Σίτι τού Λονδίνου: Το μεγαλύτερο οικονομικό κέντρο και ο μεγαλύτερος φορολογικός παράδεισος τού πλανή

ΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΣΣΤΟ ΘΕΟΚΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ

Στην καρδιά τού Λονδίνου, κοντά στον καθεδρικό ναό τού Αγίου Παύλου, βρίσκεται η πλουσιότερη περιοχή τού κόσμου: το Σίτι τού Λονδίνου (City of London). Οι γνώστες το αποκαλούν «Τετραγωνικό Μίλι». Μέσα σε μόλις τρία τετραγωνικά χιλιόμετρα λειτουργούν 550 τράπεζες και οι μισές από τις μεγαλύτερες ασφαλιστικές τού πλανήτη. Περισσότερες από ό,τι στη Νέα Υόρκη, τη Φρανκφούρτη και το Παρίσι μαζί. Εδώ, ο όγκος των συναλλαγών καθημερινά είναι πενταπλάσιος τού Α.Ε.Π. τής χώρας.

 
Τη νύχτα, το χρηματοοικονομικό κέντρο γίνεται μια πόλη-φάντασμα. Εδώ δέν κατοικεί σχεδόν κανένας. Το χρήμα όμως, δέν σταματά να κινείται. Αντίθετα. Το Χρηματιστήριο τού Λονδίνου είναι το μοναδικό μαζί με αυτό τής Νέας Υόρκης, που δέν έκλεισε ποτέ. Ακόμη και στον πόλεμο. Το ότι η πατρίδα τού Ουίνστον Τσώρτσιλ και τής Μάργκαρετ Θάτσερ είναι μέχρι και σήμερα μιά παγκόσμια δύναμη το οφείλει πιθανόν σε αυτή τη συνοικία-φάντασμα.

Το Σίτι τού Λονδίνου

Το Σίτι ξέρει να προστατεύεται από τα περίεργα βλέμματα. Ελάχιστοι κατάφεραν να έχουν πρόσβαση στα μυστικά του. Ο οικονομολόγος Τζων Κρίστενσεν αφιέρωσε την ζωή του σε αυτό: «Όποιος περάσει τα σύνορα αυτής τής αυτόνομης περιοχής θα πέσει μπροστά σε αγάλματα γρύπα». Ο γρύπας είναι μυθολογικό τέρας, μισό λιοντάρι, μισό δράκος, που φυλάει το θησαυρό. Είναι το σύμβολο τής περιοχής, που δεσπόζει στην είσοδο.

Ποια ιστορική συγκυρία κατέ- στησε το Σίτι τη βασικότερη οικονομική περιοχή τού πλα- νήτη; Εδώ γίνονται οι μισές διεθνείς εισαγωγές στο Χρη- ματιστήριο. Εδώ συγκεντρώ- νεται το 80% των κεφαλαίων αντιστάθμισης κινδύνου. Όλα αυτά είναι καρπός μιάς μακράς ιστορίας μιάς μεσαιω- νικής πόλης υπό τη διοίκηση τού θεού και ανεξάρτητης από το Στέμμα εδώ και χίλια χρόνια. Το γεγονός αυτό κα- θιστά το Σίτι την πιό παλιά πο- λιτική οντότητα του κόσμου. Μέσα στους αιώνες, το χρήμα αυξανόταν στο Σίτι. Χωρίς το Σίτι το Ηνωμένο Βασίλειο δέν θα χρηματοδοτούσε την αποι- κιακή του εξάπλωση, τους πο- λέμους κατά τού Ναπολέοντα και την βιομηχανική επανά- σταση. Χάρη στο Σίτι το Στέμ- μα πραγματοποίησε τα μεγάλα του όνειρα. Και τo Σίτι δέν χά- νει ευκαιρία να τού το θυμίζει.

Σε κάθε διασταύρωση υπάρχει ένας γρύπας, που μας λέει: «Έχετε μπει στο θησαυρό, σε ένα καινούριο έδαφος. Εδώ, εμείς έχουμε την δύναμη».

 

Τemple Βar

Το Temple Bar, κοντά στον Άγιο Παύλο, είναι ένα πολύ συμβολικό σημείο. Εδώ, μονάρχες και ηγεμόνες έπρεπε να παρα- δώσουν τα όπλα τους προτού τεθούν υπό την προστασία τού Σίτι. Η βασίλισσα Βικτώρια, στην αδαμάντινη επέτειό της αναγκάστηκε να βγάλει τα διακριτικά της. Την υποδέχτηκαν με το σπαθί, που πρό- σφερε η Ελισάβετ στα εγκαίνια τού Βασι- λικού Χρηματιστηρίου, που βρίσκεται στην πλατεία Pater Noster. Ο τόπος έχει ιστορική βαρύτητα. Υπάρχει οδός Ave Maria και οδός Amen. Ένας τόπος αφιερωμένος στο θεό και το χρήμα, αλλά σίγουρα όχι στην δημοκρατία.

  
Ο ιστορικός, λόρδος Μόρις Γκλάσμαν, είναι από τους λίγους βρετανούς πανεπιστημιακούς, που μελέτησε την πολιτική τού Σίτι και το πώς αυτή η μεσαιωνική πόλη έγινε ο ακρογωνιαίος λίθος τού βρετανικού οικοδομήματος. Το Σίτι διέθετε Κοινοβούλιο πολλούς αιώνες πριν η μοναρχία γίνει κοινοβουλευτική. Ιδρύθηκε αρχικά από «ελεύθερους πολίτες» γνωστούς ως «freemen». Το City είναι η ιστορική γενέτειρα τής βρετανικής δημοκρατίας. Γιά την εκλογή των μελών τού κοινοβουλίου εφάρμοσε ένα πολύπλοκο εκλογικό σύστημα, που αντίστοιχό του δέν υπάρχει στον κόσμο. Δικαίωμα ψήφου έχουν οι κάτοικοι τού Σίτι, αλλά και οι επιχειρήσεις, που βρίσκονται εκεί και φυσικά οι «επίτιμοι πολίτες». Πρόκειται γιά τίτλο τιμής, που δινόταν κατ΄εξαίρεση σε προσωπικότητες της Βρετανίας ή τού εξωτερικού. Υπήρχαν εταιρείες, όπως η Goldman Sachs και κινέζικες τράπεζες, φιλικά προσκείμενες προς τον κομμουνισμό, που ψήφιζαν στις εκλογές τού City με καθ΄όλα νόμιμο τρόπο.

Δέν είναι εύκολο να κατανοή- σουμε πώς το κεφάλαιο κατέ- κτησε την πιό ιδιόρρυθμή και την πιό άκρως δημοκρατική πόλη τού κόσμου. Υπάρχει κάτι ακόμη πιό αξιοπερίεργο. Έχοντας τον τίτλο τού επίτι- μου πολίτη τού Σίτι μπορεί να ψηφίζει και ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Το ίδιο και ο Τζωρτζ Μπους. Υπάρχουν στιγμές, που όλα αυτά με κάνουν να απορώ. Το Σίτι διαθέτει δική του κυ- βέρνηση με την ονομασία City of London Corporation. Επικεφαλής της είναι ο λόρ- δος δήμαρχος, που εκλέγεται από το Εμπορικό Επιμελητήριο, το οποίο διαδραματίζει αιώνες τώρα έναν ενεργό ρόλο στην πολιτική.

Ο τέως λόρδος δήμαρχος τού Λονδίνου, Τζον Στάταρντ, κατά τη διάρκεια τής παρέλασης τού λόρδου δημάρχου το 2006

Στο Λονδίνο, ο δήμαρχος εκλέγεται από τον λαό και είναι ο Μπόρις Τζόνσον, που δέν έχει ουσιαστική εξουσία. Υπάρχει όμως, κι άλλος «δήμαρχος», που δέν εκλέγεται από κανέναν, αλλά έχει μεγάλη δύναμη και είναι ο λόρδος δήμαρχος τού Σίτι.

Το άγαλμα των προβάτων

Στη διπλανή φωτογραφία φαί- νεται το άγαλμα των προβάτων με τον Freeman, τον ελεύθερο πολίτη, που περνούσε με τα ζώα του τη γέφυρα τού Λονδίνου. Το Λονδίνο ήταν τότε το εμπο- ρικό κέντρο τής Ευρώπης και οι freemen δέν αναγκάζονταν να πληρώνουν φόρους. Η ιστορία τού Σίτυ συνδέεται αρκετά με την απέχθεια προς τους φόρους. Υπερασπιζόμενο με κάθε τρόπο τα φορολογικά του προνόμια το Σίτι απέκτησε καθεστώς εξαί- ρεσης, ένα είδος ασυλίας. Προνό- μιο, που οφείλει, στο ότι ήταν διαχειριστής των οικονομικών τού βασιλείου.

 
Μετά το τέλος τής βρετανικής αυτοκρατορίας, η βρετανική δύναμη άρχισε να αναβιώνει στο τέλος τού ‘50. Οι επιφανείς άνθρωποι τού Σίτι τοποθετώντας προ τετελεσμένου την πολιτική δύναμη μετέτρεψαν τα απομεινάρια τής βρετανικής αυτοκρατορίας, τις Μπαχάμες, τις Παρθένους Νήσους, τα νησιά Κέιμαν, το Γιβραλτάρ και τα αγγλονορμανδικά νησιά σε φορολογικούς παραδείσους.

Το Λονδίνο βρίσκεται στην καρδιά ενός γαλαξία με δορυφόρους. Την τελευταία φορά, που μετρήσαμε τους φορολογικούς παραδείσους, απαριθμήσαμε συνολικά εξήντα χώρες. Οι μισές προέρχονται απ΄ευθείας από την πρώην βρετανική αυτοκρατορία. Ανεξάρτητα από το αν έχουν βρετανική σημαία συνδέονται στενά με το Σίτι τού Λονδίνου. Λειτουργούν σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο. Επικουρούνται από τις αγγλικές τράπεζες, που βρίσκονται το Σίτι.

Έτσι, το Λονδίνο είναι ταυτόχρονα το μεγαλύτερο οικονομικό κέντρο και ο μεγαλύτερος φορολογικός παράδεισος τού πλανήτη. Δημιουργώντας υπεράκτια κέντρα, όπου εφαρμόζεται το τραπεζικό απόρρητο και η μή φορολόγηση, το Σίτι δημιουργεί το κλειδί γιά τη μελλοντική παγκοσμιοποίηση. Το προδιαγράφει, κατά κάποιον τρόπο.

Η πλειοψηφία των διεθνών επενδύσεων πραγματοποιούνται μέσω των υπεράκτιων κέντρων. Συμφέρει περισσότερο φορολογικά και είναι λιγότερο περιοριστικό νομικά. Η πλειοψηφία τού παγκόσμιου εμπορίου γίνεται υπερακτίως, τουλάχιστον επισήμως. Αυτό επιτρέπει στις πολυεθνικές να μεταφέρουν το κέρδος από την χώρα, όπου αυτό δημιουργήθηκε, προς αυτές τις χώρες. που μπορούν να φοροδιαφεύγουν.

Τα υπεράκτια κέντρα έχουν αναγνωριστεί εδώ και χρόνια από την κυβέρνηση και την εφορία τής Βρετανίας. Είναι φορολογική βελτιστοποίηση. Φυσικά, αυτό αφορά ανθρώπους, που έχουν πολλά λεφτά. Δέν αφορά όλο τον κόσμο. Θα λέγαμε, ότι είναι ελκυστικά γιά όποιον θέλει να δραστηριοποιηθεί στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Οι φορολογικοί παράδεισοι είναι στο επίκεντρο τής παγκοσμιοποίησης. Αποτελούν την κύρια αδυναμία της. Εκπλήσσομαι, που οι περισσότεροι οικονομολόγοι αποσιωπούν τους φορολογικούς παραδείσους, ενώ βρίσκονται στην καρδιά τής παγκοσμιοποίησης και μας δείχνουν γιατί απέτυχε να ανταποκριθεί στις φιλοδοξίες τού κόσμου.

Η απελευθέρωση των οικονομικών αγορών τη δεκαετία τού ’80, που προωθήθηκε μεταξύ άλλων απ’ το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οδήγησε σε μία ταχύτατη αύξηση των οικονομικών ποσών, που υπήρχαν στους φορολογικούς παραδείσους. Εδώ δέν μιλάμε πλέον γιά δισεκατομμύρια, αλλά για χιλιάδες δισεκατομμύρια.

Σύμφωνα με τα τελευταία νούμερα, μιλάμε για 20 χιλιάδες δισεκατομμύρια. Είναι πολλά τα λεφτά. Γιά να δώσουμε μία εικόνα τού μεγέθους αρκούν γιά να έλθει σε ισορροπία η σημερινή οικονομική κρίση. Και αν παίρναμε τους φόρους από τους τόκους αυτών των χρημάτων θα μπορούσαμε να χρηματοδοτήσουμε το πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών κατά τής φτώχειας.

Η οικονομική κρίση τού 2008-2009 οδήγησε τις κυβερνήσεις παγκοσμίως να σκεφτούν σχέδια διάσωσης των τραπεζών. Με 1.800 δισεκατομμύρια ευρώ, το βρετανικό σχέδιο διάσωσης θα είναι το πιό μεγάλο απ’ όλα. Η τραπεζική αναταραχή ήταν τόσο μεγάλη, ώστε η Επιτροπή του Δημόσιου Ταμείου αποφάσισε να εξετάσει πιό βαθιά το ρόλο τού οικονομικού τομέα στο ξέσπασμα τής κρίσης.

Γιατί το Λονδίνο συντηρεί αυτή τη σχέση με τις υπερπόντιες χώρες; Τζέρσεϊ, Γκέρνσεϊ, Nήσος τού Μαν, Σαρκ. Υπάρχουν πλέον αποδείξεις, ότι σ’ αυτές τις άναρχες περιοχές κυκλοφορεί βρώμικο χρήμα. Όταν το Σίτι έχει χρήματα, που προτιμά να μήν τα διαχειρίζεται άμεσα, τα στέλνει στο Τζέρσεϊ. Αλλά γιατί εκεί; Γιατί η νομοθεσία εκεί έχει παραλείψεις. Εκεί υπάρχει το απόρρητο και το σύστημα των τραστ. Όλο αυτό το σύστημα δίνει στο Λονδίνο αυτό το χρώμα, την ιδέα τής υπεράκτιας, που είναι πολύ χρήσιμη γιά τις «γαλαζοαίματες» τράπεζες.

Η μελέτη τού κόσμου των υπεράκτιων εταιρειών είναι μία πολύπλοκη διαδικασία ενίοτε επικίνδυνη και συχνά τρομακτική. Ο Τζον Κρίστενσεν εργάζεται ως σύμβουλος ανάπτυξης στην Μαλαισία. Εκεί ήρθε για πρώτη φορά αντιμέτωπος με έναν φορολογικό παράδεισο. Εδώ υπεξαιρούνται οι αποταμιεύσεις των αγροτών τής Μαλαισίας. Θέλοντας να εξετάσει τον τρόπο λειτουργίας των υπεράκτιων, ο Κρίστενσεν έπιασε δουλειά σε μία τράπεζα στην νήσο Τζέρσεϊ. Στην συνέχεια, έγινε οικονομικός σύμβουλος τής κυβέρνησής τους. Ο Τζον Κρίστενσεν έμεινε 14 χρόνια στο νησί. Σήμερα, είναι ένας από τους καλύτερους ειδικούς σε θέματα φορολογικών παραδείσων και τραπεζικών απόρρητων.

Ο ίδιος λέει: «Δέν φανταζόμουν ποτέ, ότι η εγκληματικότητα, που είδα στο Τζέρσεϊ, μπορεί να υπάρχει σε μία οικονομία τής αγοράς: κοινοπραξίες λονδρέζικων επιχειρήσεων, που αποτελούσαν οικονομικό έγκλημα κι όμως καλύπτονταν χάρη στις υπεράκτιες εταιρείες. Είδα γάλλους και γερμανούς πολιτικούς να καταφεύγουν σε υπεράκτιες γιά απάτη και υπεξαίρεση. Φυσικά και είδα φοροδιαφυγές στο βιομηχανικό τομέα. Αυτό το περίμενα. Δέν περίμενα όμως, να δω κι άλλου είδους εγκλήματα. Το πιό εντυπωσιακό κι αυτό, που ίσως μου έκανε περισσότερη εντύπωση στο Τζέρσεϊ, ήταν, ότι όλοι ήταν ενήμεροι. Όλοι έκαναν τα "στραβά μάτια". Φρόντιζαν, έτσι ώστε να μήν ξέρουν και να μήν βλέπουν τίποτα. Δέν ρωτούσαν γιά να μήν ακούσουν ψέματα. Ήξεραν πολύ καλά σε τί χρησίμευαν οι υπεράκτιες εταιρείες και τα τραστ».

Υπάρχει ένας χρυσός κανόνας στους τραπεζίτες. Ένας τραπεζίτης δέν διαχειρίζεται ποτέ και σε καμμία περίπτωση ποσά, που δέν είναι εντελώς καθαρά. Να είστε σίγουροι για αυτό. Αν τον ρωτήσετε αν αμφέβαλε ποτέ γιά την προέλευση των χρημάτων ιδίως αν αυτά τα χρήματα τα διαχειρίζεται το ίδρυμά του θα σάς απαντήσει αμέσως: «Κάναμε τα πάντα. Τα προσέξαμε όλα. Είμαστε νόμιμοι και σύμφωνοι με όλα τα απαιτούμενα κριτήρια».

Κάποτε, ένας αξιωματούχος δήλωσε ενώπιον της Βουλής των Κοινοτήτων: «Αν θέλετε να κρύψετε μία καρφίτσα θα την βάζατε μέσα σε αχυρώνα. Γιά το ξέπλυμα τού μαύρου χρήματος, το Λονδίνο είναι ο ιδανικός αχυρώνας». Όλοι γνωρίζουν, ότι το Σίτι έγινε το θέατρο μερικών από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα τού ’90, όπως το σκάνδαλο με την BCCI, η οποία ξέπλενε χρήματα από κοκαΐνη και τρομοκρατία. Ή το σκάνδαλο με την τράπεζα Barings, που κατέρρευσε λόγω των παράλογων κινήσεων ενός υπαλλήλου.

Ο κόσμος δέν αγνοεί πιά, ότι εξαιτίας τού Σίτι και των υπεράκτιων δορυφόρων του πολλοί ισχυροί άνδρες από τη Νιγηρία, το Πακιστάν, την Αίγυπτο και την Ταϊλάνδη κατάφεραν να κρύψουν τα χρήματα τής διαφθοράς. Ότι οι μεγάλες πολυεθνικές και οι ρώσοι μεγιστάνες κατάφεραν να κρύψουν τις μυστικές τους καταθέσεις. Ότι οι τραπεζίτες τού Βατικανού ξέπλυναν τα χρήματα τής ιταλικής μαφίας. Ένα σωρό παράνομες εισροές κεφαλαίων, την ύπαρξη των οποίων δέν θα μάθουμε ποτέ εκτός κι αν γίνει κάποιο λάθος.

Ο Ρομπέρτο Κάλβι βρέθηκε κρεμασμένος σε μιά γέφυρα το 1982 με πέτρες στις τσέπες του. Ο Κάλβι ήταν ο «τραπεζίτης τού θεού», ο τραπεζίτης τού Βατικανού. Το Σίτι είχε πάντοτε μία πολύπλοκη σχέση με το θεό. Εδώ λένε «Domine dirige nos», δηλαδή: «ο θεός μάς οδηγεί». Καθοδηγητής ήταν ο επίσκοπος τού Λονδίνου, που υποδέχτηκε τον Γου- λιέλμο τον Κατακτητή γιά να εξασφαλίσει την ελευθερία τού Σίτι.

Domine dirige nos = Ο θεός μάς οδηγεί

Το Σίτι σεβόταν πάντα το χρήμα. Το χρήμα είναι απαιτητικός δυνάστης. Σαν τον θεό δέν κοιμάται ποτέ κι έχει απεριόριστες ανάγκες, που πρέπει πάντα να ικανοποιούνται.
Το Λονδίνο είναι σαν ένα πολύπλοκο δίκτυο σωληνώσεων. Δέν υπάρχει αμφιβολία: το Λονδίνο είναι μαγνήτης γιά τους πλουσιότερους ανθρώπους τού κόσμου. Δεν είναι τυχαίο, που τα χρήματα είναι συχνά αμφίβολης προέλευσης. Γιατί το Λονδίνο είναι τόσο ελκυστικό σε όσους χειρίζονται βρώμικο χρήμα; Αυτό οφείλεται σε μία περίεργη πεποίθηση, που υπήρχε πάντα, σύμφωνα με την οποία το Λονδίνο βρίσκεται στην κορυφή. Ότι το Λονδίνο είναι σε πρώτο πλάνο, ότι είναι κάτι ξεχωριστό. Ότι βρίσκεται στο επίκεντρο των προτύπων ποιότητας. Αυτό έχει να κάνει με την ιδιότητα τού άγγλου. Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι γιά όποιον ξεπλένει βρώμικο χρήμα η σφραγίδα τής ανωτερότητας.

Η υποδοχή και η ανάπτυξη τού χρήματος είναι μία παλιά παράδοση στο Σίτι και ο σεβασμός στις παραδόσεις είναι δεύτερη φύση σχεδόν ένας λόγος ύπαρξης γιά την Μεγάλη Βρετανία. Η διαχρονική κομψότητα και το άρωμα τού σεβασμού γοητεύουν τους μεγάλους διαχειριστές κεφαλαίων.

Θα πρέπει να σταματήσει η άποψη, ότι οι φορολογικοί παράδεισοι χρησιμεύουν πρωτίστως στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος από ναρκωτικά ή από εγκλήματα, διότι αυτή η λειτουργία είναι πολύ περιορισμένη. Οι φορολογικοί παράδεισοι εξυπηρετούν καταρχάς τις τράπεζες. Τις επιχειρήσεις και τις ισχυρές ελίτ. Χρησιμοποιούν τους φορολογικούς παραδείσους μ’ ένα τρόπο, που στα χαρτιά είναι απολύτως νόμιμος. Η απομάκρυνση των χρηματικών ροών από τον κρατικό έλεγχο είναι πλέον συνήθης πρακτική στον κόσμο των μεγάλων επιχειρήσεων. Οι φορολογικοί παράδεισοι είναι ένα μέσο αποπροσανατολισμού.

Το κλειδί γιά την λειτουργία των υπεράκτιων βρίσκεται στο τραπεζικό απόρρητο. Το τραπεζικό απόρρητο δέν δημιουργήθηκε τυχαία. Κατασκευάστηκε εσκεμμένα και μάλιστα με νόμιμους μηχανισμούς. Η πορεία, που ακολουθείται, είναι χαρακτηριστική. Το χρήμα προωθείται μέσα από σταθμούς, δηλαδή δέν έρχεται απευθείας από την Ασία ή την Ρωσία στο Λονδίνο ή τα υπόλοιπα κέντρα. Συνήθως, τα χρήματα περνούν πρώτα από άλλον σταθμό. Στην περίπτωση τής Ρωσίας από την Κύπρο.

Η «εξαφάνιση» των χρημάτων γίνεται μέσα από έναν κύκλο. Το χρήμα περνά από διάφορα στάδια. Το χρήμα μετατρέπεται, ανακατεύονται οι προελεύσεις και γίνεται σχεδόν αδύνατο να εντοπιστεί η πηγή τους.

Τα περισσότερα τραστ υπεράκτιων, υιοθέτησαν τη «ρήτρα διαφυγής». Αυτή, τους επιτρέπει να «δραπετεύσουν» άμεσα. Με την πρώτη υπόνοια ελέγχου, εξαφανίζονται από την χώρα γιά να εμφανιστούν αργότερα με άλλη ονομασία, με άλλους εντολείς και με άλλη δικαιοδοσία. Τέρμα οι ρώσικες μπάμπουσκες, όπου μέσα βρίσκεις μία άλλη κούκλα. Εδώ ανοίγεις την μπάμπουσκα κι ανακαλύπτεις, ότι η επόμενη έχει εξαφανιστεί. Κι όλα αυτά γίνονται με απόλυτη νομιμότητα. Έτσι, εμποδίζεται οποιαδήποτε έρευνα είτε από την αστυνομία είτε από την εφορία ή από οποιαδήποτε άλλη αρχή.

Αφού καλυφθούν τα ενοχοποιητικά στοιχεία, το μόνο που μένει, είναι να επανεμφανιστεί το χρήμα με κάλυμμα μία έντιμη βιτρίνα αν αυτό είναι εφικτό. Η παγκόσμια πρωτεύουσα τής οικονομίας, το Λονδίνο, είναι μία έντιμη βιτρίνα.

Στόχος δέν είναι να μείνει το χρήμα στο Γιβραλτάρ, τη Μάλτα ή την Κύπρο. Δέν είναι μεγάλα οικονομικά κέντρα. Στόχος είναι να φτάσουν τα χρήματα στο Λονδίνο. Όταν φτάσουν, θα είναι πλέον στο καταφύγιο των επενδύσεων. Θα φαίνονται ως καθαρά χρήματα. Στην συνέχεια, μπορούν να ξαναφύγουν απ΄ το Λονδίνο γιά να επενδυθούν σε οποιαδήποτε χώρα σχεδόν αφορολόγητα.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τής Τράπεζας τής Αγγλίας, ένα δισεκατομμύριο λίρες το χρόνο πηγαίνουν στις πέντε μεγάλες τράπεζες

Γιά να λειτουργήσει πλήρως ο μη- χανισμός των φορολογικών παρα- δείσων μένει ένα τελευταίο στάδιο. Θα ήταν το Λονδίνο αυτό, που εί- ναι σήμερα, χωρίς το απόρρητο, τα φορολογικά τεχνάσματα κι όλα αυτά, που το καθιστούν φορολο- γικό παράδεισο; Κατά την άποψή μου, απολύτως όχι. Αυτή άλλωστε, είναι και η βασική αρχή των πωλή- σεων στο Λονδίνο. Η αρχή αυτή δέν ήρθε ουρανοκατέ- βατη. Δημιουργήθηκε με διακριτικό- τητα και μεγάλη προσοχή υπό την ασφυκτική πίεση τού ίδιου τού Σίτι και με τις ευλογίες τής πολιτικής εξουσίας τού Γουέστμινστερ.

 
Το Σίτι δέν δέχτηκε ποτέ να παραχωρήσει ούτε ένα εκατοστό από την κυριαρχία του κι απ’ όλα τα προνόμια, που τόσο δύσκολα απέκτησε. Η αλήθεια είναι, ότι ασκεί αποτελεσματική, αλλά και αξιοπερίεργη επιρροή. Ο πρωθυπουργός δίνει κάθε χρόνο ομιλία στο «Guildhall». Ο υπουργός οικονομικών επισκέπτεται κάθε χρόνο την κατοικία τού λόρδου δημάρχου. Αλλά η κυβέρνηση τού Σίτι έχει κάτι ακόμη πιό ενδιαφέρον: είναι ο τρόπος, που ο καπιταλισμός εκπροσωπεί τα συμφέροντά του. Όλως περιέργως, έχουν έναν μή εκλεγμένο εκπρόσωπο στο βρετανικό κοινοβούλιο. Πρόκειται, γιά ένα παλιό αξίωμα. Αυτό, που λέγεται «Remembrancer».

Ο Remembrancer έχει ειδική θέση στα δεξιά τού προέδρου (Speaker) στη Βουλή των Κοινοτήτων

Ο Remembrancer εμφανίστηκε περίπου το 1520. Ο ρόλος του ήταν η υπεράσπιση των συμφε- ρόντων τού Σίτι στο Κοινοβού- λιο. Κάθεται δίπλα απ’ τον πρό- εδρο τής Βουλής των Κοινοτή- των. Είναι ο μόνος λομπίστας, που έχει έδρα στο Κοινοβούλιο. Προκαλεί έκπληξη. Μπορεί να μπει στην αίθουσα και να ενη- μερώσει τους βουλευτές. Ο Rememrancer φροντίζει γιά την εξασφάλιση των ιστορικών δικαιωμάτων και προνομίων τού Σίτι.

Έχει επίσης, άμεση πρόσβαση στους υπουργούς, οι οποίοι υποχρεούνται να τού απαντήσουν εντός 24 ωρών.
Ο σημερινός Remembrancer ονομάζεται Ντάμπλ. Το έργο του είναι να υπενθυμίζει στο Κοινοβούλιο πού εδρεύει η πραγματική εξουσία.

Ο πρώην πρωθυπουργός, Χάρολντ Ουίλσον, είχε συγκρουστεί με τον διοικητή τής Τράπεζας της Αγγλίας. Μετά από έναν έντονο διαξιφισμό γιά την οικονομική πολιτική ο Ουίλσον ρώτησε τον διοικητή: «Ποιός κυβερνά αυτή τη χώρα; Εσείς ή εγώ;». Τώρα ξέρουμε: η Μεγάλη Βρετανία κυβερνάται από το Σίτι τού Λονδίνου.

Η προτεραιότητα τού Εργατικού Κόμματος με τον Τόνι Μπλερ και κυρίως τον Γκόρντον Μπράουν ήταν ν’ αποδεχτεί την υπεροχή των οικονομικών κεφαλαίων και να παραχωρήσει την οικονομική ανάπτυξη στο Σίτι. Το Εργατικό Κόμμα άφησε το πεδίο ελεύθερο γιά το Σίτι. Υπολόγιζαν στα χρήματα τού Σίτι γιά να χρηματοδοτήσουν την εσωτερική κι εξωτερική πολιτική. Ήταν η εποχή των «χαλαρών ρυθμίσεων». Οι χαλαρές ρυθμίσεις σύντομα εφαρμόστηκαν σε όλους τους τομείς. Οι Εργατικοί όμως, μπορούσαν να υπερηφανεύονται, ότι είχαν χρήματα γιά σχολεία και νοσοκομεία.

Ο Γκόρντον Μπράουν έκανε συμμαχία με το Σίτι ξεχνώντας, ότι το κεφάλαιο είναι άπιστη ερωμένη. Και νομίζω ότι απέτυχε.

Στις αρχές τής δεκαετίας τού 2000, η βρετανική κυβέρνηση έφτασε στο σημείο να πουλήσει, τα κτίρια τής εφορίας. Να πουλήσει δηλαδή, την ακίνητη περιουσία της σε μία ιδιωτική εταιρεία με έδρα κάποιο φορολογικό παράδεισο. Έτσι, τα χρήματα απ’ τα ενοίκια, που πλήρωνε το κράτος, γιά τα κτίρια τής εφορίας σε όλη την χώρα, καταλήγουν σήμερα σε ιδιωτικούς λογαριασμούς, σε κάποιον φορολογικό παράδεισο. Είναι η απόλυτη παράνοια!

Στα τέλη τού 2007, το Σίτι είναι η πρώτη ευρωπαϊκή περιοχή, που πλήττεται απ’ την οικονομι- κή κρίση, που είχε χτυπήσει τις Η.Π.Α. μερικούς μήνες πριν. Οι μεγάλες τράπεζες της χώρας είναι στα πρόθυρα κατάρρευσης. Τότε, ο Γκόρντον Μπράουν ήλθε αντιμέτωπος με την μοίρα του: να σώσει, όχι την οικο- νομία, αλλά το Σίτι. Σκέφτηκε, ότι το πεπρωμένο τού Εργατι- κού Κόμματος ήταν  να σώσει τη διεθνή οικονομία και την υπεροχή τού Σίτι. Δέν ξέρω αν είχε καταλάβει την διαφορά μεταξύ μοίρας και πεπρωμένου.

Κάθε χρόνο κατάσχονται χιλιάδες σπίτια στη Μεγ. Βρετανία. Σχεδόν δύο εκατομμύρια οι- κογένειες αναμένουν στέγαση από το κράτος. Η στεγαστική κρίση είναι πραγματικότητα.

 
Τελικά, το Σίτι ανέβασε και κατέβασε την καριέρα τού Γκρόντον Μπράουν. Αναμενόμενα και τα δύο. 

Τα τελευταία είκοσι χρόνια, το μόνο, που λένε οι νεοφιλελεύθεροι, είναι ότι τίποτα απ’ όλα αυτά δέν είναι τόσο σοβαρό. Το χρήμα κυκλοφορεί και είναι ωραίο, που η παγκοσμιοποίηση λειτουργεί μιά χαρά. Μόνο, που σήμερα βλέπουμε, ότι το χρήμα δέν χρησιμοποιείται με, πραγματικά, πρωτοποριακούς τρόπους. Στην πραγματικότητα, τα χρήματα προκαλούν πτώση στις αγορές.

Σε γενικές γραμμές, τα χρήματα υπάρχουν γιά να μετακινηθούν γρήγορα, για να μεγιστοποιήσουν τα κεφαλαιακά κέρδη μέσω επενδύσεων σε μετοχές ή μέσω τής διεθνούς κερδοσκοπίας. Ξέρουμε, ότι σήμερα υπάρχουν εταιρείες στην Ευρώπη και την Αμερική, που έχουν αποθέματα-ρεκόρ ρευστότητας απλώς γιατί δέν ξέρουν πιά πού να τοποθετήσουν τα χρήματά τους.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η οικονομία υφίστανται νομικούς περιορισμούς και αυστηρές ρυθμίσεις παρόμοιες με αυτές, που υπάρχουν κι αλλού στην Ευρώπη. Όμως, ο έλεγχος των οικονομικών συναλλαγών των υπεράκτιων καθιστά το έργο των αρχών ιδιαίτερα πολύπλοκο. Το τεράστιο μέγεθος τού όγκου, που διακινείται, καθιστά σχεδόν αδύνατον τον έλεγχο.

Οι άνθρωποι, που διαχειρίζονται την οικονομία μας, δέν είναι πλήρως ενημερωμένοι και δέν πληρώνονται καλά. Οι καλύτεροι εξ αυτών πιέζονται από τον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος επιθυμεί να τους προσλάβει. Είναι μία κατάσταση θλιβερή, τραγική και επίπονη. Μετά από ένα επίπεδο κατάρτισης είναι σίγουρο, ότι θα επιδιώξουν να εργαστούν στον ιδιωτικό τομέα. Και όταν το πετύχουν, φυσικά, δέν μεταφέρουν μόνο την φαιά ουσία τους. Κουβαλούν και τις γνώσεις τους από τον δημόσιο τομέα και τα μέτρα, που λαμβάνει κατά τής απάτης. Έτσι, ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να γνωρίζει τα κενά τού νόμου και να ξέρει πώς θα ελιχθεί στους ελέγχους τού κράτους. Κι έτσι οι εποπτικές αρχές βρίσκονται σε δύσκολη θέση.

Η οικονομική κρίση τού 2008-2009 ήταν μία ιστορική, αλλά χαμένη ευκαιρία γιά μεταρρύθμιση τής διεθνούς οικονομίας. Αφού πέρασε η περίοδος των τύψεων και τής μετάνοιας, το Σίτι επέστρεψε σιγά-σιγά στις παλιές του συνήθειες. Το να επιβιώνεις χωρίς να χρειαστεί ν’ απαρνηθείς ούτε το τραπεζικό απόρρητο ούτε την φοροδιαφυγή είναι ένα πρώτης τάξεως κατόρθωμα.

Κάθε χρόνο χάνονται 150 δισεκατομμύρια ευρώ από φοροδιαφυγές. Το ποσό είναι τεράστιο. Αν ο βρετανικός λαός αντιλαμβανόταν το μέγεθος τού τί συμβαίνει, αν ήξερε, ότι θα μπορούσε να έχει καλύτερες δημόσιες υπηρεσίες και επιπλέον μείωση των φόρων πιστεύω, ότι θα διαδήλωνε περισσότερο στους δρόμους.  

Ιδιοκτήτης τού «Topshop» είναι ο δισεκατομμυριούχος σερ Φίλιπ Γκρίν. Η βρετανική κυβέρνηση τού έδωσε τον τίτλο τού «σερ» γιά τις υπηρεσίες, που πρόσφερε στην οικονομία. Είναι, επίσης, πρωταθλητής στην φοροδιαφυγή. Και το κάνει με θεαματικό τρόπο, καθώς δίνει το μέρισμά του στην σύζυγό του. Μιλάμε για 1,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Και η σύζυγός του δέν φορολογείται εδώ, αλλά στο Μονακό.

Αυτό που έχει εξοργίσει τους βρετανούς είναι, ότι η κυβέρνηση διόρισε κάποιον σαν τον Φίλιπ Γκρίν ως σύμβουλο στο σχέδιο λιτότητας. Βλέπουμε πώς αυτή η κυβέρνηση περιφρονεί τον λαό, όταν έχει το θράσος να ζητήσει βοήθεια από ένα τέτοιο άτομο γιά το σχέδιο λιτότητας.

Η Μάρκαρετ Θάτσερ δήλωνε: «Όλοι είμαστε άνισοι. Δόξα τω θεώ κανείς δέν μοιάζει με κανέναν, όσο κι αν επιμένουν γιά το αντίθετο οι σοσιαλιστές. Πιστεύουμε, πως όλοι έχουν το δικαίωμα να είναι άνισοι. Για εμάς όμως, κάθε ανθρώπινο ον είναι εξίσου σημαντικό. Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να δουλεύει όπως επιθυμεί, να ξοδεύει όσα κερδίζει, να έχει ακίνητη περιουσία, το κράτος να είναι υπηρέτης του και όχι κύριός του. Αυτή είναι η ουσία τής ελεύθερης οικονομίας. Από αυτή την ελευθερία εξαρτώνται όλες οι άλλες».

Οι βρετανοί αρχίζουν να συνειδητοποιούν, ότι κατευθύνονται από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ σε τέτοιο σημείο, που κάνεις δέν φανταζόταν.

Ο οικονομολόγος Αμαρπάλ Σαραΐ, δηλώνει: «Θεωρώ, ότι από ολιστικής ή φιλοσοφικής απόψεως είμαστε όλοι ένοχοι. Όλοι συμμετείχαμε με κάποιον τρόπο στο κυνήγι τού χρήματος. Υπάρχουν απλοί άνθρωποι, που δέν έχουν καμμία σχέση με τα οικονομικά, αλλά συμμετείχαν με τον τρόπο τους. Οι τράπεζες τής Αγγλίας δάνειζαν έως και το 100% γιά την αγορά κατοικίας. Αυτό δέν είχε κανένα νόημα. Όταν η τράπεζα μας δανείζει όλο το ποσό, παίρνουμε μεγάλο ρίσκο. Αλλά δεν είναι μόνο οι τράπεζες, είναι και οι ασφαλιστικές. Η AIG είναι ένα καλό παράδειγμα. Πολύς κόσμος διακινδύνευσε σε πράγματα, στα οποία δέν μπορούσε να ανταπεξέλθει. Στο μεταξύ η κυβέρνηση έβλεπε τα πράγματα διαφορετικά. Πίστευε, ότι το σύστημα μπορούσε να αυτορρυθμιστεί».

Γουάιτ Τσάπελ. Μία συνοικία μερικές εκατον- τάδες μέτρα από το Σίτι. Εδώ, τα κέντρα υπο- δοχής είναι ανοιχτά όλες τις ημέρες του έτους γιά να φροντίσουν τον αυξανόμενο αριθμό των αστέγων.

Όλα εξαρτώνται από τον τρό- πο, που περιγράφουμε την κρίση. Είναι άλλο ένα κεφά- λαιο στην ιστορία τής εξάρτη- σής μας απ’ τον οικονομικό τομέα; Δέν χρειάζεται να ζή- σουμε την καταστροφική στιγμή τής ιστορίας της Αγ- γλίας, το σημάδι τής πολιτι- κής αδυναμίας μας, τής υπο- βάθμισης τής αξίας τής εργα- σίας, μ’ αυτήν την πίεση, που ασκείται σε κάθε άνθρωπο γιά να εξασφαλίσει τα προς το ζην ελπίζοντας σε ένα βραχυπρό- θεσμο κέρδος σε βάρος τού κοινού καλού. Αυτό πρέπει ν’ αλλάξει.

Στις αρχές τού 2011, ένας γνωστός συντάκτης τής «Guardian» έγραψε: «Σήμερα, η βιομηχανία τού χρήματος δέν είναι πλέον μία διαστρέβλωση τού συστήματος. Είναι το ίδιο το σύστημα».

Ο οικονομολόγος Τζον Κρίστενσεν, δηλώνει: «Εμπνέομαι απ’ τον Φράντς Κάφκα και το εξαιρετικό μυθιστόρημά του γιά το μεγάλο τείχος τής Κίνας. Το τείχος χρειάστηκε αιώνες γιά να χτιστεί. Πώς να δώσεις κίνητρο στον κόσμο γιά ένα τόσο μακρόπνοο σχέδιο; Είναι δύσκολο να τους παρακινήσεις γιά κάτι, που δέν θα είναι έτοιμο όσο εκείνοι ζουν. Βλέπω όμως, ότι υπάρχει ενθουσιασμός κι αισιοδοξία. Ακόμα κι όταν δέν υπάρχει αισιοδοξία υπάρχουν άνθρωποι, που έχουν όραμα, γιατί ξέρουμε, ότι πρέπει να το κάνουμε. Αυτό κρατάει ζωντανή την ανθρώπινη ελπίδα.
»Πρέπει να εντοπιστούν τα λάθη, στα οποία πέφτουν οι εταιρείες. Πρέπει να διορθώσουμε τις αδυναμίες την μία μετά την άλλη. Δεν έχουμε έναν δράκο, που μπορούμε να σκοτώσουμε μόνο μ’ ένα βέλος. Πρέπει να τεμαχίσουμε αυτόν τον δράκο σε κομμάτια απ’ την ουρά ως το κεφάλι.
»Με τους συναδέλφους μου στο δίκτυο γιά τη φορολογική δικαιοσύνη έχουμε εντοπίσει τα ρυθμιστικά λάθη. Ένα τεράστιο λάθος είναι ο τρόπος, με τον οποίο οι εταιρείες οργανώνουν τους λογαριασμούς τους. Δέν είναι διαφανείς. Δέν αποκαλύπτουν αν τα κέρδη έγιναν πράγματι στην χώρα, όπου λειτουργούν.
»Ας υιοθετήσουμε λοιπόν νέες λογιστικές μεθόδους. Γιά να ξέρουμε πού έγιναν τα κέρδη. Τότε θα δούμε, ότι τα κέρδη δέν έγιναν στις Παρθένες Νήσους αλλά στην Νότιο Αφρική, τη Ζάμπια ή κάπου αλλού. Μόνο αν πλαισιώσουμε έξυπνα τέτοιου είδους μέτρα θα καταφέρουμε να προοδεύσουμε. Αν θέλουμε απλώς να κλείσουν οι φορολογικοί παράδεισοι, τότε ειλικρινά μιλάμε για παιδαριώδες επιχείρημα, που δέν θα οδηγήσει πουθενά».


freeinquiry.gr

Φυλακτού Ευγενία
Σημείωση:

Το παραπάνω άρθρο αποτελείται
από εκτεταμένα απομαγνητοφωνημένα αποσπάσματα
από την ταινία τού Μathieu Verbοud:
«La City. La finance en eaux trοubles»
παραγωγής «Ζadig Ρrοductiοns», 2011

Mγαλώνοντας δυστυχισμένους ενήλικες

Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, παρατηρείται μια σημαντική αύξηση στον αριθμό των νέων ανθρώπων, που υποφέρουν από κατάθλιψη. Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς είχαν πολύ όμορφα παιδικά χρόνια, χωρίς απογοητεύσεις και δυσκολίες, αλλά με γονείς, που τους ένιωθαν φίλους και ήταν πάντα δίπλα τους. Τι φταίει, λοιπόν, και σήμερα δεν είναι ευτυχισμένοι;

Όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, οι ψυχολόγοι θεωρούν ότι η αιτία ίσως είναι κρυμμένη ακριβώς σε αυτά τα «τέλεια» παιδικά χρόνια και πιο συγκεκριμένα σε λάθη που ακούσια έκαναν οι γονείς τους:

- Είναι υπερπροστατευτικοί. Κανείς γονιός δεν θέλει το παιδί του να πάθει κακό ή να έχει αποτυχίες στη ζωή του. Όμως, τα παιδιά πρέπει και να αποτυγχάνουν και να κάνουν λάθη και φυσικά να διδάσκονται μέσα από αυτά. Αν προσπαθείτε συνεχώς να το προστατεύετε από το παραμικρό, που μπορεί να το στεναχωρήσει, τότε, όταν γίνει ενήλικας, δεν θα μπορεί να διαχειριστεί τις δυσκολίες και τα προβλήματα, που η ζωή θα φέρει στο δρόμο του.

- Μεγαλώνουν το παιδί σύμφωνα με τα δικά τους "θέλω". Όλοι οι γονείς έχουν όνειρα για το παιδί τους, όνειρα που αρχίζουν ήδη από την στιγμή, που το τεστ εγκυμοσύνης βγει θετικό. Όμως, δεν κάνουμε παιδιά, για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα ή τα απωθημένα μας, αλλά για να τα δούμε να μεγαλώνουν και να πραγματοποιούν τα δικά τους όνειρα. Αφήστε το παιδί σας να ανακαλύψει και να κυνηγήσει τα "θέλω" του και μην ζείτε μέσα από τη δική του ζωή. 
mother.gr

Oυκρανία : Η μοίρα ενος προτεκτοράτου

  Είναι η γεωγραφική θέση τής Ουκρανίας τέτοια, που μαζί με τα ανομοιογενή συνονθυλεύματα λαών και φυλών, που κατοικούν στη χώρα, δέν της επιτρέπουν να λειτουργήσει ως μία πραγματικά ανεξάρτητη δημοκρατία. 

Η Ουκρανία είναι ένα διαχρονικό προτεκτοράτο με εναλλασσόμενους αφεντάδες, που μάχονται γιά να κυριαρχήσουν και να ελέγξουν τη γεωστρατηγική σκακιέρα. Από τη μία η Δύση με τους αμερικάνους και τους γερμανούς κι από την άλλη το όραμα τού Πούτιν γιά μία τσαρικού τύπου πανρωσική αυτοκρατορία ορθόδοξων χριστιανών. 

Η Ευρώπη, που στο τιμόνι της έχει μία σκληροπυρηνική Γερμανία, είναι ενεργειακά στεγνωμένη, ενώ η Ρωσία αισθάνεται, πως πληθυσμιακά, αλλά και γεωπολιτικά, η Ουκρανία πρέπει να παραμείνει κάτω από τη σφαίρα επιρροής της. 

Ακόμα κι αν η παρούσα ένταση αποσοβηθεί και αποφευχθεί ένα τραγικό γεγονός σύρραξης κανείς δέν μπορεί να εγγυηθεί, πως το μέλλον τής Ουκρανίας θα είναι ευοίωνο μιάς και κανένα προτεκτοράτο δέν είχε, δέν έχει και δέν δύναται να έχει ευοίωνο μέλλον.

Σύντομη ιστορική αναδρομή
Το όνομα «Ουκρανία», που σημαίνει «στην κόχη», δέν είναι τυχαίο. Πρόκειται γιά μιά χώρα, που βρίσκεται εκεί, που τελειώνουν ή αρχίζουν άλλες χώρες, ενώ κατά καιρούς αποτελούσε και τμήμα τής μίας ή τής άλλης διά μέσου των αιώνων. 

Μεταξύ τού 17ου και 18ου αιώνα, η Ουκρανία ήταν διαιρεμένη ανάμεσα στη Ρωσία, την Πολωνία και την οθωμανική αυτοκρατορία. Υπήρξε γιά ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα ανεξάρτητο κράτος κατά τη διάρκεια τού Α’ παγκοσμίου πολέμου και στη συνέχεια έγινε μέρος τής πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης. Καταδικασμένη να βρίσκεται ανάμεσα στο Στάλιν και το Χίτλερ, ανάμεσα σε λοιμούς και σφαγές, ένιωσε γιά λίγο την αίσθηση μιάς ανάσας ελευθερίας μετά το θάνατο τού Στάλιν. Καμμία άλλη χώρα δέν υπέφερε τόσο όσο η Ουκρανία στη νεότερη ιστορία. Από το 1914 μέχρι και το 1945, η χώρα ήταν συνώνυμο τής Κόλασης τού Δάντη.

Η χώρα απέκτησε υπόσταση με τον αποικισμό βόρειων κυρίως γερμανικών φυλών, που μετακινήθηκαν μαζικά και ίδρυσαν εμπορικούς σταθμούς ασκώντας παράλληλα εξουσία στο ντόπιο πληθυσμό. Αυτό, που ηχεί ως παράδοξο, είναι, πως οι ντόπιες σλαβικές φυλές ενθάρρυναν, ή ακόμα ορθότερα, προσκάλεσαν τους αποίκους να έρθουν και να ηγεμονεύσουν τη χώρα. «Η χώρα μας είναι μεγάλη και πλούσια, αλλά δέν έχει νόμους», δήλωναν οι γηγενείς πληθυσμοί, σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς. 

Η Anne Reid, συγγραφέας τού βιβλίου «Borderland: Journey through the History of Ukraine», αμφισβητεί το γεγονός τής πρόσκλησης των βορείων από τους ντόπιους, αλλά αυτό είναι μάλλον ελάσσονος σημασίας μιάς και οι άποικοι ήρθαν σαν έμποροι και τεχνίτες στην Ουκρανία κι όχι σαν κατακτητές. Μάλιστα, δημιούργησαν και την πόλη τού Κιέβου στο σημείο, που στενεύει ο πολύ πλατύς ποταμός Δνείπερος.

Εκχριστιανισμός διά τής βίας
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η επιλογή τού θρησκεύματος των ουκρανών, που εγκαινίασε ο ηγέτης τής χώρας, Βλαδίμηρος. Ο Βλαδίμηρος ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Αφού πολέμησε ενάντια στις διάφορες διαχωρισμένες τότε σλαβικές φυλές, όπως επίσης και κατά των λιθουανών και των βουλγάρων, στη συνέχεια  εγκατέλειψε τους θεούς τής βροντής και τής αστραπής, γκρέμισε τους ναούς, που ο ίδιος είχε χτίσει, και ασπάσθηκε την Ορθοδοξία γιά καθαρά πολιτικούς λόγους επιχειρώντας να συνάψει συμμαχίες με το Βυζάντιο. Γιά το λόγο αυτό άλλωστε, παντρεύτηκε την Άννα, αδερφή των βυζαντινών αυτοκρατόρων Βασιλείου Β’ Βουλγαροκτόνου και Κωνσταντίνου Η’.

Ο Βλαδίμηρος είχε αναδειχθεί πολλαπλά: Με προδοσία και φόνο, με αδελφοκτονία, με ένα σωρό αιματηρές εκστρατείες, υποδουλώσεις, με την καταστροφή όλων των πολυθεϊστικών ειδώλων και ναών τής χώρας του και την ανέγερση εκκλησιών.  Κατέκτησε το θρόνο με ένα μπουλούκι βάραγγων πολεμιστών, αφού εξολόθρευσε το σκανδιναβικό γένος, που είχε την εξουσία κοντά στον ποταμό Ντβίνα, και έκανε με τη βία γυναίκα του τη θυγατέρα τους, Ρογνέδα, που επέζησε. Στη συνέχεια, κατέλαβε με δολιότητες το Κίεβο και σκότωσε τον αδελφό του Γιαροπόλκ.  Διεξήγαγε τον ένα πόλεμο μετά τον άλλο κι εκβίαζε από τους υποδουλωμένους λαούς φόρο υποτέλειας. Κατέλαβε την Χερσώνα με προδοσία τού ιερέα Αναστασίου (τον οποίο γιά ανταμοιβή έβαλε επικεφαλής τής Εκκλησίας τού Κιέβου) κι έτσι κέρδισε την πορφυρογέννητη πριγκίπισσα τού Βυζαντίου, Άννα. Ενώ παληότερα ήταν πολυθεϊστής κι είχε οικοδομήσει ανάλογους ναούς, είδε «το φως το αληθινόν», βαπτίστηκε χριστιανός (εικόνα) κι ύστερα ανάγκασε διά τής βίας το λαό τού Κιέβου, που έμενε προσκολλημένος στις πολυθεϊστικές του παραδόσεις, να βαπτιστούν κι εκείνοι μαζικά στον ποταμό Δνείπερο. Σήμερα, τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία τής Ρωσίας ως άγιος και μάλιστα «Μέγας και Ισαπόστολος».

Γερμανικοί αποικισμοί
Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση τής ιστορίας τής Ουκρανίας, που αφορούν στην οικοδόμηση ενός ανεξάρτητου κράτους και τής εξωτερικές επιρροές, που δέχτηκε, έχουν παίξει και οι διάφορες μειονότητες, που εγκαταστάθηκαν εκεί. Στο άρθρο αυτό θα δοθεί σκόπιμα μεγαλύτερη έμφαση στους γερμανούς αποίκους τής Ουκρανίας μιας και σήμερα, ενόψει τού παγγερμανισμού, που διαμορφώνει το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, οι εξελίξεις στην Ουκρανία είναι άμεσα σχετιζόμενες με τις βλέψεις τής Γερμανίας στη χώρα αυτή.

Αν και σήμερα η γερμανική μειονότητα είναι από τις μικρότερες στην Ουκρανία, στο πολύ πρόσφατο παρελθόν τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Οι γερμανοί άποικοι ήταν κάποτε η μία από τις τέσσερις μεγαλύτερες μειονότητες στη χώρα και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη τής γεωργίας και βιομηχανίας στην Ουκρανία, ενώ η συμβολή τους στην ουκρανική κουλτούρα ήταν επίσης ιδιαίτερα σημαντική. 

Ο αποικισμός των γερμανών στην Ουκρανία δέν σχετίζεται καθόλου με τους αντίστοιχους αποικισμούς των πολωνών, μολδαβών, ούγγρων, σλοβάκων και λευκορώσων. Οι μειονότητες αυτές βρέθηκαν στα εδάφη τής Ουκρανίας, λόγω αλλαγής συνόρων. Αυτό όμως, δέν ισχύει γιά τους γερμανούς αποίκους τής Ουκρανίας. Αποικισμοί από γερμανικά φύλα εμφανίστηκαν περίπου στα μέσα τού 13ου αιώνα και δέν ήταν στις προσθέσεις τους να κατοικήσουν μόνιμα εκεί μιάς κι ενδιαφέρονταν μόνο να λειτουργήσουν ως έμποροι και τεχνίτες. Εγκαταστάθηκαν στις πόλεις, που προηγουμένως είχαν καταστρέψει οι τάταροι. Οι τότε τοπικές αρχές τους καλοδέχτηκαν και τους ενθάρρυναν με φορολογικά και διοικητικά κίνητρα (εξαίρεση από τη φορολογία και εκτεταμένης κλίμακας αυτοδιοίκηση). 

Το 15ο αιώνα, είχε ολοκληρωθεί το πρώτο μαζικό κύμα μετανάστευσης γερμανικών φυλών στην Ουκρανία προερχόμενων από τη Σιλεσία. Η χώρα σιγά-σιγά άρχισε να μοιάζει εμφανισιακά, αλλά και διοικητικά με χώρες, που βρίσκονταν στη μέση τής ευρωπαϊκής ηπείρου. Η πλειοψηφία των κατοίκων στις πόλεις Uzhgorod, Mukachevo, Beregovo, Kamjanets-Podilsk και Lviv ήταν από γερμανικές φυλές. Η επιρροή τους ήταν τόσο μεγάλη, που το 1300-1500, οι άποικοι αυτοί εκλέγονταν σε υψηλές διοικητικές θέσης στη τοπική αυτοδιοίκηση, ενώ η γλώσσα τους ήταν η γλώσσα των επισήμων εγγράφων.  

Το μέσο τής ουκρανικής επικράτειας κατοικήθηκε επίσης από γερμανούς αποίκους μεταξύ 17ου-18ου αιώνα προερχόμενους από το Γκντάσκ. Οι περισσότεροι εξ αυτών ήταν και πάλι έμποροι και τεχνίτες, που δούλεψαν κυρίως στη βιομηχανία και τη γεωργία. Πολλοί ουκρανοί ακτιβιστές τού 17ου-18ου αιώνα ήταν γερμανικής καταγωγής, όπως επίσης και ο στρατιωτικός μηχανικός Αdam Zebnikow, ο αρχιτέκτονας Gottfried Shedel και ο θεολόγος μεταρρυθμιστής και ακτιβιστής Innocenti Gizel. 

Ουκρανία:  Μιά φαντασιακή κοινότητα (όπως είναι εξ άλλου  όλα τα έθνη-κράτη).  Τον 18ο αιώνα, η ουκρανική (μικρή ρωσική) ήταν ανεκτή ως γλώσσα των απλοϊκών χωρικών. Αλλά το 1708, ο Ιβάν Κοτλιαρέφσκι έγραψε την Aeneid του, ένα εξαιρετικά δημοφιλές σατιρικό ποίημα πάνω στην ουκρανική ζωή. Το 1804 ιδρύθηκε το πανεπιστήμιο τού Χάρκοβο κι έγινε αμέσως κέντρο τής έκρηξης τής ουκρανικής λογοτεχνίας. Το 1819 εμφανίστηκε η πρώτη ουκρανική γραμματική - μόλις δεκαεπτά χρόνια μετά την επίσημη ρωσική. Και το 1830 ακολούθησαν τα έργα τού Τάρας Σεβτσένκο, για τον οποίο ο Σέτον-Γουότσον παρατηρεί, ότι «η διαμόρφωση μιάς αποδεκτής ουκρανικής λογοτεχνικής γλώσσας οφείλει περισσότερα σ΄αυτόν παρά σε οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο. Η χρήση αυτής τής γλώσσας ήταν το αποφασιστικό στάδιο στο σχηματισμό τής ουκρανικής εθνικής συνείδησης».  Ο τσαρισμός έδωσε σε αυτούς τους ανθρώπους μικρή σημασία. Ο Σεβτσένκο υπέκυψε στη Σιβηρία. Οι Αψβούργοι όμως, ενθάρρυναν κάπως τους ουκρανούς εθνικιστές στη Γαλικία, γιά να εξουδετερώσουν τους πολωνούς.  Σύντομα, από κει και πέρα, το 1840, ιδρύθηκε η πρώτη ουκρανική εθνικιστική οργάνωση στο Κίεβο από έναν ιστορικό! (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Φαντασιακές κοινότητες).

Στο δεύτερο μισό τού 18ου αιώνα ένα ακόμα κύμα γερμανών μεταναστών έφτασε στην περιοχή τής Ουκρανίας. Ήταν η περίοδος, που η χώρα ήταν χωρισμένη ανάμεσα στην Αυστρο-Ουγγαρία και τη ρωσική αυτοκρατορία.  Οι νέοι γερμανοί άποικοι κατοίκησαν στο υπό ρωσική κατοχή τμήμα τής Ουκρανίας αποδεχόμενοι την πρόσκληση τής Αικατερίνης Β΄ και τού Αλέξανδρου Α’, που μέσα από δύο μανιφέστα (1763 και 1804) έδιναν στους γερμανούς αποίκους γη, θρησκευτική ελευθερία, αυτοδιάθεση και απαλλαγή από τους φόρους από δέκα έως και τριάντα χρόνια. 

Αυτή τη φορά, οι άποικοι προέρχονταν από το νοτιοδυτικό μέρος τής Γερμανίας, όπου υπήρχε έλλειψη εδαφών γιά καλλιέργεια. Αρκετοί όμως, προήλθαν και από τα εδάφη τής Αλσατίας έχοντας υποφέρει αρκετά από τους ναπολεόντειους πολέμους. Ένα τρίτο μέρος γερμανών αποίκων ήρθε από το Γκντάνσκ και την Δυτική Πρωσία. 

Το 1794 οι γερμανοί άποικοι επανίδρυσαν την πόλη τής Οδησσού στη Μαύρη Θάλασσα. Πολύ σύντομα, η Οδησσός έγινε ένας από τους μεγαλύτερους αποικισμούς των γερμανών στη Νότια Ουκρανία. Σημαντικοί επίσης, γερμανικοί αποικισμοί δημιουργήθηκαν στη Νότια Βεσσαραβία, στη Χερσώνα, το Αικατερινοσλάβ (σημερινό Δνεπροπετρώβ) και στο Τιρασπόλ  κοντά στην Αζοφική Θάλασσα. 

Παραδοσιακό παζάρι  στην Ουκρανία τού 19ου αιώνα.

Λίγο μετά το 1885 τσιφλικάδες πολωνικής καταγωγής ζητούσαν απεγνωσμένα εργατικά χέρια. Έτσι, πολλοί γερμανοί βρέθηκαν να αποικούν στη Βολινία αγοράζοντας ή ενοικιάζοντας γη για καλλιέργεια. 

Το 1897, υπήρχαν 345.000 γερμανοί, που αποτελούσαν το 4,2% τού συνολικού πληθυσμού. Το 1911, ο αριθμός ανέβηκε στις 419,000. Το 42% εξ αυτών ήταν προτεστάντες, το 36% καθολικοί και το 10% μενονίτες.

Ο αριθμός των γερμανικών αποικισμών σε εδάφη τής Ουκρανίας, που ανήκαν στη ρωσική αυτοκρατορία, αυξήθηκαν σημαντικά μεταξύ τού 1890 και τού 1914. Από 384 αποικισμοί έγιναν 996. Μέχρι και το 1818 η διοικητική εξουσία όλων αυτών των γερμανικών αποικισμών βρισκόταν στην Οδησσό και λογοδοτούσε μονάχα στο ρωσικό υπουργείο εσωτερικών στην Αγία Πετρούπολη. Η επίσημη γλώσσα όλων αυτών των αποικισμών ήταν η γερμανική. 

Όμως, το 1871 άρχισαν οι περιορισμοί των προνομίων τής γερμανικής μειονότητας. Η επίσημη γλώσσα στους αποικισμούς έπαψε να είναι η γερμανική, η οποία και αντικαταστάθηκε από τη ρωσική. Το αυτοδιοίκητο των αποικισμών επίσης, περιορίστηκε. Παρόλα αυτά όμως, οι γερμανικοί αποικισμοί εξακολουθούσαν να διατηρούν την αυτοτέλειά τους είτε με τη δημιουργία πολλών ιδιωτικών σχολείων (κυρίως μετά το 1905) είτε με την κυκλοφορία γερμανόφωνων εφημερίδων όπως οι «Odessaer Zeitung» και «Deutsche Rundschau», οι οποίες και πρωτοκυκλοφόρησαν το 1914.  

Επίσης, μέχρι και το 1914, όλοι οι καθηγητές στα ανώτατα εκπαιδευτήρια ήταν γερμανοί ή γερμανικής καταγωγής. Το γερμανικό πανεπιστήμιο τής Ουκρανίας στην πόλη Chernivtsi είχε τεράστια επιρροή πάνω στους ουκρανούς συγγραφείς, που αρκετοί εξ αυτών έγραφαν στα γερμανικά.

Στις αρχές τού 20ου αιώνα, οι γερμανικοί αποικισμοί στην Ουκρανία έφτασαν στο απόγειο τής ανάπτυξής τους. Όμως, ο πόλεμος μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας επέφερε την παρακμή τής γερμανικής μειονότητας στη χώρα. 

Το 1915, δύο νόμοι τής ρωσικής διακυβέρνησης προκάλεσαν την βίαιη μετακίνηση 200.000 γερμανών τής Βολινίας στη Σιβηρία. Πολλοί εξ αυτών πέθαναν στη διαδρομή. Μετά την πείνα τού 1920-21, πολλοί γερμανοί τής νότιας Ουκρανίας επέστρεψαν στη Γερμανία και μέχρι το 1926 υπήρχαν μονάχα 514.000 γερμανοί στη χώρα. 

Με τον ερχομό τής σοβιετικής εξουσίας τα πράγματα χειροτέρεψαν ακόμα περισσότερο για τους γερμανούς αποίκους. Με διαταγή τού Στάλιν μεταξύ 1936-1938 σχεδόν όλοι οι γερμανοί καθηγητές, ιερείς, δάσκαλοι και γιατροί δολοφονήθηκαν. 

Σε ομαδικούς τάφους  σε περιοχή κοντά στο Κίεβο  βρίσκονται θαμμένα  χιλιάδες θύματα  τής Μεγάλης Εκκαθάρισης  τού Στάλιν.

Μεταξύ 1939-1945 πολλοί γερμανοί επαναπατρίστηκαν με τους σοβιετικούς να εκδιώχνουν πάνω από 350.000 από αυτούς από τα εδάφη τής Ουκρανίας. Μετά την κατάληψη τής Γερμανίας από το σοβιετικό στρατό το 1945, πάνω από 200.000 γερμανοί, που είχαν επαναπατριστεί στη Γερμανία, επέστρεψαν στην Ουκρανία σαν υποτελείς εργάτες στα ορυχεία και τα δάση. 

Μονάχα μετά το θάνατο τού Στάλιν δόθηκε αμνηστία στους γερμανούς τής Ουκρανίας να εγκατασταθούν ελεύθερα στα ουκρανικά εδάφη με την προϋπόθεση όμως, ότι δέν θα εγκαθίσταντο στα μέρη, που κατοικούσαν πριν.

Κίεβο
Το Κίεβο έχει μεγάλη και ενδιαφέρουσα ιστορία. Αρχικά, αποικήθηκε από ανατολικά σλαβικά φύλλα γύρω στον 5ο αιώνα, ενώ πέντε με έξι αιώνες μετά έγινε ένα αξιοζήλευτο εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο. Γύρω στον 11ο αιώνα όμως, καταστράφηκε από επιδρομές μογγόλων κι έχασε την αίγλη του.

Από πλευράς πληθυσμιακής σύστασης στο Κίεβο βρίσκονται και συνυπάρχουν γερμανοί, εβραίοι, ρώσοι και πολλές άλλες φυλές προερχόμενες από τουρκομομογγολικά και σλαβικά φύλλα. 

Επανέρχεται σε πλήρη ακμή στα τέλη τού 19ου αιώνα, όταν καταλαμβάνει τη θέση ενός πολύ σημαντικού κόμβου, που συνετέλεσε στη βιομηχανική επανάσταση τής Ρωσίας. Κατά τη δημιουργία τής ΕΣΣΔ, το Κίεβο γίνεται η πρωτεύουσα τής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας τής Ουκρανίας. 

Οι ναζί κατακτούν το Κίεβο κατά τη διάρκεια τού Β’ παγκοσμίου πολέμου και οι ντόπιοι, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, τους καλοδέχονται ως απελευθερωτές και εντάσσονται στη Βέρμαχτ σαν παραστρατιωτικά σώματα, που πασχίζουν να απεξαρτηθούν από την ΕΣΣΔ με αρκετούς από τους κατοίκους να εκτελούν χρέη φύλακα στρατοπέδων συγκέντρωσης. Εδώ, η ιστορία θα καταγράψει πλήθος σφαγών και εκτελέσεων τού εβραϊκού πληθυσμού. 

Σοβιετικοί στρατιώτες ετοιμάζουν με πλωτά μέσα τη ζεύξη τού ποταμού Δνείπερου, το 1943. Η πινακίδα αναγράφει: «Πάμε Κίεβο!».

Μετά τη λήξη τού Β’ παγκοσμίου πολέμου το Κίεβο γνωρίζει μεγάλη ακμή και πάλι. Όταν η Ουκρανία μετατράπηκε σε ανεξάρτητο κράτος το 1991, αφότου κατέρρευσε η ΕΣΣΔ, το Κίεβο ανακηρύσσεται σε πρωτεύουσά της. 

Στα πρόσφατα χρόνια, το Κίεβο αποτελεί τον μεγαλύτερο αντι-ρωσικό θύλακα τής Ουκρανίας και πρωτοστατεί σε κάθε προσπάθεια τής Δύσης να απεμπλέξει την Ουκρανία από τη ρωσική επιρροή.  

Χερσόνησος τής Κριμαίας
Στον αντίποδα τού Κιέβου, από πλευράς γεωπολιτικής προτίμησης, βρίσκεται η χερσόνησος τής Κριμαίας. Οι αρχικοί της κάτοικοι ήταν τουρκογενείς φυλές, που βρέθηκαν εκεί κατά το μεσαίωνα. Υπάρχουν επίσης και γότθοι, γενουάτες και χάζαροι, που ασπάσθηκαν τον ιουδαϊσμό τον 8ο αιώνα.  

Γύρω στο 1441 οι τάταροι ιδρύουν ένα ανεξάρτητο βασίλειο στην Κριμαία (Χανάτο τής Κριμαίας) ελέγχοντας τις στέπες από το Κουμπάν έως τον ποταμό Δνείστερο. Θέλοντας να ελέγξουν τα εμπορικά κέντρα των γενουατών οι τάταροι ζητούν τη συνδρομή των οθωμανών, που σπεύδουν προθύμως να τους συνδράμουν. Οι οθωμανοί καταλαμβάνουν τα εμπορικά κέντρα των γενουατών και επιτρέπουν την αυτονομία στους χαν τής Κριμαίας. 

Το 1774, οι χαν υποτάσσονται στη ρωσική αυτοκρατορία (συνθήκη Κιουτσούκ-Καϊναρτζή), ενώ το 1783 ολόκληρη η χερσόνησος τής Κριμαίας προσαρτάται στη ρωσική αυτοκρατορία. Το 1853 ξεσπά ο κριμαϊκός πόλεμος. Από τη μία μεριά οι ρώσοι και από την άλλη οι βρετανοί, οι γάλλοι, οι οθωμανοί και το βασίλειο τής Σαρδηνίας. Η λήξη τού πολέμου το 1856 βρίσκει την Κριμαία κατεστραμμένη. 

Η χερσόνησος τής Κριμαίας  είναι περισσότερο γνωστή στη Δύση  από τη Συμφωνία τής Γιάλτας,  όπου οι μεγάλες δυνάμεις  μοίρασαν τα προτεκτοράτα  τύπου Ουκρανίας, Ελλάδας κ.λπ.  σφραγίζοντας έτσι  τη μεταπολεμική διαίρεση τής Ευρώπης.

Το 1920 ξεσπά ο ρωσικός εμφύλιος. Ο αντιμπολσεβικικός στρατός, γνωστός και ως «λευκός στρατός», τελικά κάμπτεται και στις 18 Οκτωβρίου 1921 η Κριμαία γίνεται μία «ανεξάρτητη δημοκρατία», κατ’ επίφαση όμως, μιάς και ελέγχεται από την ΕΣΣΔ. Ο Στάλιν μέσα στη δεκαετία τού 1930 εξολοθρεύει τους τάταρους, που μέχρι τότε αποτελούσαν το 25% τού ντόπιου πληθυσμού. 

Κατά τη διάρκεια τού Β’ παγκοσμίου πολέμου η Κριμαία ποτίζεται με αίμα. Οι γερμανοί τελικά καταφέρνουν να κυριεύσουν ολόκληρη τη χερσόνησο πλην τής Σεβαστούπολης. Το 1944 η Σεβαστούπολη έρχεται στην κυριαρχία τής ΕΣΣΔ και ο Στάλιν προβαίνει σε μία άνευ προηγουμένου εθνοκάθαρση. Εκτοπίζονται όλες οι μειονότητες στη κεντρική Ασία. 

Στις 19 Φεβρουαρίου 1954 η χερσόνησος τής Κριμαίας προσαρτάται με διάταγμα στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία τής Ουκρανίας, που αποτελεί μέλος της ΕΣΣΔ. Ξεκινά τότε μία ανάπτυξη βιομηχανικών υποδομών, ενώ ο πληθυσμός των ρώσων διπλασιάζεται. Με την ανεξαρτητοποίηση τής Ουκρανίας, η Κριμαία γίνεται κομμάτι τής ανεξάρτητης αυτής χώρας, αλλά λόγω των πολλών εθνοκαθάρσεων ο πληθυσμός της διέπεται από φιλορωσικά και αντι-δυτικά αισθήματα. Εξάλλου, στην Κριμαία εδρεύει και ο ρωσικός στόλος τής Μαύρης Θάλασσας.

Στη νότια ακτή τής Κριμαίας βρίσκεται το λιμάνι τής Σεβαστούπολης και ο ναύσταθμος τού ρωσικού στόλου τής Μαύρης Θάλασσας με τις χιλιάδες προσωπικό.

Έτσι λοιπόν, από τη μία έχουμε το φιλοευρωπαϊκό Κίεβο κι από την άλλη τη φιλορωσική Κριμαία. Όλα αυτά σε μία χώρα, που φέρει τον επίπλαστο τίτλο τής «ανεξάρτητης δημοκρατίας» τής Ουκρανίας.

Δεν ήταν μόνο οι εθνικοσοσιαλιστές τού Χίτλερ, που αύξησαν το ενδιαφέρον τής Γερμανίας γιά τους γερμανικής καταγωγής αποίκους τής Ουκρανίας. Μετά την πτώση τού τείχους τού Βερολίνου και την ενοποίηση τής Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία, το ενδιαφέρον όλων των νέο-παγγερμανιστών εστίασε ακόμα περισσότερο όχι μόνο στους γερμανικής καταγωγής ουκρανούς, που μέσα από τη μυστική τους διπλωματία κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα κλίμα φιλοευρωπαϊσμού (το οποίο στην ουσία είναι όμως, ένας καμουφλαρισμένος φιλογερμανισμός) σε όσους ουκρανούς δέν επιθυμούσαν να αισθάνονται στον αυχένα τους την ανάσα τής Ρωσίας. Αυτό δέν περιορίστηκε μονάχα στους ουκρανούς γερμανικής καταγωγής, αλλά σε όλους όσους ήθελαν και θέλουν μία Ουκρανία μέλος τής Ευρωπαϊκής Ένωσης υπό τη γερμανική κηδεμονία, φυσικά. Έτσι λοιπόν, έχουμε μιά χώρα διχασμένη ανάμεσα στους «ευρωπαϊστές» και τους φιλορώσους. 

Η αρχή τής πορτοκαλί επανάστασης,  η οποία -όπως όλες  οι επαναστάσεις, εξ άλλου-  έκανε μιά «τρύπα στο νερό».  Οδήγησε σε καθεστώς μεγάλης διαφθοράς  και καταστροφικής διακυβέρνησης.

Η Πορτοκαλί Επανάσταση
με τα έντονα ροζ χρώματα
Στις 21 Νοέμβριου 2004 οι ουκρανοί εκλέγουν γιά πρόεδρό τους τον Βίκτορ Γιανουκόβιτς, εκλεκτό και προσωπική επιλογή τού προέδρου τής Ρωσίας,Βλαντιμίρ Πούτιν. Τα αποτελέσματα αμφισβητούνται όχι μόνο από τους ουκρανούς και τον ηττημένο ηγέτη Βίκτορ Γιουσένκο, αλλά και από τη Δύση. 

Η αμφισβήτηση όμως αυτή δέν είναι καθόλου τυχαία. Πάμπλουτοι ουκρανοί, πλήθος σκοτεινών αμερικανικών οργανώσεων και σχεδόν όλες τις δυτικές χώρες στηρίζουν την εκλογή τού Γιούσενκο. Η κυβέρνηση Μπους ενισχύει τον προεκλογικό αγώνα τού Γιούσενκο με εξήντα πέντε εκατομμύρια δολάρια. 

Βίκτορ Γιούσενκο - Γιούλια Τιμοσένκο. Εκλεκτοί τής Δύσης, που πήραν την εξουσία ύστερα από ένα απίστευτο μπαράζ νοθείας  και σκοτεινού παρασκηνίου.

Μέσα σε ένα μήνα, επιτυγχάνεται η ανατροπή και μετά από ένα απίστευτο μπαράζ νοθείας και σκοτεινού παρασκηνίου, ο εκλεκτός τής Δύσης γίνεται πρόεδρος. Ξεκινά μία περίοδος απίστευτης διαφθοράς και καταστροφικής διακυβέρνησης από τους «πορτοκαλί επαναστάτες» τού Γιούσενκο. Υπεξαιρέσεις, φοροδιαφυγή, οικονομικά εγκλήματα και ειδικά προνόμια στα «δικά μας τα παιδιά» (σας θυμίζει κάτι αυτό;) είναι τα χαρακτηριστικά τής διεφθαρμένης διακυβέρνησης τού Γιούσενκο, ο οποίος, λόγω τού βίου και πολιτείας του θα λάβει μονάχα το 5,5% των ψήφων των ουκρανών το 2010. Η συνεργάτιδά του, Γιούλια Τιμοσένκο, πρωθυπουργός τής χώρας επί προεδρίας Γιουσένκο, θα βρεθεί στη φυλακή γιά πληθώρα οικονομικών εγκλημάτων, τα οποία η Δύση φυσικά και παραβλέπει και την ανακηρύσσει ως «ηρωίδα» και «επαναστάτρια».

Ο φιλορώσος νεοεκλεγής πρόεδρος τής Ουκρανίας, Βίκτορ Γιανουκόβιτς φρενάρει τις διαδικασίες ένταξης τής Ουκρανίας στην Ε.Ε καθοδηγούμενος φυσικά, από το Κρεμλίνο. Η άρνηση τού Γιανουκόβιτς να προβεί σε μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, να αλλάξει την εργατική νομοθεσία υπέρ των εργοδοτών, να μειώσει τις κρατικές δαπάνες και να «εξευρωπαΐσει» τη χώρα, προκαλούν την οργή τής Δύσης, που αντεπιτίθεται.

Η Δύση θέλει την Ουκρανία δική της μιάς και ενεργειακά είναι «στεγνή» και με δεδομένο, πως σχεδόν το 80% τού φυσικού αερίου, που πηγαίνει στην Ευρώπη, περνάει μέσα από το έδαφος της Ουκρανίας. Ξεκινούν λοιπόν, και πάλι οι βίαιες διαδηλώσεις, που στόχο έχουν να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς. Πίσω από αυτές δέν κρύβεται μόνο η Γιούλια Τιμοσένκο, αλλά σύσσωμη η Δύση και όχι μόνο. Το «όχι μόνο» πάει στις ΗΠΑ. Αν και μία δημοσκόπηση δείχνει, πως η πλειοψηφία των ουκρανών δέν επιθυμεί τη Δύση, αυτό αποσιωπάται επιμελώς από τα δυτικά ΜΜΕ. Οι ΗΠΑ απειλούν τη Ρωσία να μήν παρέμβει και υπόσχονται οικονομικές κυρώσεις. 

Βίκτορ Γιανουκόβιτς.  Ο εκλεκτός τού Κρεμλίνου.

  
Ποιοί είναι όμως, οι αντικαθεστωτικοί διαδηλωτές; Ποιός κρύβεται πίσω από τους «πορτοκαλί» και ποιός τους χρηματοδοτεί πλουσιοπάροχα; Μα φυσικά, αυτοί, που εκφράζουν τα «συμφέροντα τής Δύσης» (που δέν είναι άλλα από τα συμφέροντα τα δικά τους). Ποιοι όμως είναι αυτοί; Το Konrad Adenauer Institute, παρακλάδι των γερμανών χριστιανοδημοκρατών (CDU), το Open Society Institute τού Τζωρτζ Σόρος, τού πολυεκατομμυριούχου τραπεζίτη και μεγάλου γνώστη των γεωπολιτικών εξελίξεων και φυσικά το Freedom House, μία Μή Κυβερνητική Οργάνωση στις ΗΠΑ, που επιτελεί ρόλο συμβούλου στις εκάστοτε αμερικανικές κυβερνήσεις (με άλλα λόγια, η ίδια η Αμερική βρίσκεται από πίσω).

Ρώσοι και αμερικάνοι
(όπως λέμε Αθήνα & Σπάρτη) 
Για τη Ρωσία, η Ουκρανία είναι θέμα ύψιστης στρατιωτικής και εθνικής ασφάλειας μιάς και βρίσκεται στο μαλακό της υπογάστριο. Αν και καμμία δύναμη σήμερα δέν θα θεωρούσε ως λύση μία στρατιωτική εμπλοκή της με τη Ρωσία, οι ρώσοι έχουν μάθει να μή βασίζουν ποτέ τα σχέδιά τους στο τί οι άλλοι μπορούν να κάνουν, αλλά στο τί θα επιθυμούσαν. 

Πέρα όμως από αυτό, η Ουκρανία είναι χώρα, που δίνει πρόσβαση στους ρώσους στη Μαύρη Θάλασσα και συνεπώς στη Μεσόγειο. Τα λιμάνια τής Οδησσού και τής Σεβαστούπολης δίνουν στους ρώσους όχι μόνο στρατιωτική, αλλά και πρόσβαση γιά εμπορικές εξαγωγές. Η Ουκρανία είναι επίσης, η χώρα απ’ όπου διέρχονται οι αγωγοί γιά την ενέργεια, που χρειάζεται η Ευρώπη. Σήμερα, όποιος ελέγχει την ενέργεια και τη διανομή της επηρεάζει και ελέγχει όλον τον μή ανεξάρτητο ενεργειακά κόσμο. Δέν θέλει λοιπόν η Ρωσία να μετατραπεί η Ουκρανία σε ένα προτεκτοράτο τής Δύσης. Τη θέλει κάτω από το δικό της έλεγχο και επιρροή.

Ο Σεργκέι Μπούμπκα,  πρώην πολλάκις παγκόσμιος πρωταθλητής στο άλμα επί κοντώ, επιχειρεί να παίξει  το ρόλο τού ρυθμιστικού παράγοντα  στη χώρα του κρατώντας μιά ουδέτερη στάση  και μιλώντας γιά παύση πυρός κι εκεχειρίες,  όμως οι δεσμοί του με το Κρεμλίνο φαίνονται να είναι πολύ ισχυροί.

Η Ευρώπη από την άλλη, θέλει την Ουκρανία κομμάτι της. Φοβάται τη Ρωσία, φοβάται την ενεργειακή κρίση, γιατί δέν έχει η ίδια ενεργειακή αυτάρκεια. 

Οι αμερικανοί από την άλλη, θέλουν να εντάξουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ γιά να αποδυναμώσουν τη Ρωσία, αλλά και γιά να κηδεμονεύσουν με τις ιδιωτικές εταιρείες τους και τα επενδυτικά τους κεφάλαια μιά χώρα, που βρίσκεται τόσο κοντά στον «ψυχροπολεμικό» τους εχθρό, τη Ρωσία δηλαδή. (Ποιός είπε, πως ο «Ψυχρός Πόλεμος» τελείωσε;)

Η υποκρισία όμως τής Δύσης δέν έχει προηγούμενο. Η Ελλάδα είχε απειληθεί από την Ευρώπη, τις ΗΠΑ, τα λόμπι των απανταχού εβραίων (κυρίως των εβραιο-αμερικάνων) γιά την ολιγωρία της κυβέρνησης να πατάξει το κόμμα των ρωμιών νεοναζί. Μάλιστα, όταν αυτό επιχειρήθηκε, λάβαμε συγχαρητήρια και παχυλές υποσχέσεις γιά κάθε είδους βοήθεια.

Όμως, ούτε η Γερμανία, ούτε οι ΗΠΑ, ούτε οι απανταχού εβραϊκές οργανώσεις εκδήλωσαν μιά κάποια επιθυμία να παταχθούν οι ουκρανοί νεοναζί. Κανείς δέν συγκινήθηκε, όταν οι ουκρανοί νεοναζί συμμετείχαν στις αντικυβερνητικές - αντιρωσικές διαμαρτυρίες. Κανείς δέν είπε κουβέντα γιά την προσωρινή - μεταβατική κυβέρνηση τής Ουκρανίας, που ξεκάθαρα έχει δείξει τις φιλοναζιστικές της καταβολές. Κανείς δέν ψέλλισε κουβέντα γιά το ρόλο των φιλοναζιστών ουκρανών στο Κίεβο κατά τη διάρκεια τού Β’ παγκοσμίου πολέμου. Γιατί άραγε; Γιατί, απ’ ότι διαφαίνεται, ισχύει το δόγμα: «ο εχθρός τού εχθρού μου, είναι φίλος μου».

Άρχισαν να δακρύζουν  και οι εικόνες  σε Ουκρανία - Ρωσία  με την κατάσταση,  που έχει δημιουργηθεί...  Ο χριστιανικός μεσαίωνας συνεχίζει να επιβιώνει στα μυαλά των ανθρώπων στις χώρες τής πρώην ΕΣΣΔ. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:  Η τέχνη τής απάτης και Η λατρεία τής άγιας πολυθρόνας).

  
Επίλογος
Τα σημερινά γεγονότα στην Ουκρανία δέν θα έπρεπε αιφνιδιάσουν τους περισσότερους. Ήταν απόλυτα προβλέψιμα, γιατί στην ουσία αποτελούν την πεπατημένη πορεία κάθε προτεκτοράτου.

Εμείς εδώ, στην άκρη τού ευρωπαϊκού νότου, πρέπει να αντιληφθούμε, ότι, όπως και οι ουκρανοί είμαστε προτεκτοράτα. Είμαστε τα μήλα της έριδος ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις, που συγκρούονται. Τα περί εθνικής ανεξαρτησίας και εδαφικής κυριαρχίας είναι παραμύθια τής Χαλιμάς, γιά όποιον έχει μιά στοιχειώδη αντίληψη των γεωπολιτικών εξελίξεων. 

Εμείς δέν είμαστε ανάμεσα στους παίκτες τού πόκερ. Είμαστε μερικά από τα φύλλα τής τράπουλας. Και η τράπουλα τώρα ξαναμοιράζεται. Ένα νέο παιχνίδι πόκερ ξαναξεκινά κι απ’ ότι φαίνεται θα είναι σκληρό. Πολύ σκληρό...

freeinquiry.gr

Ενδεικτική βιβλιογραφία
1. Adrian Nazarevych- “Germans in Ukraine”
2. Peter Hilkes- “Germans from Russia-Heritage Collection”
3. Egalite Reconciliation- “Revolution Orange, Acte I, II”
4. Bloomberg : A Look at the Geopolitics of the Ukraine Crisis”
5. Spiegel on Line: “The Geopolitical Implications of Conflict in Ukraine”
6. Global Research: "The Geopolitical History of Ukraine”
7. Fransesc Barsels-Pimco Viepoints: “Ukraine: Geopolitical Risk Rising for Global Markets”