H κουλτούρα του νέου καπιταλισμού...

«Ζήσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας, εμείς οι Έλληνες» σύμφωνα με τον Γερμανό κυνικό των αριθμών. Και ποιος είναι, τάχα, ο πήχης των δυνατοτήτων μας; «Να καταναλώνεις πάνω απ’ αυτά που παράγεις», μας απαντά. Αλλά ο καπιταλισμός σ’ αυτό σε ωθεί, στο να ανεβάζεις, δηλαδή, αδιαλείπτως τον πήχη των επιθυμιών, την κατασκευασμένη ανάγκη της κατανάλωσης, αναζητώντας σ’ αυτή τα κομμάτια του παζλ όπως επιτάσσει ο νεότευκτος μύθος του νέου καπιταλισμού, δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού, του οποίου εκπρόσωπος είναι ένας μη δυνάμενος να καταναλώσει, ο κ. Σόιμπλε.

Γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Στην « κουλτούρα του νέου καπιταλισμού»* η ανάπτυξη αποκτά μία νέα δυναμική μέσα από τις νέες τεχνολογίες, τη «νέα οικονομία» και το μύθος της σύμφωνα με τον οποίο φθάσαμε στο τέλος της ισόβιας απασχόλησης καθώς και το τέλος της «στρατιωτικής ρύθμισης»-Μπίσμαρκ-, ενώ η ρέουσα –ρευστή νεωτερικότητα- και η μεταβλητή εργασία, παρουσιάζονται ως πρόταση αλλαγής. Οι εργαζόμενοι πηγαίνουν από δουλειά σε δουλειά, αλλάζοντας επαγγέλματα, μετανάστες πηγαίνουν από τόπο σε τόπο (όπου υπάρχει δουλειά), χωρίς θεσμικές οργανώσεις(ή με οργανώσεις αλλά απαξιωμένες) και κοινότητες, χωρίς αλληλεγγύη και εμπιστοσύνη, χωρίς καμία ενιαία αίσθηση ταυτότητας και δυνατότητα βιοαφήγησης, χωρίς μακροπρόθεσμο Εγώ, με τις ανθρώπινες σχέσεις να έχουν μετεξελιχθεί σε δοσοληψίες. Σ’ αυτό το περιβάλλον διερωτάται κανείς για το ποιες αξίες και πρακτικές μπορούν να λειτουργήσουν ως συνεκτικός ιστός των ατόμων όταν κερματίζονται οι θεσμικές οργανώσεις στις οποίες ζουν;

Θέση κλειδί στην κουλτούρα του νέου καπιταλισμού κατέχει σύμφωνα με τον Ρίτσαρντ Σένετ το Αυτοαναλωνόμενο πάθος(όταν η ματαίωση προέρχεται όχι από τη ματαιωμένη -ή απωθημένη- αλλά από την πραγματοποιημένη επιθυμία). Δηλαδή από το Ανικανοποίητο. Η καταναλωτική μανία οφείλεται σ’ αυτό το «αυτοαναλωνόμενο πάθος», όταν δηλαδή ποθούμε κάτι διακαώς και η έλλειψή του μας διεγείρει το πάθος, αλλά όταν το αποκτούμε μας συγκινεί λιγότερο, ή μετά από μία ορισμένη χρήση του καθόλου. Θέλουμε επί παραδείγματι πάρα πολύ ένα αυτοκίνητο, αλλά όταν το αγοράζουμε η επιθυμία μειώνεται. Συνεπώς, η φαντασία και το πάθος είναι εντονότερα κατά τη διάρκεια της προσδοκίας ικανοποίησης της επιθυμίας, αλλά χάνεται όταν η τελευταία πραγματοποιηθεί. Γι’ αυτό ο Παύλος Μάτεσης έλεγε πως ο Χριστός δεν έπρεπε να έρθει, έπρεπε να είναι αναμενόμενος. Το ίδιο και ο έρωτας. Η οικονομία και η κοινωνία του καταναλωτισμού βασίζεται σ’ αυτό το είδος αυτοαναλωνόμενου πάθους. Εδώ έγκειται και η μανία κατανάλωσης ακόμα και πάνω από τις δυνατότητές μας.

Ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ στον «Μπαρμπα-Γκοριό» (μετάφραση Α. Κορδόση, Καστανιώτης, 1992) θα δείξει ότι το αυτοαναλωνόμενο πάθος είναι η ψυχολογία της κοινωνικής μετάβασης από τους χωρικούς παλαιών αρχών, που είναι προσκολλημένοι σε καθετί συσσωρευμένο, στους κοσμοπολίτες ήρωες της βιομηχανικής εποχής και της αφθονίας, που προσκολλώνται στις υλικές επιθυμίες, οι οποίες όμως εξασθενούν όταν εκπληρωθούν. Άρα, η επιθυμία προκαλεί μεγαλύτερη απόλαυση όταν κάτι είναι αναμενόμενο, προσδοκώμενο. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι στο «Νόμο του Έρωτα» του Προυστ όσο πιο «δύσκολος» ή «απρόσιτος» είναι κάποιος τόσο πιο πολύ διεγείρει την επιθυμία μας. 

Εν προκειμένω δηλαδή έχουμε ένα κυνήγι της επιθυμίας και της απόλαυσης, η οποία είναι μεγαλύτερη στη διάρκεια της προσδοκίας, αλλά κατά ένα τρόπο ματαιώνεται όταν η επιθυμία πραγματοποιείται. Εδώ βασίζεται η λειτουργία των «Υπεραγορών» αλλά και η συνακόλουθη ματαίωση που οδηγεί στην καταναλωτική μανία της συσσώρευσης «σκουπιδιών», τα οποία στην αρχική φαντασιακή επένδυση, το «χρύσωμα», δεν ήταν σκουπίδια αλλά στοιχεία της -τελικά ανεύρετης- ευτυχίας μας. Έτσι, οδηγούμαστε στα προϊόντα μιας χρήσης, στις εφήμερες ερωτικές σχέσεις «μιας χρήσης», καθώς η πραγματοποιημένη επιθυμία αποδεικνύεται πάντα κατώτερη των προσδοκιών μας, μετακινούμενη συνεχώς και διαρκώς διαφεύγουσα από προϊόν σε προϊόν, από πρόσωπο σε πρόσωπο, από μόδα σε μόδα. 

Γι’ αυτό και ο άνθρωπος πρέπει να (μετα)κινείται συνεχώς, ακολουθώντας κατά πόδας τον κάθε φορά νέο φορέα(«άλογο») της επιθυμίας. Η βιομηχανική παραγωγή και η συνακόλουθη αφθονία θα επιφέρουν την «καπιταλιστική διόγκωση της επιθυμίας», αλλά αυτό δεν εξηγεί και τη ματαίωση που προκαλεί όχι η απώθηση αλλά η πραγματοποίηση της επιθυμίας, δηλαδή η κτήση. Αυτό το ανικανοποίητο, που κατατείνει στην απληστία, θα εκφραστεί στο όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο πολύ της διαφήμισης και εν γένει του εμπορικού μάρκετινγκ. Εφεξής, η «μόδα» και η «προγραμματισμένη απαρχαίωση» θα μικραίνουν διαρκώς τη διάρκεια ζωής ενός προϊόντος ώστε οι άνθρωποι-καταναλωτές να αγοράζουν καινούργια με μανιακό τρόπο. Τα τεράστια σπίτια της ελληνικής επαρχίας που υψώνονταν και υπερυψώνονταν το ένα απέναντι στο άλλο και τώρα οι ιδιοκτήτες τους οιμώζουν για το ΕΝΦΙΑ. Τα αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού των ελληνικών μεγαλουπόλεων που τώρα έχουν αδρανοποιηθεί. Η παγίδα του Ανικανοποίητου αλλά και της αγοράς «σημείων» της Επιτυχίας και της Ευτυχίας είναι εδώ έστω σαν παρκαρισμένη ανάμνηση, χωρίς πινακίδες κυκλοφορίας. Ο άνθρωπος είναι Χρήμα και δη δανεικό, αλλιώς δεν «φαίνεται», δεν υπάρχει. Και οι Έλληνες έχουμε καταστεί πλέον αόρατοι εντός και εξευτελισμένοι εκτός.

Τελικά, αυτό το νέο κυνήγι της απόλαυσης και της ευτυχίας στο δάσος της καταναλωτικής κοινωνίας θα γίνει ένα μανιακό κυνήγι φαντασμάτων. Η φαντασία και η επιθυμία θα διογκωθούν ακόμη περισσότερο λόγω της αυξημένης «αποξένωσης» των καταναλωτών-παραγωγών από το προϊόν. Αυτό από πρακτική άποψη σημαίνει ότι ο καταναλωτής δεν ξέρει πια την «ιστορία ενός προϊόντος»-δηλαδή την κοινωνική αφήγηση της πολιτισμικής παράδοσης από την οποία προέρχεται το προϊόν, κενό το οποίο θα καλύπτει κατά το δοκούν κάθε φορά η διαφήμιση-, δεν έχει αίσθηση των ιδιοτήτων του και των τεχνικών όρων παραγωγής του. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα όλα τα αυτοκίνητα αλλά και όλα τα προϊόντα κατασκευάζονται με βάση την «πλατφόρμα»(σκελετό, μηχανή και αμάξωμα). 

Έχουμε δηλαδή τον ίδιο τύπο αυτοκινήτου στο οποίο επιβάλλονται κάθε φορά ελάχιστες διαφορές είτε για να καταστεί επώνυμο, προϊόν τουτέστιν μιας συγκεκριμένης εταιρίας, είτε ένα νέο μοντέλο. Αυτές οι «βελτιστοποιήσεις» αποκαλούνται από τις ίδιες της βιομηχανίες «χρύσωμα»(του ίδιου πάντα χαπιού). Έτσι, οι μικροδιαφορές μεγεθύνονται μέχρι του σημείου ένα αυτοκίνητο Άουντι να πωλείται στη διπλάσια τιμή από ένα Σκόντα που ωστόσο είναι ίδιο κατά 90% με το πρώτο. Αυτή η αέναη «εικονοποίηση» με την υπερδιόγκωση των ασήμαντων διαφορών σημαίνει και μία παρέμβαση, μία συνεχή αλλαγή στο συλλογικό φαντασιακό αλλά και την υπερμεγέθυνση της επιθυμίας, που όταν πραγματοποιηθεί θα ματαιωθεί όχι μόνο από την κτήση, δηλαδή το ανικανοποίητο της επιθυμίας, αλλά και από τη δυσαναλογία της φαντασιακής, συμβολικής υπερεπένδυσης τόσο με την πραγματικότητα όσο και με τη μόδα, δηλαδή το γρήγορο «πάλιωμα». 

Τότε ο καταναλωτής διαπιστώνει ότι το Σκόντα αντιστοιχεί στην κατάληψη της τρίτης θέσης στο καράβι, ενώ το Άουντι της πρώτης στο ίδιο πλοίο, αλλά οι επιβάτες-καταναλωτές και των δύο θέσεων γνωρίζουν ότι φτάνουν την ίδια ώρα από τον Πειραιά στο Ηράκλειο! Όμως, ο καταναλωτής δεν θα αφεθεί σε τέτοιες «λειτουργιστικές» λογικές γιατί είναι «καταναλωτής της δυνατότητας». Τι κι αν μία Φεράρι στο κέντρο της Αθήνας τρέχει όσο και όλα τα υποδεέστερα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα; Σημασία έχει ότι η Φεράρι μπορεί, «δύναται» να τρέξει με 300 χιλιόμετρα την ώρα. 

Αυτό δεν θα συμβεί ποτέ έξω από τις πίστες της «φόρμουλα1» αλλά για τον κτήτορα και το «κοινωνικό βλέμμα», αυτή η δυνατότητα και τα χρήματα που ξοδεύτηκαν προς τούτο σημαίνουν κάτι ξεχωριστό, είναι αυτό που το καθιστά διαφορετικό, μοναδικό, προσδίδοντας κύρος, ορατότητα, επωνυμία στον ιδιοκτήτη. Ο άνθρωπος, ο εαυτός του θα αναγνωρίζεται από τους άλλους και από τον ίδιο με βάση της επιφανειακές, αλλά υπερτιμημένες, «βελτιστοποιήσεις» του ίδιου αμαξώματος. Τη διαφορά δεν θα την κάνει ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα(το αμάξωμα) του ατόμου αλλά το ντύσιμο, τα παπούτσια που φοράει, τα ρούχα, το αυτοκίνητο, το σπίτι. Η επιθυμία, όμως, αλλάζει συνεχώς φορέα. Για την ακρίβεια το προϊόν-ξενιστής θα γίνει μία Φεράρι, ή πιο χαμηλά ένα Άουντι ή ένα ζευγάρι παπούτσια. Και από ένα σημείο και ύστερα γινόμαστε θεατές του θεάματος των συνεχώς μετακινούμενων επιθυμιών μας, του συνεχώς διαφεύγοντος εαυτού μας, δηλαδή της μιας και ενιαίας προσωπικότητας.

Τα «κομμάτια» μας δεν συνδέονται με κάτι, δεν γίνονται όλο, με άλλα λόγια εαυτός, αλλά επικεντρώνονται κάθε φορά σ’ ένα κομμάτι και τα υπόλοιπα, ο λοιπός εαυτός μένει απ’ έξω ή αποκρύπτεται. Η καθεστηκυία Συμβολική Τάξη μοιάζει, τελικώς, με το αμάξωμα-πλατφόρμα του ίδιου αλλά και πάντα διαφορετικού αυτοκινήτου, που μοιάζει να βρίσκεται σε διαρκή αλλαγή χωρίς να αλλάζει απολύτως τίποτα, που μοιάζει να μετακινείται χωρίς να κινείται, εκτός από τις επιθυμίες και το φαντασιακό μας. Αυτή η διαρκής αλλαγή της επιθυμίας δεν επιτρέπει τη «δέσμευση» ούτε με πράγματα ούτε με πρόσωπα. 

Συνεπώς, όταν κάποιος επιβραδύνει ή στέκει ακίνητος, δηλαδή δεσμεύεται με διάρκεια σε κάτι ή κάποιον, μένει εκτός, απορρίπτεται, χάνεται, όντας πλέον αόρατος χωρίς τα κάθε φορά νέα σημεία και σύμβολα της ορατότητας που έχει ανάγκη το άτομο στην καταναλωτική κοινωνία. Όπως διαπιστώνει κανείς, η διαπροσωπική μας δέσμευση με κάποιον και η επιθυμία γι’ αυτόν συνυφαίνεται με τη συμβολική του βαρύτητα, η απώλεια της οποίας σημαίνει και την εξαφάνιση της επιθυμίας γι’ αυτόν/ήν. Γι’ αυτό και η πολιτική δέσμευση είναι πλέον χαλαρή. 

Αυτή η διαρκής κίνηση της επιθυμίας εξαφανίζει την οικειοποίηση της απώλειας, το πένθος και ενδεχομένως τον αναστοχασμό, καθώς το κενό καλύπτεται από νέες δέσμες επιθυμιών. Αυτή η συνεχώς επιταχυνόμενη μετακίνηση, αυτός ο ίλιγγος της επιθυμίας οδηγεί στη βουλιμία και στην άλλη όψη της, την ανορεξία, που γίνονται ακόμη πιο επικίνδυνα όταν εκλαμβάνεται ως πραγματικότητα η επιφάνεια, το «χρύσωμα», δηλαδή οι μηδενικές διαφορές και όχι η ουσία, το άτομο-πρόσωπο(ή πλατφόρμα), οδηγώντας είτε στην κρίση ταυτότητας, στο κενό, στην άβυσσο ασύνδετων, αδόμητων επιθυμιών είτε στη σύγχυση φαντασιακού και πραγματικού, δηλαδή στην τρέλα (όπου η πραγματικότητα αντικαθίσταται από το φαντασιακό).

*Ρίτσαρντ Σένετ «Η κουλτούρα του νέου καπιταλισμού» (Σαββάλας)

 http://www.logiosermis.net

I CAN'T LIVE IF LIVING

https://youtu.be/zochPeuCI5Q

Τσίπρασταουν

Ο Τσίπρας ως Τζιμ Τζόουνς

·           Του Θάνου Τζήμερου 

Στις 18 Νοεμβρίου 1978, μια μέρα μετά την 5η επέτειο του Πολυτεχνείου, πάνω από 900 άνθρωποι αυτοκτόνησαν στη ζούγκλα της Γουιάνας στα σύνορα με τη Βενεζουέλα. Ήταν η μεγαλύτερη μαζική αυτοκτονία στην ιστορία και το τραγικό τέλος του "Ναού του Λαού” (Peoples Temple), μιας ιδιόμορφης κομμουνιστικής σέχτας, με τον μανδύα του Χριστιανισμού. Αρχηγός τους και θύτης τους, ο χαρισματικός πάστορας και σκληροπυρηνικός σταλινικός Τζιμ Τζόουνς. Η πορεία του Τζόουνς και των πιστών του είναι ένα case study για το πώς μπορεί μια ομάδα ανθρώπων με αγαθές προθέσεις να οδηγηθεί βήμα - βήμα στον απόλυτο παραλογισμό και στην αυτοεξόντωση.

Στο ξεκίνημά του ο "Ναός του Λαού" ιδρύθηκε ως παρακλάδι των Μεθοδιστών. Σημαία του, το μήνυμα της ισότητας. Στη ρατσιστική Αμερική του ’50, ιδιαίτερα στις συντηρητικές πολιτείες της όπως η Ιντιάνα από την οποία άρχισε την καριέρα του ο Τζόουνς, μια κοινότητα στην οποία μαύροι και λευκοί, πλούσιοι και φτωχοί είχαν τα ίδια δικαιώματα φαινόταν πολύ γοητευτική –κυρίως στους λιγότερο προνομιούχους. Ο Τζόουνς όμως δεν έμεινε στα λόγια. Οργάνωσε κοινωνικές και προνοιακές δομές αλληλοϋποστήριξης, στις οποίες εθελοντές φρόντιζαν τους εν Χριστώ και εν Μαρξ αδελφούς τους. Υιοθέτησε ένα μαύρο παιδί και κάμποσα άλλα μη λευκά, ανάμεσά τους τρία Κορεατάκια. Ήταν η εποχή του πολέμου της Κορέας κι ο Τζόουνς πήρε, φυσικά, ανοιχτά το μέρος του Κιμ-Ιλ-Σουγκ, του παππού του σημερινού δικτάτορα.

Οι οπαδοί πληθύνονταν. Η φήμη του Τζόουνς μεγάλωνε, όπως και η επιχειρηματική του δεινότητα. Στην ιδιότητα του ιεροκήρυκα προσέθεσε κι αυτή του θεραπευτή διά της πίστης. Τα νέα διαδόθηκαν γρήγορα. Στρατιές αφελών άρχισαν να καταφθάνουν στο αγρόκτημα - κοινόβιο του "Ναού του Λαού” στην Καλιφόρνια, όπου εν τω μεταξύ είχε μετακομίσει ο Τζόουνς με την οργάνωσή του, για να τους ευλογήσει και να θεραπευθούν. Πολλοί του έδιναν τις περιουσίες τους. Η υπόθεση μύριζε χοντρή απάτη. Αλλά ο Τζόουνς ήταν πλέον ένα λαϊκό ίνδαλμα. Άρχισε να αποκτάει πολιτική δύναμη. Καθώς η επιρροή του ήταν πολύ ευρύτερη των 3.000 περίπου πιστών του σκληρού πυρήνα του Ναού του Λαού, τον προσέγγισαν οι πολιτικοί. Ο προοδευτικός Κυβερνήτης της Καλιφόρνιας Τζέρρυ Μπράουν μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για δαύτον. Η Άντζελα Νταίηβις, και ο Χάρβευ Μίλκ οι γνωστοί ακτιβιστές για τα δικαιώματα των μειονοτήτων ήταν φίλοι του. Ο αριστερός δήμαρχος του Σαν Φρανσίσκο Τζώρτζ Μοσκόνε τον διόρισε στην Επιτροπή Στέγασης του Δήμου. Ο Ουώλτερ Μοντέηλ αντιπρόεδρος του Κάρτερ αλλά και η Ρόζαλυν Κάρτερ ζητούσαν συχνά την βοήθειά του για πολιτικά θέματα.

Βέβαια, υπήρχαν και οι "άλλες” φωνές. Αυτές που αποκάλυπταν τη σχέση εξάρτησης που αποκτούσαν οι "πιστοί” μαζί του, την όλο και μεγαλύτερη απόσταση που είχαν οι ιδεολογικές θέσεις του Τζόουνς από την πραγματικότητα, την καταφανώς ψυχιατρικού ενδιαφέροντος προσωπικότητά του, τα σκοτεινά οικονομικά της σέχτας, την υποστήριξη που του παρείχαν ύποπτοι πολιτικοί κύκλοι. Αλλά ποιος τις άκουγε. Στα μάτια των περισσότερων, ο Τζόουνς είχε φτιάξει ένα ευτυχισμένο κοινόβιο που είχε καταργήσει τις φυλετικές και κοινωνικές διακρίσεις. Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 όλοι οι "λοξοί” προσλαμβάνονταν από την κυρίαρχη, και στις ΗΠΑ, αριστερή διανόηση ως συμπαθείς παραλλαγές των παιδιών των λουλουδιών. Ακόμα και οι επικίνδυνοι. 

Κι ο Τζόουνς είχε γίνει ήδη πολύ επικίνδυνος. Όσοι αποχωρούσαν από τον "Ναό του Λαού” περιέγραφαν έναν παρανοϊκό εγωπαθή που πίστευε ότι είχε αποστολή να αλλάξει τον κόσμο, που ασκούσε ψυχική και συχνά σωματική βία στους οπαδούς του, που έπασχε απο διάφορες μανίες και έβλεπε παντού συνωμοσίες εναντίον του "Λαού του”. Για να απαλλαγεί από το συνεχώς διογκούμενο κύμα των εναντίων του καταγγελιών, ο Τζόουνς διάλεξε την φυγή. Το 1977 πήρε όσους πιστούς τού ήταν ακόμα αφοσιωμένοι - πάνω από χίλιους- και χάθηκαν στη ζούγκλα της Γουϊάνας, όπου ίδρυσαν την Τζόουνστάουν, τον επίγειο σοσιαλιστικό τους παράδεισο, μακριά από τα δεινά της καπιταλιστικής κόλασης. Πώς θα ζούσαν εκεί; Καλλιεργώντας τη γη! 

Όπως ήταν φυσικό, η πραγματικότητα της ζούγκλας απείχε πολύ από τα κηρύγματα της Καλιφόρνιας. Απομονωμένη η κοινότητα του Ναού του Λαού, χωρίς επαφές με τον έξω κόσμο, βούλιαζε όλο και περισσότερο στην παράνοια. Οι ελλείψεις βασικών προϊόντων του... απεχθούς πολιτισμού, εργαλείων και φαρμάκων, έκαναν Γολγοθά την καθημερινότητά τους. Ο Τζόουνς τους έταζε βοήθεια από την Σοβιετική Ένωση, η οποία όμως ουδέποτε ήρθε, καθώς δεν ήταν παρά μία ακόμη έμπνευσή του, ένα επικοινωνιακό τέχνασμα για να κατευνάσει τις αντιδράσεις. Ως γνήσιος κομμουνιστής απαγόρευε διά των όπλων τη φυγή από τον παράδεισό του. Όμως τα νέα έχουν τρόπο να ταξιδεύουν. Και οι συγγενείς των πιστών στην Αμερική μάθαιναν για την εφιαλτική ζωή στη ζούγκλα της Τζόουνστάουν και τη βία που απροκάλυπτα χρησιμοποιούσε πλέον ο Τζόουνς για να επιβληθεί. Ζήτησαν τη βοήθεια της Πολιτείας.

Έτσι, το 1978, ένας από τους πιο προοδευτικούς βουλευτές των ΗΠΑ, ο Λήο Ράιαν, πήρε μια ομάδα συγγενών, πρώην οπαδών και δημοσιογράφων και ταξίδεψε μέχρι την Τζόουνστάουν. Η παρουσία του έδωσε τη δύναμη σε αρκετούς "πιστούς” που φοβόντουσαν τον Τζόουνς να εκδηλωθούν ανοιχτά εναντίον του και να ζητήσουν από τον Ράιαν να τους πάρει μαζί του στο ταξίδι της επιστροφής. Στις σκηνές έντασης που δημιουργήθηκαν ένοπλοι φρουροί του "Ναού του Λαού” πυροβόλησαν σκοτώνοντας τον Ράιαν και άλλους 4 ανθρώπους της συνοδείας του. 

Τα πράγματα πλέον είχαν δυσκολέψει πολύ για τον Τζόουνς. Ήταν σίγουρο ότι θα έδινε σύντομα λόγο ενώπιον της Δικαιοσύνης. Έτσι πήρε την απίστευτη απόφαση: θα αυτοκτονούσαν όλοι μαζί του! Το ότι είχε επαρκές δηλητήριο για να σκοτώσει χίλια άτομα φανέρωνε ότι ήταν ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο στο μυαλό του, όταν θεμελίωνε την πόλη των σοσιαλιστικών του οραμάτων. Καθώς είχε τη συνήθεια να καταγράφει όλα τα κηρύγματά του σε κασέτες, έχει διασωθεί το τελευταίο του κήρυγμα. Αφού τους προειδοποίησε για τα δεινά που περίμεναν την κοινότητα μετά τη δολοφονία του Ράιαν, τους καλούσε όλους σε μια "επαναστατική αυτοκτονία” με αξιοπρέπεια, ως συνεπείς κομμουνιστές πιστοί στα ιδανικά τους. 

Κάποιοι ακούγονται να αντιδρούν. Αλλά ήταν πια πολύ αργά. Όσοι δεν δέχτηκαν να πιουν το δηλητήριο εκτελέστηκαν από τους ένοπλους φρουρούς του Τζόουνς. Στους νεκρούς περιλαμβάνονται τα 276 παιδιά της κοινότητας, που ήταν τα πρώτα που ήπιαν το θανατηφόρο κοκτέιλ κυανίου. Τελευταία επιθυμία του "αιδεσιμότατου” Τζόουνς ήταν η περιουσία του Ναού του Λαού να παραδοθεί στην… μητρόπολη του Λαού, τη Σοβιετική Ένωση. Αλλά δεν εκπληρώθηκε ποτέ καθώς η Σοβιετική Ένωση δεν είχε καμμία σχέση με τον αυτόχειρα οπαδό της και επιπλέον δεν ήθελε να δημιουργήσει διπλωματικό επεισόδιο με τις ΗΠΑ. Οι αναλύσεις στο πτώμα του Τζόουνς έδειξαν ότι κατανάλωνε πολλά ψυχοτρόπα φάρμακα.

Ο λόγος που έκανα τόσο εκτενή αναφορά στην ιστορία αυτής της παρανοϊκής σέχτας είναι οι ανατριχιαστικές ομοιότητες με τον Σύριζα και τον Τσίπρα. 

Ξεκινάς με μια ιδεολογία η οποία περιγράφει έναν ιδανικό κόσμο. Κανείς δεν μπορεί να βρει ψεγάδι. Ποιος δεν θέλει μεγάλους μισθούς και συντάξεις, μικρούς ή και καθόλου φόρους, τέλος στη λιτότητα, αξιοπρέπεια, εθνική υπερηφάνεια, κοινωνική αλληλεγγύη, δωρεάν υγεία, δωρεάν παιδεία, δωρεάν σπίτια, δωρεάν ρεύμα, διαγραφή χρεών, λεφτά με ουρά; Μόνο αιώνια ζωή δεν υποσχέθηκε ο Τσίπρας. 

Αποκτάς οπαδούς με τη σέσουλα. Σε προειδοποιούν οι "άλλοι”, ότι αυτά δεν γίνονται στον πραγματικό κόσμο όπου κάθε ευρώ που μπαίνει σε μια τσέπη βγαίνει από μια άλλη. Τους καταγγέλλεις ότι είναι εχθροί σου, εχθροί του λαού, πράκτορες του διεθνούς κεφαλαίου, όργανα του διαβόλου. Και συνεχίζεις να θεραπεύεις "πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν" με ένα άγγιγμα: με έναν νόμο, με ένα άρθρο, με ένα σκίσιμο μνημονίου, με ένα χτύπημα στα τύμπανα της σοσιαλιστικής ουτοπίας.

Εν τω μεταξύ το χάσμα με την πραγματικότητα συνεχώς διευρύνεται. Οπαδοί φεύγουν, άλλοι για περισσότερο παρανοϊκούς πάστορες κι άλλοι επειδή, έστω και αργά, κατάλαβαν την απάτη. Απαντάς με περισσότερες υποσχέσεις για τη γη της επαγγελίας των δανεικών και της κατάργησης της λιτότητας, που "όπου νάναι φτάνουμε". Τους ντοπάρεις με δημοψηφίσματα και εκλογές που κανένας δεν ξέρει ποιο είναι το ερώτημα και ποιες οι απαντήσεις. Τους πείθεις ότι η ζωή στη ζούγκλα της Τσιπρατάουν θα είναι καλύτερη από το αποτυχημένο καπιταλιστικό μοντέλο της Ε.Ε. Τους υπόσχεσαι βοήθεια από τη Ρωσία, την Κίνα, την τράπεζα των BRICS, τη Βενεζουέλα.

Μέχρι που κανένας πια δεν σου δίνει σημασία. Έχει καταλάβει κι ο πιο καλοπροαίρετος ότι είσαι ανίατη περίπτωση. Αλλά στο Τσιπρατάουν δεν υπάρχουν ψυχίατροι γιατί δεν υπάρχει καν η έννοια της ψυχικής υγείας. Είναι όλοι ψυχοπαθείς. Οι "απ’ έξω” παρακολουθούν με οδυνηρή έκπληξη την πορεία μιας ολόκληρης χώρας στην αυτοκαταστροφή. Προσπαθούν να σε σώσουν. Στέλνουν τους "Ράιαν” των θεσμών. Τους "σκοτώνεις” ακυρώνοντας τις συμβουλές τους, αδιαφορώντας για τις προειδοποιήσεις τους.

Κι έρχεται το τέλος. Θα μπορούσες να το αποφύγεις. Να πεις στους παραλοϊσμένους οπαδούς σου πως "έκανα λάθος και σας έφερα εδώ. Στην Καλιφόρνια, όσα στραβά κι αν έχει, είναι καλύτερα από τη ζούγκλα της Γουϊάνας. Δεν τα μαζεύουμε να γυρίσουμε;” Δεν το λες όμως. Είσαι τόσο παρανοϊκός, τόσο αλαζόνας, τόσο αφιονισμένος με την εξουσία που προτιμάς να τους πάρεις μαζί σου στον θάνατο: στην έξοδο από την Ε.Ε. στην πληθωριστική δραχμή που δεν θα έχεις ούτε χαρτί για να την τυπώσεις, στο "προσεχώς Βενεζουέλα”.

Δεν ξέρω τι θα δείξουν οι τοξικολογικές αναλύσεις για τις τελευταίες μέρες μας πριν αυτοκτονήσουμε ομαδικά στην Τσιπρατάουν. Δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Το μόνο που θα μπορούσε να προκαλέσει έκπληξη σε έναν τρίτο παρατηρητή είναι τα μάτια όσων ακούν την προτροπή για "επαναστατική αυτοκτονία” και είτε συγκατανεύουν υποτακτικά είτε είναι εντελώς ανέκφραστα. Θα μπορούσε να σκεφτεί: "τι τον καμαρώνουν τον τρελό; Γιατί δεν ορμούν όλοι μαζί να τον κατεβάσουν κάτω;” Αλλά τέτοιος τρίτος δεν υπήρξε στον "Ναό του Λαού”. Κι οι κασέτες δεν κατέγραψαν καμία αντίδραση.

Φυσικά θα παρατηρήσετε και αρκετές διαφορές στις δύο ιστορίες. Ότι, ας πούμε, ο Τζόουνς κάτι πρακτικό προσέφερε στο κοινό του, στην αρχή τουλάχιστον, ενώ ο Τσίπρας τίποτε. Και, κυρίως, ότι το 100% όσων ακολούθησαν τον Τζόουνς ήταν οπαδοί του. Στην Τσιπρατάουν αυτό το ποσοστό είναι λιγότερο από 20% και σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις λιγότερο κι από 10%. Αλλά έχει καμιά σημασία; Ένας τρελός, τίγκα στα ψυχοφάρμακα, όταν κανείς δεν αντιδράει, αρκεί για να τους εξοντώσει όλους.

 * Ο Θάνος Τζήμερος είναι πρόεδρος του κόμματος "Δημιουργία, ξανά!" και περιφερειακός σύμβουλος Αττικής

Αμφίπολη 2014-Αmphipolis 2014 Ντοκυμαντερ-Dokumentary

https://youtu.be/Kz_4C9TD6Lc

Σατυρικό βίντεο για τους πολιτικούς στην Ελλάδα

https://youtu.be/rvJ45Scy3aE

«Σαν την ιστορία της κούκλας από αλάτι».

Μια μέρα, ρώτησε τον Νασρεντίν ένας μαθητής του:

«Πες μου δάσκαλε: Πώς θα μπορούσες να περιγράψεις τη δουλειά ενός αναζητητή της Αλήθειας;»

Ο Νασρεντίν κοίταξε για λίγο σιωπηλός τον μαθητή του κι ύστερα χαμογέλασε πονηρά και του είπε:

«Σαν την ιστορία της κούκλας από αλάτι».

«Δηλαδή;» ρώτησε ο μαθητής απογοητευμένος, νομίζοντας ότι ο δάσκαλός του τον κοροϊδεύει.

«Άκου την ιστορία, λοιπόν», είπε ο Νασρεντίν, όχι όμως με τ’ αυτιά σου, αλλά με την καρδιά σου».

Και να η ιστορία που είπε ο Μουλά Νασρεντίν στον μαθητή του:

«Μια κούκλα φτιαγμένη από αλάτι, ψάχνοντας να βρει την αλήθεια για το τι τέλος πάντων ήταν, ταξίδεψε χιλιάδες μίλια στεριάς, μέχρι που έφτασε και σταμάτησε στην άκρη της θάλασσας. Έμεινε ακίνητη κοιτάζοντας μαγεμένη εκείνη την υγρή κινούμενη μάζα που δεν έμοιαζε με τίποτα από όλα όσα είχε δει ως τότε και δεν ήξερε το όνομά της.

«Τι είσαι εσύ;» ρώτησε η κούκλα από αλάτι τη θάλασσα. 

«Έλα μέσα και δες μόνη σου», απάντησε η θάλασσα με ένα χαμόγελο καλοσύνης κι αγάπης. 

Έτσι, η κούκλα από αλάτι προχώρησε, τσαλαβουτώντας στα νερά, προς τα μέσα. Όσο πιο βαθιά προχωρούσε, τόσο περισσότερο διαλυόταν μέχρι που έμεινε ένα μικρό κομματάκι από αυτή. Πριν διαλυθεί και το τελευταίο αυτό κομμάτι της και γίνει ένα με τη θάλασσα, η κούκλα από αλάτι πρόλαβε και φώναξε με θαυμασμό, μεθυσμένη από μια αλλόκοτη και πρωτόγνωρη χαρά: 

«Τώρα ξέρω τι είμαι»!

Η Γη διαμόρφωσε τη μοίρα του ανθρώπου.

Καλλιτεχνική απεικόνιση της γεωγραφίας του χώρου της Μεσογείου,
όταν ήταν ξηρή και δεν επικοινωνούσε με τον Ατλαντικό.
Στη ένθετη εικόνα φαίνεται η μετανάστευση θηλαστικών
(π.χ. τρωκτικών, καμηλών) από την Αφρική προς την Ιβηρία.

ΠΩΣ Η ΓΗ ΕΞΕΛΙΞΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

                                                                  

Λίγα ζώα άνω των πενήντα κιλών άντεξαν τον όλεθρο της Ύστερης Κρητιδικής, πριν από 65 περίπου εκατομμύρια χρόνια. Το σύννεφο σκόνης έφερε σκοτάδι και κρύο στην επιφάνεια της Γης για μήνες. Οι δεινόσαυροι πάγωσαν και λιμοκτόνησαν.

Κάποια μικρά πλάσματα όμως, κατέφυγαν στη γη. Όταν πρόβαλαν, διαπίστωσαν ότι τα τέρατα που τα κυνηγούσαν είχαν εξαφανιστεί. Η Γη γινόταν ο πλανήτης των θηλαστικών.

Η λεκάνη της Μεσογείου πριν από 5,5 εκατομμύρια χρόνια ήταν έρημος, όπου δεν φύτρωνε τίποτα. Δυόμισι εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα άμμος και αλάτι. Πολύ πιο αφιλόξενη από κάθε σημερινό περιβάλλον της Γης. Η θερμοκρασία την ημέρα ήταν τόση, που έψηνες ψωμί. Η στάθμη της θάλασσας ήταν 1,6 χιλιόμετρα ψηλότερα, ενώ η ατμοσφαιρική πίεση ήταν 50% μεγαλύτερη απ' ό,τι έχουμε συνηθίσει. Δύσκολα φανταζόμαστε πιο αφιλόξενο μέρος στον πλανήτη. Κι όμως, έτσι ήταν η Μεσόγειος προτού γίνει θάλασσα.

Το φυσικό φράγμα στο δυτικό άκρο της λεκάνης κάποια στιγμή υποχώρησε, πιθανόν λόγω σεισμών, και ξεκίνησε ο κατακλυσμός. Τα χειμαρρώδη νερά εισέβαλαν με ρυθμό 40.000 φορές μεγαλύτερο από τους καταρράκτες του Νιαγάρα και μετέτρεψαν την αχανή έρημο στη Μεσόγειο θάλασσα σε λιγότερο από ένα χρόνο. Δεν υπήρχαν ακόμη άνθρωποι να δουν αυτή την τεράστια πλημμύρα ούτε και να θαυμάσουν την ομορφιά που δημιούργησε.

Εν τω μεταξύ, στην άλλη άκρη της Γης ένας πλατύς δίαυλος χώριζε την Βόρεια και τη Νότια Αμερική. Τα ρεύματα του ωκεανού περνούσαν από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό ωκεανό. Οι τεκτονικές δυνάμεις όμως, ένωσαν σταδιακά τις δύο ηπείρους, έκλεισαν το δίαυλο και δημιούργησαν τον ισθμό του Παναμά. Αναδιοργανώθηκε έτσι το παγκόσμιο μοτίβο των ρευμάτων των ωκεανών, πράγμα, που επηρέασε το κλίμα παγκοσμίως.

Στην Αφρική, τα πυκνά δάση μειώθηκαν σημαντικά. Κάποια είδη, που είχαν εξελιχθεί να ζουν στα δέντρα, εξαφανίστηκαν. Εκείνα όμως, που μπόρεσαν να επιβιώσουν στις αντίξοες συνθήκες άντεξαν και εξελίχθηκαν.

Οι χιμπατζήδες περπατούν στα δύο πόδια με ευλιγισία και μπορούν
να περιστρέψουν το πάνω μέρος του κορμιού τους, όπως κι οι άνθρωποι.
Τα ανθρώπινα γονιδιώματα είναι περισσότερο από 98% ίδια
με αυτά του χιμπατζή, αλλά υπάρχουν μερικές σύντομες ακολουθίες του DNA,
που έχουν αλλάξει σημαντικά στους ανθρώπους δεδομένου,
ότι τα δύο είδη ξεχώρισαν πριν από πέντε περίπου εκατομμύρια χρόνια.

Κάποτε, οι πρόγονοί μας κρύβονταν στο υπέδαφος, για να αποφύγουν τους θηρευτές, που ελλόχευαν στην επιφάνεια. Όταν εξαφανίστηκαν όμως οι δεινόσαυροι, βγήκαν στην επιφάνεια. Με το πέρασμα του χρόνου άρχισαν να ζουν στα κλαδιά των δέντρων. Απέκτησαν αντιτακτό αντίχειρα, για να κρέμονται στα κλαδιά και να διασχίζουν την κομοστέγη, που κάλυπτε όλες τους τις ανάγκες. Μπορούσαν επίσης να περπατούν και όρθιοι, αλλά για μικρές μόνο αποστάσεις. Με τόσα δέντρα τριγύρω δεν χρειαζόταν να πάνε πολύ μακριά.

Μετά όμως, που το κλίμα ψυχράθηκε, τα δέντρα λιγόστεψαν και ξεφύτρωσαν μεγάλα λιβάδια. Οι πρόγονοί μας αναγκάστηκαν να τα διασχίσουν, για να βρουν τροφή. Τώρα, χρειάζονταν εντελώς διαφορετικές ικανότητες για να επιβιώσουν στη σαβάνα. Τον παλιό καιρό, κάθονταν στα κλαδιά κι έβλεπαν τα αιλουροειδή από ασφαλή απόσταση. Τώρα όμως, βρίσκονταν στο ίδιο επικίνδυνο μέρος μαζί τους. Επιβίωσαν όσοι μπορούσαν να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις στα πίσω πόδια και να τρέχουν όποτε χρειαζόταν.

Άλλαξε έτσι το πώς έβλεπαν τον κόσμο. Τα χέρια τους δεν συνδέονταν πια με το περπάτημα. Ήταν ελεύθεροι να συλλέγουν την τροφή, να μαζεύουν ξύλα και κόκαλα, που θα τα χρησιμοποιούσαν σαν όπλα κι εργαλεία.

Μια αλλαγή στην τοπογραφία ενός μικρού και μακρινού μέρους ανακατεύθυνε τα ωκεάνια ρεύματα. Η Αφρική έγινε πιο κρύα και ξηρή. Τα περισσότερα δέντρα δεν άντεξαν το νέο κλίμα. Τα πρωτεύοντα θηλαστικά, που ζούσαν εκεί έπρεπε να βρουν καινούριο σπίτι.

Πριν το πολυκαταλάβουμε, ανασχεδίασαν με εργαλεία τον πλανήτη μας.

Η Γη διαμόρφωσε τη μοίρα του ανθρώπου.
freeinquiry.gr 

Pink Martini - La Soledad

https://youtu.be/iW9yRks_7XY

Η στρατηγική των ΗΠΑ για άλωση της ΕE

|

Είχαμε λοιπόν επιχειρηματολόγήσει σε αρκετά άρθρα μας, πως στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού ποτέ δεν καλοείδαν τη δημιουργία της ΕΕ. Οι ΗΠΑ δεν ήθελαν μία ΕΕ οικονομικά και γεωπολιτικά ανεξάρτητη. Δεν μπορούσαν βέβαια να κάνουν κάτι για να σταματήσουν τις εξελίξεις της «ενωμένης» (για λίγους) Ευρώπης. Η Σοβιετική Ένωση, ο «μπαμπούλας» της Ευρώπης της Δύσης ήταν παρελθόν και η Ευρώπη δεν φαινόταν να έχει διάθεση για «προστάτες». Μάλιστα, στη δεκαετία του ʽ80 και ʽ90 επικρατούσε κι ένα αντι-αμερικανικό πνεύμα άλλοτε συγκεκαλυμμένο άλλοτε πάλι περισσότερο εμφανές. Ο μύθος του «ευρωπαίου πολίτη» έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς.

Οι ΗΠΑ δεν αισθάνονταν ιδιαίτερα βολικά στην εγκατάλειψη του ρόλου του γεωπολιτικού ηγεμόνα της Ευρώπης και μέσω της Μ. Βρετανίας φρόντιζαν να δείχνουν την δυσαρέσκειά τους. Τα πράγματα όμως πήραν πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις, όταν η ΕΕ μετατράπηκε ουσιαστικά σε μία παγγερμανική Ευρώπη με τους γερμανούς και τους δορυφόρους τους όχι μόνο να ηγούνται της «ενωμένης» Ευρώπης, αλλά και να καθυποτάσσουν όλα τα αδύναμα κράτη μέλη κυρίως αυτά που απαρτίζουν τον λεγόμενο ευρωπαϊκό νότο με ωμές παρεμβάσεις ακόμα και στην εκλογική διαδικασία των κυβερνήσεών τους.

Οι αμερικανοί μέσω της NSA άρχισαν να παρακολουθούν τα τηλέφωνα όλων σχεδόν των ηγετών της ΕΕ και ιδιαιτέρως των γερμανών. Η καγκελάριος Μέρκελ διαμαρτυρήθηκε έντονα, ο Ομπάμα υποσχέθηκε πως το θέμα θα διευθετηθεί, αλλά όπως όλοι γνωρίζουμε δεν υπήρξε συνέχεια, ή μάλλον υπήρξε και υπάρχει, αλλά εμείς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες.

Αυτός ο υπόγειος πόλεμος με τις ΗΠΑ να προσπαθούν να ξανακερδίσουν τον χαμένο τους ρόλο ως «προστάτες-νταβατζήδες» της ΕΕ μπήκε για λίγο στο ψυγείο, όταν προέκυψε το ουκρανικό ζήτημα. Η ανακωχή όμως δεν κράτησε για πολύ.



Από την αρχή της δημιουργίας της ΕΕ, οι ΗΠΑ έψαχναν για έναν αποτελεσματικό πολιορκητικό κριό, που θα την τίναζε συθέμελα. Δεν χρειάστηκε να ψάξουν πολύ. Βρέθηκε η χώρα της Ρωμιοσύνης, ένα κρατίδιο-προτεκτοράτο, που ποτέ δεν διάθετε ηγέτες πρόθυμους να θεμελιώσουν ένα αξιοκρατικό καθεστώς διακυβέρνησης. Αντιθέτως, το κρατίδιο είναι φημισμένο διαχρονικά για την παραγωγή διεφθαρμένων, ανίκανων και δοσίλογων εξουσιών, που αντικατοπτρίζουν στο έπακρο την πραγματική ιδιοσυγκρασία  του αγελαίου λαού που κυβερνούν. Ενός λαού, που έχει μάθει να βολεύεται, να μην παράγει τίποτα και να «λιάζεται» στις υποτιθέμενες δόξες ενός υποτιθέμενου δοξασμένου παρελθόντος. Ενός λαού και μια χώρα, όπου το επιχειρείν ήταν είναι και θα είναι καταδικαστέο και ξορκισμένο με τον απήγανο εκτός αν πρόκειται για συμφωνίες κάτω από το τραπέζι μεταξύ της εγχώριας πλουτοκρατίας και της διαπλεκόμενης εξουσίας παρουσία των γάτων των Ιμαλαϊων και άλλων χαριτωμένων ή μη τετραπόδων.

Οι ΗΠΑ δοκίμασαν διάφορους «αρχηγούς» και αρχηγίσκους» του προτεκτοράτου. Τους περισσότερους όμως τους απέρριψαν λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης, αλλά και προσκόλλησής τους στο άρμα της μαμάκας Μέρκελ και των λοιπών «αρίων» ηγετών της ΕΕ.

Το ΔΝΤ από την αρχή ακολούθησε μια στρατηγική πρόκλησης αγανάκτησης στους ρωμιούς. Ήθελε να τους εξαναγκάσει να απεμπλακούν από την ΕΕ. Έτσι, φώναζε πως εφάρμοσε λάθος πρόγραμμα, πως έκανε λανθασμένους υπολογισμούς σχετικά με το προβλεπόμενο ποσοστό ανεργίας και οικονομικής καθίζησης, πως ήταν λάθος ο πολλαπλασιαστής και διάφορα άλλα παραμύθια της Χαλιμάς.

Με άλλα λόγια, το ΔΝΤ μπήκε στη φάση της διαπραγμάτευσης για να καταφέρει καίριο πλήγμα στην ΕΕ χρησιμοποιώντας τη Ρωμιοσύνη ως ρόπαλο. Το ΔΝΤ είναι αυτό, που με έκθεσή του ανακοίνωσε, πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο και πως πρέπει να «κουρευτεί» και άλλο, κάτι που φυσικά, ακόμα και σήμερα δεν θέλουν ούτε καν να ακούσουν στην ΕΕ και ιδιαίτερα στα κοινοβούλια της Γερμανίας  και των παραδοσιακών της συμμάχων και δορυφόρων από τον Αʼ και Βʼ παγκόσμιο πόλεμο.

Τις τελευταίες εβδομάδες γίναμε μάρτυρες μιας αδιάλλακτης στάσης, που υιοθέτησε το ΔΝΤ ζητώντας εξωπραγματικά μέτρα και κουνώντας το δάχτυλο όχι στη Ρωμιοσύνη, αλλά στην ΕΕ, πως αν δεν κουρευτεί το χρέος, το ίδιο δεν επιθυμεί να συμμετάσχει.

Η διαρροή που προέκυψε από τα Wikileaks, αυτό ακριβώς αποδεικνύει. Μάλιστα, ο πολύς κύριος Τόμσεν φαίνεται να λέει στην κα Βελκουλέσκου: «...Και οι γερμανοί θέτουν θέμα διαχείρισης... και βασικά εμείς εκείνη την ώρα λέμε: “Κοίταξε κ.Μέρκελ αντιμετωπίζεις ένα δίλημμα, πρέπει να σκεφτείς τι θα σου κοστίσει περισσότερο: να προχωρήσεις χωρίς το ΔΝΤ ─δεν θα ρωτούσε η Bundestag “Το ΔΝΤ δεν είναι μαζί μας;” ─ ή να διαλέξει την ανακούφιση του χρέους, που πιστεύουμε ότι χρειάζεται η Ελλάδα, προκειμένου να συνεχιστεί η συνεργασία μας; Σωστά. Αυτό είναι το πραγματικό θέμα». Ωμός εκβιασμός προς την ίδια τη Μέρκελ, δηλαδή.

Προηγουμένως βέβαια, είχε υπονοήσει, πως καλό θα ήταν να αιφνιδιαστεί η ΕΕ με μια απειλή για Grexit τον Ιούνιο, που όλως τυχαίως θα συνέπιπτε με το δημοψήφισμα στη Μ. Βρεττανία για το Brexit. Τυχαία όλα αυτά; Ας αναρωτηθούμε.

Ο γνωστός δημοσιογράφος Πολ Μέησον ήδη έχει ξεκινήσει να αρθρογραφεί για πραξικόπημα λέγοντας τα εξής: «Το ΔΝΤ πιάστηκε, επ αυτοφόρω να συνωμοτεί για να οργανώσει “πιστωτικό γεγονός” στην Ελλάδα και να την οδηγήσει στα πρόθυρα της χρεωκοπίας χρησιμοποιώντας το  πρόσχημα του δημοψηφίσματος για την έξοδο ή την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ. Όχι, αυτό δεν είναι το σενάριο της επόμενης ταινίας του James Bond, είναι η απομαγνητοφώνηση μιας τηλεδιάσκεψης ανάμεσα στους επικεφαλής των διαπραγματεύσεων του ΔΝΤ, Πολ Τόμσεν και Ντέλια Βελκουλέσκου. Η αποκάλυψη έγινε από το WikiLeaks μιας συζήτησης, που πραγματοποιήθηκε  στην Αθήνα λίγο πριν από την αποχώρηση της αντιπροσωπείας του ΔΝΤ από την Ελλάδα, που είχε δώσει το πράσινο φως για το επόμενο στάδιο των διαπραγματεύσεων.
»Η ουσία είναι, ότι το ΔΝΤ δεν πιστεύει τα νούμερα που χρησιμοποιούνται από την Ελλάδα και την Ευρώπη, ώστε να προχωρήσουν οι διαπραγματεύσεις στο επόμενο στάδιο. Την ίδια ώρα, η Ευρώπη δεν μπορεί να προχωρήσει στη συμφωνία χωρίς το ΔΝΤ, γιατί το γερμανικό κοινοβούλιο δεν θα το επιτρέψει. Καθώς τσακώνονται για τους αριθμούς, οι Τόμσεν και Βελκουλέσκου ακούγονται να εξετάζουν το ενδεχόμενο εάν θα “μαγειρέψουν” την επόμενη έκθεση του ΔΝΤ σχετικά με το εάν το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο. Αυτό είναι σημαντικό, γιατί το ΔΝΤ θα συμμετάσχει στο πρόγραμμα μόνο εάν υπάρξει ελάφρυνση χρέους και αυτός είναι ο λόγος, που δεν αποδέχονται οι γερμανοί.
»Τότε ο Τόμσεν έριξε την βόμβα. “Τι πρέπει να γίνει για να έρθουν όλοι στο σημείο να λάβουν μία απόφαση; Στο παρελθόν υπήρξε μόνο μία στιγμή, όπου λήφθηκε μία σοβαρή απόφαση και ήταν όταν η Ελλάδα έμενε χωρίς χρήματα και ήταν υπό την απειλή της χρεωκοπίας. Σωστά;”. Η Βελκουλέσκου του απαντά: “Σωστά”. Τότε ο Τόμσεν συμπληρώνει: «Πιθανώς αυτό πρέπει να γίνει ξανά. Σε αυτή την περίπτωση (του πιστωτικού γεγονότος και εάν είναι να ξαναγίνει) θα μας πάρει αρκετό χρόνο μέχρι τον Ιούλιο και είναι σαφές, ότι οι ευρωπαίοι δεν πρόκειται να κάνουν καμία συζήτηση για ένα μήνα πριν από το Brexit, έτσι σε κάποιο βαθμό θα θέλουν ένα διάλειμμα (για την Ελλάδα) και θα ξεκινήσουν ξανά μετά το ευρωπαϊκό δημοψήφισμα”. Η Βελκουλέσκου είπε, ότι θα πρέπει να κάνουν κάτι μέσα στον Απρίλιο. Για να λάβει την απάντηση από τον Τόμσεν “αλλά αυτό δεν θα είναι ένα γεγονός. Αυτό δεν πρόκειται να τους…”. Η Βελκουλέσκου συμφωνεί ότι χρειάζεται ένα γεγονός, αλλά λέει ότι δεν ξέρει ποιο μπορεί να είναι.
»Εδώ επιτρέψτε μου με να αποκωδικοποιήσω. Το “γεγονός” είναι μία οικονομική κρίση που θα φέρει την Ελλάδα πιο κοντά στη χρεωκοπία. Όπως ακριβώς συνέβη τον περασμένο χρόνο, όταν έκλεισαν οι τράπεζες και εκατομμύρια άνθρωποι βρέθηκαν αντιμέτωποι με οικονομική και ψυχολογική καταστροφή. Με τη μόνη διαφορά, ότι το ΔΝΤ θέλει να επιβάλλει αυτή την καταστροφή την ώρα, που το ελληνικό έθνος φιλοξενεί δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και η χώρα είναι επιφορτισμένη με μία από τις πιο περίπλοκες και νομικά αμφίβολες επιχειρήσεις φύλαξης των συνόρων στη σύγχρονη ιστορία. Αλλά το θέμα δεν βρίσκεται στα χέρια της Ελλάδας. Στο τέλος ο Τόμσεν υπαινίσσεται, ότι μόνο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και πάνω από όλους η γερμανική κυβέρνηση μπορεί να αποφασίσει εάν θα τηρηθούν οι όροι της συμφωνίας του περασμένου Ιουλίου». (Ολόκληρη τη δήλωση του Πολ Μέησον υπάρχει στα αγγλικά εδώ:
https://medium.com/mosquito-ridge/imf-plots-new-credit-event-for-greece-534b4b300318#.1j3mmhakt).

Αυτό που ο Πολ Μέησον τώρα σχολιάζει, έχει εδώ και αρκετό καιρό σχολιαστεί και εξηγηθεί από τον Thierry Meyssan στο άρθρο του: «The European Union is Blind To the Military Strategy of The United States» (Voltairenet.org). Σε αυτό το άρθρο, ο συγγραφέας πάει ακόμα πιο κάτω αποδεικνύοντας, πως οι διαμάχες στη Μέση Ανατολή και την Αφρική αποτελούν μέρος της στρατηγικής των ΗΠΑ.

Αναμφίβολα, το Ισλαμικό Κράτος, είτε απευθείας είτε μέσω Τουρκίας έχει εξοπλιστεί από τις ΗΠΑ μιας και είναι δικό της δημιούργημα, όπως εξάλλου ήταν και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν. Εν τω μεταξύ, ακόμα ψάχνουμε να βρούμε τα χημικά του Σαντάμ. Βομβαρδίστηκε και ισοπεδώθηκε μια ολόκληρη χώρα χωρίς ποτέ να αποκαλυφθεί τίποτα. Στα σχέδια των ΗΠΑ είναι και ο διαμελισμός της Συρίας και η δημιουργία του κράτους του «Μεγάλου Κουρδιστάν», μιας και τώρα οι κούρδοι δεν θεωρούνται τρομοκράτες, αλλά σύμμαχοι των ΗΠΑ κατά του Ισλαμικού Κράτους.

Τελευταία, οι ΗΠΑ, αποδυναμώνουν και τον σουλτάνο Ερντογάν χαρακτηρίζοντάς τον ως αποτυχημένο και επικίνδυνο. Η Τουρκία χάνει συνεχώς το έδαφος κάτω από τα πόδια της μιας και οι σχέσεις της με τη Ρωσία είναι στο ναδίρ, αλλά και με τις ΗΠΑ να δείχνουν τη διάθεση να τον τελειώσουν. Μόνο οι ηγέτες της ΕΕ του γλείφουν τα πόδια και τον ικετεύουν να μην αμολάει τους πρόσφυγες στην Ευρώπη. Η ΕΕ, όπως αποκαλύπτει και ο Thierry Meyssan, δεν «μεταφράζει καλά» τις γεωπολιτικές στρατηγικές των ΗΠΑ και δεν γνωρίζει τίποτα για τον σχεδιασμό της μιλιταριστικής πολιτικής τους.  Αυτά όλα, τα έχουμε αναπτύξει σε παλαιότερα άρθρα μας, ότι δηλαδή η ΕΕ δεν έχει εξωτερική πολιτική ούτε και πρόκειται να αποκτήσει.

Επειδή κάποιοι στη χώρα μας επιχαίρουν για την πολιτική απομόνωση του Ερντογάν, καλό θα ήταν να θυμηθούν, πως όποτε η Τουρκία αντιμετώπιζε εσωτερικά προβλήματα, τα έκανε εξαγωγή προς τη Ρωμιοσύνη. Οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις, που βρίσκονται εν εξελίξει, θα οδηγήσουν σε πολύ δυσάρεστες για τη Ρωμιοσύνη καταστάσεις, που ενδέχεται στο τέλος να πληρώσει και το μάρμαρο σε όλα τα επίπεδα.

Το προσφυγικό ζήτημα θα ρίξει εύκολα το κόσμο στα φιλοφασιστικά ακροδεξιά κόμματα των «ευρωσκεπτικιστών», που σύντομα θα καταλάβουν την πρώτη θέση σε επερχόμενες εκλογές. Η αμφισβήτηση της ΕΕ από τους πολίτες των κρατών μελών είναι πλέον ένα πλειοψηφικό ρεύμα, που σύντομα θα μετουσιωθεί στη διάλυση αυτής της θεατρικής παράστασης, που ονομάζεται «Ευρωπαϊκή Ένωση».

Η Ursula von der Leyen,υπουργός Άμυνας της Γερμανίας, ανακοίνωσε πολύ πρόσφατα την ίδρυση της Bundeswehr, ενός πανίσχυρου γερμανικού στρατού για να προστατέψει τα συμφέροντα της Γερμανίας. Θα δαπανηθούν πολλά δις σε ευρώ για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος.Γιατί άραγε;

Ας συνοψίσουμε: Οι ΗΠΑ επεδίωκαν και επιδιώκουν τη διάλυση της ΕΕ. Θέλουν να επιστρέψουν ως ηγέτιδα-προστάτιδα δύναμη στην Ευρώπη. Μιας Ευρώπης, που να ζει κάτω από το φόβο μιας τρομοκρατικής επίθεσης χωρίς επαρκή στρατό για να αντιμετωπίζει απειλές και φυσικά χωρίς δική της εξωτερική πολιτική, πράγμα που ίσχυε και ισχύει. Αυτό το πετυχαίνει χρησιμοποιώντας την ιδιάζουσα περίπτωση της Ρωμιοσύνης ως πολιορκητικό κριό κατά της ΕΕ και των ευρωπαϊκών τραπεζών. Χρησιμοποιεί επίσης και τη Μ. Βρεττανία για τον ίδιο λόγο. Αν αρχίζουν να αποκολλώνται κάποια κομμάτια από την ΕΕ τότε είναι θέμα χρόνου (είναι ούτως ή άλλως) η κατάρρευσή της.

Το δεύτερο σχέδιο αποδυνάμωσης της ΕΕ έχει τη ρίζα του στο συνδυασμό του προσφυγικού ζητήματος με την ισλαμοτρομοκρατία και την ισλαμοφοβία. Η συνθήκη του Σέγκεν φαίνεται να τελειώνει σύντομα, ακόμα κι αν δεν πετάξουν έξω τη χώρα της Ρωμιοσύνης. Αν ακούσει κανείς τον υπουργό εξωτερικών της Αυστρίας μπορεί να καταλάβει τι επικρατεί από πλευράς εξωτερικής πολιτικής μέσα στην ΕΕ.

Είναι λοιπόν μάλλον αφελές να πιστεύει κάποιος, πως το ΔΝΤ και ο Τόμσεν μάχονται για τη νέα γενιά στη Ρωμιοσύνη και πως θέλουν να τιμωρήσουν τους συνταξιούχους των παλιότερων γενεών. Είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς, πως το ΔΝΤ (που όπου κι αν πήγε κατέστρεψε χώρες εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της πολιτικής ελίτ και της πλουτοκρατίας) μάχεται υπέρ των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων στη Ρωμιοσύνη. Το ΔΝΤ μπήκε εμβόλιμα, όπως περίτρανα αποδεικνύεται άλλωστε με τα Wikileaks στη διαπραγμάτευση για το χρέος της Ρωμιοσύνης, για να «χτυπήσει» καίρια την ΕΕ. Έτσι λοιπόν, αυτούς που «σφάζει» ο Τόμσεν δεν είναι τόσο οι ρωμιοί, αλλά η ευρωπαϊκή και κυρίως η γερμανική νομενκλατούρα.

Την εγκυρότητα της διαρροής των Wikileaks, αρχικά αμφισβήτησε αρθρογράφος της WSJ, αλλά τελικά όταν τα ίδια τα Wikileaks επανήλθαν μέσω Twitter να επαληθεύσουν τη διαρροή, σώπασε.

Η απάντηση του Wikileaks στην αμφισβήτηση.

Εξάλλου, και το ίδιο το ΔΝΤ δεν σχολίασε το συμβάν ούτε και μπήκε στη διαδικασία να το αμφισβητήσει.
Κλείνοντας, να ευχηθώ «περαστικά» στον έναν εκ των αντιπροέδρων της μείζονος αντιπολίτευσης, που εξακολουθεί να μην πιστεύει, πως όντως τα Wikileaks διέρρευσαν τις συνομιλίες Τόμσεν-Βελκουλέσκου και με τα άπταιστα «αγγλικά» του απευθύνεται στον διαρρέοντα λέγοντας: «Stop telling jokes please». Ο άνθρωπος δεν μπορεί να πιστέψει, πως το ΔΝΤ είναι όντως το μακρύ, αλλά αόρατο χέρι των ΗΠΑ κατά της Ευρώπης. Δεν μπορεί, θα προσγειωθεί κάποια στιγμή και αυτός στην πραγματικότητα. Μέχρι στιγμής, πάντως, παραμένει ο μόνος άνθρωπος στον πλανήτη, που αμφισβητεί τη διαρροή των Wikileaks.

www.freeinquiry.gr/

Ἀρχή σοφίας ὀνομάτων ἐπίσκεψις. Ἀντισθέν

  Σχεδόν, ἡ παγκόσμιος κοινωνία διά τήν ἀναμεταξύ της ἐπικοινωνία κάμει χρήσιν τῆς Ἑλληνικῆς γραμματείας, τοῦ Ἑλληνικοῦ λεξιλογίου, τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου. Κυρίως δέ, ἡ ἐπιστημονική ὁρολογία κατά κύριον λόγον εἶναι Ἑλληνική. Κατά περίεργον τρόπον ἡ μόνη λέξις ἡ ὁποία δέν χρησιμοποιεῖται ἀπό τήν παγκόσμιον κοινότητα εἶναι ἡ λέξις ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ἀντ' αὐτῆς χρησιμοποῦν τήν Λατινικήν λέξιν ΗΟΜUS, μόνον καί πού αὐτή εἶναι Ἑλληνική, εἶναι τό χῶμα. Προσέθεσαν καί μίαν προσδιοριστικήν λέξιν, τήν sapiens, προερχομένη ἐκ τῆς λατινικῆς   sapienza=γνῶσις,  ἐπιστήμη.  Δηλ. Homus sapiens=χῶμα μέ γνῶσιν. Γενικῶς εἰς τόν δυτικόν κόσμον αἱ γλῶσσαι εἶναι Λατινογενεῖς, μόνον πού τό Λατινικόν ἀλφάβητον εἶναι αὐτό τό τῆς Χαλκίδος καί τῆς Κύμης δηλ. εἶναι Ἑλληνικόν. Ἴσως δέν ἔκαμαν χρήσιν διότι ὅταν ὁ Ἕλλην εἶχεν νοῦν, σκέψιν, λόγον, φιλοσοφίαν, ἐπιστήμας, οἰκίας, θέατρα, κ.τ.λ, κ.τ.λ οἱ ἄλλοι εἴτε ἦσαν ἐπάνω εἰς τά δένδρα, εἴτε ἦσαν κανίβαλοι.  Οὕτως σήμερον, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες διά τούς Ἰταλούς εἴμεθα uomo, διά τούς Γάλλους homme, καί διά τούς Ἄγγλους  human. Ἤτοι κάθε λαός αὐτοπροσδιορίζεται ὡς <ἄνθρωπος>ὅπως αὐτός ἐπιθυμεῖ ἀναλόγως τῶν ἡθῶν καί ἐθίμων του. Π.Χ εἰς τάς 11/04/2015 διαβάζομεν σέ πολλά ἰστολόγια: «Διεθνή κατακραυγή έχει πυροδοτήσει  η  νομοθεσία  που επιτρέπει στους  άντρες στη Σαουδική Αραβία να τρώνε τις γυναίκες τους αν είναι πεινασμένοι. Μετά τα νόμιμα βασανιστήρια που υφίστανται οι γυναίκες τώρα έρχεται να προστεθεί ακόμα ένα». Βεβαίως ἐπιτρέπεται ὁ λιθοβολισμός τῶν γυναικῶν καί ἄλλα πολλά.
  Ἀλλά, πόσοι ἐξ ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων ἔχομεν γνῶσιν τῆς προελεύσεως καί τοῦ περιεχομένου τῆς λέξεως ἄνθρωπος. Πολλοί λέγουν ὅτι εἶναι σύνθετος καί προέρχεται ἀπό τήν λέξιν ἄνω, καί τήν λέξιν θρώσκω=βλέπω, δηλ. ἄνθρωπος=ἄνω+θρώσκω, βλέπω πρός τά ἄνω, ἄλλοι ἀπό τό ἀνήρ+ὄψις, καί ἄλλοι ἔχουν ἄλλην ἐκδοχήν.
  Ὁ Ἀντισθένης λέγει «Ἀρχή σοφίας ὀνομάτων ἐπίσκεψις» καλόν δέ εἶναι νά ἐπιτρέψωμεν  εἰς τόν Πατέρα τῆς φιλοσοφίας Πλάτωνα, νά μᾶς ὁμιλήση διά τό τί σημαίνει ἡ λέξις ἄνθρωπος. Εἰς τό βιβλίον του Κρατῦλος, διά στόματος Σωκράτους, μᾶς δίδει τήν προέλευσιν καί ἐρμηνείαν ἑκατοντάδων λέξεων, εἰς αὐτό μᾶς ὁμιλεῖ διά τήν προέλευσιν καί τό περιεχόμενον τῆς λέξεως ἄνθρωπος. Γράφει:
   «Σωκράτης: ὧδε. σημαίνει τοῦτο τὸ ὄνομα ὁ ἄνθρωπος ὅτι τὰ μὲν ἄλλα θηρία ὧν ὁρᾷ οὐδὲν ἐπισκοπεῖ οὐδὲ ἀναλογίζεται οὐδὲ ἀναθρεῖ, ὁ δὲ ἄνθρωπος ἅμα ἑώρακεν τοῦτο δ᾽ ἐστὶ [τὸ] ὄπωπε καὶ ἀναθρεῖ καὶ λογίζεται τοῦτο ὃ ὄπωπεν. ἐντεῦθεν δὴ μόνον τῶν θηρίων ὀρθῶς ὁ ἄνθρωπος ἄνθρωπος ὠνομάσθη, ἀναθρῶν ἃ ὄπωπε».
                                                                                   ΠΛΑΤΩΝΟΣ «ΚΡΑΤΥΛΟΣ»399b-399c
«Σωκράτης: λοιπόν, σημαίνει τοῦτο τό ὄνομα ἄνθρωπος, ὅτι τά μέν ἄλλα θηρία(τά ζῶα) καί  ἔξ αὐτῶν ὅσα βλέπουν, τίποτε δέν ἐρευνοῦν, τίποτε δέν  ἀναλογίζονται καί τίποτε δέν ἐξετάζουν μέ προσοχή, ὁ δέ ἄνθρωπος συγχρόνως καί βλέπει, τοῦτο δέ εἶναι τό ἔχω δεῖ, καί παρατηρεῖ μέ προσοχή καί λογίζεται αὐτό τό ὁποῖον ἔχει ἰδεῖ. Ἀπ΄ ἐδῶ καί εἰς τό ἐξῆς, ἀπό ὅλα τά θηρία(τά ζῶα) ὁ ἄνθρωπος ὀρθῶς  ὠνομάσθη ἄνθρωπος, διότι ἔχει τήν ἰκανότητα νά διακρίνη μέ τόν νοῦν αὐτά τά ὁποία ἔχει δεῖ».
 Ὁράω-ῶ, ἑώρων, ὄψομαι, εἶδον, ἑώρακα, ἑωράκειν. Παρακείμενος β! ὄπωπα, ὑπερσυντέλικος β! ὀπώπειν.
ἐπι-σκοπέω-ῶ=παρατηρῶ, ἐξετάζω, προσέχω, ἐρευνῶ, ἐπιβλέπω, μελετῶ
ἀθρέω-ῶ=  βλέπω μετά προσοχῆς, παρατηρῶ, διακρίνω, ἐξετάζω
ἀναθρῶ= παρατηρῶ μέ προσοχήν, βλέπω πρός τά ἐπάνω
θρώσκω=πηδῶ, ἀναπηδῶ, τινάζομαι, ὁρμῶ, ἐφορμῶ.
ἀναθρώσκω=ἀναπηδῶ, τινάσσομαι ἐπάνω
πέπονθεν=παρακείμενος τοῦ πάσχω
ἀναθρε+οπ+ος>ἀνθρε+οπ+ος>ἄνθρωπος
 τούτων τοίνυν ἓν καὶ τὸ τῶν ἀνθρώπων ὄνομα πέπονθεν, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ. ἐκ γὰρ ῥήματος ὄνομα γέγονεν, ἑνὸς γράμματος τοῦ ἄλφα ἐξαιρεθέντος καὶ βαρυτέρας τῆς τελευτῆς γενομένης.  
  Ὁ Πλάτων διά νά δώση καί ἕναν ὀντολογικόν ὁρισμόν τοῦ ἀνθρώπου λέγει ὅτι:
«ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὄν δίπουν καί ἄπτερον». Καί πράγματι ἔτσι εἶναι. Τόν ἀκούει ὅμως καί ὁ Διογένης ὁ κυνικός ὁ ὁποῖος τί κάμει!  ξεπουπουλιάζει μίαν κότα καί περιφερόμενος περί τήν Ἀκαδημίαν τοῦ Πλάτωνος φώναζε: ἰδού ὁ ἄνθρωπος τοῦ Πλάτωνος. Ὁ Πλάτων ἐξηναγκάσθη νά ἀλλάξη τόν ὁρισμόν.
Δηλ. ὁ Σωκράτης μᾶς λέγει ὅτι διά νά χαρακτηρισθεῖ κάποιος ὡς ἄνθρωπος ὁφείλει νά ἔχη ὁρισμένα χαρακτηριστικά, ὁρισμένας ἰδιότητας, νά δύναται νά παρατηρῆ, νά ἐρευνᾶ,  νά μελετᾶ, νά σκέπτεται, νά συλογίζεται νά δύναται νά διακρίνη καί νά συγκρίνη. Π.χ ἄπαντες θά συμφωνήσωμεν εἰς τήν κάτωθι ἐρώτησιν! ἐάν εἰς κύων οὐρήσει εἰς κίονα τοῦ Παρθενῶνος ἤ εἰς κίονα τῆς Δ.Ε.Η διακρίνει πού οὐρεῖ; ὅλοι θά ἀπαντήσωμεν πῶς διά τόν κύνα, καί ὁ ἕνας κίων ἀλλά καί ὁ ἄλλος κίων τό ἴδιο τοῦ φαίνονται. Ἀλλά καί πάλιν θά συμφωνήσωμεν ὅτι ἐάν ἐκπαιδεύσομεν τόν σκῦλον,  αὐτός θά μάθη νά μήν οὐρεῖ εἰς τόν κίονα τοῦ Παρθενῶνος. Μήπως ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού δέν μαθαίνουν;

Απόσπασμα
ΜΠΑΡΑΜΠΟΥΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ voicenews.gr    

Όταν έχω εσένα

https://youtu.be/9qFpmuSfXAY

Αχμέτ Νταβούτογλου και...Στρατηγικό Βάθος!

Γράφει η Δήμητρα Ρετσινά Φωτεινίδου, φιλόλογος – Μ.Α Πολιτικής Φιλοσοφίας Α.Π.Θ. υπεύθυνη Τομέα Γυναικών Π. Κ. Μακεδονίας Συνδέσμου Εθνικής Ενότητας  

Με τον όρο Στρατηγικό Βάθος μας έρχεται στο νου το έργο του πολιτικού, διπλωμάτη και νυν πρωθυπουργού της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου. Με άλλα λόγια το Στρατηγικό Βάθος ονομάζεται Στρατηγική της Ισχύος και περιλαμβάνει τις επιδιώξεις ενός λαού και ενός κράτους για επιβίωση και κατ’ επέκταση για κυριαρχία ή έλεγχο σε καίριες γεωπολιτικές ζώνες ή σφαίρες επιρροής. Οι επιδιώξεις αυτές είναι πολιτικές, στρατιωτικές, οικονομικές και πολιτιστικές. 

Από τον Θουκυδίδη ως τον Ιμπν Χαλντούν (διάσημος Τυνήσιος μουσουλμάνος ιστορικός και κοινωνιολόγος του 14ου αιώνα με πιο γνωστό του έργο το «Muqaddimah» αλλιώς «Προλεγόμενα») και από τον Clausewitz ως τον Morgenthau το βασικό ερώτημα στο οποίο επικεντρώθηκαν οι διανοούμενοι που μελέτησαν την πορεία της πολιτικής ιστορίας και τη θέση των πολιτικών υποκειμένων μέσα σε αυτή την πορεία είχε σχέση με τον ορισμό της ισχύος, τις εκδηλώσεις της και την αλλαγή του άξονά της. Ο διάλογος περί δικαιοσύνης – ισχύος που εξελίχθηκε μεταξύ Σωκράτη και Θρασύμαχου στην «Πολιτεία» του Πλάτωνος εγκαινίασε μια από τις σημαντικότερες συζητήσεις της πολιτικής φιλοσοφίας, ενώ οι αναλύσεις του Θουκυδίδη του «Πελοποννησιακού Πολέμου» κατευθύνονταν προς την ανάδειξη της κεντρικής σημασίας της ισχύος ως στοιχείου της πολιτικής πραγματικότητας.  

Το δίκαιο δεν είναι κάτι δεδομένο. Δημιουργείται και επιβάλλεται από τις κοινωνικές και διεθνείς καταστάσεις. Ο Θρασύμαχος εκφράζει την Realpolitik, δηλαδή τη Ρεαλιστική Πολιτική εφόσον με «αναίδεια» δηλώνει μη …δίκαιος: «Τιθεται δε τους νόμους εκάστη η Αρχή προς το αυτή συμφέρον, δημοκρατία μεν δημοκρατικούς, τυραννίς δε τυραννικούς και αι άλλαι ούτως. ..Εν πάσαις ταις πόλεσιν ταυτόν είναι δίκαιον το της καθεστηκυίας αρχής συμφέρον». Ή αλλιώς δίκαιο είναι το του κρείττονος συμφέρον.  Επηρεασμένος και από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς ο Ιμπν Χαλντούν επεξεργάστηκε τον κοινωνικό δεσμό μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας ή ενός έθνους, ονομάζοντάς το Asabiyah και παρακολούθησε τα δυναμικά στοιχεία που προκαλούν την αλλαγή του άξονα στην πολιτική ισχύος. Με τον Μακιαβέλι και την νεώτερη Ρεαλιστική Πολιτική Σχολή η ισχύς είναι ανεξάρτητη από τις ηθικές, «χριστιανικές» θα λέγαμε, αξίες. 

Η Ρεαλιστική Σχολή σήμερα για τα εθνικά κράτη, με κυριότερο εκπρόσωπο τον Morgenthau, συνδέει την ισχύ με το συμφέρον και την κυριαρχία.  Η Ιδεαλιστική Σχολή προσπαθεί να δώσει μια νομική και αξιολογική διάσταση στις διεθνείς σχέσεις. Συναφείς όροι είναι ο γεωπολιτισμός, η γεωοικονομία, η γεωπολιτική και η γεωστρατηγική.  Η Ισχύς είναι ένα σύνολο αθροιστικό. Προέρχεται από την πρόσθεση των Σταθερών Δεδομένων (Ιστορία, Γεωγραφία, Πληθυσμός, Πολιτισμός) με τα Δυναμικά Δεδομένα (Οικονομική Ικανότητα, Τεχνολογική Ικανότητα, Στρατιωτική Ικανότητα). Αυτά πολλαπλασιάζονται με τη Στρατηγική Νοοτροπία, τον Στρατηγικό Σχεδιασμό και την Πολιτική - Πρακτική Βούληση. Έτσι έχουμε τον τύπο:

Ι(σχύς) = (ΣΔ + ΔΔ) χ (ΣΝ χ ΣΣ χ ΠΒ) 

Σύμφωνα με τον πολύ κ. Νταβούτογλου  τα κράτη δεν έχουν σταθερά σύνορα αλλά γεωπολιτικά προωθημένα όρια. Αυτά εν πολλοίς στηρίζονται στα στοιχεία που κληροδοτούν σε μια κοινωνία ο πολιτισμός και η ιστορία και παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση του διεθνούς οράματος μιας χώρας. Έτσι συμβαίνει στην περίπτωση των Η.Π.Α. που με το όραμα της υπερδύναμης μετέτρεψε τον Ειρηνικό Ωκεανό σε γεωπολιτικό προωθημένο όριο ή καλύτερα σε χώρο νομικής – πολιτικής κυριαρχίας. Στην στρατηγική ορολογία υπάρχουν οι Κεντρικές Περιοχές (Core Areas) και οι Γεωπολιτικές Ζώνες Σύγκρουσης (Shatterbelt) . Τέτοιες ζώνες είναι για την Τουρκία συγκεκριμένες περιοχές των Βαλκανίων (FYROM, Κοσσυφοπέδιο, Βοσνία, Θράκη) του Έυξεινου Πόντου  και του Αιγαίου. Επιδίωξή της είναι να μη δεσμεύεται από τα σύνορα αλλά να δημιουργήσει προωθημένα όρια και έναν ορίζοντα, ώστε να εγκαθιδρύσει μια ολότητα μεταξύ των κεντρικών περιοχών και των νέων ζωνών με στρατηγική συνέπεια. 

Με την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τη δημιουργία των Βαλκανικών κρατών δημιουργήθηκαν γεωπολιτικά και πολιτισμικά κενά. Όμως οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί της Αλβανίας, του Κοσόβου,  των Σκοπίων, της Βοσνίας και της Θράκης είναι η βάση της πολιτικής επιρροής της Τουρκίας στα Βαλκάνια. Η  Τουρκία έχει ιστορική ευθύνη απέναντι στις ισλαμικές κοινότητες που αποτελούν τα οθωμανικά κατάλοιπα του ένδοξου παρελθόντος. (Φανταζόμαστε τώρα πόσο προς το συμφέρον της Τουρκίας είναι ο εποικισμός της Ελλάδας με συμπαγείς μουσουλμανικούς πληθυσμούς με τις πρόσφατες μεταναστευτικές ροές και μάλιστα σε περιοχές όπως η Μακεδονία και η Θράκη). 

Ο Αχμέτ Νταβούτογλου θεωρεί λάθος την προηγούμενη πολιτική της χώρας του, δηλαδή της εκκένωσης των Βαλκανίων με τη μετανάστευση των ισλαμικών κοινοτήτων στην Τουρκία.  Έπρεπε να υπάρχει η οθωμανική κληρονομιά στα Βαλκάνια(!) Οι Βόσνιοι και οι Αλβανοί είναι μουσουλμάνοι στην πλειονότητα και φυσικοί σύμμαχοι της Τουρκίας. Η Τουρκία επιδιώκει συμμαχίες με τουρκο – μουσουλμανικές μειονότητες που διαβιούν στην Βουλγαρία, Ελλάδα, Μακεδονία(sic) -έτσι ονομάζει τη FYROM- , Σαντζάκ (επαρχία Σερβίας), Κόσοβο, Ρουμανία. Στόχος της εξωτερικής της πολιτικής είναι η ισχυροποίηση της Βοσνίας και Αλβανίας και η δημιουργία διεθνούς νομικού πλαισίου για να θέσει υπό την προστασία της τις «εθνικές» μειονότητες των περιοχών που αναφέραμε. Ο Νταβούτογλου αναφέρει χαρακτηριστικά: «Η Τουρκία πρέπει να έχει το δικαίωμα παρέμβασης στα ζητήματα που αφορούν τις μουσουλμανικές μειονότητες των Βαλκανίων. Η νομιμότητα της επέμβασης στην Κύπρο(!), που αποτελεί ένα εντυπωσιακό παράδειγμα στη σύγχρονη εποχή, κατέστη δυνατή εντός ενός τέτοιου είδους νομικού πλαισίου». 

Η ζώνη ασφαλείας στην Ανατολική Θράκη είναι απαραίτητο, για το συμφέρον της Τουρκίας, να επεκταθεί δυτικότερα. Να δημιουργηθούν «ομπρέλες ασφαλείας» στην περιφέρεια με στόχο την εξισορρόπηση του ρωσικού παράγοντα. Ομπρέλες ασφαλείας ο συγγραφέας θεωρεί τα κράτη Αλβανία, Βοσνία, FYROM. Τα τεχνητά συνορα ή παραπετάσματα δεν τα παραδέχεται. Τέτοιο τεχνητό παραπέτασμα νομίζει τον γεωστρατηγικό χώρο  μεταξύ Καυκάσου και Ανατολικής Μικράς Ασίας.  Η ρωσική διείσδυση και διεκδίκηση του Καρς, Αρνταχάν και Στενών Δαρδανελλίων οδήγησε την Τουρκία στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ (ένταξη 1952).  Από την άλλη πλευρά, ο χώρος της Μέσης Ανατολής αποτελεί για την Τουρκία μια κοινωνικοπολιτική ενότητα στη βάση της ισλαμικής θρησκείας και της κοινής ιστορικής κληρονομιάς των Οθωμανών.  

Για το Αιγαίο ο Νταβούτογλου αισθάνεται λυπημένος που η Τουρκία δεν άδραξε την ευκαιρία με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ενώ η ίδια ήταν ο …επιτήδειος ουδέτερος, να αρπάξει τα Δωδεκάνησα. Το 1944 όταν οι Γερμανοί αποχωρούν από τα Δωδεκάνησα προτείνουν στην τουρκική κυβέρνηση την κατάληψή τους. Όμως η Αγγλία έχει άλλη γνώμη. Μεταξύ Ιταλών και Συμμάχων (Αγγλων κλπ) έγιναν συνομιλίες στο Παρίσι. Τότε η Τουρκία έμεινε εκτός λείας. Στις 10 Φεβρουαρίου 1947 τα Δωδεκάνησα επιδικάζονται στην Ελλάδα με προϋπόθεση αποστρατικοποίησης.  Ο Νταβούτογλου θεωρεί στρατηγική αμέλεια την απεμπόληση του ελέγχου των νησιών του Αιγαίου στα παλαιότερα χρόνια. 

Όσο για τα χωρικά ύδατα έχει να μας πει τα εξής: Αν ορίζονται στα 6ν.μ. τότε η Ελλάδα έχει 35% κυριαρχία και το 56% είναι Ανοιχτή Θάλασσα (διεθνή ύδατα). Αν επεκταθεί στα 12ν.μ. σύμφωνα με τη Συμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (1998) τότε η Τουρκία δεν θα έχει πρόσβαση στο Αιγαίο χωρίς την άδεια της Ελλάδας. Το ποσοστό ανοιχτής θάλασσας θα υποχωρήσει στο 26% του Αιγαίου, η ελληνική κυριαρχία θα γίνει 63,9% και η τουρκική 10%. Θα πρόκειται για στρατηγική πολιορκία εκ μέρους της Ελλάδας αν αποκτήσει ισχύ η θέση των 12 ναυτικών μιλίων. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη πως η οικονομική δραστηριότητα της Τουρκίας (το 88% του εξωτερικού εμπορίου) γίνεται μέσω θαλασσίων μεταφορών και το 65% διασχίζει το Αιγαίο. 

Συνοψίζοντας θα λέγαμε πως το γεωπολιτικό βάθος, ο ισλαμικός κόσμος, η διεθνής στρατηγική δραστηριότητα, οι θετικές για τους Τούρκους δημογραφικές αλλαγές που παρατηρούνται προς όφελος των μουσουλμανικών μειονοτήτων των δυτικών χωρών, η θολή κατάσταση με τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο με την παρουσία του ΝΑΤΟ εν έτει 2016 κ.ά. αποτελούν φαρμακερά βέλη στη φαρέτρα της Τουρκίας. 

http://www.voicenews.gr

Θρησκεία

Οι άνθρωποι μπορεί να καυγαδίσουν για τη θρησκεία τους, να γράψουν ή να πολεμήσουν γι’ αυτήν. Μπορεί να κάνουν οτιδήποτε παρά να ζήσουν σύμφωνα με αυτήν..

Ινδιάνικη παροιμία

«Όταν τα Χλωμά Πρόσωπα θα έχουν μεταμορφώσει όλη τη γη, το νερό και τα δάση σε χρήματα, θα συνειδητοποιήσουν ότι τα χρήματα δεν τρώγονται».

100 Years

Ο Serj Tankian, τραγουδιστής των περίφημων System Of A Down κυκλοφόρησε το τραγούδι «100 Years» αφιερωμένο στα θύματα από τη γενοκτονία των Αρμενίων από το Οθωμανικό κράτος.



https://youtu.be/ijutthiyD2U

Utopian Land"

https://youtu.be/yIDoJ9aLWRo

We are the rise in the rising sun
dance with us and have some fun
We are the rise in the rising sun
join with us for aUtopianLand
Πλανήτης Γη  2016  -
ότι και αν κάνουν
η γένια μας θα τ' αντέξει
την προσφυγιά την έζησα μικρός
κοιτάζω πίσω μα προχωράω εμπρός
Σκούμε το πρωί - τσατεύω τα παιδία
Πέραμ' άψιμον και αχπάσταμε σην Ουτοπίαν
Σα ούτον κόσμον κ' εύραμε στερέα
πάμε χαλάνουμε εκές σ εναν μερέαν

(μτφ. Ποντιακών: Σηκώνομαι το πρωί - ανταμώνω τα παιδιά/Παίρνουμε φωτιά και ξεκινάμε για την Ουτοπία/Σε αυτόν τον κόσμο δεν στεριώσαμε/Πάμε εκεί σε άλλη μεριά να κάνουμε χαμό)                     

We are the rise in the rising sun
dance with us and have some fun
We are the rise in the rising sun
join with us for a UtopianLand
Xοπ χοπ
τεμέτερον χιπ  χοπ
πέραμε εισιτηρια
και πάμε στο αεροπόρτ
δυο ώρας αναμένουμε το airbahal
βγάλω τα στύπα  και ο Κότσον πα έβγαλεν το μπουκάλ
χοπ σαλούτ παρακάθα και ποτία
πίνουμε βότκας κι η γιάγια μ΄ γαβουρεύει χαψία
στ΄αεροπλάνο εσέβαμε με τ΄αχπαστόν
αδά νυχτών κι ακεί που πάμε ξημερών

(μτφ. Ποντιακών: χοπ χοπ/το δικό μας το χιπ-χοπ/πήραμε τα εισιτήρια/και πάμε στο αεροδρόμιο/δύο ώρες περιμένουμε την airbahal/βγάζω τουρσιά και ο Κώστας έβγαλε το μπουκάλι/χοπ χαιρετάμε παρέα και ποτά πίνουμε βότκα και η γιαγιά μου ψήνει τους  γαύρους  στο αεροπλάνο μπαίνουμε με τον χορό της νύφης εδώ νυχτώνει και εκεί που πάμε ξημερώνει)

We are the rise in the rising sun
dance with us and have some fun
We are the rise in the rising sun
fight with us for aUtopianLand
Αδά  νυχτών κι ακεί που πάμε ξημερών
ξημερών
Αδά  νυχτών κι ακεί που πάμε ξημερών
Κι ακει, κι ακει  κια ακει π
κι ακεί που πάμε ξημερών

(μτφ. Ποντιακών: Εδώ νυχτώνει κι εκει που πάμε ξημερώνει ξημερώνει/Εδώ νυχτώνει κι εκεί που πάμε ξημερώνει/Ξημερώνει/Κι εκεί, κι εκεί, κι εκεί/Κι εκεί που πάμε ξημερώνει)

We are the rise in the rising sun
dance with us and have some fun
We are the rise in the rising sun
join with us for a UtopianLand
We are the rise in the rising sun
dance with us and have some fun
We are the rise in the rising sun
join with us for a UtopianLand

http://news247

https://youtu.be/cWmag1kxQfo

Μικρός πρίγκιπας

Αν χωρούσα κι εγώ
στο μικρό σου πλανήτη
αν ζητούσες να 'ρθω
να μην σ' έχει η λύπη

Τον παλιό μου εαυτό
θα τον άφηνα πίσω
τον κρυμμένο ουρανό
της καρδιάς σου να ζήσω

Στο μακρινό σου το αστέρι
να μου κρατάς σφιχτά το χέρι
         μικρέ μου πρίγκιπα κοιμήσου     (2)
κι εγώ θα μείνω εδώ μαζί σου

Αν ζητούσες να 'ρθω
στο μικρό σου τ' αστέρι
αν μπορούσα να δω
της ψυχής σου τα μέρη

Θα νικούσα το εγώ
που εδώ με κρατάει
έναν κόσμο να βρω
και τους δυο να χωράει

Στο μακρινό σου το αστέρι
να μου κρατάς σφιχτά το χέρι
        μικρέ μου πρίγκιπα κοιμήσου    (3)
κι εγώ θα μείνω εδώ μαζί σου

Τα 100 Καλύτερα Αποφθέγματα-Ρητά-Γνωμικά-Ευφυολογήματα

                         

«Ο καλύτερος τρόπος να διαβάσεις ένα βιβλίο με αποφθέγματα χωρίς να βαρεθείς, είναι να το ανοίξεις στην τύχη και αφού βρεις κάτι που θεωρείς ενδιαφέρον, να κλείσεις το βιβλίο και να το σκεφτείς.»

*πρίγκηψ Κάρολος-Ιωσήφ της Λιν*

1.Να παντρευτείς οπωσδήποτε. Αν αποκτήσεις καλή γυναίκα θα ζήσεις ευτυχισμένος. Αν πάλι έχεις κακή γυναίκα, θα γίνεις φιλόσοφος και αυτό είναι πολύ καλό για κάθε άνθρωπο.

Σωκράτης. 

2.Πρόοδο ονομάζουμε την ικανότητα του ανθρώπου να περιπλέκει την απλότητα.

Thor Heyerdahl, Fatu-Hiva 

3.Το να πέσεις δεν είναι τρομερό, το να μη θέλεις όμως να σηκωθείς είναι ολέθριο.

Βικτωρ Ουγκω 

4.Να κάνεις αυτά που νομίζεις πως είναι σωστά, έστω κι αν κάνοντας αυτά πρόκειται να σε κακολογήσουν. Γιατί ο όχλος είναι κακός κριτής κάθε καλού πράγματος

Πυθαγόρας 

5.Αυτός που ρωτά, νοιώθει χαζός για 5 λεπτά.

Αυτός που δεν ρωτά θα είναι χαζός για μια ζωή.

Κινέζικη παροιμία 

6.Η πεμπτουσία της γνώσης είναι όταν την έχεις να την εφαρμόζεις, κι όταν δεν την έχεις. να ομολογείς την άγνοιά σου.

Κομφούκιος 

7. Ο άνθρωπος που είναι ενάρετος και σοφός δεν έχει ανάγκη από δόξα.

Πλούταρχος

8.Ο σκλάβος είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος αν ελέγχει τις ορέξεις του. Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι ένας σκλάβος αν υποκύπτει στις επιθυμίες του.

Γ. Αλ-Κιντί 

9.Από τη στιγμή που κάποιος έχει συναίσθηση του κακού που έκαμε, από τότε αρχίζει η διαδικασία της βελτίωσης του.

Πυθαγόρας

10.Ο όμορφος είναι όμορφος όσο στέκεται μπροστά σου. Μα ο καλός είναι όμορφος κι αργότερα και πάντα.

Σαπφώ 

11.Πολλοί προτιμάνε να τους επαινούν για την καλόγουστη ενδυμασία, παρά για την καλοσύνη, εξυπνάδα ή φρονιμάδα.

Σ. Μπάτλερ 

12.Ο Έρωτας της φαντασίας είναι πολύ καλύτερος από τον έρωτα της πραγματικότητας.

Α. Γουόρχολ

13.Η αγάπη δεν είναι να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο, αλλά να βλέπουμε μαζί προς την ίδια κατεύθυνση.

Antoine de saint exupery

14.Η αγάπη απονέμεται πάντα σαν δώρα, ελεύθερα, πρόθυμα, απροσδόκητα. Προσφέρεται ακόμη και όταν οι άλλοι δεν την αναγνωρίζουν και δεν την εκτιμούν. Δεν αγαπάμε για να μας αγαπήσουν, αγαπάμε γιατί έτσι νιώθουμε.

Λέο Μπουσκαλία

15.Μην ξεχνάς πως όταν δείχνεις με το δάχτυλό σου σε κάποιον, τα τρία σου δάχτυλα δείχνουν τον εαυτό σου.

Λ. Νάιζερ 

16.Το δικαίωμα να πει τα πιο σκληρά λόγια για τους ανθρώπους έχει μόνο εκείνος που τους απέδειξε ότι πραγματικά νοιάζεται για αυτούς.

Μ. Γκάντι 

17.Ο σωστός έπαινος είναι για τα παιδιά ό,τι ο ήλιος για τα λουλούδια.

Σ. Μπόβι 

18.Όσοι κάνουν τη φήμη και τη γνώμη των άλλων στόχο της ζωής τους, πάντοτε τρέχουν ξεφυσώντας από πίσω της σαν διψασμένα σκυλιά. Ποτέ δε βρίσκουν ησυχία.

Ε. Έξλεϋ 

19.Να θυμάσαι όταν είσαι νέος, πως κάποτε θα γίνεις και συ γέρος.

Μένανδρος 

20.Τα παιδιά έχουν μεγαλύτερη ανάγκη για παραδείγματα παρά για κριτικές.

Ζ. Ζούμπερ 

21.Το μεγαλύτερο βάρος ενός άνδρα, είναι μια ελαφριά γυναίκα.

Ο. Ουάιλντ

22.Οι δυσκολίες της ζωής αντιμετωπίζονται συνήθως με τρεις τρόπους: την ελπίδα, το όνειρο και το χιούμορ.

Κάντ

23.Τα αισιόδοξα ψέμματα έχουν τόσο τεράστια θεραπευτική αξία, ώστε ο γιατρός που δεν ξέρει να τα λέει με πειστικό τρόπο, έχει διαλέξει λάθος επάγγελμα.

Μπ. Σω

24.Ο Θεός μπορεί να είναι πολύπλοκος σύνθετος, εξελιγμένος και απόμακρος, αλλά δεν είναι κακός. Πιστεύω πως το Σύμπαν φτιάχτηκε με απόλυτη τάξη. Δεν είναι χάος.

Αινστάιν

25.Οι κοπέλες δεν θέλουν τίποτε εκτός από τον άνδρα, και όταν τον αποκτούν θέλουν και όλα τα υπόλοιπα.

Σαιξπηρ

26.Ο άνδρας όταν πρόκειται να κάνει κάποιο αποφασιστικό βήμα σκέφτεται: «Τι θα πω;» η γυναίκα: «τι θα φορέσω;»

Μ. ντε Πιουηζιέ

27.Η γυναίκα πρέπει να είναι σαν μια καλή ταινία τρόμου: όσο περισσότερο χώρο αφήνει για τη φαντασία μας, τόσο καλύτερα.

Α. Χίτσκοκ

28.Η απιστία του άνδρα είναι σαν φτυσιά από το παράθυρο, η απιστία της γυναίκας σαν φτυσιά στο παράθυρο.

Εσθονική παροιμία

29.Όταν η γυναίκα κάτι ρωτάει δεν θέλει απάντηση, θέλει την προσοχή.

Σ. Λουζάν

30.Οι γυναίκες είναι πιο έξυπνες από τους άνδρες επειδή ξέρουν λιγότερα και καταλαβαίνουν περισσότερα.

Τζ. Στήβενς

31.Η φιλία είναι μια μεγάλη λέξη, την οποία οι γυναίκες χρησιμοποιούν είτε για να προκαλούν τον έρωτα είτε για να τον ξαποστέλνουν.

Μποβέ

32.Οι φίλοι που διαφωνούν, ακονίζουν ο ένας το μυαλό του άλλου.

Γ. Ριντλς

33.Φίλος είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο τολμάς να είσαι ο εαυτός σου.

Π. Μπράουν

34.Η φιλία είναι ο έρωτας χωρίς τα φτερά του.

Τζωρτζ Μπάιρον

35.Ή γράψε κάτι που αξίζει να διαβαστεί, ή κάνε κάτι που αξίζει να γραφτεί.

Β. Franklin

36.Στυλ είναι να ξέρεις ποιος είσαι, τι θέλεις να πεις και να μη σου καίγεται καρφί.

Gore Vidal

37.Η μοναξιά είναι για το πνεύμα ό,τι η νηστεία για το σώμα: θανάσιμη όταν κρατήσει πολύ, αλλά αναγκαία.

Marquis de Vauvenargues

38.Τίποτε δεν είναι πραγματικά σπατάλη χρόνου, όταν το απολαμβάνεις.

Arthur Koestler

39.Το δικαίωμα να λες τη γνώμη σου δεν συνεπάγεται αυτόματα το δικαίωμα να σε παίρνουν στα σοβαρά.

Hubert Humphrey

40.Κάτι τόσο παγκόσμιο όσο ο θάνατος, δεν μπορεί παρά να είναι ωφέλιμο.

Σίλερ

41.Είναι ευκολότερο να πεθάνεις για μια γυναίκα παρά να ζήσεις μαζί της.

Λόρδος Βύρων

42.Χαιρέτα καβαλάρης, για να σε χαιρετούν όταν ξεπεζέψεις.

Γεώργιος Καραϊσκάκης

43.Όσο περισσότερο βασίζεσαι σε δυνάμεις έξω από σένα, τόσο περισσότερο εξουσιάζεσαι από αυτές.

Harold Sherman 

44.Τα λεφτά είναι σαν την κοπριά. Αν τα σκορπίσεις τριγύρω, κάνουν καλό. Αν τα μαζέψεις σ’ ένα σωρό, βρωμάνε απαίσια.

Φραγκίσκος Βάκων

45.Όταν δυο άνθρωποι μαλώνουν, φταίει εκείνος που είναι πιο έξυπνος.

Βόλφγκανγκ Γκαίτε

46.Το σημαντικό δεν είναι τι γνώμη έχουν αυτοί για μένα, αλλά τι γνώμη έχω εγώ γι’ αυτούς.

Βασίλισσα Βικτωρία της Αγγλίας

47.Το να πάρεις διαζύγιο επειδή δεν αγαπάς τον άντρα σου είναι σχεδόν τόσο ανόητο όσο το να τον παντρευτείς επειδή τον αγαπάς.

Za Za Gabor

48.Αληθινή αγάπη δεν είναι εκείνη που αντέχει το μακροχρόνιο χωρισμό, αλλά εκείνη που αντέχει την μακροχρόνια οικειότητα.

Hellen Rowland

49.Κανένας δεν αξίζει τα δάκρυά σου, αλλά όποιος και να τα ‘ξιζε, δεν θα σε έκανε να κλάψεις.

Gabriel García Márquez

50.Ο σκοπός του πολέμου δεν είναι να πεθάνεις για την πατρίδα σου, αλλά να κάνεις το άλλο καθίκι να πεθάνει για τη δική του.

George Patton 

51.Η φιλανθρωπία δεν μπορεί να είναι υποκατάστατο για τη δικαιοσύνη που δεν απονεμήθηκε.

Ιερός Αυγουστίνος

52.Ομαδική προσπάθεια σημαίνει μια ομάδα ανθρώπων που κάνει αυτό που λέω εγώ.

Michael Winner

53.Στη ζωή, το θέμα δεν είναι να κρατάς καλά χαρτιά, αλλά να παίζεις καλά ένα άσχημο φύλλο.

Robert Louis Stevenson

54.Αν χρειάζεται να θυμίσεις ότι εσύ κάνεις κουμάντο, τότε, πιθανότατα, δεν κάνεις εσύ κουμάντο.

Μανώλης Δουκίδης

55.Όταν κάθεσαι με ένα ωραίο κορίτσι για δυο ώρες, σου φαίνεται σαν δυο λεπτά. Αν καθίσεις σε μια αναμμένη σόμπα για δυο λεπτά, σου φαίνεται σαν δυο ώρες. Αυτό είναι η σχετικότητα.

Αϊνστάιν

56.Σε ένα χωρισμό, αυτός που δεν είναι πραγματικά ερωτευμένος είναι εκείνος που λέει τα πιο τρυφερά λόγια.

Marcel Proust

57.Αυτός που συμφωνεί με ό,τι λες, είναι είτε χαζός είτε ετοιμάζεται να σε κατασπαράξει.

Kin Hubbard

58.Ακτιβιστής δεν είναι αυτός που λέει ότι το ποτάμι είναι βρόμικο. Ακτιβιστής είναι αυτός που καθαρίζει το ποτάμι.

Ross Perot

59.Όταν έχεις δίκιο, κανείς δεν το θυμάται. Όταν έχεις άδικο, κανείς δεν το ξεχνά.

Χάρυ Τρούμαν

60.Πρέπει όλα να τα θεωρούμε σοβαρά, αλλά όχι τραγικά.

Adolph Thiers

61.Όταν είσαι ασφαλής σπίτι σου, θα ήθελες να ζεις μια περιπέτεια και όταν ζεις μια περιπέτεια, θα ‘θελες να είσαι ασφαλής στο σπίτι σου.

Thornton Wilder

62.Η τρυφερότητα είναι η ανάπαυλα του πάθους.

Joseph Joubert

63.Τα τρία θεμέλια της ευτυχίας σ’ αυτήν τη ζωή είναι: κάτι να κάνεις, κάτι να αγαπάς, κάτι να ελπίζεις.

Joseph Addison

64.Μην κλαις επειδή τελείωσε. Χαμογέλα επειδή συνέβη.

Dr. Seuss

65.Η γυναίκα είναι το μεγαλύτερο αριστούργημα του Θεού, κυρίως όταν έχει το διάβολο στο κορμί της.

Alphonse Allais

66.Προσπάθησε να μάθεις κάτι απ’ όλα και όλα για κάτι.

Thomas Huxley

67.Το 80% της επιτυχίας είναι να κάνεις φιγούρα.

Γούντυ Άλλεν

68.Ποτέ να μη μιλάς άσχημα για τον εαυτό σου.

Ταλεϋράνδος

69.Μπορείς να προσποιηθείς ότι είσαι σοβαρός, αλλά δεν μπορείς να προσποιηθείς ότι είσαι αστείος.

Sacha Guitry

70. Όποιος διατηρεί την ικανότητα να βλέπει την ομορφιά, δεν γερνάει ποτέ.

Franz Kafka

71.Οι σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιο φοβερό κι απ’ το τραγούδι: τη σιωπή τους.

Franz Kafka

72. Δεν μ’ ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών ούτε η φυλή στην οποία γεννήθηκαν. Τους αντιμετωπίζω όλους μ’ ένα κριτήριο: την αρετή. Για μένα, κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρος.

Μέγας Αλέξανδρος

73. Ο καλύτερος θάνατος είναι ο απροσδόκητος.

Ιούλιος Καίσαρ

74. Πολλά παιδιά, πολλές σκοτούρες. Κανένα παιδί, καμιά χαρά.

Κικέρων

75. Δεν πρέπει να αρχίζουμε μια μάχη παρά μόνο όταν δεν έχουμε άλλη επιλογή, εφόσον από τη φύση της η έκβαση μιας μάχης είναι αμφίβολη. Από τη στιγμή όμως που θα αρχίσει η μάχη, οφείλουμε να νικήσουμε ή να πεθάνουμε.

Ναπολέων Βοναπάρτης

76. Αυτός που φοβάται ότι θα κατακτηθεί, είναι σίγουρος για την ήττα.

Ναπολέων Βοναπάρτης

77. Θάρρος είναι να κυριαρχείς στον φόβο σου, όχι να μην έχεις φόβο.

Φρανσουά Μιττεράν

78. Κάθε αναρχικός κρύβει μέσα του έναν αποτυχημένο δικτάτορα.

Μπενίτο Μουσσολίνι

79. Η μαγική δύναμη του λόγου και μόνον αυτή είναι εκείνη που έβαλε σε κίνηση τις μεγάλες χιονοστιβάδες της ιστορίας.

Αδόλφος Χίτλερ

80. Ο κοινός άνθρωπος καγχάζει, αλλά δεν χαμογελάει, ο καλοαναθρεμμένος άνθρωπος συχνά χαμογελάει, ενώ γελάει πολύ σπάνια.

Λόρδος Chesterfield

81. Κάθε άνθρωπος, σε ένα βαθμό, τελικά γίνεται αυτό που είναι οι άνθρωποι που συναναστρέφεται.

Λόρδος Chesterfield

82. Μην εμπιστεύεσαι αυτούς που σ’ αγαπάνε πολύ μόνο με μια απλή γνωριμία και χωρίς κάποιο προφανή λόγο.

Λόρδος Chesterfield

83. Η επιτυχία είναι να προχωράς από αποτυχία σε αποτυχία, χωρίς να χάνεις τον ενθουσιασμό σου.

Ουίνστον Τσώρτσιλ

84. Αν ένας άνθρωπος δεν έχει βρει κάτι για το οποίο θα πέθαινε, δεν αξίζει να ζει.

Martin Luther King

85. Τίποτα δεν κάνει έναν άνθρωπο τόσο ξεπερασμένο όσο το να επικρίνει τη νεότερη γενιά.

Adlai Stevenson

86. Αυτοί που λένε πως η θρησκεία δεν έχει σχέση με την πολιτική, δεν ξέρουν τι είναι η θρησκεία. Μαχάτμα Γκάντι

87. Η στρατιωτική στολή είναι πρακτική, απλή, φτηνή και ποτέ δεν παύει να είναι της μόδας.

Φιντέλ Κάστρο

88. Η σταθερότητα δεν είναι ακινησία.

Πρίγκηπας Φον Μέτερνιχ

89. Η ομορφιά είναι πώς αισθάνεσαι μέσα σου, και αυτό καθρεφτίζεται στα μάτια σου. Δεν είναι κάτι σωματικό.

Sophia Loren

90. Ποτέ μη λες στους ανθρώπους πώς να κάνουν κάτι. Πες τους τι να κάνουν και θα σε καταπλήξουν με την ευρηματικότητά τους.

George S. Patton

91. Ο ηγέτης αποκτά κύρος με το να είναι είτε αληθινός φίλος είτε πραγματικός εχθρός. Δηλαδή παίρνει θέση, καθαρά, υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς. Αυτή η τακτική έχει πολύ περισσότερα πλεονεκτήματα από την απλή ουδετερότητα.

Νικολό Μακιαβέλι

92. Μόλις κυριαρχήσει σε μια πόλη ένας κυβερνήτης, θα πρέπει να σκεφθεί τι τιμωρίες θα επιβάλει. Πρέπει να τις επιβάλει όλες μια κι έξω και να μην τις ανανεώνει κάθε μέρα.

Νικολό Μακιαβέλι

93. Αυτοί που καταπιέζουν τις επιθυμίες τους το κάνουν επειδή οι επιθυμίες τους είναι τόσο αδύναμες, ώστε μπορούν να καταπιεσθούν.

William Blake

94. Ο τρελός που επιμένει στην τρέλα του θα γίνει σοφός.

William Blake

95. Αυτός που το πρόσωπό του δεν φωτίζει, δεν θα γίνει ποτέ αστέρι.

William Blake

96. Ευτυχώς που ο κόσμος δεν πάει καλά. Θα ήταν ανυπόφορο να τα πήγαινα άσχημα σ’ έναν κόσμο που τα πήγαινε καλά!

Georges Wolinski

97. Απόφευγε ανθρώπους που προσπαθούν να μειώσουν τις φιλοδοξίες σου. Οι μικροπρεπείς άνθρωποι πάντα το κάνουν αυτό. Αλλά οι πραγματικά μεγάλοι, σε κάνουν να αισθανθείς ότι κι εσύ μπορείς να γίνεις μεγάλος.

Mark Twain

98. Μια ερωμένη δεν μπορεί να είναι ποτέ φίλη. Όσο συμφωνείτε, είστε εραστές. Και όταν τελειώσει, οτιδήποτε άλλο εκτός από φίλοι

Λόρδος Βύρων

99. Το να σ’ αγαπάει κάποιος βαθιά σου δίνει δύναμη. Το να αγαπάς κάποιον βαθιά σου δίνει θάρρος.

Λάο Τσε

100. Δεν είναι ευχάριστο να μην έχεις τίποτε να κάνεις. Το ωραίο είναι όμως όταν έχεις να κάνεις πολλά και δεν κάνεις απολύτως τίποτε.

Mary Wilson Little

https://giannis9creative.wordpress.com