Κατάθλιψη: όχι, δεν είναι ασθένεια

Φυσικά και δικαιούσαι να παραιτηθείς, να είσαι θλιμμένος, να θέλεις να δραπετεύσεις αυτή την ηλίθια πραγματικότητα που ζούμε ως κοινωνία. Το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις είναι να απορρίψεις τον εαυτό σου γι’ αυτό ή να προσπαθήσεις να τον  «διορθώσεις» με θεωρίες «αγάπης και φωτός» που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την αληθινή ζωή!

Τι νόημα έχουν οι θεωρίες όταν δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει το επόμενο σου γεύμα, όταν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με κανέναν, όταν έχεις τόσο θυμό μέσα σου, όταν έχεις χάσει τη δουλειά σου, όταν τίποτα δεν έχει καμία σημασία πια; Τι νόημα έχει να προσπαθείς να οραματιστείς «κάτι θετικό», όταν όλες οι εικόνες που έρχονται κατακλυσμιαία στο νου σου είναι εικόνες φρίκης, καταστροφής, ματαιότητας και απόρριψης; Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεσαι και που μπορείς να ανεχτείς είναι κάποιον εξυπνάκια να σου λέει να είσαι αισιόδοξος, να «βλέπεις τη φωτεινή πλευρά της ζωής». ΔΕΝ υπάρχει φωτεινή πλευρά! Συνειδητοποίησέ το, αποδέξου το! Κυλιέσαι στα σκατά και στριφογυρίζεις χαοτικά γύρω από αρνητικές διαδικασίες σκέψης. Αυτό είναι μόνο!

Προσπαθώντας να το πολεμήσεις, να το αλλάξεις ή όταν ανέχεσαι χαζές συμβουλές, το μόνο που καταφέρνεις είναι να βυθίζεσαι όλο και περισσότερο προς τον πυθμένα. Κατάλαβε ότι αυτό που προβάλλεις στους άλλους είναι αυτό ακριβώς που φοβούνται να δουν στον εαυτό τους. Είναι τόσο απλό! Θέλουν να «βγεις» από αυτή την κατάσταση γιατί δεν τολμούν εκείνοι να βρίσκονται μέσα. Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, έχουμε έναν «καταθλιπτικό εαυτό», μια αίσθηση ματαιότητας, μια σκοτεινή, πυκνή πλευρά του εαυτό μας που οι περισσότεροι τρέμουν να αναγνωρίσουν ή να παραδεχτούν. Απομυθοποίησε τις λέξεις που το σύστημα σου επιβάλλει.

Το να βυθίζεσαι στην κόλαση, ξέροντας ότι δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ διέξοδος, δεν είναι ευχάριστη υπόθεση. Μόνο όσοι έχουν τολμήσει να επιτρέψουν την αποσύνθεση του εαυτού τους – και το εννοώ ολιστικά και κυριολεκτικά – γνωρίζουν σε τι αναφέρομαι, γιατί μόνο αυτό έχουν δημιουργήσει τον εαυτό τους από την αρχή, κυριολεκτικά από τις στάχτες τους. Αλλά, δεν βρίσκεσαι ακόμα εκεί, είναι ανώφελο να σκέφτεσαι τη δημιουργία.

Αν ενταχθείς σε ψυχοθεραπεία για να «θεραπεύσεις» τον εαυτό σου, τον έχεις εξ’ ορισμού καταδικάσει. Αν πάρεις κάτι (υποκατάστατο) για να σε βοηθήσει «να ξεχάσεις», απλά βυθίζεσαι περισσότερο, όταν ακριβώς πίστευες πως έχεις πιάσει πάτο. Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα για να «βγεις» από την κατάθλιψη. Δεν «βγαίνεις»! Βυθίζεσαι όλο και περισσότερο, όσο χρειάζεσαι! Κανείς δεν βρίσκεται εκεί που είσαι εσύ. Κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Είσαι μόνος! Η τυραννία του νου σου είναι δυσβάστακτη και εξουθενωτική και ΑΥΤΟ ακριβώς είναι που χρειάζεται να αντιμετωπίσεις: γυμνός, με ευθύτητα και ακριβώς όπως είσαι!

Δεν υπάρχουν θεραπείες γιατί δεν είσαι άρρωστος! Είσαι φυσιολογικός και αυτό που περνάς είναι απόλυτα φυσιολογικό επίσης. Δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής γιατί εδώ ακριβώς χρειάζεται να βρίσκεσαι. Δεν υπάρχει κανείς μαζί σου γιατί χρειάζεται να βρεθείς με τον εαυτό σου.

Ξέχασε όλες τις προϋποθέσεις και τις ιδέες σου, όλες τις προηγούμενες θεωρίες και απόπειρες να ζήσεις. Τίποτα δεν λειτουργεί σε αυτή την άβυσσο, αυτό το απόλυτο σκοτάδι που φαίνεται να διαρκεί για πάντα. Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, τα πράγματα φαίνονται ότι χειροτερεύουν ακόμα περισσότερο. Δεν υπάρχει ελπίδα; Όχι! Πέταξε και την ελπίδα. Είναι απλά η παρηγοριά του ανόητου. Μην στηρίζεσαι σε τίποτα που είναι ψεύτικο και προσωρινό. Μην προσπαθήσεις να βρεις το «χάπι» που μόνο θα επιμηκύνει το λάκκο και το κενό.

Σε έχουν παραπλανήσει, όλοι έχουν παραπλανηθεί. Η κατάθλιψη δεν είναι αρρώστια. Είναι διαδικασία από-προγραμματισμού και αποσύνθεσης, η οποία πονάει και είναι δύσκολη. Έχει ονομαστεί και καταχωρηθεί ως ασθένεια, την οποία χρειάζεται «να θεραπεύσουμε», για να ΜΗΝ εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας, για να δειλιάζουμε από την εμπειρία η οποία θα μας φανερώσει όλα όσα χρειάζεται να δούμε, να χρησιμοποιήσουμε και να είμαστε.

Ο καθένας βιώνει την κατάθλιψη με τον δικό του τρόπο. Δεν είναι ένας κατάλογος συμπτωμάτων που μπορείς να εναρμονιστείς με αυτόν για να χωρέσεις στο κουτί που βάλανε μπροστά σου. Δεν χρειάζεται να διαβάσεις βιβλία για την κατάθλιψη, δεν θα σου φανερώσουν τον εαυτό σου. Θα σε δελεάσουν να προσπαθήσεις να «φορέσεις» τα συμπτώματα καθώς και να τσιμπήσεις στην αναγκαιότητα μας «θεραπείας», με τα οποία το σύστημα σε αποπλανά.

Περισσότερο από όλα, όταν βρίσκεσαι σε αυτήν την κατάσταση ύπαρξης, θέλεις να δραπετεύσεις ή να φύγεις από τη ζωή εντελώς. Έχεις κουραστεί να παλεύεις, έχεις κουραστεί να προσπαθείς, να πέφτεις και να σηκώνεσαι απρόθυμα ξανά… τα ξέρω. Έχεις παρατεταμένες στιγμές, ώρες και μέρες, μέσα στις οποίες τίποτα δεν έχει σημασία, τίποτα δεν αξίζει και τίποτα δεν βγάζει νόημα. Θέλεις να σε αφήσουν όλοι απόλυτα μόνο αλλά ταυτόχρονα καίγεσαι για αληθινή συμπόνια και κατανόηση. Οι μέρες μοιάζουν ατελείωτες και νοιώθεις σαν μόλυβδος, εντελώς ανίσχυρος να μετακινήσεις είτε το σώμα είτε το νου σου.

Το μόνο σου λάθος είναι να απορρίψεις τον εαυτό σου μέσα σε όλο αυτό. Αυτό είναι το ΜΟΝΟ σου λάθος! Η απόρριψη σε οδηγεί στο ψέμα. Δεν «είσαι καλά»! Να λες στον εαυτό σου την αλήθεια. Με τον εαυτό σου να είσαι απόλυτα ειλικρινής. Μόνο αυτό χρειάζεται να κάνεις!

Όσο κι αν διαρκέσει, όσες κολάσεις κι αν επισκεφθείς ή χαθείς μέσα τους, όσο κι αν ο νους σου βασανίζει την ίδια την ύπαρξή σου, χρειάζεται να επιτρέψεις και να αποδεχτείς. Δύσκολες λέξεις για να τις κατανοήσεις αρχικά… Να επιτρέψεις την καταστροφή; Αυτό ακριβώς! Να αποδεχτείς τον αρνητικό, παθητικό, αποτραβηγμένο εαυτό που έχει παραιτηθεί, που δεν έχει ενδιαφέρον για οτιδήποτε; Ναι, απόλυτα και χωρίς όρους!

Δεν μπορείς να μοιραστείς αυτόν τον εαυτό με ΚΑΝΕΝΑΝ, ειδικά όχι με την οικογένειά σου, όσους είναι γύρω σου, οι οποίοι τρέμουν αυτό που αντικρίζουν και ζουν μαζί σου. Μπορείς μόνο να τον μοιραστείς με κάποιον που έχει βρεθεί εκεί και έχει βγει… κάποιον που δεν σε λυπάται και μπορεί να “περάσει μέσα” από τον καταθλιπτικό σου εαυτό, χωρίς να σταματά εκεί από φόβο. Μπορείς να εκμυστηρευτείς μόνο σε κάποιον που γνωρίζει τα σκοτεινά σοκάκια, που έχει αντιμετωπίσει τους δαίμονες του δικού του νου και έχει επιζήσει για να το διηγηθεί. Κάποιον που γνωρίζει πώς βγήκε, πώς επέζησε και έχει γίνει πιο δυνατός μέσα από αυτή τη διαδρομή.

Για άλλη μια φορά, το να αντιμετωπίζεις τους εσωτερικούς σου δαίμονες, δεν είναι βόλτα στα σύννεφα. Επίσης, φαίνεται να διαρκεί αιώνια. Θα συμβεί ακριβώς αυτό αν το πολεμάς! Θα συμβεί αν πιστεύεις ότι η λύτρωση θα έρθει έξωθεν! Θα συμβεί αν νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο έλεος του νου σου ή ότι αυτή η πραγματικότητα που αντιλαμβάνεσαι είναι η μόνη που υπάρχει. ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ Η ΜΟΝΗ ΠΟΥ ΒΙΩΝΕΙΣ και τη στιγμή που θα το αποδεχτείς αυτό και θα επιτρέψεις στον εαυτό σου να εξερευνήσει ΑΥΤΗΝ την πραγματικότητα, είναι η στιγμή που ξεκινάς το ταξίδι σου προς την έξοδο, σε άλλες πραγματικότητες, και στην κατάκτηση του ίδιου σου του νου!

 

φαος samadhi 2