Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
μα εσύ σε λίγο δε θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη
Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
κάτω από τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μεσ' τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι
Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι
Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούργια σου ζάλη
ποιος έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά από δω
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι
Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ
σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλιτώνει
Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
μεσ' τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι
Ποια νήματα σ' ενώνουν με μιαν άλλη θηλεία
ποια κύματα σε διώχνουν απ' αυτό το λιμάνι
ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι
Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
ποια αστέρια τραγουδάνε την καινούργια σου ζάλη
ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι
Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν
ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού
πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι
Το νόημα της λέξης εκπαίδευση δεν είναι να ‘βάλεις μέσα’, αλλά να ‘τραβήξεις έξω’.
Η αληθινή εκπαίδευση είναι να βγάλεις από τον μαθητή αυτό που είναι ήδη εκεί. Ο Δάσκαλος γνωρίζει ότι αυτό είναι ήδη εκεί και ότι δεν χρειάζεται επομένως να το βάλει εκεί. Ο Δάσκαλος απλά προσπαθεί να κάνει τον μαθητή να παρατηρήσει, να σημειώσει, ό,τι είναι εκεί.
Το να διδάσκεις δεν είναι το να βοηθάς τους άλλους να μάθουν, αλλά το να τους βοηθάς να θυμηθούν.
Όλη η μάθηση είναι ενθύμηση. Όλη η διδαχή είναι υπενθύμιση, όλα τα μαθήματα είναι αναμνήσεις που ανακαλέσαμε.
Είναι αδύνατον να διδάξεις κάτι καινούργιο, γιατί δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο να διδάξεις. Όλα όσα υπήρξαν ποτέ, υπάρχουν τώρα και θα υπάρξουν ποτέ, υπάρχουν αυτή την στιγμή. Communion with God
Ζούμε σε μια εποχή μόλυνσης τής ατμόσφαιρας, τής γης, των ωκεανών, τής χλωρίδας και τής πανίδας. Η ανθρώπινη υγεία σε παγκόσμιο επίπεδο περνάει μεγάλη κρίση. Εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά από τις ανίατες εκφυλιστικές ασθένειες, παρά τις υποσχέσεις τής Ιατρικής για ίαση και θεραπεία. Οι βάσεις τής νοσηρότητας, που μαστίζουν την ανθρωπότητα, ξεκινούν από πολύ μικρές ηλικίες. Πλέον οι καρκίνοι, τα καρδιακά, οι εγκεφαλοπάθειες κι άλλες βαριές, ανίατες κι εκφυλιστικές ασθένειες, πλήττουν τα παιδιά και τα βρέφη. Μήπως τελικά οι γονείς, οι παιδίατροι και το σύστημα εν γένει, θα πρέπει κάποια στιγμή ν΄ αναθεωρήσουν πολλά πράγματα;
Κάθε βρέφος προϋπάρχει κατά την εγκυμοσύνη στην κοιλιά τής μητέρας του αγνό, φυσικό, ενωμένο με το όλον, υγιές, ασφαλές και μακάριο. Με την αποκοπή τού ομφάλιου λώρου και την γέννησή του στον κόσμο τής ύλης, το νεογνό βιώνει την απόλυτη μοναξιά και τον φόβο τού αγνώστου. Βρίσκεται πλέον μακριά απ΄ την μητρική ασφάλεια και αυτάρκεια, αποκομμένο, έχοντας χάσει τη μακαριότητα, στην οποία διαβιούσε. Γίνεται πλέον θνητός περιπλανώμενος και χαμένος. Θέλει από κάπου να πιαστεί, να αισθανθεί ότι είναι, ότι υπάρχει. Η ταυτότητα, που αποκτά σταδιακά, δηλαδή το εγώ του, αποτελεί την μάσκα εκείνη, που θα φορά σε όλη του τη ζωή. Η ύπαρξη συσκοτίστηκε, η αγνότητα λερώθηκε, η μακαριότητα έχει ουσιαστικά ξεπέσει. Η μήτρα και η κοιλιά τής μητέρας είναι πλέον παρελθόν. Αυτός είναι και ο χαμένος παράδεισος, που μάταια αναζητούν οι θρησκείες στούς ουρανούς.
Όλα λάθος
Αρχικά για τα πρώτα χρόνια τής ζωής του ως ανεξάρτητο πλέον ον, κατέχει αρκετές ακόμα αρετές. Ένα νεογνό δεν φορά μάσκες, όπως οι μεγάλοι, δεν υποκρίνεται, δεν ψεύδεται, δεν κοροϊδεύει. Αντιθέτως, γελά με την ψυχή του, κλαίει πραγματικά, αγγίζει, ζηλεύει, παίζει, ουρλιάζει, τρώει, χωρίς καμμία υποκρισία, χωρία καμμία εμπάθεια. Ό,τι κάνει το κάνει πραγματικά, επειδή το αισθάνεται, ό,τι κάνει είναι αληθινό, πραγματικό. Τα νεογνά θα έπρεπε να αποτελούν τούς δασκάλους μας κι όχι τους μαθητές μας. Σύμφωνα με τον Ηράκλειτο: «Των παιδιών είναι η βασιλεία».
Μάθημα θα μπορούσε ν΄ αποτελέσει για εμάς η ασθένεια ενός βρέφους. Γιατί ένα βρέφος αρρωσταίνει, έχει αναρωτηθεί κανείς; Όταν ένα βρέφος αρρωσταίνει, το κάνει για να θεραπευτεί! Σηκώνει εύκολα υψηλό πυρετό, κάνει εμετούς με το παραμικρό, με σκοπό ν΄ αποβάλλει τις υπερφορτωμένες τοξίνες του. Κρυολογεί για ν΄ αποβάλλει φλέγματα απ΄ τη μύτη και το στόμα, κάνει διάρροιες, για να καθαρίσει την εντερική οδό, δείχνοντας στους γονείς του, ότι εκείνοι κάτι δεν κάνουν καλά με την υγεία του.
Σύμφωνα με τον Ιπποκράτη, οι δίδυμες αδελφές παχυσαρκία και τοξίνωση αποτελούν τη βάση κάθε ασθένειας, ανεξάρτητα από το πώς την ονομάζει η συμβατική Ιατρική. Ο Δυτικός κόσμος με πρωταθλητή τη χώρα μας βρίθει από παχύσαρκες οικογένειες.
Μάταια όμως, οι γονείς του θεωρούν, ότι το μωρό τους έχει το πρόβλημα και όχι οι ίδιοι με την άγνοια των πράξεών τους. Έτσι οι γονείς του θα λειτουργήσουν ως εχθροί του. Θα το μολύνουν με χημικά και τοξίνες αρχικά μέσω τής κακής διατροφής και τής πολυφαγίας. Έχουμε όλοι δει παχύσαρκους γονείς να κουβαλάνε δίπλα τους παχύσαρκα παιδιά. Οι γονείς θα το μάθουν σταδιακά να λειτουργεί όπως εκείνοι, σαν ρομπότ, θα το δασκαλέψουν να χάσει τον αυθορμητισμό του, να γίνει υποκριτής, κερδοσκόπος, εγωιστής, θα το πιέσουν με κάθε μέσο. Θα το εμποτίσουν με ιστορικά ψέματα, δεισιδαιμονίες και ψευτοφιλοσοφίες, θα το κάνουν εμπαθή, οπαδό, θρήσκο, ρατσιστή, δεξιό, αριστερό… Με λίγα λόγια θα το κάνουν ψεύτικο και άρρωστο. Θα το κάνουν ένα φωτοαντίγραφο δικό τους, όπως τούς έκαναν κι εκείνους οι δικοί τους γονείς. Είναι θέμα παράδοσης θα πουν…
Οι PinkFloyd στοAnotherbrickinthewall καταγγέλουν το «κάψιμο» τού εγκεφάλου τού παιδιού κατά τη σχολική εκπαίδευση, όταν τον εμποτίζουν με παρά φύση ιδέες, όπως θρησκεία, έθνος (στη φύση δεν υπάρχουν σύνορα, βίζες κ.ά.) κ.λπ., οι οποίες το κατατρέχουν σε ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή του και αποτελούν το βασικό μοχλό χειραγώγησής του από τούς εκάστοτε εξουσιαστές.
Έτσι, ένα παιδί, που γεννιέται π.χ. στον ελλαδικό χώρο εκπαιδεύεται να πιστεύει, ότι είναι απόγονος τού... Μεγαλέξανδρου και χριστιανός ορθόδοξος, ένα παιδί, που γεννιέται μερικά χιλιόμετρα ανατολικότερα μαθαίνει, ότι είναι Τούρκος και μουσουλμάνος, ένα παιδί στην Αγγλία εκπαιδεύεται να σέβεται και να αγαπά τη βασίλισσα κ.λπ. κ.λπ..
Από πολύ νωρίς έρχεται και η στιγμή τού παιδίατρου, για να εισβάλλει στη ζωή τού βρέφους. Ο παιδίατρος είναι εκείνος, που θ΄ αναλάβει και θα χαράξει την πορεία τής υγείας του στο μέλλον. Ο παιδίατρος θα καθορίσει την μελλοντική διατροφή τού παιδιού βήμα - βήμα. Αν και γνωρίζει ελάχιστα για διατροφή, οι γονείς θα τον εμπιστευθούν. Είναι ο «ειδικός». Αυτός είναι, που θα επιλέξει ποιας φαρμακευτικής εταιρείας το γάλα θα πρέπει να πιει το βρέφος. Πότε θ΄ αρχίσει τα εμβόλια, τα φάρμακα, τις αντιβιώσεις, τα χειρουργεία, όλα εναποτίθενται σε αυτόν. Αυτός θα θέσει τα ωράρια των γευμάτων και τού ύπνου τού βρέφους.
Αν ένα παιδί δεν θέλει να φάει κάποια στιγμή δεν θα ληφθεί υπ΄ όψη. Ίσως να είναι άρρωστο, ίσως κακοδιάθετο, ίσως παρασιτισμένο. Αν και εκείνο μόνο αισθάνεται και ξέρει την αιτία που δεν πεινά, άλλοι θ΄ αποφασίσουν για το αν θα φάει ή όχι. Η διάθεση, η επιθυμία και η άποψη τού βρέφους συνήθως δεν λαμβάνονται υπ΄ όψη. Έρχεται λοιπόν η μητέρα με τις συμβουλές τού παιδίατρου, αλλά και τής οικογένειας και μπουκώνουν το παιδί με κακής ποιότητας τροφές, ενώ εκείνο δεν πεινάει. Για να μάθει να τρώει τις συνήθεις παιδικές τροφές (καλύτερα σκουπίδια), θα χρειαστεί να το ξεγελάσουν, να το απειλήσουν, ή ακόμα και να το δείρουν.
Αν κλαίει και διαμαρτύρεται, θα το μαλώσουν να σταματήσει. Μη αυτό, μη εκείνο, κάνε αυτό κάνε τ΄ άλλο... Η χαρακτηριστική φράση των γονιών προς το παιδί τους, ΜΗ... Το βάζουν να κοιμηθεί με το ζόρι κι ας μην θέλει. Με απλά λόγια, ο ψυχοσωματικός βιασμός τού βρέφους έχει αρχίσει, για να ολοκληρωθεί με τον ψυχικό σωφρονισμό και την λοβοτομή, που θ΄ ακολουθήσει στα επόμενα χρόνια στα σχολεία και στα πανεπιστήμια...
Τα νεογνά, που θηλάζουν απο- κλειστικά στους πρώτους έξι μήνες της ζωής τους, αντιμετωπίζουν σημαντικά μικρότερο κίνδυνο λοι- μώξεων στο αναπνευστικό και στο πεπτικό σύστημα. Με το μητρικό θηλασμό θέτονται οι βάσεις για ένα ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα, που θα προστατεύει τον οργανισμό σε όλη του τη ζωή.
Τα βρέφη στην εποχή μας συνήθως δεν θηλάζουν απ΄ τη μητέρα τους, ή θηλάζουν ελάχιστα. Οι επιταγές τής μόδας, ή τα μαιευτήρια, ή ακόμα και οι ίδιες οι μητέρες κόβουν το μητρικό γάλα με διάφορες δικαιολογίες και ψέματα, στερώντας το πιο πολύτιμο δώρο, που θα μπορούσαν να δώσουν στα παιδιά τους. Σύμφωνα με έρευνα τού Ινστιτούτου Υγείας τού Παιδιού το ποσοστό των μητέρων, που θηλάζουν τα παιδιά τους αποκλειστικά μόνο με μητρικό γάλα κυμαίνεται στο 40-50% τις πρώτες ημέρες μετά τη γέννα, αλλά δεν ξεπερνά το... 1% στο τέλος των έξι μηνών!
Ως αποτέλεσμα, τα νεογνά δεν χάνουν απλώς ένα μείγμα θρεπτικών συστατικών, αλλά ένα ζωντανό διάλυμα κυττάρων, αντισωμάτων, αυξητικών παραγόντων και άλλων βιολογικά ενεργών στοιχείων, που βοηθούν στην άμυνα και στην ανάπτυξή τους. Αντ΄ αυτού οι μητέρες τα ταΐζουν με χημικά γάλατα και έτοιμες κρέμες σε βαζάκια. Τα γάλατα σκόνης τού εμπορίου, που προορίζονται για τα βρέφη, περιέχουν ορμόνες, αντιβιοτικά, μεταλλαγμένες ουσίες και άλλα χημικά. Προέρχονται δε από αγελάδες, που κάτω από τραγικές συνθήκες διαβίωσης, παράγουν δέκα φορές περισσότερο γάλα απ΄ όσο θα μπορούσαν να παράγουν υπό φυσιολογικές συνθήκες. Επομένως, αυτό το προϊόν είναι ένα χημικό παρασκεύασμα βιασμού των αγελάδων, εμπλουτισμένο και με άλλες πρόσθετες χημικές ουσίες. Οι επεξεργασμένες κρέμες και τα ρυζάλευρα, που επίσης δίνονται μετά τους πρώτους μήνες ζωής, βρίθουν από συντηρητικά, βελτιωτικά, ενισχυτικά γεύσης και άλλα τοξικά. Αν προσθέσουμε και το χλωριωμένο και μολυσμένο με βαρέα μέταλλα πόσιμο νερό, έχουμε ένα χημικοτοξικό κοκτέιλ ως τροφή τού βρέφους. Έτσι το δεύτερο μεγάλο έγκλημα κατά τής υγείας τού βρέφους έχει συντελεστεί με την συμμετοχή των γονέων του.
Η καισαρική τομή είναι μία καθαρά χειρουργική μέθοδος ανάγκης, που ενδείκνυται σε πολύ μικρό ποσοστό εγκυμοσυνών. Όμως, μπροστά στα οικονομικά συμφέροντα των γιατρών, των νοσοκομείων και των φαρμακο- βιομηχανιών, οι μητέρες και τα παιδιά τους θυσιάζονται στο βωμό τού χρήματος. Στη χώρα μας τα ποσοστά ξεπερνούν κατά πολύ το 60% χωρίς να ξέρουμε ακριβώς πόσο, αφού οι στημένες στατιστικές έρευνες, που παρουσιάζουν οι γιατροί, διαφέρουν κατά πολύ μεταξύ τους.
Το πρώτο έγκλημα έχει ήδη γίνει κατά την γέννησή του με την καισαρική τομή. Εκεί δήθεν πάλι για το καλό τού βρέφους και με πειστικά και απειλητικά ψέματα, οι γιατροί θα φέρουν το βρέφος στην ζωή με καισαρική τομή. Το κόστος τής καισαρικής είναι 4 με 5 χιλιάδες ευρώ, σε αντίθεση με τον φυσιολογικό τοκετό, που κοστίζει περίπου στα χίλια ευρώ. Το χειρότερο όμως είναι, ότι το πρώτο μεγάλο βήμα, που έπρεπε να κάνει το βρέφος, για να βγεί στη ζωή και ν΄ απαρνηθεί την ευδαιμονία, που βίωνε για εννέα μήνες στη μήτρα τής μάνας του, δεν πρόκειται ποτέ να το κάνει. Αντί γι΄ αυτό, το βήμα θα το κάνουν οι γιατροί με την εγχείρηση. Αυτό μένει παθητικό. Σύμφωνα με στατιστικές, τα παιδιά, που γεννιούνται με καισαρική τομή, είναι πιο αναποφάσιστα και πιο υποτονικά απ΄ τα παιδιά, που γεννιούνται φυσιολογικά, επειδή δεν πήραν ποτέ την απόφαση να γεννηθούν μόνα τους, να κάνουν το πρώτο μεγάλο βήμα τής ζωής τους. Η παθητικότητα και η αναποφασιστικότητα θα τα χαρακτηρίζουν σε όλη τους τη ζωή.
Η επιχείρηση ασθένεια ξεκινά από τις πολύ πρώιμες ηλικίες, αυτές των νεογνών. Εμβόλια, αντιβιώσεις και άλλα φάρμακα βομβαρδίζουν στην κυριο- λεξία τις άμυνες των βρεφικών οργανισμών προκαλώντας σοβαρές μολύνσεις, τοξίνωση και νοσηρότητα στα σώματα των παιδιών μας, κάτω την συγκατάβαση και τη βαθιά άγνοια των φοβισμένων γονιών.
Θα ακολουθήσουν τα εμβόλια, το τρίτο μεγάλο έγκλημα κατά των νηπίων. Πλέον γίνονται από την ηλικία των δύο μηνών. Το ανοσοποιητικό σύστημα ενός βρέφους αρχίζει να δημιουργείται μετά το ενάμιση έτος τής ηλικίας του. Μέχρι τότε το σώμα του αντιστέκεται στις τοξίνες απ΄ τα αντισώματα, που προϋπάρχουν στο αίμα του και έχει κληρονομήσει απ΄ τη μητέρα του. Επομένως, αυτή την περίοδο, που δεν έχει σχηματιστεί το ανοσοποιητικό του σύστημα, είναι πολύ ευάλωτο σε χημικές ουσίες και ειδικά στα δηλητήρια, που περιέχουν τα εμβόλια. Όμως, αφού τα συστήνει ο παιδίατρος, ο «ειδικός», εντάξει… Μέχρι την ηλικία των 10 ετών οι δόσεις των εμβολίων φτάνουν τις 35 τον αριθμό! Αξιοσημείωτο είναι ότι οι προηγούμενες γενιές (μέχρι και 30 χρόνια πριν) έκαναν μέχρι 10 δόσεις εμβολίων! Εκατό χρόνια πριν δεν έκαναν καθόλου εμβόλια… Τι άλλαξε από τότε άραγε; Μήπως οι χρηματικές ανάγκες των φαρμακοβιομηχανιών και των γιατρών; Ουφ, δύσκολες εποχές να είσαι βρέφος... (
Οι χημικές και οι συνθετικές τοξίνες και τα δηλητήρια, που υπάρχουν κυρίως στις τροφές, στο νερό, στον αέρα, στα φάρμακα και στα εμβόλια, θέτουν τις βάσεις των οξέων ασθενειών στα βρέφη και στη συνέχεια των χρόνιων ασθενειών στους ενήλικες. Και για όσους δεν γνωρίζουν, η επιχείρηση ασθένεια έχει ξεκινήσει… (
Το σύνδρομο αιφνιδίου θανάτου αποτελεί μία νέα «κρυφή» και μη αναστρέψιμη κατάσταση, που προκαλεί ακαριαίο θάνατο στα βρέφη. Οι παιδίατροι λένε, ότι δεν γνωρίζουν το αίτιο, που την προκαλεί. Μήπως θα πρέπει να αναρωτηθούμε εμείς, μήπως τα εμβόλια είναι η αιτία γι΄ αυτή τη νέα μάστιγα; Ρωτήστε τους παιδιάτρους σας να σας πουν τι θα συμβεί στο βρέφος, που εμβολιάζεται, αν βρίσκεται σε περίοδο επώασης κάποιας ασθένειας (λοίμωξης, παιδικής, επιδημικής, αυτοάνοσης, ή όποιας άλλης) τη στιγμή που γίνεται ο εμβολιασμός και φυσικά εκείνος δεν θα το γνωρίζει, αφού κατά την περίοδο αυτή δεν εμφανίζονται συμπτώματα. Σίγουρα θα ζοριστεί να σας απαντήσει. Η δική μας απάντηση: Ανήκεστες βλάβες, ή ακαριαίος θάνατος, στην ιατρική ορολογία εγκεφαλοπάθειες, ή σύνδρομο αιφνιδίου θανάτου…
Άλλο ένα τραγικό λάθος είναι, ότι οι γονείς συνηθίζουν να φασκιώνουν τα μωρά τους, για να τα προστατέψουν από τις καιρικές συνθήκες, (ήλιο, αέρα, κρύο) ή να τα κρύψουν μέσα σε κλειστούς χώρους. Όταν έρθει το καλοκαίρι, τα αλείφουν με τα χημικά αντηλιακά προϊόντα ειδικά για παιδιά! Επίσης κυκλοφορούν και ειδικά αντηλιακά γυαλιά τής μόδας για παιδιά και βρέφη. Οι φαρμακευτικές βιομηχανίες καλλυντικών έχουν φροντίσει και γι΄ αυτούς τούς πελάτες τους…
Πρόκειται για άλλη μία εγκληματική αντιμετώπιση από μέρους των γονέων. Τα χημικά αντηλιακά τοξινώνουν το σώμα τού βρέφους και δεν αφήνουν τις ευεργετικές υπεριώδεις ακτίνες τού Ήλιου να εισέλθουν στο σώμα. Ο Ήλιος με λίγα λεπτά έκθεσης τού σώματός τού βρέφους (και απ΄ τις δύο πλευρές) την ημέρα, είναι άκρως απαραίτητος για την σωστή μυοσκελετική και την εν γένει ανάπτυξή του. Παρομοίως και ο καθαρός αέρας. Πρόκειται για δύο απ΄ τις βασικότερες προϋποθέσεις για σωματική υγεία και ευεξία ενός βρέφους, σε αντίθεση με όσα πιστεύουν οι γονείς.
Το χρονικό διάστημα, που χρειάζονται Ήλιο τα βρέφη, είναι από πέντε έως δέκα λεπτά την ημέρα, με μικρή αυξητική και σταδιακή άνοδο στο χρονικό σημείο των είκοσι λεπτών, πάντοτε ανάλογα και με το τύπο δέρματος τού κάθε παιδιού. Για τον αέρα χρειάζεται αρκετή παραπάνω έκθεση τού σώματος, όμως πάντοτε με προφύλαξη όταν έχει κρύο και υγρασία.
Οι επεξεργασμένες χημικές τροφές τού εμπορίου, οι μαργαρίνες και τα trans λιπαρά, τα μεταλλαγμένα, η επεξεργασμένη ζάχαρη, τα λευκά άλευρα, το αλάτι, τα δηλητηριασμένα ζωικά προϊόντα (ψάρια ιχθυοτροφείου, κρέατα και γαλακτοκομικά) και τα υπόλοιπα αλλοιωμένα τρόφιμα των super markets, που είναι βουτηγμένα στα χημικά δηλητήρια (συντηρητικά, βελτιωτικά, διογκωτικά, χρώματα κ.ά.), είναι οι τοξικές αντι-τροφές, που δημιουργούν την παχυσαρκία και τη νοσηρότητα, που μαστίζει τις νέες γενιές. Στη χώρα μας τα τραγικά ποσοστά παχυσαρκίας και νοσηρότητας σε παιδιά και βρέφη μάς φέρνουν στη πρώτη θέση πανευρωπαϊκά.
Όλοι ανεξαιρέτως οι γονείς πιστεύουν, ότι οι διάφοροι ιοί, που κυκλοφορούν, οι επιδημίες, η κληρονομικότητα, οι παιδικές ασθένειες, το κρύο και κάποιες παρόμοιες καταστάσεις, είναι οι παράγοντες, που δημιουργούν την ασθένεια στα παιδιά τους. Μήπως όμως ο βασικός παράγοντας νοσηρότητας ενός βρέφους, είναι η άγνοια των γονιών του;
Τοξίνες και τοξίνωση
Για να έρθουμε στο τι είναι τελικά η ασθένεια; Η ελληνική γλώσσα μάς λέει: Ασθένεια = α (στερητικό) + σθένος, όπου σθένος = δύναμη. Επομένως ασθένεια = μειωμένη δύναμη. Ο ασθενής λέει: «δεν μπορώ να περπατήσω, δεν μπορώ να κινηθώ», δεν έχει δύναμη. Επομένως η ασθένεια είναι η πτώση τής δύναμης τού οργανισμού, καλύτερα εξασθένηση τού ενεργειακού πεδίου τού οργανισμού κι όχι τα συμπτώματά του. Και γιατί ασθενούμε; Για ένα και μοναδικό λόγο, την τοξίνωση.
Σύμφωνα με τον Ιπποκράτη και όλες τις εναλλακτικές μεθόδους θεραπείας, η τοξίνωση ενός οργανισμού αποτελεί τη βάση κάθε ασθένειας, ανεξαρτήτου ονομασίας της. Η ιπποκρατική σκέψη πρέσβευε, ότι η ασθένεια είναι μία και μοναδική «εννοίο τής νόσου», παρά τις διάφορες ονομασίες, που έχει δώσει μέχρι σήμερα η συμβατική Ιατρική. Η ασθένεια αυτή είναι η τοξίνωση τού αίματος, «οι τέσσερις χυμοί τού σώματος» κατά τον Ιπποκράτη, που συνεχώς αλλάζουν μέσα μας, η τοξίνωση των οργάνων, τής λέμφου, τού αίματος και τού οργανισμού εν γένει.
Καθημερινά κάθε βρέφος, αλλά και εμείς εισάγουμε στο σώμα μας τοξικές ουσίες απ΄ τις τροφές που τρώμε, απ΄ τον αέρα που αναπνέουμε κι απ΄ το νερό που πίνουμε. Τα μωρά τοξινώνονται κι απ΄ τα εμβόλια, αφού κάθε εμβόλιο εκτός απ΄ τούς ιούς και τα άρρωστα κύτταρα ζώων και αυγών, περιέχουν και τα περίφημα έκδοχα. Αναφέρω μερικά απ΄ αυτά: Αλουμίνιο, θιομερσάλη (κοινώς υδράργυρος), φολμαδεύδη, φενοξυαιθανόλη, νεομυκίνη - τετρακυκλίνη - γενταμυκίνη - στρεπτομυκίνη (τα 4 αυτά είναι αντιβιοτικά), πολυσορβικό άλας, ζελατίνη, ερυθρά φαινόλη, νανοσωματίδια, σκουαλένιο κ.ά. Ξέρετε τις δράσεις αυτών των χημικών ουσιών, τι κάνουν όταν θα μπουν στο ανθρώπινο αίμα; Όχι;… Μήπως θα έπρεπε να ξέρατε;
Πάνω από 15.000 χημικές ουσίες έχουν φτιάξει μέχρι σήμερα οι φαρμακευτικές βιομηχανίες και τις έχουν διασπείρει παντού, στα τρόφιμα, στο νερό, στον αέρα, στο υπέδαφος, στη χλωρίδα, στην πανίδα, μέσα μας. Πρόκειται για ένα σιωπηλό χημικό παγκόσμιο πόλεμο, που έχουν εξαπολύσει εδώ και πολλά χρόνια με ατελείωτα θύματα.
Εκτός απ΄ αυτές τις τοξίνες υπάρχουν οι τοξίνες, που δημιουργούνται από τον ίδιο τον οργανισμό μας, μέσα απ΄ την διαδικασία τού μεταβολισμού (ομοιοτοξικότητα). Τοξίνες δημιουργούνται και από ψυχολογικά αίτια. Άρρωστα συναισθήματα, όπως μίσος, φθόνος, οργή, ζήλεια, λύπη και άλλα παρόμοια, δημιουργούν επίσης τοξίνωση στο σώμα. Ένας καθαρός οργανισμός, που λειτουργεί σωστά, έχει τούς απαραίτητους μηχανισμούς για ν΄ αποβάλλει τις τοξίνες από μέσα του, όπως με τον ιδρώτα, τα ούρα, τα κόπρανα, τη βλέννα και την αναπνοή (πνευμονική και δέρματος). Οι τοξίνες, που δεν αποβάλλονται, αποθηκεύονται μέσα στον αλληλοσυνδεόμενο ιστό, που ενεργεί ως σκουπιδότοπος. Όταν η ποσότητα των τοξινών μεγαλώσει και ο σκουπιδότοπος γεμίσει, τοξίνες θα εισχωρήσουν μέσα στα κύτταρα, στα άκρα των ιστών κι από κει στα όργανα (νεφρά, ήπαρ, έντερα, αίμα κ.ά.). Τα όργανα κινδυνεύουν και πλέον ο οργανισμός είναι ανίκανος να αποβάλλει αυτή την ποσότητα των τοξινών μέσω των οδών που αναφέραμε. Έτσι η υγεία τού οργανισμού διαταράσσεται και εμφανίζονται τα συμπτώματα (πυρετός, βήχας, φλέματα, φλεγμονές κ.ά.), με σκοπό την αποτοξίνωση, κάθαρση και μόνο.
Τα μικρόβια και ο άτυπος πόλεμος
Τα μικρόβια διαχρονικά αποτελούν τον αποδιοπομπαίο τράγο τής ασθένειας. Η σκέψη αυτή, ότι μικρόβια μάς επιτίθενται από έξω και προσβάλλουν τον οργανισμό μας, έχει ξεκινήσει απ΄ την αρχαία σχολή τής Κνίδου. Εκεί κάποιοι ιερείς έφτιαξαν μία ιατρική σχολή σε αντιδιαστολή με αυτή τού Ιπποκράτη στην Κω. Αργότερα, ο Γαληνός συντάχθηκε με αυτή τη σχολή. Η θεωρία των μικροβίων έχει υιοθετηθεί πλήρως και απ΄ τη συμβατική Ιατρική. Η ιπποκρατική σκέψη και οι εναλλακτικές θεραπευτικές μέθοδοι κάθετα αντίθετες στις δεισιδαιμονίες αυτές πρεσβεύουν, ότι η ασθένεια είναι η προσβολή, που γίνεται σε δυναμικό - ενεργειακό επίπεδο τού οργανισμού, λόγω τής τοξίνωσής του. Τα δε συμπτώματα τής ασθένειας είναι η αντίδραση - προσπάθεια ενός οργανισμού για να θεραπευτεί.
Η συμβατική Ιατρική πρεσβεύει, ότι όλες σχεδόν οι ασθένειες μεταφέρονται στούς ανθρώπους μέσω των μικροβίων. Έτσι έχει κηρυχτεί ένας άτυπος πόλεμος κατά των περιβόητων μικροβίων. Η ασθένεια όμως, είναι καθαρά εσωτερική υπόθεση τοξίνωσης τού σώματος και πάντα προηγείται των μικροβίων. Αν το παχύ έντερο είναι γεμάτο με σάπιες ακαθαρσίες και διάφορα άλλα βρώμικα κατάλοιπα και τοξίνες, η περιοχή αυτή θα γεμίσει μικρόβια. Αν η περιοχή αυτή καθαριστεί τα μικρόβια απλά θα εξαφανιστούν. Τα μικρόβια δεν είναι εχθροί μας, όπως όλοι σχεδόν νομίζουμε, αντιθέτως είναι οι καθαριστές τής μολυσμένης περιοχής, αφού από την μόλυνση τρέφονται. Αν δεν υπάρχει μόλυνση (τοξίνωση) δεν εμφανίζονται ποτέ τα μικρόβια.
Έτσι οι γονείς μέσα στην παραπληροφόρηση των Μ.Μ.Ε. και στην άγνοια, στην οποία διαβιούν, κάνουν μεγάλο κακό αντί για καλό στην υγεία των ίδιων των παιδιών τους μη γνωρίζοντας, ότι οι φοβισμένες πράξεις τους και οι λανθασμένοι χειρισμοί τους θα αποτελέσουν την τροχοπέδη τής υγείας των ίδιων των παιδιών τους, σε παρόν και σε μέλλον.
Τα συμπτώματα τής υγείας
Ένα βρέφος τελικά αισθάνεται πολύ καλά τι είναι αρρώστεια, οι ενήλικοι όμως όχι! Ένα βρέφος εκφράζει την αρρώστεια με τα έντονα θεραπευτικά συμπτώματα, που παρουσιάζει, με σκοπό να θεραπευτεί. Οι γονείς δεν μπορούν να τα διαβάσουν, έχουν μάθει μόνο να τα καταστέλλουν με κάθε ιατρικό μέσο, με τους ατελείωτους λάθος χειρισμούς τους (σταμάτημα τού μητρικού γάλακτος, λάθος διατροφή, εμβόλια, χημικά καλλυντικά, φάρμακα, χειρουργεία, φάσκιωμα κ.ά.). Έτσι, έχουν δημιουργήσει την απαραίτητη κληρονομιά, για ν΄ αρρωσταίνει συνέχεια το μωρό τους και να πλουτίζουν οι άνθρωποι του ιατρικού συστήματος.
Κι όταν τα θεραπευτικά συμπτώματα τής ασθένειας (τοξίνωσης) εμφανιστούν, θα σπεύσουν (πάντα σύμφωνα με τις υποδείξεις των παιδιάτρων) να τα πνίξουν καταπιέζοντας κάθε θεραπευτική προσπάθεια, που θα εμφανίσει ένα βρέφος (συμπτώματα), με χημικά φάρμακα και αντιβιώσεις. Π.χ. στον πυρετό δίνουν αντί-πυρετικό, στην διάρροια αντί-φάρμακο για να σταματήσει, στον εμετό δίνουν αντί-εμετικά, στις λοιμώξεις αντί-βιώσεις, στις φλεγμονές αντί-φλεγμονώδη κ.ά.. Δεν γνωρίζουν, ότι ο πυρετός, ο πόνος, ο εμετός, το ρίγος, τα φλέματα, η ανορεξία, είναι τα συμπτώματα, που δημιουργεί το σοφό μας σώμα, για να αποβάλλει τα σκουπίδια και να αποτοξινωθεί από τα άχρηστα που έχουν μπλοκάρει και εξασθενήσει τον αμυντικό του μηχανισμό. . Έτσι επέρχεται η ίαση, μόνο μέσω των συμπτωμάτων τής αρρώστειας. Επομένως, την τοξίνωση ενός βρέφους και κατ΄ επέκταση την αρρώστεια, τα δημιουργούν οι ίδιοι οι γονείς με τις ανθυγιεινές συνήθειες διατροφής και διαβίωσης, που επιβάλλουν στα παιδιά τους.
Τα συμπτώματα ουσιαστικά θεραπεύουν την αρρώστεια! Π.χ. με τον πυρετό και τον βήχα ωθούνται έξω απ΄ τους πνεύμονες και αποβάλλονται με τα πτύελα οι τοξίνες που έχουν εναποθηκευτεί μέσα στα φλέγματα και τα αποστήματα. Οι άνθρωποι όμως, έχουν μάθει να καταστέλλουν κάθε φωνή κάθε προσπάθεια τού οργανισμού για θεραπεία με τα φάρμακα και τα χειρουργεία. Λειτουργούν κατασταλτικά, όπως η κοινωνία μας. Όπως τα δυνατά κράτη προς τα αδύναμα, όπως η αστυνομία και ο στρατός, όπως η μητέρα και ο πατέρας στα παιδιά τους, όπως ο σύζυγος στη σύζυγο. Αν σε κάποιο παιδί πρηστούν οι αμυγδαλές, οι γιατροί θα προτείνουν χειρουργικό ακρωτηριασμό κόβοντάς τις αμυγδαλές, το ίδιο και με τα κρεατάκια στη μύτη, ή με τις μυρμηγκιές κ.ά. Το ίδιο κάνουν και σε μεγαλύτερα όργανα, χολή, νεφρά, πνεύμονες. Ό,τι δεν μπορούν να θεραπεύσουν το κόβουν και το πετάνε…
Η ασθένεια δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία φυσιολογική λειτουργία κάθαρσης τού οργανισμού, όπως η πέψη, η αφόδευση, η ούρηση, η αναπνοή. Κανένας γιατρός δεν μπορεί να θεραπεύσει κανέναν ασθενή σύμφωνα με τον Ιπποκράτη, παρά μόνο ο ίδιος ο οργανισμός τού ασθενή μπορεί να αυτοθεραπεύεται. Ο γιατρός πρέπει μόνο να είναι ο αρωγός τής αυτοκάθαρσης - αυτοθεραπείας και τίποτε άλλο. Οι γονείς πρέπει να το μάθουν καλά αυτό το μάθημα, που τούς διδάσκουν τα παιδιά τους. Κάποια στιγμή θα πρέπει να συμφιλιωθούν με αυτές τις αρχές, δηλαδή με τα μικρόβια και με τα συμπτώματα των ασθενειών και να σταματήσουν να τα καταπολεμούν. Καταπολεμώντας τα μικρόβια και τα συμπτώματα τής ασθένειας, ουσιαστικά καταπολεμούν την πιο φυσιολογική λειτουργία τού παιδιού τους, ή καλύτερα τα ίδια τα παιδιά τους! Παρατηρείστε ένα ζώο, όταν αρρωσταίνει τι κάνει. Σταματάει να τρώει και να κινείται. Κάθεται ήσυχα σε μία γωνιά και περιμένει τον οργανισμό του ν΄ αυτοθεραπευτεί. Δεν θα πάει σε γιατρό να τού δώσει φάρμακα, ούτε να το χειρουργήσει. Κάποια ζώα τρώνε χόρτα, για να προκαλέσουν εμετό και να θεραπευτούν. Οι άνθρωποι όμως, λόγω άγνοιας στο τι τούς συμβαίνει, σταματούν τον εμετό με φάρμακα!
Υπάρχει μία αρχή της Φυσικοπαθητικής (εναλλακτική θεραπευτική μέθοδος, που ανάγεται στον Ιπποκράτη), η οποία λέει: «Ό,τι εισέρχεται στο σώμα ενός όντος είναι είτε τροφή, είτε δηλητήριο». Δεν μπορεί λοιπόν μια χημική ουσία ή μια βαριά επεξεργασμένη τροφή να θρέψει έναν οργανισμό και να δράσει ως τροφή, επειδή δεν είναι τροφή, θα δράσει μόνο ως δηλητήριο.
Επομένως οι γονείς θα πρέπει να λάβουν αυτή τη φράση πολύ σοβαρά υπ΄ όψη τους. Να ταΐζουν τα παιδιά τους με φυσικές τροφές κι όταν αυτά πεινούν, να τους δίνουν καθαρό νερό, να τα αφήνουν να εκτίθενται στον ήλιο και στον αέρα, πάντοτε με μέτρο και φειδώ. Να τα αφήνουν να παίζουν ελεύθερα στη Φύση, στο βουνό, στη θάλασσα. Να μην τα λούζουν με χημικά καλλυντικά, όπως συνηθίζουν (σαμπουάν, κρέμες, αντηλιακά κ.ά.), να αποφεύγουν τις αντιβιώσεις, τα εμβόλια και τ΄ άλλα χημικά φάρμακα. Να ενδιαφέρονται πραγματικά γι΄ αυτά, να τα φροντίζουν, να τα ακούνε και να νιώθουν φίλοι μαζί τους. Τέλος, να τα αγαπάνε με την ψυχή τους και να διδάσκονται από αυτά. Έχουν πολλά να μάς διδάξουν τα αθώα παιδιά, εμάς τούς υποκριτές και πονηρούς ενήλικες. Αυτά χρειάζεται λοιπόν ένα παιδί για να αποκτήσει καλή υγεία, σφρίγος και ζωτικότητα. Ό,τι δηλαδή διαχρονικά προτείνει η Φύση σε μάς τούς ανθρώπους και σε όλα τ΄ άλλα όντα. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο.
Στις μέρες μας κάθε αντίληψη και σκέψη για το τι είναι υγεία, αποτελεί αρρώστεια. Αυτό αποδεικνύεται απ΄ τα ατελείωτα εκατομμύρια ασθενών, που εισάγονται στα νοσοκομεία τού πλανήτη μας και τα ατελείωτα εκατομμύρια θανάτων από παλιές, νέες και ανίατες ασθένειες. Όμως, οι ακάλυπτες επιταγές και οι φρούδες υποσχέσεις τής Ιατρικής και των φαρμακοβιομηχάνων πατρόνων τους, έχουν αρχίσει και ξεφουσκώνουν. Πρόσφατα το φιάσκο τής περιβόητης γρίπης Η1Ν1 γέμισε με πακτωλό χρημάτων τα θησαυροφυλάκια των φαρμακοβιομηχανιών και των εντολοδόχων τους γιατρών, αλλά η αξιοπιστία της χημικής Ιατρικής στηλιτεύτηκε. Έτσι, παρά τη βαθειά νάρκωση, που έχουν βυθίσει την ανθρωπότητα όλα αυτά τα χρόνια, οι δημιουργοί και συντηρητές τής ασθένειας, αποκαλύπτονται σιγά σιγά στα μάτια των θυμάτων τους.
Το μέλλον της υγείας αυτού τού κόσμου βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια μας. Ας ανοίξουμε επιτέλους τα μάτια μας, και ας σταματήσουμε να δηλητηριάζουμε και να κακοποιούμε τα ίδια τα παιδιά μας...
ΒασίλειοςςΜαυρομμάτης-(*)
bmavromatis@gmail.com ------
(*) Ο κ. Βασίλειος Μαυρομμάτης είναι διατροφικός σύμβουλος και ομοιοπαθητικός. Έχει ιδρύσει στην Αθήνα το Κέντρο Εναλλακτικών Θεραπειών με παράρτημα στη Νάξο.
freeinquiry.gr
και χάθηκε η ευκαιρία της πολιτιστικής μας επαναφοράς
Η κατάλυση της Bυζαντινής «αυτοκρατορίας» από τους Οθωμανούς δεν έγινε ξαφνικά με μια επιδρομή, που οδήγησε στην εκπόρθηση της πρωτεύουσάς της. Σχεδόν έναν αιώνα πριν την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1453, οι δύο κυρίαρχες εξουσιαστικές ομάδες τής, συρρικνωμένης σε κάποια ελλαδικά εδάφη, πρώην αυτοκρατορίας, δηλαδή οι μεγάλοι γαιοκτήμονες (φεουδάρχες) και ο κλήρος (Πατριαρχείο και μοναστήρια), είχαν αρχίσει να βολιδοσκοπούν τους Τούρκους και να παζαρεύουν προληπτικά τούς όρους παράδοσης τής επικράτειάς τους, στους διαφαινόμενους κατακτητές.
Όπως θα δούμε παρακάτω, ήδη σχεδόν έναν αιώνα πριν την τελική κατάληψη της Κωνσταντινούπολης έχουμε το πρώτο καλωσόρισμα των Οθωμανών από τα μοναστήρια του Αγίου Όρους. Αλλά και οι τσιφλικάδες της ελλαδικής ενδοχώρας είχαν ήδη προχωρήσει ενωρίτατα σε συμφεροντολογικές συνεννοήσεις με τους επερχόμενους Οθωμανούς.
H Βυζαντινή Αυτοκρατορία ούτε Βυζαντινή ήταν, ούτε αυτοκρατορία, όταν καταλήφθηκε από τους Οθωμανούς. Οι όροι «Βυζάντιο» και «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» επινοήθηκαν τον ιη΄αιώνα, προκειμένου να εμπεδώσουν τον δήθεν Ελληνικό χαρακτήρα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στα ιστορικά κείμενα του Μεσαίωνα η συγκεκριμένη αυτοκρατορία ποτέ δεν χαρακτηρίστηκε Βυζαντινή ή Ελληνική Στο χάρτη φαίνεται, ότι η κατʼ ευφημισμό της Ρωμιοσύνης, Βυζαντινή Αυτοκρατορία, το πρώτο μισό του ιε΄ αιώνα είχε περιορισθεί στην Κωνσταντινούπολη, σε μερικές τριγύρω πόλεις, σε ένα τμήμα της Πελοποννήσου και σε ορισμένα νησιά του Αιγίου, που δεν φαίνονται ευκρινώς στην κλίμακα του χάρτη. (Η Θεσσαλονίκη είχε ήδη καταληφθεί από το 1.430, ύστερα από προδοσία των καλόγερων της μονής Βλατάδων.)
Οι λόγοι προσέγγισης Βυζαντινής Εξουσίας και Οθωμανών
Οι λόγοι για τους οποίους οι δύο κυρίαρχες εξουσιαστικές ομάδες της αυτοκρατορίας επιδίωξαν πολύ νωρίς διαπραγματεύσεις με τους μελλοντικούς κατακτητές ήσαν δύο.
Ο πρώτος είναι, ότι δεν μπορούσαν να τους πολεμήσουν. Η βυζαντινή γραφειοκρατία διαβρωμένη από τη διαφθορά των προαναφερθέντων εξουσιαστών και των αξιωματούχων τους αδυνατούσε να ενεργοποιήσει τους μηχανισμούς, που απαιτούνταν για τη διεξαγωγή ενός πολέμου τέτοιων απαιτήσεων. Από την άλλη, η εξεύρεση πόρων για έναν τέτοιο πόλεμο δεν θα μπορούσε να γίνει επιτυχώς χωρίς έναν γενικότερο δραστικό εκσυγχρονισμό της φοροαφαιμαγμένης και εξαθλιωμένης μεσαιωνικής βυζαντινής κοινωνίας (εκσυγχρονισμός, που είχε ήδη αρχίσει στη Δύση), πράγμα, που θα προϋπέθετε παραίτηση των εν λόγωεξουσιαστικών ομάδων από τα περισσότερα προνόμιά τους.
Ο δεύτερος λόγος είναι, ότι δεν ήθελαν να πολεμήσουν. Πιεσμένοι τόσο από τους Τούρκους, όσο και από την απομεσαιωνοποιούμενη και ανερχόμενη οικονομικά και πολιτισμικάΔύση, οι φεουδάρχες και ο βυζαντινός κλήρος θεώρησαν ως μή χείρον το να παραδοθούν στους πρώτους έχοντας τουλάχιστον παζαρέψει τη διατήρηση των προνομίων τους. Άλλωστε, παρά τις φαινομενικές διαφορές, οι Οθωμανοί δεν ήσαν φορείς κάποιας ριζικά διαφορετικής κουλτούρας και η βυζαντινή φεουδαρχία, αλλά και ο αρχιφεουδάρχης ορθόδοξος κλήρος, μπορούσαν να ευελπιστούν (όπως και έγινε), ότι θαμετατρέπονταν σε ευνοούμενους τοποτηρητές ενός καθεστώτος, που δεν ήταν αισθητά πιο οπισθοδρομικό και μεσαιωνικό σε σχέση μετο δικό τους.
Άλλωστε, από ιδεολογικής πλευράς οι δύο κυρίαρχες εξουσιαστικές ομάδες του Βυζαντίου ένιωθαν πολύ πλησιέστερα στους Οθωμανούς, παρά στους Δυτικούς. Οι τελευταίοι είχαν πρόσφατα μπεί στην τροχιά της Αναγέννησης και είχαν ήδη αρχίσει να επανανακαλύπτουν την κλασική Ελληνική και Λατινική Παιδεία και Τέχνη και (παρά την σιδηρά χείρα της μετέπειτα Ιεράς Εξέτασης) το επιστημονικό πνεύμα. Ένα διαδεδομένο μύθευμα έχει να κάνει με την υποτιθέμενη πυροδότηση της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης από τους βυζαντινούς λόγιους, που κατέφυγαν στην Ιταλία μετά την κατάληψη τής Κωνσταντινούπολης. Ωστόσο η Αναγέννηση είχε ήδη αρχίσει προ πολλού χάρις στα κλασικά Ελληνικά κείμενα, τα οποία είχαν διασώσει οι Άραβες από τον χριστιανικό φανατισμό και που μέσω της Ιβηρικής διαδόθηκαν στην υπόλοιπη Ευρώπη Τα περί Ελληνικής Παιδείας, που δήθεν καλλιεργείτο αδιάκοπα στο Βυζάντιο και η οποία δήθεν «μετακενώθηκε» στη Δύση δημιουργώντας την Αναγέννηση είναι παραμύθια της ελληνοχριστιανικής προπαγάνδας. Αυτό που καλλιεργούσαν οι βυζαντινοί λόγιοι ήταν ο περιβόητος και στείρος σχολαστικισμός τους (που αργότερα, μετά το 1821, οδήγησε στο καταστροφικό για πολλές γενιές νεοελλήνων Γλωσσικό Ζήτημα). Πέραν αυτού οι εκχριστιανισμένοι βυζαντινοί ήταν αυτοί, που είχαν καταστρέψει τα περισσότερα μνημεία καλλιτεχνικά, επιστημονικά κ.λπ. του Ελληνικού Πολιτισμού Κατ' αυτό τον τρόπο ο μεσαιωνικός βυζαντινός σκοταδισμός απειλείτο άμεσα από την βαθμιαία πολιτισμική απομεσαιωνοποίηση των Δυτικοευρωπαϊκών κοινωνιών και από την επιστροφή στις κλασικές καταβολές τού Δυτικού Πολιτισμού.
Επίσης, οι βυζαντινοί φεουδάρχες και ο -εξ ίσου φεουδάρχης- ορθόδοξος κλήροςκινδύνευαν να καταβροχθιστούν από το δυναμικό Δυτικό Εμπόριο (Βενετοί, Γενουάτες κ.λπ.) και από τον ανερχόμενο πρώιμο Δυτικό Καπιταλισμό. Γιʼ αυτό δεν είναι περίεργο, που προτίμησαν να ενταχθούν στο, σαφώς πιο ταιριαστό τους, γαιοκτημονικό σύστημα της Οθωμανικής πολεμικής αριστοκρατίας, παρά σε έναν σύγχρονο Ευρωπαϊκό κόσμο.
Η φιλοδυτική «Βυζαντινή» μειοψηφία
Μια τρίτη κοινωνική ομάδα αντιπάλων συμφερόντων με τις προηγούμενες δύο, η οποία αλληλοϋποστηριζόταν με το αυτοκρατορικό περιβάλλον των Παλαιολόγων, ήταν οι έμποροι πλοιοκτήτες της Κωνσταντινούπολης (το μόνο μέρος της αυτοκρατορίας, όπου υπήρχε μια υποτυπωδώς σύγχρονη οικονομική δραστηριότητα από πλευράς βυζαντινών). Εν μέσω σφύρας και άκμονος, δηλαδή φεουδαρχών και ορθόδοξου κλήρου, οι έμποροι της Κωνσταντινούπολης και οι Παλαιολόγοι ήταν οι μόνοι, που είχαν ταχθεί υπέρ της δυτικοποίησης της μεσαιωνικής βυζαντινής κοινωνίας. Η συναναστροφή τους με Ιταλιώτες εμπορικούς πράκτορες, που έδρευαν στην Κωνσταντινούπολη, τα συχνά επαγγελματικά ταξίδια τους στη Δύση, η φύση των οικονομικών τους συμφερόντων κ.λπ., τούς είχαν δημιουργήσει μια νέα κοινωνική οπτική.Υποστήριζαν και εργάζονταν γιατην προσέγγιση με τη Δύση και όταν αυτή δεν έγινε εφικτή βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο υποχρεωμένοι να πολεμήσουν τους Οθωμανούς σε μια μάχη με προεξοφλημένο αποτέλεσμα.
Η στροφή προς τη Δύση για αναζήτηση στρατιωτικής βοήθειας απέναντι στον Οθωμανικό κίνδυνο περνούσε δυστυχώς, όχι μόνο μέσα από εμπορικές ή πολιτιστικές συμφωνίες, αλλά και από την προσέγγιση των δύο κυρίαρχων χριστιανικών δογμάτων, της Ορθοδοξίας και του Ρωμαιοκαθολικισμού. Γιʼ αυτό τόσο οι Παλαιολόγοι, όσο και οι πλοιοκτήτες έμποροι της Κωνσταντινούπολης ήταν υποστηρικτές της ενοποίησης των δύο ανταγωνιστικών χριστιανικών εκκλησιών(1).
Η Χριστιανική Ορθοδοξία
στρώνει πρώτη το χαλί στους ομόθεούς της Οθωμανούς
Τις παραμονές της οθωμανικής κατάκτησης η θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, του κατεξοχήν φεουδάρχη της αυτοκρατορίας, ήταν δεινή. Κινδύνευε να υποβαθμιστεί οικονομικά τόσο λόγω του στενέματος των ιστορικών περιθωρίων της απαρχαιωμένης φεουδαρχίας, όσο και από την οικονομική διείσδυση των Δυτικών εμπόρων (οι οποίοι δραστηριοποιούνταν κυρίως στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης, αλλά είχαν επίσης και την αποκλειστική εκμετάλλευσηάλλων σημαντικών λιμανιών στο Αιγαίο). Αλλά μια υπαγωγή της αυτοκρατορίας στη Δυτική οικονομική σφαίρα επιρροής θα σήμαινε επίσης και ένα δεύτερο, πολύ χειρότερο για τους ορθόδοξους θεοκράτες, κακό: την υπαγωγή της χριστιανικής ορθόδοξης θρησκευτικής Εξουσίας στο Δυτικό Χριστιανισμό –υπαγωγή, που εμφανιζόταν με τη μορφή της ενοποίησης των δύο Εκκλησιών. Υπό αυτές τις συνθήκες η Ορθοδοξία καιροσκοπούσε απροκάλυπτα. Από τη μία, «δια παν ενδεχόμενον», δεν ήθελε νακλείσει την πόρτα στην πιθανότητα θρησκευτικής ένωσης με τον Ρωμαιοκαθολικισμό και γιʼ αυτό συμμετείχε στις σχετικές διαπραγματεύσεις, που γίνονταν στην Ιταλία μήπως και κέρδιζε κάποιο πλεονέκτημα της τελευταίας στιγμής. Από την άλλη διαπραγματευόταν με τους Οθωμανούς.
«Πρώτο το Άγιον Όρος φαίνεται ότι αναγνώρισε την κυριαρχίαν των Οθωμανών, ότε η έδρα αυτών ην εν Προύση, ίσως επί Σουλτάνου Ορχάν του Νικητού (1326-1360). Οι δε πατέρες του Αγίου Όρους, προβλέποντες ότι η πρωτεύουσα του βυζαντινού κράτους θέλει περιέλθει εις χείρας των Οθωμανών, ένεκεν των εν αυτή επικρατουσών τότε απείρων καταμελισμών και διενέξεων, έσπευσαν εις Προύσαν και υπέβαλον την υποταγή αυτών τω Σουλτάνω, παρʼ ού έλαβον την επικύρωσιν των κτημάτων και των προνομίων αυτών»(2). Ακολούθησαν και πολλά άλλα παρόμοια.
Η φιλοοθωμανική στάση της «ορθοδοξίας» είχε και επιπτώσεις στον αμιγώς στρατιωτικό τομέα. Στα εκατοντάδες μοναστήρια της, παρασιτοζωούσαν («άγιαζαν») πολλές χιλιάδες άντρες απαλλαγμένοι στράτευσης. (Για το άνευ προηγουμένου κοινωνικο-οικονομικό καρκίνωμα του καλογερισμού τους τελευεταίους βυζαντινούς αιώνες αξίζει να διαβάσει κανείς την μελανώτατη περιγραφή, που κάνει ακόμα κι ένας ελληνοχριστιανός, όπως ο Παπαρρηγόπουλος, "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", τόμος Δ΄). Τα μοναστήρια αποτελούσαν για την κοινωνική πλειοψηφία των εξαθλιωμένων δουλοπαροίκων κάτι σαν τον μεταγενέστερο διορισμό στο Δημόσιο: ήταν μια εξασφάλιση, που δελέαζε πολλούς. Το αποτέλεσμα ήταν, ότι στην απέλπιδα άμυνα της βυζαντινής πρωτεύουσας παρατάχθηκαν μόνο έξη με επτά χιλιάδες πολεμιστές(4) με απαρχαιωμένο μεσαιωνικό οπλισμό εναντίον εκατοντάδων χιλιάδων πολιορκητών με σύγχρονα για την εποχή βαριά πυροβόλα όπλα.
Για τη φιλότουρκη στάση της η Ορθόδοξη Εκκλησία ανταμείφθηκε αμέσως με τα προνόμια, που είχε προσυμφωνήσει με τους κατακτητές (προνόμια κυρίως οικονομικά αλλά και άλλα, όπως δικαστικές αρμοδιότητες). Αλλά απέκτησε και έναν ουσιώδη θεσμικό ρόλο στα πλαίσια της Οθωμανικής Δημόσιας Διοίκησης, εξ ίσου σημαντικό με αυτόν, που είχε επί Βυζαντίου. Αποτέλεσε τον κυριότερο τοποτηρητικό μηχανισμό της Οθωμανικής Εξουσίας, όχι μόνο για τους ελλαδικούς πληθυσμούς, αλλά και για όλα τα Βαλκάνια. Η Τουρκοκρατία αποτελεί την ακμαιότερη περίοδο της Ορθόδοξης Εκκλησίας και αυτήν, που η τελευταία αναπολεί συχνότερα.
Ειδικά τα θρησκευτικά προνόμια, που παραχώρησε ο Μωάμεθ, ήταν τα ακόλουθα:
1. Οι εκκλησίες των χριστιανών να μην γκρεμίζονται και να επισκευάζονται.
2.Ο πατριάρχης να ευλογεί τους γάμους χριστιανών και να τους διαλύει.
3.Τα χριστιανικά έθιμα και οι τελετές να τελούνται ανεμπόδιστα. Σχολεία να ιδρύονται. (Σ.σ.: Άρα για ποιά «κρυφά σχολειά» μιλάμε;
4.Τα πατριαρχεία να ιεροπρακτούν ελεύθερα.
5.Τα πνευματικά κηρύγματα και οι καθαρώς θρησκευτικές διδασκαλίες, εφʼ όσον δεν έθιγαν το Σουλτάνο και το κράτος του, κι αυτά ελεύθερα.
6.Τα μοναστήρια είναι ελεύθερα νʼ αποκτούν περιουσίες είτε από αφιερώματα (βακούφια) των χριστιανών, είτε από αγορές.
7.Οι αγοραπωλησίες των μονών να είναι ελεύθερες.
8.Η προσέλευση και η αφιέρωση στο μοναστικό βίο με η χωρίς κούρα να είναι ελεύθερη.
9.Οι χειροτονίες των κληρικών να είναι ελεύθερες.
Όταν η Δύση διαπίστωσε, ότι οι βυζαντινοί προτιμούσαν να υποταχθούν στους Τούρκους, παρά να κάνουν την παραμικρή παραχώρηση στις Δυτικές Δυνάμεις, δεν διακινδύνευσε έναν πόλεμο με τους αήττητους έως τότε Οθωμανούς, αλλά εγκατέλειψε την Κωνσταντινούπολη και τους βυζαντινούς εκσυγχρονιστές τής εποχής στην τύχη τους. Οι Οθωμανοί ήταν ένας πολύ δυνατός αντίπαλος ακόμα και για τους θαλασσοκράτορες Βενετούς και Γενοβέζους. Στο κάτω κάτω, ακόμα κι ανοι Δυτικοί έχαναν το λιμάνι της Κωνσταντινούπολης, τούς έμεναν τόσα άλλα στο Αιγαίο και στην Πελοπόννησο, ώστε το εμπόριό τους να μην υποστεί καίριο πλήγμα.
Γιατί και με ποιά έννοια μας αφορά το γεγονός της «Άλωσης»:
Το δίλημμα «Δύση ή Ανατολή;»
Η επιλογή τού να υπαχθεί η χώρα, που σήμερα αποκαλείται Ελλάδα, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και όχι στην Δυτική πολιτισμική σφαίρα είχε αρνητικές συνέπειες, που εκδηλώνονται με αμείωτη ένταση μέχρι σήμερα.
Κατʼ αρχήν την εποχή, που η Δυτική Ευρώπη έβγαινε από τον Μεσαίωνα, η μετέπειτα Ελλάδα όχι μόνο δεν παρακολούθησε αυτή την πολιτισμική διαδικασία, αλλά αντιθέτως γλίστρησε σε μια νέα μεσαιωνική περίοδο τεσσάρων επι πλέον αιώνων. Δηλαδή, ο Μεσαίωνας στην Ελλάδα παρατάθηκε τουλάχιστον μέχρι την Ελληνική Επανάσταση. Λέμε «τουλάχιστον» γιατί στην πραγματικότητα ο Βυζαντινός Μεσαίωνας έχει ακόμα αισθητότατη παρουσία και ρόλο στην νεοελληνική πραγματικότητα.
Οι βυζαντινές εξουσιαστικές ομάδες, που είναι ιστορικά υπεύθυνες για την Τουρκοκρατία εξακολουθούν να επιβιώνουν ακμαιότατες και στην σημερινή Ελλάδα. Η οποία εμφανίζει μόνο ένα εξωτερικό επίχρισμα Δυτικής κοινωνίας, αλλά επί της ουσίας παραμένει μια χώρα με άθικτο τον σκληρό πυρήνα των βυζαντινών οικονομικών, πολιτικών και πολιτισμικών δομών της: πελατειακές σχέσεις, διαφθορά (εθνικό σπορ, που αφορά σε όλο ανεξαιρέτως το κοινωνικό φάσμα και όχι μόνο στα ανώτερα εξουσιαστικά κλιμάκια), τεχνολογική υπανάπτυξη, χρηματοοικονομικός παρασιτισμός, στραγγαλισμός κάθε δημιουργικότητας, για να μην θιγούν τα κεκτημένα του κλήρου, των νεοκοτσαμπασήδων και της πελατείας τους, αναξιοκρατία, βλακοκρατία, απαξίωση της μόρφωσης (βλ. χαμηλές αμοιβές, ανεργία των ειδικευμένων κ.λπ.), θεσμικά κατοχυρωμένος εναγκαλισμός Θεοκρατίας και Πολιτείαςκ.λπ., είναι καταστάσεις τριτοκοσμικές, που δεν οφείλονται βέβαια στην Τουρκοκρατία, αλλά αποτελούν επιβιώσαντα εγγενή χαρακτηριστικά του βυζαντινού κοσμοσυστήματος.
Τι θα είχε συμβεί άν η χώρα, που σήμερα ονομάζεται Ελλάδα είχε συνδέσει από τότε την τύχη της με αυτήν της Δυτικής Ευρώπης; Οπωσδήποτε τέτοιες υποθετικές ερωτήσεις έχουν και εξ ίσου υποθετικές απαντήσεις.Αν ερωτηθεί ένας εκπρόσωπος κάποιου από τους συντελεστές της Τουρκοκρατίας, π.χ. ένας ορθόδοξος επίσκοπος, θα ισχυριστεί, ότι θα είχαμε ξεπουλήσει τις ψυχές μας στον σατανά, ότι θα είχαμε χάσει την …ταυτότητά μας και άλλα φαιδρά. Πιθανότατα τα ίδια θα μηρυκάσει και ένας οποιοσδήποτε από τους νεοκοτσαμπασήδες, που λυμαίνονται τη χώρα. Και οι δύο θα εξάρουν αμετανόητα και ανερυθρίαστα τον …εθνοσωτήριο ρόλο της Ορθοδοξίας. στόσο, μια απλή σύγκριση των περιοχών, που κατάφεραν και κράτησαν οι Δυτικοί από τους Οθωμανούς (Επτάνησα, τμήματα της Πελοποννήσου και της Κρήτης κ.λπ.) και των περιοχών, που περιήλθαν υπό Τουρκική κυριαρχία (δηλ. ουσιαστικά παρέμειναν βυζαντινές) φανερώνει δύο πολύ διαφορετικές Ελλάδες με ένα τεράστιο πολιτισμικό χάσμα ανάμεσά τους. Δεν πρόκειται απλώς για αισθητική διαφορά (π.χ. ομολογουμένως ωραιότερες πόλεις, μνημεία και δημόσια έργα στις -λίγες- περιοχές, που κατείχαν οι Δυτικοί, κακογουστιά και μιζέρια στις -πολύ περισσότερες- περιοχές, που κατείχαν οι Τούρκοι). Πρόκειται για βαθύτατες δομικές διαφορές, που αφορούν στο γενικότερο πολιτισμικό επίπεδο. Οπωσδήποτε η Δυτική κατοχή υπήρξε το ίδιο στυγνή με την Οθωμανική, αλλά οι κάτοικοι των περιοχών, που απελευθερώθηκαν από την Δυτική κατοχή βρέθηκαν να είναι σε τόσο καλύτερη μοίρα από τους υπόλοιπους, που είχαν διάγει υπό Τουρκική, ώστε συχνότατα να μην επιθυμούν την ένωσή τους με την υπόλοιπη Ελλάδα.
Μάλιστα πρόσφατα ο πρώην χριστιανορθόδοξος αρχιεπίσκοπος είχε το θράσος να ισχυριστεί, ότι η δυτικοευρωπαϊκή νοησιαρχία (δηλ. ο Διαφωτισμός, που οδήγησε στη Γαλλική και στην Ελληνική Επανάσταση) έκανε … κακό επειδή έφερε την απιστία στον θεό. Το μεσαιωνικό (αντι)πνεύμα επιβιώνει ακμαιότατο στην νεοελλάδα του 21ου αιώνα. Ω
Οι Δυτικοί (Βενετοί, Γάλλοι, Άγγλοι κ.λπ.) φεύγοντας άφησαν πίσω τους πολιτισμικές, οργανωτικές και υλικές υποδομέςσύγχρονης -τότε- χώρας. Η κατοχή κομματιών της Ελλάδας από τους Δυτικούς, αν και εξίσου στυγνή με κάθε άλλη, σίγουρα δεν υπήρξε το μεσαιωνικό χάσιμο του Χρόνου και της Ιστορίας και το τεράστιο πισωγύρισμα, που υπήρξε για την υπόλοιπη Ελλάδα η Οθωμανική κατάκτηση.
Ηέντεχνη συγκινησιακή διαστροφή και εκμετάλλευση τής σημασίας τής άλωσης της Κωνσταντινούπολης σε «Μεγάλη Ιδέα» και σε γελοιότητες περί «μαρμαρωμένου βασιλιά», ανασύστασης της πρώην Βυζαντινής Αυτοκρατορίας κ.λπ., έγινε απλώς για να διατηρηθεί ιδεολογικά ο βυζαντινισμός, για να συσκοτιστεί η ιστορική αλήθεια και για να αποτραπεί η εξαγωγή των ορθών ιστορικών συμπερασμάτων από το εν λόγω γεγονός.
Γιʼ αυτό, ακόμα και σήμερα, οι νεοέλληνες δεν έχουν αποφασίσει άν ανήκουν στο Δυτικό Πολιτισμό (τον οποίο ουσιαστικά θεμελίωσαν αυτοί, που θεωρούν ως προγόνους τους), ή στην Ασιατική Ανατολή. Αλλοιθωρίζουν αμήχανα ανάμεσα στα κοινωνικά, επιστημονικά κ.λπ. επιτεύγματα της Δύσης και στην ανατολίτική τους «παράδοση» (μια «παράδοση» εντελώς πλαστή και κατασκευασμένη, στην οποία τους κρατά εγκλωβισμένους εδώ και δεκαεπτά αιώνεςη ανατολικορθοδοξία). Αντιμετωπίζουν με κομπλεξισμό και ειρωνεία το Δυτικό Πολιτισμό και τους «κουτόφραγκους» (παρʼ όλο, που καταναλώνουν με τριτοκοσμικό νεοπλουτισμό και επιδειξισμό τα δυτικά επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα), έναν πολιτισμό, που είναι φανερό, ότι δεν μπορούν να τον κατανοήσουν στην ουσία του, αλλά,μόνο να πιθηκίζουν τα επιφανειακά του γνωρίσματα.
Όπως κάνουν πάντα οι κομπλεξικοί, αρνούνται να αξιολογήσουν συνολικά το διαφορετικό και έχουν αυτοπρογραμματιστεί να βλέπουν –ή να φαντάζονται- μόνο τα αρνητικά των Δυτικών Χωρών. Πρόκειται βέβαια για μια συνήθη «ψυχοκομπίνα» προκειμένου να ξεγελά κάποιος το αίσθημα μειονεξίας του.Την προπαγανδιστική εικόνα μιας δήθεν παρακμασμένης Δύσης βυθισμένης στην «μοναξιά», την έλλειψη «ανθρωπιάς», την «κατάθλιψη», τη …«συννεφιά» κ.λπ. αναπαράγουν συστηματικά και τα Μ.Μ.Ε. της νεοελλάδας, γνωστά άλλωστε για την δουλικότητά τους απέναντι στη χριστιανορθόδοξη εκκλησία και την βυζαντινή κοσμοαντίληψη, που αυτή διαιωνίζει.
Ενώ κατά τον ίδιο προπαγανδιστικό τρόπο εξαίρονται οι υποτιθέμενες αρετές του Έλληνα, όπως το «φιλότιμο» (έννοια νεφελώδης, που ο καθένας χρησιμοποιεί κατά βούληση και όπως τον συμφέρει), η «κοινωνικότητα» (δηλ. το γλύψιμο, οι δημόσιες σχέσεις, η αναζήτηση «μέσου» και οι τρικλοποδιές στους ικανότερους), η «φιλοξενία» (του οδηγού ταξί που κατακλέβει τους τουρίστες) και φυσικά ο ωραίος καιρός (εμείς τον φτιάξαμε) και η ομορφιά της χώρας (που την γεμίζουμε με σκουπίδια, ή την καίμε). Η αυτογνωσία δεν ήταν ποτέ στα γνωρίσματα του βυζαντινισμού, η υποκρισία όμως σίγουρα.
Συχνότατα οι νεοέλληνες αισθάνονται κατά έναν βλακώδη μυστικιστικό τρόπο, ότι υπερέχουν απέναντι στους Δυτικούς, μόνο και μόνο επειδή είναι … χριστιανορθόδοξοι, αναπαράγοντας έτσι τον πανούργο τρόπο, με τον οποίο τους κράτησε -και ουσιαστικά τους κρατάει ακόμα- απομονωμένουςαπό τον ανεπτυγμένο κόσμο, η χριστιανορθόδοξη ιδεολογία (το ίδιο ακριβώς κόμπλεξ ανωτερότητας έχουν συνήθωςκαι οι μουσουλμάνοι. που ζούν σε Δυτικές χώρες και γιʼ αυτό στην συντριπτική τους πλειοψηφία αρνούνται με πείσμα να ενσωματωθούν δημιουργικά στο Δυτικό Πολιτισμό) .
Δισεκατομμύρια άνθρωποι από όλο τον πολιτισμένο κόσμο έρχονται να αντικρύσουν από κοντά τα μνημεία των ιδρυτών του σημερινού πολιτισμού αρχαίων Ελλήνων, από τα οποία ο νεοέλληνας πιθανότατα δεν έχει περάσει ούτε απʼ έξω. Ο τελευταίος προτιμά να σέρνεται στα μοναστήρια, που λειτούργησαν ως ρεσεψιόνς για τους Οθωμανούς, να χάσκει μπροστά στα μυθεύματα περί δήθεν «κρυφού σχολειού», να προσκυνάει αγιοπτώματα και να περιμένει κανένα «θαύμα» από τον κάθε μισάνθρωπο αναχωρητή άγιο της χριστιανορθοδοξίας. Ο νεοέλληνας νιώθει πιο κοντά στα τουρκοτσιφτετελάδικα άσματα και την καταθλιπτική και μονότονη χριστιανορθόδοξη «ιερουργία», παρά στην πλούσια μουσική της Δύσης (κλασική, ή σύγχρονη), η οποία βασίστηκε στη γόνιμη ανάδειξη της δημοτικής παράδοσης των Ευρωπαϊκών λαών (ακόμα και η πλουσιότατη Ελληνική δημοτική παράδοση, που δεν διαφέρει ουσιαστικά από αυτή των υπολοίπων Ευρωπαϊκών εθνών, έχει περάσει απαρατήρητη και ανεκμετάλλευτη από τους περισσότερους νεοέλληνες μουσικούς(7)).
***
Η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης παρά την δευτερεύουσα σημασία της ως ιστορικού γεγονότος (αφού ουσιαστικά η «αυτοκρατορία» είχε πάψει προ πολλού να υφίσταται), αποτελεί για τους νεοέλληνες ένα πολιτισμικό ορόσημο: γιατί αυτό που χάθηκε τότε δεν ήταν, όπως ισχυρίζεται η δακρύβρεχτη ελληνοχριστιανική προπαγάνδα,το -μεσαιωνικό και ανθελληνικό- «Βυζάντιο», αλλά η μοναδική ιστορική ευκαιρία της μετέπειτα Ελλάδας να επανενταχθεί στην πολιτισμική πορεία, που δρομολόγησαν οι αρχαίοι Έλληνες και στην οποία βαδίζει τα τελευταία πεντακόσια χρόνια ο Δυτικός Κόσμος.
Σημειώσεις
(1) Για περισσότερα σχετικά με τη μερίδα των φιλοδυτικών του «Βυζαντίου» βλ. Τόνιας Κιουσοπούλου«Βασιλεύς ή Οικονόμος –Πολιτική εξουσία και Ιδεολογία πριν την Άλωση»,εκδόσεις Πόλις, Αθήνα2007.
(2) Όπως αναφέρεται στον Γ. Κορδάτο από τον Σμυρνάκη (Τα τελευταία χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας σ. 34).
(3) Βλ. κείμενα της εκκλησιαστικής προπαγάνδας όπως η Πατρική Διδασκαλία,
(4)Ο πληθυσμός της Πόλης έφτανε τους 100.000 κατοίκους, ίσως και κοντά στις 200.000, σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες. Μόνο στον μέσα από το Κάστρο χώρο υπήρχαν τρακόσια μοναστήρια και πάνω από δέκα χιλιάδες καλόγεροι. Ο Φραντζής (σελ. 240), γράφει, πως ο στρατός του Κωνσταντίνουαποτελούνταν από τέσσερις χιλιάδες Βυζαντινούς και δύο χιλιάδες ξένους – καθολικούς (Γενοβέζους, Βενετσάνους, Κρήτες, Ισπανούς κ.τ.λ.). Άλλοι όμως, ανεβάζουν το στρατό, που υπερασπιζόταν την Κωνσταντινούπολη σε έξη χιλιάδες Βυζαντινούς και τρείς χιλιάδες ξένους.
(5) Βλ. την αλληλογραφία του Μωάμεθ του Βʼ με τους φεουδάρχες άρχοντες της Πελοποννήσου το 1454 (παρατίθεται από τον Κωνσταντίνο Σάθα, Έλληνες στρατιώται εν τη Δύσει, σ.127).
(6) Για περισσότερα σχετικά με τη στάση και δράση των «βυζαντινών» φεουδαρχών και μετέπειτα κοτσαμπασήδων βλ. Ομάδα ενάντια στη Λήθη «Κυριαρχία και κοινωνικοί αγώνες στον ελλαδικό χώρο», εκδόσεις Αναρχική Αρχειοθήκη, Αθήνα 1996.
(7) Είναι αξιοσημείωτο ότι οι «ελληναράδες» συνθέτες μας έχουν συχνότατα εκφραστεί υποτιμητικά για τη ροκ μουσική (και ειδικά όταν την υπηρετούν Έλληνες, οι οποίοι θεωρούνται έτσι ως ξενομανείς και «αρνητές» της καταγωγής τους), τη στιγμή που η απαξιωμένη ελληνική δημοτική παράδοση, προσεγγίστηκε με σεβασμό ακριβώς από σπουδαία ελληνικά ροκ σύνολα, όπως οι AphroditeʼsChild, οι Ακρίτας και οι Socrates…
