Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Ο Διαχωρισμός των Ελλήνων σε συστημικούς και μη

Το ελληνικό Απαρτχάιντ


Ο Διαχωρισμός των Ελλήνων σε συστημικούς και μη (Απαρτχάιντ είναι ο Διαχωρισμός στη γλώσσα των Αφρικάανς), κρατάει πολλές δεκαετίες, ίσως και από την απαρχή του Νεοελληνικού κράτους. Ανάλογα με την πλευρά που βρίσκεται κάποιος, είναι είτε αποδέκτης της αναδιανομής από τους μη-έχοντες, είτε δότης προς τους έχοντες.

Τώρα που προδιαγράφεται η κατάρρευση εσόδων καθώς οι περισσότεροι μη-έχοντες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις ορέξεις του Ελληνικού Απαρτχάιντ, θα αντικρύσουμε ενδιαφέρουσες εκτροπές του συστήματος σε σύντομο χρόνο.

Οι δικαστικοί έκαναν μόνο την αρχή.
...
Οι ελληνικές φυλακές, απαραίτητο συστατικό του ελληνικού "Διαχωρισμού", ήδη στοιβάζουν 12.500 κρατούμενους αντί της χωρητικότητας 9.500 για την οποία είναι σχεδιασμένες.

Σε τριτοκοσμική κατάσταση, οι καταδικασθέντες από το παρόν δικαστικό σύστημα (το οποίο δίνει στον εαυτό του αναδρομικές αυξήσεις ενόσω 2 εκατομμύρια Έλληνες είναι άνεργοι και ταυτόχρονα βαριά φορολογούμενοι) υπόκεινται όχι σε σωφρονισμό αλλά σε σωματική και ψυχολογική εξάντληση.

Αυτή τη στιγμή 4.500 κρατούμενοι συμμετέχουν σε Απεργία Πείνας για όγδοη ημέρα, διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες του σωφρονιστικού συστήματος που επιδεινώνονται εκ σχεδιασμού στο νέο νομοσχέδιο.

Σε μια πρωτοτυπία για δημοκρατικό καθεστώς, το σχετικό νομοσχέδιο εξομοιώνει τους υποδίκους με τους καταδίκους καταργώντας το τεκμήριο της αθωότητας που κατοχυρώνεται από την Ευρωπαϊκή Συνθήκη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).

Ποινικοί κρατούμενοι με αδικήματα οποιασδήποτε βαρύτητας, που παρέχουν πληροφορίες, αληθείς ή ψευδείς, σχετικές με την εξάρθρωση τρομοκρατικής οργάνωσης, ανταμείβονται με αποφυλάκιση.

Δηλαδή δίνει τη δυνατότητα στους δικαστές να βάζουν μέσα στη φυλακή όποιον θέλουν και για όσο θέλουν με μια απλή κατηγορία. Οι ίδιοι δικαστές που δίνουν αναδρομική αύξηση στον εαυτό τους ενόσω 250.000 Έλληνες τρώνε σε συσσίτια.

Με βάση τα παραπάνω μπορεί θα δούμε να αποφυλακίζονται πρόωρα βιαστές, και έμποροι ναρκωτικών, οι οποίοι δε θα έχουν κανέναν ηθικό φραγμό στο να φορτώσουν έναν αναρχικό με μερικές ακόμη κατασκευασμένες κατηγορίες, ούτε κάποια κύρωση αν ποτέ αυτές οι κατηγορίες αποδειχθούν ψευδείς.

Τα παραπάνω γίνονται ακόμη σημαντικότερα εν όψει της επαπειλούμενης κάθειρξης 3.000.000 Ελλήνων για ληξιπρόθεσμα χρέη προς το κράτος άνω των 5.000 ευρώ. Πρέπει να σκεφτεί καθένας μας αν η καταπάτηση των συνθηκών ανθρώπινης διαβίωσης που βλέπαμε στο φίλμ "Εξπρές του μεσονυχτίου" για τις τουρκικές φυλακές εκείνης της εποχής, ήταν μόνο εισαγωγή για το πού βαδίζουμε ως κοινωνία αναφορικά στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ανεξαρτήτως αδικήματος, ένα δημοκρατικό κράτος, ως νομικό πρόσωπο της κοινωνίας, δεν έχει ηθική βάση για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κανενός, ακόμη και αν εκείνος έχει καταπατήσει τους νόμους του.

...

Η κατάσταση στην ελληνική οικονομία δυσκολεύει καθώς εξαντλούνται τα αποταμιευτικά αποθέματα των ιδιωτών, ενόσω η πιστωτική συρρίκνωση κάνει οποιαδήποτε “Ελληνική Ανάπτυξη” ανέκδοτο δυο λέξεων.

Η δεδομένη πλέον αδυναμία μεγάλου μέρους του οικονομικά ενεργού πληθυσμού να ανταπεξέλθει στις αυθαίρετες φορολογικές απαιτήσεις του ελληνικού κράτους, φαίνεται στον αποδεκατισμό των ιδιωτικών αποταμιεύσεων που συνεχίζουν να μειώνονται μετά από 7 χρόνια κρίσης. Η μείωση της ύφεσης (δηλαδή του ρυθμού επιδείνωσης των οικονομικών μεγεθών) φυσικά δεν αποτελεί βελτίωση, απλά επιβράδυνση της κατρακύλας.

Είναι επίσης ξεκάθαρο πως η προσχεδιασμένη ύφεση που έχει αφαιρέσει 26% από το ΑΕΠ από την αρχή της κρίσης ως σήμερα στα πλαίσια της ηθελημένης Εσωτερικής Υποτίμησης, δεν έχει ισομεριστεί σε όλους στην κοινωνία. Ειδικά εκείνους που βρίσκονται με μηδενικό εισόδημα, αλλά κατέχουν περιουσιακά στοιχεία από την πρότερη εργασιακή ζωή τους, να καλούνται να πληρώσουν φόρο επί "τεκμαρτού εισοδήματος" εκποιώντας την νόμιμη περιουσία τους. Αυτό αντίκειται στο άρθρο του Συντάγματος που δικαιώνει αποζημίωση για την απαλλοτρίωση μέρους της περιουσίας κάθε Έλληνα πολίτη, όμως δεν συγκίνησε την δικαστική εξουσία.

Η δικαστική εξουσία πρόσφατα αποφάνθηκε επίσης ότι το κράτος μπορεί να κατάσχει μονομερώς και χωρίς πρότερη ειδοποίηση την περιουσία των Ελλήνων. Η ίδια δικαστική εξουσία που αποφάσισε αυξήσεις για τον εαυτό της και τους ένστολους.

Ακολουθούν πλείστοι άλλοι που νέμονται τα λάφυρα του Διαχωρισμού εδώ και δεκαετίες, και φυσικά δεν αναφερόμαστε μόνον σε δημοσίους υπαλλήλους, αλλά σε εκείνο το πλέγμα ιδιωτικών, συντεχνιακών και δημοσιο-γραφειοκρατικών συμφερόντων που μοιράζονται τον πλούτο που δημιουργεί η κοινωνία μέσω της διάβρωσης των μηχανισμών εξουσίας.

Αν συνυπολογιστούν τα διάφορα ευρωπαϊκά πακέτα της προηγούμενης 30ετίας (πάνω από τα 100 δις ευρώ), σε συνδιασμό με το άθροισμα των φόρων που έχουν εισπραχθεί στο ίδιο διάστημα (περί τα 600 δις) συν το άθροισμα του χρέους (400 δις χωρίς το PSI) αλλά και το σύνολο των εσόδων των κρατικών μονοπωλίων που ονομάζονται κατ΄ευφημισμόν ΔΕΚΟ (200, 500, 700 δις κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει καθώς συχνότατα οι ισολογισμοί ήταν πλασματικοί), τότε βλέπουμε πόσο πλούτο έχει αφαιρέσει η προνομιούχα τάξη του ελληνικού Διαχωρισμού από την Ελλάδα.

Όταν ο κ. Πάγκαλος έλεγε “Μαζί τα φάγαμε”, σε εκείνους απευθυνόταν, και όχι στο μέσο Έλληνα.

Το γεγονός ότι η κρίση έχει εξατμίσει πάνω από το ένα τέταρτο της ελληνικής οικονομίας προφανώς είναι αδιάφορο στους αποφασίζοντες.  Μάλιστα περί τους 2.000.000 ανέργους/αέργους της ιδιωτικής οικονομίας έχει εξανδραποδίσει η επιλεκτική απονομή του κόστους της εσωτερικής υποτίμησης.

...

Ταυτόχρονα μια μεγάλη μερίδα των “προστατευόμενων” του πολιτικού συστήματος έχει ελάχιστα επηρεαστεί, ως και επωφεληθεί από την κρίση, καθώς είδαν την αγοραστική τους δύναμη σε αγορά ή ενοικίαση ακινήτων, σε αγορά υπηρεσιών, αρκετών προϊόντων, αλλά και αυτοκινήτων και πολλών άλλων να πολλαπλασιάζεται. Κάποιοι ωφελήθηκαν από το ελληνικό "Μεγάλο Κράχ", και συνεχίζουν να ωφελούνται. Τώρα μάλιστα με τη μοιρασιά της λείας του πλεονάσματος, θα ωφεληθούν κι άλλο.

Φημολογείται μάλιστα ότι σημαντικό μερίδιο των ΝΠΙΔ του δημοσίου έχουν αρνηθεί να εφαρμόσουν το Εθνικό Μισθολόγιο, διότι δήθεν τα κρατικά μονοπώλια που διαχειρίζονται είναι “ιδιωτικές επιχειρήσεις”. Σε καθένα, μια δράκα συνδικαλιστών διασφαλίζει τις απολαβές των, εκβιάζοντας τις εκάστοτε κυβερνήσεις με κοινωνικό χάος που θα προκαλέσουν εκτροχιάζοντας το μονοπώλιό τους αν δεν υποκύψει η κοινωνία στις εκτός τόπου και χρόνου οικονομικές απαιτήσεις τους. Ως τώρα νικούν.

Ταυτόχρονα, οι επερχόμενες εκλογές στην Τουρκία τον Αύγουστο, και η νεότευκτη εξισλαμιστική επεκτατική στόχευση του υπό σχηματισμό χαλιφάτου της γεωπολιτικής μας γειτονιάς, υπόσχονται αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσες ανατροπές στην ευρύτερη περιοχή μας.

Ελπίζω μόνο όλα αυτά να μην μας βρουν ανίκανους να αντιδράσουμε ως χώρα, επειδή είμαστε απασχολημένοι να διασφαλίζουμε προνόμια στους συστημικούς του Διαχωρισμού μας, όπως ιστορικά έχουμε την τάση να κάνουμε στα τελευταία τουλάχιστον 100 χρόνια.
Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο twitter: @Agissilaos
capital.gr

Να γίνουν απαιτούμενα όλα τα προαπαιτούμενα των δανειστών

 
 
 
 
 
 
 Τι προαπαιτούν, αλήθεια, οι δανειστές για τα νέα δανεικά που δεν πρέπει να είναι και δικές μας απαιτήσεις όταν και το 2014 οι οφειλές τρέχουν με 1 δισ. ευρώ τον μήνα και στο σύνολό τους ξεπερνούν τα 160 δισ. ευρώ; Όταν χρειάζονται περισσότερες από 25.000 νέες επιχειρήσεις για να απορροφήσουν το 1.500.000 άνεργους. Και όταν οι φετινοί υποψήφιοι μετανάστες αγγίζουν τους 45.000;

Απαιτούν να ανοίξουμε την κλειστή κρατική οικονομία και να δώσουμε χώρο στον ανταγωνισμό. Να διακόψουμε την διαπλοκή και τις κρατικοδίαιτες σχέσεις με τους πάντες και να απελευθερώσουμε τις υγιείς δυνάμεις της παραγωγής ανοίγοντας χώρο σε νέους επιχειρηματίες. Να σταματήσουν οι συντεχνιακές τιμολογήσεις προϊόντων και να μάθουμε να βάλουμε τόσο το κράτος όσο όμως και τα ιδιωτικά μαγαζιά να λειτουργούν σωστά, με ποιότητα, με ανταγωνιστικές συνθήκες.

Με άλλα λόγια απαιτούν να απελευθερώσουμε την ΔΕΗ από τον «στρατό κατοχής» των μπολσεβίκων του συνδικαλισμού και να δοκιμάσουμε την ανταγωνιστική αγορά έστω και περιορισμένα, βάζοντας και την κρατική ΔΕΗ στην λογική του ανταγωνισμού και όχι του μονοπωλίου.

Γιατί όμως αυτό δεν πρέπει να το απαιτούμε και εμείς;

Επειδή διαφωνεί η κ. Κωνσταντοπούλου του ΣΥΡΙΖΑ παπαγαλίζοντας ότι της υποδεικνύει ο «στρατός κατοχής» των κομματικών της ΔΕΗ που μας απειλούν με μπλακ-άουτ σαν να είμαστε ζώα στην στάνη του πατέρα τους και μας επιβάλλουν τον νόμο του τσοπάνη;

Αυτά που λέει ο «ειδικός» στο σκίσιμο μνημονίων και συμφωνιών κ.  Στρατούλης τα έλεγε και ως «μαχητής» του κρατισμού στον ΟΤΕ και ευτυχώς που κανείς δεν τον άκουσε.

Που είναι οι ακριβές τιμές στις τηλεπικοινωνίες μετά την απελευθέρωσή μας από τον στρατό κατοχής των κομματικών του ΟΤΕ;

Πληρώναμε στην μαύρη αγορά απίθανες τιμές για μια σύνδεση τηλεφώνου του κρατικού ΟΤΕ και τώρα δίνουμε κινητό μέχρι και στα βρέφη στην κούνια αντί να αγοράζουμε κουδουνίστρα...

Τι χάσαμε εμείς ως συνδρομητές του ΟΤΕ εκτός από την κατοχή του κρατικού μονοπωλίου;

Και τι στρατηγικό είχε κάνει που έπρεπε να ανήκει στις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας;

Ποια κρατική επιχείρηση από τις λεγόμενες στρατηγικής σημασίας είχε έστω και για ένα χρόνο (μόνο για ένα) κέρδος έχοντας πληρώσει βεβαίως δάνεια και όλες τις υποχρεώσεις της στο κράτος όπως κάνουν και οι ιδιωτικές;

Ούτε μία κρατική επιχείρηση. Ούτε για ένα χρόνο.

Τι το κακό έχει για όλους μας το προαπαιτούμενο των δανειστών για την πραγματική απελευθέρωση των επαγγελμάτων;

Ότι θα πνιγούμε στα φαρμακεία, στα συμβολαιογραφεία, στα φορτηγά, στα βυτιοφόρα, στα ταχυδρομεία, στις λιμουζίνες και στα μέσα μεταφοράς ιδιωτικά ή κρατικά;

Να πνιγούμε σε όλα αυτά και να ισχύσουν οι κανόνες του ανταγωνισμού που βγάζουν από το παιχνίδι της οικονομίας όποιον δεν μπορεί να σταθεί αντί ως μέρος της κομματικής πελατείας να περιθάλπεται από το κράτος σε βάρος των Τραπεζών και των φορολογούμενων.

Που είναι το πρόβλημα με την απαίτηση των δανειστών να μειωθεί η προμήθεια των φαρμάκων από το 19% στο 15%;

Εάν υπάρχει πρόβλημα θα βρούμε την λύση αλλά μέχρι να βρεθεί γιατί εμείς πρέπει να είμαστε απέναντι από μειώσεις τιμών και από διευθετήσεις σε χρονίζουσες πρακτικές προστασίας των συντεχνιακών επαγγελμάτων;

Γιατί μας ενοχλεί το προαπαιτούμενο της απόλυσης των 25.000 κρατικών υπαλλήλων και της διάλυσης 200 άχρηστων κρατικών Οργανισμών;

Πρέπει δηλαδή σώνει και καλά να πιστεύουμε ότι όλα αυτά δεν είναι νοικοκυριό στην οικονομία επειδή μας λέει ο ΣΥΡΙΖΑ να μην προσβάλλουμε... την αντιμνημονιακή μας συνείδηση;

Τι έχασε η οικονομία από την μερική αποκρατικοποίηση του ΟΛΠ και την συμφωνία με την Cosco και άρα τι θα χάσει η με την εφαρμογή των προαπαιτούμενων στην αποκρατικοποίηση και άλλων λιμανιών ή του νερού ή των τρένων;

Οι μόνοι που έχασαν ήταν τα κυκλώματα μικροσυμφερόντων που εξυπηρετούσαν οι κομματικοί συνδικαλιστές μεταξύ των οποίων και οι συνδικαλιστές «τσιλιαδόροι» των λαθρεμπόρων καυσίμων.

Εμείς όμως για να προστατέψουμε τα συμφέροντα αυτά παραιτούμαστε από τα δικά μας και δεν βλέπουμε ότι τα προαπαιτούμενα των δανειστών έπρεπε να είναι και δικά μας απαιτούμενα.

Οι δανειστές με την τραπεζική τους λογική ζητάνε τα λεφτά τους και μόνο για τον λόγο αυτό εξυπηρετούν το χρέος μας. Αλλά για να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους μας δείχνουν τι σημαίνει νοικοκυριό στον τόπο και πώς να το καταφέρουμε.

Γιατί να μας ξινίζουν όλα αυτά;

Επειδή στην κρατική κλειστή οικονομία (μέχρι και 75% ) ο μόνος ανταγωνισμός συμφερόντων που νοιώσαμε ήταν ο κομματικός μεταξύ του ΠΑΜΕ και των διασπασμένων κομμουνιστών πότε του ΠΑΣΟΚ και πότε του ΣΥΡΙΖΑ στο πόσες ιδιωτικές επιχειρήσεις θα κλείσουνε ή γιατί έτσι βολεύτηκε και η Νέα Δημοκρατία μιας και ουδέποτε (από την ίδρυσή της) έπεισε για την ιδεολογική της ταυτότητα και τα πιστεύω της εκτός του κρατισμού;
 Του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr

Ένα σενάριο μιας πυραμίδας Πόνζι (Ponzi) στην εκπαίδευση!



Σκεφτείτε δύο δεκαπεντάχρονα παιδιά... ικανά και με όρεξη για δουλειά σε μια επαρχιακή πόλη του Βελγίου, την Σαρλερουά.

Το πρώτο, υπό την καθοδήγηση των γονιών του, θεωρώντας πως οι σπουδές είναι το κοινωνικό ασανσέρ της επιτυχίας προτρέπουν τον γιο τους να συνεχίσει το λύκειο.

Το δεύτερο, γιος ξυλουργού, συνεχίζει σε μια τεχνική σχολή διαλέγοντας το επάγγελμα του πατέρα του.

17 χρονών ...

Το πρώτο με το απολυτήριο στην τσέπη πηγαίνει στην Λιέγη για σπουδές στη νομική σχολή. Το δεύτερο αφού ολοκλήρωσε τη μαθητεία στην τεχνική σχολή αρχίζει να ψάχνει για δουλειά.

Εδώ και 5 χρόνια, για το πρώτο, οι γονείς ξοδεύουν 500 € ανά μήνα για να χρηματοδοτήσουν την εκπαίδευση του παιδιού τους. Κόστος: -30.000 €.

Το δεύτερο, βρίσκει μια δουλειά, και ξεκινά με 1500 € μηνιάτικο. Κατά τα πρώτα 5 χρόνια, κερδίζει 90.000 €. Μένει κοντά στην οικογένειά του, και ξαφνικά βλέπει ένα ισόποσο των 200 € ανά μήνα να προστίθεται στο εισόδημα του από διάφορα έξοδα που γλυτώνει, χάρη της οικογένειας,. Ας πούμε συν 10.000 €.

22 χρονών ...

Το πρώτο τελείωσε τις σπουδές του και με το πτυχίο στην τσέπη του αρχίζει να στέλνει παντού το βιογραφικό του, ελπίζοντας να βρει κάτι μιας και οι θέσεις εργασίας μετριώνται με το σταγονόμετρο... Μετακόμισε στις Βρυξέλλες, όπου βρήκε μια πρώτη θέση εργασίας 1.500 € ανά μήνα, αλλά και ένα επιπλέον κόστος ζωής των 500 € ανά μήνα, σε σύγκριση με τη Σαρλερουά. Έτσι κερδίζει, «πραγματικά», 1000 € μηνιαίως.

Το δεύτερο, που εργάζεται σκληρά και δείχνει μεράκι στη δουλειά του, αρχίζει να κερδίζει 2.000 € ανά μήνα. Συνάντησε τη σύζυγό του, έρχεται το πρώτο παιδί και αγοράζει ένα σπίτι με μεγάλο κήπο 150.000 € με δάνειο που θα αποπληρωθεί σε 15 χρόνια.

37 χρονών ...

Το πρώτο, στις Βρυξέλλες, κατέληξε να έχει ψιλοτακτοποιηθεί, συνάντησε μια κοπελίτσα, και κερδίζει τώρα 2.500 μηνιαίως, αλλά πάντα με το υψηλότερο κόστος διαβίωσης των 500 € που είναι στις Βρυξέλλες. Αγόρασε ένα διαμέρισμα 60m ² 200.000 € κοντά στο κέντρο, με δάνειο για 25 χρόνια. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες βλέπουν τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους δύο φορές το χρόνο, αν όλα πάνε καλά...

Το δεύτερο μόλις έχει εξοφλήσει το σπίτι του. Συνεχίζει πάντα να κερδίζει 2000 € ανά μήνα, αλλά με τον κήπο, την οικογενειακή βοήθεια και την επινοητικότητα, προσθέτει άλλα 500 € ανά μήνα στο εισόδημά του.

60 χρονών ...

Το πρώτο, μόλις που αποπλήρωσε το διαμέρισμά του. Κερδίζει τον τελευταίο καιρό 3.500 € μηνιαίως, αλλά 1.000 € κάθε μήνα πήγαιναν στις δόσεις, και εξακολουθεί να χρειάζεται άλλα 7 χρόνια δουλειάς για να φτάσει να πάρει μια γελοία σύνταξη, σε μια ζωή που του έχει γίνει αφόρητη. Κατά κάποιο τρόπο, σε σύγκριση με άλλους συναδέλφους του, ήταν τυχερός. Οι μισοί από αυτούς βγήκαν εκτός εργασίας πριν κλείσουν τα πενήντα τους.

Το δεύτερο, αφού αποπλήρωσε το σπίτι του, αποταμίευσε και 400.000 € σε ακίνητα / χρυσό ... Βγαίνει στη σύνταξη. Ασχολείται με τον κήπο του, τα ξύλα του, και βοηθά τα παιδιά του να εγκατασταθούν,αγοράζοντας τους κι από ένα σπίτι ...

κτλ κτλ ...

Κατά τη γνώμη σας, ποιος έκανε τη σωστή επιλογή;

Το ψέμα της κατά Ponzi εκπαίδευσης, δηλαδή το να συνεχίζει τις «σπουδές» πρακτικά αξίζει περισσότερο από το να μην το κάνει, καλά κρατεί, γιατί μόλις ένα παιδί θεωρηθεί ότι έχει λίγο νιονιό παραπάνω, ωθείται στο να κάνει ανώτατες σπουδές. Οι επαγγελματικές σχολές είναι γεμάτες με όλα εκείνα τα παιδιά που κρίνονται ανίκανα... Έτσι, αναπόφευκτα, αυτό δημιουργεί ένα τεράστιο στατιστικό σφάλμα.

Και φανταστείτε όταν ένα καλοαναθρεμμένο παιδί, με όρεξη, αποφασίσει να επιλέξει μια επαγγελματική σταδιοδρομία, ολόκληρη λεωφόρος ανοίγεται μπροστά του, ειδικά με το χαμηλό επίπεδο ανταγωνισμού που του επιβάλλει το σύστημα ...

Αλλά μην ανησυχείτε ... Πρόοδος και νεωτερικότητα! Ξεριζωμός ή θάνατος! Η βλακεία κερδίζει!

Υ.Γ.: Το παράδειγμα του Βελγίου όπου κατοικώ θα μπορούσε να μην διέφερε πολύ από τα προ κρίσης επίπεδα της Ελλάδος.
ΚΟΥΚΟΥΦΙΚΗΣ Ι.ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ 30/06
capital.gr