Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011
Οι πανεπιστημιακοί ποιον κοινωνικό ρόλο έχουν σήμερα και τον επικαλούνται στις κινητοποιήσεις τους;
"Δεν πιστεύω στη μεταφορά της εξουσίας στους επστήμονες.
Δεν είναι διόλου καλύτεροι από τους πολιτικούς όταν αφήνονται
ανεξέλεγκτοι να πάρουν αποφάσεις για το κοινωνικό σύνολο και
είναι ακόμη πιο αλαζόνες"
Pierre de Gennes (Νόμπελ φυσικής 1991) σε συνέντευξή του
στην εφημερίδα «Βήμα» (9-5-2004)
Το δέντρο το γνωρίζεις από τους καρπούς που παράγει, λέει η λαϊκή σοφία.
Οι πανεπιστημιακοί επικαλούνται τον κοινωνικό τους ρόλο και διαμαρτύρονται ότι θα τους αποστερηθεί και ότι «επιχειρείται να υποταχθούν στις δυνάμεις της αγοράς».
Άραγε, για ποιον κοινωνικό ρόλο μιλούν;
Γι΄ αυτόν που οδήγησε την κοινωνία στο σημερινό της αδιέξοδο;
Για τη σημερινή κυριαρχία των τραπεζιτών και των εταιρικών κολοσσών επί των απλών πολιτών;
Για τη συμβολή τους στα σύγχρονα τερατουργήματα στα πεδία των πολέμων και σε αυτά της ειρήνης;
Για ποιαν κίνδυνο υποταγής στις δυνάμεις της αγοράς μιλούν;
Σήμερα πια είναι κοινό μυστικό ότι η επιστήμη αποτελεί επιχείρηση και υπόκειται σε όλους τους νόμους της αγοράς.
Στις οικονομικές σχολές για ποιον κοινωνικό ρόλο μιλάνε;
Ποιοι είναι οι σύμβουλοι των τραπεζιτών και των μεγαλοεταιριών;
Ποιοι είναι οι σύμβουλοι των πολιτικών που γίνονται ουραγοί των τραπεζιτών και των εταιρικών κολοσσών;
Δεν είναι οι πανεπιστημιακοί τους των ανώτερων βαθμίδων;
Δεν είναι οι απόφοιτοί τους;
Πότε τους μίλησαν για τον επιζήμιο ρόλο που επιτελούν τραπεζίτες και μεγαλοεταιρίες στην κοινωνία;
Πότε οι πανεπιστημιακοί τους μίλησαν στην κοινωνία για τα θέματα αυτά;
Πότε κατήγγειλαν τις τράπεζες έστω για την παραπλανητική τακτική τους να διαφημίζονται ως «οι φίλοι» που νοιάζονται για το "λάιφ στάιλ" των πολιτών;
Δεν ήταν κι αυτοί από αυτούς που γνώριζαν και σιώπησαν;
Δεν είδαμε κανέναν από τους πανεπιστημιακούς να απολογείται, να κάνει αυτοκριτική ή να αναγκάζεται να την κάνει.
Αντιθέτως τους βλέπουμε να εμφανίζονται κάθε φορά υπεράνω, τιμητές πολιτών και πολιτικών.
Μίλησαν στους φοιτητές τους για το πώς το ισχύον εταιρικό δίκαιο καταπατά τα δικαιώματα των πολιτών;
Ποιοι είναι οι νομικοί σύμβουλοι των τραπεζών και των μεγαλοεταιριών;
Ποιοι τους συντάσσουν τα καταστατικά τους και τους υπερασπίζονται έναντι δίκαιων διεκδικήσεων των πολιτών;
Δεν είναι οι πανεπιστημιακοί τους των ανώτερων βαθμίδων;
Οι ιατρικές σχολές είναι ασθενοκεντρικές ή ιατροφαρμακοκεντρικές;
Μίλησαν στους φοιτητές τους για τη μαφία των φαρμακοβιομηχανιών και τους κινδύνους της υποταγής της υγείας στο κέρδος;
Πανεπιστημιακοί των σχολών τους δεν ήταν οι μεγαλόσχημοι που επιδόθηκαν σε εκστρατεία κατατρομοκράτησης της κοινωνίας στην περυσινή λεγόμενη «πανδημία» γρίπης;
Οι πανεπιστημιακοί τους δε συμμετείχαν σε αυτό το φιάσκο;
Ποιος πανεπιστημιακός βγήκε να προστατεύσει την κοινωνία, όταν οι μεγαλόσχημοι συνάδελφοί τους έβγαιναν στην Τιβί και έλεγαν στους πολίτες να παίρνουν ελεύθερα από τα φαρμακεία το ταμιφλού για λόγους πρόληψης, όταν ήταν γνωστό ότι όχι μόνον δεν προλάβαινε αλλά επιδείνωνε και είχε μέχρι και θανατηφόρες παρενέργειες
Γιατί πανεπιστημιακός, γιατρός καρδιολογίας έφθασε να πει δημόσια "στο γιατρό να πηγαίνεις μόνο με φορείο";
Πόσο αναληθή είναι αυτά που ειπώθηκαν σε σχετική έρευνα της ΝΕΤ, βλ. Εδώ ότι:
- η λεγόμενη ιατρική έρευνα στα Πανεπιστημία είναι 90% μαϊμού στην υπηρεσία της κερδοφορίας των φαρμακοβιομηχανιών, γνωστών στο εξωτερικό ως φαρμακομαφιών,
- καθηγητές αμείβονται 6000 ευρώ αν απλά αναφέρουν σε κάποια επιτροπή ή δημόσια συγκέντρωση τρεις φορές το όνομα κάποιου φαρμάκου,
- συνταγογραφούνται αφειδώς φάρμακα αποδεδειγμένα χωρίς θεραπευτική δράση, τα λεγόμενα πιθανώς θεραπευτικά, αδιαφορώντας όχι μόνον για την κατασπατάληση των πόρων των ταμείων αλλά και για τις παρενέργειες στην υγεία των πολιτών,
- οι ιατρικοί σύλλογοι τιμωρούν (για δυσφήμιση του επαγγέλματος) τους καταγγέλλοντες τα κακώς κείμενα και όχι τους καταγγελλόμενους.
Για ποιον κίνδυνο υποταγής στις δυνάμεις της αγοράς μιλάνε στις πολυτεχνικές σχολές;
Οι απόφοιτοί τους για την αγορά δεν προετοιμάζονται;
Η ελλιπής προετοιμασία των φοιτητών για την αγορά εργασίας δεν ήταν μέχρι τώρα η κριτική στις σχολές αυτές από φοιτητές και όχι μόνον;
Πότε στις σχολές αυτές ετέθη θέμα για το ρόλο αυτής της αγοράς εργασίας στην κοινωνία;
Πότε στις σχολές αυτές ασχολήθηκαν να αλλάξουν αυτό το ρόλο της αγοράς για να υπηρετεί την κοινωνία και όχι το κέρδος των ετοιριών;
Απόφοιτοι των σχολών αυτών δεν είναι οι μηχανικοί που παρανομούσαν σχεδόν στο σύνολό τους με τους ημιυπαίθριους και κάποιοι απ αυτούς με τα αυθαίρετα για το προσωπικό κέρδος και εις βάρος της κοινωνίας;
Τι και για ποιούς ερευνούν στα εργαστήριά τους;
Ποιους εξυπηρετούν με τις δημόσια χρηματοδοτημένες υποδομές των σχολών αυτών;
- Πόσοι απ αυτούς αρνήθηκαν να αναλάβουν ή να συμμετάσχουν σε μια έρευνα από την οποία θα είχαν οικονομικά ωφέλη αλλά κυρίως θα τους έδινε τη δυνατότητα να κάνουν κάποια δημοσίευση για να αυγατίσουν το βιογραφικό τους, επειδή έκριναν ότι θα επωφελούνταν η «αγορά» και όχι η ευρύτερη κοινωνία;
ή έθεσαν όρους στη χρήση της εργασίας τους από ιδιωτικούς ή κρατικούς οργανισμούς;
- Και πόσοι απ αυτούς ως κριτές αυτών των περιοδικών δεν επωφελούνται από την ανωνυμία τους ως κριτές για να εμποδίσουν δημοσίευση εργασίας που αντιστρατεύεται τα συμφέροντα εταιριών με τις οποίες διασυνδέονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο;
Ερωτήματα προς όλους μας
Πόσο πιο αποτελεσματικοί, δίκαιοι και περισσότερο ανεξάρτητοι από συμφέροντα είμαστε από τους πολιτικούς τους οποίους κατακεραυνώνουμε;
Το αποδεικνύουμε αυτό στο χώρο της εργασίας μας, στις σχέσεις μας με τους ιεραρχικά ανωτέρούς μας και τους κατωτέρούς μας, στις σχέσεις μας με τους συνεργάτες μας;
Πόσοι από μας αποποιηθήκαμε κάποια θέση για συνειδησιακούς λόγους ακόμη κι όταν δεν απειλείτο η επιβίωσή μας από την αποποίηση αυτή;
Έπιδεικνύουμε τον αλτρουϊσμό και την ικανότητα διευθέτησης διενέξεων που απαιτούμε απ΄αυτούς που κατακεραυνώνουμε;
Το αποδεικνύουμε αυτό στον οικογενειακό μας χώρο και το στενό κύκλο των γνωστών μας;
Λέμε ότι αυτοί που κουμαντάρουν τον κόσμο είναι διαταραγμένοι άνθρωποι.
Αλλά μήπως είμαστε και εμείς διαταραγμένοι και δεν το αντιλαμβανόμαστε; .
Πως εξηγείται αυτή η διαχρονική ανοχή μας στη δυστυχία των διπλανών μας;
Χειμώνιασε και κάποιοι είναι στα πάρκα και το κρύο θα περονιάζει τα κόκκαλα και δεν θα μπορούν ούτε να κοιμηθούν.
Πόσο μας απασχολούν αυτοί οι άνθρωποι;
Πόσες διαμαρτυρίες, κινητοποιήσεις έχουμε κάνει για να μπορούν να έχουν κι αυτοί το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα να έχουν πού την κεφαλή κλίνει;
Στη Λιβύη επιτελείται γενοκτονία, ολόκληρες πόλεις εκκενώνονται από τους σκουρόχρωμους κατοίκους τους, η πόλη της Σύρτης βομβαρδίζεται ανηλεώς και μακελεμένα μικρά παιδιά παραμένουν αβοήθητα, χωρίς φάρμακα να απαλύνουν τον πόνο τους, χωρίς τρόφιμα, νερό, ηλεκτρικό, καύσιμα, χωρίς ...καμία ανθρωπιά από μας.
Άνθρωποι κάθονται μπροστά σε ένα κομπιούτερ, πατάνε ένα κουμπί και αμέτρητοι στην άλλη άκρη του κόσμου γίνονται παρανάλωμα πυρός.
Και δεν έχουμε κάνει ούτε μια καθιστική διαμαρτυρία, ούτε μια μέρα αποκλεισμού των εργαστηρίων και ερευνητικών κέντρων που συνεργάζονται στον όλεθρο αυτό.
Δεν έχουμε καταστήσει υπόλογους έστω συμβολικά τους "μεγάλους" από τους επιστήμονές μας που με τα χρήματα των φόρων μας τους σπουδάζουμε και αυτοί μας το ανταποδίδουν με ελιτισμό, μεγαλοστομίες και όλεθρο.
Αντιθέτως δεν χάνουμε ευκαιρία να τους λιβανίζουμε.
Δεν τους θυμίζουμε ότι οι λεγόμενοι απλοί πολίτες που τους αντιμετωπίζουν αφ υψηλού τους χρηματοδότησαν και χρηματοδοτούν, άμεσα και έμμεσα, κάποιοι απ αυτούς με κυριολεκτικό ιδρώτα και αίμα, αυτό για το οποίο τόσο επαίρονται και ότι τους οφείλουν εξηγήσεις για τα έργα και τις ημέρες τους.
Οφείλουν εξηγήσεις γιατί εξαργύρωσαν τις περγαμηνές τους για τον όλεθρο του ανθρώπινου γένους.
Φωνάζουμε για λεφτά και τα κακώς κείμενα περί τα οικονομικά.
Φωνάζουμε για λεφτά για την παιδεία, την έρευνα, την επιστήμη.
Αλλά σπάνια ενδιαφερόμαστε να μάθουμε τι παράγουν αυτοί οι μηχανισμοί.
Δεν διερωτώμαστε μήπως δεν είναι τα λεφτά αυτά που λείπουν αλλά μήπως είναι τα λεφτά που διέφθειραν και διαστρέβλωσαν τους μηχανισμούς αυτούς.
Μήπως είναι τα λεφτά που διέφθειραν και εξαγόρασαν συνειδήσεις.
Μήπως σε αρκετούς δεν μας λείπουν τα λεφτά αλλά η ανθρωπιά;
Μήπως θα έπρεπε να κάνουμε καμιά διαμαρτυρία και κατάληψη και σε μας τους ίδιους για την απάθειά μας για τις συνέπειες της επιστήμης μας και της στάσης της ζωής μας;
(1) Τα προιόντα της επιστήμης συναγωνίζονται αυτά των σύγχρονων σούπερμάρκετ.
Υπερπληθώρα επιτροπών, δημοσιεύσεων, ανακοινώσεων, συνεδρίων, τόσο αποτελεσματικών όσο τα πονήματα των οικονομολόγων και αυτά των διεθνών επιτροπών για ειρήνευση και ευημερία στον κόσμο.
Κατεβατά μετρήσεων, εντυπωσιακά γραφήματα συναγωνίζονται επαξίως τα καλλιτεχνικά εφέ.
Η ποσότητα έχει εκτοπίσει πια την ποιότητα. Όπως ακριβώς και με τη σύγχρονη παραγωγή των άλλων "αγαθών".
Όπως συμβαίνει με όλα σχεδόν τα "αγαθά" σήμερα και τα επιστημονικά αγαθά έχουν κι αυτά μικρή διάρκεια.
Μερικές φορές όσο διαρκεί μια τηλεοπτική εμφάνιση, όπως πρόσφατα με το πολυδιαφημισμένο προιόν του αστροβιολογικού εργαστηρίου της ΝΑΣΑ.
Όχι μόνον ήταν λάθος το βασικό εύρημα τους περί ενσωμάτωσης του αρσενικού στο DNA του βακτηρίου, το οποίο ανακοίνωσαν με πρωτοφανείς τυμπανοκρουσίες, αλλά,
όπως προέκυψε από το άρθρο που έστειλαν μετά για δημοσίευση,
δεν είχαν καν εκτελέσει τις τυπικές δοκιμές που απαιτούνταν για να αποφανθεί κανείς περί της σύστασης του DNA. Τόσο επιστημονικά!!!.
Παρ΄όλα αυτά το άρθρο εγκρίθηκε από τους διαπρεπείς κριτές.
Για τους έχοντες εμπειρία στην επιχείρηση των δημοσιεύσεων καθόλου αξιοπερίεργο.
Για όποιον δεν έχει εμπειρία, μπορεί να αποκτήσει μια πολύ καλή εικόνα για
τον αγώνα δρόμου στον οποίο επιδίδονται οι εργαζόμενοι στις επιστημονικές επιχειρήσεις για να προφθάσουν να πλασάρουν πρώτοι το προϊόν στην επιστημονική αγορά και
το έντονο ανταγωνιστικό πνεύμα που επικρατεί στις επιστημονικές επιχειρήσεις,
διαβάζοντας το μεταφρασμένο στα ελληνικά βιβλίο του Robert Hazen “H Ρήξη - Η Κούρσα της υπεραγωγιμότητας» (εκδόσεις τροχαλία).
Θα δει τις ίντριγκες και μηχανορραφίες που ακολουθούνται που μπροστά τους ωχριούν αυτές των πολιτικών.
Θα δει, επίσης, και τις κρυφές διασυνδέσεις των ερευνητών στο χώρο της λεγόμενης βασικής (ουδέτερης) έρευνας με το στρατιωτικοβιομηχανικό κατεστημένο.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ενός ερευνητή που αναφέρεται στο βιβλίο ο οποίος για να αποπροσανατολίσει τις έρευνες των άλλων,τους εμφάνιζε δακτυλογραφημένα κείμενα αποτελεσμάτων επιτυχών πειραμάτων στα οποία εμφάνιζε ως συστατικό στοιχείο του υπεραγώγιμου υλικού που είχε πετύχει να παρασκευάσει το στοιχείο Υb (υπέρβιο), με το οποίο είχε πειραματιστεί και είχε αποτύχει, αντί του στοιχείου Υ (ύτριου) με το οποίο είχε τελικά επιτύχει την παραγωγή του υπεραγώγιμου υλικού.
Ενδεικτικό των μεθοδεύσεων σε όλα τα επίπεδα της αλυσίδας της ερευνητικής παραγωγής ήταν ότι και στο κείμενο που έστειλε προς δημοσίευση στο πιο έγκυρο περιοδικό της Ευρώπης άφησε εσκεμμένα το ίδιο λάθος φοβούμενος κλοπή της ανακάλυψης του από τους κριτές (καθώς μέχρι την τελική έγκριση περνάει κάμποσος καιρός). Το λάθος το διόρθωσε μόνον στο τελικό κείμενο που έστειλε αφού είχε πρώτα πάρει την έγκριση για δημοσίευση.
Ίσως νομίζετε ότι αυτό είναι παρατραβηγμένο και ότι είναι λόγω του εξαιρετικά καχύπτοτου χαρακτήρα του ερευνητή, αλλά στο βιβλίο αναφέρεται ότι δυο μέρες μετά την αποστολή της εργασίας για έγκριση κυκλοφόρησε στη χώρα που είχε τα γραφεία του το περιοδικό η φήμη για υπεραγωγό Υb (υπερβορίου).
http://agisgios2.blogspot.com
Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011
DON'T LET ME BE MISUNDERSTOOD
http://www.youtube.com/user/funknroll
Καλησπέρα με ένα όμορφο τραγούδι!
‘’Όποιος θέλει να αλλάξει τον κόσμο, ας αλλάξει πρώτα τον εαυτό του. ’’
Το τέλος του Μεσαίωνα στην Ελλάδα
Μπροστά στον ορυμαγδό που ζούμε προσφάτως στην Ελλάδα, ίσως κάποιος να θεωρεί πολυτέλεια να κοιτάξει το δάσος και όχι το δέντρο. Ζώντας όμως στο εξωτερικό, αλλά παρακολουθώντας στενά το τι γίνεται στην Ελλάδα, μου επιτρέπεται να έχω μια ‘’τρίτη’’ ματιά στα πράγματα.
Το πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, να εξαφανίζεται η προοπτική της καινούριας γενιάς και να εκμηδενίζονται οι προσπάθειες της υφιστάμενης, έχει εν πολλοίς αναζητηθεί στις καθημερινές οικονομικoτεχνικές αναλύσεις, που παρότι είναι προφανείς, αδυνατούν να κοιτάξουν τη συνολική πορεία της χώρας μας.
Η Ελλάδα, όπως ξέρουμε όλοι μας, απελευθερώθηκε το 1821 από τους Τούρκους και εισήλθε στην ευρωπαϊκή οικογένεια προσπαθώντας να ακολουθήσει την πορεία της. Η όποια οικονομική και τεχνική ανάπτυξη των τελευταίων δύο αιώνων, της επέτρεψε να νομίζει ότι συμβαδίζει με τους Ευρωπαίους. Πλάνη οικτρά! Τα τετρακόσια χρόνια ραγιαδισμού άφησαν ανεξίτηλα τα ίχνη τους. Όταν οι Ευρωπαίοι με την Μεταρρύθμιση έδιναν το στίγμα της αμφισβήτησης της καθεστηκυίας αρχής του Πάπα, ταυτόχρονα, χωρίς να το γνωρίζουν συνειδητά, επέτρεψαν και την γέννηση του πολιτικού φιλελευθερισμού. Όλες οι ζυμώσεις που ακολούθησαν δημιούργησαν τις συνθήκες εκείνες που εξέθρεψαν τον ορθολογισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την κοινωνική συνείδηση και εντέλει την ανάπτυξη της δημοκρατίας μέσω ενός συστήματος θεσμών και νόμων με επίκεντρο τον άνθρωπο.
Σε τι συμμετείχε η Ελλάδα σε όλες αυτές τις κεφαλαιώδους σημασίας διεργασίες του Ευρωπαϊκού πνεύματος; Σε τίποτα απολύτως! Η Ελλάδα μετά την απελευθέρωσή της, έστρεψε το κεφαλάκι της προς την Ευρώπη για να διαπιστώσει τι ακριβώς είχε χάσει επί τέσσερις αιώνες και η απάντηση που πήρε ήταν ότι η Ευρώπη εξελίσσεται βασισμένη στα νάματα του αρχαιοελληνικού πνεύματος. Ικανοποιημένη λοιπόν και βαυκαλισμένη, σαν ένα κακομαθημένο παιδάκι που θέλει να είναι πάντα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, έβαλε το κεφάλι της ξανά στην άμμο απολαμβάνοντας την ασφάλεια και τη θαλπωρή των προγόνων της, που παρεμπιπτόντως αγνοούσε –και αγνοεί- χαρακτηριστικά.
Οι δύο αιώνες που ακολούθησαν εξέθρεψαν μια στρεβλή ανάπτυξη που βασίστηκε αποκλειστικά στην τεχνική μίμηση του πολιτισμού της δύσης -ο αμόρφωτος εμποράκος που έμαθε τις ‘’εισαγωγαί-εξαγωγαί’’ και νόμιζε ότι έγινε άνθρωπος. Η αλήθεια είναι ότι ο Έλληνας δεν κατάφερε να απεξαρτοποιηθεί από τα ειωθότα και το ευρωπαϊκό κουστούμι δεν μπόρεσε ποτέ να το προσαρμόσει στα μέτρα του. Υιοθέτησε άκριτα τους δημοκρατικούς θεσμούς της δύσης, τους οποίους ποτέ δεν κατάλαβε, τους οποίους ποτέ δεν αποδέχτηκε και γι’ αυτό και ποτέ δεν εφάρμοσε. Ελευθερία, ισονομία, ισοπολιτεία, ισηγορία, ισότητα, δικαιοσύνη, ίσα δικαιώματα, ίσες ευκαιρίες, ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και υπευθυνότητα, αξιοκρατία, κοινωνική συνοχή και έλεγχος, ανεξάρτητες εξουσίες, διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας, όλα κενό γράμμα. Υπερβάλλω; Όχι, δεν υπερβάλλω.
Όλα τα παραπάνω στην Ελλάδα λειτουργούν κατ’ επίφαση. Το γνωρίζουμε όλοι και απλά δε θέλουμε να το παραδεχτούμε. Το πολιτικό σύστημα φάνηκε πλέον και στον πιο αμέτοχο ότι είναι παντελώς σάπιο, οι ίσες ευκαιρίες που όλοι ευαγγελίζονται είναι ανύπαρκτες, η αξιοκρατία εξαφανισμένη, η Εκκλησία παρούσα σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας (ίσως είμαστε το μόνο κράτος του κόσμου που διαθέτει ‘’Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων!’’), η διαφθορά έχει παρεισφρήσει παντού, το μπαξίσι είναι ο κανόνας, η φορολογική συνείδηση απλά δεν υπήρξε ποτέ, το κράτος σαν ανταποδοτικό σύστημα δεν επετεύχθη, η γραφειοκρατία στραγγαλίζει κάθε προσπάθεια, οι νόμοι ισχύουν μόνο για το λαό, οι κυβερνώντες ανδρείκελα των εκάστοτε ισχυρών, ο διαχωρισμός των εξουσιών ένα όνειρο θερινής νυκτός, η μόρφωση εξαντλείται στην εξειδίκευση και το κομπιούτερ, η ισονομία, η ισηγορία, τα ίσα δικαιώματα και οι ίσες ευκαιρίες, όμορφες ιδέες στα μαθητικά βιβλία.
Το Μεσαιωνικό-φεουδαρχικό-κοτσαμπάσικο αμάλγαμα της Ελλάδας πνέει τα λοίσθια. Η κρίση, δεν είναι τίποτα άλλο από μια αλλαγή που προσπαθεί να συμβεί. Όσο και να την πολεμάμε κι όσο και να προσπαθούνε οι πολιτικοί μας ταγοί να σώσουνε τα κεκτημένα, η ανατροπή είναι θέμα χρόνου. Και ναι, δυστυχώς, θα πληρώσουνε πολλοί που δεν φταίνε και πολλοί απ’ αυτούς που φταίνε θα την σκαπουλάρουνε. Και κάποιοι θα πεινάσουν και κάποιων το αίμα θα βάψει πάλι τα πεζοδρόμια.
Η ιστορία δεν ήταν ποτέ δίκαιη. Δίκαιη ή άδικη όμως, μας δίνει την ευκαιρία να προετοιμαστούμε γι’ αυτό που έρχεται, να μπούμε με τη σειρά μας, έστω και καθυστερημένα, στην εποχή της Αναγέννησης, στην εποχή όπου η κοινή λογική θα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει την έλλειψή της. Στην εποχή όπου οι νόμοι θα ισχύουν για όλους ανεξαιρέτως, όπου ο καθένας θα είναι υπόλογος για τη δουλειά του πρώτα στον εαυτό του και κατ’ επέκταση σε όλη την κοινωνία, όπου το κέρδος και η προβολή δεν θα είναι οι μόνες αξίες, όπου το κράτος θα είναι αρωγός και όχι πολέμιος στην προσπάθεια του ατόμου, όπου η ελευθερία θα συμβαδίζει με την ευθύνη, και όπου η ηθική δεν θα αποτελεί γραφικότητα.
Τώρα που φάνηκε σε όλους ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, είναι στο χέρι μας να τον στείλουμε σπίτι του και να τον αντικαταστήσουμε με κάποιον άλλο –όχι βασιλιά- που να αρμόζει στις προσδοκίες μας. Κι ας θυμηθούμε και τον Σωκράτη που μας έλεγε: ‘’Όποιος θέλει να αλλάξει τον κόσμο, ας αλλάξει πρώτα τον εαυτό του. ’’
Μπροστά στον ορυμαγδό που ζούμε προσφάτως στην Ελλάδα, ίσως κάποιος να θεωρεί πολυτέλεια να κοιτάξει το δάσος και όχι το δέντρο. Ζώντας όμως στο εξωτερικό, αλλά παρακολουθώντας στενά το τι γίνεται στην Ελλάδα, μου επιτρέπεται να έχω μια ‘’τρίτη’’ ματιά στα πράγματα.
Το πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, να εξαφανίζεται η προοπτική της καινούριας γενιάς και να εκμηδενίζονται οι προσπάθειες της υφιστάμενης, έχει εν πολλοίς αναζητηθεί στις καθημερινές οικονομικoτεχνικές αναλύσεις, που παρότι είναι προφανείς, αδυνατούν να κοιτάξουν τη συνολική πορεία της χώρας μας.
Η Ελλάδα, όπως ξέρουμε όλοι μας, απελευθερώθηκε το 1821 από τους Τούρκους και εισήλθε στην ευρωπαϊκή οικογένεια προσπαθώντας να ακολουθήσει την πορεία της. Η όποια οικονομική και τεχνική ανάπτυξη των τελευταίων δύο αιώνων, της επέτρεψε να νομίζει ότι συμβαδίζει με τους Ευρωπαίους. Πλάνη οικτρά! Τα τετρακόσια χρόνια ραγιαδισμού άφησαν ανεξίτηλα τα ίχνη τους. Όταν οι Ευρωπαίοι με την Μεταρρύθμιση έδιναν το στίγμα της αμφισβήτησης της καθεστηκυίας αρχής του Πάπα, ταυτόχρονα, χωρίς να το γνωρίζουν συνειδητά, επέτρεψαν και την γέννηση του πολιτικού φιλελευθερισμού. Όλες οι ζυμώσεις που ακολούθησαν δημιούργησαν τις συνθήκες εκείνες που εξέθρεψαν τον ορθολογισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την κοινωνική συνείδηση και εντέλει την ανάπτυξη της δημοκρατίας μέσω ενός συστήματος θεσμών και νόμων με επίκεντρο τον άνθρωπο.
Σε τι συμμετείχε η Ελλάδα σε όλες αυτές τις κεφαλαιώδους σημασίας διεργασίες του Ευρωπαϊκού πνεύματος; Σε τίποτα απολύτως! Η Ελλάδα μετά την απελευθέρωσή της, έστρεψε το κεφαλάκι της προς την Ευρώπη για να διαπιστώσει τι ακριβώς είχε χάσει επί τέσσερις αιώνες και η απάντηση που πήρε ήταν ότι η Ευρώπη εξελίσσεται βασισμένη στα νάματα του αρχαιοελληνικού πνεύματος. Ικανοποιημένη λοιπόν και βαυκαλισμένη, σαν ένα κακομαθημένο παιδάκι που θέλει να είναι πάντα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, έβαλε το κεφάλι της ξανά στην άμμο απολαμβάνοντας την ασφάλεια και τη θαλπωρή των προγόνων της, που παρεμπιπτόντως αγνοούσε –και αγνοεί- χαρακτηριστικά.
Οι δύο αιώνες που ακολούθησαν εξέθρεψαν μια στρεβλή ανάπτυξη που βασίστηκε αποκλειστικά στην τεχνική μίμηση του πολιτισμού της δύσης -ο αμόρφωτος εμποράκος που έμαθε τις ‘’εισαγωγαί-εξαγωγαί’’ και νόμιζε ότι έγινε άνθρωπος. Η αλήθεια είναι ότι ο Έλληνας δεν κατάφερε να απεξαρτοποιηθεί από τα ειωθότα και το ευρωπαϊκό κουστούμι δεν μπόρεσε ποτέ να το προσαρμόσει στα μέτρα του. Υιοθέτησε άκριτα τους δημοκρατικούς θεσμούς της δύσης, τους οποίους ποτέ δεν κατάλαβε, τους οποίους ποτέ δεν αποδέχτηκε και γι’ αυτό και ποτέ δεν εφάρμοσε. Ελευθερία, ισονομία, ισοπολιτεία, ισηγορία, ισότητα, δικαιοσύνη, ίσα δικαιώματα, ίσες ευκαιρίες, ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και υπευθυνότητα, αξιοκρατία, κοινωνική συνοχή και έλεγχος, ανεξάρτητες εξουσίες, διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας, όλα κενό γράμμα. Υπερβάλλω; Όχι, δεν υπερβάλλω.
Όλα τα παραπάνω στην Ελλάδα λειτουργούν κατ’ επίφαση. Το γνωρίζουμε όλοι και απλά δε θέλουμε να το παραδεχτούμε. Το πολιτικό σύστημα φάνηκε πλέον και στον πιο αμέτοχο ότι είναι παντελώς σάπιο, οι ίσες ευκαιρίες που όλοι ευαγγελίζονται είναι ανύπαρκτες, η αξιοκρατία εξαφανισμένη, η Εκκλησία παρούσα σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας (ίσως είμαστε το μόνο κράτος του κόσμου που διαθέτει ‘’Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων!’’), η διαφθορά έχει παρεισφρήσει παντού, το μπαξίσι είναι ο κανόνας, η φορολογική συνείδηση απλά δεν υπήρξε ποτέ, το κράτος σαν ανταποδοτικό σύστημα δεν επετεύχθη, η γραφειοκρατία στραγγαλίζει κάθε προσπάθεια, οι νόμοι ισχύουν μόνο για το λαό, οι κυβερνώντες ανδρείκελα των εκάστοτε ισχυρών, ο διαχωρισμός των εξουσιών ένα όνειρο θερινής νυκτός, η μόρφωση εξαντλείται στην εξειδίκευση και το κομπιούτερ, η ισονομία, η ισηγορία, τα ίσα δικαιώματα και οι ίσες ευκαιρίες, όμορφες ιδέες στα μαθητικά βιβλία.
Το Μεσαιωνικό-φεουδαρχικό-κοτσαμπάσικο αμάλγαμα της Ελλάδας πνέει τα λοίσθια. Η κρίση, δεν είναι τίποτα άλλο από μια αλλαγή που προσπαθεί να συμβεί. Όσο και να την πολεμάμε κι όσο και να προσπαθούνε οι πολιτικοί μας ταγοί να σώσουνε τα κεκτημένα, η ανατροπή είναι θέμα χρόνου. Και ναι, δυστυχώς, θα πληρώσουνε πολλοί που δεν φταίνε και πολλοί απ’ αυτούς που φταίνε θα την σκαπουλάρουνε. Και κάποιοι θα πεινάσουν και κάποιων το αίμα θα βάψει πάλι τα πεζοδρόμια.
Η ιστορία δεν ήταν ποτέ δίκαιη. Δίκαιη ή άδικη όμως, μας δίνει την ευκαιρία να προετοιμαστούμε γι’ αυτό που έρχεται, να μπούμε με τη σειρά μας, έστω και καθυστερημένα, στην εποχή της Αναγέννησης, στην εποχή όπου η κοινή λογική θα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει την έλλειψή της. Στην εποχή όπου οι νόμοι θα ισχύουν για όλους ανεξαιρέτως, όπου ο καθένας θα είναι υπόλογος για τη δουλειά του πρώτα στον εαυτό του και κατ’ επέκταση σε όλη την κοινωνία, όπου το κέρδος και η προβολή δεν θα είναι οι μόνες αξίες, όπου το κράτος θα είναι αρωγός και όχι πολέμιος στην προσπάθεια του ατόμου, όπου η ελευθερία θα συμβαδίζει με την ευθύνη, και όπου η ηθική δεν θα αποτελεί γραφικότητα.
Τώρα που φάνηκε σε όλους ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, είναι στο χέρι μας να τον στείλουμε σπίτι του και να τον αντικαταστήσουμε με κάποιον άλλο –όχι βασιλιά- που να αρμόζει στις προσδοκίες μας. Κι ας θυμηθούμε και τον Σωκράτη που μας έλεγε: ‘’Όποιος θέλει να αλλάξει τον κόσμο, ας αλλάξει πρώτα τον εαυτό του. ’’
www.capital.gr
Sebastian R.
Sebastian R.
Το ρόλο του κακού Πάπα παίζει ο κακός καπιταλισμός πλέον...
1) Θα τους πάρει ο διάβολος αν μας βγάλουν από το ευρώ...
H καγκελάριος Μέρκελ σε μια αποστροφή του λόγου της πριν λίγες μέρες σε κομματικό ακροατήριο, ανέφερε αυτό που ακούγεται όλο και πιο συχνά τον τελευταίο χρόνο: «Ήταν λάθος η είσοδος της Ελλάδας στο ευρώ...».
Ο πρώην καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ την τελευταία εβδομάδα ακροβολίστηκε στην άλλη πλευρά δηλώνοντας «Να τους πάρει ο διάβολος αν δεν σώσουν την Ελλάδα...».
Η διένεξη αυτή θυμίζει την παλιά διένεξη της Ευρώπης τα τελευταία 200-300 χρόνια, όπως αυτή εκφράστηκε μεταξύ του δίπολου της Ιεράς Συμμαχίας του Μέτερνιχ και του ρεύματος του διαφωτισμού όπως ενσαρκώθηκε πολιτικά από τη γαλλική επανάσταση και τα υπόλοιπα συμπαρομαρτούντα αυτής.
Η επάνοδος των Οθωμανών
Ας μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, την τελευταία δεκαετία που βρισκόμαστε εντός ευρώ, έχουν λάβει χώρα σημαντικές εξελίξεις στον κόσμο με μια από αυτές την ενίσχυση του ρόλου των αναπτυσσόμενων χωρών, της Ασίας κυρίως.
Η G 7 έχει μετεξελιχθεί πλέον σε G20 με την Τουρκία να βρίσκεται στις 20 πλουσιότερες χώρες του κόσμου και να ονειρεύεται την αναβίωση της οθωμανικής επικράτειας, υπό την σκιά της.
Η έξοδος της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ, μοιραία θα την τροχιοδρομήσει στη ζώνη της τούρκικης λίρας σαν άλλο ένα τρόπαιο μεταξύ, της Αλβανίας, της Βουλγαρίας, της Παλαιστίνης και της Συρίας...
Αν η καγκελάριος σήμερα εκτιμά πως ήταν λάθος η ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ, η ρίζα του λάθους αυτού δρομολογήθηκε τον Οκτώβριο του 1827 όταν με την Ναυμαχία του Ναβαρίνου η Ευρώπη υποστήριξε τον διαμελισμό της οθωμανικής αυτοκρατορίας με την υποστήριξη της δημιουργίας ελληνικού κράτους.
Από τότε μέχρι σήμερα έχουμε μια βασανιστική πορεία της Ελλάδας προς δυσμάς με ταχύτερο βήμα, όταν το πάνω χέρι έχει η πλευρά των Κοραήδων και των Ρηγάδων και οπισθοδρομήσεις όταν το πάνω χέρι αποκτούν οι μπέηδες και οι αρματολοί με τα «κεκτημένα» τους...
Το διακύβευμα τα επόμενα δύο χρόνια είναι η παρουσία ή όχι της Ελλάδα στην Ευρώπη. Μην έχετε καμιά αμφιβολία πως όποιοι χάσουν την μάχη της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη θα τους πάρει ο διάβολος, όπως πήρε εκείνους που έχασαν την παραμονή του ελληνισμού στις πατρογονικές εστίες της Ιωνίας.
Ο διάβολος θα πάρει και την Ευρώπη αν αφήσει την Ελλάδα να κυλήσει στο παρελθόν. Καμιά ζώνη δεν μπορεί να παίξει διεθνή ρόλο αν δεν μπορεί να διευθετήσει τα του οίκου της και σε κάθε παραφωνία πετάει τους βραδυπορούντες από το παράθυρο.
Τα κεκτημένα των «Κοτσαμπάσηδων»...
Κανένα κεκτημένο δικαίως η αδίκως αποκτηθέν δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την εξασφάλιση του μέλλοντος της νέας γενιάς κοντά στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
Καμιά αυθαιρετούσα μειοψηφία δεν δικαιούται να εξωθεί τα παιδιά σε καταλήψεις σχολείων, τους φοιτητές στη διάλυση των πανεπιστημίων, τους αποστράτους σε καταλήψεις του πενταγώνου, τους δημοσίους υπαλλήλους σε καταλήψεις υπουργείων...
Κανείς δεν έχει δικαίωμα να διαλύσει τη χώρα επειδή η πλειοψηφία της κοινωνίας δεν έχει συνέλθει ακόμη από το σοκ της χρεοκοπίας και παρατηρεί άβουλη τα δρώμενα του παραλόγου που χαρακτηρίζουν τις περιόδους των μεγάλων μεταστροφών.
Η μεγάλη μεταστροφή που δρομολογείται στην Ελλάδα αφορά στον απεγκλωβισμό της κοινωνίας και της οικονομίας από το παρασιτικό μοντέλο των τελευταίων δεκαετιών που δομήθηκε πάνω στην πελατειακή αναδιανομή των δανεικών και στη στροφή με κάθε κόστος σε παραγωγικό μοντέλο της οικονομίας, όπου το κράτος θα πρέπει να ξοδεύει λιγότερα από όσα εισπράττει ή μπορεί να εισπράττει και σταδιακά οι εξαγωγές δεν θα απέχουν από τις εισαγωγές...
Αυτά δεν γίνονται με «θαύματα», ούτε με θεωρίες κοπής νέου χρήματος από την ΕΚΤ ή έκδοσης ευρωομολόγων. Γίνονται με σκληρή εργασία και δημιουργία προϋποθέσεων για υγιή οικονομικά κίνητρα.
Υπάρχει μια σημαντική μερίδα στον τόπο μας που εθελοτυφλεί και αποφεύγει τα δύσκολα. Δεν είναι καινούργιο φαινόμενο αυτό, ούτε αποτελεί σύμπτωμα μόνο του ραγιαδισμού που μας κληροδότησε η τουρκοκρατία.
Την εποχή της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης υπήρχαν αναλογικά πιο πολλοί καλόγεροι από στρατιώτες και γεωργούς. Σήμερα αναλογικά αυτοί που ζουν από τα φορολογικά έσοδα είναι πιο πολλοί από αυτούς που παράγουν φορολογικά έσοδα.
Τότε, 200 χρόνια πριν την άλωση, ήταν το ρεύμα των ησυχαστών με προεξάρχοντα τον Γρηγόριο Παλαμά που είχε κερδίσει την αναμέτρηση απέναντι στους ουμανιστές με ηγετική μορφή τον Βαρλαάμ Καλαβρό.
Ο Καλαβρός προσπαθούσε να προσεγγίσει τα θεολογικά φιλοσοφικά πεδία μέσω των λογικών συνειρμών με βάση τον Αριστοτέλη και τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους.
Οι Ησυχαστές προσπαθούσαν να βρουν το νόημα της ύπαρξης στην επί ώρες ενατένιση του ομφαλού. Με απλά λόγια οι μεν προσπαθούσαν να προσεγγίσουν έννοιες και νοήματα που περικλείουν το Θεό με τη λογική και οι δε με την αισθαντικότητα.
Οι ουμανιστές ήθελαν την ενοποίηση της Ανατολικής και Δυτικής εκκλησίας. Κέρδισαν οι δεύτεροι, ο Καλαβρός έφυγε στη Δύση, ενώ λίγα χρόνια αργότερα όταν πέθανε ο Γρηγοράς, το πτώμα του πλέον διακεκριμένου του ρεύματος των ουμανιστών, συρόταν στους δρόμους της Πόλης για να έχει το πλήθος την ευκαιρία να το πετροβολήσει και να φτύσει. Ο Γρηγόριος Παλαμάς ανακηρύχτηκε άγιος.
Οι ουμανιστές του Βυζαντίου με πολλά χειρόγραφα αρχαίων που είχαν διασωθεί στο Βυζάντιο έφευγαν για τη Δύση όπου δίδασκαν ελληνικά και αρχαία φιλοσοφία, βάζοντας τις βάσεις για τον ευρωπαϊκό ουμανισμό, την αναγέννηση και τον διαφωτισμό... (Ο ουμανισμός ήταν το ρεύμα που πίστευε πως η παιδεία αναδεικνύει τις καλές πλευρές της ανθρώπινης φύσης...).
Ο Κυδώνης που έγινε και πρωθυπουργός, ο Χρυσολωράς και ο Πλήθων ο Γεμιστός είναι μερικοί από τους επιφανείς διαδόχους του Καλαβρού...
Ήταν οι απόγονοι αυτού του ρεύματος (ο Κοραής, ο Ρήγας, οι φιλικοί) που γύρισαν αργότερα να απελευθερώσουν το γένος, να εμφυσήσουν τις ιδέες του διαφωτισμού από δεύτερο χέρι πλέον και να βάλουν τις βάσεις για το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος.
Όταν τις τελευταίες μέρες παρατηρούσα πόσο εύκολα εκτοξεύονταν χαρακτηρισμοί περί «γερμανοτσολιάδων» και άλλων ευτράπελων από τους πατριώτες της «μίζας» και των «δικών μας παιδιών» της κομματοκρατίας, θυμήθηκα τις ρίζες αυτής της αντίθεσης... Κατάλαβα όμως πόσο εύκολο ήταν κάποτε να ειπωθεί η φράση «καλύτερα φέσι τούρκικο παρά τιάρα παπική...».
Απλά σήμερα το πιο ενεργό μέρος του αντιδυτικού μπλοκ δεν είναι η εκκλησία και οι καλόγεροι, αλλά ένα μέτωπο πελατοκρατίας, φοροκλεπτών που κρύβονται πίσω από ένα ιδεολογικό μανδύα μιας παρωχημένης αριστερής φλυαρίας. Το ρόλο του κακού Πάπα παίζει ο κακός καπιταλισμός πλέον...
Οι συνθήκες φαίνεται όμως έχουν αλλάξει, αργά ή γρήγορα το 75-80% που πιστεύει στην παραμονή στο ευρώ, στις μεταρρυθμίσεις και στη δημιουργία σύγχρονου δημοκρατικού κράτους θα βρει τον τρόπο να εκφραστεί πολιτικά.
http://www.capital.gr Κώστας Στούπας
H καγκελάριος Μέρκελ σε μια αποστροφή του λόγου της πριν λίγες μέρες σε κομματικό ακροατήριο, ανέφερε αυτό που ακούγεται όλο και πιο συχνά τον τελευταίο χρόνο: «Ήταν λάθος η είσοδος της Ελλάδας στο ευρώ...».
Ο πρώην καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ την τελευταία εβδομάδα ακροβολίστηκε στην άλλη πλευρά δηλώνοντας «Να τους πάρει ο διάβολος αν δεν σώσουν την Ελλάδα...».
Η διένεξη αυτή θυμίζει την παλιά διένεξη της Ευρώπης τα τελευταία 200-300 χρόνια, όπως αυτή εκφράστηκε μεταξύ του δίπολου της Ιεράς Συμμαχίας του Μέτερνιχ και του ρεύματος του διαφωτισμού όπως ενσαρκώθηκε πολιτικά από τη γαλλική επανάσταση και τα υπόλοιπα συμπαρομαρτούντα αυτής.
Η επάνοδος των Οθωμανών
Ας μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, την τελευταία δεκαετία που βρισκόμαστε εντός ευρώ, έχουν λάβει χώρα σημαντικές εξελίξεις στον κόσμο με μια από αυτές την ενίσχυση του ρόλου των αναπτυσσόμενων χωρών, της Ασίας κυρίως.
Η G 7 έχει μετεξελιχθεί πλέον σε G20 με την Τουρκία να βρίσκεται στις 20 πλουσιότερες χώρες του κόσμου και να ονειρεύεται την αναβίωση της οθωμανικής επικράτειας, υπό την σκιά της.
Η έξοδος της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ, μοιραία θα την τροχιοδρομήσει στη ζώνη της τούρκικης λίρας σαν άλλο ένα τρόπαιο μεταξύ, της Αλβανίας, της Βουλγαρίας, της Παλαιστίνης και της Συρίας...
Αν η καγκελάριος σήμερα εκτιμά πως ήταν λάθος η ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ, η ρίζα του λάθους αυτού δρομολογήθηκε τον Οκτώβριο του 1827 όταν με την Ναυμαχία του Ναβαρίνου η Ευρώπη υποστήριξε τον διαμελισμό της οθωμανικής αυτοκρατορίας με την υποστήριξη της δημιουργίας ελληνικού κράτους.
Από τότε μέχρι σήμερα έχουμε μια βασανιστική πορεία της Ελλάδας προς δυσμάς με ταχύτερο βήμα, όταν το πάνω χέρι έχει η πλευρά των Κοραήδων και των Ρηγάδων και οπισθοδρομήσεις όταν το πάνω χέρι αποκτούν οι μπέηδες και οι αρματολοί με τα «κεκτημένα» τους...
Το διακύβευμα τα επόμενα δύο χρόνια είναι η παρουσία ή όχι της Ελλάδα στην Ευρώπη. Μην έχετε καμιά αμφιβολία πως όποιοι χάσουν την μάχη της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη θα τους πάρει ο διάβολος, όπως πήρε εκείνους που έχασαν την παραμονή του ελληνισμού στις πατρογονικές εστίες της Ιωνίας.
Ο διάβολος θα πάρει και την Ευρώπη αν αφήσει την Ελλάδα να κυλήσει στο παρελθόν. Καμιά ζώνη δεν μπορεί να παίξει διεθνή ρόλο αν δεν μπορεί να διευθετήσει τα του οίκου της και σε κάθε παραφωνία πετάει τους βραδυπορούντες από το παράθυρο.
Τα κεκτημένα των «Κοτσαμπάσηδων»...
Κανένα κεκτημένο δικαίως η αδίκως αποκτηθέν δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την εξασφάλιση του μέλλοντος της νέας γενιάς κοντά στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
Καμιά αυθαιρετούσα μειοψηφία δεν δικαιούται να εξωθεί τα παιδιά σε καταλήψεις σχολείων, τους φοιτητές στη διάλυση των πανεπιστημίων, τους αποστράτους σε καταλήψεις του πενταγώνου, τους δημοσίους υπαλλήλους σε καταλήψεις υπουργείων...
Κανείς δεν έχει δικαίωμα να διαλύσει τη χώρα επειδή η πλειοψηφία της κοινωνίας δεν έχει συνέλθει ακόμη από το σοκ της χρεοκοπίας και παρατηρεί άβουλη τα δρώμενα του παραλόγου που χαρακτηρίζουν τις περιόδους των μεγάλων μεταστροφών.
Η μεγάλη μεταστροφή που δρομολογείται στην Ελλάδα αφορά στον απεγκλωβισμό της κοινωνίας και της οικονομίας από το παρασιτικό μοντέλο των τελευταίων δεκαετιών που δομήθηκε πάνω στην πελατειακή αναδιανομή των δανεικών και στη στροφή με κάθε κόστος σε παραγωγικό μοντέλο της οικονομίας, όπου το κράτος θα πρέπει να ξοδεύει λιγότερα από όσα εισπράττει ή μπορεί να εισπράττει και σταδιακά οι εξαγωγές δεν θα απέχουν από τις εισαγωγές...
Αυτά δεν γίνονται με «θαύματα», ούτε με θεωρίες κοπής νέου χρήματος από την ΕΚΤ ή έκδοσης ευρωομολόγων. Γίνονται με σκληρή εργασία και δημιουργία προϋποθέσεων για υγιή οικονομικά κίνητρα.
Υπάρχει μια σημαντική μερίδα στον τόπο μας που εθελοτυφλεί και αποφεύγει τα δύσκολα. Δεν είναι καινούργιο φαινόμενο αυτό, ούτε αποτελεί σύμπτωμα μόνο του ραγιαδισμού που μας κληροδότησε η τουρκοκρατία.
Την εποχή της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης υπήρχαν αναλογικά πιο πολλοί καλόγεροι από στρατιώτες και γεωργούς. Σήμερα αναλογικά αυτοί που ζουν από τα φορολογικά έσοδα είναι πιο πολλοί από αυτούς που παράγουν φορολογικά έσοδα.
Τότε, 200 χρόνια πριν την άλωση, ήταν το ρεύμα των ησυχαστών με προεξάρχοντα τον Γρηγόριο Παλαμά που είχε κερδίσει την αναμέτρηση απέναντι στους ουμανιστές με ηγετική μορφή τον Βαρλαάμ Καλαβρό.
Ο Καλαβρός προσπαθούσε να προσεγγίσει τα θεολογικά φιλοσοφικά πεδία μέσω των λογικών συνειρμών με βάση τον Αριστοτέλη και τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους.
Οι Ησυχαστές προσπαθούσαν να βρουν το νόημα της ύπαρξης στην επί ώρες ενατένιση του ομφαλού. Με απλά λόγια οι μεν προσπαθούσαν να προσεγγίσουν έννοιες και νοήματα που περικλείουν το Θεό με τη λογική και οι δε με την αισθαντικότητα.
Οι ουμανιστές ήθελαν την ενοποίηση της Ανατολικής και Δυτικής εκκλησίας. Κέρδισαν οι δεύτεροι, ο Καλαβρός έφυγε στη Δύση, ενώ λίγα χρόνια αργότερα όταν πέθανε ο Γρηγοράς, το πτώμα του πλέον διακεκριμένου του ρεύματος των ουμανιστών, συρόταν στους δρόμους της Πόλης για να έχει το πλήθος την ευκαιρία να το πετροβολήσει και να φτύσει. Ο Γρηγόριος Παλαμάς ανακηρύχτηκε άγιος.
Οι ουμανιστές του Βυζαντίου με πολλά χειρόγραφα αρχαίων που είχαν διασωθεί στο Βυζάντιο έφευγαν για τη Δύση όπου δίδασκαν ελληνικά και αρχαία φιλοσοφία, βάζοντας τις βάσεις για τον ευρωπαϊκό ουμανισμό, την αναγέννηση και τον διαφωτισμό... (Ο ουμανισμός ήταν το ρεύμα που πίστευε πως η παιδεία αναδεικνύει τις καλές πλευρές της ανθρώπινης φύσης...).
Ο Κυδώνης που έγινε και πρωθυπουργός, ο Χρυσολωράς και ο Πλήθων ο Γεμιστός είναι μερικοί από τους επιφανείς διαδόχους του Καλαβρού...
Ήταν οι απόγονοι αυτού του ρεύματος (ο Κοραής, ο Ρήγας, οι φιλικοί) που γύρισαν αργότερα να απελευθερώσουν το γένος, να εμφυσήσουν τις ιδέες του διαφωτισμού από δεύτερο χέρι πλέον και να βάλουν τις βάσεις για το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος.
Όταν τις τελευταίες μέρες παρατηρούσα πόσο εύκολα εκτοξεύονταν χαρακτηρισμοί περί «γερμανοτσολιάδων» και άλλων ευτράπελων από τους πατριώτες της «μίζας» και των «δικών μας παιδιών» της κομματοκρατίας, θυμήθηκα τις ρίζες αυτής της αντίθεσης... Κατάλαβα όμως πόσο εύκολο ήταν κάποτε να ειπωθεί η φράση «καλύτερα φέσι τούρκικο παρά τιάρα παπική...».
Απλά σήμερα το πιο ενεργό μέρος του αντιδυτικού μπλοκ δεν είναι η εκκλησία και οι καλόγεροι, αλλά ένα μέτωπο πελατοκρατίας, φοροκλεπτών που κρύβονται πίσω από ένα ιδεολογικό μανδύα μιας παρωχημένης αριστερής φλυαρίας. Το ρόλο του κακού Πάπα παίζει ο κακός καπιταλισμός πλέον...
Οι συνθήκες φαίνεται όμως έχουν αλλάξει, αργά ή γρήγορα το 75-80% που πιστεύει στην παραμονή στο ευρώ, στις μεταρρυθμίσεις και στη δημιουργία σύγχρονου δημοκρατικού κράτους θα βρει τον τρόπο να εκφραστεί πολιτικά.
http://www.capital.gr Κώστας Στούπας
Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011
Το απλό και το εύκολο
Το απλό και το εύκολο. Πολλοί άνθρωποι συγχέουν αυτές τις δύο λέξεις. Τις περισσότερες φορές το εύκολο δεν είναι απλό, όπως επίσης το απλό δεν είναι εύκολο. Όλοι γύρω μας λένε να κάνουμε την ζωή μας πιο εύκολη. Πιο βολική. Και πράγματι αν σκεφτούμε σε τι συνθήκες ζούσε ο άνθρωπος πριν μερικές χιλιάδες χρόνια (για να μην ξεχνιόμαστε 1,5 στους 7 συνεχίζει να ζει έτσι) σίγουρα θα δώσουμε δίκιο σ' αυτούς τους ανθρώπους. Ηλεκτρισμός, πόσιμο νερό, αποχετευτικό σύστημα, φάρμακα, κάτω από μια γερή στέγη χωρίς να κινδυνεύουμε πλέον από άγρια θηρία μαζεύοντας την τροφή μας κ.ο.κ. ζούμε μια σχετικά εύκολη ζωή. Είναι όμως απλή; Που για να τα έχουμε όλα αυτά, έχουμε μαζευτεί σε πόλεις, ζούμε για να εργαζόμαστε ώστε να μπορούμε να πληρώσουμε λογαριασμούς, αρρωσταίνουμε συχνά, οι ψυχικές ασθένειες γίνονται όλο και περισσότερες, έχουμε αφανίσει την χλωρίδα μαζί με την πανίδα, ενώ το φαγητό μας γίνεται όλο και πιο άγευστο ποτισμένο με κάθε είδους χημικό. Ναι, είναι αλήθεια, ζούμε παραπάνω έστω και με τεχνητή υποστήριξη αλλά είναι κατά τη γνώμη μου η ποσότητα σε αντιδιαστολή με την ποιότητα...
Μια ζωή απλή σύμφωνα με τα παραπάνω όμως δεν θα ήταν και εύκολη. Θα έπρεπε να καλλιεργούμε μόνοι μας την τροφή μας, να επισκευάζουμε και να συντηρούμε μόνοι μας τα σπίτια μας, να ζούμε πιο μακρυά από γιατρούς και νοσοκομεία με κίνδυνο να αποχαιρετίσουμε τον μάταιο τούτο κόσμο πρόωρα, μερικές φορές να μας λείπουν πολλές ανέσεις, λεφτά κ.ο.κ. Αν τα σκεφτεί κανείς αυτά, αρχίζει και τα ζυγίζει. Αρχίζει η σύγκριση των υπέρ και των κατά. Η άνεση και η καταστροφή από την μια και η δυσκολία από την άλλη. Δύσκολα πράγματα, που αρχίζουν να στροβιλίζουν στο κεφάλι σου και σε τρώνε ζωντανό από μέσα. Τα αντίθετα (υπέρ-κατά, σωστό-λάθος, καλό-κακό, άσπρο-μαύρο) καταναλώνουν την ζωή σου χωρίς να μπορούν τελικά να σου δώσουν μια απάντηση...Όμως κατά την άποψη μου δεν χρειάζεται καμία σκέψη. Είναι δυνατόν να θέλεις να ζυγίσεις το μόνο αληθινό μας σπίτι, όπου έζησε, ζει και θα ζει όλη η ανθρωπότητα; Είναι δυνατόν να θεωρείς ότι η ζωή πρέπει να είναι "κάτι εύκολο"; "κάτι" που γεμίζει με ανέσεις ή στο οποίο πρέπει να βρεις ένα τρόπο να βολευτείς; Για πόσο ακόμα θα βάζεις το προσωπικό συμφέρον πάνω από το συλλογικό; Τι σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι ανώτερος ή πιο σημαντικός από τους άλλους; Αν σκέφτεσαι έτσι το μόνο που καταφέρεις είναι να κάνεις την ζωή δυσκολότερη σε σένα και στους άλλους για να έχεις απλώς μια ψευδαίσθηση ότι ζεις. Ναι, γιατί δεν συνεισφέρεις στη ζωή, η ζωή σου είναι ψεύτικη. Είσαι νεκρός και δεν το ξέρεις... Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η ζωή δεν είναι κάτι "εύκολο", κάτι που γεμίζει με ανέσεις. Δεν έχεις ολοκληρωμένη ζωή αν έχεις ακίνητα, κινητά, γυναίκες και λεφτά. Δεν νομίζεις ότι οι εμπειρίες, η φιλία, η δημιουργία, η μάθηση και φυσικά ο ελεύθερος χρόνος για να τα κάνεις όλα αυτά γεμίζουν την ζωή περισσότερο;
Η ζωή είναι ένα ταξίδι και το ταξίδι είναι ταυτόχρονα απλό και δύσκολο πράγμα. Όχι ένα ταξίδι προσχεδιασμένο σαν από ταξιδιωτικό γραφείο. Με εισιτήρια στο χέρι, προορισμό γνωστό, ξενοδοχεία και διατροφή πληρωμένα. Και όμως όλοι μας έτσι σκεφτόμαστε στη ζωή. Σχεδιάζουμε ή καλύτερα κάνουμε εικασίες και αν αυτές επιβεβαιωθούν το λέμε καλή τύχη, αν τα πράγματα έρθουν αλλιώς το λέμε κακή τύχη και γκρινιάζουμε, κατηγορούμε θυμώνουμε, βρίζουμε. Το ταξίδι της ζωής όμως είναι ένα ταξίδι ανοικτό σε όλες τις πιθανότητες, και περιέχει μέσα του χαρές και λύπες. Δεν είναι ούτε θέμα τύχης, ούτε οργάνωσης. Όταν οργανώνεις κάτι, κλείνεις πολλές πόρτες που σου στερούν ευκαιρίες που δεν έχεις την δυνατότητα να γνωρίζεις εκ των προτέρων...
Μόνο ένα ταξίδι στο άγνωστο μπορείς να το ευχαριστηθείς πραγματικά. Ευχαριστιέσαι την δημιουργία, την ανακάλυψη, την ανταμοιβή των κόπων σου, την κάθε στιγμή. Με λίγα λόγια νιώθεις χαρά να ζεις.
Η ζωή χωρίς τον θάνατο δεν υπάρχει. Η ζωή χωρίς τον κίνδυνο γενικά δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει και ευχαρίστηση χωρίς κόπο. Όμως η ζωή θέλει και να διαθέτεις και χρόνο για να μπορείς να την ευχαριστηθείς. Ποιο το νόημα να στερήσαι το ταξίδι για να αποκτήσεις τα μέσα ώστε να το οργανώσεις χωρίς εκπλήξεις; και χωρίς μάλιστα να γνωρίζεις αν θα σου δοθεί τελικά ο χρόνος για να το κάνεις! Αν ανήκετε σ' αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων που προσπαθούν να ζήσουν το κάθε λεπτό που τους χαρίστηκε, κατανοώντας ότι ο φόβος για τους κινδύνους που εγκυμονούν σε κάθε γωνιά, είναι φυσιολογικός και συνδεδεμένος με την ζωή τότε έχετε ήδη σταματήσει να φοβάστε. Τότε και μόνο τότε γευόμαστε τους καρπούς της ζωής που μπορούμε να τους ανακαλύψουμε και να τους χαρούμε κάτω από οποιαδήποτε συνθήκες όσο δύσκολες κι αν είναι αυτές. Γιατί μέσα από τον κίνδυνο μπορείς να εκτιμήσεις τα άπειρα δώρα που σου προσφέρει η ζωή απλόχερα, αλλιώς όλα θα είναι άγευστα, και σύντομα θα τα βαριέσαι όλα.
Αυτό είναι και το νόημα της παρακάτω παραβολής που αποδίδεται στο Βούδα, τουλάχιστον όπως την καταλαβαίνω εγώ:
Η ζωή χωρίς τον θάνατο δεν υπάρχει. Η ζωή χωρίς τον κίνδυνο γενικά δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει και ευχαρίστηση χωρίς κόπο. Όμως η ζωή θέλει και να διαθέτεις και χρόνο για να μπορείς να την ευχαριστηθείς. Ποιο το νόημα να στερήσαι το ταξίδι για να αποκτήσεις τα μέσα ώστε να το οργανώσεις χωρίς εκπλήξεις; και χωρίς μάλιστα να γνωρίζεις αν θα σου δοθεί τελικά ο χρόνος για να το κάνεις! Αν ανήκετε σ' αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων που προσπαθούν να ζήσουν το κάθε λεπτό που τους χαρίστηκε, κατανοώντας ότι ο φόβος για τους κινδύνους που εγκυμονούν σε κάθε γωνιά, είναι φυσιολογικός και συνδεδεμένος με την ζωή τότε έχετε ήδη σταματήσει να φοβάστε. Τότε και μόνο τότε γευόμαστε τους καρπούς της ζωής που μπορούμε να τους ανακαλύψουμε και να τους χαρούμε κάτω από οποιαδήποτε συνθήκες όσο δύσκολες κι αν είναι αυτές. Γιατί μέσα από τον κίνδυνο μπορείς να εκτιμήσεις τα άπειρα δώρα που σου προσφέρει η ζωή απλόχερα, αλλιώς όλα θα είναι άγευστα, και σύντομα θα τα βαριέσαι όλα.
Αυτό είναι και το νόημα της παρακάτω παραβολής που αποδίδεται στο Βούδα, τουλάχιστον όπως την καταλαβαίνω εγώ:
Ένας άνθρωπος που ταξίδευε σε ένα χωράφι αντίκρισε μια τίγρη. Έτρεξε να ξεφύγει αλλά η τίγρη ήταν πεινασμένη και τον ακολούθησε. Φτάνοντας σ' ένα γκρεμό, πιάστηκε από τις ρίζες μιας άγριας αμπέλου και κρεμάστηκε από στην άκρη του. Η τίγρη στάθηκε από πάνω του και τον μύριζε. Τρέμοντας κοίταξε προς τα κάτω όπου άλλη μια τίγρης περίμενε να τον φάει. Μόνο η άμπελος τον κρατούσε στην ζωή.
Δύο ποντίκια, ένα λευκό και ένα μαύρο άρχισαν να ροκανίζουν την άμπελο. Ο άνθρωπος είδε μια φορτωμένη φραουλιά κοντά του. Κρατώντας με το ένα χέρι την άμπελο, άπλωσε το άλλο και έκοψε μια φράουλα. Τι νόστιμη που ήταν!sobaresapopseis.blogspot.com
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)