Oυκρανία : Η μοίρα ενος προτεκτοράτου

  Είναι η γεωγραφική θέση τής Ουκρανίας τέτοια, που μαζί με τα ανομοιογενή συνονθυλεύματα λαών και φυλών, που κατοικούν στη χώρα, δέν της επιτρέπουν να λειτουργήσει ως μία πραγματικά ανεξάρτητη δημοκρατία. 

Η Ουκρανία είναι ένα διαχρονικό προτεκτοράτο με εναλλασσόμενους αφεντάδες, που μάχονται γιά να κυριαρχήσουν και να ελέγξουν τη γεωστρατηγική σκακιέρα. Από τη μία η Δύση με τους αμερικάνους και τους γερμανούς κι από την άλλη το όραμα τού Πούτιν γιά μία τσαρικού τύπου πανρωσική αυτοκρατορία ορθόδοξων χριστιανών. 

Η Ευρώπη, που στο τιμόνι της έχει μία σκληροπυρηνική Γερμανία, είναι ενεργειακά στεγνωμένη, ενώ η Ρωσία αισθάνεται, πως πληθυσμιακά, αλλά και γεωπολιτικά, η Ουκρανία πρέπει να παραμείνει κάτω από τη σφαίρα επιρροής της. 

Ακόμα κι αν η παρούσα ένταση αποσοβηθεί και αποφευχθεί ένα τραγικό γεγονός σύρραξης κανείς δέν μπορεί να εγγυηθεί, πως το μέλλον τής Ουκρανίας θα είναι ευοίωνο μιάς και κανένα προτεκτοράτο δέν είχε, δέν έχει και δέν δύναται να έχει ευοίωνο μέλλον.

Σύντομη ιστορική αναδρομή
Το όνομα «Ουκρανία», που σημαίνει «στην κόχη», δέν είναι τυχαίο. Πρόκειται γιά μιά χώρα, που βρίσκεται εκεί, που τελειώνουν ή αρχίζουν άλλες χώρες, ενώ κατά καιρούς αποτελούσε και τμήμα τής μίας ή τής άλλης διά μέσου των αιώνων. 

Μεταξύ τού 17ου και 18ου αιώνα, η Ουκρανία ήταν διαιρεμένη ανάμεσα στη Ρωσία, την Πολωνία και την οθωμανική αυτοκρατορία. Υπήρξε γιά ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα ανεξάρτητο κράτος κατά τη διάρκεια τού Α’ παγκοσμίου πολέμου και στη συνέχεια έγινε μέρος τής πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης. Καταδικασμένη να βρίσκεται ανάμεσα στο Στάλιν και το Χίτλερ, ανάμεσα σε λοιμούς και σφαγές, ένιωσε γιά λίγο την αίσθηση μιάς ανάσας ελευθερίας μετά το θάνατο τού Στάλιν. Καμμία άλλη χώρα δέν υπέφερε τόσο όσο η Ουκρανία στη νεότερη ιστορία. Από το 1914 μέχρι και το 1945, η χώρα ήταν συνώνυμο τής Κόλασης τού Δάντη.

Η χώρα απέκτησε υπόσταση με τον αποικισμό βόρειων κυρίως γερμανικών φυλών, που μετακινήθηκαν μαζικά και ίδρυσαν εμπορικούς σταθμούς ασκώντας παράλληλα εξουσία στο ντόπιο πληθυσμό. Αυτό, που ηχεί ως παράδοξο, είναι, πως οι ντόπιες σλαβικές φυλές ενθάρρυναν, ή ακόμα ορθότερα, προσκάλεσαν τους αποίκους να έρθουν και να ηγεμονεύσουν τη χώρα. «Η χώρα μας είναι μεγάλη και πλούσια, αλλά δέν έχει νόμους», δήλωναν οι γηγενείς πληθυσμοί, σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς. 

Η Anne Reid, συγγραφέας τού βιβλίου «Borderland: Journey through the History of Ukraine», αμφισβητεί το γεγονός τής πρόσκλησης των βορείων από τους ντόπιους, αλλά αυτό είναι μάλλον ελάσσονος σημασίας μιάς και οι άποικοι ήρθαν σαν έμποροι και τεχνίτες στην Ουκρανία κι όχι σαν κατακτητές. Μάλιστα, δημιούργησαν και την πόλη τού Κιέβου στο σημείο, που στενεύει ο πολύ πλατύς ποταμός Δνείπερος.

Εκχριστιανισμός διά τής βίας
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η επιλογή τού θρησκεύματος των ουκρανών, που εγκαινίασε ο ηγέτης τής χώρας, Βλαδίμηρος. Ο Βλαδίμηρος ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Αφού πολέμησε ενάντια στις διάφορες διαχωρισμένες τότε σλαβικές φυλές, όπως επίσης και κατά των λιθουανών και των βουλγάρων, στη συνέχεια  εγκατέλειψε τους θεούς τής βροντής και τής αστραπής, γκρέμισε τους ναούς, που ο ίδιος είχε χτίσει, και ασπάσθηκε την Ορθοδοξία γιά καθαρά πολιτικούς λόγους επιχειρώντας να συνάψει συμμαχίες με το Βυζάντιο. Γιά το λόγο αυτό άλλωστε, παντρεύτηκε την Άννα, αδερφή των βυζαντινών αυτοκρατόρων Βασιλείου Β’ Βουλγαροκτόνου και Κωνσταντίνου Η’.

Ο Βλαδίμηρος είχε αναδειχθεί πολλαπλά: Με προδοσία και φόνο, με αδελφοκτονία, με ένα σωρό αιματηρές εκστρατείες, υποδουλώσεις, με την καταστροφή όλων των πολυθεϊστικών ειδώλων και ναών τής χώρας του και την ανέγερση εκκλησιών.  Κατέκτησε το θρόνο με ένα μπουλούκι βάραγγων πολεμιστών, αφού εξολόθρευσε το σκανδιναβικό γένος, που είχε την εξουσία κοντά στον ποταμό Ντβίνα, και έκανε με τη βία γυναίκα του τη θυγατέρα τους, Ρογνέδα, που επέζησε. Στη συνέχεια, κατέλαβε με δολιότητες το Κίεβο και σκότωσε τον αδελφό του Γιαροπόλκ.  Διεξήγαγε τον ένα πόλεμο μετά τον άλλο κι εκβίαζε από τους υποδουλωμένους λαούς φόρο υποτέλειας. Κατέλαβε την Χερσώνα με προδοσία τού ιερέα Αναστασίου (τον οποίο γιά ανταμοιβή έβαλε επικεφαλής τής Εκκλησίας τού Κιέβου) κι έτσι κέρδισε την πορφυρογέννητη πριγκίπισσα τού Βυζαντίου, Άννα. Ενώ παληότερα ήταν πολυθεϊστής κι είχε οικοδομήσει ανάλογους ναούς, είδε «το φως το αληθινόν», βαπτίστηκε χριστιανός (εικόνα) κι ύστερα ανάγκασε διά τής βίας το λαό τού Κιέβου, που έμενε προσκολλημένος στις πολυθεϊστικές του παραδόσεις, να βαπτιστούν κι εκείνοι μαζικά στον ποταμό Δνείπερο. Σήμερα, τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία τής Ρωσίας ως άγιος και μάλιστα «Μέγας και Ισαπόστολος».

Γερμανικοί αποικισμοί
Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση τής ιστορίας τής Ουκρανίας, που αφορούν στην οικοδόμηση ενός ανεξάρτητου κράτους και τής εξωτερικές επιρροές, που δέχτηκε, έχουν παίξει και οι διάφορες μειονότητες, που εγκαταστάθηκαν εκεί. Στο άρθρο αυτό θα δοθεί σκόπιμα μεγαλύτερη έμφαση στους γερμανούς αποίκους τής Ουκρανίας μιας και σήμερα, ενόψει τού παγγερμανισμού, που διαμορφώνει το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, οι εξελίξεις στην Ουκρανία είναι άμεσα σχετιζόμενες με τις βλέψεις τής Γερμανίας στη χώρα αυτή.

Αν και σήμερα η γερμανική μειονότητα είναι από τις μικρότερες στην Ουκρανία, στο πολύ πρόσφατο παρελθόν τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Οι γερμανοί άποικοι ήταν κάποτε η μία από τις τέσσερις μεγαλύτερες μειονότητες στη χώρα και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη τής γεωργίας και βιομηχανίας στην Ουκρανία, ενώ η συμβολή τους στην ουκρανική κουλτούρα ήταν επίσης ιδιαίτερα σημαντική. 

Ο αποικισμός των γερμανών στην Ουκρανία δέν σχετίζεται καθόλου με τους αντίστοιχους αποικισμούς των πολωνών, μολδαβών, ούγγρων, σλοβάκων και λευκορώσων. Οι μειονότητες αυτές βρέθηκαν στα εδάφη τής Ουκρανίας, λόγω αλλαγής συνόρων. Αυτό όμως, δέν ισχύει γιά τους γερμανούς αποίκους τής Ουκρανίας. Αποικισμοί από γερμανικά φύλα εμφανίστηκαν περίπου στα μέσα τού 13ου αιώνα και δέν ήταν στις προσθέσεις τους να κατοικήσουν μόνιμα εκεί μιάς κι ενδιαφέρονταν μόνο να λειτουργήσουν ως έμποροι και τεχνίτες. Εγκαταστάθηκαν στις πόλεις, που προηγουμένως είχαν καταστρέψει οι τάταροι. Οι τότε τοπικές αρχές τους καλοδέχτηκαν και τους ενθάρρυναν με φορολογικά και διοικητικά κίνητρα (εξαίρεση από τη φορολογία και εκτεταμένης κλίμακας αυτοδιοίκηση). 

Το 15ο αιώνα, είχε ολοκληρωθεί το πρώτο μαζικό κύμα μετανάστευσης γερμανικών φυλών στην Ουκρανία προερχόμενων από τη Σιλεσία. Η χώρα σιγά-σιγά άρχισε να μοιάζει εμφανισιακά, αλλά και διοικητικά με χώρες, που βρίσκονταν στη μέση τής ευρωπαϊκής ηπείρου. Η πλειοψηφία των κατοίκων στις πόλεις Uzhgorod, Mukachevo, Beregovo, Kamjanets-Podilsk και Lviv ήταν από γερμανικές φυλές. Η επιρροή τους ήταν τόσο μεγάλη, που το 1300-1500, οι άποικοι αυτοί εκλέγονταν σε υψηλές διοικητικές θέσης στη τοπική αυτοδιοίκηση, ενώ η γλώσσα τους ήταν η γλώσσα των επισήμων εγγράφων.  

Το μέσο τής ουκρανικής επικράτειας κατοικήθηκε επίσης από γερμανούς αποίκους μεταξύ 17ου-18ου αιώνα προερχόμενους από το Γκντάσκ. Οι περισσότεροι εξ αυτών ήταν και πάλι έμποροι και τεχνίτες, που δούλεψαν κυρίως στη βιομηχανία και τη γεωργία. Πολλοί ουκρανοί ακτιβιστές τού 17ου-18ου αιώνα ήταν γερμανικής καταγωγής, όπως επίσης και ο στρατιωτικός μηχανικός Αdam Zebnikow, ο αρχιτέκτονας Gottfried Shedel και ο θεολόγος μεταρρυθμιστής και ακτιβιστής Innocenti Gizel. 

Ουκρανία:  Μιά φαντασιακή κοινότητα (όπως είναι εξ άλλου  όλα τα έθνη-κράτη).  Τον 18ο αιώνα, η ουκρανική (μικρή ρωσική) ήταν ανεκτή ως γλώσσα των απλοϊκών χωρικών. Αλλά το 1708, ο Ιβάν Κοτλιαρέφσκι έγραψε την Aeneid του, ένα εξαιρετικά δημοφιλές σατιρικό ποίημα πάνω στην ουκρανική ζωή. Το 1804 ιδρύθηκε το πανεπιστήμιο τού Χάρκοβο κι έγινε αμέσως κέντρο τής έκρηξης τής ουκρανικής λογοτεχνίας. Το 1819 εμφανίστηκε η πρώτη ουκρανική γραμματική - μόλις δεκαεπτά χρόνια μετά την επίσημη ρωσική. Και το 1830 ακολούθησαν τα έργα τού Τάρας Σεβτσένκο, για τον οποίο ο Σέτον-Γουότσον παρατηρεί, ότι «η διαμόρφωση μιάς αποδεκτής ουκρανικής λογοτεχνικής γλώσσας οφείλει περισσότερα σ΄αυτόν παρά σε οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο. Η χρήση αυτής τής γλώσσας ήταν το αποφασιστικό στάδιο στο σχηματισμό τής ουκρανικής εθνικής συνείδησης».  Ο τσαρισμός έδωσε σε αυτούς τους ανθρώπους μικρή σημασία. Ο Σεβτσένκο υπέκυψε στη Σιβηρία. Οι Αψβούργοι όμως, ενθάρρυναν κάπως τους ουκρανούς εθνικιστές στη Γαλικία, γιά να εξουδετερώσουν τους πολωνούς.  Σύντομα, από κει και πέρα, το 1840, ιδρύθηκε η πρώτη ουκρανική εθνικιστική οργάνωση στο Κίεβο από έναν ιστορικό! (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Φαντασιακές κοινότητες).

Στο δεύτερο μισό τού 18ου αιώνα ένα ακόμα κύμα γερμανών μεταναστών έφτασε στην περιοχή τής Ουκρανίας. Ήταν η περίοδος, που η χώρα ήταν χωρισμένη ανάμεσα στην Αυστρο-Ουγγαρία και τη ρωσική αυτοκρατορία.  Οι νέοι γερμανοί άποικοι κατοίκησαν στο υπό ρωσική κατοχή τμήμα τής Ουκρανίας αποδεχόμενοι την πρόσκληση τής Αικατερίνης Β΄ και τού Αλέξανδρου Α’, που μέσα από δύο μανιφέστα (1763 και 1804) έδιναν στους γερμανούς αποίκους γη, θρησκευτική ελευθερία, αυτοδιάθεση και απαλλαγή από τους φόρους από δέκα έως και τριάντα χρόνια. 

Αυτή τη φορά, οι άποικοι προέρχονταν από το νοτιοδυτικό μέρος τής Γερμανίας, όπου υπήρχε έλλειψη εδαφών γιά καλλιέργεια. Αρκετοί όμως, προήλθαν και από τα εδάφη τής Αλσατίας έχοντας υποφέρει αρκετά από τους ναπολεόντειους πολέμους. Ένα τρίτο μέρος γερμανών αποίκων ήρθε από το Γκντάνσκ και την Δυτική Πρωσία. 

Το 1794 οι γερμανοί άποικοι επανίδρυσαν την πόλη τής Οδησσού στη Μαύρη Θάλασσα. Πολύ σύντομα, η Οδησσός έγινε ένας από τους μεγαλύτερους αποικισμούς των γερμανών στη Νότια Ουκρανία. Σημαντικοί επίσης, γερμανικοί αποικισμοί δημιουργήθηκαν στη Νότια Βεσσαραβία, στη Χερσώνα, το Αικατερινοσλάβ (σημερινό Δνεπροπετρώβ) και στο Τιρασπόλ  κοντά στην Αζοφική Θάλασσα. 

Παραδοσιακό παζάρι  στην Ουκρανία τού 19ου αιώνα.

Λίγο μετά το 1885 τσιφλικάδες πολωνικής καταγωγής ζητούσαν απεγνωσμένα εργατικά χέρια. Έτσι, πολλοί γερμανοί βρέθηκαν να αποικούν στη Βολινία αγοράζοντας ή ενοικιάζοντας γη για καλλιέργεια. 

Το 1897, υπήρχαν 345.000 γερμανοί, που αποτελούσαν το 4,2% τού συνολικού πληθυσμού. Το 1911, ο αριθμός ανέβηκε στις 419,000. Το 42% εξ αυτών ήταν προτεστάντες, το 36% καθολικοί και το 10% μενονίτες.

Ο αριθμός των γερμανικών αποικισμών σε εδάφη τής Ουκρανίας, που ανήκαν στη ρωσική αυτοκρατορία, αυξήθηκαν σημαντικά μεταξύ τού 1890 και τού 1914. Από 384 αποικισμοί έγιναν 996. Μέχρι και το 1818 η διοικητική εξουσία όλων αυτών των γερμανικών αποικισμών βρισκόταν στην Οδησσό και λογοδοτούσε μονάχα στο ρωσικό υπουργείο εσωτερικών στην Αγία Πετρούπολη. Η επίσημη γλώσσα όλων αυτών των αποικισμών ήταν η γερμανική. 

Όμως, το 1871 άρχισαν οι περιορισμοί των προνομίων τής γερμανικής μειονότητας. Η επίσημη γλώσσα στους αποικισμούς έπαψε να είναι η γερμανική, η οποία και αντικαταστάθηκε από τη ρωσική. Το αυτοδιοίκητο των αποικισμών επίσης, περιορίστηκε. Παρόλα αυτά όμως, οι γερμανικοί αποικισμοί εξακολουθούσαν να διατηρούν την αυτοτέλειά τους είτε με τη δημιουργία πολλών ιδιωτικών σχολείων (κυρίως μετά το 1905) είτε με την κυκλοφορία γερμανόφωνων εφημερίδων όπως οι «Odessaer Zeitung» και «Deutsche Rundschau», οι οποίες και πρωτοκυκλοφόρησαν το 1914.  

Επίσης, μέχρι και το 1914, όλοι οι καθηγητές στα ανώτατα εκπαιδευτήρια ήταν γερμανοί ή γερμανικής καταγωγής. Το γερμανικό πανεπιστήμιο τής Ουκρανίας στην πόλη Chernivtsi είχε τεράστια επιρροή πάνω στους ουκρανούς συγγραφείς, που αρκετοί εξ αυτών έγραφαν στα γερμανικά.

Στις αρχές τού 20ου αιώνα, οι γερμανικοί αποικισμοί στην Ουκρανία έφτασαν στο απόγειο τής ανάπτυξής τους. Όμως, ο πόλεμος μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας επέφερε την παρακμή τής γερμανικής μειονότητας στη χώρα. 

Το 1915, δύο νόμοι τής ρωσικής διακυβέρνησης προκάλεσαν την βίαιη μετακίνηση 200.000 γερμανών τής Βολινίας στη Σιβηρία. Πολλοί εξ αυτών πέθαναν στη διαδρομή. Μετά την πείνα τού 1920-21, πολλοί γερμανοί τής νότιας Ουκρανίας επέστρεψαν στη Γερμανία και μέχρι το 1926 υπήρχαν μονάχα 514.000 γερμανοί στη χώρα. 

Με τον ερχομό τής σοβιετικής εξουσίας τα πράγματα χειροτέρεψαν ακόμα περισσότερο για τους γερμανούς αποίκους. Με διαταγή τού Στάλιν μεταξύ 1936-1938 σχεδόν όλοι οι γερμανοί καθηγητές, ιερείς, δάσκαλοι και γιατροί δολοφονήθηκαν. 

Σε ομαδικούς τάφους  σε περιοχή κοντά στο Κίεβο  βρίσκονται θαμμένα  χιλιάδες θύματα  τής Μεγάλης Εκκαθάρισης  τού Στάλιν.

Μεταξύ 1939-1945 πολλοί γερμανοί επαναπατρίστηκαν με τους σοβιετικούς να εκδιώχνουν πάνω από 350.000 από αυτούς από τα εδάφη τής Ουκρανίας. Μετά την κατάληψη τής Γερμανίας από το σοβιετικό στρατό το 1945, πάνω από 200.000 γερμανοί, που είχαν επαναπατριστεί στη Γερμανία, επέστρεψαν στην Ουκρανία σαν υποτελείς εργάτες στα ορυχεία και τα δάση. 

Μονάχα μετά το θάνατο τού Στάλιν δόθηκε αμνηστία στους γερμανούς τής Ουκρανίας να εγκατασταθούν ελεύθερα στα ουκρανικά εδάφη με την προϋπόθεση όμως, ότι δέν θα εγκαθίσταντο στα μέρη, που κατοικούσαν πριν.

Κίεβο
Το Κίεβο έχει μεγάλη και ενδιαφέρουσα ιστορία. Αρχικά, αποικήθηκε από ανατολικά σλαβικά φύλλα γύρω στον 5ο αιώνα, ενώ πέντε με έξι αιώνες μετά έγινε ένα αξιοζήλευτο εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο. Γύρω στον 11ο αιώνα όμως, καταστράφηκε από επιδρομές μογγόλων κι έχασε την αίγλη του.

Από πλευράς πληθυσμιακής σύστασης στο Κίεβο βρίσκονται και συνυπάρχουν γερμανοί, εβραίοι, ρώσοι και πολλές άλλες φυλές προερχόμενες από τουρκομομογγολικά και σλαβικά φύλλα. 

Επανέρχεται σε πλήρη ακμή στα τέλη τού 19ου αιώνα, όταν καταλαμβάνει τη θέση ενός πολύ σημαντικού κόμβου, που συνετέλεσε στη βιομηχανική επανάσταση τής Ρωσίας. Κατά τη δημιουργία τής ΕΣΣΔ, το Κίεβο γίνεται η πρωτεύουσα τής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας τής Ουκρανίας. 

Οι ναζί κατακτούν το Κίεβο κατά τη διάρκεια τού Β’ παγκοσμίου πολέμου και οι ντόπιοι, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, τους καλοδέχονται ως απελευθερωτές και εντάσσονται στη Βέρμαχτ σαν παραστρατιωτικά σώματα, που πασχίζουν να απεξαρτηθούν από την ΕΣΣΔ με αρκετούς από τους κατοίκους να εκτελούν χρέη φύλακα στρατοπέδων συγκέντρωσης. Εδώ, η ιστορία θα καταγράψει πλήθος σφαγών και εκτελέσεων τού εβραϊκού πληθυσμού. 

Σοβιετικοί στρατιώτες ετοιμάζουν με πλωτά μέσα τη ζεύξη τού ποταμού Δνείπερου, το 1943. Η πινακίδα αναγράφει: «Πάμε Κίεβο!».

Μετά τη λήξη τού Β’ παγκοσμίου πολέμου το Κίεβο γνωρίζει μεγάλη ακμή και πάλι. Όταν η Ουκρανία μετατράπηκε σε ανεξάρτητο κράτος το 1991, αφότου κατέρρευσε η ΕΣΣΔ, το Κίεβο ανακηρύσσεται σε πρωτεύουσά της. 

Στα πρόσφατα χρόνια, το Κίεβο αποτελεί τον μεγαλύτερο αντι-ρωσικό θύλακα τής Ουκρανίας και πρωτοστατεί σε κάθε προσπάθεια τής Δύσης να απεμπλέξει την Ουκρανία από τη ρωσική επιρροή.  

Χερσόνησος τής Κριμαίας
Στον αντίποδα τού Κιέβου, από πλευράς γεωπολιτικής προτίμησης, βρίσκεται η χερσόνησος τής Κριμαίας. Οι αρχικοί της κάτοικοι ήταν τουρκογενείς φυλές, που βρέθηκαν εκεί κατά το μεσαίωνα. Υπάρχουν επίσης και γότθοι, γενουάτες και χάζαροι, που ασπάσθηκαν τον ιουδαϊσμό τον 8ο αιώνα.  

Γύρω στο 1441 οι τάταροι ιδρύουν ένα ανεξάρτητο βασίλειο στην Κριμαία (Χανάτο τής Κριμαίας) ελέγχοντας τις στέπες από το Κουμπάν έως τον ποταμό Δνείστερο. Θέλοντας να ελέγξουν τα εμπορικά κέντρα των γενουατών οι τάταροι ζητούν τη συνδρομή των οθωμανών, που σπεύδουν προθύμως να τους συνδράμουν. Οι οθωμανοί καταλαμβάνουν τα εμπορικά κέντρα των γενουατών και επιτρέπουν την αυτονομία στους χαν τής Κριμαίας. 

Το 1774, οι χαν υποτάσσονται στη ρωσική αυτοκρατορία (συνθήκη Κιουτσούκ-Καϊναρτζή), ενώ το 1783 ολόκληρη η χερσόνησος τής Κριμαίας προσαρτάται στη ρωσική αυτοκρατορία. Το 1853 ξεσπά ο κριμαϊκός πόλεμος. Από τη μία μεριά οι ρώσοι και από την άλλη οι βρετανοί, οι γάλλοι, οι οθωμανοί και το βασίλειο τής Σαρδηνίας. Η λήξη τού πολέμου το 1856 βρίσκει την Κριμαία κατεστραμμένη. 

Η χερσόνησος τής Κριμαίας  είναι περισσότερο γνωστή στη Δύση  από τη Συμφωνία τής Γιάλτας,  όπου οι μεγάλες δυνάμεις  μοίρασαν τα προτεκτοράτα  τύπου Ουκρανίας, Ελλάδας κ.λπ.  σφραγίζοντας έτσι  τη μεταπολεμική διαίρεση τής Ευρώπης.

Το 1920 ξεσπά ο ρωσικός εμφύλιος. Ο αντιμπολσεβικικός στρατός, γνωστός και ως «λευκός στρατός», τελικά κάμπτεται και στις 18 Οκτωβρίου 1921 η Κριμαία γίνεται μία «ανεξάρτητη δημοκρατία», κατ’ επίφαση όμως, μιάς και ελέγχεται από την ΕΣΣΔ. Ο Στάλιν μέσα στη δεκαετία τού 1930 εξολοθρεύει τους τάταρους, που μέχρι τότε αποτελούσαν το 25% τού ντόπιου πληθυσμού. 

Κατά τη διάρκεια τού Β’ παγκοσμίου πολέμου η Κριμαία ποτίζεται με αίμα. Οι γερμανοί τελικά καταφέρνουν να κυριεύσουν ολόκληρη τη χερσόνησο πλην τής Σεβαστούπολης. Το 1944 η Σεβαστούπολη έρχεται στην κυριαρχία τής ΕΣΣΔ και ο Στάλιν προβαίνει σε μία άνευ προηγουμένου εθνοκάθαρση. Εκτοπίζονται όλες οι μειονότητες στη κεντρική Ασία. 

Στις 19 Φεβρουαρίου 1954 η χερσόνησος τής Κριμαίας προσαρτάται με διάταγμα στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία τής Ουκρανίας, που αποτελεί μέλος της ΕΣΣΔ. Ξεκινά τότε μία ανάπτυξη βιομηχανικών υποδομών, ενώ ο πληθυσμός των ρώσων διπλασιάζεται. Με την ανεξαρτητοποίηση τής Ουκρανίας, η Κριμαία γίνεται κομμάτι τής ανεξάρτητης αυτής χώρας, αλλά λόγω των πολλών εθνοκαθάρσεων ο πληθυσμός της διέπεται από φιλορωσικά και αντι-δυτικά αισθήματα. Εξάλλου, στην Κριμαία εδρεύει και ο ρωσικός στόλος τής Μαύρης Θάλασσας.

Στη νότια ακτή τής Κριμαίας βρίσκεται το λιμάνι τής Σεβαστούπολης και ο ναύσταθμος τού ρωσικού στόλου τής Μαύρης Θάλασσας με τις χιλιάδες προσωπικό.

Έτσι λοιπόν, από τη μία έχουμε το φιλοευρωπαϊκό Κίεβο κι από την άλλη τη φιλορωσική Κριμαία. Όλα αυτά σε μία χώρα, που φέρει τον επίπλαστο τίτλο τής «ανεξάρτητης δημοκρατίας» τής Ουκρανίας.

Δεν ήταν μόνο οι εθνικοσοσιαλιστές τού Χίτλερ, που αύξησαν το ενδιαφέρον τής Γερμανίας γιά τους γερμανικής καταγωγής αποίκους τής Ουκρανίας. Μετά την πτώση τού τείχους τού Βερολίνου και την ενοποίηση τής Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία, το ενδιαφέρον όλων των νέο-παγγερμανιστών εστίασε ακόμα περισσότερο όχι μόνο στους γερμανικής καταγωγής ουκρανούς, που μέσα από τη μυστική τους διπλωματία κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα κλίμα φιλοευρωπαϊσμού (το οποίο στην ουσία είναι όμως, ένας καμουφλαρισμένος φιλογερμανισμός) σε όσους ουκρανούς δέν επιθυμούσαν να αισθάνονται στον αυχένα τους την ανάσα τής Ρωσίας. Αυτό δέν περιορίστηκε μονάχα στους ουκρανούς γερμανικής καταγωγής, αλλά σε όλους όσους ήθελαν και θέλουν μία Ουκρανία μέλος τής Ευρωπαϊκής Ένωσης υπό τη γερμανική κηδεμονία, φυσικά. Έτσι λοιπόν, έχουμε μιά χώρα διχασμένη ανάμεσα στους «ευρωπαϊστές» και τους φιλορώσους. 

Η αρχή τής πορτοκαλί επανάστασης,  η οποία -όπως όλες  οι επαναστάσεις, εξ άλλου-  έκανε μιά «τρύπα στο νερό».  Οδήγησε σε καθεστώς μεγάλης διαφθοράς  και καταστροφικής διακυβέρνησης.

Η Πορτοκαλί Επανάσταση
με τα έντονα ροζ χρώματα
Στις 21 Νοέμβριου 2004 οι ουκρανοί εκλέγουν γιά πρόεδρό τους τον Βίκτορ Γιανουκόβιτς, εκλεκτό και προσωπική επιλογή τού προέδρου τής Ρωσίας,Βλαντιμίρ Πούτιν. Τα αποτελέσματα αμφισβητούνται όχι μόνο από τους ουκρανούς και τον ηττημένο ηγέτη Βίκτορ Γιουσένκο, αλλά και από τη Δύση. 

Η αμφισβήτηση όμως αυτή δέν είναι καθόλου τυχαία. Πάμπλουτοι ουκρανοί, πλήθος σκοτεινών αμερικανικών οργανώσεων και σχεδόν όλες τις δυτικές χώρες στηρίζουν την εκλογή τού Γιούσενκο. Η κυβέρνηση Μπους ενισχύει τον προεκλογικό αγώνα τού Γιούσενκο με εξήντα πέντε εκατομμύρια δολάρια. 

Βίκτορ Γιούσενκο - Γιούλια Τιμοσένκο. Εκλεκτοί τής Δύσης, που πήραν την εξουσία ύστερα από ένα απίστευτο μπαράζ νοθείας  και σκοτεινού παρασκηνίου.

Μέσα σε ένα μήνα, επιτυγχάνεται η ανατροπή και μετά από ένα απίστευτο μπαράζ νοθείας και σκοτεινού παρασκηνίου, ο εκλεκτός τής Δύσης γίνεται πρόεδρος. Ξεκινά μία περίοδος απίστευτης διαφθοράς και καταστροφικής διακυβέρνησης από τους «πορτοκαλί επαναστάτες» τού Γιούσενκο. Υπεξαιρέσεις, φοροδιαφυγή, οικονομικά εγκλήματα και ειδικά προνόμια στα «δικά μας τα παιδιά» (σας θυμίζει κάτι αυτό;) είναι τα χαρακτηριστικά τής διεφθαρμένης διακυβέρνησης τού Γιούσενκο, ο οποίος, λόγω τού βίου και πολιτείας του θα λάβει μονάχα το 5,5% των ψήφων των ουκρανών το 2010. Η συνεργάτιδά του, Γιούλια Τιμοσένκο, πρωθυπουργός τής χώρας επί προεδρίας Γιουσένκο, θα βρεθεί στη φυλακή γιά πληθώρα οικονομικών εγκλημάτων, τα οποία η Δύση φυσικά και παραβλέπει και την ανακηρύσσει ως «ηρωίδα» και «επαναστάτρια».

Ο φιλορώσος νεοεκλεγής πρόεδρος τής Ουκρανίας, Βίκτορ Γιανουκόβιτς φρενάρει τις διαδικασίες ένταξης τής Ουκρανίας στην Ε.Ε καθοδηγούμενος φυσικά, από το Κρεμλίνο. Η άρνηση τού Γιανουκόβιτς να προβεί σε μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, να αλλάξει την εργατική νομοθεσία υπέρ των εργοδοτών, να μειώσει τις κρατικές δαπάνες και να «εξευρωπαΐσει» τη χώρα, προκαλούν την οργή τής Δύσης, που αντεπιτίθεται.

Η Δύση θέλει την Ουκρανία δική της μιάς και ενεργειακά είναι «στεγνή» και με δεδομένο, πως σχεδόν το 80% τού φυσικού αερίου, που πηγαίνει στην Ευρώπη, περνάει μέσα από το έδαφος της Ουκρανίας. Ξεκινούν λοιπόν, και πάλι οι βίαιες διαδηλώσεις, που στόχο έχουν να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς. Πίσω από αυτές δέν κρύβεται μόνο η Γιούλια Τιμοσένκο, αλλά σύσσωμη η Δύση και όχι μόνο. Το «όχι μόνο» πάει στις ΗΠΑ. Αν και μία δημοσκόπηση δείχνει, πως η πλειοψηφία των ουκρανών δέν επιθυμεί τη Δύση, αυτό αποσιωπάται επιμελώς από τα δυτικά ΜΜΕ. Οι ΗΠΑ απειλούν τη Ρωσία να μήν παρέμβει και υπόσχονται οικονομικές κυρώσεις. 

Βίκτορ Γιανουκόβιτς.  Ο εκλεκτός τού Κρεμλίνου.

  
Ποιοί είναι όμως, οι αντικαθεστωτικοί διαδηλωτές; Ποιός κρύβεται πίσω από τους «πορτοκαλί» και ποιός τους χρηματοδοτεί πλουσιοπάροχα; Μα φυσικά, αυτοί, που εκφράζουν τα «συμφέροντα τής Δύσης» (που δέν είναι άλλα από τα συμφέροντα τα δικά τους). Ποιοι όμως είναι αυτοί; Το Konrad Adenauer Institute, παρακλάδι των γερμανών χριστιανοδημοκρατών (CDU), το Open Society Institute τού Τζωρτζ Σόρος, τού πολυεκατομμυριούχου τραπεζίτη και μεγάλου γνώστη των γεωπολιτικών εξελίξεων και φυσικά το Freedom House, μία Μή Κυβερνητική Οργάνωση στις ΗΠΑ, που επιτελεί ρόλο συμβούλου στις εκάστοτε αμερικανικές κυβερνήσεις (με άλλα λόγια, η ίδια η Αμερική βρίσκεται από πίσω).

Ρώσοι και αμερικάνοι
(όπως λέμε Αθήνα & Σπάρτη) 
Για τη Ρωσία, η Ουκρανία είναι θέμα ύψιστης στρατιωτικής και εθνικής ασφάλειας μιάς και βρίσκεται στο μαλακό της υπογάστριο. Αν και καμμία δύναμη σήμερα δέν θα θεωρούσε ως λύση μία στρατιωτική εμπλοκή της με τη Ρωσία, οι ρώσοι έχουν μάθει να μή βασίζουν ποτέ τα σχέδιά τους στο τί οι άλλοι μπορούν να κάνουν, αλλά στο τί θα επιθυμούσαν. 

Πέρα όμως από αυτό, η Ουκρανία είναι χώρα, που δίνει πρόσβαση στους ρώσους στη Μαύρη Θάλασσα και συνεπώς στη Μεσόγειο. Τα λιμάνια τής Οδησσού και τής Σεβαστούπολης δίνουν στους ρώσους όχι μόνο στρατιωτική, αλλά και πρόσβαση γιά εμπορικές εξαγωγές. Η Ουκρανία είναι επίσης, η χώρα απ’ όπου διέρχονται οι αγωγοί γιά την ενέργεια, που χρειάζεται η Ευρώπη. Σήμερα, όποιος ελέγχει την ενέργεια και τη διανομή της επηρεάζει και ελέγχει όλον τον μή ανεξάρτητο ενεργειακά κόσμο. Δέν θέλει λοιπόν η Ρωσία να μετατραπεί η Ουκρανία σε ένα προτεκτοράτο τής Δύσης. Τη θέλει κάτω από το δικό της έλεγχο και επιρροή.

Ο Σεργκέι Μπούμπκα,  πρώην πολλάκις παγκόσμιος πρωταθλητής στο άλμα επί κοντώ, επιχειρεί να παίξει  το ρόλο τού ρυθμιστικού παράγοντα  στη χώρα του κρατώντας μιά ουδέτερη στάση  και μιλώντας γιά παύση πυρός κι εκεχειρίες,  όμως οι δεσμοί του με το Κρεμλίνο φαίνονται να είναι πολύ ισχυροί.

Η Ευρώπη από την άλλη, θέλει την Ουκρανία κομμάτι της. Φοβάται τη Ρωσία, φοβάται την ενεργειακή κρίση, γιατί δέν έχει η ίδια ενεργειακή αυτάρκεια. 

Οι αμερικανοί από την άλλη, θέλουν να εντάξουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ γιά να αποδυναμώσουν τη Ρωσία, αλλά και γιά να κηδεμονεύσουν με τις ιδιωτικές εταιρείες τους και τα επενδυτικά τους κεφάλαια μιά χώρα, που βρίσκεται τόσο κοντά στον «ψυχροπολεμικό» τους εχθρό, τη Ρωσία δηλαδή. (Ποιός είπε, πως ο «Ψυχρός Πόλεμος» τελείωσε;)

Η υποκρισία όμως τής Δύσης δέν έχει προηγούμενο. Η Ελλάδα είχε απειληθεί από την Ευρώπη, τις ΗΠΑ, τα λόμπι των απανταχού εβραίων (κυρίως των εβραιο-αμερικάνων) γιά την ολιγωρία της κυβέρνησης να πατάξει το κόμμα των ρωμιών νεοναζί. Μάλιστα, όταν αυτό επιχειρήθηκε, λάβαμε συγχαρητήρια και παχυλές υποσχέσεις γιά κάθε είδους βοήθεια.

Όμως, ούτε η Γερμανία, ούτε οι ΗΠΑ, ούτε οι απανταχού εβραϊκές οργανώσεις εκδήλωσαν μιά κάποια επιθυμία να παταχθούν οι ουκρανοί νεοναζί. Κανείς δέν συγκινήθηκε, όταν οι ουκρανοί νεοναζί συμμετείχαν στις αντικυβερνητικές - αντιρωσικές διαμαρτυρίες. Κανείς δέν είπε κουβέντα γιά την προσωρινή - μεταβατική κυβέρνηση τής Ουκρανίας, που ξεκάθαρα έχει δείξει τις φιλοναζιστικές της καταβολές. Κανείς δέν ψέλλισε κουβέντα γιά το ρόλο των φιλοναζιστών ουκρανών στο Κίεβο κατά τη διάρκεια τού Β’ παγκοσμίου πολέμου. Γιατί άραγε; Γιατί, απ’ ότι διαφαίνεται, ισχύει το δόγμα: «ο εχθρός τού εχθρού μου, είναι φίλος μου».

Άρχισαν να δακρύζουν  και οι εικόνες  σε Ουκρανία - Ρωσία  με την κατάσταση,  που έχει δημιουργηθεί...  Ο χριστιανικός μεσαίωνας συνεχίζει να επιβιώνει στα μυαλά των ανθρώπων στις χώρες τής πρώην ΕΣΣΔ. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:  Η τέχνη τής απάτης και Η λατρεία τής άγιας πολυθρόνας).

  
Επίλογος
Τα σημερινά γεγονότα στην Ουκρανία δέν θα έπρεπε αιφνιδιάσουν τους περισσότερους. Ήταν απόλυτα προβλέψιμα, γιατί στην ουσία αποτελούν την πεπατημένη πορεία κάθε προτεκτοράτου.

Εμείς εδώ, στην άκρη τού ευρωπαϊκού νότου, πρέπει να αντιληφθούμε, ότι, όπως και οι ουκρανοί είμαστε προτεκτοράτα. Είμαστε τα μήλα της έριδος ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις, που συγκρούονται. Τα περί εθνικής ανεξαρτησίας και εδαφικής κυριαρχίας είναι παραμύθια τής Χαλιμάς, γιά όποιον έχει μιά στοιχειώδη αντίληψη των γεωπολιτικών εξελίξεων. 

Εμείς δέν είμαστε ανάμεσα στους παίκτες τού πόκερ. Είμαστε μερικά από τα φύλλα τής τράπουλας. Και η τράπουλα τώρα ξαναμοιράζεται. Ένα νέο παιχνίδι πόκερ ξαναξεκινά κι απ’ ότι φαίνεται θα είναι σκληρό. Πολύ σκληρό...

freeinquiry.gr

Ενδεικτική βιβλιογραφία
1. Adrian Nazarevych- “Germans in Ukraine”
2. Peter Hilkes- “Germans from Russia-Heritage Collection”
3. Egalite Reconciliation- “Revolution Orange, Acte I, II”
4. Bloomberg : A Look at the Geopolitics of the Ukraine Crisis”
5. Spiegel on Line: “The Geopolitical Implications of Conflict in Ukraine”
6. Global Research: "The Geopolitical History of Ukraine”
7. Fransesc Barsels-Pimco Viepoints: “Ukraine: Geopolitical Risk Rising for Global Markets”