Σκεφτείτε δύο δεκαπεντάχρονα παιδιά... ικανά και με όρεξη για δουλειά σε μια επαρχιακή πόλη του Βελγίου, την Σαρλερουά.
Το πρώτο, υπό την καθοδήγηση των γονιών του, θεωρώντας πως οι σπουδές είναι το κοινωνικό ασανσέρ της επιτυχίας προτρέπουν τον γιο τους να συνεχίσει το λύκειο.
Το δεύτερο, γιος ξυλουργού, συνεχίζει σε μια τεχνική σχολή διαλέγοντας το επάγγελμα του πατέρα του.
17 χρονών ...
Το πρώτο με το απολυτήριο στην τσέπη πηγαίνει στην Λιέγη για σπουδές στη νομική σχολή. Το δεύτερο αφού ολοκλήρωσε τη μαθητεία στην τεχνική σχολή αρχίζει να ψάχνει για δουλειά.
Εδώ και 5 χρόνια, για το πρώτο, οι γονείς ξοδεύουν 500 € ανά μήνα για να χρηματοδοτήσουν την εκπαίδευση του παιδιού τους. Κόστος: -30.000 €.
Το δεύτερο, βρίσκει μια δουλειά, και ξεκινά με 1500 € μηνιάτικο. Κατά τα πρώτα 5 χρόνια, κερδίζει 90.000 €. Μένει κοντά στην οικογένειά του, και ξαφνικά βλέπει ένα ισόποσο των 200 € ανά μήνα να προστίθεται στο εισόδημα του από διάφορα έξοδα που γλυτώνει, χάρη της οικογένειας,. Ας πούμε συν 10.000 €.
22 χρονών ...
Το πρώτο τελείωσε τις σπουδές του και με το πτυχίο στην τσέπη του αρχίζει να στέλνει παντού το βιογραφικό του, ελπίζοντας να βρει κάτι μιας και οι θέσεις εργασίας μετριώνται με το σταγονόμετρο... Μετακόμισε στις Βρυξέλλες, όπου βρήκε μια πρώτη θέση εργασίας 1.500 € ανά μήνα, αλλά και ένα επιπλέον κόστος ζωής των 500 € ανά μήνα, σε σύγκριση με τη Σαρλερουά. Έτσι κερδίζει, «πραγματικά», 1000 € μηνιαίως.
Το δεύτερο, που εργάζεται σκληρά και δείχνει μεράκι στη δουλειά του, αρχίζει να κερδίζει 2.000 € ανά μήνα. Συνάντησε τη σύζυγό του, έρχεται το πρώτο παιδί και αγοράζει ένα σπίτι με μεγάλο κήπο 150.000 € με δάνειο που θα αποπληρωθεί σε 15 χρόνια.
37 χρονών ...
Το πρώτο, στις Βρυξέλλες, κατέληξε να έχει ψιλοτακτοποιηθεί, συνάντησε μια κοπελίτσα, και κερδίζει τώρα 2.500 μηνιαίως, αλλά πάντα με το υψηλότερο κόστος διαβίωσης των 500 € που είναι στις Βρυξέλλες. Αγόρασε ένα διαμέρισμα 60m ² 200.000 € κοντά στο κέντρο, με δάνειο για 25 χρόνια. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες βλέπουν τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους δύο φορές το χρόνο, αν όλα πάνε καλά...
Το δεύτερο μόλις έχει εξοφλήσει το σπίτι του. Συνεχίζει πάντα να κερδίζει 2000 € ανά μήνα, αλλά με τον κήπο, την οικογενειακή βοήθεια και την επινοητικότητα, προσθέτει άλλα 500 € ανά μήνα στο εισόδημά του.
60 χρονών ...
Το πρώτο, μόλις που αποπλήρωσε το διαμέρισμά του. Κερδίζει τον τελευταίο καιρό 3.500 € μηνιαίως, αλλά 1.000 € κάθε μήνα πήγαιναν στις δόσεις, και εξακολουθεί να χρειάζεται άλλα 7 χρόνια δουλειάς για να φτάσει να πάρει μια γελοία σύνταξη, σε μια ζωή που του έχει γίνει αφόρητη. Κατά κάποιο τρόπο, σε σύγκριση με άλλους συναδέλφους του, ήταν τυχερός. Οι μισοί από αυτούς βγήκαν εκτός εργασίας πριν κλείσουν τα πενήντα τους.
Το δεύτερο, αφού αποπλήρωσε το σπίτι του, αποταμίευσε και 400.000 € σε ακίνητα / χρυσό ... Βγαίνει στη σύνταξη. Ασχολείται με τον κήπο του, τα ξύλα του, και βοηθά τα παιδιά του να εγκατασταθούν,αγοράζοντας τους κι από ένα σπίτι ...
κτλ κτλ ...
Κατά τη γνώμη σας, ποιος έκανε τη σωστή επιλογή;
Το ψέμα της κατά Ponzi εκπαίδευσης, δηλαδή το να συνεχίζει τις «σπουδές» πρακτικά αξίζει περισσότερο από το να μην το κάνει, καλά κρατεί, γιατί μόλις ένα παιδί θεωρηθεί ότι έχει λίγο νιονιό παραπάνω, ωθείται στο να κάνει ανώτατες σπουδές. Οι επαγγελματικές σχολές είναι γεμάτες με όλα εκείνα τα παιδιά που κρίνονται ανίκανα... Έτσι, αναπόφευκτα, αυτό δημιουργεί ένα τεράστιο στατιστικό σφάλμα.
Και φανταστείτε όταν ένα καλοαναθρεμμένο παιδί, με όρεξη, αποφασίσει να επιλέξει μια επαγγελματική σταδιοδρομία, ολόκληρη λεωφόρος ανοίγεται μπροστά του, ειδικά με το χαμηλό επίπεδο ανταγωνισμού που του επιβάλλει το σύστημα ...
Αλλά μην ανησυχείτε ... Πρόοδος και νεωτερικότητα! Ξεριζωμός ή θάνατος! Η βλακεία κερδίζει!
Υ.Γ.: Το παράδειγμα του Βελγίου όπου κατοικώ θα μπορούσε να μην διέφερε πολύ από τα προ κρίσης επίπεδα της Ελλάδος.
ΚΟΥΚΟΥΦΙΚΗΣ Ι.ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ 30/06
capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου