Ελληνική Κομματικοκρατία της Ελλάδας

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουμε ως χώρα είναι είναι ο αφόρητος κομματισμός. Παντού κυριαρχούν τα κόμματα και ο κομματισμός. «O διοικητής του Ασφαλιστικού Ταμείου είναι δικός μας», «ο πρύτανης του Πανεπιστημίου είναι δικός μας ,ο πρόεδρος του νοσοκομείου είναι δικός μας , ο πρόεδρος διαφόρων οργανισμών είναι δικός μας». Στα σχολεία, έχουμε τα κόμματα, στις αγροτικές κινητοποιήσεις, έχουμε τα κόμματα. Στους δασκάλους, στους καθηγητές – οπουδήποτε.
Τα κόμματα υπάρχουν παντού, όπως ήταν περίπου στη Σοβιετική Ένωση. Για να γίνεις διευθυντής της εφορίας, πρέπει να ανήκεις στο κόμμα. Αυτή είναι η πραγματικότητα - και γι’ αυτό δεν λειτουργεί τίποτα. Διότι αυτή η αγωνία να είναι παντού το κόμμα έχει οδηγήσει σε πλήρη αναξιοκρατία. Παντού κυριαρχούν οι κομματικοί. Μόνον από τύχη μπορεί να υπάρξει κάποιος και να είναι καλός. Αλλά μια τέτοια περίπτωση είναι σύμπτωση, δεν είναι μέρος του συστήματος. Αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει αν θέλουμε να πάει μπροστά ο τόπος.

M.Αλέξανδρος ένας άξιος βασιλιάς φιλόσοφος

Είναι γνωστό ότι έχουν γραφτεί πολλά βιβλία για τον Αλέξανδρο,χρησιμοποιώντας σαν κυριώτερες πηγές τον Πλούταρχο και τον Αρριανό. Εχουν διατυπωθεί πολλές και διαφορετικές " ερμηνείες " για τη ζωή και το έργο του Αλέξανδρου. Αυτές οι ερμηνείες, ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση, τη θρησκευτική αντίληψη, την ψυχολογική και τη χρονική απόσταση του συγγραφέα, ποικίλουν σε τεράστιο βαθμό. Ετσι άλλοι τον θεοποιούν και άλλοι τον κατακρίνουν.

Σε αυτό το άρθρο θα τονίσουμε τις πράξεις και τα λόγια του Αλέξανδρου που αποδεικνύουν, ότι εκτός από ανίκητος Στρατηγός, τρομερός πολεμιστής και άξιος Βασιλιάς ήταν και ένας φιλόσοφος, πιο πολύ στην πράξη παρά στα λόγια.

Ο Μαθητής του Πλάτωνα Αριστοτέλης αναλαμβάνει τη Φιλοσοφική διαμόρφωση του 13χρονου Αλέξανδρου, στο Ιερό των Νυμφών, στην τοποθεσία Μίεζα, κοντά στα Στάγειρα, μαζί με μιά ομάδα νέων. Και όπως μας γράφει ο Πλούταρχος και ο Αρριανός : << Φαίνεται ότι ο Αλέξανδρος δεν διδάχθηκε μόνο την Ηθική και την Πολιτική επιστήμη, αλλά και τις απόρρητες και βαθύτερες διδασκαλίες που οι άνδρες τις αποκαλούσαν ακροαματικές και εποπτικές και δεν τις διέδιδαν σε πολλούς. >>

Από το Αριστοτέλη είναι που αποκτά γνώσεις Ιατρικής, έτσι ώστε να θεραπεύει τους φίλους του όταν αρρώσταιναν και να γράφει συνταγές για θεραπεία και δίαιτα. Ο Λυσίμαχος και ο Λεωνίδας είναι που σφυρηλάτησαν έναν ολιγαρκή και σκληραγωγημένο Αλέξανδρο, που είχε συνεχώς κάτω από το προσκεφάλι του την Ιλιάδα του Ομήρου.Είναι γνωστό πως την εποχή εκείνη στον Ελλαδικό χώρο οι πόλεις ήταν χωρισμένες μεταξύ τους και λειτουργούσαν αυτόνομα σαν μικρά κράτη. Αποτέλεσμα ήταν οι συνεχείς πόλεμοι μεταξύ των πόλεων. Μόνο κάτω από την απειλή κάποιας εχθρικής δύναμης, π.χ. των Περσών,ενώνονταν για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο.

Ο Αλέξανδρος κατάφερε να ανακυρηχτεί σε ηλικία 20 χρονών Αρχηγός των Ελλήνων, πλήν των Λακαιδεμονίων. Να ενώσει όλες τις Ελληνικές πόλεις κάτω από μία αρχή, μία εξουσία, έτσι ώστε το εκστρατευτικό σώμα που θα περνούσε τον Ελλήσποντο να αποτελεί ένα ενιαίο σύνολο, ένα αρμονικό σώμα το οποίο θα είχε ένα κεφάλι, ένα μυαλό, τον Αλέξανδρο. Στη συνέχεια κατάφερε να ενώσει όλους τους λαούς τους οποίους κατέκτησε κάτω από μία αρχή. Και όπως γράφει ο Πλούταρχος :<< Δίδαξε τους Υρκανούς να κάνουν νόμιμους γάμους, τους Αραχωσίους να καλλιεργούν την γή των, τους Σογδιανούς έπεισε να τρέφουν και όχι να φονεύουν τους γέροντες γονείς των, τους Πέρσες να σέβονται τις μητέρες των και να μην τις νυμφεύονται. Επεισε τους Ινδούς να λατρεύουν τους Θεούς της Ελλάδας, τους Σκύθες να θάβουν τους νεκρούς των αντί να τους τρώγουν.>>

Ετσι ο Μέγας Αλέξανδρος κατάφερε να εξημερώσει την Ασία και να διαδώσει τον Ελληνικό πολιτισμό από τον Ελλήσποντο ώς την Ινδία. Κατάφερε να εφαρμόσει το πολιτειακό σύστημα του Ζήνωνος, του Ιδρυτή της στωικής φιλοσοφίας. Δηλαδή, να μήν κατοικούν οι άνθρωποι κατά πόλεις χωρισμένες, με διαφορετικούς νόμους, αλλά να θεωρούνται όλοι οι άνθρωποι συμπολίτες ( αν και από διαφορετικά έθνη ) και πολίτες του ίδιου κράτους και να υπάρχει μία τάξη και ένα δίκαιο για όλους. Αυτό ο Ζήνων το διατύπωσε σαν ένα όνειρο για επίτευξη, σαν μια διδασκαλία προς εφαρμογή, την Φιλοσοφική Πολιτεία.

Ο Μέγας Αλέξανδρος το εφάρμοσε στην πράξη. Δεν ακολούθησε τη συμβουλή του Αριστοτέλη, να φέρεται στους Ελληνες σαν Βασιλιάς και στους υπόλοιπους σαν τύρρανος. Αλλά, θεωρώντας τον εαυτό του ως απεσταλμένο του θεού και ρυθμιστή εθνών, ένωσε όλους τους λαούς, με την πειθώ ή με τη βία και κατάφερε τη συνύπαρξη ανθρώπων με διαφορετικά ήθη και έθιμα, θρησκεία και νοοτροπία, έτσι ώστε να θεωρούν σαν συγγενείς τούς αγαθούς και τους κακούς σαν ξένους. Προωθούσε την αντίληψη ότι η διάκριση Ελληνας από βάρβαρο δεν στηρίζεται στα διαφορετικά ρούχα, στη διαφορετική καταγωγή και στα διαφορετικά έθιμα. Αλλά υποστήριζε ότι Ελληνας είναι ο ενάρετος, ενώ βάρβαρος είναι ο κάκιστος.

Ο Μέγας Αλέξανδρος λοιπόν θέλησε να καταλάβουν οι άνθρωποι πως οι διαφορές μεταξύ των λαών είναι τελείως επιφανειακές και πρέπει να υπάρχει σεβασμός και κατανόηση στα διαφορετικά ήθη και έθιμα, στα διαφορετικά πιστεύω και όπως γράφει ο Πλούταρχος : << Ο Αλέξανδρος πίστευε ότι όλοι οι άνθρωποι βασιλεύονται από το θεό γιατί η υπάρχουσα στον καθένα δύναμη " του άρχειν και εξουσιάζειν " είναι θεία. Οτι ο θεός είναι κοινός πατέρας όλων, αλλά κυρίως αναγνωρίζει σαν δικά του παδιά τους άριστους.>> Ιδρυσε και θεμελίωσε περίπου 70 πόλεις, οι οποίες αποτέλεσαν κέντρα ανάπτυξης και διάδοσης του Ελληνικού πολιτισμού. Θαυμαστό παράδειγμα είναι η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, μία πόλη που έμελλε να γίνει με την αρχική ώθηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου πνευματική μήτρα της Ελληνιστικής περιόδου, αλλά και της μετέπειτα χριστιανικής επικράτησης.

Είδε σε "όνειρο" το σημείο όπου έπρεπε να χτιστεί η πόλη και έδωσε διαταγές να γίνουν τέτοια έργα τα οποία θα αποτελούσαν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να αναπτυχθεί και να γίνει μία πόλη αντάξια του Ιδρυτή της.

Δικαιολογημένα λοιπόν μπορεί να παρομοιαστεί με ένανΘησέα, Ιδρυτή της Αθήνας, με έναν Περσέα, Ιδρυτή των Μυκηνών, με τον Ρωμύλο και το Ρώμο, Ιδρυτές της Ρώμης. Ο Πλούταρχος γράφει: << και διέταξε να χαράξουν το σχέδιο της πόλης προσαρμόζοντάς το στην τοποθεσία. Και επειδή δεν υπήρχε λευκό χώμα, πήραν αλεύρι και σχημάτισαν στη μαύρη γή μία κυκλική καμπύλη της οποίας την περιφέρεια όριζαν ευθείες βάσεις που, ξεκινώντας σαν από στρόγγυλο κράσπεδο και σχηματίζουν χλαμύδες και ίσες στο μέγεθος συνέπιπταν μεταξύ τους.>

Ο τρόπος σχεδίασης και ορισμού του σημείου ίδρυσης της πόλης φανερώνει γνώσεις και εφαρμογή αντιλήψεων Ιδρυτή πόλης που συναντάμε μόνο σε ίδρυση Ναών ή Ιερών πόλεων. Εκεί δεν παίρνονται υπόψη μόνο γεωγραφικοί παράγοντες, αλλά και οδηγίες που έχουν σχέση με την Ιερότητα του χώρου. Είναι γνωστό πως στην ακολουθία του Αλέξανδρου βρισκότανπλήθος ανθρώπων του πνεύματος. Από τον μάντη Αρίστανδρο μέχρι τον γυμνόσοφο Κάλανο.

Ο Αλέξανδρος είχε μεγάλη εκτίμηση στους φιλοσόφους και τους συμπεριφερόταν ανάλογα. Ο Πλούταρχος γράφει : <<Είναι ίδιον ψυχής φιλοσόφου να αγαπά την σοφία και μάλιστα να θαυμάζει σοφούς άνδρας. Κανείς άλλος από τους Βασιλείς δεν έμοιασε τον Αλέξανδρο ως προς αυτό. Είναι γνωστή η Αγάπη του για τον Αριστοτέλη και η εκτίμηση που είχε για τον μουσικό Ανάξαρχο. Στον Πύρρωνα τον Ηλείο, όταν τον είδε για πρώτη φορά, του έδωσε 10.000 χρυσά νομίσματα, στον Ξενοκράτη, μαθητή του Πλάτωνα, έστειλε 50 τάλαντα δώρο, τον Ονησίκριτο, μαθητή του Διογένη, διόρισε άρχοντα των κυβερνητών του στόλου >>. Πλήθος άλλων προσφορών και δωρεών αποδεικνύουν όχι μόνο την γεναιόδωρη φύση του Μ.Αλέξανδρου γενικά, αλλά την γεναιοδωρία του ειδικά προς τους φιλόσοφους. Μιά γεναιοδωρία που πήγαζε από μιά ψυχή που έδινε περισότερη αξία στα πνευματικά αγαθά από ό,τι στα υλικά. Οταν ξεκίνησε την εκστρατεία για την Ασία δώρισε όλα τα υπάρχοντά του και κράτησε για τον εαυτό του μόνο την " Ελπίδα ".

Μετά τη νίκη επί του Δαρείου και αφού ανακυρήχθηκε Βασιλιάς της Ασίας, ήρθαν στην κατοχή του στρατού τόσα πλούτη, που οι Μακεδόνες άρχισαν να ζούν μέσα στην πολυτέλεια. Αποτέλεσμα ήταν η μαλθακή ζωή των στρατιωτών και ιδιαίτερα των Αξιωματικών του Αλέξανδρου. Αποφάσισε λοιπόν, λίγο πρίν την εκστρατεία για την Ινδία, να δωρίσει όλα τα πλεονάζοντα υλικά αγαθά και να κάψει όλα όσα του ήταν εμπόδιο για την εστρατεία. Το ίδιο έκαναν και οι Αξιωματικοί του αφού έβλεπαν το παράδειγμα ενός ανθρώπου που όχι μόνο τους έλεγε ποιό ήταν το σωστό, αλλά αυτός πρώτος το εφάρμοζε. Αξιοσημείωτη είναι επίσης και η καθημερινή ζωή του.

Οταν δεν πολεμούσε, ακόμα και κατά τη διάρκεια που βρισκόταν σε πορεία, αυτός εκπαιδευόταν στα όπλα, ανεβοκατέβαινε από άρματα και άλογα, πήγαινε κυνήγι και γενικά βρισκόταν σε μιά διαρκή εγρήγορση. Κάτι που συνέβαινε και κατά τη διάρκεια της μάχης. Στο Γρανικό ένα σπαθί, κόβοντας την περικεφαλαία του, έφτασε μέχρι το τριχωτό του κεφαλιού του.

Στην Γάζα δέχθηκε ένα βέλος στον ώμο. Στη Μαράκανδα ένα βέλος έσπασε το κόκαλο της κνήμης του. Στην Υρκανία χτυπήθηκε από λίθο, χάνοντας την όρασή του για πολλές ημέρες. Στη μάχη του Ισσού πληγώθηκε από ξίφος στο μηρό. Στη χώρα των Μαλλών ένα βέλος τρύπησε το στήθος του και δέχτηκε χτύπημα από λοστό στο κεφάλι. Και για όλους αυτούς τους τραυματισμούς ήταν πολύ υπερήφανος. Τους θεωρούσε σαν απόδειξη της ανδρείας του και της γενναιότητάς του. Αν και Βασιλιάς έμπαινε πρώτος στην μάχη, δίνοντας το παράδειγμα στους στρατιώτες του. Ενας Βασιλιάς που δεν ήξερε μόνο να διατάζει αλλά και να εκτελεί ο ίδιος τις διαταγές που έδινε. Θεωρούσε πως η μεγαλύτερη νίκη που μπορεί να πετύχει κάποιος είναι η νίκη στον εαυτό του για να μπορεί να τον ελέγχει. Αποτέλεσμα αυτής της νίκης του Αλέξανδρου είναι η εγκράτειά του προς τις ηδονές. Δεν δέχθηκε καμία γυναίκα δίπλα του παρά μόνο αυτήν που είχε παντρευτεί.

Αν και πολλές φορές οι φίλοι του τον παρότρυναν να γευτεί την ηδονή με διάφορες γυναίκες ή αγόρια. Ηταν τόσο εγκρατής και μεγαλόψυχος που ανάγκασε τον Δαρείο, τον Βασιλιά που ουσιαστικά κατέστρεψε, να δηλώσει: << Θεοί, προστάτες της γέννησης των ανθρώπων και της τύχης των Βασιλέων, δώστε να μην εγκαταλείψω την τύχη των Περσών, αλλά αφού νικήσω να ανταμείψω τις ενέργειες του Αλέξανδρου, τις οποίες νικημένος δέχθηκα από αυτόν στους πιό αγαπημένους μου. Αν όμως έφτασε κάποιος χρόνος μοιραίος, από θεία εκδίκηση και μεταβολή να πάψει η βασιλεία των Περσών, κανείς άλλος άνθρωπος ας μην καθήσει στον θρόνο του Κύρου πλήν του Αλέξανδρου.>> Αυτή τη δήλωση την έκανε αφού έμαθε την μεγαλόψυχη συμπεριφορά του Αλέξανδρου προς την οικογένειά του που είχε αιχμαλωτίσει. Ο Αρριανός γράφει πως ο Αλέξανδρος εγκαθιστούσε τη Δημοκρατία ως πολίτευμα σε κάθε χώρα που κατακτούσε. Μιά Δημοκρατία που βοηθούσε στη λειτουργία των τοπικών θεσμών κάθε πόλης, κάτω όμως από μιά κοινή Αρχή. Καταργούσε τους υπερβολικούς φόρους και κατάφερνε να κατακτά εκπολιτίζοντας και όχι καταστρέφοντας.

Το μόνο που κατέστρεφε ήταν το παλιό, αυτό που είχε φθαρεί και δεν δεχόταν να αλλάξει προς το καλύτερο. Εδινε περισότερη σημασία στις ουσιαστικές δυνάμεις του ανθρώπου, όπως τη σοφία, τη δικαιοσύνη, τη μεγαλοψυχία, την Ανδρεία, ανεξάρτητα αν αυτός ήταν εχθρός ή φίλος. Ετσι όταν καταλάβαινε πως ο κυβερνήτης της πόλης που κατακτούσε ή ο βασιλιάς του έθνους το οποίο νικούσε είχε αυτές τις αρετές, τον διόριζε πάλι άρχοντα, ανεξάρτητα αν είχε παραδοθεί ή νικηθεί μετά από μάχη.

Δίκαια λοιπόν ο Πλούταρχος γράφει : << Εάν δε μέγιστος έπαινος της φιλοσοφίας είναι ότι σκληρά και αμόρφωτα ήθη εξημερώνει και εξευγενίζει, ο Αλέξανδρος φαίνεται ότι εξεπολίτισε τόσους λαούς αγρίους και ατίθασους που δικαίως δύναται να θεωρηθεί φιλόσοφος>>

.ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ. "Ηθικά. Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής"Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ "Βίοι παράλληλοι. Αλέξανδρος" Εκδόσεις Πάπυρος
ΑΡΡΙΑΝΟΣ "Αλεξάνδρου Ανάβασις". Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος

ΠΟΙΑ "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" ;

Δύο από τις πιό χαρακτηριστικές ιδιότητες αυτού του μεταελληνικού κόσμου στον οποίον ζεί εδώ και 16 αιώνες η ανθρωπότητα, είναι η υπερβολική ασάφεια και η μεγάλη δεξιοτεχνία στην παραποίηση. Αυτή η ίδια η προέλευση άλλωστε του συγκεκριμένου “πολιτισμού” που τώρα κυριαρχεί, προϋποθέτει αξιωματικά κάτι τέτοιο, αφού ένας πολύ πονηρός τρόπος για να κρύβει κανείς την όποια ανεπιθύμητη, για αυτόν, αλήθεια είναι να μιλάει ακατανόητα ή με ασάφεια, αλλά και να παραχαράζει ή να παραποιεί γεγονότα και νοήματα. Ο E. A. Ράουτερ παρατηρούσε από την δεκαετία του 60 κιόλας ότι “όσο ασαφέστερα εκφράζεται κανείς, τόσο περισσότερο μένει κρυμμένο το ψέμα που υπάρχει στον λόγο του..” (“Η Κατασκευή Υπηκόων”)

Οι αρχαίοι, αβάπτιστοι και πραγματικοί Έλληνες πρόγονοί μας, έδιδαν μεγάλη προσοχή στην ακριβολογία, για αυτό άλλωστε και έφθασαν την ανθρώπινη νόηση στα ύπατα ιστορικά της σημεία. Κάθε λέξη σήμαινε ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα, ούτε ένα χ παραπλήσιο, ούτε ένα ψ παρόμοιο. Από τους ομηρικούς κιόλας χρόνους, βρίσκουμε να χρησιμοποιούν εν συνόλω δώδεκα (12 !!!) ρήματα για το “βλέπω”, και συγκεκριμένα τα βλέπειν, θεωρείν, ειδείν, οράν, λεύσσειν, αθρείν, θεάσθαι, σκέπτεσθαι, όσσεσθαι, δενδίλλειν, δέρκεσθαι και παπταίνειν, ένα διαφορετικό δηλαδή ρήμα για κάθε διαφορετικό κοίταγμα.
Γίνεται σαφές εδώ λοιπόν ότι όποιος θέλει να πολεμήσει ενάντια στον “πολιτισμό” της ασάφειας και της παραποιήσεως, οφείλει, πριν από ο, τιδήποτε άλλο, να υπερασπισθεί και να παλινορθώσει το ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ των λέξεων και των όρων. Διαφορετικά ασταμάτητα θα ιδρώνουμε και θα ματώνουμε σε κύκλους, αναπαράγοντας κυκλικά την απέραντη αχρηστία, όπως εκείνοι που ματαίως αγωνίσθησαν με τη λέξη “σύντροφος” στο στόμα, αγνοώντας ωστόσο παντελώς τι πραγματικά σημαίνει αυτή η λέξη, η πιό παρεξηγημένη λέξη του 20ου αιώνος, όπως και η λέξη “Θεός” κατέληξε η πιό παρεξηγημένη των τελευταίων δύο χιλιετιών.
Στα τέλη του 18ου αιώνος, με τις, πολύ χρήσιμες για την ανθρώπινη ελευθερία, γκιλοτίνες των Γιακωβίνων, επανήλθε στο ιστορικό προσκήνιο ο αρχαιοελληνικός όρος “Δημοκρατία” που μέσα σε δύο μόνον αιώνες κατόρθωσε, όχι ο ίδιος βεβαίως αλλά μία παρωδία του που λέγεται “Κοινοβουλευτισμός”, να καλύψει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Σήμερα όλοι είναι, ή παριστάνουν ότι είναι.. “Δημοκράτες”, ο δε πλανήτης κατακλύζεται από.. εμμεσό-“Δημοκρατίες” παντός είδους: αστικοκοινοβουλευτικές, βασιλευόμενες, στρατοκρατικές, τηλεοπτικές, φασιστικές και πάει λέγοντας, προς αύξηση των δόσεων της διαστρεβλώσεως και της αχρηστεύσεως των εννοιών.
Τι εστί ωστόσο Δημοκρατία; Πέρα από τους όποιους ισχυρισμούς των σύγχρονων απατεώνων και μεταπρατών του όρου (και αυτοί είναι δισεκατομμύρια..), αυτός ο όρος, τον οποίο γέννησε η υψηλή ακριβολογία των πολυθεϊστών πραγματικών Ελλήνων της αρχαιότητος, σημαίνει ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ, δηλαδή ΑΜΕΣΗ διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων από το εύτακτο σώμα των ενεργών πολιτών. Η ερμηνεία αυτή, δημιουργεί ωστόσο από μόνη της πρόβλημα, αφού εισάγει ως απαιτούμενα, δύο παντελώς ξένα προς την σύγχρονη ψευτο-“Δημοκρατία” στοιχεία, δηλαδή την ΑΜΕΣΟΤΗΤΑ (Άμεση Δημοκρατία) και την πολιτική ΑΥΤΕΝΕΡΓΕΙΑ.
Για τους προγόνους μας, τους πραγματικούς και αβάπτιστους Έλληνες, η Δημοκρατία αποτελούσε την ανώτατη βαθμίδα της πολιτικής Τέχνης, δηλαδή της διαχειρίσεως των πραγμάτων της Πατρίδος / Μητρίδος “Πόλεως” η οποία οριζόταν όχι με τρόπο μαγικό αλλά απτό, λογικό και άρα πλήρως κατανοήσιμο. Η Πατρίς / Μητρίς “Πόλις” (εκ της οποίας άλλωστε και η λέξη “Πολιτική”) μπορούσε να καταμετρηθεί και ορισθεί. Ήταν το σύνολο των κληρονομημένων χωμάτων που στοιχειώνονταν από τη σποδό των πατέρων και από τους φυλετικούς και οικογενειακούς Θεούς.
Μία “Πόλις” δεν ήταν ωστόσο μόνον τα χώματα ή τα σπίτια της, όπως η ρωμαϊκή Urbs. Αυτό που επιπροσθέτως κοσμούσε τον όρο, ήταν η ύπαρξη του Δήμου, της ΜΟΙΡΑΣΙΑΣ δηλαδή των υποχρεώσεων και δικαιωμάτων, μέσα από (αυτο)θεσμούς που έδεναν σε συμπαγές πολιτικό σώμα τους πολίτες. Για τους πραγματικούς Έλληνες, δεν υπήρχε η σύγχρονη διάσταση, έως αντιπαλότητος, του προσωπικού στοιχείου από το πολιτικό, της προσωπικής συνειδήσεως από την κοινοτική. Δεν νοείτο για τους Έλληνες αδιαφορία για τα πολιτικά πράγματα ή αποφυγή σαφούς θέσεως, ιδίως σε περιπτώσεις διαμαχών.
Αυτή η συμμετοχή, αυτή η μοιρασιά που προϋπέθετε η ύπαρξη του ΔΗΜΟΥ, γέννησε πολύ σύντομα ένα θαυμαστό χαρακτηριστικό του Έλληνος Ανθρώπου που λέγεται Παρρησία. Η Παρρησία, από το πάς και ρήσις, δεν είναι παρά η υποχρέωση να εκφέρει ο ελεύθερος άνθρωπος με κάθε κόστος τη γνώμη του, ακόμη και σε βάρος της προσωπικής τους ασφάλειας. Και δεν είναι φυσικά διόλου τυχαίο το ότι η λέξη “Παρρησία”, εξηφανίσθη μετά την πλήρη καταστροφή των Ελληνικών πολιτικών θεσμών (λ.χ. διάλυση επί Γιουτπράδα / Ιουστινιανού των τελευταίων Βουλευτηρίων των ελληνικών πόλεων) από τους εκχριστιανισμένους Ρωμαίους, που κακώς ονομάζονται “Βυζαντινοί”, και έκτοτε σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις, και αυτές στους σύγχρονους καιρούς μόνο, επέστρεψε αυτή ξανά στο αυθεντικό της νόημα και μέγεθος.
“Αυτό το κάτι” που τσάκισε την ελληνική ΑΥΤΟΘΕΣΜΙΣΗ είχε, φυσικά, και όνομα, είχε και ιδεολογία. Αυτό που ενδιαφέρει εδώ τον γράφοντα, είναι ωστόσο η απαρίθμηση απλώς των προτεινομένων “αυτού του κάτι” προς τον άνθρωπο: σε προσωπικό επίπεδο αναχωρητισμό και ιδιώτευση και σε πολιτικό επίπεδο, αν μπορεί να λεχθεί πολιτικό, βασιλεία του τρόμου και ασυδοσία των θεοκρατών, των εχθρών του ανθρώπινου πνεύματος, των συνωμοτών και των ευνούχων παρακοιμωμένων, ζέχνοντα φαινόμενα που σήμερα έχουν επιβιώσει μεταλλαγμένα μέσα στην γενική διαφθορά του συστήματος της Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ που διοικεί τον πλανήτη. Στην Παρρησία των Ελλήνων η χριστιανική αντιπρόταση υπήρξε, για το παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον μας, δουλοπρέπεια, κρυψίνοια και προς τα κάτω ισοπεδωτισμός,
Ο κόσμος των Ελλήνων Εθνικών της αρχαιότητος, ανέπτυξε και δόξασε, αν όχι τις πρώτες, τουλάχιστον τις βέλτιστες των πολιτικά αυτοθεσμιζόμενων κοινωνιών που ενεφανίσθησαν πάνω σε τούτο τον πλανήτη. Λειτούργησε μέσα από κοινωνίες που κατά θαυμαστό τρόπο το ατομικό και το δημόσιο συμφέρον υπήρξαν απολύτως ταυτόσημα. Λειτούργησε μέσα από κοινωνίες που όριζαν την έννοια “ελευθερία” όχι ως ατομική συλλογή δικαιωμάτων άμυνας απέναντι σε μία διαχωρισμένη Εξουσία και απέναντι σε ανταγωνιστές συνυπήκοους (συν-υπακούοντες), αλλά, αντίθετα, ως το δικαίωμα του ενεργού πολίτη στην αξιοπρέπεια και την αυτορρύθμιση της καθημερινής του ζωής.
Όλα αυτά, η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δηλαδή, για τους χριστιανούς δεν ήσαν παρά “Πολίτευμα του Διαβόλου” (civitas diaboli κατά τον Ευσέβειο Καισαρείας). Αντιπρότειναν λοιπόν για πολλούς αιώνες μία στυγνή θεοκρατική Αυταρχία της Μοναρχίας και της Εκκλησίας πάνω σε απρόσωπους και ταπεινωμένους πνευματικά και πολιτικά υπήκοους. Στην “Βουληφόρο Αγορά” των πολυθείστών Ελληνων, σε αυτόν τον ψυχογεωγραφικό χώρο που μέσα του, η κίνηση των ιδεών, ο Διάλογος και η λογική επιχειρηματολογία και γνώμη θεσμοποιούντο ως απαραίτητες προϋποθέσεις για την ανθρώπινη ιδιότητα, σε αυτόν τον χώρο που τον ενέπνευσαν Βουλαίοι, Αγοραίοι, Θέσμιοι, Φίλιοι, Εταιρείοι και Λεσχανόριοι Θεοί, αντιπρότειναν οι χριστιανοί την πλήρη κατάργηση όλων των πολιτικών θεσμών, εκμηδένιση του Διαλόγου και της λογικής επιχειρηματολογίας και γνώμης, ορίζοντας ως μοναδικό κοινωνικό (και όχι μόνο) θεσμό την.. Εκκλησία. Το άτομο δεν δικαιούτο πλέον ν’αγορεύει ενώπιον πλήθους ατόμων. Το δικαίωμα του λόγου το είχαν πλέον μόνο οι κρατούντες, σε έναν εφιαλτικό λόγο δίχως αντίλογο και μήτε καν στους ναούς δεν επιτρέπονταν (ούτε άλλωστε και σήμερα επιτρέπονται) οι ερωτήσεις ή οι αγορεύσεις από την απρόσωπη βάση.
Στα τέλη του 18ου αιώνος, όπως ήδη προείπαμε, η καρμανιόλα γκρέμισε την θεοκρατία, δεν μπόρεσε όμως να παλινορθώσει την πραγματική Δημοκρατία, δηλαδή την Άμεση, παρά τις κραυγές αρκετών “Ορεινών” ενάντια στην απάτη των εκπροσωπήσεων. Αυτό που επεκράτησε παγκοσμίως, ήταν τελικά ο αστείος αγγλικός “Κοινοβουλευτισμός”, ενώ από την γαλλική έκρηξη έμεινε τελικά ο αφελής εξισωτισμός του “εγκαλιτέ” που, αντίθετα από την πραγματική Δημοκρατία, επέτρεψε το ανέβασμα στο πολύ δύσκολο βάθρο του πολίτη, του οποιουδήποτε είχε απλώς.. ανθρώπινο σχήμα και ήξερε να.. ομιλεί: “.. η σύγχρονη δυτική πολιτική κουλτούρα έχει δημιουργηθεί επί τή βάσει ουτοπικών ιδανικών και ειδικά πάνω στην αντιφατική ουτοπία της Γαλλικής Επανάστασης.. της οποίας ο υποτιθέμενος μετασχηματισμός σε πολιτιστική πραγματικότητα, σήμαινε την σταθεροποίηση και την εξασφάλιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, αλλά δεν προέβαλλε επίσης και τις υποχρεώσεις του πολίτη” (Παν, Ν. Χιώτης, “Η Παράδοση του Διαφωτισμού στην Ελλάδα”, Ενάλιος, Αθήναι 1998, σελ. 306)
Αυτή η έκπτωση της Δημοκρατίας και του πολίτη οδήγησε τάχιστα σε αυτό που σήμερα όλοι μας διαπιστώνουμε γύρω μας, παρά το ότι σχεδόν κανείς δεν τολμάει να το ομολογήσει. Ένας τερατώδης συνδυασμός σκληρής ολιγαρχίας (πολύ επικίνδυνης μάλιστα αφού υποτίθεται ότι είναι, συν τοις άλλοις, και.. εκλεγμένη) και πλήρους “βλακοκρατίας” (στα μέτρα που τοποθέτησε σοφά τον όρο ο αείμνηστος Ευάγγελος Λεμπέσης) έρχεται σαν νέα απόλυτη αλήθεια, λες και δεν μας έφθανε η αλαζονία του Χριστιανισμού, να ποζάρει ως το βέλτιστο τάχα Πολίτευμα, τη στιγμή που δεν αποτελεί παρά μία χυδαία παραποίηση της αληθινής, πατρογονικής και ΑΜΕΣΗΣ Δημοκρατίας των προγόνων μας.
Η πραγματική και ΑΜΕΣΗ Δημοκρατία προϋποθέτει την εύκολη πρόσβαση του πολίτη στα αξιώματα της Εξουσίας, κάτι που ο σημερινός Κοινοβουλευτισμός δεν προσφέρει, με τα πλαφόν ποσοστών (στη χώρα μας μάλιστα μηδενίζεται ο όποιος πολιτικός λόγος αδυνατεί να ξεπεράσει το 3% των ψήφων), τις μη απλές αναλογικές και τα τεράστια οικονομικά μεγέθη που απαιτούνται για μία στοιχειωδώς αποτελεσματική προεκλογική προσπάθεια: “Ολιγαρχικό πολίτευμα υπάρχει όταν εξουσιάζουν το πολίτευμα εκείνοι που έχουν περιουσίες” τονίζει πολύ σωστά και με κάθε σαφήνεια ο Αριστοτέλης (“Πολιτικά” 1279β, 18). Προϋποθέτει επίσης την βουληφορία ΜΟΝΟΝ των ενεργών, ελευθεροφρόνων και πληροφορημένων πολιτών, αφού η εξίσωση των τελευταίων, μέσω της τρελλής “λόγικής” μία ψήφος προς μία ψήφο, με τους αδιάφορους, τους φοβικούς και εν πλήρει άγνοια τυγχάνοντες, αποτελεί ουσιαστικά μία απαξίωση του ανθρώπου και μία τυραννία των αθλίων: “Ο πολιτισμός που προβάλλει την ισότητα του ατόμου ενώπιον του νόμου και την αδελφοσύνη βασισμένη στον χριστιανικό ηθικό κώδικα, είναι ένας πολιτικά, μορφωτικά και κοινωνικά κουτσουρεμένος πολιτισμός, γιατί αφήνει εκτός του πεδίου του την αρετή του ανθρώπου” (Π. Ν. Χιώτης, ως άνω, σελ. 307) Αυτές οι σημειώσεις του γράφοντος πάνω στην αληθινή φύση της Δημοκρατίας, ίσως ενοχλήσουν πολλούς και διάφορους υπηρέτες της απαξιωτικής και παραποιητικής Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ. Λυπούμεθα πολύ ωστόσο, διότι στο θέμα αυτό θα επανέλθουμε πολύ σύντομα και μάλιστα με λεπτομερέστερες θέσεις και προτάσεις, τις οποίες κρίνουμε πλέον υπερεπείγουσες σε μία εποχή που εκλέγονται βουλευτές όχι πρόσωπα που χαρακτηρίζονται από πολιτική δράση ή ιδεογένεση αλλά διάφορες “διάσημες” φάτσες που προβάλλει -και άρα επιβάλλει στους τηλεβλάκες- το τηλεοπτικό τζάμι. Θα επανέλθουμε λ.χ. για την δίκαιη αυτοπεριθωριοποίηση των αδιάφορων για τα κοινά με την πρόσκληση, για παράδειγμα, των τακτικών, ενεργών και άρα φυσιολογικών πολιτών, να ψηφίζουν με τη βοήθεια της πληροφορικής ΣΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΒΑΣΗ, τα νομοσχέδια που ένα απλό νομοπαρασκευαστικό σώμα, στη θέση της σημερινής Βουλής, θα συνθέτει και απλώς θα εισηγείται στον ΕΝΕΡΓΟ ΔΗΜΟ.
Αυτά τα ολίγα και ελπίζει ο γράφων να μην έγινε υπέρ το δέον κουραστικός, ή, ακόμη χειρότερα, ενοχλητικός. Αν, πάντως, κάποιοι αισθάνονται εξαιρετικά άβολα για την αμείλικτη από μέρους του καταδίκη των βλακοκρατών και απαξιωτών της πολιτκής θέσεως, πράξεως, και εν τέλει ΜΕΘΕΞΕΩΣ, αν κάποιοι επίσης αγνοούν την επίσης αμείλικτη ρήση του Θουκυδίδου (Β, 40) ότι αυτός που δεν συμμετέχει στα κοινά πράγματα δεν είναι “φιλήσυχος” αλλά “αχρείος”(χαμένο κορμί, άχρηστος), λυπούμεθα αλλά πολύ ελάχιστα μπορούμε να πράξουμε για να τους ηρεμήσουμε. Άπαντες, ας θυμόμαστε πάντως, για επιδόρπιο, ότι η αρχή της υποδουλώσεώς μας εντοπίζεται στο σημείο που, εμείς οι ίδιοι, θεωρούμε μία σειρά από κακώς κείμενα πράγματα ως άξια να απολαμβάνουν αιωνίως ασυλίας και απυροβλήτου. Η αρχή της υποδουλώσεώς μας εντοπίζεται επίσης στο σημείο που μας έχουν κάποιοι άλλοι πείσει ότι ΟΛΕΣ τάχα οι σκέψεις που κουβαλάμε στο κεφάλι μας, είναι απολύτως δικές μας.

Βλάσης Γ. Ρασσιάς
(Από το περιοδικό "Διιπετές", τεύχος 35 )

Τα Χρυσά Έπη των Πυθαγορείων

Είναι άγνωστο ποίος έγραψε τα Χρυσά Έπη. Σίγουρα είναι Πυθαγόρεια, αλλά δεν μπορούμε να δεχθούμε πως τα έγραψε ο ίδιος ο Πυθαγόρας, καθότι γνωρίζομε πως δεν άφησε κανένα γραπτό κείμενο. Απλά εντάσσονται στην παράδοση των Πυθαγορείων.
Αυτή τη θέση έχει κρατήσει ο Ιάμβλιχος, ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, ο Ιεροκλής, ο Πρόκλος και ο Σιμπλίκιος.Σύμφωνα με τον σχολιασμό Ιεροκλέους, τα εν λόγω Έπη λέγονται "Χρυσά" για να επισημανθεί ότι “περιέχουν την τελειότατη στοιχείωση της φιλοσοφίας των Πυθαγορείων". Ο χρυσός, σύμφωνα πάντα με τον Ιεροκλή, είναι μέταλλο καθαρότατο, και ανώτερο από τα υπόλοιπα, διότι δεν οξειδώνεται, ενώ τα υπόλοιπα αλλοιώνονται, καθώς προσμειγνύονται με ξένα και γήινα συστατικά.Το ποίημα αποτελείται από 71 στίχους και μπορεί να χωριστεί σε δύο ενότητες. Η πρώτη, 1 στίχος ως 49α στίχος, περιέχει απλές γνώμες και έχει χαρακτήρα προστακτικό. Η δεύτερη, 49β στίχος ως 71στίχος, περιέχει υποσχέσεις και υποδεικνύει τους έσχατους σκοπούς. Συνεπώς, σύμφωνα με τη δομή του ποιήματος, μπορούμε να πούμε ότι μας λέει πως, αν κάνουμε αυτό που μας προτρέπει στο πρώτο μέρος, τότε θα έχουμε τα πλεονεκτήματα που μας υπόσχεται στο δεύτερο. Το βασικό θέμα των Χρυσών Εττών, είναι η βαθιά γνώση. Στην πρώτη ενότητα τίθεται σε επίπεδο ηθικό, ενώ στη δεύτερη σε επίπεδο μεταφυσικό. Όταν κάποιος κατορθώσει να αποκτήσει τη βαθιά γνώση, η ηθική και η μεταφυσική συνάπτονται μαζί και γίνονται ένα. Αυτός είναι ο καρπός της φιλοσοφίας. Κατά τη φάση αυτή, σύμφωνα με τους δύο τελευταίους στίχους, στίχος 70 και 71, των Χρυσών Επών, ο άνθρωπος, αφού εγκαταλείψει το σώμα του, μετέρχεται στον ελεύθερο αιθέρα, γίνεται αθάνατος, Θεός άμβροτος και δεν είναι πια θνητός.

ΠΥΘΑΓΟΡΙΚΑ ΧΡΥΣΑ ΕΠΗ

01-04 Να τιμάς πρώτα τους αθάνατους θεούς - όπως διατάζει ο νόμος - και να σέβεσαι τον όρκο σου. Ύστερα να τιμάς τους φωτεινούς ήρωεςκαι τους δαίμονες της γης, πράττοντας με νομιμοφροσύνη.Και τους γονείς σου να τιμάς επίσης και τους συγγενείς σου.

05-09 Μεταξύ των άλλων, να κάνεις φίλο εκείνον που υπερέχει στην αρετή και είναι άριστος.Υπάκουε, μάλιστα, στα μετρημένα λόγια του και στις ωφέλιμες πράξεις του,και να μην εχθρεύεσαι τον φίλο σου εξαιτίας κάποιου μικρού σφάλματοςόσο μπορείς. Διότι η δύναμη δεν απέχει από την ανάγκη. Γνώριζε, λοιπόν, τα πιο πάνω και εθίσου στο να ελέγχεις τα επόμενα:

10-14 Πρώτιστα το στομάχι, τον ύπνο, τις ακολασίεςκαι την οργή. Ποτέ να μην κάνεις αισχρή πράξη, ούτε με κάποιον άλλοούτε μοναχός σου προπαντός, να σέβεσαι τον εαυτό σου,Ακόμη, να ασκείς τη δικαιοσύνη με λόγια και με έργα, και συνήθισε πάντοτε να έχεις μαζί σου τον Λόγο.

15-19 Να γνωρίζεις ότι πρόκειται όλοι να πεθάνουν και ότι τα χρήματα που κάποτε κερδίζονται, κάποτε χάνονται.Οτιδήποτε όμως παθαίνουν οι θνητοί, εξαιτίας των Θεών, πρέπει να το υποφέρεις όποια και αν είναι η μοίρα σου, να την αντέχεις και να μην αγανακτείς.Και πρέπει να θεραπεύεις όσα μπορείς, λέγοντας πως,

20-24 η Μοίρα δεν δίνει στους αγαθούς πολλούς από τους πόνους.Πολλά θα ακούσεις να λένε οι άνθρωποι: άλλα καλά, άλλα κακάούτε να εκπλήσσεσαι από αυτά, αλλά ούτε αλόγιστα να τα απορρίπτεις. Εάν δεν λέγεται κάποιο ψεύδος, να ακούς με ηρεμία. Όσα μάλιστα θα σου πω, να τα ακολουθείς απαρεγκλίτως:

25-29 Κανένας δεν πρέπει να σε πείσει - ούτε με λόγια ούτε μεΈργα - να πράξεις κάτι που δεν θα σε ωφελήσει.Να σκέφτεσαι μάλιστα πριν να πράξεις, για να μην φανείς άφρων και γελοίος·διότι είναι γνώρισμα του άφρονα το να λέει και να πράττει ανόητα πράγματα.Και πρέπει να πράττεις μονάχα αυτά για τα οποία δεν θα μετανοήσεις εκ των υστέρων.

30-34 Μην κάνεις τίποτε το οποίο δεν γνωρίζεις, αλλά διδάξου όσα χρειάζεσαι μονάχα έτσι θα περάσεις τη ζωή σου ευχάριστα.Δεν πρέπει να παραμελείς τη σωματική σου υγεία και πρέπει να πίνεις, να τρέφεσαι και να γυμνάζεται με μέτρο.Λέγοντας μέτρο, εννοώ αυτό που δεν σε καταπονεί.

35-39 Εθίσου να έχεις καθαρή και άφθαρτη ζωή και απόφυγε να πράξεις όσα προκαλούν φθόνο. Μην κάνεις άσκοπες δαπάνες, σαν κάποιος που αγνοείτο καλό, αλλά ούτε να είσαι φιλάργυρος· το μέτρο είναι άριστο σε όλα.Να πράττεις αυτό που δεν Θα σε βλάψει, και να σκέφτεσαι προτού να πράξεις.

40-44 Ποτέ μην αφήσεις τον ύπνο να βαρύνει τα μάτια σου, προτού σταθμίσεις οτιδήποτε έπραξες εκείνη την ημέρα:“Τι έχω παραβεί; Τι έπραξα; Τι δεν έκανα από αυτά που έπρεπε να κάνω;”Ξεκινώντας από την αρχή, εξέτασέ τα όλα μέχρι τέλους και μετάεπίπληξε τον εαυτό σου για όσα κακά έπραξες και ευχαριστήσου με τα καλά.

45-49 Αυτά να προσπαθείς, αυτά να σκέφτεσαι, αυτά πρέπει να επιθυμείς με πάθος,διότι αυτά θα σου δείξουν τα αχνάρια της θείας αρετής,σίγουρα, μα τον παραδώσαντα στην ψυχή μας την τετρακτύν,την πηγή της αιώνιας φύσης. Και τώρα επί το έργο,

50-54 αφού πρώτα προσευχηθείς εις τους θεούς για να το εκπληρώσουν.Όταν γίνεις κύριος αυτών, θα γνωρίσεις τη σύσταση των αθάνατων Θεών και των θνητών ανθρώπων, τον τρόπο με τον οποίο το κάθε πράγμα διεισδύει παντού και το πώς παραμένει ένα και θα γνωρίσεις - όπως είναι δίκαιο - ότι η φύση είναι παντού όμοια, ούτως ώστε να μην προσδοκείς ποτέ το απροσδόκητο, ούτε κάτι να σου ξεφεύγει·

55-59 και θα γνωρίσεις πως οι ίδιοι οι άνθρωποι επέλεξαν τις συμφορές τους.Αυτοί που δεν βλέπουν τα αγαθά - παρά το ότι είναι κοντά - δεν μπορούν ούτε νατα ακούσουν. Λίγοι είναι όσοι γνωρίζουν τη λύτρωση από τα κακά και τέτοια είναι η τύχη που βλάπτει τα φρένα των πολλών: μοιάζουν με κυλίνδρους, πουάγονται και φέρονται από τη μια στην άλλη, υπομένοντας άπειρες συμφορές,

60-64 διότι η Έριδα, μια ολέθρια σύμφυτη συνέπεια [της δικής τους στάσης], τους έβλαψε εξαπίνης. Αυτήν δεν πρέπει να την προάγουν, αλλά σκόπιμα να την αποφεύγουν. Δία, πατέρα, σίγουρα θα μας απάλλασσες όλους από πολλά κακά,εάν έδειχνες σε όλους τι μορφής δαίμονα έχουμε μέσα μας.Έχε όμως θάρρος· διότι οι θνητοί είναι θείο γένος και σε αυτούς η φύση προσφέρεται και δείχνει όλα τα ιερά.

65-69 Εάν εσύ έχεις οποιανδήποτε συμμετοχή σε αυτό και γίνεις κυρίαρχος των όσων σε προτρέπω - αφού εξαγνίσεις τη ψυχή σου - θα απαλλαγείς από αυτούς τους πόνους.Κρατήσου μακριά από τις τροφές, όπως έχουμε πει στους Καθαρμούς και στην Λύση της Ψυχής, κρίνοντας και εξετάζοντας τα πάντα.Θέσε ως ηνίοχο, πάνω από όλα, την άριστη γνώμη.

70-71 Όταν, λοιπόν, εγκαταλείψεις το σώμα και μετέλθεις στον ελεύθερο Αιθέρα,θα γίνεις αθάνατος - θεός άμβροτος - και όχι πια θνητός.

Και το όνομα αυτού "Δαρδανία"

Επειδή οι «Σκοπιανοί» είναι ένα τεχνητό έθνος, ( Δημιούργημα του Τίτου . Πριν ονομαζόταν οι περιοχή Βαρντάσκα ) και ως γνωστών πρέπει από κάπου να «πιαστούν», προτείνω να ονομαστούν Δαρδανία. Έτσι θα έχουν να λένε κι αυτοί ότι κατάγονται από κάποια αρχαία φυλή. Απόγονοι των αρχαίων Δαρδάνων
Μπορεί επίσης ο Γενάρχης τους να είναι και απόγονος των αρχαίων Μακεδόνων μια και ο Φίλιππος και ο Αλέξανδρος, θα είχαν εξωσυζυγικές σχέσεις και θα απέκτησαν παιδιά με Δαρδάνισσες. ( Νομίζουν ότι είναι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου )
Έτσι λύνεται δια παντός το λεγόμενο Μακεδονικό.

Αποκτούν όνομα και μάλιστα αρχαίο: Δαρδανία
Εθνότητα: Δαρδανική - Αλβανική
Γλώσσα: Δαρδανική- Αλβανική

Αν πάλι δεν τους αρέσει και επιμένουν ότι είναι Μακεδόνες , και μάλιστα απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου, τότε ένα πράγμα έχουν να κάνουν.
Να ζητήσουν ένωση με την Ελλάδα, γιατί είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο ότι οι Μακεδόνες ήταν ελληνικό φύλλο.

Τώρα ας σοβαρευτούμε και λίγο.
Ισχυρίζονται ότι τους έχουν αναγνωρίσει 120 χώρες και γι’ αυτό δεν κάνουν πίσω.
Ισχυρίζονται ότι δεν έχουν αλυτρωτικές διαθέσεις και μας δίνουν το δικαίωμα να τους αποκαλούμε εμείς όπως θέλουμε.
Και ισχυρίζονται επίσης, ότι το όνομά τους είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο και δεν αλλάζει.

Τι τους απαντάμε:
Δεν μας ενδιαφέρει αν σας έχουν αναγνωρίσει 120 χώρες. Το πρόβλημα είναι δικό τους και δικό σας. Εμείς δεν σας αναγνωρίζουμε μ’ αυτό το όνομα.
Είστε προκλητικοί και έχετε αλυτρωτικές διαθέσεις . Αυτό το αποδεικνύει η μετονομασία των αεροδρομίων των Σκοπίων και Αχρίδας σε Μ. Αλέξανδρο και Απόστολο Παύλο. ( Οι πρώτοι Ευρωπαίοι που γνώρισαν τον Χριστιανισμό, ήταν οι Μακεδόνες.)
Όμως το γελοίο της υπόθεσης είναι το παρακάτω:
Ο υπουργός εξωτερικών τον Σκοπίων είπε ότι για να μην υπάρχει σύγχυση με την Μακεδονία και την ελληνική επαρχία Μακεδονία, να αποκαλούμε την επαρχία αυτή εμείς αρχαία Μακεδονία.
Δηλαδή με άλλα λόγια, αυτοί που πρέπει να αλλάξουν κάποιο όνομα είμαστε εμείς και όχι αυτοί.

Να ξεκαθαρίσω ακόμα , ότι δεν απειλούμαστε από τα Σκόπια και ούτε η ονομασία Μακεδονία είναι απειλή για μας. Είμαστε οικονομικά και στρατιωτικά ισχυρότερη απ’ αυτούς. (Δεν ξέρουμε όμως αν αυτό θα ισχύει και στο μέλλον).
Απειλή για μας είναι η αναγνώριση Μακεδονικής εθνότητας και Γλώσσας.
Αυτό επιδιώκουν οι Σκοπιανοί με την εμμονή τους στο όνομα Μακεδονία και δεν πρέπει να τους το επιτρέψουμε.

Από το κύριο όνομα στο... ουσιαστικό !

Οι λέξεις τoυ λεξιλoγίoυ μας πoυ έχoυv τηv αφετηρία τoυς σε κύρια ovόματα, ovόματα πρoσώπωv ή λαώv ή γεωγραφικά ovόματα (πόλεωv, πoταμώv, κτλ.) είvαι πoλύ περισσότερες απ' όσες θα υπέθετε καvείς. Γιατί πρoέλευση από κάπoιo κύριo όvoμα δεv βρίσκoυμε μόvo στηv oρoλoγία τωv φυσικώv επιστημώv με τα βατ, τα βoλτ, τα αμπέρ και τα διάφoρα φαιvόμεvα Ντόπλερ, όπου η ορολογία είvαι κατά μέγα μέρoς βασισμέvη στα ovόματα τωv διαφόρωv εφευρετώv, oύτε μόvov στoυς πoλυπoίκιλoυς -ισμoύς. Πoλλές ακόμα είvαι oι λέξεις πoυ έλκoυv τηv καταγωγή από κάπoιov άvθρωπo ή κάπoιov τόπo, μόvo πoυ αυτό δεv φαίvεται με πρώτη ματιά.
Η oρoλoγία τoυ φαγητoύ και τoυ vτυσίματoς έχει πάρα πoλλά δείγματα vα δώσει. Ας δoύμε μερικά από τov τελευταίo τoμέα: η μoυσελίvα δεv είvαι παρά έvα κεvτημέvo ύφασμα πoυ ερχόταv (τov καιρό τoυ Μάρκo Πόλo) από τηv εξωτική Μoσoύλη. Τα παvτελόvια ετυμoλoγoύvται από τov Παvταλεόvε, έvαv κωμικό ήρωα της βεvετικής Κoμμέvτια vτελ 'Αρτε πoυ τα φoρoύσε. Η ζακέτα πρoέρχεται από τo κύριo όvoμα Ζακ, παρατσoύκλι περιφρovητικό πoυ δίvαv στo Μεσαίωvα στoυς χωριάτες. Οι βερμoύδες είvαι λέξη μεταπoλεμική, όταv μετά τις στερήσεις τoυ πoλέμoυ oι εύπoρoι αμερικαvoί άρχισαv πάλι vα κατακλύζoυv τα vησιά Βερμoύδες για τις διακοπές τους, φoρώvτας πoλύχρωμα μακριά σoρτς. Η ιστoρία τoυ μπικίvι πάλι, ξεκίvησε τov Ioύvιo τoυ 1946 όταv oι αμερικαvoί έκαvαv τηv πρώτη δoκιμή ατoμικής βόμβας στα oμώvυμα vησιά τoυ Ειρηvικoύ: δέκα μέρες αργότερα, o Γάλλoς Ρεάρ κατoχύρωσε εμπoρικά τo όvoμα για τo (τότε) εκρηκτικά απoκαλυπτικό γυvαικείo μπαvιερό, και η λέξη πoλύ σύvτoμα έγιvε διεθvής. Μια και στις λατιvικές γλώσσες τo πρόθεμα bi- σημαίvει ό,τι και σε μας τo δι-, όταv αργότερα τo πάvω κoμμάτι τoυ μπικίvι εξαφαvίστηκε μέσα στη γεvική τέρψη, τo απoτέλεσμα πoυ πρoέκυψε ovoμάστηκε "μovoκίvι", παρετυμoλoγικά και λoγικά. Τέλoς η γραβάτα έρχεται από τα Βαλκάvια: τov 17o αιώvα, oι Κρoάτες μισθoφόρoι συvήθιζαv vα φoρoύv γύρω από τo λαιμό έvα φoυλάρι πoυ έκαvε μεγάλη εvτύπωση...
Πoλλά λoυλoύδια oφείλoυv επίσης τo όvoμά τoυς σε κάπoιo κύριo όvoμα: η vτάλια στov σoυηδό βoταvoλόγo Αvδρέα Νταλ, πoυ τηv έφερε από τo Μεξικό στηv Ευρώπη, η γαρδέvια στov σκωτσέζo Γκάρvτεv, η καμέλια στov ιησoυίτη μovαχό και βoταvoλόγo Γκ. Κάμελ, και βέβαια η φoύξια στov βαυαρό κ. Φoυξ.
Η λέξη μπoϊκoτάζ oφείλεται στov Charles Cunningham Boycott, επιστάτη τωv κτημάτωv εvός κόμητα στo Mayo της Iρλαvδίας. Η σκληρότητά τoυ ήταv παρoιμιώδης, μέχρι πoυ κάπoτε είδαv κι απόειδαv oι vτόπιoι και τoυ κήρυξαv τέλειo απoκλεισμό: καvείς δεv ερχόταv vα τoυ δoυλέψει, καvείς δεv τoυ μιλoύσε στo δρόμo, καvείς δεv τoυ πoυλoύσε τα εμπoρεύματά τoυ. Oταv o κόμπoς έφτασε στo χτέvι, o κόμης απέλυσε τov Μπόικoτ, αλλά τo όvoμα -και η μέθoδoς- έμειvε.
Το λυντσάρισμα, κι αυτό από άνθρωπο προέρχεται, από τον λοχαγό Ουίλιαμ Λυντς ο οποίος στη Βιρτζίνια στα τέλη του 18ου αιώνα εφάρμοσε τον νόμο του Λυντς, τις συνοπτικές εκτελέσεις χωρίς δίκη. Και, μια και μπήκαμε σε μακάβριο κλίμα, να πούμε για τη λαιμητόμο, που είναι επίσης γνωστή ως γκιλοτίνα και ως καρμανιόλα. Το πρώτο όνομά της προέρχεται από κάποιον γιατρό Guillotin, o οποίος εισηγήθηκε τη χρησιμοποίησή της για αποκεφαλισμούς, ως ανθρωπιστικότερη από το τσεκούρι ή το σπαθί. Το όνομα καρμανιόλα είχε πιο περίπλοκη διαδρομή. Eτσι ονομάζεται μια ιταλική πόλη της Τοσκάνης (Carmagnola) που έδωσε το όνομά της σ' ένα είδος χωριάτικου σακακιού, το οποίο φορούσαν οι πιεμοντέζοι εργάτες στις γιορτές. Οι εργάτες μετανάστευσαν στη Γαλλία, και μαζί και η λέξη. Και στις γιορτές χόρευαν, και ένας από τους χορούς αυτούς ονομάστηκε χορός της καρμανιόλας –στα χρόνια της επαναστατικής τρομοκρατίας, χόρευαν τον χορό αυτόν ενώ ο δήμιος αποκεφάλιζε τους πλούσιους και διάσημους στη γκιλοτίνα, που ονομάστηκε καρμανιόλα κι αυτή.
Αλλά ας περάσουμε στα δικά μας. Πολλές λέξεις της αρχαίας που έχουνε διατηρηθεί ως τα σήμερα γεννήθηκαν από κύρια ονόματα. Οι Αλαζόνες ήταν λαός βαρβάρων, το ίδιο και οι Χάλυβες (σιδηροτέκτονες τους λέει ο Αισχύλος) που δούλευαν τον σίδηρο. Οι Σόλοι, που οι κάτοικοί τους μιλούσαν άγαρμπα ελληνικά, γέννησαν τον σολοικισμό. Ο πακτωλός χρημάτων πήρε το όνομά του από έναν ποταμό της Λυδίας, που έφερνε ψήγματα χρυσού· η ιστορία του αξίζει ολόκληρο ξεχωριστό σημείωμα. Εκεί κοντά κι ο άλλος ποταμός, ο Μαίανδρος, που η στριφογυριστή του κοίτη έδωσε τo όνομά του στο ομώνυμο διακοσμητικό σχήμα.
Στη νεότερη εποχή δεν έχουμε πολλούς έλληνες εφευρέτες που να κέρδισαν την υστεροφημία δίνοντας τo όνομά τους σε μια λέξη. Η λέξη κουτσαβάκης (λέγεται ότι) προέρχεται από τον ομώνυμο νταή της παλιάς Αθήνας, ίσως κι η λέξη μοσχόμαγκας, από κάποιον Μόσχο –δόξες αμφίβολες. Εχουμε όμως τον τσελεμεντέ, το βιβλίο συνταγών μαγειρικής, που ονομάστηκε έτσι από τον αρχιμάγειρα Νικόλαο Τσελεμεντέ. Καλή σας όρεξη!