Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Tους έχω βαρεθεί


http://www.youtube.com/user/xylinospathi

Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν,
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,
που απ’ τους άλλους θεν παλικαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά,
σ’ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί,
τους έχω βαρεθεί.

Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα,
των γραφειοκρατών η φάρα,
στήνει με ζήλο περισσό,
στο σβέρκο του λαού χορό,
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή,
την έχω σιχαθεί.

Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους,
τους Ευρωπαίους τους προφεσόρους,
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά,
αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά,
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί,
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας γδαρτάδες,
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,
με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί,
μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί.

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ’ όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.
Σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.

Μια ιστορία - μάθημα φορολογικής πολιτικής

Δέκα συμμαθητές από το Γυμνάσιο ξαναβρέθηκαν μετά από 30 χρόνια και άρχισαν να κάνουν καθημερινή παρέα. Με διαφορετική οικονομική κατάσταση ο καθένας τους, αποφάσισαν να βρίσκονται στο καφενείο/ουζερί «Το Τηνιακό» όπου έπιναν τις μπυρίτσες τους και έκαναν καθημερινό λογαριασμό 100€.

Οι 10 φίλοι συμφώνησαν επίσης να πληρώνουν τον λογαριασμό με βάση την οικονομική κατάσταση του καθενός, γεγονός που όλοι θεώρησαν δίκαιο. Έτσι πλήρωναν τον λογαριασμό ως κάτωθι (όπως περίπου πληρώνουμε τους φόρους μας):...

Όνομα, Πληρώνει, Εργασία, Εισόδημα

1 Αρτέμιος 0 ταμείο ανεργίας 5.000€
2 Βασίλειος 0 ταμείο ανεργίας 5.000€
3 Γεώργιος 0 ταμείο ανεργίας 5.000€
4 Δημήτριος 0 ταμείο ανεργίας 5.000€
5 Ευστάθιος 1€ Part time ταμίας 10.000€
6 Ζαφείρης 2€ Τεχνικός Η/Υ 15.000€
7 Ηρόδοτος 8€ Δημόσιος υπάλληλος 25.000€
8 Θεοφάνης 12€ Δικηγόρος 40.000€
9 Ιγνάτιος 22€ Γιατρός 70.000€
10 Κωνσταντίνος 55€ Επιχειρηματίας 200.000€

ΣΥΝΟΛΟ 100€

Οι φίλοι μας, πλήρως ικανοποιημένοι με την συμφωνία, βρισκόταν καθημερινά για τις μπυρίτσες τους. Ο καφετζής, ο Δήμος, που απέκτησε ξαφνικά 10 νέους πελάτες, σαν επιχειρηματικό μυαλό που ήταν, και για να μην τους χάσει από πελάτες, τους λέει ένα Σαββατόβραδο: «Επειδή είσαστε οι καλύτεροι πελάτες μου, θα σας κάνω έκπτωση 20€ στον λογαριασμό σας! Έτσι από εδώ και στο εξής θα μου δίνετε 80€ για τις μπύρες σας αντί για 100€!».

Ξαφνικά οι 10 φίλοι μας απέκτησαν ένα πρόβλημα να λύσουν: τι ποσό θα πλήρωνε τώρα ο καθένας τους εάν συνέχιχαν να πληρώνουν τον λογαριασμό όπως πληρώνουμε τους φόρους μας; Πως θα μοίραζαν την μείωση των 20€ μεταξύ των;

Ο Αρτέμιος (1ος) είπε στους υπόλοιπους ότι λογικό θα ήταν οι τέσσερις πιο φτωχοί να συνεχίσουν να μην πληρώνουν τίποτε, και οι υπόλοιποι έξι να μοιραστούν την έκπτωση ισόποσα μεταξύ των. Δηλαδή ο καθένας από τους έξι να πληρώνει 3,33€ λιγότερα. Εάν γινόταν αυτό, ο Ευστάθιος (5ος), και ο Ζαφείρης (6ος), πίνοντας δωρεάν μπύρες, θα κέρδιζαν και χρήματα καθημερινά! Αυτή η ιδέα απορρίφτηκε πάραυτα από τους υπόλοιπους!

Έτσι οι δέκα (10) φίλοι μας ζήτησαν την βοήθεια του Δήμου του καφετζή που τους πρότεινε την παρακάτω λύση:

Όνομα Πλήρωνε Πληρώνει Διαφορά % μείωσης

1 Αρτέμιος 0
2 Βασίλειος 0
3 Γεώργιος 0
4 Δημήτριος 0
5 Ευστάθιος 1€ 1€ 100%
6 Ζαφείρης 2€ 1€ 1€ 50%
7 Ηρόδοτος 8€ 5€ 3€ 38%
8 Θεοφάνης 12€ 8€ 4€ 33%
9 Ιγνάτιος 22€ 18€ 4€ 18%
10 Κωνσταντίνος 55€ 48€ 7€ 13%

ΣΥΝΟΛΑ 100€ 80€

Και οι 10 φίλοι μας είχαν κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένοι. Οι 4 πιο φτωχοί εξακολουθούν να πίνουν τις μπυρίτσες τους δωρεάν. Ο 5ος της παρέας (Ευστάθιος) δεν πληρώνει πλέον τίποτε. Οι 5 που θα συνεχίζουν να πληρώνουν τον λογαριασμό, τώρα πληρώνουν λιγότερα.

Όμως, όταν βρέθηκαν έξω από το καφενείο, άρχισαν να συγκρίνουν πόσο λιγότερο πλήρωνε ο καθένας και έτσι άρχισαν οι γκρίνιες ...;

" «Εγώ κέρδισα μόνο 1€ από την έκπτωση» είπε ο Ευστάθιος (5ος). «Αλλά ο Κωνσταντίνος κέρδισε 7€!»

" «Σωστά» είπε ο Ζαφείρης (6ος). «Και εγώ κέρδισα 1€ αλλά είναι αδικία που ο Κωνσταντίνος κέρδισε 700% περισσότερα!»

" «Αυτό είναι αλήθεια» είπε ο Ηρόδοτος (7ος). «Εγώ κέρδισα 3€ και αυτός 7€. Οι πιο πλούσιοι κερδίζουν τα πιο πολλά!» (Σ.Σ: ΑΘΑΝΑΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΑΜΕΣΩΣ ΤΟ ΕΝΤΟΠΙΣΕΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ)

" Ταυτόχρονα σχεδόν οι 4 πρώτοι (Αρτέμιος, Βασίλειος, Γεώργιος και Δημήτριος) ούρλιαζαν: «ΜΙΣΟ ΛΕΠΤΟ. Εμείς ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ. Το σύστημα εκμεταλλεύεται μονίμως τους φτωχούς!»

Οι εννιά φίλοι, όλοι δυσαρεστημένοι με τον Κωνσταντίνο που κέρδισε τα πιο πολλά, το περικύκλωσαν έξω από το καφενείο, τον έκαναν τουλούμι στο ξύλο και τον άφησαν αναίσθητοστο πεζοδρόμιο της Λεωφ. Αλεξάνδρας ...;

Την επόμενη μέρα, την Κυριακή, όπως ήταν αναμενόμενο, ο δαρμένος της παρέας, ο Κωνσταντίνος, δεν εμφανίστηκε στο καφενείο. Οι υπόλοιποι εννιά έπιναν χαρούμενοι τις μπυρίτσες τους έχοντας ταυτόχρονα βγάλει και το άχτι τους με τον Κωνσταντίνο!

Η χαρά όμως τους κόπηκε απότομα όταν ήλθε η ώρα του λογαριασμού! Τότε ανακάλυψαν ότι τα χρήματα που είχαν όλοι μαζί πάνω τους ήταν μόλις 32€... Ούτε τον μισό λογαριασμό δεν μπορούσαν να πληρώσουν γιατί τους έλειπαν τα 48€ του Κωνσταντίνου ...;

Ο καφετζής αγανακτισμένος γιατί έχασε τα λεφτά του, τους έκοψε την έκπτωση.

Οι φίλοι δεν ξαναβρέθηκαν γιατί οι 4 πρώτοι δεν είχαν λεφτά για μπυρίτσες και ο τελευταίος που έβαζε και τα περισσότερα δεν του άρεσε και πολύ το γεγονός ότι οι άλλοι έπιναν με τα λεφτά του και τον έδερναν κιόλας.

Λοιπόν, φίλοι ,συνεργάτες, συγγενείς ,συνάδελφοι, εργαζόμενοι ,άνεργοι, συμφοιτητές και δημοσιογράφοι: Έτσι ακριβώς δουλεύει και το σύστημα πληρωμής των φόρων.

Οι πιο πλούσιοι πληρώνουν τα πιο πολλά. Όταν όμως γίνεται μείωση φόρων, αυτοί που πλήρωναν τους υψηλότερους φόρους κερδίζουν τα πιο πολλά από την μείωση!

Εάν τους φορολογείς περισσότερο από τους άλλους και τους επιτίθεσαι επειδή έχουν την ευχέρεια που εσύ εκμεταλλεύεσαι, μπορεί να μην ξαναεμφανιστούν ποτέ στο «καφενείο».

Στη πραγματικότητα, μπορεί να αρχίσουν να πίνουν μπύρες σε άλλα «καφενεία», εκτός της χώρας πιθανόν, όπου η ατμόσφαιρα είναι πολύ πιο φιλική και πιθανώς οι μπύρες να κοστίζουν λιγότερο!!!

Για όσους κατάλαβαν, δεν απαιτείται εξήγηση!

Για όσους ΔΕΝ κατάλαβαν, ΔΕΝ υπάρχει εξήγηση!

πηγή:Αυτό το άρθρο, είναι παράφραση ενός ("Bar Stool Economics" ) που έγραψε ο David Kamerschen, Ph.D., Professor of Economics, University of Georgia.
http://atithasos.blogspot.com

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΤΡΩΝΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Αν πραγματικά οι αγρότες θέλουν να δούνε γιατί κάθε χρόνο γίνονται όλο και φτωχότεροι, δεν έχουν παρά να κάνουν ένα μικρό ταξίδι στην Αθήνα.

Αν θέλουν πραγματικά να δούνε πού πάνε τα κέρδη από τα προϊόντα τους, τότε καλό θα ήταν να μην κλείσουν τους δρόμους φέτος, αλλά να οργανώσουν εκδρομές με λεωφορεία, αυτοκίνητα και τρακτέρ και να κατευθυνθούν προς τα βόρεια προάστια της ΑΘΗΝΑΣ. Τα προάστια, τα οποία στην κυριολεξία τα έχτισε ο δικός τους κόπος.

ΕΚΑΛΗ – ΨΥΧΙΚΟ

Εκεί θα καταλάβουν πολλά πράγματα

Θα καταλάβουν ποιοι καταντήσανε την Αγροτική Τράπεζα από "σπίτι του αγρότη" σε "σφαγείο του αγρότη".

Θα δούνε σπίτια, που είναι ακριβότερα από ένα ολόκληρο φέουδο.

Θα δούνε ποιοι κατοικούν εκεί και αυτό δεν θα τους αρέσει καθόλου, γιατί είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που κάθε χρόνο τους μοιράζουν τις "πέτσινες" επιταγές.

Θα δούνε ΔΕΞΙΟΥΣ ΚΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ να κατοικούν ΣΕ ΒΙΛΕΣ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ

Θα δούνε ΠΙΣΙΝΕΣ μεγαλύτερες από τους ταμιευτήρες νερού, που παρακαλούνε οι αγρότες να κατασκευάσει το κράτος, για να κάνουν τη δουλειά τους.

Θα δούνε ΕΠΙΠΛΑ κήπου ακριβότερα από τα χωράφια τους.

Εκεί θα καταλάβει ο Έλληνας αγρότης πόσο μεγάλο κορόιδο είναι, που μάλωνε με τους φίλους τόσα χρόνια για το ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΤΗ ΝΔ.

ΠΡΟΤΆΣΕΙΣ
ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΑΓΡΟΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Προτείνουμε αυτήν την "βόλτα", γιατί απλούστατα κάποιοι "δουλεύουν" τους αγρότες και τους "βγάζουν" στους δρόμους, ενώ δεν πρέπει να βγουν. Ειδικά σήμερα. Ειδικά σήμερα, εν μέσω μιας τρομερής οικονομικής κρίσης και έχοντας οικονομικά αιτήματα απέναντι σε ένα σχεδόν χρεοκοπημένο κράτος. Ένα κράτος, το οποίο έχει πιο φλέγουσες υποχρεώσεις απέναντι σε κοινωνικές μερίδες πολύ πιο αδύναμες από τον αγροτικό κόσμο. Πείνα πραγματική απειλεί μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Πείνα που στους παλιούς θα θυμίζει Κατοχή.

Οι αγρότες σ' αυτόν τον "ξεσηκωμό" τους δεν έχουν την κοινωνική υποστήριξη. Δεν την έχουν, όχι επειδή δεν είναι πράγματι φτωχοί, αλλά επειδή δεν τη δικαιούνται. Η κοινωνία πληρώνει πανάκριβα τα προϊόντα τους και ούτε θέλει κι ούτε μπορεί να τα "ξαναπληρώσει". Η κοινωνία, που εργάζεται για είκοσι ευρώ την ημέρα και αναγκάζεται να πληρώνει ένα ευρώ το ματσάκι τον μαϊντανό, ούτε θέλει ούτε μπορεί να συμπαρασταθεί στους παραγωγούς. Αν αυτοί είναι αδύναμοι να εισπράξουν αυτά που η κοινωνία πληρώνει, δεν φταίει η κοινωνία. Αν η κοινωνία κατανάλωνε αυτά που παράγουν οι αγρότες στις τιμές που τους πληρώνουν οι έμποροι, θα τους στήριζε. Αυτό όμως δεν συμβαίνει. Η κοινωνία πέφτει θύμα αισχροκέρδειας και σ' αυτό φταίνε και οι αγρότες, εξαιτίας της αδυναμίας τους να ελέγξουν την κατάσταση.

Πρέπει επιτέλους οι αγρότες να καταλάβουν τι συμβαίνει. Να καταλάβουν πού συμμετέχουν και οι ίδιοι στην αρνητική κατάσταση, την οποία πληρώνουν και οι ίδιοι ως καταναλωτές. Είναι θύτες και θύματα ταυτόχρονα. Αποτελούν εθνικό κεφάλαιο και πρέπει να μάθουν να λειτουργούν ως τέτοιοι. Πρέπει να "ενηλικιωθούν" επιτέλους ως κεφαλαιοκρατία και να πάψουν να φέρονται σαν παιδιά κολίγων. Η κεφαλαιοκρατία δεν ζητάει ποτέ από το κράτος να της εξασφαλίσει την επιβίωση. Αυτό το κάνουν μόνον οι αδύναμοι κολίγες και οι απλοί εργαζόμενοι. Αυτοί οι οποίοι δεν μπορούν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους.

Η κεφαλαιοκρατία δεν ανήκει σ' αυτήν την κατηγορία πολιτών και οι αγρότες είναι κεφαλαιοκράτες. Η κεφαλαιοκρατία "παίρνει" από την αγορά μόνη της αυτό που την ενδιαφέρει. Έχει δει κανένας εργοστασιάρχες να κλείνουν δρόμους και να ζητάνε ενισχύσεις από το κράτος; Εδώ βρίσκεται το πραγματικό πρόβλημα το αγροτικού κόσμου. Δεν παίρνουν το μερίδιο που τους αντιστοιχεί από τους κλέφτες εμπόρους και προσπαθούν να μεταφέρουν τη ζημιά στο κράτος και άρα στο κοινωνικό σύνολο.

Από τα εβδομήντα λεπτά, που εισπράττει ένας αγρότης για ένα κιλό κεράσια, μέχρι τα επτά ευρώ, που πληρώνει ο καταναλωτής για τα αποκτήσει, υπάρχει μεγάλη διαφορά. Τα εβδομήντα λεπτά καθηλώνουν κάποιους στη φτώχεια και τα επτά ευρώ της αισχροκέρδειας χτίζουν επαύλεις στην Εκάλη. Σ' αυτήν τη "διαφορά" βρίσκεται απίστευτος πλούτος και εκεί πρέπει να στρέψουν το ενδιαφέρον τους οι αγρότες. Αυτόν τον πλούτο πρέπει να διεκδικήσουν, γιατί αυτό συμφέρει τόσο τους ίδιους όσο και την κοινωνία.

Αν οι αγρότες δικαιούνται να ζητήσουν κάτι από το κράτος, αυτό δεν είναι χρήματα. Είναι κεφαλαιοκράτες και πρέπει να ζητήσουν από το κράτος "κανόνες" της αγοράς. Να ζητήσουν από το κράτος να βγάλει τα "λαμόγια" των Καρτέλ από την αγορά. Αυτό δικαιούνται και αυτό τους συμφέρει να ζητήσουν. Τα λίγα ευρώ δεν τους λύνουν κανένα πρόβλημα. Τους διατηρούν σε μια "κωματώδη" κατάσταση μέχρι την επόμενη φορά, που θα τους "βιάσουν" οι έμποροι. Μόνον οι νόμοι τους λύνουν τα προβλήματα άπαξ. Οι νόμοι, που τους προστατεύουν από τους εμπόρους και τους κλέφτες.

Αν είναι να ζητήσουν κάτι από το κράτος, αυτά είναι κάποια πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Να ζητήσουν χώρους στις μεγάλες πόλεις, για να λειτουργούν δικές τους αγορές για να εισπράττουν οι ίδιοι το σύνολο του κέρδους της παραγωγής τους. Να ζητήσουν νομοθεσία εξοντωτική για όσους εμπόρους "βαπτίζουν" ξένα προϊόντα σε ελληνικά. Να ζητήσουν αυστηρό έλεγχο των εισαγωγών με συμμετοχή και των ιδίων στα ελεγκτικά κλιμάκια. Να απαιτήσουν από τους μεταποιητές των προϊόντων τους να πληρώνονται βάση της τελικής τιμής διάθεσης των προϊόντων.

Από εκεί και πέρα τα πάντα είναι θέμα οργάνωσης. Οι αγρότες δεν είναι πλέον οι αγράμματοι κολίγες των προηγούμενων αιώνων. Μπορούν να σκεφτούν επιχειρηματικά και να δράσουν ανάλογα. Έχουν πληρώσει τόνους χρήματος για να μορφώσουν τα παιδιά τους. Πρέπει να ξαναφτιάξουν τους συνεταιρισμούς τους, για να μην τους βρίσκουν οι έμποροι μόνους και αδύναμους ν' αντιδράσουν. Να τους φτιάξουν μόνοι τους στα πρότυπα των ανωνύμων εταιρειών και να μην τους αφήσουν να μετατραπούν σε κομματικά "τεμπελοστάσια" της διαφθοράς. Να πάρουν δάνεια ως συνεταιρισμοί, για να πάρουν στα χέρια τους το έλεγχο της μεταποίησης των προϊόντων τους. Να δημιουργήσουν ανάπτυξη στον τόπο τους, για να μην κάνουν τα προϊόντα τους τον "τουρισμό" της αισχροκέρδειας. Να δώσουν εργασία στα παιδιά τους και να μην τα "παρκάρουν" άνεργα στα δυάρια των Πατησίων. Να δημιουργήσουν συνεταιριστικό δίκτυο διανομής, για να ελέγχουν οι ίδιοι την αγορά.

Απλά πράγματα, τα οποία συμφέρουν τόσο τους ίδιους όσο και την κοινωνία. Να παίρνουν τα τριπλάσια από αυτά που τους δίνουν οι έμποροι σήμερα και ταυτόχρονα τα προϊόντα τους να είναι φτηνά για την κοινωνία. Να πληρώνονται δύο ευρώ τα κεράσια και οι καταναλωτές να τα αγοράζουν εύκολα. Αυτό είναι το ζητούμενο. Γι' αυτό μιλάμε για "ωρίμανση" του αγροτικού κόσμου.

Σήμερα στρέφονται εναντίον του κράτους και κάποιοι στα βόρεια προάστια της Αθήνας γελάνε μαζί τους. Γελάνε, γιατί αυτοί θα έχουν μεγαλύτερα κέρδη από τις αγροτικές κινητοποιήσεις απ' ό,τι οι ίδιοι οι αγρότες. Γελάνε, γιατί το κράτος θα κληθεί να πληρώσει τη δική τους "ευκαιρία" να ξανακάνουν τα ίδια εγκλήματα και την επόμενη χρονιά. Γελάνε, γιατί στα δικά τους σαλόνια θ' αποφασίσουν οι Γιωργάκηδες και οι Κωστάκηδες πόσα "ψίχουλα" θα τους δώσουν.

Ο κυρίαρχος προσανατολισμός της αγροτικής πολιτικής του ΕΑΜ Β’ είναι ένας και μοναδικός. Η απόλυτη επικράτηση του παραγωγού έναντι του εμπόρου. Η απόλυτη επικράτηση αυτού που έχει περιουσία, που εργάζεται και που έχει έξοδα παραγωγής, έναντι του "αεριτζή" και τεμπέλη εμπόρου. ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ ΠΟΣΟΣΤΩΝ ΣΤΗ ΜΟΙΡΑΣΙΑ ΤΩΝ ΚΕΡΔΩΝ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ. Στόχος του είναι ο απόλυτος έλεγχος της "διαδρομής" ενός προϊόντος από το χωράφι μέχρι το "ράφι" του σούπερ μάρκετ. Στόχος του είναι να "κοπούν" τα χέρια των τεμπέληδων, που μπαίνουν σ' αυτήν τη "διαδρομή". Η αγορά μπορεί να ικανοποιήσει τον αγρότη. Το έχει αποδείξει ότι μπορεί να το κάνει με τις τιμές που πληρώνει ο καταναλωτής για τα αγροτικά προϊόντα. Η αγορά σήμερα δεν το κάνει, γιατί απλά δεν μπορεί να "χορτάσει" τα παράσιτα του εμπορίου.

Το ΕΑΜ Β’ είναι υπέρ της ελεύθερης αγοράς, αλλά όχι υπέρ της ανεξέλεγκτης "ζούγκλας". Αυτή η "ζούγκλα" είναι εχθρός του και σ' αυτήν θα προσπαθήσει να βάλει τάξη. Για όσο διάστημα κάποιους θα τους συμφέρει αυτή η "ζούγκλα", τίποτε δεν θα αλλάζει. Για όσο διάστημα αυτοί οι κερδοσκόποι θα είναι οι "χορηγοί" των μεγάλων κομμάτων, οι πολιτικοί θα "δουλεύουν" τους αγρότες. Αυτούς τους πολιτικούς και τα ξένα αφεντικά τους έχει εχθρούς το ΕΑΜ Β' και αυτοί πρέπει να είναι οι εχθροί και του αγροτικού κόσμου.

Ελεύθερη αγορά δεν είναι να βρεις τον φτωχό παραγωγό και να του πιεις το αίμα.

Ελεύθερη αγορά δεν είναι να πας στην αγορά και ελέγχοντας την παραγω­γή, να εκβιάζεις τον καταναλωτή.

Ελεύθερη αγορά δεν είναι να πάει κάποιος με ακάλυπτες επιταγές και να εμφανιστεί στην αγορά μέσα σε μια νύχτα με παραγωγή στα χέρια του μεγαλύτερη από την παραγωγή ολόκληρης της Θεσσαλίας.

Ελεύθερη αγορά είναι να υπάρχουν νόμοι και κανόνες, που συμφέρουν το κοινωνικό σύνολο. Ελεύθερη αγορά υπάρχει όταν δεν αδικούνται οι παραγωγοί και οι εργαζόμενοι και ταυτόχρονα δεν πέφτουν θύματα λεηλασίας οι καταναλωτές.

Το ΕΑΜ Β’ θα στηρίξει τους αγρότες στον αγώνα τους. Θα στηρίξει τη βάση της κεφαλαιοκρατίας στην Ελλάδα. Θα στηρίξει τον παραγωγικό κόσμο της γης, ο οποίος σήμερα εργάζεται σκληρά και λεηλατείται ασυστόλως. Στα χέρια των αγροτών βρίσκεται η λύση των προβλημάτων τους. Τα γνωστά μεγάλα κόμματα πρόδωσαν τους αγρότες και πρέπει να τιμωρηθούν. Μόνον με αυτόν τον τρόπο μπορεί η επαρχία να πάψει να αιμορραγεί πληθυσμιακά. Μόνον με αυτόν τον τρόπο μπορεί να επιτευχθεί η εθνοσωτήρια αποκέντρωση.
Τραϊανού Παναγιώτης
Πρόεδρος του Ε.Α.Μ. Β’

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Το ελληνικό... χρυσωρυχείο

Οι μόνιμοι εφιάλτες του νεοελληνικού κράτους

Την οικονομική αδυναμία της χώρας μας εκμεταλλεύονταν ξένοι δανειστές ακόμα και από τα χρόνια της Επανάστασης του 1821

Το τελευταίο διάστημα στις καθημερινές συζητήσεις έχει εισβάλει, εκτός των άλλων οικονομικών «γρίφων», και το spread. Η άγνωστη στους μη ειδικούς ορολογία, που εκφράζει τις διαφορές στις αποδόσεις των ομολόγων και τα επιτόκια δανεισμού, δεν είναι τόσο κακόηχη, όσο, ας πούμε, η τοκογλυφία. Περί συνωνύμου, όμως, πρόκειται...
Ετσι κι αλλιώς, οι καταστάσεις που σηματοδοτεί o ξενικός όρος, έχουν την ηλικία του νεοελληνικού κράτους. Αφού είναι συνυφασμένες με τη χρέωση και υπερχρέωση της Ελλάδας από τα χρόνια ακόμη της Επανάστασης του 1821.
Ισως φαίνεται περίεργο σε μερικούς, αλλά η φύση των διεθνών χρηματαγορών, από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα, δεν άλλαζε ουσιαστικά. Λίγο-πολύ διατηρήθηκε η ίδια ολόκληρο τον 20ό αιώνα και τα χρόνια της παγκοσμιοποίησης. Οπως η επιδίωξη των κεφαλαιούχων-δανειστών κάθε εποχής για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κέρδος.
Στο πλαίσιο αυτό καταγράφεται ένα ελληνικό ιστορικό παράδοξο. Παρά τις στάσεις πληρωμών της Ελλάδας, κατά καιρούς, οι ξένοι δανειστές έτρεφαν ιδιαίτερη προτίμηση στα «ελληνικά χαρτιά». Αυτός... ο φιλελληνισμός των ξένων δανειστών οφείλεται, βεβαίως, στις μεγαλύτερες αποδόσεις κεφαλαίων. Στην Ελλάδα ήταν συνήθως υψηλότερες από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Το φαινόμενο έχει τεκμηριωθεί στατιστικά από τους εγκυρότερους Ελληνες οικονομολόγους του περασμένου αιώνα, όπως ο Α. Ανδρεάδης και ο Α. Αγγελόπουλος.

Πτώχευση
Το «παράδοξο» έχει φυσικά τις εξηγήσεις του, τόσο στη σφαίρα της πολιτικής όσο και της οικονομίας.
Ανασκοπώντας τα κάθε είδους εξωτερικά δάνεια από συστάσεως του ελληνικού κράτους μέχρι και την πτώχευση του 1932 ο Α. Αγγελόπουλος, στο κλασικό έργο του «Το δημόσιο χρέος της Ελλάδος», συμπεραίνει: «Η εκ μέρους των ξένων κεφαλαιούχων τακτική, κατά τα πρώτα ιδία συναφθέντα εξωτερικά δάνεια, εδημιούργησε την αδυναμίαν της χώρας όπως εκπληρώση τας εκ των εξωτερικών δανείων υποχρεώσεις της. Εάν κατεβάλλετο ολόκληρον το προϊόν των πρώτων δανείων, διαφορετική θα ήτο η οικονομική και δημοσιονομική κατάστασις και αλλοία θα απέβαινεν η όλη εξέλιξις της πολιτικής ζωής της χώρας...»
Στην κατηγορία αυτή ανήκουν όλα σχεδόν τα δάνεια πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά και την κατοπινή περίοδο έως τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. «Εάν η έκδοσις των μεταπολεμικών δανείων ήτο ανάλογος προς τας αντιστοίχους εκδόσεις των αγγλικών και γαλλικών δανείων, ιδία εάν οι τόκοι ήσαν χαμηλότεροι και αι τιμαί εκδόσεως ανώτεραι, η δε απόσβεσις βραδυτέρα, το Ελληνικόν κράτος δεν θα περιήρχετο τόσον ταχώς εις την δυσχερή θέσιν...» προσθέτει ο Αγγελόπουλος.
Ισως, θεωρήσει κάποιος ότι τούτες οι διαπιστώσεις ισχύουν αποκλειστικά για ένα μακρινό παρελθόν. Λάθος! Ο καθηγητής Γ. Β. Δερτιλής στην πρόσφατη «Ιστορία του ελληνικού κράτους» διαπιστώνει ότι δεν υπάρχουν και μεγάλες διαφορές μεταξύ των αιώνων στη λογική των αγορών: «Αυτό δεν είναι περίεργο.
Περίεργο είναι ότι από το 1879 (όταν άρχισε ο μαζικός δανεισμός της Ελλάδας από το εξωτερικό) έως το 2000, παρά τις εν τω μεταξύ παύσεις πληρωμών του ελληνικού Δημοσίου, η επενδυτική διάθεση των αλλοδαπών κεφαλαιούχων για ελληνικά κρατικά χρεόγραφα ανανεωνόταν κάθε φορά αμείωτη. Τα αίτια αυτής της σταθεράς ευμένειας ήταν πολλά...»
Πρόθυμοι δανειστές για να εκμεταλλευτούν τις ανάγκες πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Οσο, τουλάχιστον, υπάρχουν διεθνείς χρηματαγορές και κερδοσκοπικά κεφάλαια. Το ζήτημα είναι οι όροι των δανείων, πώς διαμορφώνονται και ο προορισμός των δανείων.
Στάσεις πληρωμών και διακανονισμοί
Σε κάθε μεγάλη διεθνή οικονομική κρίση η Ελλάδα βιώνει παρόμοιες καταστάσεις. Βρίσκεται υπερχρεωμένη, περιέρχεται στις παγκόσμιες χρηματαγορές και δανείζεται πανάκριβα. Μερικές φορές... χτυπάει και κανόνι!
Από την άποψη αυτή έχουν τη σημασία τους τα οικονομικά βιώματα στις αρχές των δεκαετιών του 1890, του 1930 και του 1970. Στην πρώτη περίπτωση, η Ευρώπη και ο κόσμος διένυε την τελευταία φάση της Μεγάλης Υφεσης του 1873-1896. Στη δεύτερη, τα χρόνια της κρίσης, που ακολούθησαν το κραχ του 1929. Στην τρίτη, την περίοδο της «πετρελαϊκής κρίσης». Στις δύο πρώτες περιόδους, προς το τέλος των κρίσεων, η Ελλάδα κήρυξε χρεοκοπία και στάση πληρωμών. Στην τρίτη, υλοποιήθηκαν προγράμματα οδυνηρής λιτότητας για τους πολλούς.

Φυσικά, οι εποχές διαφέρουν ριζικά μεταξύ τους. Ακόμη ριζικότερα το σήμερα με όλες τις άλλες περιόδους. Δεν υπάρχει, πια, η μοναχική και ανάδελφη δραχμή, αλλά το «πολύτεκνο» ευρώ. Η υπερχρέωση, όμως, είναι κοινός παρονομαστής. Το ίδιο ο επαχθέστατος δανεισμός, σε σχέση με άλλες χώρες, αλλά και τα κερδοσκοπικά παιχνίδια σε βάρος της ελληνικής οικονομίας.
Χρεωκοπίες και στάσεις πληρωμών:
1827 και 1843: Παύση πληρωμών στους κάθε φορά ξένους δανειστές της χώρας (δάνεια ανεξαρτησίας και της πρώτης οθωνικής περιόδου).
1827-1878: Διεθνής (άτυπος) οικονομικός έλεγχος και ουσιαστικός αποκλεισμός από τις διεθνείς χρηματαγορές λόγω των παλαιών χρεών.
1878-1879: Συμβιβασμός ελληνικού δημοσίου με δανειστές και έναρξη νέας δανειακής περιόδου.
1893: Παύση πληρωμών («Δυστυχώς επτωχεύσαμεν»).
1898: Συμβιβασμός μετά την ήττα στον «ατυχή Ελληνοτουρκικό πόλεμο» του 1897.
1898-1926: Επιβολή διεθνούς οικονομικού ελέγχου (ΔΟΕ).
1898-1920: Επανάληψη πληρωμών.
1921: Παύση πληρωμών (μερική).
1928-1932: Συμβιβασμοί με δανειστές.
1932: Παύση πληρωμών (χρεοστάσιο).
1932-1933: Επανάληψη πληρωμών και διακανονισμός.

Τα υψηλότερα επιτόκια
Από τη μελέτη των ελληνικών δανείων μέχρι την πτώχευση του 1893, μεταξύ των άλλων, προκύπτουν μερικά αποκαλυπτικά. Ο εξωτερικός δανεισμός κατά την οθωνική περίοδο «έτρεχε» όλον τον 19ο αιώνα και για την αποπληρωμή του απαιτήθηκε ποσό τριπλάσιο της πραγματικής αξίας του. Οταν η Ελλάδα κατέβαλλε κανονικά τα τοκοχρεολύσια αυτών των δανείων, χρειαζόταν για την αποπληρωμή τους να δαπανά περίπου το 40% των πάσης φύσεως κρατικών εσόδων. Ολο τον αιώνα τα ελληνικά κρατικά ομόλογα έχει υπολογιστεί ότι αποδίδανε στους δανειστές συνολικά τόκο 9-12%. Υπέρογκος και, σε κάθε περίπτωση, πολύ μεγαλύτερος, από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.
Η πορεία της οικονομίας ήταν προδιαγεγραμμένη
Μοντέλο χρεοκοπίας
Στην Ελλάδα διαχρονικά ο δανεισμός από εργαλείο ανάπτυξης, όπως είναι η φυσιολογική κατάσταση, μετατρεπόταν σε μέσο επιβίωσης και, τελικά, σε μηχανισμό εξάρτησης. Είναι σωστή η διαπίστωση ότι το «μοντέλο» του ελληνικού καπιταλισμού συνεπάγεται περιορισμούς στην εθνική ανεξαρτησία της χώρας.
Αφαίμαξη...
Το... spread για τα πρώτα μεγάλα δάνεια της Ελλάδας από τις διεθνείς χρηματαγορές ήταν περίπου διπλάσιο από τον μέσο διεθνή όρο. Εκτός των άλλων επαχθών προϋποθέσεων συνήθως στους δανειστές δινόταν εγγύηση τα έσοδα του Δημοσίου από τελωνεία, φορολογία καπνού, πετρελαίου, αλατιού, σπίρτων...
Η σύγκριση
Μια τετραετία πριν ξεσπάσει η διεθνής οικονομική κρίση του 1929 ο εξωτερικός δανεισμός της Ελλάδας, στις χρηματαγορές Λονδίνου και Ν. Υόρκης, γινόταν με επιτόκια από 7,05% - 9,02 %. Την ίδια περίοδο όλα τα μη ελληνικά δάνεια, στις ίδιες αγορές, είχαν επιτόκια από 3,99 - 4,5ο%.
Από τον «μαύρο» Δεκέμβριο του 1893 στον «μαύρο» Απρίλιο του 1931
Το ίδιο «έργο» σε κάθε μεγάλη κρίση
Η Ελλάδα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1870 ήταν ουσιαστικά αποκλεισμένη από τις διεθνείς χρηματαγορές. Λόγω διεθνών συγκυριών επιτεύχθηκε «συμβιβασμός» προς το τέλος της για τους όρους αποπληρωμής των παλιών δανείων της. Θεωρητικά ο δανεισμός αποσκοπούσε στη χρηματοδότηση της ελληνικής ανάπτυξης, όπως εννοούνταν εκείνη την περίοδο (κρατικός μηχανισμός και ιδιαίτερα ο στρατός, κατασκευή ορισμένων μεγάλων έργων υποδομής κ.ά.) Ο καθηγητής Γ. Β. Δερτιλής συμπεραίνει συνολικά για την περίοδο:
«Οι ελληνικές κυβερνήσεις βρέθηκαν μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση: απέκτησαν τη δυνατότητα να δανειστούν ποσά πρωτοφανή για την Ελλάδα, σε μια παγκόσμια αγορά κεφαλαίων, της οποίας τους όρους σχεδόν αγνοούσαν.
Παρ’ όλη την άγνοια ίσως και λόγω αυτής, οι διαπραγματεύσεις άρχισαν ταχύτατα μετά τον συμβιβασμό. Και οι ελληνικές κυβερνήσεις ενέδωσαν πρόθυμα στις χρυσοφόρες σειρήνες. Το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας, από περίπου 168.000.000 που ήταν τα 1876, είχε σχεδόν διπλασιαστεί έως τα 1884, είχε τετραπλασιαστεί έως το 1887, είχε επταπλασιαστεί έως το 1893...»
Φορολόγηση
Επειδή το τελευταίο διάστημα συνηθίζεται η «μετάφραση» του δημόσιου χρέους σε κατά κεφαλήν ετήσιο χρέος, αυτά τα νούμερα σημαίνουν: από 5 δραχμές για κάθε Ελληνα το χρέος έφτασε στις 30. Για να καλυφθούν οι δαπάνες του δημόσιου χρέους ακολουθήθηκε ο εύκολος δρόμος της φορολόγησης. Υπερδιπλασιάστηκε ανάμεσα στα 1875 και 1890. Από 18 δραχμές έφθασε περίπου στις 30 τον χρόνο για κάθε πολίτη!
Μοιραία στις αρχές της δεκαετίας του 1890 τα φορολογικά έσοδα είχαν σχεδόν εξαντληθεί, τουλάχιστον ως προς τους έμμεσους φόρους. Τα έσοδα δεν επαρκούσαν για την κάλυψη των αναγκών εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους. Η χώρα μπήκε σ΄ έναν ατέρμονα φαύλο κύκλο δανεισμού. Τα τοκοχρεολύσια πληρώνονταν με νέα δάνεια κ.ο.κ.
Επιπλέον, στο πλαίσιο νέων εξάρσεων της διεθνούς οικονομικής κρίσης επιδεινώθηκαν δραματικά οι όροι του δανεισμού. Ολα αυτά σε συνδυασμό με μια ακόμη σταφιδική κρίση γύρω στο 1892, που ήταν η βάση του εξαγωγικού εμπορίου, τις συνεχείς μειώσεις ισοτιμίας της δραχμής και την απροθυμία δανειστών έφεραν το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χ. Τρικούπη τον «μαύρο» Δεκέμβριο του 1893.
Τέσσερις δεκαετίες αργότερα η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας έχει αρκετές ομοιότητες. Ο Ελ. Βενιζέλος «έπαθε» περίπου ό,τι και ο Τρικούπης. Μόνο που τότε «μαύρος» ήταν ο Απρίλιος του 1932 κι όχι ο Δεκέμβριος. Ολη την προηγούμενη δεκαετία η Ελλάδα είχε συνάψει από εξωτερικό δανεισμό ονομαστικής αξίας 15,5 εκατ. δραχμές. Το πραγματικό ποσό που εισπράχτηκε ήταν 13,5 εκατ. και το μέσο πραγματικό επιτόκιο έφτανε το 8% για 33 χρόνια (μέσος χρόνος). Οι όροι ήταν από τους χειρότερους που ίσχυαν παγκοσμίως για κυρίαρχα κράτη.
Ενας από τους βασικούς λόγους του χρεοστασίου της εποχής ήταν ακριβώς αυτός...
Το ελληνικό... χρυσωρυχείο
Εχει υπολογιστεί από οικονομολόγους και ιστορικούς της οικονομίας ότι οι αποδόσεις των ελληνικών χρεογράφων-ομολόγων μέχρι το 1932 ήταν πάντα υψηλότερες μέχρι πολύ υψηλότερες από αντίστοιχες άλλων χωρών. Η φύση του ελληνικού δανεισμού (συνήθως για κάλυψη δαπανών κι όχι για ανάπτυξη), οι πιεστικές και επείγουσες πάντα ανάγκες του ελληνικού δημοσίου και οι πολιτικές εξάρτησης της χώρας την έκαναν ελκυστική για κεφαλαιούχους και κερδοσκόπους. Τη στιγμή που οι αποδόσεις στ’ άλλα ευρωπαϊκά κράτη κυμαίνονταν στο 1-6% και οι ευρωπαϊκές τράπεζες πρόσφεραν τόκο 1,5-2,5%, η Ελλάδα πλήρωνε, τελικά, μέχρι και 15%!
Έθνος Τ. Κατσιμάρδος

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

Γερμανία - Ελλάδα 0-1

Η ευχάριστη είδηση της ημέρας.

http://www.youtube.com/user/RosenzweigBenjamin

Το τραγούδι της γρίπης των χοίρων


http://www.youtube.com/user/PutnamPig

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

Έρημα χωριά λίγο έξω απ' τα σύνορα βλέμματα θεριά, άλλου κόσμου μαχαιριά…

Το τραγούδι είναι από τον δίσκο "Έρημα χωριά" του Αλβανού συνθέτη Dasho Kurti.



http://www.youtube.com/user/SyriaLovesGreece

Έρημα χωριά

Έρημα χωριά
μέσ' το τρένο για τα σύνορα
άνοιξη βαριά στης καρδιάς τη ζυγαριά
άγνωστα πουλιά μέσ' τα φύλλα που θροΐζουν
και σε τόπους που μυρίζουνε βροχές, άγριες βροχές
μυρίζουνε βροχές, άγριες βροχές.

Έρημα χωριά
σαν το δάκρυ μου που κράτησα
σαν τα μάτια σου π' αγάπησα
και τα παίρνω μακριά σαν τα έρημα χωριά
σαν τα έρημα χωριά.

Έρημα χωριά
λίγο έξω απ' τα σύνορα
βλέμματα θεριά, άλλου κόσμου μαχαιριά
άλλου κόσμου η μαχαιριά.

Τώρα νοσταλγώ
τα φιλιά που δε μετρήσαμε
τα τραγούδια π' αγαπήσαμε
και τα παίρνω μακριά σαν τα έρημα χωριά
σαν τα έρημα χωριά.