέρασμα, από την παρατήρηση και τον συνδυασμό μεμονωμένων γεγονότων. Ο καθ’ ένας μπορεί να φτάσει στα δικά του συμπεράσματα. Για τη δική μου αντίληψη, ζούμε σε μια εντυπωσιακά συγκρουσιακή συγκυρία. Από τη μια μεριά τους υπερ-πλούσιους, που με τη βοήθεια των κουτσομπολίστικων εντύπων και της τηλεόρασης, μοιάζουν να έχουν καταληφθεί από μια τελείως άκαιρη και προκλητική μανία να επιδεικνύουν τα πλούτη τους. Η ιταλική εφημερίδα La Stampa σχολιάζοντας τα γεγονότα στην πλαζ του Καπριτσιόλι και κρίνοντας πως αποτελούν ένα σημάδι για όσα επιφυλάσσει το μέλλον , έγραψε «Από το βορρά μέχρι το νότο, η εξέγερση εναντίον εκείνων που επιδεικνύουν τον πλούτο και τη δύναμή τους παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις». Ενώ ο δημοσιογράφος της Guardian Αλεξάντερ Τσάνσελορ, σχολιάζοντας το ίδιο γεγονός καταλήγει στο ότι «είναι παράξενο που αυτή η αντίδραση, άργησε τόσο πολύ να εκδηλωθεί». Είναι η δεύτερη φορά που η Ιταλία περνάει μια κρίση που μοιάζει να έχει ξεπεράσει την ανοχή των Ιταλών. Την προηγούμενη φορά που οι Ιταλοί έφτασαν στα όρια της ανοχής τους ανετράπη ολόκληρο το ιταλικό πολιτικό σκηνικό, με την επιχείρηση «καθαρά χέρια», που έκανε διάσημο τον εισαγγελέα Ντί Πιέτρο, που κατάφερε να γεμίσει τις ιταλικές φυλακές με φυλακισμένους που φορούσαν τα τελευταία μοντέλα του σχεδιαστή Τζόρτζιο Αρμάνι.

Η κατάσταση στην Ελλάδα έχει διαχρονικά κάποιες ομοιότητες με την κατάσταση στην Ιταλία, ίσως και λόγω μεσογειακού ταμπεραμέντου. Η Ελλάδα έχει περάσει και παλιότερα τέτοιες κρίσεις, οι οποίες όμως δεν έγιναν αντιληπτές στο βαθμό που έπρεπε, εξ αιτίας του γεγονότος ότι οι πολιτικοί μύθοι, ήταν ακόμη ζωντανοί. Τα τελευταία χρόνια, το παραμύθι της πολιτικής εξουσίας και το νταραβέρι της με την οικονομική ολιγαρχία, είναι όχι μόνο εμφανές, αλλά όπως θα το χαρακτηρίζαμε στην καθομιλουμένη «ξεφωνημένο». ΄Ολοι πια γνωρίζουν, ότι το κυρίαρχο στοιχείο στην πολιτική ζωή του τόπου είναι η διαφθορά που πλέον έχει διαβρώσει τα πάντα. Το πιο καθοριστικό όμως είναι η αίσθηση του αδιεξόδου. Σε παλιότερες εποχές, όσο η μάζα ήταν τελείως αποβλακωμένη από την πολιτική μυθολογία, δεν υπήρχε η αίσθηση του αδιεξόδου, γιατί οι μάζες πίστευαν ότι ήταν αρκετό να φύγει ένα κόμμα από την εξουσία και να έρθει το επόμενο, οπότε όλα θα διορθώνονταν. Κάτι μόνο που αποδείχτηκε όχι μόνο πού εσφαλμένο, αλλά και πολύ αντιοικονομικό. Το γεγονός είναι αυτό που ίσχυε πάντα, αλλά δεν ήταν κατανοητό από τη μάζα, ένα μάθημα που το πλήρωσε ακριβά και που φυσικά τον πληρώνει ακόμη και με τόκο. Τα κόμματα δεν κάνουν την διαφορά, πια. ΄Ισως να κάνουν κάποια διαφορά τα πρόσωπα.
Που θα μπορούσαμε λοιπόν να καταλήξουμε συμπερασματικά; Ας δοκιμάσουμε να κάνουμε μια πρόβλεψη με βάση τα δεδομένα, μιας συγκρουσιακής πορείας. Από τη μία μεριά λοιπόν έχουμε συσσωρευμένο πλούτο, που σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι καν νόμιμος, είναι δηλαδή προϊόν διαφθοράς, μεταξύ των μελών της Ελίτ και συγχρόνως προκλητικές συμπεριφορές που παίρνουν και μεγάλη δημοσιότητα εξ αιτίας της προβολής της ζωής των υπερ-πλουσίων από τα Μέσα Ενημέρωσης.
Από την άλλη μεριά έχουμε μάζες που ή ζουν προβληματικά και επίσης διευρυνόμενες μάζες στα όρια της φτώχειας και της πείνας, που επίσης έχουν επίγνωση του άνομου πλούτου κάτι που δημιουργεί και μεγάλα συναισθήματα αδικίας. Αποτέλεσμα ; Το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι άλλο από συσσώρευση οργής. Σε μια δημοσκόπηση που είδα τελευταία, υπήρχε ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο. Έλεγε πως ένα από τα βασικά συναισθήματα της Μάζας σήμερα είναι το συναίσθημα της Οργής. Οι «οργισμένοι» αυτοί πολίτες μάλιστα συγκέντρωναν ένα ποσοστό που έφτανε στο πολύ εντυπωσιακό 35%. Τι υα έπρεπε να περιμένουμε λοιπόν. Θα έπρεπε να περιμένουμε εκρήξεις αυτής της συσσωρευμένης οργής. Τι μορφή μπορεί να πάρουν αυτές οι εκρήξεις, μένει να το δούμε. Στη διάρκεια του φετινού χειμώνα και του επόμενου καλοκαιριού είναι πολύ πιθανό να δούμε φαινόμενα τύπου Μπριατόρε και στην Ελλάδα. Είναι πολύ πιθανό επίσης να δούμε αυτοκίνητα και κυρίως σκάφη να καίγονται.Είναι επίσης πιθανόν να δούμε και βενζινάδικα να καίγονται. Θα δούμε επίσης επαναλήψεις του φαινομένου της επίθεσης σε Σούπερ Μάρκετ, από τους Ρομπέν των Φτωχών. Είναι πολύ πιθανό επίσης κάποια στιγμή να δούμε απλούς πολίτες, να «απαλλοτριώνουν» μόνοι τους τα περιεχόμενα κάποιων Σούπερ Μάρκετ.

Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα σημαίνει ότι το εκρηκτικό μίγμα θα έχει φτάσει στι κρίσιμο σημείο «βρασμού».
Και θα ήταν καλό να υπάρξουν δυνατότητες «εκτόνωσης» πριν φτάσουμε σε ένα δύσκολα ελεγχόμενο σημείο. Δηλαδή στην Εξέγερση.

Αρης Τερζοπουλος
KLIK Magazine Οκτώβριος 2008