ΕΛΛΗΝΙΚΑ...!

AΡΧΑΙΑ ... ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ!

Το αναγνωστικό της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας του Γεωργίου Ζούκη  εκδόθηκε το 1964 για τους μαθητές της Α’ Γυμνασίου. Ως σκοπό είχε να φέρει σε επαφή τις παλαιότερες γενιές Νεοελλήνων με τη γλώσσα των αρχαίων προγόνων τους. Αποτελούσε μία μεθοδική διδασκαλία του συντακτικού της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, με τα κατάλληλα αποσπάσματα από αρχαίους συγγραφείς.

Στα αποσπάσματα που επέλεξα μπορείτε να διαβάσετε κείμενα  που υπάρχουν στο αναγνωστικό αυτό. Ο λόγος για τον οποίο τα παραθέτω είναι διότι όπως θα διαπιστώσετε,  δεν χρειάζεται να γνωρίζει κάποιος αρχαία Ελληνικά για να τα διαβάσει και να τα κατανοήσει, σε αντίθεση με τα κείμενα  αρχαίων Ελληνικών τα οποία δόθηκαν στην δική μου γενιά όσο και στις επόμενες, στερώντας μας το προνόμιο να γνωρίσουμε καλύτερα την γλώσσα των προγόνων μας, αλλά και τις ρίζες των λέξεων που χρησιμοποιούμε στην νέα Ελληνική. Ευτυχώς που οι περισσότερες σύνθετες νεοελληνικές λέξεις περιέχουν αρχαίες Ελληνικές, γεγονός που δυστυχώς δεν γνωρίζουμε, παρότι τις χρησιμοποιούμε καθημερινά.

Παραδείγματος Χάριν σήμερα χρησιμοποιούμε την λέξη  «Άναυδος» η οποία προέρχεται  από το «Αυδή»  που σημαίνει  φωνή. Η λέξη «Αλέξω» την εποχή του Ομήρου σήμαινε εμποδίζω, αποτρέπω. Σήμερα λέμε χρησιμοποιούμε τις λέξεις αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο, αλεξίπτωτο, αλεξήλιο, Αλέξανδρος (αυτός που αποκρούει τους άνδρες) κ.τ.λ.
«Άρουρα» ήταν το χωράφι, όλοι ξέρουμε τον αρουραίο. Το βάρος το αποκαλούσαν «άχθος», σήμερα λέμε αχθοφόρος. «Άγχω», σημαίνει σφίγγω το λαιμό, σήμερα λέμε αγχόνη. Επίσης άγχος είναι η αγωνία από κάποιο σφίξιμο, ή από πίεση.
«Δόρπος», λεγόταν το δείπνο, σήμερα η λέξη είναι επιδόρπιο. «Βρύχια» στον Όμηρο είναι τα βαθιά νερά, εξ ου και τo υποβρύχιο.
«Νόστος» σημαίνει επιστροφή στην πατρίδα. Η λέξη παρέμεινε ως παλιννόστηση, ή νοσταλγία. «Άλγος» στον Όμηρο είναι ο σωματικός πόνος, από εκεί  προέρχεται το αναλγητικό. Από τη λέξη «αιδώς» (ντροπή) προήλθε ο αναιδής. Με το επίρρημα «τήλε» στον Όμηρο εννοούσαν μακριά, εμείς χρησιμοποιούμε τις λέξεις τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια κ.τ.λ. «Λάας ή λας»,  έλεγαν την πέτρα. Εμείς λέμε λατομείο, λαξεύω. «Πέδον» στον Όμηρο σημαίνει έδαφος, τώρα λέμε στρατόπεδο, πεδινός.
Το κρεβάτι λέγεται «λέχος», εμείς αποκαλούμε λεχώνα τη γυναίκα που γέννησε και μένει στο κρεβάτι.  Από την λέξη «νόσος» και το ρήμα «κομέω-ώ» , που στην ιωνική διάλεκτο σήμαινε περιποιούμαι, προκύπτουν το νοσοκόμος, τραπεζοκόμος, ιπποκόμος κ.λπ.  Από τη λέξη «ναυς» έχομε: ναυπηγός, ναύαρχος, ναυμαχία, ναυτικός, ναυαγός, ναυτιλία, ναύσταθμος, ναυτοδικείο, ναυαγοσώστης, ναυτία, κ.τ.λ.

Από το «Ύδωρ», προέρχεται η λέξη Υδραγωγείο, ύδρευση, υδραυλικός, υδροφόρος, υδρογόνο, υδροκέφαλος, αφυδάτωση, ενυδρείο, κ.τ.λ.. Από την λέξη «Ωά» (αυγά) χρησιμοποιούμε την λέξη ωοθήκες. Από το «όρος», προκύπτει το ορειβασία, ορειβάτης.  «Πόρο» έλεγαν τη διάβαση, το πέρασμα, σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη πορεία. Επίσης αποκαλούμε εύπορο κάποιον που έχει χρήματα, γιατί έχει εύκολες διαβάσεις, μπορεί δηλαδή να περάσει όπου θέλει, και άπορο αυτόν που δεν έχει πόρους, το φτωχό. «Πόντος», σήμαινε μακριά, σήμερα λέμε Υπερπόντιο ταξίδι. «Ύλη» ονόμαζαν ένα τόπο με δένδρα, εμείς λέμε υλοτόμος.  «Πέδη», σημαίνει δέσιμο και τώρα λέμε χειροπέδες, πέδιλο. Επίσης χρησιμοποιούμε τη λέξη «Φρην» είναι η λογική. Από αυτή τη λέξη προέρχονται το φρενοκομείο, ο φρενοβλαβής, ο εξωφρενικός, ο άφρων κ.τ.λ. Στον Όμηρο «Λώπος» είναι το ένδυμα, σήμερα  αυτόν που μας έκλεψε τον λέμε λωποδύτη, καθώς για αυτό βάζει το χέρι του στα ρούχα μας. Από το «φάος», το φως προέρχεται η φράση φαεινές ιδέες και η επιφάνεια. Στην συνέχεια παραθέτω αποσπάσματα από το αναγνωστικό της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας του Ν. Ζούκη.

 

Οἱ γάμοι Πηλέως καὶ Θέτιδος.

Πηλεὺς καὶ Θέτις ἐν τοῖς γάμοις ἀγαθὰς περὶ τῆς εὐτυχίας ἐλπίδας εἶχον. Διὸ ἐν τῷ δώματι  κόσμον λᾳμπρὸν κατεσκεύαζον καὶ τοὺς τῆς Φθίας κατοίκους ὡς καὶ τοὺς θεοὺς ἐδέχοντο πλὴν τῆς ῎Εριδος.

Προσέρχονται οὖν οἱ μὲν θεοὶ σὺν θώραξι καὶ ἀσπίσι καὶ ἄλλοις ὅπλοις λαμπροῖς εἰς τὸ δῶμα, οἱ δὲ κάτοικοι μετὰ τῶν παίδων εἰς τὴν αὐλὴν τῶν βασιλείων μένουσιν. ῾Η θεὰ δ’ ὅμως ῎Ερις ὀργίζεται καὶ ἐν μέσῳ τῷ δώματι μῆλον ῥίπτει. Επιγραφὴ δ’ ἐπ’ αὐτοῦ ἦν « τῆ καλλίστη ».

Εν ταῖς θεαῖς ἦσαν ἡ ῞Ηρα, ἡ Ἀθηνᾶ⁷ και η Ἀφροδιτη. Τούτων ἡ μὲν ῞Ηρα τῆ σεμνότητι τῶν ἄλλων διέφερεν, ἡ Ἀθηνᾶ τῆ τῶν γραμμάτων σοφίᾳ καὶ τῇ ὁπλίσει ὑπερεῖχεν, ἡ δ’ Ἀφροδίτη τῇ τῆς ἐσθῆτος πολυτελείᾳ καὶ τῇ τοῦ σώματος χάριτι τὰς ἄλλας ὑπερέβαλλεν.

Αὗται οὖν περὶ τοῦ μήλου ἤριζον καὶ τὴν τῆς ἑορτῆς φαιδρότητα διέλυον. Τέλος Πάριδι τῷ τοῦ Πριάμου ἐπιτρέπουσι τὴν κρίσιν καὶ λέγουσιν· «῏Ω Πάρι, ἐπιτρέπομέν σοι τὴν κρίσιν περὶ τῆς καλλίστης». Οὗτος δὲ θαυμόζει μὲν τῆς ῞Ηρας τὸ σχῆμα  καὶ τῆς Ἀθηνᾶς τὴν ἀσπίδα καὶ κόρυν, προσφέρει δὲ τὸ μῆλον τῆ Ἀφροδίτη. 

 Πᾶν μέτρον ἄριστον.

῎Εστι παροιμία. ῎Εστε ἐγκρατείς καὶ μηδὲν ἄγαν πράττετε· ἡ γὰρ ὑπερβολὴ τοῖς ἀνθρώποις ἀεὶ λύπην παρέχει. Τὴν μετρίαν δίαιταν διώξατε. η γαρ ακολασια ταύτης πολλών κακῶν αἰτία ἐστίν. Ἄγε δή, ὦ φίλε, κάτεχε πεῖναν καὶ δίψαν καὶ φεῦγε τὰς ἄλλας ἐπιθυμίας· πολλοὶ γὰρ ἐν μεσταῖς τραπέζαις διεφθείρουσι δίψαν ἐσθλῶν ἔργων. Εἰ δὲ δόξαν καὶ τιμὴν διώκεις, ἡ τόλμη μὴ ἀρχέτω σωφροσύνης. Θαύμασον δὲ καὶ τοὺς τὴν φιλαργυρίαν φεύγοντας· λέγουσι γὰρ ταύτην ῥίζαν τῶν ἀδικιῶν εἶναι. Γυμνάσατε τό τε σῶμα καὶ τὴν ψυχὴν ἐπ’ ἀρετὴν καὶ ἀποβλέψατε πρὸς τοὺς ἐν μετρίᾳ διαίτη διάγοντας. Μάλιστα δὲ οἱ λόγοι μέτρον ἐχόντων καὶ φευγόντων τὴν ὑπερβολήν· ἡ γὰρ τῆς γλώττης ἀκολασία πολλοῖς λύπην καὶ αἰσχύνην φέρει. ῎Ισθι οὖν φιλαλήθης, ὦ φίλε, καὶ μὴ πολλὰ λέγε, ἀλλὰ καλά· οὐ γὰρ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ, ἀλλ’ ἐν τῷ εὖ τὸ πολύ. Ὀρθῶς δ’ ἔτι καὶ νῦν ἔχει ὁ λόγος· « ῾Η γλῶττα πολλῶν ἐστι κακῶν αἰτία ».

Φαέθων.

῞Ηλιος ἐτέκνωσε Φαέθοντα, ὃς περὶ πᾶν μὲν ἐτόλμα, οὐδενὸς δ’ ἀπὸ παιδικῆς ἡλικίας ἡττᾶτο. ῞Οτε Φαὲθων νεανίας ἐγένετο, ὁρῶν τὸν πατέρα ἐπὶ τεθρίππου ὀχούμενον καὶ διὰ τοῦτο ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων τιμώμενον ἱκέτευσε μίαν ἡμέραν παραχωρῆσαι αὐτῷ τὸ ἅρμα· οὕτω γὰρ ἤλπιζεν εὐδοκιμήσειν παρὰ τοῖς ἀνθρώποις. ῾Ο δὲ πατὴρ πρῶτον μὲν ὤκνει παραχωρῆσαι τοῦτο τῷ υἱῷ, ὕστερον δ, ἐπεὶ οὗτος ᾒτιζε, συνεχώρησεν αὐτῷ, καίπερ εἰδὼς ὅτι ὁ υἱὸς θανατᾷ.
Επεὶ οὖν Φαέθων ἀνέβη ἐπὶ τοῦ τεθρίππου, ἤλαυνε μὲν αὐτὸς ἀνειμένως, οἱ δ’ ἵπποι γνόντες ὅτι οὐ δουλεύουσι ῾Ηλίῳ, ἐξηνέχθησαν τῆς ὁδοῦ. Καὶ τὸν μὲν πρῶτον πλανώμενοι κατὰ τὸν οὐρανὸν ἐπύρωσαν αὐτόν, εἶτα δὲ πελάσαντες τῇ γῇ ἐλυμήναντο αὐτὴν κατακαίοντες τοὺς ἀγρούς. Διὸ Ζεὺς ὀργισθεὶς Φαέθοντα μὲν ἐκεραύνωσε, τὸν δ’ ῞Ηλιον ἐπὶ τὴν συνήθη πορείαν ἀποκατέστησεν. ῾Ὁ δὲ πατὴρ οἰμώζων καὶ στεναχίζων ἐπὶ τῇ τοῦ υἱοῦ ἀπωλείᾳ ἔλεγεν· « Οἴμοι, ὅτι τοιούτου υἱοῦ ἀποστέρομαι ».

 

 

 Ἀνὴρ κομπαστὴς

Ἀνὴρ ἐπ’ ἀναδρίᾳ ἑκάστοτε ὑπὸ τῶν πολιτῶν ὀνειδιζόμενος ἀπεδήμησεν ἐκ τῆς πόλεως.

Μετὰ δὲ διετίαν ἐπανελθὼν ἀλαζονείαν τοῖς πολίταις, ἐπεδείκνυ· ἔλεγε γὰρ ὅτι διὰ μὲν δικαιοσύνην καὶ σωφροσύνην καὶ εὐσέβειαν μέγα ἐν τῆ ξένῃ ἐτιμᾶτο, ἐν ῾Ρόδῳ δὲ κερδοσύνην τὴν μεγάλην εὔνοιαν τοῦ πλήθους ἐκτήσατο, ὅτι ταχυτῆτα ἐν τῷ δρόμῳ ἐπεδείξατο ἐξαίρετον, βάρος δ’ ἦρε μέγα, πήδημα δ’ ἥλατο τοσοῦτον, ὥστε μηδένα τῶν ὀλυμπιονικῶν ἐφικέσθαι, Ὅτι δὲ τὴν ἀλήθειαν ἔλεγε μάρτυρας ἔφαινε τοὺς, παρατυχόντας ἐν Ρόδῳ.

Τῶν παρόντων μέντοι τις τὴν μωρίαν τοῦ ἀνδρὸς οὐκ ἀνεχόμενος λέγει· « Εἰ τὴν ἀλήθειαν λέγεις καὶ ἐπ’ ἀρετῇ ἀξίαν ἐκτήσω ἐν τῄ ξένῃ, οὐδεμία ἔνδεια μαρτύρων ἐστίν. Ιδοὺ ἡ Ρόδος καὶ τὸ πήδημα ».

Ενδιαφέρουσαι γνῶμαι.

Ὁ βασιλεὺς τῶν Αἰθιόπων ἐρωτηθείς ποτε, τὶ εἶναι τὸ παλαιότερον απ’ ὅλα, τὸ ὡραιότερον, τὸ σοφώτερον, τὸ κοινότερον, τὸ ὠφελιμώτερον, τὸ βλαβερώτερον καὶ τὸ εὐκολώτερον ἔλεγεν. « Τὸ παλαιότερον ἀπ’ ὅλα εἶναι ὁ χρόνος, διότι οὐδεὶς πρὸ αὐτοῦ ὑπῆρχε. Τὸ μεγαλύτερον ὁ κόσμος, τὸ σοφώτερον ἡ ἀλήθεια, διότι οὐδὲν εἶναι πολυτιμότερον ἀπ’ αὐτήν. Τὸ ὡραιότερον τὸ φῶς, τὸ κοινότερον ὁ θάνατος, τὸ ὠφελιμώτερον ὁ Θεός, διότι αὐτὸς μόνον παρέχει τὰ εὐχαριστότατα εἰς τὸν ἄνθρωπον. Τὸ βλαβερώτερον δ’ ὅλων ὁ κακὸς δαίμων καὶ τὸ εὐχαριστότατον τὸ γλυκύ ».
Θαλῆς ὅμως ὁ Μιλήσιος ἀπεκρίνατο ὡς ἑξῆς. « Ὁ θεός εἶναι ὁ παλαιότερος ὅλων, διότι εἶναι ἀγέννητος, ὁ κόσμος τὸ μεγαλύτερον, ὁ χρόνος τὸ σοφώτερον, διότι ὅλα ἀποκαλύπτει, ἡ ἐλπὶς τὸ κοινότερον, ἡ ἀρετὴ τὸ ὠφελιμώτερον, ἡ κακία τὸ βλαβερώτερον, ἡ ἀνάγκη τὸ ἰσχυρότερον, διότι ὅλοι ὑποχωροῦν εἰς αὐτήν, τὸ δὲ εὐκολώτερον τὸ κατὰ φύσιν ζῆν».

 

 Συμβουλαὶ πρὸς νέους.

Εἴθε νὰ εἶσαι φιλομαθης. Εὰν εἶσαι τοιοῦτος, θὰ γίνῃς πολυμαθής Εἶθε νὰ διαφυλάξῃς μὲ μελέτας, ὅσα γνωρίζεις. Ὅσα δὲ δὲν ἔχεις μάθει, νὰ ἀποκτᾷς με γνώσεις εἶναι εξ ἴσου ἄσχημον νὰ μὴ μαθαίνῃς λόγον, τὸν ὁποῖον ἤθελες ἀκούσει⁷, καὶ νὰ μὴ δέχεσαι καλόν, ποὺ θὰ σοῦ προσέφερον φίλοι. Νὰ ἐξοδεύῃς τὸν καιρὸν εἰς τὸ νὰ ἀκούῃς λόγους παρ’ ἄλλων· διότι ἔτσι θὰ δυνηθῇς νὰ μανθάνῃς εὐκόλως, ὅσα οἱ ἄλλοι δυσκόλως ἔχουν εὕρει. Νὰ νομίζῃς ὅτι πολλὰ τῶν ἀκουσμάτων εἶναι πολυτιμότερα ἀπὸ χρήματα· διότι αὐτὰ μὲν γρήγορα σὲ ἀφήνουν, ἐκεῖνα δὲ ὅλον τὸν καιρὸν παραμένουν. Μὴ κουράζεσαι νὰ βαδίζῃς μακρὸν δρόμον πρὸς ἐκείνους, ποὺ ὑπόσχονται ὅτι διδάσκουν χρήσιμόν τι, διότι εἶναι ἐντροπὴ οἱ μὲν ἔμποροι νὰ περνοῦν τόσα πελάγη διὰ νὰ αὐξήσουν τὴν περιουσίαν καὶ νὰ κάμουν αὐτὴν περισσοτέραν, οἱ δὲ νεώτεροι νὰ μὴ ὑπομένουν τὴν κατὰ ξηρὰν πορείαν, διὰ νὰ ἐπιτύχουν παιδείαν καλυτέραν.

 Ηρακλῆς καὶ Ἀθηνᾶ.

Ὁ Ἡρακλῆς ἐβάδιζε διὰ στενοῦ δρόμου διευθυνόμενος πρὸς λειμῶνα, ὁ ὁποῖος ἦτο γεμᾶτος ἀπὸ ἀμυγδαλιὲς καὶ συκιές. Εκράτει δὲ εἰς τὰς χέρια του ῥόπαλον σιδερένιο μὲ ἀργυρᾶ καρφιὰ στολισμένο. Αἴφνης βλέπει ἐπὶ τῆς γῆς κάτι ὅμοιον μὲ μῆλον χρυσοῦν καὶ προσπαθεῖ νὰ τὸ σπάσῃ. Ὅτε ὅμως εἶδεν ὅτι αὐτὸ ἐγίνετο δύο καὶ τρεῖς φορὰς μεγαλύτερον, ἐκτύπα ἀκόμη περισσότερον μὲ τὸ σιδερένιο ῥόπαλον. Τοῦτο ὅμως ἐφούσκωνε καὶ ἔφραζε τὸν δρόμον. Δι’ αὐτό ὁ Ἡρακλῆς παρεξενεύετο πολύ. Αἴφνης παρουσιάζεται ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ, ἡ ὁποία ἦτο εὐνοϊκὴ πρὸς αὐτόν, καὶ τοῦ λέγει· « Παῦσε, ἀδελφέ. Αὐτὸ τὸ χρυσοῦν μῆλον εἶναι φιλονεικία καὶ ἔρις. Ἄν τις ἀδιαφορήσῃ, μένει, ὅπως ἦτο, ἂν δέ τις τὸ κτυπᾷ, ἐξογκώνεται ».

Ὁ ὅρκος τῶν ῾Ελλήνων πρὸ τῆς μάχης τῶν Πλαταιῶν.

Εκεῖνο τὸ ὁποῖον συγκρατεῖ τὴν Πολιτείαν, εἶναι ὁ ὅρκος. Διὰ τοῦτο τὸν ἑξῆς ὅρκον οἱ ῞Ελληνες ἔδοσαν εἰς τὰς Πλαταιάς, ὅτε ἐπρόκειτο νὰ μάχωνται εἰς παράταξιν ἐναντίον τῆς δυνάμεως τοῦ Ξέρξου· « Δὲν θὰ προτιμήσω τὴν ζωὴν ἀπὸ τὴν ἐλευθερίαν, οὔτε θὰ ἐγκαταλείψω τοὺς ἀρχηγοὺς οὔτε ζωντανοὺς οὔτε σκοτωμένους, ἀλλὰ θὰ θάψω ὅλους, ὅσοι συναποθάνουν εἰς τὴν μάχην. Ἄν νικήσω τοὺς βαρβάρους, καμμίαν πόλιν ἀπὸ ἐκείνας, ποὺ συνηγωνίσθησαν ὑπὲρ τῆς ῾Ελλάδος, δὲν θὰ ἀφήσω νὰ καταστραφῇ, ἐκείνας δέ, ποὺ πῆγαν μὲ τὸ μέρος τῶν βαρβάρων, θὰ τὰς καταστρέψω. Ἀπὸ τοὺς ναούς, ποὺ ἐκάησαν καὶ κατεδαφίσθησαν ἀπὸ τοὺς βαρβάρους, κανένα δὲν θὰ ἀνοικοδομήσω, ἀλλὰ θὰ τοὺς ἀφήσω νὰ μένουν ὡς ὑπόμνησις εἰς τὰς ἐπεῥχομένας γενεὰς τῆς ἀσεβείας τῶν βαρβάρων». Τόσον δὲ πολὺ ἔμειναν πιστοὶ εἰς τὸν ὅρκον αὐτόν, ὥστε καὶ τὴν εὔνοιαν τῶν θεῶν εἶχον συμβοηθόν. 

Επίδρασις τῆς ἀγωγῆς.

Λυκοῦργος ὁ νομοθέτης τῶν Λακεδαιμονίων θέλων νὰ δώση ἀπόδειξι τῆς ἀξίας τῆς διαπαιδαγωγήσεως τῶν νέων ἔκαμε τὸ ἑξῆς πείραμα. ῎Ελαβε δύο σκύλακας ἀπὸ τοὺς ἰδίους γονεῖς καὶ παρήγγειλεν εἰς τὸν ὑπηρέτην νὰ μή τοὺς ἀναθρέψῃ κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον. ῾Ο δὲ διατρέφων αὐτοὺς σύμφωνα μὲ τὴν ὑπόδειξιν τοῦ ἄρχοντος κατέστησε τὸν μὲν ἕνα λαίμαργον, τὸν δ’ ἄλλον ἄριστον ἀνιχνευτὴν καὶ κυνηγόν. ῎Επειτα ὁ Λυκοῦργος συνεκάλεσε τοὺς Λακεδαιμονίους εἰς συνέλευσιν καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· « ῏Ω ἄνδρες Λακεδαιμόνιοι, αἱ μέθοδοι τῆς ἐκπαιδεύσεως καὶ τῆς διαπαιδαγωγήσεως.καὶ αἱ διδασκαλίαι δύνανται καὶ τὴν φύσιν νὰ μεταβάλουν· αἱ συνήθειαι εἶναι δευτέρα φύσις ». Καὶ ἀμέσως ὁ ὑπηρέτης, ὁ ὁποῖος εἶχε τοποθετήσει ἔμπροσθεν τῶν σκύλων μίαν γαβάθαν καὶ ἕνα λαγόν, τοὺς ἔλυσεν. Αμέσως ὁ μὲν ἕνας ὥρμησε πρὸς τὸν λαγόν, ὁ δὲ ἄλλος ἐρρίφθη μὲ ἀπληστίαν εἰς τὴν γαβάθαν. Επειδὴ δὲ οἱ Λακεδαιμόνιοι ἀποροῦσαν καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ καταλάβουν τὴν σημασίαν αὐτῶν, ὁ Λυκοῦργος εἶπεν· «Αὐτὰ τὰ δύο σκυλιά, ἂν καὶ εἶναι τῆς αὐτῆς καταγωγῆς, ἔτυχον διαφόρου ἀνατροφῆς, ἀλλὰ τὸ μὲ ἕν ἔγινε λαίμαργον, τὸ δὲ ἄλλο ὑπόδειγμα κυνηγετικοῦ σκυλιοῦ ».

xletsos-basilhs.blogspot.gr/

H οργανωμένη βιομηχανία φιλανθρωπίας

Η φιλανθρωπία είναι η άλλη όψη της έκπτωσης από τη φυσική κατάσταση ισότητας.

Δεν θα παραδεχθούμε ποτέ ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι αντικείμενο ελέους

Στη λέξη φιλανθρωπία υπάρχει μια βαθιά αντίφαση, στα όρια του οξύμωρου. Ο άνθρωπος είναι απλώς άνθρωπος, δεν μπορεί να είναι φιλάνθρωπος. Όπως ο λύκος δεν μπορεί να είναι φιλόλυκος, ούτε η κότα φιλόκοτα και ο σκύλος φιλόσκυλος. Ο σκύλος, ναι, μπορεί να είναι φιλάνθρωπος, ως το κατεξοχήν κατοικίδιο που έχει μια σχεδόν αυτοκαταστροφική προσκόλληση στο είδος μας. Η κότα δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ φιλάνθρωπη, αν είχε μια ελάχιστη επίγνωση του προορισμού της ως σούπας ή κοκκινιστής. Η γάτα, αν και εξίσου προσκολλημένη στον άνθρωπο και τα ενδιαιτήματά του, δεν είναι φιλάνθρωπη. Είναι απλώς φίλαυτη. Κι επειδή αγαπάει τον εαυτό της περισσότερο από οτιδήποτε άλλο- αν μπορεί να αποκληθεί αγάπη το ένστικτο αυτοσυντήρησης που έχει κάθε ον-, συμβιβάζεται με την αναγκαστική συνύπαρξή της με τον άνθρωπο. Είναι μια κατεξοχήν φιλόγατα που συνδέεται με μνημόνιο κατανόησης με τον άνθρωπο, αν υποθέσουμε ότι η βάση της συνύπαρξής της μ’ αυτόν είναι να πιάνει ποντίκια ή να προσφέρει το σώμα της στην ανθρώπινη ανάγκη για τρυφερότητα και χάδι.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι φιλάνθρωπος. Μπορεί να είναι φιλόζωος ή ζωόφιλος – ας μην μπλέξουμε με την αυθεντική έννοια των δυο ταυτόσημων λέξεων, ποια σημαίνει την αγάπη για τη ζωή και ποια για τα ζώα. Φιλάνθρωπος μπορεί να είναι μόνον ο άνθρωπος που θεωρεί πως μόνος αυτός -άντε, και μερικοί ακόμη φίλοι, συγγενείς, άτομα της τάξης του, της αισθητικής του, της ιδεολογίας του- έχει ξεφύγει από την κατάσταση του ζώου και αντιμετωπίζει τους άλλους του είδους του ως ζώα, που έχουν την ανάγκη της φιλανθρωπίας του (ή της ζωοφιλίας του) και του οφείλουν ευγνωμοσύνη γι’ αυτήν.

Ακόμη κι αν αποδεχθεί κανείς τη χριστιανική αντίληψη της φιλανθρωπίας, πρέπει να εκκινήσει από τη βάση της, που είναι η φιλαυτία. «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν», λέει το ευαγγελικό πρόταγμα.

Αλλά αυτό προϋποθέτει, πρώτον, να αγαπάς τον εαυτό σου. Δεύτερον, να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου σε μια κατάσταση ισότητας με τον πλησίον. Τρίτον, να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε μια ενότητα με τον πλησίον. Δηλαδή, να αντιλαμβάνεσαι την ανθρώπινη φύση σου, έτσι όπως την αντιλαμβανόταν ο Hobbes στον «Λεβιάθαν» του: «Η φύση έχει κάνει σε τέτοιο βαθμό τους ανθρώπους ίσους ως προς τις ικανότητες του σώματος και του νου, ώστε (…) η διαφορά των ανθρώπων δεν είναι τόσο αξιοσημείωτη που να μπορεί κανείς να αξιώνει για τον εαυτό του οποιοδήποτε ωφέλημα το οποίο κάποιος άλλος να μη μπορεί εξίσου καλά να το αξιώσει».

Η φιλανθρωπία είναι η άλλη όψη της έκπτωσης από τη φυσική κατάσταση ισότητας. Πριν γίνουμε «φιλάνθρωποι», έχουμε αποδεχθεί το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι είναι κατώτεροι από μας, έχουν χάσει ωφελήματα που για μας είναι αυτονόητα ή φυσικά: το σπίτι τους, μια πατρίδα, ένα αξιοπρεπές εισόδημα, μια δουλειά. Έχουμε, δηλαδή, αποδεχθεί μια αφύσικη κατάσταση ανισότητας. Στην οποία μπορεί και να έχουμε συμβάλει. Με την απληστία μας, την ανοχή μας ή τη σιωπή μας.

Σιχαίνομαι τη φιλανθρωπία. Έστω κι αν σπάνια αντιστέκομαι στον πειρασμό ν’ αγοράσω ένα πακέτο χαρτομάντιλα από τα φανάρια, να υποστώ το καθάρισμα του παρμπρίζ του αυτοκινήτου ή να δώσω στο αποστεωμένο «τζάνκι» το ευρώ με το οποίο υποτίθεται θα αγοράσει τυρόπιτα και δεν θα τσοντάρει για την επόμενη δόση του. Εξαγοράζω τις τύψεις μου για το γεγονός ότι εγώ ακόμη είμαι «εντός», όταν τόσοι άλλοι είναι «εκτός», όπως οι χριστιανοί με τον οβολό τους θαρρούν ότι διαγράφουν μια από τις αμαρτίες τους και κερδίζουν ένα μέτρο στον μαραθώνιο προς τον παράδεισο. Είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας. Διόλου αθώα και ανιδιοτελής, πρέπει να ομολογήσω.

Αλλά η οργανωμένη βιομηχανία φιλανθρωπίας, στην οποία συνωθούνται θύτες και θύματα, μου είναι απεχθής. Είναι μια κολοσσιαία απάτη. Ανοίγεις το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, την εφημερίδα κι είσαι μπροστά σε μια παρέλαση δημίων που περιθάλπουν τα θύματά τους λίγο πριν τα καρατομήσουν. Ή και έπειτα απ’ αυτό. Άλλος μαζεύει ρούχα, άλλος λεφτά, άλλος φάρμακα, άλλος τρόφιμα, αφού πρώτα έγδυσε, ξάφρισε, αρρώστησε και άφησε νηστικό τον αποδέκτη της αλληλεγγύης του. «Όλοι μαζί μπορούμε», «κανείς μόνος του στην κρίση». Γιατί δεν επεδείκνυαν προληπτικά την αλληλεγγύη τους, πριν η κρίση ξεβράσει τα θύματά της στο περιθώριο; Τι είπαν και τι έκαναν όταν περικόπτονταν οι μισθοί, όταν οι συντάξεις έπεφταν στα όρια της πείνας, όταν θερίζονταν τα προνοιακά επιδόματα, και μάλιστα με το ανάθεμα της επαίσχυντης εύνοιας σε «κηφήνες», όταν το ΕΣΥ και τα Ταμεία λεηλατούνταν, όταν η τρόικα πετσόκοβε το ανάπηρο κοινωνικό κράτος κι όταν η μνημονιακή ύφεση πλημμύριζε με λουκέτα και ανέργους τα οικονομικά ερείπια; Σε ποιο μέτρο κοινωνικής καταστροφής λένε «όχι» ακόμη και σήμερα οι πρωταθλητές της φιλανθρωπίας; Το αντίθετο ακριβώς συνέβη και συμβαίνει. Οι φανατικότεροι φιλάνθρωποι είναι οι κάτοχοι του μνημονιακού πρωταθλήματος. Αυτό θα μπορούσε λαϊκά να εκφραστεί και ως εξής: «Να σε κάψω, Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι». Ή «πρώτα μας χέζουν και μετά μας σκουπίζουν».

Σας ακούγεται χυδαίο; Όμως, δεν είναι πιο χυδαίο να απαιτούν την αναδιανομή της δυστυχίας των θυμάτων επειδή τους είναι αδιανόητη η αναδιανομή του πλούτου των θυτών; Δεν είναι πιο χυδαίο να απαιτούν να οικοδομηθεί στα ερείπια του κοινωνικού κράτους που οι ίδιοι κατεδάφισαν ένα εθελοντικό υποκατάστατό του; Δεν είναι πιο χυδαίο οι χρυσοδάκτυλοι της διαπλοκής και του πλιάτσικου στον κοινωνικό πλούτο να διαγκωνίζονται σε «μαραθώνιους της αλληλεγγύης»;

Η κοινωνία δεν χρειάζεται «ανιματέρ» του ανθρωπισμού, ούτε «σελέμπριτι» του πλούτου και της «γκλαμουριάς» για να αφυπνιστούν τα ανθρωπιστικά ανακλαστικά της. Χρειάζεται μηχανισμούς εξάλειψης της φτώχειας, της ανισότητας και της περιθωριοποίησης. Συζητάει κανείς γι’ αυτό; Όχι. Αλλά, όταν θεωρείται αδιανόητο να μείνει ανεξόφλητος ο ομολογιούχος -κατά κανόνα μέλος του πλουσιότερου 1% του παγκόσμιου πληθυσμού που ευθύνεται για την εξαθλίωση του φτωχότερου 30%- και αυτονόητο να «κουρευτεί» ο συνταξιούχος των 600 ευρώ, το αποτέλεσμα είναι θα είναι αυξάνονται επικίνδυνα οι επαίτες και αποδέκτες της φιλανθρωπίας. Κι είναι μάλλον απίθανο να εξαγοραστούν η επικινδυνότητα και η σιωπή τους με τα ψίχουλα της επαιτείας.

Αλλά η βιομηχανία της φιλανθρωπίας προτιμά ακριβώς αυτό: να καταστήσει τους ανθρώπους, ακόμη και τους φτωχότερους και δυστυχέστερους, συνενόχους της φτώχειας και της δυστυχίας τους. Να τους πείσει ότι οι αναξιοπαθούντες πλησίον τους είναι θύματα μιας «φυσικής ανισότητας», εξίσου ακατανίκητης με τις θεομηνίες ή τις φυσικές καταστροφές. Έτσι, δεν αγαπούν τον πλησίον τους ως σεαυτόν. Απλώς, τον οικτίρουν και τον απομακρύνουν σε απόσταση ασφαλείας. Τον αντιμετωπίζουν ως απειλή που πρέπει να εξευμενιστεί. Κατ’ ουσίαν τον μισούν γιατί υπάρχει, παρ’ ότι η εξαθλίωση του άλλου είναι προϋπόθεση της δικής τους -υπαρκτής ή φανταστικής- ευδαιμονίας, καθιστώντας τη φιλανθρωπία μια αυθεντική μισανθρωπία.

Να μια ακραία αλλά αυθεντική εκδοχή της μισάνθρωπης φιλανθρωπίας: ο Τζορτζ Σόρος, από τους πλουσιότερους και πιο αδίστακτους κερδοσκόπους στον κόσμο, άμεσα υπεύθυνος εκτεταμένων ανθρωπιστικών καταστροφών που προκάλεσε το παιχνίδι του με τα νομίσματα, τις μετοχές ή τα εμπορεύματα, είναι και «ιδιοκτήτης» ενός από τα μεγαλύτερα δίκτυα «φιλανθρωπίας» στον κόσμο. Αν κάθε χρόνο εκπονεί και κάποιου είδους ισολογισμό των αλληλοαναιρούμενων δράσεών του, με τη φιλοδοξία να ισοσκελίσει τα μεγέθη της καταστροφής και της σωτηρίας, υποθέτω ότι θα τρομάζει κι ο ίδιος με το τερατώδες έλλειμμα στο ισοζύγιο του οίκτου του.

Με τα μάτια μόνιμα στραμμένα στους φτωχούς και τους ακάλεστους αυτού του κόσμου αξίζει να θυμάται κανείς αυτές τις μέρες και πάντα τα τραχιά λόγια των Αντόρνο - Χορκχάιμερ που ταιριάζουν σε όσους πιστεύουν στην αλλαγή της κοινωνίας και στην ανθρώπινη ελευθερία.

«Εμείς οι εχθροί της φιλανθρωπίας δεν θέλουμε να ταυτίσουμε τον άνθρωπο με τη δυστυχία, που η ύπαρξή της είναι αίσχος για μας. Πολύ ευαίσθητοι στην αδυναμία μας δεν θα παραδεχθούμε ποτέ ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι αντικείμενο ελέους».

ianisdo.blogspot.gr/

Οκτώ ευεργετικές τροφές για καλή υγεία

Τον 4ο π.Χ. αιώνα ο Ιπποκράτης δίδασκε ότι «το φάρμακό σου είναι η τροφή σου και η τροφή σου είναι το φάρμακό σου». Μετά από χρόνια, αποδείχτηκε ότι ο ιατροφιλόσοφος είχε απόλυτο δίκιο. Έτσι, οι επιστήμονες σήμερα προσπαθούν να ανακαλύψουν στη φύση τις τροφές που μπορεί να συνεισφέρουν, όχι μόνο στην πρόληψη, αλλά και στην ίαση πολλών νοσημάτων.


Στην καθημερινότητά μας, ταλαιπωρούμαστε συχνά από διάφορες παθήσεις, αξίζει λοιπόν να αναφερθούν μερικές τροφές που, αν ενταχθούν στη διατροφή μας, μπορούν να συμβάλλουν στην αντιμετώπισή τους.
Τζίντζερ για τη ναυτία

Το τζίντζερ χρησιμοποιείται ευρέως για την ναυτία και τον εμετό. Οι θεραπευτικές του ιδιότητες οφείλονται στο πτητικό έλαιο και στις ελαιορητίνες που περιέχει.Η τζιντζερόλη είναι υπεύθυνη για την καυτερή γεύση του και τις διεγερτικές του ιδιότητες.

Βασικές δράσεις: Αντιεμετικό, διεργετικό του κυκλοφορικού, αντισηπτικό, αντιφλεγμονώδες. Χρήση: Φτιάξτε έγχυμα από τζίντζερ χρησιμοποιώντας 1-2 φέτες νωπής ρίζας σε 1 φλιτζάνι νερό. Αφήστε το για 5 λεπτά τουλάχιστον και πιείτε το ενώ είναι ακόμη ζεστό. Πίνετε έως 5 φλιτζάνια ημερησίως.
Σκόρδο για το κρυολόγημα και τη γρίπη

Το σκόρδο έχαιρε πάντα εκτίμησης για τις θεραπευτικές του ικανότητες και, πριν από την ανάπτυξη των αντιβιοτικών, ήταν ένα θεραπευτικό μέσο για όλων των ειδών τις λοιμώξεις. Αποτελεί εξαίρετο γιατρικό για το κρυολόγημα, τη γρίπη και βοηθάει στη μείωση της καταρροής.

Βασικές δράσεις: Αντιβιοτικό, αποχρεμπτικό, εφιδρωτικό, ελαττώνει τη πίεση του αίματος, αντιπηκτικό, αντιδιαβητικό. Χρήση: Συνθλίψτε μια σκελίδα σκόρδο, τρίψτε ένα ίδιου μεγέθους κομμάτι νωπού τζίντζερ, στίψτε το χυμό ενός λεμονιού και αναμίξτε τα με 1 κουταλάκι μέλι σε 1 φλιτζάνι ζεστό νερό. Πίνετε έως 3 φλιτζάνια ημερησίως.
Σέλινο για την αρθρίτιδα και την ουρική αρθρίτιδα

Οι σπόροι του, βοηθούν τα νεφρά να αποβάλουν τα ουρικά άλατα και άλλα άχρηστα προϊόντα, βοηθούν στην αρθρίτιδα, βοηθώντας στην αποτοξίνωση του οργανισμού και βελτιώνοντας τη κυκλοφορία του αίματος στους μυς και τις αρθρώσεις. Τέλος οι σπόροι του, έχουν ήπια διουρητική δράση και είναι αποτελεσματικοί ως θεραπεία για την κυστίτιδα, βοηθώντας στην αποστείρωση της ουροδόχου κύστης και των σωληνίσκων του ουροποιητικού.

Βασικές δράσεις: Αντιρευματικό, διουρητικό, ελαττώνει τη πίεση του αίματος, αντισηπτικό του ουροποιητικού. Χρήση: Φτιάξτε αφέψημα, χρησιμοποιώντας 20 γραμμάρια σπέρματα σέλινου σε 750 ml νερό. Χωρίστε το σε 3 δόσεις και πίνετέ το στη διάρκεια της μέρας ή προσθέστε 25 γραμμάρια σπόρων στην καθημερινή σας διατροφή.
Τσουκνίδα για την αναιμία (λόγω αιμορραγιών)

Η τσουκνίδα χρησιμοποιείται ευρέως στη κουζίνα μας, μπορεί να μαγειρευτεί όπως τα λαχανικά και έχει παρόμοια γεύση με το σπανάκι. Μια σούπα με φύλλα τσουκνίδας, καρότα και κρεμμύδια είναι πλούσια σε σίδηρο. Η τσουκνίδα ελαττώνει ή σταματάει την αιμορραγία από τις πληγές και τις ρινορραγίες και είναι καλή για την έντονη αιμορραγία της περιόδου.

Βασικές δράσεις: Στυπτικό, διουρητικό, προληπτικό για αιμορραγίες, τονωτικό. Χρήση: Φτιάξτε έγχυμα χρησιμοποιώντας 25 γραμμάρια τσουκνίδας σε 750 ml νερό. Αργοπίνετε ολόκληρη τη δόση κατά διαστήματα στη διάρκεια της ημέρας.
Καλαμπόκι για τις ουρολοιμώξεις

Το καλαμπόκι θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το γιατρικό του ουροποιητικού. Είναι χρήσιμο διουρητικό για σχεδόν όλα τα προβλήματα του ουροποιητικού συστήματος και αυτό εν μέρει οφείλεται στην αυξημένη περιεκτικότητά του σε κάλιο. Καταπραΰνει και χαλαρώνει την εσωτερική βλεννογόνο των ουρικών σωλήνων και της ουροδόχου κύστης, ανακουφίζοντας από τους ερεθισμούς και βελτιώνοντας τη ροή των ούρων και την απέκκρισή τους. Είναι χρήσιμο για τη συχνοουρία, που προκαλείται από ερεθισμό της ουροδόχου κύστης και των τοιχωμάτων της ουρήθρας και για δυσκολία στην ούρηση.

Βασικές δράσεις: Μαλακτικό του ουροποιητικού, διουρητικό. Χρήση: Φτιάξτε έγχυμα, χρησιμοποιώντας 15 γραμμάρια μαλλιά καλαμποκιού σε 750 ml νερό. Χωρίστε το σε 4 δόσεις και πίνετέ το στη διάρκεια της μέρας.
Βρώμη για το έκζεμα

Η βρώμη είναι πασίγνωστη ως θρεπτικό δημητριακό, αλλά οι εξωτερικά χρησιμοποιούμενοι κόκκοι της είναι μαλακτικοί και καθαριστικοί. Αν προστεθεί αφέψημα βρώμης στο νερό για το μπάνιο, καταπραΰνει τη φαγούρα και το έκζεμα.

Βασικές δράσεις: Αντισηπτικό, αντιφλεγμονώδες, τονωτικό. Χρήση: Γεμίστε μια σακούλα από οργαντίνα με πίτουρο βρώμης και τοποθετήστε κάτω από τη βρύση του ζεστού νερού. Γεμίστε τη μπανιέρα και χαλαρώστε μέσα στο νερό για 10 λεπτά.
Γαρίφαλο για τον πονόδοντο

Το πτητικό έλαιο του γαρίφαλου είναι ισχυρά αντιβακτηριακό. Η ευγενόλη (φαινόλη) είναι το πιο σημαντικό συστατικό του πτητικού ελαίου. Είναι έντονα αναισθητικό και αντισηπτικό, γι’ αυτό και είναι χρήσιμο για την ανακούφιση από τον πονόδοντο. Βασικές δράσεις: Αντισηπτικό, αναλγητικό, αντισπασμωδικό. Χρήση: Μασήστε ένα γαρίφαλο ή τρίψτε με 1-2 σταγόνες σκέτο αιθέριο έλαιο το δόντι που πονάει 2-3 φορές την ημέρα, για 3 μέρες το πολύ.
Τσίλι για τα παγωμένα άκρα

Οι θερμαντικές του ιδιότητες, το καθιστούν πολύτιμο γιατρικό για την κακή κυκλοφορία του αίματος και για τις παθήσεις που σχετίζονται με αυτήν. Το τσίλι βελτιώνει τη ροή του αίματος προς τα χέρια, τα πόδια και τα κεντρικά όργανα. Το συστατικό που είναι υπεύθυνο για τη διέγερση της κυκλοφορίας του αίματος και την τροποποίηση της ρύθμισης της θερμοκρασίας, είναι η καψαϊκίνη.

Βασικές δράσεις: Διεγερτικό, τονωτικό, εφιδρωτικό, αυξάνει τη κυκλοφορία του αίματος προς την επιδερμίδα, αναλγητικό. Χρήση: Καταναλώστε δισκία τσίλι ή προσθέτετε μια πρέζα σκόνη τσίλι ή σάλτσα τσίλι σε κάθε σας κύριο γεύμα.

Οι παραπάνω τροφές είναι μια μικρή παρένθεση του συνόλου των τροφών που επιδρούν ευεργετικά προς την υγεία. Στην πραγματικότητα, οι περισσότερες τροφές που μας προσφέρει η φύση, παρουσιάζουν άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο ευεργετικές ιδιότητες προς την υγεία μας.

Επομένως, η ποιότητα της ζωής μας, είναι δική μας υπόθεση και επιτυγχάνεται κατά ένα μεγάλο βαθμό, από τη γνώση που έχουμε για τη σωστή διατροφή!
schizas.com   logia-starata.blogspot.gr

Απ΄την άλλη πλευρά του τοίχου

Στην πόρτα ενός φρενοκομείου συνάντησα ένα νέο με πρόσωπο ωχρό και  όμορφο, γιομάτο απορία.

Κάθισα δίπλα του στο παγκάκι και τον ρώτησα, «Γιατί είσαι εδώ,»

Με κοίταξε έκπληκτος κι αποκρίθηκε:

 « Άστοχη η ερώτησή σου αλλά θα σου απαντήσω. Ο πατέρας μου με ήθελε πιστό αντίγραφό του, το ίδιο και ο θείος μου. Η μάνα μου ήθελε ν΄ ακολουθήσω πιστά την εικόνα του άντρα της του θαλασσινού. Ο αδελφός μου σκέπτεται πως θα ΄πρεπε να του μοιάζω, να γίνω αθλητής περίφημος. Ο δάσκαλός μου στη φιλοσοφία, ο δάσκαλος της μουσικής κι δάσκαλος της λογικής με ήθελαν είδωλο του προσώπου τους μες στον καθρέφτη.

 Γι αυτό ήρθα σε τούτο ΄δω το μέρος. Το βρίσκω πιότερο λογικό. Τουλάχιστον εδώ μπορώ να είμαι ο εαυτός μου».

Ξάφνου στράφηκε προς το μέρος μου και ρώτησε:

 «Πές μου κι εσένα σ΄οδήγησε εδώ η μόρφωση και οι καλές συμβουλές;».

 « Όχι, εγώ είμαι επισκέπτης», αποκρίθηκα.

«Α, είσαι ένας από αυτούς που ζουν στο φρενοκομείο απ΄την άλλη πλευρά του τοίχου», συμπλήρωσε εκείνος.

http://ianisdo.blogspot.gr/

Kahlil Gibran  

"Επίκτητος: Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τα συναισθήματά μας!"

Αμέσως μόλις κάνεις μια δυσάρεστη σκέψη  πες στον εαυτό σου:

”εντύπωση είσαι και ένα απατηλό φαινόμενο” .

Έπειτα μελέτησέ την με αυτά τα κριτήρια που διαθέτεις. Πρώτα και κύρια πρέπει να βεβαιωθείς αν ανήκει σε αυτά που εξουσιάζουμε ή όχι. Και αν τύχει να είναι απ΄ εκείνα που δεν εξουσιάζουμε πρέπει να μπορείς αμέσως να πεις στον εαυτό σου:

«αυτό δεν με αφορά.»

Όταν δεις κάποιον  που να κλαίει επειδή πενθεί, είτε επειδή φεύγει στην ξενιτιά το παιδί του, είτε επειδή έχασε την περιουσία του, πρόσεχε μην παρασύρουν την σκέψη σου τα εξωτερικά αυτά ατυχήματά του, αλλά να έχεις έτοιμη αυτήν εδώ την σκέψη, πως 

« θλίβεται όχι από αυτό που του συνέβη - (αφού ο άλλος δεν θλίβεται) -  αλλά από την γνώμη που αυτός σχημάτισε για το συμβάν αυτό». 

Και με λόγια, μην φοβάσαι να του συμπαρασταθείς ακόμα και να στενάξεις μαζί του, πρόσεχε όμως μην μεταφέρεις μέσα σου τον στεναγμό.

Να θυμάσαι ότι δεν προσβάλει εκείνος που βρίζει ή χτυπά, αλλά η ιδέα ότι αυτά μπορεί να προσβάλουν. 

Όταν λοιπόν σε θυμώσει κάποιος, να ξέρεις ότι η σκέψη σου είναι αυτή που σε θύμωσε. Έτσι λοιπόν, προσπάθησε πριν από οτιδήποτε άλλο να μην παρασύρεσαι από την φαντασία σου. Αν το επιτύχεις μία φορά θα μπορείς στο εξής να ελέγχεις καλύτερα τον εαυτό σου.

Αν κάποιος σου καταγγείλει ότι ο τάδε σε κακολογεί, μην απολογείσαι γι' αυτά που ελέχθησαν εναντίον σου, αλλά απάντησε απλώς:

« Θ' αγνοούσε βεβαίως τις άλλες μου κακές ιδιότητες. Διότι δεν θα έλεγε αυτά μόνον»

Όταν λοιπόν κάποιος σε βλάπτει η σε κακολογεί, θυμήσου ότι αυτό το κάνει ή το  λέει επειδή νομίζει ότι αυτό είναι το σωστό. Διότι δεν είναι δυνατόν, ν' ακολουθεί τον δικό σου τρόπο σκέψεως και όχι εκείνο που πιστεύει ο ίδιος, συνεπώς αν αυτό που πιστεύει είναι λάθος, εκείνος βλάπτεται ο ίδιος που εξαπατάται. Διότι  δεν βλάπτεται η αλήθεια όταν συγχέεται με το ψέμα αλλά μόνον αυτός που εξαπατήθηκε. Από αυτά ξεκινώντας θ' αντιμετωπίσεις με πραότητα τον όποιον σε κακολογεί. Λέγε δε σε κάθε περίσταση:

«έτσι αυτός νομίζει».

Για κάθε τι που σου συμβαίνει, να θυμάσαι να στρέφεσαι για βοήθεια στον εαυτό σου και να αναζητάς ποια δύναμη κρύβεις μέσα σου για να το αντιμετωπίσεις. Αν δεις μια ποθητή γυναίκα, θ΄ αντλήσεις την κατάλληλη δύναμη για την περίσταση αυτή, την εγκράτεια. Αν πονάς θα αντλήσεις δύναμη από την καρτερία. Αν σε σχολιάζουν άσχημα δείξε ανεξικακία. Και όταν πια συνηθίσεις τον τρόπο αυτόν, δεν θα σε παρασύρουν ποτέ οι άσχημες σκέψεις.

Εάν παρέδιδε κάποιος το σώμα σου στον πρώτο τυχόντα φυσικά θ' αγανακτούσες. Πως λοιπόν μπορείς και παραδίδεις την προσωπική σου γνώμη στον πρώτο τυχόντα ο οποίος εάν σε κοροϊδέψει, θα σε κάνει να αισθανθείς ταραχή και ντροπή;

Όταν πρόκειται να ανταμώσεις κάποιον και μάλιστα αν είναι από αυτούς που θεωρούνται σπουδαίοι, πρόβαλε στην σκέψη σου πως θα στεκόταν ο Σωκράτης ή ο Ζήνων και δεν θα δυσκολευτείς να βρεις την κατάλληλη στάση.

 http://ianisdo-anando2.blogspot.gr

Από ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ ΘΕΤΙΚΗΣ ΕΝΑΡΓΕΙΑΣ f/b Ioannis Avgoustatos

ΥΠΑΡΧΩ ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ

Τα αίτια τής υπολειτουργίας
και τού παρά φύση πρόωρου εκφυλισμού
τού ανθρώπινου όντος

«Πρέπει να ξέρεις, ότι ο αγαπημένος-η,
που όλη σου τη ζωή ψάχνεις για να βρεις, δεν είναι κάποιος άλλος, παρά εσύ ο ίδιος»
Tzalalladin Rumi

Η ανθρωπότητα κατά τις δύο τελευταίες χιλιετίες ακολουθεί την πορεία μιας ατελείωτης κατηφόρας. Ο πλανήτης καταστρέφεται, ο άνθρωπος υποφέρει από ασθένειες, που δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί, ότι θα τον πλήξουν. Ασθένειες νοητικές, ψυχικές και σωματικές. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι γι΄αυτή την τραγική κατάσταση, που βρίσκεται η Γη. Λειτουργούμε πλέον ως ένα αυτοκαταστροφικό ον, που κατατρώει τον πλανήτη και φυσικά τον ίδιο μας εαυτό.

Βιώνουμε μια ζωή τύπου matrix. Οι κινήσεις μας, οι σκέψεις μας, οι πράξεις μας είναι αυτοματοποιημένες. Ό,τι κάνουμε, ό,τι αισθανόμαστε, ό,τι σκεπτόμαστε, ακολουθούν ένα είδος λειτουργικού. Λειτουργούμε ασυνείδητα, αφού οι πλείστες των πράξεών μας είναι αρκετά διαταραγμένες. Η ομόρρυθμη και αρμονική λειτουργία των τριών κέντρων τού ανθρώπου (σώμα-ψυχή-νους), όπου εν συνόλω αποτελούν τον φυσιολογικό άνθρωπο, έχουν πάψει να συνεργάζονται και να λειτουργούν φυσιολογικά προ πολλού.

Οι άνθρωποι μετά την ηλικία των εικοσιπέντε περίπου ετών, παύουν να σκέφτονται λογικά και να λειτουργούν αυτόνομα και πρωτότυπα, κινούνται μιμητικά με τον ίδιο παλαιό τρόπο, που τους έμαθε η παράδοση και η κοινωνία τους. Στα σαράντα περίπου, οι πλείστοι εξ΄αυτών παύουν να έχουν οποιαδήποτε συναισθηματική πρωτοτυπία, ο ήδη συρρικνωμένος συναισθηματικός τους κόσμος αργοπεθαίνει.

Από το ίδιο αυτό ηλικιακό σημείο, οι άνθρωποι πλήττονται και από τις ψυχοσωματικές εκφυλιστικές ασθένειες (καρκίνοι, καρδιαγγειακά, σακχαροδιαβήτης, πίεση, κ.ά.), καθώς κι από πρόωρα γηρατειά. Από κει και μετά, στην κυριολεξία φυτοζωούν ως ζόμπι μέχρι και τη λήξη τής συντομευμένης ζωής τους σχεδόν νεκροί και τελικά (στην καλύτερη περίπτωση) πεθαίνουν σακάτηδες μέσα σε κάποιο νοσοκομείο ή κάπου αλλού κατάκοιτοι και καταπονημένοι από τις λεγόμενες εκφυλιστικές νόσους.

Κι εδώ τίθενται τα απλά ερωτήματα: Αυτός είναι τελικά ο προορισμός μας ως όντα; Αυτή είναι η φύση μας, τα χρόνια, που μας οφείλεται να ζήσουμε, το λεγόμενο ως πεπρωμένο μας; Αυτό είναι το χρονικό διάστημα ζωής, που μάς δίνει ο κατασκευαστής μας, η Φύση; Να ζούμε και να πεθαίνουμε νωρίς, άρρωστοι και κενοί;
Ως απαντήσεις αυτών θα θέταμε τις εξής ερωτήσεις: Μήπως ο πρόωρος αυτός εκφυλισμός δεν έχει σχέση με τη φυσική μας πραγματικότητα; Μήπως δεν κάνουμε κάτι καλά εμείς οι ίδιοι; Μήπως θα πρέπει να επανεξετάσουμε πολλά από τα πεπραγμένα τού βίου μας;

Ας προσπαθήσουμε σιγά-σιγά να αντιληφθούμε και να εξετάσουμε τα αίτια τής υπολειτουργίας τού ανθρώπινου όντος, τού πρόωρου εκφυλισμού και θανάτου του. Ο άνθρωπος είναι ένα ον όμοιο ως προς το μεγάλο μέρος τής φύσης του με τα άλλα όντα τού πλανήτη μας, θηλαστικά και μή. Ένα άλλο όμως μέρος του, που τού έχει επίσης δοθεί από τη Φύση, είναι η νοημοσύνη του, κάτι, που τού δίνει τη δυνατότητα να διαφοροποιηθεί από τα άλλα θηλαστικά και να ελευθερωθεί από το ζωώδες μέρος του χρησιμοποιώντας αυτό το πλεονέκτημα για τον καθορισμό και την εκδήλωση τής δικής του προσωπικότητας και ατομικότητας.

Όλα ξεκινούν από πολύ μικρή ηλικία. Τα κέντρα ενός νεογέννητου παιδιού μπορούν να συγκριθούν με τα άγραφα CDs. Από την πρώτη ώρα τής γέννησης, από τις πρώτες μέρες, καταγράφονται εντυπώσεις από τον εξωτερικό και τον εσωτερικό κόσμο. Οι διαδικασίες τής σκέψης, τής λογικής, τής αντίληψης, τής φαντασίας, τής μνήμης, που μας συνοδεύουν στη ζωή μας, είναι το αποτέλεσμα των καταγραφών αυτών. Οι εγγραφές αυτές σχεδόν πάντοτε μπαίνουν σε λειτουργία αυτόματα μετά από κάποια εξωτερικά ερεθίσματα και λειτουργούν ως συνειρμοί. Έτσι, δημιουργούνται συνδυασμοί τυχαίοι, αλλά και αυτοματοποιημένοι.

Ως αποτέλεσμα, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον κόσμο μέσα από τους συνειρμούς αυτούς και ποτέ ολοκληρωμένα, πότε με το ένα ή με το άλλο κέντρο τής ύπαρξής του, τυχαία χωρίς συνολική βούληση, ατομική κριτική και αντίληψη, όπως έτυχε να μάθει από την περίοδο τής παιδικής του ηλικίας μέχρι την στιγμή τής ενηλικίωσης.

Κάθε συμπέρασμα, στο οποίο φτάνει ο κάθε άνθρωπος και κάθε κρίση του, είναι απόρροια τής εργασίας ενός και μόνο μέρους του, η έκφραση μιας μικρής μόνο ποσότητας τού υλικού, που έχει αποθηκεύσει. Γι΄αυτό το λόγο οι κρίσεις του και τα συμπεράσματά του σχεδόν πάντοτε είναι καθαρά μεροληπτικά και κατά συνέπεια λανθασμένα.

«Ό,τι λέγει ο νους, πρέπει αναμφιβόλως να το λέγει κατόπιν διαλογισμού,
ειδ΄άλλως το δοχείο σου (σ.σ. το σώμα σου)
θα κατοικηθεί από χθόνια θηρία».
Ρητό τού Ζωροάστρη

Με το πέρασμα τού χρόνου και κατά τη διάρκεια τού βίου, οι λειτουργικές ανωμαλίες, στις οποίες υπόκειται η ανθρώπινη οντότητα σε συνηθισμένες συνθήκες, αυξάνονται. Για να μπορέσει να επανέλθει η ομαλή λειτουργία στην ανθρώπινη οντότητα, απαιτείται μια μεγάλη και αποφασιστική προσπάθεια με τις ανεπάρκειες, που έχουν προκύψει σε αυτόν. Ανεπάρκειες, που υφίστανται πλέον και στα τρία επίπεδα τής οντότητας, σώμα-ψυχή-νους.

Με τις συνηθισμένες προσπάθειες τής παιδείας και τής παράδοσης, που ήδη γνωρίζουμε, δεν είναι δυνατόν να ανταπεξέλθει κάποιος σ΄αυτόν τον αγώνα ούτε μπορεί να κερδίσει κάτι ουσιαστικό με τις διάφορες μεθόδους, οι οποίες παρουσιάζονται στις μέρες ως σωτήριες, που είναι και πολύ τής μόδας. Μεθόδοι θρησκευτικές (με νηστείες, προσευχές, ασκητισμούς, κοινόβια και πνευματικούς, να καθοδηγούν τη ζωή ανθρώπων), εσωτερικές ομάδες, αιρέσεις, λέσχες, clubs κ.ά..

Αυτές οι μέθοδοι συνιστώνται μαζικά στον καθένα χωρίς να υπολογίζονται οι ατομικές ανάγκες, οι διαφορετικές ικανότητες και οι ιδιαιτερότητες, που δημιουργούν τις τόσο πολύπλοκες και διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες των ανθρώπων. Κατά συνέπεια, είναι άχρηστες και επικίνδυνες, αφού επεμβαίνουν στις ανθρώπινες ζωές επιβάλλοντας αλλαγές, όπου το κάθε άτομο δεν μπορεί και δεν πρέπει να ανεχθεί και να υιοθετήσει, με αποτέλεσμα να μη μπορεί στη συνέχεια να προφυλαχθεί από αυτές.









Ο Σωκράτης υπήρξε ένας σοφός τής εποχής του, που, ενώ γνώριζε πολλά, δήλωνε, ότι δεν γνωρίζει τίποτα. «Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα».
Το συγκεκριμένο σχόλιό του δείχνει τη βαθιά συνειδητότητά του περί τής αγνοίας του και τής ανθρώπινης αγνοίας εν γένει, κάτι, που μπορεί να το αντιληφθεί μόνο ένας σοφός.
Το «εν οίδα, ότι ουδέν οίδα», παρερμηνεύτηκε από τους μετέπειτα ανθρώπους ως σωκρατική ειρωνία (!) κάτι, που δεν έχει ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα.
Ο Σωκράτης υπήρξε ένας από τους ελάχιστους γνωστούς ανθρώπους, που πέρασαν και είχαν πλήρη συνείδηση για την άγνοιά τους...

Αν και η νοητική απελευθέρωση αυτή είναι εφικτή για τον κάθε άνθρωπο, η ευκαιρία να φθάσει κάποιος σ΄αυτήν δεν δίνεται στον καθένα. Αυτό μπορεί να μή το επιτρέπουν πολλές αιτίες, που στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν εξαρτώνται από εμάς ούτε από τους μεγάλους κοσμικούς νόμους, που υφίστανται στο σύμπαν και στον άνθρωπο.

Κύριες από αυτές είναι η κληρονομικότητά μας και η περίοδος, κατά την οποία συντελέστηκε η διαδικασία τής προπαρασκευαστικής μας ηλικίας. Αυτοί οι δύο παράγοντες δημιουργούν τις διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες. Αυτές οι δύο συνθήκες, αλλά και άλλες, αρκούν, για να καταστήσουν αυτή την απελευθέρωση ανέφικτη.

Κατ΄αυτό τον τρόπο δημιουργείται ο μέσος-συνηθισμένος άνθρωπος, ένα είδος σκλάβου χωρίς συνείδηση, ένα μέλος μιας αγέλης (ποδοσφαιρικής, πολιτικής, θρησκευτικής, πανεπιστημιακής…). Μπορεί να παραμείνει δε έτσι, από την στιγμή, που γεννήθηκε και διαμορφώθηκε υπό την δράση κάθε λογής επιδράσεων, επιδράσεις, που έχουν καθορίσει απόλυτα τις συνθήκες τής ύπαρξής του και να παραμείνει ο ίδιος μέχρι τη στιγμή τού θανάτου του.

«Η κοινωνία θέλει τον κάθε άνθρωπο να ζει ως υπηρέτης της,
μήν επιτρέποντας σε κανένα να είναι αυτό, που τον έχει προορίσει η Φύση.
Η κοινωνία τον θέλει χρήσιμο, αποτελεσματικό, υπάκουο, σα ρομπότ,
ποτέ να μήν δηλώνει την ατομικότητά του».
Osho

 
Το ένστικτο τού σκλάβου και τής αγέλης αποτελεί αδιαμφισβήτητη ιδιότητα τής πλειονότητας των σημερινών ανθρώπων, η εκδήλωση τής οποίας συνίσταται, στο ότι αυτό το είδος ανθρώπων αντί να ενεργούν σύμφωνα με το λογισμό τους, ακολουθούν τυφλά το παράδειγμα των άλλων, δηλαδή την αγέλη.

Tα «πειράματα συμμόρφωσης» τού Solomon Asch τού Swarthmore College ήταν μία σειρά μελετών, που πρωτοδημοσιεύτηκαν τη δεκαετία τού΄50 επιδεικνύοντας τη δύναμη τής συμμόρφωσης τού ατόμου, σύμφωνα με τη συμπεριφορά τού κοινωνικού περιγύρου. Στα πειράματα, ζητούνταν από μια ομάδα να πάρει μέρος σε ένα δήθεν «οπτικό τεστ». Στην πραγματικότητα, όλοι οι συμμετέχοντες πλην ενός, ήταν συνεργάτες τού ερευνητή, και το αντικείμενο τής μελέτης ήταν το πώς αυτός ο ένας θα αντιδρούσε στη συμπεριφορά των «συννενοημένων» συμμετεχόντων.  Παρατηρείστε στο βίντεο, ότι το υποκείμενο αρνείται τις ενδείξεις των αισθήσεών του και παραδίδεται στην επιρροή τής ομάδας.

Ο άνθρωπος θα έπρεπε πραγματικά να κατέχει μεταξύ όλων των άλλων μορφών ζωής, που υπάρχουν πάνω στη Γη, την υπέρτατη θέση, την θέση τού διευθυντή-ρυθμιστή τής δικής του ζωής, αλλά και της ζωής των άλλων όντων επαγρυπνώντας για την ισορροπία και την ορθότητά τους. Αν και κατά το απώτερο παρελθόν, αυτό φαίνεται, ότι συνέβαινε ως κάποιο σημείο ανάμεσα σε κάποιες ομάδες μυημένων στη γνώση αυτή, που έζησαν σε διάφορα σημεία τού πλανήτη, στην εποχή μας, αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει.

Όπως η ορθότητα τής υγείας κάθε οργάνου εξαρτάται από την ορθότητα τής υγείας όλου τού οργανισμού, έτσι και η ορθότητα τής ζωής μας εξαρτάται από την ορθότητα τής ζωής όλων των άλλων μορφών ζωής, που εμφανίζονται και υπάρχουν συγχρόνως με εμάς πάνω στον πλανήτη μας. Κατά ένα τρόπο είμαστε όλοι ενωμένοι σαν μία τεράστια προέκταση, ένα όλον. Όταν υποφέρει λοιπόν το μέρος υποφέρει αναπόφευκτα και το όλον. Κάθε ανωμαλία ή δυσαρμονία, που εμφανίζεται σε κάποια μορφή ζωής, προκαλεί ανωμαλία και δυσαρμονία σε κάποια άλλη. Αν και οι φράσεις αυτές ηχούν ωραία στα αυτιά όλων, σχεδόν κανείς δεν τα κάνει πράξη. Γιατί άραγε; Από πού ξεκινά όλο αυτό το κακό;

Ξεκινά από το ήδη υπάρχον, το παλαιό, την οικογένεια και την παράδοση και συνεχίζεται με τη σχολική και πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Μια φυσιολογική κοινωνία, που θα ακολουθούσε μια φυσιολογική παιδεία, θα είχε ως στόχο να καλλιεργήσει και ν΄αναπτύξει στα μέλη της και τις τρεις ανθρώπινες υποστάσεις, σώμα-ψυχή-νου. Παράγωγο αυτής τής ολοκληρωμένης παιδείας θα ήταν η δημιουργία  φυσιολογικών ανθρώπων με αποτέλεσμα τη φυσιολογική κοινωνία.

Όμως, εδώ και πολύ καιρό, εμείς οι άνθρωποι έχουμε αντικαταστήσει την παιδεία με τη στείρα εκπαίδευση, την ατομικότητα με την κοπαδοποίηση, τη συνειδητότητα με τη ρομποτοποίηση, τη θέληση με τη ραθυμία, την έρευνα με την πίστη, τα σπορ με τον πρωταθλητισμό, την υγεία με την αρρώστεια κ.ά.. Πολιτιστικά κεκτημένα χιλιετιών έχουν ξεπέσει. Η γυμναστική, σπουδαίο αρχαίο κληροδότημα, έχει συρρικνωθεί ή μεταλλαχτεί σε πρωταθλητισμό (υπερπροπόνηση, αναβολικά, χρηματισμοί, στημένα…). Οι τέχνες, ομοίως, υποφέρουν, η μουσική, η αρχιτεκτονική, η γλυπτική, το θέατρο, έχουν απόλυτα εκφυλιστεί. Οι επιστήμες θα έπρεπε να είναι απόρροια των τεχνών, οι επιστήμονες θα έπρεπε να γνωρίζουν τις τέχνες, όμως αυτές έχουν γίνει κατεστημένα και έχουν κατακερματιστεί, η ιατρική, η αρχιτεκτονική, η κοσμολογία κ.ά. Διάφορα συμφέροντα έχουν εισχωρήσει σε αυτές, με αποτέλεσμα τον ξεπεσμό τους.

«Σήμερα, η επιστημονική στάση έχει πάρει τη θέση τής θρησκευτικής στάσης. Ένα σύνολο από προλήψεις έχει αντικαταστήσει ένα άλλο. Οι επιστήμονες είναι απασχολημένοι με το να ανατέμνουν το πτώμα τού σύμπαντος, τους ενδιαφέρει το πώς-αποτέλεσμα κι όχι το γιατί-αίτιο. Η επιστήμη βλέπει τα πάντα μηχανικά μέσω ενός μόνο μέρους, μέσω μίας ελαφριάς εξωτερικής οπτικής, ως αποτέλεσμα δεν μπορεί να δώσει απάντηση στις ανθρώπινες ανάγκες».
 Γεώργιος Γκουρτζίεφ

Η φιλοσοφία για παράδειγμα. Σκοπός της είναι η αλήθεια μέσα από πολλές οπτικές και αλληλοεξαρτώμενες επιστήμες και τέχνες, που χρησιμοποιούσαν οι φιλόσοφοι. Όμως, αυτό το συνολικό έχει χαθεί ολοκληρωτικά, αφού έχει κατακερματιστεί. Έτσι έχει επικρατήσει η άσκοπη ρητορική, η εκλεπτυσμένη διαλεκτική και εν γένει η λαμπρότητα τής διαδικασίας.

Η ιατρική. Σκοπός της είναι η πραγματική θεραπεία και πρωτίστως η πρόληψη των ασθενειών, με αποτέλεσμα την υγεία. Σήμερα όμως, αυτά έχουν αντικατασταθεί από την καταστολή και την οργανωμένη εξάπλωση τής νοσηρότητας από τα ίδια τα ιατρικά κέντρα. Αποτέλεσμα, η αύξηση των εκφυλιστικών ασθενειών, οι παραφυσικοί θάνατοι σε παγκόσμιο επίπεδο και ο πλουτισμός των γιατρών-φαρμακευτικών σε βάρος των μαζών.

Σχεδόν κανείς από όλους εμάς δεν έχει μία σαφή αίσθηση για την ορθή κατεύθυνση και τη φυσιολογική πορεία τής ζωής του. Είμαστε κάπου χαμένοι στο χώρο και αναγκασμένοι να κινηθούμε, μα η μόνη κατεύθυνση, προς την οποία μπορούμε να κατευθυνθούμε, είναι αυτή, που έχουν κανονίσει κάποιοι άλλοι για μας. Γι΄αυτό και η τυφλή εμπιστοσύνη και προσήλωση, που όλοι δείχνουμε, προς αυτά, που μάς δίδαξαν οι προηγούμενοι: οικογένεια, παράδοση, έθνος, θρησκεία, ιατρική, εκπαίδευση.

Στο κομμάτι τής εκπαίδευσης (αντί για παιδεία), το κύριο πρόβλημα είναι η αποτυχία να διδαχθούν οι σύγχρονοι άνθρωποι περί αντίληψης, συνειδητότητας και ηθικής.

Είμαστε προσαρμοσμένοι να ζούμε ως άρρωστοι, κοπάδια προβάτων, που ακολουθούν τους ποιμένες τους. Κανείς δεν νοιώθει ικανοποιημένος με τη ζωή του, κανείς δεν χαμογελά με την ψυχή του. Αυτό, έχει ως αποτέλεσμα την έλλειψη ευχαρίστησης και σκοπού στη ζωή.

Η σημερινή ανθρωπότητα ακολουθεί ένα είδος προβατοποίησης. Υπεύθυνοι γι΄αυτή την κατάσταση είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι αρχικά και το Σύστημα. Το Σύστημα αποτελείται από την παιδεία (κονσερβοποίηση και εκτός ουσίας γνώσεις), τη θρησκεία (φόβος και αποβλάκωση), την ιατρική (νοσηρότητα και εξασθένιση), την οικογένεια («εγώ» και ιδιοκτησία), την παράδοση (κοπαδοποίηση)...
Τα τελευταία χρόνια, την ολοκλήρωση τής αποβλάκωσης αυτής έχουν αναλάβει η τηλεόραση, τα media, αλλά και το διαδίκτυο, στο οποίο επικρατεί η βλακοκρατία και δικτατορία τής cyber-μάζας. (Κάνοντας copy-paste αναπαράγουν σωρηδόν απίστευτες ανοησίες, ενώ, όταν προσβάλλονται οι εθνικοπατριωτικές κυρίως φαντασιώσεις τους, προβαίνουν σε  ομαδικές καταγγελίες σε Facebook, Youtube κ.ά. και κατεβάζουν «ασεβή» ή «αντεθνικά» προφίλ, σελίδες, βίντεο κ.λπ.).
Ο απόλυτος έλεγχος και η κοπαδοποίηση τής ανθρωπότητας είναι πλέον γεγονός. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων σήμερα λειτουργούν ως φωτοαντίγραφα κι όχι ως αυτόνομες και ανεξάρτητες οντότητες. 

Ένα από τα αποτελέσματα αυτών των ελλείψεων είναι η αντικατάσταση των αγαθών από τα μέσα και η υπερεκτίμησή τους. Τα αυτοκίνητα, το χρήμα, τα σπίτια, τα ρούχα και άλλα καταναλωτικά αγαθά είναι τα μέσα, για να έχουμε μία άνετη και εύκολη ζωή. Όμως, ο σημερινός άνθρωπος ταυτίζεται, υπερκτιμά και υπεραγαπά τα υλικά αυτά αγαθά-μέσα και ζει σχεδόν αποκλειστικά γι’ αυτά. Έτσι, χάνεται ο πραγματικός σκοπός τής ζωής και μαζί του η πραγματική ευχαρίστηση και η ευδαιμονία.

Στο φυσικό επίπεδο, στο σώμα δηλαδή, τα πράγματα είναι πάλι άσχημα. Από τη βρεφική μας ηλικία ξεκινά ένα είδος μόλυνσης, ένας χημικός πόλεμος εναντίον τού ανθρώπινου σώματος. Φάρμακα, εμβόλια, χημικά, ακτινοβολίες, χειρουργεία, ραδιενέργεια, επικίνδυνες και άδειες τροφές κ.ά. καταστρέφουν από νωρίς το φυσικό μας σώμα, το γερνάνε πρόωρα και το αρρωσταίνουν. Όλοι είναι βαθύτατα πεπεισμένοι. ότι «έτσι πρέπει να γίνει, και ότι γίνεται γίνεται για το καλό μας».

Πώς όμως, συμβαίνουν όλα αυτά χωρίς να αντιλαμβάνεται το παραμικρό η πλειοψηφία; Για πολλά χρόνια οι άνθρωποι έχουμε χάσει το φυσικό μας κριτήριο και αναγκαστικά δεχόμαστε το κριτήριο, που κάποιοι μας πλασάρουν. Η δυσκολία αυξάνεται, επειδή η πραγματική παιδεία συρρικνώνεται συνεχώς, χειραγωγείται και κατευθύνεται. Έχουμε μόνο εικασίες και εμμονές διαφόρων επιστημόνων, γεωλόγων, εθνολόγων, ιστορικών, αρχαιολόγων, ιατρών, διάφορα κατεστημένα, που υπόκεινται σε οικονομικά, πολιτικά, θρησκευτικά και άλλα συμφέροντα. Η κάθε γενιά και η κάθε σχολή θα αμφισβητήσει και θα ανασκευάσει προς δική της ικανοποίηση τα πορίσματα μιας άλλης. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές απόψεις για το τι είναι το κάθε τι.

Μπορεί κανείς να θυμηθεί ή να μελετήσει προηγούμενους πολιτισμούς, την κουλτούρα, την τέχνη, την φιλοσοφία τους και να θεωρήσει τον εαυτό του κληρονόμο τους. Κάποιοι άλλοι, με την πλύση εγκεφάλου, που τους έχει γίνει, φθάνουν σε σημείο να θεωρούν τους εαυτούς τους απογόνους αρίων φυλών, ή αρχαίων δοξασμένων λαών ή ακόμα να νομίζουν, ότι είναι θεματοφύλακες θρησκειών. Π.χ. Η άρια Γερμανία τού Χίτλερ, οι ισλαμιστές και οι χριστιανοί τού Μωάμεθ και τού Χριστού αντίστοιχα, οι νεοέλληνες ως απόγονοι των αρχαίων ελλήνων (αλλά νεορωμιοί, στην πραγματικότητα), οι σημερινοί κάτοικοι τής Μικράς Ασίας ως απόγονοι των τούρκων κ.ά.. Υπάρχουν μόνο φήμες γι΄ αυτά, πλύσεις εγκεφαλικές, φληναφήματα, φανατισμοί  και ψευτοκατασκευές. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει πραγματική συνέχεια τής γνώσης ούτε εθνικές καταγωγές ούτε ακόλουθοι θρησκειών. Ουσιαστικά,  μιλάμε για ανθρώπινες ψυχώσεις: εθνική ψύχωση, πολιτική ψύχωση, θρησκευτική ψύχωση, ποδοσφαιρική ψύχωση κ.ά.


Osho, ο πολεμιστής.

Το να είσαι πολεμιστής δε σημαίνει να είσαι στρατιώτης.
Ο πολεμιστής είναι μια ποιότητα τού νου. Ο στρατιώτης δεν είναι πια πολεμιστής, παρά υπάλληλος. Πατάς ένα κουμπί ρίχνεις μια βόμβα στη Χιροσίμα και όλα τελειώνουν. Και για να ρίξεις τη βόμβα δε χρειάζεται να ΄σαι πολεμιστής.
Ο πολεμιστής αντιμετωπίζει τον εχθρό πρόσωπο με πρόσωπο.
Δυο άνθρωποι με τραβηγμένα σπαθιά να αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον. Μπορούν να σκεφτούν; Αν σκεφτούν, θα χάσουν, τότε η σκέψη σταματάει. Κινούνται ταυτόχρονα, γίνονται μή νους... Η δράση έρχεται χωρίς σκέψη, δράση χωρίς νου, δράση ολοκληρωτική.
Όμως, μπορείς να γίνεις πολεμιστής χωρίς να πας στον πόλεμο. Όλη σου η ζωή είναι ένας πόλεμος. Αν έχεις εγρήγορση, θα αντιληφθείς, ότι όλη η ζωή είναι ένας πόλεμος κι ότι κάθε στιγμή μπορείς να πεθάνεις...
Ένας συνειδητοποιημένος πολεμιστής δεν μπορεί να έχει καμμιά σχέση σήμερα με τον πόλεμο. Δεν πολεμάει τους άλλους, αλλά το μέσα του, τα πάθη του.
Με αυτόν τον τρόπο στην Ιαπωνία βγήκε από τον διαλογισμό όλος ο κόσμος των σαμουράι και έκτοτε οι πολεμικές τέχνες έγιναν μονοπάτια προς την εσωτερική ειρήνη...
 
Υπάρχει ένα ακόμα σημαντικό αίτιο τής πτώσης μας, λειτουργικό αυτή τη φορά. Οι άνθρωποι είναι πολύ επιρρεπείς και δεκτικοί σε επιρροές. Η δεκτικότητα αυτή είναι μία δευτερογενής αδυναμία, η οποία είναι αποτέλεσμα τού εγωισμού του. Αν δεν υπήρχε ο εγωισμός, ο άνθρωπος δεν θα ήταν επιρρεπής σε υποβολές. Η δεκτικότητα αυτή σε επιρροές είναι μία εκδήλωση αδυναμίας πολύ σοβαρή, που εισχωρεί πολύ βαθιά στην ψυχή, χωρίς οι άνθρωποι να είναι σε θέση να αντιληφθούν τη σοβαρότητα τής κατάστασης αυτής. Πίσω από την δεκτικότητα και τον εγωισμό βρίσκεται η αξιοθρήνητη άγνοια τής ανθρώπινης φύσης.

Γνωρίζουμε αρκετά πλέον για την πλύση εγκεφάλου και την προπαγάνδα, που ασκούν τα  Μ.Μ.Ε., αλλά και άλλοι κύκλοι στις μάζες. Στην πραγματικότητα, η κατάσταση αυτή είναι πολύ σοβαρή, αφού η ζημιά αυτή, που γίνεται πάνω στην ανθρώπινη φυλή για πολλά χρόνια, έχει ήδη επιφέρει πολλά καταστροφικά αποτελέσματα. Η κοινωνία, το Σύστημα με τα απεριόριστα μέσα επιρροής, που διαθέτει και έχει επιβάλλει επάνω στις μάζες, έχει σχεδόν καταστήσει αδύνατον τον άνθρωπο να ζει κάτω από συνθήκες, που θα τού ήταν φυσιολογικές.

Ενώ ο σύγχρονος πολιτισμός μας έχει ανοίξει στον άνθρωπο νέους ορίζοντες στη γνώση και στην επιστήμη και έχει βελτιώσει το υλικό επίπεδο τής ζωής του ως ένα σημείο, από την άλλη, αντί να τον ανυψώσει σ΄ένα ψηλότερο επίπεδο εξέλιξης, έχει καταφέρει να τον υποβιβάσει σε ένα πολύ χαμηλό πεδίο αντίληψης και συνειδητότητας. Απ΄την άλλη μεριά, έχει καταφέρει να αναπτύξει μόνο συγκεκριμένες μονοδιάστατες ικανότητες τού ανθρώπου σε βάρος άλλων, πολλές από τις οποίες έχει καταστρέψει ολοκληρωτικά. Λειτουργούμε πολύ αποτελεσματικά και υπερβολικά εξωτερικά, αλλά παραμένουμε αναποτελεσματικοί και ελλιπείς εσωτερικά.

Εν κατακλείδι, θα λέγαμε, ότι ο πολιτισμός μας, η κουλτούρα, που έχει επικρατήσει, έχουν ουσιαστικά απομακρύνει τον άνθρωπο από τον αυθεντικό του τύπο και από τις φυσικές και πραγματικές ποιότητες τής κληρονομικότητάς του, αποκόβοντας συνάμα την αρμονική του ανάπτυξη, από το «γνώθι σ΄αυτόν». Επομένως, αντί να παράγει ένα ατομικά ολοκληρωμένο άνθρωπο, προσαρμοσμένο στη φύση του και στο περιβάλλον του, έχει δημιουργήσει ένα ον έξω από το στοιχείο του, ανίκανο να ζήσει μια ολοκληρωμένη ζωή, έναν άνθρωπο ξένο από τον ίδιο τον εαυτό του, ένα ον απομακρυσμένο από τη ζωή, που δικαιωματικά τού ανήκει.

«Ο σοφός άνθρωπος καταλαβαίνει τον ανόητο, διότι και αυτός κάποτε ήταν ανόητος, όμως, ο ανόητος δεν καταλαβαίνει ποτέ τον σοφό, επειδή αυτός δεν ήταν ποτέ σοφός».
Περσική παροιμία

Μια από τις μεγάλες αυταπάτες τού ανθρώπου είναι, ότι μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο και τις εξωτερικές συνθήκες τής ζωής, ότι μπορεί να τροποποιήσει ακόμα και την ίδια τη ζωή, όπως εκείνος επιθυμεί και νομίζει, για προσωπικό του συμφέρον και κέρδος.
Εμείς, μόνο τους εαυτούς μας μπορούμε ν’ αλλάξουμε, να επέμβουμε στις διαθέσεις μας, να τροποποιήσουμε τις αντιδράσεις μας, να μην καλλιεργούμε συνεχώς τα αρνητικά συναισθήματα, που νιώθουμε και εκφράζουμε, να πετάξουμε τον εγωισμό μας και την αλαζονεία μας. Ο κόσμος μας είναι τέλειος έτσι ακριβώς, όπως είναι. Το μόνο, που πρέπει να αλλάξει, είναι εμείς...
 

 
Ας δούμε λίγο τις ανθρώπινες αυτές υπολειτουργίες πιο αναλυτικά. Κάθε αληθινά συνειδητή σκέψη, αντίληψη, κίνηση και έκφραση ενός ανθρώπου, πρέπει να είναι το αποτέλεσμα τής ταυτόχρονης και συντονισμένης εργασίας και των τριών μερών-κέντρων τής ανθρώπινης οντότητας (σώμα-ψυχή-νους), κάτι, που στους σημερινούς ανθρώπους, συμβαίνει σπάνια. Το κάθε κέντρο θα πρέπει να έχει το δικό του ρόλο και συνεισφορά στο συνολικό έργο. Έτσι, μια ολοκληρωμένη και συνειδητή σκέψη ή αντίληψη ή κίνηση ή έκφραση, σε κάθε περίπτωση, είναι δυνατή μόνο αν και τα τρία κέντρα συνεργάζονται από κοινού.

Εξ αιτίας όμως των πολλών και ποικίλων επιρροών και επιδράσεων, που αναστατώνουν και επηρεάζουν το σύγχρονο άνθρωπο, αλλά και των αυτοματοποιημένων συνειρμών, που εμφωλεύουν, το έργο των τριών αυτών κέντρων παραμένει πάντα ασύνδετο, αποκομμένο και μονοδιάστατο. Ως αποτέλεσμα, οι ενστικτώδεις-κινητικές λειτουργίες (σώμα), οι συναισθηματικές (ψυχή) και οι διανοητικές (νους), αδυνατούν να συμπληρώσουν και να αρμονιστούν η μία με την άλλη, λειτουργούν δε αυτοματοποιημένα ακολουθώντας τους τυχαίους συνειρμούς, που εγκαταστάθηκαν παλαιότερα. Καθ΄όλη τη διάρκεια τής ζωής μας, οι λειτουργίες αυτές ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους, σπάνια διασταυρώνονται και συναντιούνται ακόμα πιο σπάνια. Μάλιστα, όταν συναντώνται, διαφωνούν ή συγκρούονται μεταξύ τους. Γι΄αυτό και ο σύγχρονος άνθρωπος ζει σε μία μόνιμη εσωτερική διαμάχη και μια ζωή ασυνείδητη και τυχαία.

Έτσι, φτάνουμε να έχουμε τρεις διαφορετικούς ρομποτοποιημένους ανθρώπους, που αδυνατούν να συμβιώσουν μεταξύ τους, καθότι δεν είναι ευέλικτοι, αφού δεν έχουν συνείδηση. Αποτέλεσμα χαοτικό, αφού ο κάθε ένας από αυτούς κάθε στιγμή παρεμβαίνει στη λειτουργία τού άλλου, στα σχέδια και στην εργασία του. Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, οι τρεις διαφορετικοί αυτοί άνθρωποι επικαλύπτονται από το «εγώ», μια κατάσταση, που έχει δημιουργηθεί εδώ και χιλιάδες χρόνια μέσα από την άρρωστη κληρονομιά μας.

Μεταξύ τους δεν μπορούν να καταλάβουν ο ένας τον άλλο, δεν μπορούν να συνεργαστούν, επεμβαίνουν, σταματούν, λογοκρίνουν και τσακώνονται συνεχώς. Πόσες φορές δεν έχουμε πει: Η λογική μου λέει ναι, μα το συναίσθημα όχι... ή είμαι αριστερός ιδεολογικά, αλλά ζω με καπιταλιστικό τρόπο… ή δεν πιστεύω, είμαι άθεος, αλλά πιστεύω στο κόμμα… Το χάος αυτό διευρύνεται, όταν μπαίνει στο παιχνίδι αυτό και ο τέταρτος άνθρωπος ο σεξουαλικός (συγγενής τού συναισθηματικού). Αγαπώ τόσο πολύ τη γυναίκα μου και δεν θα την απατούσα ποτέ… τώρα όμως, με αυτή την ξανθιά... Το κακό είναι ότι ο κάθε ένας από αυτούς, την ώρα, που μπαίνει σε δράση, εκφράζεται ως βασικός εντολοδόχος και αρχηγός καθοδηγούμενος πάντα από τους αυτοματοποιημένους συνειρμούς, που τον κουνούν ως μαριονέτα, αλλά και από το άρρωστο «εγώ».

«Τα τρία είδη συνειρμών, που υπάρχουν μέσα σε κάθε άνθρωπο, εξηγούν εκείνη τη μοναδική, εντύπωση που ο καθένας δοκιμάζει ορισμένες στιγμές, ώστε να νοιώθει, ότι ζουν μέσα του πολλά διαφορετικά όντα».
Γεώργιος Γκουρτζίεφ

Αν παρατηρήσουμε το κάθε κέντρο ξεχωριστά, θα δούμε ξεκάθαρα πόσο αντιφατικά και ανταγωνιστικά μεταξύ τους είναι. Έτσι, σχεδόν κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να καταστεί κύριος τού εαυτού του, αφού  αδυνατεί σε έσχατο σημείο να ελέγξει την λειτουργία των κέντρων του. Κάθε κέντρο μπορεί ν΄αρχίσει να λειτουργεί μετά από κάποιο ερέθισμα εντελώς ξαφνικά,  παρορμητικά και αυτόνομα, από μόνο του χωρίς καμμία εντολή. Αυτό το γεγονός δεν μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε, ότι συμβαίνει, επειδή όλα τα κέντρα μας είναι σε πλήρη σύγχυση. Ο Γκουρτζίεφ αυτή την κατάσταση σύγχυσης την ονομάζει ως «απώλεια εαυτού».

Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τις ψυχικές π.χ. εκδηλώσεις ενός σύγχρονου ανθρώπου, θα αντιληφθεί, ότι σχεδόν ποτέ δεν ενεργεί από δική του πρωτοβουλία και για δικούς του εσωτερικούς λόγους, αλλά ως αποτέλεσμα κάποιας εξωτερικής  επιρροής, που έχει ενσωματώσει παλαιότερα σε αυτόν. Δεν ενεργεί ο ίδιος κατόπιν επιλεκτικής βούλησης, αλλά κάτι άλλο, που υπάρχει μέσα του, σκέπτεται γι΄αυτόν. Είμαστε θύματα των αυτοματοποιημένων σκέψεων και συνειρμών, που έχουν καταγραφεί παλαιότερα μέσα μας.

Ένα άλλο πρόβλημα είναι η υπερβολική σημασία, που αποδίδει ο καθένας στο «εγώ» του και στο δήθεν μεγαλείο του. Αυτό αποτελεί και το ουσιαστικότερο κομμάτι τής εργασίας, που οφείλει στον εσωτερικό εαυτό του, εργασία, που θα τον βοηθήσει να διαπιστώσει τον μεγαλύτερο αριθμό ανώμαλων γεγονότων, που υφίστανται κατά τη διάρκεια των σωματικών και ψυχικών λειτουργιών του, με λίγα λόγια να ασκήσει αυτό, που οι πυθαγόρειοι ανέφεραν ως «παρατήρηση τού εαυτού».

Πρόκειται για μια πολύ σοβαρή προσπάθεια, που χρειάζεται σε καθημερινή βάση, για «να θυμάται κάποιος τον εαυτό του», εργασία, που θα δώσει την δύναμη στον άνθρωπο να παλέψει συνειδητά εναντίων των ανωμαλιών, που έχουν αποκρυσταλλωθεί στην ατομικότητά του, λόγω των απρόσφορων συνθηκών, μέσα στις οποίες έχει περάσει κατά την προπαρασκευαστική του ηλικία. Συνθήκες, που μεταφράζονται με κάθε είδους αδυναμίες, των οποίων το σύνολο προκαλεί την αβουλία του, την έλλειψη χαρακτήρα του, την αδράνειά του, τη δειλία του, την αλαζονεία του κ.ο.κ.. Μόνο όταν κάποια στιγμή συνειδητοποιήσει την ανεπάρκειά του μέσω τής «παρατήρησης τού εαυτού του», μπορεί να προχωρήσει παραπέρα κάνοντας κάποιο βήμα προς την εξέλιξή του.

«Όποιος δεν νίκησε ποτέ την ψευτιά και την υποκρισία μέσα του, όποιος δεν συνειδητοποίησε ποτέ την αυτοκαταστροφή, που συνεχώς συμβαίνει στον εαυτό του, δεν μπορεί ποτέ να κάνει τίποτε για κανέναν. Ο άνθρωπος πεθαίνει, γιατί υποκρίνεται και λέει ψέματα... και προπαντός στον ίδιο τον εαυτό του».
Elio D’ Anna

Το Ikido είναι μια ιαπωνική πολεμική τέχνη, που μπορεί να σού αλλάξει στην κυριολεξία τον τρόπο, που κινείσαι εξωτερικά και εσωτερικά. Μέσα από μία πολεμική τέχνη, όπως αυτή, μαθαίνει κανείς την άγνοιά του σε θέματα κίνησης, αισθημάτων, ακόμα και σκέψης.
Είναι ένα σχολείο, που διδάσκει πώς να ξεπεράσει κάποιος την άγνοιά του μέσα από μια συκγεκριμένη κινησιολογία και ψυχική μαθητεία. 

Σχεδόν κανένας δεν μπορεί να φροντίσει ουσιαστικά το σώμα του, σχεδόν κανένας δεν μπορεί πλέον να αισθάνεται, να θυμάται και να παρατηρεί τον εαυτό του, σχεδόν κανένας δεν μπορεί να ζήσει στιγμές ειλικρίνειας και ν΄ αντιληφθεί, ότι όλες του οι λειτουργίες δεν αποτελούν προϊόν συνειδητής βούλησης, παρά εκδηλώσεις κονσερβοποιημένες και αυτοματοποιημένες. Οι πλείστοι εξ΄ημών ζουμε χαμένοι στο παρελθόν ή στο μέλλον χάνοντας κυριολεκτικά το παρόν, την στιγμή. Η κοσμολογία λέει, ότι το παρόν δεν υπάρχει και όλοι σχεδόν έχουν πειστεί γι΄αυτό. Όμως, αυτά, που σίγουρα δεν υπάρχουν, είναι το παρελθόν και το μέλλον, δύο φανταστικές καταστάσεις, που οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουν εγκλωβιστεί και ζουν μέσα σε αυτά.

Παρατηρήστε τον ίδιο τον εαυτό σας, για να αντιληφθείτε αρχικά, ότι η παρατηρητικότητά σας δεν λειτουργεί κι ότι λειτουργείτε σπασμωδικά χωρίς καμμία εξουσία επάνω στο σώμα σας. Παρατηρήστε το σώμα σας, όταν κάθεστε, όταν περπατάτε, όταν μιλάτε, όταν τρώτε… Θα εκπλαγείτε με όσα δεν έχετε καν σκεφτεί, ότι συμβαίνουν μέχρι στιγμής στο σώμα σας. Κάνετε πολλές και διάφορες νευρικές, ανυπόμονες ίσως και σπασμωδικές κινήσεις, αποδεικνύοντας την έλλειψη ελέγχου και ισορροπίας στο σώμα σας, κάτι, που δεν το είχατε αντιληφθεί μέχρι τώρα. Το σώμα σας στέκεται ή περπατά λανθασμένα και ασυντόνιστα χωρίς να το καταλαβαίνετε, το πόδι σας ή το χέρι σας μπορεί να κινείται σπασμωδικά για ώρες, ενώ εσείς σκέφτεστε ή μιλάτε, την ώρα που παρακολουθείτε τηλεόραση μπορεί να δαγκώνεται μετά μανίας τα χείλη σας ή το στόμα σας χωρίς καν να το αντιλαμβάνεστε.

Παρατηρήστε τον εαυτό σας όταν οδηγείτε, μπορεί να μιλάτε ταυτόχρονα στο τηλέφωνο κι επίσης να καπνίζετε. Κάνετε τρία πράγματα μαζί χωρίς καμμία συνείδηση για το κάθε ένα από αυτά. Μπορεί να κάνετε έρωτα και να σκέφτεστε κάποια άλλη-ον, μπορεί να τρώτε, να συνομιλείτε και να διαβάζετε ταυτόχρονα χωρίς να απολαμβάνετε κανένα από αυτά. Μπορεί να σας μιλάει κάποιος και σεις να μην τον ακούτε καν, αφού θα σκέπτεστε κάτι άλλο…

Παρατηρήστε το μυαλό σας, πάρτε ένα μολύβι και ένα χαρτί και καταγράψτε για ένα λεπτό κάθε σκέψη, που περνά από το μυαλό σας χωρίς να απορρίψετε καμμία. Θα εκπλαγείτε με το τί σάς περνά από το μυαλό για το κάθε λεπτό τής ημέρας! Μόνο απ΄το μυαλό ενός τρελού θα μπορούσαν να περάσουν τόσες πολλές, ασύνδετες, παράλογες και διαφορετικές σκέψεις σε ένα λεπτό τής ώρας…

Παρατηρήστε τα συναισθήματά σας, δείτε, ότι πάθη, όπως μίσος, λύπη, ζήλεια, επικριτικότητα, επιθετικότητα κ.ά. κυριαρχούν σε κάθε στιγμή στην καθημερινότητά σας, επιτίθεστε, φθονείτε, κουτσομπολεύετε, λυπάστε, δεν αφήνετε τον άλλο να μιλήσει και όλα αυτά δεν τα έχετε μέχρι τώρα αντιληφθεί. Καταγράψτε σ΄ένα άλλο χαρτί πόσα ψέματα ξεστομίζετε καθημερινά χωρίς να το συνειδητοποιείτε. Αυτά όλα είναι ένα πολύ μικρό βήμα, ένα ξεκίνημα για να αντιληφθεί κάποιος την τρέλα και τον αυτοματοποιημένο παραλογισμό του, που τον κυβερνά με ένα τόσο σιωπηλό και ιδιαίτερο τρόπο, χωρίς ποτέ ο ίδιος να έχει συνειδητοποιήσει το παραμικρό για την κατάσταση αυτή.

Οι άνθρωποι αρεσκόμαστε να φοράμε ένα εξωτερικό προσωπείο, μία μάσκα, έναν εξωτερικό τύπο ανθρώπου, που δεν έχει τίποτα κοινό με τον πραγματικό τύπο. Καθώς ένας άνθρωπος μεγαλώνει, η μάσκα αυτή γίνεται όλο και πιο συμπαγής, τόσο, που στο τέλος αδυνατεί κυριολεκτικά πλέον να ξεχωρίσει τον αληθινό του εαυτό εξ αιτίας αυτής τής μάσκας. Η μάσκα αυτή είναι το «εγώ» του. Επομένως, η μοναδική λύση για αλλαγή πορείας από τον ύπνο προς την συνειδητότητα είναι ο θάνατος τού παλιού μέσα μας. Το γκρέμισμα όλων αυτών των αυτοματισμών, των λανθασμένων συνειρμών και αντιλήψεων, τού «εγώ»… Πρέπει κάποιος να πεθάνει εσωτερικά για ν΄αναγεννηθεί πάλι.

«Όση γνώση κι αν έχει ένας άνθρωπος, αν δεν έχει εξετάσει τον εαυτό του και δεν έχει παραδεχθεί, ότι δεν γνωρίζει όσα κι αν έχει αποκτήσει θα είναι “σαν άνεμος στα χέρια του”».
Σούφικη παροιμία

Το κακό όμως, είναι, ότι, όταν κάποια στιγμή το παλιό πεθάνει, συνήθως κάποιο άλλο παλιό παρόμοιο με το προηγούμενο, που απλά διαφέρει εξωτερικά, καταλαμβάνει τη θέση του. Όμως, αυτό εσωτερικά είναι ακριβώς το ίδιο με το προηγούμενο. Π.χ. ένας άνθρωπος, που έχει μεγαλώσει μέσα σε ένα περιβάλλον συντηρητικό και θρησκευτικό, μόλις ενηλικιωθεί και βγει στην κοινωνία μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος τής απάτης, που αντιπροσωπεύει η θρησκεία του και να διαφωνήσει με τη συντηρητικότητά του. Αποτέλεσμα, να γκρεμίσει τον θρησκευόμενο συντηρητικό εαυτό του και να προσκολληθεί σε έναν άλλο παρόμοιο με τον προηγούμενο, που φοράει τον μανδύα τής δήθεν επανάστασης. Δηλαδή, από χριστιανός να γίνεις κομμουνιστής ή από δωδεκαθεϊστής να γίνεις εθνικιστής... Τόσος κόπος για το τίποτα. Καμμία ουσιαστική αλλαγή, ο θεός αντικαταστάθηκε από το κόμμα και οι εθνικοί από τους εθνικιστές! Εσύ θα εξακολουθείς να κάνεις τα ίδια λάθη, να ζεις πάλι αυτοματοποιημένα, να έχεις το ίδιο «εγώ», να κάνεις τα ίδια λάθη και να σε καταλαμβάνει η ίδια εσωτερική σύγχυση. Έτσι, θα συνεχίσεις να περιμένεις από άλλους (θεούς, πατρίδες, κόμματα) για την πρόοδο και την εξέλιξή σου.

«Οι άνθρωποι πάντοτε επιδιώκουν να βολευτούν. Μόνον όμως, όσοι είναι ξεβολεμένοι, υπάρχει ελπίδα γι’ αυτούς».
Ralph Waldo Emerson

Όλοι μας έχουμε ένα σοφό άνθρωπο μέσα μας, όμως, ο σοφός αυτός κοιμάται. Πρέπει κάποια στιγμή να ξυπνήσει και να μπορέσει να ελέγξει όλα αυτά τα πάθη και τις επιθυμίες, που αλωνίζουν εδώ και χρόνια μέσα μας. Αυτή η διολίσθηση και η σύγκρουση, που υφίσταται καθημερινά στο σύγχρονο άνθρωπο, με αποτέλεσμα να κυβερνάται πότε από το μυαλό του, πότε από τα συναισθήματά του, πότε από σώμα του και πότε από το σεξουαλικό του κέντρο, ονομάζεται από τους πολλούς ελεύθερη βούληση!

Συμπερασματικά, θα λέγαμε, ότι ζούμε μια ζωή κάτω από ένα ιδιόρρυθμο καθεστώς ανυπαρξίας. «Υπάρχω μόνο όταν είμαι» στο εδώ και τώρα, όταν είμαι παρών στην κάθε στιγμή που περνά, όταν αισθάνομαι την κάθε ανάσα που αναπνέω, όταν νοιώθω τον κάθε χτύπο τής καρδιάς μου, όταν αντιλαμβάνομαι την κάθε κίνηση τού σώματός μου, όταν θυμώνω, επειδή το θέλω εκείνη τη στιγμή κι όχι να μού βγαίνει παρορμητικά χωρίς να μπορώ να το ελέγξω. «Είμαι», όταν αισθάνομαι τη λύπη μου και γρήγορα να μπορώ να την ξεπερνάω, όταν βιώνω έντονα τη χαρά μου, όταν γελάω ή κλαίω με την καρδιά μου κι όχι προσποιητά, όταν λέω την αλήθεια κι όχι ατελείωτα ψέματα, όταν σέβομαι και φροντίζω τη Φύση και όλα τα άλλα όντα. Όμως, όλα αυτά πρέπει να τα κάνω συνειδητά κι όχι επειδή πρέπει. Δεν έχει καμμία σημασία και κανένα νόημα για την ίδια την ύπαρξή μας αν δηλώνουμε χριστιανοί, κομμουνιστές, άθεοι, ολυμπιακοί, δεξιοί, προοδευτικοί, έλληνες, άριοι… Όλα αυτά είναι ταυτότητες, επίθετα χωρίς καμμία ουσία, που το μόνο, που κάνουν, είναι να λερώνουν την υπόστασή μας ως άνθρωποι.

«Ο καθένας από εμάς αποτελείται από δύο ανθρώπους, την ουσία και την προσωπικότητα. Ουσία είναι όλα αυτά, με τα οποία γεννιόμαστε: κληρονομικότητα, τύπος, χαρακτήρας, φύση, αυτό είναι και το πραγματικό μας μέρος. Η ουσία δεν αλλάζει. Η προσωπικότητα είναι ένα τυχαίο πράγμα, το οποίο αποκτούμε αμέσως μετά από την γέννησή μας. Καθορίζεται από το περιβάλλον, την οικογένεια, τις εξωτερικές επιδράσεις, την εκπαίδευση, την κοινωνία. Είναι σαν ένα ρούχο που φοράς, μία μάσκα, κάτι το τυχαίο, που αλλάζει, όταν αλλάζουν οι περιστάσεις. Είναι το ψεύτικο μέρος τού ανθρώπου. Ένας άνθρωπος με έντονη προσωπικότητα μπορεί να έχει μέσα του κρυμμένη την ουσία και την αθωότητα ενός παιδιού».
Γεώργιος Γκουρτζίεφ 

Το επιθυμητό από όλους μας είναι μια κατάσταση ελευθερίας, που ποτέ δεν έρχεται. Ελευθερία στην προκειμένη περίπτωση είναι ο απώτατος σκοπός όλων των σοφών, φιλοσόφων, σκεπτικιστών. Είναι κάτι μέγιστο. Ο καθένας από εμάς συνειδητά ή ασυνείδητα επιθυμεί την ελευθερία. Υπάρχουν δύο είδη ελευθερίας: η απελευθέρωση τού εαυτού από τις εξωτερικές επιδράσεις (κοινωνία, παιδεία, οικογένεια, παράδοση…) και η απελευθέρωσή του από τις εσωτερικές επιδράσεις («εγώ»). Η εσωτερική σκλαβιά είναι πολύ βαθύτερη, το «εγώ» είναι ένα πολύπλοκο τέρας, είναι ο μέγιστος εχθρός μας που βρίσκεται μέσα μας και έχει κυριαρχήσει επί του «είναι» μας.

Όταν το «εγώ» θιχτεί, πληγώνεται και παραμένει πληγωμένο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τα πληγωμένα συναισθήματα κλείνουν την πόρτα τής ζωής και μάς κρατούν έξω απ΄αυτήν. Οι εγωιστές φαντασιώνονται, ότι η ζωή υπάρχει μόνο μέσα τους ή περιστρέφεται γύρω από αυτούς, όμως αυτό δεν είναι ζωή, παρά τρέλα. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει μόνος με τον εαυτό του, είμαστε όλοι συνδεδεμένοι ή καλύτερα προέκταση τού εξωτερικού κόσμου, «από μέσα προς τα έξω και από κάτω προς τα πάνω», όπως αναφέρει και ο Σμαράγδινος Πίνακας.

Το να με αποκαλέσει κάποιος ανόητο είναι αρκετό να κεντρίσει τον εγωισμό μου και να πληγωθώ, όμως, αν το εξέταζα λογικά δεν θα έπρεπε να πληγωθώ. Αυτό, διότι ή αυτός, που μου το΄πε είναι πραγματικά σοφός ή ανόητος. Αν κάποιος τού μίλησε για μένα κι αυτός έβαλε στο μυαλό του ηλίθιες ιδέες, ενεργεί ο ίδιος ως ανόητος, άρα δεν υπάρχει λόγος να πληγωθώ. Ή στη συγκεκριμένη περίπτωση, μπορεί πραγματικά να φέρθηκα ανόητα, πράγμα, που σημαίνει, ότι θα πρέπει να τον ευχαριστήσω, που μου υπέδειξε την ανοησία μου. Επομένως, το να πληγωθώ είναι μία μεγάλη ανοησία, αυτό δηλαδή, που δεν θα έπρεπε για κανένα λόγο να αισθανθώ, μια ανοησία, που κατευθύνεται από το υπερτροφικό και άρρωστο «εγώ» μου.

Έτσι, μπορούμε ν΄αντιληφθούμε, ότι οι πλειονότητα των πράξεών μας και των συναισθημάτων μας κατευθύνονται από το «εγώ» μας. Είμαστε όλοι σκλάβοι του. Δεν μπορούμε με κανένα τρόπο να ελευθερωθούμε από τον εσωτερικό δυνάστη μας. Άλλωστε και η λέξη ελευθερία σημαίνει κάτι, που θα έρθει…

«Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανένας δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του».
Γκάντι

 

Πρόσφατη δήλωση βουλευτή τής Χρυσής Αυγής:
«Υπάρχει ήδη εμφύλιος πόλεμος στη χώρα μας».
Ο μόνος πραγματικός εμφύλιος, που υπάρχει,
είναι μέσα στην ψυχή του και στο μυαλό του,
διότι ο μόνος και πραγματικός εχθρός του
είναι ο ίδιος ο εαυτός του.

 
Συμπερασματικά, κάποιος θα μπορούσε να δει, ότι τα δεινά του οφείλονται στον ίδιο κι όχι σε κάποιους άλλους, που έχει ως αποτέλεσμα την διαστρέβλωση τής ίδιας του τής φύσης. Πρόκειται, για τις τεράστιες εσωτερικές και εξωτερικές ελλείψεις, αλλά και τα πολλά ελαττώματα, που μας ακολουθούν εδώ και πολλά χρόνια, στα οποία εμείς οι άνθρωποι δεν δίνουμε σχεδόν καμμία σημασία. Οι πλείστοι εξ΄ημών είμαστε σκλάβοι πολλών ανόητων και ασήμαντων δυνάμεων, που μάς επηρεάζουν και κυριολεκτικά μάς καθοδηγούν σε μια κατάσταση ασυνειδησίας. Αποτέλεσμα, να αφήνουμε τον εαυτό μας να ασχολείται με πράγματα, που είναι αντίθετα με ο,τιδήποτε θεωρούμε δίκαιο και σωστό και που μάς είναι απαραίτητο για μια φυσιολογική ζωή. Αυτή η παράξενη και αξιοθρήνητη κατάσταση τής ανθρωπότητας είναι σήμερα στην κυριολεξία αβοήθητη.

Μαυρομμάτης Βασίλειος
 freeinquiry.gr

Ο αιώνας του εαυτού ( μέρος πρώτο)

tvxorissinora

Ο αιώνας του εαυτού ( μέρος τρίτο)

tvxorissinora

O αιώνας του εαυτού ( μέρος τέταρτο)

tvxorissinora

Ο αιώνας του εαυτού ( μέρος δέυτερο)

Το σπουδαίο ντοκιμαντέρ του Adam Curtis εξηγεί πώς οι θεωρίες του Σίγκμουντ Φρόιντ χρησιμοποιήθηκαν για τον έλεγχο των λαών, τα δάνεια και την κατανάλωση.

από  door tuxorissinora

Εν το παν

http://youtu.be/T1GR24EjVeA

Η σύνθλιψη της "σοβιετικής" Ελλάδας...

Η  διάλυση της χώρας ξεκίνησε από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 όταν το δημόσιο χρέος παρελήφθη κάτω του 30% του ΑΕΠ  και  πριν κλείσει η δεκαετία είχε φτάσει στο 90% για να εξακοντιστεί λίγο μετά την ολοκλήρωση της τριακονταετίας, πάνω από το 160%  του ΑΕΠ, στο υψηλότερο σκαλοπάτι πλην της Ιαπωνίας.

Ο αριθμός των εργαζομένων στο δημόσιο σ’ αυτό το διάστημα υπερδιπλασιάστηκε. Αν υπολογίσουμε και τις θέσεις εργασίας του ιδιωτικού τομέα που χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό με μη ανταγωνιστικά, αλλά κριτήρια διαπλοκής και πολιτικής πελατείας, τότε δεν μιλάμε απλά για ένα εκατομμύριο εργαζόμενους που πληρώνονται από φόρους και δάνεια, αλλά πολύ περισσότερους.

Π.χ. αν μόνο ο αγροτικός τομέας έχει επιδοτηθεί τα τελευταία τριάντα χρόνια με ποσά που συνολικά αθροίζουν περί  τα 90 με 100  δισ. ευρώ, τότε μπορούμε να υπολογίσουμε πως το κρατικοδίαιτο κομμάτι της οικονομίας είναι πολύ μεγαλύτερο, απ’ αυτό που δείχνουν οι επίσημες στατιστικές.

Οι στατιστικές των συνδικάτων του δημοσίου και των κομμάτων με τα οποία έχουν συνάψει πελατειακές σχέσεις προσμετρούν τις 650-700 χιλιάδες του στενού πυρήνα των δημοσίων υπαλλήλων και με βάση αυτό το ποσοστό επί του συνόλου του εργατικού δυναμικού, υπολογίζουν πως το ποσοστό της κρατικοδίαιτης οικονομίας είναι κοντά στο μέσο όριο της Ε.Ε.

Οι αγρότες επιδοτούνται από την Ε.Ε. με περισσότερα από 3 δισ. ευρώ το χρόνο,  με βάση τα περσινά στοιχεία, ποσό που αναλογεί στο μισό περίπου του Αγροτικού Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος της χώρας.

Τα κριτήρια με τα οποία επιδοτούνται δεν διαφέρουν καθόλου με τα κριτήρια με τα οποία  κάποιοι άλλοι διορίζονται στο δημόσιο, λαμβάνουν τις αυξήσεις, τα επιδόματα, τις προαγωγές, τις αναπηρικές συντάξεις. Ήτοι, τα κριτήρια των δικών μας παιδιών, των «κουμπάρων» και των λοιπών δυνάμεων της πελατοκρατίας και της κομματοκρατίας...

Η διαφορά στο κύκλωμα που μοιράζει τις αγροτικές  επιδοτήσεις δεν είναι μικρότερη σε σχέση με τα κυκλώματα που λυμαίνονται πολεοδομίες, εφορίες και λοιπά ευαγή «περάσματα» των «Προκρούστηδων» και των «Σίνηδων» της ελληνικής δημόσιας διοίκησης...

Ένα χωριό περιφέροντας από στάση σε στάνη ένα κοπάδι από 100 κατσικοπρόβατα για να λαμβάνει επιδοτήσεις για υπερδεκαπλάσια «κεφάλια» είναι γνωστό...

Το ίδιο και η μαρμαρόσκονη στα φορτία επιδοτούμενου  βάμβακος όπου ένα φορτίο πέρναγε και ξαναπέρναγε από την ίδια πλάστιγγα. Το μοτό μεταξύ των συνενόχων αυτών λωποδυσιών ήταν γνωστό: «Να  περάσουν τα λεφτά τα σύνορα και θα βρούμε εμείς τον τρόπο να τα μοιραστούμε».

Ούτε οι ιδιώτες επιχειρηματίες των διάφορων αναπτυξιακών νόμων με κριτήρια διαφθοράς και πελατοκρατίας δημιούργησαν μια δυναμική τάξη επιχειρηματιών, πλην ελαχίστων που επεκτάθηκαν  έξω...

Όσοι μιλάνε για νεοφιλελευθερισμό στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια, το πράττουν υπό το καθεστώς της «πρεσβυωπίας» που τους επιβάλει κάποια ιδεολογική αγκύλωση. Οι περισσότεροι το πράττουν επίσης για δημαγωγικούς λόγους καθώς  η λέξη έχει φορτιστεί αρνητικά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και δημιουργεί θετικά θυμικά αντανακλαστικά στα πλήθη των πελατών της κομματοκρατίας.

Απέχει όμως από την αλήθεια παρασάγγας. Στην Ελλάδα αυτό το κατασκεύασμα που χτίσθηκε μεταπολεμικά και μεταπολιτευτικά έλαβε το χρίσμα κάποιας μορφής εγχώριου παρασιτικού σοσιαλισμού, είναι κάτι που θα μπορούσε να περιγραφεί σαν πελατειακός «καπιταλισμός» που μοιάζει σε πολλά σημεία  με τον σοβιετικό κομματικό κρατισμό.

Η διαφορά του σοβιετικού οικονομικού  συστήματος από αυτό των μεικτών οικονομιών της Ευρώπης είναι τα όρια του κράτους και των ιδιωτών στην οικονομία. Αν στην Ελλάδα οι επιδοτήσεις που μοιράζει το κράτος με κομματικά κριτήρια αντιπροσωπεύουν το 50% της Αγροτικού ΑΕΠ τότε γιατί ακριβώς μιλάμε; Προσθέστε και τις  επιδοτήσεις των αναπτυξιακών, τις  δαπάνες για δημόσια έργα κλπ κλπ.

Και όλα  αυτά μοιράζονται με κομματικά, πελατειακά και εν ολίγοις παρασιτικά  κριτήρια.

Η διαφορά του καπιταλισμού έγκειται στη λειτουργία της αγοράς. Όπερ, την αξιολόγηση του ποιος επιχειρηματίας θα ανταμειφθεί, την ορίζει ο νόμος της προσφοράς και ζήτησης της αγοράς και του ελεύθερου ανταγωνισμού.

Στην Ελλάδα, το ποιος θα γίνει επιχειρηματίας και ποιος όχι το ορίζει αυτός που μοιράζει τα κεφάλαια του αναπτυξιακού και όχι η αγορά. Αυτός είναι ένα λόγος της χαμηλής ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων και όχι οι υψηλοί μισθοί των εργαζομένων.

Ομοίως, στα σοβιετικού τύπου συστήματα ήταν  η κομματική γραφειοκρατία που μοίραζε στους πελάτες (κομματικά μέλη και στελέχη) τα «φιλέτα». Δεν ήταν  η αγορά  με κριτήρια αγοραίας αξιοκρατίας, αλλά η γραφειοκρατία με βάση την πίστη στο κόμμα, το «δόντι» στην ιεραρχία και τη ροπή στη διαφθορά.

Το ελληνικό πελατειακό μοντέλο των τελευταίων δεκαετιών έχει πολλές και καταπληκτικές ομοιότητες με το σοβιετικό. Είναι ένα οικονομικό μοντέλο μόνο κατ΄ όνομα καπιταλιστικό. Τα περί επέλασης του νεοφιλελευθερισμού στην  Ελλάδα αποτελούν αστειότητες.

Στην Ελλάδα για λόγους πολιτισμικούς ακόμη και μετά την επικειμένη κατάρρευση του «σοβιετικού» μοντέλου, η επέλαση του «νεοφιλελευθερισμού» θα θυμίζει περισσότερο τα καθεστώτα κλεπτοκρατίας που ακολούθησαν την πτώση των σοβιετικών καθεστώτων παρά τα αγγλοσαξονικά μοντέλα της Δύσης.  Είναι βαθύτερα πολιτισμικό το ζήτημα.

Ίσως να υπάρξει διαφορετική εξέλιξη, αν παραμείνουμε στο ευρώ και η Task Force του κ. Ραϊχενμπαχ καταφέρει να επιβάλει τις μεταρρυθμίσεις σε ένα κράτος δικαίου που θα θυμίζει Ευρώπη και όχι βαλκάνια του Ζίφκωβ και του Τσαουσέσκου... Αλλά αυτό δεν είναι δεδομένο πλέον.

Η Ελλάδα λοιπόν όπως έχουμε ξαναπεί αποτελεί το τελευταίο σοβιετικό καθεστώς της Ευρώπης που καταρρέει.
Κ. Στούπας
capital.gr

Crete Κρήτη

http://vimeo.com/44873548