1. Κάθε οικογένεια μισθωτών ανεξαρτήτου εισοδήματος αλλά διαθέτοντας τουλάχιστον ένα ακίνητο ελάχιστης αξίας 100.000 Ευρώ θα πάρει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ στεγαστικό δάνειο 300.000 Ευρώ για να αγοράσει καινούργιο διαμέρισμα για να μπορέσουν να στηριχθούν οι υπεραυξημένες τιμές της αγοράς ακινήτων!
2. Κάθε εργαζόμενος είναι υποχρεωμένος να εκδώσει μέσα σε πέντε εργάσιμες μέρες, πέντε (5) νέες πιστωτικές κάρτες, από διαφορετικές τράπεζες για να στηριχθούν όλοι οι τραπεζίτες, με τις οποίες έως το τέλος του χρόνου θα πρέπει να έχουν κάνει αγορές τουλάχιστον 3.000 ευρώ ανά κάρτα για να στηριχθούν οι έμποροι που έχουν συνηθίσει να πωλούν τα εμπορεύματά τους σε διπλάσιες τιμές απ'ότι πουλούν οι υπόλοιποι έμποροι της Ευρωπαϊκής Ένωσης!
3. Όλοι ανεξαιρέτως οι οδηγοί θα πρέπει να εντοπίζουν τα πρατήρια με την υψηλότερη τιμή καυσίμων και να προμηθεύονται καύσιμα από αυτά. Οι οικογένειες Λάτση και Βαρδινογιάννη χρειάζονται μεγάλα κεφάλαια για να συνεχίσουν να επενδύουν στην πατρίδα μας. Τα πρατήρια με χαμηλές τιμές θα τιμωρούνται με άμεσο πρόστιμο 100.000 ευρώ.
4. Όλοι όσοι φοροδιαφεύγουν και δεν πληρώνουν φόρο από τις ελιές που μάζεψαν στο χωριό, για τα φιλοδωρήματα που παίρνουν στα καφέ και από οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα που τους αποφέρει αυξημένα έσοδα της τάξης των 100-200 ευρώ τον μήνα, θα πρέπει μέχρι τις 15 Μαρτίου να έχουν κάνει συμπληρωματική δήλωση εισοδήματος στις κατά τόπους Δ.Ο.Υ. για να συμπαρασταθούν ηθικά και πραγματικά στους Εφοπλιστές, Βιομήχανους, Εισοδηματίες, Γιατρούς, Δικηγόρους και όλους αυτούς που περνούν δύσκολες ώρες κρύβοντας τα μαύρα εκατομμύρια που βγάζουν!
Έλληνας Πολίτης
Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010
Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ
Η φιλοσοφία δεν είναι κάτι αφηρημένο, προσδοκά να μας μάθει να σκεφτόμαστε, σε μία εποχή που επιδιώκει ακριβώς το αντίθετο Η φιλοσοφία σύμφωνα με τον Επίκουρο, πρέπει να ασχολείται με ζητήματα που έχουν άμεση σχέση με τις ανάγκες της ζωής, με την ευρύτερη έννοια. Όποιος γνωρίζει ιστορία, κατανοεί πως η παρακμή και η αποσύνθεση ενός πολιτισμού επέρχεται όταν αυτός σκληραίνει υπερβολικά, περιορίζοντας την ελευθερία στη σκέψη και την έκφραση, γεγονός που του απαγορεύει να ανταποκριθεί στην πρόκληση των νέων συνθηκών. Σήμερα σε παγκόσμια κλίμακα, είμαστε μάρτυρες μιας κοσμοϊστορικής κρίσης.
http://www.youtube.com/user/PLWTINOS
Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010
Αυτοί μας "ρίζωσαν" την οικονομική κρίση
Στην Ελλάδα έχουμε, τουλάχιστον τα τελευταία τριάντα χρόνια, "κατάληψη" της κεντρικής αλλά και της ευρύτερης δημόσιας διοίκησης από τρεις στρατούς κατοχής.
Τον κομματικό στρατό κατοχής της εκάστοτε κυβέρνησης, τον κομματικό στρατό κατοχής της αξιωματικής αντιπολίτευσης και το στρατό κατοχής των συντεχνιών [...]
του Γιώργου Κράλογλου
Κάνω ένα υποθετικό σενάριο τρόμου. Ας πούμε ότι η σημερινή κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου συναντά αδιέξοδο στην οικονομική μας κρίση και επιλέγει ως λύση να το βάλει στα πόδια, μέσω προώρων εκλογών, όπως έκανε η κυβέρνηση του κ. Κ. Καραμανλή. Πάμε στις εκλογές και, ας πούμε, δεν βγάζουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση γιατί οι πολίτες, υποτίθεται, έχασαν την εμπιστοσύνη τους και στη σημερινή κυβέρνηση... Μπορείτε να φαντασθείτε τι θα γίνει στον τόπο; Μπορείτε να φαντασθείτε το τεράστιο μέγεθος της διάλυσης της χώρας; Το γιατί είναι και απλό και ιστορικά αποδεδειγμένο.
Στην Ελλάδα έχουμε, τουλάχιστον τα τελευταία τριάντα χρόνια, «κατάληψη» της κεντρικής αλλά και της ευρύτερης δημόσιας διοίκησης από τρεις στρατούς κατοχής. Τον κομματικό στρατό κατοχής της εκάστοτε κυβέρνησης που καταλαμβάνει τα κέντρα λήψεως και εφαρμογής αποφάσεων με μοναδικό σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της εκάστοτε κυβέρνησης και του κόμματός της. Τον κομματικό στρατό κατοχής της αξιωματικής αντιπολίτευσης που σε μεγάλο βαθμό υπονομεύει την κυβέρνηση όσο μπορεί, επενδύοντας κομματικά στο μέλλον. Το στρατό κατοχής των συντεχνιών που με το καμουφλάζ των εργατοπατέρων εξυπηρετούν και τα κόμματα από τα οποία ελέγχονται.
Εάν λοιπόν προκύψει ακυβερνησία στη χώρα ασφαλώς και δεν πρόκειται να συμβεί ότι π.χ. στην Αγγλία, ή στη Γερμανία όπου η δημόσια διοίκηση «στριμώχνει» τους πολιτικούς ή στο Βέλγιο όπου, προ 6-7 ετών κανείς Βέλγος δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι οι εκλογές δεν έβγαζαν κυβέρνηση, ή ακόμη και στη γειτονική Ιταλία όπου τα στελέχη της δημόσιας διοίκησης είναι κυριολεκτικά κέρβεροι και συνεχίζουν να εργάζονται ανεξάρτητα από τις εξελίξεις.
Σε εμάς θα απορυθμιστεί το σύμπαν γιατί πολύ απλά:
Ο στρατός κατοχής των κομματικών της κυβέρνησης στη δημόσια διοίκηση θα ανακόψει κάθε δραστηριότητα περιμένοντας εντολές.
Ο στρατός κατοχής των κομματικών της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα αρχίσει τις απειλές στο στρατό κατοχής της κυβέρνησης.
Ο στρατός κατοχής των συντεχνιών θα προσπαθεί να συντηρήσει την ακυβερνησία για να εξυπηρετήσει την είσοδο των μικρών κομμάτων στην κυβέρνηση και κατ΄ επέκταση τα συμφέροντά του.
Αν ξαναδούμε προσεκτικά γεγονότα που όλοι μας έχουμε ζήσει έντονα γιατί έχουν κοστίσει σοβαρότατα στην οικονομία του τόπου αλλά κυρίως στην τσέπη μας νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου.
Ας ξεκινήσουμε από τα δισεκατομμύρια που πλήρωσαν οι Έλληνες φορολογούμενοι για να συντηρήσουν την Ολυμπιακή. Πόροι σπατάλης που κουβαλούσαν στην εταιρεία οι διορισμένες κομματικές διοικήσεις όλων των κυβερνήσεων. Ας θυμηθούμε τι λεφτά έριξαν οι κομματικές διοικήσεις σε όλες τις κρατικές επιχειρήσεις που εκπροσωπούν το κράτος-επιχειρηματία από το 1978 μέχρι σήμερα. Πάνω από 3 τρισ. δρχ. (τότε) για τις προβληματικές επιχειρήσεις που δήθεν θα εξυγίανε το κράτος για τις «παραδώσει στην κοινωνία»... Πάνω από 30 εκατ. ευρώ πρόσφατα στα κρατικά λιπάσματα για να μην δημιουργηθεί κοινωνική αναταραχή. Κανείς όμως από τις Διοικήσεις αυτές δεν ελέγχθηκε δεν διώχθηκε ή τέλος πάντων δεν παραιτήθηκε από ευαισθησία γιατί είδε ότι απέτυχε στο «έργο του».
Αλλά για να γυρίσουμε στις ημέρες μας. Η χώρας ελέγχεται από τις Βρυξέλλες για πλαστά στοιχεία, για παρατυπίες έως και παρανομίες στη διαχείριση κοινοτικών πόρων. Ελέγχεται για απαράδεκτες καθυστερήσεις στο άνοιγμα των αγορών και των κλειστών επαγγελμάτων. Ελέγχεται για άνισους όρους ανταγωνισμού, για γραφειοκρατία και για διαφθορά. Και όμως στη χώρα λειτουργούν και Ανεξάρτητες Αρχές για τον ανταγωνισμό, για την απελευθέρωση και την παρακολούθηση των αγορών για την εφαρμογή των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι Αρχές όμως αυτές δεν είναι καθόλου ανεξάρτητες. Συστήθηκαν μεν γιατί υποχρεωθήκαμε αλλά μπήκαν στο σύστημα των συγκοινωνούντων δοχείων κυβέρνηση- κόμμα- δημόσια διοίκηση. Το ίδιοι και οι διοικήσεις των ΔΕΚΟ. Τις διορίζει η κυβέρνηση και από την πρώτη ημέρα αναλαμβάνουν την υποχρέωση να εξυπηρετούν τα συμφέροντά της. Θυμάστε εσείς Διοίκηση της ΔΕΗ ή του ΟΣΕ ή της ΑΤΕ, ή των ΕΛΠΕ ή των άλλων κρατικών Οργανισμών να παραιτηθεί γιατί η κυβέρνηση απέρριψε προγράμματα και προτάσεις της επειδή αντιδρούσαν οι συντεχνίες; Κανείς ουδέποτε παραιτήθηκε... Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της ΔΕΗ τα τελευταία 10 χρόνια όπου οι διοικήσεις διαδέχονται η μία την άλλη γιατί έτσι θέλει η ΓΕΝΟΠ η οποία είχε, έχει και πάντα θα έχει το πάνω χέρι. Το ίδιο συμβαίνει και στα λιμάνια, και στα νερά, και στα τρένα και στις άλλες κρατικές επιχειρήσεις. Καμία Διοίκηση δεν παραιτήθηκε όταν οι κυβερνήσεις διόριζαν λόχους ψηφοφόρων που επιβάρυναν τον προϋπολογισμό των Οργανισμών αυτών.
Αλλά και κανείς δεν τιμωρήθηκε γι΄ αυτό. Και γιατί όμως να τιμωρηθεί. Οι κομματικοί στρατοί κατοχής της Δημόσιας Διοίκησης έχουν την ανοχή των κυβερνήσεων γιατί έτσι κάνουν καλύτερη την δουλειά τους. Ευθύνες όμως δεν έχουν. Έστω και αν έβλεπαν στις θητείες τους ότι εκτελώντας τις εντολές των κυβερνήσεων ρίζωναν την οικονομική κρίση και γκρέμιζαν την χώρα.
(capital.gr)
Τον κομματικό στρατό κατοχής της εκάστοτε κυβέρνησης, τον κομματικό στρατό κατοχής της αξιωματικής αντιπολίτευσης και το στρατό κατοχής των συντεχνιών [...]
του Γιώργου Κράλογλου
Κάνω ένα υποθετικό σενάριο τρόμου. Ας πούμε ότι η σημερινή κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου συναντά αδιέξοδο στην οικονομική μας κρίση και επιλέγει ως λύση να το βάλει στα πόδια, μέσω προώρων εκλογών, όπως έκανε η κυβέρνηση του κ. Κ. Καραμανλή. Πάμε στις εκλογές και, ας πούμε, δεν βγάζουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση γιατί οι πολίτες, υποτίθεται, έχασαν την εμπιστοσύνη τους και στη σημερινή κυβέρνηση... Μπορείτε να φαντασθείτε τι θα γίνει στον τόπο; Μπορείτε να φαντασθείτε το τεράστιο μέγεθος της διάλυσης της χώρας; Το γιατί είναι και απλό και ιστορικά αποδεδειγμένο.
Στην Ελλάδα έχουμε, τουλάχιστον τα τελευταία τριάντα χρόνια, «κατάληψη» της κεντρικής αλλά και της ευρύτερης δημόσιας διοίκησης από τρεις στρατούς κατοχής. Τον κομματικό στρατό κατοχής της εκάστοτε κυβέρνησης που καταλαμβάνει τα κέντρα λήψεως και εφαρμογής αποφάσεων με μοναδικό σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της εκάστοτε κυβέρνησης και του κόμματός της. Τον κομματικό στρατό κατοχής της αξιωματικής αντιπολίτευσης που σε μεγάλο βαθμό υπονομεύει την κυβέρνηση όσο μπορεί, επενδύοντας κομματικά στο μέλλον. Το στρατό κατοχής των συντεχνιών που με το καμουφλάζ των εργατοπατέρων εξυπηρετούν και τα κόμματα από τα οποία ελέγχονται.
Εάν λοιπόν προκύψει ακυβερνησία στη χώρα ασφαλώς και δεν πρόκειται να συμβεί ότι π.χ. στην Αγγλία, ή στη Γερμανία όπου η δημόσια διοίκηση «στριμώχνει» τους πολιτικούς ή στο Βέλγιο όπου, προ 6-7 ετών κανείς Βέλγος δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι οι εκλογές δεν έβγαζαν κυβέρνηση, ή ακόμη και στη γειτονική Ιταλία όπου τα στελέχη της δημόσιας διοίκησης είναι κυριολεκτικά κέρβεροι και συνεχίζουν να εργάζονται ανεξάρτητα από τις εξελίξεις.
Σε εμάς θα απορυθμιστεί το σύμπαν γιατί πολύ απλά:
Ο στρατός κατοχής των κομματικών της κυβέρνησης στη δημόσια διοίκηση θα ανακόψει κάθε δραστηριότητα περιμένοντας εντολές.
Ο στρατός κατοχής των κομματικών της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα αρχίσει τις απειλές στο στρατό κατοχής της κυβέρνησης.
Ο στρατός κατοχής των συντεχνιών θα προσπαθεί να συντηρήσει την ακυβερνησία για να εξυπηρετήσει την είσοδο των μικρών κομμάτων στην κυβέρνηση και κατ΄ επέκταση τα συμφέροντά του.
Αν ξαναδούμε προσεκτικά γεγονότα που όλοι μας έχουμε ζήσει έντονα γιατί έχουν κοστίσει σοβαρότατα στην οικονομία του τόπου αλλά κυρίως στην τσέπη μας νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου.
Ας ξεκινήσουμε από τα δισεκατομμύρια που πλήρωσαν οι Έλληνες φορολογούμενοι για να συντηρήσουν την Ολυμπιακή. Πόροι σπατάλης που κουβαλούσαν στην εταιρεία οι διορισμένες κομματικές διοικήσεις όλων των κυβερνήσεων. Ας θυμηθούμε τι λεφτά έριξαν οι κομματικές διοικήσεις σε όλες τις κρατικές επιχειρήσεις που εκπροσωπούν το κράτος-επιχειρηματία από το 1978 μέχρι σήμερα. Πάνω από 3 τρισ. δρχ. (τότε) για τις προβληματικές επιχειρήσεις που δήθεν θα εξυγίανε το κράτος για τις «παραδώσει στην κοινωνία»... Πάνω από 30 εκατ. ευρώ πρόσφατα στα κρατικά λιπάσματα για να μην δημιουργηθεί κοινωνική αναταραχή. Κανείς όμως από τις Διοικήσεις αυτές δεν ελέγχθηκε δεν διώχθηκε ή τέλος πάντων δεν παραιτήθηκε από ευαισθησία γιατί είδε ότι απέτυχε στο «έργο του».
Αλλά για να γυρίσουμε στις ημέρες μας. Η χώρας ελέγχεται από τις Βρυξέλλες για πλαστά στοιχεία, για παρατυπίες έως και παρανομίες στη διαχείριση κοινοτικών πόρων. Ελέγχεται για απαράδεκτες καθυστερήσεις στο άνοιγμα των αγορών και των κλειστών επαγγελμάτων. Ελέγχεται για άνισους όρους ανταγωνισμού, για γραφειοκρατία και για διαφθορά. Και όμως στη χώρα λειτουργούν και Ανεξάρτητες Αρχές για τον ανταγωνισμό, για την απελευθέρωση και την παρακολούθηση των αγορών για την εφαρμογή των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι Αρχές όμως αυτές δεν είναι καθόλου ανεξάρτητες. Συστήθηκαν μεν γιατί υποχρεωθήκαμε αλλά μπήκαν στο σύστημα των συγκοινωνούντων δοχείων κυβέρνηση- κόμμα- δημόσια διοίκηση. Το ίδιοι και οι διοικήσεις των ΔΕΚΟ. Τις διορίζει η κυβέρνηση και από την πρώτη ημέρα αναλαμβάνουν την υποχρέωση να εξυπηρετούν τα συμφέροντά της. Θυμάστε εσείς Διοίκηση της ΔΕΗ ή του ΟΣΕ ή της ΑΤΕ, ή των ΕΛΠΕ ή των άλλων κρατικών Οργανισμών να παραιτηθεί γιατί η κυβέρνηση απέρριψε προγράμματα και προτάσεις της επειδή αντιδρούσαν οι συντεχνίες; Κανείς ουδέποτε παραιτήθηκε... Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της ΔΕΗ τα τελευταία 10 χρόνια όπου οι διοικήσεις διαδέχονται η μία την άλλη γιατί έτσι θέλει η ΓΕΝΟΠ η οποία είχε, έχει και πάντα θα έχει το πάνω χέρι. Το ίδιο συμβαίνει και στα λιμάνια, και στα νερά, και στα τρένα και στις άλλες κρατικές επιχειρήσεις. Καμία Διοίκηση δεν παραιτήθηκε όταν οι κυβερνήσεις διόριζαν λόχους ψηφοφόρων που επιβάρυναν τον προϋπολογισμό των Οργανισμών αυτών.
Αλλά και κανείς δεν τιμωρήθηκε γι΄ αυτό. Και γιατί όμως να τιμωρηθεί. Οι κομματικοί στρατοί κατοχής της Δημόσιας Διοίκησης έχουν την ανοχή των κυβερνήσεων γιατί έτσι κάνουν καλύτερη την δουλειά τους. Ευθύνες όμως δεν έχουν. Έστω και αν έβλεπαν στις θητείες τους ότι εκτελώντας τις εντολές των κυβερνήσεων ρίζωναν την οικονομική κρίση και γκρέμιζαν την χώρα.
(capital.gr)
Το χρέος, μια ιστορία υποτέλειας και τρόμου
Μια ιστορία υποτέλειας εκμετάλλευσης και τρόμου.
Ένας ολόκληρος μηχανισμός αστών πολιτικών,"έγκριτων" οικονομολόγων και διατεταγμένων δημοσιογράφων
επισείει τον τρόμο του δημοσιονομικού ελλείμματος, με στόχο τη βαθιά κοινωνική οπσθοδρόμηση. Την ίδια ώρα οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί λύκοι στήνουν χώρο πάνω στο πτώμα της οικονομίας του ελληνικού κράτους, γλεντώντας τα νέα υπερκέρδη. Η κρίση είναι γι αυτούς το νέο χρυσοφόρο Ελ Ντοράντο και για μας η απόλυτη εξαθλίωση.
Δείτε το βίντεο που ακολουθεί...
http://www.youtube.com/user/ninageor
Ένας ολόκληρος μηχανισμός αστών πολιτικών,"έγκριτων" οικονομολόγων και διατεταγμένων δημοσιογράφων
επισείει τον τρόμο του δημοσιονομικού ελλείμματος, με στόχο τη βαθιά κοινωνική οπσθοδρόμηση. Την ίδια ώρα οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί λύκοι στήνουν χώρο πάνω στο πτώμα της οικονομίας του ελληνικού κράτους, γλεντώντας τα νέα υπερκέρδη. Η κρίση είναι γι αυτούς το νέο χρυσοφόρο Ελ Ντοράντο και για μας η απόλυτη εξαθλίωση.
Δείτε το βίντεο που ακολουθεί...
http://www.youtube.com/user/ninageor
Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010
Το ελληνικό θαύμα
Μπορεί να είμαστε φτωχοί σαν λαός αλλά ζούμε πλουσιοπάροχα. Ποιός καπιταλισμός και αηδίες; Το Ελληνικό οικονομικό θαύμα δεν έχει ταίρι στο Παγκόσμιο στερέωμα. Αποδεικνύουμε ότι άρχουσα τάξη και ελίτ είναι οι …μισθωτοί, μεσαία τάξη οι συνταξιούχοι και …λούμπεν προλεταριάτο οι επιχειρηματίες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Εν ολίγοις, βάλαμε δυναμίτη στα θεμέλια του συστήματος και κάναμε την παγκόσμια επανάσταση, χωρίς να …μας πάρει είδηση κανείς!Τα στοιχεία από το Υπουργείο Οικονομικών, αυτό επιβεβαιώνουν :
Μέσο ετήσιο εισόδημα μισθωτών στην Ελλάδα: 14.400 ευρώ.
Μέσο ετήσιο εισόδημα συνταξιούχων: 11.800 ευρώ.
Μέσο εισόδημα επιχειρηματιών: 10.400 ευρώ
Μέσο εισόδημα ελευθέρων επαγγελματιών: 9.000 ευρώ
Μέσο ετήσιο εισόδημα μισθωτών στην Ελλάδα: 14.400 ευρώ.
Μέσο ετήσιο εισόδημα συνταξιούχων: 11.800 ευρώ.
Μέσο εισόδημα επιχειρηματιών: 10.400 ευρώ
Μέσο εισόδημα ελευθέρων επαγγελματιών: 9.000 ευρώ
Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο
Είναι πραγματικά συγκινητική η φιλοπατρία και η αυταπάρνηση των (β)ρωμηών σε αυτήν την δύσκολη περίοδο, που περνά η χώρα τους. Με την «Κομισσιόν» να έχει εφαρμόσει κατοχικό καθεστώς και με την δωσίλογη κυβέρνηση (που όποια κι αν ήταν το ίδιο δωσίλογη θα ήταν) να φέρεται ως τοποτηρητής (προσπαθώντας όμως, όπως όλοι οι δωσίλογοι, να μην φαίνεται ως τέτοιος), ο ηρωικός (β)ρωμηολαός υπομένει καρτερικά -και χριστιανικά- τη μοίρα του: αφού επί δεκαετίες αδιαφορούσε και ανεχόταν την καταλήστευση των ασφαλιστικών του ταμείων, την διαπλοκή / λεηλασία του δημόσιου πλούτου / φοροασυλία των πολιτικοοικονομικών και θρησκευτικών ταγών του, την προκλητική υπομισθολόγηση, υποαμοιβή του και υποασφάλισή του (σε σχέση με τους λαούς της υπόλοιπης Ε.Ε.), τον παντοειδή επαγγελματικό και εργασιακό του εξευτελισμό (αφού, τουλάχιστον εντός Ε.Ε., είναι ο χαμηλότερα αμοιβόμενος σε συνδυασμό με τον σκληρότερα εργαζόμενο, ή τον πιο μακροχρόνια άνεργο), την μεθοδευμένη (από τους εγχώριους κερδοσκόπους) υποβάθμιση της αγοραστικής του δυνατότητας, αφού επί δεκαετίες προσπαθούσε κουτοπόνηρα να βολευτεί όπως - όπως σ΄ ένα πλήρως διεφθαρμένο σύστημα, σήμερα συναινεί σε περαιτέρω παράταση των χρόνων δουλείας του, και σε περαιτέρω ψαλίδισμα των πενιχρών πόρων του (βλ. κατάργηση του 14ου μισθού πείνας).
Και όλα αυτά τα κάνει για την «πατρίδα» στην οποία καταρρακώνεται καθημερινά και για τους «στυλοβάτες» της, τραπεζίτες της τοκογλυφίας, ψευτοεφοπλιστές και ψευτοβιομηχάνους των off-shore, πολιτικάντηδες της λαμογιάς, και ρασοφόρους της ιερής αγυρτείας. Σε όλους αυτούς στρέφει χριστιανικά και το άλλο μάγουλο.
Σε αυτό το θλιβερό συλλογικό υποκείμενο, τον καραγκιόζη της Ευρώπης, τον χαζοχαρούμενο καρπαζοεισπράκτορα του δυτικού κόσμου, το χαμερπέστερο και δουλοπρεπέστερο σκουλήκι της νεώτερης παγκόσμιας ιστορίας, τον τζάμπα μάγκα της κουράδας, το (κατά Βάρναλη) εσαεί «άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο», τον ηρωικό, φιλόπατρη, καρτερικό και χριστιανοθρεμμένο (β)ρωμηολαό, αφιερώνουμε το γνωστό τραγούδι του Δημήτρη Πουλικάκου «Τι μας λες!».
Θεόδωρος Α. Λαμπρόπουλος
http://www.youtube.com/user/Giannis81S
Κεφάλια ψηλά,
στην τσέπη λιανά,
σιωπηλή πλειονότης.
Στο ράφι τιμές,
και δόξες παλιές,
λαμπρή Αρχαιότης.
Στο πιάτο ελιές,
βροχή καρπαζιές,
στο γύψο νεότης.
Γιαμάχα χοτ παντς,
ασφάλεια και τάνκς,
πλήρης ισότης.
Εμπρός όλοι μαζί παιδιά για μιά καινούρια μεγάλη Ελλάδα!
(Δημ. Πουλικάκος, από το δίσκο: «Μεταφοραί, εκδρομαί: ο Μήτσος»).
freeinquiry
Και όλα αυτά τα κάνει για την «πατρίδα» στην οποία καταρρακώνεται καθημερινά και για τους «στυλοβάτες» της, τραπεζίτες της τοκογλυφίας, ψευτοεφοπλιστές και ψευτοβιομηχάνους των off-shore, πολιτικάντηδες της λαμογιάς, και ρασοφόρους της ιερής αγυρτείας. Σε όλους αυτούς στρέφει χριστιανικά και το άλλο μάγουλο.
Σε αυτό το θλιβερό συλλογικό υποκείμενο, τον καραγκιόζη της Ευρώπης, τον χαζοχαρούμενο καρπαζοεισπράκτορα του δυτικού κόσμου, το χαμερπέστερο και δουλοπρεπέστερο σκουλήκι της νεώτερης παγκόσμιας ιστορίας, τον τζάμπα μάγκα της κουράδας, το (κατά Βάρναλη) εσαεί «άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο», τον ηρωικό, φιλόπατρη, καρτερικό και χριστιανοθρεμμένο (β)ρωμηολαό, αφιερώνουμε το γνωστό τραγούδι του Δημήτρη Πουλικάκου «Τι μας λες!».
Θεόδωρος Α. Λαμπρόπουλος
http://www.youtube.com/user/Giannis81S
Κεφάλια ψηλά,
στην τσέπη λιανά,
σιωπηλή πλειονότης.
Στο ράφι τιμές,
και δόξες παλιές,
λαμπρή Αρχαιότης.
Στο πιάτο ελιές,
βροχή καρπαζιές,
στο γύψο νεότης.
Γιαμάχα χοτ παντς,
ασφάλεια και τάνκς,
πλήρης ισότης.
Εμπρός όλοι μαζί παιδιά για μιά καινούρια μεγάλη Ελλάδα!
(Δημ. Πουλικάκος, από το δίσκο: «Μεταφοραί, εκδρομαί: ο Μήτσος»).
freeinquiry
Αθάνατε γκρέκο-μασκαρά
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat(*), οι Έλληνες εργαζόμενοι έχουν τις χαμηλότερες αποδοχές, αλλά πληρώνουν τα αγαθά που -μπορούν ακόμα να- αγοράζουν σε τιμές Βρυξελλών… Στην Ελλάδα οι κατώτατοι μισθοί βρίσκονται στο εξευτελιστικό 51% του μέσου όρου της ευρωζώνης. Νεοφεουδαρχία κάτω από μια μασκαράτα εκσυχρονισμού. Αθάνατε γκρέκο-μασκαρά…
Ειδικά στον ιδιωτικό τομέα το 50% των εργαζομένων αμείβεται απαράδεκτα για μιά από τις «ιδρυτικές» χώρες της Ο.Ν.Ε. με λιγότερα από 1.090 € μηνιαίως. Αλλά και ο μέσος μηνιαίος μισθός τού διαρκώς συκοφαντούμενου ως «προνομιούχου» δημόσιου τομέα δεν παρουσιάζει σημαντική διαφορά, αφού δεν ξεπερνά τα -εξ ίσου απαράδεκτα- 1.350 €. Την ίδια ώρα όμως, η παραγωγικότητα της εργασίας έχει φτάσει στο 93,5% του μέσου όρου της ευρωζώνης με αποτέλεσμα να έχει προσεγγίσει σημαντικά τα ευρωπαϊκά επίπεδα, σε αντίθεση με τους αστείους μισθούς…
Οι ασφαλιστικές εισφορές στην Ελλάδα είναι από τις υψηλότερες των χωρών του Ο.Ο.Σ.Α., αφού αυτές ανέρχονται στο αστρονομικό 42,3% του μισθού. Παρ΄ όλα αυτά ούτε η υγειονομική κάλυψη (π.χ. Εθνικό Σύστημα Υγείας) είναι ανάλογη, ούτε οι συντάξεις είναι οι αναμενόμενες, αφού τρεις στους δέκα συνταξιούχους έχουν κύρια σύνταξη κάτω από 450 € και έξι στους δέκα κάτω από 600 €. Στη χώρα της (β)ρωμιοσύνης σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν [αλλά και στην νεολαία της, η (β)ρωμιοσύνη δεν επιφυλάσσει καλύτερη μεταχείριση: κλομπς, δακρυγόνα και, εν ανάγκη, σφαίρες στον κρόταφο περιμένουν όσους νέους υπερβούν τα καθωσπρεπίστικα όρια κοινωνικού προβληματισμού και δράσης, τα οποία αυθαιρέτως έχει θέσει η Ιερή Συμμαχία πολιτικάντηδων, δημοσιογράφων, παπαδαριού, φιλήσυχων νοικοκυραίων και λοιπών γραικύλων].
* * *
Η φορολόγηση κερδών μειώθηκε από 19,9% σε 15,9% (ενώ ο μέσος όρος φορολόγησης κερδών στην ευρωζώνη είναι 33%!). Την ίδια στιγμή η φορολόγηση των μισθωτών από 34,5% αυξήθηκε στο 35,5%... Στη χώρα της (β)ρωμιοσύνης οι νεοφεουδάρχες γίνονται πλουσιότεροι και οι νεοκολλήγοι φτωχότεροι.
Το μέσο δηλωθέν ετήσιο εισόδημα το 2008 ήταν για τους μισθωτούς 16.000 €, ενώ για τους επιχειρηματίες… 13.000 €! Μήπως να καθιερωθεί μια πατριωτική πανεθνική εβδομάδα αγαθοεργίας υπέρ του νεοελληνικού επιχειρηματικού -και φοροδιαφεύγοντος- δαιμονίου;
Θεόδωρος Α. Λαμπρόπουλος
(*) Εφημ. Έθνος, 16.2.2010
Ειδικά στον ιδιωτικό τομέα το 50% των εργαζομένων αμείβεται απαράδεκτα για μιά από τις «ιδρυτικές» χώρες της Ο.Ν.Ε. με λιγότερα από 1.090 € μηνιαίως. Αλλά και ο μέσος μηνιαίος μισθός τού διαρκώς συκοφαντούμενου ως «προνομιούχου» δημόσιου τομέα δεν παρουσιάζει σημαντική διαφορά, αφού δεν ξεπερνά τα -εξ ίσου απαράδεκτα- 1.350 €. Την ίδια ώρα όμως, η παραγωγικότητα της εργασίας έχει φτάσει στο 93,5% του μέσου όρου της ευρωζώνης με αποτέλεσμα να έχει προσεγγίσει σημαντικά τα ευρωπαϊκά επίπεδα, σε αντίθεση με τους αστείους μισθούς…
Οι ασφαλιστικές εισφορές στην Ελλάδα είναι από τις υψηλότερες των χωρών του Ο.Ο.Σ.Α., αφού αυτές ανέρχονται στο αστρονομικό 42,3% του μισθού. Παρ΄ όλα αυτά ούτε η υγειονομική κάλυψη (π.χ. Εθνικό Σύστημα Υγείας) είναι ανάλογη, ούτε οι συντάξεις είναι οι αναμενόμενες, αφού τρεις στους δέκα συνταξιούχους έχουν κύρια σύνταξη κάτω από 450 € και έξι στους δέκα κάτω από 600 €. Στη χώρα της (β)ρωμιοσύνης σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν [αλλά και στην νεολαία της, η (β)ρωμιοσύνη δεν επιφυλάσσει καλύτερη μεταχείριση: κλομπς, δακρυγόνα και, εν ανάγκη, σφαίρες στον κρόταφο περιμένουν όσους νέους υπερβούν τα καθωσπρεπίστικα όρια κοινωνικού προβληματισμού και δράσης, τα οποία αυθαιρέτως έχει θέσει η Ιερή Συμμαχία πολιτικάντηδων, δημοσιογράφων, παπαδαριού, φιλήσυχων νοικοκυραίων και λοιπών γραικύλων].
* * *
Η φορολόγηση κερδών μειώθηκε από 19,9% σε 15,9% (ενώ ο μέσος όρος φορολόγησης κερδών στην ευρωζώνη είναι 33%!). Την ίδια στιγμή η φορολόγηση των μισθωτών από 34,5% αυξήθηκε στο 35,5%... Στη χώρα της (β)ρωμιοσύνης οι νεοφεουδάρχες γίνονται πλουσιότεροι και οι νεοκολλήγοι φτωχότεροι.
Το μέσο δηλωθέν ετήσιο εισόδημα το 2008 ήταν για τους μισθωτούς 16.000 €, ενώ για τους επιχειρηματίες… 13.000 €! Μήπως να καθιερωθεί μια πατριωτική πανεθνική εβδομάδα αγαθοεργίας υπέρ του νεοελληνικού επιχειρηματικού -και φοροδιαφεύγοντος- δαιμονίου;
Θεόδωρος Α. Λαμπρόπουλος
(*) Εφημ. Έθνος, 16.2.2010
Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010
H αλήθεια για το δημόσιο χρέος
Η Αλήθεια των αριθμών για το δημόσιο χρέος και οι ευθύνες που αποκρύπτονται
Σε 12 χρόνια, το δημόσιο χρέος, πήγε από 114,570,800 δις ευρώ στα 303,000,000 δίς.
Του Σπύρου Χατζάρα
Οι συνυπεύθυνοι για την υπερχρέωση της χώρας, και την απομύζηση δισεκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ευρώ, από τον ελληνικό λαό ,για τόκους, προσπαθούν να ρίξουν την ευθύνη ο ένας στον άλλον, αλλά συμφωνούν και οι δύο, ότι φταίει το παρελθόν, και τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Ο μεν κ. Καραμανλής έλεγε ότι, « το πολύ μεγάλο δημόσιο χρέος, διαμορφώθηκε με αλόγιστες, με ανεύθυνες πολιτικές για περισσότερα από 30 χρόνια. Αυτή είναι η πραγματικότητα. το χρέος είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που φορτώθηκε στους Έλληνες πολίτες και στις νεότερες γενιές και θα χρειαστεί συνεπή και υπεύθυνη πολιτική για να αντιμετωπιστεί μακροπρόθεσμα στην ρίζα του».(14/12/2008)
Η τοποθέτηση του τέως πρωθυπουργού ήταν ξεκάθαρη και σαφέστατη. Για περισσότερα από 30 χρόνια ,ανεύθυνες και αλόγιστες πολιτικές, προκάλεσαν «ένα πολύ μεγάλο δημόσιο χρέος».
Ο δε Γιώργος Παπανδρέου είπε ότι για όλα φταίνε, οι Κωνσταντίνος και ο Κώστας Καραμανλής, ο Μητσοτάκης, και ο Ανδρέας Παπανδρέου, και ο Σημίτης .
«Μιλώ για τα προβλήματα με ειλικρίνεια, πρέπει να τα δούμε κατάματα τα προβλήματα. Δεν ζητώ από σας την ανοχή, ζητώ συμμετοχή. Συμμετοχή όλων. Διότι η οικονομία της Ελλάδας βρίσκεται στην «εντατική». Είναι στιγμή για μεγάλες αποφάσεις, για τομές στην οικονομία, την παραγωγή, τις επενδύσεις, τον δημόσιο τομέα, το κοινωνικό κράτος. Γι' αυτό και οι πολίτες αποφάσισαν και μας έδωσαν εντολή για ριζική αλλαγή πορείας. Εμπιστεύθηκαν μαζικά αυτή την πολιτική πρόταση, μας εμπιστεύθηκαν γι' αυτή τη ριζική αλλαγή. Μια αφετηρία ρήξης με τις στρεβλώσεις, τις αγκυλώσεις, τα κακώς κείμενα, τις λάθος νοοτροπίες, που συσσωρεύτηκαν στα 35 χρόνια της μεταπολίτευσης. Που περιορίζουν τις δυνατότητες και τους ορίζοντές μας».
Επομένως ,οι «ανεύθυνες και αλόγιστες πολιτικές», οι στρεβλώσεις, οι αγκυλώσεις, τα κακώς κείμενα, οι λάθος νοοτροπίες, που συσσωρεύτηκαν στα 30- 35 χρόνια της μεταπολίτευσης, φόρτωσαν στους Έλληνες πολίτες και στις νεότερες γενιές το χρέος.
Σε αυτό συμφωνούν και ο Γιωργάκης και ο Κωστάκης και οι (Αμερικανοί) επικοινωνιολόγοι τους.
Πριν όλα ήταν καλά.
Αυτό είναι το μήνυμα.
Η «ελληνική οικονομία» στη Χούντα ήταν υγιής. Αυτό λένε οι Αμερικανοί τραπεζίτες. Τα ίδια έλεγαν και για την «οικονομία πρότυπο» της Χιλής.
Για να καταλάβουν όλοι το μέγεθος της απάτης και της παραπληροφόρησης που επιχειρεί η ελληνική ψωρο-ελίτ, και οι παπαγάλοι της, συγκέντρωσα από τα ΔΕΛΤΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, την εικόνα που υπήρχε στο τέλος κάθε χρόνου για την περίοδο 1997-2009.
Ο Αντρέας πέθανε το 1996 και περάσαμε στην εποχή των εκσυγχρονιστών και του Σημίτη.
Την 31/12/1997 το χρέος ήταν 114,5 δίς ευρώ. Στο ποσό αυτό είχαν αποτυπωθεί οι «ανεύθυνες και αλόγιστες πολιτικές» οι στρεβλώσεις, οι αγκυλώσεις, τα κακώς κείμενα, οι λάθος νοοτροπίες, και τα ελλείμματα των κρατικών προϋπολογισμών, από τα δάνεια της Επανάστασης το 1824.
173 χρόνια «ανεύθυνων και αλόγιστων πολιτικών» οδήγησαν το Δημόσιο Χρέος στα 114,5 δις ευρώ.
Εκτός από τις «ανεύθυνες και αλόγιστες πολιτικές» , σε αυτό το χρέος περιλαμβανόταν , το κόστος του εμφυλίου, το κόστος της αποκατάστασης των ζημιών του πολέμου,η μικρασιατική καταστροφή, η αποκατάσταση των ζημιών των σεισμών, το κοινωνικό κράτος του Ανδρέα, οι διορισμοί, οι συντάξεις, οι επιδοτήσεις, οι προμήθειες, οι προμηθευτές, οι μίζες, οι εξοπλισμοί, τα περίφημα ελλείμματα της Ολυμπιακής αλλά και ανάπτυξη, αφού οικοδομήσαμε την ΔΕΗ και τον ΟΤΕ.
Ξεκινάμε λοιπόν:
31/12/1997 114,570,800.Το χρέος που παραλαμβάνει ο Σημίτης.
31/12/1998 121,942,770
31/12/1999 129,168,010
31/12/2000 139,184,160
31/12/2001 146,000,000
31/12/2002 166,117,100
31/12/2003 177,812,100
31/12/2004 201,244,050
Οι εκσυχρονιστές του Σημίτη αύξησαν το χρέος κατά 87 δις περίπου, (75,75%), σε 7 χρόνια.
Και έρχεται η ΝΔ να μας σώσει , με την «παρέα του Λονδίνου». (Αλογοσκούφης , Δούκας κλπ)
31/12/2005 215.415.000
31/12/2008 262,070,750
31/12/2009 303,000.000
Έβαλαν καπέλο 102 δις ευρώ (64%) και έφυγαν.
Ιδού λοιπόν η απλούστατη αλήθεια των αριθμών.
1997-2009, 190 δις χρέος. Σε 12 χρόνια!!!
1824-1997, 114 δις χρέος σε 173 χρόνια, «ανεύθυνων και αλόγιστων πολιτικών».
Από τα 190 δις, τα 80 περίπου αντιστοιχούν στα ελλείμματα των προϋπολογισμών , (που τα προκαλούσαν οι τόκοι του χρέους έτσι και αλλιώς ).
Και τα απλούστατο ερώτημα είναι:
Που πήγαν τα 110 δις;
http://deltio11.blogspot.com/
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΠΟ NEW WORLD ORDER-WAKE UP
Σε 12 χρόνια, το δημόσιο χρέος, πήγε από 114,570,800 δις ευρώ στα 303,000,000 δίς.
Του Σπύρου Χατζάρα
Οι συνυπεύθυνοι για την υπερχρέωση της χώρας, και την απομύζηση δισεκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ευρώ, από τον ελληνικό λαό ,για τόκους, προσπαθούν να ρίξουν την ευθύνη ο ένας στον άλλον, αλλά συμφωνούν και οι δύο, ότι φταίει το παρελθόν, και τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Ο μεν κ. Καραμανλής έλεγε ότι, « το πολύ μεγάλο δημόσιο χρέος, διαμορφώθηκε με αλόγιστες, με ανεύθυνες πολιτικές για περισσότερα από 30 χρόνια. Αυτή είναι η πραγματικότητα. το χρέος είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που φορτώθηκε στους Έλληνες πολίτες και στις νεότερες γενιές και θα χρειαστεί συνεπή και υπεύθυνη πολιτική για να αντιμετωπιστεί μακροπρόθεσμα στην ρίζα του».(14/12/2008)
Η τοποθέτηση του τέως πρωθυπουργού ήταν ξεκάθαρη και σαφέστατη. Για περισσότερα από 30 χρόνια ,ανεύθυνες και αλόγιστες πολιτικές, προκάλεσαν «ένα πολύ μεγάλο δημόσιο χρέος».
Ο δε Γιώργος Παπανδρέου είπε ότι για όλα φταίνε, οι Κωνσταντίνος και ο Κώστας Καραμανλής, ο Μητσοτάκης, και ο Ανδρέας Παπανδρέου, και ο Σημίτης .
«Μιλώ για τα προβλήματα με ειλικρίνεια, πρέπει να τα δούμε κατάματα τα προβλήματα. Δεν ζητώ από σας την ανοχή, ζητώ συμμετοχή. Συμμετοχή όλων. Διότι η οικονομία της Ελλάδας βρίσκεται στην «εντατική». Είναι στιγμή για μεγάλες αποφάσεις, για τομές στην οικονομία, την παραγωγή, τις επενδύσεις, τον δημόσιο τομέα, το κοινωνικό κράτος. Γι' αυτό και οι πολίτες αποφάσισαν και μας έδωσαν εντολή για ριζική αλλαγή πορείας. Εμπιστεύθηκαν μαζικά αυτή την πολιτική πρόταση, μας εμπιστεύθηκαν γι' αυτή τη ριζική αλλαγή. Μια αφετηρία ρήξης με τις στρεβλώσεις, τις αγκυλώσεις, τα κακώς κείμενα, τις λάθος νοοτροπίες, που συσσωρεύτηκαν στα 35 χρόνια της μεταπολίτευσης. Που περιορίζουν τις δυνατότητες και τους ορίζοντές μας».
Επομένως ,οι «ανεύθυνες και αλόγιστες πολιτικές», οι στρεβλώσεις, οι αγκυλώσεις, τα κακώς κείμενα, οι λάθος νοοτροπίες, που συσσωρεύτηκαν στα 30- 35 χρόνια της μεταπολίτευσης, φόρτωσαν στους Έλληνες πολίτες και στις νεότερες γενιές το χρέος.
Σε αυτό συμφωνούν και ο Γιωργάκης και ο Κωστάκης και οι (Αμερικανοί) επικοινωνιολόγοι τους.
Πριν όλα ήταν καλά.
Αυτό είναι το μήνυμα.
Η «ελληνική οικονομία» στη Χούντα ήταν υγιής. Αυτό λένε οι Αμερικανοί τραπεζίτες. Τα ίδια έλεγαν και για την «οικονομία πρότυπο» της Χιλής.
Για να καταλάβουν όλοι το μέγεθος της απάτης και της παραπληροφόρησης που επιχειρεί η ελληνική ψωρο-ελίτ, και οι παπαγάλοι της, συγκέντρωσα από τα ΔΕΛΤΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, την εικόνα που υπήρχε στο τέλος κάθε χρόνου για την περίοδο 1997-2009.
Ο Αντρέας πέθανε το 1996 και περάσαμε στην εποχή των εκσυγχρονιστών και του Σημίτη.
Την 31/12/1997 το χρέος ήταν 114,5 δίς ευρώ. Στο ποσό αυτό είχαν αποτυπωθεί οι «ανεύθυνες και αλόγιστες πολιτικές» οι στρεβλώσεις, οι αγκυλώσεις, τα κακώς κείμενα, οι λάθος νοοτροπίες, και τα ελλείμματα των κρατικών προϋπολογισμών, από τα δάνεια της Επανάστασης το 1824.
173 χρόνια «ανεύθυνων και αλόγιστων πολιτικών» οδήγησαν το Δημόσιο Χρέος στα 114,5 δις ευρώ.
Εκτός από τις «ανεύθυνες και αλόγιστες πολιτικές» , σε αυτό το χρέος περιλαμβανόταν , το κόστος του εμφυλίου, το κόστος της αποκατάστασης των ζημιών του πολέμου,η μικρασιατική καταστροφή, η αποκατάσταση των ζημιών των σεισμών, το κοινωνικό κράτος του Ανδρέα, οι διορισμοί, οι συντάξεις, οι επιδοτήσεις, οι προμήθειες, οι προμηθευτές, οι μίζες, οι εξοπλισμοί, τα περίφημα ελλείμματα της Ολυμπιακής αλλά και ανάπτυξη, αφού οικοδομήσαμε την ΔΕΗ και τον ΟΤΕ.
Ξεκινάμε λοιπόν:
31/12/1997 114,570,800.Το χρέος που παραλαμβάνει ο Σημίτης.
31/12/1998 121,942,770
31/12/1999 129,168,010
31/12/2000 139,184,160
31/12/2001 146,000,000
31/12/2002 166,117,100
31/12/2003 177,812,100
31/12/2004 201,244,050
Οι εκσυχρονιστές του Σημίτη αύξησαν το χρέος κατά 87 δις περίπου, (75,75%), σε 7 χρόνια.
Και έρχεται η ΝΔ να μας σώσει , με την «παρέα του Λονδίνου». (Αλογοσκούφης , Δούκας κλπ)
31/12/2005 215.415.000
31/12/2008 262,070,750
31/12/2009 303,000.000
Έβαλαν καπέλο 102 δις ευρώ (64%) και έφυγαν.
Ιδού λοιπόν η απλούστατη αλήθεια των αριθμών.
1997-2009, 190 δις χρέος. Σε 12 χρόνια!!!
1824-1997, 114 δις χρέος σε 173 χρόνια, «ανεύθυνων και αλόγιστων πολιτικών».
Από τα 190 δις, τα 80 περίπου αντιστοιχούν στα ελλείμματα των προϋπολογισμών , (που τα προκαλούσαν οι τόκοι του χρέους έτσι και αλλιώς ).
Και τα απλούστατο ερώτημα είναι:
Που πήγαν τα 110 δις;
http://deltio11.blogspot.com/
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΠΟ NEW WORLD ORDER-WAKE UP
Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010
Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010
Ας προτιμήσουμε τα ελληνικά!
Έτσι όπως διαμορφώθηκε η οικονομική μας κατάσταση, ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ.
Μόνοι μας πρέπει να βρούμε το σθένος και την δύναμη να ξεπεράσουμε την επερχόμενη οικονομική καταστροφή και να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας.
Ας στηρίξουμε την εγχώρια παραγωγή και την τοπική οικονομία.
Οι οικονομικές συνθήκες της πατρίδας μας το επιβάλουν και το απαιτούν.
Ενίσχυσε την Εθνική Οικονομία αγοράζοντας Ελληνικά-ντόπια προϊόντα.
Όπως:
είδη διατροφής(γαλακτοκομικά,ζυμαρικά,ποτά-αναψυκτικά,φρούτα,αλλαντικά,διάφορα παρασκευάσματα),
είδη σπιτιού(λευκά είδη,διακοσμητικά,είδη κήπου),
οικοδομικά υλικά(πλακάκια,μάρμαρα,είδη μπάνιου,ηλεκτρολογικά,υδραυλικά,χρώματα)
είδη ένδυσης-υπόδησης,
τουριστικούς προορισμούς,
έπιπλα-κατασκευές,
τοπικές βιοτεχνίες-παραγωγικές μονάδες,
και διάφορα άλλα προϊόντα που παράγονται από Ελληνικές επιχειρήσεις
Περιόρισε την αγορά εισαγόμενων ειδών στα απολύτως απαραίτητα,απέφυγε τις πολυεθνικές αλυσίδες -πολυκαταστήματα,στήριξε τα τοπικά καταστήματα και τερμάτισε με αυτόν τον τρόπο την οικονομική αιμορραγία.
Αν δεν μπορούμε οι ίδιοι να στηρίξουμε την δική μας αγορά-οικονομία, μην περιμένουμε από άλλους να το πράξουν.
Ας μας γίνει συνείδηση .Είναι εφικτό και εφαρμόσιμο.
Πρωτίστως είναι για το δικό μας καλό και προς το συμφέρον της Πατρίδος.
Μόνοι μας πρέπει να βρούμε το σθένος και την δύναμη να ξεπεράσουμε την επερχόμενη οικονομική καταστροφή και να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας.
Ας στηρίξουμε την εγχώρια παραγωγή και την τοπική οικονομία.
Οι οικονομικές συνθήκες της πατρίδας μας το επιβάλουν και το απαιτούν.
Ενίσχυσε την Εθνική Οικονομία αγοράζοντας Ελληνικά-ντόπια προϊόντα.
Όπως:
είδη διατροφής(γαλακτοκομικά,ζυμαρικά,ποτά-αναψυκτικά,φρούτα,αλλαντικά,διάφορα παρασκευάσματα),
είδη σπιτιού(λευκά είδη,διακοσμητικά,είδη κήπου),
οικοδομικά υλικά(πλακάκια,μάρμαρα,είδη μπάνιου,ηλεκτρολογικά,υδραυλικά,χρώματα)
είδη ένδυσης-υπόδησης,
τουριστικούς προορισμούς,
έπιπλα-κατασκευές,
τοπικές βιοτεχνίες-παραγωγικές μονάδες,
και διάφορα άλλα προϊόντα που παράγονται από Ελληνικές επιχειρήσεις
Περιόρισε την αγορά εισαγόμενων ειδών στα απολύτως απαραίτητα,απέφυγε τις πολυεθνικές αλυσίδες -πολυκαταστήματα,στήριξε τα τοπικά καταστήματα και τερμάτισε με αυτόν τον τρόπο την οικονομική αιμορραγία.
Αν δεν μπορούμε οι ίδιοι να στηρίξουμε την δική μας αγορά-οικονομία, μην περιμένουμε από άλλους να το πράξουν.
Ας μας γίνει συνείδηση .Είναι εφικτό και εφαρμόσιμο.
Πρωτίστως είναι για το δικό μας καλό και προς το συμφέρον της Πατρίδος.
Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010
"Χρωστάμε και της Μιχαλούς"
326 δισ. ευρώ χρέος του Ελληνικού Δημοσίου για το 2010.
30 -40 δισ. ευρώ ομόλογα του Δημοσίου, που έχουν στην κατοχή τους τα ασφαλιστικά ταμεία και οι άλλοι φορείς του Δημόσιου τομέα (το λεγόμενο ενδοκυβερνητικό χρέος- απαιτείται μάλιστα «επικαιροποίηση» του ποσού αυτού).
25 δισ. ευρώ δάνεια εγγυημένα από το Δημόσιο.
8 δισ. ευρώ χρέη για «δεδουλευμένα» προς κατασκευαστικές εταιρείες, προμηθευτές των νοσοκομείων και άλλους φορείς.
1,7 δισ. ομόλογα που θα δοθούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση για χρέη προς αυτήν.
1,3 δισ. κόστος αποζημιώσεων εργαζομένων στην Ολυμπιακή.
1,0 δισ. κόστος αναδρομικής χορήγησης επιδομάτων.
ΣΥΝΟΛΟ: 390 δισ. ευρώ χρέος, δηλαδή 120.000 ευρώ ανά τετραμελή οικογένεια. Αρα κάθε παιδί που γεννιέται χρωστά περί τα 30.000 ευρώ!
Στα 390 δις ευρώ πρέπει να προσθέσουμε και
450 δις ευρώ, το αναλογιστικό άνοιγμα των Ασφαλιστικών Ταμείων Επιπλέον,
280 δισ. ευρώ που αποτελούν τα χρέη επιχειρήσεων και ιδιωτών προς τις τράπεζες. Με λίγα λόγια χρωστάμε ένα σύνολο της τάξης του 1,1τρις. ευρώ!
30 -40 δισ. ευρώ ομόλογα του Δημοσίου, που έχουν στην κατοχή τους τα ασφαλιστικά ταμεία και οι άλλοι φορείς του Δημόσιου τομέα (το λεγόμενο ενδοκυβερνητικό χρέος- απαιτείται μάλιστα «επικαιροποίηση» του ποσού αυτού).
25 δισ. ευρώ δάνεια εγγυημένα από το Δημόσιο.
8 δισ. ευρώ χρέη για «δεδουλευμένα» προς κατασκευαστικές εταιρείες, προμηθευτές των νοσοκομείων και άλλους φορείς.
1,7 δισ. ομόλογα που θα δοθούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση για χρέη προς αυτήν.
1,3 δισ. κόστος αποζημιώσεων εργαζομένων στην Ολυμπιακή.
1,0 δισ. κόστος αναδρομικής χορήγησης επιδομάτων.
ΣΥΝΟΛΟ: 390 δισ. ευρώ χρέος, δηλαδή 120.000 ευρώ ανά τετραμελή οικογένεια. Αρα κάθε παιδί που γεννιέται χρωστά περί τα 30.000 ευρώ!
Στα 390 δις ευρώ πρέπει να προσθέσουμε και
450 δις ευρώ, το αναλογιστικό άνοιγμα των Ασφαλιστικών Ταμείων Επιπλέον,
280 δισ. ευρώ που αποτελούν τα χρέη επιχειρήσεων και ιδιωτών προς τις τράπεζες. Με λίγα λόγια χρωστάμε ένα σύνολο της τάξης του 1,1τρις. ευρώ!
Ένας μαθητής μιλάει στο δάσκαλό του.
Προσπαθήστε να είστε ανθρώπινος και όχι μόνο μια μηχανή διδασκαλίας.
Μη δίνετε την πρώτη θέση στην ύλη που διδάσκετε, αλλά σε μας τους μαθητές σας.
Κάντε με να νοιώσω πως ενδιαφέρεστε για μένα, θεωρώντας με ένα ανθρώπινο πλάσμα και όχι ένα απλό αριθμό του βαθμολογίου σας.
Μη με κρίνετε μόνο από τους βαθμούς που πετυχαίνω από τις απαντήσεις μου, αλλά περισσότερο από την προσπάθεια που καταβάλλω.
Μην θεωρείτε εύκολο να αγνοήσω τα ταλέντα μου και να ξεπεράσω τις δυνατότητές μου. Δώστε μου κάποια ενθάρρυνση κάπου – κάπου.
Βοηθήστε με να μάθω να σκέπτομαι και να κρίνω μόνος μου τις απαντήσεις, έστω και αν αυτό είναι περισσότερο κουραστικό για σας και για μένα.
Ακούστε πρόθυμα τις ερωτήσεις που κάνω με σοβαρότητα, έστω και αν σας φαίνονται παιδαριώδεις. Με αυτή την συμπεριφορά σας θα μάθετε και μένα να ακούω τους άλλους προσεκτικά.
Να έχετε απαιτήσεις από μένα, φτάνει, να είσαστε δίκαιος. Γνωρίζω πως είναι αναγκαίο αυτό, έστω και αν επαναστατώ εξωτερικά.
Κρατήστε για τον εαυτό σας παρακαλώ τα προσωπικά σας προβλήματα και τις πολιτικές σας ιδέες. Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι σε θέση ούτε να λύσω, ούτε να τα κρίνω.
Μην περιμένετε να ικανοποιούμαι με όλα τα θέματα που διδάσκετε.
Μην με γελοιοποιείτε μπροστά στους συμμαθητές μου. Αυτό με πληγώνει. Μια λέξη σας, που θα ειπωθεί ιδιαιτέρως, με σοβαρότητα και καλοσύνη, θα φέρει μεγαλύτερο αποτέλεσμα.
Θυμάστε καμιά φορά πως ήσασταν κι εσείς μαθητής; Είχατε καλύτερους βαθμούς και δεν ξεχνούσατε ποτέ;
Σας παρακαλώ να συνεχίζετε πάντα τη μελέτη σας και να μη χρησιμοποιείτε στην τάξη με μηχανικό τρόπο τις κιτρινισμένες σημειώσεις που συντάξατε πριν πολλά χρόνια.
Μην προσδοκάτε από μένα πολύ συχνά ένα λόγο ευχαριστίας. Είμαι ευγνώμων, αλλά δυσκολεύομαι πολύ να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου με λόγια κι έτεσι …σας ευχαριστώ πολύ!
Μη δίνετε την πρώτη θέση στην ύλη που διδάσκετε, αλλά σε μας τους μαθητές σας.
Κάντε με να νοιώσω πως ενδιαφέρεστε για μένα, θεωρώντας με ένα ανθρώπινο πλάσμα και όχι ένα απλό αριθμό του βαθμολογίου σας.
Μη με κρίνετε μόνο από τους βαθμούς που πετυχαίνω από τις απαντήσεις μου, αλλά περισσότερο από την προσπάθεια που καταβάλλω.
Μην θεωρείτε εύκολο να αγνοήσω τα ταλέντα μου και να ξεπεράσω τις δυνατότητές μου. Δώστε μου κάποια ενθάρρυνση κάπου – κάπου.
Βοηθήστε με να μάθω να σκέπτομαι και να κρίνω μόνος μου τις απαντήσεις, έστω και αν αυτό είναι περισσότερο κουραστικό για σας και για μένα.
Ακούστε πρόθυμα τις ερωτήσεις που κάνω με σοβαρότητα, έστω και αν σας φαίνονται παιδαριώδεις. Με αυτή την συμπεριφορά σας θα μάθετε και μένα να ακούω τους άλλους προσεκτικά.
Να έχετε απαιτήσεις από μένα, φτάνει, να είσαστε δίκαιος. Γνωρίζω πως είναι αναγκαίο αυτό, έστω και αν επαναστατώ εξωτερικά.
Κρατήστε για τον εαυτό σας παρακαλώ τα προσωπικά σας προβλήματα και τις πολιτικές σας ιδέες. Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι σε θέση ούτε να λύσω, ούτε να τα κρίνω.
Μην περιμένετε να ικανοποιούμαι με όλα τα θέματα που διδάσκετε.
Μην με γελοιοποιείτε μπροστά στους συμμαθητές μου. Αυτό με πληγώνει. Μια λέξη σας, που θα ειπωθεί ιδιαιτέρως, με σοβαρότητα και καλοσύνη, θα φέρει μεγαλύτερο αποτέλεσμα.
Θυμάστε καμιά φορά πως ήσασταν κι εσείς μαθητής; Είχατε καλύτερους βαθμούς και δεν ξεχνούσατε ποτέ;
Σας παρακαλώ να συνεχίζετε πάντα τη μελέτη σας και να μη χρησιμοποιείτε στην τάξη με μηχανικό τρόπο τις κιτρινισμένες σημειώσεις που συντάξατε πριν πολλά χρόνια.
Μην προσδοκάτε από μένα πολύ συχνά ένα λόγο ευχαριστίας. Είμαι ευγνώμων, αλλά δυσκολεύομαι πολύ να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου με λόγια κι έτεσι …σας ευχαριστώ πολύ!
Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010
Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010
Σχολικός χρόνος και σχολική εργασία
Να φέρουμε τη βραδύτητα στο σχολείο;
Μήπως στο σχολείο αναπτύσσουμε ταχύτητα για να μην πλησιάζουμε το άγνωστο; Μήπως τρέχουμε για να μη βλέπουμε και να μην αισθανόμαστε; Μήπως βιαζόμαστε για να μη σκεφτόμαστε;
Γιώργος Μαυρογιώργος*
Συνήθως, όταν τίθεται ζήτημα εισαγωγής και υποστήριξης εκπαιδευτικών καινοτομιών και νέων αναλυτικών προγραμμάτων, αναδεικνύονται, συχνά, πολλά εμπόδια και δυσκολίες, που έχουν να κάνουν με τη διάθεση χρόνου, τόσο από τη μεριά των εκπαιδευτικών όσο και από την πλευρά των μαθητών. Το ωρολόγιο πρόγραμμα ,άλλωστε, αποτυπώνει τη διάθεση και τη χρήση του σχολικού χρόνου. Μαθήματα και επιστημονικές ενώσεις εκπαιδευτικών ερίζουν στην αναδιάρθρωση του διαθέσιμου χρόνου. Διεκδικούν χρόνο στο πρόγραμμα. Θα αναδείξουμε τις παγίδες ορισμένων παραδοχών και Θα αναζητήσουμε ενδεχόμενες ιδέες που έχουν να κάνουν με μια εναλλακτική διευθέτηση του σχολικού χρόνου.
Το πλαίσιο οργάνωσης της σχολικής ζωής (κοινωνική σύνθεση, υποχρεωτική φοίτηση, υποχρεωτικό πρόγραμμα, διδασκαλία τάξης κ.τ.ο.) υποδηλώνει ότι οι εκπαιδευτικοί δε μπαίνουν απλώς στην αίθουσα διδασκαλίας για να κάνουν το μάθημα που θα είναι ενδιαφέρον και σημαντικό σε μια τάξη από διψασμένους για μάθηση μαθητές. Αυτά που συνήθως συναντάμε είναι προβλήματα οργάνωσης, συμμετοχής, διευθέτησης, ελέγχου, πειθαρχίας, κ.α. και εκπαιδευτικούς να προσφεύγουν σε διάφορες τεχνικές θετικής ή αρνητικής ενίσχυσης για να προκαλούν τη συμμετοχή όσων αποσύρονται ή αρνούνται να παρακολουθήσουν. Συνήθως, οι εκπαιδευτικοί αναφέρονται στην «τυραννία» του χρόνου και της διδακτέας ύλης.
Οι κυρίαρχες παραδοχές για τη «διαχείριση» του χρόνου
Ο χρόνος είναι μια θεμελιώδης διάσταση με βάση την οποία δομείται και προσλαμβάνεται η εργασία εκπαιδευτικών και μαθητών. Ο χρόνος δεν είναι απλώς ένα αντικειμενικό και καταπιεστικό πλαίσιο περιορισμών αλλά είναι επίσης και ένας ορίζοντας δυνατοτήτων και περιορισμών που ορίζονται και με υποκειμενικούς όρους. Οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές/τριες είναι δυνατό να έχουν και να δημιουργούν το χρόνο τους, όπως είναι πιθανό να προσλαμβάνουν τα χρονοδιαγράμματα και τις χρονικές δεσμεύσεις ως οριστικές και αμετάθετες. Ο τρόπος με τον οποίο αυτοί «διαχειρίζονται» το χρόνο είναι δείκτης και της σχέσης που έχουν με τη σχολική εργασία και της θέσης που έχει η σχολική εργασία στη ζωή τους.
Στις εκπαιδευτικές πολιτικές των χωρών-μελών της ΕΕ παρατηρείται μια τάση για επέκταση του γραφειοκρατικού ελέγχου, την τυποποίηση των εκπαιδευτικών υπηρεσιών και την εμπορευματοποίηση του χρόνου. Έχει ήδη σημειωθεί αλλαγή στον τρόπο μέτρησης του σχολικού χρόνου: ο χρόνος δε μετριέται με βάση τη δουλειά που είναι να γίνει. Η σχολική εργασία μετριέται με βάση το χρόνο που διατίθεται. Από την εποχή που η έγκαιρη προσέλευση έγινε δεκτή ως "φυσική" αξία και αρετή, ο χρόνος έγινε εμπόρευμα το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο διαχείρισης, κατακερματισμού και αγοραπωλησίας. Έγινε μετρήσιμος, αντικειμενικοποιημένος και απόμακρος από τη ζωή των ανθρώπων.
Ο χρόνος χρησιμοποιείται από τους διαχειριστές για να ποσοτικοποιούν και να μετρούν την εργασία των μαθητών/τριών. Με αυτόν τον τρόπο οι παιδαγωγικές και κοινωνικές σχέσεις γίνονται εμπορευματικές.
Η εκπαίδευση προβάλλεται ως καταναλωτικό αγαθό που αγοράζεται με συγκεκριμένο αντίτιμο για συγκεκριμένο χρόνο.
Είναι ο χρόνος που αγοράζεται ή πουλιέται παρά συγκεκριμένη εμπειρία, διαδικασία ή αποτέλεσμα. Έτσι, η εκπαιδευτική υπηρεσία προτείνεται ως αντικειμενικοποίηση του χρόνου που διατίθεται.
Τα ίδια τα προγράμματα και τα σχολικά μαθήματα γίνονται διαιρετά/ διακριτά και μετρήσιμα με όρους μονάδας χρόνου. Μια τέτοια αντίληψη, όταν προωθείται και πριμοδοτείται με την άσκηση της εκπαιδευτικής πολιτικής, έχει ως αποτέλεσμα ώστε η εκπαίδευση να βρίσκεται σε αποξενωτική σχέση με τη μάθηση που με τη σειρά της αποχωρίζεται και αποκόπτεται από το μαθητή/τρια μέσω εμπορεύσιμων μονάδων χρόνου.
Χρόνος προετοιμασίας, χρόνος προγραμματισμού, ομαδικός χρόνος, προσωπικός χρόνος κ.α. υπόκεινται σε δραστικές αλλαγές με σαφείς τις τάσεις για συρρίκνωση του λεγόμενου ελεύθερου χρόνου. Αυτή η εξέλιξη στους ορισμούς και τον έλεγχο του χρόνου εκφράζει μια γραμμική και μονοχρονική αντίληψη με πρωταρχικό ενδιαφέρον την αύξηση της παραγωγικότητας, τον περιορισμό της θεωρούμενης «σπατάλης» και την αύξηση του ελέγχου και της υποταγής. Μια τέτοια μονοχρονική και γραμμική προσέγγιση δεν ενδιαφέρεται για τις συγκρούσεις, τις αντιφάσεις και τα διλήμματα που αναδεικνύονται στην κοινωνική τοπογραφία της τάξης όπου εκφράζονται πολυχρονικές εκδοχές.
Πώς να στεγαστεί η έμπνευση για καινοτομία στο σχολείο, κάτω από αυτές τις συνθήκες;
Φέρτε τη βραδύτητα στο σχολείο!
Η ιδέα που προτείνεται στη συνέχεια μου ήρθε από το βιβλίο «Η βραδύτητα» του Κούντερα. Διαβάζω, λοιπόν:
«Γιατί χάθηκε η ηδονή της βραδύτητας; Α, πού είναι οι παλιοί αργόσχολοι;
Πού είναι αυτοί οι φυγόπονοι ήρωες των λαϊκών τραγουδιών, αυτοί οι πλανήτες που χαζεύουν από μύλο σε μύλο και κοιμούνται στο ύπαιθρο; 'Αραγε χάθηκαν μαζί με τους χωματόδρομους, μαζί με τα λιβάδια και τα ξέφωτα, μαζί με τη φύση;
Και αλλού:
Υπάρχει κρυφός σύνδεσμος μεταξύ βραδύτητας και μνήμης, μεταξύ ταχύτητας και λήθης. Ας πάρουμε μια όσο το δυνατόν πιο κοινότοπη κατάσταση: κάποιος περπατάει στο δρόμο. Ξαφνικά θέλει να θυμηθεί κάτι, αλλά του διαφεύγει η ανάμνηση. Εκείνη τη στιγμή, μηχανικά, επιβραδύνει το βήμα του. Αντιθέτως, κάποιος που προσπαθεί να ξεχάσει ένα δυσάρεστο περιστατικό που έζησε πριν από λίγο, επιταχύνει εν αγνοία του το βάδισμά του, σαν να θέλει να απομακρυνθεί γρήγορα από κάτι που, χρονικά, βρίσκεται ακόμα πολύ κοντά του...Στα υπαρξιακά μαθηματικά αυτή η εμπειρία παίρνει τη μορφή δύο στοιχειωδών εξισώσεων: Ο βαθμός της βραδύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της μνήμης. Ο βαθμός της ταχύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της λήθης».
Μα, καλά, σκέφτομαι: μήπως στο σχολείο αναπτύσσουμε ταχύτητα για να μη πλησιάζουμε το άγνωστο; Μήπως τρέχουμε για να μη βλέπουμε και να μην αισθανόμαστε; Μήπως βιαζόμαστε για να μη σκεφτόμαστε; Παντού χρονικές προδιαγραφές: έναρξη, λήξη, διάρκεια, κουδούνι, έγκαιρη προσέλευση, πρωινή ώρα, τελευταία ώρα, διάλειμμα κ.ά. Αρχίζει και τελειώνει κάτι, όχι γιατί ενδιαφέρονται δάσκαλοι και μαθητές, άλλα γιατί ΄χτύπησε κουδούνι.
Ο ΄χρόνος είναι χρήμα΄, ΄χρόνου Φείδου΄ και άλλα! Σε συνθήκες συνωστισμού επιθυμιών, αναγκών και ενδιαφερόντων, σε μια αντιφατική κοινωνική τοπογραφία, εκπαιδευτικοί και μαθητές καλούνται σε συγκεκριμένες υποχρεωτικές κοινωνικές σχέσεις. Έτσι, τα βιολογικά άτομα μεταμορφώνονται σε ιδεολογικά υποκείμενα με ΄συνείδηση χρόνου΄, σε ένα πλαίσιο ΄πανοπτικής επιτήρησης΄. Για κάθε συγκεκριμένη δραστηριότητα κάθε συγκεκριμένου ατόμου υπάρχει συγκεκριμένος χώρος σε προγραμματισμένη χρονική στιγμή!
Μήπως είναι ώρα να επαναδιαπραγματευτούμε το νόημα του «χαμένου» χρόνου για να μπορούμε να «κατοικούμε» στο χρόνο;
Μια διεργασία που θα μπορούσε να προωθηθεί για τον επαναπροσδιορισμό αυτής της κατάστασης, τουλάχιστον στο επίπεδο της μικροκλίμακας του σχολείου, είναι να ανιχνεύουμε, να καταγράφουμε και να επαναδιαπραγματευόμαστε το νόημα που έχει ο «χαμένος»σχολικός χρόνος για εκπαιδευτικούς και μαθητές/τριες και να δώσουμε το χρόνο πίσω, στους ίδιους, τόσο στην ποσοτική όσο και στην ποιοτική διάσταση, και να διευρύνουμε τη σχετική αυτονομία τους για ό,τι μπορούν να κάνουν μέσα στο χρόνο τους.
Αν μείνουμε προσκολλημένοι στις κρατούσες αντιλήψεις, η τυραννία του σχολικού χρόνου θα μας κρατάει δέσμιους της έμμονης ιδέας για το πόσο και το πότε, σε απόσταση από ερωτήματα του γιατί.
Έχουμε γίνει δρομείς της ταχύτητας στη δράση για να «ολοκληρώνουμε» έγκαιρα τη διδακτέα ύλη, χωρίς να μένει χρόνος για το δρόμο αντοχής του στοχασμού. Η αγωνία της «ολοκλήρωσης» της ύλης εξορίζει τη σοφία και την ηδονή της βραδύτητας.
Η εκπαιδευτική διαδικασία, έτσι κι αλλιώς, είναι οργανωμένη με διευθετήσεις ιεραρχικής κατάταξης, κατανομής και επιλογής της διδακτέας ύλης.
Η σχολική γνώση είναι κοινωνικά επιλεγμένη και επομένως επιλεκτική και "παραδειγματική". Γιατί τόση ομηρία στην έμμονη ιδέα της "ολοκλήρωσης" σε καθορισμένα χρονικά πλαίσια;
Αφού ο τι ορίζεται ως «διδακτέα ύλη» είναι επιλογή, γιατί τη διδάσκουμε ως τελεσίδικη και οριστική-ολοκληρωμένη εκδοχή γνώσης; Γιατί τόση εμμονή στη μηχανιστική προσήλωση στην εκδοχή γνώσης των σελίδων του εγκεκριμένου σχολικού εγχειριδίου;
Ουσιαστική ανασυγκρότηση των μορφών κατανομής και διευθέτησης του σχολικού χρόνου περνάει μέσα από μια συνολική ανασυγκρότηση της εκπαίδευσης για βαθύτερο εκδημοκρατισμό του περιεχομένου και της μορφής της εκπαίδευσης, με διεύρυνση της σχετικής αυτονομίας και της ενεργού συμμετοχής των υποκειμένων της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Θέλουμε τη βραδύτητα για να μπορούμε να πλησιάζουμε στο αίνιγμα του νοήματος αυτών που κάνουμε. Στο κάτω-κάτω, όσοι είμαστε στην εκπαίδευση έχουμε ιδιαίτερους λόγους να «σπεύδουμε βραδέως». Η επιβράδυνση δεν είναι απώλεια.
Δίνει χώρο στο μυαλό και στην καρδιά που υφαίνουν τη ζωή. Τουλάχιστον, έτσι μπορούμε να αρχίζουμε να διεκδικούμε λιγότερα εμπόδια ανάμεσα στην εργασία και στη ζωή, όπως μας προτείνει ο Ε.Τόμσον (1983) ή να ανακαλύπτουμε «τις χαρές του αργού χρόνου»,όπως μας προτρέπει ο Th. Εriksen (2005 ). Ο σχολικός χρόνος δεν είναι για τους εκπαιδευόμενους, απλώς, χρόνος προετοιμασίας για τη ζωή ούτε είναι ,απλώς, χρόνος εργασίας για τους εκπαιδευτικούς. Είναι χρόνος ζωής...
*Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου του ΥΠΠ Κύπρου
*H ανάλυση αντλεί από το: Μαυρογιώργος Γ.(2008), Εκπαίδευση και Χρόνος, στο Αθανασούλα-Ρέππα, Α. κ.α. Διοίκηση Εκπαιδευτικών Μονάδων , Τόμος Α΄,ΕΑΠ,σ.213-238,Πάτρα.
Βιβλιογραφία
Eriksen, Th. H. (2005) H Tυρρανία της στιγμής: γρήγορoς και αργός χρόνος στην εποχή της πληροφορίας, μετφρ. Α. Σίμογλου, Εκδόσεις Σαββάλας, Αθήνα..
Κούντερα, Μ., Η Βραδύτητα, Μτφρ. Βελέντζα, Σ., Βιβλιοπωλείον της «Εστίας» Ι.Δ. Κολλάρου & Σιας ΑΕ, Αθήνα..
Τόμσον, Ε.Π. (1983) Χρόνος, Εργασία και Βιομηχανικός Καπιταλισμός, Μτφρ. Τομανάς, Β Κατσάνος, Θεσσαλονίκη.
ΠΟΛΙΤΗΣ - 31/01/2010, Σελίδα: 97
Μήπως στο σχολείο αναπτύσσουμε ταχύτητα για να μην πλησιάζουμε το άγνωστο; Μήπως τρέχουμε για να μη βλέπουμε και να μην αισθανόμαστε; Μήπως βιαζόμαστε για να μη σκεφτόμαστε;
Γιώργος Μαυρογιώργος*
Συνήθως, όταν τίθεται ζήτημα εισαγωγής και υποστήριξης εκπαιδευτικών καινοτομιών και νέων αναλυτικών προγραμμάτων, αναδεικνύονται, συχνά, πολλά εμπόδια και δυσκολίες, που έχουν να κάνουν με τη διάθεση χρόνου, τόσο από τη μεριά των εκπαιδευτικών όσο και από την πλευρά των μαθητών. Το ωρολόγιο πρόγραμμα ,άλλωστε, αποτυπώνει τη διάθεση και τη χρήση του σχολικού χρόνου. Μαθήματα και επιστημονικές ενώσεις εκπαιδευτικών ερίζουν στην αναδιάρθρωση του διαθέσιμου χρόνου. Διεκδικούν χρόνο στο πρόγραμμα. Θα αναδείξουμε τις παγίδες ορισμένων παραδοχών και Θα αναζητήσουμε ενδεχόμενες ιδέες που έχουν να κάνουν με μια εναλλακτική διευθέτηση του σχολικού χρόνου.
Το πλαίσιο οργάνωσης της σχολικής ζωής (κοινωνική σύνθεση, υποχρεωτική φοίτηση, υποχρεωτικό πρόγραμμα, διδασκαλία τάξης κ.τ.ο.) υποδηλώνει ότι οι εκπαιδευτικοί δε μπαίνουν απλώς στην αίθουσα διδασκαλίας για να κάνουν το μάθημα που θα είναι ενδιαφέρον και σημαντικό σε μια τάξη από διψασμένους για μάθηση μαθητές. Αυτά που συνήθως συναντάμε είναι προβλήματα οργάνωσης, συμμετοχής, διευθέτησης, ελέγχου, πειθαρχίας, κ.α. και εκπαιδευτικούς να προσφεύγουν σε διάφορες τεχνικές θετικής ή αρνητικής ενίσχυσης για να προκαλούν τη συμμετοχή όσων αποσύρονται ή αρνούνται να παρακολουθήσουν. Συνήθως, οι εκπαιδευτικοί αναφέρονται στην «τυραννία» του χρόνου και της διδακτέας ύλης.
Οι κυρίαρχες παραδοχές για τη «διαχείριση» του χρόνου
Ο χρόνος είναι μια θεμελιώδης διάσταση με βάση την οποία δομείται και προσλαμβάνεται η εργασία εκπαιδευτικών και μαθητών. Ο χρόνος δεν είναι απλώς ένα αντικειμενικό και καταπιεστικό πλαίσιο περιορισμών αλλά είναι επίσης και ένας ορίζοντας δυνατοτήτων και περιορισμών που ορίζονται και με υποκειμενικούς όρους. Οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές/τριες είναι δυνατό να έχουν και να δημιουργούν το χρόνο τους, όπως είναι πιθανό να προσλαμβάνουν τα χρονοδιαγράμματα και τις χρονικές δεσμεύσεις ως οριστικές και αμετάθετες. Ο τρόπος με τον οποίο αυτοί «διαχειρίζονται» το χρόνο είναι δείκτης και της σχέσης που έχουν με τη σχολική εργασία και της θέσης που έχει η σχολική εργασία στη ζωή τους.
Στις εκπαιδευτικές πολιτικές των χωρών-μελών της ΕΕ παρατηρείται μια τάση για επέκταση του γραφειοκρατικού ελέγχου, την τυποποίηση των εκπαιδευτικών υπηρεσιών και την εμπορευματοποίηση του χρόνου. Έχει ήδη σημειωθεί αλλαγή στον τρόπο μέτρησης του σχολικού χρόνου: ο χρόνος δε μετριέται με βάση τη δουλειά που είναι να γίνει. Η σχολική εργασία μετριέται με βάση το χρόνο που διατίθεται. Από την εποχή που η έγκαιρη προσέλευση έγινε δεκτή ως "φυσική" αξία και αρετή, ο χρόνος έγινε εμπόρευμα το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο διαχείρισης, κατακερματισμού και αγοραπωλησίας. Έγινε μετρήσιμος, αντικειμενικοποιημένος και απόμακρος από τη ζωή των ανθρώπων.
Ο χρόνος χρησιμοποιείται από τους διαχειριστές για να ποσοτικοποιούν και να μετρούν την εργασία των μαθητών/τριών. Με αυτόν τον τρόπο οι παιδαγωγικές και κοινωνικές σχέσεις γίνονται εμπορευματικές.
Η εκπαίδευση προβάλλεται ως καταναλωτικό αγαθό που αγοράζεται με συγκεκριμένο αντίτιμο για συγκεκριμένο χρόνο.
Είναι ο χρόνος που αγοράζεται ή πουλιέται παρά συγκεκριμένη εμπειρία, διαδικασία ή αποτέλεσμα. Έτσι, η εκπαιδευτική υπηρεσία προτείνεται ως αντικειμενικοποίηση του χρόνου που διατίθεται.
Τα ίδια τα προγράμματα και τα σχολικά μαθήματα γίνονται διαιρετά/ διακριτά και μετρήσιμα με όρους μονάδας χρόνου. Μια τέτοια αντίληψη, όταν προωθείται και πριμοδοτείται με την άσκηση της εκπαιδευτικής πολιτικής, έχει ως αποτέλεσμα ώστε η εκπαίδευση να βρίσκεται σε αποξενωτική σχέση με τη μάθηση που με τη σειρά της αποχωρίζεται και αποκόπτεται από το μαθητή/τρια μέσω εμπορεύσιμων μονάδων χρόνου.
Χρόνος προετοιμασίας, χρόνος προγραμματισμού, ομαδικός χρόνος, προσωπικός χρόνος κ.α. υπόκεινται σε δραστικές αλλαγές με σαφείς τις τάσεις για συρρίκνωση του λεγόμενου ελεύθερου χρόνου. Αυτή η εξέλιξη στους ορισμούς και τον έλεγχο του χρόνου εκφράζει μια γραμμική και μονοχρονική αντίληψη με πρωταρχικό ενδιαφέρον την αύξηση της παραγωγικότητας, τον περιορισμό της θεωρούμενης «σπατάλης» και την αύξηση του ελέγχου και της υποταγής. Μια τέτοια μονοχρονική και γραμμική προσέγγιση δεν ενδιαφέρεται για τις συγκρούσεις, τις αντιφάσεις και τα διλήμματα που αναδεικνύονται στην κοινωνική τοπογραφία της τάξης όπου εκφράζονται πολυχρονικές εκδοχές.
Πώς να στεγαστεί η έμπνευση για καινοτομία στο σχολείο, κάτω από αυτές τις συνθήκες;
Φέρτε τη βραδύτητα στο σχολείο!
Η ιδέα που προτείνεται στη συνέχεια μου ήρθε από το βιβλίο «Η βραδύτητα» του Κούντερα. Διαβάζω, λοιπόν:
«Γιατί χάθηκε η ηδονή της βραδύτητας; Α, πού είναι οι παλιοί αργόσχολοι;
Πού είναι αυτοί οι φυγόπονοι ήρωες των λαϊκών τραγουδιών, αυτοί οι πλανήτες που χαζεύουν από μύλο σε μύλο και κοιμούνται στο ύπαιθρο; 'Αραγε χάθηκαν μαζί με τους χωματόδρομους, μαζί με τα λιβάδια και τα ξέφωτα, μαζί με τη φύση;
Και αλλού:
Υπάρχει κρυφός σύνδεσμος μεταξύ βραδύτητας και μνήμης, μεταξύ ταχύτητας και λήθης. Ας πάρουμε μια όσο το δυνατόν πιο κοινότοπη κατάσταση: κάποιος περπατάει στο δρόμο. Ξαφνικά θέλει να θυμηθεί κάτι, αλλά του διαφεύγει η ανάμνηση. Εκείνη τη στιγμή, μηχανικά, επιβραδύνει το βήμα του. Αντιθέτως, κάποιος που προσπαθεί να ξεχάσει ένα δυσάρεστο περιστατικό που έζησε πριν από λίγο, επιταχύνει εν αγνοία του το βάδισμά του, σαν να θέλει να απομακρυνθεί γρήγορα από κάτι που, χρονικά, βρίσκεται ακόμα πολύ κοντά του...Στα υπαρξιακά μαθηματικά αυτή η εμπειρία παίρνει τη μορφή δύο στοιχειωδών εξισώσεων: Ο βαθμός της βραδύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της μνήμης. Ο βαθμός της ταχύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της λήθης».
Μα, καλά, σκέφτομαι: μήπως στο σχολείο αναπτύσσουμε ταχύτητα για να μη πλησιάζουμε το άγνωστο; Μήπως τρέχουμε για να μη βλέπουμε και να μην αισθανόμαστε; Μήπως βιαζόμαστε για να μη σκεφτόμαστε; Παντού χρονικές προδιαγραφές: έναρξη, λήξη, διάρκεια, κουδούνι, έγκαιρη προσέλευση, πρωινή ώρα, τελευταία ώρα, διάλειμμα κ.ά. Αρχίζει και τελειώνει κάτι, όχι γιατί ενδιαφέρονται δάσκαλοι και μαθητές, άλλα γιατί ΄χτύπησε κουδούνι.
Ο ΄χρόνος είναι χρήμα΄, ΄χρόνου Φείδου΄ και άλλα! Σε συνθήκες συνωστισμού επιθυμιών, αναγκών και ενδιαφερόντων, σε μια αντιφατική κοινωνική τοπογραφία, εκπαιδευτικοί και μαθητές καλούνται σε συγκεκριμένες υποχρεωτικές κοινωνικές σχέσεις. Έτσι, τα βιολογικά άτομα μεταμορφώνονται σε ιδεολογικά υποκείμενα με ΄συνείδηση χρόνου΄, σε ένα πλαίσιο ΄πανοπτικής επιτήρησης΄. Για κάθε συγκεκριμένη δραστηριότητα κάθε συγκεκριμένου ατόμου υπάρχει συγκεκριμένος χώρος σε προγραμματισμένη χρονική στιγμή!
Μήπως είναι ώρα να επαναδιαπραγματευτούμε το νόημα του «χαμένου» χρόνου για να μπορούμε να «κατοικούμε» στο χρόνο;
Μια διεργασία που θα μπορούσε να προωθηθεί για τον επαναπροσδιορισμό αυτής της κατάστασης, τουλάχιστον στο επίπεδο της μικροκλίμακας του σχολείου, είναι να ανιχνεύουμε, να καταγράφουμε και να επαναδιαπραγματευόμαστε το νόημα που έχει ο «χαμένος»σχολικός χρόνος για εκπαιδευτικούς και μαθητές/τριες και να δώσουμε το χρόνο πίσω, στους ίδιους, τόσο στην ποσοτική όσο και στην ποιοτική διάσταση, και να διευρύνουμε τη σχετική αυτονομία τους για ό,τι μπορούν να κάνουν μέσα στο χρόνο τους.
Αν μείνουμε προσκολλημένοι στις κρατούσες αντιλήψεις, η τυραννία του σχολικού χρόνου θα μας κρατάει δέσμιους της έμμονης ιδέας για το πόσο και το πότε, σε απόσταση από ερωτήματα του γιατί.
Έχουμε γίνει δρομείς της ταχύτητας στη δράση για να «ολοκληρώνουμε» έγκαιρα τη διδακτέα ύλη, χωρίς να μένει χρόνος για το δρόμο αντοχής του στοχασμού. Η αγωνία της «ολοκλήρωσης» της ύλης εξορίζει τη σοφία και την ηδονή της βραδύτητας.
Η εκπαιδευτική διαδικασία, έτσι κι αλλιώς, είναι οργανωμένη με διευθετήσεις ιεραρχικής κατάταξης, κατανομής και επιλογής της διδακτέας ύλης.
Η σχολική γνώση είναι κοινωνικά επιλεγμένη και επομένως επιλεκτική και "παραδειγματική". Γιατί τόση ομηρία στην έμμονη ιδέα της "ολοκλήρωσης" σε καθορισμένα χρονικά πλαίσια;
Αφού ο τι ορίζεται ως «διδακτέα ύλη» είναι επιλογή, γιατί τη διδάσκουμε ως τελεσίδικη και οριστική-ολοκληρωμένη εκδοχή γνώσης; Γιατί τόση εμμονή στη μηχανιστική προσήλωση στην εκδοχή γνώσης των σελίδων του εγκεκριμένου σχολικού εγχειριδίου;
Ουσιαστική ανασυγκρότηση των μορφών κατανομής και διευθέτησης του σχολικού χρόνου περνάει μέσα από μια συνολική ανασυγκρότηση της εκπαίδευσης για βαθύτερο εκδημοκρατισμό του περιεχομένου και της μορφής της εκπαίδευσης, με διεύρυνση της σχετικής αυτονομίας και της ενεργού συμμετοχής των υποκειμένων της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Θέλουμε τη βραδύτητα για να μπορούμε να πλησιάζουμε στο αίνιγμα του νοήματος αυτών που κάνουμε. Στο κάτω-κάτω, όσοι είμαστε στην εκπαίδευση έχουμε ιδιαίτερους λόγους να «σπεύδουμε βραδέως». Η επιβράδυνση δεν είναι απώλεια.
Δίνει χώρο στο μυαλό και στην καρδιά που υφαίνουν τη ζωή. Τουλάχιστον, έτσι μπορούμε να αρχίζουμε να διεκδικούμε λιγότερα εμπόδια ανάμεσα στην εργασία και στη ζωή, όπως μας προτείνει ο Ε.Τόμσον (1983) ή να ανακαλύπτουμε «τις χαρές του αργού χρόνου»,όπως μας προτρέπει ο Th. Εriksen (2005 ). Ο σχολικός χρόνος δεν είναι για τους εκπαιδευόμενους, απλώς, χρόνος προετοιμασίας για τη ζωή ούτε είναι ,απλώς, χρόνος εργασίας για τους εκπαιδευτικούς. Είναι χρόνος ζωής...
*Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου του ΥΠΠ Κύπρου
*H ανάλυση αντλεί από το: Μαυρογιώργος Γ.(2008), Εκπαίδευση και Χρόνος, στο Αθανασούλα-Ρέππα, Α. κ.α. Διοίκηση Εκπαιδευτικών Μονάδων , Τόμος Α΄,ΕΑΠ,σ.213-238,Πάτρα.
Βιβλιογραφία
Eriksen, Th. H. (2005) H Tυρρανία της στιγμής: γρήγορoς και αργός χρόνος στην εποχή της πληροφορίας, μετφρ. Α. Σίμογλου, Εκδόσεις Σαββάλας, Αθήνα..
Κούντερα, Μ., Η Βραδύτητα, Μτφρ. Βελέντζα, Σ., Βιβλιοπωλείον της «Εστίας» Ι.Δ. Κολλάρου & Σιας ΑΕ, Αθήνα..
Τόμσον, Ε.Π. (1983) Χρόνος, Εργασία και Βιομηχανικός Καπιταλισμός, Μτφρ. Τομανάς, Β Κατσάνος, Θεσσαλονίκη.
ΠΟΛΙΤΗΣ - 31/01/2010, Σελίδα: 97
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)