Τατσόπουλε, θα σε καλούσα σε πνευματική μονομαχία, αλλά βλέπω ότι είσαι άοπλος.
Ραχήλ Μακρή, Φερόμενη ως μέλλουσα αντιπρόεδρος ΑΝ.ΕΛ.

Το πλέον ενθαρρυντικό μήνυμα των τελευταίων εκλογών ήταν που η Ένωση Κεντρώων του αειθαλούς Βασίλη Λεβέντη έλαβε υπερτριπλάσιες ψήφους του Σχεδίου Β, του επίσης αειθαλούς Αλέκου Αλαβάνου.

Με 36.879 ψήφους το κόμμα του Βασίλη Λεβέντη έλαβε το 0,65% των ψήφων, ενώ με 11.078 ψήφους το κόμμα του άλλοτε προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και μέντορα του σημερινού, έλαβε το 0,20% των ψήφων.

Δεν τρέφω καμιά αμφιβολία πλέον, συμπεραίνοντας και εκ του αποτελέσματος, πως ο Βασίλης Λεβέντης αν είχε κυβερνήσει στη μεταπολίτευση ή έστω είχε δυνηθεί να ασκήσει μεγαλύτερη επιρροή στις πολιτικές εξελίξεις θα είχε διαχειριστεί καλύτερα τις τύχες της χώρας σε σύγκριση με τον τρόπο που τις διαχειρίστηκε η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών που πέρασαν, πόσο μάλλον συγκρινόμενος με πρωθυπουργούς βασικούς υπαίτιους της καταστροφής, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κ. Καραμανλής (ο ανεψιός).

Η κλεπτοκρατία και παρασιτοκρατία της μεταπολίτευσης εργάσθηκε άοκνα με το εξής μοντέλο: «Μας εκλέγετε έναντι ανταλλαγμάτων όπως αργομισθίες στο δημόσιο, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, ανοχή της διαφθοράw σε όλη τη κλίμακα της δημόσιας διοίκησης. Εμείς καταλαμβάνουμε θέσεις ευθύνης και τις οποίες εξαργυρώνουμε με μίζες από τον κρατικοδίαιτο επιχειρηματικό τομέα, έναντι χαριστικών αναθέσεων…».

Από αυτό το μοντέλο συναλλαγής κάποιες χιλιάδες έφυγαν με εκατομμύρια Ευρώ στη Ελβετία και αλλαχού και κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες άτομα με αργομισθίες, παχυλές πρόωρες συντάξεις, ακριβά αυτοκίνητα, πολυτελή εξοχικά και δεκάδες χιλιάδες Ευρώ έξτρα. Ενδιαμέσως κάποιες δεκάδες χιλιάδες συνδικαλιστές και μεσαία στελέχη με εκατοντάδες χιλιάδες Ευρώ. Όλοι αυτοί (έστω οι περισσότεροι) τώρα καταριούνται τη Μέρκελ και στηρίζουν αντιμνημόνιο...

O λογαριασμός αυτού του μοντέλου διακυβέρνησης και οικονομίας είναι τα 300 δισ. του δημοσίου χρέους. Οι υπαίτιοι της κλεπτοκρατίας και παρασιτοκρατίας βρίσκουν κάποιους «πονηρούς» ή «χρήσιμους ηλίθιους» και πείθουν πως για τη χρεοκοπία δεν φταίει το μοντέλο που ακολουθούσαμε της ευημερίας με άνιση αναδιανομή δανεικών, αλλά οι στρεβλώσεις του Ευρώ.

Όπερ, αν βγούμε από το Ευρώ η ευημερία θα επιστρέψει όπως συνέβαινε π.χ. προ του ’80...

Το κράτος δανειζόταν και μοίραζε μίζες με υπερτιμολογημένες αναθέσεις έργων στους λίγους (συνδικαλιστές, πολιτικούς και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες) και μισθούς και συντάξεις στους πολλούς. Οι μισθοί και οι συντάξεις μετατρέπονταν σε ζήτηση και εισόδημα για ένα σημαντικό κομμάτι του ιδιωτικού τομέα, ελευθέρους επαγγελματίες και εργαζόμενους.

Οι αγανακτισμένοι πελάτες τη μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας, την οποία αρεσκόμεθα να αποκαλούμε δημοκρατία, όταν κατέρρευσε το μοντέλο της ευημερίας με δανεικά, αντέδρασαν ως αγέλη ακολουθώντας όσους υπόσχονταν να επαναφέρουν την ευημερία (με δανεικά) με ένα νόμο ή ένα άρθρο ή νέων δυνάμεων στη πολιτική σκηνή που επιδιώκουν την τυφλή τιμωρία του παλιού καθεστώτος και την επαναφορά του παλιότερου των ανεκδιήγητων συνταγματαρχών.

Καθαρή ένδειξη τους τέλους της υποκρισίας για τα αίτια της χρεοκοπίας είναι η κατάρρευση της επιρροής των διάφορων κομμάτων των υπουργών των κυβερνήσεων Καραμανλή και του Παπανδρέου, που φέρουν ευθύνες για τη χρεοκοπία και κυριολεκτικά τα τελευταία τέσσερα χρόνια πωλούσαν αντιμνημονιακή «τρέλα».

Η γεωγραφία του αδιεξόδου

Στις τελευταίες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ που επαγγελλόταν την επιστροφή με μαγικό τρόπο στα επίπεδα διαβίωσης της ευημερίας με δανεικά, όχι μόνο επέδειξε στασιμότητα, αλλά σε επίπεδο αριθμών εμφάνισε μείωση, γεγονός που επιβεβαιώνει πως h μηδενιστική ρητορική τους έπιασε ταβάνι.

Η κυβέρνηση (ΝΔ+ΠΑΣΟΚ+ΔΗΜΑΡ) έχασε σε σχέση με τις εκλογές του 2012 περί το 16% της εκλογικής της δύναμης χωρίς η αξιωματική αντιπολίτευση να λάβει ούτε μια μονάδα εξ αυτών...

Το τραγικό της πολιτικής γραμμής που ακολούθησε η ΝΔ (κυρίως από τon κυβερνητικό συνασπισμό) είναι πως κινήθηκε με γνώμονα την συντήρηση του πελατειακού συμπλέγματος του δημοσίου εξοντώνοντας την ραχοκοκαλιά της κεντροδεξιάς που είναι ο ιδιωτικός τομέας και οι μικρές επιχειρήσεις με ανελέητη φορολογία, ακόμη και εκεί που δεν υπάρχουν εισοδήματα.

Η κυβέρνηση κατάσχει σπίτια και καταθέσεις ανθρώπων που δεν μπορούν να πληρώσουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, για να πληρώνει εφάπαξ, παιδιών βουλευτών που εργάστηκαν στη Βουλή ή το δημόσιο και να συνεχίσει να καταβάλει αργομισθίες σε ένα δημόσιο τομέα που αρνείται και την πλέον στοιχειώδη αξιολόγηση, και ως εκ τούτου ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ.

Το 43,5% των μισθωτών του δημοσίου στις τελευταίες Ευρωεκλογές ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ενώ ΝΔ μόνο το 7,2% όσο και η ΕΛΙΑ, έναντι 2,9% της Χ.Α.

Αντιθέτως οι αγανακτισμένοι του ιδιωτικού τομέα έδωσαν στη Χ.Α. παντού ποσοστά πολύ υψηλότερα από το εκλογικό ποσοστό του 9,4% που εξασφάλισε. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη από Δευτέρα των εκλογών διαβλέποντας και εκ του αποτελέσματος τη παγίδευσή του στο 25% χωρίς συμμάχους, μετά τη κατάρρευση ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ, επιχειρεί άνοιγμα στο κέντρο. Ο κ. Τσίπρας μίλησε στο ΣΕΒ για κατάργηση φόρων στη παραγωγή και άνοιγμα κλειστών αγορών από τα καρτέλ. Συμβολικά η στροφή αυτή θα πρέπει να κατοχυρωθεί με τη διαγραφή του αριστερού ρεύματος του Π. Λαφαζάνη που αποτελεί και τη βάση της δυσπιστίας της κοινής γνώμης στα συγκεχυμένα μηνύματα που εκπέμπει η αξιωματική αντιπολίτευση. Μετά από αυτό όμως ό,τι απομένει διακριτό είναι η πελατεία της πασοκοκρατίας και η αμφιβόλου ηθικής ηγεσία της. Τα πρόσωπα που εξελέγησαν στο ευρωκοινοβούλιο είναι χαρακτηριστικά της κατάστασης που υπάρχει στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του τι θα ακολουθήσει...

Η ΝΔ αν δεν επανακαθορίσει το πολιτικό της στίγμα με βάση το υποκείμενο της οικονομίας γύρω από το οποίο θέλει να χτίσει μια κοινωνική και πολιτική συμμαχία, δεν έχει τύχη. Θα είναι δύσκολο να επιλέξει μεταξύ διεύρυνσης προς τα δεξιά όπου υπάρχει ένα 16% και προς το κέντρο ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό ψηφοφόρων...

Η ΕΛΙΑ αποτελεί προσπάθεια επιβίωσης του ΠΑΣΟΚ με βιτρίνα μερικούς έντιμους ανθρώπους. Η εκλογή όμως της κας Καϊλή και του κ. Ανδρουλάκη δεν αφήνει και πολλές ελπίδες ούτε για την προέλευση των ψήφων ούτε για το μέλλον του κόμματος. Η πρώτη ψηφίσθηκε με κριτήρια Γιουροβίζιον και ο δεύτερος μιλά με γλώσσα με κνίτη της δεκαετίας του ’70 και σκέφτεται σαν Πρασινοφρουρός του ’80.

Ελπίδες δημιούργησε και η εμφάνιση του Ποταμού στην κεντροαριστερά για το οποίο όμως τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, αποφυγής των κενών περιεχομένου κλισέ του αριστερού αδιεξόδου...

Το συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κάποιος από το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα είναι πως το πολιτικό προσωπικό της χώρας τέσσερα χρόνια μετά τα χρεοκοπία αδυνατεί να διαχειριστεί τη κρίση και να συμφωνήσει σε μια ρεαλιστική στρατηγική εξόδου από αυτήν.

Παρ΄ όλα αυτά, η χώρα μένει όρθια ακόμη γιατί έτσι το αποφάσισαν οι σύμμαχοι της Δύσης και οι εταίροι στην Ε.Ε. καταβάλλοντας κόστος πάνω από 200 δισ. Ευρώ γι’ αυτό μέχρι τώρα.

Το πολιτικό κόστος της Ευρωζώνης από την αποπομπή της Ελλάδας και οι πιέσεις της Κίνας στη Γερμανία, να διατηρηθεί η χώρα στην Ευρωζώνη, είναι τα αίτια της μη κατάρρευσης και αποπομπής μας.
Oi ενδείξεις συγκλίνουν πως το ενδεχόμενο έχει απομακρυνθεί ουσιαστικά, αλλά οι προβλέψεις σε κρίσιμες περιόδους είναι κάτι που μόνο οι πολύ ανόητοι τολμούν. 
 capital.gr