Η ΕΥΡΩΠΗ
ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

Σε παθογένειες
τού καπιταλιστικού συστήματος
οφείλεται η κρίση στην Ευρωζώνη

Μοναδική εξαίρεση: η Ελλάδα...

Πριν τη κατάρρευση τού τραπεζικού συστήματος τής Κύπρου και την επιβολή ενός άνευ προηγουμένου κουρέματος, που μετατρέπει τον απλό καταθέτη σε επενδυτή τής τράπεζας και τον τιμωρεί (χωρίς φυσικά να φταίει) για τα λάθη της, επικρατούσε μια σχετική ηρεμία στις αγορές, που οφειλόταν κυρίως στην αποφυγή τής εξόδου τής Ελλάδας από την Ε.Ε..

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δήλωνε μέσω εκπροσώπων της, πως εάν χρειαστεί θα αγοράσει ξανά ομόλογα δημοσίου από χώρες, που βρίσκονται σε ύφεση. Η προϋπόθεση, που έθετε, ήταν μια. Να τηρηθεί ένα εξοντωτικό πρόγραμμα λιτότητας, το οποίο δέν θα βασίζεται στην ανάπτυξη, αλλά στην περιστολή των κρατικών δαπανών. Αυτό όμως, δέν εφαρμόστηκε στην Κύπρο, όπως είδαμε.

Οποιονδήποτε σοβαρό οικονομολόγο κι αν ρωτήσει κάποιος, ακόμα και τον ίδιο το Πέτερ Μπόφινγκερ, σύμβουλο τής Μέρκελ, θα αποφανθεί, πως όλα τα εκ Γερμανίας εκπο- ρευόμενα οικονομικά μέτρα για την Ε.Ε. σχετικά με την αντιμετώπιση τής ύφεσης σε χώρες με δημοσιονομικά ελλείμματα, είναι παντελώς λάθος. Η ύφεση δέν αντιμε- τωπίζεται με λιτότητα, γιατί η δεύτερη σκοτώνει ό,τι έχει απομείνει να λειτουργεί στην αγορά και η χώρα βυθίζεται
σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση. Αυτό όμως, είναι το πρό- γραμμα Μέρκελ, που ασπάζεται ο ευρωπαϊκός Βορράς. Ο διάσημος αμερικανός οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν, κρούει τον κώδωνα τού κινδύνου και μιλά για το φόβο κατάρρευσης όλης τής Ευρωζώνης.

Η ανεργία στις χώρες τού Νότου έχει εδώ και καιρό ξεπεράσει το 25% οδεύοντας ολοταχώς για το 30%, πράγμα, που θυμίζει την εποχή τού μεγάλου κραχ στις ΗΠΑ το 1930. Οι πολίτες τού Νότου βρίσκονται εξαιρετικά κοντά στα όρια τής φτώχειας και τής απόλυτης εξαθλίωσης, ενώ μια νέα τάξη ανθρώπων φαίνεται πλέον να γεννιέται και μάλιστα με πλειοψηφικές τάσεις. Είναι η τάξη των νεόπτωχων.

Τα δάνεια, που εκχωρεί η γερμανική Ευρώπη στους εξαθλιωμένους κατοίκους τού Νότου, δέν προορίζονται για την ανάπτυξη, αλλά για την εξυπηρέτηση των λειτουργικών αναγκών αυτών των χωρών. Μιας και αυτές οι «οικονομικές ενέσεις» δέν φτάνουν ποτέ στον απλό πολίτη είναι αναπόφευκτο ο ευρωπαϊκός Νότος να «βράζει» από αγανάκτηση κι εξαιρετικά πιθανό να δούμε μεγάλης
-κλίμακας εξεγέρσεις, που δέν θα
-- μπορούν να κατασταλούν με αστυνομικά μέτρα.
-----------    ------------- ---------

Η γερμανική όμως Ευρώπη δέν φαίνεται να βάζει νερό στο κρασί της. Συνεχώς πιέζει το Νότο για ακόμα περισσότερα μέτρα λιτότητας προκαλώντας ακόμα μεγαλύτερη οργή και αγανάκτηση.

Η φούσκα
των στεγαστικών δανείων τής Ισπανίας
Εξετάζοντας τα οικονομικά προβλήματα τής Ισπανίας, εύκολα μπορεί να εντοπίσει κανείς την προέλευσή τους. Δημιουργήθηκαν από τη φούσκα των στεγαστικών δανείων, που εκχωρούσαν χωρίς φειδώ οι τράπεζές της. Αρχικά, αυτή η πρακτική των ισπανών τραπεζιτών δημιούργησε πληθωριστικές τάσεις στην οικονομία αυτής τής χώρας καθιστώντας την μή ανταγωνιστική σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες τής Ευρώπης.

Όταν η φούσκα έσκασε, η Ισπανία κλήθηκε να ανακτήσει ξανά την ανταγωνιστικότητά της, αλλά η διαδικασία για μια οικονομία να επιτύχει κάτι τέτοιο είναι και δύσκολη και χρονοβόρα. Η έξοδος από το ευρώ πιθανότατα να διόρθωνε την ανταγωνιστικότητα αυτής τής χώρας, αλλά η ανεργία θα ανέβαινε σε εξαιρετικά υψηλά ίσως και ανυπέρβλητα επίπεδα, που για αρκετά χρόνια δέν θα έπεφταν. Αυτό σίγουρα θα δημιουργούσε μια πολύ σοβαρή απειλή για όλη την Ευρώπη, λόγω των μεγάλης κλίμακας κοινωνικών εκρήξεων, που θα λάμβαναν χώρα.

Η  Ισπανία δέν είχε κυβερνήσεις, που ξόδευαν άσκοπα τα χρήματα τού κρατικού προϋπολογισμού. Μάλλον το αντίθετο συνέβαινε. Στην αρχή τής κρίσης, η Ισπανία είχε πλεόνασμα στον προϋπολογισμό της και πολύ χαμηλό χρέος. Τα μεγάλα ελλείμματα δημιουργήθηκαν, όταν σταμάτησαν οι κρατικές δαπάνες. Και ενώ είναι αληθές, ότι η Ισπανία αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα δανεισμού από τις αγορές, αυτό δέν οφείλεται στο ότι οι αγορές φοβούνται κάποια πολιτική αστάθεια στην εν λόγω χώρα, αλλά στη γενικότερη οικονομική της κατάσταση.

Σύμφωνα με τον Κρούγκμαν, η Ισπανία δέν χρειάζεται περισσότερα μέτρα λιτότητας για να ανακάμψει. Εξ άλλου, σύμφωνα με έρευνες τού ίδιου τού ΔΝΤ ο περιορισμός των δαπανών σε χώρες, που μαστίζονται από ύφεση, όχι μόνο δέν βοηθά τις οικονομίες τους, αλλά επιταχύνει και την οριστική τους οικονομική κατάρρευση.

Τα επισφαλή δάνεια
τής Ιρλανδίας
Η Ιρλανδία δέν είχε κρατικά ελλείμματα.
Το πρόβλημά της ήταν η υπερδιόγκωση τού τραπεζικού της συστήματος, που εκχωρούσε επισφαλή δάνεια και στο τέλος κατέρρευσε. Μήν ακολουθώντας το παράδειγμα τής Ισλανδίας, που άφησε τις τράπεζές της να καταρρεύσουν, για να διασωθεί ο λαός της, όπως άλλωστε δήλωσε και η ηγεσία τής χώρας αυτής, οι ιρλανδοί προτίμησαν να σώσουν τις τράπεζές τους κι έτσι δημιουργήθηκε το τεράστιο δημοσιονομικό πρόβλημα στη χώρα, το οποίο όμως, σιγά-σιγά φαίνεται να βελτιώνεται και η χώρα να φεύγει από την ύφεση.
Κύπρος:
Ανάπτυξη με μαύρο χρήμα
Στην Κύπρο, η κατάσταση ήταν γνωστή εδώ και αρκετό καιρό. Ολόκληρη η οικονομία τής χώρας βασιζόταν πάνω σε ένα επίσης υπερδιογκωμένο τραπεζικό σύστημα, το οποίο όμως, είχε και τις παράπλευρες δραστηριότητες τού συμβούλου επενδύσεων, παροχές νομικών υπηρεσιών κ.ά..

Είναι προφανές, πως τα κεφάλαια που επενδύονταν στις κυπριακές τράπεζες ήταν χρήματα τής ρώσικης μαφίας, αλλά και άλλων όχι και τόσο ευυπόληπτων πελατών. Το μαύρο χρήμα έρεε και η κυπριακή οικονομία ανθούσε μιας και το μεγαλύτερο ποσοστό τής ανάπτυξής της βασιζόταν σ’ αυτό. Με το υπογραφέν πλέον «κούρεμα» η Κύπρος θα κατεδαφιστεί οικονομικά και θα υποχρεωθεί να πάρει πολύ σοβαρά μέτρα λιτότητας, για να παραμείνει μέσα στο ευρώ.

Ιταλία:
Προβλήματα ανταγωνιστικότητας
Στην Ιταλία, η κρίση προήλθε από την πίεση, που δέχτηκαν οι ιταλικές εξαγωγές από τις χώρες τού Βορρά και κυρίως τη Γερμανία. Ο Σέρτζιο Τσεζαράτο, καθηγητής οικονομικών στο πανεπιστήμιο τής Σιένα, εξηγεί: «Η ιταλική εξαγωγική ανταγωνιστικότητα έχει πολλά προβλήματα. Η εξαφάνιση των μεγάλων βιομηχανικών μονάδων είναι σίγουρα ένα από αυτά. Από την άλλη, οι ιταλικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οι πολυσυζητημένες ιταλικές βιομηχανικές ζώνες έχουν αποδειχθεί πολύ δυναμικές και ανθεκτικές.

»Ωστόσο, η χώρα έχει χάσει μέρος τής ανταγωνιστικότητάς της σε όρους τιμών προϊόντων και υπηρεσιών μετά την ευρωπαϊκή νομισματική ενοποίηση. Αυτό, δέν υπήρξε αποτέλεσμα τής δυναμικής των μισθών, αλλά αποδίδεται στον μή  ανταγωνιστικό τομέα των υπηρεσιών και στον τομέα τής αυτοαπασχόλησης. Το πολύ ισχυρό ευρώ σε σχέση με το δολάριο και ο ανταγωνισμός με τις αναδυόμενες οικονομίες και τις νεοεισαχθείσες χώρες στην Ε.Ε. είναι επιπρόσθετοι αρνητικοί παράγοντες.

»Τέλος, η εμπορική πολιτική τής Γερμανίας –η οποία συμπίεσε τη ζήτηση στην εγχώρια αγορά της– δέν βοήθησαν τις ιταλικές εξαγωγές. Όμως, το κύριο πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι η λιτότητα. Χωρίς πολιτικές, που να έχουν αποτέλεσμα τη γρήγορη ανάκαμψη τής συνολικής ζήτησης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ολόκληροι κλάδοι τής ιταλικής βιομηχανικής παραγωγικής δυνατότητας θα εξαφανιστούν...».

Και συνεχίζει: «Η κρίση θα μπορούσε να επιλυθεί με μια σειρά συνεργατικών οικονομικών και νομισματικών πολιτικών αν αυτές υιοθετούνταν σε πανευρωπαϊκό επίπεδο συνοδευόμενες από έναν ισχυρό μηχανισμό επίλυσης τραπεζικών κρίσεων με έμφαση στις ισπανικές τράπεζες και ένα εγχείρημα αναδιάρθρωσης και διαγραφής τού χρέους τής Ελλάδας, τής Ιταλίας και τής Πορτογαλίας. Αλλά δέν υπάρχει τέτοια πολιτική βούληση, αφού, όπως αναφέρθηκε, η παρούσα κρίση αποτελεί πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να απαξιωθούν τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα στην περιφέρεια τής Ευρωζώνης».
 
Πορτογαλία
Η κρίση στην Πορτογαλία οφείλεται στην εξαγωγή τής κρίσης στην Ευρώπη μετά την κατάρρευση τής Lehman Brothers και την οικονομική κρίση στην Ισπανία, τη χώρα δηλαδή, που απορροφούσε το μεγαλύτερο μέρος των εξαγωγών τής Πορτογαλίας.

Γιατί μέτρα λιτότητας;
Εύλογα λοιπόν, κάποιος θα αναρωτηθεί:
Για ποιο λόγο η Ευρωπαϊκή Ένωση δίνει τόσο μεγάλη σημασία στα μέτρα λιτότητας και στα ελλείμματα κρατικών προϋπολογισμών και όχι στη διψήφια ανεργία; Πιθανότατα, ο λόγος να οφείλεται σε παγιωμένες εθνικιστικές αντιλήψεις σχετικά με την οικονομική διαχείριση μιας χώρας.

Οι γερμανοί αξιωματούχοι, για παράδειγμα, αποδίδουν την κρίση, που οφείλεται μόνο στην κακοδιαχείριση, σε ένα παιχνίδι επιβολής τής ηθικής τάξης. Αγνοούν ή μάλλον αποφεύγουν να σχολιάσουν το γεγονός, πως ένα μεγάλο μέρος τής κατάρρευσης τής ισπανικής φούσκας με τα στεγαστικά δάνεια οφείλεται  στο πληθωριστικό παιχνίδι, που έπαιξαν οι γερμανικές τράπεζες. Επιπροσθέτως, οι γερμανοί πολιτικοί έθισαν τους ψηφοφόρους συμπολίτες τους στην αντίληψη, ότι για όλα φταίει ο τεμπέλης Νότος και γι’ αυτό θα πρέπει να τιμωρηθεί. Πίσω από αυτή τη ρητορική τής Γερμανίας κρύβεται ολόκληρη η κοσμοθεωρία του Λουθηρανισμού, που όχι μόνο επιβραβεύει την «τιμωρία», αλλά και την επιβάλλει σε όποιον παρεκτρέπεται. 

Η κρίση όμως, ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και συγκεκριμένα στον κατασκευαστικό κλάδο με τα πρώτα συμπτώματα να εμφανίζονται μέσα στο 2006, όταν διαπιστώθηκε μια ραγδαία πτώση τής οικοδομικής δραστηριότητας, η οποία αποτελεί και το 20% τού ΑΕΠ της. Οι μεγάλες επενδυτικές τράπεζες και χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, έχοντας επιτρέψει χορήγηση δανείων χαμηλής φερεγγυότητας, αναγκάστηκαν να τα καλύψουν με δομημένα ομόλογα, που λειτούργησαν σαν ένας εγγυητικός μηχανισμός σε αυτά τα δάνεια.

Το αποτέλεσμα μας είναι πλέον γνωστό. Τα δάνεια δέν αποπληρώθηκαν, ο κατασκευαστικός τομέας συρρικνώθηκε, τα δομημένα ομόλογα έγιναν κουρελόχαρτα και ως συνέπεια αυτού οι μετοχές των τραπεζών και των κατασκευαστικών εταιριών καταβαραθρώθηκαν. Αυτό το γεγονός επέτρεψε στον κάθε λογής κερδοσκόπο να παίξει τα παιχνίδια του και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία, μιας και το αποσταθεροποιητικό κλίμα είχε επικρατήσει σε σχεδόν όλες τις αγορές. 

Παθογενή σκαμπανευάσματα
τού καπιταλιστικού συστήματος
Σε ένα όμως καπιταλιστικό σύστημα αυτά όλα είναι συνήθη φαινόμενα. Από το 1720 μέχρι και σήμερα έχουν σημειωθεί κοντά στις 35 περιόδους ύφεσης με σημαντικότερες από αυτές την περίοδο τού 1873-1879 και τού 1929 -1933. Και σε εκείνες τις περιπτώσεις το «μικρόβιο» τής ύφεσης είχε ξεκινήσει από τις ΗΠΑ και είχε εξαπλωθεί παντού. Συγκεκριμένα, το 1929 είχαμε πάλι κρίση στον τομέα των κατασκευών στις ΗΠΑ με τον Dow Jones να πέφτει πάνω από 50%, την ανεργία να ξεπερνά το 25% και το παγκόσμιο ΑΕΠ να μειώνεται κατά 30%.

Η καπιταλιστική μετεξέλιξη τής παγκόσμιας οικονομίας, τής οποίας χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι τα δημοσιονομικά ελλείμματα των χωρών τής Δύσης, αλλά και η πιστωτική διεύρυνση τού ιδιωτικού τομέα, κατάφεραν να δημιουργήσουν μια πλαστή αίσθηση τού ρυθμού τής οικονομικής ανάπτυξης των χωρών αυτών, που μέχρι τώρα κατάφερνε να καθυστερεί την εμφάνιση τής πραγματικής οικονομικής κρίσης, που ζούμε σήμερα.

Είναι επίσης γεγονός, πως οι κυβερνήσεις των χωρών τής Δύσης στη μεγάλη τους πλειοψηφία τουλάχιστον, δέν έπαιρναν ουσιαστικά μέτρα προστασίας από αυτά τα πολύ συγκεκριμένα παθογενή σκαμπανευάσματα τού καπιταλισμού, αλλά τα κατεύθυναν στα ασθενή κοινωνικά στρώματα παίρνοντας σκληρά μέτρα λιτότητας, όπως είδαμε και παραπάνω σχετικά με την οικονομική πολιτική, που εφαρμόζει σήμερα η Γερμανία στον Νότο.

Συνεπώς, με εξαίρεση την Ελλάδα, με την οποία θα ασχοληθούμε ξεχωριστά παρακάτω, οι ευρωπαϊκές χώρες, που αντιμετωπίζουν οικονομική κρίση, είναι θύματα τής παθογένειας τού καπιταλιστικού συστήματος, μιας και οι κυβερνήσεις τους επένδυαν περισσότερο στην πλασματική, παρά στην ουσιαστική ανάπτυξη ενίοτε εφαρμόζοντας αποτυχημένα μέτρα λιτότητας με σκοπό τη τιθάσευση των ελλειμμάτων τους. 

Η σημερινή κρίση στην Ευρώπη δημιουργεί τεράστιους οικονομικούς κλυδωνισμούς μεταξύ των οικονομιών των χωρών μελών, μιας και αυτές αλληλοεξαρτώνται. Για παράδειγμα, αν καταρρεύσει η Ιταλία, που είναι για τα γαλλικά προϊόντα η δεύτερη σε μέγεθος αγορά μετά την Γερμανία,  καταλαβαίνουμε τί μπορεί να συμβεί. Το ίδιο ισχύει και για την οικονομία τής Ισπανίας, που είναι η 5η χώρα σε απορρόφηση των γαλλικών εξαγωγών. Ένα ακόμα παράδειγμα είναι η καταρρέουσα γαλλική βιομηχανία αυτοκινήτων, η οποία το 2012 σημείωσε 19% πτώση στην Ιταλία και 13% στην Ισπανία.

Ακόμα όμως και μια κατάρρευση τής Κύπρου ή μια οικειοθελής αποχώρηση τής χώρας από το ευρώ και επιστροφή της στη λίρα, θα συνταράξει εκ θεμελίων την Ευρωπαϊκή Ένωση και πιθανότατα να την οδηγήσει και στη διάλυσή της.

Όλα τα παραπάνω μάς οδηγούν στο συμπέρασμα, πως η οικονομική πολιτική των Βρυξελλών είναι παντελώς λανθασμένη, γιατί επιδιώκει μέσα από τη λιτότητα να περιορίσει τα ελλείμματα. Αυτό όμως, δέν πρόκειται να συμβεί, γιατί η μή ύπαρξη μέτρων για τόνωση τής αγοράς και ουσιαστική ανάπτυξη, θα διογκώνει τα ελλείμματα διαρκώς και η ύφεση ολοένα και θα βαθαίνει.

Ελλάδα:
Μια ξεχωριστή περίπτωση
Στην Ελλάδα, και αυτό πρέπει να το χωνέψουμε όλοι μας, αυτό που κατέρρευσε ήταν το ίδιο το κράτος! Αυτή είναι και η διαφορά μας με τις υπόλοιπες χώρες, που βρίσκονται σε ύφεση.

Οι κρατικές δαπάνες δέν ενίσχυαν την οικονομία και δέν προήγαγαν την ανάπτυξη, όπως στην περίπτωση τής Ισπανίας. Αντίθετα, χρησιμοποιούνταν για προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων, δημιουργία άχρηστων και αντιπαραγωγικών οργανισμών, που ουσιαστικά εξυπηρετούσαν το πελατειακό σοβιέτ κράτος και τα δυο μεγάλα κόμματα, που εναλλάσσονταν στην εξουσία.

Σχεδόν καθημερινά αποκαλύπτονται νέα σκάνδαλα διαφόρων μεγεθών στο δημόσιο τομέα. Έχουμε λοιπόν, από το μεγάλο φαγοπότι των Ολυμπιακών Αγώνων μέχρι την κλοπή χρημάτων από τα ταμεία ενός μικρού επαρχιακού δήμου.

Η λέξη διαφθορά είναι συνυφασμένη με την ίδια την ύπαρξη και την υπόσταση αυτής τής χώρας και αναμφίβολα αποτελεί το κύριο δομικό της υλικό. Οι εκθέσεις Ρακιντζή διαρκώς πιστοποιούν το μέγεθος τής σήψης και τής διαπλοκής, που φαίνεται, πως δέν έχουν τελειωμό.

Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, η οικονομία τής Ελλάδας ήταν πάντοτε τύπου σοβιέτ με το κράτος να δανείζεται όχι για να επενδύσει στην ανάπτυξη, αλλά για να τακτοποιήσει τα δικά του παιδιά, που ακόμα μέχρι και σήμερα εξακολουθούν να λειτουργούν παρασιτικά σε βάρος των υπολοίπων.

Ένα απλό παράδειγμα είναι οι 25.000 πλεονάζοντες δημόσιοι---------- Ρωμέικο μεταπολιτευτικό καραγκιοζιλίκι.------- υπάλληλοι, που θα
------- ----- -------- --------- ------------ ----- πρέπει να απολυθούν μέχρι το 2014. Σε πρώτη φάση, θα έπρεπε ήδη να είχαν φύγει γύρω στους 7.000 επίορκους υπαλλήλους, που ζημίωσαν το δημόσιο και καταχράστηκαν πολλά εκατομμύρια ευρώ. Το γελοίο όμως τής υπόθεσης είναι, πως για ένα πολύ μεγάλο αριθμό εξ αυτών δέν έχει ακόμα καθαρογραφεί η πειθαρχική απόφαση αποπομπής τους από τη δεκαετία τού 1980.

Η κυβέρνηση και αυτή και η προηγούμενη αρέσκονται στο να επιβάλλουν τεράστιες φοροεπιδρομές, που περισσότερο στοχεύουν στη διατήρηση αυτών των κηφήνων στις θέσεις τους, παρά στο να περιορίσουν το έλλειμμα. Το πάρτυ με τις κρατικές δαπάνες δέν έχει σταματήσει ούτε φυσικά και πρόκειται.

Συνεπώς, η Ελλάδα δέν προσεβλήθη από τη διεθνή κρίση, όπως οι υπόλοιπες χώρες, αλλά η διεθνής κρίση αποτέλεσε τη βελόνα, που έσκασε το μπαλόνι τής εγχώριας πολιτικής και κυβερνητικής σήψης. Το πραγματικό πρόσωπο αυτής τής παντελώς διεφθαρμένης κοινωνίας, όπως επίσης και ο «τομαρισμός» της έγιναν πασίδηλα, όταν οι δανειστές μας αρνήθηκαν να χρηματοδοτούν άλλο την παρασιτική λειτουργία τού κράτους τής Ελλάδας.

Θα ήταν λοιπόν μεγάλο λάθος αν κάποιος επιχειρήσει να αποδώσει τα αίτια τής εγχώριας κρίσης στις παθογένειες τού καπιταλιστικού συστήματος, γιατί αυτό το σύστημα ουδέποτε υπήρξε το δικό μας οικονομικό σύστημα, ακόμα και με δεξιές κυβερνήσεις. Δέν θα ήταν υπερβολή αν έλεγε κανείς, πως αποτελούμε πρότυπο προς αποφυγή, το οποίο θα πρέπει να αποτελεί ένα εξαιρετικό πεδίο έρευνας από τους οικονομολόγους, τους κοινωνιολόγους και τους πολιτικούς επιστήμονες τού μέλλοντος σε ολόκληρο τον κόσμο.

Τα πεινασμένα λυκόρνια
τού πρώην ανατολικού μπλοκ
Αναμφίβολα, μπροστά στα μάτια μας γράφεται ιστορία. Ιστορία, που μπορεί να οδηγήσει σε μία ανακατανομή των σφαιρών επιρροής σε γεωπολιτικό επίπεδο χωρίς να αποκλείεται μια σύρραξη με αφετηρία φυσικά αυτά, που επιχειρεί να εφαρμόσει το 4ο Ράιχ.

Δέν ξέρω αν το γερμανικό DNA εμπεριέχει την πρόκληση κοσμοϊστορικών εχθροπραξιών και παγκόσμιων πολέμων, αλλά μέχρι στιγμής τουλάχιστον, αυτό έχει συμβεί δυο φορές με πρωταγωνιστή την Γερμανία πάντοτε. Προφανώς, οι Γερμανοί έχουν απώλεια ιστορικής μνήμης και μια λανθάνουσα αίσθηση φυλετικής υπεροχής, που τους οδηγεί σε μια προσωρινή ακμή και ευμάρεια, αλλά στο τέλος βρίσκονται κατεστραμμένοι. Αυτή τη φορά όμως, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, γιατί δέν έχουμε να κάνουμε με τους γερμανούς τού Γκαίτε, τού Τσίλερ και τοί Νίτσε ούτε φυσικά και τους φιλέλληνες γερμανούς, που ξέθαψαν και μας παρέδωσαν την αρχαία ελληνική γραμματεία.

Η σημερινή ηγεσία τής Γερμανίας είναι τα πεινασμένα λυκόρνια τού ανατολικού μπλοκ, άτομα στερημένα και πάσχοντα από σύνδρομα και κόμπλεξ κατωτερότητας. Γαλουχήθηκαν σε ένα αναχρονιστικό και  αντιδημοκρατικό προτεκτοράτο τής πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, την Ανατολική Γερμανία, ενός κρατιδίου εξειδικευμένου σε μεθόδους φυσικής ντόπας και σάρωσης μεταλλίων σε ολυμπιακούς αγώνες, με μίσος για τη Δύση και το καπιταλιστικό σύστημα. Το γκρέμισμα τού τείχους τού Βερολίνου είναι σχετικά πρόσφατο ιστορικό γεγονός, όπως είναι άλλωστε και η ενοποίηση των δύο Γερμανιών.

Δέν είναι λοιπόν τυχαίο, που ο Σόιμπλε και η Μέρκελ, παιδιά τής κομμουνιστικής  Ανατολικής Γερμανίας, κουβαλάνε μέσα τους χίλια μύρια απωθημένα για τη Δύση και το δυτικό τρόπο ζωής. Αν κανείς προσθέσει μέσα στο καζάνι των αντι-δυτικών συμπλεγμάτων τους και την άκρατη προσήλωσή τους στην προτεσταντική εκδοχή τού Λουθηρανισμού, με τον οποίον γαλουχήθηκαν, είναι πολύ εύκολο να εξηγήσει κανείς όχι μόνο τις μή ορθολογιστικές τους προσεγγίσεις σε σχέση με την οικονομία τής         Ο παγγερμανισμός τιμωρεί  Ευρωζώνης, αλλά και τη βαθειά τους διάθεση   -----  τα μή γερμανοπρεπή
σε κάθε τι, που παραπέμπει σε «αμαρτωλό» -------------- πλυντήρια. κατ’ αυτούς πλουτισμό και ανάπτυξη, το οποίο
και επιθυμούν να αντιμετωπίσουν με βιβλικού τύπου ποινές και τιμωρίες.
Ο «αμαρτωλός» πλουτισμός ουδόλως τους ενοχλεί, όταν προέρχεται από δικά τους παιδιά και δικές τους όμαιμες και ομότροπες επιχειρήσεις και κράτη. Δέν είχαν κανένα πρόβλημα στο να χρησιμοποιήσουν τη Siemens, για να διαφθείρουν πολιτικούς και να πουλήσουν τα προϊόντα τους. Δέν έχουν επίσης κανένα πρόβλημα να ενθαρρύνουν φορολογικούς και φοροκλεπτικούς παραδείσους, όπως το Λουξεμβούργο, το Λιχτενστάιν, τον Άγιο Μαρίνο, τα Channel Islands (νησάκια μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας), γιατί όλα αυτά τα κράτη ανήκουν στο Βορρά και απαρτίζονται από «γερμανικά φύλα» (και οι αγγλοσάξονες γερμανικό φύλο είναι, όπως είναι γνωστό) και φυσικά ανήκουν στο μεγάλο «γερμανικό άξονα», που ουδέποτε εξαφανίστηκε από το γνωστικό επίπεδο των γερμανών άσχετα αν το κρατούσαν λουφαγμένο στα πιο κρυφά θαλάμια τού εγκεφάλου τους από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.

Συνεπώς, αν η Κύπρος ήταν μια βόρεια χώρα με ψηλούς ξανθομπάμπουρες κατοίκους, που φορούσαν άσπρες μακριές κάλτσες, πράσινα σορτσάκια, καπέλα με φτερά, έπιναν μπύρες, έτρωγαν λουκάνικα Φρανκφούρτης και συναγωνίζονταν στους λαρυγγισμούς (yodeling) στις κοιλάδες τού Ρήνου, δέν θα υπήρχε ιδιαίτερο πρόβλημα. Έλα όμως, που οι κύπριοι έχουν στο υπέδαφός τους υδρογονανθρακες, που η ενεργειακά στεγνή Γερμανία επιθυμεί διακαώς...

Επιπροσθέτως, οι γερμανοί θέλουν την πελατεία των κυπριακών τραπεζών. Θέλουν τα χρήματα να μπουν σε γερμανικές τράπεζες και να τα διαχειρίζονται αυτοί. Μάλιστα, ο Σόιμπλε έστειλε και ντιρεκτίβα στο γερμανικό κοινοβούλιο για το πώς θα πρέπει να τιμωρηθεί η αμαρτωλή Κύπρος και σαν να μήν έφτανε αυτό, γερμανικές τράπεζες άρχισαν να στέλνουν επιστολές σε κύπριους επιχειρηματίες προσκαλώντας τους να πάρουν τα χρήματά τους και να τα καταθέσουν σ’ αυτές.

Ο Φρανσουά Ολλάντ αποδείχθηκε πολύ λίγος σαν αντίποδας τής Μέρκελ. Η Γαλλία φαίνεται να έχει υποταχθεί τελείως στα γερμανικά κελεύσματα και κανείς δέν μπορεί να τη θεωρεί πλέον ως σοβαρό παράγοντα, για το σταμάτημα στον παγγερμανισμό, που αναζωπυρώθηκε και κυριεύει πλέον την Ευρώπη.

ΕπίλογοςΕίναι λοιπόν εξαιρετικά πιθανόν η Ευρωζώνη να καταρρεύσει πολύ σύντομα εξ αιτίας τής επιθετικότητας τής Γερμανίας. Είναι επίσης βέβαιο, πως στην πορεία τού χρόνου, η «Γερμανία θα πυροβολήσει τα πόδια της», όπως είπε ο πρωθυπουργός τής Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ.

Αργά η γρήγορα όμως, οι χώρες τής Ευρωζώνης θα βρουν το δρόμο τους
και θα ανακάμψουν, γιατί έχουν μάθει να βασίζονται στις δικές τους δυνάμεις.

Αυτοί, οι οποίοι δέν πρόκειται ποτέ να ανακάμψουν και να γίνουν ένα σοβαρό κράτος με υπόσταση, είμαστε εμείς οι ελλαδίτες ρωμιοί, που εξακολουθούμε να εκλέγουμε τους γόνους τού Μαυροκορδάτου, τού Κωλέττη, τού Κουντουριώτη και τού Ζαΐμη, γιατί το υπόσυνειδητό μας ακόμα μάς υπαγορεύει αυτούς να επιλέγουμε ως πολιτικούς μας ταγούς, μιας και -ως κατσαπλιάδες- αυτοί μάς εκφράζουν καλύτερα.
 Έγραψε στις 29.03.2013 ο/η: Μουαμάρ Ιγνάτιος
 freeinquiry.gr