Οι απόκριες έχουν προέλευση Θρακική, και προέρχονται από την λατρεία του Θεού του κρασιού και του κεφιού, αλλα και της ζωής και της αναπαραγωής Διονύσου. Ο Διόνυσος είχε μαζί του τους Σάτυρους και τους Σελινούς, οι οποίοι έβαζαν στα κεφάλια τους στεφάνι από κισσό, φόραγαν μάσκες, και ντύνονταν με δέρματα ζώων. Οι λάτρεις του Διόνυσου ζαλισμένοι από το κρασί του Βάκχου χυδαιολογούσαν, θορυβούσαν, και χόρευαν. (Η κωμωδία και η σάτυρα αναπτύχθηκαν σταδιακά κατά τις Διονυσιακές αυτές τελετές).
Οι Διονυσιακές και Βάκχικες αυτές γιορτές, είχαν σχέση με το τέλος του χειμώνα, και τον ερχομό της άνοιξης, συμβόλιζαν δε την εποχή που η γή "ξυπνά" από την χειμερία νάρκη, και αναγεννάται. Για τους αρχαίους λαούς ο κύκλος αυτός της αναγέννησης της φύσης, είχε σχέση και με τις ανθρώπινες ψυχές και συμβολίζονταν με το φόρεμα της μάσκας.
Οι Θρακικές αυτές τελετές αναμιγνύονται τον 7ο με 6ο π.χ αιώνα, με την Αθηναική γιορτή των Ανθεστηρίων. Οι γιορτές αυτές γίνονταν κατά την ενδέκατη, δωδέκατη και δέκατη τρίτη ημέρα του μηνός Ανθεστηρίωνος του δικού μας δηλαδή Φεβρουαρίου. Η πρώτη ημέρα λεγόταν "Πιθοιγία", η δεύτερη "Χόες" και η τρίτη "Χύτροι". Την πρώτη ημέρα έκαναν σπονδές στον Διόνυσο, με ένα μείγμα κρασιού, με την ευχή το καινούργιο κρασί να είναι αβλαβές. Την δεύτερη ημέρα, πίστευαν ότι άνοιγαν πύλες του Άδη και ότι οι νεκροί ανέβαιναν στον πάνω κόσμο. Η δεύτερη ημέρα χωριζόταν σε δύο μέρη :
• Στον ιερό γάμο του Διονύσου. Στην ιερογαμία τον Διόνυσο αντιπροσώπευε συμβολικά ο άρχοντας βασιλιάς, στεφανωμένος με φύλλα και φορώντας μάσκα
• και στις "Χόες", τους αγώνες οινοποσίας δηλαδή. Ο νικήτής επιβραβευόταν από τον βασιλία με ένα ασκί γεμάτο κρασί, και στεφάνι από πράσινα φύλλα.
Η τρίτη μέρα των Ανθεστηρίων ήταν αφιερωμένη στους νεκρούς. (Κάτι που διασώζεται διαμέσω του Χριστιανισμού - παρόλους τους αφορισμούς - έως σήμερα, μιάς και το πρώτο Σάβατο της Σαρακοστής είναι αφιερωμένο στους νεκρούς και ονομάζεται "ψυχοσάββατο"). Γίνονταν θυσίες και πρόσφεραν την "πανσπερμία" στον ψυχοπομπό και χθόνιο Ερμή, ένα παρασκεύασμα από σπόρους δημητρικών και όσπριων αντίστοιχο με τα σημερινά κόλλυβα. Η πανσπερμία προσφέρονταν στους νεκρούς, που πίστευαν ότι τους επισκέπτονταν για να συμετάσχουν στα γεύματα. Η αναπαράσταση των νεκρών γινόταν φορώντας μάσκες, και χορεύοντας έξαλλα. Η γιορτή τέλειωνε με την φραση:
"φευγάτε ψυχές των νεκρών, τα ανθεστήρια τελείωσαν".
Τον δεύτερο αιώνα μ.χ οι Βάκχικες γιορτές εισήχθησαν στην Ρώμη, ονομάστηκαν "Σατουρνάλια", προς τιμήν του Σατούρνου (του Κρονου δηλαδή) και άρχιζαν στις 17 Δεκεμβρίου. Αρχικά τελούνταν θυσίες στον ναό του Θεού, ακολουθούσε γέυμα και διάφορες λαικές εκδηλώσεις και διασκεδάσεις. Κατά την διάρκεια των γιορτών αυτών υπήρχε πλήρη κατάλυση των κοινωνικών κανόνων, οι δούλοι ελευθερώνονταν, μπορούσαν και διακωμοδούσαν τους αφέντες τους, φόραγαν τα ρούχα τους, κ.λ.π. Απο τούς δούλους εκλέγονταν δια κλήρου ένας βασιλιάς που κυβερνούσε προσωρινα τον παράλογο και ανάποδο κόσμο της αποκριάς, που συμβόλιζε την Χρυσή εποχή του Κρόνου όπου όλοι οι άνθρωποι ήταν ίσοι.
Το έθιμο τελικά εάν και καταπολεμήθηκε από την εκκλησία λόγω της εθνικής καταγωγής του, επικράτησε και μάλιστα επεκτάθηκε η χρονική του διάρκεια στις τρείς εβδομάδες του Τριωδίου. Το Τριώδιο για το Χριστιανικό εορτολολόγιο είναι τρείς εβδομάδες πριν από την μεγάλη Σαρακοστή, η οποία αρχίζει από την Καθαρά Δευτέρα έως την Κυριακή των Βαίων.
"Ασεμνα" αποκριάτικα τραγούδια
Τις μέρες της αποκριάς ακούγονται σε όλα τα μέρη της Ελλάδας παραδοσιακά τραγούδια που υπερβαίνουν το συνηθισμένο μέτρο έκφρασης και άλλοτε με υπονοούμενα, άλλοτε ευθέως μιλάνε για το ωραιότερο δώρο του δημιουργού, το σεξ.
Αρκετά από αυτα είχαν κυκλοφορήσει σε cd περιοδικού, υπό την επιμέλεια της μεγάλης Δομνας Σαμιου , το οποίο έγινε ανάρπαστο και δεν ξανατυπώθηκε, ενώ δεν υπάρχει ουτε στα δισκοπωλεία.
Απολαύστε μερικά "άσεμνα" σεξουαλικά αποκριάτικα τραγούδια και στιχάκια,
για να μπούμε μέσα στο έκλυτο αποκριάτικο κλίμα.
Τα στιχάκια μπορείτε να τα απαγγείλετε στα πάρτυ που θα πάτε μασκαρεμένοι....
"Για βγέστε ρε γειτονισες να δειτε τον καημό μου
σηκώθηκε ο πούτσος μου ,μεχρι τον αφαλό μου..."
"δεν βρεχει - μωρ' δεν βρεχει λιγο ο ουρανος
διψαει το χώμα για νερο
και λειπει μωρε λειπει και ο άντρας μου
και το μουνί μ' για πούτσο"
Από Πελοπόννησο
H ΠΑΠΑΔΙΑ
- Παπά τα συχαρίκια μου
είδα την παπαδιά σου.
-Και που την είδες βρε μικρό,
βρε την ευλογημένη.
-Κει στο χορό που χόρευε,
της κόπη η βρακοζώνα
κι εφάνη το μουνάκι της
κι εφάνη το μουνί της,
άλλοι το λένε λάγιο αρνί
κι άλλοι λαγός κοιμάται.
-Μ' αυτό δεν είναι λάγιο αρνί,
ούτε λαγός κοιμάται,
παρά είν' η θήκη του παπά
που βάνει την μπιστόλα.
-Φέρτε να πούμε ψέματα
πέντε σακιά γιομάτα.
Ποιος είδε λύκο με βιολί,
λαγό με πετραχήλια
Ποιος είδε τον ηγούμενο
πέντε ημερών λεχώνα...
Από την Ήπειρο
Ένα μουνί παινεύτηκε σ' Ανατολή και Δύση
πως δεν εβρέθει πούτσαρος να πάει να το γαμήσει
κι ο πούτσος μου που τ' άκουσε πολύ του κακοφάνει
βάζει τ' αρχίδια του φτερά και τρέχει και το φτάνει
-Βρε συ βρε συ παλιόμουνο τι έχεις και παινιέσαι
στον κόσμο που γεννήθηκες πρέπει για να γαμιέσαι.
Σαράντα μνιά μι κύκλουσαν( Κοζανίτικο )
Σαράντα μνιά μπρέ, μπρέ, μπρέ,
σαράντα μνιά μι κύκλουσαν, (δις)
σαράντα μνιά μι κύκλουσαν
τουν πούτσου να μι φάνι (δις)
Κι ου πούτσους μου μπρέ, μπρέ, μπρέ,
κι ου πούτσους μου καμαρουτός (δις)
κι ου πούτσους μου καμαρουτός
τ' αρχίδια μ' αρουτάει: (δις)
Τι λέτι ισείς μπρέ, μπρέ, μπρέ,
τι λέτι ισείς, αρχίδια μου; (δις)
τι λέτι ισείς, αρχίδια μου,
μπουρώ να τα γαμήσου; (δις)
Να τα γαμή- μπρέ, μπρέ, μπρέ,
να τα γάμήσεις πούτσκαρι (δις)
να τα γάμήσεις πούτσκαρι
κι μείς τα σι βουηθούμι (δις)
Μούνκι ν' αφή- μπρέ, μπρέ, μπρέ,
μούνκι ν' αφήσεις κι για μας (δις)
Μούνκι ν' αφήσεις κι για μας
να μπούμι λίγου μέσα (δις)
Aπού κατ' τα κιραμίδια
κρέμουντι τα δυό τ' αρχίδια
πάει κι ου πούτσκαρος να ιδεί
τουν ζαμπάκουσαν μαλλί.
Mωρη συ που πας σιαπάν
θα τουν φτιάξου κάτσι ουπάν
μωρέ συ μι του σπαλέτου
κάτσι ουπάν και συναζέτου
μωρη συ μι του σιγκούνι
θέλεις πούτσου μι κουδούνι
Πετεινός μες την αυλή
που λαλάει τη χαραή
και ξυπνάει ένα μνί
κι όποια απόψι δεν γαμθεί
ούτι Πάσχα θα χαρεί.
Για τη συνέχεια ένα εντελώς "σεμνό" τραγούδι των ημερών που προκαλεί λανθασμένες ηχητικές εντυπώσεις...δεν ξέρω αν ο γραπτός λόγος μπορεί να το αποδώσει σωστά. Το τραγουδούν με αντιφώνηση για να βάζουν τα πράγματα στην θέση τους.
Να μουνύ μωρέ να μουνύ νάμουν νύχτα στο γυαλό
ναναψωλύ μωρέ ναναψωλύ ν' ανάψω λύχνο για να δω.
ΘειάμουΝι μωρέ θειάμουΝι θειά μου Νικολάκενα
Θειά μου Νικολάκενα να φυλάς τα λάχανα.
Πουτσανά μωρέ πουτσανά που τς ανάβουν τις φωτιές
Που τς ανάβουν τις φωτιές και πηδάνε οι μικρές.
Στου αρχιδιά μωρέ στου αρχιδιά στου αρχιδιάκου την αυλή
στου αρχιδιάκου την αυλή μαζευτήκανε πολλοί.
Γάμωρέ γάμοςέ γάμος εγινότανε
κάποιος παντρευότανε!
Oυ παπούς ου Pαγκαβέλας
Ου παπούς, άκσιτι, ου παπούς ου Ραγκαβέλας (δις)
Ου παπούς ου Ραγκαβέλας είχιν μνιά κουτσή γουμάρα (δις)
Τ'ν είχιν πού-, άκσιτι, τ'ν είχιν πούτσις φουρτουμένη(δις)
Τ'ν είχιν πούτσις φουρτουμένη, ήτανι κι αγκαστρουμένη (δις)
Τ' σιργιανού-, άκσιτι, τ' σιργιανούσιν στα χουργιά (δις)
Τ' σιργιανούσιν στα χουργιά Σπούρτα, Βάντσις, Κιρασιά (δις)
Σπούρτα, Βά-, άκσιτι, Σπούρτα, Βάντσις, Κιρασιά (δις)
Σπούρτα, Βάντσις, Κιρασιά πάρτι πούτσις, φέρτι μνιά (δις)
Πήραν νιές, άκσιτι, πήραν νιές κι πάντριμένις (δις)
Πήραν νιές κι πάντριμένις, χήρις κι αρραβουνιασμένις (δις)
Κι μνιά κορη, άκσιτι, κι μνιά κορη πινιμένι (δις)
Κι μνιά κορη πινιμένι δεν ιπρόφτασιν να πάρι (δις)
Παίρνει, τ'νά-, άκσιτι, παίρνει, τ'νάζει τα τσιουβάλια (δις)
Παίρνει, τ'νάζει τα τσιουβάλια πέφτι μνιά μι δυό κιφάλια (δις)
Τράβα η μνιά, άκσιτι, τράβα η μνιά κι τράβα η άλλη (δις)
Τράβα η μνιά κι τράβα η άλλη κι της κόψαν του κιφάλι (δις)
Ένα, μωρέ, ένα μουνί στην κερασιά,
ένα μουνί στην κερασιά κι ο πούτσος αποκάτω
πέντε μετάνοιες έκανε: "Μουνί, κατέβα κάτω".
"Δεν κατεβαίνω, πούτσκαρε, γιατί 'σαι κορδωμένος,
μπαίνεις πολύ πολύ βαθιά και βγαίνεις μαραμένος"
Καλές Αποκριές σε όλους!
Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009
Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009
Καλίνκα - kalinka
Ποιος μπορεί να μην γυρίσει το κεφάλι του και να κοιτάξει όταν ξαφνικά ακούσει το γνωστό ρώσικο τραγούδι "καλινκα" ;
Στη Ρωσσία επειδή οι αποστάσεις ανάμεσα στα χωριά ειναι τεράστιες οι ταξιδεύοντες (με τα πόδια εννοείται) από το ένα στο άλλο,φτιάξαν τραγούδια μακρόσυρτα για να μη χρειάζεται να τραγουδούν παραπάνω απο πέντε-έξι στο δρόμο,ώσπου να φτάσουν.
Ένα τέτοιο μακρόσυρτο τραγούδι(και το πιο γνωστό) ειναι το Kalinka.
Απολαύστε το σε τρεις διαφορετικές εκτελέσεις.
Από το ρώσικο στρατό, από την Μ. Ζορμπαλά και από τις TATU.
Στη Ρωσσία επειδή οι αποστάσεις ανάμεσα στα χωριά ειναι τεράστιες οι ταξιδεύοντες (με τα πόδια εννοείται) από το ένα στο άλλο,φτιάξαν τραγούδια μακρόσυρτα για να μη χρειάζεται να τραγουδούν παραπάνω απο πέντε-έξι στο δρόμο,ώσπου να φτάσουν.
Ένα τέτοιο μακρόσυρτο τραγούδι(και το πιο γνωστό) ειναι το Kalinka.
Απολαύστε το σε τρεις διαφορετικές εκτελέσεις.
Από το ρώσικο στρατό, από την Μ. Ζορμπαλά και από τις TATU.
Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009
Φόβος ή Οκνηρία;
Atalanty84
Δεν έχω αμφιβολία για την απάντηση: Είναι ο φόβος.
Αλήθεια,και τι δεν έχει ειπωθεί για αυτό το δηλητηριώδες συναίσθημα/ένστικτο,αυτό το παράσιτο στο μυαλό όλων μας,αυτόν τον πατέρα όλων των δεινών που έχει μέχρι σήμερα αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα...Κι όμως,δεν έχουν κατανοήσει πολλοί τις καταστροφικές άμεσες κι έμμεσες συνέπειές του.
Το πλέον αντιφατικό(=χωρίς αυτόν,και πιο συγκεκριμένα χωρίς το απολύτως αναγκαίο παρεμφερές ένστικτο της αυτοσυντήρησης,δεν θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε ούτε μερικές ώρες...)συναίσθημα συνεχίζει να γεννάει και να διατηρεί αμείωτα όλα τα αρνητικά γύρω μας:το μίσος,τον θυμό,την ζήλια,τον εγωϊσμό(και κάθε Εγώ),τον εθνικισμό,την μισαλλοδοξία,την ξενοφοβία,τους κάθε λογής φασισμούς/ολοκληρωτισμούς αυτού του κόσμου,ακόμη και τον ίδιο τον πόλεμο...Και οι περισσότερες θρησκείες είναι γνήσια τέκνα του φόβου για το άγνωστο.
Το εύλογο ερώτημά μου είναι:γιατί εξακολουθεί να υφίσταται ο Φόβος μέσα μας;Τι εξυπηρετεί,αυτός και οι πιο ακραίες συναφείς του εξάρσεις ,ο τρόμος κι ο πανικός(οι δολοφόνοι της λογικής,του ίδιου του μυαλού);Ποια είναι η χρησιμότητά του στην ψυχοσύνθεσή μας κι εντέλει στην γενικότερη εξελικτική πορεία μας,πέρα από το απαραίτητο σκέλος της αυτοσυντήρησης;Μήπως λειτουργεί απλώς σαν ένα εξελικτικό φρένο που μας εμποδίζει από το να επιτύχουμε το απαραίτητο πνευματικό κι εξελικτικό άλμα προς τα μπρος;Τι/ποιος μας εμποδίζει από το να απαλλαγούμε απ'αυτόν ΣΗΜΕΡΑ;Προσωπικά πιστεύω πως πρόκειται για ένα πρωτόγονο συναίσθημα που μας στραγγίζει κυριολεκτικά το μυαλό το οποίο μόνο όταν καταφέρουμε να παραμερίσουμε θα προχωρήσουμε πραγματικά μπροστά.Είναι αυταπόδεικτο από το γεγονός πως όσο υποχωρεί ο φόβος,ενισχύονται η δύναμη,η ζωτικότητα,η αυτοπεποίθηση,η ενέργεια,η ίδια η ζωή... :-)
Δε φοβούμαι τίποτε ,δεν ελπίζω τίποτε, είμαι λεύτερος, είναι η φράση που έχω παραγγείλει να χαράξουν πάνω στον τάφο μου. Να νικήσω την illusion και την ελπίδα ,χωρίς να με κυριέψει τρόμος, τούτο στάθηκε τα τελευταία χρόνια ,όλη η προσπάθεια της ζωής μου.Να κοιτάζω κατάματα την άβυσσο,χωρίς να βάνω τα κλάμματα,χωρίς να την προκαλώ ή να τη φοβερίζω, μα ήσυχα ,γαλήνια,διατηρώντας την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.Να βλέπω την άβυσσο και να δουλεύω σαν να ήμουν αθάνατος
(Ν.Καζαντζάκης).
Η γνώση είναι το προζύμι της μεταμόρφωσης.
Η απώθηση της γνώσης κυοφορεί την απόγνωση.
Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009
Το μέλλον του λαού
Ο πατέρας, της γενιάς του Πολυτεχνείου, κάθεται στο σαλόνι του σπιτιού του μαζί με τον 10χρονο γιο του και το νεώτερο βλαστάρι της οικογένειας, ένα μωρό 1 έτους. Κάποια στιγμή αποφασίζει να εξηγήσει στον "μεγάλο" τι σημαίνουν όλα όσα ακούγονται για τις κοινωνικές τάξεις, την αντιπαλότητά τους και τον ρόλο της εξουσίας στη ζωή μας.
- "Κοίτα παιδί μου", του λέει, "η κοινωνία είναι όπως η οικογένεια. Στην δική μας οικογένεια για παράδειγμα, εγώ είμαι το κεφάλαιο. Αυτός δηλαδή που κερδίζει και φέρνει τα χρήματα. Η μητέρα σου είναι η κυβέρνηση, αυτή αποφασίζει που και πώς θα τα ξοδέψουμε. Η υπηρέτρια είναι η εργατική τάξη. Εσύ παιδί μου είσαι ο λαός".
- "Το μωρό πατέρα τι είναι", ρωτάει ο γιος, "ο λαουτζίκος";
- "Όχι παιδί μου, το μωρό είναι το μέλλον του λαού", απαντάει ο πατέρας.
Η ώρα έχει περάσει και πάνε όλοι για ύπνο. Κάποια στιγμή, αργά τα μεσάνυχτα, το μωρό τα έχει "κάνει" και κλαίει με λυγμούς. Κανένας δεν σηκώνεται να το ησυχάσει. Ο γιος, σηκώνεται, χτυπάει την πόρτα της κρεβατοκάμαρας των γονέων του. Τίποτα! Μισανοίγει την πόρτα και βλέπει την μητέρα του να κοιμάται ατάραχη φορώντας ωτοασπίδες. Ο πατέρας πουθενά. Πηγαίνει προς την κουζίνα και από την μισάνοιχτη πόρτα βλέπει τον πατέρα του να "πηδάει" την υπηρέτρια. Φεύγει αθόρυβα και από εκεί πλήρως απογοητευμένος και επιστρέφει στο δωμάτιό του. Το πρωί, αναφέρει στον πατέρα του το βραδινό περιστατικό με το κλάμα του μωρού.
- "Να σου εξηγήσω γιε μου", λέει ο πατέρας.
- "Άσε, άσε πατέρα κατάλαβα", του απαντάει ο γιος. "Το κεφάλαιο "πηδάει" την εργατική τάξη, η κυβέρνηση κοιμάται του καλού καιρού, ο λαός φωνάζει, αλλά δεν τον ακούει κανείς και το μέλλον του λαού παραμένει σκατωμένο !!!
- "Κοίτα παιδί μου", του λέει, "η κοινωνία είναι όπως η οικογένεια. Στην δική μας οικογένεια για παράδειγμα, εγώ είμαι το κεφάλαιο. Αυτός δηλαδή που κερδίζει και φέρνει τα χρήματα. Η μητέρα σου είναι η κυβέρνηση, αυτή αποφασίζει που και πώς θα τα ξοδέψουμε. Η υπηρέτρια είναι η εργατική τάξη. Εσύ παιδί μου είσαι ο λαός".
- "Το μωρό πατέρα τι είναι", ρωτάει ο γιος, "ο λαουτζίκος";
- "Όχι παιδί μου, το μωρό είναι το μέλλον του λαού", απαντάει ο πατέρας.
Η ώρα έχει περάσει και πάνε όλοι για ύπνο. Κάποια στιγμή, αργά τα μεσάνυχτα, το μωρό τα έχει "κάνει" και κλαίει με λυγμούς. Κανένας δεν σηκώνεται να το ησυχάσει. Ο γιος, σηκώνεται, χτυπάει την πόρτα της κρεβατοκάμαρας των γονέων του. Τίποτα! Μισανοίγει την πόρτα και βλέπει την μητέρα του να κοιμάται ατάραχη φορώντας ωτοασπίδες. Ο πατέρας πουθενά. Πηγαίνει προς την κουζίνα και από την μισάνοιχτη πόρτα βλέπει τον πατέρα του να "πηδάει" την υπηρέτρια. Φεύγει αθόρυβα και από εκεί πλήρως απογοητευμένος και επιστρέφει στο δωμάτιό του. Το πρωί, αναφέρει στον πατέρα του το βραδινό περιστατικό με το κλάμα του μωρού.
- "Να σου εξηγήσω γιε μου", λέει ο πατέρας.
- "Άσε, άσε πατέρα κατάλαβα", του απαντάει ο γιος. "Το κεφάλαιο "πηδάει" την εργατική τάξη, η κυβέρνηση κοιμάται του καλού καιρού, ο λαός φωνάζει, αλλά δεν τον ακούει κανείς και το μέλλον του λαού παραμένει σκατωμένο !!!
Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009
Πράγματα που δεν αγοράζονται μόνο με χρήμα
Με το χρήμα σου μπορείς να αποκτήσεις κρεβάτι, όχι όμως και τον ύπνο
Βιβλία, όχι όμως και τη νοημοσύνη
Καλά φαγητά, όχι όμως και την όρεξη
Στολίδια, όχι όμως και την ομορφιά
Ένα σπίτι, όχι όμως και την εστία
Την πολυτέλεια, όχι όμως τη μόρφωση
Τις διασκεδάσεις, όχι όμως και την ευτυχία
Συντρόφους, όχι όμως και φίλους
Την κολακεία, όχι όμως και το σεβασμό
Ναι, αγοράζει κανείς πολλά πράγματα με το χρήμα
Αλλά εσύ, φρόντισε να βρεις καλύτερα τα πράγματα που δεν αγοράζονται μόνο με χρήμα.
Βιβλία, όχι όμως και τη νοημοσύνη
Καλά φαγητά, όχι όμως και την όρεξη
Στολίδια, όχι όμως και την ομορφιά
Ένα σπίτι, όχι όμως και την εστία
Την πολυτέλεια, όχι όμως τη μόρφωση
Τις διασκεδάσεις, όχι όμως και την ευτυχία
Συντρόφους, όχι όμως και φίλους
Την κολακεία, όχι όμως και το σεβασμό
Ναι, αγοράζει κανείς πολλά πράγματα με το χρήμα
Αλλά εσύ, φρόντισε να βρεις καλύτερα τα πράγματα που δεν αγοράζονται μόνο με χρήμα.
Ο Ιστορικός Ουεμπστερ Ταρπλεϊ μιλά για τον Ομπάμα
Όλα είναι "παιχνίδια" οικονομικών κυρίως συμφερόντων.
Ο καθηγητής Ουεμπστερ Ταρπλεϊ, που είναι πολύ καλός γνώστης των στρατηγικών που ακολούθησαν οι Υπερδυνάμεις σε όλες τις εποχές της ανθρώπινης Ιστορίας δίνει συγκεκριμένα και ξεκάθαρα στοιχεία.
Τα δύο ντοκιμαντέρ που ακολουθούν προσπαθούν να προσεγγίσουν και να δώσουν απαντήσεις στις απορίες όλων μας .
Ο καθηγητής Ουεμπστερ Ταρπλεϊ, που είναι πολύ καλός γνώστης των στρατηγικών που ακολούθησαν οι Υπερδυνάμεις σε όλες τις εποχές της ανθρώπινης Ιστορίας δίνει συγκεκριμένα και ξεκάθαρα στοιχεία.
Τα δύο ντοκιμαντέρ που ακολουθούν προσπαθούν να προσεγγίσουν και να δώσουν απαντήσεις στις απορίες όλων μας .
Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009
Aκρόπολη
Ο ΑΛΗΘΕΣΤΕΡΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΕΧΕΙ ΔΟΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ ΣΤΟΝ "ΚΡΑΤΥΛΟ". ΕΚΕΙ ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ Η ΛΕΞΗ ΠΑΡΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΕΡΗΤΙΚΟ "Α" ΚΑΙ ΤΗΝ ΛΗΘΗ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΗ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΛΗΘΗ. Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΦΡΟΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ, ΟΤΙ ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΥΠΟΚΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΦΘΟΡΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩΧΡΟΝΙΚΟ, ΕΧΕΙ ΜΕΘΕΞΗ ΜΕ ΤΟ ΘΕΙΟ. ΕΤΣΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΘΕΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ.
ΘΕΟΣ ΑΛΛΩΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΗΜΑΙΝΕ ΤΟ ΘΕΕΙΝ Ή ΤΡΕΧΕΙΝ. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΛΟΓΙΣΤΙΚΟ Ή ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΟ ΤΡΕΞΙΜΟ. Η ΘΕΑ ΕΞΑΛΛΟΥ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, Η ΑΘΗΝΑ, ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΝΟΙΓΕΙ Ο ΗΦΑΙΣΤΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΛΕΚΥ. Η ΠΥΡΑΚΤΩΣΗ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ Η ΠΡΟΚΑΛΟΥΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟ Ή ΣΤΟΧΑΣΜΟ ΓΕΝΝΑ, ΑΝΩΘΕΝ, ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ. ΑΥΤΗ Η ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΕΙΚΟΝΟΠΛΑΣΙΑ ΑΝΑΠΑΡΙΣΤΑΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΑΕΤΩΜΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ ΜΑΣ.
ΑΥΤΗ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ Ή ΑΘΗΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΑΡΘΕΝΙΚΗ ΓΕΝΝΗΣΗ. ΕΤΣΙ ΠΡΙΝ ΑΠ΄ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΥΠΕΔΕΙΞΑΝ ΟΤΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΒΙΩΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΗ ΤΟΥ, ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΘΕΝΟΓΕΝΝΗΣΕΙ.
ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΔΗΛΑΔΗ Η ΕΚΜΑΙΕΥΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΙΚΗΣ ΑΝΩ ΓΕΝΝΕΣΕΩΣ ΤΗΣ. ΓΙ΄ΑΥΤΟ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΙΝ ΑΠ΄ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΕΚΤΙΣΑΝ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ.
ΟΝΟΜΑΣΑΝ "ΠΑΡΘΕΝΙΟΝ" ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΟΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΚΑΔΙΑ. ΕΔΩΣΑΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ "ΠΑΡΘΕΝΟΥ" Σ΄ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΖΩΔΙΑ. ΕΠΟΝΟΜΑΣΑΝ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΣΜΗΝΟΣ ΑΠΟ 300.000 ΗΛΙΟΥΣ "ΓΑΛΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ" ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΕΣΑΝ ΜΙΑ ΛΑΜΠΡΗ ΘΕΑ ΤΟΥΣ, ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΠΑΡΘΕΝΟ.
ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΚΑΛΑ, ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΒΙΩΝΑΝ, ΤΗΝ ΠΑΡΘΕΝΙΚΗ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΝΑ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥΣ. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΣΥΛΛΗΦΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΠΥΡΑΚΤΩΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΔΗΛΩΘΕΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΕΤΥΠΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ.
ΕΙΔΑΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΝΑ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΣΑΡΚΑ ΚΑΙ ΟΣΤΑ, ΒΓΑΛΜΕΝΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΟΦΥΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΡΑ, ΕΝΔΕΔΥΜΕΝΗ ΤΟ ΠΑΜΦΩΤΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ.
ΓΙ΄ΑΥΤΟΥΣ ΛΟΙΠΟΝ ΗΤΑΝ ΜΕΓΙΣΤΗ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ ΝΑ ΟΡΑΣ ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΙΑ Ν' ΑΔΥΝΑΤΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ.
ellhngreek's Channel
Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009
Γεννήθηκα
Φοβερό κομμάτι! Σίγουρα από τα καλύτερα ζεϊμπέκικα.
Και πες πως το πιοτό δε σου κάνει τίποτα..
Και πες πως θες να χορέψεις..
Και πες ακομη πως δε ξέρεις τα βήματα μωρέ..
Ποιος διάολος δε θα αφήσει αυτή τη φωνή να σου ορίσει τα βήματα?
Γεννήθηκα στο βλέφαρο του κεραυνού,
σβήνω κυλώντας στα νερά.
Ανέβηκα στην κορυφή της συννεφιάς
σαλτάροντας με τις τριχιές
του λιβανιού,
πήρα το δρόμο της σποράς.
Κοιμήθηκα στο προσκεφάλι
του σπαθιού,
είχα τον ύπνο του λαγού.
Αγνάντευα την πυρκαγιά
της θεμωνιάς
αμίλητος την ώρα της συγκομιδής,
πήρα ταγάρι ζητιανιάς.
Αντάμωσα τον χάρο της ξερολιθιάς,
το άλογο στ' αλώνι να ψυχομαχεί,
πήρα ταγάρι ζητιανιάς.
Και πες πως το πιοτό δε σου κάνει τίποτα..
Και πες πως θες να χορέψεις..
Και πες ακομη πως δε ξέρεις τα βήματα μωρέ..
Ποιος διάολος δε θα αφήσει αυτή τη φωνή να σου ορίσει τα βήματα?
Γεννήθηκα στο βλέφαρο του κεραυνού,
σβήνω κυλώντας στα νερά.
Ανέβηκα στην κορυφή της συννεφιάς
σαλτάροντας με τις τριχιές
του λιβανιού,
πήρα το δρόμο της σποράς.
Κοιμήθηκα στο προσκεφάλι
του σπαθιού,
είχα τον ύπνο του λαγού.
Αγνάντευα την πυρκαγιά
της θεμωνιάς
αμίλητος την ώρα της συγκομιδής,
πήρα ταγάρι ζητιανιάς.
Αντάμωσα τον χάρο της ξερολιθιάς,
το άλογο στ' αλώνι να ψυχομαχεί,
πήρα ταγάρι ζητιανιάς.
Αυτή η νύχτα μένει
Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω
Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που 2 ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο
Χάθηκα και γω κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ'άστρα μες στην λασπουργιά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου'γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι
Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που 2 ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο
Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009
Παγκόσμια κυβέρνηση
Δείτε ένα πολύ ενδιαφέρον βίντεο. Είναι αρκετά μεγάλο, 2 ώρες και 20 λεπτά.
http://video.google.com/ ... 1225481207300275539
http://video.google.com/ ... 1225481207300275539
Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009
ΘΕΟΣ ΑΝ ΕΙΝΑΙ
Τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρά μου
λες κι ήρθες σε δικό σου κήπο
κι αν μεγαλώσαν τα φτερά μου
εγώ απ' το πλάι σου δε λείπω
Θεός αν είναι
Χιλιάδες άγγελοι με τ' άσπρα
κλωνάρια λησμονιάς μοιράζουν
κι από το σώμα μου σαν άστρα
παιδιά δικά σου ανάσες βγάζουν
Θεός αν είναι στις φλόγες να καείς
κι απ' το δάκρυ μου φωτιά να πιεις
δεν μπορείς μια ζωή καρδιά να συγχωρείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς
Οι φίλοι μου όλοι εδώ και χρόνια
ζευγάρια γίναν φτιάξαν σπίτια
μονάχα εμένα χάσκει ακόμα
χωρίς μια στέγη ετούτη η αλήθεια
Θεός αν είναι στις φλόγες να καείς
κι απ' το δάκρυ μου φωτιά να πιεις
δεν μπορείς μια ζωή καρδιά να συγχωρείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς
Ederlezi
Εντερλέζι ονομάζεται μια σερβική θρησκευτική γιορτή, που λαμβάνει χώρα στις 23 Απριλίου του Ιουλιανού ημερολογίου ή στις 6 Μαΐου του Γρηγοριανού ημερολογίου. Είναι η γιορτή του Αγίου Γεωργίου, ενός από τους πιο σημαντικούς αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η γιορτή σηματοδοτεί και την αρχή της άνοιξης, ενώ εορτάζεται σε όλη τη σερβική διασπορά, αλλά κυρίως στη Σερβία, το Μαυροβούνιο.
Miltos Pasxalidis
Same amala oro kelena
Oro kelena dive kerena
Sa o Roma
(Amaro dive
Amaro dive, Ederlezi
Ej... ah... )
Sa o Roma, babo, babo
Sa o Roma, o daje
Sa o Roma, babo, babo
Ej, Ederlezi
Sa o Roma, daje
Sa o Roma babo, E bakren cinen.
A me coro, dural besava.
A a daje, amaro dive.
Amaro dive erdelezi.
Ediwado babo, amenge bakro.
Sa o Roma, babo. E bakren cinen.
Eeee...j, Sa o Roma, babo babo, Sa o Roma daje.
Sa o Roma, babo babo, Erdelezi. Erdelezi, Sa o Roma Daje.
Eeee... Sa o Roma, babo babo, Sa o Roma daje. Sa o Roma, babo babo, Eeee...
Erdelezi, Erdelezi.
Sa o Roma Daje
Πρωτοψάλτη
Απ' τους ώμους να
η άνοιξη περνά
γύρω φτερουγίζει
ξεχνάει εμένα.
Μέρα της χαράς
ποια ζωή φοράς
δρόμο δρόμο παίρνεις
χωρίς εμένα.
Τ' ουρανού πουλιά
πάρτε με αγκαλιά
το βουνό γεμίζει
κεριά αναμμένα.
Να κι η Πούλια, ξημερώνει,
το Θεό παρακαλώ
μα το φως που δυναμώνει
δε μου φέρνει, δε μου φέρνει
'κείνον π' αγαπώ.
Τ' όνομά του ανθός
ευωδιάς βυθός
πείτε στα κορίτσια
να μην το λένε
Μέρα σαν κι αυτή
στου Αη Γιωργιού τ' αφτί
που όλα τα τραγούδια
γι' αγάπη κλαίνε.
Miltos Pasxalidis
Same amala oro kelena
Oro kelena dive kerena
Sa o Roma
(Amaro dive
Amaro dive, Ederlezi
Ej... ah... )
Sa o Roma, babo, babo
Sa o Roma, o daje
Sa o Roma, babo, babo
Ej, Ederlezi
Sa o Roma, daje
Sa o Roma babo, E bakren cinen.
A me coro, dural besava.
A a daje, amaro dive.
Amaro dive erdelezi.
Ediwado babo, amenge bakro.
Sa o Roma, babo. E bakren cinen.
Eeee...j, Sa o Roma, babo babo, Sa o Roma daje.
Sa o Roma, babo babo, Erdelezi. Erdelezi, Sa o Roma Daje.
Eeee... Sa o Roma, babo babo, Sa o Roma daje. Sa o Roma, babo babo, Eeee...
Erdelezi, Erdelezi.
Sa o Roma Daje
Πρωτοψάλτη
Απ' τους ώμους να
η άνοιξη περνά
γύρω φτερουγίζει
ξεχνάει εμένα.
Μέρα της χαράς
ποια ζωή φοράς
δρόμο δρόμο παίρνεις
χωρίς εμένα.
Τ' ουρανού πουλιά
πάρτε με αγκαλιά
το βουνό γεμίζει
κεριά αναμμένα.
Να κι η Πούλια, ξημερώνει,
το Θεό παρακαλώ
μα το φως που δυναμώνει
δε μου φέρνει, δε μου φέρνει
'κείνον π' αγαπώ.
Τ' όνομά του ανθός
ευωδιάς βυθός
πείτε στα κορίτσια
να μην το λένε
Μέρα σαν κι αυτή
στου Αη Γιωργιού τ' αφτί
που όλα τα τραγούδια
γι' αγάπη κλαίνε.
Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2009
Nothing Lasts Forever
Nothing lasts forever
No one lives forever
Keep that in mind, and love
Our life is not the same old burden
Our path is not the same long journey
The flower fades and dies
We must pause to weave perfection into music
Keep that in mind, and love
My beloved, in you I find refuge
Love droops towards its sunset
To be drowned in the golden shadows
Love must be called from its play
And love must be born again to be free
Keep that in mind, and love
My beloved, in you I find refuge
Without seeing my love, I cannot sleep
Let us hurry to gather our flowers
Before they are plundered by the passing winds
It quickens our blood and brightens our eyes
To snatch kisses that would vanish
If we delayed
Our life is eager
Our desires are keen
For time rolls by
Keep that in mind, and love
My beloved, in you I find refuge
Beauty is sweet for a short time
And then it is gone
Knowledge is precious
But we will never have time to complete it
All is done and finished
In eternal heaven
But our life here is eternally fresh
Keep that in mind, and love
(Rabindranath Tagore, 1861-1941)
Madredeus, O Pastor
Ai que ningum volta
Ao que j deixou
Ningum larga a grande roda
Ningum sabe onde que andou
Ai que ningum lembra
Nem o que sonhou
E aquele menino canta
A cantiga do pastor
Ao largo ainda arde
A barca da fantasia
E o meu sonho acaba tarde
Deixa a alma de vigia
Ao largo ainda arde
A barca da fantasia
E o meu sonho acaba tarde
Acordar que eu no queria
Ao largo ainda arde
A barca da fantasia
E o meu sonho acaba tarde
Deixa a alma de vigia
Ao largo ainda arde
A barca da fantasia
E o meu sonho acaba tarde
Acordar que eu no queria
Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009
Το "φαινόμενο" Έλληνες.
Οι φονείς των αυτοκρατοριών.
Οι Έλληνες είναι μια μοναδική περίπτωση ανάμεσα στους λαούς. Ως λαός μοιάζουν με ένα φυσικό φαινόμενο, το οποίο έχει φάσεις ύφεσης και έξαρσης. Ένα φαινόμενο, που μοιάζει με τη φωτιά. Με τη φωτιά, που είναι απόλυτα ελεγχόμενη μέσα σε ένα λυχνάρι και απόλυτα ανεξέλεγκτη, όταν αρχίζει και καίει τα πάντα στο διάβα της. Αυτό το φαινόμενο, αν δεν ελεγχθεί από το σύστημα εξουσίας εγκαίρως, μπορεί να το καταστρέψει ολοσχερώς.
Mιλάμε για την ιστορική πορεία του φαινομένου μέχρι τις ημέρες μας. Δεν μιλάμε μόνον για τους αρχαίους Έλληνες, τους οποίους οι υπόλοιποι λαοί τους γνωρίζουν. Μιλάμε και για τους σύγχρονους Έλληνες. Μιλάμε και για την "άγνωστη" ιστορία των σύγχρονων Ελλήνων. Μιλάμε για μια ιστορία "ολέθρου" για τις σύγχρονες αυτοκρατορίες. Για μια ιστορία, που με μεγάλη προσοχή προσπαθούν οι σημερινοί ισχυροί να κρύψουν, γιατί δεν τους συμφέρουν οι αποκαλύψεις. Δεν τους συμφέρουν τα "κακά" πρότυπα.
Ούτε οι ίδιοι οι Έλληνες γνωρίζουν τι ακριβώς έχουν κάνει. Δεν γνωρίζουν ότι η συμμετοχή τους στο σημερινό παγκόσμιο κοινωνικό γίγνεσθαι ήταν καθοριστική. Συμμετοχή απολύτως δυσανάλογη του μεγέθους της Ελλάδας. Συμμετοχή μεγαλύτερη από κράτη-γίγαντες, όπως η Γαλλία, η Γερμανία ή η Ρωσία. Συμμετοχή, που αποτελεί το κρυμμένο "μυστικό" του συστήματος, γιατί, αν αποκαλυφθεί, θα έχουμε ακόμα χειρότερες εξελίξεις. Μόνον στον εικοστό αιώνα οι Έλληνες έχουν νικήσει δύο αυτοκρατορίες και έχουν γίνει η αιτία να καταστραφεί η μεγαλύτερη αυτοκρατορία της σύγχρονης ιστορίας.
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς λέμε. Η μεγαλύτερη αυτοκρατορία του αρχαίου κόσμου ήταν η Περσική. Μια αυτοκρατορία απίστευτης ισχύος σε σχέση μ' αυτούς που πιθανόν να είχε αντιπάλους. Μια αυτοκρατορία, που η οργάνωσή της ήταν αιώνες μπροστά από οτιδήποτε εκείνη τη στιγμή μπορούσε να την ανταγωνιστεί. Η αυτοκρατορία αυτή είχε τη "φαεινή" ιδέα να επιτεθεί στους Έλληνες. Προκλήθηκε από αυτούς και θεώρησε ότι ήταν ασφαλές να ανταποδώσει την πρόκληση. Από τη στιγμή που το έκανε αυτό, ήταν θέμα χρόνου να "πεθάνει". Γιατί; Γιατί συνδέθηκε εχθρικά με ένα "φαινόμενο". Γιατί "προσανατόλισε" το "φαινόμενο" προς τη μεριά της. Έγινε ένα "βουνό" λαχταριστών "ξύλων" για μια "φωτιά".
Αυτό ακριβώς είναι ο ελληνικός λαός. Μια "φωτιά". Μια αιώνια "φωτιά". Μια "φωτιά" κολλώδης. Μια "φωτιά", που μοιάζει με τα "κριθαράκια" της εμπρηστικής βόμβας Ναπάλμ. "Κολλάει" στο σώμα αυτού που την αγγίζει και δεν ξεκολλάει. Δεν μπορείς ν' απαλλαγείς από αυτήν, παρά μόνον με τον ακρωτηριασμό. Αυτή η μικρή φωτιά σιγοκαίει, μέχρι να κάψει ολόκληρο το σώμα. Αυτό δεν το γνώριζε η περσική αυτοκρατορία και έβαλε χωρίς πολύ σκέψη το "χέρι" της στο ελληνικό "καμίνι".
Η καταδίκη της ήταν δεδομένη, γιατί το "φαινόμενο" έχει μια συγκεκριμένη φύση. Η φύση τού δίνει μόνιμα χαρακτηριστικά και αυτά τα χαρακτηριστικά —όταν υπάρχει εχθρικότητα απέναντι σε ένα άλλο σύστημα— έχουν μια ανάλογη μονιμότητα. Η "υπομονή" δηλαδή του "φαινομένου" είναι τεράστια, γιατί απλά δεν του κοστίζει τίποτε. Η διάθεση "αντεκδίκησης" είναι τεράστια, γιατί απλά η "φύση" του φαινομένου είναι τέτοια. Για όσο διάστημα υπάρχει "φωτιά" που δεν σβήνει, θα πρέπει να την προσέχει αυτός ο οποίος είναι κοντά της, αν δεν είναι "πυρίμαχος". Η "φωτιά" δεν τον περιμένει, αλλά θα τον κάψει την οποιαδήποτε ώρα κάνει το λάθος, σαν να τον περίμενε. Σαν να "ζούσε" επί αιώνες μόνον γι' αυτό.
Αυτό έγινε με την Περσική Αυτοκρατορία. Επιτέθηκε στους Έλληνες και άνοιξε "παρτίδες" μ' αυτούς. Αυτό όμως τους έδωσε έναν "στόχο". Για έναν λαό, που διαπαιδαγωγείται με τα Ομηρικά Έπη, αυτό είναι κίνητρο. Για έναν λαό, που η παιδεία τού θέτει στόχους απίστευτους, αυτό είναι κίνητρο. Κίνητρο επιβίωσης. Ακόμα κι αν οι Έλληνες ως λαός δεν είχαν τον καιρό εκείνον προοπτικές επιβίωσης, η εχθρότητά τους απέναντι στους Πέρσες θα μπορούσε να τους συντηρεί αιώνες. Το "φαινόμενο" δηλαδή είχε ενεργοποιηθεί και απλά ήταν θέμα χρόνου η αντίδρασή του. Κάποιοι με ένα "ξύλο" σκάλισαν μια "φωτιά" και αυτή "κόλλησε" πάνω σ' αυτό. Ήταν θέμα χρόνου αυτή η "φωτιά" να εκμεταλλευτεί το δικό τους "ξύλο" και τη δική τους απερισκεψία.
Οι γενιές περνούσαν και το "φαινόμενο" απλά βρισκόταν σε ύφεση. Όλα φαινόταν ελεγχόμενα, αλλά δεν ήταν. Γιατί; Διότι ήταν θέμα χρόνου στην πρώτη χαλαρή περίοδο του συστήματος το "φαινόμενο" ν' αντιδράσει, σαν να είχε στήσει "ενέδρα". Όταν λοιπόν εμφανίστηκε ο Αλέξανδρος, τα πράγματα έγιναν επικίνδυνα για τους Πέρσες. Όταν υπάρχει κοινή παιδεία, το όραμα του ενός εύκολα γίνεται όραμα του λαού. Αυτό όμως, όταν υπάρχει "προσανατολισμός", είναι επικίνδυνο. Οι Πέρσες ούτε κατάλαβαν τι έγινε. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν.
Το "φαινόμενο" τους επιτέθηκε και αυτοί νόμισαν ότι μπορούν να αμυνθούν, ενώ δεν υπήρχε τέτοια πιθανότητα. Γιατί; Διότι το "φαινόμενο" τρέχει. "Καίει" τα πάντα στο πέρασμά του. Δεν το αντιμετωπίζεις ως συμβατικό εχθρικό φαινόμενο. Δεν αντιμετωπίζεις τη φωτιά που σου καίει το δάσος σαν μια ομάδα υλοτόμων, που σου αρπάζει κεφάλαιο. Οι υλοτόμοι "καθυστερούν". Δέντρο δένδρο προχωρούν και αυτό τους κάνει "αργούς". Οι υλοτόμοι δημιουργούν σύστημα, για να εκμεταλλεύονται τον κόπο τους και αυτό τους κάνει "στατικούς". Η φωτιά δεν κάνει το ίδιο. Η φωτιά δεν δημιουργεί φράχτες κι ούτε σέβεται φράχτες. Η φωτιά "τρέχει". Δεν καθυστερεί. Καταπίνει ό,τι βρίσκει μπροστά της. Δεν την ενδιαφέρει να εκμεταλλευτεί αυτά τα οποία "κατακτά".
Οι Πέρσες αυτό δεν κατάλαβαν. Όταν τους επιτέθηκε ο Αλέξανδρος, αδράνησαν. Αυτός τους "έκαιγε" το δάσος και αυτοί τον περίμεναν. Τους "κατάπινε" πληθυσμούς, γιατί απλά τους ευνοούσε εις βάρος των δικών τους συμφερόντων και όχι εις βάρος κάποιων δικών του. Αυτό του έδινε τρομακτική "ταχύτητα". Δεν καθυστερούσε με γραφειοκρατικές δραστηριότητες πάνω στα κατακτημένα. Ο "πύρινος" στρατός του απλά έτρεχε. "Πυρπολούσε" τα πάντα στο πέρασμά του. Ο έλεγχος είχε χαθεί. Ακόμα και να νικούσαν τον στρατό του και να σκότωναν τον ίδιο, η ζημιά είχε γίνει. Αυτοί οι οποίοι ευνοήθηκαν από αυτόν δεν θα δέχονταν να επιστρέψουν στην προηγούμενη κατάσταση. Δεν τους συνέφερε να το κάνουν. Δεν μπορούσαν να ξαναδούν τον κόσμο όπως τον έβλεπαν παλιά και συνέφερε τους Πέρσες. Είχαν εξελληνιστεί και γίνονταν και οι ίδιοι φωτιά, που έδινε δύναμη στο πύρινο μέτωπο.
Η φωτιά είχε κάνει τη ζημιά της. Απ' όπου είχε περάσει, τα πράγματα δεν θα ήταν ποτέ ξανά τα ίδια. Από τη στιγμή που υπήρχε αυτό το δεδομένο και ταυτόχρονα ο Αλέξανδρος ήταν ζωντανός και ο στρατός του αήττητος, τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Το "πύρινο" μέτωπο ήταν ενεργό. Ήταν θέμα χρόνου να πλησιάσει την πρωτεύουσά τους. Το λάθος το είχαν κάνει. Υπερεκτίμησαν τις δυνατότητές τους και υποτίμησαν αυτές του "φαινομένου".
Τι έπρεπε να κάνουν; Αυτό το οποίο δεν καταδέχονταν. Να σβήσουν τη "φωτιά" στη γέννησή της, πριν αποκτήσει διαστάσεις. Να αμυνθούν πριν περάσει ο Αλέξανδρος στην Ασία. Να διαλύσουν τον στρατό του μέσα στην Ελλάδα. Να υποστηρίξουν τους αντιπάλους του. Να τρομάξουν τους συμμάχους του. Εκεί φάνηκε η άγνοιά τους. Γελούσαν με την απερισκεψία του νεαρού βασιλιά της Μακεδονίας. Ξαπλωμένοι και εν μέσω πορνών αξιολογούσαν τις ειδήσεις που τους μετέφεραν οι κατάσκοποί τους.
Στην κυριολεξία δεν καταδέχθηκαν ως αυτοκράτορες να αμυνθούν στην απειλή. Δεν καταδέχθηκαν να εμποδίσουν το πέρασμα του Αλεξάνδρου στην Ασία. Δεν έστειλαν ούτε ένα μικρό στρατιωτικό σώμα να σταματήσει την απόβασή του στην Ασία. Δεν διανοούνταν ότι έπρεπε να αμυνθούν άμεσα και με όλες τους τις δυνάμεις απέναντι σε έναν τόσο μικρό αντίπαλο. Νόμισαν πως όταν θα συναντιόντουσαν μ' αυτόν, απλά θα τον νικούσαν. Αυτό ήταν το λάθος. Το "φαινόμενο" το σέβεσαι και το πολεμάς πριν αρχίσει και μεγαλώνει. Το προλαβαίνεις στην εστία του. Αν μεγαλώσει, απλά περιμένεις το τέλος. Μια ολόκληρη ήπειρος μπορεί να καεί από ένα κουτάκι σπίρτα.
Αυτό ακριβώς έγινε τότε. Οι Έλληνες στην κυριολεξία "έκαψαν" την Περσική αυτοκρατορία. Από την επόμενη της κατάκτησής της αυτή έπαψε να υπάρχει. Σαν να μην υπήρξε ποτέ. "Έσβησε" από τη μνήμη ακόμα και του ίδιου του χώρου που τη γέννησε. Όταν το "φαινόμενο" έπαψε να έχει μπροστά του πρόκληση και άρα χώρο για να "κάψει", σταμάτησε την πορεία του. Σταμάτησε στον Ινδό. Σταμάτησε εκεί όπου ξεκινούσε ένας άλλος κόσμος με άλλα χαρακτηριστικά, τα οποία δεν αφορούσαν τους Έλληνες. Ένας άλλος κόσμος, που απλά δεν είχε "παρτίδες" με τη "φωτιά".
Από τον Ινδό όμως και πίσω τα πάντα είχαν "καεί". Από εκείνη τη στιγμή και πέρα θα έπρεπε απλά να ξαναχτιστούν τα "καμένα" με τη λογική και την ιδεολογία όμως του "φαινομένου". Από εκεί και πέρα ξεκινά η ιστορία των σύγχρονων αυτοκρατοριών. Των ελληνιστικού τύπου αυτοκρατοριών, οι οποίες φτάνουν στις μέρες μας. Η "φωτιά" πλέον ήταν ελεγχόμενη. Ήταν ο "λύχνος" των αυτοκρατοριών. Οι Έλληνες εντάχθηκαν στις αυτοκρατορίες ως "προνομιούχοι" και χωρίς να έχουν αντίπαλο να τους προκαλεί.
Προνομιούχοι στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, στην Οθωμανική αυτοκρατορία κλπ.. Το σύστημα το είχαν χτίσει οι Έλληνες και αυτοί γνώριζαν τις ιδιομορφίες του. Το σύστημα ήταν "πυρίμαχο", γιατί η "φωτιά" ήταν μέσα του. Οι αυτοκράτορες γνώριζαν την επικινδυνότητα του "φαινομένου" και το σέβονταν. Ποτέ δεν άφηναν τους Έλληνες απ' έξω στις μοιρασιές και στα προνόμια και το σημαντικότερο... ποτέ δεν θα τους άφηναν να δημιουργήσουν ξεχωριστό κράτος. Οι Έλληνες, ως ξεχωριστή κοινωνική τάξη της αυτοκρατορίας, δεν ήταν ποτέ επικίνδυνοι. Οι Έλληνες μόνον ως ξεχωριστή κοινωνία ήταν επικίνδυνοι.
Οι αιώνες "κυλούσαν" και οι Έλληνες εξυπηρετούσαν το σύστημα, όπως κι αν αυτό τους ονόμαζε. Όμως, στους αιώνες αυτούς οι εξελίξεις ήταν μεγάλες. Ο Δυτικός Κόσμος άρχισε ν' αναπτύσσεται με ρυθμούς μεγαλύτερους απ' ό,τι ο υπόλοιπος κόσμος. Ανακαλύφθηκε η Αμερική και αυτοί οι οποίοι την ανακάλυψαν τη μοιράστηκαν μεταξύ τους. Η εποχή της αποικιοκρατίας όλους αυτούς τους ισχυροποίησε σε απίστευτο βαθμό. Λαοί, χωρίς μεγάλο πολιτισμικό "βάθος", απέκτησαν μέγεθος αυτοκρατοριών. Η Αγγλία, που δεν έδωσε στον κόσμο ούτε μια συνταγή μαγειρικής, φιλοδοξούσε να "κυβερνά" τα κύματα. Είχε μέγεθος ασύλληπτο για προηγούμενες αυτοκρατορίες, οι οποίες επεκτείνονταν με "προσηλυτιστές" και όχι με κοινούς λοχίες "οικοπεδοφάγους".
Ο παραδοσιακός χώρος, που φιλοξενούσε τους Έλληνες, είχε σε μεγάλο βαθμό υποβαθμιστεί. Νέοι λαοί κυριαρχούσαν στον κόσμο. Νέοι λαοί όμως σημαίνει και νέες φιλοδοξίες. Για όσο διάστημα αυτές οι φιλοδοξίες δεν "ακουμπούσαν" το "φαινόμενο", κανένας δεν κινδύνευε. Για όσο διάστημα αυτές οι "αυτοκρατορίες" εχθρεύονταν τους Μάγιας, τους Ίνκας, τους Αβοριγίνες ή τους Πυγμαίους, κανένας δεν απειλούνταν. Ο "πυρίμαχος" χριστιανισμός κατακτούσε τον κόσμο, χωρίς να βρίσκει πουθενά αντίπαλο. Χωρίς να βρίσκει πουθενά κίνδυνο. Μπορούσε να κατακτά και να απειλεί ο ίδιος με "πυρπόληση".
Αυτός όμως ο χριστιανικός κόσμος ήταν αήττητος ως σύνολο. Αυτός ήταν η αυτοκρατορία. Αυτός έλεγχε τους Έλληνες. Για όσο διάστημα δεν υπήρχε κίνδυνος, δεν είχε πρόβλημα με τις φιλοδοξίες των φιλόδοξων νεόπλουτων μελών του. Αυτοκρατορίες "ονειρεύονταν" όλοι υπό τη "σκιά" του αυτοκράτορα της Ρώμης. Υπό τη σκιά του Πάπα. Αυτοκρατορίες ονειρεύονταν οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και οι Βρετανοί. Όλοι αυτοί άλλοτε εκ του πονηρού και άλλοτε από άγνοια είχαν αρχίσει να "μιμούνται" την αυτοκρατορική λειτουργία. Ο πλούτος και η έλλειψη αντιπάλου τους το επέτρεπαν.
Έτσι σταδιακά άρχισαν υπό τη σκιά του χριστιανισμού ν' αναπτύσσουν τους δικούς τους αφελείς --ισμούς. Άρχισαν δηλαδή ν' αναπτύσσουν αυτοκρατορική συμπεριφορά και να προσπαθούν να "δέσουν" στα άρματά τους όσες χώρες δεν μπορούσαν να κατακτήσουν. Κοντά στον αυτοκρατορικό ελληνισμό, τον χριστιανισμό, τον ισλαμισμό, τον βουδισμό κλπ. άρχισαν δειλά-δειλά να εμφανίζονται ο "βρετανισμός", ο "γαλλισμός", ο "γερμανισμός" κλπ. Όλες αυτές όμως οι ψευδοαυτοκρατορίες ήταν "ξύλινες". Το "πυρίμαχό" τους ανήκε στη σφαίρα ιδιοκτησίας της "μαμάς" αυτοκρατορίας, που ήταν ο χριστιανισμός. Απλά κάποιοι μπερδεύονταν.
Μπερδεύονταν, γιατί δεν καταλάβαιναν ότι οι αυτοκρατορίες στηρίζονται σε γνώση και όχι σε οικόπεδα. Το γεγονός ότι η βρετανική αυτοκρατορία είχε μεγαλύτερο μέγεθος από την αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου, δεν την καθιστούσε αυτοκρατορία. Του Αλέξανδρου η αυτοκρατορία ήταν αυτοκρατορία από τότε που ο ίδιος και η παρέα του ανέλαβε τη διαχείριση της ελληνικής γνώσης. Ήταν αυτοκρατορία από τότε που χωρούσε σε ένα παλάτι της Μακεδονίας. Του Χριστού η αυτοκρατορία ήταν αυτοκρατορία από τότε που Αυτός και η παρέα Του ανέλαβε τη διαχείριση της Γνώσης του Θεού. Από τότε που χωρούσε σε ένα δωμάτιο, όπου δειπνούσαν Δάσκαλος και μαθητές.
Εκεί μπερδεύτηκαν οι Δυτικοί χριστιανοί, συγκρίνοντας τα μεγέθη. Την "πάτησαν" όπως την πατάει ένας στρατηγός, που νομίζει ότι είναι Αλέξανδρος, επειδή έχει μεγαλύτερο στράτευμα από εκείνον. Την "πάτησαν" όπως την πατάει ένας λαοφιλής πολιτικός, που νομίζει ότι είναι Ιησούς, επειδή έχει πιο πολλούς προσωπικούς οπαδούς από δώδεκα. Αυτό είναι λάθος, γιατί την αυτοκρατορία τη χαρακτηρίζει η γνώση και όχι το μέγεθος. Η αυτοκρατορία δεν κατακτά χώρους, συνυπάρχοντας με διαφορετικούς. Η αυτοκρατορία "καταπίνει" λαούς, γιατί τους κάνει όμοιους με τα μέλη της. Η αυτοκρατορία είναι μια πύρινη λαίλαπα και ο ηγέτης της μια καθαρή και άσβεστη "φλόγα".
Η αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου επεκτεινόταν, γιατί "εξελλήνιζε" τους λαούς και άρα τους υπέτασσε στη εξουσία των Ελλήνων και άρα τη δική του. Η αυτοκρατορία του Ιησού επεκτεινόταν, γιατί "εκχριστιάνιζε" τους λαούς και άρα τους υπέτασσε στην εξουσία των Χριστιανών και άρα τη δική Του. Οι αυτοκρατορίες του Μωάμεθ, του Βούδα κλπ. έκαναν το ίδιο. Όλες αυτές οι αυτοκρατορίες ξεκινούσαν από το "μυαλό" του ιδρυτή τους και έφταναν μέχρι εκείνο το σημείο που το επέτρεπε η δυνατότητα της γνώσης της κάθε μιας. Αν αυτή η γνώση έχανε την αξία της, ακολουθούσε αυτόματα η κατάρρευση. Αν "έσβηναν" οι γνώσεις των ηγετών τους, "έσβηναν" και οι ίδιες. Δεν μπορούσαν ν' αναπαράγουν τα "κύτταρά" τους και πέθαιναν.
Οι νεόκοποι αυτοκράτορες αυτά όλα δεν τα γνώριζαν. Νόμιζαν ότι αρκούσε η δύναμη και το κεφάλαιό τους, για να καλύψει το κενό της γνώσης. Νόμιζαν ότι η απλή κατάκτηση είναι αρκετή. Δεν έβλεπαν για παράδειγμα οι Βρετανοί ότι η παραμονή τους στην Ινδία δεν "κατάπινε" τους Ινδούς. Δεν τους αποσπούσε από την αυτοκρατορία του Βούδα. Δεν έβλεπαν οι Γάλλοι ότι η παραμονή τους στην Αλγερία δεν "κατάπινε" τους Αλγερινούς. Δεν τους αποσπούσε από την αυτοκρατορία του Μωάμεθ. Δεν έβλεπαν ότι κατακτούσαν χωράφια και όχι ανθρώπους και άρα λαούς, όπως οι αυτοκρατορίες.
Έχοντας ελέγξει όλοι αυτοί τη Γαλλική Επανάσταση, νόμισαν ότι μπορούν να ελέγχουν τα πάντα. Είχαν εφεύρει το εθνικό κράτος και νόμισαν ότι είχαν βρει την τέλεια λύση. Η λύση, που θα μπορούσε να δώσει αιωνιότητα στο σύστημά τους. Η λύση, που θα μπορούσε σε μικροκλίμακες κρατών να διατηρεί τη "φωτιά" ζωντανή, χωρίς να απειλεί το σύστημα. Αυτό ήταν το εθνικό κράτος. Ένα σύστημα, που αντέγραφε την αυτοκρατορική λειτουργία και μπορούσε να διατηρεί "φωτιά" μέσα του. Όλοι αυτοί νόμιζαν ότι με ελεγχόμενο εξελληνισμό των πληθυσμών τους, θα μπορούσαν να δώσουν μόνιμα χαρακτηριστικά στα συστήματά τους. Θεώρησαν ότι μπορούσαν να υποτάξουν την ελληνική γνώση στις δικές τους φιλοδοξίες.
Νόμισαν ότι καμία γνώση δεν μπορεί να απειλήσει την ισχύ τους. Θεώρησαν ότι, από τη στιγμή που ελέγχουν την ελληνική γνώση, δεν κινδύνευαν από κανέναν. Από τη στιγμή λοιπόν που πρόβλημα με τη γνώση δεν είχαν και το κεφάλαιο στην κυριολεξία τους "περίσσευε", αισθάνονταν όλοι αυτοκράτορες. Όλοι με φιλοδοξίες να κατακτήσουν τον κόσμο, άσχετα αν δεν γνώριζαν τι θα κάνουν, αν θα το κατάφερναν. Η Ρώμη δεν ανησυχούσε, γιατί η ισχύς του χριστιανισμού ήταν τέτοια, που επέτρεπε τα "καπρίτσια" των ισχυρότερων μελών της.
Τα προβλήματα ξεκίνησαν, όταν άρχισε να "ανατέλλει" η βιομηχανική εποχή. Εκεί η Ρώμη "κοιμήθηκε". Γιατί; Γιατί ο ανταγωνισμός στη βιομηχανική εποχή θα έφερνε τους "αυτοκράτορες" στον παραδοσιακό χώρο, όπου υπήρχαν μεγάλες συγκεντρώσεις Ελλήνων. Αυθεντικών Ελλήνων και όχι εξελληνισμένων χριστιανών μέσα από τα ελεγχόμενα συστήματα εκπαίδευσης. Ο πόλεμος στη βιομηχανική εποχή θα γινόταν για το πετρέλαιο και τα κοντινότερα πετρελαϊκά κοιτάσματα για τους Ευρωπαίους ήταν στη Μέση Ανατολή. Άρα έπρεπε να ελεγχθεί η Οθωμανική αυτοκρατορία. Η αυτοκρατορία αυτή ήταν "χαλαρή", αλλά πολύ χρήσιμη για την παγκόσμια λειτουργία του συστήματος. Γιατί; Γιατί διατηρούσε το "φαινόμενο" σε ύφεση. Ούτε απειλούσε τον χριστιανισμό ούτε απειλούνταν από αυτόν. Είχε βρεθεί μια ισορροπία και αυτό δημιουργούσε συνθήκες ασφάλειας.
Οι Έλληνες ήταν από τους ευνοημένους της αυτοκρατορίας και δεν δημιουργούσαν προβλήματα. Στο μεταξύ όμως οι άλλοι σκοτώνονταν μεταξύ τους. Οι πανίσχυροι Άγγλοι έβλεπαν τον κίνδυνο από τη Γαλλία και τη Γερμανία. Φοβούνταν την επιρροή τους στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Ταυτόχρονα φοβούνταν και τους ίδιους τους Οθωμανούς. Η εποχή άλλαζε και η "χαλαρή" αυτοκρατορία ίσως να μην ήταν πλέον τόσο ακίνδυνη. Το βιομηχανικό κεφάλαιο είχε ιδιομορφίες, που μπορούσε να ξαναβάλει την Οθωμανική αυτοκρατορία στο "παιχνίδι" της κοσμοκρατορίας. Ήταν πλούσια, είχε αρκετά μορφωμένους πληθυσμούς —μεταξύ των οποίων και Έλληνες— και το χειρότερο απ' όλα… "καθόταν" επάνω στα πετρέλαια. Δεν ήταν δηλαδή δύσκολο να μετατραπεί σε μηδενικό χρόνο σε βιομηχανική δύναμη και να τινάξει τις ισορροπίες στον αέρα. Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου το λάθος.
Το λάθος το έκαναν από κοινού οι μεγάλοι της Δύσης. Τι έκαναν; Αυτό το οποίο απαγορευόταν επί αιώνες. Επέτρεψαν στους Έλληνες να ιδρύσουν ανεξάρτητο κράτος και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θεωρούσαν ότι ήταν ακίνδυνη η ίδρυση αυτή και επιπλέον την έβλεπαν σαν ευκαιρία να διαλύσουν την Οθωμανική αυτοκρατορία που τους απειλούσε. Γιατί θεωρούσαν ότι ήταν ακίνδυνο; Τι άλλαξε και θεωρούσαν ακίνδυνο αυτό το οποίο επί αιώνες απαγορευόταν; Νόμιζαν ότι μπορούσαν με τη λογική του εθνικού κράτους να περιορίσουν το "φαινόμενο" εντός πολύ μικρών συνόρων και να το ελέγχουν. Θεώρησαν ότι όχι μόνον μπορούν να το ελέγχουν, αλλά και ότι μπορούν να εκμεταλλεύονται τις ιδιότητές του εις βάρος του.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Θεωρητικά η Ελλάδα, ως ένα φτωχό κράτος, δεν μπορούσε να έχει δυνατότητες ανάπτυξης και άρα ο εξελληνισμός του να πάρει "βάθος" επικίνδυνο. Θεωρούσαν ότι η υπανάπτυξη θα το καθήλωνε στο σημείο που τους βόλευε. Η κοινωνική βάση του κράτους θα παρέμενε αναγκαστικά σε ένα χαμηλό επίπεδο "εξελληνισμού". Θα παρέμενε αγράμματη και με μια απλή "ανάμνηση" της ελληνικότητάς της. Η αδυναμία του κράτους ν' αναπτυχθεί σ' έναν κόσμο γιγάντων θα το έκανε απόλυτα εξαρτημένο και άρα ελεγχόμενο. Αυτοί θα διόριζαν τις ηγεσίες του και σαν "προστάτες" της ανεξαρτησίας του θα είχαν λόγο σε όλες του τις υποθέσεις. Ένα ακόμα προτεκτοράτο ανάμεσα στα πολλά άλλα, απλά με ένα πιο διάσημο όνομα.
Αυτό ήταν το βασικό πλαίσιο στο οποίο θα λειτουργούσε το ελληνικό κράτος. Το "φαινόμενο" θα βρισκόταν υπό πλήρη έλεγχο. Πριν εκδηλώσει την οποιαδήποτε αντιδραστική τάση, θα προλάβαιναν να το ελέγξουν. Γνωρίζοντας τη λειτουργία του, προσπάθησαν και κατάφεραν να του δώσουν "προσανατολισμό". Εχθρός μόνιμος των Ελλήνων θα γινόταν οι Τούρκοι. Εθνικό "όνειρο" θα γινόταν η κατάκτηση της Πόλης. Ό,τι ήταν οι Πέρσες για τους αρχαίους Έλληνες, θα γίνονταν οι Τούρκοι για τους σύγχρονους. Ό,τι ήταν η Περσέπολη για τους αρχαίους Έλληνες, έγινε η Πόλη για τους σύγχρονους. Το "φαινόμενο" κόλλησε μόνιμα στους Τούρκους. Οι Άγγλοι "αρχιτέκτονες" και οι υπόλοιποι μεγάλοι της Ευρώπης ήταν σε ασφαλή "περιοχή", εφόσον αυτοί παρουσιάζονταν σαν απελευθερωτές των Ελλήνων. Αυτοί ήταν οι επαγγελματίες "φίλοι" τους. Βρίσκονταν κοντά στο "φαινόμενο", αλλά δεν είχαν "δοσοληψίες" μ' αυτό. Το έλεγχαν, αλλά δεν το προκαλούσαν.
Όμως, το πρόβλημα δεν ήταν μόνον αυτό. Πρόβλημα είχαν και με τους διάσπαρτους ελληνικούς πληθυσμούς σε χώρους όπου μπορούσαν να δημιουργήσουν πρόβλημα στη βιομηχανική εποχή. Σε πλούσιους χώρους με προοπτικές ταχείας εκβιομηχάνισης δίπλα σε πετρέλαια. Χώρους όπως η Μικρά Ασία ή τα παράλια τους Εύξεινου Πόντου. Χώρους, οι οποίοι θα μπορούσαν ν' αναπτυχθούν βιομηχανικά και λόγω εθνικής συγγένειας να "αποσπάσουν" τον έλεγχο της μικρής και υπανάπτυκτης Ελλάδας από τους Δυτικούς. Τι έκαναν; Εκμεταλλεύτηκαν τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων, που τους στρέφουν εναντίον αυτοκρατοριών.
Δεν θα περίμεναν οι γενιές των Ελλήνων να "γεννήσουν" Μεγαλέξανδρο, για να κυνηγήσουν τον εθνικό τους στόχο. Οι Άγγλοι μόνοι τους "διόρισαν" Μεγαλέξανδρο έναν θλιβερό χαφιέ τους. Τον άθλιο Βενιζέλο. Τι έκανε αυτός; Κατέστρεψε τον ελληνισμό τόσο στον Εύξεινο Πόντο όσο και στη Μικρά Ασία. Έβαλε τη μικρή Ελλάδα να προκαλέσει αντίποινα, τα οποία εφαρμόστηκαν εις βάρος των γηγενών πληθυσμών. Έβαλε το ελληνικό κράτος να στείλει στη Σοβιετική Ένωση στρατό για την αντεπανάσταση και αυτό εξόργισε τους κομμουνιστές. Το αποτέλεσμα; Οι κραταιοί ελληνικοί πληθυσμοί της Μαύρης Θάλασσας να βρεθούν στην έρημο του Καζακστάν και να εξουδετερωθούν ως απειλή.
Ο ένας κίνδυνος είχε εξουδετερωθεί. Ο άλλος ήταν στη Μικρά Ασία. Οι Άγγλοι έβαλαν τον Βενιζέλο να κηρύξει τον πόλεμο στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Η Ελλάδα εισέβαλε στη Μικρά Ασία. Γιατί; Θεωρητικά, για να επανακτήσει το χαμένο της μεγαλείο, πρακτικά, για να προκαλέσει μόνη της την ανταλλαγή πληθυσμών. Την οργή των κομμουνιστών εις βάρος των Ελλήνων του Εύξεινου Πόντου τη συμπλήρωσε η οργή των μουσουλμάνων της Μικράς Ασίας εις βάρος των Ελλήνων.
Σ' έναν πόλεμο εξ’ αρχής στημένο και χαμένο, οι Έλληνες "παγιδεύτηκαν" από τα ίδια τους τα χαρακτηριστικά. Αυτά τα χαρακτηριστικά έγιναν η αιτία να δοθεί το άλλοθι στους Κεμαλιστές να διώξουν τους Έλληνες από τη Μικρά Ασία. Τα αυτοκρατορικά "όνειρα" των Ελλήνων —εξαιτίας ενός χαφιέ των Άγγλων— έγιναν ο απόλυτος "εφιάλτης" τους. Ό,τι είχαν καταφέρει μέσα σε χιλιάδες χρόνια, χάθηκαν από έναν χαφιέ μέσα σε μια πενταετία. Το "τέλος" του αυτοκρατορικού ελληνισμού φαινόταν οριστικό. Ο κόσμος είχε αλλάξει πλέον και δεν υπήρχε πιθανότητα να επιτρέψει στους Έλληνες να επανακάμψουν. Όλος ο ελληνισμός του κόσμου ήταν πλέον σε μια εθνική "κονσέρβα" υπό τον έλεγχο των Άγγλων. Ο άλλοτε κραταιός και πανίσχυρος ελληνισμός έγινε ένας φτωχός και υπανάπτυκτος λαός.
Το σχέδιο ήταν τέλειο… ή "μάλλον" τέλειο. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί όλα αυτά προϋποθέτουν μόνιμο έλεγχο. Το "φαινόμενο" ήταν κολλημένο στους Τούρκους, αλλά εκεί έπρεπε να παραμένει. Όταν η Ευρώπη παίρνει κάθε λίγο και λιγάκι "φωτιά" με τους εθνικούς πολέμους, επηρεάζει το "φαινόμενο". Αργά ή γρήγορα κάποιος από τους "μεγάλους" θα βάλει το "χέρι" του στη "φωτιά". Ο δρόμος για τα πετρέλαια περνάει από την Ελλάδα και είναι θέμα χρόνου κάποιος να της ζητήσει να κάνει πράγματα, τα οποία δεν θα της αρέσουν. Κάποιος θ' ανοίξει "παρτίδες" μαζί της.
Δεν πέρασαν μερικά χρόνια από την οριστική "κονσερβοποίηση" του ελληνισμού και η Ευρώπη ξαναπαίρνει φωτιά. Νέοι φιλόδοξοι "αυτοκράτορες" θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο. Ο δρόμος όμως για την κατάκτηση "περνάει" και πάλι μέσα από την Ελλάδα. Ο "άξονας" πρέπει να περάσει από την Ελλάδα, για να φτάσει στα πετρέλαια. Πρέπει, με βάση την ελληνική λογική, να τους νικήσει και άρα να τους "ταπεινώσει". Πώς θα δεχθούν όμως την "ταπείνωση" αυτοί οι οποίοι κοιμούνται με τον Αχιλλέα και τον Μέγα Αλέξανδρο στο μυαλό τους; Πώς θα νικηθούν αυτοί οι οποίοι ντρέπονται για τη φτώχεια τους και γνωρίζουν ότι το μόνο που τους απομένει, για ν' "αποδείξουν" κάτι σημαντικό στην παγκόσμια κοινωνία, είναι ο ηρωισμός τους και η συγγένεια αίματος με τους διάσημους αρχαίους προγόνους τους;
Ο "άξονας" επιτίθεται και το "φαινόμενο" ενεργοποιείται. Μετά από αιώνες αλλάζει ο εχθρός του. Η "φωτιά" κολλάει στο "ξύλινο" σύστημα του φασισμού. Ο "άξονας" γίνεται εχθρός του ελληνικού λαού και όχι απλά εχθρός του υπό αγγλικό έλεγχο ελληνικού κράτους. Ο "άξονας" αποκτά εχθρό το "φαινόμενο" και όχι τη βαλκανική "Μπανανία" με το όνομα "Ελλάδα". Ο "άξονας" μπορεί να νικήσει εύκολα τον στρατό της "Μπανανίας", αλλά πλέον θα πρέπει να νικήσει και τον ελληνικό λαό. Αυτό είναι το πρόβλημα και είναι μεγάλο.
Ο ελληνικός λαός είπε "ΟΧΙ" και αυτό δεν άλλαζε. Είναι αιώνιο "ΟΧΙ". Συμφέρει δεν συμφέρει, δεν τους νοιάζει. Σωστό ή λάθος, δεν τους απασχολεί. Το είπαν και από εκεί και πέρα είναι θέμα υπερηφάνειας. Θα το υπερασπιστούν όσο και να τους κοστίσει. Θα "εκτεθούν" στα μάτια της παγκόσμιας κοινωνίας; Τι θα πουν οι ξένοι; Ότι οι σύγχρονοι Έλληνες είναι "μπάσταρδοι", που δεν έχουν σχέση με τους αρχαίους ήρωες προγόνους τους; Το "φαινόμενο" αρχίζει πλέον κι ανεβάζει "θερμοκρασία". Τα μάτια "λάμπουν" και ένας λαός ολόκληρος βλέπει τον πόλεμο σαν "ευκαιρία" ανάδειξης και επανασύνδεσης με το "λαμπρό" παρελθόν.
Ο ελληνικός λαός είναι ο ΜΟΝΟΣ ΛΑΟΣ στον κόσμο που μέσα σε διάρκεια πέντε χρόνων ΝΙΚΗΣΕ με τον πιο απόλυτο τρόπο δύο "αυτοκρατορίες" και έγινε η αιτία της απόλυτης καταστροφής μιας τρίτης ακόμα μεγαλύτερης. Την ίδια στιγμή το αγγλοκρατούμενο ελληνικό κράτος των χαφιέδων έχασε καί τους δύο αυτούς πολέμους. Τι σημαίνει αυτό το φαινομενικά αντιφατικό; Πώς είναι δυνατόν ένας λαός να κερδίσει δύο πολέμους τη στιγμή που το κράτος του έχασε καί στους δύο;
Τον πόλεμο με τους Ιταλούς τον κέρδισε ο ελληνικός λαός μόνος του. Αυτός στήριξε τις λίγες μονάδες του τακτικού στρατού, που βρίσκονταν στα σύνορα. Ο λαός ήταν αυτός ο οποίος ανέλαβε τη διοικητική του μέριμνα. Έπλεκε, επιδιόρθωνε, μαγείρευε και κουβαλούσε ό,τι χρειαζόταν, για να πολεμάνε οι στρατιώτες. Ο λαός ανέλαβε τον εφοδιασμό του. Ο λαός ανέλαβε την περίθαλψή του. Ανήλικοι και γυναίκες κουβαλούσαν όπλα και πυρομαχικά εκεί όπου υπήρχε ανάγκη. Δεν σταμάτησε όμως μόνον σ' αυτά. Ο λαός μπήκε και στην ίδια τη μάχη. Αυτός ανέλαβε τις ειδικές "δυνάμεις" του. Υλοτόμοι έγιναν οι ιχνηλάτες του στρατού. Τσομπάνηδες έγιναν οι ‘καταδρομείς" του.
Ο λαός νίκησε τους Ιταλούς. Αυτός τους απώθησε από την Ελλάδα. Το ελληνικό κράτος εκείνον τον πόλεμο τον είχε χαμένο. Αυτό είναι κάτι το πρωτοφανές για τη σύγχρονη στρατιωτική ιστορία. Ηττήθηκε ένας πανίσχυρος στρατός από μεμονωμένες στρατιωτικές μονάδες και από έναν λαό. Δεν υπήρχε καν κεντρική διοίκηση. Δεν υπήρχε κεντρικό στρατηγείο. Οι αγγλόδουλοι της Αθήνας θεωρούσαν τον πόλεμο τόσο χαμένο, που δεν είχαν μπει στον κόπο οι στρατηγοί να πάνε στο μέτωπο για να ρίξουν έναν πυροβολισμό ή να δώσουν μια εντολή επίθεσης.
Το αρχιτρωκτικό, που παρίστανε τον αρχιστράτηγο του ελληνικού στρατού, δεν είχε μετακινήσει καν το επιτελείο του από την Αθήνα. Ο αρχιστράτηγος Παπάγος ήταν μόνον για "ταρατατζούμ και παράτες". Να φιλάει χέρια βασιλέων και πρέσβεων. "Ήρωας" σε καιρό ειρήνης να φοράει παράσημα, να κυνηγάει "κομμουνιστοσυμμορίτες" και να μοιράζει οικόπεδα σε στρατιωτικούς. Στον πόλεμο, που διεξήχθη επί των ημερών της αρχιστρατηγίας του, απλά δεν συμμετείχε. Από τις εφημερίδες έμαθε ο "αρχιστράτηγος" ότι ο στρατός του νίκησε τους Ιταλούς. Δεν είχε το ζώον ούτε την ευθιξία ν' αυτοκτονήσει για το μοναδικό και παγκόσμιο ρεκόρ στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία. Αρχιστράτηγος, που η νίκη του στρατού του να τον βρήκε με τις πιτζάμες μακριά από το μέτωπο της μάχης, δεν έχει ξαναϋπάρξει κι ούτε πρόκειται να υπάρξει. Ούτε ως απλός περίεργος παρατηρητής δεν είχε δει το πεδίο της μάχης. Ό,τι θυμόταν από την εποχή που ήταν ανθυπολοχαγός.
Η νίκη των Ελλήνων έκανε αίσθηση παγκοσμίως, εφόσον την ίδια εκείνη εποχή μια τεράστια Γαλλία έπεφτε στα χέρια του "άξονα" χωρίς καμία αντίσταση. Ο Χίτλερ γελούσε με τον Μουσολίνι. Γελούσε, γιατί δεν γνώριζε τι συμβαίνει. Επιτέθηκε κι αυτός στην Ελλάδα. Απέναντί του βρήκε κι αυτός δύο διαφορετικές καταστάσεις. Το κράτος της Αθήνας ήθελε να παραδοθεί και ο λαός αρνούνταν. Αξιωματικοί του ελληνικού στρατού αρνούνταν να πολεμήσουν και οι φαντάροι δεν εγκατέλειπαν τις θέσεις τους. Έδιναν άδειες στους στρατιώτες να επιστρέψουν στα σπίτια τους και δεν έφευγε κανένας.
Ο Χίτλερ είδε πώς είναι να πολεμάς έναν λαό χωρίς στρατιωτική ηγεσία. Από το πουθενά είχε απώλειες. Ο στρατός ήταν διαλυμένος και τα φυλάκια αντιστέκονταν χωρίς κανέναν απώτερο σκοπό. Απλά αυτοί οι οποίοι ήταν μέσα δεν ήθελαν να νικηθούν. Δεν τους ένοιαζε τίποτε άλλο. Δεν το έκαναν βάση κάποιου εναλλακτικού σχεδίου. Απλά δεν ήθελαν να γυρίσουν στα σπίτια τους νικημένοι. Δεν ήθελαν να τους πουν οι συντοπίτες τους ότι, στη μία και μοναδική φορά που τους δόθηκε η ευκαιρία να γίνουν ήρωες, αυτοί εγκατέλειψαν "Θερμοπύλες". Το αποτέλεσμα; Χωρίς επίσημο αντίπαλο ο γερμανικός στρατός καθυστερούσε επικίνδυνα και είχε μεγάλες απώλειες. Όταν έφτασε η ώρα της Κρήτης, τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα. Το τίμημα σε χρόνο και σε έμψυχο υλικό ήταν ακόμα πιο μεγάλο. Ο πιο ισχυρός στρατός του κόσμου "μάτωνε" από τον "στρατό" της "τσουγκράνας" και του "δρεπανιού". Ο Χίτλερ είχε μάθει αυτό το οποίο δεν ήξερε κι ο Ξέρξης.
Όπως ήταν φυσικό η μάχη των Ελλήνων χάθηκε. Οι Γερμανοί μπήκαν ως κατακτητές στην Ελλάδα. Ο αρχιστράτηγος των Ελλήνων αυτήν τη φορά δεν έμαθε για νίκη του από τις εφημερίδες. Τουλάχιστον είχε γλιτώσει και το "ταξίδι" στον Βορά. Τώρα ετοίμαζε τις βαλίτσες του, για να φύγει εκτός Ελλάδας. Τον ελληνικό λαό θα τον παρατούσε η ηγεσία του στο έλεος των κατακτητών, για να τον "σώσει" μακροπρόθεσμα. Όταν οι Έλληνες ετοιμάζονταν να υπομείνουν το αβάστακτο, οι ηγέτες τους έκλειναν δωμάτια σε ξενοδοχεία του εξωτερικού.
Ανάμεσα σ' αυτούς και η στρατιωτική ηγεσία. Ο αρχιστράτηγος ήταν έτοιμος και με τις βαλίτσες στο χέρι. Ξαφνικά οι πολιτικοί "ηγέτες" τού χρεώνουν τις ήττες και δεν τον παίρνουν μαζί τους. Κλάμα ο αρχιστράτηγος. Και πάλι δεν είχε τη στοιχειώδη ντροπή ν' αυτοκτονήσει. Και πάλι κάνει το κορόιδο, όταν ο λαός θρηνεί χιλιάδες θύματα, τα οποία έπεσαν ηρωικά για έναν εθνικό σκοπό, για τον οποίο ο αρχιστράτηγος πληρωνόταν να τον δει από απόσταση και δεν έκανε ούτε αυτό.
Η γερμανική "μπότα" πατάει την Ελλάδα. Το "φαινόμενο" όμως δεν νικιέται. Η "μπότα" που το πατάει είναι θέμα χρόνου να πάθει ζημιά. Η "φωτιά" κόλλησε πάνω της. Ο ελληνικός λαός δεν τα παρατάει. Δεν τον ενδιαφέρει αν έχασε τον πόλεμο στο στρατιωτικό επίπεδο. Βγαίνει στο βουνό. Δημιουργεί εκ του μηδενός το τερατώδες ΕΑΜ. Το οπλίζει μέσα από τις πολεμικές του πράξεις. Ο εκφραστής του ελληνικού λαού είναι πανίσχυρος και οπλισμένος. Μέσα σε τρία χρόνια σε μια απόλυτα γερμανοκρατούμενη Ευρώπη τα δύο τρίτα τής θεωρητικά κατακτημένης Ελλάδας είναι ελεύθερα.
Όμως, το ΕΑΜ ήταν εφιάλτης για τους πάντες. Δεν τρόμαζε μόνον τους Γερμανούς. Τρόμαζε και όσους φιλοδοξούσαν να τους διαδεχθούν στη μεταπολεμική περίοδο. Εξέφραζε τον ελληνικό λαό και όποιος κι αν είναι ο νικητής του πολέμου, θα το έβρισκε μπροστά του. Στους Γερμανούς έκανε τεράστια ζημιά, γιατί τους καθυστερούσε. Τους καθυστερούσε σε έναν πόλεμο όπου η ταχύτητα ήταν το ζητούμενο. Τους δημιουργούσε προβλήματα στα μετόπισθεν και δεν τους επέτρεψε να κάνουν περίπατο στη Μέση Ανατολή, όπως ήταν μέσα στις δυνατότητές τους. Αυτή η καθυστέρηση ήταν το αίτιο της ήττας του "άξονα". Δεν πρόλαβε να ελέγξει το πετρέλαιο και έμεινε από "καύσιμα". Οι Έλληνες, που με τον αγώνα τους συνέβαλαν σ' αυτήν την καθυστέρηση συνετέλεσαν στην ήττα αυτήν.
Όταν ηττήθηκαν οι Γερμανοί, η Ελλάδα ήταν η μόνη κατακτημένη χώρα που δεν είδε "απελευθερωτές". Δεν παρηλάσαν απελευθερωτές στις πλατείες της, όπως συνέβη στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στη Δανία κλπ.. Η Ελλάδα είχε απελευθερωθεί από μόνη της πολύ καιρό πριν. Η Ελλάδα είχε απελευθερωθεί από το ΕΑΜ. Ένα ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που είχε φτάσει στο σημείο να είναι πιο ισχυρό και πιο καλά εξοπλισμένο από τον προπολεμικό της τακτικό στρατό. Χάρη έκανε η Ελλάδα στον γερμανικό κατακτητικό στρατό, που του επέτρεψε να φύγει από τη χώρα. Αν άφηναν το ΕΑΜ ελεύθερο να δράσει, δεν θα επέστρεφε κανένας Γερμανός στρατιώτης ζωντανός στην πατρίδα του.
Οι Έλληνες είχαν νικήσει τις αυτοκρατορίες του άξονα. Τώρα όμως είχαν άλλα προβλήματα. Ο πόλεμος αποκάλυψε πράγματα, τα οποία ήταν καλά κρυμμένα. Διαχωρίστηκε ο λαός από την ηγεσία του. Ο λαός είχε δημιουργήσει με το αίμα του τη δική του ηγεσία. Το ΕΑΜ ήταν έτοιμο να σκοτώσει τους δοσίλογους των Γερμανών και ν' αφήσει στο απόλυτο περιθώριο τους αγγλόδουλους "παραθεριστές" του Νείλου. Είχε μάθει να ζει ελεύθερος και δεν θα ήθελε να επιστρέψει ξανά στους λακέδες των ιμπεριαλιστών. Αυτό όμως ήταν μια τρομακτική προοπτική για τους Άγγλους. Γιατί; Γιατί, χάνοντας τον έλεγχο της Ελλάδας, κινδύνευαν να χάσουν έναν πόλεμο στον οποίο είχαν νικήσει.
Η ανεξάρτητη Ελλάδα ήταν απειλή για τα αγγλικά συμφέροντα στην περιοχή. Η ανεξάρτητη Ελλάδα θα μπορούσε να χειριστεί τα εθνικά της συμφέροντα με τρόπο που αυτά να απειλούσαν την αγγλική πολιτική. Μπορούσε να γίνει σύμμαχος με τους Σοβιετικούς και να καταστρέψει έναν μεγάλο σχεδιασμό. Ταυτόχρονα οι Άγγλοι στον καιρό του πολέμου είχαν χάσει το μεγάλο τους "πλεονέκτημα" στην Ελλάδα. Μέχρι τον πόλεμο εμφανίζονταν σαν οι προστάτες της ελευθερίας του ελληνικού λαού. Στον πόλεμο, εξαιτίας λαθών και πανικού, έχασαν τη συμπάθειά του. Οι Έλληνες, εξαιτίας του αγγλικού αποκλεισμού και λόγω της πείνας που ακολούθησε, έχασαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Δεν τους συμπαθούσαν πλέον.
Για λόγους που δεν είναι του παρόντος να εξηγήσουμε, οι Αγγλοσάξονες αποφάσισαν την αλλαγή του παγκόσμιου σχεδιασμού. Σε συνεννόηση με τους Σοβιετικούς χώρισαν τον κόσμο σε Ανατολή και Δύση. Αυτό το έκαναν υποτίθεται για να εκμεταλλευτούν τη νίκη τους εις βάρος όλων των υπολοίπων. Για να λειτουργήσει όμως ένας τέτοιος σχεδιασμός, πρέπει να έχει μια ισορροπία. Το "οξυγόνο" της Δύσης ήταν τα πετρέλαια. Άρα έπρεπε η Ελλάδα, που βρισκόταν σ' εκείνον τον "δρόμο", να πάει με το μέρος του ισχυρού, ο οποίος προβλεπόταν να πάρει τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής. Στην προκειμένη περίπτωση με τους Αγγλοσάξονες. Οι Αγγλοσάξονες "καίγονταν" για τα πετρέλαια, γιατί χωρίς αυτά δεν είχε νόημα η νίκη τους. Ταυτόχρονα αυτά δεν ενδιέφεραν τη Σοβιετική Ένωση, γιατί είχε δικά της κοιτάσματα.
Άρα το πρόβλημα για τον νέο σχεδιασμό ήταν να πάει η Ελλάδα εκεί όπου προβλεπόταν. Να μην αφεθεί να "παίζει" με τα συμφέροντα των ισχυρών, προκειμένου να ισχυροποιηθεί η ίδια. Το πρόβλημα ήταν να επιβληθούν εκ νέου στην Ελλάδα οι προδοτικές και "απούσες" ηγεσίες, που την "έδεναν" στο άρμα των Αγγλοσαξόνων. Πώς όμως θα γινόταν αυτό; Την Ελλάδα δεν την έλεγχαν πλέον αυτοί οι λακέδες. Αυτοί βρίσκονταν στις όχθες του Νείλου και δεν γνώριζαν καν αν μπορούν να επιστρέψουν με ασφάλεια στα σπίτια τους. Την Ελλάδα την έλεγχε το ΕΑΜ. Την έλεγχαν άνθρωποι, που τους "αγαπημένους" των Δυτικών τούς προόριζαν για εκτελέσεις.
Τότε οι ισχυροί αποφάσισαν το χειρότερο δυνατό για τους Έλληνες. Τους έμπλεξαν σε έναν τρομερό εμφύλιο. Αυτοί οι οποίοι ελέγχονταν πλήρως από τον Στάλιν και τους Εγγλέζους δίχασαν τον ελληνικό λαό και τον έβαλαν να αλληλοεξοντωθεί. Κομμουνιστές και φασίστες έκαναν ό,τι τους διέταξαν τα' αφεντικά τους. Τα συμφέροντα ήταν μεγάλα και η κατάσταση επείγουσα για να υπάρξει καθυστέρηση. Οι Άγγλοι βιάζονταν πολύ, για να έχουν την πολυτέλεια να προστατεύσουν την εικόνα τους. Στα Δεκεμβριανά πυροβόλησαν Έλληνες. Βομβάρδισαν την Αθήνα. Γλίτωσαν τους δοσίλογους. Δολοφόνησαν εν ψυχρώ ήρωες της εθνικής αντίστασης. Επέβαλαν μισητούς βασιλείς. Μεθόδευσαν έναν τρομερό εμφύλιο. Εξόπλισαν εχθρούς, για να αλληλοεξοντωθούν πιο εύκολα. Έδωσαν εκ νέου την εξουσία στους αρχιστράτηγους με τις πιτζάμες.
Ποτέ και κανένας ισχυρός στην ιστορία των ανθρώπινων πολέμων δεν φέρθηκε τόσο αχάριστα, τόσο άσχημα και τόσο ύπουλα στους συμμάχους του όσο φέρθηκαν οι Εγγλέζοι στους Έλληνες. Ακόμα και ο Ταμερλάνος σεβόταν τους συμμάχους του. Οι Άγγλοι δεν είχαν ούτε καν τον πολιτισμό του Ταμερλάνου. Αιματοκύλισαν έναν σύμμαχο, ο οποίος τους βοήθησε καθοριστικά στη μεγάλη μάχη. Έναν σύμμαχο, ο οποίος νικούσε τον εχθρό τους, όταν αυτός βομβάρδιζε το ίδιο το Λονδίνο. Έναν σύμμαχο, που έβαλε "πλάτη" για τη δική τους νίκη-αναρρίχηση στην κορυφή του Κόσμου. Έναν σύμμαχο, που δεν τους κόστισε τίποτε. Δεν τον βοήθησαν με στρατεύματα. Δεν τον βοήθησαν με εξοπλισμό. Οι Εγγλέζοι μόνον χαφιέδες έστελναν στην Ελλάδα. Αυτόν τον σύμμαχο στη συνέχεια τον ξέσκισαν. Όταν όλοι οι λαοί πανηγύριζαν τη νίκη σ' έναν πόλεμο που τον είχαν χάσει, οι Έλληνες έκλαιγαν για έναν πόλεμο που είχαν κερδίσει.
Αυτά όλα ήταν αθλιότητες των Άγγλων. Αθλιότητες όμως, που τις "έβλεπαν" οι Έλληνες. Οι Άγγλοι είχαν περάσει πλέον τον Ρουβίκωνα. Ο κόσμος των Ελλήνων ήταν πλέον διαφορετικός. Το "φαινόμενο" πλέον είχε "κολλήσει" στους Αγγλοσάξονες. Του ήταν αδιάφοροι πλέον οι Τούρκοι. Του ήταν αδιάφοροι οι Γερμανοί, που ήταν νικημένοι. Οι Αγγλοσάξονες όχι μόνον τους σκότωσαν, αλλά και τους αδίκησαν στην ιστορική τους πορεία. Τους στέρησαν δόξα. Οι σύγχρονοι Έλληνες νίκησαν αυτοκρατορίες και αυτό αποκρύφτηκε από τους λαούς. Υποβαθμίσθηκε ακόμα και στους ίδιους τους Έλληνες από τις ίδιες της ελληνικές ηγεσίες. Μισούσαν οι ελληνικές ηγεσίες των λακέδων και των δοσίλογων τα επιτεύγματα των Ελλήνων, γιατί δεν συνέφεραν στα αφεντικά τους και δεν συμμετείχαν οι ίδιες πουθενά.
Γι' αυτόν τον λόγο είπαμε στην αρχή του κειμένου ότι οι σύγχρονοι Έλληνες ούτε στο περίπου δεν γνωρίζουν τι έκαναν τον τελευταίο αιώνα. Ούτε στο περίπου δεν γνωρίζουν πόσο "κοντά" είναι στη δόξα των προγόνων τους. Το κατόρθωμα του ιταλικού μετώπου —με δεδομένη τη διαφορά των τεχνολογιών των εποχών— ήταν μεγαλύτερο από τις ιστορικές Θερμοπύλες. Το κατόρθωμα του ΕΑΜ —με βάση το ίδιο δεδομένο και με μια ναζιστική Γερμανία σε πλήρη ισχύ και υπό στρατιωτικό συναγερμό— ήταν μεγαλύτερο από την Επανάσταση του 1821. Το "φαινόμενο" είχε αποδείξει τη διαχρονική του συνέχεια και κάποιοι του στέρησαν τη δόξα. Αυτοί οι κάποιοι ήταν οι Αγγλοσάξονες.
Τώρα πλέον οι Έλληνες θα είχαν απέναντί τους μόνον τους Αγγλοσάξονες. Τους Αγγλοσάξονες, που, για να τα καταφέρουν όλα αυτά, είχαν κάνει λάθη. Λάθη, πολλά λάθη. Οι Άγγλοι, προκειμένου να επιβάλλουν τον σχεδιασμό τους —με δεδομένο εκείνη την εποχή την ανυπότακτη Ελλάδα του ΕΑΜ—, "αυτοκτόνησαν". Μπήκαν σε ένα κοινό σύστημα με τους Αμερικανούς και "έχασαν" τη μάχη μέσα σε λίγα χρόνια. Μέσα σε λίγα χρόνια καταστράφηκε η μεγαλύτερη αυτοκρατορία που είχε υπάρξει ποτέ στον κόσμο.
Υπό την ηγεσία ενός ηλίθιου Τσόρτσιλ κατάφεραν το απίθανο. Προκάλεσαν τους χειρότερους εχθρούς του χριστιανικού συστήματος και ταυτόχρονα διέλυσαν την αυτοκρατορία τους. Αυτούς "κληρονόμησαν" οι Αμερικανοί. Το "φαινόμενο" είναι πλέον σταθερά "κολλημένο" στον Αγγλοσαξονισμό. Στον Αγγλοσαξονισμό, που εκφράζεται με τον ίδιο τρόπο, είτε ως Βρετανία είτε ως ΗΠΑ. Στον Αγγλοσαξονισμό, που επένδυσε την κυριαρχία του στο δίπολο με τη Σοβιετική Ένωση. Για όσο διάστημα υπήρχε Σοβιετική Ένωση, κανένας δεν κινδύνευε. Ακίνδυνο είναι το "φαινόμενο" σε τέτοιες συνθήκες. Μπορεί να "περιμένει", αλλά είναι ακίνδυνο. Οι γενιές μπορεί ν' αλλάζουν και να μην "ξεχνούν", αλλά δεν μπορούν να κάνουν και τίποτε.
Η Σοβιετική Ένωση όμως δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες των εμπνευστών της. Καταρρέει σαν χάρτινος πύργος τη δεκαετία του ενενήντα. Αυτό όμως αλλάζει τον γενικότερο σχεδιασμό ενός συστήματος, που είχε στηριχθεί πάνω σ' αυτήν. Άρα και πάλι θα πρέπει να δράσουν αυτοί οι οποίοι πρέπει να ελέγχουν τους λαούς και άρα και το "φαινόμενο". Οι Αγγλοσάξονες και πάλι ως ηγέτες και εκφραστές της Νέας Τάξης έπρεπε να έρθουν στην Ελλάδα, για να την "ευθυγραμμίσουν" με τα υπόλοιπα κράτη. Αυτό όμως προϋποθέτει νέες επεμβάσεις και άρα νέες προκλήσεις. Επεμβάσεις όμως και προκλήσεις στο "φαινόμενο" σε μια εποχή δύσκολη δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το "φαινόμενο" δεν ξεχνά. Το "φαινόμενο", αν σε βρει σε αδυναμία, θα σου επιτεθεί.
Αυτό περιμένουμε τώρα. Οι Αγγλοσάξονες ακόμα δεν έχουν καταλάβει τι γίνεται. Παίζουν παιχνίδια εις βάρος του "φαινομένου". Παίζουν παιχνίδια στην Κύπρο με το Σχέδιο Ανάν. Παίζουν στη Θράκη με τη μειονότητα. Παίζουν στη Μακεδονία με το όνομα. Παίζουν στην Ήπειρο με τους Αλβανούς. Παίζουν στο Αιγαίο με την υφαλοκρηπίδα. Διορίζουν πρωθυπουργούς ανάμεσα στους υπαλλήλους τους. Ελέγχουν τις υπηρεσίες ασφαλείας. Φακελώνουν πολίτες, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Παίζουν με τη "φωτιά" και δεν το καταλαβαίνουν. Στο απόγειο της δύναμής τους στην πραγματικότητα είναι πιο αδύναμοι από ποτέ. Ταυτόχρονα το "φαινόμενο" είναι πιο ισχυρό από ποτέ. Το αγγλοσαξονικό "δάσος" είναι θεόστεγνο και χωρίς άμυνες και το "φαινόμενο" σε υψηλές θερμοκρασίες. Ο ελληνικός πληθυσμός είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση από πλευράς γνώσης και νοοτροπίας. Είναι καθαρά ελληνικός στο επίπεδο της παιδείας και όχι μόνον στο επίπεδο των τύπων.
Το "φαινόμενο" περιμένει. Το "φαινόμενο" δεν ξεχνά. Δεν ξεχνά ποιος το βύθισε στον εμφύλιο. Δεν ξεχνά ποιος του διχοτόμησε την Κύπρο. Δεν ξεχνά ποιος το έβαλε στη Χούντα. Δεν ξεχνά ποιος του λεηλάτησε την πατρίδα. Δεν ξεχνά και περιμένει. Περιμένει σαν να μην είχε να κάνει τίποτε άλλο όλους αυτούς τους αιώνες. Ένα "αεράκι" περιμένει και φτάνει εύκολα στην υπερατλαντική "Περσέπολη". Σύντομα θα πάρει "φωτιά" ο κόσμος. Την πιο λυτρωτική "φωτιά" που έχει δει στην ιστορία του. Μέσα σε λίγες μέρες κανένας δεν θα θυμάται τους Αγγλοσάξονες. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Πηγή:www.eamb.gr
Οι Έλληνες είναι μια μοναδική περίπτωση ανάμεσα στους λαούς. Ως λαός μοιάζουν με ένα φυσικό φαινόμενο, το οποίο έχει φάσεις ύφεσης και έξαρσης. Ένα φαινόμενο, που μοιάζει με τη φωτιά. Με τη φωτιά, που είναι απόλυτα ελεγχόμενη μέσα σε ένα λυχνάρι και απόλυτα ανεξέλεγκτη, όταν αρχίζει και καίει τα πάντα στο διάβα της. Αυτό το φαινόμενο, αν δεν ελεγχθεί από το σύστημα εξουσίας εγκαίρως, μπορεί να το καταστρέψει ολοσχερώς.
Mιλάμε για την ιστορική πορεία του φαινομένου μέχρι τις ημέρες μας. Δεν μιλάμε μόνον για τους αρχαίους Έλληνες, τους οποίους οι υπόλοιποι λαοί τους γνωρίζουν. Μιλάμε και για τους σύγχρονους Έλληνες. Μιλάμε και για την "άγνωστη" ιστορία των σύγχρονων Ελλήνων. Μιλάμε για μια ιστορία "ολέθρου" για τις σύγχρονες αυτοκρατορίες. Για μια ιστορία, που με μεγάλη προσοχή προσπαθούν οι σημερινοί ισχυροί να κρύψουν, γιατί δεν τους συμφέρουν οι αποκαλύψεις. Δεν τους συμφέρουν τα "κακά" πρότυπα.
Ούτε οι ίδιοι οι Έλληνες γνωρίζουν τι ακριβώς έχουν κάνει. Δεν γνωρίζουν ότι η συμμετοχή τους στο σημερινό παγκόσμιο κοινωνικό γίγνεσθαι ήταν καθοριστική. Συμμετοχή απολύτως δυσανάλογη του μεγέθους της Ελλάδας. Συμμετοχή μεγαλύτερη από κράτη-γίγαντες, όπως η Γαλλία, η Γερμανία ή η Ρωσία. Συμμετοχή, που αποτελεί το κρυμμένο "μυστικό" του συστήματος, γιατί, αν αποκαλυφθεί, θα έχουμε ακόμα χειρότερες εξελίξεις. Μόνον στον εικοστό αιώνα οι Έλληνες έχουν νικήσει δύο αυτοκρατορίες και έχουν γίνει η αιτία να καταστραφεί η μεγαλύτερη αυτοκρατορία της σύγχρονης ιστορίας.
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς λέμε. Η μεγαλύτερη αυτοκρατορία του αρχαίου κόσμου ήταν η Περσική. Μια αυτοκρατορία απίστευτης ισχύος σε σχέση μ' αυτούς που πιθανόν να είχε αντιπάλους. Μια αυτοκρατορία, που η οργάνωσή της ήταν αιώνες μπροστά από οτιδήποτε εκείνη τη στιγμή μπορούσε να την ανταγωνιστεί. Η αυτοκρατορία αυτή είχε τη "φαεινή" ιδέα να επιτεθεί στους Έλληνες. Προκλήθηκε από αυτούς και θεώρησε ότι ήταν ασφαλές να ανταποδώσει την πρόκληση. Από τη στιγμή που το έκανε αυτό, ήταν θέμα χρόνου να "πεθάνει". Γιατί; Γιατί συνδέθηκε εχθρικά με ένα "φαινόμενο". Γιατί "προσανατόλισε" το "φαινόμενο" προς τη μεριά της. Έγινε ένα "βουνό" λαχταριστών "ξύλων" για μια "φωτιά".
Αυτό ακριβώς είναι ο ελληνικός λαός. Μια "φωτιά". Μια αιώνια "φωτιά". Μια "φωτιά" κολλώδης. Μια "φωτιά", που μοιάζει με τα "κριθαράκια" της εμπρηστικής βόμβας Ναπάλμ. "Κολλάει" στο σώμα αυτού που την αγγίζει και δεν ξεκολλάει. Δεν μπορείς ν' απαλλαγείς από αυτήν, παρά μόνον με τον ακρωτηριασμό. Αυτή η μικρή φωτιά σιγοκαίει, μέχρι να κάψει ολόκληρο το σώμα. Αυτό δεν το γνώριζε η περσική αυτοκρατορία και έβαλε χωρίς πολύ σκέψη το "χέρι" της στο ελληνικό "καμίνι".
Η καταδίκη της ήταν δεδομένη, γιατί το "φαινόμενο" έχει μια συγκεκριμένη φύση. Η φύση τού δίνει μόνιμα χαρακτηριστικά και αυτά τα χαρακτηριστικά —όταν υπάρχει εχθρικότητα απέναντι σε ένα άλλο σύστημα— έχουν μια ανάλογη μονιμότητα. Η "υπομονή" δηλαδή του "φαινομένου" είναι τεράστια, γιατί απλά δεν του κοστίζει τίποτε. Η διάθεση "αντεκδίκησης" είναι τεράστια, γιατί απλά η "φύση" του φαινομένου είναι τέτοια. Για όσο διάστημα υπάρχει "φωτιά" που δεν σβήνει, θα πρέπει να την προσέχει αυτός ο οποίος είναι κοντά της, αν δεν είναι "πυρίμαχος". Η "φωτιά" δεν τον περιμένει, αλλά θα τον κάψει την οποιαδήποτε ώρα κάνει το λάθος, σαν να τον περίμενε. Σαν να "ζούσε" επί αιώνες μόνον γι' αυτό.
Αυτό έγινε με την Περσική Αυτοκρατορία. Επιτέθηκε στους Έλληνες και άνοιξε "παρτίδες" μ' αυτούς. Αυτό όμως τους έδωσε έναν "στόχο". Για έναν λαό, που διαπαιδαγωγείται με τα Ομηρικά Έπη, αυτό είναι κίνητρο. Για έναν λαό, που η παιδεία τού θέτει στόχους απίστευτους, αυτό είναι κίνητρο. Κίνητρο επιβίωσης. Ακόμα κι αν οι Έλληνες ως λαός δεν είχαν τον καιρό εκείνον προοπτικές επιβίωσης, η εχθρότητά τους απέναντι στους Πέρσες θα μπορούσε να τους συντηρεί αιώνες. Το "φαινόμενο" δηλαδή είχε ενεργοποιηθεί και απλά ήταν θέμα χρόνου η αντίδρασή του. Κάποιοι με ένα "ξύλο" σκάλισαν μια "φωτιά" και αυτή "κόλλησε" πάνω σ' αυτό. Ήταν θέμα χρόνου αυτή η "φωτιά" να εκμεταλλευτεί το δικό τους "ξύλο" και τη δική τους απερισκεψία.
Οι γενιές περνούσαν και το "φαινόμενο" απλά βρισκόταν σε ύφεση. Όλα φαινόταν ελεγχόμενα, αλλά δεν ήταν. Γιατί; Διότι ήταν θέμα χρόνου στην πρώτη χαλαρή περίοδο του συστήματος το "φαινόμενο" ν' αντιδράσει, σαν να είχε στήσει "ενέδρα". Όταν λοιπόν εμφανίστηκε ο Αλέξανδρος, τα πράγματα έγιναν επικίνδυνα για τους Πέρσες. Όταν υπάρχει κοινή παιδεία, το όραμα του ενός εύκολα γίνεται όραμα του λαού. Αυτό όμως, όταν υπάρχει "προσανατολισμός", είναι επικίνδυνο. Οι Πέρσες ούτε κατάλαβαν τι έγινε. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν.
Το "φαινόμενο" τους επιτέθηκε και αυτοί νόμισαν ότι μπορούν να αμυνθούν, ενώ δεν υπήρχε τέτοια πιθανότητα. Γιατί; Διότι το "φαινόμενο" τρέχει. "Καίει" τα πάντα στο πέρασμά του. Δεν το αντιμετωπίζεις ως συμβατικό εχθρικό φαινόμενο. Δεν αντιμετωπίζεις τη φωτιά που σου καίει το δάσος σαν μια ομάδα υλοτόμων, που σου αρπάζει κεφάλαιο. Οι υλοτόμοι "καθυστερούν". Δέντρο δένδρο προχωρούν και αυτό τους κάνει "αργούς". Οι υλοτόμοι δημιουργούν σύστημα, για να εκμεταλλεύονται τον κόπο τους και αυτό τους κάνει "στατικούς". Η φωτιά δεν κάνει το ίδιο. Η φωτιά δεν δημιουργεί φράχτες κι ούτε σέβεται φράχτες. Η φωτιά "τρέχει". Δεν καθυστερεί. Καταπίνει ό,τι βρίσκει μπροστά της. Δεν την ενδιαφέρει να εκμεταλλευτεί αυτά τα οποία "κατακτά".
Οι Πέρσες αυτό δεν κατάλαβαν. Όταν τους επιτέθηκε ο Αλέξανδρος, αδράνησαν. Αυτός τους "έκαιγε" το δάσος και αυτοί τον περίμεναν. Τους "κατάπινε" πληθυσμούς, γιατί απλά τους ευνοούσε εις βάρος των δικών τους συμφερόντων και όχι εις βάρος κάποιων δικών του. Αυτό του έδινε τρομακτική "ταχύτητα". Δεν καθυστερούσε με γραφειοκρατικές δραστηριότητες πάνω στα κατακτημένα. Ο "πύρινος" στρατός του απλά έτρεχε. "Πυρπολούσε" τα πάντα στο πέρασμά του. Ο έλεγχος είχε χαθεί. Ακόμα και να νικούσαν τον στρατό του και να σκότωναν τον ίδιο, η ζημιά είχε γίνει. Αυτοί οι οποίοι ευνοήθηκαν από αυτόν δεν θα δέχονταν να επιστρέψουν στην προηγούμενη κατάσταση. Δεν τους συνέφερε να το κάνουν. Δεν μπορούσαν να ξαναδούν τον κόσμο όπως τον έβλεπαν παλιά και συνέφερε τους Πέρσες. Είχαν εξελληνιστεί και γίνονταν και οι ίδιοι φωτιά, που έδινε δύναμη στο πύρινο μέτωπο.
Η φωτιά είχε κάνει τη ζημιά της. Απ' όπου είχε περάσει, τα πράγματα δεν θα ήταν ποτέ ξανά τα ίδια. Από τη στιγμή που υπήρχε αυτό το δεδομένο και ταυτόχρονα ο Αλέξανδρος ήταν ζωντανός και ο στρατός του αήττητος, τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Το "πύρινο" μέτωπο ήταν ενεργό. Ήταν θέμα χρόνου να πλησιάσει την πρωτεύουσά τους. Το λάθος το είχαν κάνει. Υπερεκτίμησαν τις δυνατότητές τους και υποτίμησαν αυτές του "φαινομένου".
Τι έπρεπε να κάνουν; Αυτό το οποίο δεν καταδέχονταν. Να σβήσουν τη "φωτιά" στη γέννησή της, πριν αποκτήσει διαστάσεις. Να αμυνθούν πριν περάσει ο Αλέξανδρος στην Ασία. Να διαλύσουν τον στρατό του μέσα στην Ελλάδα. Να υποστηρίξουν τους αντιπάλους του. Να τρομάξουν τους συμμάχους του. Εκεί φάνηκε η άγνοιά τους. Γελούσαν με την απερισκεψία του νεαρού βασιλιά της Μακεδονίας. Ξαπλωμένοι και εν μέσω πορνών αξιολογούσαν τις ειδήσεις που τους μετέφεραν οι κατάσκοποί τους.
Στην κυριολεξία δεν καταδέχθηκαν ως αυτοκράτορες να αμυνθούν στην απειλή. Δεν καταδέχθηκαν να εμποδίσουν το πέρασμα του Αλεξάνδρου στην Ασία. Δεν έστειλαν ούτε ένα μικρό στρατιωτικό σώμα να σταματήσει την απόβασή του στην Ασία. Δεν διανοούνταν ότι έπρεπε να αμυνθούν άμεσα και με όλες τους τις δυνάμεις απέναντι σε έναν τόσο μικρό αντίπαλο. Νόμισαν πως όταν θα συναντιόντουσαν μ' αυτόν, απλά θα τον νικούσαν. Αυτό ήταν το λάθος. Το "φαινόμενο" το σέβεσαι και το πολεμάς πριν αρχίσει και μεγαλώνει. Το προλαβαίνεις στην εστία του. Αν μεγαλώσει, απλά περιμένεις το τέλος. Μια ολόκληρη ήπειρος μπορεί να καεί από ένα κουτάκι σπίρτα.
Αυτό ακριβώς έγινε τότε. Οι Έλληνες στην κυριολεξία "έκαψαν" την Περσική αυτοκρατορία. Από την επόμενη της κατάκτησής της αυτή έπαψε να υπάρχει. Σαν να μην υπήρξε ποτέ. "Έσβησε" από τη μνήμη ακόμα και του ίδιου του χώρου που τη γέννησε. Όταν το "φαινόμενο" έπαψε να έχει μπροστά του πρόκληση και άρα χώρο για να "κάψει", σταμάτησε την πορεία του. Σταμάτησε στον Ινδό. Σταμάτησε εκεί όπου ξεκινούσε ένας άλλος κόσμος με άλλα χαρακτηριστικά, τα οποία δεν αφορούσαν τους Έλληνες. Ένας άλλος κόσμος, που απλά δεν είχε "παρτίδες" με τη "φωτιά".
Από τον Ινδό όμως και πίσω τα πάντα είχαν "καεί". Από εκείνη τη στιγμή και πέρα θα έπρεπε απλά να ξαναχτιστούν τα "καμένα" με τη λογική και την ιδεολογία όμως του "φαινομένου". Από εκεί και πέρα ξεκινά η ιστορία των σύγχρονων αυτοκρατοριών. Των ελληνιστικού τύπου αυτοκρατοριών, οι οποίες φτάνουν στις μέρες μας. Η "φωτιά" πλέον ήταν ελεγχόμενη. Ήταν ο "λύχνος" των αυτοκρατοριών. Οι Έλληνες εντάχθηκαν στις αυτοκρατορίες ως "προνομιούχοι" και χωρίς να έχουν αντίπαλο να τους προκαλεί.
Προνομιούχοι στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, στην Οθωμανική αυτοκρατορία κλπ.. Το σύστημα το είχαν χτίσει οι Έλληνες και αυτοί γνώριζαν τις ιδιομορφίες του. Το σύστημα ήταν "πυρίμαχο", γιατί η "φωτιά" ήταν μέσα του. Οι αυτοκράτορες γνώριζαν την επικινδυνότητα του "φαινομένου" και το σέβονταν. Ποτέ δεν άφηναν τους Έλληνες απ' έξω στις μοιρασιές και στα προνόμια και το σημαντικότερο... ποτέ δεν θα τους άφηναν να δημιουργήσουν ξεχωριστό κράτος. Οι Έλληνες, ως ξεχωριστή κοινωνική τάξη της αυτοκρατορίας, δεν ήταν ποτέ επικίνδυνοι. Οι Έλληνες μόνον ως ξεχωριστή κοινωνία ήταν επικίνδυνοι.
Οι αιώνες "κυλούσαν" και οι Έλληνες εξυπηρετούσαν το σύστημα, όπως κι αν αυτό τους ονόμαζε. Όμως, στους αιώνες αυτούς οι εξελίξεις ήταν μεγάλες. Ο Δυτικός Κόσμος άρχισε ν' αναπτύσσεται με ρυθμούς μεγαλύτερους απ' ό,τι ο υπόλοιπος κόσμος. Ανακαλύφθηκε η Αμερική και αυτοί οι οποίοι την ανακάλυψαν τη μοιράστηκαν μεταξύ τους. Η εποχή της αποικιοκρατίας όλους αυτούς τους ισχυροποίησε σε απίστευτο βαθμό. Λαοί, χωρίς μεγάλο πολιτισμικό "βάθος", απέκτησαν μέγεθος αυτοκρατοριών. Η Αγγλία, που δεν έδωσε στον κόσμο ούτε μια συνταγή μαγειρικής, φιλοδοξούσε να "κυβερνά" τα κύματα. Είχε μέγεθος ασύλληπτο για προηγούμενες αυτοκρατορίες, οι οποίες επεκτείνονταν με "προσηλυτιστές" και όχι με κοινούς λοχίες "οικοπεδοφάγους".
Ο παραδοσιακός χώρος, που φιλοξενούσε τους Έλληνες, είχε σε μεγάλο βαθμό υποβαθμιστεί. Νέοι λαοί κυριαρχούσαν στον κόσμο. Νέοι λαοί όμως σημαίνει και νέες φιλοδοξίες. Για όσο διάστημα αυτές οι φιλοδοξίες δεν "ακουμπούσαν" το "φαινόμενο", κανένας δεν κινδύνευε. Για όσο διάστημα αυτές οι "αυτοκρατορίες" εχθρεύονταν τους Μάγιας, τους Ίνκας, τους Αβοριγίνες ή τους Πυγμαίους, κανένας δεν απειλούνταν. Ο "πυρίμαχος" χριστιανισμός κατακτούσε τον κόσμο, χωρίς να βρίσκει πουθενά αντίπαλο. Χωρίς να βρίσκει πουθενά κίνδυνο. Μπορούσε να κατακτά και να απειλεί ο ίδιος με "πυρπόληση".
Αυτός όμως ο χριστιανικός κόσμος ήταν αήττητος ως σύνολο. Αυτός ήταν η αυτοκρατορία. Αυτός έλεγχε τους Έλληνες. Για όσο διάστημα δεν υπήρχε κίνδυνος, δεν είχε πρόβλημα με τις φιλοδοξίες των φιλόδοξων νεόπλουτων μελών του. Αυτοκρατορίες "ονειρεύονταν" όλοι υπό τη "σκιά" του αυτοκράτορα της Ρώμης. Υπό τη σκιά του Πάπα. Αυτοκρατορίες ονειρεύονταν οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και οι Βρετανοί. Όλοι αυτοί άλλοτε εκ του πονηρού και άλλοτε από άγνοια είχαν αρχίσει να "μιμούνται" την αυτοκρατορική λειτουργία. Ο πλούτος και η έλλειψη αντιπάλου τους το επέτρεπαν.
Έτσι σταδιακά άρχισαν υπό τη σκιά του χριστιανισμού ν' αναπτύσσουν τους δικούς τους αφελείς --ισμούς. Άρχισαν δηλαδή ν' αναπτύσσουν αυτοκρατορική συμπεριφορά και να προσπαθούν να "δέσουν" στα άρματά τους όσες χώρες δεν μπορούσαν να κατακτήσουν. Κοντά στον αυτοκρατορικό ελληνισμό, τον χριστιανισμό, τον ισλαμισμό, τον βουδισμό κλπ. άρχισαν δειλά-δειλά να εμφανίζονται ο "βρετανισμός", ο "γαλλισμός", ο "γερμανισμός" κλπ. Όλες αυτές όμως οι ψευδοαυτοκρατορίες ήταν "ξύλινες". Το "πυρίμαχό" τους ανήκε στη σφαίρα ιδιοκτησίας της "μαμάς" αυτοκρατορίας, που ήταν ο χριστιανισμός. Απλά κάποιοι μπερδεύονταν.
Μπερδεύονταν, γιατί δεν καταλάβαιναν ότι οι αυτοκρατορίες στηρίζονται σε γνώση και όχι σε οικόπεδα. Το γεγονός ότι η βρετανική αυτοκρατορία είχε μεγαλύτερο μέγεθος από την αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου, δεν την καθιστούσε αυτοκρατορία. Του Αλέξανδρου η αυτοκρατορία ήταν αυτοκρατορία από τότε που ο ίδιος και η παρέα του ανέλαβε τη διαχείριση της ελληνικής γνώσης. Ήταν αυτοκρατορία από τότε που χωρούσε σε ένα παλάτι της Μακεδονίας. Του Χριστού η αυτοκρατορία ήταν αυτοκρατορία από τότε που Αυτός και η παρέα Του ανέλαβε τη διαχείριση της Γνώσης του Θεού. Από τότε που χωρούσε σε ένα δωμάτιο, όπου δειπνούσαν Δάσκαλος και μαθητές.
Εκεί μπερδεύτηκαν οι Δυτικοί χριστιανοί, συγκρίνοντας τα μεγέθη. Την "πάτησαν" όπως την πατάει ένας στρατηγός, που νομίζει ότι είναι Αλέξανδρος, επειδή έχει μεγαλύτερο στράτευμα από εκείνον. Την "πάτησαν" όπως την πατάει ένας λαοφιλής πολιτικός, που νομίζει ότι είναι Ιησούς, επειδή έχει πιο πολλούς προσωπικούς οπαδούς από δώδεκα. Αυτό είναι λάθος, γιατί την αυτοκρατορία τη χαρακτηρίζει η γνώση και όχι το μέγεθος. Η αυτοκρατορία δεν κατακτά χώρους, συνυπάρχοντας με διαφορετικούς. Η αυτοκρατορία "καταπίνει" λαούς, γιατί τους κάνει όμοιους με τα μέλη της. Η αυτοκρατορία είναι μια πύρινη λαίλαπα και ο ηγέτης της μια καθαρή και άσβεστη "φλόγα".
Η αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου επεκτεινόταν, γιατί "εξελλήνιζε" τους λαούς και άρα τους υπέτασσε στη εξουσία των Ελλήνων και άρα τη δική του. Η αυτοκρατορία του Ιησού επεκτεινόταν, γιατί "εκχριστιάνιζε" τους λαούς και άρα τους υπέτασσε στην εξουσία των Χριστιανών και άρα τη δική Του. Οι αυτοκρατορίες του Μωάμεθ, του Βούδα κλπ. έκαναν το ίδιο. Όλες αυτές οι αυτοκρατορίες ξεκινούσαν από το "μυαλό" του ιδρυτή τους και έφταναν μέχρι εκείνο το σημείο που το επέτρεπε η δυνατότητα της γνώσης της κάθε μιας. Αν αυτή η γνώση έχανε την αξία της, ακολουθούσε αυτόματα η κατάρρευση. Αν "έσβηναν" οι γνώσεις των ηγετών τους, "έσβηναν" και οι ίδιες. Δεν μπορούσαν ν' αναπαράγουν τα "κύτταρά" τους και πέθαιναν.
Οι νεόκοποι αυτοκράτορες αυτά όλα δεν τα γνώριζαν. Νόμιζαν ότι αρκούσε η δύναμη και το κεφάλαιό τους, για να καλύψει το κενό της γνώσης. Νόμιζαν ότι η απλή κατάκτηση είναι αρκετή. Δεν έβλεπαν για παράδειγμα οι Βρετανοί ότι η παραμονή τους στην Ινδία δεν "κατάπινε" τους Ινδούς. Δεν τους αποσπούσε από την αυτοκρατορία του Βούδα. Δεν έβλεπαν οι Γάλλοι ότι η παραμονή τους στην Αλγερία δεν "κατάπινε" τους Αλγερινούς. Δεν τους αποσπούσε από την αυτοκρατορία του Μωάμεθ. Δεν έβλεπαν ότι κατακτούσαν χωράφια και όχι ανθρώπους και άρα λαούς, όπως οι αυτοκρατορίες.
Έχοντας ελέγξει όλοι αυτοί τη Γαλλική Επανάσταση, νόμισαν ότι μπορούν να ελέγχουν τα πάντα. Είχαν εφεύρει το εθνικό κράτος και νόμισαν ότι είχαν βρει την τέλεια λύση. Η λύση, που θα μπορούσε να δώσει αιωνιότητα στο σύστημά τους. Η λύση, που θα μπορούσε σε μικροκλίμακες κρατών να διατηρεί τη "φωτιά" ζωντανή, χωρίς να απειλεί το σύστημα. Αυτό ήταν το εθνικό κράτος. Ένα σύστημα, που αντέγραφε την αυτοκρατορική λειτουργία και μπορούσε να διατηρεί "φωτιά" μέσα του. Όλοι αυτοί νόμιζαν ότι με ελεγχόμενο εξελληνισμό των πληθυσμών τους, θα μπορούσαν να δώσουν μόνιμα χαρακτηριστικά στα συστήματά τους. Θεώρησαν ότι μπορούσαν να υποτάξουν την ελληνική γνώση στις δικές τους φιλοδοξίες.
Νόμισαν ότι καμία γνώση δεν μπορεί να απειλήσει την ισχύ τους. Θεώρησαν ότι, από τη στιγμή που ελέγχουν την ελληνική γνώση, δεν κινδύνευαν από κανέναν. Από τη στιγμή λοιπόν που πρόβλημα με τη γνώση δεν είχαν και το κεφάλαιο στην κυριολεξία τους "περίσσευε", αισθάνονταν όλοι αυτοκράτορες. Όλοι με φιλοδοξίες να κατακτήσουν τον κόσμο, άσχετα αν δεν γνώριζαν τι θα κάνουν, αν θα το κατάφερναν. Η Ρώμη δεν ανησυχούσε, γιατί η ισχύς του χριστιανισμού ήταν τέτοια, που επέτρεπε τα "καπρίτσια" των ισχυρότερων μελών της.
Τα προβλήματα ξεκίνησαν, όταν άρχισε να "ανατέλλει" η βιομηχανική εποχή. Εκεί η Ρώμη "κοιμήθηκε". Γιατί; Γιατί ο ανταγωνισμός στη βιομηχανική εποχή θα έφερνε τους "αυτοκράτορες" στον παραδοσιακό χώρο, όπου υπήρχαν μεγάλες συγκεντρώσεις Ελλήνων. Αυθεντικών Ελλήνων και όχι εξελληνισμένων χριστιανών μέσα από τα ελεγχόμενα συστήματα εκπαίδευσης. Ο πόλεμος στη βιομηχανική εποχή θα γινόταν για το πετρέλαιο και τα κοντινότερα πετρελαϊκά κοιτάσματα για τους Ευρωπαίους ήταν στη Μέση Ανατολή. Άρα έπρεπε να ελεγχθεί η Οθωμανική αυτοκρατορία. Η αυτοκρατορία αυτή ήταν "χαλαρή", αλλά πολύ χρήσιμη για την παγκόσμια λειτουργία του συστήματος. Γιατί; Γιατί διατηρούσε το "φαινόμενο" σε ύφεση. Ούτε απειλούσε τον χριστιανισμό ούτε απειλούνταν από αυτόν. Είχε βρεθεί μια ισορροπία και αυτό δημιουργούσε συνθήκες ασφάλειας.
Οι Έλληνες ήταν από τους ευνοημένους της αυτοκρατορίας και δεν δημιουργούσαν προβλήματα. Στο μεταξύ όμως οι άλλοι σκοτώνονταν μεταξύ τους. Οι πανίσχυροι Άγγλοι έβλεπαν τον κίνδυνο από τη Γαλλία και τη Γερμανία. Φοβούνταν την επιρροή τους στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Ταυτόχρονα φοβούνταν και τους ίδιους τους Οθωμανούς. Η εποχή άλλαζε και η "χαλαρή" αυτοκρατορία ίσως να μην ήταν πλέον τόσο ακίνδυνη. Το βιομηχανικό κεφάλαιο είχε ιδιομορφίες, που μπορούσε να ξαναβάλει την Οθωμανική αυτοκρατορία στο "παιχνίδι" της κοσμοκρατορίας. Ήταν πλούσια, είχε αρκετά μορφωμένους πληθυσμούς —μεταξύ των οποίων και Έλληνες— και το χειρότερο απ' όλα… "καθόταν" επάνω στα πετρέλαια. Δεν ήταν δηλαδή δύσκολο να μετατραπεί σε μηδενικό χρόνο σε βιομηχανική δύναμη και να τινάξει τις ισορροπίες στον αέρα. Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου το λάθος.
Το λάθος το έκαναν από κοινού οι μεγάλοι της Δύσης. Τι έκαναν; Αυτό το οποίο απαγορευόταν επί αιώνες. Επέτρεψαν στους Έλληνες να ιδρύσουν ανεξάρτητο κράτος και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θεωρούσαν ότι ήταν ακίνδυνη η ίδρυση αυτή και επιπλέον την έβλεπαν σαν ευκαιρία να διαλύσουν την Οθωμανική αυτοκρατορία που τους απειλούσε. Γιατί θεωρούσαν ότι ήταν ακίνδυνο; Τι άλλαξε και θεωρούσαν ακίνδυνο αυτό το οποίο επί αιώνες απαγορευόταν; Νόμιζαν ότι μπορούσαν με τη λογική του εθνικού κράτους να περιορίσουν το "φαινόμενο" εντός πολύ μικρών συνόρων και να το ελέγχουν. Θεώρησαν ότι όχι μόνον μπορούν να το ελέγχουν, αλλά και ότι μπορούν να εκμεταλλεύονται τις ιδιότητές του εις βάρος του.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Θεωρητικά η Ελλάδα, ως ένα φτωχό κράτος, δεν μπορούσε να έχει δυνατότητες ανάπτυξης και άρα ο εξελληνισμός του να πάρει "βάθος" επικίνδυνο. Θεωρούσαν ότι η υπανάπτυξη θα το καθήλωνε στο σημείο που τους βόλευε. Η κοινωνική βάση του κράτους θα παρέμενε αναγκαστικά σε ένα χαμηλό επίπεδο "εξελληνισμού". Θα παρέμενε αγράμματη και με μια απλή "ανάμνηση" της ελληνικότητάς της. Η αδυναμία του κράτους ν' αναπτυχθεί σ' έναν κόσμο γιγάντων θα το έκανε απόλυτα εξαρτημένο και άρα ελεγχόμενο. Αυτοί θα διόριζαν τις ηγεσίες του και σαν "προστάτες" της ανεξαρτησίας του θα είχαν λόγο σε όλες του τις υποθέσεις. Ένα ακόμα προτεκτοράτο ανάμεσα στα πολλά άλλα, απλά με ένα πιο διάσημο όνομα.
Αυτό ήταν το βασικό πλαίσιο στο οποίο θα λειτουργούσε το ελληνικό κράτος. Το "φαινόμενο" θα βρισκόταν υπό πλήρη έλεγχο. Πριν εκδηλώσει την οποιαδήποτε αντιδραστική τάση, θα προλάβαιναν να το ελέγξουν. Γνωρίζοντας τη λειτουργία του, προσπάθησαν και κατάφεραν να του δώσουν "προσανατολισμό". Εχθρός μόνιμος των Ελλήνων θα γινόταν οι Τούρκοι. Εθνικό "όνειρο" θα γινόταν η κατάκτηση της Πόλης. Ό,τι ήταν οι Πέρσες για τους αρχαίους Έλληνες, θα γίνονταν οι Τούρκοι για τους σύγχρονους. Ό,τι ήταν η Περσέπολη για τους αρχαίους Έλληνες, έγινε η Πόλη για τους σύγχρονους. Το "φαινόμενο" κόλλησε μόνιμα στους Τούρκους. Οι Άγγλοι "αρχιτέκτονες" και οι υπόλοιποι μεγάλοι της Ευρώπης ήταν σε ασφαλή "περιοχή", εφόσον αυτοί παρουσιάζονταν σαν απελευθερωτές των Ελλήνων. Αυτοί ήταν οι επαγγελματίες "φίλοι" τους. Βρίσκονταν κοντά στο "φαινόμενο", αλλά δεν είχαν "δοσοληψίες" μ' αυτό. Το έλεγχαν, αλλά δεν το προκαλούσαν.
Όμως, το πρόβλημα δεν ήταν μόνον αυτό. Πρόβλημα είχαν και με τους διάσπαρτους ελληνικούς πληθυσμούς σε χώρους όπου μπορούσαν να δημιουργήσουν πρόβλημα στη βιομηχανική εποχή. Σε πλούσιους χώρους με προοπτικές ταχείας εκβιομηχάνισης δίπλα σε πετρέλαια. Χώρους όπως η Μικρά Ασία ή τα παράλια τους Εύξεινου Πόντου. Χώρους, οι οποίοι θα μπορούσαν ν' αναπτυχθούν βιομηχανικά και λόγω εθνικής συγγένειας να "αποσπάσουν" τον έλεγχο της μικρής και υπανάπτυκτης Ελλάδας από τους Δυτικούς. Τι έκαναν; Εκμεταλλεύτηκαν τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων, που τους στρέφουν εναντίον αυτοκρατοριών.
Δεν θα περίμεναν οι γενιές των Ελλήνων να "γεννήσουν" Μεγαλέξανδρο, για να κυνηγήσουν τον εθνικό τους στόχο. Οι Άγγλοι μόνοι τους "διόρισαν" Μεγαλέξανδρο έναν θλιβερό χαφιέ τους. Τον άθλιο Βενιζέλο. Τι έκανε αυτός; Κατέστρεψε τον ελληνισμό τόσο στον Εύξεινο Πόντο όσο και στη Μικρά Ασία. Έβαλε τη μικρή Ελλάδα να προκαλέσει αντίποινα, τα οποία εφαρμόστηκαν εις βάρος των γηγενών πληθυσμών. Έβαλε το ελληνικό κράτος να στείλει στη Σοβιετική Ένωση στρατό για την αντεπανάσταση και αυτό εξόργισε τους κομμουνιστές. Το αποτέλεσμα; Οι κραταιοί ελληνικοί πληθυσμοί της Μαύρης Θάλασσας να βρεθούν στην έρημο του Καζακστάν και να εξουδετερωθούν ως απειλή.
Ο ένας κίνδυνος είχε εξουδετερωθεί. Ο άλλος ήταν στη Μικρά Ασία. Οι Άγγλοι έβαλαν τον Βενιζέλο να κηρύξει τον πόλεμο στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Η Ελλάδα εισέβαλε στη Μικρά Ασία. Γιατί; Θεωρητικά, για να επανακτήσει το χαμένο της μεγαλείο, πρακτικά, για να προκαλέσει μόνη της την ανταλλαγή πληθυσμών. Την οργή των κομμουνιστών εις βάρος των Ελλήνων του Εύξεινου Πόντου τη συμπλήρωσε η οργή των μουσουλμάνων της Μικράς Ασίας εις βάρος των Ελλήνων.
Σ' έναν πόλεμο εξ’ αρχής στημένο και χαμένο, οι Έλληνες "παγιδεύτηκαν" από τα ίδια τους τα χαρακτηριστικά. Αυτά τα χαρακτηριστικά έγιναν η αιτία να δοθεί το άλλοθι στους Κεμαλιστές να διώξουν τους Έλληνες από τη Μικρά Ασία. Τα αυτοκρατορικά "όνειρα" των Ελλήνων —εξαιτίας ενός χαφιέ των Άγγλων— έγιναν ο απόλυτος "εφιάλτης" τους. Ό,τι είχαν καταφέρει μέσα σε χιλιάδες χρόνια, χάθηκαν από έναν χαφιέ μέσα σε μια πενταετία. Το "τέλος" του αυτοκρατορικού ελληνισμού φαινόταν οριστικό. Ο κόσμος είχε αλλάξει πλέον και δεν υπήρχε πιθανότητα να επιτρέψει στους Έλληνες να επανακάμψουν. Όλος ο ελληνισμός του κόσμου ήταν πλέον σε μια εθνική "κονσέρβα" υπό τον έλεγχο των Άγγλων. Ο άλλοτε κραταιός και πανίσχυρος ελληνισμός έγινε ένας φτωχός και υπανάπτυκτος λαός.
Το σχέδιο ήταν τέλειο… ή "μάλλον" τέλειο. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί όλα αυτά προϋποθέτουν μόνιμο έλεγχο. Το "φαινόμενο" ήταν κολλημένο στους Τούρκους, αλλά εκεί έπρεπε να παραμένει. Όταν η Ευρώπη παίρνει κάθε λίγο και λιγάκι "φωτιά" με τους εθνικούς πολέμους, επηρεάζει το "φαινόμενο". Αργά ή γρήγορα κάποιος από τους "μεγάλους" θα βάλει το "χέρι" του στη "φωτιά". Ο δρόμος για τα πετρέλαια περνάει από την Ελλάδα και είναι θέμα χρόνου κάποιος να της ζητήσει να κάνει πράγματα, τα οποία δεν θα της αρέσουν. Κάποιος θ' ανοίξει "παρτίδες" μαζί της.
Δεν πέρασαν μερικά χρόνια από την οριστική "κονσερβοποίηση" του ελληνισμού και η Ευρώπη ξαναπαίρνει φωτιά. Νέοι φιλόδοξοι "αυτοκράτορες" θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο. Ο δρόμος όμως για την κατάκτηση "περνάει" και πάλι μέσα από την Ελλάδα. Ο "άξονας" πρέπει να περάσει από την Ελλάδα, για να φτάσει στα πετρέλαια. Πρέπει, με βάση την ελληνική λογική, να τους νικήσει και άρα να τους "ταπεινώσει". Πώς θα δεχθούν όμως την "ταπείνωση" αυτοί οι οποίοι κοιμούνται με τον Αχιλλέα και τον Μέγα Αλέξανδρο στο μυαλό τους; Πώς θα νικηθούν αυτοί οι οποίοι ντρέπονται για τη φτώχεια τους και γνωρίζουν ότι το μόνο που τους απομένει, για ν' "αποδείξουν" κάτι σημαντικό στην παγκόσμια κοινωνία, είναι ο ηρωισμός τους και η συγγένεια αίματος με τους διάσημους αρχαίους προγόνους τους;
Ο "άξονας" επιτίθεται και το "φαινόμενο" ενεργοποιείται. Μετά από αιώνες αλλάζει ο εχθρός του. Η "φωτιά" κολλάει στο "ξύλινο" σύστημα του φασισμού. Ο "άξονας" γίνεται εχθρός του ελληνικού λαού και όχι απλά εχθρός του υπό αγγλικό έλεγχο ελληνικού κράτους. Ο "άξονας" αποκτά εχθρό το "φαινόμενο" και όχι τη βαλκανική "Μπανανία" με το όνομα "Ελλάδα". Ο "άξονας" μπορεί να νικήσει εύκολα τον στρατό της "Μπανανίας", αλλά πλέον θα πρέπει να νικήσει και τον ελληνικό λαό. Αυτό είναι το πρόβλημα και είναι μεγάλο.
Ο ελληνικός λαός είπε "ΟΧΙ" και αυτό δεν άλλαζε. Είναι αιώνιο "ΟΧΙ". Συμφέρει δεν συμφέρει, δεν τους νοιάζει. Σωστό ή λάθος, δεν τους απασχολεί. Το είπαν και από εκεί και πέρα είναι θέμα υπερηφάνειας. Θα το υπερασπιστούν όσο και να τους κοστίσει. Θα "εκτεθούν" στα μάτια της παγκόσμιας κοινωνίας; Τι θα πουν οι ξένοι; Ότι οι σύγχρονοι Έλληνες είναι "μπάσταρδοι", που δεν έχουν σχέση με τους αρχαίους ήρωες προγόνους τους; Το "φαινόμενο" αρχίζει πλέον κι ανεβάζει "θερμοκρασία". Τα μάτια "λάμπουν" και ένας λαός ολόκληρος βλέπει τον πόλεμο σαν "ευκαιρία" ανάδειξης και επανασύνδεσης με το "λαμπρό" παρελθόν.
Ο ελληνικός λαός είναι ο ΜΟΝΟΣ ΛΑΟΣ στον κόσμο που μέσα σε διάρκεια πέντε χρόνων ΝΙΚΗΣΕ με τον πιο απόλυτο τρόπο δύο "αυτοκρατορίες" και έγινε η αιτία της απόλυτης καταστροφής μιας τρίτης ακόμα μεγαλύτερης. Την ίδια στιγμή το αγγλοκρατούμενο ελληνικό κράτος των χαφιέδων έχασε καί τους δύο αυτούς πολέμους. Τι σημαίνει αυτό το φαινομενικά αντιφατικό; Πώς είναι δυνατόν ένας λαός να κερδίσει δύο πολέμους τη στιγμή που το κράτος του έχασε καί στους δύο;
Τον πόλεμο με τους Ιταλούς τον κέρδισε ο ελληνικός λαός μόνος του. Αυτός στήριξε τις λίγες μονάδες του τακτικού στρατού, που βρίσκονταν στα σύνορα. Ο λαός ήταν αυτός ο οποίος ανέλαβε τη διοικητική του μέριμνα. Έπλεκε, επιδιόρθωνε, μαγείρευε και κουβαλούσε ό,τι χρειαζόταν, για να πολεμάνε οι στρατιώτες. Ο λαός ανέλαβε τον εφοδιασμό του. Ο λαός ανέλαβε την περίθαλψή του. Ανήλικοι και γυναίκες κουβαλούσαν όπλα και πυρομαχικά εκεί όπου υπήρχε ανάγκη. Δεν σταμάτησε όμως μόνον σ' αυτά. Ο λαός μπήκε και στην ίδια τη μάχη. Αυτός ανέλαβε τις ειδικές "δυνάμεις" του. Υλοτόμοι έγιναν οι ιχνηλάτες του στρατού. Τσομπάνηδες έγιναν οι ‘καταδρομείς" του.
Ο λαός νίκησε τους Ιταλούς. Αυτός τους απώθησε από την Ελλάδα. Το ελληνικό κράτος εκείνον τον πόλεμο τον είχε χαμένο. Αυτό είναι κάτι το πρωτοφανές για τη σύγχρονη στρατιωτική ιστορία. Ηττήθηκε ένας πανίσχυρος στρατός από μεμονωμένες στρατιωτικές μονάδες και από έναν λαό. Δεν υπήρχε καν κεντρική διοίκηση. Δεν υπήρχε κεντρικό στρατηγείο. Οι αγγλόδουλοι της Αθήνας θεωρούσαν τον πόλεμο τόσο χαμένο, που δεν είχαν μπει στον κόπο οι στρατηγοί να πάνε στο μέτωπο για να ρίξουν έναν πυροβολισμό ή να δώσουν μια εντολή επίθεσης.
Το αρχιτρωκτικό, που παρίστανε τον αρχιστράτηγο του ελληνικού στρατού, δεν είχε μετακινήσει καν το επιτελείο του από την Αθήνα. Ο αρχιστράτηγος Παπάγος ήταν μόνον για "ταρατατζούμ και παράτες". Να φιλάει χέρια βασιλέων και πρέσβεων. "Ήρωας" σε καιρό ειρήνης να φοράει παράσημα, να κυνηγάει "κομμουνιστοσυμμορίτες" και να μοιράζει οικόπεδα σε στρατιωτικούς. Στον πόλεμο, που διεξήχθη επί των ημερών της αρχιστρατηγίας του, απλά δεν συμμετείχε. Από τις εφημερίδες έμαθε ο "αρχιστράτηγος" ότι ο στρατός του νίκησε τους Ιταλούς. Δεν είχε το ζώον ούτε την ευθιξία ν' αυτοκτονήσει για το μοναδικό και παγκόσμιο ρεκόρ στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία. Αρχιστράτηγος, που η νίκη του στρατού του να τον βρήκε με τις πιτζάμες μακριά από το μέτωπο της μάχης, δεν έχει ξαναϋπάρξει κι ούτε πρόκειται να υπάρξει. Ούτε ως απλός περίεργος παρατηρητής δεν είχε δει το πεδίο της μάχης. Ό,τι θυμόταν από την εποχή που ήταν ανθυπολοχαγός.
Η νίκη των Ελλήνων έκανε αίσθηση παγκοσμίως, εφόσον την ίδια εκείνη εποχή μια τεράστια Γαλλία έπεφτε στα χέρια του "άξονα" χωρίς καμία αντίσταση. Ο Χίτλερ γελούσε με τον Μουσολίνι. Γελούσε, γιατί δεν γνώριζε τι συμβαίνει. Επιτέθηκε κι αυτός στην Ελλάδα. Απέναντί του βρήκε κι αυτός δύο διαφορετικές καταστάσεις. Το κράτος της Αθήνας ήθελε να παραδοθεί και ο λαός αρνούνταν. Αξιωματικοί του ελληνικού στρατού αρνούνταν να πολεμήσουν και οι φαντάροι δεν εγκατέλειπαν τις θέσεις τους. Έδιναν άδειες στους στρατιώτες να επιστρέψουν στα σπίτια τους και δεν έφευγε κανένας.
Ο Χίτλερ είδε πώς είναι να πολεμάς έναν λαό χωρίς στρατιωτική ηγεσία. Από το πουθενά είχε απώλειες. Ο στρατός ήταν διαλυμένος και τα φυλάκια αντιστέκονταν χωρίς κανέναν απώτερο σκοπό. Απλά αυτοί οι οποίοι ήταν μέσα δεν ήθελαν να νικηθούν. Δεν τους ένοιαζε τίποτε άλλο. Δεν το έκαναν βάση κάποιου εναλλακτικού σχεδίου. Απλά δεν ήθελαν να γυρίσουν στα σπίτια τους νικημένοι. Δεν ήθελαν να τους πουν οι συντοπίτες τους ότι, στη μία και μοναδική φορά που τους δόθηκε η ευκαιρία να γίνουν ήρωες, αυτοί εγκατέλειψαν "Θερμοπύλες". Το αποτέλεσμα; Χωρίς επίσημο αντίπαλο ο γερμανικός στρατός καθυστερούσε επικίνδυνα και είχε μεγάλες απώλειες. Όταν έφτασε η ώρα της Κρήτης, τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα. Το τίμημα σε χρόνο και σε έμψυχο υλικό ήταν ακόμα πιο μεγάλο. Ο πιο ισχυρός στρατός του κόσμου "μάτωνε" από τον "στρατό" της "τσουγκράνας" και του "δρεπανιού". Ο Χίτλερ είχε μάθει αυτό το οποίο δεν ήξερε κι ο Ξέρξης.
Όπως ήταν φυσικό η μάχη των Ελλήνων χάθηκε. Οι Γερμανοί μπήκαν ως κατακτητές στην Ελλάδα. Ο αρχιστράτηγος των Ελλήνων αυτήν τη φορά δεν έμαθε για νίκη του από τις εφημερίδες. Τουλάχιστον είχε γλιτώσει και το "ταξίδι" στον Βορά. Τώρα ετοίμαζε τις βαλίτσες του, για να φύγει εκτός Ελλάδας. Τον ελληνικό λαό θα τον παρατούσε η ηγεσία του στο έλεος των κατακτητών, για να τον "σώσει" μακροπρόθεσμα. Όταν οι Έλληνες ετοιμάζονταν να υπομείνουν το αβάστακτο, οι ηγέτες τους έκλειναν δωμάτια σε ξενοδοχεία του εξωτερικού.
Ανάμεσα σ' αυτούς και η στρατιωτική ηγεσία. Ο αρχιστράτηγος ήταν έτοιμος και με τις βαλίτσες στο χέρι. Ξαφνικά οι πολιτικοί "ηγέτες" τού χρεώνουν τις ήττες και δεν τον παίρνουν μαζί τους. Κλάμα ο αρχιστράτηγος. Και πάλι δεν είχε τη στοιχειώδη ντροπή ν' αυτοκτονήσει. Και πάλι κάνει το κορόιδο, όταν ο λαός θρηνεί χιλιάδες θύματα, τα οποία έπεσαν ηρωικά για έναν εθνικό σκοπό, για τον οποίο ο αρχιστράτηγος πληρωνόταν να τον δει από απόσταση και δεν έκανε ούτε αυτό.
Η γερμανική "μπότα" πατάει την Ελλάδα. Το "φαινόμενο" όμως δεν νικιέται. Η "μπότα" που το πατάει είναι θέμα χρόνου να πάθει ζημιά. Η "φωτιά" κόλλησε πάνω της. Ο ελληνικός λαός δεν τα παρατάει. Δεν τον ενδιαφέρει αν έχασε τον πόλεμο στο στρατιωτικό επίπεδο. Βγαίνει στο βουνό. Δημιουργεί εκ του μηδενός το τερατώδες ΕΑΜ. Το οπλίζει μέσα από τις πολεμικές του πράξεις. Ο εκφραστής του ελληνικού λαού είναι πανίσχυρος και οπλισμένος. Μέσα σε τρία χρόνια σε μια απόλυτα γερμανοκρατούμενη Ευρώπη τα δύο τρίτα τής θεωρητικά κατακτημένης Ελλάδας είναι ελεύθερα.
Όμως, το ΕΑΜ ήταν εφιάλτης για τους πάντες. Δεν τρόμαζε μόνον τους Γερμανούς. Τρόμαζε και όσους φιλοδοξούσαν να τους διαδεχθούν στη μεταπολεμική περίοδο. Εξέφραζε τον ελληνικό λαό και όποιος κι αν είναι ο νικητής του πολέμου, θα το έβρισκε μπροστά του. Στους Γερμανούς έκανε τεράστια ζημιά, γιατί τους καθυστερούσε. Τους καθυστερούσε σε έναν πόλεμο όπου η ταχύτητα ήταν το ζητούμενο. Τους δημιουργούσε προβλήματα στα μετόπισθεν και δεν τους επέτρεψε να κάνουν περίπατο στη Μέση Ανατολή, όπως ήταν μέσα στις δυνατότητές τους. Αυτή η καθυστέρηση ήταν το αίτιο της ήττας του "άξονα". Δεν πρόλαβε να ελέγξει το πετρέλαιο και έμεινε από "καύσιμα". Οι Έλληνες, που με τον αγώνα τους συνέβαλαν σ' αυτήν την καθυστέρηση συνετέλεσαν στην ήττα αυτήν.
Όταν ηττήθηκαν οι Γερμανοί, η Ελλάδα ήταν η μόνη κατακτημένη χώρα που δεν είδε "απελευθερωτές". Δεν παρηλάσαν απελευθερωτές στις πλατείες της, όπως συνέβη στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στη Δανία κλπ.. Η Ελλάδα είχε απελευθερωθεί από μόνη της πολύ καιρό πριν. Η Ελλάδα είχε απελευθερωθεί από το ΕΑΜ. Ένα ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που είχε φτάσει στο σημείο να είναι πιο ισχυρό και πιο καλά εξοπλισμένο από τον προπολεμικό της τακτικό στρατό. Χάρη έκανε η Ελλάδα στον γερμανικό κατακτητικό στρατό, που του επέτρεψε να φύγει από τη χώρα. Αν άφηναν το ΕΑΜ ελεύθερο να δράσει, δεν θα επέστρεφε κανένας Γερμανός στρατιώτης ζωντανός στην πατρίδα του.
Οι Έλληνες είχαν νικήσει τις αυτοκρατορίες του άξονα. Τώρα όμως είχαν άλλα προβλήματα. Ο πόλεμος αποκάλυψε πράγματα, τα οποία ήταν καλά κρυμμένα. Διαχωρίστηκε ο λαός από την ηγεσία του. Ο λαός είχε δημιουργήσει με το αίμα του τη δική του ηγεσία. Το ΕΑΜ ήταν έτοιμο να σκοτώσει τους δοσίλογους των Γερμανών και ν' αφήσει στο απόλυτο περιθώριο τους αγγλόδουλους "παραθεριστές" του Νείλου. Είχε μάθει να ζει ελεύθερος και δεν θα ήθελε να επιστρέψει ξανά στους λακέδες των ιμπεριαλιστών. Αυτό όμως ήταν μια τρομακτική προοπτική για τους Άγγλους. Γιατί; Γιατί, χάνοντας τον έλεγχο της Ελλάδας, κινδύνευαν να χάσουν έναν πόλεμο στον οποίο είχαν νικήσει.
Η ανεξάρτητη Ελλάδα ήταν απειλή για τα αγγλικά συμφέροντα στην περιοχή. Η ανεξάρτητη Ελλάδα θα μπορούσε να χειριστεί τα εθνικά της συμφέροντα με τρόπο που αυτά να απειλούσαν την αγγλική πολιτική. Μπορούσε να γίνει σύμμαχος με τους Σοβιετικούς και να καταστρέψει έναν μεγάλο σχεδιασμό. Ταυτόχρονα οι Άγγλοι στον καιρό του πολέμου είχαν χάσει το μεγάλο τους "πλεονέκτημα" στην Ελλάδα. Μέχρι τον πόλεμο εμφανίζονταν σαν οι προστάτες της ελευθερίας του ελληνικού λαού. Στον πόλεμο, εξαιτίας λαθών και πανικού, έχασαν τη συμπάθειά του. Οι Έλληνες, εξαιτίας του αγγλικού αποκλεισμού και λόγω της πείνας που ακολούθησε, έχασαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Δεν τους συμπαθούσαν πλέον.
Για λόγους που δεν είναι του παρόντος να εξηγήσουμε, οι Αγγλοσάξονες αποφάσισαν την αλλαγή του παγκόσμιου σχεδιασμού. Σε συνεννόηση με τους Σοβιετικούς χώρισαν τον κόσμο σε Ανατολή και Δύση. Αυτό το έκαναν υποτίθεται για να εκμεταλλευτούν τη νίκη τους εις βάρος όλων των υπολοίπων. Για να λειτουργήσει όμως ένας τέτοιος σχεδιασμός, πρέπει να έχει μια ισορροπία. Το "οξυγόνο" της Δύσης ήταν τα πετρέλαια. Άρα έπρεπε η Ελλάδα, που βρισκόταν σ' εκείνον τον "δρόμο", να πάει με το μέρος του ισχυρού, ο οποίος προβλεπόταν να πάρει τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής. Στην προκειμένη περίπτωση με τους Αγγλοσάξονες. Οι Αγγλοσάξονες "καίγονταν" για τα πετρέλαια, γιατί χωρίς αυτά δεν είχε νόημα η νίκη τους. Ταυτόχρονα αυτά δεν ενδιέφεραν τη Σοβιετική Ένωση, γιατί είχε δικά της κοιτάσματα.
Άρα το πρόβλημα για τον νέο σχεδιασμό ήταν να πάει η Ελλάδα εκεί όπου προβλεπόταν. Να μην αφεθεί να "παίζει" με τα συμφέροντα των ισχυρών, προκειμένου να ισχυροποιηθεί η ίδια. Το πρόβλημα ήταν να επιβληθούν εκ νέου στην Ελλάδα οι προδοτικές και "απούσες" ηγεσίες, που την "έδεναν" στο άρμα των Αγγλοσαξόνων. Πώς όμως θα γινόταν αυτό; Την Ελλάδα δεν την έλεγχαν πλέον αυτοί οι λακέδες. Αυτοί βρίσκονταν στις όχθες του Νείλου και δεν γνώριζαν καν αν μπορούν να επιστρέψουν με ασφάλεια στα σπίτια τους. Την Ελλάδα την έλεγχε το ΕΑΜ. Την έλεγχαν άνθρωποι, που τους "αγαπημένους" των Δυτικών τούς προόριζαν για εκτελέσεις.
Τότε οι ισχυροί αποφάσισαν το χειρότερο δυνατό για τους Έλληνες. Τους έμπλεξαν σε έναν τρομερό εμφύλιο. Αυτοί οι οποίοι ελέγχονταν πλήρως από τον Στάλιν και τους Εγγλέζους δίχασαν τον ελληνικό λαό και τον έβαλαν να αλληλοεξοντωθεί. Κομμουνιστές και φασίστες έκαναν ό,τι τους διέταξαν τα' αφεντικά τους. Τα συμφέροντα ήταν μεγάλα και η κατάσταση επείγουσα για να υπάρξει καθυστέρηση. Οι Άγγλοι βιάζονταν πολύ, για να έχουν την πολυτέλεια να προστατεύσουν την εικόνα τους. Στα Δεκεμβριανά πυροβόλησαν Έλληνες. Βομβάρδισαν την Αθήνα. Γλίτωσαν τους δοσίλογους. Δολοφόνησαν εν ψυχρώ ήρωες της εθνικής αντίστασης. Επέβαλαν μισητούς βασιλείς. Μεθόδευσαν έναν τρομερό εμφύλιο. Εξόπλισαν εχθρούς, για να αλληλοεξοντωθούν πιο εύκολα. Έδωσαν εκ νέου την εξουσία στους αρχιστράτηγους με τις πιτζάμες.
Ποτέ και κανένας ισχυρός στην ιστορία των ανθρώπινων πολέμων δεν φέρθηκε τόσο αχάριστα, τόσο άσχημα και τόσο ύπουλα στους συμμάχους του όσο φέρθηκαν οι Εγγλέζοι στους Έλληνες. Ακόμα και ο Ταμερλάνος σεβόταν τους συμμάχους του. Οι Άγγλοι δεν είχαν ούτε καν τον πολιτισμό του Ταμερλάνου. Αιματοκύλισαν έναν σύμμαχο, ο οποίος τους βοήθησε καθοριστικά στη μεγάλη μάχη. Έναν σύμμαχο, ο οποίος νικούσε τον εχθρό τους, όταν αυτός βομβάρδιζε το ίδιο το Λονδίνο. Έναν σύμμαχο, που έβαλε "πλάτη" για τη δική τους νίκη-αναρρίχηση στην κορυφή του Κόσμου. Έναν σύμμαχο, που δεν τους κόστισε τίποτε. Δεν τον βοήθησαν με στρατεύματα. Δεν τον βοήθησαν με εξοπλισμό. Οι Εγγλέζοι μόνον χαφιέδες έστελναν στην Ελλάδα. Αυτόν τον σύμμαχο στη συνέχεια τον ξέσκισαν. Όταν όλοι οι λαοί πανηγύριζαν τη νίκη σ' έναν πόλεμο που τον είχαν χάσει, οι Έλληνες έκλαιγαν για έναν πόλεμο που είχαν κερδίσει.
Αυτά όλα ήταν αθλιότητες των Άγγλων. Αθλιότητες όμως, που τις "έβλεπαν" οι Έλληνες. Οι Άγγλοι είχαν περάσει πλέον τον Ρουβίκωνα. Ο κόσμος των Ελλήνων ήταν πλέον διαφορετικός. Το "φαινόμενο" πλέον είχε "κολλήσει" στους Αγγλοσάξονες. Του ήταν αδιάφοροι πλέον οι Τούρκοι. Του ήταν αδιάφοροι οι Γερμανοί, που ήταν νικημένοι. Οι Αγγλοσάξονες όχι μόνον τους σκότωσαν, αλλά και τους αδίκησαν στην ιστορική τους πορεία. Τους στέρησαν δόξα. Οι σύγχρονοι Έλληνες νίκησαν αυτοκρατορίες και αυτό αποκρύφτηκε από τους λαούς. Υποβαθμίσθηκε ακόμα και στους ίδιους τους Έλληνες από τις ίδιες της ελληνικές ηγεσίες. Μισούσαν οι ελληνικές ηγεσίες των λακέδων και των δοσίλογων τα επιτεύγματα των Ελλήνων, γιατί δεν συνέφεραν στα αφεντικά τους και δεν συμμετείχαν οι ίδιες πουθενά.
Γι' αυτόν τον λόγο είπαμε στην αρχή του κειμένου ότι οι σύγχρονοι Έλληνες ούτε στο περίπου δεν γνωρίζουν τι έκαναν τον τελευταίο αιώνα. Ούτε στο περίπου δεν γνωρίζουν πόσο "κοντά" είναι στη δόξα των προγόνων τους. Το κατόρθωμα του ιταλικού μετώπου —με δεδομένη τη διαφορά των τεχνολογιών των εποχών— ήταν μεγαλύτερο από τις ιστορικές Θερμοπύλες. Το κατόρθωμα του ΕΑΜ —με βάση το ίδιο δεδομένο και με μια ναζιστική Γερμανία σε πλήρη ισχύ και υπό στρατιωτικό συναγερμό— ήταν μεγαλύτερο από την Επανάσταση του 1821. Το "φαινόμενο" είχε αποδείξει τη διαχρονική του συνέχεια και κάποιοι του στέρησαν τη δόξα. Αυτοί οι κάποιοι ήταν οι Αγγλοσάξονες.
Τώρα πλέον οι Έλληνες θα είχαν απέναντί τους μόνον τους Αγγλοσάξονες. Τους Αγγλοσάξονες, που, για να τα καταφέρουν όλα αυτά, είχαν κάνει λάθη. Λάθη, πολλά λάθη. Οι Άγγλοι, προκειμένου να επιβάλλουν τον σχεδιασμό τους —με δεδομένο εκείνη την εποχή την ανυπότακτη Ελλάδα του ΕΑΜ—, "αυτοκτόνησαν". Μπήκαν σε ένα κοινό σύστημα με τους Αμερικανούς και "έχασαν" τη μάχη μέσα σε λίγα χρόνια. Μέσα σε λίγα χρόνια καταστράφηκε η μεγαλύτερη αυτοκρατορία που είχε υπάρξει ποτέ στον κόσμο.
Υπό την ηγεσία ενός ηλίθιου Τσόρτσιλ κατάφεραν το απίθανο. Προκάλεσαν τους χειρότερους εχθρούς του χριστιανικού συστήματος και ταυτόχρονα διέλυσαν την αυτοκρατορία τους. Αυτούς "κληρονόμησαν" οι Αμερικανοί. Το "φαινόμενο" είναι πλέον σταθερά "κολλημένο" στον Αγγλοσαξονισμό. Στον Αγγλοσαξονισμό, που εκφράζεται με τον ίδιο τρόπο, είτε ως Βρετανία είτε ως ΗΠΑ. Στον Αγγλοσαξονισμό, που επένδυσε την κυριαρχία του στο δίπολο με τη Σοβιετική Ένωση. Για όσο διάστημα υπήρχε Σοβιετική Ένωση, κανένας δεν κινδύνευε. Ακίνδυνο είναι το "φαινόμενο" σε τέτοιες συνθήκες. Μπορεί να "περιμένει", αλλά είναι ακίνδυνο. Οι γενιές μπορεί ν' αλλάζουν και να μην "ξεχνούν", αλλά δεν μπορούν να κάνουν και τίποτε.
Η Σοβιετική Ένωση όμως δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες των εμπνευστών της. Καταρρέει σαν χάρτινος πύργος τη δεκαετία του ενενήντα. Αυτό όμως αλλάζει τον γενικότερο σχεδιασμό ενός συστήματος, που είχε στηριχθεί πάνω σ' αυτήν. Άρα και πάλι θα πρέπει να δράσουν αυτοί οι οποίοι πρέπει να ελέγχουν τους λαούς και άρα και το "φαινόμενο". Οι Αγγλοσάξονες και πάλι ως ηγέτες και εκφραστές της Νέας Τάξης έπρεπε να έρθουν στην Ελλάδα, για να την "ευθυγραμμίσουν" με τα υπόλοιπα κράτη. Αυτό όμως προϋποθέτει νέες επεμβάσεις και άρα νέες προκλήσεις. Επεμβάσεις όμως και προκλήσεις στο "φαινόμενο" σε μια εποχή δύσκολη δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το "φαινόμενο" δεν ξεχνά. Το "φαινόμενο", αν σε βρει σε αδυναμία, θα σου επιτεθεί.
Αυτό περιμένουμε τώρα. Οι Αγγλοσάξονες ακόμα δεν έχουν καταλάβει τι γίνεται. Παίζουν παιχνίδια εις βάρος του "φαινομένου". Παίζουν παιχνίδια στην Κύπρο με το Σχέδιο Ανάν. Παίζουν στη Θράκη με τη μειονότητα. Παίζουν στη Μακεδονία με το όνομα. Παίζουν στην Ήπειρο με τους Αλβανούς. Παίζουν στο Αιγαίο με την υφαλοκρηπίδα. Διορίζουν πρωθυπουργούς ανάμεσα στους υπαλλήλους τους. Ελέγχουν τις υπηρεσίες ασφαλείας. Φακελώνουν πολίτες, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Παίζουν με τη "φωτιά" και δεν το καταλαβαίνουν. Στο απόγειο της δύναμής τους στην πραγματικότητα είναι πιο αδύναμοι από ποτέ. Ταυτόχρονα το "φαινόμενο" είναι πιο ισχυρό από ποτέ. Το αγγλοσαξονικό "δάσος" είναι θεόστεγνο και χωρίς άμυνες και το "φαινόμενο" σε υψηλές θερμοκρασίες. Ο ελληνικός πληθυσμός είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση από πλευράς γνώσης και νοοτροπίας. Είναι καθαρά ελληνικός στο επίπεδο της παιδείας και όχι μόνον στο επίπεδο των τύπων.
Το "φαινόμενο" περιμένει. Το "φαινόμενο" δεν ξεχνά. Δεν ξεχνά ποιος το βύθισε στον εμφύλιο. Δεν ξεχνά ποιος του διχοτόμησε την Κύπρο. Δεν ξεχνά ποιος το έβαλε στη Χούντα. Δεν ξεχνά ποιος του λεηλάτησε την πατρίδα. Δεν ξεχνά και περιμένει. Περιμένει σαν να μην είχε να κάνει τίποτε άλλο όλους αυτούς τους αιώνες. Ένα "αεράκι" περιμένει και φτάνει εύκολα στην υπερατλαντική "Περσέπολη". Σύντομα θα πάρει "φωτιά" ο κόσμος. Την πιο λυτρωτική "φωτιά" που έχει δει στην ιστορία του. Μέσα σε λίγες μέρες κανένας δεν θα θυμάται τους Αγγλοσάξονες. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Πηγή:www.eamb.gr
ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ
(του Υποστρατήγου ε. α K. Χ. Κωνσταντινίδη)
Από την λήξη του Β! ΠΠ ως το 1967, στη χώρα μας έδρασε το εγκληματικό παρακράτος των Αγγλο-Αμερικανών, των Ανακτόρων, του ΙΔΕΑ , το οποίον ήλεγχε την Ελλάδα από τα παρασκήνια. Όλα εκείνα τα χρόνια το κράτος της Δεξιάς συνεργάζετο αρμονικά με το παρακράτος και κέρδιζε τις στημένες εκλογικές αναμετρήσεις και χτυπούσε το λαϊκό κίνημα. Μετά την 21ην Απριλίου 1967 το Παρακράτος εκείνο έγινε το «Κράτος της Χούντας» και έβαλε την Ελλάδα και την Δημοκρατία στο γύψο επί μια 7ετία . Μετά την πτώση της Δικτατορίας το 1974, ξεφύτρωσε δειλά- δειλά ένα νέο με την μορφή:
α/ Της Τρομοκρατικής Οργάνωσης της 17Ν . Η πορεία της όλα εκείνα τα χρόνια ως την αυτοδιάλυση της είναι γνωστή. Η δήθεν σύλληψη των μελών της είναι μέγα ψεύδος. Η κεφαλή έμεινε ανέπαφη και στην φυλακή κλείσθηκαν ένια κατώτερα στελέχη της.
β/ Των Αναρχικών και των δήθεν Αριστερίστικων και Αριστερών οργανώσεων, που τελούν κάτω από τον υψηλό έλεγχο του ίδιου κέντρου εξουσίας. Κατ'; ουσίαν έγινε μετάλλαξη του Παρακράτους εκείνου σε νέο προσαρμοσμένο στους καιρούς της Μεταπολίτευσης και της διάλυσης της Σοβιετικής Ενώσεως. Οι Αναρχικοί κάτω από διάφορες ονομασίες πρωτοστατούσαν στις εκδηλώσεις των κοινωνικών δυνάμεων, έτσι ώστε να προκαλούν σύγχυση, χάος , φόβο , αλλά και την αντίδραση της Αστυνομίας , όχι σε βάρος των γνωστών-άγνωστων ταραξιών, αλλά πάντα σε βάρος των διεκδικητικών τάξεων , (όπως λ. χ απεργών, εργαζομένων, φοιτητών , ομάδων που εξέφραζαν διαφορετικές απόψεις κ. α) Οι αναρχικοί κουκουλοφόροι στόχο τους είχαν α/ τις πορείες της εργατικής τάξης , β/τις παραγωγικές τάξεις, (όπως λ.χ εμπόρους, τράπεζες, εταιρείες, τουρισμό κ. α) γ/ το φοιτητικό κίνημα και γ/ τα όργανα της τάξεως και την ησυχία του τόπου.
Οι εκάστοτε κυβερνήσεις ανεξαρτήτως κόμματος εξουσίας ή στην αντιπολίτευση, έδειξαν σκανδαλώδη ανοχή που έφθανε ως τα όρια της πολιτικής συνεργασίας με τους αναρχικούς , διότι εμπόδιζαν το κοινωνικό κίνημα να εκφρασθεί και φαλκίδευε την προβολή των αιτημάτων του μέσω των ΜΜΕ. Ιδιαίτερη ευθύνη έχει το ΠΑΣΟΚ στα πρώτα στάδια της δημιουργίας του. Τούτο διατηρούσε συγγενικούς δεσμούς με τους αναρχικούς, ένεκα της κοινής αντιδικτατορικής δράσεως των . Όμως ο ΣΥΝ συνδέθηκε επί μονίμου βάσεως ιδεολογικά και συναισθηματικά με τους αναρχικούς . Τους αγκάλιασε, τους στήριξε ιδεολογικά και επέτρεψε υπόγειες διαδρομές μεταξύ των αναρχικών οργανώσεων και του ΣΥΝ. Η δράση των Αναρχικών υπήρξε ολέθρια για το κοινωνικό κίνημα, την οικονομική ανάπτυξη και την Παιδεία μας. Και τούτο διότι τα ΜΜΕ πάντα αγνοούσαν την ουσία των κοινωνικών αιτημάτων και παρουσίαζαν μόνον την οχλοκρατική και τρομοκρατική δράση των αναρχικών . Ως το 2003 το Παρακράτος των Αναρχικών έδρασε παράλληλα με το Παρακράτος της Τρομοκρατίας ( 17Ν ) και οι πληροφορίες έφεραν ταύτα ως συγκοινωνούντα δοχεία , κυρίως για την στρατολόγηση των στελεχών της 17Ν από τον χώρο των Αναρχικών . Όμως είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η στρατηγική τούτων εχαράσσετο από κάποια υψηλότερη αρχή . Το παρακράτος έχει έξωθεν διασυνδέσεις Ο σκοπός και οι επιδιώξεις του είναι :
1/ Ο έλεγχος και η χειραγώγηση της κοινής γνώμης,
2/ Η παρεμπόδιση του συνδικαλιστικού κινήματος
3/ Ο έλεγχος του φοιτητικού και μαθητικού κινήματος,
4/ Ο εκφοβισμός και η παράλυση της Αστυνομίας, το ξεκουρέλιασμα νόμων και θεσμών
5/ Η διάβρωση και διάλυση του Εθνικού Κράτους και απαξίωση του κέντρου της Αθήνας
6/ Ο εκμαυλισμός της Νεολαίας (διάδοση αναρχίας, ναρκωτικών , πορνείας κ.α)
7/ Η αμφισβήτηση της Εδαφικής μας Ακεραιότητος(Εθνική μειοδοσία -συνηγορία υπέρ λαθρομεταναστευτών, βεβήλωση της σημαίας κ.α)
8/ Η διάβρωση των διαχρονικών Αξιών (κάψιμο Ελληνικών κλασικών βιβλίων )
9/ Η παρεμπόδιση της διακινήσεως των ιδεών στα ΑΕΙ, ΤΕΙ και Σχολεία και η υποβάθμιση της Παιδείας
10/ Τέλος, η εξασθένιση της Δημοκρατίας σε βαθμό ώστε να ζει κάτω από τον φόβο του Παρακράτους.
Κοντολογίς το Παρακράτος αυτό μοιάζει με τα Ναζιστικά SS και τηρουμένων των αναλογιών συμπεριφέρεται όπως αυτά για την:
1/ Στερέωση της Σιωνιστικής Κατοχής στην Ελλάδα
2/ Παρεμπόδιση Αναγεννήσεως και προόδου της Ελλάδος
Ως γνωστόν η χώρα μας τελεί υπό Εβραίο-Μασονική Κατοχή , στυγνότερη όλων, με εξαίρεση εκείνης των ΗΠΑ . (Εκεί η κατάσταση είναι δυσβάστακτη. Ο Αμερικανικός λαός είναι το μεγαλύτερο θύμα αυτής της Κατοχής.) Η Σιωνιστική - πλουτοκρατική άρχουσα τάξη που ελέγχει τον κόσμο εχθρεύεται θανάσιμα τον Ελληνικό λαό και τον Ελληνικό Πολιτισμό, διότι αυτός εμπεριέχει: την Δημοκρατία, Ελευθερία, Κοινωνική Δικαιοσύνη, Ειρήνη, Συνένωση- Συνεργασία των λαών, Ανθρώπινα Δικαιώματα, Αξιοπρέπεια του Ατόμου , Διάλογο, Μέτρο (Μετριοπάθεια) , Αμφισβήτηση , Ανεξιθρησκία, Οικολογία , το Ωραίο, την Αλήθεια, Επιστήμη- Τέχνη κλπ . Ακριβώς τα αντίθετα πρεσβεύει η Ιουδαιο-Μασονική και Σιωνιστική δογματική ιδεοληψία της Βίβλου και των Μυστικών Στοών (Μπίλντερμπεργκ, CFR, Τρίπλευρη Επιτροπή , των 40'; Σοφών, του Ανώτατου Ισραηλινού Συμβούλιου, του ECHELON , των Διεθνών Οργανώσεων , ΜΚΟ κλπ) Είναι παράδοξο ότι η Ελλάς που έδωσε 1,3 δις Ευρώ για την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων , αδυνατεί να ξηλώσει το Παρακράτος των Εξαρχείων . Αυτούς έπρεπε από καιρό να τους είχε στείλει σε κάποιο νησί προς αναμόρφωση , ώστε να ηρεμήσουμε. Προ παντός πρέπει να συμφωνήσουν τα κόμματα αν θέλουν την τάξη και ασφάλεια ή όχι.
Ένα πελώριο προπαγανδιστικό, τρομοκρατικό και εγκληματικό δίχτυ -του σιωνιστικού Όφεως- έχει κουλουριασθεί γύρω από τον πλανήτη μας και απειλεί τη ζωή μας. Το Ελληνικό Κράτος έχει καταλυθεί . Τα κόμματα της αριστεράς συνεργάζονται πολιτικά μαζί του. Ο Νόμος έχει περάσει στο Αναρχικό και στο Ιουδαιοχριστιανικό Παρακράτος (Για αυτό θα γράψουμε αργότερα) Συνέλληνες οργανωθείτε για να αποτινάξουμε την ξένη Κατοχή. Η Τρομοκρατία και ο Φασισμός δεν θα περάσουν.
Από την λήξη του Β! ΠΠ ως το 1967, στη χώρα μας έδρασε το εγκληματικό παρακράτος των Αγγλο-Αμερικανών, των Ανακτόρων, του ΙΔΕΑ , το οποίον ήλεγχε την Ελλάδα από τα παρασκήνια. Όλα εκείνα τα χρόνια το κράτος της Δεξιάς συνεργάζετο αρμονικά με το παρακράτος και κέρδιζε τις στημένες εκλογικές αναμετρήσεις και χτυπούσε το λαϊκό κίνημα. Μετά την 21ην Απριλίου 1967 το Παρακράτος εκείνο έγινε το «Κράτος της Χούντας» και έβαλε την Ελλάδα και την Δημοκρατία στο γύψο επί μια 7ετία . Μετά την πτώση της Δικτατορίας το 1974, ξεφύτρωσε δειλά- δειλά ένα νέο με την μορφή:
α/ Της Τρομοκρατικής Οργάνωσης της 17Ν . Η πορεία της όλα εκείνα τα χρόνια ως την αυτοδιάλυση της είναι γνωστή. Η δήθεν σύλληψη των μελών της είναι μέγα ψεύδος. Η κεφαλή έμεινε ανέπαφη και στην φυλακή κλείσθηκαν ένια κατώτερα στελέχη της.
β/ Των Αναρχικών και των δήθεν Αριστερίστικων και Αριστερών οργανώσεων, που τελούν κάτω από τον υψηλό έλεγχο του ίδιου κέντρου εξουσίας. Κατ'; ουσίαν έγινε μετάλλαξη του Παρακράτους εκείνου σε νέο προσαρμοσμένο στους καιρούς της Μεταπολίτευσης και της διάλυσης της Σοβιετικής Ενώσεως. Οι Αναρχικοί κάτω από διάφορες ονομασίες πρωτοστατούσαν στις εκδηλώσεις των κοινωνικών δυνάμεων, έτσι ώστε να προκαλούν σύγχυση, χάος , φόβο , αλλά και την αντίδραση της Αστυνομίας , όχι σε βάρος των γνωστών-άγνωστων ταραξιών, αλλά πάντα σε βάρος των διεκδικητικών τάξεων , (όπως λ. χ απεργών, εργαζομένων, φοιτητών , ομάδων που εξέφραζαν διαφορετικές απόψεις κ. α) Οι αναρχικοί κουκουλοφόροι στόχο τους είχαν α/ τις πορείες της εργατικής τάξης , β/τις παραγωγικές τάξεις, (όπως λ.χ εμπόρους, τράπεζες, εταιρείες, τουρισμό κ. α) γ/ το φοιτητικό κίνημα και γ/ τα όργανα της τάξεως και την ησυχία του τόπου.
Οι εκάστοτε κυβερνήσεις ανεξαρτήτως κόμματος εξουσίας ή στην αντιπολίτευση, έδειξαν σκανδαλώδη ανοχή που έφθανε ως τα όρια της πολιτικής συνεργασίας με τους αναρχικούς , διότι εμπόδιζαν το κοινωνικό κίνημα να εκφρασθεί και φαλκίδευε την προβολή των αιτημάτων του μέσω των ΜΜΕ. Ιδιαίτερη ευθύνη έχει το ΠΑΣΟΚ στα πρώτα στάδια της δημιουργίας του. Τούτο διατηρούσε συγγενικούς δεσμούς με τους αναρχικούς, ένεκα της κοινής αντιδικτατορικής δράσεως των . Όμως ο ΣΥΝ συνδέθηκε επί μονίμου βάσεως ιδεολογικά και συναισθηματικά με τους αναρχικούς . Τους αγκάλιασε, τους στήριξε ιδεολογικά και επέτρεψε υπόγειες διαδρομές μεταξύ των αναρχικών οργανώσεων και του ΣΥΝ. Η δράση των Αναρχικών υπήρξε ολέθρια για το κοινωνικό κίνημα, την οικονομική ανάπτυξη και την Παιδεία μας. Και τούτο διότι τα ΜΜΕ πάντα αγνοούσαν την ουσία των κοινωνικών αιτημάτων και παρουσίαζαν μόνον την οχλοκρατική και τρομοκρατική δράση των αναρχικών . Ως το 2003 το Παρακράτος των Αναρχικών έδρασε παράλληλα με το Παρακράτος της Τρομοκρατίας ( 17Ν ) και οι πληροφορίες έφεραν ταύτα ως συγκοινωνούντα δοχεία , κυρίως για την στρατολόγηση των στελεχών της 17Ν από τον χώρο των Αναρχικών . Όμως είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η στρατηγική τούτων εχαράσσετο από κάποια υψηλότερη αρχή . Το παρακράτος έχει έξωθεν διασυνδέσεις Ο σκοπός και οι επιδιώξεις του είναι :
1/ Ο έλεγχος και η χειραγώγηση της κοινής γνώμης,
2/ Η παρεμπόδιση του συνδικαλιστικού κινήματος
3/ Ο έλεγχος του φοιτητικού και μαθητικού κινήματος,
4/ Ο εκφοβισμός και η παράλυση της Αστυνομίας, το ξεκουρέλιασμα νόμων και θεσμών
5/ Η διάβρωση και διάλυση του Εθνικού Κράτους και απαξίωση του κέντρου της Αθήνας
6/ Ο εκμαυλισμός της Νεολαίας (διάδοση αναρχίας, ναρκωτικών , πορνείας κ.α)
7/ Η αμφισβήτηση της Εδαφικής μας Ακεραιότητος(Εθνική μειοδοσία -συνηγορία υπέρ λαθρομεταναστευτών, βεβήλωση της σημαίας κ.α)
8/ Η διάβρωση των διαχρονικών Αξιών (κάψιμο Ελληνικών κλασικών βιβλίων )
9/ Η παρεμπόδιση της διακινήσεως των ιδεών στα ΑΕΙ, ΤΕΙ και Σχολεία και η υποβάθμιση της Παιδείας
10/ Τέλος, η εξασθένιση της Δημοκρατίας σε βαθμό ώστε να ζει κάτω από τον φόβο του Παρακράτους.
Κοντολογίς το Παρακράτος αυτό μοιάζει με τα Ναζιστικά SS και τηρουμένων των αναλογιών συμπεριφέρεται όπως αυτά για την:
1/ Στερέωση της Σιωνιστικής Κατοχής στην Ελλάδα
2/ Παρεμπόδιση Αναγεννήσεως και προόδου της Ελλάδος
Ως γνωστόν η χώρα μας τελεί υπό Εβραίο-Μασονική Κατοχή , στυγνότερη όλων, με εξαίρεση εκείνης των ΗΠΑ . (Εκεί η κατάσταση είναι δυσβάστακτη. Ο Αμερικανικός λαός είναι το μεγαλύτερο θύμα αυτής της Κατοχής.) Η Σιωνιστική - πλουτοκρατική άρχουσα τάξη που ελέγχει τον κόσμο εχθρεύεται θανάσιμα τον Ελληνικό λαό και τον Ελληνικό Πολιτισμό, διότι αυτός εμπεριέχει: την Δημοκρατία, Ελευθερία, Κοινωνική Δικαιοσύνη, Ειρήνη, Συνένωση- Συνεργασία των λαών, Ανθρώπινα Δικαιώματα, Αξιοπρέπεια του Ατόμου , Διάλογο, Μέτρο (Μετριοπάθεια) , Αμφισβήτηση , Ανεξιθρησκία, Οικολογία , το Ωραίο, την Αλήθεια, Επιστήμη- Τέχνη κλπ . Ακριβώς τα αντίθετα πρεσβεύει η Ιουδαιο-Μασονική και Σιωνιστική δογματική ιδεοληψία της Βίβλου και των Μυστικών Στοών (Μπίλντερμπεργκ, CFR, Τρίπλευρη Επιτροπή , των 40'; Σοφών, του Ανώτατου Ισραηλινού Συμβούλιου, του ECHELON , των Διεθνών Οργανώσεων , ΜΚΟ κλπ) Είναι παράδοξο ότι η Ελλάς που έδωσε 1,3 δις Ευρώ για την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων , αδυνατεί να ξηλώσει το Παρακράτος των Εξαρχείων . Αυτούς έπρεπε από καιρό να τους είχε στείλει σε κάποιο νησί προς αναμόρφωση , ώστε να ηρεμήσουμε. Προ παντός πρέπει να συμφωνήσουν τα κόμματα αν θέλουν την τάξη και ασφάλεια ή όχι.
Ένα πελώριο προπαγανδιστικό, τρομοκρατικό και εγκληματικό δίχτυ -του σιωνιστικού Όφεως- έχει κουλουριασθεί γύρω από τον πλανήτη μας και απειλεί τη ζωή μας. Το Ελληνικό Κράτος έχει καταλυθεί . Τα κόμματα της αριστεράς συνεργάζονται πολιτικά μαζί του. Ο Νόμος έχει περάσει στο Αναρχικό και στο Ιουδαιοχριστιανικό Παρακράτος (Για αυτό θα γράψουμε αργότερα) Συνέλληνες οργανωθείτε για να αποτινάξουμε την ξένη Κατοχή. Η Τρομοκρατία και ο Φασισμός δεν θα περάσουν.
Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009
Στιχομυθία Σκοπιανού και Έλληνα αντιπροσώπου στον ΟΗΕ
Ένα λαμπρό υπόδειγμα ρητορικής και πολιτικής από πρόσφατη συνεδρίαση της ΓΣ των Ηνωμένων Εθνών, που έκανε τη διεθνή κοινότητα να χαμογελάσει: Ο λόγος του Έλληνα μόνιμο αντιπροσώπου στον ΟΗΕ.
«Πριν ξεκινήσω, θέλω να σας πω κάτι για τον Μέγα Αλέξανδρο. Όταν δάμασε τον Βουκεφάλα, κατά τον γυρισμό του και περνώντας τον Αξιό και βλέποντας το νερό, σκέφτηκε ότι ήταν μια καλή ευκαιρία για μπάνιο.Έβγαλε λοιπόν τα ρούχα του, τα ακούμπησε στον βράχο και μπήκε στο νερό. Όταν βγήκε και θέλησε να ντυθεί, τα ρούχα του είχαν εξαφανιστεί. Τα είχε κλέψει ένας Σλάβος της Μακεδονίας.»
Τότε πετάχτηκε οργισμένος ο Σλαβομακεδόνας εκπρόσωπος της ΠΓΔΜ κι άρχισε να φωνάζει «Τι είναι αυτά που λες; Οι Σλάβοι δεν ήταν εκεί, τότε.»
Οπότε ο Έλληνας εκπρόσωπος χαμογέλασε και είπε: «Τώρα που το ξεκαθαρίσαμε αυτό, μπορώ να ξεκινήσω την ομιλία μου...»!
Ο συγκεκριμένος διάλογος είναι πέρα για πέρα αληθινός και είναι ένα σαφέστατο δείγμα του τρόπου σκέψης των Ελλήνων. Μακάρι βέβαια αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο διαχείρισης σκέψης και πράξης να τον είχε ενστερνιστεί η Ελληνίδα υπουργός Εξωτερικών, κυρία Ντόρα Μπακογιάννη. Πολλά θα ήταν το οφέλη και ίσως να είχαν τερματιστεί οι ό,ποιες συζητήσεις πριν καν ξεκινήσουν...
Πηγή: ApolloGalaxy.blogspot.com
«Πριν ξεκινήσω, θέλω να σας πω κάτι για τον Μέγα Αλέξανδρο. Όταν δάμασε τον Βουκεφάλα, κατά τον γυρισμό του και περνώντας τον Αξιό και βλέποντας το νερό, σκέφτηκε ότι ήταν μια καλή ευκαιρία για μπάνιο.Έβγαλε λοιπόν τα ρούχα του, τα ακούμπησε στον βράχο και μπήκε στο νερό. Όταν βγήκε και θέλησε να ντυθεί, τα ρούχα του είχαν εξαφανιστεί. Τα είχε κλέψει ένας Σλάβος της Μακεδονίας.»
Τότε πετάχτηκε οργισμένος ο Σλαβομακεδόνας εκπρόσωπος της ΠΓΔΜ κι άρχισε να φωνάζει «Τι είναι αυτά που λες; Οι Σλάβοι δεν ήταν εκεί, τότε.»
Οπότε ο Έλληνας εκπρόσωπος χαμογέλασε και είπε: «Τώρα που το ξεκαθαρίσαμε αυτό, μπορώ να ξεκινήσω την ομιλία μου...»!
Ο συγκεκριμένος διάλογος είναι πέρα για πέρα αληθινός και είναι ένα σαφέστατο δείγμα του τρόπου σκέψης των Ελλήνων. Μακάρι βέβαια αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο διαχείρισης σκέψης και πράξης να τον είχε ενστερνιστεί η Ελληνίδα υπουργός Εξωτερικών, κυρία Ντόρα Μπακογιάννη. Πολλά θα ήταν το οφέλη και ίσως να είχαν τερματιστεί οι ό,ποιες συζητήσεις πριν καν ξεκινήσουν...
Πηγή: ApolloGalaxy.blogspot.com
Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009
Τρεις παπάδες συζητούν
Συζητούν τρεις παπάδες, ένας από το Άγιο Όρος, ένας από Αθήνα και ένας Κεφαλλονίτης για το πως κατανέμουν τα έσοδα των εκκλησιών τους.
Λέει ο παπάς από το Άγιο Όρος:
- Εγώ πετάω στον αέρα όλα τα νομίσματα και όσα έρθουν κορώνα είναι του Θεού και τα δίνω για τις ανάγκες της εκκλησίας και όσα έρθουν γράμματα είναι δικά μου.
Λέει με τη σειρά του ο Αθηναίος παπάς:
- Και εγώ πετάω τα νομίσματα στον αέρα και όσα σταθούν όρθια είναι του Θεού και της εκκλησίας, ενώ όσα πέσουν στο πλάι (κορώνα ή γράμματα) είναι σαφώς δικά μου.
Και στο τέλος ο Κεφαλλονίτης ο παπάς:
- Εγώ κύριοι συνάδελφοι κάνω το ίδιο που κάνετε και εσείς με πιο απλές διαδικασίες για να μη χάνουμε και χρόνο. Πετάω στον αέρα όλα τα νομίσματα. Όσα θέλει, τα κρατάει ο Θεός και όσα πέσουν κάτω είναι δικά μου
Λέει ο παπάς από το Άγιο Όρος:
- Εγώ πετάω στον αέρα όλα τα νομίσματα και όσα έρθουν κορώνα είναι του Θεού και τα δίνω για τις ανάγκες της εκκλησίας και όσα έρθουν γράμματα είναι δικά μου.
Λέει με τη σειρά του ο Αθηναίος παπάς:
- Και εγώ πετάω τα νομίσματα στον αέρα και όσα σταθούν όρθια είναι του Θεού και της εκκλησίας, ενώ όσα πέσουν στο πλάι (κορώνα ή γράμματα) είναι σαφώς δικά μου.
Και στο τέλος ο Κεφαλλονίτης ο παπάς:
- Εγώ κύριοι συνάδελφοι κάνω το ίδιο που κάνετε και εσείς με πιο απλές διαδικασίες για να μη χάνουμε και χρόνο. Πετάω στον αέρα όλα τα νομίσματα. Όσα θέλει, τα κρατάει ο Θεός και όσα πέσουν κάτω είναι δικά μου
H πολιτική φιλοσοφία του Kαραγάτση στην «επαναστατική» τριλογία του
Νικ. Αντωνοπούλου.
Τό πλατύ έργο τού Μ. Καραγάτση έχει πιά μελετηθεί άπό κάθε άποψη καί έχει αξιολογηθεί. Ένα σημείο, όμως, πού δέν έχει αρκετά ερευνηθεί είναι οι πολιτικές του ιδέες πού εκφράζονται μέσα σ’αυτό1. Τίς πολιτικές του ιδέες διατυπώνει ο συγγραφέας σ’όλο τό έργο του, ιδιαίτερα όμως, στήν επαναστατική τριλογία του, «Ο Κοτζάμπασης τού Καστρόπυργου» (1944), «Αίμα χαμένο καί κερδισμένο» (1947) καί «Τά στερνά τού Μίχαλου» (1949).
Άπό τούς συγγραφείς τής γενιάς τού’30 ο Μ. Καραγάτσης είναι εκείνος πού ασχολήθηκε συστηματικότερα μέ τήν ελληνική ιστορία. Φαίνεται ότι είχε σκοπό νά γράψη ολοκληρωμένη ιστορία τού Ελληνικού Έθνους. Έτσι γιά τήν αρχαία Ελλάδα έγραψε τήν «Ιστορία τών Ελλήνων» (1952). Τό έργο αυτό δέν παρουσιάζεται μέ τήν ευθύνη τού ιστορικού μελετητή, αλλά μέ τήν ευαισθησία καί τήν πλαστικότητα τού λογοτέχνη. Γιά τό Βυζάντιο αφιέρωσε τό πολυσέλιδο έργο του «Σέργιος καί Βάκχος» (1959). Εκεί μέ βαθεία κριτική διάθεση ο Μ. Καραγάτσης μελετά τόν μεσαιωνικό ελληνισμό. Ο ύπνος τών δύο ηρώων – αγίων αποτελεί ένα επιτυχημένο εύρημα πού επιτρέπει στόν συγγραφέα νά ερευνήση τήν ιστορική πορεία τού ελληνικού έθνους μέ εξωκοσμικό βλέμμα. Μέ τήν νεότερη Ελλάδα άπό τήν Ελληνική Επανάσταση μέχρι τό 1844, ο Μ. Καραγάτσης ασχολείται στήν βασική του τριλογία πού αναφέραμε πιό πάνω. Κεντρικός ήρωας σ’αυτήν ο απόλυτα καραγατσικός Μίχαλος Ρούσης. Τό ίδιο όνομα εμφανίζεται στά βιβλία του «Ο μέγας ύπνος» καί «Ο κίτρινος φάκελλος» μέ τό μικρό όνομα Κωστής2.
Γιά νά αντιληφθούμε τίς πολιτικές ιδέες πού ο Μ. Καραγάτσης εκφράζει στό έργο του πρέπει νά τόν τοποθετήσουμε πολιτικά. Ο πατέρας του, Γεώργιος Ροδόπουλος εξελέγη βουλευτής στήν Λάρισσα άπό τό 1899 έως τό 1928. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Κωνσταντίνος (Τάκης) Ροδόπουλος εξελέγη πολλές φορές άπό τό 1932 βουλευτής τού Λαϊκού Κόμματος, έπειτα τού Ελληνικού Συναγερμού καί τέλος τής Ε.Ρ.Ε. καί διετέλεσε πολλές φορές υπουργός καί Πρόεδρος τής Βουλής. Ο Μ. Καραγάτσης διαφοροποιεί τήν θέση του άπό τήν παραδοσιακή Δεξιά καί ακολουθεί τό Κόμμα τών Προοδευτικών τού Σπύρου Μαρκεζίνη. Η ιδεολογία τού αρχηγού του τόν γοητεύει γιατί προσαρμόζεται στήν δική του προσωπικότητα. Στόν Σπύρο Μαρκεζίνη θά αφιερώση τό βιβλίο του «Ο Κοτζάμπασης τού Καστρόπυργου». Στά πλαίσια τού Κόμματος τών προοδευτικών πολιτεύεται στήν Αθήνα τό 1956 καί τό 1958, γνώρισε όμως, άπόλυτη αποτυχία3.
Η Ελληνική Επανάσταση.
Στήν «επαναστατική» τριλογία του ο Μ. Καραγάτσης ερευνά τά αίτια τής Ελληνικής Επανάστασης τού 1821 καί τούς παράγοντες πού συνετέλεσαν σ’ αυτήν. Η βασική αρχή του είναι ότι τήν Επανάσταση έκανε μόνος του ο Λαός (Τά στερνά, σσ. 221, 266) ενώ οι Κοτσαμπάσηδες δέν τήν ήθελαν. Ο Μ. Ρούσης αμφισβητεί τήν δυνατότητα νά γίνη η Επανάσταση (Ο Κοτζάμπασης σσ.15,21), ενώ ο Μητροπολίτης Δωρόθεος τού εξομολογείται: «- Τήν επανάστασιν; Εμείς εκάναμε τήν Επανάστασιν; - Αμ’ ποιός; Η Άγια Λαύρα, η λειτουργία, τό λάβαρο, ο λόγος τού Γερμανού. Όλος ο κόσμος τά ξέρει αυτά. – Όλος ο κόσμος πιθανόν. Εμείς όμως όχι... Η έκπληξη τού Μίχαλου ζωγραφίστηκε στήν μορφή του. – Τί θέλεις νά πής; Δέν τήν κάνατε’σείς τήν Επανάσταση; - Κολοκύθια μέ τήν ρίγανιν, τέκνον μου». (Ο Κοτζάμπασης σ.131).
Καί προσθέτει ο Δωρόθεος: «Η Επανάστασις. Ο πολύς κόσμος πιστεύει ότι εμείς τήν εκηρύξαμε. Πρόκειται περί τεχνάσματος πού εμηχανεύθημεν – τό ομολογώ – διά νά επανορθώσωμεν έκ τών υστέρων τά σφάλματα καί τάς αβλεψίας μας. Αλλά τί σχέσιν έχει ο θρύλος μέ τήν πραγματικότητα; Ουδείς γνωρίζει ποίος έδωσε τό επαναστατικό σύνθημα. Ίσως καί ουδείς νά τό έδωσεν. Η Επανάστασις εξέσπασεν εντός τού Λαού τών Ελλήνων, ώς έκρηξις Θεϊκής οργής κατά τής τυραννίας.» (Ο Κοτζάμπασης σ.232).
Η θεωρία τού Μ.Κ. υποστηρίζει ότι οι κοτζαμπάσηδες προσχώρησαν στήν Επανάσταση πού είχε κάνει ο λαός γιά νά εξασφαλίσουν τά προνόμιά τους. Ο Μητροπολίτης Δωρόθεος συνεχίζει τήν εξομολόγησή του: «Ότε μετ’ολίγας ημέρας αντελήφθημεν ότι επλανήθημεν, ότι η εκραγείσα Επανάστασις είχε πολλάς ελπίδας επιτυχίας, τότε παρουσιάσθημεν είς τό προσκήνιον καί προσπαθήσαμεν νά διωρθώσωμεν έκ τών υστέρων τό σφάλμα μας, λαμβάνοντας ανά χείρας τά ηνία τού Αγώνος.» (Ο Κοτζάμπασης σ.233).
Αλλού ο Καραγάτσης τονίζει: «Οι κοτζαμπάσηδες ήθελαν νά χειραγωγήσουν τήν Επανάσταση – πού τήν αποφάσισε καί τήν έκανε ο λαός – γιά νά διατηρήσουν, στό μελλοντικό ανεξάρτητο κράτος, τήν εξέχουσα κοινωνική καί πολιτική θέση πού είχαν επί τουρκοκρατίας. » (Τά στερνά, σ.221).
Καί παρακάτω ο Μίχαλος Ρου΄σης διακηρύσσει: «Πρέπει νά ξέρετε πώς οι κοτζαμπάσηδες δέν πολυπεθυμούσαν τήν Επανάσταση... Από τήν άλλη όμως μεριά, συλλογίζονταν πώς ίσως έχαναν, στήν ελεύθερη Ελλάδα, τά πλούτη καί τήν δύναμη πού τούς έδωσε ο Τούρκος... Μά τήν επανάσταση τήν έκανε ο λαός, δίχως νά μάς ρωτήση... Έτσι οι κοτζαμπάσηδες αποφάσισαν νά πάρουν τήν Επανάσταση στά χέρια τους. Μέ σκοπό άν πετύχαινε, νά καρπωθούν τά ωφελήματα τής ανεξάρτητης Ελλάδας. Ο λαός όμως δέν ήθελε μόνο τήν λευτεριά του άπό τούς Τούρκους, μά κι απ’τούς κοτζαμπάσηδες. Έτσι γεννήθηκε η διχόνοια, πού παρά τρίχα νά οδηγήση τήν Επανάσταση στήν αποτυχία. Τό μεγάλο φταίξιμο ήταν τών κοτζαμπάσηδων, πού δέν ήθελαν νά υποταχθούν στή θέληση τού λαού. Καί προτιμούσαν νά ξαναπέσουν οι Έλληνες στήν σκλαβιά τού Τούρκου παρά νά χάσουν αυτοί τά πλούτη καί τήν δύναμή τους στήν ελεύθερη Ελλάδα. » (Τά στερνά, σ.266). Παρόμοιες σκέψεις εκφράζει ο Μ. Καραγάτσης καί σέ άλλα μέρη τής τριλογίας (Ο Κοτζάμπασης σσ.53, 218, 230, 231, Αίμα, σ.58).
Σ’όλο τό έργο τού Μ. Καραγάτση εκφράζεται η έντονη καί θεμελιώδης αντίθεσή του μέ τούς κοτζαμπάσηδες, πού τούς περιγράφει μέ τά μελανότερα χρώματα (Ο Κοτζάμπασης σ.17 επ., 47) καί δέν διστάζει νά ξεστομίση τόν φοβερό λόγο: «Χίλιες φορές καλύτεροι οι Τούρκοι! Μουρμούρισε ο Μίχαλος. Χίλιες φορές.» (Ο Κοτζάμπασης σ.48).
Καί αλλού: «Αυτοί είναι χειρότεροι οχτροί τού Γένους κι απ’τούς Τούρκους» (Ο Κοτζάμπασης σ.140), ενώ στά βουνά τής επαναστατημένης Πελοποννήσου αντήχησε η φωνή: «(Ο Κοτζάμπασης, σ.140)»
Αντίθετα μέ τούς κοτζαμπάσηδες ο Μ. Κ. παίρνει θετική στάση απέναντι στούς στρατιωτικούς, τούς οποίους ταυτίζει μέ τόν λαό (π.χ. Ο Κοτζάμπασης σ.60). Πολλές φορές αναφέρεται στόν εμφύλιο πόλεμο, ιδιαίτερα ανάμεσα στούς κοτζαμπάσηδες καί τούς στρατιωτικούς, καί διατυπώνει ενδιαφέρουσες καί ορθές παρατηρήσεις γιά τούς εμφυλίους πολέμους σέ αντίθεση μέ τούς πολέμους εναντίον τών ξένων εχθρών. «Οι εθνικοί πόλεμοι, τυχεροί ή άτυχοι, λύνουν μέ έναν οποιοδήποτε τρόπο τίς διαφορές τών λαών, πού εξακολουθούν νά τούς χωρίζουν έστω καί μετακινημένα σύνορα. Μά οι συνέπειες τών εμφυλίων σπαραγμών είναι βαθύτερες. Η νικημένη φατρία είναι υποχρεωμένη νά ζήση κοντά στήν νηκήτρια· πρέπει, καταπίνοντας τήν πικρή χολή, νά υποτάξη τήν προσωπικότητά της στήν δυναμικότητα τών νικητών· χρωστάει νά συνεργαστή, έστω καί στανικώς, στό εθνικό έργο πού η ανάγκη τής τό επέβαλε, τήν ώρα πού η ψυχή της τό κρίνει γι’αντεθνικό.» (Ο Κοτζάμπασης, σ.175-6).
Μέ τίς σκέψεις αυτές γιά τήν Ελληνική Επανάσταση ο Μ.Κ δέχεται τήν μαρξιστική ερμηνεία της πού στηρίζεται στόν ιστορικό υλισμό. Έτσι υιοθετεί τήν άποψη ότι η Επανάσταση ήταν ταξική καί ότι οι κοτζαμπάσηδες καί η Εκκλησία τήν απέκρουαν. Τά ιστορικά, όμως, γεγονότα καί οι ιστορικές πηγές αποδεικνύουν πληρέστατα ότι η Ελληνική Επανάσταση ήταν εθνική καί απελευθερωτική καί όχι ταξική. Οι ιδεολογικές αρχές της ήταν η ελευθερία, η πατρίδα καί η θρησκεία4. Τό τρίπτυχο αυτό τού αγώνα αναβλύζει αβίαστα άπό όλα τά επαναστατικά κείμενα, τίς επίσημες διακηρύξεις καί τά έγγραφα τών αγωνιστών5. Άς δούμε μερικά άπό τά κείμενα αυτά πού επιβεβαιώνουν τήν θέση αυτή.
Ο Αθανάσιος Διάκος στήν ομιλία του πρίν άπό τήν μάχη τής Αλαμάνας στίς 23 Απριλίου 1821 βροντοφώνησε: «Αδελφοί Έλληνες! Έπειτα άπό τετρακοσίων χρόνων σκληράν σκλαβιάν, ο Θεός ευσπλαγχνισθείς απεφάσισε νά μάς δώση τήν ελευθερίαν... επειδή διά τόν σταυρόν καί τήν ελευθερίαν αποθνήσκομεν6.
Νά πώς εξηγεί τό άτρωτο τών αγωνιστών ο Στρατηγός Μακρυγιάννης: «ότι τότε οι Έλληνες ορκίστηκαν νά δουλέψουν διά θρησκεία καί πατρίδα καί δέν κόλλαγε μολύβι, ούτε σπαθί» 7.
Μέ τήν προτροπή «Μάχου υπέρ πίστεως καί πατρίδος» αρχίζει τήν προκήρυξή του ο Αλ. Υψηλάντης άπό τό γενικό στρατόπεδο τού Ιασίου στίς 24-2-18218. Οι σουλιώτες οπλαρχηγοί Μάρκος Μπότσαρης καί Κίτσος Τζαβέλας στήν προκήρυξή τους στό 28-6-1821 συνοψίζουν χαρακτηριστικά τούς σκοπούς τού αγώνα: «Αί σημαίαι ημών φέρουσιν ένα σταυρό καί ένα στέφανον έκ δάφνης. Ελευθερία! Θρησκεία! Πατρίς! Ιδού τό έμβλημα ημών» 9.
Τό τρίπτυχο αυτό επαναλαμβάνεται στό προοίμιο τού Συντάγματος τής Επιδαύρου τής 1-1-1822 τής Α΄ Εθνικής Συνελεύσεως τών Ελλήνων, στήν διακήρυξη τής 15-1-1822 τής ίδιας Συνελεύσεως καί στήν διακήρυξη τής Γ΄ Εθνοσυνελεύσεως τής 16-4-192610. Από τά κείμενα αυτά αποδεικνύεται ότι η εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση τού 1821 έχει τήν μοναδικότητά της στήν ιστορία. Δέν μοιάζει μέ τήν Γαλλική Επανάσταση, ούτε μέ τίς άλλες εξεγέρσεις τού 19ου αιώνα. Σ’αυτήν έλαβαν μέρος όλο τό Ελληνικό Έθνος, ο λαός, οι κοτζαμπάσηδες, η Εκκλησία, οι αρματωλοί καί κλέφτες, οι καπεταναίοι καί οι κοινότητες τού εξωτερικού. Μέ τήν εσφαλμένη αυτή τοποθέτησή του, ο Μ.Κ., πού ανήκε στήν Δεξιά καί είχε εθνικές θέσεις, αποδεικνύεται αντιφατικός στήν κοσμοθεωρία καί τήν πολιτική φιλοσοφία του.
Η πίστη στήν μοναρχία.
Μετά τήν απελευθέρωση καί τήν ανεξαρτησία τής χώρας επεκράτησαν οι κοτζαμπάσηδες στήν πολιτική ζωή διαπιστώνει ο Μ.Κ.. Καί αυτόματα γεννάται τό ερώτημα: Ποιός θά σώση τόν τόπο άπό αυτούς; Φυσικό θά ήταν νά απαντήση ο συγγραφέας ότι άπό τό κακό αυτό θά μάς απαλλάξη ο ίδιος ο Λαός πού έκανε τήν Επανάσταση. Όμως, η απάντηση είναι απροσδόκητη γιά τήν προηγούμενη θεση του: ο βασιλέας. Ο Μ. Καραγάτσης ήταν οπαδός τής βασιλείας καί μάλιστα μοναρχικός. Τό τρίτο βιβλίο τής τριλογίας του είναι αφιερωμένο στόν Π. Πιπινέλη, διπλωμάτη, υπουργό, πρωθυπουργό μετά τήν διαφωνία Κ. Καραμανλή - Βασιλέως Παύλου (18 Ιουνίου 1963 - 28 Σεπτεμβρίου 1963) καί απολογητή τού βασιλικού θεσμού11. Η πίστη τού Μ.Κ ότι ο βασιλέας θά σώση τόν τόπο άπό τούς κοτζαμπάσηδες - πολιτικούς, εκφράζεται σέ πολλά σημεία τού έργου του: «Τά συμφεροντάκια μας! Τίς φιλοδοξίες μας! Γι'αυτό πάμε κατά διαβόλου... Γιατί δέν αφήνουν τόν βασιλιά νά δουλέψη μέ τήν ησυχία του; Τόν μοναδικό άνθρωπο στήν Ελλάδα πού δέν έχει συμφέροντα καί φιλοδοξίες. Πού φροντίζει τίμια καί δίκαια γιά τό συμφέρον όλων τών Ελλήνων... Τά ίδια μέ τόν Όθωνα, όπως μέ τόν Καποδίστρια. Ο κυβερνήτης πού κοιτάει τό καλό όλου τού κόσμου, ζημιώνει τά συμφέροντα τών δυνατών. Τών αιώνιων κοτζαμπάσηδων, πού θέλουν νά διατηρήσουν στήν ελεύθερη Ελλάδα, τήν παλιάν οικονομική καί πολιτική ολιγαρχία του. Σκλάβος του νά είναι πάντα ο ρωμηός, είτε ραγιάς τού οθωμανού λέγεται, είτε πολίτης τής ελεύθερης Ελλάδας.» (Τά στερνά, σ.13-14)
Καί παρακάτω: «Ο άλλος όμως κόσμος – ο αγρότης, ο εργάτης, ο μαγαζάτορας – δέν ξεγελιέται άπό τά τερτίπια τών συμφεροντολόγων. Ξέρει πώς η κυβέρνηση τού Όθωνα δέν είναι μεγαλοφυής.... Από τήν άλλη όμως μεριά, ο Όθωνας είναι χαρακτήρας τίμιος καί δίκαιος, ψυχή καλοπροαίρετη. Δέν ξεχωρίζει μέσα στό λαό, τάξεις καί πρόσωπα. Αλλά τόν βλέπει σάν ένα λογικό σύνολο, πού η κυβέρνηση πρέπει νά τό κρατάη σέ ισορροπία μέ διοίκηση χρηστή, ικανή, απερίσπαστη άπό κομματικούς υπολογισμούς καί προσωπικά συμφέροντα.» (Τά στερνά, σ. 20-21)
Καί αλλού: «Ενώ οι “απολυταρχικές” κυβερνήσεις τού Καποδίστρια καί τού Όθωνα, φρόντισαν γιά τήν επιβολή ενός “κράτους δικαίου” πού εξασφάλιζε τήν ατομική καί οικονομικήν ελευθερία τού ατόμου. Δηλαδή τήν δημιουργία ενός “αστικού” κράτους, πού, τόν καιρό εκείνο, ήταν τό τελειότερο δείγμα κοινωνικής εξελίξεως.» (Τά στερνά, σ. 222)
Ο Μ. Ρούσης εξάλλου διακηρύσσει στήν Α΄ Εθνική Συνέλευση ώς βουλευτής: «Τό σέβας μου πρός τόν βασιλικόν θεσμόν είναι πασίγνωστον. Η εκτίμησίς μου διά τό πρόσωπον τού βασιλέως, μεγίστη... Τό ηθικόν ανάστημα τού Όθωνος είναι απαράμιλλον!... Καθήκον δέ απάντων ημών είναι νά συσπειρωθώμεν περί τόν ευγενέστατον βασιλέα μας... ίνα περισώσωμεν ό,τι δυνατόν άπό τήν ευτυχίαν τής Ελλάδος. Αρκεί νά αντιληφθώμεν πόσον ταπεινοί είμεθα εμείς, οι ταπεινώσαντες Αυτόν. Καί πόσον Αυτός, υπέροχος εν τή αγνή ελληνική ψυχή του.» (Τά στερνά, σ. 235)
Η πίστη, λοιπόν, τού Μ. Καραγάτση στόν βασιλικό θεσμό ήταν απεριόριστη. Επίστευε ότι η άπόλυτη μοναρχία ήταν τό καλύτερο πολίτευμα γιά τήν περίοδο εκείνη, όχι όμως καί η απολυταρχία. (Τά στερνά, σσ. 204, 211). Γι’αυτό καί απαίνεσε τήν προσπάθεια γιά μεταρρύθμιση τού πολιτεύματος τού Αλ. Μαυροκορδάτου τό 1840. (Τά στερνά, σ. 235).
Η αντίθεση στό Σύνταγμα τού 1844.
Αφού ο Μ. Καραγάτσης ήταν οπαδός τής άπόλυτης μοναρχίας εξέφραζε τήν αντίθεσή του στό Σύνταγμα τού 1844. Μέ μελανά χρώμαρα περιγράφει τήν επανάσταση τής 3ης Σεπτέμβρίου 1843 μέ πρωταγωνιστές τόν Ι. Μακρυγιάννη καί τόν Δ. Καλλέργη12. Σέ μιά δραματική συνομιλία Μ. Ρούση καί Όθωνα πρίν άπό τήν 3η Σεπτέμβρίου 1843 ο Μίχαλος διαβεβαιώνει τόν βασιλέα: «Ο λαός δέν θέλει Σύνταγμα, είπε στόν Όθωνα, δέν ξέρει τί πάει νά πή Σύνταγμα. Όύτε υποψιάζεται πώς πίσω άπό τό Σύνταγμα κρύβονται τά συμφέροντα τών Κοτζαμπάσηδων. Άν τό καταλάβη θά σηκωθή νά τούς ξεπαστρέψη. Τό σο πολύ έχει καεί άπό δαύτους... – Νά διαφωτίσετε τόν κόσμο. Νά τού αποδείξετε πώς τό Σύνταγμα είναι κόλπο τών κοτζαμπάσηδων καί τών φαναριωτών, νά τού καθήσουν στό σβέρκο... Κι αυτό πού είπα προηγουμένως, δηλαδή νά διαφωτίσετε τόν λαό γιά τίς περί Συντάγματος δολοπλοκίες τών Κοτζαμπάσηδων, δέν είναι γιά νά μήν ξεγελαστή ο λαός καί τούς ακολουθήσει... –Αλλά τότε, ντιατί; –Γιά νά εξοργισθή καί νά τούς σφάξη! Έτσι μόνον, η Ελλάδα θά γλυτώση άπό τήν λέπρα τους!» (Τά στερνά, σσ. 27-28). Στό σημείο αυτό ο Μ. Καραγάτσης εκφράζει όλο τό μίσος του κατά τών κοτζαμπάσηδων.
Ο Μ. Καραγάτσης περιγράφει μέ λεπτομέρειες τά γεγονότα τής 3ης Σεπτεμβρίου 1843, τονίζει τόν πρωτεύοντα ρόλο πού διαδραμάτισε τό Συμβούλιο τής Επικρατείας στήν πολιτειακή αυτή μεταβολή12 καί υπογραμμίζει τήν δική του θέση σ’αυτά. (Τά στερνά, σ. 203 επ.). Η περιγραφή είναι ειρωνική καί απομυθοποιεί τά γεγονότα, ιδιαίτερα, όταν αναφέρεται στήν αποχή τής λαϊκής συμμετοχής καί στούς κατάδικους τών φυλακών καί τούς αλήτες πού αποτέλεσαν τήν αντιπροσωπεία τού λαού πού απαιτούσε Σύνταγμα. (Τά στερνά, σ. 207). Ερευνά τίς αιτίες τής επανάστασης καί τήν θέση τών μεγάλων δυνάμεων. Στήν αγόρευση του στήν Α’ Εθνική Συνέλευση ο Μίχαλος Ρούσης εξαπολύει τους μύδρους του κατά τής μεταβολής τής 3ης Σεπτεμβρίου λέγοντας: «Αί σφαίραι πού ερρίψατε, τήν νύκτα της 3ης Σεπτεμβρίου, εκ τής οικίας του στρατηγού Μακρυγιάννη, δέν εφονευσαν μόνον τόν ατυχή εκείνον ενωμοταρχην, αλλά καί τας ελευθερίας του Ελληνικού λαού.» (Τά στερνά, σ. 233 επ.).
Ο κύριος εκπρόσωπος των κοτζαμπάσηδων ο Πέτρος Μοθωνιτης, σέ μιά εκ βαθέων εξομολόγηση στον Μίχαλο Ρούση, διακηρύσσει, λίγο πριν αυτοκτονήσει, σ’ ερώτηση γιατί έκανε τήν 3η Σεπτεμβρίου: «- Γιατ’ ήμουν βλάκας! Ιδεολόγος βλάκας! Γι’ αυτό! – Αυτό είναι τό μεγάλο κρίμα πού βαραίνει τήν ψυχή μου, Μιχαλε! είπε. Όταν βλέπω πως φέραμε σέ κίντυνο τήν πατρίδα, μου ’ρχεται νά σκοτωθώ απ’τό κακό μου! Νά κυβερναη τήν Ελλάδα σήμερον ο γιος της πουτανας! Ποτέ δέν έλπιζα, υστερ’ άπό τήν επιτυχία της 3ης Σεπτεμβρίου καί τήν ειλικρίνεια των σκοπών μας, πως θά’παιρναν τέτοιο δρόμο τά πράγματα. Παντού φαυλοκρατία, συναλλαγή, φατριασμός, διαφθορά συνειδήσεων, κατάχρηση…» (Τά στερνά, σ. 262).
Μετά άπό τήν ειλικρινή αυτή εξομολόγηση ο ενσαρκωτης του κοτζαμπασικου πνεύματος αυτοκτόνησε. Γιά τόν Μ. Καραγατση, λοιπόν, η 3η Σεπτεμβρίου καί τό Σύνταγμα του 1844 ήταν η καταστροφή της Ελλάδας καί η επικράτηση της κοτζαμπασικης ολιγαρχίας.
Ο αντικοινοβουλευτισμός.
Εφ’οσον ο Μ. Καραγατσης ήταν υπέρ της Μοναρχίας καί του Βασιλέως, είχε κηρυχθεί κατά της δημοκρατίας πού θεωρούσε ώς επινόηση των κοτζαμπάσηδων γιά νά στεριώσουν τήν εξουσία τους (Τά στερνά, σ. 14). Οι αντιδημοκρατικές ιδέες του τον οδήγησαν σέ ένα έντονο αντικοινοβουλευτισμό καί απύθμενο μίσος κατά των πολιτικών. Τό βιβλίο του «Αίμα χαμένο καί κερδισμένο» αφιέρωσε «σ’ εκείνους τους Έλληνες πού δέν ψήφισαν ποτέ», πού δέν είχαν δηλαδή καμιά συμμετοχή στήν κοινοβουλευτική ζωή του τόπου. Περιγράφοντας τίς αντιδράσεις κατά του Οθωνα αναφέρεται στους δημοκρατικούς καί κοινοβουλευτικούς: «Τρίτοι έρχονται οι ψευτομορφωμενοι, οι ανίκανοι νά σταδιοδρομήσουν επαγγελματικά μέ τήν αξία τους. Καί λαχταρούν τήν νεκρανάσταση του κοινοβουλευτισμού, πού θά τους δωση ψωμί δια μέσου των κομμάτων. Τέλος, είναι οι ιδεολόγοι της δημοκρατίας. Άνθρωποι καλοπροαίρετοι μα αλαφρόμυαλοι πού δέν καταλαβαίνουν πως ο ελληνικός λαός δέν είναι ακόμα ώριμος ν’ αυτοκυβερνηθη.» (Τά στερνά, σ. 20).
Όμοιες ιδέες γιά τήν δημοκρατία εκφράζει καί στον «Κίτρινο Φάκελλο» (Α΄ 79). Επιμένοντας στήν κατάκριση τών πολιτικών, ο Μ. Κ εκφράζει τήν περιφρόνησή του γι’αυτούς: «Τί είναι αυτοί; (οι πολιτικοί) είπε ο Χρήστος μέ περιφρόνηση. Εμείς πασκίζουμε νά κάνουμε τήν Ελλάδα μέ τό Αίμα μας. Κι εκείνοι νά τήν γκρεμίσουν μέ τό σάλιο τους.» (Αίμα. σ.224).
Καί αλλού: «Νά! Πού θά λατρέψω εγώ τά χτήματά μου! Γιά νά τά βρουν έτοιμα οι λωποδυταρέοι πολιτικάντηδες. Σκατά !» (Αίμα. σ.59).
Σέ πολλές σελίδες ο Μ. Κ περιγράφει τήν ηθική εξαχρείωση τής πολιτικής ζωής πού είναι αποτέλεσμα τής επικράτησης τών πολιτικών – κοτζαμπάσηδων (Τά στερνά, σσ. 260-1, 267-269). Τήν επιβολή του συντάγματος του 1844 θεωρούσε μεγάλο έγκλημα των κοτζαμπάσηδων ο Καραγάτσης, ώστε νά τολμήση νά πή: «Κι ο Πέτρος Μοθωνιτης ήξερε πώς ήταν μητροκτόνος. Επειδή τήν νύκτα τής 3ης Σεπτεμβρίου 1843 σκότωσε τήν μάνα του τήν Ελλάδα. Καί τήν μάνα τής μάνας του: τήν λευτεριά τού Ελληνικού Λαού.» (Τά στερνά, σ. 269).
Τον κοινοβουλευτισμό θεωρούσε ώς Γολγοθά του Ελληνικού Λαού (Τά στερνά, σ. 219). Περιγράφει τήν οχλοκρατική λειτουργία της Α΄ Εθνικής Συνελεύσεως κάτω άπό τήν πίεση τής βίας (Τά στερνά, σ. 227-8). Τό μεγαλύτερο κατηγορώ του Καραγατση κατά τού κοινοβουλευτισμού περιέχεται στήν δραματική αντιπαράθεση Μακρυγιάννη – Ρούση, όπου ο τελευταίος κατηγορώντας τόν πρώτο γιά τήν συμμαχία του μέ τούς κοτζαμπάσηδες καί τήν επιβολή τού Συντάγματος, πρόφερε τά τρομερά αυτά λόγια: «Ούτε είχα τό θράσος νά ξεφτελίζω τήν τίμια στολή τού Αγωνιστή μέσα σ’αυτό τό μπορντέλο, όπου τρακόσιοι μασκαράδες γαμούν τίς πολιτικές ελευθερίες τού ελληνικού λαού.» (Τά στερνά, σ.225). Όμοιες σκέψεις περιέχονται καί στόν «Κίτρινο Φάκελλο» (Α΄, 57). Αυτή είναι η γνώμη τού Μ.Κ γιά τούς αντιπροσώπους τού λαού καί τόν ναό τής δημοκρατίας
Τελικές Σκέψεις
Θαυμαστής τής δύναμης καί οπαδός τής αδογμάτιστης προσαρμογής, ο Μ.Κ ερευνά μέ πολιτισμό ρεαλισμό καί δεινή διαλεκτική τήν ιστορία καί τά πολιτικά φαινόμενα. Εκφράζει μέ θάρρος τίς ιδέες του, άν καί ξέρει ότι θά προξενήσουν αντιδράσεις. Στήν ερμηνεία τής ελληνικής Επανάστασης τού 1821 δέχεται μαρξιστικές θέσεις καί εκφράζει τήν πλήρη αντίθεσή του πρός τούς κοτζαμπάσηδες. Διαφοροποιεί τόν λαό άπό τήν ολιγαρχία τών κοτζαμπάσηδων καί θεωρεί ότι οι στρατιωτικοί εκφράζουν τό λαϊκό ρεύμα. Οπαδός τής μοναρχίας, ο Μ.Κ διατυπώνει τήν θέση ότι τόν λαό θά σώσει άπό τούς κοτζαμπάσηδες – πολιτικούς ο βασιλέας. Έτσι στήν διαλεκτική σχέση τών πολιτικών δυνάμεων τής εποχής τοποθετεί τόν λαό καί τόν βασιλέα άπό τό ένα μέρος καί τούς κοτζαμπάσηδες – πολιτικούς άπό τό άλλο. Αγνοεί, όμως, τήν ανερχόμενη τότε αστική τάξη πού διαφοροποιείται άπό τήν ολιγαρχία τών κοτζαμπάσηδων καί διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο στήν διαμόρφωση τής πολιτικής καί κοινωνικής ζωής. Έτσι καταλήγει σέ αντιδημοκρατικές καί αντικοινοβουλευτικές θέσεις καί θεωρεί τήν 3η Σεπτεμβρίου 1843 καί τό Σύνταγμα τού 1844 ώς έγκλημα κατά τής πατρίδας πού οδηγεί στήν καταστροφή της.
Άν καί στήν παρουσίαση τών ιστορικών γεγονότων πλησίασε σέ πολλά σημεία τήν ιστορική πραγματικότητα, τά συμπεράσματά του είναι άκριτα, υπερβολικά καί εσφαλμένα. Δέν αντέχει π.χ. στήν λογική βάσανο η θέση ότι η 3η Σεπτεμβρίου 1843 σκότωσε τήν Ελλάδα καί τήν ελευθερία τού ελληνικού λαού. Η πολιτική φιλοσοφία τού Μ.Κ, επηρεασμένη άπό ορισμένες ακραίες θέσεις του, είναι μονομερής καί αντιφατική, μέ αποτέλσμα νά παρασύρει καί τίς ιδέες εκείνες πού ήταν ορθές. Η δυναμική καί ιδιόρρυθμη προσωπικότητα τού Καραγάτση εκδηλώθηκε καί στίς πολιτικές του ιδέες.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Η μόνη μελέτη γιά τίς πολιτικές ιδέες τού Μ.Κ πού γνωρίζω είναι τό αξιόλογο άρθρο τού Π.Φωτέα, «Ο πολιτικός Καραγάτσης καί η πανανθρώπινη παλίρροια». Στό έργο «Επανεκτίμηση τού Μ. Καραγάτση», Τετράδια «Ευθύνης», σσ.14, 96 επ.
2. Εξήγηση γιά τήν χρησιμοποίηση τού ονόματος αυτού δίνει ο Π. Φωτέας, ό.π., σ.100-101.
3. Π. Φωτέα, ο.π., σ.102-3
4. Νικολάου Αντωνοπούλου, Τό ιδεολογικό περιεχόμενο τής Ελληνικής Επαναστάσεως τού 1821, «Ελληνικός Αστήρ», 1988, σ. 249 επ.
5. Βλ. Συλλογή τών κειμένων αυτών Ηλ. Οικονόμου, Κείμενα πίστεως καί ελευθερίας, 1985.
6.Χριστοφόρου Περραιβού, Απομνημονεύματα πολεμικά, στά Απομνημονεύματα Αγωνιστών τού’21, 1955, τ.2,σ.53-4
7. Στρατηγού Μακρυγιάννη, Απομνημονεύματα, τόμος Α΄ , εκδ. Β΄, σ.125.
8. Ηλία Οικονόμου, , ο.π., σ.59
9. Ηλία Οικονόμου, , ο.π., σ.79
10. Ηλία Κυριακοπούλου, Τά Συντάγματα τής Ελλάδος, 1960, σ.33, Νικολάου Αντωνοπούλου, Τό ιδεολογικό περιεχόμενο, ο.π. σ.251 επ.
11. Βλ. π.χ. Π.Πιπινέλη, Τό Στέμμα είς τό πλαίσιον τών δημοκρατικών θεσμών, Αθήναι, 1960, Τού Αυτού, Η Μοναρχία έν Ελλάδι, Αθήναι, 1932.
12. Τήν προπαρασκευή τής 3ης Σεπτεμβρίου περιγράφει χαρακτηριστικά ο Ι. Μακρυγιάννης, Απομνημονεύματα,, Β΄, 1907, σ.362 επ., όπου αναλύει τό περίφημο όνειρό του μέ τό όρνιο πού αποτέλεσε τήν αφελή σύλληψιν τής ιδέας τού Συντάγματος καί τής συνταγματικής – περιορισμένης μοναρχίας.
13. Γιά τόν ρόλο του βλ. τήν βασική μελέτη Μ. Στασινοπουλου, Ο ρόλος τού Συμβουλίου τής Επικρατείας κατά τήν επαναστατική νύκτα τής 3ης Σεπτεμβρίου 1843 στά «»Σύμμεικτα είς μνήμην Αλεξάνδρου Σβώλου», 1961, σ. 399 επ.
Άπό τήν Νέα Εστία, τεύχος 1536.
Τό πλατύ έργο τού Μ. Καραγάτση έχει πιά μελετηθεί άπό κάθε άποψη καί έχει αξιολογηθεί. Ένα σημείο, όμως, πού δέν έχει αρκετά ερευνηθεί είναι οι πολιτικές του ιδέες πού εκφράζονται μέσα σ’αυτό1. Τίς πολιτικές του ιδέες διατυπώνει ο συγγραφέας σ’όλο τό έργο του, ιδιαίτερα όμως, στήν επαναστατική τριλογία του, «Ο Κοτζάμπασης τού Καστρόπυργου» (1944), «Αίμα χαμένο καί κερδισμένο» (1947) καί «Τά στερνά τού Μίχαλου» (1949).
Άπό τούς συγγραφείς τής γενιάς τού’30 ο Μ. Καραγάτσης είναι εκείνος πού ασχολήθηκε συστηματικότερα μέ τήν ελληνική ιστορία. Φαίνεται ότι είχε σκοπό νά γράψη ολοκληρωμένη ιστορία τού Ελληνικού Έθνους. Έτσι γιά τήν αρχαία Ελλάδα έγραψε τήν «Ιστορία τών Ελλήνων» (1952). Τό έργο αυτό δέν παρουσιάζεται μέ τήν ευθύνη τού ιστορικού μελετητή, αλλά μέ τήν ευαισθησία καί τήν πλαστικότητα τού λογοτέχνη. Γιά τό Βυζάντιο αφιέρωσε τό πολυσέλιδο έργο του «Σέργιος καί Βάκχος» (1959). Εκεί μέ βαθεία κριτική διάθεση ο Μ. Καραγάτσης μελετά τόν μεσαιωνικό ελληνισμό. Ο ύπνος τών δύο ηρώων – αγίων αποτελεί ένα επιτυχημένο εύρημα πού επιτρέπει στόν συγγραφέα νά ερευνήση τήν ιστορική πορεία τού ελληνικού έθνους μέ εξωκοσμικό βλέμμα. Μέ τήν νεότερη Ελλάδα άπό τήν Ελληνική Επανάσταση μέχρι τό 1844, ο Μ. Καραγάτσης ασχολείται στήν βασική του τριλογία πού αναφέραμε πιό πάνω. Κεντρικός ήρωας σ’αυτήν ο απόλυτα καραγατσικός Μίχαλος Ρούσης. Τό ίδιο όνομα εμφανίζεται στά βιβλία του «Ο μέγας ύπνος» καί «Ο κίτρινος φάκελλος» μέ τό μικρό όνομα Κωστής2.
Γιά νά αντιληφθούμε τίς πολιτικές ιδέες πού ο Μ. Καραγάτσης εκφράζει στό έργο του πρέπει νά τόν τοποθετήσουμε πολιτικά. Ο πατέρας του, Γεώργιος Ροδόπουλος εξελέγη βουλευτής στήν Λάρισσα άπό τό 1899 έως τό 1928. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Κωνσταντίνος (Τάκης) Ροδόπουλος εξελέγη πολλές φορές άπό τό 1932 βουλευτής τού Λαϊκού Κόμματος, έπειτα τού Ελληνικού Συναγερμού καί τέλος τής Ε.Ρ.Ε. καί διετέλεσε πολλές φορές υπουργός καί Πρόεδρος τής Βουλής. Ο Μ. Καραγάτσης διαφοροποιεί τήν θέση του άπό τήν παραδοσιακή Δεξιά καί ακολουθεί τό Κόμμα τών Προοδευτικών τού Σπύρου Μαρκεζίνη. Η ιδεολογία τού αρχηγού του τόν γοητεύει γιατί προσαρμόζεται στήν δική του προσωπικότητα. Στόν Σπύρο Μαρκεζίνη θά αφιερώση τό βιβλίο του «Ο Κοτζάμπασης τού Καστρόπυργου». Στά πλαίσια τού Κόμματος τών προοδευτικών πολιτεύεται στήν Αθήνα τό 1956 καί τό 1958, γνώρισε όμως, άπόλυτη αποτυχία3.
Η Ελληνική Επανάσταση.
Στήν «επαναστατική» τριλογία του ο Μ. Καραγάτσης ερευνά τά αίτια τής Ελληνικής Επανάστασης τού 1821 καί τούς παράγοντες πού συνετέλεσαν σ’ αυτήν. Η βασική αρχή του είναι ότι τήν Επανάσταση έκανε μόνος του ο Λαός (Τά στερνά, σσ. 221, 266) ενώ οι Κοτσαμπάσηδες δέν τήν ήθελαν. Ο Μ. Ρούσης αμφισβητεί τήν δυνατότητα νά γίνη η Επανάσταση (Ο Κοτζάμπασης σσ.15,21), ενώ ο Μητροπολίτης Δωρόθεος τού εξομολογείται: «- Τήν επανάστασιν; Εμείς εκάναμε τήν Επανάστασιν; - Αμ’ ποιός; Η Άγια Λαύρα, η λειτουργία, τό λάβαρο, ο λόγος τού Γερμανού. Όλος ο κόσμος τά ξέρει αυτά. – Όλος ο κόσμος πιθανόν. Εμείς όμως όχι... Η έκπληξη τού Μίχαλου ζωγραφίστηκε στήν μορφή του. – Τί θέλεις νά πής; Δέν τήν κάνατε’σείς τήν Επανάσταση; - Κολοκύθια μέ τήν ρίγανιν, τέκνον μου». (Ο Κοτζάμπασης σ.131).
Καί προσθέτει ο Δωρόθεος: «Η Επανάστασις. Ο πολύς κόσμος πιστεύει ότι εμείς τήν εκηρύξαμε. Πρόκειται περί τεχνάσματος πού εμηχανεύθημεν – τό ομολογώ – διά νά επανορθώσωμεν έκ τών υστέρων τά σφάλματα καί τάς αβλεψίας μας. Αλλά τί σχέσιν έχει ο θρύλος μέ τήν πραγματικότητα; Ουδείς γνωρίζει ποίος έδωσε τό επαναστατικό σύνθημα. Ίσως καί ουδείς νά τό έδωσεν. Η Επανάστασις εξέσπασεν εντός τού Λαού τών Ελλήνων, ώς έκρηξις Θεϊκής οργής κατά τής τυραννίας.» (Ο Κοτζάμπασης σ.232).
Η θεωρία τού Μ.Κ. υποστηρίζει ότι οι κοτζαμπάσηδες προσχώρησαν στήν Επανάσταση πού είχε κάνει ο λαός γιά νά εξασφαλίσουν τά προνόμιά τους. Ο Μητροπολίτης Δωρόθεος συνεχίζει τήν εξομολόγησή του: «Ότε μετ’ολίγας ημέρας αντελήφθημεν ότι επλανήθημεν, ότι η εκραγείσα Επανάστασις είχε πολλάς ελπίδας επιτυχίας, τότε παρουσιάσθημεν είς τό προσκήνιον καί προσπαθήσαμεν νά διωρθώσωμεν έκ τών υστέρων τό σφάλμα μας, λαμβάνοντας ανά χείρας τά ηνία τού Αγώνος.» (Ο Κοτζάμπασης σ.233).
Αλλού ο Καραγάτσης τονίζει: «Οι κοτζαμπάσηδες ήθελαν νά χειραγωγήσουν τήν Επανάσταση – πού τήν αποφάσισε καί τήν έκανε ο λαός – γιά νά διατηρήσουν, στό μελλοντικό ανεξάρτητο κράτος, τήν εξέχουσα κοινωνική καί πολιτική θέση πού είχαν επί τουρκοκρατίας. » (Τά στερνά, σ.221).
Καί παρακάτω ο Μίχαλος Ρου΄σης διακηρύσσει: «Πρέπει νά ξέρετε πώς οι κοτζαμπάσηδες δέν πολυπεθυμούσαν τήν Επανάσταση... Από τήν άλλη όμως μεριά, συλλογίζονταν πώς ίσως έχαναν, στήν ελεύθερη Ελλάδα, τά πλούτη καί τήν δύναμη πού τούς έδωσε ο Τούρκος... Μά τήν επανάσταση τήν έκανε ο λαός, δίχως νά μάς ρωτήση... Έτσι οι κοτζαμπάσηδες αποφάσισαν νά πάρουν τήν Επανάσταση στά χέρια τους. Μέ σκοπό άν πετύχαινε, νά καρπωθούν τά ωφελήματα τής ανεξάρτητης Ελλάδας. Ο λαός όμως δέν ήθελε μόνο τήν λευτεριά του άπό τούς Τούρκους, μά κι απ’τούς κοτζαμπάσηδες. Έτσι γεννήθηκε η διχόνοια, πού παρά τρίχα νά οδηγήση τήν Επανάσταση στήν αποτυχία. Τό μεγάλο φταίξιμο ήταν τών κοτζαμπάσηδων, πού δέν ήθελαν νά υποταχθούν στή θέληση τού λαού. Καί προτιμούσαν νά ξαναπέσουν οι Έλληνες στήν σκλαβιά τού Τούρκου παρά νά χάσουν αυτοί τά πλούτη καί τήν δύναμή τους στήν ελεύθερη Ελλάδα. » (Τά στερνά, σ.266). Παρόμοιες σκέψεις εκφράζει ο Μ. Καραγάτσης καί σέ άλλα μέρη τής τριλογίας (Ο Κοτζάμπασης σσ.53, 218, 230, 231, Αίμα, σ.58).
Σ’όλο τό έργο τού Μ. Καραγάτση εκφράζεται η έντονη καί θεμελιώδης αντίθεσή του μέ τούς κοτζαμπάσηδες, πού τούς περιγράφει μέ τά μελανότερα χρώματα (Ο Κοτζάμπασης σ.17 επ., 47) καί δέν διστάζει νά ξεστομίση τόν φοβερό λόγο: «Χίλιες φορές καλύτεροι οι Τούρκοι! Μουρμούρισε ο Μίχαλος. Χίλιες φορές.» (Ο Κοτζάμπασης σ.48).
Καί αλλού: «Αυτοί είναι χειρότεροι οχτροί τού Γένους κι απ’τούς Τούρκους» (Ο Κοτζάμπασης σ.140), ενώ στά βουνά τής επαναστατημένης Πελοποννήσου αντήχησε η φωνή: «(Ο Κοτζάμπασης, σ.140)»
Αντίθετα μέ τούς κοτζαμπάσηδες ο Μ. Κ. παίρνει θετική στάση απέναντι στούς στρατιωτικούς, τούς οποίους ταυτίζει μέ τόν λαό (π.χ. Ο Κοτζάμπασης σ.60). Πολλές φορές αναφέρεται στόν εμφύλιο πόλεμο, ιδιαίτερα ανάμεσα στούς κοτζαμπάσηδες καί τούς στρατιωτικούς, καί διατυπώνει ενδιαφέρουσες καί ορθές παρατηρήσεις γιά τούς εμφυλίους πολέμους σέ αντίθεση μέ τούς πολέμους εναντίον τών ξένων εχθρών. «Οι εθνικοί πόλεμοι, τυχεροί ή άτυχοι, λύνουν μέ έναν οποιοδήποτε τρόπο τίς διαφορές τών λαών, πού εξακολουθούν νά τούς χωρίζουν έστω καί μετακινημένα σύνορα. Μά οι συνέπειες τών εμφυλίων σπαραγμών είναι βαθύτερες. Η νικημένη φατρία είναι υποχρεωμένη νά ζήση κοντά στήν νηκήτρια· πρέπει, καταπίνοντας τήν πικρή χολή, νά υποτάξη τήν προσωπικότητά της στήν δυναμικότητα τών νικητών· χρωστάει νά συνεργαστή, έστω καί στανικώς, στό εθνικό έργο πού η ανάγκη τής τό επέβαλε, τήν ώρα πού η ψυχή της τό κρίνει γι’αντεθνικό.» (Ο Κοτζάμπασης, σ.175-6).
Μέ τίς σκέψεις αυτές γιά τήν Ελληνική Επανάσταση ο Μ.Κ δέχεται τήν μαρξιστική ερμηνεία της πού στηρίζεται στόν ιστορικό υλισμό. Έτσι υιοθετεί τήν άποψη ότι η Επανάσταση ήταν ταξική καί ότι οι κοτζαμπάσηδες καί η Εκκλησία τήν απέκρουαν. Τά ιστορικά, όμως, γεγονότα καί οι ιστορικές πηγές αποδεικνύουν πληρέστατα ότι η Ελληνική Επανάσταση ήταν εθνική καί απελευθερωτική καί όχι ταξική. Οι ιδεολογικές αρχές της ήταν η ελευθερία, η πατρίδα καί η θρησκεία4. Τό τρίπτυχο αυτό τού αγώνα αναβλύζει αβίαστα άπό όλα τά επαναστατικά κείμενα, τίς επίσημες διακηρύξεις καί τά έγγραφα τών αγωνιστών5. Άς δούμε μερικά άπό τά κείμενα αυτά πού επιβεβαιώνουν τήν θέση αυτή.
Ο Αθανάσιος Διάκος στήν ομιλία του πρίν άπό τήν μάχη τής Αλαμάνας στίς 23 Απριλίου 1821 βροντοφώνησε: «Αδελφοί Έλληνες! Έπειτα άπό τετρακοσίων χρόνων σκληράν σκλαβιάν, ο Θεός ευσπλαγχνισθείς απεφάσισε νά μάς δώση τήν ελευθερίαν... επειδή διά τόν σταυρόν καί τήν ελευθερίαν αποθνήσκομεν6.
Νά πώς εξηγεί τό άτρωτο τών αγωνιστών ο Στρατηγός Μακρυγιάννης: «ότι τότε οι Έλληνες ορκίστηκαν νά δουλέψουν διά θρησκεία καί πατρίδα καί δέν κόλλαγε μολύβι, ούτε σπαθί» 7.
Μέ τήν προτροπή «Μάχου υπέρ πίστεως καί πατρίδος» αρχίζει τήν προκήρυξή του ο Αλ. Υψηλάντης άπό τό γενικό στρατόπεδο τού Ιασίου στίς 24-2-18218. Οι σουλιώτες οπλαρχηγοί Μάρκος Μπότσαρης καί Κίτσος Τζαβέλας στήν προκήρυξή τους στό 28-6-1821 συνοψίζουν χαρακτηριστικά τούς σκοπούς τού αγώνα: «Αί σημαίαι ημών φέρουσιν ένα σταυρό καί ένα στέφανον έκ δάφνης. Ελευθερία! Θρησκεία! Πατρίς! Ιδού τό έμβλημα ημών» 9.
Τό τρίπτυχο αυτό επαναλαμβάνεται στό προοίμιο τού Συντάγματος τής Επιδαύρου τής 1-1-1822 τής Α΄ Εθνικής Συνελεύσεως τών Ελλήνων, στήν διακήρυξη τής 15-1-1822 τής ίδιας Συνελεύσεως καί στήν διακήρυξη τής Γ΄ Εθνοσυνελεύσεως τής 16-4-192610. Από τά κείμενα αυτά αποδεικνύεται ότι η εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση τού 1821 έχει τήν μοναδικότητά της στήν ιστορία. Δέν μοιάζει μέ τήν Γαλλική Επανάσταση, ούτε μέ τίς άλλες εξεγέρσεις τού 19ου αιώνα. Σ’αυτήν έλαβαν μέρος όλο τό Ελληνικό Έθνος, ο λαός, οι κοτζαμπάσηδες, η Εκκλησία, οι αρματωλοί καί κλέφτες, οι καπεταναίοι καί οι κοινότητες τού εξωτερικού. Μέ τήν εσφαλμένη αυτή τοποθέτησή του, ο Μ.Κ., πού ανήκε στήν Δεξιά καί είχε εθνικές θέσεις, αποδεικνύεται αντιφατικός στήν κοσμοθεωρία καί τήν πολιτική φιλοσοφία του.
Η πίστη στήν μοναρχία.
Μετά τήν απελευθέρωση καί τήν ανεξαρτησία τής χώρας επεκράτησαν οι κοτζαμπάσηδες στήν πολιτική ζωή διαπιστώνει ο Μ.Κ.. Καί αυτόματα γεννάται τό ερώτημα: Ποιός θά σώση τόν τόπο άπό αυτούς; Φυσικό θά ήταν νά απαντήση ο συγγραφέας ότι άπό τό κακό αυτό θά μάς απαλλάξη ο ίδιος ο Λαός πού έκανε τήν Επανάσταση. Όμως, η απάντηση είναι απροσδόκητη γιά τήν προηγούμενη θεση του: ο βασιλέας. Ο Μ. Καραγάτσης ήταν οπαδός τής βασιλείας καί μάλιστα μοναρχικός. Τό τρίτο βιβλίο τής τριλογίας του είναι αφιερωμένο στόν Π. Πιπινέλη, διπλωμάτη, υπουργό, πρωθυπουργό μετά τήν διαφωνία Κ. Καραμανλή - Βασιλέως Παύλου (18 Ιουνίου 1963 - 28 Σεπτεμβρίου 1963) καί απολογητή τού βασιλικού θεσμού11. Η πίστη τού Μ.Κ ότι ο βασιλέας θά σώση τόν τόπο άπό τούς κοτζαμπάσηδες - πολιτικούς, εκφράζεται σέ πολλά σημεία τού έργου του: «Τά συμφεροντάκια μας! Τίς φιλοδοξίες μας! Γι'αυτό πάμε κατά διαβόλου... Γιατί δέν αφήνουν τόν βασιλιά νά δουλέψη μέ τήν ησυχία του; Τόν μοναδικό άνθρωπο στήν Ελλάδα πού δέν έχει συμφέροντα καί φιλοδοξίες. Πού φροντίζει τίμια καί δίκαια γιά τό συμφέρον όλων τών Ελλήνων... Τά ίδια μέ τόν Όθωνα, όπως μέ τόν Καποδίστρια. Ο κυβερνήτης πού κοιτάει τό καλό όλου τού κόσμου, ζημιώνει τά συμφέροντα τών δυνατών. Τών αιώνιων κοτζαμπάσηδων, πού θέλουν νά διατηρήσουν στήν ελεύθερη Ελλάδα, τήν παλιάν οικονομική καί πολιτική ολιγαρχία του. Σκλάβος του νά είναι πάντα ο ρωμηός, είτε ραγιάς τού οθωμανού λέγεται, είτε πολίτης τής ελεύθερης Ελλάδας.» (Τά στερνά, σ.13-14)
Καί παρακάτω: «Ο άλλος όμως κόσμος – ο αγρότης, ο εργάτης, ο μαγαζάτορας – δέν ξεγελιέται άπό τά τερτίπια τών συμφεροντολόγων. Ξέρει πώς η κυβέρνηση τού Όθωνα δέν είναι μεγαλοφυής.... Από τήν άλλη όμως μεριά, ο Όθωνας είναι χαρακτήρας τίμιος καί δίκαιος, ψυχή καλοπροαίρετη. Δέν ξεχωρίζει μέσα στό λαό, τάξεις καί πρόσωπα. Αλλά τόν βλέπει σάν ένα λογικό σύνολο, πού η κυβέρνηση πρέπει νά τό κρατάη σέ ισορροπία μέ διοίκηση χρηστή, ικανή, απερίσπαστη άπό κομματικούς υπολογισμούς καί προσωπικά συμφέροντα.» (Τά στερνά, σ. 20-21)
Καί αλλού: «Ενώ οι “απολυταρχικές” κυβερνήσεις τού Καποδίστρια καί τού Όθωνα, φρόντισαν γιά τήν επιβολή ενός “κράτους δικαίου” πού εξασφάλιζε τήν ατομική καί οικονομικήν ελευθερία τού ατόμου. Δηλαδή τήν δημιουργία ενός “αστικού” κράτους, πού, τόν καιρό εκείνο, ήταν τό τελειότερο δείγμα κοινωνικής εξελίξεως.» (Τά στερνά, σ. 222)
Ο Μ. Ρούσης εξάλλου διακηρύσσει στήν Α΄ Εθνική Συνέλευση ώς βουλευτής: «Τό σέβας μου πρός τόν βασιλικόν θεσμόν είναι πασίγνωστον. Η εκτίμησίς μου διά τό πρόσωπον τού βασιλέως, μεγίστη... Τό ηθικόν ανάστημα τού Όθωνος είναι απαράμιλλον!... Καθήκον δέ απάντων ημών είναι νά συσπειρωθώμεν περί τόν ευγενέστατον βασιλέα μας... ίνα περισώσωμεν ό,τι δυνατόν άπό τήν ευτυχίαν τής Ελλάδος. Αρκεί νά αντιληφθώμεν πόσον ταπεινοί είμεθα εμείς, οι ταπεινώσαντες Αυτόν. Καί πόσον Αυτός, υπέροχος εν τή αγνή ελληνική ψυχή του.» (Τά στερνά, σ. 235)
Η πίστη, λοιπόν, τού Μ. Καραγάτση στόν βασιλικό θεσμό ήταν απεριόριστη. Επίστευε ότι η άπόλυτη μοναρχία ήταν τό καλύτερο πολίτευμα γιά τήν περίοδο εκείνη, όχι όμως καί η απολυταρχία. (Τά στερνά, σσ. 204, 211). Γι’αυτό καί απαίνεσε τήν προσπάθεια γιά μεταρρύθμιση τού πολιτεύματος τού Αλ. Μαυροκορδάτου τό 1840. (Τά στερνά, σ. 235).
Η αντίθεση στό Σύνταγμα τού 1844.
Αφού ο Μ. Καραγάτσης ήταν οπαδός τής άπόλυτης μοναρχίας εξέφραζε τήν αντίθεσή του στό Σύνταγμα τού 1844. Μέ μελανά χρώμαρα περιγράφει τήν επανάσταση τής 3ης Σεπτέμβρίου 1843 μέ πρωταγωνιστές τόν Ι. Μακρυγιάννη καί τόν Δ. Καλλέργη12. Σέ μιά δραματική συνομιλία Μ. Ρούση καί Όθωνα πρίν άπό τήν 3η Σεπτέμβρίου 1843 ο Μίχαλος διαβεβαιώνει τόν βασιλέα: «Ο λαός δέν θέλει Σύνταγμα, είπε στόν Όθωνα, δέν ξέρει τί πάει νά πή Σύνταγμα. Όύτε υποψιάζεται πώς πίσω άπό τό Σύνταγμα κρύβονται τά συμφέροντα τών Κοτζαμπάσηδων. Άν τό καταλάβη θά σηκωθή νά τούς ξεπαστρέψη. Τό σο πολύ έχει καεί άπό δαύτους... – Νά διαφωτίσετε τόν κόσμο. Νά τού αποδείξετε πώς τό Σύνταγμα είναι κόλπο τών κοτζαμπάσηδων καί τών φαναριωτών, νά τού καθήσουν στό σβέρκο... Κι αυτό πού είπα προηγουμένως, δηλαδή νά διαφωτίσετε τόν λαό γιά τίς περί Συντάγματος δολοπλοκίες τών Κοτζαμπάσηδων, δέν είναι γιά νά μήν ξεγελαστή ο λαός καί τούς ακολουθήσει... –Αλλά τότε, ντιατί; –Γιά νά εξοργισθή καί νά τούς σφάξη! Έτσι μόνον, η Ελλάδα θά γλυτώση άπό τήν λέπρα τους!» (Τά στερνά, σσ. 27-28). Στό σημείο αυτό ο Μ. Καραγάτσης εκφράζει όλο τό μίσος του κατά τών κοτζαμπάσηδων.
Ο Μ. Καραγάτσης περιγράφει μέ λεπτομέρειες τά γεγονότα τής 3ης Σεπτεμβρίου 1843, τονίζει τόν πρωτεύοντα ρόλο πού διαδραμάτισε τό Συμβούλιο τής Επικρατείας στήν πολιτειακή αυτή μεταβολή12 καί υπογραμμίζει τήν δική του θέση σ’αυτά. (Τά στερνά, σ. 203 επ.). Η περιγραφή είναι ειρωνική καί απομυθοποιεί τά γεγονότα, ιδιαίτερα, όταν αναφέρεται στήν αποχή τής λαϊκής συμμετοχής καί στούς κατάδικους τών φυλακών καί τούς αλήτες πού αποτέλεσαν τήν αντιπροσωπεία τού λαού πού απαιτούσε Σύνταγμα. (Τά στερνά, σ. 207). Ερευνά τίς αιτίες τής επανάστασης καί τήν θέση τών μεγάλων δυνάμεων. Στήν αγόρευση του στήν Α’ Εθνική Συνέλευση ο Μίχαλος Ρούσης εξαπολύει τους μύδρους του κατά τής μεταβολής τής 3ης Σεπτεμβρίου λέγοντας: «Αί σφαίραι πού ερρίψατε, τήν νύκτα της 3ης Σεπτεμβρίου, εκ τής οικίας του στρατηγού Μακρυγιάννη, δέν εφονευσαν μόνον τόν ατυχή εκείνον ενωμοταρχην, αλλά καί τας ελευθερίας του Ελληνικού λαού.» (Τά στερνά, σ. 233 επ.).
Ο κύριος εκπρόσωπος των κοτζαμπάσηδων ο Πέτρος Μοθωνιτης, σέ μιά εκ βαθέων εξομολόγηση στον Μίχαλο Ρούση, διακηρύσσει, λίγο πριν αυτοκτονήσει, σ’ ερώτηση γιατί έκανε τήν 3η Σεπτεμβρίου: «- Γιατ’ ήμουν βλάκας! Ιδεολόγος βλάκας! Γι’ αυτό! – Αυτό είναι τό μεγάλο κρίμα πού βαραίνει τήν ψυχή μου, Μιχαλε! είπε. Όταν βλέπω πως φέραμε σέ κίντυνο τήν πατρίδα, μου ’ρχεται νά σκοτωθώ απ’τό κακό μου! Νά κυβερναη τήν Ελλάδα σήμερον ο γιος της πουτανας! Ποτέ δέν έλπιζα, υστερ’ άπό τήν επιτυχία της 3ης Σεπτεμβρίου καί τήν ειλικρίνεια των σκοπών μας, πως θά’παιρναν τέτοιο δρόμο τά πράγματα. Παντού φαυλοκρατία, συναλλαγή, φατριασμός, διαφθορά συνειδήσεων, κατάχρηση…» (Τά στερνά, σ. 262).
Μετά άπό τήν ειλικρινή αυτή εξομολόγηση ο ενσαρκωτης του κοτζαμπασικου πνεύματος αυτοκτόνησε. Γιά τόν Μ. Καραγατση, λοιπόν, η 3η Σεπτεμβρίου καί τό Σύνταγμα του 1844 ήταν η καταστροφή της Ελλάδας καί η επικράτηση της κοτζαμπασικης ολιγαρχίας.
Ο αντικοινοβουλευτισμός.
Εφ’οσον ο Μ. Καραγατσης ήταν υπέρ της Μοναρχίας καί του Βασιλέως, είχε κηρυχθεί κατά της δημοκρατίας πού θεωρούσε ώς επινόηση των κοτζαμπάσηδων γιά νά στεριώσουν τήν εξουσία τους (Τά στερνά, σ. 14). Οι αντιδημοκρατικές ιδέες του τον οδήγησαν σέ ένα έντονο αντικοινοβουλευτισμό καί απύθμενο μίσος κατά των πολιτικών. Τό βιβλίο του «Αίμα χαμένο καί κερδισμένο» αφιέρωσε «σ’ εκείνους τους Έλληνες πού δέν ψήφισαν ποτέ», πού δέν είχαν δηλαδή καμιά συμμετοχή στήν κοινοβουλευτική ζωή του τόπου. Περιγράφοντας τίς αντιδράσεις κατά του Οθωνα αναφέρεται στους δημοκρατικούς καί κοινοβουλευτικούς: «Τρίτοι έρχονται οι ψευτομορφωμενοι, οι ανίκανοι νά σταδιοδρομήσουν επαγγελματικά μέ τήν αξία τους. Καί λαχταρούν τήν νεκρανάσταση του κοινοβουλευτισμού, πού θά τους δωση ψωμί δια μέσου των κομμάτων. Τέλος, είναι οι ιδεολόγοι της δημοκρατίας. Άνθρωποι καλοπροαίρετοι μα αλαφρόμυαλοι πού δέν καταλαβαίνουν πως ο ελληνικός λαός δέν είναι ακόμα ώριμος ν’ αυτοκυβερνηθη.» (Τά στερνά, σ. 20).
Όμοιες ιδέες γιά τήν δημοκρατία εκφράζει καί στον «Κίτρινο Φάκελλο» (Α΄ 79). Επιμένοντας στήν κατάκριση τών πολιτικών, ο Μ. Κ εκφράζει τήν περιφρόνησή του γι’αυτούς: «Τί είναι αυτοί; (οι πολιτικοί) είπε ο Χρήστος μέ περιφρόνηση. Εμείς πασκίζουμε νά κάνουμε τήν Ελλάδα μέ τό Αίμα μας. Κι εκείνοι νά τήν γκρεμίσουν μέ τό σάλιο τους.» (Αίμα. σ.224).
Καί αλλού: «Νά! Πού θά λατρέψω εγώ τά χτήματά μου! Γιά νά τά βρουν έτοιμα οι λωποδυταρέοι πολιτικάντηδες. Σκατά !» (Αίμα. σ.59).
Σέ πολλές σελίδες ο Μ. Κ περιγράφει τήν ηθική εξαχρείωση τής πολιτικής ζωής πού είναι αποτέλεσμα τής επικράτησης τών πολιτικών – κοτζαμπάσηδων (Τά στερνά, σσ. 260-1, 267-269). Τήν επιβολή του συντάγματος του 1844 θεωρούσε μεγάλο έγκλημα των κοτζαμπάσηδων ο Καραγάτσης, ώστε νά τολμήση νά πή: «Κι ο Πέτρος Μοθωνιτης ήξερε πώς ήταν μητροκτόνος. Επειδή τήν νύκτα τής 3ης Σεπτεμβρίου 1843 σκότωσε τήν μάνα του τήν Ελλάδα. Καί τήν μάνα τής μάνας του: τήν λευτεριά τού Ελληνικού Λαού.» (Τά στερνά, σ. 269).
Τον κοινοβουλευτισμό θεωρούσε ώς Γολγοθά του Ελληνικού Λαού (Τά στερνά, σ. 219). Περιγράφει τήν οχλοκρατική λειτουργία της Α΄ Εθνικής Συνελεύσεως κάτω άπό τήν πίεση τής βίας (Τά στερνά, σ. 227-8). Τό μεγαλύτερο κατηγορώ του Καραγατση κατά τού κοινοβουλευτισμού περιέχεται στήν δραματική αντιπαράθεση Μακρυγιάννη – Ρούση, όπου ο τελευταίος κατηγορώντας τόν πρώτο γιά τήν συμμαχία του μέ τούς κοτζαμπάσηδες καί τήν επιβολή τού Συντάγματος, πρόφερε τά τρομερά αυτά λόγια: «Ούτε είχα τό θράσος νά ξεφτελίζω τήν τίμια στολή τού Αγωνιστή μέσα σ’αυτό τό μπορντέλο, όπου τρακόσιοι μασκαράδες γαμούν τίς πολιτικές ελευθερίες τού ελληνικού λαού.» (Τά στερνά, σ.225). Όμοιες σκέψεις περιέχονται καί στόν «Κίτρινο Φάκελλο» (Α΄, 57). Αυτή είναι η γνώμη τού Μ.Κ γιά τούς αντιπροσώπους τού λαού καί τόν ναό τής δημοκρατίας
Τελικές Σκέψεις
Θαυμαστής τής δύναμης καί οπαδός τής αδογμάτιστης προσαρμογής, ο Μ.Κ ερευνά μέ πολιτισμό ρεαλισμό καί δεινή διαλεκτική τήν ιστορία καί τά πολιτικά φαινόμενα. Εκφράζει μέ θάρρος τίς ιδέες του, άν καί ξέρει ότι θά προξενήσουν αντιδράσεις. Στήν ερμηνεία τής ελληνικής Επανάστασης τού 1821 δέχεται μαρξιστικές θέσεις καί εκφράζει τήν πλήρη αντίθεσή του πρός τούς κοτζαμπάσηδες. Διαφοροποιεί τόν λαό άπό τήν ολιγαρχία τών κοτζαμπάσηδων καί θεωρεί ότι οι στρατιωτικοί εκφράζουν τό λαϊκό ρεύμα. Οπαδός τής μοναρχίας, ο Μ.Κ διατυπώνει τήν θέση ότι τόν λαό θά σώσει άπό τούς κοτζαμπάσηδες – πολιτικούς ο βασιλέας. Έτσι στήν διαλεκτική σχέση τών πολιτικών δυνάμεων τής εποχής τοποθετεί τόν λαό καί τόν βασιλέα άπό τό ένα μέρος καί τούς κοτζαμπάσηδες – πολιτικούς άπό τό άλλο. Αγνοεί, όμως, τήν ανερχόμενη τότε αστική τάξη πού διαφοροποιείται άπό τήν ολιγαρχία τών κοτζαμπάσηδων καί διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο στήν διαμόρφωση τής πολιτικής καί κοινωνικής ζωής. Έτσι καταλήγει σέ αντιδημοκρατικές καί αντικοινοβουλευτικές θέσεις καί θεωρεί τήν 3η Σεπτεμβρίου 1843 καί τό Σύνταγμα τού 1844 ώς έγκλημα κατά τής πατρίδας πού οδηγεί στήν καταστροφή της.
Άν καί στήν παρουσίαση τών ιστορικών γεγονότων πλησίασε σέ πολλά σημεία τήν ιστορική πραγματικότητα, τά συμπεράσματά του είναι άκριτα, υπερβολικά καί εσφαλμένα. Δέν αντέχει π.χ. στήν λογική βάσανο η θέση ότι η 3η Σεπτεμβρίου 1843 σκότωσε τήν Ελλάδα καί τήν ελευθερία τού ελληνικού λαού. Η πολιτική φιλοσοφία τού Μ.Κ, επηρεασμένη άπό ορισμένες ακραίες θέσεις του, είναι μονομερής καί αντιφατική, μέ αποτέλσμα νά παρασύρει καί τίς ιδέες εκείνες πού ήταν ορθές. Η δυναμική καί ιδιόρρυθμη προσωπικότητα τού Καραγάτση εκδηλώθηκε καί στίς πολιτικές του ιδέες.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Η μόνη μελέτη γιά τίς πολιτικές ιδέες τού Μ.Κ πού γνωρίζω είναι τό αξιόλογο άρθρο τού Π.Φωτέα, «Ο πολιτικός Καραγάτσης καί η πανανθρώπινη παλίρροια». Στό έργο «Επανεκτίμηση τού Μ. Καραγάτση», Τετράδια «Ευθύνης», σσ.14, 96 επ.
2. Εξήγηση γιά τήν χρησιμοποίηση τού ονόματος αυτού δίνει ο Π. Φωτέας, ό.π., σ.100-101.
3. Π. Φωτέα, ο.π., σ.102-3
4. Νικολάου Αντωνοπούλου, Τό ιδεολογικό περιεχόμενο τής Ελληνικής Επαναστάσεως τού 1821, «Ελληνικός Αστήρ», 1988, σ. 249 επ.
5. Βλ. Συλλογή τών κειμένων αυτών Ηλ. Οικονόμου, Κείμενα πίστεως καί ελευθερίας, 1985.
6.Χριστοφόρου Περραιβού, Απομνημονεύματα πολεμικά, στά Απομνημονεύματα Αγωνιστών τού’21, 1955, τ.2,σ.53-4
7. Στρατηγού Μακρυγιάννη, Απομνημονεύματα, τόμος Α΄ , εκδ. Β΄, σ.125.
8. Ηλία Οικονόμου, , ο.π., σ.59
9. Ηλία Οικονόμου, , ο.π., σ.79
10. Ηλία Κυριακοπούλου, Τά Συντάγματα τής Ελλάδος, 1960, σ.33, Νικολάου Αντωνοπούλου, Τό ιδεολογικό περιεχόμενο, ο.π. σ.251 επ.
11. Βλ. π.χ. Π.Πιπινέλη, Τό Στέμμα είς τό πλαίσιον τών δημοκρατικών θεσμών, Αθήναι, 1960, Τού Αυτού, Η Μοναρχία έν Ελλάδι, Αθήναι, 1932.
12. Τήν προπαρασκευή τής 3ης Σεπτεμβρίου περιγράφει χαρακτηριστικά ο Ι. Μακρυγιάννης, Απομνημονεύματα,, Β΄, 1907, σ.362 επ., όπου αναλύει τό περίφημο όνειρό του μέ τό όρνιο πού αποτέλεσε τήν αφελή σύλληψιν τής ιδέας τού Συντάγματος καί τής συνταγματικής – περιορισμένης μοναρχίας.
13. Γιά τόν ρόλο του βλ. τήν βασική μελέτη Μ. Στασινοπουλου, Ο ρόλος τού Συμβουλίου τής Επικρατείας κατά τήν επαναστατική νύκτα τής 3ης Σεπτεμβρίου 1843 στά «»Σύμμεικτα είς μνήμην Αλεξάνδρου Σβώλου», 1961, σ. 399 επ.
Άπό τήν Νέα Εστία, τεύχος 1536.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)