Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Ένας μαθητής μιλάει στο δάσκαλό του.

Προσπαθήστε να είστε ανθρώπινος και όχι μόνο μια μηχανή διδασκαλίας.

Μη δίνετε την πρώτη θέση στην ύλη που διδάσκετε, αλλά σε μας τους μαθητές σας.

Κάντε με να νοιώσω πως ενδιαφέρεστε για μένα, θεωρώντας με ένα ανθρώπινο πλάσμα και όχι ένα απλό αριθμό του βαθμολογίου σας.

Μη με κρίνετε μόνο από τους βαθμούς που πετυχαίνω από τις απαντήσεις μου, αλλά περισσότερο από την προσπάθεια που καταβάλλω.

Μην θεωρείτε εύκολο να αγνοήσω τα ταλέντα μου και να ξεπεράσω τις δυνατότητές μου. Δώστε μου κάποια ενθάρρυνση κάπου – κάπου.

Βοηθήστε με να μάθω να σκέπτομαι και να κρίνω μόνος μου τις απαντήσεις, έστω και αν αυτό είναι περισσότερο κουραστικό για σας και για μένα.

Ακούστε πρόθυμα τις ερωτήσεις που κάνω με σοβαρότητα, έστω και αν σας φαίνονται παιδαριώδεις. Με αυτή την συμπεριφορά σας θα μάθετε και μένα να ακούω τους άλλους προσεκτικά.

Να έχετε απαιτήσεις από μένα, φτάνει, να είσαστε δίκαιος. Γνωρίζω πως είναι αναγκαίο αυτό, έστω και αν επαναστατώ εξωτερικά.

Κρατήστε για τον εαυτό σας παρακαλώ τα προσωπικά σας προβλήματα και τις πολιτικές σας ιδέες. Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι σε θέση ούτε να λύσω, ούτε να τα κρίνω.

Μην περιμένετε να ικανοποιούμαι με όλα τα θέματα που διδάσκετε.

Μην με γελοιοποιείτε μπροστά στους συμμαθητές μου. Αυτό με πληγώνει. Μια λέξη σας, που θα ειπωθεί ιδιαιτέρως, με σοβαρότητα και καλοσύνη, θα φέρει μεγαλύτερο αποτέλεσμα.

Θυμάστε καμιά φορά πως ήσασταν κι εσείς μαθητής; Είχατε καλύτερους βαθμούς και δεν ξεχνούσατε ποτέ;

Σας παρακαλώ να συνεχίζετε πάντα τη μελέτη σας και να μη χρησιμοποιείτε στην τάξη με μηχανικό τρόπο τις κιτρινισμένες σημειώσεις που συντάξατε πριν πολλά χρόνια.

Μην προσδοκάτε από μένα πολύ συχνά ένα λόγο ευχαριστίας. Είμαι ευγνώμων, αλλά δυσκολεύομαι πολύ να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου με λόγια κι έτεσι …σας ευχαριστώ πολύ!

Δεν υπάρχουν σχόλια :