Nέα Γρίπη

Το να δίνεις όνομα στα πράγματα είναι μια μορφή εξουσίας.
Πάρτε, για παράδειγμα, το νέο πανδημικό ιό τής γρίπης και το εμπνευσμένο σλόγκαν του Υπουργείου Υγείας «Γνωρίζω, Προστατεύομαι, Συνεχίζω».

Ορίζει ή επιχειρεί να ορίσει το πλαίσιο της καθημερινότητάς μας που θυμίζει Επιχείρηση Καθαρά Χέρια: 18 φορές την ημέρα πλύσιμο και άλλες τόσες απολύμανση με ένα από τα αντισηπτικά που κατέκλυσαν την αγορά.
Και χλωρίνη, παντού χλωρίνη.
Το συνιστούν, άλλωστε, πολυπράγμονες ινστιτούτορες οι οποίοι εζήλωσαν την δόξα τών 29 κατσκευαστών πλυντηρίων.

Τα ερωτήματα όμως – δίκην επίμονων λεκέδων- παραμένουν.
Γιατί και από τι προστατευόμαστε;

Παρακάτω θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μία ρεαλιστική αποτίμηση της κατάστασης.

Κάθε μαζικός εμβολιασμός έχει δύο προαπαιτούμενα.
Πρώτον, να πειστεί ο εμβολιαστέος πληθυσμός ότι απειλείται σοβαρά η υγεία του και δεύτερον, να υπάρχουν εμβόλια.
Η ανακήρυξη πανδημίας γρίπης, στις 10 Ιουνίου 2009, από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) βοήθησε και πίεσε και για τα δύο.
Καταρχάς, καθήλωσε τους πολίτες μπροστά στις τηλεοράσεις, όπου βομβαρδίστηκαν από μηνύματα ζόφου και εικόνες φρίκης.
Πολλοί πίστεψαν ότι θα …πανδημήσουν εις Κύριον, με συνέπεια να παρακαλούν για εμβόλια.

Από την άλλη, η αναγόρευση της γρίπης σε πανδημία επέτρεψε στις εταιρείες να εκμεταλλευτούν μια σειρά ευνοϊκών διατάξεων «περί ετοιμότητας πανδημίας γρίπης», τις οποίες ο πονηρά προνοητικός ΠΟΥ είχε ήδη προβλέψει από τον Οκτώβριο του 2007.

Σύμφωνα με αυτές, οι εταιρείες, σε περίπτωση πανδημίας γρίπης, μπορούν να υποβάλλουν προς έγκριση εμβόλια με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς τις απαραίτητες μελέτες ασφάλειες που είναι μακροχρόνιες (αλλά και πολυδάπανες).
Κάτι τέτοιο θα ήταν συζητήσιμο ενώπιον πραγματικού κινδύνου.

Το πρόβλημα, στην περίπτωση της νέας γρίπης, είναι ότι, λόγω χαμηλής θνητότητας, δεν πληρούνται καν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις κήρυξης πανδημίας…
Αλλά ο ΠΟΥ είχε και σ’ αυτό τη λύση.
Ως νέος Μωάμεθ, όταν είδε ότι το βουνό δεν έρχεται προς το μέρος του, αποφάσισε να κινήσει αυτός προς το βουνό και να …κατασκευάσει μία πανδημία.

Για το λόγο αυτό, στις 10 Μαΐου 2009 άλλαξε τον ορισμό της πανδημίας γρίπης, από «ένας ιός που σκοτώνει έναν τεράστιο (enormous) αριθμό ανθρώπων» σε «ένας ιός έναντι του οποίου ο ανθρώπινος πληθυσμός δεν έχει ανοσία».

Με τον τρόπο αυτό μετατόπισε το βάρος του ορισμού, από τη θνητότητα στη μεταδοτικότητα και έστρωσε το χαλί για τη μαζική παραγωγή «πανδημικών» εμβολίων.

Χαρακτηριστικός ήταν ο ειρωνικός τίτλος του CNN, όταν ανακάλυψε την αλλαγή στον ορισμό: «Όταν η πανδημία δεν είναι πανδημία».

Παρά την προφανή, άτεχνη και σχεδόν προκλητική μεθόδευση – έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και προ πολλού η εποχή της αθωότητας για τον ΠΟΥ - οι υπεύθυνοι υγείας στις περισσότερες χώρες του κόσμου, πήραν πρόθυμα τη σκυτάλη του πανικού, ιδιοτελώς και ανιδιοτελώς, στηριζόμενοι κυρίως στο θρυλούμενο μέγεθος της απειλής.

Ωστόσο, η θνητότητα από τον ιό της απλής (εποχικής) γρίπης είναι κοντά στο 0,1 %.
Δηλαδή στους 1.000 που αρρωσταίνουν, ο 1 πεθαίνει.
Οι αρχικές εκτιμήσεις για τη νέα γρίπη προέβλεπαν τουλάχιστον παρόμοια θνησιμότητα και πολύ μεγαλύτερη μεταδοτικότητα.
Συνεπώς, επειδή θα κολλούσαν περισσότεροι άνθρωποι, ο απόλυτος αριθμός των θανάτων προβλέπονταν να είναι σχετικά μεγάλος.
Ακόμα και αν η παραπάνω εκτίμηση ήταν σωστή, η λύση του εμβολιασμού είναι λανθασμένη.

Ο εμβολιασμός είναι μία παρέμβαση που γίνεται σε υγιή άτομα, οπότε μέχρι κάποιος να μας πείσει ότι δεν είναι πιο επικίνδυνος από τη νέα γρίπη, κάθε πρωτοβουλία μαζικού εμβολιασμού είναι αντιεπιστημονική.
Η υπεύθυνη υγειονομική πολιτική δεν χαράσσεται με γιουρούσια.

Εκστρατείες μαζικού εμβολιασμού με ανέλεγκτα εμβόλια δικαιολογούνται μόνο για μείζονες απειλές, όπως ευλογιά, πανούκλα, πανώλη, χολέρα κλπ.

Αν δεν δημιουργούνταν μεθοδικά και συστηματικά συνθήκες υγειονομικού πανικού, κανένας δε θα γνώριζε ότι κυκλοφορεί νέο στέλεχος γρίπης, κανένα σχολείο δε θα έκλεινε, κανένας έμπορος αντισηπτικών δε θα γινόταν αναιτίως πλούσιος.

Τελικά, βέβαια, τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει σημασία σε πρακτικό επίπεδο, επειδή αποδείχτηκε πλέον ότι ο νέος ιός είναι λιγότερο θανατηφόρος από την παλιά, καλή εποχική γρίπη.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurosurveillance, το ποσοστό θνητότητας από τη νέα γρίπη κυμαίνεται μεταξύ 0,0004 και 0,06% δηλαδή είναι 2 έως 250 φορές χαμηλότερο της παλιάς γρίπης.
Με άλλα λόγια, κολλάει πολύ περισσότερους, σκοτώνει πολύ λιγότερους.

Το παράδειγμα της Αυστραλίας είναι χαρακτηριστικό.
Η χώρα αυτή μόλις βγήκε από την εποχή της γρίπης. Στις αρχές Ιουνίου, όταν η χώρα εισερχόταν στο χειμώνα της, οι Κασσάνδρες της επιδημιολογίας προέβλεπαν πάνω από 3.000 νεκρούς.
Τελικά, σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Υγείας της Αυστραλίας, έχασαν τη ζωή τους από τη γρίπη μόλις 162 άτομα.

Για όποιον νομίζει ότι με τον μαζικό εμβολιασμό θα αποφεύγονταν ακόμα και αυτοί οι λίγοι θάνατοι, αξίζει να επισημανθεί ότι το εμβόλιο κατά της κοινής γρίπης που γίνεται επί δεκαετίες στους άνω των 65 ετών, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι έχει μειώσει τη θνητότητα από γρίπη.

Κατ’ επέκταση, δεν είναι δυνατόν να προστατευτούμε από κάτι που δεν κινδυνεύουμε, χρησιμοποιώντας κάτι που δεν σώζει.

Η νέα γρίπη αποτελεί μια κλασική περίπτωση αποτυχημένου υγειονομικού σχεδιασμού σε παγκόσμιο επίπεδο, μια μιντιακή φούσκα ιατρογενούς τρομολαγνείας, πίσω από την οποία σύρθηκαν πρόθυμα οι ανασφαλείς κυβερνήσεις.

Όσο ο καιρός περνάει και ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι το μέγεθος της υγειονομικής αντίδρασης είναι τερατωδώς αναντίστοιχο με αυτό της πραγματικής απειλής, τόσο η καχυποψία θα εντείνεται, υπονομεύοντας πραγματικά τη λειτουργία των θεσμών.

Ας μην ξεχνάμε την ιστορία του τσοπάνη και του λύκου. Τελικά, όλα είναι θέμα εμπιστοσύνης…

...Από Από την ιστοσελίδα Μιχαλης Πιτσιλιδης με τίτλο: Κατασκευάζοντας μια Πανδημία...
http://www.michalispitsilidis.com/