ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΠΙΟ ... ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ....

Tο πιο ακριβό οικόπεδο ... η Μακεδονία ...

ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΕΙΩΝ ΣΚΑΛΙΣΤΗΡΗ ΣΤΗΝ ΒΟΡΕΙΟ ΕΥΒΟΙΑ:Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΞΗΓΑΓΕ ΜΕΤΑΛΛΕΥΜΑΤΑ ΣΕ 150 ΧΩΡΕΣ ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ .... Η ΕΥΒΟΙΑ (ΕΥ + ΒΙΟΣ = ΣΩΣΤΟΣ ΒΙΟΣ) ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΜΕΤΑΛΛΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΒΩΞΙΤΗ (ΟΛΑ ΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΑ) ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΑΛΟΥΜΙΝΙΟ... ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΕΙΣΑΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ... ΚΑΙ Η ΕΥΒΟΙΑ ΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ...
Η ΟΜΑΔΑ ΚΑΤΡΑΚΗ (ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΟΥ ΜΕΤΣΟΒΙΟΥ) ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΟΤΙ ΑΝΗΚΕ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ 'Ε', ΕΙΧΕ ΩΣ ΕΡΓΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΜΕΤΑΛΛΕΥΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΡΥΚΤΩΝ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ, ΕΙΔΙΚΩΝ ΜΕΤΑΛΛΕΥΜΑΤΩΝ , ΟΠΩΣ ΤΟ ΟΣΜΙΟ ... 60.000 ΔΟΛΑΡΙΑ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑΡΙΟ...
ΤΟ ΚΟΙΤΑΣΜΑ ΞΕΚΙΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΜΙΑ (ΔΕΣ ΚΑΤΙ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ) ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΣΤΗ ...ΛΗΜΝΟ, Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΟΥ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ (ΔΗΛΑΔΗ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΔΙΟΙΚΟΥΝ) "ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ" ...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ" ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ Γ.ΑΛΥΦΑΝΤΗ, Α' ΕΚΔΟΣΗ , ΓΙΑ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ...........
...ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΡΟΥΜΠΙΝΙΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟ ΛΟΦΟ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΚΩΝ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ (ΤΗΝ ΗΘΕΛΑΝ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΓΙΑ ΠΑΡΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ...)
...ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ (ΑΥΤΑ ΤΑ ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΝΑΤΟ ΓΙΑ....ΑΠΟΘΗΚΕΣ....ΝΤΙΚ ΤΣΕΙΝΙ ΠΕΣ ΑΛΕΥΡΙ ...) ΚΛΠ ........
ΤΩΡΑ ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΑ, ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ....
ΤΟ ΠΙΟ ΑΚΡΙΒΟ ΟΙΚΟΠΕΔΟ....Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ....
Τον Φεβρουάριο του 1998 έφτασε στην δημοσιότητα έρευνα που αφορούσε την μεγαλύτερη συγκέντρωση ραδονίου στον Ελληνικό χώρο και συγκεκριμένα στοχωριό Νεράιδα Θεσπρωτίας. Η μέτρηση ήταν 9550 Μπεκερέλ ανά τετραγωνικό μέτρο και με όριο επιφυλακής τα 150 ! Παρόμοιες υψηλές μετρήσεις είχαμε και στις περιοχές Σερρών, Θεσσαλονίκης, Μύκονου, Καβάλας, Ικαρίας, Λέσβου, Φθιώτιδα, Λουτράκι, Νιγρίτα, Σουρωτή (1), κλπ.Το ραδόνιο είναι φυσικό ραδιενεργό στοιχείο και για όσους γνωρίζουν, αποτελεί ένδειξη για την ύπαρξη στο υπέδαφος των άνω τουλάχιστον περιοχών ΟΥΡΑΝΙΟΥ. Στο όρος Παγγαίο στην Καβάλα επίσης υπάρχει ήδη έντονο ενδιαφέρον από ξένο επενδυτή για την εξόρυξη των τεράστιων κοιτασμάτων χρυσού.
Στην Ολυμπιάδα Χαλκιδικής ήδη έχει ξεκινήσει η εκμετάλλευση του εκεί υπεδάφους από την TVX Gold του George Soros, η οποία περιέχει αρκετό χρυσό, αλλά και ουράνιο !!!.
Εμείς ερωτάμε.... ΠΟΙΟΣ ΤΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ;
Μία απόρρητη έκθεση που ήρθε στο φως με δημοσίευμα της εφημερίδας «Επενδυτής» στις23/2/96, αναφέρει για τα αποτελέσματα των μετρήσεων του ΙΓΜΕ. Γύρω στο ποσό των 100 τρισεκατομμυρίων δραχμών εκτιμάται η αξία των κοιτασμάτων ουρανίου και άλλων σπανίων μετάλλων για δορυφόρους και πυραύλους..Το κείμενο της έρευνας υπογράφεται από επτά διακεκριμένους Έλληνες επιστήμονες και κάνει λόγο για κοίτασμα ουρανίου που περιέχει 300 εκατομμύρια τόνους με συμπύκνωμα ουρανίου16%, καθώς και σπάνια άλλα ορυκτά όπως ρουτίλιο, λουτέσιο και λανθάνιο, που έχουν εξαιρετικά ειδικές χρήσεις στην κατασκευή πυραυλικών συστημάτων.Αναφέρεται ΜΟΝΟΝ για την περιοχή του όρους Σύμβολο του νομού Καβάλας. Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα ουρανίου ΔΙΕΘΝΩΣ. Η αξία του εμπλουτισμένου ουρανίου 235στην διεθνή αγορά (το 1998) ήταν 20.000 δολάρια το γραμμάριο !.
Βάσει των παραπάνω, με κάθε επιφύλαξη και σύμφωνα με υπολογισμούς από τα παραπάνω, εμπεριέχονται 48 εκατ. τόνοι ουρανίου προς 20 δις δολάρια ο τόνος δηλ. συνολικά $ 960.000.000.000.000..000 (τα μηδενικά είναι σωστά και είναι : 960 τετράκις εκατομμύρια δολάρια !!!!
ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟΥΝ $ 96.000.000.000
Διαβάστε το δυνατά (96 δισεκατομμύρια δολάρια) !!!!
ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΠΙΟ ... ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ....
Να γιατί θέλουν λοιπόν τη Μακεδονία....
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΛΕΦΤΕΣ ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ;

Πηγή:Κωστής Βλάχος

Μάθημα επιβίωσης

Ένα κοράκι καθόταν σε ένα δέντρο,
χωρίς να κάνει τίποτα όλη τη μέρα.
Ένας λαγός τον ρωτάει: «Μπορώ να κάτσω
κι εγώ σαν κι εσένα, και να μην κάνω
τίποτα όλη τη μέρα;»
Το κοράκι απαντά: «Φυσικά, γιατί όχι;»
Έτσι λοιπόν κάθεται και ο λαγός στο χώμα
κάτω από το δέντρο και χαλαρώνει.
Μια αλεπού πηδάει και τρώει το λαγό.

Ηθικό Δίδαγμα:
Για να μπορείς να κάθεσαι
όλη μέρα, χωρίς να κάνεις τίποτα,
πρέπει να κάθεσαι πολύ ψηλά.

Μια γαλοπούλα κουβέντιαζε με ένα ταύρο.
« Θα ήθελα πάρα πολύ να ανέβω στην κορυφή
αυτού του δέντρου, αλλά δεν έχω την ενέργεια»
λέει η γαλοπούλα. «Γιατί δεν τρώς λίγο από
τα απορρίματά μου» προτείνει ο ταύρος
«είναι γεμάτα θρεπτικά συστατικά».
Η γαλοπούλα τρώει λίγη κοπριά και διαπιστώνει
ότι της έδωσε αρκετή ενέργεια για να ανεβεί
στο πρώτο κλαδί του δέντρου.
Την επομένη, αφού έφαγε περισσότερη κοπριά,
κατάφερε να ανεβεί στο δεύτερο κλαδί
του δέντρου. Τελικά την τέταρτη μέρα, αφού
έφαγε μπόλικη κοπριά, κατάφερε να ανέβει
στην κορυφή του δέντρου.
Δεν πέρασε πολλή ώρα όμως και ένας κυνηγός
την εντόπισε και την σκότωσε.

Ηθικό Δίδαγμα:
Τα «σκατά» μπορεί να
σε ανεβάσουν στην κορυφή,
αλλά δεν θα σε κρατήσουν εκεί.

Ο ρόλος του κουρευτή σκύλων στην παγκόσμια κρίση

Αν ένα ζευγάρι εραστών, επιλέξει να κάνει έρωτα στο ακροκέραμο μιας σκεπής, το πιθανότερο είναι να τσακιστεί. Αυτό βεβαίως δεν θα μας κάνει να λέμε πως ο έρωτας είναι μια επικίνδυνη υπόθεση. Ούτε πως η αναπαραγωγική διαδικασία του ανθρώπινου είδους είναι σε κρίση.

Δεν νομίζω λοιπόν, πως αυτό που σήμερα με μεγάλη βεβαιότητα ονομάζουμε οικονομική κρίση, είναι μια κρίση της οικονομίας. Δηλαδή του συνόλου της παραγωγής , της κατανομής και της διάθεσης των αγαθών. Μάλλον είναι η επιλογή κάποιων για άγριο, επικίνδυνο σεξ στη σκεπή.

Η οικονομία δεν περνάει κρίση. Οι πεδιάδες των ΗΠΑ συνεχίζουν να παράγουν άφθονο καλαμπόκι,τα ορυχεία της Κίνας σιδηρομετάλλευμα και οι αγελάδες της Ολλανδίας παραμένουν παχιές. Επίσης το παγκόσμιο χρήμα δεν έχει ξαφνικά εξανεμιστεί, δεν το έριξαν κάποιοι τρελοί σε λέβητες για να το κάψουν. Άλλαξε χέρια μέσα από περίεργες κινήσεις. Αλλά τόσο το χρήμα, όσο και τα προϊόντα φτάνουν για να θρέψουν τον πληθυσμό της γης με μεγάλη ασφάλεια.

Κρίση περνά η “αγορά”. Και πρέπει να διαχωριστούν αυτά τα δύο. Επί δεκαετίες, προσπαθούν να μας πείσουν, πω η “ελεύθερη αγορά”, δηλαδή ο αμοραλιστικός τρόπος με τον οποίο κινούν το χρήμα και μοιράζουν τα προϊόντα, δίνοντας σε αυτούς που ήδη έχουν και παίρνοντας πάντα απ αυτούς που δεν έχουν, είναι η οικονομία. Είναι απλώς οι επιλογές και οι κανόνες των κερδοσκόπων.

Σε αυτή την “αγορά”, που είναι πλήρως ελεγχόμενη και καθόλου ελεύθερη όπως λέει, ένας κουρευτής σκύλων, παίρνει περισσότερα χρήματα απ ό,τι ένας εργάτης ορυχείου. Μια τραγουδίστρια της Εθνικής περισσότερα από ένα πυρηνικό φυσικό και ένας αγράμματος ποδοσφαιριστής σίγουρα πολλά περισσότερα από έναν γιατρό. Για να μην πούμε πάλι για την Τζούλια…Τα περί δεξιοτήτων λοιπόν, ευκαιριών και δικαιοσύνης σε αυτή την αγορά είναι μύθος.

Το χρηματιστήριο για παράδειγμα δεν έχει σχέση με την πραγματική οικονομία. Είναι απλώς μια εικόνα της. Συνήθως δημιουργημένη. Δεν είναι παραγωγική διαδικασία. Δεν είναι σιτηρά, ραπανάκια ή ρύζι. Είναι ένας τζόγος με όλα αυτά. Και στην Ελλάδα το 2000, είχαμε ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα, για το πώς οι αλογομούρηδες της Σοφοκλέους, πλούτισαν, έχοντας με την παραγωγή όποια σχέση είχαν και με την ηθική. Καμία.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση, μου φαίνεται πως είναι ο παγκόσμιος τζόγος όπου μια ομάδα ανήθικων τζογαδόρων, που βαφτίζονται γκουρού της οικονομίας ,βγάζουν χρήμα, ποντάροντας σε χώρες όπως παλιά πόνταραν σε εταιρείες. Σπέρνουν φήμες, δημιουργούν εξελίξεις και μαζεύουν χρήμα. Αυτό λοιπόν δεν είναι κρίση της οικονομίας. Είναι κρίση που δημιουργεί το παιχνίδι τους. Και δυστυχώς οι κυβερνήσεις που ανησυχούν για την κρίση, την βαθαίνουν κάνοντας επιλογές που ευνοούν τους “παίκτες”. Σκεφθείτε πως στην Ελλάδα, τα 25 δισεκατομμύρια που αναζητά ο Παπανδρέου, τα έδωσε ο προκάτοχός του στις τράπεζες, για να να διατηρήσουν ρευστότητα στην αγορά. Η οποία ρευστότητα βεβαίως δεν υπήρξε.

Σε αυτό τον φαύλο κύκλο, όσοι αποτελούσαν το υπόστρωμα και την εικόνα της ευμάρειας, μπορεί να εξαφανιστούν. Οι “στρατιώτες” της ελεύθερης αγοράς, μπορεί να πληρώσουν το τίμημα της ευπιστίας τους. Θα εξαφανιστούν με την ίδια ευκολία που δημιουργήθηκαν.

Είναι αφέλεια να πιστεύει κάποιος, πως η “αγορά” λειτουργεί με όρους οικονομικούς. Για να υπάρξει και να καθιερώσει τους κανόνες της, διαμόρφωσε την ίδια την προσωπική και κοινωνική μας διάσταση. Μας έκανε καταναλωτές. Αντικατέστησε βασικές αξίες με μία και μοναδική: το κέρδος. Δεν χρειάζονται μορφωμένοι άνθρωποι, ή διαφορετικοί. Χρειάζεται ένα είδος ανθρώπου, αδίστακτου που θα θέλει απλώς να επικρατεί. Χρειάζεται ένας αλαζόνας, φιλάρεσκος, ημιμαθής και εγωκεντρικός ανθρωπίσκος που μπορεί εύκολα να γίνει εντολοδόχος για να πετύχει. Ένας άνθρωπος που ταυτίζει την αδιαφορία με την ευτυχία. Τα άλλα είναι εύκολα. Δηλαδή εύκολα γίνονται αξίες οι κουρευτές σκύλων και οι άνθρωποι χάμστερς των reality. Ποτέ η Ιστορία δεν θα καταγράψει τον ρόλο του dog hair stylist στην παγκόσμια εξέλιξη. Δυστυχώς όμως θα καταγράψει την παράδοση της Ανθρωπότητας στα χέρια μιας χούφτας σύγχρονων Νερώνων.

του Κώστα Βαξεβάνη

«Ο δήμαρχός τους είναι τρελός»

ΧΟΥΑΝ ΜΑΝΟΥΕΛ ΣΑΝΤΣΕΣ ΓΚΟΡΝΤΙΓΙΟ,ένας δήμαρχος παράδειγμα για όλους

Η Μαριναλέντα, μια κοινότητα 2.645 κατοίκων στην Ανδαλουσία, δεν έχει ανεργία, δεν έχει αστυνομικούς και τα σπίτια της νοικιάζονται με 15 ευρώ τον μήνα. Ο δήμαρχός της, ο κομμουνιστής Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, επανεκλέγεται εδώ και 31 χρόνια.

Εδώ και πολλά χρόνια, την εβδομάδα που οι άλλες πόλεις στην Ισπανία γιορτάζουν το Πάσχα, στη Μαριναλέντα γιορτάζουν την ειρήνη. «Ο δήμαρχός τους είναι τρελός», λένε στο γειτονικό χωριό. «Ενώ εμείς οι άλ λοι Ισπανοί κάνουμε θρησκευτικές λιτανείες, εκείνοι κάνουν επί 5 μέρες πάρτι». Πολλοί νέοι από τη Σεβίλλη, τη Γρανάδα, τη Μαδρίτη, πηγαίνουν για να γιορτάσουν με τους χωρικούς της Μαριναλέντας.

Οταν εξελέγη για πρώτη φορά, το 1979, ο Γκορντίγιο (φωτό) ήταν ο νεώτερος δήμαρχος στην Ισπανία. Το 1986, έπειτα από 12 χρόνια αγώνων και καταλήψεων κυρίως από τις γυναίκες του χωριού, η Μαριναλέντα κατάφερε να πάρει από ένα γαιοκτήμονα 12.000 στρέμματα γης και να δημιουργήσει έναν αγροτικό συνεταιρισμό από τον οποίο ζει σήμερα σχεδόν όλο το χωριό. «Η γη δεν ανήκει σε κανέναν, η γη δεν αγοράζεται, η γη ανήκει σε όλους!», λέει ο δήμαρχος.

Στον συνεταιρισμό Εl Ηumoso οι συνεταίροι εργάζονται 6½ ώρες την ημέρα, από τη Δευτέρα ώς το Σάββατο, δηλαδή 39 ώρες την εβδομάδα. Ολοι έχουν τον ίδιο μισθό, ανεξάρτητα από τη δουλειά που κάνουν. Οι συγκομιδές (ελαιόλαδο, αγκινάρες, πιπεριές κ.λπ.) συσκευάζονται στο μικρό εργοστάσιο Ηumar Μarinaleda που βρίσκεται στη μέση του χωριού και στο οποίο εργάζονται, σε πολύ χαλαρή ατμόσφαιρα, περίπου 60 γυναίκες και 4-5 άνδρες. Τα προϊόντα πωλούνται κυρίως στην Ισπανία. Τα έσοδα του συνεταιρισμού δεν μοιράζονται, αλλά επενδύονται και πάλι στον συνεταιρισμό για να δημιουργηθούν δουλειές. Γι' αυτό στο χωριό δεν υπάρχουν άνεργοι. Ομως ακόμη και σε εποχές που δεν υπάρχουν αρκετές γεωργικές δουλειές για όλους, οι μισθοί καταβάλλονται.

Στη Μαριναλέντα, η στέγαση, η εργασία, ο πολιτισμός, η εκπαίδευση και η υγεία θεωρούνται δικαίωμα. Μια θέση στον παιδικό σταθμό με όλα τα γεύματα κοστίζει 12 ευρώ τον μήνα. Από την άλλη, «εδώ δεν έχουμε χωροφύλακες, θα ήταν μια άχρηστη σπατάλη», λέει ο δήμαρχος. «Δεν έχουμε ούτε παπά - δόξα τω Θεώ!», προσθέτει γελώντας. Πάντως η ελευθερία της λατρείας είναι εγγυημένη και το Πάσχα έγινε μια μικρή θρησκευτική λιτανεία, η οποία πέρασε διακριτικά από τους δρόμους του χωριού, χωρίς θεατές και αποφεύγοντας την πλατεία όπου γινόταν η γιορτή.

«Εφαρμόζουμε μια συμμετοχική δημοκρατία, αποφασίζουμε για όλα, από τους φόρους ώς τις δημόσιες δαπάνες, σε μεγάλες συνελεύσεις. Πολλά κεφάλια δίνουν πολλές ιδέες», λέει ο Γκορντίγιο. «Ξέρουμε πως οι άνθρωποι μπορούμε να δουλεύουμε και για άλλες αξίες, όχι αποκλειστικά για το χρήμα».

Γιώργος Αγγελόπουλος

O καλλιεργημένος άνθρωπος

Υπάρχουν γλωσσικές εκφράσεις ή και λέξεις που η χρήση τους μοιάζει αναχρονισμός: Παραπέμπουν σε περασμένες εποχές, σε νοοτροπίες που έχουν πια εκλείψει.

Για παράδειγμα: η έκφραση «καλλιεργημένος άνθρωπος». Πρέπει να είναι νόημα θολό και πάντως όχι ζηλευτό για όσους γεννήθηκαν στην Ελλάδα λίγο πριν ή λίγο μετά τη μεταπολίτευση του 1974. Μάλλον ανακαλεί κάποια ευρύτητα εγκυκλοπαιδικών γνώσεων ή μιαν ενημερότητα για το τι συμβαίνει στον χώρο του θεάτρου, του «καλού» κινηματογράφου, του βιβλίου. Τόσο μόνο.

Να μην ξεχνάμε ότι ο «μετασχηματισμός» της ελλαδικής κοινωνίας ήταν κεντρικό πολιτικό αιτούμενο μετά το 1974. Και ότι ο μετασχηματισμός, που μεθοδικά επιβλήθηκε, είχε ως συνεπές επακόλουθο μια ταχύτατη (πραγματικά ανατρεπτική) αλλαγή στην κοινή νοοτροπία και συμπεριφορά, γι' αυτό συνεπέφερε και βαθύ ρήγμα ασυνέχειας στη γλωσσική εκφραστική. Αχρήστεψε, πριν απ' όλα, ή κατέστησε ακατάληπτες ο μετασχηματισμός εκφράσεις και λέξεις που προϋπέθεταν προσλαμβάνουσες αξιοκρατίας, διάκρισης ποιοτήτων, ανιδιοτέλειας, επιτελικής προβλεπτικότητας, προτεραιότητας σχέσεων κοινωνίας. Ετσι και η έκφραση «καλλιεργημένος άνθρωπος» προσέλαβε οσμή συντηρητικής αγκύλωσης, έγινε ύποπτη αντιδραστικής αρτηριοσκλήρυνσης.

Ας μη σπεύσουν οι κεκράχτες του ηροστράτειου μετασχηματισμού να αντιτάξουν ότι ρήγμα ασυνέχειας στη γλωσσική εκφραστική προκάλεσαν οι διεθνείς εξελίξεις της τελευταίας τριακονταπενταετίας και στις «καλύτερες κοινωνίες» του πλανήτη. Ας μη σπεύσουν στην παραπλανητική τους ένσταση, γιατί το γλωσσικό ρήγμα δεν μετράει παντού και πάντοτε ίδια βάθη ανθρώπινης αλλοτρίωσης και κοινωνικής διάλυσης. Στις προηγμένες, τουλάχιστον, κοινωνίες σήμερα οι πρακτικές εκφάνσεις της έννοιας «καλλιεργημένος άνθρωπος» παραμένουν ως αυτονόητα αντανακλαστικά συμπεριφοράς του «μέσου ανθρώπου». Εθισμοί αιώνων έχουν παγιώσει (έχουν καταστήσει στοιχείο του «χαρακτήρα») την ενεργό προσπάθεια που αποτυπώνει στη διαγωγή τα γνωρίσματα του «καλλιεργημένου ανθρώπου»: Χαλιναγωγεί τον κτηνώδη εγωκεντρισμό, τη θρασύτητα της επιθετικής ιδιοτέλειας, περιορίζει την αντικοινωνική χυδαιότητα, επιβάλλει συστολή στην ακαλαισθησία.

Προτού φτάσει να θεωρεί αδιανόητο τον χρηματισμό του, την κλοπή του κοινωνικού χρήματος, τη φοροδιαφυγή, τον αναξιοκρατικό διορισμό, τον απεργιακό εκβιασμό του κοινωνικού συνόλου και τα τόσα άλλα ανάλογα, ο «καλλιεργημένος άνθρωπος» των προηγμένων κοινωνιών, αυθόρμητα και αυτονόητα, σέβεται και υπολογίζει την ύπαρξη και άλλων ανθρώπων επί γης - δεν θεωρεί ότι είναι ο μόνος κάτοικος του πλανήτη. Συγκεκριμένα:

Δεν «κουβεντιάζει» (ή τηλεφωνεί) φωνασκώντας στεντορείως μέσα στο λεωφορείο, στην καφετέρια, στο ταβερνάκι.

Στις πέντε λέξεις που ξεστομίζει, δεν είναι οι τρεις το «εγώ».

Δεν θα χωθεί κουτοπόνηρα σε προωθημένη θέση στη σειρά αναμονής, κλέβοντας προτεραιότητα.

Δεν θα σταθμεύσει το αυτοκίνητό του όπου τον βολεύει, φράσσοντας ιδιωτικούς χώρους στάθμευσης ή παγιδεύοντας τα ήδη σταθμευμένα αυτοκίνητα.

Δεν θα παρακάμψει, ως επιδεικτικά «ευφυέστερος», όλα τα αυτοκίνητα που περιμένουν τον φωτεινό σηματοδότη για αριστερή έξοδο από κεντρική οδική αρτηρία.

Δεν θα καταρρυπάνει με τα περιττώματα του κατοικίδιου σκύλου του τα ελάχιστα, ελεύθερα για τους πεζούς, πεζοδρόμια, δεν θα επιβάλει εμετική αηδία σε συνανθρώπους του για να απολαμβάνει ο ίδιος τα φιλοζωικά του αισθήματα.

Δεν θα πετάξει την τσίχλα του ή το άχρηστο εισιτήριό του, παρά μόνο σε δοχείο απορριμμάτων και δεν θα φτύσει χάμω στον δρόμο ποτέ.

Πλήθος ανάλογες λεπτομέρειες συμπεριφοράς φανερώνουν ανθρώπινη «καλλιέργεια», δηλαδή κατακτημένη ελευθερία από την αλογία των ορμεμφύτων και ενστίκτων, ελευθερία από τον κτηνώδη εγωκεντρισμό. Μπορεί το κίνητρο για αυτή την κατάκτηση να είναι απλώς χρησιμοθηρικό - σίγουρα η χαλιναγώγηση της ενστικτώδους ιδιοτέλειας διευκολύνει τη συμβίωση, επιτρέπει να λειτουργούν προς όφελος όλων οι συμβάσεις της συλλογικότητας. Αλλά μπορεί το κίνητρο να είναι η ανθρώπινη καλλιέργεια ως αυτοσκοπός και αυταξία, ως χαρά απόλαυσης ποιότητας της ζωής, χαρά της ανιδιοτέλειας, της φιλίας, των σχέσεων κοινωνίας. Μην ξεχνάμε ότι η ανάδειξη της «ετερότητας» κάθε ανθρώπου, η φανέρωση του ενεργητικά μοναδικού, ανόμοιου και ανεπανάληπτου χαρακτήρα της ύπαρξής του, προϋποθέτει κατακτημένη ελευθερία από απρόσωπες ορμές, από αδιαφοροποίητα ένστικτα εγωτικής αυτασφάλισης ή ασυδοσίας.

Στην ελλαδική κοινωνία σήμερα μοιάζει να έχει χαθεί όχι μόνο η επίγνωση (και τα κριτήρια) της διαφοράς ανάμεσα στη γνησιότητα και στην αλλοτρίωση του ανθρώπου, αλλά ακόμα και η χρηστική αναγκαιότητα της κατά κεφαλήν καλλιέργειας. Αν κατατάσσεται η Ελλάδα στις πρώτες σε διαφθορά χώρες διεθνώς, πρέπει να είναι άμεση και οργανική συνέπεια του θηριώδους εγωκεντρισμού που προβάλλεται και καταξιώνεται ως το μόνο ρεαλιστικό υπόδειγμα βίου, του εγωκεντρισμού που μεταβάλλει την καθημερινότητα σε ζούγκλα.

Υπόδειγμα κοινωνικής ηγεσίας, αρχόντων του λαού, είναι κατά πλειονότητα (με εξαιρέσεις που αποδείχνονται ολοένα και λιγότερες) οι «διαπλεκόμενοι» και συμβιβασμένοι με τη διαφθορά, οι οικογένειες που πλούτισαν από προμήθειες κάποιων «αγορών του αιώνα». Αλλο υπόδειγμα είναι των λακέδων κάθε κομματικής κουζίνας που απολαμβάνουν, χωρίς προσόντα ή προσφορά, βίο Κροίσων. Το ίδιο και τα τυχάρπαστα προϊόντα της δημοσιότητας, ιδιαίτερα της τηλεοπτικής. Το πρότυπο που καλούνται να θαυμάσουν τα Ελληνόπουλα μέσα από τα Αλφαβητάρια των πρώτων τάξεων του Δημοτικού, είναι το συνδικαλισμένο εγώ που διεκδικεί με πορείες συμφέροντα - δεν είναι καθόλου τυχαίο που η ελλαδική εκπαίδευση, τριάντα πέντε χρόνια τώρα, ετοιμάζει βανδάλους, μανιακούς καταστροφείς της περιουσίας του κράτους ή οποιουδήποτε «άλλου» έξω από το εγώ του καταστροφέα.

Η Ελλάδα σήμερα είναι μια χώρα όπου η ανθρώπινη καλλιέργεια αποκλείεται και εξουδετερώνεται θεσμικά, προγραμματικά, οργανωμένα. Είμαστε πια μια κοινωνία ακοινώνητων ατόμων, ζούγκλα βασανιστικής καθημερινότητας. Μόνο μια ριζική πολιτική αλλαγή μπορεί να δώσει ελπίδα επανασύστασης του κοινωνικού γεγονότος.

Χρήστος Γιανναράς

Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα

Πριν από μία δεκαετία εξέφρασε τη γνώμη ο γιος μου ότι «αν δεν φέρουμε ξένους πολιτικούς στην Ελλάδα, δεν πρόκειται να πάμε μπροστά στον αιώνα τον άπαντα». Το 2004 παραδέχθηκα στον εαυτό μου ότι «όπως καταφέραμε να φτιάξουμε επιτυχημένη εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, φέρνοντας Γερμανό προπονητή, έτσι πρέπει να φέρουμε και Γερμανούς, Ολλανδούς ή Σκανδιναβούς πολιτικούς για να έχουμε κάποια κοινωνική επιτυχία στη χώρα μας». Αυτό γίνεται τώρα. Ερχονται οι εταίροι μας να μας βοηθήσουν, εκεί που οι δικοί μας τοπικοί πολιτικοί απέτυχαν: στη διαχείριση των κοινών. Αυτοί δεν είναι τίποτα άσχετοι που θέλουν να μας βλάψουν, όπως το παρουσιάζουν πολλά από τα ΜΜΕ, είναι άνθρωποι της κεντρικής κυβέρνησης της Ενωσης, στην οποία ανήκουμε και εμείς και η Βουλή, η οποία είναι ψηφισμένη και από εμάς.

Δυστυχώς, και ίσως ύστερα από τα 400 χρόνια διαβίωσής μας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, είμαστε ένας λαός που μπορεί να ζήσει και να δημιουργήσει μόνο σε δικτατορικά ή τουλάχιστον πολύ αυταρχικά καθεστώτα. Αν αφεθούμε ελεύθεροι να λειτουργήσουμε σε οποιαδήποτε μορφή δημοκρατίας, ή επιστρέφουμε στη δικτατορία ή μετατρέπουμε τη δημοκρατία στη δικτατορία του καθενός που έχει μέσον ή θράσος, η οποία οδηγεί σε ένα χαώδες μπάχαλο όπου κυριαρχούν οι παρανομούντες και οι απατεώνες. Αυτό ακριβώς επικρατεί στη χώρα μας από τη μέρα του τέλους της δικτατορίας του ενός (μεταπολίτευση). Οπως σε μια οικογένεια με κακή ανατροφή κατασκευάζονται παιδιά κακομαθημένα και υστερικά, τα οποία είναι μαθημένα να παίρνουν ό,τι ζητήσουν γιατί αλλιώτικα πέφτουν κάτω και ουρλιάζουν υστερικά, αναγκάζοντας τους κακούς γονείς να υποχωρήσουν, έτσι και οι κακοί πολιτικοί κατασκευάζουν τη δικτατορία του καθενός, όπου εκβιάζονται από τις διάφορες παρασιτικές ομάδες, συντεχνίες και υποτιθέμενους ψηφοφόρους και γίνονται έρμαια της πολιτικής τους ανικανότητας. Ετσι, κατασκευάζουν κακομαθημένους, εγωιστικούς πολίτες που αδιαφορούν για το γενικό καλό και την ισονομία και χρησιμοποιούν κάθε μέσον για να εκβιάσουν προνόμια. Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα.

Μόνο εμείς έχουμε στο λεξιλόγιό μας την έννοια φιλότιμο, οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί χρησιμοποιούν τη λέξη καθήκον. Σε κάθε δημοκρατική χώρα οι νόμοι παραχωρούν προνόμια και υποχρεώσεις. Οταν τηρούνται οι νόμοι, η χώρα έχει δημοκρατία, αν δεν τηρούνται επικρατεί μπάχαλο ή η δικτατορία του καθενός που έχει κάποια δύναμη ή θράσος. Εκεί όπου τηρούνται οι νόμοι οι άνθρωποι που απολαμβάνουν μόνο τα προνόμια και αποφεύγουν να κάνουν το καθήκον τους, περιφρονούνται από τους υπόλοιπους και απομονώνονται. Σε χώρες σαν την Ελλάδα, που δεν υπάρχει ανεξάρτητη δικαιοσύνη και ούτε καν λειτουργική δικαιοσύνη και δεν τηρούνται οι νόμοι και οι δικαστικές αποφάσεις, η νομιμότητα επαφίεται στο «φιλότιμο» όσων το διαθέτουν. Τους φόρους και τις εισφορές τις πληρώνουν μόνον όσοι έχουν φιλότιμο ή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Ετσι η λέξη φιλότιμος έχει αλλάξει σημασία σήμερα και σημαίνει κορόιδο. Οι καπάτσοι και οι πονηροί και αυτοί που παρανομούν, είναι οι αξιοθαύμαστοι αυτής της κοινωνίας. Αυτούς θαυμάζουν και έχουν σαν πρότυπο οι υπόλοιποι. Δυστυχώς, και οι κυβερνήσεις ασχολούνται με την κατασκευή νόμων, οι οποίοι εξυπηρετούν κακοπληρωτές, καταπατητές και παρανομούντες πάσης φύσεως. Οι υπόλοιποι, είναι φυσικό επακόλουθο να παροτρύνονται να παύσουν να είναι φιλότιμοι ή κορόιδα και να κάνουν το ίδιο για να επιζήσουν: Να μην εξοφλούν τα δάνειά τους, να καταπατούν, να κτίζουν αυθαίρετα, να κλείνουν ημιυπαίθριους χώρους κ.τ.λ. κ.τ.λ.

Τα 15 χρόνια που έζησα στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (B.R.D.), με θεωρούσαν οι συμπολίτες μου αλλοδαπό και έτσι αισθανόμουν. Αυτό, όμως, δεν με πείραζε καθόλου διότι είχα τα Ελληνόπουλα (Ελληνες της διασποράς). Ούτε για μια στιγμή, όμως, δεν αισθάνθηκα πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Στην Ελλάδα αισθάνομαι πολίτης δεύτερης κατηγορίας από το 1971, που επέστρεψα, μέχρι και σήμερα και μου λείπουν και τα Ελληνόπουλα. Ετσι αισθάνομαι όταν δυσκολεύομαι να περπατήσω στα πανάθλια πεζοδρόμια ή όταν κινδυνεύω να με χτυπήσει κάποια μηχανή στον πεζόδρομο ή όταν θέλω να ανεβώ ή να κατεβώ από πεζοδρόμιο και δεν βρίσκω πέρασμα ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ή όταν περιμένω στις διαβάσεις «πεζών» να περάσουν οι ατέλειωτες φάλαγγες τροχοφόρων ή όταν κάποιος με μέσον μού παίρνει τη σειρά ή όταν το λεωφορείο μου προχωράει στον «λεωφορειόδρομο» σαν τη χελώνα, διότι είναι γεμάτος από άλλα οχήματα, ή όταν δεν μπορώ να πάω εκεί που θέλω, διότι κάποια ομάδα έχει κλείσει τον δρόμο για να εκβιάσει λύση στο πρόβλημά της, ή όταν περιμένω να εξυπηρετηθώ από κάποιον αγενή Ελληνα δημόσιο υπάλληλο (πέρνα ξανά την άλλη Δευτέρα, παιδάκι μου) μετά ταλαιπωρία εβδομάδων ή μηνών ή, ή...

Για μένα είναι χαρά και πανήγυρις όταν έρχεται κάποιο κλιμάκιο της Ε.Ε. στην Ελλάδα για έλεγχο και με κάνει να ελπίζω ότι ίσως στο μέλλον θα αισθανθώ πάλι και στην πατρίδα μου ισότιμος πολίτης.

Δημοσθενης Δασκοπουλος
Καθημερινή

Η λευκή σάλτσα έμεινε σπίτι

Μια μέρα, Ο σύζυγος γυρνάει στο σπίτι κατά τις 6 το απόγευμα και λέει στη γυναίκα του:
- Καλή μου, έχω ένα meeting για τη δουλειά στις 10 το βράδυ, αλλά δε θα πάω...!! Μου φαίνεται ότι με εκμεταλλεύονται!!

Η γυναίκα, δείχνοντας ότι νοιάζεται γι' αυτόν, τον πείθει πως η δουλειά είναι σημαντική. Τότε, ο σύζυγος πάει να κάνει ένα ντουζάκι για να είναι έτοιμος και σκέφτεται:

- Ήταν εύκολο να τη κοροϊδέψω!.

Σαν γυναίκα που αξίζει να το κάνει, όταν ο άντρας της μπαίνει στο μπάνιο, τσεκάρει όλα του τα πράγματα: το πορτοφόλι, το τσαντάκι, το σακάκι, τα μηνύματα στο κινητό κτλ. Και βρίσκει ένα χαρτάκι με το παρακάτω κείμενο :

"Μωρό μου, σε περιμένω για να φάμε τη γαλοπούλα με τη λευκή σάλτσα που έχουμε πει..."

Η γυναίκα ξαναβάζει το χαρτάκι εκεί που ήταν.
Όταν ο άντρας βγαίνει από το μπάνιο τη βλέπει ξαπλωμένη στο κρεβάτι, σε μία στάση πολύ προκλητική...
... και χωρίς να χάνουν χρόνο.... όπως τους παλιούς καιρούς...

...Όταν τελείωσαν, ο τύπος μισοπεθαμένος, αποκοιμιέται. Όταν πλησίαζε η ώρα του 'meeting', η γυναίκα τον ξυπνάει. Παρόλα αυτά αυτός δεν ήθελε να ξέρει τίποτα για το 'meeting'. Τελικά η σύζυγος τον πείθει να πάρει τα πόδια του και να πάει...

Όταν έφτασε στο σπίτι της ερωμένης του, πολύ κουρασμένος της λέει:
- Καλή μου, έχω δουλέψει πολύ σήμερα και μόνο θα κάνω ένα ντουζάκι και θα ξεκουραστώ λίγο...

Μπαίνοντας στο μπάνιο, η ερωμένη -γυναίκα ούσα- τσεκάρει τις τσέπες του παντελονιού και βρίσκει ένα χαρτάκι που γράφει :

"Σου στέλνω τη γαλοπούλα.
Η λευκή σάλτσα έμεινε σπίτι.
Η Σύζυγος "

Το δαχτυλίδι του Γύγη

Ο νεαρός Γύγης ήταν ποιμένας, υπηρέτης του άρχοντα της Λυδίας, του Κανδαύλη. Μια μέρα, την ώρα που ο Γύγης έβοσκε τα πρόβατα του άρχοντά του, έπιασε φοβερή καταιγίδα και έγινε τόσο δυνατός σεισμός, ώστε άνοιξε η γη κάτω απ’ τα πόδια του. Βλέποντας το χάσμα ο νεαρός βοσκός, κυριεύτηκε από περιέργεια και κατέβηκε να δει τι υπήρχε εκεί κάτω.

Προσεκτικά μπήκε στο χάσμα που δημιουργήθηκε και εκεί μέσα στα σπλάχνα της γης, στο βάθος μιας σήραγγας που απροσδόκητα άνοιξε με τον σεισμό, αντίκρισε μια αίθουσα γεμάτη με αμύθητους θησαυρούς κι ανάμεσά τους είδε ένα μεγάλο χάλκινο άλογο κούφιο από μέσα.

Όταν κοίταξε στην κοιλιά αυτού του κούφιου αγάλματος, είδε μέσα ξαπλωμένον ένα νεκρό, έναν ανθρώπινο σκελετό με διαστάσεις σχεδόν γιγαντιαίες, που φορούσε στο σκελετωμένο του δάχτυλο ένα χρυσό δαχτυλίδι. Σαν μαγεμένος πήρε το δαχτυλίδι απ’ τον σκελετό και το φόρεσε.

Μόλις το πήρε ανέβηκε πάλι στην επιφάνεια. Κάποια μέρα διαπίστωσε ότι το πολύτιμο εύρημά του είχε μία αξιοπερίεργη μαγική δυνατότητα. Περιστρέφοντας την πέτρα του («σφενδόνην» την ονομάζει ο Πλάτων) προς το εσωτερικό της παλάμης του, γινόταν αόρατος και εμφανιζόταν πάλι, γυρίζοντας το δακτυλίδι προς την αντίστροφη φορά.

Ο ταπεινός βοσκός είχε λοιπόν στα χέρια του ένα τεράστιο όπλο. Μπορούσε να κάνει ό,τι δήποτε επιθυμούσε, χωρίς να γίνεται αντιληπτός και κυρίως, χωρίς να τιμωρείται ή έστω να επιπλήττεται. Έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη, φορέας μιας τουλάχιστον παράδοξης και απρόσμενης δύναμης, η οποία μπορούσε να λειτουργήσει προς όφελός του, πάντα όμως υπό το βάρος μιας έστω και λανθάνουσας αδικίας, που μπορούσε να φτάσει κι ως το έγκλημα.

Και πραγματικά έτσι έγινε. Ο ασήμαντος μέχρι τότε Γύγης έγινε εραστής της βασίλισσας και με τη βοήθειά της, σκότωσε τον αφέντη του και πήρε ο ίδιος την εξουσία. Κατέλαβε λοιπόν μια θέση που του χάρισε η δύναμη ενός χρυσού κρίκου, χωρίς να υπολογίσει τα αθέμιτα μέσα που χρησιμοποίησε, αλλά με μοναδικά κίνητρά του - συνηθισμένα στην ανθρώπινη φύση - τη δόξα και τον πλούτο.

Ο Γλαύκων, που διηγείται τη φανταστική αυτή ιστορία, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τελικά είναι στη φύση του ανθρώπου να αδικεί, όταν μάλιστα ξέρει εκ των προτέρων ότι δε θα υποστεί τις συνέπειες της αδικίας του. Και αυτό γιατί η κοινή λογική ενός ανθρώπου λέει ότι η δικαιοσύνη δεν είναι τελικά ένα αγαθό στη ζωή όποιου επιδιώκει το προσωπικό του συμφέρον.

Για όλους μας λοιπόν το βασανιστικό ερώτημα «αδικείν η αδικείσθαι;» γίνεται πολύ απλό. Η απάντηση «αδικείσθαι» χρειάζεται συνείδηση, μεγάλη γενναιότητα, αρετή, ήθος, καλλιέργεια, αγωγή και παιδεία. Όμως στη συνείδηση των πολλών, η απάντηση είναι αναμενόμενη. Είναι η συνειδητή επιλογή του συμφέροντος: «αδικείν» και μάλιστα αν είναι δυνατόν ατιμώρητα!

Ένα δαχτυλίδι λοιπόν έγινε η αιτία να διαφθαρεί ένας απονήρευτος βοσκός και να περάσει από το φως του ενάρετου στη σκιά του εγκληματία. Ένα αντικείμενο γίνεται ο μοχλός καταστροφής μιας έντιμης ζωής, το παραδεισένιο μήλο, που όμως ως γνωστόν καταδικάζει τον άνθρωπο να ζει αιώνια στο σκοτάδι της αμαρτίας. Μιας αμαρτίας που καμία σχέση δεν έχει με την θρησκευτική. Αμαρτία κατά τον Πλάτωνα είναι η αδικία, δηλαδή η άρση της δικαιοσύνης.

Πλάτωνος Πολιτεία (βιβλίο Β΄)


Πραγματολογικά στοιχεία:

Ο Γύγης — ιστορικό πρόσωπο — ήταν βασιλιάς της Λυδίας κατά το πρώτο μισό του 7ου αιώνα π.Χ. Πήρε το θρόνο με τη βοήθεια της συζύγου του τελευταίου βασιλιά από τους απογόνους του Ηρακλή και ίδρυσε νέα δυναστεία των Μερμναδών.

Με το μύθο συμφωνεί ως ένα βαθμό και το γεγονός, ότι είχε στο σκήπτρο του και ένα δαχτυλίδι με μεγάλο πολύτιμο λίθο. Είναι επίσης γνωστό πως ήταν δραστήριος και ενεργητικός βασιλιάς και πως οδήγησε τη Λυδία και την πρωτεύουσα της, τις Σάρδεις, στην μεγαλύτερή της ακμή. Το βασίλειο του, συμπεριελάμβανε όλη τη δυτική Μικρά Ασία ως τον ποταμό Άλυ και η δυναστεία του έμεινε στην εξουσία πάνω από εκατό χρόνια.

Ο τελευταίος του απόγονος στο θρόνο της Λυδίας ήταν ο βασιλιάς Κροίσος, που έγινε ξακουστός για τα πλούτη του και για την κακή ερμηνεία που έδωσε στο χρησμό της Πυθίας. (Θα γίνει ειδική αναφορά περί αυτού σε επόμενη ανάρτηση).

Ο μύθος του Γύγη έχει εμπνεύσει και πολλούς σύγχρονους συγγραφείς. Ίσως περισσότερο γνωστό να τον έκανε το δράμα του Φρίντριχ Χέμπελ « Ο Γύγης και το δαχτυλίδι του» (1856). Στο χώρο της λογοτεχνίας ο μύθος αξιοποιήθηκε από τον Θεόφιλο Γκωτιέ στη νουβέλα του «Ο βασιλιάς Κανδαύλης» (1844) και στο θέατρο πάλι από τον Αντρέ Ζίντ στο ομώνυμο θεατρικό του έργο (1901). Το 1920 ο Α. Μπρυνώ έγραψε την όπερα «Κανδαύλης».
http://cloudconnected2008.wordpress.com