ΕΝΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ
Ενα παράξενο παραμύθι έγραψε ο ψυχίατρος Γιώργης Οικονομόπουλος. Ενα παραμύθι για να το διαβάζουν δεκάχρονα παιδιά μαζί με τους γονείς τους, ώστε να μάθουν λίγα πράγματα για το πώς δεν θα γίνουν κρίκοι στην ατελείωτη αλυσίδα της εξάρτησης («Ο θησαυρός της ευτυχίας», εκδ. Κάκτος). Ο κ. Οικονομόπουλος είναι γνωστός για τους αγώνες του στο πλευρό των εξαρτημένων και τις προσπάθειές του να αναθεωρηθεί η σκληρή κατασταλτική πολιτική.Η αίθουσα παρουσίασης του παραμυθιού ήταν γεμάτη από ανθρώπους που έχουν περάσει αυτή τη σκληρή δοκιμασία. Πολίτες που αγωνιούν γιατί πάλι είμαστε στο σημείο μηδέν. Μετά τη δεκαετία του '70 και κυρίως του '80 που πέσανε με τους τόνους οι απαγορευμένες ουσίες στις πλατείες, καμιά τολμηρή απόφαση δεν πάρθηκε και το θέμα αφέθηκε στις αδύναμες πλάτες των εξαρτημένων και φυσικά στην καταστολή. Αποτέλεσμα τώρα να έχουμε χάσει χιλιάδες παιδιά, ενώ άλλα σαπίζουν στο δρόμο και στις φυλακές. Και βέβαια ξεσηκώνουν τη γενική κατακραυγή των «καθωσπρέπει αναλυτών» όσοι τολμούν -όπως ο Αλέξης Τσίπρας ή η εκπομπή του ΑΝΤ1 «Ράδιο-Αρβύλα»- να πουν ότι έχουν φίλους που έχουν καπνίσει χασίς ή ότι είναι υπέρ της αποποινικοποίησης της χρήσης. Ενας από τους λίγους που επιμένουν στη λύση της αντιαπαγορευτικής πολιτικής είναι ο Γρηγόρης Ψαριανός που μίλησε στην παρουσίαση με πολύ άμεσο τρόπο: «Ποτέ δεν μπορούσα να σκεφτώ έναν τρόπο για να μιλήσει κανείς στα παιδιά για το μεγαλύτερο αυτό κοινωνικό ζήτημα της εποχής μας, τη μεγαλύτερη παγκόσμια μπίζνα, ισάξια με αυτή του εμπορίου όπλων. Το εμπόριο ναρκωτικών βασίζεται στην απαγόρευση κι αυτή το μετατρέπει στο επικερδέστερο επάγγελμα. Εάν κάποιος θέλει, ας επενδύσει τώρα στον τομέα αυτόν και μέχρι να αρθούν οι απαγορεύσεις των ουσιών θα έχει μεγάλο κέρδος! Οταν είσαι εθισμένος σε μια ουσία, για να κάνεις την απεξάρτηση πρέπει να δώσεις έναν πόλεμο όχι μόνο με τον εαυτό σου αλλά και με όλο τον περίγυρο και με την κατασκευασμένη παρανομία. Αυτόν τον αγώνα τον έχω ζήσει με φίλους και συγγενείς που ταλαιπωρήθηκαν στις φυλακές, πέθαναν, αυτοκτόνησαν, ενώ έδιναν αυτόν τον τιτάνιο αγώνα. Ανθρωποι που σάπισαν τα δόντια τους, γέμισαν τρύπες, είναι διάτρητοι, κατέστρεψαν τη ζωή και τον εγκέφαλό τους». Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ανέφερε στοιχεία για το ότι όσο πιο αυστηρή είναι η νομοθεσία της απαγόρευσης σε μια χώρα τόσο πιο ύποπτο είναι το καθεστώς. «Αρκεί να αναφέρουμε τα παραδείγματα χωρών που ζουν από την εμπορία πρώτων υλών που παράγουν ναρκωτικά και ουσίες: Αφγανιστάν, Ταϊλάνδη, Κολομβία, Βολιβία. Εκεί άμα σε πιάσουν με δύο γραμμάρια σε περιμένει ο θάνατος. Οποιος θέλει να ασχοληθεί με το πρόβλημα και θεωρεί ότι πρέπει να γίνουν πιο αυστηροί οι νόμοι είναι τουλάχιστον αφελής. Είναι ο παραλογισμός του άσχετου που δεν έχει ιδέα για το τι είναι οι ουσίες, δεν έχει ιδέα για το τι κάνει η κάθε ουσία. Ολη η πατέντα της απαγόρευσης ανεβάζει δραματικά τις τιμές στο χρηματιστήριο των ουσιών, το λαθρεμπόριο και το παραεμπόριο αλλά και τις αλυσιδωτές επιχειρηματικές συνέπειές τους. Εγώ που σπρώχνω για παράδειγμα νομοθεσία για την απαγόρευση της ηρωίνης, γεμίζω παράλληλα με εξαρτημένους ανθρώπους, ευαίσθητους και εξεγερμένους που δεν μπορούν να αντέξουνε την αθλιότητα που ζούμε και πέφτουν πρώτοι στη μαύρη τρύπα».Ο κ. Ψαριανός θύμισε τις πρώτες αναφορές του στο ραδιόφωνο στο τέλος της δεκαετίας του '80 για την αναγκαιότητα της άρσης της απαγόρευσης και για το πώς τότε λοιδορήθηκε όταν πρότεινε να δίνεται «η φούντα στα περίπτερα» και «η ηρωίνη στα νοσοκομεία» με καταγραφή των χρηστών. «Να πηγαίνουν στα νοσοκομεία οι χρήστες να πάρουν τη δόση τους, να κερνάει το κράτος! Ετσι θα τελείωναν όλες οι παρενέργειες. Με ρώταγαν τότε, δηλαδή θα πηγαίνει έτσι καθένας και θα παίρνει τη δόση του; Γιατί, τους απαντούσα, τώρα το ίδιο δεν κάνει στις πλατείες; Μάλιστα, αν δεν έχουν να τον κεράσουν φούντα, τον κερνάνε ηρωίνη. Ετσι περνάνε στα σκληρά όχι επειδή το ένα φέρνει το άλλο. Το ίδιο το κύκλωμα περνάει το χρήστη από τη μια ουσία στην άλλη. Οταν στη μια περίπτωση το κέρδος είναι 10, στην άλλη είναι 1.000; Δεν θα ζήσει το εμπόριο με τα 10!».Ο ομιλητής συνέκρινε την απαγορευτική πολιτική με την εποχή της ποτοαπαγόρευσης, τότε που οι αλκοολικοί πεθαίνανε στους δρόμους των ΗΠΑ. Τότε που άνθιζε η μαφία και όλοι οι επίσημοι φορείς κέρδιζαν πολλά λεφτά από το παραεμπόριο και το νοθευμένο ποτό. «Ο φυλακισμένος μπορεί να θέλει να ζήσει με την ηρωίνη, όπως κάποιοι άνθρωποι εύποροι ζούνε χρόνια με την ηρωίνη χωρίς να τους βάζουνε μέσα γύψο ή στρυχνίνη. Οι πλούσιοι την πίνουν καθαρή! Ακόμα και ηγέτες, μεγαλοεπιχειρηματίες, πολιτικοί είναι κοκαϊνομανείς και το ξέρουμε καλά. Είναι βουτηγμένοι στην κόκα αλλά δεν βαράνε, δεν παθαίνουν AIDS, δεν μολύνονται, δεν παθαίνουν ηπατίτιδα, δεν τραβιούνται στις φυλακές και στα νοσοκομεία. Αν σε πιάσουν με 5 γραμμάρια, όπως το παιδί στη Μυτιλήνη, τρως τρία χρόνια, αν όμως σε πιάσουν με 5 κιλά, το διαπραγματεύεσαι... αλλιώς. Φτάνουμε σε σημείο να κυνηγιούνται έξω από την Ιτέα δυο περιπολικά γεμάτα φούντες, όπως έγινε πριν από 10 χρόνια επειδή πλακώθηκαν για το ποιανού ήταν η φούντα. Τρεις αστυνομικοί κυνηγιόντουσαν με τα περιπολικά γιατί 11.000 δενδρύλλια "δραπέτευσαν" νύχτα από το αστυνομικό κέντρο στην Ηλεία, έξω από την Αμαλιάδα. Τρώμε αυτό το παραμύθι και πεθαίνουν τα παιδιά μέσα στην παραμύθα». Ο κ. Ψαριανός διηγήθηκε πως κάποιοι γονείς, που στην αρχή τον κατέκριναν, πήγαν και τον βρήκαν όταν έχασαν τα παιδιά τους και του έδωσαν δίκιο: «Μανάδες που φιλούσαν κατουρημένες ποδιές για να πάει ο Αντωνάκης στον ΟΚΑΝΑ, μανάδες που τρέχουν στις φυλακές. Η απάτη αυτή, το μεγάλο έγκλημα της απαγόρευσης είναι το πιο επικίνδυνο ναρκωτικό. Χιλιάδες χρόνια οι πολιτισμοί έζησαν με ουσίες. Ομως από τις δάφνες της Πυθίας μέχρι τις κόκες των Ινδιάνων και τα παράξενα τσάγια των Ινδών δεν υπήρχε τέτοια απαγόρευση. Τόσο ηλίθιοι ήταν οι αρχαίοι όλου του κόσμου;». «Φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια, φοβόμαστε να τα πούμε στην τηλεόραση. Ζούμε μια ψύχωση που πρέπει να καταπολεμήσουμε άγρια και επιθετικά. Πρέπει να τσακίσουμε την απαγορευτική λογική που δημιουργεί την αλυσιδωτή μπίζνα: διακίνηση, αστυνομία, δικηγόροι, γιατροί, σωφρονιστικοί υπάλληλοι, κέντρα απεξάρτησης. Οι ίδιες εταιρείες που σπρώχνουν τις ουσίες δημιουργούν πανάκριβα σανατόρια στην Ευρώπη με 10.000 ευρώ την ημέρα για αποτοξίνωση. Εμείς κοιτάμε σαν θεατές και ζητούμε αυστηρότερες ποινές. Αυτό που σκοτώνει είναι η ξεφτίλα του ατόμου, το σούρσιμο στις πλατείες, το σάπισμα, το γεγονός ότι για να βγάλει κάποιο πρεζόνι τη δόση του πρέπει να πουλήσει σε δέκα άλλους. Για να μηδενίσουμε αυτήν την κατρακύλα πρέπει να καταργήσουμε την απαγόρευση». Τα λόγια αυτά ενός μέλους του Κοινοβουλίου ηχούν σήμερα αιρετικά, παράξενα, μοναχικά. Και όμως ήδη από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας, χάρη στους αγώνες της LIA (Διεθνούς Αντιαπαγορευτικής Ενωσης) σε συνεργασία με την ΕΣΕΑΝ του Γιώργη Οικονομόπουλου είχε αναπτυχθεί στην Ελλάδα μια ψύχραιμη και σοβαρή πολιτική συζήτηση για το ζήτημα, ενώ δεκάδες βουλευτές και προσωπικότητες του νομικού κόσμου είχαν αναλάβει πρωτοβουλία υπέρ της αποποινικοποίησης και του διαχωρισμού. Ανάμεσά τους οι Γιώργος Παπανδρέου, Σταύρος Μπένος, Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Πέτρος Τατούλης, Μιχάλης Παπαγιαννάκης, Φώτης Κουβέλης, Κώστας Λαλιώτης, Γιώργος Λιάνης, Νίκος Κωνσταντόπουλος, Αντώνης Ρουπακιώτης, Αλέξανδρος Λυκουρέζος, Ανδρέας Λεντάκης Βασίλης Κεδίκογλου.Σήμερα ελάχιστοι τολμούν. Ενας λόγος παραπάνω που είχε ιδιαίτερη σημασία η προσωπική μαρτυρία του Γρηγόρη Ψαριανού και βέβαια η θαρραλέα (όσο και αυτονόητη) τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα.
(Ελευθεροτυπία, 24/5/2008)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου