Στην πόρτα ενός φρενοκομείου συνάντησα ένα νέο με πρόσωπο
ωχρό και όμορφο, γιομάτο απορία.
Κάθισα δίπλα του στο παγκάκι και τον ρώτησα, «Γιατί είσαι
εδώ,»
Με κοίταξε έκπληκτος κι αποκρίθηκε:
« Άστοχη η ερώτησή σου
αλλά θα σου απαντήσω. Ο πατέρας μου με ήθελε πιστό αντίγραφό του, το ίδιο και ο
θείος μου. Η μάνα μου ήθελε ν΄ ακολουθήσω πιστά την εικόνα του άντρα της του
θαλασσινού. Ο αδελφός μου σκέπτεται πως θα ΄πρεπε να του μοιάζω, να γίνω
αθλητής περίφημος. Ο δάσκαλός μου στη φιλοσοφία, ο δάσκαλος της μουσικής κι
δάσκαλος της λογικής με ήθελαν είδωλο του προσώπου τους μες στον καθρέφτη.
Γι αυτό ήρθα σε τούτο ΄δω το μέρος. Το βρίσκω πιότερο
λογικό. Τουλάχιστον εδώ μπορώ να είμαι ο εαυτός μου».
Ξάφνου στράφηκε προς το μέρος μου και ρώτησε:
«Πές μου κι
εσένα σ΄οδήγησε εδώ η μόρφωση και οι καλές συμβουλές;».
« Όχι, εγώ είμαι
επισκέπτης», αποκρίθηκα.
«Α, είσαι ένας από αυτούς που ζουν στο φρενοκομείο απ΄την
άλλη πλευρά του τοίχου», συμπλήρωσε εκείνος.
http://ianisdo.blogspot.gr/
Kahlil Gibran
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου