Αν υπάρχει κάτι που αξίζει να θυμόμαστε από την εκπληκτική υποδοχή που επιφύλαξε ο αλβανικός λαός στον πρόεδρο Τζορτζ Μπους (George W. Bush) την Κυριακή (10/6), είναι πως αυτό το ξέσπασμα αγάπης δεν αφορούσε τόσο τον Μπους -όσο κι αν είναι κι αυτός δημοφιλής στη μικροσκοπική βαλκανική χώρα- όσο τη χώρα που εκπροσωπεί.
Όποιος κι αν ήταν πρόεδρος των ΗΠΑ, την ίδια ενθουσιώδη υποδοχή θα είχε στα Τίρανα.
Σε αντίθεση με τους ψυχρούς Ευρωπαίους της υπόλοιπης γηραιάς ηπείρου, οι Αλβανοί -που μόλις απέκτησαν τη δημοκρατία τους- θεωρούν τις Ηνωμένες Πολιτείες ως μία μεγάλη δημοκρατία, που μάχεται να διαδώσει την ελευθερία και τη δημοκρατία στον υπόλοιπο κόσμο.
Οι Αλβανοί πιστεύουν πως είναι η ζωντανή απόδειξη του γεγονότος αυτού.
Ο έρωτας της Αλβανίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν ξεκίνησε χθες.
Ξεκίνησε λίγο μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο, όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Γούντροου Ουίλσον (Woodrow Wilson) αντιτάχτηκε στις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, επιμένοντας πως η Αλβανία, όπου κατοικεί ένας από τους αρχαιότερους ευρωπαϊκούς λαούς, ήταν ένα πραγματικό έθνος, που δικαιούνταν κρατικής συγκρότησης.
Οι τότε «μεγάλες δυνάμεις» -η Βρετανία, η Γαλλία και η Ιταλία- επιθυμούσαν να διαμελιστεί το αλβανικό έδαφος στους γείτονές του, ως ένα είδος βραβείου για τη συμβολή τους στην νίκη επί της συμμαχίας Γερμανίας-Αυστρίας.
Η Σερβία θα έπαιρνε ένα κομμάτι εδώ, η Ελλάδα μια δαγκωνιά παρακάτω, η Ιταλία μία παράκτια φέτα.
Αν δεν είχε ορθώσει το ανάστημά του ο Ουίλσον, η μικρή, φτωχή κι ανυπεράσπιστη χώρα θα είχε εξαφανιστεί. Δεν πρέπει έτσι να προκαλεί κατάπληξη το γεγονός πως πολλά Αλβανόπουλα που γεννήθηκαν μετά το 1919 ονομάζονταν «Ουίλσον».
Η Αλβανία εξαφανίστηκε πράγματα για λίγο, όταν το 1939 η Ιταλία εισέβαλε και κατέλαβε τη χώρα. Όταν η Ιταλία έχασε τον Β' παγκόσμιο πόλεμο και αποσύρθηκε, το 1943, την αντικατέστησε η Γερμανία.
Έως τη στιγμή που οι υποστηριζόμενοι από την Αγγλία και τις ΗΠΑ κομμουνιστές αντάρτες έδιωξαν τους Γερμανούς από τη χώρα.
Τελικά όμως το γεγονός της κατάληψης της εξουσίας από τους κομμουνιστές και τον Ενβέρ Χότζα (Enver Hoxha) δεν προσφερόταν για πανηγυρισμούς.
Ο Χότζα κυβέρνησε τη χώρα με σιδηρά πυγμή, απαγορεύοντας την ελευθερία, τη θρησκεία και την ελπίδα. Πέθανε το 1985 και ο κομμουνισμός ακολούθησε την ίδια τύχη λίγα χρόνια αργότερα. Για μια ακόμα φορά, οι Αλβανοί έστρεψαν το βλέμμα προς τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Όταν ο υπουργός εξωτερικών Τζέιμς Μπέικερ (James Baker) επισκέφθηκε τη νεογέννητη δημοκρατία το 1991, τον υποδέχτηκαν πλήθη εξίσου πολυάριθμα και ενθουσιώδη με εκείνα που υποδέχτηκαν τον Μπους την Κυριακή. Πανευτυχείς άνδρες σήκωσαν στα χέρια τους τη λιμουζίνα του Μπέικερ και την οδήγησαν στο κέντρο των Τιράνων.
Στη συνέχεια είχαμε το Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς (Slobodan Milošević) και την εθνοκάθαρση στο Κοσσυφοπέδιο το 1999. Ενώ εκατοντάδες χιλιάδες αλβανόφωνοι διέσχιζαν τα σύνορα αναζητώντας ασφάλεια στο αλβανικό έδαφος, ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον (Bill Clinton) έσυρε τους διστακτικούς Ευρωπαίους στους νατοϊκούς βομβαρδισμούς της Σερβίας -που εξανάγκασαν τον Μιλόσεβιτς σε παραίτηση.
Για μία ακόμα φορά ο αλβανικός λαός διαπίστωνε πως η ασφάλειά του εξαρτιόταν από τις ΗΠΑ και όχι από την Ευρώπη.
Όταν η υπουργός εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ (Madeleine Albright) επισκέφθηκε την Αλβανία το 1999, την υποδέχτηκαν λες κι ήταν αστέρας του ροκ. Το ίδιο συνέβη όταν προσγειώθηκε στα Τίρανα ο υπουργός εξωτερικών Κόλιν Πάουελ (Colin Powell) για να τιμήσει την υπογραφή της «χάρτας της Αδριατικής», ενός ντοκουμέντου που τροχοδρόμησε την ένταξη της Αλβανίας, της Κροατίας και των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ.
Η Αλβανία απέδειξε την ευγνωμοσύνη της συμμετέχοντας στην «συμμαχία των προθύμων» που εισέβαλε στο Ιράκ δίπλα στις ΗΠΑ.
Οι Αλβανοί πρακτικά επέβαλαν την παρουσία τους στην πρώτη γραμμή των επιχειρήσεων. Αν και από στρατιωτική άποψη η συμβολή τους ήταν μικρή (120 άνδρες μόνο), ήταν σημαντική σε συμβολικό επίπεδο.
Peter Lucas
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου