Η Ελλάδα στο επίκεντρο μίας φανταστικής ιστορίας συνωμοσίας

ΕΥΡΩΠΗ, ΤΟ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ: Η Ελλάδα στο επίκεντρο μίας φανταστικής ιστορίας συνωμοσίας, στην οποία συμμετέχουν οι Η.Π.Α. και η Γερμανία, με στόχο την απόκρυψη των προβλημάτων τους, καθώς επίσης την ηγεμονία της πλουσιότερης ηπείρου του πλανήτη

“Η θεωρία της συνωμοσίας στην κοινωνία είναι η άποψη ότι, η εξήγηση ενός κοινωνικού φαινομένου συνίσταται στην ανακάλυψη των ανθρώπων ή των ομάδων, οι οποίοι ενδιαφέρονται να συμβεί αυτό το φαινόμενο – ενώ το έχουν σχεδιάσει και συνωμοτήσει για να το προκαλέσουν. Η άποψη αυτή πηγάζει από τη αντίληψη πως, οτιδήποτε συμβαίνει στην κοινωνία (ιδιαίτερα, φαινόμενα όπως ο πόλεμος, η ανεργία, η φτώχεια και οι διάφορες ελλείψεις – καταστάσεις που κατά κανόνα όλοι οι άνθρωποι απεχθάνονται), αποτελεί αποτέλεσμα άμεσου σχεδίου ορισμένων ισχυρών ανθρώπων ή ομάδων” (K.Popper)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1950 οι Η.Π.Α., με τη βοήθεια των μυστικών υπηρεσιών τους, δημιουργούν μία οργάνωση, η οποία προβλέπει αφενός μεν την εκμετάλλευση της τεράστιας αγοράς της Ευρώπης σε περιόδους οικονομικής ανάπτυξης, αφετέρου τη διάλυση της, σε τυχόν εποχή μεγάλης οικονομικής κρίσης – ενώ διευκολύνουν το γερμανικό οικονομικό θαύμα, λόγω της θέσης της Γερμανίας, καθώς επίσης των «υπηρεσιών» της, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου.

Την βοηθούν λοιπόν το 1953 (επίσημη χρεοκοπία της) να επιτύχει τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους των χρεών της, την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των υπολοίπων με ιδανικές συνθήκες (χαμηλό επιτόκιο, δόσεις ίσες με το 4% των εξαγωγών της), την επαναβιομηχανοποίηση της (σχέδιο Marshall), καθώς επίσης τη μη πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων, σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες – με την επιφύλαξη της «επαναδιαπραγμάτευσης» των αποζημιώσεων, στην περίπτωση μίας ενδεχόμενης ένωσης της με την Ανατολική πλευρά της.

Προς το τέλος τώρα του 1970 εμφανίζεται στην Ελλάδα ένας εκπαιδευμένος στις Η.Π.Α. χαρισματικός πολιτικός ηγέτης, ο οποίος διαφθείρει ένα σχετικά μεγάλο μέρος του πληθυσμού – εθίζοντας το στην άμετρη κατανάλωση, στην ιδιοτελή ψήφο, στα χρέη και στην εύκολη ζωή. Αυξάνει τους μισθούς χωρίς κανένα κριτήριο παραγωγικότητας, διογκώνει τις κρατικές δαπάνες, καθώς επίσης τα ελλείμματα και διορίζει μία στρατιά ανεπαρκών δημοσίων υπαλλήλων - οι οποίοι στελεχώνουν μία «λεγεώνα», πιστή στις εντολές του αρχηγού της.

Τα έμπιστα μέλη της «λεγεώνας» τοποθετούνται σε καίριες θέσεις, οι οποίες εξασφαλίζουν στο κόμμα εξουσίας τη συνεχή επανεκλογή του – με την αδιαφανή χρηματοδότηση του να στηρίζεται στην υπόγεια διαπλοκή, καθώς επίσης στη διαφθορά. Μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας εξακοντίζεται στα ύψη – από μηδενική σχεδόν αφετηρία. Μέχρι τότε, οι χρεοκοπίες της Ελλάδας ήταν το αποτέλεσμα των συνεχών «πολέμων» για τη διατήρηση της ανεξαρτησίας της – ενώ καμία χώρα δεν είχε εξευτελίσει ποτέ τους πολίτες της, οι οποίοι ζούσαν πάντοτε μέσα στα πλαίσια των οικονομικών δυνατοτήτων τους.

Την ίδια εποχή, τα παιδιά του Σικάγου παίρνουν τα ηνία της πολιτικής στις Η.Π.Α., ιδιωτικοποιώντας σχεδόν όλες τις κερδοφόρες κρατικές δραστηριότητες. Στις υπόλοιπες χώρες του πλανήτη, στις οποίες δραστηριοποιείται επεκτατικά η υπερδύναμη, τοποθετούνται κατά προτίμηση σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, με τη συμμετοχή εκπαιδευμένων στις Η.Π.Α. οικονομολόγων – επειδή αυτές μπορούν να εφαρμόζουν ευκολότερα τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, έχοντας μεταξύ άλλων τον έλεγχο των εργατικών συνδικάτων.               

Αργότερα, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η τότε Δ. Γερμανία υποχρεώνεται από τη Γαλλία να συμμετέχει στη μελλοντική δημιουργία της Ευρωζώνης, στο κοινό νόμισμα καλύτερα (ευρώ), πριν ακόμη της επιτραπεί η ένωση της με την Α. Γερμανία. Οι Γάλλοι κυρίως θεωρούν ότι, το κοινό νόμισμα θα αποτελούσε ισχυρή προστασία τους απέναντι στις ανέκαθεν επεκτατικές τάσεις της Γερμανίας - ενώ υπέφεραν κατά κανόνα από το ισχυρό νόμισμα (μάρκο) της γείτονας χώρας.

Τέλος η Ελλάδα, αρχές του 2000, πριν ακόμη καταφέρει δηλαδή να γίνει ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης, αναζητάει λύσεις για την «παραποίηση» κάποιων «λογιστικών στοιχείων» της - τα οποία θα μείωναν το δημόσιο χρέος της, με τη βοήθεια της δημιουργικής λογιστικής. Η Ελληνίδα υπεύθυνος της Goldman Sachs στο Λονδίνο, διαπιστώνοντας έκπληκτη τις τεράστιες αδυναμίες της στατιστικής υπηρεσίας της Ευρωζώνης, καθώς επίσης όλων των υπολοίπων ελεγκτικών μηχανισμών της ΕΕ, δημιουργεί ένα προϊόν (swap), το οποίο επιτρέπει την απόκρυψη ενός μέρους των χρεών της Ελλάδας – μία εξαιρετικά κερδοφόρα τοποθέτηση για τον εργοδότη της, αφού μεταφέρονται χρέη στο μέλλον, με πολύ υψηλά επιτόκια.     

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ Η.Π.Α.

Ευρισκόμαστε ακριβώς στην εποχή (Μάρτιος 2005), όπου φαίνεται πλέον καθαρά ότι, η πολιτική χαμηλών επιτοκίων της Fed δεν έχει μειώσει την ανεργία που προκάλεσε η κατάρρευση των εταιρειών διαδικτύου - ενώ οδεύει προς το τέλος της η μείωση του κόστους της ώρας εργασίας στις Η.Π.Α., με τη Γερμανία να παίρνει τη «σκυτάλη» (λεπτομέρειες στο άρθρο μας «Σκάκι με το Διάβολο»).

Ειδικότερα η Γερμανία, έχοντας ανέκαθεν στόχο να ηγηθεί στην Ευρωζώνη, υποδουλώνοντας οικονομικά όλους τους εταίρους της (καταρχήν την περιφέρεια) αποφάσισε τη «συγκράτηση» των μισθών των εργαζομένων της - κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα τη μείωση των πραγματικών αμοιβών στη βιομηχανία της χώρας κατά 14% από το χρόνο εισόδου της στην Ευρωζώνη, οπότε την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της. Έτσι, σε συνδυασμό με την έντονα επεκτατική πολιτική της μέσω των μεγάλων επιχειρήσεων της (με τη βοήθεια της διαφθοράς διαπλεκομένων κυβερνήσεων), κατόρθωσε να «καταλάβει» την πρώτη θέση στην Ευρώπη - καθώς επίσης στις εξαγωγές παγκοσμίως (την τρίτη στις πωλήσεις πολεμικού εξοπλισμού).

Αντίθετα, οι Η.Π.Α. προσπάθησαν ατυχώς να «μεγεθύνουν» το ΑΕΠ τους «εσωτερικά», μέσω της καταναλωτικής επέκτασης των αμερικανικών νοικοκυριών, στα οποία προσέφεραν τη δυνατότητα (ακόμη και στα πολύ χαμηλά «εισοδηματικά στρώματα») να χρεωθούν και να «κερδοσκοπήσουν» - με τη βοήθεια των χαμηλών επιτοκίων δανεισμού, της αυξημένης ποσότητας χρήματος και της αγοράς κατοικιών (ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης κλπ.).         

Εκείνη ακριβώς την εποχή, η Βραζιλία ανακοίνωσε ότι δεν χρειάζεται πλέον τη στήριξη του ΔΝΤ, λόγω της θετικής οικονομικής της ανάπτυξης - σαν αποτέλεσμα της αύξησης των τιμών των ενεργειακών και λοιπών πρώτων υλών παγκοσμίως (η χώρα διαθέτει τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές). Ο υπουργός οικονομικών του μεγαλύτερου κράτους της Λατινικής Αμερικής είπε πως «Το καταστατικό του ΔΝΤ προβλέπει τη στήριξη, με στόχο την καταπολέμηση των κρίσεων του εμπορικού ισοζυγίου, καθώς επίσης του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών. Η συγκεκριμένη βοήθεια δεν είναι πλέον αναγκαία για τη Βραζιλία».

Στη συνέχεια (Απρίλιος του 2006), διενεργήθηκε το καθιερωμένο «ανοιξιάτικο» συμβούλιο της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον. Οι δύο διεθνείς «οργανισμοί» βίωναν τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία τους - όπου στην περίπτωση του ΔΝΤ, η κρίση ήταν πολύ πιο εμφανής. Το «Ταμείο» δεν είχε καταφέρει ακόμη να ξεπεράσει τα προβλήματα που του είχαν δημιουργηθεί, μετά τον καταστροφικό χειρισμό της ασιατικής κρίσης (1997) εκ μέρους του. “Τότε, το ΔΝΤ έχασε ολοσχερώς τη «νομιμοποίηση» του” σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο του κέντρου παγκόσμιας ανάπτυξης.

Ειδικότερα, από την ασιατική κρίση και μετά, οι βασικοί «πελάτες» του ΔΝΤ, όπως η Ταϊλάνδη, οι Φιλιππίνες, η Κίνα και η Ινδία, φοβόντουσαν να ζητήσουν νέα δάνεια, διατηρώντας ακόμη «νωπή» στις μνήμες τους την καταστροφή του παρελθόντος - τα οδυνηρά επακόλουθα δηλαδή των τρομακτικών προγραμμάτων απελευθέρωσης των χρηματοπιστωτικών αγορών τους, τα οποία είχαν αποδεχθεί, μετά από «υπόδειξη» του ΔΝΤ, πολλές ασιατικές χώρες.

Επί πλέον αυτών, είχε προστεθεί μία εντυπωσιακή «κίνηση» αρκετών κρατών της Λατινικής Αμερικής, υπό την ηγεσία της Βραζιλίας και της Αργεντινής, με στόχο την ολοσχερή αποπληρωμή των δανείων του ΔΝΤ. Τελικός στόχος τους ήταν η ολική «απεξάρτηση» τους από το «Ταμείο», το οποίο ήταν εξαιρετικά μισητό σε ολόκληρη την περιοχή.

Ουσιαστικά λοιπόν επρόκειτο για ένα καθαρό «μποϊκοτάρισμα» του ΔΝΤ - για ένα «εμπάργκο» καλύτερα, εκ μέρους μερικών εκ των μεγαλύτερων «πελατών» του. Το γεγονός αυτό είχε οδηγήσει το ΔΝΤ σε μία έντονη κρίση «προϋπολογισμού», αφού η λειτουργία του, τις τελευταίες δύο δεκαετίες, χρηματοδοτούταν όλο και περισσότερο από τις πληρωμές των χρεών των «πελατών» του. Το ΔΝΤ υπολόγιζε ότι οι εισπράξεις του (τόκοι και χρηματοπιστωτικά έξοδα), θα μειωνόταν από 3,19 δις $ το 2005, στα 1,39 δις $ το 2006 - ενώ μέχρι το 2009 θα περιορίζονταν άλλο τόσο, εάν δεν λάβαινε έγκαιρα τα μέτρα του.

Η Παγκόσμια Τράπεζα τώρα ήταν επίσης σε δυσχερή οικονομική θέση - αν και δεν κατηγορούταν, όπως το ΔΝΤ για την αποτυχία στην Ασία ή για «μεθοδεύσεις», ανάλογες με αυτές του «Ταμείου».  Όμως, οι συνολικές εισπράξεις της, από τόκους και χρηματοπιστωτικά έξοδα, είχαν περιορισθεί ανησυχητικά – από 8,1 δις $ το 2001, στα 4,4 δις $ το 2004. Επίσης, τα έσοδα της από επενδύσεις ήταν μειωμένα – από 1,5 δις $ το 2001, στα 304 εκ. $ το 2004. Η Κίνα, η Ινδονησία, το Μεξικό, η Βραζιλία και πολλές άλλες «ανεπτυγμένες αναπτυσσόμενες» χώρες, αναζητούσαν ήδη νέους χρηματοδότες.

Η πρόθεση λοιπόν των δύο εργαλείων του Bretton Woods να ενεργοποιηθούν στις ανεπτυγμένες οικονομίες, μετά την εκδίωξη τους από τις αναπτυσσόμενες, ήταν υποχρεωτική, μετά την οικονομική «δυσπραγία», στην οποία βρέθηκαν οι δύο αυτοί οργανισμοί το 2005.

Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο Σεπτέμβρη του 2008, όπου καταγράφηκε η χρεοκοπία της Lehman brothers, η οποία θεωρήθηκε από πολλούς σαν το μεγαλύτερο λάθος του αιώνα – ένα μεγάλο σφάλμα της κυβέρνησης των Η.Π.Α. Ήταν όμως «σφάλμα», ή απλά μία πανέξυπνη στρατηγική κίνηση στην παγκόσμια σκακιέρα; Το «πάτημα του κόκκινου πλήκτρου» ίσως, με το οποίο ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση (count down);

Η τράπεζα θα μπορούσε να είχε διασωθεί «μόνο» με 10 δις $. ‘Εν τούτοις, η αμερικανική κυβέρνηση δεν συμφώνησε - κάτι που έχει θεωρηθεί σαν το αποτέλεσμα της έχθρας του τότε Υπουργού Οικονομικών και πρώην διευθυντή της Goldman Sachs. Δεν μοιάζουν όμως όλα αυτά αλήθεια με κινήσεις «αντιπερισπασμού» των αντιπάλων – κυρίως των Ευρωπαίων, οι οποίοι έχασαν δισεκατομμύρια από την «κρίση» των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης των Η.Π.Α.;

Ενδεχομένως λοιπόν να ήταν μόνο «προπέτασμα καπνού» για τις χώρες που ζημιώθηκαν (εξαπατήθηκαν) από τη Lehman και τις Η.Π.Α. - οι οποίες πιθανότατα «διέσπειραν» ηθελημένα το πρόβλημα τους παγκοσμίως, με απώτερο ίσως στόχο να το επιλύσουν, επιβαρύνοντας ισόποσα όλους τους υπόλοιπους «συνεργάτες» τους. Ας σημειωθεί εδώ ότι, στις Η.Π.Α. η Lehman δεν διέθετε κανενός είδους προϊόντα σε ιδιώτες (ήταν η πλέον διεθνής όλων των αμερικανικών επενδυτικών τραπεζών, αφού το 50% των συνολικών  δραστηριοτήτων της ήταν εκτός Η.Π.Α.), οπότε η χρεοκοπία της δεν αποτελούσε πρόβλημα για τη χώρα. 

Σε κάθε περίπτωση, η Γερμανία θεώρησε τότε πως δέχθηκε πολεμική επίθεση με οικονομικά εργαλεία, παρομοιάζοντας την με την κήρυξη του Πρώτου Παγκοσμίου Οικονομικού Πολέμου – ενώ στα τέλη του 2008 είχε εκλεγεί στην προεδρία της Αμερικής ο B.Obama, ο οποίος, συνετέλεσε τα μέγιστα στον «εφησυχασμό» των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, καθώς επίσης της κοινής γνώμης  (μετά τις τεράστιες απώλειες από τη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών που υπέστησαν). Ουσιαστικά δε το 2009 πραγματοποιήθηκε η «άλωση» της Ανατολικής Ευρώπης από το ΔΝΤ (Ουγγαρία, Ουκρανία, Ρουμανία, Λετονία κλπ.), το οποίο ανέλαβε τη μία μετά την άλλη χώρα «υπό την προστασία» του.

ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ ΤΩΝ Η.Π.Α.

Στις αρχές του 2009, οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες αποφασίζουν να επέμβουν ενεργητικά στα εσωτερικά θέματα της Ελλάδας, με στόχο να βοηθήσουν τόσο το ΔΝΤ, όσο και τους εντολείς του (Παγκόσμια Τράπεζα, Καρτέλ, Hedge Funds κλπ.), να δημιουργήσουν ένα «ρήγμα» στο τείχος της Ευρωζώνης – μία κερκόπορτα καλύτερα για την κερδοσκοπική είσοδο τους, με τη βοήθεια ενός Δούρειου Ίππου. Η απόφαση τους αυτή έχει επίσης «εθνική χροιά», αφού έχουν την άποψη ότι, πρέπει με κάθε θυσία να εμποδιστεί η Γερμανία, η οποία υποθέτουν πως θέλει να κατακτήσει οικονομικά την Ευρώπη, με στόχο την παγκόσμια ηγεμονία.

Στα πλαίσια αυτά, καταφέρνουν να «εγκλωβίσουν» τον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδας, ο οποίος είναι αντιμέτωπος με ένα ευρύ φάσμα διαφθοράς και διαπλοκής αρκετών στελεχών της κυβέρνησης του – όντας εκ των πραγμάτων «εκβιάσιμος». Έτσι λοιπόν, σε μυστικές συναντήσεις μαζί του, καθώς επίσης με τον μελλοντικό αντικαταστάτη του, όπως και με τον κεντρικό τραπεζίτη της Ελλάδας (με τη συμμετοχή της αμερικανικής κυβέρνησης, καθώς επίσης άλλων ισχυρών παραγόντων της υπερδύναμης, όπως των διεθνούς εμβέλειας χρηματιστών της), οργανώνουν μεθοδικά τα στάδια της χρεοκοπίας της χώρας.

Άλλωστε η εμπειρία τους, από την ενδοτική κυβέρνηση της Αργεντινής και όχι μόνο, είναι αρκετή για να εξασφαλίσει την επιτυχία του σχεδίου τους. Όπως και πριν από τη χρεοκοπία της Αργεντινής, οι συναντήσεις γίνονται κρυφά στη Νέα Υόρκη, με την διακριτική παρουσία χρηματιστών «τύπου» Paulson και Soros - οι οποίοι, εκπαιδευμένοι τέλεια στη «χειραγωγημένη κερδοσκοπία», βοηθούν τις διαδικασίες.  

Το σχέδιο προβλέπει την ξαφνική παραίτηση του πρωθυπουργού, ταυτόχρονα με την ανακοίνωση ενός προγράμματος λιτότητας της Ελλάδας - το οποίο αφενός μεν αιτιολογεί πιστευτά την παραίτηση του, αφετέρου «προδιαθέτει» τις αγορές να οργανώσουν έγκαιρα μία μελλοντική επίθεση (όπως, για παράδειγμα, αγοράζοντας πάμφθηνα ασφάλιστρα κινδύνου, CDS δηλαδή, τα οποία στοιχηματίζουν στη χρεοκοπία).

Επίσης, τη διαδοχή του πρωθυπουργού από έμπιστο τους, ο οποίος αναλαμβάνει την αποστολή να παγιδεύσει τη Γερμανία, με τη βοήθεια ενός μάλλον «εκβιάσιμου» νέου υπουργού οικονομικών - μέσα από μία σειρά προδιαγεγραμμένων «πρωτοβουλιών». Πρώτη από αυτές είναι η εντολή στην ΤτΕ να ανακοινώσει πριν από τις εκλογές, δήθεν μυστικά, μία μελέτη, η οποία διογκώνει τα προβλήματα της Ελληνικής οικονομίας «κατά το δοκούν» - λίγους μήνες αργότερα, να επιτρέψει κρυφά την «πώληση» ανοιχτών κερδοσκοπικών συμβολαίων, άνω των θεσμοθετημένων τριών ημερών (Τ+10).    

Ο νέος πρωθυπουργός λοιπόν κερδίζει με την προσχεδιασμένη μεγάλη πλειοψηφία τις εκλογές, ενώ ο υπουργός του, λίγες ημέρες αργότερα, έχει την «εντιμότητα» να προειδοποιήσει τη στατιστική υπηρεσία της Ευρωζώνης, σε σχέση με το ότι η χώρα του θα έχει πολύ μεγαλύτερο έλλειμα από το προβλεπόμενο (μεταξύ άλλων λογιστικών «τεχνασμάτων», μεταφέροντας έσοδα στο 2010 και δαπάνες στο 2009). Ο Γερμανός γενικός διευθυντής της Eurostat (ο οποίος δεν γνωρίζει ότι, ο Έλληνας συνάδελφός του είναι παράλληλα μισθωτός του ΔΝΤ), έχοντας τις δικές του εντολές από την πατρίδα του, πέφτει στην καλοστημένη παγίδα - θεωρώντας ότι η Ελληνική «παρατυπία» εξυπηρετεί τα μέγιστα τα συμφέροντα και τους στόχους της Γερμανίας. 

Αμέσως μετά ο Έλληνας υπουργός ξεκινάει τον έντεχνο διασυρμό της χώρας του, αναφερόμενος στα εγκληματικά λάθη της προηγούμενης κυβέρνησης, στην παραποίηση των λογιστικών της στοιχείων κλπ. – ενώ δεν αποφασίζει να χρησιμοποιήσει οικονομικά εργαλεία, όπως για παράδειγμα τα Εθνικά ομόλογα,  τα οποία θα διευκόλυναν τη χρηματοδότηση της πατρίδας του. Στη συνέχεια, παρομοιάζει την Ελλάδα με τον Τιτανικό (ο οποίος προσέκρουσε στα βράχια λόγω ανικανότητας του κυβερνήτη του και βούλιαξε), αρνείται διαφόρων μορφών χρηματοδοτήσεις και δάνεια, «προκαλεί» τις εταιρείες αξιολόγησης και άλλα πολλά - τα οποία επιδεινώνουν ραγδαία την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, ενώ την οδηγούν σε μία αδικαιολόγητη κρίση δανεισμού (αλλεπάλληλες δυσμενείς αξιολογήσεις, αύξηση των επιτοκίων κλπ.).

Με όλες αυτές τις ενέργειες δημιουργούνται οι κατάλληλες προϋποθέσεις, οι οποίες διευκολύνουν τον πρωθυπουργό να περάσει στο επόμενο μέρος του σχεδίου των Η.Π.Α. – στην απειλή της Ευρωζώνης, λέγοντας ότι θα καλέσει το ΔΝΤ για να επιλύσει τα προβλήματα της χώρας του (μία κίνηση όμως, η οποία έγινε μάλλον πρόωρα, αφού τα επιτόκια δανεισμού ήταν μόλις στα επίπεδα του 5% -  θέτοντας σε κίνδυνο το αμερικανικό σχέδιο).

Δυστυχώς για την ίδια, η Γερμανία αποδεικνύεται ακόμη μία φορά κατώτερη των περιστάσεων, αφού δεν μπορεί να αξιολογήσει ότι, ο απώτερος στόχος είναι η διευκόλυνση της εισβολής του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη – επίσης η Γαλλία, η οποία δεν φαίνεται να διαθέτει την καλύτερη πολιτική ηγεσία της ιστορίας της (άρθρο μας: Πρώσοι Γαλάτες Σαξονοι).

Έτσι λοιπόν, η Ευρωζώνη πέφτει στην παγίδα, αποδεχόμενη τη συμμετοχή του ΔΝΤ στη «διάσωση» της Ελλάδας (το δημόσιο χρέος της οποίας τότε ήταν περίπου όσο της Ιταλίας – στο 120% του ΑΕΠ της, ενώ το συνολικό χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό, μόλις στο 250%, όσο περίπου της Γερμανίας). Κατ’ επέκταση, ο Έλληνας πρωθυπουργός ολοκληρώνει και το δεύτερο στάδιο της αποστολής του – ενδεχομένως καλοπροαίρετα, εάν πράγματι πίστευε ότι εξυπηρετούσε παράλληλα τα συμφέροντα και της δικής του χώρας.

Το επόμενο στάδιο είναι η σκόπιμη μη εφαρμογή όλων των προγραμμάτων της Τρόικας (ουσιαστικά του ΔΝΤ, αφού μόνο αυτό είχε την κατάλληλη τεχνογνωσία), παρά την ψήφιση τους από τη Βουλή – καθώς επίσης η περαιτέρω διόγκωση ελλειμμάτων και χρεών, έτσι ώστε να αποτύχουν όλα τα προγράμματα διάσωσης και να διαιωνισθεί η παραμονή του ΔΝΤ στην Ελλάδα, καθώς επίσης να διευκολυνθεί η έφοδος του στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης – πρώτα στη «σύμμαχο» Ιρλανδία και μετά στην Πορτογαλία.

Απώτερος στόχος είναι φυσικά η επίθεση στη Γερμανία και η εγκατάσταση της αμερικανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη (με πρωθυπουργούς «ύπατους αρμοστές»), αφού προηγουμένως θα έχει επιτευχθεί η αποδυνάμωση των Τευτόνων, μέσα από πακέτα στήριξης, μηχανισμούς διάσωσης κλπ. - καθώς επίσης η κατάκτηση της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Γαλλίας. Όταν οι τελευταίες αυτές λεπτομέρειες της συνωμοσίας γίνονται τυχαία γνωστές στο διευθυντή του ΔΝΤ, συλλαμβάνεται για να μην την αποκαλύψει στη χώρα του – ενώ απελευθερώνεται στη συνέχεια, παραμένοντας «κρατούμενος» όμως με άλλα «στοιχεία», όπως και ο Έλληνας πρωθυπουργός.     

Παράπλευρο μέρος του σχεδίου είναι πιθανότατα η διατήρηση του ευρώ, αλλά σε μία ελεγχόμενη ισοτιμία με το δολάριο - επίσης η κερδοσκοπία, η λεηλασία του υπερβάλλοντος πλούτου της Ευρωζώνης, η αμυντική οικονομική θωράκιση της Δύσης απέναντι στην Κίνα και στη Ρωσία, όπως και πολλά άλλα. Στα πλαίσια αυτά, ο Ελληνικός Δούρειος Ίππος διατηρείται σταθερά στα όρια χρεοκοπίας, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί το σχέδιο της υπερδύναμης – έτσι ώστε να μπορεί να χρησιμοποιείται σαν μοχλός πίεσης ή απειλής της Γερμανίας, στην περίπτωση που θα αντιλαμβανόταν την παγίδα.  

ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

Μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, η οποία κόστισε τεράστια ποσά στις τράπεζες της (μόνο τα «ανοιχτά ομόλογα της Commezbank ξεπερνούν τα 800 δις €, τα οποία θα κληθούν να πληρώσουν κάποια στιγμή οι φορολογούμενοι), η μερκαντιλιστρια καγκελάριος αντιλαμβάνεται ότι, οι Η.Π.Α. ευρίσκονται σε πορεία παρακμής – οπότε δίνεται η ανέκαθεν αναμενόμενη ευκαιρία στη Γερμανία να επικρατήσει οικονομικά στην Ευρώπη, με απώτερο στόχο την παγκόσμια κυριαρχία (εάν όχι, την απεξάρτηση της από την υπερδύναμη).

Στα πλαίσια αυτά η Γερμανία θεωρεί εύλογα ότι, η ιδανική υποψήφια χώρα για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων εταίρων της, έτσι ώστε να πειθαρχήσουν στις δικές της εντολές, καθώς επίσης να υποταχθούν στις ηγετικές της βλέψεις, είναι η Ελλάδα. Η χώρα είναι εντελώς ανοργάνωτη και απείθαρχη (σε αντίθεση με το δικό της οργανωμένο, απόλυτα αστυνομικό κράτος), διαθέτει διεφθαρμένη πολιτική ηγεσία (διαφθορά που μπορούν να τεκμηριώσουν εκβιαστικά οι δικοί της διαφθορείς - Siemens, Ferrostal κλπ.), ενώ είναι αρκετά χρεωμένη – συνθήκες που διευκολύνουν σε μεγάλο βαθμό τα σχέδια της.

Έτσι λοιπόν, αρχές του 2009, η Γερμανία ξεκινά μία εκστρατεία διασυρμού της Ελλάδας απέναντι στα μάτια όλων των υπολοίπων - με τη συμμετοχή κάποιων διατεταγμένων ΜΜΕ, τα οποία ακολουθούν πιστά τις «υποδείξεις» της κυβέρνησης τους. Με τη βοήθεια δε κάποιων Ελλήνων πολιτικών, οι οποίοι μάλλον παίζουν διπλό παιχνίδι, κατηγορεί τους Έλληνες σαν φοροφυγάδες, τεμπέληδες, διεφθαρμένους, απατεώνες κλπ. – παρά το ότι γνωρίζει ότι, οι Έλληνες φορολογούνται πολύ περισσότερο από τους Γερμανούς, με κριτήριο την φορολογική ανταποδοτικότητα (μόνο για την Υγεία και την Παιδεία οι Έλληνες δαπανούν ποσά ίσα με το 10% του ΑΕΠ, όταν οι Γερμανοί απολύτως τίποτα). Πείθει δε τον πρωθυπουργό της Ελλάδας να δηλώσει επίσημα στο εξωτερικό ότι, κυβερνάει μία χώρα διεφθαρμένων – έτσι ώστε να εξευτελίσει τους Έλληνες και να τους θυματοποιήσει, με στόχο να τους μετατρέψει σε άβουλα υποχείρια της.  

Αργότερα, αφού ο Γερμανός γενικός διευθυντής της Eurostat «συνεργεί» στην τεχνητή διόγκωση των ελλειμμάτων της Ελλάδας, με αποτέλεσμα να βρεθεί η χώρα στο μάτι του κυκλώνα, η Γερμανία ενισχύει συνεχώς τη θέση της απέναντι σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης – ενώ ο Τύπος χαρακτηρίζει πλέον την Merkel σαν τη «σιδερένια καγκελάριο». Η αντιπαράθεση της Ελλάδας με την Ευρωζώνη μετατρέπεται πλέον σε διαμάχη Ελλάδας και Γερμανίας, ενώ όλες οι κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της Ευρωζώνης λαμβάνονται από το Γερμανό υπουργό οικονομικών.

Δυστυχώς όμως για τη Γερμανία (η οποία μάλλον υποτιμάει τη στρατιωτική υπεροχή της υπερδύναμης) ο Έλληνας πρωθυπουργός, παρά το ότι εμφανίζεται συναινετικός με την καγκελάριο, εκτελεί κρυφά εντολές των Η.Π.Α. – ενώ το ΔΝΤ, κρυμμένο πίσω από την Τρόικα, αναλαμβάνει ουσιαστικά τη σκιώδη εξουσία, κατευθύνοντας τα πιόνια του με μεγαλύτερη μαεστρία. Κατ’ επακόλουθο, η επίθεση στην Ευρωζώνη κλιμακώνεται, ενώ η Γερμανία χάνει όλο και περισσότερους από τους συμμάχους της – αφού φαίνεται ότι, σε αντίθεση με τις Η.Π.Α., δεν έχει ολοκληρωμένο επιχειρησιακό σχέδιο.

Η Πορτογαλία ακολουθεί την Ιρλανδία, εμφανίζεται ενδιάμεσα η Ισπανία, η Ιταλία αντιμετωπίζει τη μετωπική επίθεση των αγορών, οι μεγάλες Γαλλικές τράπεζες αποδεικνύονται πολύ πιο αδύναμες από όσο υπολογιζόταν, η ΕΚΤ διαφοροποιείται, τα στελέχη της Γερμανίας εγκαταλείπουν το πλοίο (για παράδειγμα, ο υποψήφιος Γερμανός για την προεδρεία της ΕΚΤ) και η Γερμανία αναγκάζεται τελικά να υποχωρήσει άτακτα – με τις δηλώσεις του υπουργού οικονομικών της, ο οποίος θέτει σε αμφισβήτηση τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου.

Εν τούτοις, η υποχώρηση δεν σημαίνει ότι το παιχνίδι τελείωσε – ενώ έχει εκτεθεί πλέον ανεπανόρθωτα τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις Η.Π.Α. Αν και θεωρεί δε ότι έχει την πολυτέλεια να καταφύγει στο δικό της νόμισμα, αποχωρώντας από τον πόλεμο, είναι δυστυχώς καταδικασμένη – οι «αγορές» έχουν πλέον εισβάλλει στο εσωτερικό της, διαπιστώνοντας τα δικά της προβλήματα (όπως για παράδειγμα τις τεράστιες αδυναμίες των τραπεζών της, την ανειλημμένη υποχρέωση της να πληρώσει για τις ελλειμματικές χώρες, το συνταξιοδοτικό της κενό ύψους 5 τρις € και άλλα πολλά).

Υποχρεώνεται λοιπόν να συμβιβαστεί, εγκαταλείποντας τις αρχικές της βλέψεις και προσπαθώντας απεγνωσμένα να προστατεύσει όσα μπορεί – μάταια πιθανόν, αφού όλες οι ενέργειες της αποδεικνύονται μπούμερανγκ για την ίδια. Μοναδικός της ίσως δρόμος διαφυγής είναι η διάσωση της Ελλάδας, με το μεγαλύτερο μέρος του κόστους να επιβαρύνει τις αγορές – μία απολύτως ελεγχόμενη χρεοκοπία δηλαδή, με διαγραφή χρεών ύψους 50%, η οποία δεν θα μειώσει ούτε στο ελάχιστο το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, αλλά θα επιφέρει ένα τεράστιο πλήγμα στις αγορές.

Στην περίπτωση αυτή όμως χρειάζεται να διαθέσει αρκετά χρήματα για την προστασία των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης, έτσι ώστε να επανακτήσει τους συμμάχους της, να δρομολογήσει άμεσα τη δημοσιονομική και πολιτική ένωση της Ευρωζώνης, να επενδύσει στην Ευρωπαϊκή περιφέρεια παραγωγικά, να συναινέσει στην έκδοση ευρωομολόγων, καθώς επίσης να συνεργασθεί δημιουργικά με την Ελληνική κυβέρνηση – η οποία όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς, ευρίσκεται κάτω από την αμερικανική επιρροή (πρόσφατα το ΔΝΤ δήλωσε ότι, αυτό θα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λογο στο θέμα της Ελλάδας).  

Έχοντας όμως διασύρει ανεπανόρθωτα την Ελλάδα, ειδικά στο δικό της λαό, αλλά και στις αγορές, καθώς επίσης έχοντας εκτεθεί τόσο στους εταίρους της, όσο και στους Έλληνες, είναι δύσκολο πλέον να πείσει – ακόμη και αν υποχωρήσει σε όλα τα μέτωπα. Πόσο μάλλον να αλλάξει απόψεις στους Γερμανούς Πολίτες, παραδεχόμενη τα τεράστια στρατηγικά σφάλματα της.

Εκτός αυτού, δεν φαίνεται να καταλαβαίνει τη δυσχερή θέση της, αφού συνεχίζει να διασύρει την Ελλάδα, μέσω κάποιων δικών της ΜΜΕ, ενώ κλιμακώνει την «αντιφατική» πολιτική της -  κοστίζοντας τεράστια ποσά στη χώρα μας και απαγορεύοντας της να δράσει, με στόχο την επίλυση των προβλημάτων της (κάθαρση του δημοσίου βίου, επαναφορά της αισιοδοξίας, δημιουργία σωστού επιχειρηματικού πλαισίου, επενδύσεις κλπ.). Επιμένει δε σε ένα καταστροφικό πρόγραμμα λιτότητας, το οποίο έχει ζημιώσει την Ελλάδα με πάνω από 30 δις € ΑΕΠ, με απώλεια εσόδων της τάξης των 10 δις € και με πολλά άλλα – ενώ την οδηγεί στην απόλυτη εξαθλίωση.    

Τέλος αφού γνωρίζει πολύ καλά πως η επαναβιομηχανοποίηση, καθώς επίσης η «διάσωση» της Ανατολικής Γερμανίας κόστισε περί τα 200 δις € ετησίως, επί δέκα ολόκληρα χρόνια (συνολικά πάνω από 2 τρις €), πως είναι δυνατόν να απαιτεί από την Ελλάδα να εξέλθει από την κρίση, μόνο με 110 δις € δανεικά χρήματα, με τοκογλυφικά επιτόκια; Πόσο μάλλον αφού η μερκαντιλιστική πολιτική της, σε συνδυασμό με τη σκόπιμη διαφθορά κυβερνήσεων, είναι ένας από τους μεγαλύτερους ενόχους της Ελληνικής υπερχρέωσης;        

      

Πιθανολογούμε λοιπόν ότι, θα είναι ξανά η μεγάλη ηττημένη – πληρώνοντας αυτή τη φορά όλα όσα δεν πλήρωσε μετά το 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, εκμεταλλευόμενη τότε τη γεωπολιτική της θέση, σε σχέση με την δήθεν «Σοβιετική, Κομμουνιστική απειλή». Εκτός εάν φυσικά αλλάξει ριζικά τα σχέδια της – αφού είναι μάλλον δεδομένο ότι, η Ευρώπη θέλει την ένωση της, χωρίς όμως να γνωρίζει τον τρόπο, με τον οποίο θα τα καταφέρει (για παράδειγμα, σύμφωνα με τελευταίες δημοσκοπήσεις, σχεδόν το 50% των Γερμανών δεν επιθυμεί τη χρεοκοπία της Ελλάδας, παρά την πλύση εγκεφάλου, την οποία έχει υποστεί).

Ίσως βέβαια η λύση θα ήταν η συμμετοχή της Ρωσίας στην ΕΕ, η οποία θα εξισορροπούσε την οικονομική υπεροχή της Γερμανίας, ενώ θα πρόσφερε παράλληλα την απαιτούμενη στρατιωτική θωράκιση στην ήπειρο, σε συνδυασμό με την ενεργειακή της απεξάρτηση – ένα τρίτο σενάριο, το οποίο ενδεχομένως θα μπορούσε να λειτουργήσει θετικά για το κοινό μέλλον της Ευρώπης (υπενθυμίζουμε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση της Ελλάδας είχε δραστηριοποιηθεί προς αυτήν την κατεύθυνση – ένας ίσως ακόμη λόγος της «καθαίρεσης» της).      

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω φανταστικά σενάρια, εάν όχι θεωρίες συνωμοσίας, πολλοί ισχυρίζονται ότι, το ΔΝΤ ή η Τρόικα βοήθησαν και συνεχίζουν να βοηθούν την Ελλάδα να αποφύγει τη χρεοκοπία (έχουν ηθική δηλαδή, εκπροσωπώντας τις φύσει ανήθικες αγορές!) Εν τούτοις, οι αριθμοί διαψεύδουν τους ισχυρισμούς αυτούς, όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξέλιξη του Ελληνικού χρέους και του ΑΕΠ

Έτος	2008	2009	*2010	*2011
ΑΕΠ	239.141	237.494	230.173	217.000
Δημόσιο Χρέος	262.071	298.524	340.680	370.000
Χρέος / ΑΕΠ	109,6%	125,7%	148,1%	170,5%

* Δικές μας προβλέψεις

Πηγή: Προϋπολογισμός

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Χωρίς να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, αφού έχουμε αναλύσει το θέμα πολλές φορές στο παρελθόν, τόσο η ραγδαία μείωση του ΑΕΠ μας, όσο και η απίστευτη αύξηση των χρεών, δίνουν τις δικές τους απαντήσεις – ειδικά επειδή το μειωμένο ΑΕΠ οδηγεί αναπόφευκτα σε μεγάλο περιορισμό των δημοσίων εσόδων, τάξης μεγέθους ίσης με το 25% του ποσού μείωσης (όσο η μέση φορολόγηση).

Αναλυτικότερα, το δημόσιο χρέος μας αυξήθηκε κατά περίπου 70 δις € μέσα στα δύο έτη, στα οποία δραστηριοποιείται το «Ταμείο» στη χώρα μας - όταν το ΔΝΤ μας έχει μέχρι στιγμής δανείσει πολύ λιγότερα (περίπου 55 δις €). Από την άλλη πλευρά, στο ίδιο χρονικό διάστημα, το ΑΕΠ μας κατέρρευσε, αντί να αυξηθεί, παρασύροντας μαζί του τα έσοδα του δημοσίου - τα οποία πλέον καλούμαστε εμείς να αναπληρώσουμε, με φόρους οι οποίοι θα εξαθλιώσουν εντελώς τους Έλληνες Πολίτες. Παράλληλα, όλες οι υπόλοιπες αξίες στη χώρα μας (εισηγμένες εταιρείες στο χρηματιστήριο, ακίνητα κλπ.) έχουν μειωθεί κατά τουλάχιστον 300 δις €.

Σε τελική ανάλυση, για τη δήθεν διάσωσή μας, οι ευεργέτες μας έχουν πληρώσει περί τα 55 δις €, ενώ μας έχουν ζημιώσει πάνω από 300 δις € - χωρίς καμία απολύτως προοπτική για το μέλλον μας, αφού το ίδιο το ΔΝΤ προβλέπει ότι, το δημόσιο χρέος μας το 2012 θα αναρριχηθεί στο 190% του ΑΕΠ μας (οπότε βέβαια θα χρεοκοπήσουμε ανεξέλεγκτα, αφού μας ληστέψουν προηγουμένως).

Είναι δυνατόν λοιπόν να θέλουμε να συνεχίσει η ληστεία της Ελλάδας – πόσο μάλλον να εκλιπαρούμε ανόητα την Τρόικα να επιστρέψει; Δεν είναι προτιμότερη η στάση πληρωμών, παρά τα επώδυνα επακόλουθα της, από την άσκοπη λεηλασία τόσο της δημόσιας, όσο και της ιδιωτικής περιουσίας μας, καθώς επίσης από την υποδούλωση της πατρίδας μας στους τοκογλύφους δανειστές της; Ποιος μας υποχρεώνει αλήθεια να επιλέξουμε ανάμεσα στη «Σκύλλα και στη Χάρυβδη» – στη Γερμανία δηλαδή της Άριας Φυλής ή στην εγκληματική συμμορία της ελίτ, την οποία εκπροσωπεί το ΔΝΤ; 

Ολοκληρώνοντας, η Ελλάδα είναι μία απειλητική βόμβα μεγατόνων, ύψους 500 δις € (εξωτερικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό) η οποία, με μόχλευση επί δέκα, θα μπορούσε να κοστίσει στο σύστημα 5 τρις € - κάτι που σίγουρα δεν θα το άντεχε ο πλανήτης. Επομένως, γιατί να σκύψουμε σαν ανόητοι το κεφάλι και να επιτρέψουμε να μας λεηλατήσουν, επιλέγοντας έναν εκ των δύο αντιμαχομένων, χωρίς καμία απολύτως ωφέλεια;

Δεν είναι καλύτερα να παραμείνουμε ήρεμοι, αφήνοντας τα θηρία να αλληλοκατασπαραχθούν (δεν είναι μόνο οι Η.Π.Α. και η Γερμανία αλλά, επίσης, η Κίνα και η Ρωσία), περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να υποστηρίξουμε τα δικά μας συμφέροντα; Η «μπάλα» είναι άλλωστε στο δικό μας γήπεδο και εμείς μπορούμε να τη στείλουμε εκεί που θα επιλέξουμε ελεύθερα – αρκεί να πάψουμε να εστιάζουμε στην άθλια πολιτική εθνικής υποτέλειας, την οποία μας επιβάλλουν χωρίς να το θέλουμε.     

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ (K.POPPER)

Στο παρελθόν, η ευρύτατης αποδοχής αυτή θεωρία, «ενοχοποιούσε» τους ομηρικούς Θεούς – οι συνωμοσίες των οποίων εξηγούσαν ακόμη και την ιστορία του Τρωικού πολέμου. Αν και οι Θεοί αυτοί έχουν πλέον «εγκαταλειφθεί», τη θέση τους έχουν καταλάβει ισχυροί άνθρωποι ή ομάδες – ολέθριες ομάδες πιέσεων, η αχρειότητα των οποίων είναι υπεύθυνη για όλα τα κακά, από τα οποία υποφέρουμε. Για παράδειγμα, οι Σοφοί της Σιών, οι Εβραίοι τοκογλύφοι, η λέσχη του διαβόλου (Bilderbeng), οι φορείς των μονοπωλίων (Καρτέλ), οι καπιταλιστές και το χρηαματοπιστωτικό κτήνος. 

Με τα παραπάνω δεν ισχυριζόμαστε ότι ποτέ δεν γίνονται συνωμοσίες – αντίθετα, αυτές αποτελούν τυπικά κοινωνικά φαινόμενα, ενώ αποκτούν δεσπόζουσα σημασία όταν ανέρχονται στην εξουσία άνθρωποι, οι οποίοι πιστεύουν στη θεωρία τα συνωμοσίας. Η μόνη εξήγηση τους δε, όταν αποτυγχάνουν τα σχέδια τους, είναι οι κακές προθέσεις του Διαβόλου, ο οποίος έχει ένα επενδεδυμένο ενδιαφέρον στην κόλαση. Οι συνωμοσίες λοιπόν γίνονται, αλλά το εντυπωσιακό γεγονός το οποίο, παρά την ύπαρξη συνωμοσιών, αναιρεί τη θεωρία της συνωμοσίας, είναι το ότι ελάχιστες από αυτές τελικά πετυχαίνουν. Δηλαδή, οι συνωμότες πολύ σπάνια ολοκληρώνουν τη συνωμοσία τους. 

Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί τα αποτελέσματα διαφέρουν τόσο πού από τις αρχικές προθέσεις; Επειδή αυτό συνήθως συμβαίνει στην κοινωνική ζωή – με ή χωρίς συνωμοσία. Η κοινωνική ζωή δεν είναι μόνο μία δοκιμασία ισχύος ανάμεσα σε αντιτιθέμενες ομάδες: είναι δράση μέσα σε ένα περισσότερο ή λιγότερο ελαστικό ή εύθραυστο πλαίσιο θεσμών και παραδόσεων, ενώ δημιουργεί, πέρα από οποιεσδήποτε συνειδητές αντίπαλες δράσεις, πολλές απρόβλεπτες αντιδράσεις, στο εσωτερικό αυτού του πλαισίου - μερικές από αυτές ίσως και μη δυνάμενες να προβλεφθούν.

Για να κάνουμε αρκετά σαφή την ιδέα των μη σκόπιμων συνεπειών των πράξεων μας, θα δώσουμε ως παράδειγμα μία από τις πιο πρωτογενείς οικονομικές πρωτοβουλίες. Εάν ένας άνθρωπος θέλει επιτακτικά να αγοράσει ένα σπίτι, μπορούμε με σιγουριά να θεωρήσουμε δεδομένο ότι, η επιθυμία του δεν είναι να ανεβάσει την τιμή του σπιτιού αυτού στην αγορά. Όμως, το γεγονός ακριβώς ότι εμφανίζεται στην αγορά σαν αγοραστής, θα τείνει να προκαλέσει άνοδο των τιμών της αγοράς. Σε ένα διαφορετικό παράδειγμα, εάν κάποιος αποφασίσει να ασφαλίσει τη ζωή του, είναι απίθανο πως πρόθεση του είναι να ενθαρρύνει μερικούς ανθρώπους να επενδύσουν τα χρήματα τους σε μετοχές ασφαλιστικών εταιρειών – εν τούτοις, αυτό συμβαίνει.

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι, δεν είναι όλες οι συνέπειες των πράξεων μας σκόπιμες. Επομένως, η θεωρία της συνωμοσίας δεν μπορεί να αληθεύει, επειδή τελικά ισοδυναμεί με τον ισχυρισμό ότι όλα τα αποτελέσματα, ακόμη και εκείνα που σε πρώτη ματιά δεν φαίνονται να σχεδιάζονται από κανέναν, συνιστούν σκόπιμα αποτελέσματα των πράξεων των ανθρώπων, οι οποίοι ενδιαφέρονται για αυτά.

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 25. Σεπτεμβρίου 2011

viliardos@kbanalysis.com      

                                       

    Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι συγγραφέας οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Είναι σύμβουλος επιχειρήσεων, ενώ έχει εκδώσει πρόσφατα το δεύτερο βιβλίο της σειράς «Η κρίση των κρίσεων» (διάθεση με παραγγελία στο kb@kbanalysis.com).

www.casss.gr

Ο ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ... «ΚΑΛΛΟΣ»

Το ερώτημα που ταλανίζει το τελευταίο χρονικό διάστημα τους Έλληνες με αφορμή την οικονομική αλλά και θεσμική κρίση της χώρας, είναι το «πως στο καλό τα καταφέραμε έτσι;»
Για κάποιους (λίγους) βέβαια, το σημερινό τέλμα δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Κωνσταντίνος Π. Καβάφης «Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα αντιλαμβάνονται. Η ακοή αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών ταράττεται. Η μυστική βοή τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων. Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί». Από καιρό με απασχολούσε το όφελος της ενασχόλησης με την ιστορία και την φιλοσοφία, όταν το παρόν και το μέλλον φαντάζει εξαιρετικά δυσοίωνο. Το συμπέρασμα ήταν πως η γνώση της ιστορίας και τα μαθήματα που αυτή μας προσφέρει, είναι απαραίτητα για οποιοδήποτε υπεύθυνο πολίτη οποιασδήποτε χώρας (πόσο μάλλον της Ελλάδος), η δε Φιλοσοφία, εκτός από μία αλλαγή συνείδησης και στάση ζωής στην οποία στοχεύει, μαθαίνει το βασικότερο σε έναν άνθρωπο να «μάθει να σκέφτεται». Συνεπώς να αποκτάει και κριτική σκέψη..
Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή, σε ότι επιτάσσει ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Ο σημερινός άνθρωπος ως σύγχρονος Νάρκισσος όπως αναφέρει ο Christopher Lasch's στο βιβλίο του, «η κουλτούρα τού ναρκισσισμού», ζει σ' ένα αδιάστατο παρόν, αποκομμένος από τις ιστορικές του ρίζες, δίχως προοπτική και μέριμνα για το μέλλον.

Νάρκισσος

Αδιαφορεί για οτιδήποτε του κληροδότησε το παρελθόν και για οτιδήποτε θα κληρο­δοτήσει αυτός στις επερχόμενες γενεές. Αυτή η έλλειψη ιστορικής συνέχειας, η εξά­λειψη της αίσθησης ότι ανήκουμε σε μία «διαδοχή γενεών που είναι ριζωμένες στο παρελθόν και επεκτείνονται στο μέλλον» χαρακτηρίζει και γεννά την ναρκισσιστι­κή κοινωνία. Ζούμε μόνο για το παρόν, καναλώνοντας αδιάφορα και άπλη­στα οτιδήποτε αυτό μας προσφέρει, αδιαφορώντας για τους προγενέστερους και τους μεταγενέστερους. Ο μετανεωτερικός νάρκισσος άνθρωπος έχει μειωμένη έως παντελώς μηδενισμέ­νη ιστορική, εθνική, πολιτική και θρησκευτική συνείδηση, ενώ παρουσιάζει υπερτροφικά ανεπτυγμένη καταναλωτική συνείδηση.
Ο σύγχρονος άν­θρωπος αμελώντας την διεύρυνση της πνευματικότητας του, στρέφει όλη την συναισθηματικότητα, ενεργητικότητα και δραστηριότητά του στην αυτοπραγμάτωση μέσω της απόκτησης υλικών αγαθών, θεοποιώντας τον ατομικισμό που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες κοινωνίες.
Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει να επενδύσει σε τίποτα έξω από τον εαυτό του. Έτσι δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το σύγχρονο γενικευμένο αίσθημα του ανικανοποίητου και του εσωτερικού κενού. Οι πρωτοφα­νείς ανέσεις και τα καταναλωτικά αγαθά τού σύγχρονου πολιτισμού δεν μπορούν να αντισταθμίσουν την απουσία νοήματος και να άρουν το γενικευμένο αίσθημα της ψυχικής δυσφορίας και δυσανεξίας που διακατέχουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Αυτοπεριχαράκωση του εγώ στον εαυτό του, υπό αυτές τις συνθήκες ση­μαίνει εν τέλη αυτοκαταστροφή του.
Ο σύγχρονος νάρκισσος άνθρωπος αρνείται περισσότερο από ποτέ στο παρελθόν, να παραδεχθεί τη θνητότητά του, το βέβαιο και αναπόφευκτο του θανάτου. Το γεγονός ότι η ανθρώπινη ύπαρξη είναι υποταγμένη σε αμετακί­νητα όρια που δεν μπορεί να ξεπεράσει. Ο περιβάλλων κόσμος, είτε ο φυσικός είτε ο ανθρώπινος, δεν αποσκοπεί σε τίποτε άλλο παρά να ικανοποιεί ή να μαται­ώνει τις δίχως όρια επιθυμίες του.
Εξ ου και η λατρεία της νεότητας και ο τρόμος και η αποστροφή στο γήρας. Η υπερβολική φροντίδα τού σώματος, η προσπάθεια να διατηρηθεί νέο και ακμαίο, παρά την φυσιολογική φθορά τού χρόνου. (1)
‘Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Βραζιλιάνος ογκολόγος Drauzio Varella: «Στις μέρες μας δαπανώνται πέντε φορές περισσότερα χρήματα στην έρευνα για την ανδρική ανικανότητα και την προσθετική στήθους στις γυναίκες, σε σχέση με αυτά που δαπανώνται για τη θεραπεία της νόσου Alzheimer. Ως εκ τούτου σε λίγα χρόνια θα έχουμε ηλικιωμένους με τέλεια στύση και ηλικιωμένες με μεγάλα βυζιά που όμως κανείς τους δε θα θυμάται σε τι χρησιμεύουν...»!!! Μία σίγουρα κυνική δήλωση, αλλά πόσο αληθινή...
Για ποιό λόγω όμως ο Christopher Lasch παραλληλίζει τον σύχρονο άνθρωπο με τον Νάρκισσο; Ποίος ήταν ο Νάρκισσος στην αρχαιότητα και τι συμβόλιζε;
Στην αρχαία Ελληνική μυθολογία, ο Νάρκισσος ήταν γιος του Κηφισού και της νύμφης Λειριώπης. O Νάρκισσος ήταν διάσημος για τη σπάνια ομορφιά του.
Ήταν τόσο όμορφος που τον είχαν ερωτευθεί όλες οι νύμφες του δάσους. Εκείνος όμως τις περιφρονούσε, και πέρναγε τον καιρό του θαυμάζοντας την αντανάκλαση του, στην επιφάνεια του ποταμού.
Για αυτό τον λόγο οι Θεοί αποφάσισαν να τον τιμωρήσουν, έτσι κάποια μέρα έπεσε στο νερό και πνίγηκε. Απόμεινε όμως ένα λευκό λουλούδι με χρυσό στεφάνι στο κέντρο να τον θυμίζει.
Ο Μύθος του Νάρκισσου όπως προφανώς γνώριζε και ο Christopher Lasch's υποκρύπτει μία αλληγορία. Αυτή του ανθρώπου που γίνεται θύμα του υλικού κόσμου. Ο Νάρκισσος στην πραγματικότητα δεν ερωτεύεται τον εαυτό του, αλλά την αντανάκλαση του ειδώλου του στο νερό, χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι αυτό είναι μόνο μια εικόνα.
Το να ερωτευόμαστε όμως κάτι έξω από εμάς ξεχνώντας τον πραγματικό εαυτό μας, σημαίνει ότι κινδυνεύουμε να χαθούμε στις δαιδαλώδεις διαδρομές ενός περίπλοκου κόσμου. Σημαίνει ότι λησμονούμε ότι είμαστε συνδημιουργοί πραγματικότητας. Όλα αυτά που συναντάμε, που βλέπουμε, όλα αυτά που αγγίζουμε, αντανακλούν τόσο τους άλλους όσο και εμάς. Τα γεγονότα και οι περιστάσεις της ζωής ενός ανθρώπου αποκαλύπτουν και την κατάστασή του.
Η πηγή όπου ο Νάρκισσος καθρεπτίζεται είναι ο εξωτερικός κόσμος. Αν πιστέψουμε ότι αυτός είναι ο μόνος αληθινός κόσμος και στηριχθούμε σε αυτόν, τότε εξαρτόμαστε από την σκιά μας…
Από δημιουργοί γινόμαστε δημιουργήματα, από ονειρευτές γινόμαστε ονειροπόλημα, από αφεντικά γινόμαστε σκλάβοι, έως ότου μας πνίξει το ίδιο το δημιούργημα μας.
Το δημιούργημα τότε εξεγείρεται και αντεπιτίθεται εναντίον μας… Αυτό είναι το προπατορικό αμάρτημα, να αντικαθιστάς το αίτιο με το αποτέλεσμα.
Ένας αληθινός άνθρωπος, είναι κυρίαρχος του εαυτού του… Παρόλο τον φαινομενικό δυναμισμό των γεγονότων και την ποικιλία των καταστάσεων, αυτός γνωρίζει ότι ο κόσμος είναι ο καθρέφτης του…Καλό ή κακό, ωραίο ή άσχημο, σωστό ή λανθασμένο, αυτό που ο άνθρωπος συναντάει είναι μόνο η αντανάκλασή του και όχι η πραγματικότητα. Καθένας δρέπει πάντα τον εαυτό του και μόνο… Εμείς είμαστε ο σπόρος εμείς και η συγκομιδή…! (2) Στην χώρα μας δυστυχώς, τα προβλήματα που αvτιμετωπίζουν όλες οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες έχουν μεγιστοποιηθεί, για αυτό τον λόγο και είμαστε οι πρώτοι αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο χρεοκοπίας, αλλά και οι μοναδικοί που απεμπολήσαμε άνευ όρων και αμετάκλητα την εθνική μας κυριαρχία.
Με την γέννηση μας σε αυτό τον τόπο κληθήκαμε αυτόματα να είμαστε οι θεματοφύλακες των προγόνων και της ιστορίας μας. Με τέτοια βαριά ιστορία σίγουρα δημιουργούνται προσδοκίες, δυστυχώς όμως οι περισσότεροι αναλώνονται σε μια στείρα αναφορά περί του αρχαίου κλέους, θεωρώντας πως αυτό τους κάνει να υπερέχουν. Τα έθνη όμως δεν αξίζουν να μένουν έθνη αν δεν είναι συνάμα και ζύμη για τη δημιουργία πολιτισμών και ξεχωριστών ανθρώπων.
Σε κάθε περίπτωση, το έχω αναφέρει πολλές φορές, η Ελληνικότητα δεν είναι κληρονομικό χάρισμα. Η «Ελληνικότητα» απαιτεί καλλιέργεια - Έλληνας «δεν γεννιέσαι, γίνεσαι». Εκ του αποτελέσματος η συμμετοχή σύγχρονης Ελλάδος στο παγκόσμιο πολιτισμικό γίγνεσθαι μετά την δεκαετία του εβδομήντα είναι ελάχιστη, με κάποιες εξαιρέσεις πάντα φυσικά. Η εικόνα του Ζορμπά της δεκαετίας του 60 και του 70, πού είχε αναφορά στην τότε ελληνική κοινωνία, έχει πια ξεθωριάσει. Αυτό που λάτρεψαν οι «ξένοι» το πνεύμα του Ζορμπά, το φιλότιμο, και η φιλοξενία, έχει δώσει την θέση του σήμερα, σε αναφορές περί απατεώνων και τεμπέληδων Ελλήνων. Τότε ο Ζορμπάς έλεγε : «Να πέφτεις όπου να ’ναι, με τα μούτρα ! Να πέφτεις με τα μούτρα στη δουλειά, στο κρασί, στον έρωτα και να μη φοβάσαι το Θεό, μήτε το διάολο. Αυτό θα πει παλικάρι !».. – Σ' αυτά τα πράματα, πρέπει να ξέρεις, είμαι άνθρωπος. – Άνθρωπος; τι θες να πεις; – Νάσαι, λεύτερος. » . Άνθρωπος και ελευθερία είναι δύο έννοιες που στο έργο του Καζαντζάκη ταυτίζονται, όπως και στην αρχαία Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο πως η λέξη ελευθερία έχει την ίδια ρίζα με τις λέξεις «έλευση», (αλλά και «Ελευσίνια»...), και αρχικά σχετιζόταν με τη συνέλευση των πολιτών, καθώς μόνο οι ελεύθεροι πολίτες είχαν δικαίωμα συμμετοχής στην συνέλευση του δήμου. Γενικότερα στην σκέψη του Καζαντζάκη εκφράζεται μοναδικά η αρχαίο Ελληνική θέση της αρμονίας του ανθρώπου με τη φύση και τις αξίες της. Η ευθύτητα η παρρησία, και η φιλοκαλία, δηλαδή η αγάπη για το ωραίο ωραίο, αλλά και το «μέτρο» ήταν τα κύρια γνωρίσματα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος. Στοιχεία που λείπουν από την σύγχρονη Ελληνική κοινωνία.
Το κάλλος (ίδια ρίζα με το «καλό») κυριαρχούσε σε κάθε πτυχή της δημιουργίας των προγόνων μας, ενώ η τήρηση του «μέτρου» ήταν εξ ίσου σημαντική με το κάλλος στον Ελληνικό τρόπο ζωής. Αυτό δεν σημαίνει πως οι πρόγονοι μας είχαν κατά κόρον την αίσθηση του μέτρου, τουναντίον, ακριβώς λόγω του γεγονότος ότι είχαν επίγνωση των αδυναμιών τους, προσπαθούσαν να τηρούν το μέτρο, και την αποφυγή των υπερβολών.
Σήμερα έχουμε περάσει στην αντίπερα όχθη. Η αμετροπρέπεια και η παρακμή κυριαρχούν σε κάθε πτυχή της κοινωνικής και πολιτικής ζωής . Το «βόλεμα» και ο ατομισμός έχει καθιερωθεί ως το υπέρτατο ιδανικό, η κουτοπονηριά, ο «ωχαδερφισμός» και οι «αρπαχτές», κυριαρχούν στις προσωπικές σχέσεις, ενώ υπάρχει πλήρη παρακμή διαφθορά και παρασιτισμός στην πολιτική ζωή , και μία άνευ προηγουμένου καταρράκωση των θεσμών και αξιών της πολιτείας.
Η Ελληνική κοινωνία έχει αναλωθεί σε έναν μη δημιουργικό μιμητισμό, με αποτέλεσμα να απουσιάζει παντελώς, η πρωτοτυπία, η καινοτομία, οι φρέσκες ιδέες στην Ελληνική κοινωνία. Όταν όλα αυτά συνδυαστούν με την επικείμενη οικονομική πτώχευση της χώρας και το εξαιρετικά δυσμενές παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον τότε το μίγμα γίνεται εκρηκτικό. Σε αυτή την χρονική συγκυρία, όλοι οι οικονομικοί δείκτες στην χώρα μας βρίσκονται σε κατάρρευση, με μόνη εξαίρεση τον Τουρισμό. Παρότι όμως είναι κοινά αποδεκτό πως αυτός αποτελεί την βαριά βιομηχανία της Ελλάδος, απασχολώντας το 18% της συνολικής εγχώριας απασχόλησης και συμμετέχοντας στο εγχώριο ΑΕΠ με περίπου 15% (καταναλώνοντας ταυτόχρονα προϊόντα άλλων παραγωγικών κλάδων της χώρας σε ποσοστό 14% επί του ΑΕΠ), και σε αυτό τον τομέα δεν υπήρξε ποτέ ένας υπερκομματικός μακροχρόνιος στρατηγικός σχεδιασμός.
Θα αναφέρω ένα παράδειγμα για να αναδειχθεί και η ανεπάρκεια της Τουριστικής εκπαίδευσης. Στην Σχολή Τουριστικών επιχειρήσεων που φοίτησα καθηγητής Τουριστικού Marketing δίδασκε πως το Τουριστικό προϊόν της Ελλάδος είναι τα τρία «S», δηλαδή: Sea, Sex and Sun, (ξέχασε κάτι;) δηλαδή προϊόντα που μας τα προσφέρει απλά η φύση γενναιόδωρα, και τα οποία βεβαίως παρέχουν οι ανταγωνίστριες χώρες, (την ίδια θάλασσα και ήλιο) με πολύ καλύτερες υπηρεσίες και σε πολύ πιο ανταγωνιστικές τιμές.
Και όμως το Τουριστικό προϊών μας θα έπρεπε να είναι τα τρία «Π», «Πολιτισμός», «Πολιτισμός», «Πολιτισμός», καθώς τα θέλγητρα για τους ξένους επισκέπτες μας είναι σίγουρα ο ήλιος, η θάλασσα και οι παραλίες, αλλά το συγκριτικό μας πλεονέκτημα είναι η κληρονομιά των προγόνων μας, τα αρχαία μνημεία.
Μπορεί κάποιος να αντιτείνει πως και οι ανταγωνιστές μας έχουν αρχαία Ελληνικά μνημεία να επιδείξουν καθώς ο Ελληνισμός κυριάρχησε σε όλη την λεκάνη της Μεσογείου στο παρελθόν. Εμείς όμως έχουμε το προνόμιο να βρισκόμαστε στο λίκνο του Ελληνικού πολισμού, και να είμαστε οι συνεχιστές του... Τα αρχαία μνημεία είναι φορείς και ενός ξεκάθαρου μηνύματος όμως... Έχουν αντέξει για χιλιάδες χρόνια, έχουν δει την άνοδο και την πτώση πολλών αυτοκρατοριών που κάποτε έμοιαζαν ανίκητες, οι οποίες τελικά κατέρρευσαν। Οι κοινωνίες αλλάζουν και ότι σε μια εποχή θεωρούνται δεδομένα, σε μια άλλη έχουν ήδη σκεπαστεί από την σκόνη της λήθης...
Εν μέσω κρίσης και εάν δεν καταφέρουμε - διότι αυτό ακριβώς επιδιώκουμε - όλοι οι Έλληνες με την συμπεριφορά μας, να καταστρέψουμε και τον Τουρισμό της χώρας, ίσως απομείνει μία ελπίδα ανάκαμψης για το μέλλον.
(Παρά τις αντιξοότητες σύμφωνα με προβλέψεις του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ταξιδιών & Τουρισμού WTTC αναμένεται η μέση μέση ενίσχυση κατά 4% στα έσοδα από τον ελληνικό τουρισμό έως το 2021).
Πέρα από την απαξίωση διεθνώς της χώρας, με τις ταραχές και τις καταστροφές που συμβαίνουν συνεχώς στην πρωτεύουσα, πέρα από το κλείσιμο των πυλών της χώρας των λιμανιών και των αεροδρομίων της, (σημειωτέο είναι πως σε ευνομούμενες χώρες κλείσιμο αεροδρομίων και λιμανιών μίας χώρας γίνεται μόνο σε περίπτωση πολέμου), τι εικόνα προσφέρει η πρωτεύουσα της χώρας πέρα από την εικόνα Αφρικάνικης πόλης όπως χαρακτηριστικά θυμάμαι πως έγραφε σε cart postal Ισπανός τουρίστας που έτυχε να βρεθεί στα χέρια μου;
Μία εικόνα πόλης με άναρχη πολεοδομία, με πολυκατοικίες με σκουριασμένες κεραίες στις ταράτσες, στενούς δρόμους, σκουπίδια, με ανύπαρκτα πάρκα και χώρους πρασίνου(στην Αθήνα αντιστοιχούν 2.5 τ.μ, ανά κάτοικο, στην Θεσσαλονίκη 2,7 τ.μ ενώ στην στο Άμστερνταμ 27 τ.μ., στην Βιέννη 20 τ.μ., στο Βερολίνο 13 τ.μ, στην Ρώμη 9 τ.μ., στο Παρίσι 8 τ.μ.) , με πλατείες και αρχαία μνημεία που κείτονται αφύλακτα δίχως ταμπέλες βορά στον κάθε ασυνείδητο;
Και βέβαια το πρόβλημα δεν είναι η αρχαιότητα των Ελληνικών πόλεων και η συνεχής κατοίκηση τους από τους αρχαίους χρόνους. Για παράδειγμα όταν η Αθήνα ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα της Ελλάδος, ήταν απλά ένα χωριό γεμάτο ερείπια με 4.000 κατοίκους οι περισσότεροι των οποίων κατοικούσαν πέριξ της Ακροπόλεως, και ο Πειραιάς μια ασήμαντη ιχθυόσκαλα με τριακόσιους κατοίκους·
Τον Οκτώβριο του 1824, επί φρουραρχίας Γκούρα, πραγματοποιήθηκε μια καταγραφή στην επαναστατημένη Αθήνα, σύμφωνα με την οποία στην Πόλη υπήρχαν εννέα 9040 κάτοικοι και 1605 σπίτια, που κατανέμονταν σε 35 ενορίες. Την ίδια εποχή η Θεσσαλονίκη είχε περίπου 60000 κατοίκους, ενώ η Τρίπολη και η Πάτρα περί τις 15000. Οι περιγραφές όμως είναι πράγματι αποκαρδιωτικές όταν μιλούν για την Αθήνα μετά τις περιπέτειες του απελευθερωτικού πολέμου. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που αναφώνησε τον Αύγουστο του 1832 ο Λουδοβίκος Ρος: « Αυτό δεν είναι αι ιοστεφείς και περίφημοι Αθήναι। Αυτό είναι μονάχα ένας θεόρατος σωρός ερείπια, μια άμορφη [...] γκριζωπή μάζα στάχτης και σκόνης, απ’ όπου ξεπροβάλλουν μια δωδεκάδα φοίνικες και κυπαρίσσια, τα μόνα που αντιστέκονται στην καθολική ερήμωση». Την ίδια περίπου εποχή (1832-1833) επισκέπτεται την Αθήνα ο αποσπασμένος στο εκστρατευτικό σώμα του Στρατηγού Maison, J।L। Lacour, οποίος διαπιστώνει: «Η καρδιά σφίγγεται φτάνοντας στην Αθήνα. Νέα ερείπια καλύπτουν τα αρχαία, τα καταχωνιασμένα μέσα στη γη. [...] Στενά, σκοτεινά, λασπώδη, ακανόνιστα δρομάκια. Βρώμικα, καπνισμένα και δυσώδη μαγαζιά, με πραμάτειες που θα τις περιφρονούσαν ως και οι πλανόδιοι πωλητές στα χωριάτικα πανηγύρια μας, κι όλα αυτά περικυκλωμένα από ένα χονδροειδές τοιχίο, να τι έχει αντικαταστήσει το Ωδείο του Περικλέους, το Ελευσίνιο, το Λύκειο, τους Κήπους και τον Ναό της Αφροδίτης, τις Πύλες του Ερμού, [...] και τα λοιπά μνημεία, των οποίων μόνον τα ονόματα έχουν απομείνει».
Τον Οκτώβριο του 1833 συντάσσεται ο κατάλογος των προς απαλλοτρίωση κτιρίων χάριν ανασκαφών, καταγράφονται 400 σπίτια, 7 φούρνοι και 103 εργαστήρια, μεταξύ των οποίων 2 ελαιοτριβεία και 2 σαπουντζίδικα, μόνο στην περιοχή την οριζόμενη από τις κατοπινές οδούς Ηφαίστου, Μητροπόλεως, Νίκης, Αμαλίας και Λυσικράτους, δηλαδή στο ήμισυ περίπου της παλαιάς πόλης.
Ο εκ των Αντιβασιλέων Georg Maurer, που έφθασε στην Αθήνα το 1833 κατά τη διάρκεια της πρώτης επίσκεψης του Όθωνα, σημειώνει: «Η Αθήνα που πριν απ’ τον Απελευθερωτικό Πόλεμο αριθμούσε 3.000 περίπου σπίτια, τώρα δεν είχε ούτε 300. Τα άλλα είχαν μεταβληθεί σ’ έναν άμορφο σωρό από πέτρες».

Άποψη της πόλης των Αθηνών, σε πίνακα του Richard Temple, όπως την αντίκρισαν ο λόρδος Βύρωνας και ο βαρώνος Hobhouse το έτος 1810। Στο αριστερό άκρο της εικόνας διακρίνεται η Πύλη του Αδριανού και στο δεξιό το Θησείο.

Με την ανεξαρτησία έρχεται Βασιλιάς στο νεοϊδρυθέν ελληνικό κράτος ο Όθωνας, γιος του βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου του Α΄, ανθρώπου μορφωμένου, φιλότεχνου, ένθερμου φιλέλληνα και λάτρη της κλασσικής αρχαιότητας, ένθερμου υποστηρικτή της αναβίωσης του κλασσικού αρχαιοελληνικού ιδεώδες. Για αυτό τον λόγο μαζί με τον Όθωνα έρχονται στην Ελλάδα για την αναδόμηση της, Γερμανοί επιστήμονες και αρχιτέκτονες.
Τον Νοέμβριο του 1831 οι αρχιτέκτονες Σταμάτης Κλεάνθης και Eduard Schaubert, μαθητές του σημαντικότερου ίσως Γερμανού νεοκλασικού αρχιτέκτονα Karl Friedrich Schinkel, εγκαθίστανται στην Αθήνα, όπου βάζουν μπρος το έργο της συστηματικής τοπογράφησης της πόλης και στη συνέχεια συντάσσουν την πολεοδομική τους πρόταση, εν όψει της πιθανής εγκατάστασης εκεί της πρωτεύουσας του νεοπαγούς κράτους. Η πολεοδομική αυτή σύλληψη ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τις έννοιες Έθνος, Νόμος, Κράτος και Κυβέρνηση, όπως αυτές αναδείχθηκαν στη διάρκεια του 18ου αιώνα.
Προβλέπονταν με ακρίβεια οι θέσεις όλων των δημοσίων κτιρίων και γενικότερα οι περιοχές όλων των λειτουργιών της Πόλης: Υπουργεία, Δικαστήρια, Στρατώνες, Αστυνομία, Ταχυδρομείο, Νομισματοκοπείο, Μητρόπολη, Ακαδημία, Βιβλιοθήκη, Χρηματιστήριο, Αγορές, Πάρκα, κλπ. Το σύνολο ήταν προγραμματισμένο να φιλοξενήσει όλες τις λειτουργίες μιας πρωτεύουσας και έναν πληθυσμό που προβλεπόταν να φθάσει το όριο των 40.000 κατοίκων. (3 ) To 1868 έρχεται στην Ελλάδα, ο Ernst Moritz Theodor Ziller ο οποίος αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους αρχιτέκτονες του 19ου αιώνα, ο οποίος χάρισε στην Αθήνα αλλά και σε ολόκληρη της Ελλάδα μερικά από τα σημαντικότερα κτήρια της συνδυάζοντας την αρχαία ελληνική αρχιτεκτονική με στοιχεία της Αναγέννησης.
Πάνω από 500 κτήρια κατασκευάστηκαν από τον Ziller , ανάμεσα σε αυτά το κεντρικό κτήριο του Εθνικού Θεάτρου στην Αθήνα, η Εθνική Βιβλιοθήκη, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο το θέατρο Απόλλων στην πόλη της Πάτρας, το Θέατρο Ζακύνθου (καταστράφηκε στους σεισμούς του 1953), το Μουσείο της Ολυμπίας, το Χημείο, η Αγορά του Πύργου, το Ζάππειο, το Προεδρικό Μέγαρο που τότε ήταν οικεία του διαδόχου Κωνσταντίνου, και πλήθος άλλων. Οι πολυάριθμες αρχιτεκτονικές του μελέτες έδωσαν στην Αθήνα ως ένα πολύ μεγάλο βαθμό τη μορφή που είχε εκείνη την περίοδο, ενώ ευθύνεται και για τον εξωραϊσμό του Λυκαβηττού και την δεντροφύτευση του, ώστε να γίνει εστία πρασίνου για τους κατοίκους των Αθηνών.

Άποψη της πόλης των Αθηνών, από την Ακρόπολη προς το Λυκαβηττό, περί το 1860। Διακρίνονται σε πρώτο πλάνο η Μητρόπολη υπό κατασκευή, στο βάθος το κτίριο του Πανεπιστημίου, και πίσω του οι ακατοίκητες ακόμη εκτάσεις της Νεάπολης και του Στρέφη.

Στις αρχές του 20ου αιώνα η Αθήνα ήταν μία πόλη 200.000 κατοίκων, με τριώροφα το πολύ τα σπίτια με κήπους και αυλές. Γενικά ήταν μια όμορφη πόλη με εντυπωσιακά δημόσια κτίρια, τα περισσότερα δωρεές πλούσιων Ελλήνων της διασποράς.
Η τεράστια αλλαγή του χαρακτήρα της έλαβε χώρα την τριαντακονταετία 1950-80. Αυτό οφείλεται κυρίως στην εκρηκτική αύξηση του πληθυσμού της ελληνικής πρωτεύουσας (κατά 220% περίπου), και της συνακόλουθης έκρηξης της οικοδομικής δραστηριότητας στην πρωτεύουσα με το σύστημα της αντιπαροχής...!
Η επέκταση της πόλης έγινε χωρίς σχέδιο και με αυθαίρετη δόμηση. Οι συνοικίες πλημμύρισαν από πολυκατοικίες και το ιστορικό της κέντρο έχασε τον χαρακτήρα του.
Κάπως έτσι φτάσαμε στην σημερινή εικόνα των Αθηνών, η οποία συγκρινόμενη με οποιαδήποτε άλλη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα δεν έχει τίποτα να επιδείξει, πέρα από τον Παρθενώνα, και τα λοιπά αρχαία μνημεία.
Τι κάνουμε όμως για να αναδείξουμε έστω τα αρχαία μνημεία; Ελάχιστα. Εάν η Ρώμη ονομάζεται η αιώνια πόλη, η Αθήνα ως αρχαιότερη από την Ρώμη πόλη, πώς έπρεπε να ονομάζεται; Βέβαια η Ρώμη είναι ένα τεράστιο υπαίθριο μουσείο με πλατείες και σιντριβάνια με συνθέσεις αγαλμάτων σε κάθε γειτονιά, στοιχεία που λείπουν από την Αθήνα.
Για να συνειδητοποιήσουμε την διαφορά της κουλτούρας μας με την αρχαία Ελλάδα, αξίζει να κάνουμε αναφορά στην λέξη άγαλμα. Η λέξη ετυμολογείται από «αγάλλομαι» και «ίαση» (=γιατρειά), διότι όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και ιατρευόμαστε. Αντίστοιχα το α-σχημο, ετυμολογείται από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα, και βέβαια σημαίνει αυτό που επιφέρει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Μίας και έκανα αναφορά στην Ρώμη στην αντίστοιχη Λατινική (που προέρχεται από το Ελληνικό αλφάβητο των αποίκων από την Εύβοια) το άγαλμα ονομάζεται statua, το οποίο προέρχεται από το Ελληνικό «ίστημι», λόγω του ότι στέκει ακίνητο. Υπάρχει βέβαια τεράστια διαφορά ανάμεσα στα νοήματα των δύο γλωσσών, αυτό που στα Ελληνικά εκφράζει συναίσθημα, στα Λατινικά εκφράζει απλά ένα νεκρό πράγμα. Στην Αθήνα, αλλά και σε όλη την επικράτεια, τα περισσότερα σύγχρονα αγάλματα απέχουν πολύ από την αισθητική που γέννησε ο Ελληνικός κόσμος.
Ακόμα και έτσι, είναι πραγματικά άξιο απορίας πως και στις ελάχιστες περιπτώσεις που στήνονται συνθέσεις αγαλμάτων και ανδριάντες που αναδεικνύουν την κλασσική Ελλάδα, αυτά ξηλώνονται και αποσύρονται σε αποθήκες। Τρανό παράδειγμα για το οποίο δεν «άνοιξε μύτη», ήταν όταν επί δημαρχίας της Κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη ξηλώθηκαν οι έξι ορειχάλκινες προτομές φιλοσόφων και ιστορικών της αρχαιότητας (του Γ. Καλακάλλα) που είχαν τοποθετηθεί στην πλατεία Κοτζιά, με το αιτιολογικό πως προκαλούσαν πρόβλημα στις κατασκευές που απαιτούνταν να στηθούν για την διεξαγωγή αθλητικών εκδηλώσεων που θα γίνονταν εκείνη την περίοδο των Ολυμπιακών αγώνων 2004 στο κέντρο της πόλης. Μάλλον κρίθηκε πως δεν «έδενε» το κλασσικό με το μοντέρνο, μίας και στην ίδια πλατεία βρίσκεται το σύγχρονο γλυπτό «Θησέας;» (της Σόφης Βάρη) στο μέσο της Πλατείας...

Το γλυπτό «Θησέας;» στην πλατεία Κοτζία, και οι «πρώην» προτομές των Φιλοσόφων που έχουν χαθεί σε κάποια δημοτική αποθήκη

Ένα άλλο δείγμα της μοντέρνας Ελληνικής τέχνης και του «χαμένου Ελληνικού κάλλους» είναι η σιδερένια κατασκευή (του Μουστάκα Ευάγγελου) στην πλατεία Καραϊσκάκη που οι περισσότεροι αναφέρουν ως τον «έκπτωτο άγγελο». Το έργο προκαλεί σίγουρα ερωτήματα για το τι συμβολίζει, καθώς πέρα από την καλλιτεχνική άποψη του έργου σίγουρα πολύ σημαντικός είναι και ο συμβολισμός ενός έργου, όπως σε πολλά άρθρα έχω αναλύσει। Στην πραγματικότητα η κατασκευή δεν είναι ο έκπτωτος άγγελος όπως οι περισσότεροι νομίζουν, και σίγουρα δεν είναι ο Καραϊσκάκης ντυμένος αποκριάτικα Βελζεβούλ που έπεσε από τον έκτο όροφο παρακείμενου ξενοδοχείου με το κεφάλι φυτεμένο στο χώμα... Στην πραγματικότητα το έργο αποτελεί Μνημείο Πεσόντων Αεροπόρων που χρηματοδοτήθηκε από το Πανελλήνιο Σύνδεσμο Βετεράνων Αεροπορίας και φιλοδοξούσε να απεικονίσει την πτώση του Δαιδάλου...! Στην ίδια πλατεία υπάρχουν άλλα δύο μαρμάρινα αγάλματα που απεικονίζουν μια αετόμορφη ανθρώπινη ύπαρξη και μία γυναικεία μορφή। Ο συμβολισμό τους αγνοείται επίσης।

Μνημείο Πεσόντων Αεροπόρων στην πλατεία Καραϊσκάκη

Πέρα όμως από τα αμφιβόλου καλλιτεχνικής αξίας (υποκειμενική εκτίμηση) εκθέματα στις πλατείες, οι πλατείες αυτές καθαυτές είναι ελάχιστες και υποβαθμισμένες। H κεντρικότερη πλατεία της Πρωτεύουσας, η πλατεία Συντάγματος είναι πεδίο μαχών. Η δεύτερη πλατεία της Αθήνας η πλατεία Ομονοίας, από αισθητικής πλευράς είναι ένα τερατούργημα, ενώ όλη η περιοχή έχει μετατραπεί σε γκέτο αλλοδαπών, ναρκωτικών και πορνείας. Θα σταθώ λίγο στην Πλατεία Ομονοίας καθώς βρήκα μερικά ενδιαφέρουσα στοιχεία για αυτή. Σύμφωνα με το αρχικό πολεοδομικό σχέδιο της Αθήνας των Σταμάτη Κλεάνθη και Eduard Schaubert (για τους οποίος έγινε λόγος παραπάνω) , ο χώρος προοριζόταν για την ανέγερση των Ανακτόρων. Τελικά διαμορφώθηκε σε πλατεία το 1846, ονομαζόμενη αρχικά ως «Πλατεία Ανακτόρων» και στη συνέχεια Πλατεία Όθωνος, προς τιμή του βασιλιά. Αποτελούσε μάλιστα το βορειότερο άκρο της πόλης και το τέρμα του εξοχικού περιπάτου των Αθηναίων της εποχής. Το 1862 μετονομάσθηκε σε Πλατεία Ομονοίας, όταν στο χώρο αυτό συγκεντρώθηκαν και έδωσαν όρκο «ομονοίας» οι αρχηγοί αντιπάλων πολιτικών ομάδων, οι οποίες είχαν προκαλέσει αιματηρές ταραχές στη χώρα। Το 1931 στην πλατεία Ομονοίας (επί δημαρχίας Σπύρου Μερκούρη) τοποθέτησαν για αισθητικούς λόγους κάλυψης αεραγωγών, οκτώ τσιμεντένια αγάλματα των εννέα μουσών, στο πλαίσιο αναμόρφωσης της πλατείας με αφορμή την εγκατάσταση του υπόγειου σταθμού του Ηλεκτρικού, το 1930। Πάνω σε μεγάλα κυβικά βάθρα υψώνονταν κίονες ιωνικού ρυθμού, στη βάση των οποίων βρίσκονταν τα αγάλματα των Μουσών. Το έργο επιμελήθηκαν τα τότε μέλη του Σωματείου Ελλήνων Γλυπτών.
Το ένατο άγαλμα της Καλλιόπης που δεν τοποθετήθηκε επί της πλατείας, είχε αποθηκευτεί προσωρινά δίπλα στις τουαλέτες του υπογείου. Έτσι όταν ρωτούσαν που βρίσκονται τα δημόσια ουρητήρια η απάντηση ήταν: «Κάτω στην Καλλιόπη»! Κατ’ αυτόν τον τρόπο έμεινε η ονομασία «Καλλιόπη» για την αγγαρεία καθαρισμού της τουλέτας στον στρατό...

Η πλατεία Ομονοίας το 1931, διακρίνονται τα αγαλμάτων των 8 Μουσών।

Τελικά τα αγάλματα των Μουσών απομακρύνθηκαν από την πλατεία Ομονοίας, και σήμερα βρίσκονται 4 στην Καρδίτσα, 2 στις Καρυές Λακωνίας, 2 στην Αμοργό ενώ η ένατη καταστράφηκε.
Στην αρχαιότητα, πίστευαν πως οι Μούσες τραγουδούσαν στα συμπόσια των θεών, και συμβόλιζαν το μεγαλείο της τέχνης. Σύμφωνα με τον Ησίοδο οι Μούσες ήταν εννέα (υπάρχουν επίσης αναφορές πως παλαιότερα υπήρχαν άλλες τρεις, η Μελέτη, η Μνήμη και η Αοιδή).
Οι Μούσες (από το «μω», η οποία σημαίνει «ερευνώ, ζητώ να μάθω σε βάθος» ή από τη ρίζα «μας» ή «μους» που σημαίνει «γενιά, παραγωγή, ανάπτυξη έξω από μια αρχή, μύηση»), ήταν θυγατέρες του Δία-Ζευ (δηλαδή της αιώνιας ζώσης θείας πνευματικής ενέργειας), και της Μνημοσύνης, δηλαδή της διατήρησης στην μνήμη των ανθρώπων των αιώνιων διαχρονικών αξιών. Οι εννέα Μούσες αντιστοιχούν στις τέχνες που σχετίζονται με τη μουσική (Η λέξη μουσική, προέρχεται από τις Μούσες) την τέχνη, την ποίηση, το τραγούδι, τον χορό, το θέατρο αλλά και αστρονομία εφόσον το σύμπαν διέπεται από αρμονία. Οι Μούσες συνόδευαν και συντρόφευαν τον Θεό του φωτός και της Μουσικής, τον Απόλλωνα, και υπήρξαν οι προστάτιδες των τεχνών τις οποίες η κάθε μία αντιπροσώπευε. Πιο συγκεκριμένα:
Πιο συγκεκριμένα:
Η Κλειώ: (που δοξάζει το αρχαίο κλέος) ήταν η μούσα της ιστορίας και της επικής ποίησης, και απεικονιζόταν με περγαμηνές και ένα δάφνινο στεφάνι στο κεφάλι.
Η Καλλιόπη: (που έχει ωραία φωνή) ήταν η κόρη της επικής ποίησης και των καλών τεχνών και η πιο σεβαστή από όλες τις μούσες. Ο Όμηρος ξεκίνησε τα έπη του με επίκληση της Καλλιόπης. Απεικονίζεται συνήθως με χρυσό στεφάνι στο κεφάλι, κρατώντας πινάκιο και γραφίδα και συχνά με τα Ομηρικά έπη στα γόνατά της.
Η Πολύμνια: (η άδουσα πολλούς ύμνους) σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία ήταν η μούσα της ιερής ποίησης. Στις παραστάσεις τη βλέπουμε στοχαστική, με μακρύ μανδύα και πέπλο. Από πολλούς θεωρείται επίσης η μούσα της μιμικής και του διαλογισμού.
Η Τερψιχόρη: (τέρψη της ψυχής) θεωρείται η μούσα του χορού και της ανάλαφρης ποίησης. Συναντάται καθισμένη κρατώντας μια λύρα.
Η Ερατώ: (έρως, αγαπώ) ήταν η προστάτιδα της λυρικής ποίησης και των ύμνων. Απεικονίζεται κρατώντας μια λύρα.
Η Ευτέρπη: ( ευ + τέρπω, η χαρούμενη) είναι η προστάτιδα της αυλητικής τέχνης και της ερωτικής ποίησης. Απεικονιζόταν κρατώντας έναν αυλό.Η Θάλεια: (θάλλω δροσερή, η ωραία) ήταν προστάτιδα της κωμωδίας και της βουκολικής ποίησης. Απεικονίζεται με στεφάνι κισσού και κρατώντας στο δεξί χέρι μάσκα θεάτρου και στο αριστερό μια ράβδο.
Η Μελπομένη: (μέλπω, άδω, ψάλλω, υμνώ και εξυμνώ), ήταν η μούσα της τραγωδίας. Απεικονίζεται πλάι στο Διόνυσο, φορώντας τραγική μάσκα ή κρατώντας την τραγική μάσκα στο ένα χέρι και ένα μαχαίρι στο άλλο.
Η Ουρανία: θεωρείται η προστάτιδα της αστρονομίας και της αστρολογίας. Συνήθως συναντάται στις παραστάσεις κρατώντας στο δεξί χέρι διαβήτη και στο αριστερό μια παγκόσμια σφαίρα.

Oι Μούσσες

Εγκαταλείψαμε λοιπόν τις Μούσες , αλλά από όσο φαίνεται μας εγκατέλειψαν και αυτές, εφόσον για να παραχθεί πολιτισμός πρέπει να υπάρχει η κατάλληλη παιδεία, και ο ανάλογος μόχθος για αυτό. Διαφορετικά θα συμβεί ότι συνέβη στον Βασιλιά Ξέρξη, όταν ζήτησε από τον καλύτερο Έλληνα μάγειρα να μαγειρέψει τον μέλανα ζωμό, τον οποίο έτρωγαν οι αδυσώπητοι εχθροί του οι Σπαρτιάτες, για να διαπιστώσει τι τους έκανε τόσο καλούς πολεμιστές. Πράγματι έφαγε τον μέλανα ζωμό (4), αλλά παραπονέθηκε πως αφενός είχε πολύ άσχημη γεύση, και αφετέρου δεν κατάλαβε τίποτα μαγικό να συμβαίνει καταναλώνοντας τον. Ο Μάγειρας τότε του απάντησε: «Διότι είσαι ξεκούραστος μεγάλε Ξέρξη. Για να σου αρέσει ο μέλανας ζωμός πρέπει να τρέχεις και να ασκείσαι, να καταπονέσεις το κορμί και το πνεύμα σου στο μέγιστο, τότε μόνο θα τον εκτιμήσεις»... Εάν σύντομα δεν αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, δρούμε και ταυτόχρονα αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σε σχέση με το περιβάλλον, οι επόμενες γενιές θα κληρονομήσουν έναν κόσμο που δεν θα τους αξίζει.
Οι αδυσώπητοι τροχοί των αλλαγών έχουν ήδη τεθεί σε κίνηση, εμείς μπορούμε είτε να χαράξουμε την ρώτα τους, είτε να παρασυρθούμε κάτω από αυτούς...
Πηγές/Παραπομπές:
(1). Christopher Lasch's «Η κουλτούρα τού ναρκισσισμού», Εκδόσεις Νησίδες.
(2). Stefano D’Anna, «Η σχολή των Θεών», εκδόσεις ΕΛΦΙΛ
(3 ). Η Αθήνα τον 19ο αιώνα, Λεωνίδας Καλλιβρετάκης (http://www.eie.gr/archaeologia/gr/chapter_more_9.aspx )(4). Για την Παρασκευή του περίφημου Μέλανα Ζωμού οι Σπαρτιάτες, σφάζανε το χοίρο και φρόντιζαν με μεγάλη επιμέλεια να μαζέψουν το αίμα του. Το αίμα ανακάτευαν με ξύδι για να μην πήξη. Κατόπιν τηγάνιζαν κρέας και λίπος και μέσα σ’ αυτό έριχναν νερό. Μόλις το νερό άρχιζε να βράζει ανακάτευαν μέσα σ’ αυτό αλεύρι κρίθινο και προσέθεταν λίγο-λίγο το αίμα με το ξύδι. Εν συνεχεία και ενώ συνέχιζε το βράσιμο ρίχνανε νερό ώστε να διατηρείται πάντα αραιά πηχτό, υδαρές. Όταν το παρασκεύασμα δεν απορροφούσε άλλο νερό σήμαινε πως είχε βράσει και ήταν κατάλληλο προς βρώση. Αυτό βέβαια το φαγητό με ξύδια μέσα, με αίμα, με λίπη και αλεύρια βρασμένα ήταν πολύ βαρύ. Για τους μακρινούς όμως προγόνους μας που κάνανε πολύ σκληρή και φυσική ζωή ήταν αναγκαίο. Όταν αργότερα οι Σπαρτιάτες εγκατέλειψαν τη λιτή ζωή, διατήρησαν για αρκετό καιρό σαν έθιμο μάλλον παρά σαν τροφή το μέλανα ζωμό. 
xletsos-basilhs.blogspot.com

Άγχος

"Μην φοβάσαι το Θεό,

Μην ανησυχείς για το θάνατο·

Ό,τι είναι καλό είναι εύκολο να το αποκτήσεις, και

Ό,τι είναι τρομερό είναι εύκολο να το υπομείνεις."

- Φιλόδημος

(Herculaneum Papyrus 1005, 4.9-14)

Θέλεις να είσαι ευτυχισμένος; Φυσικά και θέλεις! Τότε τι σε εμποδίζει; Η ευτυχία σου εξαρτάται μόνο από εσένα. Αυτό υποστήριζε ο Επίκουρος, ένας από τους πιο παρεξηγημένους Έλληνες φιλοσόφους. Το βασικό εμπόδιο για την ευτυχία έλεγε ότι είναι το άγχος. 

Το λεξικό μας λέει ότι άγχος είναι η συναισθηματική κατάσταση που χαρακτηρίζεται κυρίως από έντονη συνεχή δυσφορία και οφείλεται σε φόβο ή ανησυχία για κάτι. Η λέξη προέρχεται από το αρχαίο ἄγχω που σημαίνει στραγγαλίζω, πνίγω (ότι δηλαδή κάνει το άγχος στην ευτυχία.)

Η φιλοσοφία του Επίκουρου βασιζόταν σε τέσσερις βασικές αλήθειες. Ονομάζεται και "θεραπεία με τα τέσσερα μέρη", ένα γιατρικό για την επιδημική ασθένεια του ανθρώπινου άγχους: "δεν υπάρχουν θεϊκά πλάσματα που μας απειλούν· δεν υπάρχει μετά θάνατο ζωή· αυτό που χρειαζόμαστε είναι εύκολο να το αποκτήσουμε· αυτό που μας κάνει να υποφέρουμε είναι εύκολο να το υπομείνουμε." όπως μας λέει και ο μεταγενέστερος επικουρικός Φιλόδημος στο απόσπασμα του ποιήματος που παρέθεσα στην αρχή της ανάρτησης.  Ας δούμε αυτά τα τέσσερα μέρη λίγο πιο αναλυτικά:

"Μην φοβάσαι το Θεό"
Οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται σε μια κατάσταση σύγχυσης σχετικά με τους θεούς αφού πιστεύουν ότι διαρκώς ασχολούνται με το τι κάνουν οι άνθρωποι και ξοδεύουν όλο το χρόνο και την ενέργεια τους για να τιμωρήσουν τους θνητούς εχθρούς τους και να βοηθήσουν τους πιστούς τους. Αυτό είναι αντίθετο καταρχήν με την ελευθερία του ανθρώπου (ντετερμινισμός). Επίσης δεν συμβαδίζει με την ιδέα της θεότητας να υπάρχουν θεοί οι οποίοι ανησυχούν και οι οποίοι καταβάλλουν δυνάμεις για να κάνουν κάτι. Ταιριάζει περισσότερο σε αυτούς να βρίσκονται σε μια κατάσταση ευτυχίας, χωρίς άγχη, ανησυχίες και ανάγκες να ζουν μια ζηλευτή ζωή. Έτσι για τους Επικουρικούς αποτελούν τα πρότυπα στα οποία προσπαθούν να μοιάσουν μέσα στα όρια της ανθρώπινης φύσης. Ο Επίκουρος έλεγε: "Είμαι έτοιμος να συναγωνιστώ τον Δία σε ευτυχία όσο έχω ψωμί και νερό."
Φυσικά μια τέτοια άποψη έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με κάθε θρησκεία αφού της αφαιρεί κάθε δύναμη επιβολής πάνω στις μάζες αφού δείχνει ότι δεν είναι θεόσταλτη. Δεν είναι να απορεί κανείς ότι η άποψη του πολεμήθηκε  απ' όλες τις θρησκείες και η προπαγάνδα που στήθηκε τον παρουσίαζε ως άθεο.

"Μην ανησυχείς για το θάνατο"
Ίσως από τις πιο γνωστές ιδέες του. "Μην φοβάστε", έλεγε, "το θάνατο, γιατί όταν υπάρχουμε δεν είναι ο θάνατος παρόν και όταν είναι παρόν δεν υπάρχουμε εμείς". Προκαλεί σύγχυση το να ανησυχείς για την θνητότητά σου και είναι αχαριστία να απεχθάνεσαι τα όρια της ζωής. 


"Ό,τι είναι καλό είναι εύκολο να το αποκτήσεις"
Οι βασικές μας ανάγκες είναι λίγες και εύκολες να αποκτηθούν: φαγητό, νερό, στέγη και ασφάλεια από τους εχθρούς μας. Δεν χρειάζονται για να αποκτηθούν πολύ προσπάθεια ή πολλά χρήματα. Όλες οι άλλες ανάγκες είναι επίπλαστες και απαιτούν κόπο και χρήμα για να αποκτηθούν. Αν μάλιστα καταφέρουμε και τις αποκτήσουμε μας στερούν την ελευθερία γιατί απαιτούν ακόμα περισσότερο κόπο και χρήμα για να τις κρατήσουμε δημιουργώντας φυσικά περισσότερο άγχος. Και ενώ τα σώματα μας χρειάζονται όλα τα παραπάνω, το μόνο που χρειάζονται οι ψυχές μας είναι να είναι πεπεισμένες ότι τα σώματα μας θα πάρουν όλα αυτά που χρειάζονται. Σώμα ικανοποιημένο και ψυχή σίγουρη μας κάνουν χαρούμενους και αυτό είναι το κλειδί για την ευτυχία. Η Επικούρεια φιλοσοφία μας βοηθάει να καταλάβουμε πόσο λίγα χρειαζόμαστε, να είμαστε ευτυχισμένοι που τα κατέχουμε και να έχουμε την σιγουριά ότι θα συνεχίσουμε να τα κατέχουμε. Από την άλλη δεν υπάρχει λόγος να μην χαιρόμαστε τις εκάστοτε πολυτέλειες αν τύχει να είναι εύκολα προσβάσιμες. Δεν υπάρχει κάτι κακό στην πολυτέλεια αυτή καθ' αυτή, αλλά κάθε εξάρτηση από αυτή είναι επιζήμια για την ευτυχία μας, όπως και κάθε επιθυμία για άχρηστα πράγματα.


"Ό,τι είναι τρομερό είναι εύκολο να το υπομείνεις"
Αυτή η διδασκαλία είναι ίσως η πιο δύσκολη να αποδεχτούμε. Η αρρώστια και ο πόνος δεν είναι ευχάριστα σε κανένα αλλά η φύση μας έχει κάνει έτσι ώστε να μην υποφέρουμε πολύ από αυτά. Η αρρώστια για παράδειγμα είναι είτε σύντομη, είτε χρόνια και είτε μέτρια ή βαριά, αλλά χρόνια και βαριά είναι εξαιρετικά σπάνιο· έτσι δεν χρειάζεται να ανησυχούμε με την προοπτική ότι θα υποφέρουμε.


Αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία στη φιλοσοφία του Επίκουρου είναι η πεποίθηση ότι δεν ερχόμαστε στη γη δεμένοι με σχοινιά. Δεν είμαστε οι μαριονέτες ενός δημιουργού· δεν υπάρχει κάποιο σενάριο που πρέπει να ακολουθήσουμε ή από το οποίο περιοριζόμαστε. Από εμάς εξαρτάται να ανακαλύψουμε τους περιορισμούς που μας θέτει η ίδια η φύση μας. Όταν το κάνουμε αυτό βρίσκουμε κάτι ευχάριστο: η ζωή είναι ελεύθερη, η ζωή είναι καλή, η ευτυχία είναι πιθανή και μπορούμε να χαρούμε την ευτυχία των θεών αντί να ταπεινώνουμε τους εαυτούς μας στις λάθος ιδέες μας γι' αυτούς.
Όταν λέμε ότι η ζωή είναι ελεύθερη δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε ηθικούς περιορισμούς. Είναι λάθος πρακτική να κλέψουμε τους φίλους μας  ή να επιτεθούμε σε αγνώστους. Γιατί; Όχι επειδή είπε ο Θεός ότι αυτά είναι ανήθικα, αλλά επειδή είναι ηλίθιο να κάνουμε οτιδήποτε θα μας προκαλέσει ανησυχία. Οι φίλοι και η φιλοσοφία είναι  τα δύο μέσα που έχουμε στη διάθεση μας για να μας βοηθήσουν να ζήσουμε τις ζωές μας με σιγουριά και χωρίς άγχος.
sobaresapopseis.blogspot.com

Β. Μαρκεζίνης: Eλλάδα των κρίσεων

Ο τίτλος του «Σερ» που του απένειμε η Βασίλισσα της Αγγλίας είναι ένας μόνο από τους πολλούς, εξαιρετικά τιμητικούς τίτλους που απονεμήθηκαν στον Βασίλειο Μαρκεζίνη και που θα χρειαζόμαστε ολόκληρη τη σελίδα για να τους αναφέρουμε, κατά τη διάρκεια μιας μακράς ακαδημαϊκής πορείας που τον οδήγησε σε μια επίλεκτη θέση στην αφρόκρεμα της διεθνούς νομικής επιστήμης. 

Ανθρωπος με πολύπλευρα ενδιαφέροντα, μεταξύ των οποίων μια πολύ προσωπική, ψυχαναλυτική ματιά στην τέχνη, πέρασε όλη την καριέρα του στο εξωτερικό, για να «τραβηχτεί» τώρα όλο και περισσότερο στην «Ιθάκη» του, την Ελλάδα και τα προβλήματά της, στην οποία αφιερώνει το τελευταίο βιβλίο του «Ελλάδα των Κρίσεων», που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Ερ. «Ελλάδα των Κρίσεων». Γιατί πληθυντικός;

Απ. ‘Εχουμε τη μοναδική ατυχία να αντιμετωπίζουμε πολλές κρίσεις. Κάθε μία μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή. ‘Εχουμε κρίση οικονομική, μεταναστευτική, μειονοτική, εξωτερική...

Ερ. Το Αιγαίο;

Απ. Κυρίως, αλλά μετά θα ακολουθήσει η Θράκη, με απώτερο σκοπό να δημιουργηθεί νέο κρατίδιο με το μοντέλο του Κοσσυφοπεδίου.

Ερ. Ξεχάσατε την οικολογική. Η ΝΑ Ευρώπη θα πληγεί ιδιαίτερα από ερημοποίηση και θερμοκήπιο.

Απ. Αναμφισβήτητα. Πρέπει όμως στο σημείο που είμαστε να αναζητήσουμε ισορροπία αναπτυξιακής και οικολογικής πολιτικής. Γιατί αυτή τη στιγμή προτεραιότητα έχει το αναπτυξιακό. Επιπλέον όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε την «κρίση εμπιστοσύνης», δηλαδή τη βαθιά υποψία που τρέφει ο κόσμος προς την κυβέρνηση, το κράτος, τους πολιτικούς, τη δυνατότητα να μας βγάλουν από την κρίση που μας έφεραν.

Ερ. Ο κ. Παπανδρέου θα σας έλεγε ότι τροφοδοτείτε απαισιοδοξία…

Απ. Σωστή θεραπεία προϋποθέτει σωστή διάγνωση. Η κυβέρνηση κάνει λάθος διάγνωση και αλλάζει συνέχεια διάγνωση. Λίγο μετά τη θριαμβολογία της 25.3, ο Πρωθυπουργός είπε, στις 15.4, ότι είμαστε στην εντατική. Το πρόβλημα του είναι η αξιοπιστία. Μας λένε ότι πότε υπάρχουν, ποτέ δεν υπάρχουν λεφτά, δεν θα μπούμε στο ΔΝΤ αλλά μπαίνουμε, κάναμε 100% όσα μας ζήτησαν, μετά κάναμε 80% κ.ο.κ.… Μου λέτε εμένα για απαισιοδοξία, όταν περάσαμε όλο τον περασμένο μήνα σε μοναδική «μαυρίλα», εν μέρει καλλιεργημένη από την κυβέρνηση.

Ερ. Που αποδίδετε τις αντιφάσεις;

Απ. Στην επικοινωνιακή πολιτική, το πιο πετυχημένο κομμάτι της κυβερνητικής πολιτικής. Τρομάζεις τον κόσμο, τον πειθαρχείς, μετά λες “τα κατάφερα”. Είναι αμερικανικό μοντέλο. Οι προεδρικοί υποψήφιοι λένε πριν την αναμέτρηση «ο δικός μας είναι σοβαρότερος, ο άλλος τα καταφέρνει καλύτερα, θα χάσουμε». Κατεβάζεις τις προσδοκίες, μετά ανεβαίνεις. Προ ενός έτους υπήρχε μελαγχολία ακολουθούμενη από τεχνητή αισιοδοξία για έξη μήνες, με τον κόσμο σε ηρεμία. Ξανάγινε ο κύκλος για τρεις μήνες. Οι δημοσιογράφοι ήταν αισιόδοξοι στις 25.3, έγιναν μετά απαισιόδοξοι, στις 15.4 ξαναμπήκαμε στην «εντατική».

Ερ. Μήπως αποδίδετε πολλά στην επικοινωνία; Η Ελλάδα αντιμετωπίζει οξύτατο πρόβλημα χρέους, η κυβέρνηση λέει ότι χωρίς όσα έκανε θα οδηγούμαστε σε χρεωκοπία…

Απ. Το χρέος αυξήθηκε στο διάστημα άσκησης της πολιτικής αυτής. Δεν δέχομαι καθόλου ότι ήταν η μόνη δυνατή πολιτική. Απέβλεπε κυρίως στη συρρίκνωση εξόδων. ‘Εγινε εις βάρος της απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα, όχι στον δημόσιο.

Ερ. ‘Εγινε μεγάλο ζήτημα ο δημόσιος τομέας.

Απ. Βρήκαμε τους δημόσιους υπαλλήλους 765.000. ‘Ένα χρόνο μετά είπανε ότι μειώθηκαν κατά 0,7%, αλλά συνταξιοδοτήθηκαν 40-45.000. ‘Αρα, από τη μια φεύγουν, από την άλλη προσλαμβάνονται από το ΠΑΣΟΚ (πιθανώς επί συμβάσει). Για να ξαναγυρίσω στο βασικό ερώτημα, του Μνημονίου, κατά τη γνώμη μου δεν ήταν η μόνη πολιτική. Χάσαμε τρεις μήνες αρχικά, δεν βγήκαμε στις αγορές όταν ήταν χαμηλά τα επιτόκια. με χαμηλά επιτόκια. Δεν έγιναν σωστές διαπραγματεύσεις. Κυττάξτε πως έγιναν οι διαπραγματεύσεις στην Ιρλανδία και την Ισλανδία. Εδώ δέχτηκαν ότι είπε η τρόικα. Η Ιρλανδία, ακόμα περισσότερο η Ισλανδία απέσπασαν πολύ καλύτερους όρους. Κόβοντας έξοδα, κόψαμε τα έσοδα, οδηγηθήκαμε σε ύφεση, διπλασιάσαμε την ανεργία.

Ερ. Το πρόγραμμα των 50 δις;

Απ. Δεν είναι ρεαλιστικό και μάλιστα με την ταχύτητα που θέλει η τρόικα. Θα οδηγηθούν σε άλλο σχέδιο, μορφή αναδιάρθρωσης, παρόλο που δεν τους αρέσει να την αποκαλούν έτσι. Σε μια δημοκρατία αυτά πρέπει να συζητώνται, για να μην πω ότι πρέπει να συμφωνούνται μεταξύ των μεγάλων κομμάτων τουλάχιστο, ει δυνατόν όλων. Υπάρχουν διάφορες μορφές αναδιάρθρωσης: επιμήκυνση, μείωση επιτοκίων, «κούρεμα». ‘Όλα έχουν κόστος. Προσωπικά νομίζω, όπως πολλοί ξένοι και διακεκριμένοι ‘Ελληνες, ότι το «κούρεμα» δεν αποφεύγεται, παρά τις δυσάρεστες συνέπειες, αν δεν γίνει με σωστή διαπραγμάτευση και σωστή συμφωνία.

Ερ. Γιατί;

Απ. ‘Ένα χρέος 160% του ΑΕΠ δεν ξεπληρώνεται. Δεν έχουμε έσοδα. Το 2010 βρεθήκαμε με 24,5 δις έλλειμμα περισσότερο απότι προβλέψαμε. Για να πληρωθούν τα τοκοχρεωλύσια χρειαζόμαστε ανάπτυξη 6-7% για 10 χρόνια. Καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν τό' κανε. Εμείς θα το κάνουμε, πηγαίνοντας από ύφεση σε μεγαλύτερη ύφεση; Θα πάμε εκεί. Αλλά, σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, θα περάσουμε από στάδιο επιμήκυνσης. Νομίζω ότι η κυβέρνηση ψάχνει έναν τύπο, θέλει να δημιουργήσει μια εταιρεία, που θα επιτρέπει το swap, την ανταλλαγή ομολόγων έναντι μετοχών της εταιρείας, που θα είναι ασφαλισμένες με την υποθήκη κρατικών περιουσιακών στοιχείων, ώστε νάναι σίγουροι οι ομολογιούχοι ότι θα πάρουν τα λεφτά τους. Κάτι τέτοιο θα υποθηκεύσει την Ελλάδα. Θα ευχαριστήσει πολύ τους πιστωτές.

Ερ. Εννοείτε ότι πέραν των 110 δις του Μνημονίου που είναι ενυπόθηκα, χωρίς ρήτρες συνταγματικής προστασίας του κράτους, θα γίνει όλο το χρέος ενυπόθηκο;

Απ. Κοιτάξτε, δεν πρέπει να απλοποιούμε, γιατί όλο το θέμα είναι στις λεπτομέρειες. Αυτή όμως είναι η εντύπωσή μου. Σε αντάλλαγμα της επιμήκυνσης, έχω την εντύπωση ότι οι ξένοι ζητάνε δύο πράγματα. Πρώτο, να αναμορφώσουμε το κράτος, να περιορίσουμε τη γραφειοκρατία, να διευκολύνουμε τις επενδύσεις. Δεύτερο, να μπορούν να κατάσχουν περιουσιακά στοιχεία, να γίνουν τα ομόλογά τους «προστατευμένα ομόλογα» (protected bonds). Και τα 400 δις. Αυτό όμως είναι πολύ επικίνδυνη λύση, εκτός αν είμαστε βέβαιοι ότι θα ξεπληρώσουμε. Γιατί κινδυνεύουμε, όπως μερικοί άνθρωποι που παίρνουν δάνεια, μετά δεν μπορούν να πληρώσουν και χάνουν το σπίτι. Δηλαδή, να μην οδηγηθούμε μόνο σε στάση πληρωμών, αλλά σε απώλεια της πατρίδας. ‘Ηδη ικανός αριθμός συνταγματολόγων κρίνει το Μνημόνιο αντισυνταγματικό. Αν όντως πάνε εκεί που πληροφορούμαι, αν είναι σωστές οι πληροφορίες μου, οι συνέπειες θάναι πολύ μεγαλύτερες.

Ερ. Τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα για να βελτιώσει τους όρους δανεισμού; Ορισμένοι προτείνουν την απειλή επιθετικής χρεωκοπίας, με ότι θα σήμαινε για ΕΕ και παγκόσμια οικονομία ή την απαγόρευση γεωπολιτικής χρήσης του χώρου.

Απ. Δεν μου αρέσουν οι απειλές, ιδίως στην κατάσταση αυτή. Αλλά πρέπει να γίνει διαπραγμάτευση, με κάθε μέσο. Καμία κυβέρνηση δεν χρησιμοποίησε π.χ. τα γερμανικά πολεμικά χρέη. Γιατί; Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσαμε να κάνουμε και δεν κάναμε. Αλλά δεν είμαστε τώρα σε θέση, ούτε είναι καλός διαπραγματευτικός τρόπος οι απειλές, χρειαζόμαστε πειθώ. Πριν ένα χρόνο, αν απειλούσαμε, θα τιναζόταν στον αέρα η οικονομία. Τώρα δεν γνωρίζω, έχουν κάπως τακτοποιήσει τα προβλήματά τους.

Ερ. Ξεκινήσατε καμπάνια για την ΑΟΖ.

Απ. Πράγματι, δεν καταλαβαίνω για ποιό λόγο δεν ανακηρύσσουμε ΑΟΖ και δεν την οριοθετούμε με την Κύπρο. Θα βρισκόμαστε σε πολύ ισχυρότερη διπλωματική θέση. Τώρα τι να σας πω; Ακούω τις διάφορες εξηγήσεις του κ. Δρούτσα και απελπίζομαι.

Ερ. Θα σας ευχαριστούσε η ενεργός πολιτική;

Απ. ‘Όχι. Είμαι στην πολιτική, γράφω, μιλάω. Δεν έχω λόγο να κομματικοποιηθώ. ‘Ότι προσφέρω βασίζεται στο ότι είμαι ελεύθερος, δεν εξαρτώμαι, δεν πληρώνομαι από κανένα. Δεν είναι απαραίτητο να συμβάλει κανείς παίρνοντας καρέκλα, μπορεί δίνοντας γνώμη. Λένε μερικοί κυβέρνηση συνεργασίας, γιατί θέλουν καρέκλα. Το θέμα είναι να βρεθούν νέοι που να μας βγάλουν από την κατάσταση που μας έφεραν όλοι.

Ερ. Πως;

Απ. Δεν ξέρω. Αν δεν βγει ήρεμα, θα βγει στο πεζοδρόμιο.

Ερ. Περιμένετε εξέγερση;

Απ. Ελπίζω ειλικρινά να την αποφύγουμε. Γιατί λύσεις από το πεζοδρόμιο είναι αιματηρές, κοστίζουν πολύ, το κράτος χρειάζεται πολύ χρόνο να συνέλθει.

Από "ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ"

Κουτσομπολιό!

Εν αρχή ην ο Λόγος. Έτσι ξεκινάει η Γένεσις, έτσι και το ευαγγέλιο του Ιωάννη. Ο λόγος είναι λοιπόν η δύναμη της δημιουργίας. Ο λόγος είναι ότι μας διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα ζώα.
Επειδή λοιπόν είναι δύναμη και δημιουργία, θα έπρεπε να τον χρησιμοποιούμε σωστά. Όχι μόνο σε ότι λέμε και πως το λέμε, αλλά και σε ότι ακούμε. Γιατί η δύναμη του μπορεί να χρησιμοποιηθεί για καλό και για κακό σκοπό. Κάθε λέξη είναι σαν μαγικό ξόρκι. Μας τραβάει την προσοχή, εισέρχεται στο μυαλό μας και μπορεί να αλλάξει τα πιστεύω μας προς το καλό ή το χειρότερο. Το ανθρώπινο μυαλό είναι σαν ένα γόνιμο έδαφος όπου σπόροι φυτεύονται. Όμως έχουμε το δικαίωμα να διαλέξουμε τι είδους σπόρους θα φυτέψουμε. Τι διαλέγεις αγαπητέ αναγνώστη, τους σπόρους της αρετής και της αγάπης, ή της κακίας, του φόβου και του μίσους;
Αυτά σαν εισαγωγή για να μπούμε στο κυρίως θέμα που είναι το κουτσομπολιό.

κουτσομπολιό=κακόβουλος συνήθ. σχολιασμός των πράξεων και της συμπεριφοράς τρίτων || ανεύθυνες και κακόβουλες διαδόσεις.
(κουτσόμπολα είναι τα μπαλκόνια στα στενά σοκάκια της Κέρκυρας. Οι κυράδες βγαίνανε σ’ αυτά και κουβεντιάζανε.)

Αντιγράφω από το ιστολόγιο eaglestefanos
Μια γυναίκα κουτσομπόλευε με τη φίλη της έναν άνδρα που ελάχιστα ήξεραν (ξέρω ότι κανένας από σας δεν έχει κάνει κάτι τέτοιο!...). Εκείνη τη νύχτα, είχε ένα όνειρο: ένα μεγάλο χέρι εμφανίστηκε πάνω απ’ αυτήν και έδειχνε προς αυτήν. Αμέσως της γεννήθηκε μια συντριπτική αίσθηση ενοχής. Την επόμενη ημέρα, λοιπόν, πήγε για εξομολόγηση σε έναν ηλικιωμένο ιερέα, τον πατέρα O' Rourke, και του είπε τι είχε συμβεί. “Είναι αμαρτία το να κουτσομπολεύει κανείς;” ρώτησε τον ηλικιωμένο ιερά. “Ήταν εκείνο που είδα να με δείχνει, το χέρι του Θεού; Θα πρέπει να ζητήσω άφεση αμαρτιών, πάτερ; Έχω κάνει κάτι λάθος;”. “Ναι”, της απάντησε ο πατέρας O’Rourke. “Ναι, έχετε κατηγορήσει τον γείτονά σας. Θέσατε σε αμφιβολία και κίνδυνο την υπόληψή του και πρέπει να νιώθετε μεγάλη ντροπή γι’ αυτό”. H γυναίκα, τότε, δήλωσε ότι λυπάται και ζήτησε από τον ιερέα συγχώρεση. “¨Οχι τόσο γρήγορα”, απάντησε ο ιερέας. “Θέλω να πας στο σπίτι σου, να πάρεις ένα μαξιλάρι, να ανεβείς στη στέγη του σπιτιού, να το ανοίξεις με ένα μαχαίρι και μετά να επιστρέψεις εδώ, σε μένα”. Έτσι, η γυναίκα γύρισε, πράγματι, στο σπίτι της, πήρε ένα μαξιλάρι από το κρεβάτι της και ένα μαχαίρι από το συρτάρι, ανέβηκε στη στέγη της και έσκισε με το μαχαίρι το μαξιλάρι. Κατόπιν πήγε πίσω στον γέρο ιερέα, ο οποίος την ρώτησε: “Έσκισες το μαξιλάρι με το μαχαίρι;”. “Ναι, πάτερ” απάντησε εκείνη. “Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα;”. “Φτερά, πάτερ”. “Φτερά, λοιπόν”, επανέλαβε εκείνος. “Και τώρα θέλω από σένα να γυρίσεις πάλι πίσω και να μαζέψεις όλα αυτά τα φτερά, μέχρι και το τελευταίο”. “Μα αυτό δεν γίνεται, πάτερ! Δεν ξέρω πού μπορεί να έχουν πάει. Ο αέρας τα πήρε και τα σκόρπισε εδώ κι εκεί”. “Αυτό”, σχολίασε ο πατέρας O' Rourke, “αυτό είναι το κουτσομπολιό!”

Κουτσομπολεύουμε λοιπόν; Ω ναι! το βλέπουμε παντού γύρω μας. Είναι τόσο συχνό το φαινόμενο που το κάνουμε ασυνείδητα, μηχανικά γιατί το θεωρούμε απολύτως φυσιολογικό. Κοιτάξτε απλώς άρθρα εφημερίδων, εκπομπές στην τηλεόραση, τα κοινωνικά δίκτυα (ιστολόγια, forums, facebook και άλλα)

Μια βόλτα στο διαδύκτιο και θα βρούμε ανθρώπους με διπλώματα ψυχολόγου να μας λένε ότι πολλές φορές είναι καλό. Ας δούμε μερικούς από τα επιχειρήματά τους, που μπόρεσα να αλιεύσω. Ταυτόχρονα ας προσπαθήσουμε να τις αποκρυπτογραφήσουμε γιατί οφείλω να ομολογήσω ότι εκ πρώτης όψεως φαίνονται τόσο αληθοφανή!

• Σε κάνει να νιώθεις ότι ανήκεις σ'ένα σύνολο. Αληθώς! Αλλά σκέφτηκες ότι σε απομακρύνει από ένα άλλο; Ξέχασες ότι η ανθρωπότητα είναι ένα σύνολο; Μήπως γι'αυτό επιζητείς απεγνωσμένα να ανήκεις κάπου;
• Είναι εργαλείο για συμμαχία με άλλους. Αληθώς! Αλλά είναι και ο πιό σίγουρος τρόπος να δημιουργήσεις εχθρούς.
• Γίνεσαι δημοφιλής. Αληθώς! Αλλά για να μείνεις δημοφιλής θα πρέπει να συνεχίσεις να το κάνεις και με όλο και αυξανόμενη ένταση...
• Βοηθάει στον κοινωνικό έλεγχο. Αληθώς! Αλλά όπως καταλαβαίνουμε και από τα παραπάνω οδηγεί και σε κοινωνική διάσπαση.
• Βοηθάει στη βελτίωση του εαυτού γιατί συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους.. Αληθώς! Αλλά ταυτόχρονα μ'αυτό τον τρόπο δικαιολογούμε τα σφάλματα μας. (Αν το έκανε για παράδειγμα και ένας διάσημος το δικό μας ολόιδιο σφάλμα δεν μετράει πια τόσο!)
• Μας δίνει θέμα για συζήτηση σε μια παρέα. Αληθώς! Αλλά σύμφωνα με τα παραπάνω αυτή η παρέα δεν έχει να σου προσφέρει τίποτα άλλο από συζήτηση μόνο για την συζήτηση. Ο διάλογος δεν είναι αυτοσκοπός. Ο διάλογος θα έπρεπε να είναι επιμορφωτικός. Όταν δεν έχεις κάτι να πεις είναι πολύ καλύτερο να σωπαίνεις. Θυμίσου η σιωπή είναι χρυσός.
• Δημιουργεί μια αίσθηση εμπιστοσύνης και οικιότητας. Χμ. Όχι σε μένα τουλάχιστον. Δεν θα εμπιστευόμουν κάποιον που μαχαιρώνει πισώπλατα κάποιον που δεν βρίσκεται εκεί για να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Αντίθετα σιγουρεύει το γεγονός ότι γιατί την επόμενη φορά που δεν θα είμαι εκεί μπορεί να συμβεί το ίδιο μ'εμένα στη θέση του θύματος. Εξάλλου τι εμπιστοσύνη να έχεις σ'έναν άνθρωπο που προδίδει τα εσώψυχα που του εκμυστηριεύτηκε κάποιος που τον νόμιζε φίλο του. Οικιότητα; Ίσως, αλλά χτισμένη σε σάπια θεμέλια...
• Αποτελεί διασκέδαση και ψυχαγωγία. Διασκέδαση ίσως, αλλά της χαμηλότερης μορφής. Ψυχαγωγία; Σίγουρα όχι, τουλάχιστον με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου. Στην ουσία μαραζώνει την ψυχή...

Ας δούμε όμως γιατί έχει πάρει τόσο σημαντική θέση στην ζωή μας. Η άποψη μου είναι ότι φταίει:

• η ονειροπόληση: ο άνθρωπος λατρεύει να ονειροπολεί. Οπότε παίρνοντας πληροφορίες (και όχι γνώσεις) μπορεί να συνεχίσει την αγαπημένη του ενασχόληση η οποία σημειωτέον εμποδίζει την σκέψη.
• η έμφυτη ανησυχία μας: (η μεγαλύτερη δυστυχία του ανθρώπου είναι ότι δεν μπορεί να κάτσει μέσα σ'ένα δωμάτιο ήσυχος - Σ. Μπωβουάρ). Θέλουμε να κάνουμε πάντα κάτι και επειδή η δημιουργία είναι δύσκολη, βρίσκουμε καταφύγιο σε εύκολους τρόπους, συνήθως αντίθετους προς την δημιουργία και επομένως καταστροφικούς.
• η τάση μας για μηχανική ομιλία: ο άνθρωπος λατρεύει να μιλά. Έτσι νοιώθει ότι βρίσκεται στο κέντρο της προσοχής. Εξάλλου λίγα τα καλά παραδείγματα ομιλίας γύρω μας και επομένως ο άνθρωπος που μαθαίνει κυρίως από την μίμηση είναι λογικό να μάθει λάθος. Υπάρχουν άνθρωποι τόσο εθισμένοι στην ομιλία που όταν δεν υπάρχει κάποιος γύρω τους, μιλάνε στον εαυτό τους!
• τα αρνητικά συναισθήματα όπως για παράδειγμα η ζήλεια, ο φόβος, η καχυποψία, θυμός, ενόχληση, βαριεστημάρα κ.α.τα οποία πολλές φορές οι άνθρωποι για να τα καλύψουν τα ονομάζουν ειλικρίνεια (ενώ θα έπρεπε να τους αντιστέκονται όσο το δυνατόν με περισσότερο σθένος). Ας δούμε πιο αναλυτικά μερικά από αυτά τα συναισθήματα:

1. Φόβος: Τι είδους; Ας ονομάσω μερικούς επιγραμματικά: Ο φόβος του σφάλματος, της μοναξιάς, του να μην είμαστε ενδιαφέροντες στους άλλους, του να πάμε κόντρα στο ρεύμα, του να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, του αγνώστου και πολλοί άλλοι οι οποίοι φωλιάζουν στην ψυχή μας και μας κρατάνε δέσμιους.
2. Βαριεστημάρα: Να πούμε κάτι να περάσει η ώρα. Πολλές φορές οδηγεί και στην περιαυτολογία.
3. Θυμός: Είναι γνωστό ότι πρόκειται για κακό σύμβουλο.
4. Καχυποψία και ζήλεια: Προκύπτουν όταν ασχολούμαστε με τους άλλους και το πως θα τους βλάψουμε αντί να ασχολούμαστε με το πως θα βελτιώσουμε τον εαυτό μας .

Καταλήγοντας θα ήθελα να τονίσω ότι θα πρέπει να σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε, ότι υπάρχει μια ηθική απόφαση πίσω από αυτό που θα πούμε. Ας μην ξεχνάμε ότι η γνώση είναι σημαντική και όχι η πληροφορία. Η πρώτη δίνει την δυνατότητα για νοητική παραγωγική διαδικασία ενώ η δεύτερη μας κάνει αντιπαραγωγικούς. Μην φλυαρείς! Το κουτσομπολιό συνορεύει με την προδοσία (όπως μας λέει και η ρώσικη αφίσα δίπλα)

Η μέθοδος της τριπλής διύλισης του Σωκράτη (κυκλοφορεί ευρέως σε email) μας προσφέρει έναν έξυπνο τρόπο να αναλύουμε μια πληροφορία:
Μια μέρα ο Σωκράτης έκανε τη βόλτα του, όταν κάποιος γνωστός του, του ανακοίνωσε ότι κάτι σημαντικό είχε αν του πει για έναν από τους μαθητές του. Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να του κάνει το τεστ της «τριπλής διύλισης».
- Τριπλή διύλιση; Ρώτησε εκείνος με απορία.
- Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό και να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις.
- Εντάξει δάσκαλε.
- Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας. Είσαι λοιπόν, εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;
- Ε… όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και …
- Μάλιστα, άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα. Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης. Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;
- Καλό; Όχι το αντίθετο μάλλον …
- Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου, αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια.
Ο τύπος έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.
- Παρόλα αυτά, συνέχισε ο Σωκράτης, μπορεί ακόμα να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο. Το φίλτρο της χρησιμότητας. Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις κάτι που μπορεί να φανεί χρήσιμο σε κάτι;
- Όχι, δεν νομίζω …
- Άρα, λοιπόν, αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, δεν είναι ούτε καλό, ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;
Κι εκείνος έφυγε ντροπιασμένος, έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα.

Ας δούμε και τι άλλο αλίευσα από το διαδύκτιο που έχει σχέση με το θέμα μας:
Από το ιστολόγιο  dgz10 και το πολύ καλό άρθρο του για το κουτσομπολιό.
Διογένης : «Απ' τ' άγρια θηρία το χειρότερο δάγκωμα το κάνει ο συκοφάντης, απ' τα ήμερα ο κόλακας»...
Σωκράτης : «Ο κακολόγος σκοτώνει την τιμή ενός ανθρώπου, ενώ ο φονιάς τη ζωή. Αλλά επειδή η τιμή είναι ανώτερη από τη ζωή, η κακολογία είναι σοβαρότερη από το φόνο, γιατί ο φονιάς σκοτώνει με μεγάλο κίνδυνο της ζωής του μόνο τους ζωντανούς, ενώ ο κακολόγος με μια κουβέντα του και με μεγάλη ασφάλεια σκοτώνει και ζωντανούς και πεθαμένους»…
Χίλων της Σπάρτης : «Διαβολήν μίσει» (να μισείς τη συκοφαντία).
Ενώ όταν ο Αριστοτέλης όταν έμαθε ότι κάποιοι τον συκοφαντούσαν, απάντησε: «Καθόλου δεν με νοιάζει! Όταν είμαι απών, δέχομαι ακόμα και να με μαστιγώνουν».
Τζορτζ Σουίφτ: «Η συκοφαντία συνήθως χτυπάει τους άξιους ανθρώπους, όπως τα σκουλήκια ρίχνονται πάνω στα καλύτερα φρούτα».
Α. Κοτσέμπου: «Να συκοφαντήσεις έναν έντιμο άνθρωπο, είναι το ίδιο εύκολο όπως και να σκοτώσεις εκείνον που κοιμάται».
Μέγας Ναπολέων : «Οι επιδέξιοι κόλακες συνήθως είναι το ίδιο επιδέξιοι συκοφάντες».

Από άλλες σελίδες:
"Το κουτσομπολιό είναι γοητευτικό! Η ιστορία είναι εν μέρει κουτσομπολιό.... Αλλά το σκάνδαλο είναι κουτσομπολιό που έγινε βαρετό από την ηθικότητα." - Όσκαρ Ουάιλντ
"Τα κουτσομπολιά δεν χρειάζονται βαγόνι (για να κυκλοφορήσουν)." - Ρώσικη παροιμία.
"Κουτσομπολεύει από συνήθεια. Του λείπει εκείνη η σοφία που θα σταματήσει την κίνηση του πιο μεγάλου εχθρού του ανθρώπου: της ίδιας της γλώσσας του" - Mark Twain"Κανένας δεν κουτσομπολεύει για τις κρυφές αρετές κάποιου" - Bernard Russel"Και όλοι όσοι το ξαναείπαν πρόσθεσαν κάτι καινούργιο. Επίσης και όλοι όσοι το ακούσαν το μεγαλοποιήσαν." - Alexander Pope
"Σε κανέναν δεν αρέσουν τόσο τα μυστικά όσο σ'αυτόν που δεν σκοπεύει να τα κρατήσει" - Charles Caleb Colton
"Όποιος κουτσομπολεύει σε σένα θα κουτσομπολέψει και για σένα" - Ισπανική και Ιρλανδική παροιμία

sobaresapopseis.blogspot.com

O πραγματικός σκοπός ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος...

Από ένα παλιό email προέρχεται αυτό το πολύ ενδιαφέρον "ανέκδοτο" που μας δείχνει τον πραγματικό σκοπό ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος...

Το παρακάτω κείμενο αφορά μια ερώτηση που τέθηκε σε μια εξέταση Φυσικής στο πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης: "Περιγράψτε πως μπορούμε να μετρήσουμε το ύψος ενός ουρανοξύστη χρησιμοποιώντας ένα βαρόμετρο"

Ένας φοιτητής απάντησε: "Δένετε ένα μακρύ σπάγκο στο λαιμό του βαρόμετρου, τότε κατεβάζετε το βαρόμετρο από την ταράτσα στο έδαφος. Το μήκος του νήματος συν το μήκος του βαρομέτρου θα είναι ίσο με το ύψος του κτιρίου."

Αυτή η πρωτότυπη απάντηση, έκανε έξω φρενών τον εξεταστή έτσι ώστε ο φοιτητής κόπηκε αμέσως. Ο φοιτητής προσέφυγε στις αρχές του πανεπιστημίου διαμαρτυρόμενος ότι η απάντησή του ήταν αναμφίβολα σωστή, και το πανεπιστήμιο όρισε έναν ανεξάρτητο εξεταστή να διερευνήσει την υπόθεση. Aυτός έκρινε ότι η απάντηση ήταν πράγματι σωστή, αλλά δεν έδειχνε καμιά αξιοσημείωτη γνώση της φυσικής.

Για να διαλευκανθεί τελείως το θέμα αποφασίστηκε να καλέσουν το σπουδαστή και να του αφήσουν έξι λεπτά μέσα στα οποία αυτός έπρεπε να δώσει μια προφορική απάντηση που να δείχνει μια εξοικείωση με τη φυσική σκέψη.

Για πέντε λεπτά αυτός παρέμεινε σιωπηλός, βυθισμένος σε σκέψεις. Ο εξεταστής του θύμισε ότι ο χρόνος τελείωνε, και ο σπουδαστής απάντησε ότι ήδη είχε στο μυαλό του αρκετές συναφείς απαντήσεις αλλά δεν μπορούσε να αποφασίσει ποια να χρησιμοποιήσει.

Στην προτροπή να βιαστεί, ο σπουδαστής απάντησε ως εξής: "Κατ' αρχήν μπορείς να ανεβάσεις το βαρόμετρο στην κορυφή του ουρανοξύστη, να το αφήσεις να πέσει στο δρόμο και να μετρήσεις το χρόνο που κάνει να φτάσει στο έδαφος. Το ύψος του κτιρίου μπορεί τότε να βρεθεί από τον τύπο H=1/2gt2 . Αλλά αλίμονο στο βαρόμετρο."

"Ή αν υπάρχει ηλιοφάνεια μπορείς να μετρήσεις το ύψος του βαρόμετρου, να το στήσεις όρθιο στο έδαφος και να μετρήσεις το μήκος της σκιάς του. Να μετρήσεις ύστερα το μήκος της σκιάς του ουρανοξύστη, και τέλος με απλή αριθμητική αναλογία να βρεις το πραγματικό ύψος του ουρανοξύστη."

"Αλλά αν θέλεις να κάνεις μια πραγματικά επιστημονική δουλειά, θα μπορούσες να δέσεις ένα μικρού μήκους νήμα στο βαρόμετρο και να το βάλεις σε ταλάντωση σαν εκκρεμές, πρώτα στο έδαφος και μετά στην ταράτσα του ουρανοξύστη. Το ύψος θα μπορούσε στη συνέχεια να βρεθεί μετρώντας και συγκρίνοντας τις δυο περιόδους οι οποίες είναι αντιστρόφως ανάλογες των τετραγωνικών ριζών των επιταχύνσεων της βαρύτητας, στο έδαφος και στο ύψος του ουρανοξύστη. Η επιτάχυνση της βαρύτητας εξαρτάται με τη σειρά της από το ύψος από την επιφάνεια της γης και συνεπώς γνωρίζοντας την επιτάχυνση της βαρύτητας στην ταράτσα βρίσκουμε το ύψος.."

"Ή αν ο ουρανοξύστης διαθέτει μια εξωτερική σκάλα κινδύνου θα ήταν ευκολότερο να ανεβείς τη σκάλα και να βάλεις διαδοχικά σημάδια επαναλαμβάνοντας το μήκος του βαρόμετρου. Μετά να προσθέσεις όλα αυτά τα μήκη."

"Αν απλώς βαριόσουν, και ήθελες να χρησιμοποιήσεις το βαρόμετρο με ορθόδοξο τρόπο, μπορούσες να μετρήσεις την ατμοσφαιρική πίεση στην ταράτσα και στο έδαφος και να μετατρέψεις την διαφορά των milibars σε αντίστοιχη διαφορά σε μέτρα."

"Αλλά επειδή ως φοιτητές συνεχώς παροτρυνόμαστε να ασκούμε την ανεξαρτησία του μυαλού και να εφαρμόζουμε επιστημονικές μεθόδους, αναμφίβολα ο καλύτερος τρόπος θα ήταν, να χτυπήσουμε την πόρτα του θυρωρού και να του πούμε: ' Αν θα σου άρεσε να έχεις ένα ωραίο καινούριο βαρόμετρο, θα σου χαρίσω αυτό αν μου πεις το ύψος του ουρανοξύστη'.

Ο σπουδαστής αυτός ήταν ο NIELS BOHR, ο μόνος Δανός που κέρδισε το βραβείο Nobel της Φυσικής!!!

sobaresapopseis.blogspot.com

Μια απλή πραγματοποιήσιμη ζωή

Πλεονασμός from Iptamenos Ollandos on Vimeo.

Απόσπασμα ομιλίας του Κρισναμούρτι για την θρησκεία και την σκέψη.

Κρισναμούρτι from Iptamenos Ollandos on Vimeo