Είναι «παρακμή» από μόνο του.

Ώστε πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι, για να πολεμήσουμε την κρίση και τους τοκογλύ- φους δανειστές μας. Αυτούς, που θέλουν να μας αρπάξουν τα σπίτια, να κουρέψουν τις καταθέσεις μας στις τράπεζες αν είναι πάνω από 100.000 ευ- ρώ (πόσους τέτοιους ξέρετε;), να μας κλέψουν τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου από το υπέδα- φός μας και να μετατρέψουν τη χώρα μας σε μπανανία (λες και τώρα δεν είναι).

  
Για να ακουστούν πιο πειστικοί οι διάφοροι «εθνοσωτήρες», που ξεστομίζουν όλες τις παραπάνω κουβέντες, μας προτρέπουν να μην πέσουμε θύματα του «κοινωνικού αυτοματισμού» και του «Συστήματος».

Ας δούμε όμως τι ακριβώς σημαίνει «κοινωνικός αυτοματισμός»: «Με την έννοια “κοινωνικός αυτοματισμός” εννοούμε την μέθοδο, που μετατοπίζει το ενδιαφέρον από την ρίζα του προβλήματος σε αποδιοπομπαίους τράγους και φανταστικούς εχθρούς. Είναι πάγια τακτική της εξουσίας να σπέρνει έριδες και να ενοχοποιεί κοινωνικές ομάδες ή ακόμη χειρότερα να στρέφει τη μια εργασιακή ομάδα έναντι της άλλης».

Ο «κοινωνικός αυτοματισμός», όπως τουλάχιστον τον εννοούν οι σημερινοί «ειρηνοποιοί» εργατοπατέρες, συνδικάλες, στην περίπτωση των δημοσίων υπαλλήλων και της λειτουργίας του δημοσίου τομέα δεν είναι τίποτα άλλο από ένας  νεολογισμός, που στοχεύει να συγκινήσει τις μάζες και να τις κάνει να λυπηθούν την τάξη των προνομιούχων και αντιπαραγωγικών βολεμένων κηφήνων, οι οποίοι εξακολουθούν να απολαμβάνουν τεράστια προστασία από το κράτος, που τους δημιούργησε. Ο δημόσιος τομέας είναι «η ρίζα του προβλήματος», η αιτία της οικονομικής οπισθοδρόμησης αυτής της χώρας από τότε που συστάθηκε.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Δεν υπάρχει δημόσιος τομέας. Υπάρχει συντεχνιακός τομέας, ο οποίος ουδόλως ενδιαφέρεται για την εξυπηρέτηση του πολίτη, μιας και ο πρωταρχικός του σκοπός είναι να απολαμβάνει, να διατηρεί και να προστατεύει τα δικά του συντεχνιακά συμφέροντα.

Στον αντίποδα, δεν υπάρχει και ιδιωτικός τομέας, μιας και αυτός με τη σειρά του ζει και αναπαράγεται μέσα από κρατικά κονδύλια και επιχορηγήσεις στο πλαίσιο μιας ολιγαρχικού τύπου ευνοιοκρατίας, παντελώς άσχετης με την παραγωγικότητα και την καινοτομία ή τη μείωση της ανεργίας και την αύξηση των εξαγωγών. Μέλημα του ιδιωτικού τομέα είναι ο γρήγορος πλουτισμός μέσα από καταβροχθίσεις κρατικών κονδυλίων.

Ας μην ξεχνάμε, πως το μικρομεσαίο μη διαπλεκόμενο «επιχειρείν» είναι όχι μόνο καταδικασμένο, αλλά και απαγορευμένο στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Η πλειοψηφία των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα, ιδιαιτέρως αυτών που έχουν υπαλληλική μορφή εργασίας, τυγχάνουν θύματα μιας άνευ προηγουμένου εκμετάλλευσης με ελεεινές συνθήκες εργασίας, απλήρωτες υπερωρίες και φυσικά πάντα πλαισιωμένοι με την απειλή της απόλυσης. Αυτή λοιπόν η εργασιακή ομάδα αποτελεί τους «πληβείους» του συστήματος, τους νεροκουβαλητές της κρατικής μηχανής και τα φορολογικά υποζύγια του κράτους.

Αντίθετα, ακόμα και οι χαμηλόβαθμοι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελούν από πλευράς εργασίας την τάξη των πατρικίων μιας και:

α. Δεν κινδυνεύουν με απόλυση, ακόμα κι αν είναι λαμόγια, καταχραστές, πλαστογράφοι, αντιπαραγωγικοί, αγενείς, λουφατζήδες και απατεώνες.

β. Έχουν ένα προστατευμένο εργασιακό περιβάλλον με την πρέπουσα ψύξη‒θέρμανση, εργασιακά διαλείμματα, ειδικές άδειες κ.λπ..

γ. Έχουν σίγουρη αμοιβή όσο κι αν αυτή έχει μειωθεί. Όπως και να έχει, η αμοιβή τους δεν έχει καμία σχέση με τον εργασιακό μεσαίωνα, που επικρατεί στον λεγόμενο «ιδιωτικό» τομέα.

δ. Δεν ελέγχονται για λάθη, παραλείψεις και ατοπήματα. Αν για παράδειγμα «πεθάνουν» ή «αναστήσουν» κάποιον πολίτη τα σαΐνια της Εφορίας, του ΙΚΑ, του ΟΓΑ, του ΕΟΠΥΥ ή οποιουδήποτε άλλου φορέα, δεν έχουν καμία απολύτως επίπτωση. Αντίθετα, αν ένας εργάτης μπλοκάρει κάποιο μηχάνημα ή κάποια λογίστρια κάνει ένα λάθος σε βάρος της εταιρείας που δουλεύει, έχει «τελειώσει» επαγγελματικά.

ε. Έχουν ειδικά προνόμια στη συνταξιοδότησή τους. Συγκεκριμένα, αν είναι γονείς ανηλίκων τέκνων, έχουν δικαίωμα να συνταξιοδοτηθούν, όταν γίνουν 50 χρονών. Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε τους πάμπολλους 45άρηδες συνταξιούχους του δημοσίου, που προέρχονται από το στράτευμα ή άλλους φορείς του κράτους.

Τα επιχειρήματα, που προβάλλουν οι διάφοροι υποστηρικτές των δημοσίων υπαλλήλων δυστυχώς δεν μπορούν να σταθούν. Ας δούμε τα σημαντικότερα από αυτά:

α. Δεν φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, που τους διόρισαν.

Σαφώς και την κύρια ευθύνη έχουν οι πολιτικοί, που άλωσαν τον κρατικό μηχανισμό με «δικούς» τους στρατιώτες. Όμως, η ζωή είναι γεμάτη από δίπολα. Δεν μπορεί να υπάρξει η Κοκκινοσκουφίτσα χωρίς τον Κακό Λύκο. Δεν μπορεί να υπάρξει ο αφέντης χωρίς τον σκλάβο και συνεπώς δεν μπορεί να υπάρξει ο διαφθορέας χωρίς τον έχοντα ροπή προς τη διαφθορά. Συνεπώς, οι «μικροί ναπολέοντες» του δημοσίου φέρουν κι αυτοί με τη σειρά τους τεράστια ευθύνη για την κατάντια του κράτους.

β. Να είμαστε όλοι μαζί να πολεμήσουμε για τα δίκαιά μας, για το δίκαιο των εργαζομένων ανεξάρτητα από το αν δουλεύουν για το δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα.

Αλήθεια; Πότε συμπαραστάθηκε ο δημόσιος τομέας στον κάθε φουκαρά εργαζόμενο του ιδιωτικού, στην κάθε εργάτρια, που ρήμαζε τα χέρια της στα εργοστάσια κονσερβοποιίας, στον κάθε εργάτη, που δούλευε και δεν πληρωνόταν τις υπερωρίες του, που απολυόταν όποτε γούσταρε ο ρουφιάνος του κάθε διευθυντή, στην κάθε υπάλληλο, που δούλευε και δουλεύει για 2 και 3 ευρώ την ώρα; Πότε;

Ποτέ!

Βέβαια, οι Δ.Υ έχουν ένα δίκιο να διαμαρτύρονται για τις αξιολογήσεις, μιας και το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, που τους έσπειρε, τους άνδρωσε, τους έδωσε εξουσία και τους μπόλιασε με αλαζονεία, τώρα θέλει να τους «αξιολογήσει» επειδή στριμώχνεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εδώ όμως έχουμε κάτι άλλο. Οι Δ.Υ διαμαρτύρονται κατά της αξιολόγησης ως μέσον εξυγίανσης του κράτους. Την απορρίπτουν γενικά και αόριστα. Ακόμα και στην περίπτωση, που υπήρχαν αδέκαστες επιτροπές αξιολόγησης, πάλι θα διαμαρτύρονταν και θα απεργούσαν. Γιατί; Γιατί θεωρούν το κράτος τσιφλίκι τους, έτσι πολύ απλά.

Αυτό εξάλλου φαίνεται από τους τρόπους, που εφευρίσκουν, για να μην επιμορφωθούν ή αναγκαστούν να αλλάξουν τη ρουτίνα τους. Γι’ αυτό το λόγο «χαλάνε» ξαφνικά μηχανήματα, μπλοκάρονται υπολογιστές, καταστρέφονται έγγραφα κ.λπ..

Ας μην ξεχνάμε, πως δεν είναι πολύς καιρός, που ο κάθε νέος και νέα ονειρευόταν μια θέση στο δημόσιο, για να «αράξει».

Πολλοί θα πουν, πως φταίει το «Σύστημα» γι’ αυτό. Ποιο είναι τελικά αυτό το ρημάδι το «Σύστημα»; Δεν είμαστε όλοι εμείς; Δεν είναι οι ρωμέϊκες οικογένειες, που αντί να γαλουχήσουν τα παιδιά τους, να αναζητήσουν αξίες και να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις, τα εξωθούσαν στην εύκολη λύση ενός διορισμού στο δημόσιο; Είναι ή δεν είναι η οικογένεια ένας βασικός πυλώνας του Συστήματος;

Υπάρχει λύση;

Προσωπικά πιστεύω, πως δεν υπάρχει. Το κράτος της Ρωμιοσύνης είναι σαθρό εκ θεμελίων. Βέβαια,  σε κάποιο blog διάβασα, πως μόνο ένας εμφύλιος μεταξύ των Δ.Υ και των υπολοίπων, που δεν είχαν δόντι να διοριστούν, μπορεί να ξεκαθαρίσει την κατάσταση, μιας και είναι πλέον φανερό, πως ο ταξικός εχθρός του κάθε φουκαρά, που προσπαθεί να επιβιώσει, ενώ μαστίζεται από την ανεργία, δεν είναι ο βιομήχανος που έκλεψε, φυγάδεψε τα λεφτά του έξω και εκμεταλλεύτηκε εργαζόμενους, αλλά ο βολεμένος Δ.Υ, ο οποίος απολαμβάνει τη ζωή χωρίς έγνοιες και ιδιαίτερους προβληματισμούς κι άμα λάχει αρπάζει και κανένα «γρηγορόσημο» εκπορνεύοντας τη σφραγίδα, που ο τσάτσος του, του έβαλε στα χέρια.

Συνεπώς, ούτε ο «κοινωνικός αυτοματισμός» παίζει, ούτε φυσικά και το «Σύστημα». Το κράτος της Ρωμιοσύνης δεν χρειάζεται κανένα «Σύστημα» για να παρακμάσει. Είναι «παρακμή» από μόνο του.

Καλό μας χειμώνα...
freeinquiry.gr