Μαθήματα ζωής

10 βασικά μαθήματα ζωής από τον Βούδα.

Ο Σακιαμούνι Βούδα (Σιντάρτα Γκαουτάμα), γνωστός και ως Βούδας, ήταν ένας πνευματικός ηγέτης και δάσκαλος, του οποίου η ζωή έγινε το θεμέλιο για την βουδιστική θρησκεία. Παρόλο που έζησε κατά την διάρκεια του 4ου και 6ου αιώνα π.Χ., οι σκέψεις και τα αποφθέγματα του είναι ακόμα επίκαιρα και αποτελούν έμπνευση για εκατομμύρια ανθρώπους μέχρι και σήμερα.

Δείτε παρακάτω 10 βασικά μαθήματα ζωής από την φιλοσοφία του Βουδισμού.

1.Είναι φυσιολογικό να ξεκινήσεις με μικρά πράγματα.

“H κανάτα γεμίζει σταγόνα σταγόνα. Έτσι, και ο σοφός άνθρωπος, μαζεύοντας σιγά σιγά, γεμίζει με καλοσύνη.”

Ο Αμερικανός ποιητής, φιλόσοφος και δοκιμιογράφος Ραλφ Γουάλντο Έμερσον, είχε πει: “Κάθε καλλιτέχνης υπήρξε κάποτε ερασιτέχνης.” Σκεφτείτε το…Όλοι πρέπει να ξεκινήσουμε με κάτι μικρό, αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι πρέπει να μισούμε αυτά τα μικρά πράγματα. Να είστε αρκετά υπομονετικοί και επίμονοι και θα επιτύχετε.

2.Οι σκέψεις είναι πράγματα.

“Όλα αυτά που είμαστε είναι το αποτέλεσμα αυτών που έχουμε σκεφτεί. Αν ένας άνθρωπος μιλά ή ενεργεί με μια κακή σκέψη, τον ακολουθεί πόνος. Αν ένας άνθρωπος μιλά ή ενεργεί με καθαρή σκέψη, τον ακολουθεί η ευτυχία.”

Ο Βούδας κάποτε είχε πει: “Το μυαλό είναι το παν. Γίνεσαι αυτό που σκέφτεσαι.” Για να ζήσεις μια χαρούμενη και ευτυχισμένη ζωή πρέπει πρώτα να γεμίσεις το μυαλό σου με θετικές και αισιόδοξες σκέψεις. Οι αρνητικές σκέψεις θα οδηγήσουν στην καταστροφή, γιατί οι σκέψεις μας είναι που καθορίζουν τις μελλοντικές μας πράξεις.

3.Μάθετε να συγχωρείτε.

“Το μίσος δεν σταματάει με μίσος, αλλά μόνο με αγάπη. Αυτός είναι ένας αιώνιος κανόνας.”

Όταν απελευθερώνεις αυτούς που έχεις φυλακισμένους στην φυλακή της μη συγχώρεσης, απελευθερώνεις και τον ίδιο σου τον εαυτό. Μάθετε να συγχωρείτε. Όσο συντομότερα, τόσο το καλύτερο.

4.Οι πράξεις έχουν σημασία.

“Αν κάτι αξίζει, κάντε το με όλη σας την καρδιά.”

Για να ωριμάσετε πρέπει να αναλαμβάνετε δράση κάθε μέρα. Οπότε, αν κάνετε κάτι που σας αρέσει και σας γεμίζει, κάντε το με όλη σας την καρδιά.

5.Προσπαθήστε να καταλάβετε.

“Πηγαίνετε μπροστά σε κάθε κατεύθυνση, προς την ευτυχία, την αρμονία και την ευημερία των πολλών. Προσφέρετε την καρδιά σας, τους καρπού της κατανόησης, όπως μια λάμπα που φωτίζει το σκοτάδι.”

Ο Stephen Covey, ένας Αμερικανός εκπαιδευτικός, συγγραφέας και επιχειρηματίας είχε πει: “Επιδιώξτε πρώτα να κατανοήσετε και μετά να γίνετε κατανοητοί.” Για να μπορέσετε να δείτε τα πράγματα από την οπτική των άλλων πρέπει πρώτα να αφήσετε τον θυμό σας να φύγει. Ακούστε τους άλλους, προσπαθήστε να καταλάβετε πως αισθάνονται και θα βρείτε την εσωτερική σας ηρεμία.

6.Ελέγξτε το μυαλό σας.

“Τίποτα δεν μπορεί να σας βλάψει περισσότερο από τις δικές σας σκέψεις.”

Αυτός που μπορεί να κυριαρχήσει στον εαυτό του είναι σπουδαιότερος από αυτόν που μπορεί να κυριεύσει 1000 ανθρώπους. Για να κυριαρχήσετε στον εαυτό σας πρέπει να ελέγξετε τις σκέψεις σας και τον τρόπο που σκέφτεστε. Μην αφήσετε τις σκέψεις σας να “συμπεριφέρονται” σαν τα κύματα της θάλασσας, ισχυρά αλλά ανεξέλεγκτα.

7.Ζήστε με ηρεμία και αρμονία.

“Η νίκη εκτρέψει το μίσος. Οι ηττημένοι ζουν στον πόνο. Ζήστε μια ευτυχισμένη και ήρεμη ζωή, εγκαταλείποντας την νίκη και την ήττα.”

Μην ψάχνετε έξω κάτι που μπορείτε να βρείτε μέσα σας. Συχνά, ψάχνουμε για κάτι που θα μας αποσπάσει από την πραγματικότητα και ηρεμία. Η ηρεμία δεν είναι μια καινούργια δουλειά ή ένας γάμος. Η ηρεμία υπάρχει μέσα μας.

8.Να είστε ευγνώμονες.

“Η υγεία είναι το μεγαλύτερο δώρο, η ικανοποίηση ο μεγαλύτερος πλούτος.”

Να θυμάστε, ότι πάντα υπάρχει κάτι για το οποίο πρέπει να είμαστε ευγνώμονες. Δεν ξύπνησαν όλοι σήμερα το πρωί, κάποιοι πήγαν για ύπνο για τελευταία φορά χθες το βράδυ και κάποιοι άλλοι παλεύουν με κάποια ασθένεια σε τελικό στάδιο.

9.Να είστε πιστοί σε αυτά που ξέρετε.

“Ακριβώς όπως ένας βράχος δεν μπορεί να μετακινηθεί από τον άνεμο, έτσι και ο σοφός δεν κλονίζεται από επαίνους ή κατηγορίες.”

Ξέρουμε πολλά, αλλά δεν κάνουμε πάντα αυτά που γνωρίζουμε. Αν αποτύχετε, δεν είναι επειδή δεν ξέρατε τι να κάνετε, αλλά επειδή δεν κάνατε αυτό που ξέρατε.

10.Μοιραστείτε την ευτυχία.

“Χιλιάδες κεριά μπορούν να φωτίζονται από ένα μόνο κερί και η ζωή του κεριού δεν θα μικρύνει. Η ευτυχία ποτέ δεν μειώνεται, όταν μοιράζεται.”

Η ευτυχία όχι μόνο δεν μειώνεται, όταν μοιράζεται, αλλά πολλαπλασιάζεται. Μην κρύβετε την ευτυχία σας από τους άλλους. Μοιραστείτε την ευτυχία σας και κάντε τον κόσμο έναν πιο ευγενή και καλύτερο κόσμο.

H ιστορία του Πόντου

https://youtu.be/puwIWcNX50c
Φιλμάκι σε σκηνοθεσία Κώστα Γαβρά με την ιστορία του Πόντου. Αφήγηση: Ιεροκλής Μιχαηλίδης

Ας γελάσουμε...

Όταν ο Θεός δημιούργησε το γάιδαρο του είπε…

– Θα δουλεύεις από το πρωί ως το βράδυ και θα κουβαλάς βαριά πράγματα στην πλάτη σου. Θα τρως χόρτα και θα έχεις πολύ λίγη νοημοσύνη. Θα ζεις 50 χρόνια.

Τότε ο γάιδαρος του απάντησε:

– 50 χρόνια τέτοια ζωή, είναι πολύ σκληρό. Δώσε μου μόνο 30 χρόνια.

Έτσι κι έγινε.

Μετά ο Θεός δημιούργησε το σκύλο και του είπε:

– Σαν σκύλος, θα φυλάς την ιδιοκτησία του ανθρώπου και θα είσαι ο πιο αφοσιωμένος φίλος του. Θα τρως ότι περισσεύει από τον άνθρωπο και θα ζεις για 25 χρόνια.

Τότε ο σκύλος του απάντησε:

– Θεέ μου, 25 χρόνια τέτοια ζωή, δεν αντέχεται. Δώσε μου μόνο 10 χρόνια.

Έτσι κι έγινε.

Μετά ο Θεός δημιούργησε τον πίθηκο και του είπε:

– Θα πηδάς από δέντρο σε δέντρο και θα συμπεριφέρεσαι σαν βλάκας. Θα κάνεις το γελωτοποιό και θα ζεις για 20 χρόνια.

Τότε ο πίθηκος του απάντησε:

– Θεέ μου, 20 χρόνια σαν γελωτοποιός του κόσμου, πάει πολύ. Δώσε μου μόνο 10 χρόνια.

Έτσι κι έγινε.

Τελικά ο Θεός, δημιούργησε τον άντρα και του είπε:

– Είσαι άντρας. Το μόνο λογικό ον που θα κατοικεί στη γη. Θα χρησιμοποιείς τη νοημοσύνη σου για να επιβάλλεσαι στα αλλά δημιουργήματα. Θα εξουσιάζεις τη γη και θα ζεις για 20 χρόνια.

Τότε ο άντρας του απάντησε:

– Θεέ μου, να είμαι άντρας μόνο για 20 χρόνια δεν αρκεί. Δώσε μου σε παρακαλώ τα 20 χρόνια που άφησε ο γάιδαρος, τα 15 χρόνια που άφησε ο σκύλος και τα 10 χρόνια που άφησε ο πίθηκος.

Έτσι κι έγινε.

Από τότε ο άντρας ζει, 20 χρόνια σαν άντρας, μετά παντρεύεται και δουλεύει 20 χρόνια σαν γάιδαρος και από το πρωί ως το βράδυ κουβαλά τα βάρη.

Μετά, αποκτά παιδιά και ζει 15 χρόνια σαν σκύλος φρουρώντας το σπίτι και την περιουσία του, τρώγοντας ότι περισσεύει από την οικογένεια.

Και αφού γεράσει πια, ζει σαν πίθηκος, συμπεριφέρεται σαν βλάκας και κάνει το γελωτοποιό στα εγγόνια του

Έτσι ήταν η αρχαία Αθήνα!

Η απεικόνιση που συγκινεί και συναρπάζει.

Ο πιο ακριβής χάρτης του πλανήτη με την σωστή σειρά των χωρών.

Κλικ στις επιλεγμένες λέξεις για να δείτε τον χάρτη

Ο Ιάπωνας αρχιτέκτονας Hajime Narukawa έδωσε στη δημοσιότητα ένα δυο διαστάσεων παγκόσμιο χάρτη που απεικονίζει πιο ρεαλιστικά από ποτέ τον πλανήτη μας.
Ο ορθογώνιος χάρτης προέκυψε μετά από διαίρεση του πλανήτη σε 96 ίσες τριγωνικές περιοχές, μεταφέροντας την απεικόνιση σε ένα μεγάλο τετράεδρο, διατηρώντας την ίδια ώρα τις αναλογίες των μεγεθών ηπείρων και κρατών.

Στόχος του, η καλύτερη οπτικοποίηση των πραγματικών μεγεθών των κρατών του πλανήτη μας.
Η επαναστατική νέα σχεδίαση καταρρίπτει τη στεροτυπική χαρτογράφηση που ίσχυε μέχρι σήμερα, η οποία “μεγάλωνε” την Αμερική και μίκραινε άλλες περιοχές.
Πρόκειται για μια οπτική που “ξενίζει” μιας και δεν την έχει συνηθίσει το μάτι μας. Όπως θα δείτε, η Αφρική στην πραγματικότητα είναι 14 φορές μεγαλύτερη από τη Γροιλανδία, η οποία παλαιότερα παρουσιαζόταν στο ίδιο μέγεθος με την αφρικανική ήπειρο.

Επίσης στην πραγματικότητα, η Βραζιλία είναι σχεδόν 5 φορές μεγαλύτερη από την Αλάσκα, αλλά στο χάρτη η Αλάσκα εμφανίζεται μεγαλύτερη.

Επίσης ο παραδοσιακός χάρτης δείχνει ότι οι Σκανδιναβικές χώρες είναι μεγαλύτερες από την Ινδία, αλλά στην πραγματικότητα η Ινδία είναι τρεις φορές μεγαλύτερη από τις Σκανδιναβικές χώρες μαζί. Όλα αυτά ίσχυαν στα όσα τουλάχιστον βλέπαμε, για 447 ολόκληρα χρόνια!

Leonard Cohen - Suzanne (with lyrics)

Αποφθέγματα σοφίας

1. Αν κάτι τρέφεται από εσένα μην το αφήνεις να χορτάσει. Απαλλάξου από αυτό όσο πιο σύντομα μπορείς.
2. Στο δρόμο προς την κορυφή μην ποδοπατάς τους ανθρώπους που θα βρεθούν μπροστά σου. Πάρ’ τους μαζί σου!
3. Κάποιες φορές η λογική είναι θέμα στατιστικής.
4. Μη λυπάσαι για τις καλές στιγμές που πέρασαν. Να χαίρεσαι που κάποτε υπήρξαν.
5. Αν δεν κοιτάς εκεί που πρέπει να πας, θα πας απλά εκεί που κοιτάς.
6. Ο Θεός είναι ένας κύκλος του οποίου το κέντρο βρίσκεται παντού και η περιφέρεια πουθενά.
7. Ο μόνος τρόπος για να παραμείνεις αθάνατος είναι να διαιωνίσεις τις σκέψεις και τις απόψεις σου. Τα υλικά αγαθά χάνονται και μαζί τους κι εσύ.
8. Ο γενναίος πεθαίνει μια φορά. Ο δειλός πεθαίνει κάθε μέρα.
9. Η διαφορά ενός ήρωα από έναν απλό άνθρωπο είναι ότι ο πρώτος άντεξε λίγες στιγμές παραπάνω.
10. Πέφτει μόνον αυτός που τρέχει. Όποιος σέρνεται δεν πέφτει ποτέ.
11. Δεν είναι αποτυχία να μην πετύχεις αυτό που σκόπευες. Αποτυχία είναι το να μην ξαναπροσπαθήσεις.
12. Αν θέλεις κάτι πάρα πολύ, τότε όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις.
13. Να είσαι επιλεκτικά αναίσθητος σε όσα σου συμβαίνουν. Μόνον έτσι θα μπορείς να ασχολείσαι με τα πράγματα που πραγματικά έχουν αξία.
14. Η μόνη θρησκεία είναι η Αλήθεια.
15. Αν ηγείσαι και κανείς δεν σε ακολουθεί, τότε απλά κάνεις βόλτα.
16. Μην αφήνεις τίποτα για μια ιδιαίτερη ημέρα. Κάθε ημέρα στη ζωή σου είναι σημαντική. Αν θέλεις να κάνεις κάτι, μη το αναβάλλεις. Κάντο τώρα!
17. Κανείς δε θα σου περάσει αλυσίδες αν πρώτα εσύ δεν τον αφήσεις να σου πάρει τα μέτρα.
18. Κανείς δεν θα ανέβει στην πλάτη σου αν πρώτα εσύ δεν σκύψεις.
19. Οι άνθρωποι μπορεί να ξεχάσουν τι τους είπες, ποτέ όμως δεν θα ξεχάσουν πως τους έκανες να αισθανθούν.
20. Χωρίς τον διάβολο δεν υπάρχει θεός (sine diabolo nullus dominus).
21. Κάθε θρησκεία είναι ένα χρώμα στο ουράνιο τόξο που οδηγεί στο θεό. Είναι δικό σου θέμα σε ποιο χρώμα θα διαλέξεις να περπατήσεις αλλά ένα είναι το σίγουρο: όλα τα χρώματα καταλήγουν στον ίδιο θεό.
22. Φρόντισε 1-2 φορές κάθε χρόνο να επισκέπτεσαι ένα νοσοκομείο. Ίσως έτσι καταλάβεις πόσο πλούσιος είσαι.
23. Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν και είναι ανεκτίμητα.
24. Εγκράτεια δεν είναι το να απέχεις από τις απολαύσεις της ζωής αλλά το να τις γεύεσαι με μέτρο.
25. Πρόσεξε πολύ τι εύχεσαι. Οι ευχές γίνονται επιθυμίες. Οι επιθυμίες γίνονται σκέψεις. Οι σκέψεις γίνονται πράξεις. Οι πράξεις γίνονται το πεπρωμένο σου.
26. Η πραγματική αξία του ανθρώπου είναι ένα κλάσμα του οποίου ο αριθμητής αντιπροσωπεύει το τι πραγματικά αξίζει και ο παρονομαστής το τι νομίζει για τον εαυτό του. Όσο μεγαλύτερος γίνεται ο παρονομαστής, τόσο μικρότερο γίνεται το κλάσμα.
27. Όποιος πραγματικά έχει γνώση για κάποιο θέμα λέει «κατάλαβα». Όποιος δεν έχει γνώση λέει «πιστεύω».
28. Οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν τις δυνατότητές τους. Είναι σαν μια πεταλούδα που πάντοτε ζούσε μέσα σε ένα κλειστό βάζο. Όταν το βάζο ανοίξει η πεταλούδα παραμένει μέσα γιατί κανείς δεν της είπε ότι μπορεί να πετάξει.
29. Κάθε δυσκολία στη ζωή μας είναι χρήσιμη. Ακόμη και η πέτρα κάτω από πίεση γίνεται διαμάντι.
30. Πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα αλλά αυτός που χρειάζεται τα λιγότερα.

Με λένε Ελλάδα...

Για να ανεβεί λίγο το ηθικό μας !

Leonard Cohen ~ Dance Me To The End Of Love

Να σταθώ στα πόδια μου

"Μην πολεμάς τον 'Ελληνα" Μανώλης Τιτάκης - Κώστας Χειλάς

AΘήνα - Αthens

Athens from Stian Rekdal on Vimeo.

Το φύλλο και η αυτογνωσία.

 Ρώτησα το φύλλο αν ήταν φοβισμένο, επειδή ήταν φθινόπωρο και τα άλλα φύλλα έπεφταν. Το φύλλο μου είπε :

«Όχι. Κατά τη διάρκεια όλης της άνοιξης και του καλοκαιριού ήμουν απολύτως ζωντανό. Δούλεψα σκληρά για να βοηθήσω το δέντρο να τραφεί. Και τώρα ένα μεγάλο μέρος μου είναι μέσα στο δέντρο. Δεν περιορίζομαι από αυτή τη μορφή.Είμαι επίσης ολόκληρο το δέντρο. Και όταν επιστρέψω στο χώμα, θα συνεχίσω να τρέφω το δέντρο. Επομένως, δεν ανησυχώ καθόλου. Καθώς αφήνω αυτό το κλαδί και πέφτω στο έδαφος, θα γνέψω στο δέντρο και θα του πω : Θα σε δω ξανά πολύ σύντομα.»

Εκείνη τη μέρα ο αέρας φυσούσε πολύ και, έπειτα από λίγο, είδα το φύλλο να αφήνει το κλαδί και να πέφτει στο έδαφος, χορεύοντας χαρωπά, επειδή καθώς έπεφτε, είδε τον εαυτό του εκεί, μέσα στο δέντρο. Ήταν τόσο ευτυχισμένο...

Υποκλίθηκα, ξέροντας ότι είχα πολλά να μάθω από το φύλλο....(1)

Οι αρχαίοι «βίωναν» την αδιάρρηκτη σχέση τους με την φύση. Γνώριζαν «πραγματική τους φύση», μέσα από την φύση. Παρατηρούσαν την φύση, και αυτή τους αποκάλυπτε τα μυστικά της.

Οι μετασχηματισμοί των μορφών, η ποικιλία των ειδών, τους αποκάλυψαν τα μυστικά του σύμπαντος, με ένα τρόπο φυσικό ενδόμυχο δίχως τεχνητά μέσα, με μόνο αρωγό το πνεύμα και την αγάπη για την μητέρα Γαία.

Δεν χρειαζόταν αεροπλάνα ή τηλεσκόπια, ο Πλάτωνας μας αποκαλύπτει έναν πιο φυσικό τρόπο:  

«Έτσι, ο νους, το πνεύμα μόνο του Φιλοσόφου ( ή του μαθητή της ανώτερης αλήθειας ) διαθέτει φτερά, διότι μόνον αυτός, όσο μπορεί πιο καλά, τα συγκρατεί στο μυαλό του, ενώ η θεώρησή του καθιστά θεία ακόμα και τη Θεότητα. Ορθά χειριζόμενος αυτές τις αναμνήσεις της πρότερης ζωής, συνεχώς τελειοποιούμενος στα τέλεια μυστήρια, ο άνθρωπος πραγματικά γίνεται τέλειος – ένας μύστης στη θεία σοφία..[.]..

…Όσο θα είμαστε στην εδώ ζωή, θα πλησιάζουμε κατά το δυνατόν την γνώση αν δεν ζούμε προσκολλημένοι στο σώμα, να παραμένουμε καθαροί μέχρι που οι θεοί μας απαλλάξουν από αυτό, και όταν απαλλαγούμε από αυτό και την ανικανότητα και τον περιορισμό που μας δίνει, θα βρεθούμε μαζί με τέτοιες αλήθειες, και μόνοι μας θα γνωρίσουμε όλη την αντικειμενική πραγματικότητα. Και ίσως είναι αλήθεια το ότι δεν είναι θεμιτό το μη καθαρό να αγγίζει το καθαρό..[.]..

…Λέγεται λοιπόν, συνεχίζει ο Σωκράτης, ότι η γη είναι, αν την έβλεπε κανείς από ψηλά, σαν τις σφαίρες (σφαίρες επίσκυρου δηλ μπάλες ποδοσφαίρου) εκείνες που είναι καμωμένες από δώδεκα κομμάτια διαφορετικά δέρματα. Δηλαδή είναι πολύχρωμη σφαίρα και τα μέρη της ξεχωρίζουν από τα χρώματα που έχει το καθένα, και τα χρώματα που χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι μας εδώ δεν είναι παρά απομιμήσεις εκείνων των χρωμάτων. Από κει λοιπόν βλέπουμε ότι η γη είναι χρωματισμένη απ αυτά τα χρώματα, που είναι πιο λαμπερά και καθαρά από τα εδώ. Οι κοιλότητες παίρνουν μια απόχρωση λαμπρή μέσα στην ποικιλία των άλλων χρωμάτων ώστε να δίνει εντύπωση ενιαίας εικόνας πολύχρωμης.» (2)

Οι αρχαίοι γνώριζαν πως αυτό που φαίνεται νεκρό είναι μόνο η αλλαγή από ένα σχήμα σε ένα άλλο, και πως η αλλαγή της ουσίας συμπορεύεται με εκείνη των μορφών.

Η φυσιογνωσία κατ' αυτόν τον τρόπο, υπήρξε η πρωτογενής ατραπός τους προς αυτογνωσία, και την Θεογνωσία. Η αυτογνωσία οδηγεί με την σειρά της στην μεταμόρφωση του εαυτού, προς όφελος του συνόλου κατά τον ίδιο τρόπο που τα κύτταρα συνεργούν προς την εύρυθμη λειτουργία όλου του οργανισμού.

Βίωναν πως το μικροκοσμικό υπάρχει μέσα στο μακροκοσμικό και το ελάχιστο είναι παράγωγο και τμήμα του μεγίστου, και πως εντός τους ενυπάρχει μία αθάνατη και αιώνια αρχή, όντας ένα αδιαίρετο τμήμα του ενιαίου όλου, από το οποίο εκπορεύεται και στο οποίο απορροφάται στο τέλος του εξελικτικού και κοσμικού κύκλου.

Σε μια τέτοια συνάφεια, ο άνθρωπος είναι ένα μικρό σύμπαν, καθώς αποτελείται από εκατομμύρια μικρότερες ζωές, οι οποίες αποτελούν όχι μόνο το φυσικό του σώμα αλλά όλη του την ύπαρξη και στις υπόλοιπες διαστάσεις. Ο άνθρωπος είναι ένας μικρόκοσμος, μια αντανάκλαση του Μακρόκοσμου. Είναι ένα κύτταρο μέσα σε έναν μεγάλο πνευματικό οργανισμό – που είναι ο Δημιουργός του – ενώ η ανθρωπότητα, ως ένα τμήμα αυτού, αντιπροσωπεύει την οικογένειά του.

Γνώθι σ’ αυτόν. Όλη η σοφία «κρύβεται»  σε αυτή την φράση. Να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να ξαναβρείς τον εαυτό σου, αυτή η συγχώνευση του κατώτερου «εγώ» με το ανώτερο «Εγώ». Το σύμβολο του Μύστη που κατόρθωσε να ξαναβρεί τον εαυτό του είναι ο όφις που δαγκώνει την ουρά του. Το φίδι που έρπει στη γη σχηματίζει μια ευθεία ή μια ελικοειδή γραμμή, και η γραμμή είναι ένας περιορισμός. Αλλά το φίδι που δαγκώνει την ουρά του γίνεται ένας κύκλος και ο κύκλος συμβολίζει το άπειρο, το απεριόριστο, την αιωνιότητα. 

Ο άνθρωπος που κατόρθωσε να υλοποιήσει το σύμβολο του κύκλου, μπαίνει σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν πλέον περιορισμοί, όπου δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο άνω και στο κάτω, διότι όλες οι δυνάμεις, τα πλούτη και οι αρετές που το αληθινό Εγώ κατέχει διοχετεύονται στο μικρό «εγώ». Το μικρό και το μεγάλο αποτελούν πλέον ένα, και ο άνθρωπος γίνεται μια θεότητα.»(3)

Πaραπομπές:

1 .) Zen Master , Thich Nhat Hanh

2.) Πλάτωνας Πολιετεία/Φαίδρος

3. ) Omraam Mikhael Aivanhov

http://xletsos-basilhs.blogspot.gr/

Οι προηγμένες γνώσεις της αρχαίας Ελλάδος....

5ος αιών. π.χ, διατυπώνεται η «ατομική» θεωρία, περιγράφεται η κίνηση των ατόμων και ο σχηματισμός των ουρανίων σωμάτων από τα άτομα.

Δημόκριτος, Λεύκιππος, Επίκουρος.

Η Μεγάλη Έκρηξη και ο Δημιουργός του Σύμπαντος.

Ορφέας- Ορφικοί.

Η φύση του Σύμπαντος, το παλλόμενο σύμπαν, και η σφαιρικότητά του.

Πλάτων, Θαλής, Πυθαγόρειοι

Το Ηλιακό Σύστημα, η σφαιρικότητα της Γης, και η περιφορά της γύρω από τον Ήλιο.

Αρίσταρχος ο Σάμιος, Πυθαγόρας, Πλάτων.

5ος αιώνας π.χ, υποστηρίζεται πως οι  πλανήτες κατά την περιφορά τους παράγουν  ήχους.

Πυθαγόρας

Η σχετικότητα.

Θαλής ο Μιλήσιος, Αναξιμένης,Ηράκλειτος, Ζήνων, Ελεάτης. 

Αναφορές για την απόσταση της Γης από τα άλλα Ουράνια σώματα.

Ίππαρχος

Αναφορά στον νόμο που ορίζει τις αποστάσεις των Πλανητών από τον Ήλιο.

Πυθαγόρειοι

2ος αιών. π.χ, υπολογισμός της περιμέτρου της Γης.

Ερατοσθένης

Αναφέρεται η ανάκλαση του Ηλιακού φωτός από την Σελήνη.

Θαλής, Παρμενίδης, Πλούταρχος

3ος αιών. π.χ, αναφέρεται η 24ωρη περιστροφή της Γης.

Ηρακλείδης ο Ποντικός

3ος αιών. π.χ, αναφέρεται η ελλειπτικότητα της Γήινης τροχιάς.

Αρίσταρχος

5ος αιών π.χ, η θεωρία της εξέλιξης των ειδών. Η ζωή δημιουργήθηκε από την λάσπη. Τα πρώτα ζώα ήταν ψάρια με αγκαθωτό δέρμα. Τα υπόλοιπα ζώα, αποτελούν χερσαίους απόγονους των ψαριών.

 Αναξίμανδρος, Αναξιμένης 

3ος αιών π.χ, θέτονται οι βάσεις των Μαθηματικών και της γεωμετρίας

Ευκλείδης

2ος αιών. π.χ, διαιρείται ο κύκλος σε 360 μοίρες, ανακαλύπτεται το φαινόμενο

της μετάπτωσης των ισημεριών. Υπολογισμός του ηλιακού έτους σε

365,242 ημέρες...

Ίππαρχος

3ος αιών. π.χ, Θέτονται οι βάσεις της Μηχανικής κίνησης των σωμάτων.

Αριστοτέλης

2ος αιώνα π.Χ, ανακαλύπτονται οι πρώτες αρχές της υδροστατικής.

Εφευρίσκονται οι τροχαλίες, οι οδοντωτοί τροχοί, κατασκευάζονται

αστρονομικά όργανα, τελειοποιείται το ελληνικό αριθμητικό σύστημα.

Αρχιμήδης

4ος αιώνας π.χ, θεμελιώνεται η Ιατρική ως επιστήμη.

Ιπποκράτης

3ος αιώνα π.Χ , για πρώτη φορά γίνονται περιγραφές ανθρωπίνων οργάνων.

Ηρόφιλος

Ο πρώτος «υπολογιστής».

Ο μηχανισμός των Αντικυθήρων.

Αναφορές στην Αμερική, Αυστραλία. 

Πλάτων, Στράβων, Κράτης.

1ος αιών. π.χ, εξηγείται η αιτία των παλιρροιών.

Ποσειδώνιος ο Απαμιέυς

http://xletsos-basilhs.blogspot.gr/

H κουλτούρα του νέου καπιταλισμού...

«Ζήσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας, εμείς οι Έλληνες» σύμφωνα με τον Γερμανό κυνικό των αριθμών. Και ποιος είναι, τάχα, ο πήχης των δυνατοτήτων μας; «Να καταναλώνεις πάνω απ’ αυτά που παράγεις», μας απαντά. Αλλά ο καπιταλισμός σ’ αυτό σε ωθεί, στο να ανεβάζεις, δηλαδή, αδιαλείπτως τον πήχη των επιθυμιών, την κατασκευασμένη ανάγκη της κατανάλωσης, αναζητώντας σ’ αυτή τα κομμάτια του παζλ όπως επιτάσσει ο νεότευκτος μύθος του νέου καπιταλισμού, δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού, του οποίου εκπρόσωπος είναι ένας μη δυνάμενος να καταναλώσει, ο κ. Σόιμπλε.

Γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Στην « κουλτούρα του νέου καπιταλισμού»* η ανάπτυξη αποκτά μία νέα δυναμική μέσα από τις νέες τεχνολογίες, τη «νέα οικονομία» και το μύθος της σύμφωνα με τον οποίο φθάσαμε στο τέλος της ισόβιας απασχόλησης καθώς και το τέλος της «στρατιωτικής ρύθμισης»-Μπίσμαρκ-, ενώ η ρέουσα –ρευστή νεωτερικότητα- και η μεταβλητή εργασία, παρουσιάζονται ως πρόταση αλλαγής. Οι εργαζόμενοι πηγαίνουν από δουλειά σε δουλειά, αλλάζοντας επαγγέλματα, μετανάστες πηγαίνουν από τόπο σε τόπο (όπου υπάρχει δουλειά), χωρίς θεσμικές οργανώσεις(ή με οργανώσεις αλλά απαξιωμένες) και κοινότητες, χωρίς αλληλεγγύη και εμπιστοσύνη, χωρίς καμία ενιαία αίσθηση ταυτότητας και δυνατότητα βιοαφήγησης, χωρίς μακροπρόθεσμο Εγώ, με τις ανθρώπινες σχέσεις να έχουν μετεξελιχθεί σε δοσοληψίες. Σ’ αυτό το περιβάλλον διερωτάται κανείς για το ποιες αξίες και πρακτικές μπορούν να λειτουργήσουν ως συνεκτικός ιστός των ατόμων όταν κερματίζονται οι θεσμικές οργανώσεις στις οποίες ζουν;

Θέση κλειδί στην κουλτούρα του νέου καπιταλισμού κατέχει σύμφωνα με τον Ρίτσαρντ Σένετ το Αυτοαναλωνόμενο πάθος(όταν η ματαίωση προέρχεται όχι από τη ματαιωμένη -ή απωθημένη- αλλά από την πραγματοποιημένη επιθυμία). Δηλαδή από το Ανικανοποίητο. Η καταναλωτική μανία οφείλεται σ’ αυτό το «αυτοαναλωνόμενο πάθος», όταν δηλαδή ποθούμε κάτι διακαώς και η έλλειψή του μας διεγείρει το πάθος, αλλά όταν το αποκτούμε μας συγκινεί λιγότερο, ή μετά από μία ορισμένη χρήση του καθόλου. Θέλουμε επί παραδείγματι πάρα πολύ ένα αυτοκίνητο, αλλά όταν το αγοράζουμε η επιθυμία μειώνεται. Συνεπώς, η φαντασία και το πάθος είναι εντονότερα κατά τη διάρκεια της προσδοκίας ικανοποίησης της επιθυμίας, αλλά χάνεται όταν η τελευταία πραγματοποιηθεί. Γι’ αυτό ο Παύλος Μάτεσης έλεγε πως ο Χριστός δεν έπρεπε να έρθει, έπρεπε να είναι αναμενόμενος. Το ίδιο και ο έρωτας. Η οικονομία και η κοινωνία του καταναλωτισμού βασίζεται σ’ αυτό το είδος αυτοαναλωνόμενου πάθους. Εδώ έγκειται και η μανία κατανάλωσης ακόμα και πάνω από τις δυνατότητές μας.

Ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ στον «Μπαρμπα-Γκοριό» (μετάφραση Α. Κορδόση, Καστανιώτης, 1992) θα δείξει ότι το αυτοαναλωνόμενο πάθος είναι η ψυχολογία της κοινωνικής μετάβασης από τους χωρικούς παλαιών αρχών, που είναι προσκολλημένοι σε καθετί συσσωρευμένο, στους κοσμοπολίτες ήρωες της βιομηχανικής εποχής και της αφθονίας, που προσκολλώνται στις υλικές επιθυμίες, οι οποίες όμως εξασθενούν όταν εκπληρωθούν. Άρα, η επιθυμία προκαλεί μεγαλύτερη απόλαυση όταν κάτι είναι αναμενόμενο, προσδοκώμενο. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι στο «Νόμο του Έρωτα» του Προυστ όσο πιο «δύσκολος» ή «απρόσιτος» είναι κάποιος τόσο πιο πολύ διεγείρει την επιθυμία μας. 

Εν προκειμένω δηλαδή έχουμε ένα κυνήγι της επιθυμίας και της απόλαυσης, η οποία είναι μεγαλύτερη στη διάρκεια της προσδοκίας, αλλά κατά ένα τρόπο ματαιώνεται όταν η επιθυμία πραγματοποιείται. Εδώ βασίζεται η λειτουργία των «Υπεραγορών» αλλά και η συνακόλουθη ματαίωση που οδηγεί στην καταναλωτική μανία της συσσώρευσης «σκουπιδιών», τα οποία στην αρχική φαντασιακή επένδυση, το «χρύσωμα», δεν ήταν σκουπίδια αλλά στοιχεία της -τελικά ανεύρετης- ευτυχίας μας. Έτσι, οδηγούμαστε στα προϊόντα μιας χρήσης, στις εφήμερες ερωτικές σχέσεις «μιας χρήσης», καθώς η πραγματοποιημένη επιθυμία αποδεικνύεται πάντα κατώτερη των προσδοκιών μας, μετακινούμενη συνεχώς και διαρκώς διαφεύγουσα από προϊόν σε προϊόν, από πρόσωπο σε πρόσωπο, από μόδα σε μόδα. 

Γι’ αυτό και ο άνθρωπος πρέπει να (μετα)κινείται συνεχώς, ακολουθώντας κατά πόδας τον κάθε φορά νέο φορέα(«άλογο») της επιθυμίας. Η βιομηχανική παραγωγή και η συνακόλουθη αφθονία θα επιφέρουν την «καπιταλιστική διόγκωση της επιθυμίας», αλλά αυτό δεν εξηγεί και τη ματαίωση που προκαλεί όχι η απώθηση αλλά η πραγματοποίηση της επιθυμίας, δηλαδή η κτήση. Αυτό το ανικανοποίητο, που κατατείνει στην απληστία, θα εκφραστεί στο όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο πολύ της διαφήμισης και εν γένει του εμπορικού μάρκετινγκ. Εφεξής, η «μόδα» και η «προγραμματισμένη απαρχαίωση» θα μικραίνουν διαρκώς τη διάρκεια ζωής ενός προϊόντος ώστε οι άνθρωποι-καταναλωτές να αγοράζουν καινούργια με μανιακό τρόπο. Τα τεράστια σπίτια της ελληνικής επαρχίας που υψώνονταν και υπερυψώνονταν το ένα απέναντι στο άλλο και τώρα οι ιδιοκτήτες τους οιμώζουν για το ΕΝΦΙΑ. Τα αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού των ελληνικών μεγαλουπόλεων που τώρα έχουν αδρανοποιηθεί. Η παγίδα του Ανικανοποίητου αλλά και της αγοράς «σημείων» της Επιτυχίας και της Ευτυχίας είναι εδώ έστω σαν παρκαρισμένη ανάμνηση, χωρίς πινακίδες κυκλοφορίας. Ο άνθρωπος είναι Χρήμα και δη δανεικό, αλλιώς δεν «φαίνεται», δεν υπάρχει. Και οι Έλληνες έχουμε καταστεί πλέον αόρατοι εντός και εξευτελισμένοι εκτός.

Τελικά, αυτό το νέο κυνήγι της απόλαυσης και της ευτυχίας στο δάσος της καταναλωτικής κοινωνίας θα γίνει ένα μανιακό κυνήγι φαντασμάτων. Η φαντασία και η επιθυμία θα διογκωθούν ακόμη περισσότερο λόγω της αυξημένης «αποξένωσης» των καταναλωτών-παραγωγών από το προϊόν. Αυτό από πρακτική άποψη σημαίνει ότι ο καταναλωτής δεν ξέρει πια την «ιστορία ενός προϊόντος»-δηλαδή την κοινωνική αφήγηση της πολιτισμικής παράδοσης από την οποία προέρχεται το προϊόν, κενό το οποίο θα καλύπτει κατά το δοκούν κάθε φορά η διαφήμιση-, δεν έχει αίσθηση των ιδιοτήτων του και των τεχνικών όρων παραγωγής του. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα όλα τα αυτοκίνητα αλλά και όλα τα προϊόντα κατασκευάζονται με βάση την «πλατφόρμα»(σκελετό, μηχανή και αμάξωμα). 

Έχουμε δηλαδή τον ίδιο τύπο αυτοκινήτου στο οποίο επιβάλλονται κάθε φορά ελάχιστες διαφορές είτε για να καταστεί επώνυμο, προϊόν τουτέστιν μιας συγκεκριμένης εταιρίας, είτε ένα νέο μοντέλο. Αυτές οι «βελτιστοποιήσεις» αποκαλούνται από τις ίδιες της βιομηχανίες «χρύσωμα»(του ίδιου πάντα χαπιού). Έτσι, οι μικροδιαφορές μεγεθύνονται μέχρι του σημείου ένα αυτοκίνητο Άουντι να πωλείται στη διπλάσια τιμή από ένα Σκόντα που ωστόσο είναι ίδιο κατά 90% με το πρώτο. Αυτή η αέναη «εικονοποίηση» με την υπερδιόγκωση των ασήμαντων διαφορών σημαίνει και μία παρέμβαση, μία συνεχή αλλαγή στο συλλογικό φαντασιακό αλλά και την υπερμεγέθυνση της επιθυμίας, που όταν πραγματοποιηθεί θα ματαιωθεί όχι μόνο από την κτήση, δηλαδή το ανικανοποίητο της επιθυμίας, αλλά και από τη δυσαναλογία της φαντασιακής, συμβολικής υπερεπένδυσης τόσο με την πραγματικότητα όσο και με τη μόδα, δηλαδή το γρήγορο «πάλιωμα». 

Τότε ο καταναλωτής διαπιστώνει ότι το Σκόντα αντιστοιχεί στην κατάληψη της τρίτης θέσης στο καράβι, ενώ το Άουντι της πρώτης στο ίδιο πλοίο, αλλά οι επιβάτες-καταναλωτές και των δύο θέσεων γνωρίζουν ότι φτάνουν την ίδια ώρα από τον Πειραιά στο Ηράκλειο! Όμως, ο καταναλωτής δεν θα αφεθεί σε τέτοιες «λειτουργιστικές» λογικές γιατί είναι «καταναλωτής της δυνατότητας». Τι κι αν μία Φεράρι στο κέντρο της Αθήνας τρέχει όσο και όλα τα υποδεέστερα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα; Σημασία έχει ότι η Φεράρι μπορεί, «δύναται» να τρέξει με 300 χιλιόμετρα την ώρα. 

Αυτό δεν θα συμβεί ποτέ έξω από τις πίστες της «φόρμουλα1» αλλά για τον κτήτορα και το «κοινωνικό βλέμμα», αυτή η δυνατότητα και τα χρήματα που ξοδεύτηκαν προς τούτο σημαίνουν κάτι ξεχωριστό, είναι αυτό που το καθιστά διαφορετικό, μοναδικό, προσδίδοντας κύρος, ορατότητα, επωνυμία στον ιδιοκτήτη. Ο άνθρωπος, ο εαυτός του θα αναγνωρίζεται από τους άλλους και από τον ίδιο με βάση της επιφανειακές, αλλά υπερτιμημένες, «βελτιστοποιήσεις» του ίδιου αμαξώματος. Τη διαφορά δεν θα την κάνει ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα(το αμάξωμα) του ατόμου αλλά το ντύσιμο, τα παπούτσια που φοράει, τα ρούχα, το αυτοκίνητο, το σπίτι. Η επιθυμία, όμως, αλλάζει συνεχώς φορέα. Για την ακρίβεια το προϊόν-ξενιστής θα γίνει μία Φεράρι, ή πιο χαμηλά ένα Άουντι ή ένα ζευγάρι παπούτσια. Και από ένα σημείο και ύστερα γινόμαστε θεατές του θεάματος των συνεχώς μετακινούμενων επιθυμιών μας, του συνεχώς διαφεύγοντος εαυτού μας, δηλαδή της μιας και ενιαίας προσωπικότητας.

Τα «κομμάτια» μας δεν συνδέονται με κάτι, δεν γίνονται όλο, με άλλα λόγια εαυτός, αλλά επικεντρώνονται κάθε φορά σ’ ένα κομμάτι και τα υπόλοιπα, ο λοιπός εαυτός μένει απ’ έξω ή αποκρύπτεται. Η καθεστηκυία Συμβολική Τάξη μοιάζει, τελικώς, με το αμάξωμα-πλατφόρμα του ίδιου αλλά και πάντα διαφορετικού αυτοκινήτου, που μοιάζει να βρίσκεται σε διαρκή αλλαγή χωρίς να αλλάζει απολύτως τίποτα, που μοιάζει να μετακινείται χωρίς να κινείται, εκτός από τις επιθυμίες και το φαντασιακό μας. Αυτή η διαρκής αλλαγή της επιθυμίας δεν επιτρέπει τη «δέσμευση» ούτε με πράγματα ούτε με πρόσωπα. 

Συνεπώς, όταν κάποιος επιβραδύνει ή στέκει ακίνητος, δηλαδή δεσμεύεται με διάρκεια σε κάτι ή κάποιον, μένει εκτός, απορρίπτεται, χάνεται, όντας πλέον αόρατος χωρίς τα κάθε φορά νέα σημεία και σύμβολα της ορατότητας που έχει ανάγκη το άτομο στην καταναλωτική κοινωνία. Όπως διαπιστώνει κανείς, η διαπροσωπική μας δέσμευση με κάποιον και η επιθυμία γι’ αυτόν συνυφαίνεται με τη συμβολική του βαρύτητα, η απώλεια της οποίας σημαίνει και την εξαφάνιση της επιθυμίας γι’ αυτόν/ήν. Γι’ αυτό και η πολιτική δέσμευση είναι πλέον χαλαρή. 

Αυτή η διαρκής κίνηση της επιθυμίας εξαφανίζει την οικειοποίηση της απώλειας, το πένθος και ενδεχομένως τον αναστοχασμό, καθώς το κενό καλύπτεται από νέες δέσμες επιθυμιών. Αυτή η συνεχώς επιταχυνόμενη μετακίνηση, αυτός ο ίλιγγος της επιθυμίας οδηγεί στη βουλιμία και στην άλλη όψη της, την ανορεξία, που γίνονται ακόμη πιο επικίνδυνα όταν εκλαμβάνεται ως πραγματικότητα η επιφάνεια, το «χρύσωμα», δηλαδή οι μηδενικές διαφορές και όχι η ουσία, το άτομο-πρόσωπο(ή πλατφόρμα), οδηγώντας είτε στην κρίση ταυτότητας, στο κενό, στην άβυσσο ασύνδετων, αδόμητων επιθυμιών είτε στη σύγχυση φαντασιακού και πραγματικού, δηλαδή στην τρέλα (όπου η πραγματικότητα αντικαθίσταται από το φαντασιακό).

*Ρίτσαρντ Σένετ «Η κουλτούρα του νέου καπιταλισμού» (Σαββάλας)

 http://www.logiosermis.net

I CAN'T LIVE IF LIVING

https://youtu.be/zochPeuCI5Q

Τσίπρασταουν

Ο Τσίπρας ως Τζιμ Τζόουνς

·           Του Θάνου Τζήμερου 

Στις 18 Νοεμβρίου 1978, μια μέρα μετά την 5η επέτειο του Πολυτεχνείου, πάνω από 900 άνθρωποι αυτοκτόνησαν στη ζούγκλα της Γουιάνας στα σύνορα με τη Βενεζουέλα. Ήταν η μεγαλύτερη μαζική αυτοκτονία στην ιστορία και το τραγικό τέλος του "Ναού του Λαού” (Peoples Temple), μιας ιδιόμορφης κομμουνιστικής σέχτας, με τον μανδύα του Χριστιανισμού. Αρχηγός τους και θύτης τους, ο χαρισματικός πάστορας και σκληροπυρηνικός σταλινικός Τζιμ Τζόουνς. Η πορεία του Τζόουνς και των πιστών του είναι ένα case study για το πώς μπορεί μια ομάδα ανθρώπων με αγαθές προθέσεις να οδηγηθεί βήμα - βήμα στον απόλυτο παραλογισμό και στην αυτοεξόντωση.

Στο ξεκίνημά του ο "Ναός του Λαού" ιδρύθηκε ως παρακλάδι των Μεθοδιστών. Σημαία του, το μήνυμα της ισότητας. Στη ρατσιστική Αμερική του ’50, ιδιαίτερα στις συντηρητικές πολιτείες της όπως η Ιντιάνα από την οποία άρχισε την καριέρα του ο Τζόουνς, μια κοινότητα στην οποία μαύροι και λευκοί, πλούσιοι και φτωχοί είχαν τα ίδια δικαιώματα φαινόταν πολύ γοητευτική –κυρίως στους λιγότερο προνομιούχους. Ο Τζόουνς όμως δεν έμεινε στα λόγια. Οργάνωσε κοινωνικές και προνοιακές δομές αλληλοϋποστήριξης, στις οποίες εθελοντές φρόντιζαν τους εν Χριστώ και εν Μαρξ αδελφούς τους. Υιοθέτησε ένα μαύρο παιδί και κάμποσα άλλα μη λευκά, ανάμεσά τους τρία Κορεατάκια. Ήταν η εποχή του πολέμου της Κορέας κι ο Τζόουνς πήρε, φυσικά, ανοιχτά το μέρος του Κιμ-Ιλ-Σουγκ, του παππού του σημερινού δικτάτορα.

Οι οπαδοί πληθύνονταν. Η φήμη του Τζόουνς μεγάλωνε, όπως και η επιχειρηματική του δεινότητα. Στην ιδιότητα του ιεροκήρυκα προσέθεσε κι αυτή του θεραπευτή διά της πίστης. Τα νέα διαδόθηκαν γρήγορα. Στρατιές αφελών άρχισαν να καταφθάνουν στο αγρόκτημα - κοινόβιο του "Ναού του Λαού” στην Καλιφόρνια, όπου εν τω μεταξύ είχε μετακομίσει ο Τζόουνς με την οργάνωσή του, για να τους ευλογήσει και να θεραπευθούν. Πολλοί του έδιναν τις περιουσίες τους. Η υπόθεση μύριζε χοντρή απάτη. Αλλά ο Τζόουνς ήταν πλέον ένα λαϊκό ίνδαλμα. Άρχισε να αποκτάει πολιτική δύναμη. Καθώς η επιρροή του ήταν πολύ ευρύτερη των 3.000 περίπου πιστών του σκληρού πυρήνα του Ναού του Λαού, τον προσέγγισαν οι πολιτικοί. Ο προοδευτικός Κυβερνήτης της Καλιφόρνιας Τζέρρυ Μπράουν μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για δαύτον. Η Άντζελα Νταίηβις, και ο Χάρβευ Μίλκ οι γνωστοί ακτιβιστές για τα δικαιώματα των μειονοτήτων ήταν φίλοι του. Ο αριστερός δήμαρχος του Σαν Φρανσίσκο Τζώρτζ Μοσκόνε τον διόρισε στην Επιτροπή Στέγασης του Δήμου. Ο Ουώλτερ Μοντέηλ αντιπρόεδρος του Κάρτερ αλλά και η Ρόζαλυν Κάρτερ ζητούσαν συχνά την βοήθειά του για πολιτικά θέματα.

Βέβαια, υπήρχαν και οι "άλλες” φωνές. Αυτές που αποκάλυπταν τη σχέση εξάρτησης που αποκτούσαν οι "πιστοί” μαζί του, την όλο και μεγαλύτερη απόσταση που είχαν οι ιδεολογικές θέσεις του Τζόουνς από την πραγματικότητα, την καταφανώς ψυχιατρικού ενδιαφέροντος προσωπικότητά του, τα σκοτεινά οικονομικά της σέχτας, την υποστήριξη που του παρείχαν ύποπτοι πολιτικοί κύκλοι. Αλλά ποιος τις άκουγε. Στα μάτια των περισσότερων, ο Τζόουνς είχε φτιάξει ένα ευτυχισμένο κοινόβιο που είχε καταργήσει τις φυλετικές και κοινωνικές διακρίσεις. Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 όλοι οι "λοξοί” προσλαμβάνονταν από την κυρίαρχη, και στις ΗΠΑ, αριστερή διανόηση ως συμπαθείς παραλλαγές των παιδιών των λουλουδιών. Ακόμα και οι επικίνδυνοι. 

Κι ο Τζόουνς είχε γίνει ήδη πολύ επικίνδυνος. Όσοι αποχωρούσαν από τον "Ναό του Λαού” περιέγραφαν έναν παρανοϊκό εγωπαθή που πίστευε ότι είχε αποστολή να αλλάξει τον κόσμο, που ασκούσε ψυχική και συχνά σωματική βία στους οπαδούς του, που έπασχε απο διάφορες μανίες και έβλεπε παντού συνωμοσίες εναντίον του "Λαού του”. Για να απαλλαγεί από το συνεχώς διογκούμενο κύμα των εναντίων του καταγγελιών, ο Τζόουνς διάλεξε την φυγή. Το 1977 πήρε όσους πιστούς τού ήταν ακόμα αφοσιωμένοι - πάνω από χίλιους- και χάθηκαν στη ζούγκλα της Γουϊάνας, όπου ίδρυσαν την Τζόουνστάουν, τον επίγειο σοσιαλιστικό τους παράδεισο, μακριά από τα δεινά της καπιταλιστικής κόλασης. Πώς θα ζούσαν εκεί; Καλλιεργώντας τη γη! 

Όπως ήταν φυσικό, η πραγματικότητα της ζούγκλας απείχε πολύ από τα κηρύγματα της Καλιφόρνιας. Απομονωμένη η κοινότητα του Ναού του Λαού, χωρίς επαφές με τον έξω κόσμο, βούλιαζε όλο και περισσότερο στην παράνοια. Οι ελλείψεις βασικών προϊόντων του... απεχθούς πολιτισμού, εργαλείων και φαρμάκων, έκαναν Γολγοθά την καθημερινότητά τους. Ο Τζόουνς τους έταζε βοήθεια από την Σοβιετική Ένωση, η οποία όμως ουδέποτε ήρθε, καθώς δεν ήταν παρά μία ακόμη έμπνευσή του, ένα επικοινωνιακό τέχνασμα για να κατευνάσει τις αντιδράσεις. Ως γνήσιος κομμουνιστής απαγόρευε διά των όπλων τη φυγή από τον παράδεισό του. Όμως τα νέα έχουν τρόπο να ταξιδεύουν. Και οι συγγενείς των πιστών στην Αμερική μάθαιναν για την εφιαλτική ζωή στη ζούγκλα της Τζόουνστάουν και τη βία που απροκάλυπτα χρησιμοποιούσε πλέον ο Τζόουνς για να επιβληθεί. Ζήτησαν τη βοήθεια της Πολιτείας.

Έτσι, το 1978, ένας από τους πιο προοδευτικούς βουλευτές των ΗΠΑ, ο Λήο Ράιαν, πήρε μια ομάδα συγγενών, πρώην οπαδών και δημοσιογράφων και ταξίδεψε μέχρι την Τζόουνστάουν. Η παρουσία του έδωσε τη δύναμη σε αρκετούς "πιστούς” που φοβόντουσαν τον Τζόουνς να εκδηλωθούν ανοιχτά εναντίον του και να ζητήσουν από τον Ράιαν να τους πάρει μαζί του στο ταξίδι της επιστροφής. Στις σκηνές έντασης που δημιουργήθηκαν ένοπλοι φρουροί του "Ναού του Λαού” πυροβόλησαν σκοτώνοντας τον Ράιαν και άλλους 4 ανθρώπους της συνοδείας του. 

Τα πράγματα πλέον είχαν δυσκολέψει πολύ για τον Τζόουνς. Ήταν σίγουρο ότι θα έδινε σύντομα λόγο ενώπιον της Δικαιοσύνης. Έτσι πήρε την απίστευτη απόφαση: θα αυτοκτονούσαν όλοι μαζί του! Το ότι είχε επαρκές δηλητήριο για να σκοτώσει χίλια άτομα φανέρωνε ότι ήταν ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο στο μυαλό του, όταν θεμελίωνε την πόλη των σοσιαλιστικών του οραμάτων. Καθώς είχε τη συνήθεια να καταγράφει όλα τα κηρύγματά του σε κασέτες, έχει διασωθεί το τελευταίο του κήρυγμα. Αφού τους προειδοποίησε για τα δεινά που περίμεναν την κοινότητα μετά τη δολοφονία του Ράιαν, τους καλούσε όλους σε μια "επαναστατική αυτοκτονία” με αξιοπρέπεια, ως συνεπείς κομμουνιστές πιστοί στα ιδανικά τους. 

Κάποιοι ακούγονται να αντιδρούν. Αλλά ήταν πια πολύ αργά. Όσοι δεν δέχτηκαν να πιουν το δηλητήριο εκτελέστηκαν από τους ένοπλους φρουρούς του Τζόουνς. Στους νεκρούς περιλαμβάνονται τα 276 παιδιά της κοινότητας, που ήταν τα πρώτα που ήπιαν το θανατηφόρο κοκτέιλ κυανίου. Τελευταία επιθυμία του "αιδεσιμότατου” Τζόουνς ήταν η περιουσία του Ναού του Λαού να παραδοθεί στην… μητρόπολη του Λαού, τη Σοβιετική Ένωση. Αλλά δεν εκπληρώθηκε ποτέ καθώς η Σοβιετική Ένωση δεν είχε καμμία σχέση με τον αυτόχειρα οπαδό της και επιπλέον δεν ήθελε να δημιουργήσει διπλωματικό επεισόδιο με τις ΗΠΑ. Οι αναλύσεις στο πτώμα του Τζόουνς έδειξαν ότι κατανάλωνε πολλά ψυχοτρόπα φάρμακα.

Ο λόγος που έκανα τόσο εκτενή αναφορά στην ιστορία αυτής της παρανοϊκής σέχτας είναι οι ανατριχιαστικές ομοιότητες με τον Σύριζα και τον Τσίπρα. 

Ξεκινάς με μια ιδεολογία η οποία περιγράφει έναν ιδανικό κόσμο. Κανείς δεν μπορεί να βρει ψεγάδι. Ποιος δεν θέλει μεγάλους μισθούς και συντάξεις, μικρούς ή και καθόλου φόρους, τέλος στη λιτότητα, αξιοπρέπεια, εθνική υπερηφάνεια, κοινωνική αλληλεγγύη, δωρεάν υγεία, δωρεάν παιδεία, δωρεάν σπίτια, δωρεάν ρεύμα, διαγραφή χρεών, λεφτά με ουρά; Μόνο αιώνια ζωή δεν υποσχέθηκε ο Τσίπρας. 

Αποκτάς οπαδούς με τη σέσουλα. Σε προειδοποιούν οι "άλλοι”, ότι αυτά δεν γίνονται στον πραγματικό κόσμο όπου κάθε ευρώ που μπαίνει σε μια τσέπη βγαίνει από μια άλλη. Τους καταγγέλλεις ότι είναι εχθροί σου, εχθροί του λαού, πράκτορες του διεθνούς κεφαλαίου, όργανα του διαβόλου. Και συνεχίζεις να θεραπεύεις "πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν" με ένα άγγιγμα: με έναν νόμο, με ένα άρθρο, με ένα σκίσιμο μνημονίου, με ένα χτύπημα στα τύμπανα της σοσιαλιστικής ουτοπίας.

Εν τω μεταξύ το χάσμα με την πραγματικότητα συνεχώς διευρύνεται. Οπαδοί φεύγουν, άλλοι για περισσότερο παρανοϊκούς πάστορες κι άλλοι επειδή, έστω και αργά, κατάλαβαν την απάτη. Απαντάς με περισσότερες υποσχέσεις για τη γη της επαγγελίας των δανεικών και της κατάργησης της λιτότητας, που "όπου νάναι φτάνουμε". Τους ντοπάρεις με δημοψηφίσματα και εκλογές που κανένας δεν ξέρει ποιο είναι το ερώτημα και ποιες οι απαντήσεις. Τους πείθεις ότι η ζωή στη ζούγκλα της Τσιπρατάουν θα είναι καλύτερη από το αποτυχημένο καπιταλιστικό μοντέλο της Ε.Ε. Τους υπόσχεσαι βοήθεια από τη Ρωσία, την Κίνα, την τράπεζα των BRICS, τη Βενεζουέλα.

Μέχρι που κανένας πια δεν σου δίνει σημασία. Έχει καταλάβει κι ο πιο καλοπροαίρετος ότι είσαι ανίατη περίπτωση. Αλλά στο Τσιπρατάουν δεν υπάρχουν ψυχίατροι γιατί δεν υπάρχει καν η έννοια της ψυχικής υγείας. Είναι όλοι ψυχοπαθείς. Οι "απ’ έξω” παρακολουθούν με οδυνηρή έκπληξη την πορεία μιας ολόκληρης χώρας στην αυτοκαταστροφή. Προσπαθούν να σε σώσουν. Στέλνουν τους "Ράιαν” των θεσμών. Τους "σκοτώνεις” ακυρώνοντας τις συμβουλές τους, αδιαφορώντας για τις προειδοποιήσεις τους.

Κι έρχεται το τέλος. Θα μπορούσες να το αποφύγεις. Να πεις στους παραλοϊσμένους οπαδούς σου πως "έκανα λάθος και σας έφερα εδώ. Στην Καλιφόρνια, όσα στραβά κι αν έχει, είναι καλύτερα από τη ζούγκλα της Γουϊάνας. Δεν τα μαζεύουμε να γυρίσουμε;” Δεν το λες όμως. Είσαι τόσο παρανοϊκός, τόσο αλαζόνας, τόσο αφιονισμένος με την εξουσία που προτιμάς να τους πάρεις μαζί σου στον θάνατο: στην έξοδο από την Ε.Ε. στην πληθωριστική δραχμή που δεν θα έχεις ούτε χαρτί για να την τυπώσεις, στο "προσεχώς Βενεζουέλα”.

Δεν ξέρω τι θα δείξουν οι τοξικολογικές αναλύσεις για τις τελευταίες μέρες μας πριν αυτοκτονήσουμε ομαδικά στην Τσιπρατάουν. Δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Το μόνο που θα μπορούσε να προκαλέσει έκπληξη σε έναν τρίτο παρατηρητή είναι τα μάτια όσων ακούν την προτροπή για "επαναστατική αυτοκτονία” και είτε συγκατανεύουν υποτακτικά είτε είναι εντελώς ανέκφραστα. Θα μπορούσε να σκεφτεί: "τι τον καμαρώνουν τον τρελό; Γιατί δεν ορμούν όλοι μαζί να τον κατεβάσουν κάτω;” Αλλά τέτοιος τρίτος δεν υπήρξε στον "Ναό του Λαού”. Κι οι κασέτες δεν κατέγραψαν καμία αντίδραση.

Φυσικά θα παρατηρήσετε και αρκετές διαφορές στις δύο ιστορίες. Ότι, ας πούμε, ο Τζόουνς κάτι πρακτικό προσέφερε στο κοινό του, στην αρχή τουλάχιστον, ενώ ο Τσίπρας τίποτε. Και, κυρίως, ότι το 100% όσων ακολούθησαν τον Τζόουνς ήταν οπαδοί του. Στην Τσιπρατάουν αυτό το ποσοστό είναι λιγότερο από 20% και σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις λιγότερο κι από 10%. Αλλά έχει καμιά σημασία; Ένας τρελός, τίγκα στα ψυχοφάρμακα, όταν κανείς δεν αντιδράει, αρκεί για να τους εξοντώσει όλους.

 * Ο Θάνος Τζήμερος είναι πρόεδρος του κόμματος "Δημιουργία, ξανά!" και περιφερειακός σύμβουλος Αττικής

Αμφίπολη 2014-Αmphipolis 2014 Ντοκυμαντερ-Dokumentary

https://youtu.be/Kz_4C9TD6Lc

Σατυρικό βίντεο για τους πολιτικούς στην Ελλάδα

https://youtu.be/rvJ45Scy3aE

«Σαν την ιστορία της κούκλας από αλάτι».

Μια μέρα, ρώτησε τον Νασρεντίν ένας μαθητής του:

«Πες μου δάσκαλε: Πώς θα μπορούσες να περιγράψεις τη δουλειά ενός αναζητητή της Αλήθειας;»

Ο Νασρεντίν κοίταξε για λίγο σιωπηλός τον μαθητή του κι ύστερα χαμογέλασε πονηρά και του είπε:

«Σαν την ιστορία της κούκλας από αλάτι».

«Δηλαδή;» ρώτησε ο μαθητής απογοητευμένος, νομίζοντας ότι ο δάσκαλός του τον κοροϊδεύει.

«Άκου την ιστορία, λοιπόν», είπε ο Νασρεντίν, όχι όμως με τ’ αυτιά σου, αλλά με την καρδιά σου».

Και να η ιστορία που είπε ο Μουλά Νασρεντίν στον μαθητή του:

«Μια κούκλα φτιαγμένη από αλάτι, ψάχνοντας να βρει την αλήθεια για το τι τέλος πάντων ήταν, ταξίδεψε χιλιάδες μίλια στεριάς, μέχρι που έφτασε και σταμάτησε στην άκρη της θάλασσας. Έμεινε ακίνητη κοιτάζοντας μαγεμένη εκείνη την υγρή κινούμενη μάζα που δεν έμοιαζε με τίποτα από όλα όσα είχε δει ως τότε και δεν ήξερε το όνομά της.

«Τι είσαι εσύ;» ρώτησε η κούκλα από αλάτι τη θάλασσα. 

«Έλα μέσα και δες μόνη σου», απάντησε η θάλασσα με ένα χαμόγελο καλοσύνης κι αγάπης. 

Έτσι, η κούκλα από αλάτι προχώρησε, τσαλαβουτώντας στα νερά, προς τα μέσα. Όσο πιο βαθιά προχωρούσε, τόσο περισσότερο διαλυόταν μέχρι που έμεινε ένα μικρό κομματάκι από αυτή. Πριν διαλυθεί και το τελευταίο αυτό κομμάτι της και γίνει ένα με τη θάλασσα, η κούκλα από αλάτι πρόλαβε και φώναξε με θαυμασμό, μεθυσμένη από μια αλλόκοτη και πρωτόγνωρη χαρά: 

«Τώρα ξέρω τι είμαι»!

Η Γη διαμόρφωσε τη μοίρα του ανθρώπου.

Καλλιτεχνική απεικόνιση της γεωγραφίας του χώρου της Μεσογείου,
όταν ήταν ξηρή και δεν επικοινωνούσε με τον Ατλαντικό.
Στη ένθετη εικόνα φαίνεται η μετανάστευση θηλαστικών
(π.χ. τρωκτικών, καμηλών) από την Αφρική προς την Ιβηρία.

ΠΩΣ Η ΓΗ ΕΞΕΛΙΞΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

                                                                  

Λίγα ζώα άνω των πενήντα κιλών άντεξαν τον όλεθρο της Ύστερης Κρητιδικής, πριν από 65 περίπου εκατομμύρια χρόνια. Το σύννεφο σκόνης έφερε σκοτάδι και κρύο στην επιφάνεια της Γης για μήνες. Οι δεινόσαυροι πάγωσαν και λιμοκτόνησαν.

Κάποια μικρά πλάσματα όμως, κατέφυγαν στη γη. Όταν πρόβαλαν, διαπίστωσαν ότι τα τέρατα που τα κυνηγούσαν είχαν εξαφανιστεί. Η Γη γινόταν ο πλανήτης των θηλαστικών.

Η λεκάνη της Μεσογείου πριν από 5,5 εκατομμύρια χρόνια ήταν έρημος, όπου δεν φύτρωνε τίποτα. Δυόμισι εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα άμμος και αλάτι. Πολύ πιο αφιλόξενη από κάθε σημερινό περιβάλλον της Γης. Η θερμοκρασία την ημέρα ήταν τόση, που έψηνες ψωμί. Η στάθμη της θάλασσας ήταν 1,6 χιλιόμετρα ψηλότερα, ενώ η ατμοσφαιρική πίεση ήταν 50% μεγαλύτερη απ' ό,τι έχουμε συνηθίσει. Δύσκολα φανταζόμαστε πιο αφιλόξενο μέρος στον πλανήτη. Κι όμως, έτσι ήταν η Μεσόγειος προτού γίνει θάλασσα.

Το φυσικό φράγμα στο δυτικό άκρο της λεκάνης κάποια στιγμή υποχώρησε, πιθανόν λόγω σεισμών, και ξεκίνησε ο κατακλυσμός. Τα χειμαρρώδη νερά εισέβαλαν με ρυθμό 40.000 φορές μεγαλύτερο από τους καταρράκτες του Νιαγάρα και μετέτρεψαν την αχανή έρημο στη Μεσόγειο θάλασσα σε λιγότερο από ένα χρόνο. Δεν υπήρχαν ακόμη άνθρωποι να δουν αυτή την τεράστια πλημμύρα ούτε και να θαυμάσουν την ομορφιά που δημιούργησε.

Εν τω μεταξύ, στην άλλη άκρη της Γης ένας πλατύς δίαυλος χώριζε την Βόρεια και τη Νότια Αμερική. Τα ρεύματα του ωκεανού περνούσαν από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό ωκεανό. Οι τεκτονικές δυνάμεις όμως, ένωσαν σταδιακά τις δύο ηπείρους, έκλεισαν το δίαυλο και δημιούργησαν τον ισθμό του Παναμά. Αναδιοργανώθηκε έτσι το παγκόσμιο μοτίβο των ρευμάτων των ωκεανών, πράγμα, που επηρέασε το κλίμα παγκοσμίως.

Στην Αφρική, τα πυκνά δάση μειώθηκαν σημαντικά. Κάποια είδη, που είχαν εξελιχθεί να ζουν στα δέντρα, εξαφανίστηκαν. Εκείνα όμως, που μπόρεσαν να επιβιώσουν στις αντίξοες συνθήκες άντεξαν και εξελίχθηκαν.

Οι χιμπατζήδες περπατούν στα δύο πόδια με ευλιγισία και μπορούν
να περιστρέψουν το πάνω μέρος του κορμιού τους, όπως κι οι άνθρωποι.
Τα ανθρώπινα γονιδιώματα είναι περισσότερο από 98% ίδια
με αυτά του χιμπατζή, αλλά υπάρχουν μερικές σύντομες ακολουθίες του DNA,
που έχουν αλλάξει σημαντικά στους ανθρώπους δεδομένου,
ότι τα δύο είδη ξεχώρισαν πριν από πέντε περίπου εκατομμύρια χρόνια.

Κάποτε, οι πρόγονοί μας κρύβονταν στο υπέδαφος, για να αποφύγουν τους θηρευτές, που ελλόχευαν στην επιφάνεια. Όταν εξαφανίστηκαν όμως οι δεινόσαυροι, βγήκαν στην επιφάνεια. Με το πέρασμα του χρόνου άρχισαν να ζουν στα κλαδιά των δέντρων. Απέκτησαν αντιτακτό αντίχειρα, για να κρέμονται στα κλαδιά και να διασχίζουν την κομοστέγη, που κάλυπτε όλες τους τις ανάγκες. Μπορούσαν επίσης να περπατούν και όρθιοι, αλλά για μικρές μόνο αποστάσεις. Με τόσα δέντρα τριγύρω δεν χρειαζόταν να πάνε πολύ μακριά.

Μετά όμως, που το κλίμα ψυχράθηκε, τα δέντρα λιγόστεψαν και ξεφύτρωσαν μεγάλα λιβάδια. Οι πρόγονοί μας αναγκάστηκαν να τα διασχίσουν, για να βρουν τροφή. Τώρα, χρειάζονταν εντελώς διαφορετικές ικανότητες για να επιβιώσουν στη σαβάνα. Τον παλιό καιρό, κάθονταν στα κλαδιά κι έβλεπαν τα αιλουροειδή από ασφαλή απόσταση. Τώρα όμως, βρίσκονταν στο ίδιο επικίνδυνο μέρος μαζί τους. Επιβίωσαν όσοι μπορούσαν να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις στα πίσω πόδια και να τρέχουν όποτε χρειαζόταν.

Άλλαξε έτσι το πώς έβλεπαν τον κόσμο. Τα χέρια τους δεν συνδέονταν πια με το περπάτημα. Ήταν ελεύθεροι να συλλέγουν την τροφή, να μαζεύουν ξύλα και κόκαλα, που θα τα χρησιμοποιούσαν σαν όπλα κι εργαλεία.

Μια αλλαγή στην τοπογραφία ενός μικρού και μακρινού μέρους ανακατεύθυνε τα ωκεάνια ρεύματα. Η Αφρική έγινε πιο κρύα και ξηρή. Τα περισσότερα δέντρα δεν άντεξαν το νέο κλίμα. Τα πρωτεύοντα θηλαστικά, που ζούσαν εκεί έπρεπε να βρουν καινούριο σπίτι.

Πριν το πολυκαταλάβουμε, ανασχεδίασαν με εργαλεία τον πλανήτη μας.

Η Γη διαμόρφωσε τη μοίρα του ανθρώπου.
freeinquiry.gr 

Pink Martini - La Soledad

https://youtu.be/iW9yRks_7XY

Η στρατηγική των ΗΠΑ για άλωση της ΕE

|

Είχαμε λοιπόν επιχειρηματολόγήσει σε αρκετά άρθρα μας, πως στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού ποτέ δεν καλοείδαν τη δημιουργία της ΕΕ. Οι ΗΠΑ δεν ήθελαν μία ΕΕ οικονομικά και γεωπολιτικά ανεξάρτητη. Δεν μπορούσαν βέβαια να κάνουν κάτι για να σταματήσουν τις εξελίξεις της «ενωμένης» (για λίγους) Ευρώπης. Η Σοβιετική Ένωση, ο «μπαμπούλας» της Ευρώπης της Δύσης ήταν παρελθόν και η Ευρώπη δεν φαινόταν να έχει διάθεση για «προστάτες». Μάλιστα, στη δεκαετία του ʽ80 και ʽ90 επικρατούσε κι ένα αντι-αμερικανικό πνεύμα άλλοτε συγκεκαλυμμένο άλλοτε πάλι περισσότερο εμφανές. Ο μύθος του «ευρωπαίου πολίτη» έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς.

Οι ΗΠΑ δεν αισθάνονταν ιδιαίτερα βολικά στην εγκατάλειψη του ρόλου του γεωπολιτικού ηγεμόνα της Ευρώπης και μέσω της Μ. Βρετανίας φρόντιζαν να δείχνουν την δυσαρέσκειά τους. Τα πράγματα όμως πήραν πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις, όταν η ΕΕ μετατράπηκε ουσιαστικά σε μία παγγερμανική Ευρώπη με τους γερμανούς και τους δορυφόρους τους όχι μόνο να ηγούνται της «ενωμένης» Ευρώπης, αλλά και να καθυποτάσσουν όλα τα αδύναμα κράτη μέλη κυρίως αυτά που απαρτίζουν τον λεγόμενο ευρωπαϊκό νότο με ωμές παρεμβάσεις ακόμα και στην εκλογική διαδικασία των κυβερνήσεών τους.

Οι αμερικανοί μέσω της NSA άρχισαν να παρακολουθούν τα τηλέφωνα όλων σχεδόν των ηγετών της ΕΕ και ιδιαιτέρως των γερμανών. Η καγκελάριος Μέρκελ διαμαρτυρήθηκε έντονα, ο Ομπάμα υποσχέθηκε πως το θέμα θα διευθετηθεί, αλλά όπως όλοι γνωρίζουμε δεν υπήρξε συνέχεια, ή μάλλον υπήρξε και υπάρχει, αλλά εμείς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες.

Αυτός ο υπόγειος πόλεμος με τις ΗΠΑ να προσπαθούν να ξανακερδίσουν τον χαμένο τους ρόλο ως «προστάτες-νταβατζήδες» της ΕΕ μπήκε για λίγο στο ψυγείο, όταν προέκυψε το ουκρανικό ζήτημα. Η ανακωχή όμως δεν κράτησε για πολύ.



Από την αρχή της δημιουργίας της ΕΕ, οι ΗΠΑ έψαχναν για έναν αποτελεσματικό πολιορκητικό κριό, που θα την τίναζε συθέμελα. Δεν χρειάστηκε να ψάξουν πολύ. Βρέθηκε η χώρα της Ρωμιοσύνης, ένα κρατίδιο-προτεκτοράτο, που ποτέ δεν διάθετε ηγέτες πρόθυμους να θεμελιώσουν ένα αξιοκρατικό καθεστώς διακυβέρνησης. Αντιθέτως, το κρατίδιο είναι φημισμένο διαχρονικά για την παραγωγή διεφθαρμένων, ανίκανων και δοσίλογων εξουσιών, που αντικατοπτρίζουν στο έπακρο την πραγματική ιδιοσυγκρασία  του αγελαίου λαού που κυβερνούν. Ενός λαού, που έχει μάθει να βολεύεται, να μην παράγει τίποτα και να «λιάζεται» στις υποτιθέμενες δόξες ενός υποτιθέμενου δοξασμένου παρελθόντος. Ενός λαού και μια χώρα, όπου το επιχειρείν ήταν είναι και θα είναι καταδικαστέο και ξορκισμένο με τον απήγανο εκτός αν πρόκειται για συμφωνίες κάτω από το τραπέζι μεταξύ της εγχώριας πλουτοκρατίας και της διαπλεκόμενης εξουσίας παρουσία των γάτων των Ιμαλαϊων και άλλων χαριτωμένων ή μη τετραπόδων.

Οι ΗΠΑ δοκίμασαν διάφορους «αρχηγούς» και αρχηγίσκους» του προτεκτοράτου. Τους περισσότερους όμως τους απέρριψαν λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης, αλλά και προσκόλλησής τους στο άρμα της μαμάκας Μέρκελ και των λοιπών «αρίων» ηγετών της ΕΕ.

Το ΔΝΤ από την αρχή ακολούθησε μια στρατηγική πρόκλησης αγανάκτησης στους ρωμιούς. Ήθελε να τους εξαναγκάσει να απεμπλακούν από την ΕΕ. Έτσι, φώναζε πως εφάρμοσε λάθος πρόγραμμα, πως έκανε λανθασμένους υπολογισμούς σχετικά με το προβλεπόμενο ποσοστό ανεργίας και οικονομικής καθίζησης, πως ήταν λάθος ο πολλαπλασιαστής και διάφορα άλλα παραμύθια της Χαλιμάς.

Με άλλα λόγια, το ΔΝΤ μπήκε στη φάση της διαπραγμάτευσης για να καταφέρει καίριο πλήγμα στην ΕΕ χρησιμοποιώντας τη Ρωμιοσύνη ως ρόπαλο. Το ΔΝΤ είναι αυτό, που με έκθεσή του ανακοίνωσε, πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο και πως πρέπει να «κουρευτεί» και άλλο, κάτι που φυσικά, ακόμα και σήμερα δεν θέλουν ούτε καν να ακούσουν στην ΕΕ και ιδιαίτερα στα κοινοβούλια της Γερμανίας  και των παραδοσιακών της συμμάχων και δορυφόρων από τον Αʼ και Βʼ παγκόσμιο πόλεμο.

Τις τελευταίες εβδομάδες γίναμε μάρτυρες μιας αδιάλλακτης στάσης, που υιοθέτησε το ΔΝΤ ζητώντας εξωπραγματικά μέτρα και κουνώντας το δάχτυλο όχι στη Ρωμιοσύνη, αλλά στην ΕΕ, πως αν δεν κουρευτεί το χρέος, το ίδιο δεν επιθυμεί να συμμετάσχει.

Η διαρροή που προέκυψε από τα Wikileaks, αυτό ακριβώς αποδεικνύει. Μάλιστα, ο πολύς κύριος Τόμσεν φαίνεται να λέει στην κα Βελκουλέσκου: «...Και οι γερμανοί θέτουν θέμα διαχείρισης... και βασικά εμείς εκείνη την ώρα λέμε: “Κοίταξε κ.Μέρκελ αντιμετωπίζεις ένα δίλημμα, πρέπει να σκεφτείς τι θα σου κοστίσει περισσότερο: να προχωρήσεις χωρίς το ΔΝΤ ─δεν θα ρωτούσε η Bundestag “Το ΔΝΤ δεν είναι μαζί μας;” ─ ή να διαλέξει την ανακούφιση του χρέους, που πιστεύουμε ότι χρειάζεται η Ελλάδα, προκειμένου να συνεχιστεί η συνεργασία μας; Σωστά. Αυτό είναι το πραγματικό θέμα». Ωμός εκβιασμός προς την ίδια τη Μέρκελ, δηλαδή.

Προηγουμένως βέβαια, είχε υπονοήσει, πως καλό θα ήταν να αιφνιδιαστεί η ΕΕ με μια απειλή για Grexit τον Ιούνιο, που όλως τυχαίως θα συνέπιπτε με το δημοψήφισμα στη Μ. Βρεττανία για το Brexit. Τυχαία όλα αυτά; Ας αναρωτηθούμε.

Ο γνωστός δημοσιογράφος Πολ Μέησον ήδη έχει ξεκινήσει να αρθρογραφεί για πραξικόπημα λέγοντας τα εξής: «Το ΔΝΤ πιάστηκε, επ αυτοφόρω να συνωμοτεί για να οργανώσει “πιστωτικό γεγονός” στην Ελλάδα και να την οδηγήσει στα πρόθυρα της χρεωκοπίας χρησιμοποιώντας το  πρόσχημα του δημοψηφίσματος για την έξοδο ή την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ. Όχι, αυτό δεν είναι το σενάριο της επόμενης ταινίας του James Bond, είναι η απομαγνητοφώνηση μιας τηλεδιάσκεψης ανάμεσα στους επικεφαλής των διαπραγματεύσεων του ΔΝΤ, Πολ Τόμσεν και Ντέλια Βελκουλέσκου. Η αποκάλυψη έγινε από το WikiLeaks μιας συζήτησης, που πραγματοποιήθηκε  στην Αθήνα λίγο πριν από την αποχώρηση της αντιπροσωπείας του ΔΝΤ από την Ελλάδα, που είχε δώσει το πράσινο φως για το επόμενο στάδιο των διαπραγματεύσεων.
»Η ουσία είναι, ότι το ΔΝΤ δεν πιστεύει τα νούμερα που χρησιμοποιούνται από την Ελλάδα και την Ευρώπη, ώστε να προχωρήσουν οι διαπραγματεύσεις στο επόμενο στάδιο. Την ίδια ώρα, η Ευρώπη δεν μπορεί να προχωρήσει στη συμφωνία χωρίς το ΔΝΤ, γιατί το γερμανικό κοινοβούλιο δεν θα το επιτρέψει. Καθώς τσακώνονται για τους αριθμούς, οι Τόμσεν και Βελκουλέσκου ακούγονται να εξετάζουν το ενδεχόμενο εάν θα “μαγειρέψουν” την επόμενη έκθεση του ΔΝΤ σχετικά με το εάν το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο. Αυτό είναι σημαντικό, γιατί το ΔΝΤ θα συμμετάσχει στο πρόγραμμα μόνο εάν υπάρξει ελάφρυνση χρέους και αυτός είναι ο λόγος, που δεν αποδέχονται οι γερμανοί.
»Τότε ο Τόμσεν έριξε την βόμβα. “Τι πρέπει να γίνει για να έρθουν όλοι στο σημείο να λάβουν μία απόφαση; Στο παρελθόν υπήρξε μόνο μία στιγμή, όπου λήφθηκε μία σοβαρή απόφαση και ήταν όταν η Ελλάδα έμενε χωρίς χρήματα και ήταν υπό την απειλή της χρεωκοπίας. Σωστά;”. Η Βελκουλέσκου του απαντά: “Σωστά”. Τότε ο Τόμσεν συμπληρώνει: «Πιθανώς αυτό πρέπει να γίνει ξανά. Σε αυτή την περίπτωση (του πιστωτικού γεγονότος και εάν είναι να ξαναγίνει) θα μας πάρει αρκετό χρόνο μέχρι τον Ιούλιο και είναι σαφές, ότι οι ευρωπαίοι δεν πρόκειται να κάνουν καμία συζήτηση για ένα μήνα πριν από το Brexit, έτσι σε κάποιο βαθμό θα θέλουν ένα διάλειμμα (για την Ελλάδα) και θα ξεκινήσουν ξανά μετά το ευρωπαϊκό δημοψήφισμα”. Η Βελκουλέσκου είπε, ότι θα πρέπει να κάνουν κάτι μέσα στον Απρίλιο. Για να λάβει την απάντηση από τον Τόμσεν “αλλά αυτό δεν θα είναι ένα γεγονός. Αυτό δεν πρόκειται να τους…”. Η Βελκουλέσκου συμφωνεί ότι χρειάζεται ένα γεγονός, αλλά λέει ότι δεν ξέρει ποιο μπορεί να είναι.
»Εδώ επιτρέψτε μου με να αποκωδικοποιήσω. Το “γεγονός” είναι μία οικονομική κρίση που θα φέρει την Ελλάδα πιο κοντά στη χρεωκοπία. Όπως ακριβώς συνέβη τον περασμένο χρόνο, όταν έκλεισαν οι τράπεζες και εκατομμύρια άνθρωποι βρέθηκαν αντιμέτωποι με οικονομική και ψυχολογική καταστροφή. Με τη μόνη διαφορά, ότι το ΔΝΤ θέλει να επιβάλλει αυτή την καταστροφή την ώρα, που το ελληνικό έθνος φιλοξενεί δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και η χώρα είναι επιφορτισμένη με μία από τις πιο περίπλοκες και νομικά αμφίβολες επιχειρήσεις φύλαξης των συνόρων στη σύγχρονη ιστορία. Αλλά το θέμα δεν βρίσκεται στα χέρια της Ελλάδας. Στο τέλος ο Τόμσεν υπαινίσσεται, ότι μόνο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και πάνω από όλους η γερμανική κυβέρνηση μπορεί να αποφασίσει εάν θα τηρηθούν οι όροι της συμφωνίας του περασμένου Ιουλίου». (Ολόκληρη τη δήλωση του Πολ Μέησον υπάρχει στα αγγλικά εδώ:
https://medium.com/mosquito-ridge/imf-plots-new-credit-event-for-greece-534b4b300318#.1j3mmhakt).

Αυτό που ο Πολ Μέησον τώρα σχολιάζει, έχει εδώ και αρκετό καιρό σχολιαστεί και εξηγηθεί από τον Thierry Meyssan στο άρθρο του: «The European Union is Blind To the Military Strategy of The United States» (Voltairenet.org). Σε αυτό το άρθρο, ο συγγραφέας πάει ακόμα πιο κάτω αποδεικνύοντας, πως οι διαμάχες στη Μέση Ανατολή και την Αφρική αποτελούν μέρος της στρατηγικής των ΗΠΑ.

Αναμφίβολα, το Ισλαμικό Κράτος, είτε απευθείας είτε μέσω Τουρκίας έχει εξοπλιστεί από τις ΗΠΑ μιας και είναι δικό της δημιούργημα, όπως εξάλλου ήταν και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν. Εν τω μεταξύ, ακόμα ψάχνουμε να βρούμε τα χημικά του Σαντάμ. Βομβαρδίστηκε και ισοπεδώθηκε μια ολόκληρη χώρα χωρίς ποτέ να αποκαλυφθεί τίποτα. Στα σχέδια των ΗΠΑ είναι και ο διαμελισμός της Συρίας και η δημιουργία του κράτους του «Μεγάλου Κουρδιστάν», μιας και τώρα οι κούρδοι δεν θεωρούνται τρομοκράτες, αλλά σύμμαχοι των ΗΠΑ κατά του Ισλαμικού Κράτους.

Τελευταία, οι ΗΠΑ, αποδυναμώνουν και τον σουλτάνο Ερντογάν χαρακτηρίζοντάς τον ως αποτυχημένο και επικίνδυνο. Η Τουρκία χάνει συνεχώς το έδαφος κάτω από τα πόδια της μιας και οι σχέσεις της με τη Ρωσία είναι στο ναδίρ, αλλά και με τις ΗΠΑ να δείχνουν τη διάθεση να τον τελειώσουν. Μόνο οι ηγέτες της ΕΕ του γλείφουν τα πόδια και τον ικετεύουν να μην αμολάει τους πρόσφυγες στην Ευρώπη. Η ΕΕ, όπως αποκαλύπτει και ο Thierry Meyssan, δεν «μεταφράζει καλά» τις γεωπολιτικές στρατηγικές των ΗΠΑ και δεν γνωρίζει τίποτα για τον σχεδιασμό της μιλιταριστικής πολιτικής τους.  Αυτά όλα, τα έχουμε αναπτύξει σε παλαιότερα άρθρα μας, ότι δηλαδή η ΕΕ δεν έχει εξωτερική πολιτική ούτε και πρόκειται να αποκτήσει.

Επειδή κάποιοι στη χώρα μας επιχαίρουν για την πολιτική απομόνωση του Ερντογάν, καλό θα ήταν να θυμηθούν, πως όποτε η Τουρκία αντιμετώπιζε εσωτερικά προβλήματα, τα έκανε εξαγωγή προς τη Ρωμιοσύνη. Οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις, που βρίσκονται εν εξελίξει, θα οδηγήσουν σε πολύ δυσάρεστες για τη Ρωμιοσύνη καταστάσεις, που ενδέχεται στο τέλος να πληρώσει και το μάρμαρο σε όλα τα επίπεδα.

Το προσφυγικό ζήτημα θα ρίξει εύκολα το κόσμο στα φιλοφασιστικά ακροδεξιά κόμματα των «ευρωσκεπτικιστών», που σύντομα θα καταλάβουν την πρώτη θέση σε επερχόμενες εκλογές. Η αμφισβήτηση της ΕΕ από τους πολίτες των κρατών μελών είναι πλέον ένα πλειοψηφικό ρεύμα, που σύντομα θα μετουσιωθεί στη διάλυση αυτής της θεατρικής παράστασης, που ονομάζεται «Ευρωπαϊκή Ένωση».

Η Ursula von der Leyen,υπουργός Άμυνας της Γερμανίας, ανακοίνωσε πολύ πρόσφατα την ίδρυση της Bundeswehr, ενός πανίσχυρου γερμανικού στρατού για να προστατέψει τα συμφέροντα της Γερμανίας. Θα δαπανηθούν πολλά δις σε ευρώ για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος.Γιατί άραγε;

Ας συνοψίσουμε: Οι ΗΠΑ επεδίωκαν και επιδιώκουν τη διάλυση της ΕΕ. Θέλουν να επιστρέψουν ως ηγέτιδα-προστάτιδα δύναμη στην Ευρώπη. Μιας Ευρώπης, που να ζει κάτω από το φόβο μιας τρομοκρατικής επίθεσης χωρίς επαρκή στρατό για να αντιμετωπίζει απειλές και φυσικά χωρίς δική της εξωτερική πολιτική, πράγμα που ίσχυε και ισχύει. Αυτό το πετυχαίνει χρησιμοποιώντας την ιδιάζουσα περίπτωση της Ρωμιοσύνης ως πολιορκητικό κριό κατά της ΕΕ και των ευρωπαϊκών τραπεζών. Χρησιμοποιεί επίσης και τη Μ. Βρεττανία για τον ίδιο λόγο. Αν αρχίζουν να αποκολλώνται κάποια κομμάτια από την ΕΕ τότε είναι θέμα χρόνου (είναι ούτως ή άλλως) η κατάρρευσή της.

Το δεύτερο σχέδιο αποδυνάμωσης της ΕΕ έχει τη ρίζα του στο συνδυασμό του προσφυγικού ζητήματος με την ισλαμοτρομοκρατία και την ισλαμοφοβία. Η συνθήκη του Σέγκεν φαίνεται να τελειώνει σύντομα, ακόμα κι αν δεν πετάξουν έξω τη χώρα της Ρωμιοσύνης. Αν ακούσει κανείς τον υπουργό εξωτερικών της Αυστρίας μπορεί να καταλάβει τι επικρατεί από πλευράς εξωτερικής πολιτικής μέσα στην ΕΕ.

Είναι λοιπόν μάλλον αφελές να πιστεύει κάποιος, πως το ΔΝΤ και ο Τόμσεν μάχονται για τη νέα γενιά στη Ρωμιοσύνη και πως θέλουν να τιμωρήσουν τους συνταξιούχους των παλιότερων γενεών. Είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς, πως το ΔΝΤ (που όπου κι αν πήγε κατέστρεψε χώρες εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της πολιτικής ελίτ και της πλουτοκρατίας) μάχεται υπέρ των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων στη Ρωμιοσύνη. Το ΔΝΤ μπήκε εμβόλιμα, όπως περίτρανα αποδεικνύεται άλλωστε με τα Wikileaks στη διαπραγμάτευση για το χρέος της Ρωμιοσύνης, για να «χτυπήσει» καίρια την ΕΕ. Έτσι λοιπόν, αυτούς που «σφάζει» ο Τόμσεν δεν είναι τόσο οι ρωμιοί, αλλά η ευρωπαϊκή και κυρίως η γερμανική νομενκλατούρα.

Την εγκυρότητα της διαρροής των Wikileaks, αρχικά αμφισβήτησε αρθρογράφος της WSJ, αλλά τελικά όταν τα ίδια τα Wikileaks επανήλθαν μέσω Twitter να επαληθεύσουν τη διαρροή, σώπασε.

Η απάντηση του Wikileaks στην αμφισβήτηση.

Εξάλλου, και το ίδιο το ΔΝΤ δεν σχολίασε το συμβάν ούτε και μπήκε στη διαδικασία να το αμφισβητήσει.
Κλείνοντας, να ευχηθώ «περαστικά» στον έναν εκ των αντιπροέδρων της μείζονος αντιπολίτευσης, που εξακολουθεί να μην πιστεύει, πως όντως τα Wikileaks διέρρευσαν τις συνομιλίες Τόμσεν-Βελκουλέσκου και με τα άπταιστα «αγγλικά» του απευθύνεται στον διαρρέοντα λέγοντας: «Stop telling jokes please». Ο άνθρωπος δεν μπορεί να πιστέψει, πως το ΔΝΤ είναι όντως το μακρύ, αλλά αόρατο χέρι των ΗΠΑ κατά της Ευρώπης. Δεν μπορεί, θα προσγειωθεί κάποια στιγμή και αυτός στην πραγματικότητα. Μέχρι στιγμής, πάντως, παραμένει ο μόνος άνθρωπος στον πλανήτη, που αμφισβητεί τη διαρροή των Wikileaks.

www.freeinquiry.gr/