Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Λιβύη - Αμερικανική κυριαρχία στη Μεσόγειο




1. Άρθρο της POLITAIA.ORG με τίτλο:
 
Μετάφραση Ιαπετού που την παραθέτει σε σχόλιό του
σε άρθρο από το Antinews (βλ. άρθρο 3 παρακάτω)


Η δαιμονοποίηση του Καντάφι στη δυτική πορνοειδησιογραφία, με τό σύνθημα: «Ένα κομματάκι αλήθειας, αναμιγνυόμενο με πολλά ψέματα», μπορεί σαφώς να προδιαγράψει, ποιος βρίσκεται πίσω από την «λιβυκή επανάσταση».
Μετά το ξεδόντιασμα του δυτικού τύπου από τούς Ρώσους, για άλλη μια φορά, με τον υποτιθέμενο βομβαρδισμό του πληθυσμού από την πολεμική αεροπορία του Καντάφι, δεν μπορεί πλέον να αποκλεισθεί εκ προοιμίου, ότι η «λιβυκή επανάσταση», στο σύνολό της, έλαβε χώρα κατά παραγγελία των σχετικών εμπρηστών τού κόσμου. Εδρα Λονδίνο.

Το «πάγωμα» δισ. ευρώ στο εξωτερικό, τα οποία φέρεται ότι έχει στην κατοχή του (ιδιωτικά) ο Καντάφι, θα πρέπει, μάλλον, να είναι χρήματα, που ανήκουν στο Λιβυκό κράτος.
Και αυτά θέλουν να βάλουν στό χέρι οι παγκοσμιοποιητές.
Πού θα καταλήξουν πιθανότατα , όπως αναφέρεται, τα 70 δισεκατομμύρια του Μουμπάρακ;
Και στο μέλλον, τα περιουσιακά στοιχεία της Σαουδικής Αραβίας, Μπαχρέιν και τού Κουβέιτ; Σίγουρα όχι στον πληθυσμό αυτών των κρατών.
Ακόμη πιο προσοδοφόρα είναι, βέβαια, τα πετρελαικά αποθέματα των χωρών αυτών, που θα τεθούν, σύντομα, υπό τον άμεσο έλεγχο του City του Λονδίνου.

Ο Καντάφι είναι (ή ήταν), ίσως, η πιο σημαντική μορφή στη Βόρεια Αφρική, επειδή κατάφερε να φέρει τη χώρα του, στην κορυφή της αφρικανικής ηπείρου και τα πετρελαικά έσοδα δεν τα ξόδεψε σε παλάτια και κότερα, αλλά για επενδύσεις στη χώρα του.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό:

Ο “τρελός” Καντάφι, άρχισε το 1980, ένα τεράστιο έργο για την παροχή νερού για τη Λιβύη, την Αίγυπτο, το Σουδάν και το Τσαντ και σχεδόν το τελείωσε.

Είναι επικίνδυνο, χωρίς ένα σεντ από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ, να προχωράς ένα μεγαλόπνοο έργο, που έχει τη δυναμική και δυνατότητα, να μετατρέψει το σύνολο της Βόρειας Αφρικής σε ένα ακμάζοντα κήπο.

Αυτό έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με τον στόχο αποσταθεροποίησης της περιοχή, που επιδιώκεται από το City τού Λονδίνου, με στόχο την παγκόσμια κυριαρχία των εταιρειών του.

Στις 1 Σεπτεμβρίου του 2010, τέθηκε σε λειτουργία, το πρώτο σημαντικό τμήμα του έργου αυτού, μετά από τριάντα χρόνια σχεδιασμού και χρόνου κατασκευής. Αυτό έγινε 5 μήνες πριν από τις ταραχές, ώστε το σχέδιο, με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, να μην καρποφορήσει.

Στα νότια της Λιβύης, υπάρχουν τέσσερις μεγάλοι ταμιευτήρες νερού (λεκάνη Kufra, λεκάνη Sirt, λεκάνη Morzuk και λεκάνη Hamada ), στίς οποίες βρίσκονται αποθηκευμένα 35 000 κυβικά χιλιόμετρα (!) νερού.
Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος του ταμιευτήρα και γιά να πάρετε μια εικόνα, φαντασθήτε την έκταση της Γερμανίας ως λίμνης 100 μέτρων βάθους.
Αυτό το, ουσιαστικά, ανεξάντλητο απόθεμα νερού, θέλουν οι παγκοσμιοποιητές, στο παγκόσμιο εμπόριο νερού, επιχειρηματικά να μονοπωλήσουν.
Πολύ πιό σοβαρό από το λιβυκό πετρέλαιο.
Ένα κυβικό μέτρο νερού, εξαιρετικά υψηλής καθαρότητας, με κόστος άντλησης τα 35 σεντ, είναι ασυναγώνιστο.
Αν υποθέσουμε μιά τιμή πώλησης, 2 ευρώ το κυβικό (Οι παγκοσμιοποιητές θα σκεφθούν, σίγουρα, πιό επικερδή επιχειρηματικά μοντέλα), τότε η αξία, των εν λόγω δεξαμενών νερού, υπολογίζεται σε 58 τρισεκατομμύρια (58.000.000.000.000 .-) €!

Με τό σχέδιο αυτό, η Λιβύη έθεσε σε κίνηση, μια πραγματικά «πράσινη επανάσταση» και θα μπορούσε να τροφοδοτήσει με τρόφιμα όλη την Αφρική.
Πάνω απ ‘όλα θα μπορούσεη Λιβύη να απελευθερώσει όλη την Βόρεια Αφρική από τα νύχια του ΔΝΤ και να τήν ανεξαρτοποιήσει.

Αυτάρκεια; Μια λέξη ερέθισμα για τούς banksters και τα Τράστ, που μπλόκαραν ήδη το κανάλι Jonglei, από τον Λευκό Νείλο στο νότιο Σουδάν, όπου η CIA υποκίνησε και στήριξε τόν πόλεμο απόσχισης τού νότιου Σουδάν.
Οι παγκοσμιοποιητές προτιμούν, φυσικά, τίς ακριβές μονάδες αφαλάτωσης, που οι ίδιοι κατασκευάζουν και χρηματοδοτούν από την Παγκόσμια Τράπεζα.
Οπως για παράδειγμα την πράσινη ενέργεια.


2. Άρθρο από το Αntinews με τίτλο:

Μετάφραση άρθρου από το 21st Century Wire με τίτλο:
GLOBALIST TARGET: Central Bank of Libya is 100% State Owned


Κάτι που σπάνια αναφέρεται από τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ της Δύσης είναι ότι η Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης είναι 100% κρατική.
Αυτό δεν αρέσει στους παγκόσμιους τραπεζίτες και κερδοσκόπους, εξ ου και η μανία τους να εκθρονίσουν τον Καντάφι, τερματίζοντας την ανεξαρτησία της χώρας του.
Σήμερα, η Λιβύη τυπώνει δικό της χρήμα, το δηνάριο, μέσω της κεντρικής της τράπεζας. Ελάχιστοι αμφιβάλλουν πως η χώρα είναι αυτόνομη, διαθέτει πλούσιους πόρους, και είναι σε θέση να καθορίσει την οικονομική της πορεία.
Το πρόβλημα είναι ότι τα τραπεζικά καρτέλ της παγκοσμιοποίησης πρέπει να συναλλαχτούν με τη λιβυκή Κεντρική Τράπεζα και το εθνικό της νόμισμα αν θέλουν να κάνουν δουλειές με τη χώρα.
Και επειδή δεν έχουν τον έλεγχο του συστήματος, αποφάσισαν να τα αλλάξουν όλα.
Η εν λόγω τράπεζα μπορεί να μην φαίνεται ως στόχος, με βάση τα λεγόμενα του Ομπάμα, του Κάμερον, και του Σαρκοζύ, αλλά αποτελεί προτεραιότητα για τους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης, που προσπαθούν να εντάξουν τη Λιβύη στη λίστα με τις υποταγμένες χώρες.

Όταν ο κουρνιαχτός από τους πυραύλους κατακαθίσει, θα δούμε τους Ευρωπαίους «μεταρρυθμιστές» να εισβάλλουν στη κατεστραμμένη Λιβύη, προσπαθώντας να αλλάξουν το νομισματικό της σύστημα, πλημμυρίζοντάς το με δολάρια, και ετοιμάζοντας τους ατέλειωτους κύκλους του πληθωρισμού.

Η κρατικά και εθνικά ελεγχόμενη Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης λειτουργεί πολύ διαφορετικά από τις αντίστοιχες αμερικανικές και ευρωπαϊκές. Δεν είναι ιδιωτική, κερδοσκοπική, με μετόχους, όπως είναι η αμερικανική Federal Reserve, και η Τράπεζα της Αγγλίας. Βάσει του λιβυκού Συντάγματος, η τράπεζα έχει σκοπό τη νομισματική σταθερότητα και την ανάπτυξη της οικονομίας της χώρας.

Η Λιβύη έχει αποθέματα χρυσού που αποτελούν μεγάλο ποσοστό του ΑΕΠ της, και που είναι πολύ περισσότερα από αυτά οποιασδήποτε άλλης χώρας (εκτός του Λιβάνου), σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ και του λονδρέζικου Παγκόσμιου Συμβουλίου Χρυσού.
Η τελευταία τιμή του χρυσού στη παγκόσμια αγορά είναι $1.430 η ουγγιά.

Τι θα γίνει όλος αυτός ο χρυσός μόλις ηττηθεί ο Καντάφι και οι σύμμαχοι αναλάβουν τον έλεγχο της Τρίπολης;
Θα χαθεί, ή θα ανταλλαγεί με χάρτινα δολάρια;

Οι ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες του κόσμου προκαλούν πληθωρισμό, και δημιουργούν φούσκες τις οποίες μετά σπάνε, έτσι ώστε να μεταφέρονται τεράστια ποσά από τις κατώτερες οικονομικά τάξεις στις ισχυρές ελίτ.

Συνεπώς εύκολα διαγιγνώσκονται οι βασικές αιτίες για το χάος στη Μέση Ανατολή, και για την επίθεση εναντίον της Λιβύης.
Η παγκόσμια να τάξη, χρησιμοποιεί κάθε μέσο που έχει στη διάθεσή της για να προωθήσει τα σχέδια της.
Η Αίγυπτος και η Τυνησία μπήκαν σε καθεστώς ενδιάμεσης δικτατορίας, και παράλληλα δέθηκαν με τα δεσμά δισεκατομμυρίων δολαρίων σε φτηνά δάνεια από τη Παγκόσμια Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης.

Όποια χώρα αντιστέκεται στις επιταγές και στους σχεδιασμούς της παγκοσμιοποίησης, θα υποστεί τις συνέπειες.
Αυτό είναι το μάθημα της Λιβύης.
Ο πόλεμος εναντίον των ανυπόταχτων χωρών έχει σκοπό τη ταπείνωση και την επαναφορά τους στη κοινή γραμμή.


3. Άρθρο από το Αntinews με τίτλο

Μετάφραση άρθρου από το Global Research

Το 2008, στη διάρκεια της γαλλικής προεδρίας της ΕΕ, ο πρόεδρος Nicolas Sarkozy κάλεσε τους ηγέτες των 27 χωρών της ΕΕ και αυτούς των 17 χωρών της Μεσογείου σε σύνοδο στο Παρίσι, με σκοπό τη σύσταση της Μεσογειακής Ένωσης.
Ο σκοπός θα ήταν η στρατηγική εστίαση της Ευρώπης προς τη Μ. Ανατολή, τη Β. Αφρική, και τα Βαλκάνια.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εποχής: «Η μεγάλη ιδέα του Sarkozy αφορά στον ορισμό της Ρώμης ως αυτοκρατορικό κέντρο της υφηλίου, ενώνοντας 44 κράτη και 800 εκατομμύρια ανθρώπους».

Ο Λίβυος ηγέτης ανακοίνωσε πως θα μποϋκοτάρει τη συγκέντρωση, καταγγέλλοντας ότι έχει ως σκοπό της τη διαίρεση του αφρικανικού και του αραβικού κόσμου.
Όπως είπε τότε «Θα έχουμε μια ακόμη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με ιμπεριαλιστικούς χάρτες που έχουν σχεδιάσει κάποιοι, αλλά τους οποίους εμείς έχουμε από καιρό διπλώσει… δεν τους ξαναθέλουμε».

Λίγα μόλις χρόνια αργότερα, τα γαλλικά Mirage και Rafale βομβαρδίζουν τη Λιβύη, μαζί με άλλα κράτη του ΝΑΤΟ (και το Κατάρ), σε μια προσπάθεια να ανατρέψουν τον Καντάφι.

Η Μεσόγειος αποτελεί αυτή τη στιγμή το κεντρικό πεδίο μάχης της αμερικανικής αυτοκρατορίας της τρίτης χιλιετίας, που θέλει να τη μετατρέψει σε mare nostrum.

Η επίθεση στη Λιβύη γίνεται ένα σχεδόν μήνα μετά τη προσπάθεια να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και η Κύπρος, κάτι που αν γίνει θα αφήσει ελάχιστες μόνο χώρες της περιοχής εκτός της Συμμαχίας.
Η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ υποχρεώνει τις διάφορες κυβερνήσεις να ανοίξουν τα σύνορά τους στον αμερικανικό στρατό. Κάτι που είδαμε ξεκάθαρα στη περίπτωση του Μαυροβουνίου.

Αν αυτό που συμβαίνει στη Λιβύη σήμερα, επαναληφτεί και στη Συρία, και με τον Λίβανο ήδη αποκλεισμένο από Νατοϊκά πλοία, τότε σύντομα η Μεσόγειος Θάλασσα θα ελέγχεται πλήρως από το ΝΑΤΟ και πιο συγκεκριμένα από τις ΗΠΑ.
Η Κύπρος αποτελεί το μόνο μέλος της ΕΕ, και μάλιστα το μόνο ευρωπαϊκό κράτος (με εξαίρεση κάποια μικροσκοπικά κράτη) που δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ και δεν έχει κάποιου είδους συμφωνία συνεργασίας μαζί του.

Παράλληλα, η Λιβύη είναι η μόνη μεσογειακή χώρα της Αφρικής που δεν συμμετέχει στο πρόγραμμα Μεσογειακού Διαλόγου του ΝΑΤΟ.
Επίσης, η Λιβύη είναι ανάμεσα στις 5 χώρες από τις συνολικά 54 της Αφρικής, που δεν έχουν ενσωματωθεί στη νέα αμερικανική στρατιωτική διοίκηση Africa Command (AFRICOM).
Οι υπόλοιπες είναι το Σουδάν, η Ακτή του Ελεφαντοστού, η Ερυθραία, και η Ζιμπάμπουε, όλες στο στόχαστρο της Δύσης.

Η Μεσόγειος υπήρξε ανέκαθεν η πλέον στρατηγικά σημαντική θάλασσα, τα νερά της οποίας βρέχουν τρεις ηπείρους. Για τον έλεγχό της έχουν πολεμήσει πάμπολλες αυτοκρατορίες.
Από το 1945, κυριαρχεί η Αμερική με τον 6ο στόλο της που έχει έδρα το λιμάνι της Νάπολης.

Ο ναύαρχος Gary Roughead, επικεφαλής των αμερικανικών ναυτικών δυνάμεων δήλωσε πως η παρουσία των ΗΠΑ στη Μεσόγειο τις επέτρεψε να είναι έτοιμες για την επίθεση εναντίον της Λιβύης, αφού «όλα ήταν ήδη έτοιμα από καιρό».
«Έχουμε ένα παγκόσμιο ναυτικό που είναι πάντα έτοιμο… κι όταν αρχίσουν τα κανόνια, αρχίζουν και οι επιχειρήσεις», είπε.
Παράλληλα καθησύχασε κάποιους που ανησυχούσαν, ότι «οι επιχειρήσεις θα συνεχίσουν απρόσκοπτες… οι πύραυλοι που καταναλώνονται θα αντικατασταθούν. Έχουμε συνολικά 3.200 Tomahawks, αρκετούς για να ισοπεδώσουμε τη Λιβύη και να μας μείνουν κι άλλο για τον επόμενο πόλεμο…».

Ο βασικός στόχος της εξόντωσης της Λιβύης είναι η εξασφάλιση της Μεσογείου από πλευράς αμερικανικού πενταγώνου και ΝΑΤΟ.
Και όταν ολοκληρωθεί ο αμερικανικός έλεγχος στη Βόρειο Αφρική, οι συνέπειες για τη περιοχή θα είναι κρίσιμες.

Λίγο μετά τη σύσταση του αμερικανικού Africa Command, ο Κινέζος διευθυντής της ακαδημίας Στρατιωτικών Επιστημών του Πεκίνου έγραψε: «Οργανώνοντας δεκάδες προωθημένες βάσεις στη Τυνησία, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, και σε άλλες αφρικανικές χώρες, οι ΗΠΑ οργανώνουν στην ουσία ένα δίκτυο στρατιωτικών βάσεων που θα καλύπτει ολόκληρη την ήπειρο και θα εξυπηρετεί στόλους αεροπλανοφόρων».

Το 2006, το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ είχαν διεξάγει μια μεγάλη στρατιωτική άσκηση στη νησιωτική αφρικανική χώρα Cape Verde, με στόχο τον έλεγχο των διόδων ροής του αργού πετρελαίου και την επιτήρηση των αγωγών πετρελαίου της περιοχής.
Η διοίκηση της Africa Command αποτελεί έναν ζωτικό, και κρίσιμο κρίκο στην νέα αμερικανική προσαρμογή σε μια παγκόσμια στρατιωτική παρουσία, και δυνατότητα επέμβασης.
Παράλληλα, στην Ευρώπη, η Αμερική αρχίζει και στρέφεται όλο και πιο ανατολικά.

Η τρέχουσα αμερικανική στρατιωτική ανάπτυξη επικεντρώνεται στο «τόξο της αστάθειας» που ξεκινά από τον Καύκασο, τη κεντρική και ανατολική Ασία, και καταλήγει στη κορεατική χερσόνησο.
Για αυτό και η Αφρική, θεωρείται ως σημείο κλειδί για την υποστήριξη αυτού του νέου παγκόσμιου στρατηγικού ρόλου των Αμερικανών.
Μέσω της AFRICOM, οι ΗΠΑ σταθεροποιούν τη θέση τους στην Αφρική, ελέγχουν την Ευρασία, και προετοιμάζουν τον πλήρη έλεγχο του πλανήτη.


Για όλα αυτά τα παραπάνω, όλα όσα γίνονται σήμερα στη Λιβύη δεν έχουν να κάνουν τόσο πολύ με τον έλεγχο των πετρελαίων της, ούτε με την υποδούλωση μιας απείθαρχης αφρικανικής χώρας, αλλά έχουν να κάνουν με την αμερικανική κυριαρχία στη Μεσόγειο, και συνεπώς σε ολόκληρη την υφήλιο.
sancho7.blogspot.com

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Λιγότερη εργασία για τον καθένα, απασχόληση για όλους

Τόσο στην «αθλιότητα του σήμερα», όσο και στους «δρόμους του παραδείσου", ο Γκόρζ πιστεύει ότι ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να αναλώνει τη ζωή του σε κάθε είδους αλλοτριωτικές εργασίες, και να δουλεύει από το πρωϊ ως το βράδυ, χωρίς διακοπή και χωρίς να παίρνει ανάσα, ξεχνώντας πως δεν ζούμε για να δουλεύουμε, αλλά δουλεύουμε για να ζούμε.
Τεκμηριώνει αυτή του τη άποψη, όχι μόνο ιδεολογικά, δηλαδή το τί θα έπρεπε να είναι το σωστό, αλλά και τεχνοκρατικά και ιστορικά.
Η ζωή έχει αλλάξει ριζικά τα τελευταία 200 χρόνια. Η αύξηση της παραγωγικότητας είναι εκπληκτική. Οι μηχανές δουλεύουν νύχτα μέρα και παράγουν εκατοντάδες αγαθά, που παλιότερα η ανθρωπότητα θα χρειάζονταν χιλιάδες φορές περισσότερο κόπο για να παράγει.
Για παράδειγμα ένα απλό εργαλείο σαν το πλυντήριο περικλείει ένα σύνολο γνώσεων που ξεπερνάει κατά πολύ τις ικανότητες πολλών δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Επομένως, αφού η σημερινή τεχνολογία έχει οδηγήσει την παραγωγικότατα σε απίστευτα ύψη, ο άνθρωπος θα έπρεπε να δουλεύει πολύ λιγότερο από το παρελθόν για να παράγει περισσότερο πλούτο, τόσο για τον εαυτό του, όσο και για την κοινωνία.
Σκεφτείτε, λ.χ. πόσες ώρες έπρεπε να ξοδέψει μια οικογένεια του 15ου αιώνα για να παράγει αυτά που χρειάζονταν για να ζήσει και πόσες ώρες χρειάζεται σήμερα. Η διαφορά είναι ανυπολόγιστη! Μόνο να ανάψει τη λάμπα ή τα κεριά πέρναγε μια ώρα. Σήμερα πατάει ένα κουμπί!
Για να κουβαλήσει νερό, ξόδευε καθημερινά ώρες, σήμερα ανοίγει τη βρύση. Για να ανταλλάξει τα προϊόντα που του περίσσευαν με άλλα που χρειαζότανε, ή για να προμηθευτεί κάποια άλλα, έπρεπε να ξοδέψει ώρες και μέρες, ενώ σήμερα πετάγεσαι στο απέναντι σούπερ μάρκετ. Ταξιδεύει με ανυπολόγιστες ταχύτητες και η μεταβίβαση της γνώσης είναι σχεδόν άμεση.
Ο κατάλογος σύγκρισης είναι ατέλειωτος. Στην πραγματικότητα, λίγες ώρες την ήμερα θα έφταναν και θα περίσσευαν για να παραχθούν αφ ενός τα είδη πρώτης ανάγκης, και αφ ετέρου τα αγαθά που ναι μεν δεν είναι πρώτης ανάγκης, αλλά είναι αυτά που μας προκαλούν ιδιαίτερη ευχαρίστηση, όταν τα είδη πρώτης ανάγκης τα έχουμε εξασφαλίσει.
Και όμως, όχι μόνο δεν παρατηρείται μια τάση μείωσης του χρόνου εργασίας, αλλά αντίθετα, τα τελευταία 25 χρόνια και κυρίως μετά τη πτώση του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού συμβαίνει ακριβώς το αντίστροφο. Όσοι σήμερα δουλεύουν, όσοι δηλαδή έχουν δουλειά και δεν είναι άνεργοι, δουλεύουν περισσότερο ενώ αναπαράγεται ένα άνεργο προλεταριάτο που αυξάνει αδιάκοπα. Έχουμε περισσότερη ανεργία, αύξηση του εβδομαδιαίου χρόνου απασχόλησης, μείωση των αμοιβών, μείωση των συντάξεων και αύξηση του συνολικού χρόνου εργασίας μιας ζωής!

Το δίλλημα πλήρης απασχόληση ή πλήρης ανεργία αρνείται έμμεσα το γεγονός της εκ των πραγμάτων μείωσης του κοινωνικά αναγκαίου χρόνου εργασίας και κατανέμει αυτή τη μείωση με το πιο άνισο τρόπο: ποινικοποιώντας και περιθωριοποιώντας τους άνεργους ώστε να προστατευτεί η φύση των κοινωνικών σχέσεων ανάμεσα σε εργοδότες και μισθωτούς. Παράλληλα, με την αφόρητη πίεση που ασκείται για περισσότερη εργασία με μικρότερες αμοιβές στους πολλούς, δημιουργείται μια κάστα «ειδικών» που αμείβονται με τεράστια ποσά, στηρίζοντας με τις «ειδικές» γνώσεις την διατήρηση αυτού του συστήματος υποδούλωσης και αλλοτρίωσης.
Η αύξηση του χρόνου απασχόλησης και επομένως η μείωση του ελεύθερου χρόνου, έχει σαν παράπλευρη απώλεια και τη ολοένα και μεγαλύτερη αποδόμηση των ανθρώπινων δεξιοτήτων. Ο άνθρωπος αποβλακώνεται, ξεχνάει να κάνει πράγματα που έκανε αιώνες τώρα. Αν η ανθρωπότητα είχε τραβήξει τον πρώτο δρόμο, δηλαδή το δρόμο της μείωσης του χρόνου εργασίας , την έξοδο της κρίσης προς τα αριστερά, όπως ονομάζει ο ίδιος, τότε, όχι μόνο θα υπήρχε πλήρης απασχόληση, αλλά θα υπήρχε περισσότερος ελεύθερος χρόνος που θα μπορούσε ο καθένας να το διαθέσει όπως ήθελε. Να λιάζεται και να χαζεύει στην παραλία, να σκάβει τον κήπο του, να διαβάζει, να ζωγραφίζει, να ασχολείται με την οικογένεια του, με τους φίλους του, με τη φύση, με ένα λόγο με την ζωή και όχι με το εργοστάσιο ή το γραφείο ή το χρηματιστήριο!
Στην συνέχεια αυτής της θέσης (δηλαδή λιγότερη εργασία για τον καθένα, απασχόληση για όλους), που τεκμηριώνει με πολλά παραδείγματα και πολλά στοιχεία, υποστηρίζει, σαν φυσική συνέπεια των παραπάνω, ότι η κοινωνία θα πρέπει να εξασφαλίσει σε κάθε μέλος της ένα ισόβιο κοινωνικό μισθό, ικανό για να ζει καλά, είτε εργάζεται είτε όχι. Μπορεί αυτά να ακούγονται παράλογα, αλλά δεν είναι.
Ο Ανρε Γκόρζ, πιστεύει ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη να δουλεύει, γιατί η προσφορά και η αλληλεγγύη είναι ανθρώπινες ιδιότητες που στην αποξένωση που έχει υποστεί στη σκληρή καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε τις έχει χάσει. Στο ίδιο πνεύμα με τον Ζαν Κλώντ Μισεά εξαίρει το κυρίαρχο ρόλο που έπαιζε το δώρο σε όλες τις αρχαϊκές κοινωνίες, όταν ο άνθρωπος δεν είχε ξεπέσει στη κυνικότητα όπου όλα πρέπει να ανταλλάσσονται με βάση την πληρωμή και το χρήμα, ακόμα και ο έρωτας! Οι μη οικονομικές δραστηριότητες αποτελούν την ίδια την ουσία της ζωής. Περιλαμβάνουν όλα όσα γίνονται όχι για τα χρήματα αλλά για τη φιλία, την αγάπη την συμπόνια, την επιθυμία για προσφορά βοήθειας, ή για την ικανοποίηση, την απόλαυση, την χαρά που μας δίνει η ίδια η δραστηριότητα τόσο στην εξέλιξη όσο και στο αποτέλεσμα της.
Πρέπει να αποτολμήσουμε να αποχωριστούμε αυτή τη κοινωνία που πεθαίνει και που δεν πρόκειται να ξαναγεννηθεί. Πρέπει να αποτολμήσουμε την έξοδο. Δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτε από τις θεραπείες της «κρίσης» γιατί δεν υπάρχει πια κρίση. Έχει εγκατασταθεί ένα νέο σύστημα που καταργεί μαζικά την εργασία. Παλινορθώνει τις χειρότερες μορφές καταδυνάστευσης , υποδούλωσης, εκμετάλλευσης, εξαναγκάζοντας όλους να πολεμούν εναντίον όλων για να αποχτήσουν αυτήν την εργασία την οποία καταργεί.
Κατακριτής της οικονομικής παγκοσμιοποίησης καταγγέλλει το σημερινό υπερεθνικό καθεστώς, που έχει συμβάλει καθοριστικά σ την απομόνωση του ατόμου από οποιαδήποτε αίσθηση αλληλεγγύης και ανθρωπισμού.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ.(σελίδα 38 της αθλιότητας του σήμερα και η προοπτική για το αύριο)
Η Εταιρεία είναι ένα υπερεθνικό δίκτυο και το κέντρο συντονισμού και στρατηγικών αποφάσεων της έχει μόνο κατ επίφαση εθνικότητα, ανάλογα με την προέλευση της. Η έδρα της μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε. Με το παιγνίδι των τιμών μεταφοράς, η εταιρεία πραγματοποιεί τα κέρδη της εκεί όπου πληρώνει λιγότερους η καθόλου φόρους. Διαπραγματεύεται ως εξουσία προς εξουσία με τα εθνικά κράτη, τα ωθεί σε ανταγωνισμό και δημιουργεί τις μονάδες της εκεί όπου βρίσκει τις πιο σημαντικές επιχορηγήσεις και φορολογικές ελαφρύνσεις, τις καλύτερες υποδομές, ένα πειθαρχημένο και φτηνό εργατικό δυναμικό. Εκεί εξασφαλίζει ένα είδος ετεροδικίας στερώντας το εθνικό κράτος από εκείνο το χαρακτηριστικό της εθνικής κυριαρχίας του, δηλαδή του να εισπράττει φόρους και να καθορίζει συντελεστές.
«Το κεφάλαιο είναι πια ο μόνος κάτοχος της εξουσίας» γράφει ο Μάρκο Ρεβέλι» ικανό να αποφασίζει άμεσα, με μια αυθαίρετη πράξη, τη μοίρα των εθνών» και να «υπαγορεύει τους δικούς του κανόνες στον παλιό κυρίαρχο.
Ποτέ ο καπιταλισμός δεν είχε καταφέρει να χειραφετηθεί τόσο ολοκληρωτικά από την πολιτική εξουσία. Όμως πρέπει να προστεθεί ότι τα κράτη τα οποία υποκαθιστά είναι εθνικά κράτη και κατόρθωσε να τα καταδυναστεύει δημιουργώντας ένα υπερεθνικό κράτος, παντοδύναμο με τους δικούς του θεσμούς, τους μηχανισμούς και τα δίκτυα επιρροής .
Αυτοί οι θεσμοί είναι, όπως έχει γίνει ήδη κατανοητό, η Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου (ΠΟΕ, πρώην GATT) το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) η Παγκόσμια Τράπεζα, ο ΟΟΣΑ.

Αυτοί οι θεσμοί δημιουργούν και επιβάλλουν τους Νόμους τους, σύμφωνα με τους οποίους ρυθμίζουν την ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων, προσδιορίζουν και επιβάλουν και ποια εμπορεύματα, πρέπει να κυκλοφορούν χωρίς όρια, ακόμα και αν αυτά είναι τοξικά ή βιολογικά τροποποιημένα, και έχουν καταφέρει να επιβάλλουν σε όλα τα μέλη τους, δηλαδή σε όλο τον πλανήτη το δόγμα του φιλελευθερισμού, σύμφωνα με τον οποίο, όλα τα προβλήματα θα τα λύσει το αόρατο χέρι της αγοράς.
Όλα τα ζωτικά θέματα κάθε εθνικού κράτους, όπως ασφαλιστικό, ωράρια εργασίας, ύψη αμοιβών εργασίας, ρυθμίζονται εξωτερικά, καθιστώντας τη πολιτική διακυβέρνηση κάθε κράτους μια απλή και ασήμαντη συμμορία ηλίθιων παπαγάλων.
Τελειώνοντας την μικρή αυτή αναφορά στον Ανδρε Γκόρζ, παρότι είναι ένα μεγάλος κριτής της παγκοσμιοποίησης, όπως αυτή εμφανίζεται σήμερα, πιστεύει, ότι δεν είναι η επιστροφή στα εθνικά κράτη που θα λύσει τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η παγκοσμιοποίησης, αλλά η αντίσταση ενάντια στο παγκοσμιοποιημένο Κεφάλαιο από όλα τα εθνικά κράτη μαζί και ομαδικά, προκειμένου η αντίσταση να είναι αποτελεσματική.
Επομένως μια παγκοσμιοποιημένη αντίσταση σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο, με άλλες ηθικές και άλλες αξίες που οφείλουν οι λαοί να κάνουν κτήμα τους, σημαία τους και όραμά τους.

Ο Andre Gorz, γεννήθηκε το 1923 στην Βιέννη από πατέρα ξυλέμπορο. Το 1947 συνάντησε την σύντροφο της ζωής του. Σπούδασε μηχανικός στην Ελβετία και στις αρχές της δεκαετίας του 50 μετακόμισε στο Παρίσι όπου συνεργάστηκε με τον Ζαν Πωλ Σαρτρ στο περιοδικό "Les temps modernes».
Το 1983 εγκατέλειψε την απασχόληση εκτός σπιτιού και αφοσιώθηκε στην συντρόφισσα του Ντορίν, όταν συνειδητοποιήσε πόσο μοναδική είναι η ζωή. Το 2007, αυτοκτόνησαν στο σπίτι τους, πιασμένοι χέρι - χέρι, ανάμεσα σε δεκάδες γράμματα φίλων τους. Αυτοκτόνησαν, γιατί όπως γράφει ο ίδιος, δεν θα μπορούσε να αντέξει να μείνει χωρίς αυτην που αγάπησε όσο τιποτε άλλο στο κόσμο. Εκείνη ήταν 82 χρονών και έζησε 32 χρόνια αντιμετωπίζοντας με μεγάλη γεναιότητα την ανίατη ασθένεια, απο την οποία έπασχε και αυτός 84 χρόνων. Άφησε πίσω του ένα πλούσιο, ανατρεπτικό, αντικαπιταλιστικό, κυρίως όμως ενα βαθειά ανθρώπινο έργο.
«έχεις κοντύνει 6 εκατοστά, έχεις απομείνει 45 κιλά, αλλά συνεχίζεις να είσαι όμορφη, χαριτωμένη και ποθητή και σ αγαπώ περισσότερο παρά ποτέ» λέει με απέραντη τρυφερότητα στην αγαπημένη του.
Έφυγαν, πλημμυρισμένοι με την αγάπη τους, όπως ακριβώς έζησαν!

Σημείωση:Τα πλάγια γράμματα είναι λόγια του βιβλίου, αντιγραφή.
ange-ta.blogspot.com

ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ;


Αν κανείς νομίζει ότι μπορεί να κρυφτεί, τότε ήρθε η ώρα να πιστέψει πως πρέπει να ξυπνήσει από το.. βαθύ του ΥΠΝΟ !!
Η τεχνολογία είναι ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ προχωρημένη και ΤΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ.. ΟΧΙ ΟΛΟΙ.
Αυτή είναι μια φωτογραφία από την ορκομωσία του Αμερικανού Προέδρου που έγινε πριν από δύο χρόνια, στην οποία μπορειτε να ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΤΗΝ ΟΡΚΟΜΩΣΙΑ !
Μπορείτε να κάνετε διπλό αριστερό κλίκ σε οποιοδήποτε μέρος πάνω στη φωτογραφία........περιμένετε λίγα δευτερόλεπτα για το ΖΟΟΜ να καθαρίσει η εικόνα (όπως ακριβώς χειρίζεστε το Google Earth) και θα δείτε ΟΠΟΙΟΝ ΘΕΛΕΤΕ ΣΑΝ ΝΑ ΤΡΑΒΑΤΕ ΕΣΕΙΣ ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ!
Η φωτογραφία αυτή ελήφθη από ΡΟΜΠΟΤ με κάμερα 1474megapixel ! ( δηλαδή, 295 φορές τα 5 megapixel που έχει μια κονή κάμερα που χρησιμοποιούμε εμείς )..
Και βέβαια, η ερώτηση που έρχεται αυτομάτως στο μυαλό μας, είναι:
ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ;
Και αν μας επιτρέπουν να βλέπουμε κάτι τέτοιο, τότε ΤΙ ΑΛΛΟ, ΙΣΩΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ ΜΑΣ ΚΡΥΒΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΠΟΙΟΙ ΗΔΗ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ;
Κάντε κλίκ ΕΔΩ
http://activistis.gr

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Αν ήξερα ανάγνωση γραφή


http://www.youtube.com/user/KazantzakisNikos

Αν ήξερα ανάγνωση, γραφή
αν ήταν, αν ήταν το σπαθί δικό μου
δεν θα μου τρώγαν τώρα το ψωμί
Θα αρνιόμουν την κλεψιά για ριζικό μου

Πονώ για τις μελλούμενες γενιές
Τους δουλευτές της φάμπρικας, τους γερομάχους
Πλύστρες, χαμάληδες και φοιτητές
Τους οικοδόμους, τους ξωμάχους.

Κουράστηκα δε μου μεινε σταλιά
δύναμη να σηκώσω το κεφάλι
απότυχα για άλλη μια φορά
τώρα με κυβερνούνε άλλοι

Μια φορά κι έναν καιρό.... καλή ώρα.


http://www.youtube.com/user/KazantzakisNikos
Μια φορά κι έναν καιρό στον τόπο τούτο το μικρό
Ζούσαν κάτι φουκαράδες, οι ραγιάδες
Κοτσαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες
κυβερνούσανε τη χώρα, καλή ώρα (2)

Τη δεκάτη ο τσιφλικάς, δως του κόψιμο ο πασάς
κι υπαγόρευε το ράσο, σφάξε με αγάμ' ν' αγιάσω
Κοτσαμπάσηδες πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες
Κυβερνούσανε τη χώρα, καλή ώρα (2)

Έτσι τρεις από κοινού πίναν το αίμα του λαού
Αφού τότε τσιφλικάδες ήσανε οι μπουρζουάδες
Κοτσαμπάσηδες πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες
Κυβερνούσανε τη χώρα, καλή ώρα (2)

Ο πειρασμός

Από τους "Ελεύθερους Πολιορκημένους" του Γιάννη Μαρκόπουλου, ο αξέχαστος Νίκος Ξυλούρης στον "Πειρασμό". Αποδίδει η Ειρήνη Παπά:

http://www.youtube.com/user/xilourikia
Δίσκος: Ελευθεροι Πολιορκημενοι (1977)
Στίχοι: Διονύσιος Σολωμός
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος

Αφηγήτρια:
Η ωραιότης της φύσης που τους περιτριγυρίζει,αυξαίνει εις τους εχθρούς την ανυπομονησία να πάρουν την χαριτωμένη γη,και εις τους πολιορκημένους τον πόνο ότι θα τη χάσουν.Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη,η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι.Με χίλιες βρύσες χύνεται,με χίλιες γλώσσες κρένει.Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.

Έστησε ο έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη
Κ' η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκειά της ώρα
Και μες τη σκιά,που φούντωνε και κλει δροσιές και μόσχους
Ανάκουστος κηλαϊδησμός και λιποθυμισμένος
Νερά καθάρια και γλυκά,νερά χαριτωμένα
Χύνονται μες την άβυσσο τη μοσχοβολισμένη
Και παίρνουνε το μόσχο της κι αφήνουν τη δροσιά τους
Κι ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους
Τρέχουν εδώ,τρέχουν εκεί και κάνουν σαν αηδόνια
Εξ' αναβρύζει κι η ζωή σ' γη.σ'ουρανό ,σε κύμα
Αλλά στης λίμνης το νερό,π'ανίκητο 'ναι κι άσπρο
Ακίνητ' όπου κι αν ιδής,και κάτασπρ' ως τον πάτο
Με μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ'η πεταλούδα
Πούχ' ευωδίσει τσ'ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο
Αλαφροΐσκιωτε καλέ,για πες απόψε τι 'δες
Νύχτα γιομάτη θαύματα,νύχτα σπαρμένη μάγια
Χωρίς ποσώς γης,ουρανός και θάλασσα να πνένε
Ουδ'όσο καν' η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι
Γύρου σε κάτι ατάραχο,π'ασπρίζει μες τη λίμνη
Μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι
Κι όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Βρέχει, βρέχει...



http://www.youtube.com/user/dikaiakou

Έξω απ' το παράθυρό μου
βρέχει, βρέχει, βρέχει, βρέχει
κι όλο απ' τη γωνιά του δρόμου
περιμένω να φανείς

Έξω τρέχουν πια ποτάμια
κι όλο βρέχει, βρέχει, βρέχει
κλαίω πίσω από τα τζάμια
κλαίν' μαζί μου κι οι ουρανοί

Πού να είναι ποιός να ξέρει
πού να είναι αλήθεια τώρα
τώρα που 'χω τόση ανάγκη
τη γλυκειά της συντροφιά

Πέρασε το καλοκαίρι
και μας χώρισε μια μπόρα
κι έχω τη βροχή στα μάτια
στην καρδιά τη συννεφιά

Έξω απ' το παράθυρό μου
βρέχει, βρέχει, βρέχει, βρέχει
το χαμένο τ' όνειρό μου
κλαίω μαζί με τη βροχή

Μαύρα τ' ουρανού τα μάκρη
κι όλο βρέχει, βρέχει, βρέχει
κι όλο κλαίει με δίχως δάκρυ
η θλιμμένη μου ψυχή

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Έτσι ο Aιγυπτιακός ΑΤ-OΝ , έγινε ο βιβλικός θεός ΩΝ

ΜΩΥΣΗΣ ΚΑΙ ΑΚΕΝΑΤΟΝ

«Αυτό που σήμερα αποκαλείται Χριστιανική θρησκεία, υπήρχε ήδη ανάμεσα στους αρχαίους και δεν έλειπε και στις απαρχές της ανθρώπινης φυλής. Όταν ο Χριστός εμφανίστηκε ένσαρκος , η αληθινή θρησκεία που ήδη υπήρχε, έλαβε την ονομασία Χριστιανική ».
Άγιος Αυγουστίνος


Η ιστορία του Μωυσή συγγραφέα και συντάκτη της «Αγίας γραφής» (Παλαιάς διαθήκης/Πεντατεύχου- τα πέντε πρώτα βιβλία της Εβραϊκής Βίβλου) είναι γνωστή στους περισσότερους. (1)
Στην παρούσα μελέτη θα παρουσιάσουμε μία εναλλακτική εξιστόρηση των σχετικών με τον Μωυσή γεγονότων, που βασίζεται κυρίως στον Αιγύπτιο αρχιερέα και ιστορικό Μανέθωνα ο οποίος έζησε περί τον 3ο αιώνα π.Χ. (Ο Μανέθωνας έγραψε στα Ελληνικά την ιστορία της Αιγύπτου κατόπιν εντολής του Πτολεμαίου Β΄του Φιλάδελφου ) (2).
Σύμφωνα με την Γένεση (κεφ. 46), ο λαός του Μωυσή ήταν μια ομάδα οικογενειών που ζούσαν νομαδικά και είχαν εγκατασταθεί στην Αίγυπτο με τον πατέρα τους τον Ιακώβ ή αλλιώς Ισραήλ. Λόγω όμως του συνεχώς αυξανόμενου αριθμού τους οι Αιγύπτιοι εφάρμοσαν σχέδιο ελέγχου τους.
Μία άλλη εκδοχή για την καταπίεση των Εβραίων από τους Αιγυπτίους είναι, πως οι Εβραίοι είχαν ενωθεί με τους εισβολείς Υξώς και είχαν πολεμήσει ενάντια στους Αιγυπτίους. Οι Υξώς κατάφεραν να υποδουλώσουν την Αίγυπτο για αρκετά χρόνια, έως ότου οι Αιγύπτιοι κατάφεραν να τους διώξουν. Ακόμα όμως και μετά την εκδίωξη τους, οι Υξώς επανήλθαν για ένα σύντομο διάστημα σε τμήμα της Αιγύπτου για να εκδιωχθούν οριστικά και να διαλυθούν από τον Τούθμωση Γ' (1490-1436π.Χ.).
Το γεγονός όμως πως οι Εβραίοι ίσως υπήρξαν σύμμαχοι των Υξώς, έδωσε την αφορμή στον Φαραώ να καταργήσει τα δικαιώματα όλων των Εβραίων, και να τους μετατρέψει σε δούλους.
Σε κάθε περίπτωση σύμφωνα με την Βίβλο, οι Αιγύπτιοι αρχικά είχαν τους Εβραίους ως δούλους, και στην συνέχεια εκδόθηκε διάταγμα σύμφωνα με τον οποίο έπρεπε να σκοτώνεται κάθε αρσενικό παιδί που γεννούσαν οι γυναίκες των Ισραηλιτών. Ένα ζευγάρι όμως Ισραηλιτών, ο Αμράμ και η Ιωχαβέδ γονείς του Μωυσή, έκρυψαν τον νεογέννητο γιο τους ώστε να μην εκτελεστεί. Στην συνέχεια η μητέρα του Ιωχαβέδ έβαλε το βρέφος σε ένα κιβώτιο από πάπυρο και το άφησε στον ποταμό Νείλο.
Το μικρό κιβώτιο με το Μωυσή βρέθηκε σύντομα από την κόρη του Φαραώ που είχε πάει στον Νείλο για να λουστεί. Όταν διαπίστωσε πως υπήρχε ένα μωρό μέσα σε αυτό, αποφάσισε να το υιοθετήσει και του έδωσε το όνομα Μωυσής («σωσμένος από το νερό» ).



Ο Μωυσής μεγαλώνει μέσα στο παλάτι σαν πρίγκιπας, γνωρίζει τα μυστικά της Αιγυπτιακής λατρείας και «μυείται» στην σοφία των Αιγυπτίων, εισχωρώντας στα άδυτα του μακραίωνου Αιγυπτιακού παρελθόντος!
Σύμφωνα με την παλαιά διαθήκη κάποια στιγμή συνειδητοποίησε την καταγωγή του, και αποφάσισε να παίξει λόγω της θέσης του καθοδηγητικό ρόλο στην σωτηρία του Εβραϊκού λαού. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο Μωυσής θα αναλάβει να απελευθερώσει τον λαό του και να τον οδηγήσει έξω από την Αίγυπτο στην Γη της Επαγγελίας.
Οι σύγχρονοι ιστορικοί και ερευνητές δεν συμφωνούν στο ποίος ήταν ο Φαραώ την εποχή που ο Μωυσής υιοθετήθηκε από την βασιλική οικογένεια, ούτε για το ποίος κυβερνούσε την εποχή της εξόδου των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο.
Φαίνεται όμως πως καταλυτικό ρόλο στην ιστορία του Μωυσή αλλά και στην εισαγωγή του Μονοθεϊσμού, διαδραμάτισε ο Φαραώ Ακενατόν, εφόσον χρονικά υποστηρίζεται από κάποιους ερευνητές πως οι δύο άντρες συνυπήρξαν.
Πριν γίνει αναφορά στην πιθανή σχέση του Μωυσή με τον Φαραώ Ακενατόν, θα πρέπει να αναφερθούμε στον Ακενατόν.
O Αμενχοτέπ μετέπειτα Ακενατόν ή Αμένοφις IV (περίπου 1353-1335 π.χ), γιος του Αμένοφι III ήταν Φαραώ της Αιγύπτου. Σε αποικονήσεις της βασιλικής οικογένειας της βασιλείας του πατέρα του, ο Ακενατόν δεν αναπαριστάνεται μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της βασιλικής οικογένειας. Εικάζεται πως αυτό ίσως οφείλεται στην ασθενική του φύση, ή στο παράξενο παρουσιαστικό του. H ανατροφή του ανατέθηκε στο ιερατείο του Ρα στην Ηλιούπολη και όχι στο ιερατείο του Άμμωνα, παραδοσιακού προστάτη του βασιλικού οίκου. Λόγω όμως του πρόωρου θανάτου του μεγαλύτερου αδερφού του και χάρη στην εύνοια της μητέρας του, ο Αμένοφις IV ορίστηκε διάδοχος του θρόνου στην Αίγυπτο και χρίστηκε Φαραώ το 1379π.Χ.
Μόλις Ακενατόν ανέβηκε στο θρόνο της Αιγύπτου, προχώρησε σε μια εξαιρετικά τολμηρή θρησκευτική μεταρρύθμιση, που προκάλεσε πολλές αντιδράσεις από το ιερατείο του Άμμωνα. Άλλαξε το όνομά του από Αμεν -Xοτέπ («Ο Άμμων είναι ικανοποιημένος») σε Aκχεν -Aτόν, («Εκείνος που προσφέρει υπηρεσία στον Aτόν» ή, σύμφωνα με μια εναλλακτική ερμηνεία, «Φωτισμένη εκδήλωση του Aτόν» ).
Το ίδιο έκανε και η σύζυγος του βασίλισσά Νεφερτίτη. Ήταν τόσο ανατρεπτική η θρησκευτική μεταρρύθμιση του Ακενατόν που σε αντίθεση με όλους τους προηγούμενους Φαραώ, ο Ακενατόν θεωρούσε τον εαυτό του προφήτη, και όχι ως την προσωποποίηση του Θεού Ώρου στην Γη.



Εισήγαγε τη λατρεία του Θεού ήλιου Aτόν Ρα ως μοναδικού ύψιστου Θεού-δημιουργού. Έδρα της λατρείας υπήρξε αρχικά η πόλη Αννού, ή όπως οι αρχαίοι Έλληνες την αποκαλούσαν, η Ηλιούπολη, όπου ο Ακενατόν μεγάλωσε.
Τον έκτο χρόνο μετά την άνοδο του στο θρόνο, μετέφερε την πρωτεύουσα από τις Θήβες στην καινούργια πόλη που έχτισε για αυτό τον λόγο, το σημερινό Λούξορ. Η πόλη ονομάστηκε ΑκχετAτόν («Ορίζοντας του Aτόν») και ήταν αποκλειστικά αφιερωμένη στον Aτέν, ενώ ένα νέο Ιερατείο επιφορτίζεται με την λατρεία του Ατόν.
Ο αρχαϊκός Aτόν εξυψώθηκε σε θεό του φωτός, στοργικό πατέρα του δημιουργημένου κόσμου και ταυτίστηκε με τον γερακοκέφαλο Ρα. Σύμφωνα με την Αιγυπτιακή μυθολογία, ο Θεός Ρα ήταν ο δημιουργός των Θεών, των ανθρώπων, του κόσμου. Έμβλημά του ήταν ο ήλιος, το σύμβολο της ζωής, του φωτός, της γονιμότητας.
Ο Ρα απεικονίζεται επίσης με έναν οφθαλμό («το Μάτι του Ρα»), ως πανεπόπτης και παντογνώστης. Η μορφή του Ρα αντικαταστάθηκε από το σύμβολο ενός ηλιακού δίσκου («Aτόν» σημαίνει στην κυριολεξία «φωτεινός δίσκος»), που οι καθοδικές ακτίνες του κατέληγαν σε ανθρώπινα χέρια, μερικά από τα οποία κρατούσαν το ιερό ανκχ, σύμβολο της ζωής.
Ο Aτόν δεν αντιπροσώπευε πλέον μόνο τον Ήλιο ως ηλιακό ουράνιο σώμα, αλλά και τη Μονάδα τη Μία ζωοδόχο πηγή που συντηρεί τη δημιουργία με το φως της. Οι Θεοί δεν λατρευόταν πιά στο μισοσκόταδο των άδυτων των ιερών όπου είχαν πρόσβαση μόνο οι ιερείς, αλλά κάτω από το φως του ήλιου, σε τεράστιους υπαίθριους χώρους ανοιχτούς σε όλους τους πιστούς. Η λατρεία επίσης στον Θεό δεν απαιτούσε πλέον τη μεσολάβηση ενός πολυπληθούς ιερατείου όπως γινόταν παλαιότερα, και αυτή ήταν η πιο επαναστατική από όλες τις μεταρρυθμίσεις, ξεσηκώνοντας τις μεγαλύτερες αντιδράσεις από το ιερατείο.



Λόγο των αντιδράσεων στις μεταρρυθμίσεις του αυτές, στον ένατο χρόνο περίπου της βασιλείας του, ο Ακενατόν έδωσε διαταγή να κλείσουν όλοι οι ναοί των άλλων θεών, και εξαπέλυσε σκληρές διώξεις κατά των ιερέων του Άμμωνα.
Ταυτόχρονα διέταξε τη διαγραφή της λέξης «Θεοί» από όλα τα μνημεία της χώρας. Την εποχή της Βασιλείας του Ακενατόν συνεπώς έχουμε την καθιέρωση της πρώτης μονοθεϊστικής θρησκείας τόσο στην ιστορία της Αιγύπτου, όσο και στον γνωστό αρχαίο κόσμο.
Χαρακτηριστικός είναι ο Μέγας ύμνος στον Ήλιο του Ακενατόν :
«Πόσο πολύμορφα είναι τα έργα σου!. Είναι κρυμμένα από την όραση του ανθρώπου. Ω μοναδικέ Θεέ, που όμοιος σου δεν υπάρχει κανείς. Εσύ δημιούργησες τη γη σύμφωνα με την επιθυμία σου όταν ήσουν μόνος. Όλους τους ανθρώπους, όλα τα ζώα, μεγάλα και μικρά, και ότι στέκεται στα πόδια του πάνω στην γη και τρέχει ή πετάει ψηλά με τις φτερούγες του. Και στις χώρες της Συρίας, της Κούς (Αίγυπτος η υπό του αιγαίου χώρα) –εσύ τοποθέτησες τον κάθε άνθρωπο στην θέση του και κάλυψες τις ανάγκες του…»
«Ο Θεός είναι ένας και μόνος, και δεν υπάρχει άλλος μαζί του. Ο Θεός είναι ο ένας, ο ένας που έπλασε όλα τα πράγματα»,
«Ο Θεός είναι το αιώνιο ΕΝ, είναι αιώνιος και άπειρος. Διαρκεί εις τους αιώνες των αιώνων. Διήρκησε αμέτρητους αιώνες και θα διαρκέσει μία αιωνιότητα».
Η βασιλεία του Ακενατόν διήρκησε μόλις δεκαεπτά χρόνια. Τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του συγκυβερνά με το γιο του Σμενκάρε και μετά το θάνατό του, θα τον διαδεχτεί ο γιος του Τουταγχαμών, που ανεβαίνει στο θρόνο σε ηλικία 9 ετών.
Ο Τουταγχαμών ο οποίος έζησε 18 μόνο χρόνια, δεν είχε το σθένος να αντισταθεί στις πιέσεις του αποδυναμωμένου αλλά ισχυρού ακόμη ιερατείου του Άμμωνα, έτσι όχι μόνο επανέφερε τη λατρεία του αλλά και απαρνήθηκε το πατρικό του όνομα, αλλάζοντάς το από το αιρετικό Τουτανχατόν («Toutankh Aton» ζώσα εικόνα του Ατέν) στο ορθόδοξο Τουταγχαμών («Toutankh Amon» ζώσα εικόνα του Άμμωνα).
Έτσι λίγο μετά το θάνατό του, ο Aκχενατόν χαρακτηρίστηκε «καταραμένος», η πρωτεύουσα του ΑκχετAτόν εγκαταλείφθηκε, τα κτίσματά του καταστράφηκαν και το όνομά του διαγράφτηκε από όλα τα μνημεία και τα επίσημα αρχεία του κράτους.
Η λατρεία του Aτόν συνεχίστηκε για λίγα χρόνια ακόμα δίχως όμως την υποστήριξη ενός ισχυρού ιερατείου, και του Φαραώ σύντομα ξεχάστηκε, για να επιστρέψουν όλα όπως ήταν πριν τον Ακενατόν, στις Θήβες και στην παλιά θρησκεία του Άμμωνα.
Ας επανέλθουμε όμως ξανά στον Μωυσή.
Οι βιβλικές αναφορές δεν μπορούν να μας βοηθήσουν στον προσδιορισμό της εποχής που έζησε και έδρασε Μωυσής. Συνεπώς οι σύγχρονοι ερευνητές στηρίζονται στις ιστορικές αναφορές του Μανέθωνα, του Ιώσηπου, των Χριστιανών ιστορικών Αφρικανό και Ευσέβιο, και στα πορίσματα των αρχαιολογικών ευρημάτων
. (3)Η παρούσα έρευνα στηρίζεται σε στοιχεία που παρουσιάζει ο Gary Greenberg, πρόεδρος της Βιβλικής Αρχαιολογικής Εταιρείας της Νέας Υόρκης και μέλος του Αμερικανικού Ερευνητικού Κέντρου της Αιγύπτου ανάμεσα σε άλλα.
Για να έχει ο αναγνώστης μία πλήρη άποψη των πορισμάτων όσον αναφορά την χρονολογική ταυτοποίηση των προσώπων θα πρέπει να διαβάσει την έρευνα του Gary Greenberg
(4), διότι τα στοιχεία καλύπτουν μία αρκετά μεγάλη χρονική περίοδο. Στην παρούσα μελέτη θα αρκεστούμε συνεπώς στην πιθανότερη εκδοχή σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία.
Σύμφωνα λοιπόν με τους περισσότερους ερευνητές το όνομα Μωυσής είναι καθαρά Αιγυπτιακής προέλευσης, προερχόμενο από την Αιγυπτιακή λέξη «Μς» που σημαίνει «γεννήθηκε». (Το Μωυσής είναι μία Ελληνοποιημένη απόδοση της αρχικής Αιγυπτιακής αυτής λέξης).
Το ότι το όνομα είναι Αιγυπτιακό θα ήταν εξάλλου λογικό, εφόσον η Αιγύπτια πριγκίπισσα που υιοθέτησε και έδωσε το όνομα αυτό στο βρέφος, δεν θα του έδινε Εβραϊκό όνομα εφόσον οι Εβραίοι ήταν επί διωγμό σύμφωνα με την Βίβλο.



Σύμφωνα λοιπόν με την εκδοχή του ιστορικού Ιώσηπου που βασίζεται στον Μανέθωνα, ο Μωυσής ήταν ένας Αιγύπτιος ιερέας ονόματι Οσαρσήφ που οργάνωσε ανταρσία ανάμεσα σε καταπιεσμένους Αιγυπτίους. Αφού άρπαξε την εξουσία από τον Φαραώ, με την βοήθεια των Χαναανιτών συμμάχων του, επέβαλε μία βασιλεία τρόμου στην χώρα, καταστρέφοντας τους ναούς της, βεβηλώνοντας τα ιερά της και λεηλατώντας την χώρα. Μετά ο Οσαρσήφ κυβέρνησε επί δεκατρία χρόνια προτού ο εξόριστος Φαραώ σχηματίσει νέο στρατό και κυνηγήσει αυτόν και τους οπαδούς του στην Χαναάν.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να επισημανθεί πως ο Μωυσής/ Οσαρσήφ έφυγε δύο φορές από την Αίγυπτο μία μόλις πέθανε ο Ακενατόν, και άλλη μία που καταγράφεται ως έξοδος αμέσως πριν την έναρξη της βασιλείας του Φαραώ Σέθου.
Σύμφωνα λοιπόν με τα πορίσματα της έρευνας του Greenberg, o Ακενατόν έγινε Φαραώ μεταξύ 1375 π.χ και 1372, όταν ήταν περίπου είκοσι ετών, εποχή κατά την οποία, ο Μωυσής/Οσαρσήφ θα πρέπει επίσης να ήταν λίγο μεγαλύτερος από τα είκοσι. Εάν συνεπώς ο Μωυσής, μεγάλωσε στο Βασιλικό ανάκτορο θα είχε την ίδια Βασιλική μόρφωση.
Ο Μωυσής/Οσαρσήφ ορίστηκε αρχιερέας του Ρα, τοποθετημένος από τον Ακενατόν να επιβλέπει τις ανατρεπτικές θρησκευτικές του μεταρρυθμίσεις.
Λογικό είναι με την θρησκευτική μεταρρύθμιση του Ακενατόν και την ίδρυση της νέας πρωτεύουσας να δημιουργηθεί μία νέα άρχουσα τάξη που απαριθμούσε χιλιάδες ανθρώπων ενώ πολλοί περισσότεροι έπεσαν σε δυσμένεια, και ήταν ως εκ τούτου εχθρικά διακείμενοι στον Ακενατόν και το ιερατείο του, το οποίο εκπροσωπούσε ο Μωυσής/Οσαρσήφ.
Το όνομα Οσαρσήφ το άλλαξε σε Μωυσής όταν υπηρετούσε ως αρχιερέας υπό τον Ακενατόν, καθώς αυτό είχε προέλευση το όνομα της Οσίριδος, γεγονός που δεν θα ήταν αποδεκτό εκείνη την εποχή. Στην αφήγηση του Μανέθωνος, ο Οσαρσήφ κάνει αυτό ακριβώς επιλέγοντας το «Μς» ως ενός στοιχείου του ονόματος του, που θα το προλόγιζε με το όνομα ενός αποδεκτού Θεού του Ρα συνεπώς το όνομα ίσως ήταν «Ρά-μωσις». (Στα αιγυπτιακά το όνομα θα αποδιδόταν ως «Ρμς», δίχως φωνήεντα).

Σύμφωνα με ην Βίβλο, ο Μωυσής έφυγε από την Αίγυπτο διότι καταδικάστηκε σε θάνατο, καθώς είχε επιτεθεί σε έναν Αιγύπτιο επιστάτη ο οποίος είχε χτυπήσει έως θανάτου έναν Ισραηλίτη εργάτη. Για να σωθεί ο Μωυσής διέφυγε στα βουνά του Σινά όπου έζησε σαράντα χρόνια ως κτηνοτρόφος, βοσκώντας τα κοπάδια του και καθαρίζοντας την ψυχή του. Μία μέρα ο Θεός αποκαλύφθηκε στον Μωυσή με το Θαύμα της καιγόμενης βάτου και τον διέταξε να ελευθερώσει τα τέκνα του Ισραήλ από την αιχμαλωσία.
Ο Μωυσής πέρασε σαράντα χρόνια στην Έρημο, που σημαίνει πως όταν έφυγε θα πρέπει να ήταν περίπου σαράντα ετών, συνεπώς η φυγή του αυτή θα πρέπει να έλαβε χώρα το 1355 π.χ μία χρονολογία που χωρίζει τις βασιλείες του Σμενκαρέ και του Τουταγχαμών, ο οποίος όπως προαναφέρθηκε έθεσε τέλος στις μεταρρυθμίσεις του Ακενατόν, (5) επαναφέροντας τις προηγούμενες θρησκευτικές πρακτικές στο προσκήνιο.
Στην πραγματικότητα, ο Μωυσής ως πρωταγωνιστής στην θρησκευτική επανάσταση του Ακενατόν αναγκάστηκε να φύγει από την Αίγυπτο για να γλιτώσει τις διώξεις.
Σύμφωνα με τον Ιώσηπο οι πολιτικοί εχθροί του Μωυσή φοβόταν πως ο Μωησής θα γινόταν Φαραώ και για αυτό συνωμότησαν να τον σκοτώσουν. Ο Μωυσής όμως προειδοποιήθηκε και έφυγε κρυφά για να γλιτώσει.
Ο Φαραώ ο οποίος ήταν υπεύθυνος για το σβήσιμο των τελευταίων ιχνών του Ακενατόν ήταν ο Χορεμχέμπ, ο οποίος δεν είχε βασιλικό αίμα. Τα Αιγυπτιακά αρχεία ταυτίζουν τα θύματα των διώξεων με τους οπαδούς του Ακενατόν, ενώ η Βίλος με τους ιούς του Ισραήλ. Σε όλη την χώρα οι εναπομείναντες ναοί καταστρέφονται, και εξαλείφεται κάθε αναφορά που αφορούσε την περίοδο του Ακενατόν.
Ένα χρόνο πριν πεθάνει ο Χορεμχέμπ διόρισε ως αντιβασιλέα του τον Ραμσή τον Α.
Με τον θάνατο του Χορεμχέμπ ο Μωυσής εκμεταλλεύεται το κενό στην εξουσία, και επιστρέφει στην Αίγυπτο, έχοντας ως στόχο αφενός να χριστεί Φαραώ αλλά και να επαναφέρει τον μονοθεϊσμό του Ακενατόν. Σύμμαχοι του ήταν οι διωκόμενοι πρώην υποστηρικτές του Ακενατόν.
Ανάμεσα στους πρώην υποστηρικτές του Ακενατόν υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός ταλαιπωρημένων και μολυσμένων από διάφορες αρρώστιες (λεπροί) Αιγυπτίων (εξαιτίας των διωγμών), αντιπάλων του Ραμσή Α, αλλά και αλλοεθνείς αντιπάλους των Αιγυπτίων.
Ποιοι ήταν αυτοί;
Εκτός της εισβολής Υξώς γνωρίζουμε πως αυτή περίπου την περίοδο, έγινε η εισβολή των «λαών της Θάλασσας» στην Αίγυπτο, οι οποίοι ήταν πιθανώς Φιλισταίοι ή Έλληνες. Ίσως λοιπόν ο Μωυσής συμμάχησε μαζί τους.
Σε κάθε περίπτωση ο Μωυσής ήταν ο ηγέτης ανθρώπων που αντέκρουσαν την ισχύ των Αιγυπτίων Θεών. Η αναμέτρηση τελείωσε με την έξοδο του Μωυσή και των πιστών του, από την Αίγυπτο κυνηγημένος για δεύτερη φορά. Φεύγοντας ο Μωυσής ως πρώην αρχιερέας, κατάφερε να πάρει από τα άδυτα των Αιγυπτιακών ιερών τα ιερά αντικείμενα των σεπτών μυστηρίων ανάμεσα στα οποία και η κιβωτός...!
Σε αυτό το σημείο στην ιστορία της εξόδου, φαίνεται πως εμπλέκεται ο Ελληνικός μύθος του Δαναού και του Αιγύπτου. Ίσως αυτούς αφορά λοιπόν η αναφορά στους «λαούς της θάλασσας».



Σύμφωνα λοιπόν με τον Εκαταίο (Έλληνας συγγραφέας του 4ου αιώνα π.χ, - συνεπώς προηγείται του Μανέθωνα -) η Αίγυπτος υπέφερε από πανώλη, και οι αρχές το απέδιδαν στην παρουσία αλλότριων ατόμων ξένων προς τις παγιωμένες θρησκευτικές τελετές, γεγονός που έκανε τους Θεούς να εξοργιστούν. Για να επανέλθουν οι Αιγύπτιοι Θεοί, διώχθηκαν οι ξένοι αναφέρει ο Εκαταίος, κάτι που είχε ως συνέπεια ο Δανός και ο Κάδμος να πάνε στην Ελλάδα, και ο Μωυσής στην Ιερουσαλήμ.
Η αναφορά αυτή συμπίπτει με τα γεγονότα της εποχής Ακενατόν, γεγονός που ενισχύεται από την αναφορά πως ο Δαναός έφυγε ταυτόχρονα με τον Μωυσή.
Ποίος όμως ήταν ο Δανάος;
Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, ο Δαναός ήταν πρόγονος του Περσέα, και γιος του βασιλιά της Αιγύπτου Βήλου. Μητέρα του ήταν η κόρη του Νείλου Αγχινόη, και αδελφός του ήταν ο Αίγυπτος.
Στον Δαναό ο Βήλος έδωσε το βασίλειο της Λιβύης, ενώ τον Αίγυπτο τον όρισε διάδοχό του. Από το γάμο τους με πολλές γυναίκες τα δύο αδέλφια απέκτησαν πολλά παιδιά. Πενήντα γιους ο Αίγυπτος, και πενήντα κόρες ο Δαναός. Μετά τον θάνατο του πατέρα τους, τα αδέλφια ήρθαν σε ρήξη, εξαιτίας των επεκτατικών βλέψεων του Αιγύπτου στην πατρική κληρονομιά. Θέλοντας να συμφιλιωθούν, ο Αίγυπτος πρότεινε στον Δαναό να νυμφευθούν οι γιοι του τις πενήντα κόρες του. Ο Δαναός απέρριπτε συστηματικά την πρόταση του αδελφού του να νυμφευθούν οι ανεψιοί του τις πενήντα κόρες του, θεωρώντας τους αιμόμικτους αυτούς γάμους ανόσια πράξη. Για να απαλλαγεί από την ασφυκτική επιμονή του αδελφού του και να γλιτώσει από την εκπλήρωση του θανατηφόρου χρησμού, που έλεγε πως θα δολοφονηθεί από γιο του αδελφού του, ο Δαναός αποφάσισε να εγκαταλείψει το βασίλειό του, και να ζητήσει καταφύγιο στην προγονική του κοιτίδα, την Ελλάδα.
Με τις οδηγίες της Αθηνάς ναυπήγησε πρώτος μια πεντηκόντορο (πενηντάκωπο πλοίο) την Δαναιδα, και παίρνοντας τις κόρες του αναχώρησε με προορισμό το Λιμάνι του Άργους. Έτσι εκπληρώθηκε και η προφητεία που είχε δώσει ο Προμηθεύς στην πρόγονο του Δαναού Ιώ: «Πέμπτη μετά από αυτόν (τον Έπαφο) γενιά γυναικεία, με τις πενήντα κόρες πάλι στο Άργος αθέλητά της θα’ ρθη, των ξαδέρφων γάμο συγγενικό για να ξεφύγει˙ κι αυτοί ξεφρενιασμένοι από τον πόθο, σαν τα γεράκια θα ριχτούν ξοπίσω σε περιστέρες, κυνηγώντας γάμους αταίριαστους.»
Ο Δαναός έχτισε στο Άργος την ακρόπολη με τεράστιους λαξευτούς ογκόλιθους, που ονομάσθηκε Λάρισα από την κόρη του βασιλιά Πελασγού. Στην κορυφή της έχτισε ναό προς τιμήν του Λαρισαίου Διός, όπου τοποθετήθηκε ξόανο (ξύλινο ομοίωμα) του θεού. Δεν άργησε όμως να καταπλεύσει ο Αίγυπτος με τους πενήντα γιους του, και αξίωσε να πραγματοποιηθούν με τη βία οι αιμομικτικοί γάμοι. Ο Δαναός προσποιήθηκε ότι δέχεται. Αφού έγινε κλήρωση για να γνωρίζει ο κάθε νέος ποια νύμφη θα παντρευτεί, ακολούθησαν οι γαμήλιες τελετές.
Τη νύχτα όμως του γάμου ο Δαναός, έδωσε σε κάθε κόρη του ένα εγχειρίδιο με την εντολή να θανατώσουν τους συζύγους στον ύπνο τους. Οι Δαναΐδες υπάκουσαν και πραγματοποίησαν την πατρική διαταγή εκτός από δύο, την Ρόδη (ή Βεβρύκη) σύζυγος του Ιππόλυτου και την Υπερμνήστρα Από το χέρι του Λυγκέα βρήκε τελικά τον θάνατο ο Δαναός, και έτσι επαληθεύτηκε ο χρησμός του Αιγύπτιου μάντη. Ο Δαναός όρισε με νόμο, οι Αργείοι από Πελασγοί στο εξής να λέγονται Δαναοί, ονομασία που στα Ομηρικά έπη συμπεριλαμβάνει το σύνολο των Ελλήνων της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας, χαρακτηρίζοντας τους Έλληνες ως μίαν ολότητα: «κατ’ Ευριπίδην, Πελασγιώτας δ’ ονομασμένους το πριν, Δαναούς καλείσθαι νόμον έθηκαν Ελλάδα».


Από τα παραπάνω είναι προφανές πως η ιστορία δεν έχει μια μόνο ανάγνωση, πόσο μεν μάλλον δε όταν τα γεγονότα τα οποία εξιστορούνται απέχουν χιλιάδες χρόνια από εμάς.
Το γεγονός πάντως είναι πως μόνο τυχαίες δεν είναι οι ομοιότητες του τρόπου ζωής των Εβραίων, αλλά και των γεγονότων που περιγράφονται στην Βίβλο με τις «παγανιστικές» πρακτικές των Αιγυπτίων - και όχι μόνο - της εποχής εκείνης, αλλά και της μονοθειστικής θρησκείας που εξελίσεται αργότερα στον Χριστιανισμό..

Η ιστορία των Εβραίων θα είναι μία ιστορία επαναλαμβανόμενης υποδούλωσης από ξένα έθνη. Από τους Αιγυπτίους, τους Ασσυρίους, τους Βαβυλώνιους, τους Έλληνες, τους Σύρους, και τέλος το 63 π.χ από τους Ρωμαίους. Αυτές οι κατακτήσεις οδήγησαν αναπόφευκτα τον Εβραϊκό λαό να υποταχθεί στην πολιτιστική επιρροή των κατακτητών του, και υποχρέωσαν τους Εβραίους να διασκορπιστούν σε όλη την Μεσόγειο. Γι’ αυτό τον λόγο ο Εβραίος Μεσσίας αναμενόταν ως ένας πολεμιστής βασιλιάς που θα ερχόταν να απελευθερώσει την Ιουδαία από τους εχθρούς της και να αποκαταστήσει την γενιά του Δαυίδ...

Παραπομπές:

1. Σύγχρονοι μελετητές υποστηρίζουν πως τα παλαιότερα βιβλία της Βίβλου δεν εκδόθηκαν σε πλήρη μορφή πριν από τον 7 αιώνα π.χ, ίσως και μερικούς αιώνες αργότερα, συνεπώς συγγραφέας στης στην μορφή που την ξέρουμε δεν θα μπορούσε να είναι ο Μωησής.
2. Ό Μανέθωνας σε ένα γράμμα του που δημοσιεύεται στο «Contra Appiano» του Ίώσηπου, λεει ότι έγραψε στα χρόνια του Πτολεμαίου Β' του Φιλάδελφου. Εκεί παρουσιάζεται ως μεγάλος ιερέας και γραφέας των ιερών της Αιγύπτου και ότι γεννήθηκε στη Σεβηνή και κατοικούσε στην Ηλιούπολη. Ο Μανέθωνας μετέφερε στα ελληνικά ότι περιείχαν τα ιερά κείμενα. Ο Μανέθωνας με τη βοήθεια του Τιμόθεου έγραψε τα έξης έργα: 1. «Αιγυπτιακά» ή ιστορία της Αιγύπτου. 2. «Βίβλος του Σώθεως» ή «ο Κυνικός Κύκλος» 3. «Η ιερά Βίβλος» 4. «Επιτομή των Φυσικών», 5. «Περί εορτών», 6. «Περί Αρχαϊσμού και Ευσεβείας», 7. «Περί κατασκευής των Κυφίωv» (Θυμιαμάτων) και 8. «Τα προς Ηρόδοτο». Ξεχωριστά πρέπει να μνημονεύσουμε τα «Κείμενα» του Ερμή του Τρισμέγιστου που είναι το βιβλίο μύησης των αρχαίων ιερών της Αιγύπτου. Και αυτό αποδόθηκε στο ελληνικό πνεύμα, δηλαδή δεν είναι αυτό που θα λέγαμε μετάφραση.Στα «Αιγυπτιακά» του ο Μανέθωνας δίνει τις δυναστείες έτσι όπως τις κρατούσαν στα ιερά, αλλά με εξελληνισμένα ονόματα. Αν εξαιρέσουμε τα «Κείμενα» του Ερμή του Τρισμέγιστου πού σώθηκαν σχεδόν ολόκληρα, όλο το έργο του Μανέθωνα χάθηκε. Σώθηκαν μόνο αποσπάσματα σε έργα των ιστορικών των Ελληνιστικών και Ρωμαϊκών χρόνων. Η συγκέντρωση των αποσπασμάτων αυτών αποτελεί το έργο του Μανέθωνα πού δημοσιεύεται σε χωριστό τόμο. Από τα αποσπάσματα βγαίνει ότι ο Μανέθωνας έκανε προσπάθεια να συνδέσει τα ιστορικά στοιχεία της Αιγύπτου με τα Ελληνικά δεδομένα, αλλά και με την ιστορία των Εβραίων. Τα πιο σημαντικά αποσπάσματα σώθηκαν από τον Ιώσηπο στο έργο του Contra Apionem βιβλίο Α' από το Σύγγελο Γεώργιο το Μοναχό, το Σέξτο Ιούλιο Αφρικανό, τον Ευσέβειο κ.ά.
3. Σύμφωνα με τον ιστορικό Αρτάπανο (2ος αιώνας π.χ), ο Μωησής ενώ βρισκόταν στην Αιγυπτιακή αυλή, είχε δεχθεί μεγάλες τιμές από τους ιερείς και σε αναγνώριση των ικανοτήτων του ονομάστηκε Ερμής. Ο Ερμής ταυτίζεται με τον Αιγύπτιο Θεό ΤΩΘ και τον Ερμή τον Τρισμέγιστο.
4. Gary Greenberg, «Το μυστήριο του Μωυσή» εκδόσεις Ενάλιος.

5. Έτσι ο Aιγυπτιακός ΑΤ-OΝ , έγινε ο βιβλικός θεός ΩΝ. 
xletsos-basilhs.blogspot.com

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

I Don't Care

“Η πλειοψηφία έχει αχόρταγη επιθυμία να μάθει τα πάντα,
πλην εκείνων που αξίζει να μάθει.
Η δημοσιογραφία το γνωρίζει αυτό και ενεργώντας ως επιχειρηματίας ικανοποιεί τη ζήτηση.”


http://www.youtube.com/user/ApocalypticaVEVO

Nothing Else Matters

Ο λογικός άνθρωπος προσαρμόζεται στον κόσμο. Ο παράλογος επιμένει να προσπαθεί να προσαρμόσει τον κόσμο στα μέτρα του. Συνεπώς όλη η πρόοδος εξαρτάται από τον παράλογο άνθρωπο.

http://www.youtube.com/user/gothicXshado

Ένεση

Η παράνοια σε άτομα είναι σχετικά σπάνια.
Όμως σε ομάδες, κόμματα, έθνη και εποχές είναι μάλλον ο κανόνας.


http://www.youtube.com/user/Rollerrd

Για τον λαό της Ιαπωνίας

Aκούγοντας αυτή τη μουσική η σκέψη μας ας παέι στον λαό της Ιαπωνίας...


http://www.youtube.com/user/paulgwj

"To σήμερα είναι ένα δώρο γι' αυτό αποκαλείται" Το παρόν.... Να το θυμάσαι....


http://www.youtube.com/user/fotis0fotis

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Οι μισθοί των δασκάλων


Με τους παχυλούς μισθούς τους βάζουν μέσα το ελληνικό κράτος και δουλεύουν μόνο 9 μήνες τον χρόνο!

Ήρθε η ώρα να βάλουμε τα πράγματα στην σωστή σειρά και να τους πληρώνουμε για αυτό που πραγματικά κάνουν....baby-sitting (προσέχουν τα παιδιά μας)! Μπορούμε να πετύχουμε να το κάνουν με λιγότερο από τον βασικό μισθό. Κάτι τέτοιο θα ήταν δίκαιο. Θα τους έδινα 3 ευρώ την... ώρα και μόνο για τις ώρες που δουλεύουν και όχι για όλο τον χρόνο Αυτό σημαίνει 15ευρώ την ημέρα (8:15 πμ to 1:30 μμ ). Τώρα πόσα παιδιά διδάσκουν την ημέρα; Γύρω στα 25; Δηλαδή 15Χ25=375 ευρώ την ημέρα. Όμως θυμηθείτε δουλεύουν μόνο 180 μέρες τον χρόνο! Δεν πρόκειται να τους πληρώνουμε για να κάνουν διακοπές!!! Για να δούμε...αυτό είναι 375 Χ 180 = 67.500 ευρώ τον χρόνο. (Περίεργο! μάλλον η αριθμομηχανή μου θέλει μπαταρίες!)
Και τι γίνεται με τους δασκάλους ειδικής αγωγής και αυτούς που έχουν μεταπτυχιακούς τίτλους; Για να είμαστε και λίγο δίκαιοι θα τους πληρώνουμε το βασικό ωρομίσθιο που για λόγους στρογγυλοποίησης είναι 7 ευρώ. Aυτό σημαίνει 7 επί 5 ώρες επί 25 παιδιά επί 180 μέρες= 157.500 ευρώ τον χρόνο! Για περιμένετε ένα λεπτό, κάτι πρέπει να γίνεται λάθος εδώ! Κάτι είναι σίγουρα λάθος! 
Ας το δούμε ανάποδα. Ο ετήσιος μισθός ενός δασκάλου είναι περίπου 18.000 ευρώ (συμπεριλαμβάνεται ο 13ος και 14ος μισθός που πήγανε για φούντο). Αλλά έστω για στρογγυλοποίηση ας πούμε ότι παίρνει 20.000. ( Μέσος μισθός Δασκάλου 20.000/180 μέρες = 111 ευρώ την ημέρα /25 μαθητές =4.44/5 ώρες = 0.88 ευρώ την ώρα ανά μαθητή.) Τρομερά φτηνή φροντίδα και φύλαξη παιδιών, και επιπλέον μορφώνουν και τα παιδιά σας. Τρελό εεε; 
"Καταλαβαίνεις πόσο κυνικός έχει γίνει ένας λαός όταν θεωρεί φυσιολογικό να πληρώνει περισσότερο αυτόν που ασχολείται με τις αποχετεύσεις του, παρά αυτόν που ασχολείται με τα μυαλά των παιδιών του" J.F. Kennedy

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Όταν μιλάμε για τη μνήμη, τι ακριβώς εννοούμε;

Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη ζωή χωρίς όραση ή ακοή — μερικές φορές, μάλιστα, σε ακραίες περιπτώσεις, χωρίς και τα δυο. Ωστόσο, ένας άνθρωπος χωρίς μνημονικό δε θα μπορούσε να ζήσει σχεδόν καθόλου, τουλάχιστο με την ουσιαστική έννοια του όρου. Δε θα μπορούσε να μάθει τίποτα ούτε να προοδεύσει σε οποιονδήποτε τομέα, αλλά θα ζούσε για πάντα σε νηπιακή κατάσταση, μόνιμα εξαρτημένος από τους άλλους. Όμως, όταν μιλάμε για τη μνήμη, τι ακριβώς εννοούμε;
Με τον όρο μνήμη, λοιπόν, εννοούμε τη διαδικασία με την οποία οι άνθρωποι αποθηκεύουν κάποιες πληροφορίες κι έπειτα, όποτε χρειαστεί, τις ανασύρουν στην επιφάνεια και τις χρησιμοποιούν. Στην πραγματικότητα, η λέξη "μνήμη" αναφέρεται σε δύο διαδικασίες και ένα γεγονός. Η μία διαδικασία είναι ότι πρώτα μαθαίνουμε κάτι, κι η δεύτερη ότι το θυμόμαστε. Το γεγονός είναι η αλλαγή που πραγματοποιείται στον εγκέφαλο, όταν μαθαίνουμε κάτι. Παρά τα τόσα χρόνια πειραματισμού και μελέτης γύρω από την υφή του εγκεφάλου και τη συμπεριφορά ανθρώπων και ζώων, η αλλαγή αυτή εξακολουθεί να παραμένει ένα μυστήριο: ακόμα δεν ξέρουμε τι συμβαίνει μέσα σ' έναν άνθρωπο όταν ξυπνούν οι αναμνήσεις, ή όταν θυμάται κάποιο συγκεκριμένο γεγονός. Ωστόσο, γνωρίζουμε αρκετά πράγματα για τις διαδικασίες της μάθησης και του μνημονικού. Γνωρίζουμε, λόγου χάρη, πως η επανάληψη βοηθάει τους ανθρώπους να θυμούνται. Επίσης, γνωρίζουμε τη διαφορά ανάμεσα στην "αναγνώριση" και τη "θύμηση". Η αναγνώριση (το γεγονός, δηλαδή, ότι θυμόμαστε κάτι όταν το βλέπουμε, το ακούμε, το αγγίζουμε, το μυρίζουμε ή το γευόμαστε) είναι απείρως ευκολότερη από τη θύμηση (να θυμόμαστε, δηλαδή, κάτι, χωρίς να υπάρχει οποιοσδήποτε υπαρκτός, απτός ερεθισμός). Η ανάπτυξη της μνήμης Πότε αρχίζει να αναπτύσσεται η μνήμη στα μωρά; Είναι ολοφάνερο πως ακόμα και πολύ μικρά μωρά, έχουν τη δύναμη της αναγνώρισης.
Πειράματα έδειξαν ότι μωρά που δεν έχουν ακόμα συμπληρώσει μια εβδομάδα ζωής, αναγνωρίζουν τη φωνή της μητέρας τους και τη μυρωδιά από το γάλα της. Μελέτες σε λίγο μεγαλύτερα μωρά, έδειξαν ότι στους δύο μήνες τα μωρά έχουν αναπτύξει αξιόλογη ικανότητα να θυμούνται όσα έμαθαν, ενώ στους τρεις μήνες θυμούνται για πολύ περισσότερο χρόνο.Σε μια μελέτη μωρών ηλικίας από δύο έως τεσσάρων μηνών, πάνω από την κούνια κάθε μωρού κρέμασαν ένα κινητό παιχνιδάκι και το συνέδεσαν ύστερα, με μια κορδέλα, από το ένα πόδι του μωρού. Ακόμα και τα πιο μικρά μωρά, σύντομα έμαθαν πως μόλις κλοτσούσαν, το παιχνιδάκι κινιόταν. Στη συνέχεια, οι ερευνητές απομάκρυναν το παιχνίδι. Λίγο αργότερα το κρέμασαν πάλι πάνω από την κούνια του μωρού και περίμεναν να δουν αν το μωρό θα κλοτσούσε, με τρόπο που θα έδειχνε πως αναγνώριζε το παιχνίδι κι ότι θυμόταν τι έπρεπε να κάνει για να το κινήσει. Ανακάλυψαν ότι στους δύο μήνες, τα μωρά θυμούνταν για μια περίοδο τριών ημερών κι ότι σε ηλικία τριών μηνών, θυμούνταν για μια εβδομάδα. Οι ερευνητές προχώρησαν ακόμα περισσότερο, με ένα πείραμα που τα αποτελέσματα του θα αποκάλυπταν κι άλλα πράγματα για τις ικανότητες των μωρών. Μωρά δύο μηνών, αφού έμαθαν πρώτα την κίνηση της κλοτσιάς, έμειναν "ελεύθερα" για δεκαοχτώ ημέρες κι ύστερα συνδέθηκαν ξανά με το παιχνίδι. Στην αρχή, δεν αντέδρασαν καθόλου. Κάποιος κίνησε από πάνω τους το παιχνίδι και τότε, μετά από μερικές στιγμές, άρχισαν να κλοτσούν με δύναμη και ενθουσιασμό. Οι αναμνήσεις υπήρχαν, αλλά τα μωρά χρειάζονταν κάποια υπενθύμιση για να τις ανακαλέσουν. Και οι γονείς έχουν αναφέρει πολλά παραδείγματα, συμπεριφοράς των μωρών τους, που μοιάζουν να υποδηλώνουν ότι τα μωρά θυμούνται ορισμένα περιστατικά του παρελθόντος. Φαίνεται πως τα μωρά έχουν πλουσιότερες αναμνήσεις μέσα στο περιβάλλον του σπιτιού τους απ' αυτές που δείχνουν στο εργαστήριο, κι αυτό δεν είναι διόλου παράξενο. Μωρά ηλικίας από εφτά μέχρι έντεκα μηνών, θυμούνται την ώρα του φαγητού τους, τη διαδικασία του μπάνιου και του ύπνου, τα αγαπημένα τους παραμύθια, ακόμα και μερικά παιχνίδια. Σε ηλικία οχτώ μηνών, το μωρό δείχνει ότι θυμάται κάπως ένα αντικείμενο που ούτε το βλέπει ούτε το αγγίζει — μπορεί να αναζητάει, λόγου χάρη, κάποιο χαμένο παιχνίδι στο σημείο που το φυλάει συνήθως η μητέρα του. Εννέα μηνών, δείχνει πια αδιαμφισβήτητα να θυμάται πως όταν έρχεται η μπέιμπι-σίτερ φεύγουν οι γονείς του, ή ότι την τελευταία φορά που επισκέφθηκε τον παιδίατρο γνώρισε κάποια οδυνηρή εμπειρία. Τι είναι αυτό που βοηθάει τα μωρά να θυμούνται Φυσικά, στα περισσότερα μωρά που ζουν μια φυσιολογική ζωή, η μνήμη αναπτύσσεται χωρίς να έχει ανάγκη κάποιας συγκεκριμένης στρατηγικής από μέρους των γονιών. Ωστόσο, θα ήταν ενδιαφέρον να παρατηρήσετε ποια πράγματα κυρίως θυμάται το μωρό σας, και τι είναι αυτό που το βοηθάει να θυμάται.Κάτι που βοηθάει πολύ τα παιδιά να θυμούνται - όπως όλους μας άλλωστε - είναι η επανάληψη. Ακούν πολλές φορές συνέχεια το όνομα τους κι έτσι μαθαίνουν να το αναγνωρίζουν. Ευκολότερα θυμούνται τα μωρά κάτι με το οποίο έρχονται σε σωματική επαφή, παρά κάτι που παρατηρούν από μακριά και παθητικά. Επιπλέον, πιο εύκολα εντυπώνεται στη μνήμη τους ένα αντικείμενο ή μια εμπειρία που το βιώνουν με περισσότερες από μία αισθήσεις, παρά εκείνο που το προσεγγίζουν με μια μονάχα αίσθηση. Έτσι, καλύτερα θυμούνται τα μωρά όσα μπορούν να αγγίζουν και να βλέπουν ταυτόχρονα, παρά κάτι που μόνο βλέπουν —αν μπορούν να το ακούνε κιόλας, είναι ακόμα πιο βέβαιο ότι θα το θυμούνται. Μωρά και νήπια διευκολύνονται ακόμα περισσότερο, όταν μπορούν να φτιάξουν ένα νοερό χάρτη στον οποίο εντοπίζεται το γεγονός ή η πράξη. Μέσα στη γνώριμη ρουτίνα του σπιτιού, θα θυμούνται το μπάνιο ή την κούνια τους, καθώς και τα παιχνίδια ή τις δραστηριότητες που συνοδεύουν την ώρα του μπάνιου ή του ύπνου. Για να ανακεφαλαιώσουμε: στα μωρά, όπως και στους ενήλικες, η μνήμη δεν μπορεί να ερευνηθεί απομονωμένη από άλλες φυσικές λειτουργίες. Υπάρχει αλληλεπίδραση ανάμεσα σ' αυτό που έγινε, σ' αυτό που κατάλαβε το μωρό και σ' αυτό που θεώρησε σημαντικό και ενδιαφέρον.
www.mother.gr

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

H Αλήθεια δεν είναι μία· η Αλήθεια είναι Ένα


Aναγνώστη -/ρια,

Πριν ξεκινήσεις να διαβάζεις αυτά που έχω συγκεντρώσει σε σχέση με το θέμα που θα μας απασχολήσει θα ήθελα να σου ζητήσω μία χάρη. Όπου βλέπεις λέξεις-ουσιαστικά και κυρίως Θεός, θρησκεία καθώς και ονόματα ανθρώπων κλείσε τα αυτιά σου στις σκέψεις που αυτόματα ξεπηδούν στο μυαλό σου. Αν θέλεις πραγματικά να κατανοήσεις αυτό που θέλω να σου πω δεν μπορείς να το κάνεις βασισμένος στην εμπειρία σου και στις εξωτερικές γνώσεις που έχεις για αυτές τις λέξεις. Αν βασισθείς σε αυτά δεν θα μπορέσεις να διαβάσεις πέρα από τις γραμμές. Αν όμως αφεθείς ελεύθερος δηλαδή κενός από έννοιες, ιδεολογίες και σκέψεις ίσως καταφέρω να σου μιλήσω σε κάποιο άλλο κομμάτι του εαυτού σου το οποίο και θα κατανοήσει αυτά που έχω να σου πω. Γιατί για να μάθει κάποιος το οτιδήποτε πρέπει να μην γνωρίζει. Πως θα μάθεις όταν ήδη ξέρεις;

Από την ιστοσελίδα του Γ. Στεφανάκη "δανείστηκα" την παρακάτω δήλωση του Κρισναμούρτι η οποία γράφτηκε στις 21/10/80 και στην οποία αργότερα ο ίδιος πρόσθεσε λίγες ακόμη προτάσεις:
"Η αλήθεια είναι μια χώρα χωρίς μονοπάτια. O άνθρωπος δεν μπορούν να την φτάσουν μέσω δογμάτων, ιερέων ή τελετουργιών, ούτε μέσω φιλοσοφικών γνώσεων ή ψυχολογικών τεχνικών. Πρέπει να την βρει μέσω της κατανόησης των περιεχομένων του μυαλού του, μέσω παρατήρησης και όχι μέσω διανοητικής ανάλυσης ή ενδοσκοπικής ανατομίας. Ο άνθρωπος έχει χτίσει εικόνες ως ένα φράκτη ασφαλείας - θρησκευτικό, πολιτικό, προσωπικό. Αυτές εκδηλώνονται σαν σύμβολα, ιδέες, πιστεύω. Το φορτίο αυτών των εικόνων κυριαρχεί στη σκέψη, στις σχέσεις και στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου. Αυτές οι εικόνες είναι τα αίτια των προβλημάτων μας και χωρίζουν άνθρωπο από άνθρωπο. Η αντίληψη που έχει για την ζωή μορφοποιείται από τις έννοιες που έχει ήδη εγκαθιδρύσει στο μυαλό του. Το περιεχόμενο της συνείδησης του είναι όλη του η ύπαρξη. Αυτό το περιεχόμενο είναι κοινό σε όλη την ανθρωπότητα. Η ατομικότητα είναι το όνομα, η μορφή και ο επιφανειακός πολιτισμός/κουλτούρα που αποκτά από την παράδοση και το περιβάλλον. Η μοναδικότητα του ανθρώπου δεν έγκειται στο επιφανειακό αλλά στην απόλυτη ελευθερία από το περιεχόμενο της συνείδησης του, το οποίο είναι κοινό για όλη την ανθρωπότητα. Επομένως δεν είναι ένα άτομο. Η ελευθερία δεν είναι μία αντίδραση· η ελευθερία δεν είναι επιλογή. Είναι ισχυρισμός του ανθρώπου ότι επειδή έχει επιλογή είναι ελεύθερος. Ελευθερία είναι σκέτη παρατήρηση χωρίς κατεύθυνση, χωρίς φόβο τιμωρίας και ανταμοιβής. Η ελευθερία είναι χωρίς κίνητρο· η ελευθερία δεν είναι στο τέλος της εξέλιξης του ανθρώπου αλλά βρίσκεται στο πρώτο βήμα της ύπαρξης του. Με παρατήρηση ξεκινά κάποιος να ανακαλύπτει την έλλειψη ελευθερίας. Η ελευθερία βρίσκεται στην χωρίς επιλογή επίγνωση της καθημερινής μας ύπαρξης και δραστηριότητας. Η σκέψη είναι χρόνος. Η σκέψη γεννιέται από την γνώση και την εμπειρία οι οποίες είναι αδιαχώριστες από τον χρόνο και το παρελθόν. Ο χρόνος είναι ο ψυχολογικός εχθρός του ανθρώπου. Η δράση μας βασίζεται στη γνώση και συνεπώς στον χρόνο, άρα ο άνθρωπος είναι πάντα ένας σκλάβος του χρόνου. Η σκέψη είναι πάντοτε περιορισμένη και επομένως ζούμε σε συνεχή σύγκρουση και πάλη. Δεν υπάρχει ψυχολογική εξέλιξη. Όταν ένας άνθρωπος αποκτήσει επίγνωση της κίνησης των σκέψεων του θα δει το διαχωρισμό ανάμεσα στον σκεπτόμενο και στη σκέψη, στον παρατηρητή και στο παρατηρούμενο, αυτού που έχει την εμπειρία και αυτό του οποίου αποκτάμε την εμπειρία. Θα ανακαλύψει ότι αυτός ο διαχωρισμός είναι μια ψευδαίσθηση. Τότε υπάρχει μόνο σκέτη παρατήρηση. Τότε μόνο υπάρχει σκέτη παρατήρηση η οποία είναι ενόραση χωρίς την σκιά του παρελθόντος ή του χρόνου. Αυτή η άχρονη ενόραση επιφέρει μια βαθιά ριζική μεταμόρφωση του μυαλού.


Η ολική άρνηση είναι η ουσία του θετικού. Όταν υπάρχει άρνηση όλων αυτών των πραγμάτων που η σκέψη επέφερε ψυχολογικά, τότε μόνο υπάρχει αγάπη, η οποία είναι συμπόνοια και νοημοσύνη".
Σε μια "πονηρή" ερώτηση που έγινε στον Δαλάι Λάμα για το ποια είναι η καλύτερη θρησκεία, και ήταν πονηρή γιατί ο ερωτών περίμενε να ακούσει ο βουδισμός ή κάτι άλλο σχετικό, η απάντηση που δόθηκε ήταν η εξής:
"Η καλύτερη θρησκεία είναι αυτή που σε φέρνει πιο κοντά στο Θεό. Είναι αυτή που σε κάνει έναν καλύτερο άνθρωπο."
Μετά από την αρχική έκπληξη ο ερωτών ζήτησε να μάθει τι είναι αυτό που κάνει κάποιον καλύτερο άνθρωπο.
"Οτιδήποτε σε κάνει πιο φιλεύσπλαχνο, πιο ευαίσθητο, πιο απροκατάληπτο, πιο στοργικό, πιο φιλάνθρωπο, πιο υπεύθυνο, πιο ηθικό."
Και προχωρώντας τις σκέψεις του παραπέρα πρόσθεσε:
"Πρόσεχε τις Σκέψεις σου γιατί γίνονται Λέξεις·
Πρόσεχε τις Λέξεις σου γιατί γίνονται Πράξεις·
Πρόσεχε τις Πράξεις σου γιατί γίνονται Συνήθειες·
Πρόσεχε τις Συνήθειες σου γιατί γίνονται Χαρακτήρας·
Πρόσεχε τον Χαρακτήρα σου γιατί γίνεται Πεπρωμένο
και το Πεπρωμένο σου θα είναι η Ζωή σου.
Δεν υπάρχει θρησκεία ανώτερη από την Αλήθεια."

Όποιος έχει μελετήσει θρησκείες δεν μπορεί να του διέφυγε ότι παρά το γεγονός ότι όλες δίνουν διάφορα ονόματα στους θεούς τους, οι περισσότερες παραδέχονται την ύπαρξη ενός μόνο θεού, ακόμα και αυτές που από λάθος πληροφόρηση συνήθως, ονομάζουμε πολυθεϊστικές. Οι μωαμεθανοί λένε: "Ένας είναι ο Θεός", οι Ινδιάνοι έχουν το Μεγάλο Πνεύμα (Great Spirit), οι ινδουιστές το Πνεύμα του Φωτός (Purusha) που "είναι πέρα από το Δημιουργό αυτής της δημιουργίας" (Mundaka Upanishad II,1) και παρά τα εκατοντάδες ονόματα θεών που έχουν τα ιερά βιβλία τους η Rig Veda ξεκινά με τον παρακάτω στίχο:
"Τον αποκαλούν Ίντρα, Μίτρα, Βαρούνα, Άγκνι / και είναι ο ευγενής φτερωτός Γκαρούτμαν.
Σ' αυτό που είναι Ένα, οι σοφοί δίνουν πολλούς τίτλους, /τον αποκαλούν Άγκνι, Γιάμα, Ματαρισβάν"....
Οι αρχαίοι Έλληνες  είχαν το Δία σαν πατέρα των Θεών και ανώτερο τους. Από την διδασκαλία του Επίκητου το παρακάτω απόσπασμα που διασώθηκε στα "Αποσπάσματα" του μαθητή του Αρριανού που γράφτηκε με την βοήθεια και άλλων μαθητών του (απόσπασμα 4):
"Από τα πράγματα που υπάρχουν, ο Θεός μας έδωσε υπό τον έλεγχο μας μερικά ενώ τα άλλα όχι. Υπό τον έλεγχο μας έβαλε το καλύτερο και σπουδαιότερο, αυτό με το οποίο Αυτός ο ίδιος ευδαιμονεί, την χρήση των εξωτερικών εντυπώσεων (χρήσιν φαντασιών, στο πρωτότυπο). Γιατί όταν αυτό γίνεται σωστά, είναι ελευθερία, γαλήνη, χαρά, ευστάθεια· είναι επίσης δίκαιο και νόμος, σωφροσύνη και πάσα αρετή. Αλλά όλα τα άλλα πράγματα δεν μας τα έθεσε υπό τον έλεγχο μας. Γι' αυτό και εμείς πρέπει να γίνουμε ένα με τον Θεό (συμψήφους χρή τω θεώ) και χωρίζοντας τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο, τα δε δικά μας με κάθε τρόπο να κατέχουμε (αντιποιείσθαι), τα μεν άλλα να τα αφήνουμε στο Σύμπαν και με χαρά να του παραχωρούμε ότι χρειάζεται είτε αυτά είναι τα παιδιά μας, είτε η πατρίδα, είτε το σώμα μας είτε οτιδήποτε άλλο."
Με αυτό τον τρόπο ο Θεός είναι το άγνωστο που ανακαλύπτεται συνεχώς (η λέξη ανακαλύπτω αποδίδεται αρκετές φορές στα αρχαία ελληνικά με τη λέξη συνιδείν) και δεν μπορεί ποτέ να γίνει γνωστός διανοητικά. Γι' αυτό ίσως ο Βούδας δεν απάντησε στην ερώτηση αν υπάρχει θεός, γι' αυτό ίσως οι Ταοϊστές του δώσανε το όνομα Τάο που δεν σημαίνει τίποτα, γι' αυτό οι Εβραίοι γράψανε το όνομα του αλλά χωρίς τα φωνήεντα (Γιάχβε) για να μην μπορείς να προφέρεις το όνομα του.


Ο Ουίλιαμ Μπλέηκ έχει γράψει ένα μικρό βιβλιαράκι (1788) με τίτλο "Όλες οι θρησκείες είναι μία". Το φιλοτέχνησε και με σχέδια του και μπορείτε να το βρείτε εδώ.
Σας μεταφέρω την μετάφραση του:

"Η φωνή κάποιου που φωνάζει στη ζούγκλα.
To επιχείρημα: 
Επειδή η πραγματική μέθοδος της γνώσης είναι το πείραμα, η ικανότητα να ξέρεις πρέπει να είναι η ικανότητα να λαμβάνεις πείρα. Αυτή την ικανότητα διαπραγματεύομαι.
1η αρχή:
Ότι η Ποιητική Ιδιοφυΐα είναι ο αληθινός Άνθρωπος και το σώμα ή η εξωτερική μορφή του ανθρώπου προέρχεται από την Ποιητική Ιδιοφυΐα. Ομοίως ότι η μορφή όλων των πραγμάτων προέρχονται από την δική τους Ιδιοφυΐα η οποία από τους Αρχαίους ονομαζόταν Άγγελος και Πνεύμα και Δαίμονας.
2η αρχή:
Όπως όλοι οι άνθρωποι είναι όμοιοι στην εξωτερική μορφή (και με την ίδια άπειρη ποικιλία) έτσι όλοι είναι όμοιοι στην Ποιητική Ιδιοφυΐα.
3η αρχή:
Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να σκεφτεί, να μιλήσει ή να γράψει από καρδιάς αλλά πρέπει να έχει σκοπό την αλήθεια. Έτσι όλες οι σέκτες της Φιλοσοφίας προέρχονται από την Ποιητική Ιδιοφυΐα προσαρμοσμένη στις αδυναμίες του κάθε ατόμου.
4η αρχή:
Όπως κανένας ο οποίος ταξιδεύει σε χώρες γνωστές του δεν βρίσκει το άγνωστο, έτσι και από γνώση που έχει ήδη αποκτήσει ο Άνθρωπος δεν μπορεί να αποκτήσει περισσότερη. Επομένως μια παγκόσμια Ποιητική Ιδιοφυΐα υπάρχει.
5η αρχή:
Οι θρησκείες όλων των Εθνών προήλθαν από την διαφορετική αντίληψη της Ποιητικής Ιδιοφυΐας του κάθε έθνους, η οποία σε κάθε έθνος καλείται το Πνεύμα της Προφητείας.
6η αρχή:
Η Εβραϊκή και Χριστιανική Διαθήκη έχουν μια αυθεντική καταγωγή από την Ποιητική Ιδιοφυΐα. Αυτό είναι αναγκαίο από την περιορισμένη φύση των σωματικών αισθήσεων.
7η αρχή:
Όπως όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι (αν και άπειρα ποικίλοι) έτσι και οι θρησκείες σαν όμοιες έχουν μία πηγή. Ο αληθινός Άνθρωπος είναι η πηγή· αυτός ο Άνθρωπος που είναι η Ποιητική Ιδιοφυΐα."

Συγκρίνετε τώρα και την παρακάτω ρήση του Α. Αϊνστάιν μαζί με αυτήν του Κρισναμούρτι στο βίντεο που ακολουθεί:
"Ένα ανθρώπινο ον είναι μέρος του όλου, που το ονομάζουμε σύμπαν, ένα μέρος περιορισμένο στο χρόνο και τον χώρο. Έχει εμπειρία του εαυτού του, των σκέψεων του και των συναισθημάτων του σαν κάτι διαφορετικό από το υπόλοιπο... ένα είδος οπτικής πλάνης της συνείδησης του. Αυτή η πλάνη είναι ένα είδος φυλακής για εμάς, η οποία μας περιορίζει στις προσωπικές μας επιθυμίες και σε στοργή για τα λιγοστά κοντινά μας πρόσωπα. Το έργο μας πρέπει να είναι να ελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από αυτή την φυλακή, διευρύνοντας τον κύκλο της συμπόνιας μας ώστε να αγκαλιάσει όλα τα ζωντανά όντα και όλη τη φύση στην ομορφιά της"   
 
http://www.youtube.com/user/zeitgeistgreece
Άρα αγαπητέ αναγνώστη /-ρια, έτσι όπως βλέπω το ερώτημα που εγώ έθεσα στην αρχή, δηλαδή αν η Αλήθεια είναι μία, καταλήγω στο εξής συμπέρασμα: 
H Αλήθεια δεν είναι μία· η Αλήθεια είναι Ένα.
sobaresapopseis.blogspot.com

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Η ΛΟΓΟΚΟΠΙΑ ΠΕΡΙ ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ


     Την εποχή που η Δυτική Ευρώπη άφηνε για τα καλά πίσω της τον Χριστιανικό Μεσαίωνα, οι ελλαδικοί πληθυσμοί (στην πλειοψηφία τους, βιαίως χριστιανωθέντες απόγονοι του αρχαίου Ελληνικού έθνους, που εξαναγκάστηκαν να αποποιηθούν ακόμα και το εθνικό τους όνομα) θα συνέχιζαν να ζουν στο μεσαιωνικό λήθαργο, για τουλάχιστον τέσσερεις ακόμη αιώνες. Το χρονικό αυτό διάστημα αποκλήθηκε «Τουρκοκρατία», αν και (δεδομένου, ότι η χριστιανορθόδοξη Εκκλησία κάλεσε και καθαγίασε την Οθωμανική κατάκτηση) δεν αποτελεί παρά τη φυσική συνέχεια και την ακμαιότερη περίοδο της Ανατολικοευρωπαϊκής («Βυζαντινής») εκδοχής του Μεσαίωνα.


Μιά σύντομη επισκόπηση της αρχαιοθηρίας στη νεώτερη Ελλάδα(*)
  Με την πνευματική αφύπνιση της Δύσης και την αναζήτηση από αυτήν πολιτισμικής ταυτότητας, αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων για τον Ελληνικό Πολιτισμό. Οι πρώτες συλλογές -Ρωμαϊκών αρχικά- αρχαιοτήτων αρχίζουν να δημιουργούνται στη Δύση από τον 12ο  κιόλας αιώνα. Εν συνεχεία το ενδιαφέρον μετατοπίζεται  στην Ελληνική Αρχαιότητα.

     Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας αναρίθμητοι Ευρωπαίοι αρχαιολάτρες (ή «αρχαιολάτρες») με τα συγγράμματα των αρχαίων περιηγητών παραμάσχαλα αρχίζουν να καταφθάνουν στην Ελλάδα. Όταν επιστρέφουν στις χώρες τους έχουν φυσικά προμηθευτεί και ανάλογα «ενθύμια», εύκολα στη μεταφορά (αγαλματίδια, νομίσματα κ.λπ.). Με την πάροδο του χρόνου οι μεμονωμένες αυτές ενέργειες εξελίσσονται σε σχεδιασμένες εξορμήσεις αρχαιοεμπόρων, οι οποίοι λειτουργούν για λογαριασμό αρχαιοσυλλεκτών ή «ευγενών», που θέλουν να διακοσμήσουν τις επαύλεις τους με αυθεντικά Ελληνικά καλλιτεχνικά έργα, κίονες, χειρόγραφους κώδικες, κ.λπ..

     Τις τελευταίες δεκαετίες της Τουρκοκρατίας οι επιχειρήσεις αρχαιοκαπηλίας διεξάγονται πλέον, αν και «ανεπίσημα», από πράκτορες των Δυτικοευρωπαϊκών βασιλείων. Οι πράκτορες αυτοί ενεργούν φυσικά και για προσωπικό τους λογαριασμό. «Επισκέπτονται» όλους τους σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους, που τότε, όπως ήταν αναμενόμενο, ήσαν πλήρως υποβαθμισμένοι (είχαν πατηθεί από χριστιανικά ιερά, ή μετατραπεί σε στάνες, κ.λπ.) και έτσι οι επιχειρήσεις παίρνουν τον χαρακτήρα αρχαιολεηλασίας. Τα ευρωπαϊκά προξενεία στην Κων/πολη μετατρέπονται σε ορμητήρια οργανωμένων αρχαιοθηρικών συμμοριών υπό διπλωματική πλέον καθοδήγηση. Στην αρχαιοθηρία, κυρίως η Αγγλία και η Γαλλία επιδόθηκαν σε πραγματικό αγώνα δρόμου. Οι Ελληνικές αρχαιότητες κραδαίνονται από όποιες χώρες τις κατέχουν, ως σύμβολα ιδεολογικής ισχύος και ως πιστοποιητικά κληρονομικών δικαιωμάτων επί του Ελληνικού Πολιτισμού.

     Όλοι οι προαναφερθέντες αρχαιοκυνηγοί συμπεριφέρονται είτε ως κοινοί αρχαιοκάπηλοι, είτε ως καταστροφείς, είτε -συνηθέστερα- ως και τα δυό. Σε πολλές περιπτώσεις διενεργούν και «ανασκαφές», στις οποίες καταστρέφουν όσα ευρήματα δεν μπορούν να μεταφέρουν, για να μην τα βρουν και τα πάρουν οι ανταγωνιστές τους.

     Κατά το μεγαλύτερο μέρος της διάρκειάς τους οι επιχειρήσεις αρπαγής του Ελληνικού πολιτισμικού πλούτου  διεξάγονται με την ανοχή / αδιαφορία των Τούρκων και την σιωπηρή συγκατάθεση / συνενοχή της Χριστιανορθόδοξης Εκκλησίας. Μάλιστα πολλές φορές η Εκκλησία έχει σημαντικό ρόλο στο κύκλωμα της αρπαγής: π.χ. ανάμεσα στους πληροφοριοδότες και προμηθευτές του Άγγλου πρέσβη στην Κων/πολη Thomas Roe (1621-1628),  βρίσκουμε τον ίδιο τον πατριάρχη και τον επίσκοπο Άνδρου.
Οι επιχειρήσεις αρπαγής του Ελληνικού πολι- τισμικού πλούτου  διεξά- γονται με την ανοχή - αδι- αφορία των Τούρκων και τη σιωπηρή συγκατάθεση - συνενοχή τής Χριστιανορθόδοξης Εκκλησίας.

    Στο αρχαιοεμπόριο διαπρέπουν και οι μονές του Άθωνα: με έγγραφό τους του 1694 ομολογούν, ότι πούλησαν στον βασιλιά της Ρωσίας «παλαιά βιβλία» γιατί, όπως ισχυρίζονταν, λιμοκτονούσαν (αυτό δηλ. που ισχυρίζονταν ανέκαθεν….).  Επίσης το 1801 ο ηγούμενος της μονής Πάτμου, αφού δωροδοκήθηκε από τους Άγγλους, τους παρέδωσε πανάρχαια χειρόγραφα, μεταξύ των οποίων και έναν πλατωνικό διάλογο. Τις μονές Πάτμου και Άθωνα στιγματίζει και ο Αδαμάντιος Κοραής ότι «εγύμνωσαν όλην την Ελλάδα από τα πολύτιμά της αντίγραφα» (Προλεγόμενα στην έκδοση του Ισοκράτη, 1807). Επίσης στη δεκαετία του 1720, ο Γάλλος πρόξενος στη Θεσσαλονίκη, Εσπαρνέ, οργάνωσε δίκτυο πρακτόρων σε όλη την Ελλάδα από φίλους του μοναχούς, με σκοπό την κλοπή πολυτίμων χειρογράφων.  Αλλά η αρχαιοληστεία προχωρά κυρίως λόγω της ιστορικής αμνησίας του ελληνικού λαού, που η χριστιανορθοδοξία τον είχε ρωμηοποιήσει και έτσι είχε απωλέσει την συνείδηση τής προγονικής του καταγωγής. 

     Προοδευτικά οι Τούρκοι, αντιλαμβανόμενοι το αυξανόμενο ενδιαφέρον των Δυτικοευρωπαίων για Ελληνικές αρχαιότητες απαγορεύουν την εξαγωγή αρχαιοτήτων άνευ αδειοδοτήσεως. Φυσικά οι άδειες δίνονται κατόπιν γενναίας δωροδοκίας.

     Η πιο προκλητική -αν και όχι απαραίτητα πιο σημαντική- επιχείρηση αρχαιοθηρίας στον ελλαδικό χώρο, είναι αυτή του Βρεταννού λόρδου Έλγιν, το 1802, στην Ακρόπολη της Αθήνας.


Οι απόπειρες αφύπνισης των Ελλήνων
  Ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός επιχείρησε να επαναφέρει στον παντελώς αποπροσανατολισμένο Ελληνικό λαό την εθνική του συνείδηση, από την οποία  τον είχε αποξενώσει  η υπερχιλιετής χριστιανική  κατοχή της χώρας. Η Ελληνική εθνική ταυτότητα αναζητάται από τον Διαφωτισμό κατ’ εξοχήν και κυρίως στην αρχαία Ελλάδα και όχι στο μεσαιωνικό «Βυζάντιο». Το τελευταίο αξιολογείται από τον Διαφωτισμό ως ο ολετήρας του Ελληνισμού (αυτό κόστισε στον Διαφωτισμό αφορισμούς και λυσσαλέες διώξεις επί δεκαετίες, ακόμη και μετεπαναστατικά).  Κατά συνέπεια, για τους Διαφωτιστές αποτελεί ζήτημα αιχμής η ανάδειξη και προστασία κάθε προγονικού θησαυρού. 

     Οι επιχειρήσεις αρχαιολεηλασίας ήσαν γνωστές στους Διαφωτιστές. Ωστόσο, ο Κοραής τοποθετεί στις σωστές του διαστάσεις το πρόβλημα, όταν σε απαντητική επιστολή του προς τον Υδραίο Ιωάννη Ορλάνδο  (20/2/1807), δεν κατηγορεί τους άρπαγες Άγγλους που «γδύνουν» την Αθήνα από τις αρχαιότητές της, αλλά επισημαίνει ότι «τί πταίουσιν εις τούτο οι Άγγλοι; το αμάρτημα είναι των απαιδεύτων Αθηναίων, οι οποίοι δεν είναι ικανοί να φυλάξωσι τα προγονικά των κτήματα». Ο Κοραής προτείνει στο πατριαρχείο (Άπαντα, τ. Α2) να καλέσει με «εγκύκλιο προς το γένος» κάθε Έλληνα -επί ποινή αφορισμού- να μην δίνει ή πουλά σε οποιονδήποτε, ντόπιο, ή ξένο παλαιά χειρόγραφα κ.λπ.. Προτείνει επίσης την ίδρυση Μουσείου στην Κων/πολη, ή στην Χίο. Σήμερα ακούγεται αστείο να υποβάλλει κανείς προς τους νεκροθάφτες του Ελληνικού Πολιτισμού (χριστιανικό ιερατείο) τέτοιες προτάσεις, σαν, κατά το κοινώς λεγόμενο, να βάζει τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Αλλά, ας μην ξεχνάμε ότι, χάρις στις υπηρεσίες του προς τους Τούρκους, το Πατριαρχείο είχε πετύχει να αναγορευθεί από αυτούς ως η μόνη «Ελληνική» Αρχή, όπου μπορούσε τότε να απευθυνθεί κάποιος. 
  
     Για τον Κοραή, η  παραμονή των αρχαιοτήτων στην Ελλάδα δεν αποσκοπούσε στην εξυπηρέτηση μιας στείρας επίκλησης - επίδειξης του προγονικού μεγαλείου από τους πολιτισμικά θλιβερούς νεοέλληνες (όπως γίνεται σήμερα). Χρειαζόταν πρωτίστως οι Έλληνες να τύχουν της κατάλληλης «παιδεύσεως» ώστε να γίνουν άξιοι του προγονικού πολιτισμού και «ικανοί να φυλάξωσι τα προγονικά των κτήματα».  Χάρις στον άνισο  αγώνα που διεξήγε ο Διαφωτισμός, οι Έλληνες ξαναπέκτησαν, τουλάχιστον, το, απαγορευμένο από την χριστιανορθοδοξία, εθνικό τους όνομα. Απέκτησαν επίσης μια αμυδρή αίσθηση της πραγματικής τους εθνικής και πολιτισμικής καταγωγής.  Και αφυπνίστηκαν τόσο μόνο, όσο χρειαζόταν για να κάνουν μια -έστω και ανολοκλήρωτη κοινωνικά και πολιτισμικά- επανάσταση. 


Μετά την Επανάσταση
  Θα περίμενε κανείς, ότι το νεοπαγές Ελληνικό κράτος θα λάμβανε ιδιαίτερη  μέριμνα για την προστασία και την ανάδειξη του προγονικού πολιτισμικού πλούτου, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου εξακολουθούσε να μην έχει ακόμα αποκαλυφθεί.

     Η αρχαιοσκύλευση είχε συνεχιστεί και κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Μεσούντος του Αγώνα οι επαναστατικές διοικήσεις κάνουν ό,τι μπορούν για να τη σταματήσουν. Π.χ. το 1825 ο υπουργός Εσωτερικών Γρηγόριος Δικαίος (Παπαφλέσας) καλεί με διάταγμα τις τοπικές αρχές και τους δασκάλους,  όποτε ανακαλύπτουν αρχαιότητες, να τις αποθηκεύουν, ελλείψει μουσείων, στα σχολεία: «δια να αποκτήση με τον καιρόν παν σχολείον το Μουσείον του,  πράγμα αναγκαιότατον […] δια την γνώρισιν της δεξιότητος των προγόνων μας και δια την πρόληψιν την οποίαν δικαίως έχουσιν ως τοιαύτα τα σοφά της Ευρώπης έθνη, οι οποίοι μας μέμφονται, διότι τα χαρίζομεν, ή τα πωλούμεν αντί μικρού τιμήματος εις τους θαμίζοντας εις την Ελλάδα περιηγητές των». Τον Μάιο του 1827, το ΙΗ΄ άρθρο της Γ΄ Εθνοσυνελεύσεως της Τροιζήνας, θα απαγορεύσει την έξοδο αρχαιοτήτων από τη χώρα.




«Αυτά
και δέκα χιλιάδες τάλαρα
να σας δώσουν να μην το καταδεχτήτε
να βγούν από την πατρίδα μας.
Δι’ αυτά πολεμήσαμεν.»

Μακρυγιάννης
     Ωστόσο η αρχαιοληστεία θα συνεχιστεί και επί Καποδίστρια. Ειδικά στα νησιά οργιάζει: το 1828 οι κάτοικοι της Ανάφης πούλησαν πολλά αγάλματα στον Γάλλο πρόξενο στη Θήρα, ενώ πολλά άλλα τα κατέχωσαν και έχτισαν από πάνω τους σπίτι, ώστε με τον καιρό να τα πουλήσουν και αυτά. Το 1829 ιδρύεται το πρώτο αρχαιολογικό Μουσείο στην Αίγινα, το οποίο αρχίζει να γεμίζει σχεδόν αποκλειστικά με ευρήματα που έβρισκαν στα χωράφια τους και παραχωρούσαν αφιλοκερδώς (παρά την ύπαρξη αμοιβής) διάφοροι «ανώνυμοι» Έλληνες.  Ο Μακρυγιάννης (Απομηνονεύ-ματα) πληρώνει από την τσέπη του ένα σεβαστό ποσόν σε αρχαιοκάπηλους, για να «κόψει» μια εξαγωγή αρχαιοτήτων: «Είχα δυό αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι’  ένα βασιλόπουλο, ατόφια –φαίνονταν οι φλέβες, τόσην εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρον, τάχαν πάρει κάτι στρατιώτες και εις τ’ Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων. Χίλια τάλαρα γύρευαν. Άντεσα κι’ εγώ εκεί πέρναγα. Πήρα τους στρατιώτες και τους μίλησα. Αυτά και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουν να μην το καταδεχτήτε να βγούν από την πατρίδα μας. Δι’ αυτά πολεμήσαμεν. Βγάζω και τους δίνω τριακόσια πενήντα τάλαρα».

     Κι ενώ κάποιοι λίγοι «αφελείς» πολίτες, δωρίζουν στο νεοϊδρυθέν Μουσείο, ο Καποδίστριας, προκειμένου να κερδίσει την εύνοια των ξένων, δωρίζει τους αρχαιολογικούς χώρους σε ομάδες αρχαιοθηρών και ατόμων με ξένη βασιλική προστασία, για να διενεργούν «ανασκαφές». Αλλά και να μεταφέρουν αδιακρίτως την πλούσια λεία τους στις χώρες τους και στα αφεντικά τους. Μάλιστα προμηθεύει τους αρχαιοκάπηλους με Έλληνες εργάτες, που τους πληρώνει το Ελληνικό Δημόσιο… Έτσι το 1828, που φθάνει στην Πελοπόννησο η Γαλλική Επιστημονική Αποστολή, ο Καποδίστριας καλεί τους προκρίτους να τής παράσχουν κάθε δυνατή βοήθεια. Οι Γάλλοι αξιώνουν «ελεύθερες» ανασκαφές αλλά και τη μεταφορά όλων των ευρημάτων στο Παρίσι. Ο Καποδίστριας, αντί να τους παραπέμψει στο προαναφερθέν ΙΗ΄ άρθρο του Συντάγματος, ενδίδει με δουλοπρέπεια για να μην δυσαρεστήσει τη Γαλλική μοναρχία. Μάλιστα για να διευκολύνει τους Γάλλους ο Καποδίστριας αξιώνει από την νέα -την Δ΄- Εθνοσυνέλευση του Άργους (Αύγουστος 1829) να τροποποιήσει το ΙΗ΄ άρθρο περί απαγορεύσεως εξαγωγής των αρχαιοτήτων. Πράγμα το οποίο και καταφέρνει: με ένα κατάπτυστο λεκτικό σόφισμα, τα αρχαιολογικά ευρήματα διαχωρίζονται αόριστα σε άρτια και σε… «συντρίμματα» και παρέχεται «η άδεια εις την κυβέρνησιν να συγχωρή την εξαγωγήν μόνον των συντριμμάτων των αρχαιοτήτων και όταν μόνον ζητώνται εις τας αρχαιολογικάς ερεύνας επιστημονικού τινός καταστήματος οποιασδήποτε χώρας». Όλα αυτά «επί σκοπώ πλείονος ωφελείας του έθνους».  

     Με αυτόν τον τρόπο και παρά τις αντιδράσεις των κατοίκων ανασκάπτεται και σκυλεύεται αρχαιολογικά η Ολυμπία: εκτεταμένα τμήματα από μετόπες, αριστουργηματικές γλυπτές αναπαραστάσεις από την Μυθολογία και άλλα «συντρίμματα», παίρνουν τον δρόμο για τις Γαλλικές αρχαιοθήκες και ανάκτορα.

     Με τέτοια νομικά παράθυρα άνοιξε ακόμη περισσότερο η όρεξη των αρχαιοκαπήλων. Και σαν  να μην έφταναν αυτά, ο Καποδίστριας δώριζε ακόμα και αρχαιότητες του νεοϊδρυθέντος Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου της Αίγινας, τις οποίες με τόση «ακατανόητη» ανιδιοτέλεια είχαν προσφέρει κάποιοι «απλοί» Έλληνες. Έτσι, ως επιστολικό δείγμα κολακείας και χαμέρπειας προς τον βασιλιά της Βαυαρίας «η Κυβέρνησις μετά χαράς προσφέρει εις τον σεβαστόν υμών Άνακτα, αν η Μεγαλειότης καταδέχεταί τι (!) εκ τών εν τω Εθνικώ Μουσείω κειμένων αρχαίων καλλιτεχνημάτων δια την εν Μονάχω πλουσίαν αρχαιοθήκην» (Επιστολαί Ι. Καποδίστρια, τ. Δ΄ ).

     Για τον Καποδίστρια οι αρχαιολογικοί θησαυροί αποτελούσαν αγαθά αποκλειστικώς ανταλλάξιμα. Το προσδωκόμενο αντάλλαγμα μπορούσε να είναι, είτε η εύνοια των μοναρχών της Ευρώπης προς αυτόν, είτε διάφορα βιομηχανικά είδη, εργαλεία κ.λπ. (αυτό παραπέμπει στην σημερινή επαγγελόμενη «ανάπτυξη» και «αξιοποίηση» των εμπρησθέντων δασικών και αρχαιολογικών περιοχών). Ο Γερμανός ιστορικός Μέντελσον-Μπαρτόλντυ αναφέρει, ότι, όταν ο Καποδίστριας βρισκόταν μεταξύ ξένων εκδήλωνε «ευφραδώς τον καλλιτεχνικό αυτού ενθουσιασμόν», όταν όμως βρισκόταν ανάμεσα σε Έλληνες και άκουγε να μιλούν για «μάρμαρα», «εμόρφαζε». Στην Αίγινα επέτρεψε να μεταβληθεί σε λατομείο ο αρχαιολογικός χώρος (παραδοσιακή χριστιανική τακτική) και τα ερείπια να χρησιμοποιηθούν ως «μπάζα» για την κατασκευή της προκυμαίας. Με τα κρηπιδώματα του ναού του Απόλλωνα και άλλα λείψανα χτίστηκε το ορφανοτροφείο και το λοιμοκαθαρτήριο. Ο Δανός αρχαιολόγος L. Ross, έφορος αρχαιοτήτων το 1834 παρατηρούσε. ότι θα μπορούσε πολύ ευκολότερα να έχει ανοιχτεί ένα  λατομείο στο νησί.

     Μια επιστολή από την Αίγινα προς τον Κοραή αναφέρει για το αρχαιολογικό Μουσείο της Αίγινας, ότι «οι ευκολόπιστοι Έλληνες έστειλαν και στέλλουν (ενν. ευρήματα) πανταχόθεν της Ελλάδος […] Τα μέτρια και τα κολοβωμένα τα καταθέτει (ενν. ο Καποδίστριας) για τα όμματα του κόσμου. Τα πολύτιμα όμως και τα σώα, άλλα επώλησε και άλλα φυλάττει εις υπόγεια εργαστήρια. Τοιαύτα εργαστήρια έχει κάνποσα και εις την Ελλάδα και έξω της Ελλάδος. Οι ταξιδεύοντες επιστήθιοί του δεν ανεχώρησαν απ’ αυτήν μήτε με κενάς χείρας μήτ’ εις κενά πλοία» (Άπαντα, τ. Β2). 

     Αλλά και μετά τον Καποδίστρια η αρχαιοκαπηλική δραστηριότητα συνεχίστηκε αδιάλειπτη. Ο απόλυτος και πιο δαιμόνιος αρχαιοκάπηλος του 19ου αιώνα είναι ο Γερμανός Ερρίκος Σλήμαν. Αντίθετα με ό,τι πιστεύεται δεν ήταν αρχαιολόγος αλλά, αρχαιοπώλης με όσφρηση επιχειρηματικού λαγωνικού. Οι περίφημοι «θησαυροί» του (τού Πριάμου κλπ.) δεν είναι παρά κατασκευασμένα εκ των υστέρων συνοθυλεύματα από άσχετα ευρήματα, τα οποία είχε αγοράσει εδώ κι εκεί. Ή έφτιαχνε αντίγραφα και τα παρουσίαζε ως αυθεντικά. Πολλές φορές αγόραζε αρχαιότητες από άλλους αρχαιοκάπηλους, τις έθαβε και μετά από λίγο καιρό τις «ανακάλυπτε». Πλαστογράφησε επίσης τον απολογισμό σημαντικών ανασκαφών, όπως της Τροίας και των Μυκηνών. Ο φίλος του F. Max Muller αποφαίνεται ότι  «ο Σλήμαν κατέστρεψε την Τροία για τελευταία φορά». Χάρις στον υποτιθέμενο «θησαυρό του Πριάμου» έκανε θόρυβο και κατόρθωσε να πάρει άδεια για την ανασκαφή των Μυκηνών, υποσκελίζοντας επιστήμονες Έλληνες αρχαιολόγους. Μάλιστα εκβίασε την Ελληνική κυβέρνηση, ότι αν δεν του έδινε την άδεια θα εξήγαγε την τεράστια συλλογή του στην Ιταλία, όπου, όπως έλεγε, «ήταν καλόδεχτος». Το σπίτι του στην Αθήνα ήταν ένα αρχαιοκαπηλικό στρατηγείο από το οποίο έστελνε αρχαιότητες σε όλους τους μεγιστάνες της Ευρώπης.




Ο απόλυτος
και πιο δαιμόνιος αρχαιοκάπηλος
του 19ου αιώνα
είναι ο Γερμανός Ερρίκος Σλήμαν. Αντίθετα
με ό,τι πιστεύεται
δεν ήταν αρχαιολόγος αλλά αρχαιοπώλης
 με όσφρηση επιχειρηματικού λαγωνικού.

    Οι λίγοι «ανώνυμοι» Έλληνες, που πρόσφεραν χωρίς αμοιβή ό,τι αρχαιότητες έβρισκαν στα χωράφια τους στο πρώτο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αίγινας δεν αναφέρονται ποτέ και πουθενά. Παρ’ όλο, που τα ονόματά τους έχουν καταγραφεί στους καταλόγους δωρητών. Αντίθετα, σεσημασμένοι αρχαιοκάπηλοι όπως ο Άγγλος Κόκερελ, ή ο Γάλλος πρόξενος στην Αθήνα Φωβέλ, ή  ο Σλήμαν, «κοσμούν» με τα ονόματά τους αθηναϊκές οδούς. Ή διορίστηκαν  μέλη της Αρχαιολογικής Εταιρίας, όπως ο επίσης πρόξενος στην Αθήνα Αυστριακός Γκρόπιους, το 1837.

 
 
Ο Γάλλος λόγιος και ζωγράφος Φωβέλ (ιη-ιθ  αι.), πρόξενος της χώρας του στην Αθήνα, ένας από τους πολλούς ξένους αρχαιοκάπηλους, που κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας κατέφθασαν στην Ελλάδα. (Γεννάδειος Βιβλιοθήκη.)



Η υποκριτική ρητορεία περί «επαναπατρισμού» των «μαρμάρων»
  Χάρις στην συνεργασία των ντόπιων -αρχών, ή ιδιωτών- με τους αρχαιοκάπηλους, οι τελευταίοι πήραν το δικαίωμα και  ανέπτυξαν μια απολογητική της αρχαιοκαπηλίας. Απολογούμενοι, κυρίως απέναντι στις αντιδράσεις ειλικρινών Ευρωπαίων φιλελλήνων, οι αρχαιοθήρες κατηγορούσαν -δικαίως- τους Έλληνες, που πουλούσαν από αμάθεια και κερδοσκοπία τους πολιτισμικούς θησαυρούς τους. Ή ισχυρίζονταν, ότι δεν έκλεψαν τίποτε αλλά ενήργησαν έχοντας πρώτα λάβει έγκριση από τις επίσημες κρατικές αρχές (δηλαδή από την Τουρκική Διοίκηση, ή από την Εκκλησία) πράγμα, στις περισσότερες περιπτώσεις, αληθές. Ισχυρίζονταν επίσης, ότι φυγάδευαν τις αρχαιότητες στις χώρες τους, για να τις παραδώσουν στα χέρια ιστορικών και αρχαιολόγων.  Και με αυτόν τον τρόπο αυτοπροβάλλονταν ως σωτήρες των αρχαιοτήτων και ως θεράποντες της επιστημονικής έρευνας  (αιτιάσεις που, άσχετα με τις κρυμμένες προθέσεις τους, δεν είναι εντελώς ανεδαφικές…). Χαρακτηριστικό δείγμα τέτοιας επιχειρηματολογίας αποτελεί το άρθρο του Αυστριακού αρχαιοκάπηλου Gropius (μετέπειτα προξένου) στην Εφημερίδα των Αθηνών (16/1/1826). 

     Ωστόσο, το ερώτημα, που προκύπτει από τα παραπάνω και το οποίο  κάνουν πως δεν ακούν οι σημερινοί Έλληνες, είναι το εάν δικαιούνται από πολιτισμικής πλευράς να διεκδικούν τα κλεμμένα -και προσβλητικώς αναφερόμενα ως- «μάρμαρα» (τα οποία έχουν ταυτιστεί στη συλλογική νεοελληνική συνείδηση με αυτά, που άρπαξε ο Έλγιν από την Ακρόπολη). Όταν, επί δεκαετίες, όχι μόνο οι επίσημοι ταγοί τους (βλ. Ορθόδοξη Εκκλησία και νέο Ελληνικό κράτος), αλλά και οι ρωμηοποιημένοι κάτοικοι εμπορεύονται την κληρονομιά των προγόνων τους με αρχαιοκάπηλους, δεν μπορούν να αυτοπαριστάνονται ως τα θύματα της υπόθεσης. Όταν μετά από εκατόν ογδόντα  χρόνια σχετικά ελεύθερου βίου οι κουτοπόνηροι ρωμηοί δεν έχουν ακόμα ενδιαφερθεί να αποκτήσουν την απαιτούμενη παίδευση ώστε, όπως επισήμαινε ο Κοραής να γίνουν «ικανοί να φυλάξωσι τα προγονικά των κτήματα» (ανεξάρτητα από τις δικαιολογίες, που μπορεί να επικαλεστούν γι’ αυτή την διανοητική τους καθυστέρηση), δεν μπορούν να απαιτούν να τους εμπιστευτεί κάποιος την φύλαξη αυτών των θησαυρών της πολιτισμένης (και μόνο) ανθρωπότητας. Ούτε μπορείς να στηρίζεσαι γελοιωδώς στην βιολογική σου καταγωγή, για να διεκδικήσεις τους πολιτισμικούς θησαυρούς, όταν όλοι γνωρίζουν, ότι  η χώρα σου είναι το τελευταίο μεσαιωνικό απολειφάδι και η τελευταία θεοκρατία της Ευρώπης.




 

     Τα μάρμαρα του Παρθενώνα στο Βρεταννικό Μουσείο, όπου τα θαυμάζουν χιλιάδες επισκέπτες απ’ όλο τον κόσμο καθημερινά. Τα περισσότερα από τα μάρμαρα του Παρθενώνα, που έμειναν στην Ελλάδα, «εξαγιάσθηκαν από τα δαιμόνια, που κατοικούσαν εντός τους» κι ενσωματώθηκαν στις εκκλησίες γύρω από την Ακρόπολη και στην Πλάκα.




 

Χαρακτηριστικά παραδείγματα της νοοτροπίας και της συμπεριφοράς των Νεοελλήνων προς τις αρχαιότητες.
1. Mάρμαρα από την Ακρόπολη έχουν ενσωματωθεί στην Καπνικαρέα (Πλάκα).
2. Η Παναγία η Μαρμαριώτισσα στο Χαλάνδρι.
3. Μαντρί στο αρχαίο τείχος του Πυθαγορείου της Σάμου.
4. Αρχαίο κιονόκρανο χρησιμοποιούμενο ως σκαλάκι στην Παναγία Σπηλιανή της Σάμου.
5. Τεμάχια αρχαίων κιόνων οριοθετούν την είσοδο αναψυκτηρίου στην Επισκοπή Τεγέας.

     Όταν επί χρόνια το Ελληνικό Κράτος, η Εκκλησία και οι Νεοέλληνες αφ’ ενός εμπορεύονται τα αρχαία με αρχαιοκαπήλους κι αφ’ ετέρου ακόμα και σήμερα δείχνουν τελείως απαξιωτική συμπεριφορά προς την αρχαία κληρονομιά, δεν δικαιούνται να αυτοχαρακτηρίζονται ως τα θύματα της υπόθεσης και να απαιτούν επιστροφές μαρμάρων. Η επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα πρέπει να αρχίσει από τις χριστιανικές εκκλησίες της Πλάκας.

  Ανεξάρτητα από τις νομικές αιτιάσεις, που μπορεί να προβάλλει η μιά, ή η άλλη πλευρά για τον τρόπο απόκτησης των «μαρμάρων», το ζήτημα που παραμένει είναι, ότι και οι δύο τα διεκδικούν ως πιστοποιητικά πολιτισμικής ταυτότητας. Οι Ευρωπαίοι, πρώην αρχαιοκλέφτες ή αρχαιοκλεπταποδόχοι, έχουν παρ’ όλα αυτά αποδείξει, ότι κατανοούν τον Eλληνικό Πολιτισμό απείρως καλύτερα από τους σημερινούς βιολογικούς (και μόνον) απογόνους των αρχαίων Ελλήνων. Αποτελούν δικαιωματικά τους κληρονόμους του Eλληνικού Ορθολογισμού, της Eλληνικής Επιστήμης, της Eλληνικής Αισθητικής, έστω κι αν θεωρήσουμε, ότι δεν είναι παρά οι πολιτισμικά μονόφθαλμοι, που, ωστόσο, δίκαια βασιλεύουν στους τυφλούς.

     Περιέθαλψαν με αληθινό θαυμασμό, πάθος και μελέτη τις Eλληνικές αρχαιότητες, που απέκτησαν και δεν είδαν σε αυτές μόνο την οικονομική τους διάσταση, όπως οι νεοέλληνες που τούς τις πούλησαν. Οι τελευταίοι δεν διστάζουν ακόμη και σήμερα να παραμένουν στυγνοί καιροσκόποι,  απέναντι στην συνεχιζόμενη καταστροφή του αρχαιολογικού πλούτου της χώρας, που -καταχρηστικά- αποκαλούν «πατρίδα» τους. Οι εμπρησμοί, από «αναπτυξιακά» συμφέροντα, αρχαιολογικών χώρων όπως αυτού της Ολυμπίας το καλοκαίρι του 2007, κρύφτηκαν επιμελώς «κάτω από το χαλί», ως ότι «κάηκαν μόνο μερικά δέντρα» (βλ. θρασύτατη τηλεοπτική δήλωση του τότε Γ.Γ. υπουργείου Πολιτισμού, Ζαχόπουλου, καθολικώς αποδεκτού ως  «εθνικού μάγκα», για την έξη του στην διαπλοκή και σε αυτό, που ο λαός λέει, ότι «σέρνει καράβι»). Ή επενδύθηκαν με μεταφυσικές αιτίες, όπως αυτές της έξωθεν «ασύμμετρης απειλής» («πιασάρικη» δήλωση του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης, Βύρωνος Πολύδωρα), ή -θα επαυξάναμε- της απειλής αστεροειδών, Αρειανών κ.λπ..

     Πέραν τούτων οι αρχαιότητες, που απέμειναν στην Ελλάδα εξακολουθούν να κινδυνεύουν σοβαρά και από αποκλειστικά εκκλησιαστική καταστροφή, όπως τον καιρό των βυζαντινών αυτοκρατόρων (βλ. π.χ. την πρόσφατη κακοποίηση της Κοιλάδας των Μουσών στη Βοιωτία από τον μητροπολίτη Θηβών-Λειβαδείας και νυν αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, με την ανοχή του υπουργείου «Πολιτισμού»). Ο παραδοσιακός εχθρός τού Ελληνικού Πολιτισμού και φορέας του βυζαντινισμού, η Χριστιανορθοδοξία, εξακολουθεί να ελέγχει τη νεοελληνική καθημερινότητα και να επιβάλλει τον μεσαιωνικό της ζόφο στη σύγχρονη Νεοελλάδα. Όταν σχεδόν δεν υπάρχει τηλεοπτική εκπομπή, που να μην πρωτοκαθεδρεύει ένας τουλάχιστον παπάς, η χώρα θυμίζει περισσότερο το Ιράν των Αγιατολάχ, παρά ένα δυτικό κοσμικό κράτος. Πόσο μάλλον, όταν αυτό αξιώνει να περνιέται ως πολιτισμικός απόγονος των αρχαίων Ελλήνων.

     Όπως έχει ειπωθεί ο νεοέλληνας νοιάζεται περισσότερο για την τύχη της Αγια-Σοφιάς παρά για του Παρθενώνα (στον οποίο κατά πάσα πιθανότητα δεν έχει πατήσει ποτέ στη ζωή του –αντιθέτως είναι πολύ περισσότεροι οι χατζηέλληνες, που  επισκέπτονται τους «αγίους τόπους» της Ιουδαϊκής αίρεσης, που αποτελεί και την «επίσημη» θρησκεία τους).

   Παρ’ όλα αυτά η διεκδίκηση της επιστροφής των «μαρμάρων» έχει εξελιχθεί σε πρόκληση καρριέρας για τους πολιτικάντηδες και επιχειρείται να παρουσιαστεί ως το νέο «βορειοδυτικό πέρασμα» για την  νεοελληνική κουλτούρα (αυτήν της επανακαμψάσης Γιουροβίζιον, των τουρκοτσιφτετελάδικων και των «άλειωτων» θαυματουργών αγιοπτωμάτων). Ενώ την ίδια στιγμή οι τάφοι των «ειδωλολατρών» Σαλαμινομάχων μπαζώνονται, σκάβονται από σκυλιά, οικοπεδοποιούνται.

     Κατά τα άλλα αυτό που «μάρανε» τους Ρωμηούς είναι μην τους κλέψει το όνομα μια γείτων χώρα. Η οποία, λογικά σκεπτόμενη, θεωρεί, ότι όσο δικαίωμα έχει αυτό εδώ το βυζαντινότροπο κρατίδιο να αυτοαποκαλείται «Ελλάδα», άλλο τόσο δικαιούται κι εκείνη να αυτοαποκαλείται «Μακεδονία». Για ένα όνομα ζούμε.

     Μήπως τελικά πρέπει να αναρωτηθεί αυτός ο ρωμηολαός γιατί τα θέλει (αν τα θέλει) πίσω τα «μάρμαρα»; Μήπως, για να καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι και να  διακηρύττει συμπλεγματικά προς τους «κουτόφραγκους» το εθνικό του σύνθημα: «ξέρεις ποιός είμαι  ’γω ρε;»

     Μπα… Ας μείνουν καλύτερα εκεί που, προς το παρόν, ανήκουν πραγματικά.


                                                           Θεόδωρος Α. Λαμπρόπουλος


     Σημείωση

     (*) Ο κύριος όγκος των πληροφοριών αυτού του κειμένου, έχει αντληθεί από το, υπερπλήρες λεπτομερειών, βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου «Η λεηλασία και καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων» Αθήνα 1993.
www.freeinquiry.gr