Η τυφλή πριμοδότηση της ευφυΐας, ως αποκλειστικής λύσης όλων ανεξαιρέτως των προβλημάτων του, προκειμένου να γλιτώσει από την βλακεία που του τα προκαλούσε όπως πίστευε, δηλαδή την φτώχεια και την βία, οδήγησε σιγά-σιγά τον άνθρωπο μέσα στους αιώνες και τις χιλιετίες, σε ένα αδιανόητο επιστημονικό ρατσισμό υπέρ των ευφυών, όπου νομιμοποιούσε την λογική των διακρίσεων λόγω εξυπνάδας τώρα, αντί δύναμης και βίας όπως έκανε παλιά η βλακεία.
Αδιανόητο δε, γιατί αυτή η λογική υπέβοσκε μεν, αλλά εσφραγίσθη επίσημα πλέον πριν τρεις αιώνες από μια ανεπαρκή διανόηση και επιστήμη, και πριμοδοτήθηκε τυφλά έως σήμερα.
Αποτέλεσμα, στον νέο κόσμο που ανέτειλε, η ευφυΐα να γίνει πολύ πιο βίαιη από την βλακεία ως πιο έξυπνη και να πάρει την θέση της ανόητης βλακείας, ενώ η φτώχεια και η ανέχεια των ανθρώπων να πάρουν ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις παρά την θεαματική αύξηση κάθε είδους παραγωγής και αγαθών.
Δημιούργησαν μια ταξικότητα για το πνεύμα και την σκέψη του ανθρώπου, λες και επρόκειτο για τελείως άλλο είδος πνευματικά, με κοινή μόνο την μορφή των δυο αυτών λογικών όντων, κάτι σαν τον Erectus και τον Homo Sapiens. Μια πνευματική ταξικότητα που έμελλε να κατακυριαρχίσει στο ανθρώπινο είδος, και επί πλέον να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα για την κακομεταχείριση και την εξαπάτηση των μη ευφυών. Ο έξυπνος πλέον κοροϊδεύει, εξαπατά και χειραγωγεί νόμιμα πια τους ανθρώπους, ως κάτι το φυσικό, όπως η βροχή, το κρύο ή η ζέστη.
Έτσι μεταπηδάει στον χώρο της εξουσίας. Στον χώρο της επιστήμης βρίσκει την αποθέωση του εκτοπίζοντας τους παλιούς θεούς, μόνο και μόνο για να πάρει την θέση τους, αδιαφορώντας για την ύπαρξή τους ή μη, ως επιστημονική και φιλοσοφική αναζήτηση και διερεύνηση, βολευόμενος μάλιστα απόλυτα με την μεταφυσική παρανόηση και την αγωνία των βλακών, αφού πλέον θα την εισπράττει αυτός.
Το χειρότερο, νομιμοποίησε απόλυτα αυτή την λογική μεταξύ των πολιτών, στον ατομικό, οικογενειακό και κοινωνικό χώρο και βέβαια στην πολιτική πρακτική και την καθημερινότητα.
Αποτέλεσμα οι γονείς κρυφά ή φανερά, συνειδητά ή ασυνείδητα, να καμαρώνουν, να εκθειάζουν στο περιβάλλον τους, και να χαίρονται για το έξυπνο παιδί τους, αρκούμενοι να αγαπάνε χωρίς ενθουσιασμό το χαζό ή λιγότερο έξυπνο παιδί τους.
Έτσι το μοναδικό επιχείρημα στο τέλος όλων των συζητήσεων του, όλων των προβληματισμών του και όλων των σχεδιασμών του, κατέληξε να είναι, ότι είναι πιο έξυπνος από τους άλλους και άρα δικαιούται περισσότερα αντικειμενικά και δικαιολογημένα. Για την ακρίβεια όμως, δικαιούται τα πάντα και μόνο χάριν της μεγαλοψυχίας του και της βαθιάς ανθρωπιάς του, θα παραχωρεί ελεηματικά και ευεργετικά κάτι μικρό από τα προϊόντα και τα δημιουργήματα της ευφυίας του, για να επιβιώσουν οι βλάκες, οι ανίκανοι και οι τεμπέληδες, όπως επίσης ευφυώς πρόσθεσε αργότερα. Έφτιαξε και έναν υποκριτικό μηχανισμό αλτρουισμού την Unesco, να στέλνει ρύζι και σούπες στο τρίτο κόσμο, για να πεθαίνουν λίγο λιγότεροι βλάκες από την πείνα.
Στον βωμό της ευφυίας όλες ανεξαιρέτως οι άλλες αξίες, έρωτας, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, ελευθερία, ισότητα των ανθρώπων, δικαιώματα ατομικά και συλλογικά ατρόφησαν ώσπου καταργήθηκαν υπέρ των ευφυών και παρέμειναν μόνο στον ρητορικό λόγο ως άλλοθι ή προπαγάνδα.
Δημιούργησε έτσι το παγκόσμιο και τα τοπικά κλαμπ των έξυπνων. Οι απανταχού έξυπνοι έτρεξαν να συμπεριληφθούν σε αυτό το κλαμπ ΄΄για να μην πάνε χαμένοι΄΄ και φυσικά να θέσουν τα προϊόντα της ευφυίας τους, στην υπηρεσία του πιο εγκληματικού εγχειρήματος που έγινε ποτέ εις βάρος του συνόλου της ανθρωπότητας.
Διαμορφώσαμε έτσι ένα ον με αστείρευτη ευφυΐα που σκεφτόταν, επιστημόνιζε και πανεπηστημιολογούσε χωρίς ποτέ να στοχάζεται.
Ξέχασε όμως ότι η βλακεία είναι φυσικό δικαίωμα όπως ακριβώς και η ευφυΐα Αλλά από την πρώτη δεν κινδύνευσε ποτέ ο πλανήτης παρά μερικά, περιφερειακά και αναστρέψιμα, ενώ από την δεύτερη ολικά και τελικά.
nefestoras1
Παρασκευή 28 Μαΐου 2010
Πέμπτη 27 Μαΐου 2010
Οι τρεις ερωτήσεις
Ήταν ένας βασιλιάς ο οποίος μια μέρα σκέφτηκε ότι αν ήξερε
1. πότε είναι η κατάλληλη ώρα να κάνει κάτι,
2. ποιούς θα έπρεπε να ακούει για να πάρει την απόφαση του και
3. ποιό είναι το πιο σημαντικό πράγμα που θα έπρεπε να κάνει,
τότε δεν θα αποτύγχανε σε τίποτα από αυτά που πιθανόν να αναλάμβανε να πραγματοποιήσει.
Φυσικά ρώτησε τους σοφούς της χώρας του αλλά δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν μεταξύ τους. Στην συνέχεια της ιστορίας επισκέφτηκε έναν ερημίτη ο οποίος είχε φήμη σοφού. Κατά την διάρκεια μιας ολόκληρης ημέρας αφού έθεσε την ερώτηση ο ερημίτης δεν έβγαλε μιλιά. Όταν την επομένη ο βασιλιάς θυμωμένος είπε στον ερημίτη ότι τελικά δεν ήταν και τόσο σοφός όσο ήθελε η φήμη του, αφού δεν του απάντησε τις τρεις ερωτήσεις, ο ερημίτης του εξήγησε ότι οι ερωτήσεις του είχαν απαντηθεί ήδη 2 φορές την προηγουμένη μέσω των γεγονότων που είχαν συμβεί. Στην αναμενόμενη ερώτηση του βασιλιά ποιές ήταν λοιπόν αυτές οι απαντήσεις πήρε την παρακάτω εξήγηση:
1. Η καταλληλότερη στιγμή να κάνουμε κάτι είναι τώρα. Είναι εξάλλου η μοναδική στιγμή πάνω στην οποία έχουμε εξουσία.
2. Ο καταλληλότερος να ακούσουμε είναι αυτός με τον οποίο βρισκόμαστε μαζί. Κανένας δεν ξέρει αν θα έχουμε την ευκαιρία να συνεβρεθούμε με κάποιον άλλο, γιατί πάντα πρέπει να σκεφτόμαστε, ότι ανα πάσα στιγμή μπορεί να πεθάνουμε.
3. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να τον βοηθάμε. Γιατί αυτός είναι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο δώθηκε ζωή στον άνθρωπο.
Τολστόι
1. πότε είναι η κατάλληλη ώρα να κάνει κάτι,
2. ποιούς θα έπρεπε να ακούει για να πάρει την απόφαση του και
3. ποιό είναι το πιο σημαντικό πράγμα που θα έπρεπε να κάνει,
τότε δεν θα αποτύγχανε σε τίποτα από αυτά που πιθανόν να αναλάμβανε να πραγματοποιήσει.
Φυσικά ρώτησε τους σοφούς της χώρας του αλλά δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν μεταξύ τους. Στην συνέχεια της ιστορίας επισκέφτηκε έναν ερημίτη ο οποίος είχε φήμη σοφού. Κατά την διάρκεια μιας ολόκληρης ημέρας αφού έθεσε την ερώτηση ο ερημίτης δεν έβγαλε μιλιά. Όταν την επομένη ο βασιλιάς θυμωμένος είπε στον ερημίτη ότι τελικά δεν ήταν και τόσο σοφός όσο ήθελε η φήμη του, αφού δεν του απάντησε τις τρεις ερωτήσεις, ο ερημίτης του εξήγησε ότι οι ερωτήσεις του είχαν απαντηθεί ήδη 2 φορές την προηγουμένη μέσω των γεγονότων που είχαν συμβεί. Στην αναμενόμενη ερώτηση του βασιλιά ποιές ήταν λοιπόν αυτές οι απαντήσεις πήρε την παρακάτω εξήγηση:
1. Η καταλληλότερη στιγμή να κάνουμε κάτι είναι τώρα. Είναι εξάλλου η μοναδική στιγμή πάνω στην οποία έχουμε εξουσία.
2. Ο καταλληλότερος να ακούσουμε είναι αυτός με τον οποίο βρισκόμαστε μαζί. Κανένας δεν ξέρει αν θα έχουμε την ευκαιρία να συνεβρεθούμε με κάποιον άλλο, γιατί πάντα πρέπει να σκεφτόμαστε, ότι ανα πάσα στιγμή μπορεί να πεθάνουμε.
3. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να τον βοηθάμε. Γιατί αυτός είναι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο δώθηκε ζωή στον άνθρωπο.
Τολστόι
Τετάρτη 26 Μαΐου 2010
Πέμπτη 20 Μαΐου 2010
Παιχνίδια εξουσίας
Τα όπλα «αιχμής» της αμερικανικής υπερδύναμης, η «επέλαση» στην Ευρώπη, το «ημερολόγιο» της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, τα «παιχνίδια εξουσίας», το «εξιλαστήριο θύμα», ο ύπατος αρμοστής και τα συμπεράσματα
Όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν, η χώρα μας βρίσκεται στο επίκεντρο της διαμάχης δύο μεγάλων δυνάμεων: των Η.Π.Α. και της Γερμανίας. Το «λάφυρο» της αντιπαράθεσης τους είναι φυσικά η Ευρώπη - μεταξύ άλλων τα πλεονεκτήματα που μπορούν να προκύψουν από ένα μελλοντικό, παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.
Στα πλαίσια αυτά, οι «κινήσεις» που απαιτούνται εκ μέρους της χώρας μας είναι εξαιρετικά πολύπλοκες, ενώ οφείλουν να συμμετέχουν επαυξημένα όλοι ανεξαιρέτως οι Πολίτες - αφού αυτοί κυρίως έχουν «έννομο» συμφέρον να προστατεύσουν την Ελλάδα: το βιοτικό επίπεδο δηλαδή, τις ελευθερίες, το μέλλον και τα ιδανικά τους. Η συνεχής ενημέρωση μας λοιπόν από εκείνες τις «πηγές» που δεν εξυπηρετούν σκοπιμότητες, που δεν «διέπονται» δηλαδή από ιδιοτελείς επιδιώξεις και δεν τοποθετούν «παγίδες» στο «δρόμο» μας, καθώς επίσης η δραστηριοποίηση μας στα κοινά, αποτελεί απόλυτη υποχρέωση - εάν δεν θέλουμε φυσικά να είμαστε εμείς, αυτοί που στο τέλος θα επιβαρυνθούν με τις «παράπλευρες απώλειες» μίας «αιματηρής σκακιστικής παρτίδας».
Φυσικά οι δύο μεγάλες «δυτικές» δυνάμεις, ο νικητής και ο ηττημένος ουσιαστικά του 2ου παγκοσμίου πολέμου, διαθέτουν διαφορετικής φύσεως, ποιότητας και «αιχμής» όπλα - τα οποία χρησιμοποιούν στην μεταξύ τους οικονομική «σύρραξη». Επίσης, «παρόμοια» διαφορετικά πολιτικά συστήματα, τα οποία έχουμε περιγράψει αρκετές φορές σε προηγούμενα κείμενα μας .
Τέλος, τοποθετούν τα «πιόνια» τους στη σκακιέρα, ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες που διαμορφώνονται παγκοσμίως, αφού δεν βρίσκονται μόνες τους στον πλανήτη. Τουλάχιστον η Κίνα και η Ρωσία φαίνεται ότι μάλλον «επαγρυπνούν οχυρωμένες», παρακολουθώντας ήρεμα και προσεκτικά το «παιχνίδι εξουσίας» που διαδραματίζεται - αφού δεν έχουν καμία διάθεση να υποστούν τις όποιες συνέπειες του.
Επισημαίνοντας ότι οι αναφορές μας στις Η.Π.Α. (όπως και στη Γερμανία), δεν επικεντρώνονται στους απλούς αμερικανούς πολίτες, οι οποίοι βιώνουν επίσης σαν «εξιλαστήρια» θύματα τη διαμάχη (όπως ακριβώς και εμείς), θεωρούμε ότι τα σημαντικότερα όπλα της υπερδύναμης, οι «Πύργοι της σκακιέρας», δεν είναι άλλα από τα παρακάτω βασικά «εργαλεία» του Bretton Woods. Δηλαδή, από
(α) τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (WTO), εναντίον του οποίου έχουν υπάρξει πάρα πολλές διαμαρτυρίες και εξεγέρσεις,
(β) την Παγκόσμια Τράπεζα (World Bank), η οποία λειτουργεί επιτελικά, στο «σκοτεινό» παρασκήνιο καλύτερα, καθώς επίσης από
(γ) το ΔΝΤ, το οποίο είναι ουσιαστικά το εκτελεστικό όργανο της Παγκόσμιας Τράπεζας
Σε γενικές γραμμές, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου «ορίζει» την κυκλοφορία των «ροών» των εμπορευμάτων διεθνώς, ενώ οι «μισθοφόροι» της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ ασχολούνται με τις «διαπλανητικές χρηματικές ροές». Φυσικά, «πίσω» από τους τρείς αυτούς «οργανισμούς», στο δεύτερο παρασκήνιο δηλαδή, ευρίσκεται η Wall Street: ο χώρος που στεγάζεται το διεθνές και άπατρις «κερδοσκοπικό» Κεφάλαιο, προερχόμενο τόσο από «νόμιμες» διαδικασίες (αποταμιεύσεις, συνταξιοδοτικά ταμεία), όσο και από παράνομες (τυχερά παιχνίδια, οργανωμένο έγκλημα κλπ).
Συνεχίζοντας, ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας διορίζεται από τις Η.Π.Α. - ενώ στο ΔΝΤ, ο πρόεδρος τοποθετείται από την Ευρώπη. Η κατανομή των ψήφων στο διοικητικό συμβούλιο της Παγκόσμιας Τράπεζας, είναι ανάλογη της «κεφαλαιακής» συμμετοχής του εκάστοτε κράτους. Ο κατωτέρω «Πίνακας Ι» εμφανίζει τα ποσοστά συμμετοχής:
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Μερίδια ψήφου στο ΔΝΤ και στην Παγκόσμια Τράπεζα (2006)
Χώρες-μέλη
Μερίδια ψήφου Παγκόσμιας Τράπεζας
Η.Π.Α. 16,38%
Ιαπωνία 7,86%
Γερμανία 4,49%
Γαλλία 4,30%
Μ. Βρετανία 4,30%
Χώρες-μέλη
Μερίδια Ψήφου ΔΝΤ
Η.Π.Α 16,77%
Ιαπωνία 6,02%
Γερμανία5,88%
Γαλλία 4,86%
Μ. Βρετανία 4,86%
Πηγή: ΔΝΤ
Το ΔΝΤ απασχολεί 2.700 άτομα, ενώ η Παγκόσμια Τράπεζα (ουσιαστικά η IBRD – International Bank for Reconstruction and Development και η IDA – International Development Association) περίπου 10.000 - ως επί το πλείστον οικονομολόγους. Σε σχέση τώρα με τη χρήση και τις «ιδιαιτερότητες» των συγκεκριμένων «όπλων αιχμής», θα αναφερθούμε μόνο σε κάποιες ημερομηνίες, οι οποίες είναι κατά τη γνώμη μας αρκετά «εύγλωττες» - αναφορικά με τις κινήσεις της υπερδύναμης στην παγκόσμια σκακιέρα, μέρος της οποίας αποτελεί η Ευρώπη.
ΜΑΡΤΙΟΣ 2005
Ευρισκόμαστε ακριβώς στην εποχή που φαίνεται πλέον καθαρά ότι, η πολιτική χαμηλών επιτοκίων της Fed δεν έχει μειώσει την ανεργία που προκάλεσε η κατάρρευση των εταιρειών διαδικτύου - ενώ οδεύει προς το τέλος της η μείωση του κόστους της ώρας εργασίας στις Η.Π.Α., με τη Γερμανία να παίρνει τη «σκυτάλη».
Το πραγματικό κόστος (σε αγοραστική αξία δηλαδή ανά ώρα) εργασίας στις Η.Π.Α., στο βιομηχανικό κλάδο, αυξήθηκε μεταξύ των ετών 1982 και 2002 κατά μόλις 4%, ενώ στην Ολλανδία κατά 20% και στη (δυτική) Γερμανία κατά 38%. Αντίστοιχα αυξήθηκε και ο «παρεχόμενος» χρόνος εργασίας στο ίδιο χρονικό διάστημα - στις Η.Π.Α. κατά 36%, στην Ολλανδία κατά 24% και στη Γερμανία παρέμεινε σταθερός (χωρίς όμως να υπολογίζεται η μεγάλη αύξηση του πληθυσμού στις Η.Π.Α. και η πολύ περιορισμένη στη Γερμανία). Μέχρι εκείνο το σημείο λοιπόν (2002) οι Η.Π.Α. αύξαναν συνεχώς την ανταγωνιστικότητα τους, σε σύγκριση με την Ευρώπη (όχι όμως και με την Κίνα) - γεγονός που τότε προβλημάτισε αρκετά την «ηγετική» δύναμη της ΕΕ.
«Αντιδρώντας» η Γερμανία, αποφάσισε τη «συγκράτηση» των μισθών των εργαζομένων της - κάτι που, σε συνάρτηση με την αύξηση της παραγωγικότητας τους, είχε σαν αποτέλεσμα τη μείωση των πραγματικών αμοιβών στη βιομηχανία της χώρας κατά 14% από το χρόνο εισόδου της στην Ευρωζώνη. Έτσι, σε συνδυασμό με την καθιέρωση του κοινού νομίσματος (€), καθώς επίσης με την επεκτατική πολιτική της στην Ευρώπη, μέσω των επιχειρήσεων της, κατόρθωσε να «καταλάβει» την πρώτη θέση παγκοσμίως στις εξαγωγές (την τρίτη στις πωλήσεις πολεμικού εξοπλισμού).
Αντίθετα, οι Η.Π.Α. προσπάθησαν να «μεγεθύνουν» το ΑΕΠ τους «εσωτερικά», μέσω της καταναλωτικής επέκτασης των αμερικανικών νοικοκυριών, στα οποία προσέφεραν τη δυνατότητα (ακόμη και στα πολύ χαμηλά «εισοδηματικά στρώματα») να «κερδοσκοπήσουν» - με τη βοήθεια των χαμηλών επιτοκίων δανεισμού, της αυξημένης ποσότητας χρήματος και της αγοράς κατοικιών (ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης, «δομημένα» χρηματοπιστωτικά προϊόντα κλπ).
Εκείνη ακριβώς την εποχή, η Βραζιλία ανακοίνωσε ότι δεν χρειάζεται πλέον τη στήριξη του ΔΝΤ, λόγω της θετικής οικονομικής της ανάπτυξης - σαν αποτέλεσμα της αύξησης των ενεργειακών και λοιπών πρώτων υλών παγκοσμίως (η χώρα διαθέτει τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές). Ο υπουργός οικονομικών του μεγαλύτερου κράτους της Λατινικής Αμερικής είπε πως «Το καταστατικό του ΔΝΤ προβλέπει τη στήριξη, με στόχο την καταπολέμηση των κρίσεων του εμπορικού ισοζυγίου, καθώς επίσης του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών. Η συγκεκριμένη βοήθεια δεν είναι πλέον αναγκαία για τη Βραζιλία».
Η συμφωνία της Βραζιλίας με το ΔΝΤ από το 2002, ύψους 30 δις $, παρουσίαζε υπόλοιπο 23,2 δις $, το οποίο όφειλε να εξοφληθεί έως το 2007. Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι υπήρξαν αντιρρήσεις, σε σχέση με την εξόφληση, τόσο εκ μέρους της Βραζιλίας, όσο και της Αργεντινής – χώρες για τις οποίες το ΔΝΤ θεωρείται στην κυριολεξία σαν το «Συνδικάτο του Διαβόλου».
ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2006
Την ημερομηνία αυτή διενεργήθηκε το καθιερωμένο «ανοιξιάτικο» συμβούλιο της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον. Οι δύο διεθνείς «οργανισμοί» ευρίσκονταν εν μέσω της μεγαλύτερης κρίσης στην ιστορία τους - όπου στην περίπτωση του ΔΝΤ, η κρίση ήταν πολύ πιο εμφανής. Το «Ταμείο» δεν είχε καταφέρει ακόμη να ξεπεράσει τα προβλήματα που του είχαν δημιουργηθεί, μετά τον καταστροφικό χειρισμό της ασιατικής κρίσης (1997) εκ μέρους του. «Τότε, το ΔΝΤ έχασε ολοσχερώς τη “νομιμοποίηση” του», σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο του κέντρου παγκόσμιας ανάπτυξης κ. Dennis de Tray.
Ειδικότερα, από την ασιατική κρίση και μετά, οι βασικοί «πελάτες» του ΔΝΤ, όπως η Ταϊλάνδη, οι Φιλιππίνες, η Κίνα και η Ινδία, φοβόντουσαν να ζητήσουν νέα δάνεια, διατηρώντας ακόμη «νωπή» στις μνήμες τους την καταστροφή του παρελθόντος - τα επακόλουθα δηλαδή των τρομακτικών προγραμμάτων απελευθέρωσης των χρηματοπιστωτικών αγορών τους, τα οποία είχαν αποδεχθεί, μετά από «υπόδειξη» του ΔΝΤ, πολλές ασιατικές χώρες.
Επί πλέον αυτών, είχε προστεθεί μία εντυπωσιακή «κίνηση» αρκετών κρατών της Λατινικής Αμερικής, υπό την ηγεσία της Βραζιλίας και της Αργεντινής, με στόχο την ολοσχερή αποπληρωμή των δανείων του ΔΝΤ. Τελικός στόχος τους ήταν η ολική «απεξάρτηση» τους από το «Ταμείο», το οποίο ήταν εξαιρετικά μισητό σε ολόκληρη την περιοχή.
Ουσιαστικά λοιπόν επρόκειτο για ένα «μποϊκοτάρισμα» του ΔΝΤ - για ένα «εμπάργκο» καλύτερα, εκ μέρους μερικών εκ των μεγαλύτερων «πελατών» του. Το γεγονός αυτό είχε οδηγήσει το ΔΝΤ σε μία έντονη κρίση «προϋπολογισμού», αφού η λειτουργία του, τις τελευταίες δύο δεκαετίες, χρηματοδοτούταν όλο και περισσότερο από τις πληρωμές των χρεών των «πελατών» του. Ειδικότερα, όπως μας λέει ο J. Ziegler:
“Η ενίσχυση των «αδύναμων» χωρών του «τρίτου κόσμου», απαιτούσε στην αρχή εκροές χρημάτων προς τις φτωχές χώρες, με «αντίτιμο» την υποχρέωση εξυγίανσης των οικονομιών τους – την ιδιωτικοποίηση δηλαδή των κρατικών εταιρειών τους. Στη συνέχεια, παρά τις θυσίες αυτών των χωρών, εξελίχθηκε σε εισροές προς τις ανεπτυγμένες – βλ. Έκθεση Ο.Η.Ε. από το 1992, η οποία αποκάλυψε ότι, από το 1983 έως το 1990, η καθαρή εκροή Κεφαλαίων από τον «τρίτο κόσμο», με προορισμό τις πλούσιες χώρες, έφτασε τα 150,5 δις $”.
Συμπερασματικά επομένως, τα έξοδα (κόστος) της δραστηριοποίησης του ΔΝΤ, προέρχονταν από τα χρήματα των αναπτυσσομένων οικονομιών που «βοηθούσε» - πολύ λιγότερο από τις εισφορές των «μετόχων» του, από τις πλούσιες δηλαδή «δυτικές» οικονομίες. Οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών, «μετατόπιζαν» συνειδητά το οικονομικό βάρος της διατήρησης του ΔΝΤ στους «ώμους» των οφειλετών του - σε αυτούς που του χρωστούσαν δηλαδή. Εάν λοιπόν οι σημαντικότερες χώρες-πελάτες του διέκοπταν εντελώς την οικονομική τους «σύνδεση» με το ΔΝΤ, τότε από πού θα χρηματοδοτούταν στο μέλλον το «Ταμείο»;
Σύμφωνα με τη ειδική σε θέματα «ΔΝΤ/Παγκόσμιας Τράπεζας» κυρία N.Woods (Οξφόρδη), το ΔΝΤ υπολόγιζε ότι οι εισπράξεις του (τόκοι και χρηματοπιστωτικά έξοδα), θα μειωνόταν κατά το ήμισυ (από 3,19 δις $ το 2005 στα 1,39 δις $ το 2006), ενώ μέχρι το 2009 θα περιορίζονταν άλλο τόσο – εάν δεν λάβαινε έγκαιρα τα μέτρα του. «Το γεγονός αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα μία καταστροφική εικόνα του προϋπολογισμού του, από την οποία πολύ δύσκολα θα μπορούσε να συνέλθει ξανά», κατά την κυρία Woods.
Με κριτήριο τώρα τις απόψεις άλλων ειδικών, η Παγκόσμια Τράπεζα ήταν επίσης σε δυσχερή οικονομική θέση - αν και δεν κατηγορούταν, όπως το ΔΝΤ για την αποτυχία στην Ασία ή για «μεθοδεύσεις», ανάλογες με αυτές του «Ταμείου». Όμως, οι συνολικές εισπράξεις της, από τόκους και χρηματοπιστωτικά έξοδα, είχαν περιορισθεί ανησυχητικά – από 8,1 δις $ το 2001, στα 4,4 δις $ το 2004. Επίσης, τα έσοδα της από επενδύσεις ήταν μειωμένα – από 1.5 δις $ το 2001, στα 304 εκ. $ το 2004. Η Κίνα, η Ινδονησία, το Μεξικό, η Βραζιλία και πολλές άλλες «ανεπτυγμένες αναπτυσσόμενες» χώρες, αναζητούσαν ήδη νέους χρηματοδότες.
Εν τούτοις, η κρίση στον προϋπολογισμό (budget) της Παγκόσμιας Τράπεζας, ήταν η μία όψη μόνο του προβλήματος. Η Παγκόσμια Τράπεζα ευρισκόταν συνολικά σε κρίση, αφού οι ενέργειες των οικονομολόγων της χαρακτηρίζονταν όλο και περισσότερο σαν «ελλιπείς» - σε σχέση με την αποτελεσματικότητα τους στην επίλυση των προβλημάτων των αναπτυσσομένων οικονομιών. Το πρόβλημα της βρισκόταν κυρίως στο τμήμα της «ειδικής έρευνας» - κεντρική υπευθυνότητα του οποίου ήταν η «παραγωγή» κορυφαίων (top), επίκαιρων τεχνικών εργασιών στον τομέα της Οικονομίας, σε στενή συνεργασία με τον ακαδημαϊκό κόσμο της «δύσης».
Γνώση όμως, η οποία θα μπορούσε να μετατραπεί σε πρακτική εφαρμογή, δεν «παραγόταν» από τους 10.000 οικονομολόγους της Παγκόσμιας Τράπεζας, οπότε δεν της έμενε τίποτα άλλο, από τη δραστική μείωση των εργαζομένων της – κατά περίπου 40%.
Σύμφωνα τώρα με την κ. Woods και τον κ. de Tray, οι κυριότερες εσωτερικές «επικρίσεις», σε σχέση με τους δύο οργανισμούς, συνοψίζονταν στο ότι, τόσο οι συνεργάτες του ΔΝΤ, όσο και της Παγκόσμιας Τράπεζας ήταν πολιτικά άπειροι. Διέθεταν δηλαδή διδακτορικό τίτλο στα μακροοικονομικά ή στα χρηματοπιστωτικά, αλλά δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένοι στο να ανταπεξέλθουν με την πολύπλοκη και βρώμικη λειτουργία των πολιτικών συστημάτων, μέσα στα οποία εργάζονταν.
«Η απέχθεια τους απέναντι στην Πολιτική κάνει αυτούς τους ανθρώπους ανίκανους να αντιπαρατεθούν με τον ανεπτυγμένο κόσμο. Οι περισσότεροι “εθελοτυφλούν” σε σχέση με εκείνη την Πολιτική, η οποία επηρεάζει άμεσα τις λειτουργίες τόσο του ΔΝΤ, όσο και της Παγκόσμιας Τράπεζας – μία Πολιτική με τεράστιες επιπτώσεις, σε σχέση με την απλή πολυπλοκότητα των αναπτυσσομένων οικονομιών», ανέφερε η κυρία Woods, συνεχίζοντας:
«Η πρώτη συμφωνία με μία ανεπτυγμένη οικονομία, την οποία υπόγραψαν το 1997 τόσο το ΔΝΤ, όσο και η Ν. Κορέα, χαρακτηριζόταν από μία πληθώρα προϋποθέσεων, οι οποίες απεδείκνυαν ξεκάθαρα τη συμμετοχή της κυβέρνησης των Η.Π.Α. Κατά τη διάρκεια όλης της δεκαετίας του 1990, εξασκήθηκε τεράστια πίεση εκ μέρους των G7 προς την Παγκόσμια Τράπεζα, για την παροχή δανείων προς τη Ρωσία.
Τα δάνεια αυτά δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ από τη Ρωσία (αρνήθηκε να πληρώσει τα χρέη του «κομμουνιστικού καθεστώτος»), αν και πληρώθηκαν οι επιβαρύνσεις (έξοδα). Παρ’ όλα αυτά εξασκήθηκε πίεση προς το ΔΝΤ, να μην ενδιαφέρεται για την αποτυχία του εγχειρήματος. Επίσης, πολύ συχνά καθορίζουν υφιστάμενες κρυφές συμφωνίες μεταξύ πολυεθνικών επιχειρήσεων – με την κάλυψη ισχυρών κυβερνήσεων και πιστωτών – τον τρόπο με τον οποίο ποια ακριβώς προγράμματα της Παγκόσμιας Τράπεζας υλοποιούνται».
Απλούστερα, οι «μισθοφόροι» του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας μπορούσαν να εφαρμόσουν εύκολα τα προγράμματα τους στις αναπτυσσόμενες οικονομίες επειδή, αφενός μεν οι Πολίτες τους ήταν χαμηλού μορφωτικού επιπέδου (οπότε δεν είχαν τη δυνατότητα να κατανοήσουν τα «τεκταινόμενα» και να αντιδράσουν δυναμικά, ενώ ήταν συνηθισμένοι στην «ανέχεια»), αφετέρου δε οι πολιτικές ηγεσίες τους (συχνά δικτάτορες) ήταν εντελώς διεφθαρμένες (οπότε εξαγοράζονταν χωρίς κανένα πρόβλημα). Για παράδειγμα, η παρακάτω αναφορά στην Ινδονησία:
«Περίπου κάθε τρίτο δολάριο, το οποίο έδινε η Παγκόσμια Τράπεζα στο καθεστώς του Suharto για ένα χρονικό διάστημα που υπερβαίνει τα 30 έτη, δηλαδή από το μέσον της δεκαετίας του ’60 έως το μέσον της δεκαετίας του ’90, οδηγούταν απ’ ευθείας στους ιδιωτικούς λογαριασμούς των ανθρώπων της κυβέρνησης – ένα ποσόν που υπολογίζεται στα 10 δις $, από τα 30 δις $ του δανείου που έδωσε η Παγκόσμια Τράπεζα στην Ινδονησία».
Αντίθετα τώρα, στις οικονομίες που αναπτύσσονταν πλέον, υιοθετώντας συνήθως δημοκρατικά πολιτεύματα (πόσο μάλλον στις ανεπτυγμένες οικονομίες), η εφαρμογή των «ΔΝΤ-προγραμμάτων» απαιτούσε αυξημένες γνώσεις Πολιτικής, καθώς επίσης εξαιρετικά εκλεπτυσμένες μεθόδους. Για παράδειγμα, δημόσιες σχέσεις (καταχωρήσεις στις εφημερίδες, «θετικά» άρθρα από επιφανείς δημοσιογράφους, «ευμενείς» αναλύσεις από οικονομολόγους κλπ) με στόχο την ωραιοποίηση της «εισβολής», «λεπτές» πολιτικές διαπραγματεύσεις με έναν μεγάλο αριθμό «ιθυνόντων», θετική αντιμετώπιση εκ μέρους της «τοπικής» ελίτ και των Πολιτών κοκ.
Η πρόθεση λοιπόν των δύο εργαλείων του Bretton Woods να ενεργοποιηθούν στις ανεπτυγμένες οικονομίες, «υπό την αιγίδα» των G7, μετά την «εκδίωξη» τους από τις αναπτυσσόμενες, ήταν ήδη τότε προγραμματισμένη – γεγονός που «ενδυναμώθηκε» ακόμη περισσότερο μετά την οικονομική «δυσπραγία», στην οποία βρέθηκαν οι δύο αυτοί οργανισμοί το 2005.
ΙΟΥΛΙΟΣ 2007
Δέκα χρόνια μετά την ασιατική κρίση, ο παγκόσμιος Τύπος αναφερόταν στη θλιβερή επέτειο, υπενθυμίζοντας μας τα παρακάτω: «Ο ΟΟΣΑ συζητούσε τότε, το 1997, εάν θα εξαιρούσε τυπικά τη Ν. Κορέα η οποία, λίγους μήνες πριν την κρίση, είχε συμπεριληφθεί στο κλαμπ των πλουσίων χωρών. Το ΑΕΠ της χώρας, υπολογιζόμενο σε δολάρια, είχε μειωθεί, (με τη «βοήθεια» του ΔΝΤ), μέσα σε ένα έτος κατά -41%. Το ΑΕΠ της Ινδονησίας περιορίσθηκε ακόμη περισσότερο, στο -60%, ενώ τόσο το ΑΕΠ, όσο και τα Χρηματιστήρια των δύο μεγάλων αυτών χωρών, δεν έχουν επανέλθει ακόμη στα επίπεδα πριν από την κρίση».
Συνεχίζοντας, «….Το ότι τα χρηματιστήρια της Μπανγκόκ, της Σεούλ και της Σιγκαπούρης κατέρρευσαν, ήταν το μικρότερο κακό. Η μαζική φτώχεια επεκτάθηκε σε όλες τις πληγείσες χώρες της περιοχής, μετά την φυγή των ξένων κεφαλαίων και τα τρομακτικά «μέτρα εξυγίανσης» που επιβλήθηκαν από το ΔΝΤ. Η Ινδονησία αποχαιρέτησε την εποχή της δικτατορίας του Suharto με αιματηρές συγκρούσεις, οι οποίες είχαν σαν αποτέλεσμα χιλιάδες νεκρούς. Η αλυσιδωτή αντίδραση ξεπέρασε κατά πολύ την ήπειρο.
Η τιμή του πετρελαίου κατέρρευσε, γεγονός που παρέσυρε στην κρίση τη Ρωσία, καθώς επίσης ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη. Η Λατινική Αμερική πλήγηκε ανεπανόρθωτα, αφού τα διεθνή κεφάλαια εγκατέλειψαν και τις δικές της αγορές. Σε όλες αυτές τις χώρες, δεν ήταν πλέον δυνατόν να διατηρηθεί η στρατηγική που τους επιβλήθηκε από το ΔΝΤ: Η απελευθέρωση δηλαδή των χρηματοπιστωτικών και εμπορικών αγορών τους, σε συνδυασμό με την σταθεροποίηση των νομισμάτων τους».
Ίσως οφείλουμε εδώ να προσθέσουμε ότι η Αργεντινή μετά από πολλά χρόνια «εμπειρίας» με το ΔΝΤ (σε αντίθεση με τη Βραζιλία, θεωρήθηκε καλός «μαθητής» του Ταμείου), κατέφυγε τελικά στη χρεοκοπία - παρά τα όσα δεινά μέχρι τότε είχαν υποφέρει οι Πολίτες της, από τα συνεχή «προγράμματα σταθερότητας και ανάπτυξης» που είχαν εφαρμοσθεί εις βάρος τους.
Συμπληρώνουμε επίσης ότι οι Η.Π.Α. τότε (Goldman Sachs, Lehman Brothers κλπ), είχαν αυξήσει στο κατακόρυφο τις πωλήσεις «δομημένων» προϊόντων (CDO’S) σε ολόκληρο τον κόσμο, με κυριότερο αποδέκτη την Ευρώπη και δη τις γερμανικές τράπεζες των ομοσπονδιακών κρατιδίων, οι οποίες διοικούνταν από δημόσιους λειτουργούς – συνήθως εντελώς άπειρους στα πολύπλοκα αυτά χρηματοοικονομικά προϊόντα, τα οποία τους προσφέρονταν «ωραιοποιημένα» (με αξιολογήσεις ΑΑΑ κλπ), κατά τη διάρκεια των επισκέψεων τους στη Νέα Υόρκη.
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2008
Η χρεοκοπία της Lehman Brothers θεωρείται από πολλούς σαν το μεγαλύτερο λάθος του αιώνα – ένα μεγάλο σφάλμα της κυβέρνησης των Η.Π.Α. Ήταν όμως «σφάλμα», ή απλά μία πανέξυπνη στρατηγική κίνηση στην παγκόσμια σκακιέρα; Το «πάτημα του κόκκινου πλήκτρου» ίσως, με το οποίο ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση (count down); Μήπως θυσιάστηκε σκόπιμα ένας «Αξιωματικός», για να οδηγήσει τον αντίπαλο σε λανθασμένες κινήσεις (λεηλατώντας τον ταυτόχρονα «ατιμώρητα», όπως ήδη τεκμηριώνεται από τα «ξαφνικά», υπέρογκα κέρδη της Citibank – μετόχου της Lehman Brothers, επίσης τα κέρδη της Goldman Sachs), οι οποίες θα του στοίχιζαν την παρτίδα;
Η τράπεζα θα μπορούσε να είχε διασωθεί «μόνο» με 10 δις $ (πηγή: Spiegel - σημειωτέον ότι ο γνωστός Warren Buffet ήθελε να επενδύσει στην τράπεζα, μετά την ανακοίνωση των πρώτων ζημιών της και την «επίθεση» που δέχτηκε από την ανοιχτή πώληση μετοχών της εκ μέρους του David Einhorn, αλλά ο Fuld απέρριψε την πρόταση του, όπως και αντίστοιχες άλλων τραπεζών), σε συνδυασμό με 70 δις $ εγγυήσεις εκ μέρους του αμερικανικού δημοσίου, αφού είχε εκδηλωθεί ενδιαφέρον (λίγο πριν «πτωχεύσει») για την εξαγορά της από τη βρετανική Barclays.
‘Όμως, η αμερικανική κυβέρνηση δεν συμφώνησε - κάτι που έχει θεωρηθεί σαν το αποτέλεσμα της έχθρας του τότε Υπουργού Οικονομικών και πρώην διευθυντή της Goldman Sachs, του κ. Henry Paulson, με το διευθυντή της Lehman, τον κ. Richard Fuld (δεν μοιάζουν όλα αυτά αλήθεια με κινήσεις «αντιπερισπασμού» των αντιπάλων – κυρίως των Ευρωπαίων, οι οποίοι έχασαν δισεκατομμύρια από την «κρίση» των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης των Η.Π.Α.; Δεν τεκμηριώνεται ήδη σήμερα επαρκώς, μετά την αγωγή που κατατέθηκε εναντίον της Goldman Sachs;)
Ενδεχομένως λοιπόν να ήταν μόνο «προπέτασμα καπνού» για τις χώρες που ζημιώθηκαν (εξαπατήθηκαν) από τη Lehman και τις Η.Π.Α. - οι οποίες πιθανότατα μετέφεραν (διέσπειραν) ηθελημένα το πρόβλημα τους παγκοσμίως, με απώτερο ίσως στόχο να το επιλύσουν, επιβαρύνοντας ισόποσα όλους τους υπόλοιπους «συνεργάτες» τους. Ας σημειωθεί εδώ ότι, στις Η.Π.Α. η Lehman δεν διέθετε κανενός είδους προϊόντα σε ιδιώτες (ήταν η πλέον διεθνής όλων των αμερικανικών επενδυτικών τραπεζών, αφού το 50% των συνολικών δραστηριοτήτων της ήταν εκτός Η.Π.Α.), οπότε η χρεοκοπία της δεν αποτελούσε πρόβλημα για την πολιτική (και για τους πολιτικούς) της χώρας.
Σε κάθε περίπτωση, η Γερμανία θεώρησε τότε πως δέχθηκε πολεμική επίθεση με οικονομικά εργαλεία, παρομοιάζοντας την με την κήρυξη του Πρώτου Παγκοσμίου Οικονομικού Πολέμου.
Ολοκληρώνοντας, στα τέλη του 2008 είχε εκλεγεί στην προεδρία της Αμερικής ο κ. B.Obama, ο οποίος (υποθέτουμε μη συνειδητά), συνετέλεσε τα μέγιστα στον «εφησυχασμό» των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, καθώς επίσης της κοινής γνώμης - μετά τις τεράστιες απώλειες από τη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών που υπέστησαν (
Έτος 2009
Ουσιαστικά το 2009 πραγματοποιήθηκε η «άλωση» της Ανατολικής Ευρώπης από το ΔΝΤ (Ουγγαρία, Ουκρανία, Ρουμανία, Λετονία κλπ), το οποίο ανέλαβε τη μία μετά την άλλη χώρα «υπό την προστασία» του. Όπως δε είναι πλέον σε όλους γνωστό, όλες αυτές οι χώρες οδηγήθηκαν σε οικονομικές υφέσεις τεράστιων διαστάσεων - παρά τους σύγχρονους «ισχυρισμούς», σύμφωνα με τους οποίους η πολιτική του ΔΝΤ έχει «βελτιστοποιηθεί», μετά την ανάληψη της ηγεσίας του από τον κ. S. Kahn.
Δεκέμβριος 2009
Η Fitch υποτιμάει την πιστοληπτική αξιολόγηση της Ελλάδας. Κατά την άποψη μας, η αμερικανική εταιρεία αξιολόγησης, την οποία θα παρομοιάζαμε με τον «Ίππο» σε μία σκακιστική παρτίδα, «προωθήθηκε» για να υποβοηθήσει τις κινήσεις του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας - αφού η «υποτίμηση» της Ελλάδας σταματάει την άνοδο του Ευρώ, επαναφέρει το δολάριο σε ανοδική πορεία (παρά τη συνεχή εκτύπωση νέων χαρτονομισμάτων και το τεράστιο έλλειμμα στον προϋπολογισμό των Η.Π.Α.), ενώ τοποθετεί ταυτόχρονα μία ωρολογιακή βόμβα μεγάλης ισχύος στα θεμέλια της Ευρωζώνης.
Ιανουάριος 2010
Η Ευρώπη φαίνεται να χάνει τον έλεγχο του παιχνιδιού. Η Γερμανία υποχωρεί «άτακτα», αφού γίνονται πλέον κατανοητές τόσο οι «μεθοδεύσεις» της, όσο και η «επεκτατική» πολιτική της, σε όλους τους Ευρωπαίους «εταίρους» της – ειδικά στη Γαλλία και στην Ιταλία.
Δυστυχώς για την ίδια, «εμφανίζονται στο φως της δημοσιότητας» πολλοί από τους τρόπους, με τους οποίους η Βιομηχανία της «λεηλατούσε» παραγγελίες μηχανολογικού εξοπλισμού - χρηματίζοντας θρασύτητα τους «κρατικούς λειτουργούς» πολλών χωρών.
Μάρτιος 2010
Προκρίνεται η λύση στο Ελληνικό θέμα, με τη συμμετοχή του ΔΝΤ. Η απόφαση αυτή μοιάζει ουσιαστικά με τη θυσία ενός πιονιού εκ μέρους της ΕΕ, με στόχο την εξασφάλιση χρόνου - έτσι ώστε να «οχυρωθεί» απέναντι στις νέες συνθήκες, αφού προηγουμένως τις «αφομοιώσει».
Η μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία της Γερμανίας, η Daimler Benz, κατηγορείται από τον «παγκόσμιο αστυνομικό», από τις Η.Π.Α. δηλαδή, για «διαπλανητική» πολύ-διαφθορά, ενώ αναγκάζεται να πληρώσει ένα τεράστιο πρόστιμο στο αμερικανικό δημόσιο - παρά το ότι ο «χρηματισμός» δεν αφορούσε καθόλου τις κρατικές ή άλλες Υπηρεσίες της υπερδύναμης, αλλά τον υπόλοιπο κόσμο.
Την ίδια εποχή περίπου ερευνάται η επίσης γερμανική Ferrostaal, με την συνήθη πλέον κατηγορία της διαφθοράς. Η εταιρεία αυτή, σε συνεργασία με την ναυπηγική HDW, κατασκεύασε (και πούλησε) τα ελαττωματικά υποβρύχια στην Ελλάδα, χρηματίζοντας μία σειρά Ελλήνων «δημόσιων λειτουργών». Φυσικά, τα σκάνδαλα Siemens συνεχίζονται - ενώ δεν φαίνεται να έχουν τέλος.
Απρίλιος 2010
Το ΔΝΤ αυξάνει τα κεφάλαια του - από 50 δις $ σε 550 δις $. «Αποτελεί μία σημαντική προσφορά για την παγκόσμια σταθερότητα», αναφέρει ο γενικός διευθυντής του, «Το ΔΝΤ αποκτά έτσι ορθολογικές πηγές χρηματοδότησης, με στόχο να βοηθήσει τις χώρες, οι οποίες είναι ευαίσθητες σε οικονομικές κρίσεις. Το έτος της χρηματοπιστωτικής κρίσης, το 2009, το ΔΝΤ βοήθησε πολλές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Αφρικής να ανταπεξέλθουν με τα οικονομικά προβλήματα που τους προκάλεσε η κρίση».
Το ΔΝΤ εμφανίζεται για πρώτη φορά (μετά την καινούργια του «ιδιότητα», την αλλαγή των στόχων του δηλαδή, μετά το έτος 1970), σαν ο «σωτήρας» μίας ανεπτυγμένης οικονομίας – πολύ περισσότερο μίας χώρας της Ευρωζώνης: της Ελλάδας. Οι «φιλοδοξίες» του φυσικά «συντηρούνται» από τα διαρκώς αυξανόμενα spreads των ελληνικών ομολόγων, τα οποία «εκτινάσσονται κατ’ εντολή» - για να εμποδίσουν τυχόν «αναξιοπρεπείς» ενέργειες ή ενδεχόμενη «απειθαρχία», εκ μέρους της κυβέρνησης και των Πολιτών της χώρας μας.
Ο Γάλλος πρόεδρος του ΔΝΤ επιδιώκει την άμεση «διαπραγμάτευση» με την Ελλάδα – στην έδρα του, χωρίς την «παρεμβολή» της Κομισιόν. Την ίδια χρονική στιγμή τα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) «φαίνεται» να μετακινούνται προς τη Γαλλία – κατά δεύτερο λόγο στις «ενδιάμεσες στάσεις», στην Πορτογαλία και στην Ισπανία δηλαδή. Έχει έλθει μήπως η κατάλληλη χρονική στιγμή της τοποθέτησης του πρώτου «Ύπατου Αρμοστή» των Η.Π.Α. στην Ευρώπη;
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Οι σημερινές καπιταλιστικές κρίσεις, εφόσον συντελούνται σε κράτη με δεδομένη υπερχρέωση, όπως όλα ανεξαιρέτως τα «δυτικά» (Πίνακας ΙΙ), είναι κυρίως «κρίσεις εμπιστοσύνης» Στην προκειμένη περίπτωση, όταν δηλαδή το «έδαφος» είναι εκ των πραγμάτων «πρόσφορο» (υπάρχουν διαρκώς αυξανόμενα χρέη, δημόσια ελλείμματα κλπ), οι κερδοσκοπικές επιθέσεις μπορούν να αυτοεκπληρώνονται - οπότε, το να ακολουθεί κανείς μία οικονομική πολιτική που στηρίζεται στα θεμελιώδη μεγέθη της Οικονομίας του, δεν αρκεί για να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη της «αγοράς» (γεγονός που αποδεικνύεται από την κίνηση των «ελληνικών spreads»).
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Συνολικό χρέος 2009 (δημόσιο και ιδιωτικό)*
Χώρα
Χρέος προς ΑΕΠ
Γερμανία 285%
Η.Π.Α. 296%
Ιταλία 315%
Γαλλία 323%
Μ. Βρετανία 466%
Πηγή: McKinsey Global Institute
* Εξωτερικό χρέος της Ελλάδας (δημόσιο και ιδιωτικό) περίπου 165% του ΑΕΠ
Αντίθετα, η ανάγκη μίας χώρας να κερδίσει τη χαμένη εμπιστοσύνη της αγοράς, μπορεί στην πραγματικότητα να την εμποδίσει να εφαρμόσει «λογικές πολιτικές». Είναι δηλαδή πιθανόν να την αναγκάσει να ακολουθήσει πολιτικές οι οποίες, υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα ήταν εντελώς παράλογες – για παράδειγμα, προγράμματα σταθερότητας του είδους που προτείνει συνήθως το ΔΝΤ, εν μέσω παγκόσμιας κρίσης, τα οποία οδηγούν με «ασφάλεια» σε εξαιρετικά επικίνδυνες, σε καταστροφικές καλύτερα υφέσεις.
Παρά το ότι λοιπόν ο στόχος μίας χώρας που δέχεται «κερδοσκοπική» επίθεση οφείλει να είναι ο «κατευνασμός» της αγοράς και η ανάκτηση της εμπιστοσύνης της, επειδή οι «επενδυτές» που αναμένουν κρίσεις τις προκαλούν ταυτόχρονα, η υγιής οικονομική πολιτική (μείωση των δαπανών, καταπολέμηση των ελλειμμάτων κλπ), δεν αρκεί για να κερδίσει το κράτος την εμπιστοσύνη της αγοράς. Πόσο μάλλον αφού «εξ ορισμού», μία χώρα που ανακοινώνει επίσημα την πρόθεση της να καταφύγει στο ΔΝΤ για βοήθεια, προσελκύει τα μέγιστα τις κερδοσκοπικές επιθέσεις του Κεφαλαίου - εισερχόμενη σε έναν καθοδικό σπειροειδή κύκλο «άμυνας», ο οποίος την οδηγεί με ασφάλεια σε μία ήττα «κατά κράτος».
Δυστυχώς, η χώρα μας έκανε πάρα πολλά στρατηγικά σφάλματα στη «διαχείριση της κρίσης» - δημιουργώντας μόνη της εκείνες τις προϋποθέσεις, οι οποίες «προσέλκυσαν» μαζικά τις οργανωμένες επιθέσεις του αιμοβόρου κερδοσκοπικού κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, άνοιξε την «κερκόπορτα» που οδηγεί στην άλωση της Ευρωζώνης η οποία, δυστυχώς για όλους μας, με απόλυτη υπαιτιότητα της Γερμανίας παραμένει ακόμη διάπλατα ανοιχτή.
Εάν λοιπόν δεν συμβεί κάτι πολύ πιο «ισχυρό» από αυτό που απαιτούνταν μέχρι σήμερα (για παράδειγμα, η ενίσχυση της με πολύ μεγαλύτερα κεφάλαια, από τα μέχρι πρότινος απαραίτητα, καθώς επίσης με «συλλογικά ευρωπαϊκά μέτρα» στήριξης της οικονομικής της ανάπτυξης), η Ελλάδα θα χάσει τη μάχη. Πιθανότατα, τότε ακριβώς θα χάσει και η Ευρώπη την πλέον κρίσιμη παρτίδα της μεταπολεμικής Ιστορίας της – την παρτίδα με τις Η.Π.Α.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ολοκληρώνοντας, τυχόν «εγκατάλειψη» της Ελλάδας στα «πλοκάμια» του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, παρά τα αναμφισβήτητα λάθη της, θα είναι έγκλημα εκ μέρους της Ευρώπης – ενώ θα αποτελέσει την αρχή του τέλους της. Επίσης έγκλημα θα είναι μία ενδεχόμενη συμφωνία εκ μέρους της Ελλάδας, η οποία θα επιτρέπει την εισβολή του ΔΝΤ στο εσωτερικό της. Είναι άλλωστε εμφανές το ότι, εάν παραδώσει κανείς τα κλειδιά του σπιτιού του, (πόσο μάλλον το ταμείο του κράτους) στον οποιονδήποτε «ξένο», πολύ δύσκολα θα εμποδίσει το «μοιραίο».
Από τον κ. Βασίλη Βιλιάρδο οικονομολόγο, πτυχιούχο της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.
voria.gr
Όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν, η χώρα μας βρίσκεται στο επίκεντρο της διαμάχης δύο μεγάλων δυνάμεων: των Η.Π.Α. και της Γερμανίας. Το «λάφυρο» της αντιπαράθεσης τους είναι φυσικά η Ευρώπη - μεταξύ άλλων τα πλεονεκτήματα που μπορούν να προκύψουν από ένα μελλοντικό, παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.
Στα πλαίσια αυτά, οι «κινήσεις» που απαιτούνται εκ μέρους της χώρας μας είναι εξαιρετικά πολύπλοκες, ενώ οφείλουν να συμμετέχουν επαυξημένα όλοι ανεξαιρέτως οι Πολίτες - αφού αυτοί κυρίως έχουν «έννομο» συμφέρον να προστατεύσουν την Ελλάδα: το βιοτικό επίπεδο δηλαδή, τις ελευθερίες, το μέλλον και τα ιδανικά τους. Η συνεχής ενημέρωση μας λοιπόν από εκείνες τις «πηγές» που δεν εξυπηρετούν σκοπιμότητες, που δεν «διέπονται» δηλαδή από ιδιοτελείς επιδιώξεις και δεν τοποθετούν «παγίδες» στο «δρόμο» μας, καθώς επίσης η δραστηριοποίηση μας στα κοινά, αποτελεί απόλυτη υποχρέωση - εάν δεν θέλουμε φυσικά να είμαστε εμείς, αυτοί που στο τέλος θα επιβαρυνθούν με τις «παράπλευρες απώλειες» μίας «αιματηρής σκακιστικής παρτίδας».
Φυσικά οι δύο μεγάλες «δυτικές» δυνάμεις, ο νικητής και ο ηττημένος ουσιαστικά του 2ου παγκοσμίου πολέμου, διαθέτουν διαφορετικής φύσεως, ποιότητας και «αιχμής» όπλα - τα οποία χρησιμοποιούν στην μεταξύ τους οικονομική «σύρραξη». Επίσης, «παρόμοια» διαφορετικά πολιτικά συστήματα, τα οποία έχουμε περιγράψει αρκετές φορές σε προηγούμενα κείμενα μας .
Τέλος, τοποθετούν τα «πιόνια» τους στη σκακιέρα, ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες που διαμορφώνονται παγκοσμίως, αφού δεν βρίσκονται μόνες τους στον πλανήτη. Τουλάχιστον η Κίνα και η Ρωσία φαίνεται ότι μάλλον «επαγρυπνούν οχυρωμένες», παρακολουθώντας ήρεμα και προσεκτικά το «παιχνίδι εξουσίας» που διαδραματίζεται - αφού δεν έχουν καμία διάθεση να υποστούν τις όποιες συνέπειες του.
Επισημαίνοντας ότι οι αναφορές μας στις Η.Π.Α. (όπως και στη Γερμανία), δεν επικεντρώνονται στους απλούς αμερικανούς πολίτες, οι οποίοι βιώνουν επίσης σαν «εξιλαστήρια» θύματα τη διαμάχη (όπως ακριβώς και εμείς), θεωρούμε ότι τα σημαντικότερα όπλα της υπερδύναμης, οι «Πύργοι της σκακιέρας», δεν είναι άλλα από τα παρακάτω βασικά «εργαλεία» του Bretton Woods. Δηλαδή, από
(α) τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (WTO), εναντίον του οποίου έχουν υπάρξει πάρα πολλές διαμαρτυρίες και εξεγέρσεις,
(β) την Παγκόσμια Τράπεζα (World Bank), η οποία λειτουργεί επιτελικά, στο «σκοτεινό» παρασκήνιο καλύτερα, καθώς επίσης από
(γ) το ΔΝΤ, το οποίο είναι ουσιαστικά το εκτελεστικό όργανο της Παγκόσμιας Τράπεζας
Σε γενικές γραμμές, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου «ορίζει» την κυκλοφορία των «ροών» των εμπορευμάτων διεθνώς, ενώ οι «μισθοφόροι» της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ ασχολούνται με τις «διαπλανητικές χρηματικές ροές». Φυσικά, «πίσω» από τους τρείς αυτούς «οργανισμούς», στο δεύτερο παρασκήνιο δηλαδή, ευρίσκεται η Wall Street: ο χώρος που στεγάζεται το διεθνές και άπατρις «κερδοσκοπικό» Κεφάλαιο, προερχόμενο τόσο από «νόμιμες» διαδικασίες (αποταμιεύσεις, συνταξιοδοτικά ταμεία), όσο και από παράνομες (τυχερά παιχνίδια, οργανωμένο έγκλημα κλπ).
Συνεχίζοντας, ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας διορίζεται από τις Η.Π.Α. - ενώ στο ΔΝΤ, ο πρόεδρος τοποθετείται από την Ευρώπη. Η κατανομή των ψήφων στο διοικητικό συμβούλιο της Παγκόσμιας Τράπεζας, είναι ανάλογη της «κεφαλαιακής» συμμετοχής του εκάστοτε κράτους. Ο κατωτέρω «Πίνακας Ι» εμφανίζει τα ποσοστά συμμετοχής:
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Μερίδια ψήφου στο ΔΝΤ και στην Παγκόσμια Τράπεζα (2006)
Χώρες-μέλη
Μερίδια ψήφου Παγκόσμιας Τράπεζας
Η.Π.Α. 16,38%
Ιαπωνία 7,86%
Γερμανία 4,49%
Γαλλία 4,30%
Μ. Βρετανία 4,30%
Χώρες-μέλη
Μερίδια Ψήφου ΔΝΤ
Η.Π.Α 16,77%
Ιαπωνία 6,02%
Γερμανία5,88%
Γαλλία 4,86%
Μ. Βρετανία 4,86%
Πηγή: ΔΝΤ
Το ΔΝΤ απασχολεί 2.700 άτομα, ενώ η Παγκόσμια Τράπεζα (ουσιαστικά η IBRD – International Bank for Reconstruction and Development και η IDA – International Development Association) περίπου 10.000 - ως επί το πλείστον οικονομολόγους. Σε σχέση τώρα με τη χρήση και τις «ιδιαιτερότητες» των συγκεκριμένων «όπλων αιχμής», θα αναφερθούμε μόνο σε κάποιες ημερομηνίες, οι οποίες είναι κατά τη γνώμη μας αρκετά «εύγλωττες» - αναφορικά με τις κινήσεις της υπερδύναμης στην παγκόσμια σκακιέρα, μέρος της οποίας αποτελεί η Ευρώπη.
ΜΑΡΤΙΟΣ 2005
Ευρισκόμαστε ακριβώς στην εποχή που φαίνεται πλέον καθαρά ότι, η πολιτική χαμηλών επιτοκίων της Fed δεν έχει μειώσει την ανεργία που προκάλεσε η κατάρρευση των εταιρειών διαδικτύου - ενώ οδεύει προς το τέλος της η μείωση του κόστους της ώρας εργασίας στις Η.Π.Α., με τη Γερμανία να παίρνει τη «σκυτάλη».
Το πραγματικό κόστος (σε αγοραστική αξία δηλαδή ανά ώρα) εργασίας στις Η.Π.Α., στο βιομηχανικό κλάδο, αυξήθηκε μεταξύ των ετών 1982 και 2002 κατά μόλις 4%, ενώ στην Ολλανδία κατά 20% και στη (δυτική) Γερμανία κατά 38%. Αντίστοιχα αυξήθηκε και ο «παρεχόμενος» χρόνος εργασίας στο ίδιο χρονικό διάστημα - στις Η.Π.Α. κατά 36%, στην Ολλανδία κατά 24% και στη Γερμανία παρέμεινε σταθερός (χωρίς όμως να υπολογίζεται η μεγάλη αύξηση του πληθυσμού στις Η.Π.Α. και η πολύ περιορισμένη στη Γερμανία). Μέχρι εκείνο το σημείο λοιπόν (2002) οι Η.Π.Α. αύξαναν συνεχώς την ανταγωνιστικότητα τους, σε σύγκριση με την Ευρώπη (όχι όμως και με την Κίνα) - γεγονός που τότε προβλημάτισε αρκετά την «ηγετική» δύναμη της ΕΕ.
«Αντιδρώντας» η Γερμανία, αποφάσισε τη «συγκράτηση» των μισθών των εργαζομένων της - κάτι που, σε συνάρτηση με την αύξηση της παραγωγικότητας τους, είχε σαν αποτέλεσμα τη μείωση των πραγματικών αμοιβών στη βιομηχανία της χώρας κατά 14% από το χρόνο εισόδου της στην Ευρωζώνη. Έτσι, σε συνδυασμό με την καθιέρωση του κοινού νομίσματος (€), καθώς επίσης με την επεκτατική πολιτική της στην Ευρώπη, μέσω των επιχειρήσεων της, κατόρθωσε να «καταλάβει» την πρώτη θέση παγκοσμίως στις εξαγωγές (την τρίτη στις πωλήσεις πολεμικού εξοπλισμού).
Αντίθετα, οι Η.Π.Α. προσπάθησαν να «μεγεθύνουν» το ΑΕΠ τους «εσωτερικά», μέσω της καταναλωτικής επέκτασης των αμερικανικών νοικοκυριών, στα οποία προσέφεραν τη δυνατότητα (ακόμη και στα πολύ χαμηλά «εισοδηματικά στρώματα») να «κερδοσκοπήσουν» - με τη βοήθεια των χαμηλών επιτοκίων δανεισμού, της αυξημένης ποσότητας χρήματος και της αγοράς κατοικιών (ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης, «δομημένα» χρηματοπιστωτικά προϊόντα κλπ).
Εκείνη ακριβώς την εποχή, η Βραζιλία ανακοίνωσε ότι δεν χρειάζεται πλέον τη στήριξη του ΔΝΤ, λόγω της θετικής οικονομικής της ανάπτυξης - σαν αποτέλεσμα της αύξησης των ενεργειακών και λοιπών πρώτων υλών παγκοσμίως (η χώρα διαθέτει τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές). Ο υπουργός οικονομικών του μεγαλύτερου κράτους της Λατινικής Αμερικής είπε πως «Το καταστατικό του ΔΝΤ προβλέπει τη στήριξη, με στόχο την καταπολέμηση των κρίσεων του εμπορικού ισοζυγίου, καθώς επίσης του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών. Η συγκεκριμένη βοήθεια δεν είναι πλέον αναγκαία για τη Βραζιλία».
Η συμφωνία της Βραζιλίας με το ΔΝΤ από το 2002, ύψους 30 δις $, παρουσίαζε υπόλοιπο 23,2 δις $, το οποίο όφειλε να εξοφληθεί έως το 2007. Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι υπήρξαν αντιρρήσεις, σε σχέση με την εξόφληση, τόσο εκ μέρους της Βραζιλίας, όσο και της Αργεντινής – χώρες για τις οποίες το ΔΝΤ θεωρείται στην κυριολεξία σαν το «Συνδικάτο του Διαβόλου».
ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2006
Την ημερομηνία αυτή διενεργήθηκε το καθιερωμένο «ανοιξιάτικο» συμβούλιο της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον. Οι δύο διεθνείς «οργανισμοί» ευρίσκονταν εν μέσω της μεγαλύτερης κρίσης στην ιστορία τους - όπου στην περίπτωση του ΔΝΤ, η κρίση ήταν πολύ πιο εμφανής. Το «Ταμείο» δεν είχε καταφέρει ακόμη να ξεπεράσει τα προβλήματα που του είχαν δημιουργηθεί, μετά τον καταστροφικό χειρισμό της ασιατικής κρίσης (1997) εκ μέρους του. «Τότε, το ΔΝΤ έχασε ολοσχερώς τη “νομιμοποίηση” του», σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο του κέντρου παγκόσμιας ανάπτυξης κ. Dennis de Tray.
Ειδικότερα, από την ασιατική κρίση και μετά, οι βασικοί «πελάτες» του ΔΝΤ, όπως η Ταϊλάνδη, οι Φιλιππίνες, η Κίνα και η Ινδία, φοβόντουσαν να ζητήσουν νέα δάνεια, διατηρώντας ακόμη «νωπή» στις μνήμες τους την καταστροφή του παρελθόντος - τα επακόλουθα δηλαδή των τρομακτικών προγραμμάτων απελευθέρωσης των χρηματοπιστωτικών αγορών τους, τα οποία είχαν αποδεχθεί, μετά από «υπόδειξη» του ΔΝΤ, πολλές ασιατικές χώρες.
Επί πλέον αυτών, είχε προστεθεί μία εντυπωσιακή «κίνηση» αρκετών κρατών της Λατινικής Αμερικής, υπό την ηγεσία της Βραζιλίας και της Αργεντινής, με στόχο την ολοσχερή αποπληρωμή των δανείων του ΔΝΤ. Τελικός στόχος τους ήταν η ολική «απεξάρτηση» τους από το «Ταμείο», το οποίο ήταν εξαιρετικά μισητό σε ολόκληρη την περιοχή.
Ουσιαστικά λοιπόν επρόκειτο για ένα «μποϊκοτάρισμα» του ΔΝΤ - για ένα «εμπάργκο» καλύτερα, εκ μέρους μερικών εκ των μεγαλύτερων «πελατών» του. Το γεγονός αυτό είχε οδηγήσει το ΔΝΤ σε μία έντονη κρίση «προϋπολογισμού», αφού η λειτουργία του, τις τελευταίες δύο δεκαετίες, χρηματοδοτούταν όλο και περισσότερο από τις πληρωμές των χρεών των «πελατών» του. Ειδικότερα, όπως μας λέει ο J. Ziegler:
“Η ενίσχυση των «αδύναμων» χωρών του «τρίτου κόσμου», απαιτούσε στην αρχή εκροές χρημάτων προς τις φτωχές χώρες, με «αντίτιμο» την υποχρέωση εξυγίανσης των οικονομιών τους – την ιδιωτικοποίηση δηλαδή των κρατικών εταιρειών τους. Στη συνέχεια, παρά τις θυσίες αυτών των χωρών, εξελίχθηκε σε εισροές προς τις ανεπτυγμένες – βλ. Έκθεση Ο.Η.Ε. από το 1992, η οποία αποκάλυψε ότι, από το 1983 έως το 1990, η καθαρή εκροή Κεφαλαίων από τον «τρίτο κόσμο», με προορισμό τις πλούσιες χώρες, έφτασε τα 150,5 δις $”.
Συμπερασματικά επομένως, τα έξοδα (κόστος) της δραστηριοποίησης του ΔΝΤ, προέρχονταν από τα χρήματα των αναπτυσσομένων οικονομιών που «βοηθούσε» - πολύ λιγότερο από τις εισφορές των «μετόχων» του, από τις πλούσιες δηλαδή «δυτικές» οικονομίες. Οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών, «μετατόπιζαν» συνειδητά το οικονομικό βάρος της διατήρησης του ΔΝΤ στους «ώμους» των οφειλετών του - σε αυτούς που του χρωστούσαν δηλαδή. Εάν λοιπόν οι σημαντικότερες χώρες-πελάτες του διέκοπταν εντελώς την οικονομική τους «σύνδεση» με το ΔΝΤ, τότε από πού θα χρηματοδοτούταν στο μέλλον το «Ταμείο»;
Σύμφωνα με τη ειδική σε θέματα «ΔΝΤ/Παγκόσμιας Τράπεζας» κυρία N.Woods (Οξφόρδη), το ΔΝΤ υπολόγιζε ότι οι εισπράξεις του (τόκοι και χρηματοπιστωτικά έξοδα), θα μειωνόταν κατά το ήμισυ (από 3,19 δις $ το 2005 στα 1,39 δις $ το 2006), ενώ μέχρι το 2009 θα περιορίζονταν άλλο τόσο – εάν δεν λάβαινε έγκαιρα τα μέτρα του. «Το γεγονός αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα μία καταστροφική εικόνα του προϋπολογισμού του, από την οποία πολύ δύσκολα θα μπορούσε να συνέλθει ξανά», κατά την κυρία Woods.
Με κριτήριο τώρα τις απόψεις άλλων ειδικών, η Παγκόσμια Τράπεζα ήταν επίσης σε δυσχερή οικονομική θέση - αν και δεν κατηγορούταν, όπως το ΔΝΤ για την αποτυχία στην Ασία ή για «μεθοδεύσεις», ανάλογες με αυτές του «Ταμείου». Όμως, οι συνολικές εισπράξεις της, από τόκους και χρηματοπιστωτικά έξοδα, είχαν περιορισθεί ανησυχητικά – από 8,1 δις $ το 2001, στα 4,4 δις $ το 2004. Επίσης, τα έσοδα της από επενδύσεις ήταν μειωμένα – από 1.5 δις $ το 2001, στα 304 εκ. $ το 2004. Η Κίνα, η Ινδονησία, το Μεξικό, η Βραζιλία και πολλές άλλες «ανεπτυγμένες αναπτυσσόμενες» χώρες, αναζητούσαν ήδη νέους χρηματοδότες.
Εν τούτοις, η κρίση στον προϋπολογισμό (budget) της Παγκόσμιας Τράπεζας, ήταν η μία όψη μόνο του προβλήματος. Η Παγκόσμια Τράπεζα ευρισκόταν συνολικά σε κρίση, αφού οι ενέργειες των οικονομολόγων της χαρακτηρίζονταν όλο και περισσότερο σαν «ελλιπείς» - σε σχέση με την αποτελεσματικότητα τους στην επίλυση των προβλημάτων των αναπτυσσομένων οικονομιών. Το πρόβλημα της βρισκόταν κυρίως στο τμήμα της «ειδικής έρευνας» - κεντρική υπευθυνότητα του οποίου ήταν η «παραγωγή» κορυφαίων (top), επίκαιρων τεχνικών εργασιών στον τομέα της Οικονομίας, σε στενή συνεργασία με τον ακαδημαϊκό κόσμο της «δύσης».
Γνώση όμως, η οποία θα μπορούσε να μετατραπεί σε πρακτική εφαρμογή, δεν «παραγόταν» από τους 10.000 οικονομολόγους της Παγκόσμιας Τράπεζας, οπότε δεν της έμενε τίποτα άλλο, από τη δραστική μείωση των εργαζομένων της – κατά περίπου 40%.
Σύμφωνα τώρα με την κ. Woods και τον κ. de Tray, οι κυριότερες εσωτερικές «επικρίσεις», σε σχέση με τους δύο οργανισμούς, συνοψίζονταν στο ότι, τόσο οι συνεργάτες του ΔΝΤ, όσο και της Παγκόσμιας Τράπεζας ήταν πολιτικά άπειροι. Διέθεταν δηλαδή διδακτορικό τίτλο στα μακροοικονομικά ή στα χρηματοπιστωτικά, αλλά δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένοι στο να ανταπεξέλθουν με την πολύπλοκη και βρώμικη λειτουργία των πολιτικών συστημάτων, μέσα στα οποία εργάζονταν.
«Η απέχθεια τους απέναντι στην Πολιτική κάνει αυτούς τους ανθρώπους ανίκανους να αντιπαρατεθούν με τον ανεπτυγμένο κόσμο. Οι περισσότεροι “εθελοτυφλούν” σε σχέση με εκείνη την Πολιτική, η οποία επηρεάζει άμεσα τις λειτουργίες τόσο του ΔΝΤ, όσο και της Παγκόσμιας Τράπεζας – μία Πολιτική με τεράστιες επιπτώσεις, σε σχέση με την απλή πολυπλοκότητα των αναπτυσσομένων οικονομιών», ανέφερε η κυρία Woods, συνεχίζοντας:
«Η πρώτη συμφωνία με μία ανεπτυγμένη οικονομία, την οποία υπόγραψαν το 1997 τόσο το ΔΝΤ, όσο και η Ν. Κορέα, χαρακτηριζόταν από μία πληθώρα προϋποθέσεων, οι οποίες απεδείκνυαν ξεκάθαρα τη συμμετοχή της κυβέρνησης των Η.Π.Α. Κατά τη διάρκεια όλης της δεκαετίας του 1990, εξασκήθηκε τεράστια πίεση εκ μέρους των G7 προς την Παγκόσμια Τράπεζα, για την παροχή δανείων προς τη Ρωσία.
Τα δάνεια αυτά δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ από τη Ρωσία (αρνήθηκε να πληρώσει τα χρέη του «κομμουνιστικού καθεστώτος»), αν και πληρώθηκαν οι επιβαρύνσεις (έξοδα). Παρ’ όλα αυτά εξασκήθηκε πίεση προς το ΔΝΤ, να μην ενδιαφέρεται για την αποτυχία του εγχειρήματος. Επίσης, πολύ συχνά καθορίζουν υφιστάμενες κρυφές συμφωνίες μεταξύ πολυεθνικών επιχειρήσεων – με την κάλυψη ισχυρών κυβερνήσεων και πιστωτών – τον τρόπο με τον οποίο ποια ακριβώς προγράμματα της Παγκόσμιας Τράπεζας υλοποιούνται».
Απλούστερα, οι «μισθοφόροι» του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας μπορούσαν να εφαρμόσουν εύκολα τα προγράμματα τους στις αναπτυσσόμενες οικονομίες επειδή, αφενός μεν οι Πολίτες τους ήταν χαμηλού μορφωτικού επιπέδου (οπότε δεν είχαν τη δυνατότητα να κατανοήσουν τα «τεκταινόμενα» και να αντιδράσουν δυναμικά, ενώ ήταν συνηθισμένοι στην «ανέχεια»), αφετέρου δε οι πολιτικές ηγεσίες τους (συχνά δικτάτορες) ήταν εντελώς διεφθαρμένες (οπότε εξαγοράζονταν χωρίς κανένα πρόβλημα). Για παράδειγμα, η παρακάτω αναφορά στην Ινδονησία:
«Περίπου κάθε τρίτο δολάριο, το οποίο έδινε η Παγκόσμια Τράπεζα στο καθεστώς του Suharto για ένα χρονικό διάστημα που υπερβαίνει τα 30 έτη, δηλαδή από το μέσον της δεκαετίας του ’60 έως το μέσον της δεκαετίας του ’90, οδηγούταν απ’ ευθείας στους ιδιωτικούς λογαριασμούς των ανθρώπων της κυβέρνησης – ένα ποσόν που υπολογίζεται στα 10 δις $, από τα 30 δις $ του δανείου που έδωσε η Παγκόσμια Τράπεζα στην Ινδονησία».
Αντίθετα τώρα, στις οικονομίες που αναπτύσσονταν πλέον, υιοθετώντας συνήθως δημοκρατικά πολιτεύματα (πόσο μάλλον στις ανεπτυγμένες οικονομίες), η εφαρμογή των «ΔΝΤ-προγραμμάτων» απαιτούσε αυξημένες γνώσεις Πολιτικής, καθώς επίσης εξαιρετικά εκλεπτυσμένες μεθόδους. Για παράδειγμα, δημόσιες σχέσεις (καταχωρήσεις στις εφημερίδες, «θετικά» άρθρα από επιφανείς δημοσιογράφους, «ευμενείς» αναλύσεις από οικονομολόγους κλπ) με στόχο την ωραιοποίηση της «εισβολής», «λεπτές» πολιτικές διαπραγματεύσεις με έναν μεγάλο αριθμό «ιθυνόντων», θετική αντιμετώπιση εκ μέρους της «τοπικής» ελίτ και των Πολιτών κοκ.
Η πρόθεση λοιπόν των δύο εργαλείων του Bretton Woods να ενεργοποιηθούν στις ανεπτυγμένες οικονομίες, «υπό την αιγίδα» των G7, μετά την «εκδίωξη» τους από τις αναπτυσσόμενες, ήταν ήδη τότε προγραμματισμένη – γεγονός που «ενδυναμώθηκε» ακόμη περισσότερο μετά την οικονομική «δυσπραγία», στην οποία βρέθηκαν οι δύο αυτοί οργανισμοί το 2005.
ΙΟΥΛΙΟΣ 2007
Δέκα χρόνια μετά την ασιατική κρίση, ο παγκόσμιος Τύπος αναφερόταν στη θλιβερή επέτειο, υπενθυμίζοντας μας τα παρακάτω: «Ο ΟΟΣΑ συζητούσε τότε, το 1997, εάν θα εξαιρούσε τυπικά τη Ν. Κορέα η οποία, λίγους μήνες πριν την κρίση, είχε συμπεριληφθεί στο κλαμπ των πλουσίων χωρών. Το ΑΕΠ της χώρας, υπολογιζόμενο σε δολάρια, είχε μειωθεί, (με τη «βοήθεια» του ΔΝΤ), μέσα σε ένα έτος κατά -41%. Το ΑΕΠ της Ινδονησίας περιορίσθηκε ακόμη περισσότερο, στο -60%, ενώ τόσο το ΑΕΠ, όσο και τα Χρηματιστήρια των δύο μεγάλων αυτών χωρών, δεν έχουν επανέλθει ακόμη στα επίπεδα πριν από την κρίση».
Συνεχίζοντας, «….Το ότι τα χρηματιστήρια της Μπανγκόκ, της Σεούλ και της Σιγκαπούρης κατέρρευσαν, ήταν το μικρότερο κακό. Η μαζική φτώχεια επεκτάθηκε σε όλες τις πληγείσες χώρες της περιοχής, μετά την φυγή των ξένων κεφαλαίων και τα τρομακτικά «μέτρα εξυγίανσης» που επιβλήθηκαν από το ΔΝΤ. Η Ινδονησία αποχαιρέτησε την εποχή της δικτατορίας του Suharto με αιματηρές συγκρούσεις, οι οποίες είχαν σαν αποτέλεσμα χιλιάδες νεκρούς. Η αλυσιδωτή αντίδραση ξεπέρασε κατά πολύ την ήπειρο.
Η τιμή του πετρελαίου κατέρρευσε, γεγονός που παρέσυρε στην κρίση τη Ρωσία, καθώς επίσης ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη. Η Λατινική Αμερική πλήγηκε ανεπανόρθωτα, αφού τα διεθνή κεφάλαια εγκατέλειψαν και τις δικές της αγορές. Σε όλες αυτές τις χώρες, δεν ήταν πλέον δυνατόν να διατηρηθεί η στρατηγική που τους επιβλήθηκε από το ΔΝΤ: Η απελευθέρωση δηλαδή των χρηματοπιστωτικών και εμπορικών αγορών τους, σε συνδυασμό με την σταθεροποίηση των νομισμάτων τους».
Ίσως οφείλουμε εδώ να προσθέσουμε ότι η Αργεντινή μετά από πολλά χρόνια «εμπειρίας» με το ΔΝΤ (σε αντίθεση με τη Βραζιλία, θεωρήθηκε καλός «μαθητής» του Ταμείου), κατέφυγε τελικά στη χρεοκοπία - παρά τα όσα δεινά μέχρι τότε είχαν υποφέρει οι Πολίτες της, από τα συνεχή «προγράμματα σταθερότητας και ανάπτυξης» που είχαν εφαρμοσθεί εις βάρος τους.
Συμπληρώνουμε επίσης ότι οι Η.Π.Α. τότε (Goldman Sachs, Lehman Brothers κλπ), είχαν αυξήσει στο κατακόρυφο τις πωλήσεις «δομημένων» προϊόντων (CDO’S) σε ολόκληρο τον κόσμο, με κυριότερο αποδέκτη την Ευρώπη και δη τις γερμανικές τράπεζες των ομοσπονδιακών κρατιδίων, οι οποίες διοικούνταν από δημόσιους λειτουργούς – συνήθως εντελώς άπειρους στα πολύπλοκα αυτά χρηματοοικονομικά προϊόντα, τα οποία τους προσφέρονταν «ωραιοποιημένα» (με αξιολογήσεις ΑΑΑ κλπ), κατά τη διάρκεια των επισκέψεων τους στη Νέα Υόρκη.
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2008
Η χρεοκοπία της Lehman Brothers θεωρείται από πολλούς σαν το μεγαλύτερο λάθος του αιώνα – ένα μεγάλο σφάλμα της κυβέρνησης των Η.Π.Α. Ήταν όμως «σφάλμα», ή απλά μία πανέξυπνη στρατηγική κίνηση στην παγκόσμια σκακιέρα; Το «πάτημα του κόκκινου πλήκτρου» ίσως, με το οποίο ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση (count down); Μήπως θυσιάστηκε σκόπιμα ένας «Αξιωματικός», για να οδηγήσει τον αντίπαλο σε λανθασμένες κινήσεις (λεηλατώντας τον ταυτόχρονα «ατιμώρητα», όπως ήδη τεκμηριώνεται από τα «ξαφνικά», υπέρογκα κέρδη της Citibank – μετόχου της Lehman Brothers, επίσης τα κέρδη της Goldman Sachs), οι οποίες θα του στοίχιζαν την παρτίδα;
Η τράπεζα θα μπορούσε να είχε διασωθεί «μόνο» με 10 δις $ (πηγή: Spiegel - σημειωτέον ότι ο γνωστός Warren Buffet ήθελε να επενδύσει στην τράπεζα, μετά την ανακοίνωση των πρώτων ζημιών της και την «επίθεση» που δέχτηκε από την ανοιχτή πώληση μετοχών της εκ μέρους του David Einhorn, αλλά ο Fuld απέρριψε την πρόταση του, όπως και αντίστοιχες άλλων τραπεζών), σε συνδυασμό με 70 δις $ εγγυήσεις εκ μέρους του αμερικανικού δημοσίου, αφού είχε εκδηλωθεί ενδιαφέρον (λίγο πριν «πτωχεύσει») για την εξαγορά της από τη βρετανική Barclays.
‘Όμως, η αμερικανική κυβέρνηση δεν συμφώνησε - κάτι που έχει θεωρηθεί σαν το αποτέλεσμα της έχθρας του τότε Υπουργού Οικονομικών και πρώην διευθυντή της Goldman Sachs, του κ. Henry Paulson, με το διευθυντή της Lehman, τον κ. Richard Fuld (δεν μοιάζουν όλα αυτά αλήθεια με κινήσεις «αντιπερισπασμού» των αντιπάλων – κυρίως των Ευρωπαίων, οι οποίοι έχασαν δισεκατομμύρια από την «κρίση» των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης των Η.Π.Α.; Δεν τεκμηριώνεται ήδη σήμερα επαρκώς, μετά την αγωγή που κατατέθηκε εναντίον της Goldman Sachs;)
Ενδεχομένως λοιπόν να ήταν μόνο «προπέτασμα καπνού» για τις χώρες που ζημιώθηκαν (εξαπατήθηκαν) από τη Lehman και τις Η.Π.Α. - οι οποίες πιθανότατα μετέφεραν (διέσπειραν) ηθελημένα το πρόβλημα τους παγκοσμίως, με απώτερο ίσως στόχο να το επιλύσουν, επιβαρύνοντας ισόποσα όλους τους υπόλοιπους «συνεργάτες» τους. Ας σημειωθεί εδώ ότι, στις Η.Π.Α. η Lehman δεν διέθετε κανενός είδους προϊόντα σε ιδιώτες (ήταν η πλέον διεθνής όλων των αμερικανικών επενδυτικών τραπεζών, αφού το 50% των συνολικών δραστηριοτήτων της ήταν εκτός Η.Π.Α.), οπότε η χρεοκοπία της δεν αποτελούσε πρόβλημα για την πολιτική (και για τους πολιτικούς) της χώρας.
Σε κάθε περίπτωση, η Γερμανία θεώρησε τότε πως δέχθηκε πολεμική επίθεση με οικονομικά εργαλεία, παρομοιάζοντας την με την κήρυξη του Πρώτου Παγκοσμίου Οικονομικού Πολέμου.
Ολοκληρώνοντας, στα τέλη του 2008 είχε εκλεγεί στην προεδρία της Αμερικής ο κ. B.Obama, ο οποίος (υποθέτουμε μη συνειδητά), συνετέλεσε τα μέγιστα στον «εφησυχασμό» των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, καθώς επίσης της κοινής γνώμης - μετά τις τεράστιες απώλειες από τη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών που υπέστησαν (
Έτος 2009
Ουσιαστικά το 2009 πραγματοποιήθηκε η «άλωση» της Ανατολικής Ευρώπης από το ΔΝΤ (Ουγγαρία, Ουκρανία, Ρουμανία, Λετονία κλπ), το οποίο ανέλαβε τη μία μετά την άλλη χώρα «υπό την προστασία» του. Όπως δε είναι πλέον σε όλους γνωστό, όλες αυτές οι χώρες οδηγήθηκαν σε οικονομικές υφέσεις τεράστιων διαστάσεων - παρά τους σύγχρονους «ισχυρισμούς», σύμφωνα με τους οποίους η πολιτική του ΔΝΤ έχει «βελτιστοποιηθεί», μετά την ανάληψη της ηγεσίας του από τον κ. S. Kahn.
Δεκέμβριος 2009
Η Fitch υποτιμάει την πιστοληπτική αξιολόγηση της Ελλάδας. Κατά την άποψη μας, η αμερικανική εταιρεία αξιολόγησης, την οποία θα παρομοιάζαμε με τον «Ίππο» σε μία σκακιστική παρτίδα, «προωθήθηκε» για να υποβοηθήσει τις κινήσεις του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας - αφού η «υποτίμηση» της Ελλάδας σταματάει την άνοδο του Ευρώ, επαναφέρει το δολάριο σε ανοδική πορεία (παρά τη συνεχή εκτύπωση νέων χαρτονομισμάτων και το τεράστιο έλλειμμα στον προϋπολογισμό των Η.Π.Α.), ενώ τοποθετεί ταυτόχρονα μία ωρολογιακή βόμβα μεγάλης ισχύος στα θεμέλια της Ευρωζώνης.
Ιανουάριος 2010
Η Ευρώπη φαίνεται να χάνει τον έλεγχο του παιχνιδιού. Η Γερμανία υποχωρεί «άτακτα», αφού γίνονται πλέον κατανοητές τόσο οι «μεθοδεύσεις» της, όσο και η «επεκτατική» πολιτική της, σε όλους τους Ευρωπαίους «εταίρους» της – ειδικά στη Γαλλία και στην Ιταλία.
Δυστυχώς για την ίδια, «εμφανίζονται στο φως της δημοσιότητας» πολλοί από τους τρόπους, με τους οποίους η Βιομηχανία της «λεηλατούσε» παραγγελίες μηχανολογικού εξοπλισμού - χρηματίζοντας θρασύτητα τους «κρατικούς λειτουργούς» πολλών χωρών.
Μάρτιος 2010
Προκρίνεται η λύση στο Ελληνικό θέμα, με τη συμμετοχή του ΔΝΤ. Η απόφαση αυτή μοιάζει ουσιαστικά με τη θυσία ενός πιονιού εκ μέρους της ΕΕ, με στόχο την εξασφάλιση χρόνου - έτσι ώστε να «οχυρωθεί» απέναντι στις νέες συνθήκες, αφού προηγουμένως τις «αφομοιώσει».
Η μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία της Γερμανίας, η Daimler Benz, κατηγορείται από τον «παγκόσμιο αστυνομικό», από τις Η.Π.Α. δηλαδή, για «διαπλανητική» πολύ-διαφθορά, ενώ αναγκάζεται να πληρώσει ένα τεράστιο πρόστιμο στο αμερικανικό δημόσιο - παρά το ότι ο «χρηματισμός» δεν αφορούσε καθόλου τις κρατικές ή άλλες Υπηρεσίες της υπερδύναμης, αλλά τον υπόλοιπο κόσμο.
Την ίδια εποχή περίπου ερευνάται η επίσης γερμανική Ferrostaal, με την συνήθη πλέον κατηγορία της διαφθοράς. Η εταιρεία αυτή, σε συνεργασία με την ναυπηγική HDW, κατασκεύασε (και πούλησε) τα ελαττωματικά υποβρύχια στην Ελλάδα, χρηματίζοντας μία σειρά Ελλήνων «δημόσιων λειτουργών». Φυσικά, τα σκάνδαλα Siemens συνεχίζονται - ενώ δεν φαίνεται να έχουν τέλος.
Απρίλιος 2010
Το ΔΝΤ αυξάνει τα κεφάλαια του - από 50 δις $ σε 550 δις $. «Αποτελεί μία σημαντική προσφορά για την παγκόσμια σταθερότητα», αναφέρει ο γενικός διευθυντής του, «Το ΔΝΤ αποκτά έτσι ορθολογικές πηγές χρηματοδότησης, με στόχο να βοηθήσει τις χώρες, οι οποίες είναι ευαίσθητες σε οικονομικές κρίσεις. Το έτος της χρηματοπιστωτικής κρίσης, το 2009, το ΔΝΤ βοήθησε πολλές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Αφρικής να ανταπεξέλθουν με τα οικονομικά προβλήματα που τους προκάλεσε η κρίση».
Το ΔΝΤ εμφανίζεται για πρώτη φορά (μετά την καινούργια του «ιδιότητα», την αλλαγή των στόχων του δηλαδή, μετά το έτος 1970), σαν ο «σωτήρας» μίας ανεπτυγμένης οικονομίας – πολύ περισσότερο μίας χώρας της Ευρωζώνης: της Ελλάδας. Οι «φιλοδοξίες» του φυσικά «συντηρούνται» από τα διαρκώς αυξανόμενα spreads των ελληνικών ομολόγων, τα οποία «εκτινάσσονται κατ’ εντολή» - για να εμποδίσουν τυχόν «αναξιοπρεπείς» ενέργειες ή ενδεχόμενη «απειθαρχία», εκ μέρους της κυβέρνησης και των Πολιτών της χώρας μας.
Ο Γάλλος πρόεδρος του ΔΝΤ επιδιώκει την άμεση «διαπραγμάτευση» με την Ελλάδα – στην έδρα του, χωρίς την «παρεμβολή» της Κομισιόν. Την ίδια χρονική στιγμή τα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) «φαίνεται» να μετακινούνται προς τη Γαλλία – κατά δεύτερο λόγο στις «ενδιάμεσες στάσεις», στην Πορτογαλία και στην Ισπανία δηλαδή. Έχει έλθει μήπως η κατάλληλη χρονική στιγμή της τοποθέτησης του πρώτου «Ύπατου Αρμοστή» των Η.Π.Α. στην Ευρώπη;
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Οι σημερινές καπιταλιστικές κρίσεις, εφόσον συντελούνται σε κράτη με δεδομένη υπερχρέωση, όπως όλα ανεξαιρέτως τα «δυτικά» (Πίνακας ΙΙ), είναι κυρίως «κρίσεις εμπιστοσύνης» Στην προκειμένη περίπτωση, όταν δηλαδή το «έδαφος» είναι εκ των πραγμάτων «πρόσφορο» (υπάρχουν διαρκώς αυξανόμενα χρέη, δημόσια ελλείμματα κλπ), οι κερδοσκοπικές επιθέσεις μπορούν να αυτοεκπληρώνονται - οπότε, το να ακολουθεί κανείς μία οικονομική πολιτική που στηρίζεται στα θεμελιώδη μεγέθη της Οικονομίας του, δεν αρκεί για να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη της «αγοράς» (γεγονός που αποδεικνύεται από την κίνηση των «ελληνικών spreads»).
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Συνολικό χρέος 2009 (δημόσιο και ιδιωτικό)*
Χώρα
Χρέος προς ΑΕΠ
Γερμανία 285%
Η.Π.Α. 296%
Ιταλία 315%
Γαλλία 323%
Μ. Βρετανία 466%
Πηγή: McKinsey Global Institute
* Εξωτερικό χρέος της Ελλάδας (δημόσιο και ιδιωτικό) περίπου 165% του ΑΕΠ
Αντίθετα, η ανάγκη μίας χώρας να κερδίσει τη χαμένη εμπιστοσύνη της αγοράς, μπορεί στην πραγματικότητα να την εμποδίσει να εφαρμόσει «λογικές πολιτικές». Είναι δηλαδή πιθανόν να την αναγκάσει να ακολουθήσει πολιτικές οι οποίες, υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα ήταν εντελώς παράλογες – για παράδειγμα, προγράμματα σταθερότητας του είδους που προτείνει συνήθως το ΔΝΤ, εν μέσω παγκόσμιας κρίσης, τα οποία οδηγούν με «ασφάλεια» σε εξαιρετικά επικίνδυνες, σε καταστροφικές καλύτερα υφέσεις.
Παρά το ότι λοιπόν ο στόχος μίας χώρας που δέχεται «κερδοσκοπική» επίθεση οφείλει να είναι ο «κατευνασμός» της αγοράς και η ανάκτηση της εμπιστοσύνης της, επειδή οι «επενδυτές» που αναμένουν κρίσεις τις προκαλούν ταυτόχρονα, η υγιής οικονομική πολιτική (μείωση των δαπανών, καταπολέμηση των ελλειμμάτων κλπ), δεν αρκεί για να κερδίσει το κράτος την εμπιστοσύνη της αγοράς. Πόσο μάλλον αφού «εξ ορισμού», μία χώρα που ανακοινώνει επίσημα την πρόθεση της να καταφύγει στο ΔΝΤ για βοήθεια, προσελκύει τα μέγιστα τις κερδοσκοπικές επιθέσεις του Κεφαλαίου - εισερχόμενη σε έναν καθοδικό σπειροειδή κύκλο «άμυνας», ο οποίος την οδηγεί με ασφάλεια σε μία ήττα «κατά κράτος».
Δυστυχώς, η χώρα μας έκανε πάρα πολλά στρατηγικά σφάλματα στη «διαχείριση της κρίσης» - δημιουργώντας μόνη της εκείνες τις προϋποθέσεις, οι οποίες «προσέλκυσαν» μαζικά τις οργανωμένες επιθέσεις του αιμοβόρου κερδοσκοπικού κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, άνοιξε την «κερκόπορτα» που οδηγεί στην άλωση της Ευρωζώνης η οποία, δυστυχώς για όλους μας, με απόλυτη υπαιτιότητα της Γερμανίας παραμένει ακόμη διάπλατα ανοιχτή.
Εάν λοιπόν δεν συμβεί κάτι πολύ πιο «ισχυρό» από αυτό που απαιτούνταν μέχρι σήμερα (για παράδειγμα, η ενίσχυση της με πολύ μεγαλύτερα κεφάλαια, από τα μέχρι πρότινος απαραίτητα, καθώς επίσης με «συλλογικά ευρωπαϊκά μέτρα» στήριξης της οικονομικής της ανάπτυξης), η Ελλάδα θα χάσει τη μάχη. Πιθανότατα, τότε ακριβώς θα χάσει και η Ευρώπη την πλέον κρίσιμη παρτίδα της μεταπολεμικής Ιστορίας της – την παρτίδα με τις Η.Π.Α.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ολοκληρώνοντας, τυχόν «εγκατάλειψη» της Ελλάδας στα «πλοκάμια» του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, παρά τα αναμφισβήτητα λάθη της, θα είναι έγκλημα εκ μέρους της Ευρώπης – ενώ θα αποτελέσει την αρχή του τέλους της. Επίσης έγκλημα θα είναι μία ενδεχόμενη συμφωνία εκ μέρους της Ελλάδας, η οποία θα επιτρέπει την εισβολή του ΔΝΤ στο εσωτερικό της. Είναι άλλωστε εμφανές το ότι, εάν παραδώσει κανείς τα κλειδιά του σπιτιού του, (πόσο μάλλον το ταμείο του κράτους) στον οποιονδήποτε «ξένο», πολύ δύσκολα θα εμποδίσει το «μοιραίο».
Από τον κ. Βασίλη Βιλιάρδο οικονομολόγο, πτυχιούχο της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.
voria.gr
Τρίτη 18 Μαΐου 2010
Η Ελλάς και η καταστροφή των δημιουργικών ανθρωπίνων πόρων
Η κοινωνική επιστήμη της οικονομίας ορίζει το εργατικό δυναμικό ως το τμήμα εκείνο του πληθυσμού μιας χώρας που θέλει και μπορεί να εργαστεί. Αυτό το πληθυσμιακό κομμάτι της οικονομίας χωρίζεται σε τρεις υποκατηγορίες. Πρώτιστα είναι οι εργάτες που βάζουν τόσο σωματική όσο και πνευματική δύναμη προκειμένου να μετασχηματίσουν τις πρώτες ύλες σε προϊόν. Στη συνέχεια είναι οι προϊσταμένοι των πρώτων (διευθυντές, managers κ.α.), κατευθύνοντάς τους ως προς τον τρόπο επεξεργασίας της ύλης. Τέλος είναι οι δημιουργοί ή εφευρέτες, που με τις καινοτόμες ιδέες τους μπορούν να συλλάβουν ένα μελλοντικό προϊόν. Αυτοί, βρίσκονται στην κορυφή της εργασιακής πυραμίδας, καθώς αποτελούν σημαντικότατο κεφάλαιο για οποιοδήποτε κράτος της γης. Είναι οι άνθρωποι που χαράσσουν το μέλλον μιας χώρας δίνοντάς της το συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι άλλων χωρών με τη δημιουργία νέων προϊόντων κυρίως σε στρατιωτικό υλικό, αλλά και σε συσκευές καθημερινής χρήσης.
Είναι λογικό, οι εφευρέτες αυτοί να γίνονται το μήλον της έριδος για πολλές κυβερνήσεις. Ενώ όμως, μέχρι πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν παρατηρούταν μετακίνηση του δυναμικού αυτού εκτός των χωρών καταγωγής τους, μετά άρχισε η έκρηξη μετανάστευσής τους προς άλλες χώρες, προσφέροντάς τους ως δέλεαρ χρηματικές απολαβές, κτηριακές εγκαταστάσεις και ευκολία πρόσβασης στις πρώτες ύλες για τη χρησιμοποίησή τους στα πειράματά τους. Έτσι, δεκάδες επιστήμονες του Γ’ Ράιχ μετακόμισαν τόσο στις Η.Π.Α. όσο και στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ., παρέχοντας πληροφορίες αλλά και εργασία, προκειμένου οι χώρες αυτές να πετύχουν μια απίστευτη τεχνολογική πρόοδο που φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Δηλαδή, με λίγα λόγια, το δυνάμωμα μιας χώρας εξαρτάται κυρίως, από τον έλεγχο της στρατιωτικής και όχι μόνο τεχνολογίας.
Δεν αρκεί όμως, μόνο η τεχνολογία για να αναπτυχθεί ραγδαία μια χώρα. Χρειάζεται και κάτι ακόμη. Την αποδυνάμωση των εξελισσομένων χωρών, οι οποίες θεωρούνται ανταγωνίστριες των ήδη ισχυρών οικονομικά κρατών. Η Ελλάς εντάσσεται στην πρώτη κατηγορία και ως εκ τούτου αποτελεί μεγάλο εμπόδιο λόγω του εν δυνάμει υψηλού επιπέδου ανθρώπινου κεφαλαίου που κατέχει. Ως γνωστόν, οι Έλληνες διαπρέπουν στο εξωτερικό σε διευθυντικές και οργανωτικές θέσεις. Έτσι, ταυτόχρονα με το δόγμα Κίσινγκερ για αποδυνάμωση της γλώσσας και αποκοπής της συνέχειας της παράδοσης των Ελλήνων, βρίσκεται σε εφαρμογή η αποδυνάμωση των ανθρωπίνων πόρων που βρίσκονται στον πληθυσμό της Ελλάδος. Πώς όμως γίνεται αυτό;
Καταρχήν, η οικονομική υποδούλωση της Ελλάδος, αυξάνοντας το σύνολο του πληθυσμού που βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, αναγκάζει τους πολίτες της να ασχολούνται όλο και περισσότερο με τα προς το ζην, αδιαφορώντας συνεχώς για ανώτερα και πνευματικά αγαθά. Έτσι, ο εγκέφαλος βρίσκεται σε στασιμότητα και δεν αναπτύσσεται δημιουργικά. Είναι προφανές, ότι πίσω από την οικονομική αυτή υποδούλωση βρίσκονται ύποπτα παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα (θα επανέλθω αργότερα με ειδικό άρθρο, με αδιάσειστα στοιχεία).
Όσοι, εν συνεχεία, καταφέρνουν να ξεπερνούν το εμπόδιο της επιβίωσης, απλώς τους υποχρεώνουν με έμμεσο τρόπο να δουλέψουν για λογαριασμό άλλων χωρών. Πώς το καταφέρουν αυτό; Μα, υποβαθμίζοντας το ελληνικό σύστημα παιδείας, αναγκάζοντάς τους να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού και μάλιστα, γίνονται μήλον της έριδος για την κάλυψη θέσεων εργασίας στις χώρες αυτές. Με λίγα λόγια, ΔΕΝ επιστρέφει στην Ελλάδα η τεχνογνωσία και η δημιουργικότητα, οι οποίες μπορούν να αναπτύξουν τη χώρα μας, και μπορούν να τη θέσουν σε πρωτοφανή για τα σημερινά δεδομένα τροχιά ανάπτυξης. Αν κάποτε βρεθεί κάποιος να θελήσει να επιστρέψει στην Ελλάδα σε παραγωγική – αποδοτική ηλικία, τότε τα ίδια σκοτεινά κέντρα βάζουν τους εκφραστές του συστήματος να δημιουργήσουν πρόβλημα, αποτρέποντάς τον (θυμίζω την πικρία που ένιωσε η ομογενής εξ Αυστραλίας ερευνήτρια κ. Βάσω Αποστολοπούλου, όταν το 2001 κόπηκε από τον ΕΟΦ η έγκριση χορήγησης άδειας των δοκιμών πάνω στην πρόληψη του καρκίνου του μαστού. Η νεαρή κ. Αποστολοπούλου είχε δηλώσει : «Πιστεύω ότι το πρόβλημά τους ήμουν εγώ. Ήμουν "αφελής" ερχόμενη από την Αυστραλία, όπου όλοι συνεργάζονται και αλληλοβοηθούνται»).[1]
Τέλος, όσοι έχουν δημιουργικό πνεύμα και δεν θέλησαν να ξενιτευτούν, ένα ακόμα σημαντικό τέχνασμα τους οδηγεί και αυτούς στον δημιουργικό μαρασμό. Αυτό είναι το τέχνασμα του δημοσίου. Τα τελευταία χρόνια, παρατηρούμε την ολοένα αυξανόμενη ζήτηση για τις θέσεις του δημοσίου που είτε προκηρύσσει ο Α.Σ.Ε.Π. είτε όχι. Θέσεις που παρέχουν έναν ικανοποιητικό μισθό και τη σιγουριά του Κράτους, ως εργοδότη για τις υπηρεσίες που παρέχουν οι υπάλληλοί του. Ωστόσο, αξίζει να ερευνήσουμε αν ο παροξυσμός για την κατάληψη μιας θέσης δημοσίου υπαλλήλου βοηθά την Ελλάδα.
Ο ιδιωτικός τομέας των επιχειρήσεων έχει μαραζώσει και είναι πολλοί οι λόγοι που μας αναγκάζουν να θεωρήσουμε αυτό τον μαρασμό προμελετημένο. Μόνο μια ματιά στην παράλογη πέρα από κάθε όριο οικονομική πολιτική που εφήρμοσε η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, αρκεί για να μας πείσει για τούτο. Κάθε πολιτικός αρχηγός κόμματος που αναλάμβανε την εξουσία ακολουθούσε το κλασσικό πλέον τρίπτυχο επιτυχίας για την... τσέπη τους «λιτότητα, λιτότητα, λιτότητα...». Το χρήμα δεν κινήθηκε όσο θα έπρεπε και έτσι δεν πολλαπλασιάστηκε, δημιουργώντας χρέη και ακάλυπτες επιταγές. Ευνοήθηκε το μονοπώλιο και τα μικρομεσαία καταστήματα έκλεισαν.
Τελικώς, γιατί ένας νέος να επιχειρήσει να βοηθήσει στην παραγωγή της Ελλάδος δημιουργώντας τη δική του επιχείρηση, μιας και με λίγο σπρώξιμο του... «μέσου» που έχει ο καθένας, μπορεί να βολευτεί σε μια θέση στο δημόσιο να ... βαράει σφραγίδες και να πληρώνεται κάθε 15 ημέρες; Μικρόψυχη λογική θα πει ο αναγνώστης που διαβάζει αυτές τις γραμμές. Ο καθένας βέβαια, κοιτάζει το συμφέρον του και καλά κάνει ως ένα σημείο. Ταυτόχρονα όμως, καταστρέφεται η Ελλάς. Μηδενίζεται η δημιουργικότητα, καθώς ανάπτυξη έχουμε μόνο με τη μεθοδική δουλειά. Επίσης, αποδεδειγμένα πλέον (αρκεί να κοιτάξουμε τους γνωστούς δημοσίους υπαλλήλους που έχει ο καθένας μας στο περιβάλλον του), η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων, παρόλο που έχει άφθονο ελεύθερο χρόνο, δεν τον ξοδεύει με μεράκι προσφέροντας στο κοινωνικό σύνολο, αλλά για να ικανοποιήσει μόνο το «εγώ» της, αφαιρώντας από ένα λιθαράκι ο καθένας, του χτίσματος που ονομάζεται Ελλάς.
Έμειναν λοιπόν, μόνο οι ρομαντικοί να αγωνίζονται για αυτή την έρημη και πολυβασανισμένη Ελλάδα. Αυτοί, κατατάσσονται πια στην κατηγορία των «γραφικών», «κολλημένων», «οπισθοδρομικών» και «απροσάρμοστων». Είναι αυτοί που σε κάθε συζήτηση με φίλους, γνωστούς, ακόμη και με πολιτικά πρόσωπα τονίζουν την κατρακύλα της προσωπικότητας στα τάρταρα της δουλοπρέπειας. Σε αυτές τις κατηγορίες ανθρώπων ξέρω πολύ καλά, από προσωπική πείρα, ότι υπάγονται και κάποιοι, λίγοι δυστυχώς, δημόσιοι υπάλληλοι, που προσπαθούν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και εκμεταλλεύονται τον ελεύθερό τους χρόνο για να δημιουργήσουν. Εντούτοις, το γνωμικό «αργία, μήτηρ κακίας» επαληθεύεται σε όλους τους υπόλοιπους που νομίζουν ότι εξασφάλισαν το μέλλον τους. Για αυτούς ο μήνας έχει... εννιά.
Εν κατακλείδι, η Ελλάς βλέπει τα παιδιά της να οδηγούνται στην οκνηρία και μαζί τους, ένα ολόκληρο έθνος να οδηγείται στη λησμονιά, μετά από περίοδο χιλιάδων ετών δόξας. Η σημερινή παρακμή είναι χειρότερη από οποιασδήποτε άλλης περιόδου γιατί, εκτός της κοινωνικής, στρατιωτικής, οικονομικής παρακμής τώρα παρατηρείται και προσωπική ή ατομική παρακμή, πράγμα ανήκουστο για την χιλιόχρονη ύπαρξη αυτής της φυλής. Παρ’ όλα αυτά είμαι αισιόδοξος ότι κάποτε, κάτι θα μας ξυπνήσει. Εύχομαι αυτό το «κάτι» να γίνει γρήγορα γιατί μόνο αν πάθουμε θα αντιληφθούμε τα λάθη που κάναμε αυτά τα χρόνια.
Ορφεύς
"Ελληνική Αναγέννηση"
Είναι λογικό, οι εφευρέτες αυτοί να γίνονται το μήλον της έριδος για πολλές κυβερνήσεις. Ενώ όμως, μέχρι πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν παρατηρούταν μετακίνηση του δυναμικού αυτού εκτός των χωρών καταγωγής τους, μετά άρχισε η έκρηξη μετανάστευσής τους προς άλλες χώρες, προσφέροντάς τους ως δέλεαρ χρηματικές απολαβές, κτηριακές εγκαταστάσεις και ευκολία πρόσβασης στις πρώτες ύλες για τη χρησιμοποίησή τους στα πειράματά τους. Έτσι, δεκάδες επιστήμονες του Γ’ Ράιχ μετακόμισαν τόσο στις Η.Π.Α. όσο και στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ., παρέχοντας πληροφορίες αλλά και εργασία, προκειμένου οι χώρες αυτές να πετύχουν μια απίστευτη τεχνολογική πρόοδο που φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Δηλαδή, με λίγα λόγια, το δυνάμωμα μιας χώρας εξαρτάται κυρίως, από τον έλεγχο της στρατιωτικής και όχι μόνο τεχνολογίας.
Δεν αρκεί όμως, μόνο η τεχνολογία για να αναπτυχθεί ραγδαία μια χώρα. Χρειάζεται και κάτι ακόμη. Την αποδυνάμωση των εξελισσομένων χωρών, οι οποίες θεωρούνται ανταγωνίστριες των ήδη ισχυρών οικονομικά κρατών. Η Ελλάς εντάσσεται στην πρώτη κατηγορία και ως εκ τούτου αποτελεί μεγάλο εμπόδιο λόγω του εν δυνάμει υψηλού επιπέδου ανθρώπινου κεφαλαίου που κατέχει. Ως γνωστόν, οι Έλληνες διαπρέπουν στο εξωτερικό σε διευθυντικές και οργανωτικές θέσεις. Έτσι, ταυτόχρονα με το δόγμα Κίσινγκερ για αποδυνάμωση της γλώσσας και αποκοπής της συνέχειας της παράδοσης των Ελλήνων, βρίσκεται σε εφαρμογή η αποδυνάμωση των ανθρωπίνων πόρων που βρίσκονται στον πληθυσμό της Ελλάδος. Πώς όμως γίνεται αυτό;
Καταρχήν, η οικονομική υποδούλωση της Ελλάδος, αυξάνοντας το σύνολο του πληθυσμού που βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, αναγκάζει τους πολίτες της να ασχολούνται όλο και περισσότερο με τα προς το ζην, αδιαφορώντας συνεχώς για ανώτερα και πνευματικά αγαθά. Έτσι, ο εγκέφαλος βρίσκεται σε στασιμότητα και δεν αναπτύσσεται δημιουργικά. Είναι προφανές, ότι πίσω από την οικονομική αυτή υποδούλωση βρίσκονται ύποπτα παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα (θα επανέλθω αργότερα με ειδικό άρθρο, με αδιάσειστα στοιχεία).
Όσοι, εν συνεχεία, καταφέρνουν να ξεπερνούν το εμπόδιο της επιβίωσης, απλώς τους υποχρεώνουν με έμμεσο τρόπο να δουλέψουν για λογαριασμό άλλων χωρών. Πώς το καταφέρουν αυτό; Μα, υποβαθμίζοντας το ελληνικό σύστημα παιδείας, αναγκάζοντάς τους να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού και μάλιστα, γίνονται μήλον της έριδος για την κάλυψη θέσεων εργασίας στις χώρες αυτές. Με λίγα λόγια, ΔΕΝ επιστρέφει στην Ελλάδα η τεχνογνωσία και η δημιουργικότητα, οι οποίες μπορούν να αναπτύξουν τη χώρα μας, και μπορούν να τη θέσουν σε πρωτοφανή για τα σημερινά δεδομένα τροχιά ανάπτυξης. Αν κάποτε βρεθεί κάποιος να θελήσει να επιστρέψει στην Ελλάδα σε παραγωγική – αποδοτική ηλικία, τότε τα ίδια σκοτεινά κέντρα βάζουν τους εκφραστές του συστήματος να δημιουργήσουν πρόβλημα, αποτρέποντάς τον (θυμίζω την πικρία που ένιωσε η ομογενής εξ Αυστραλίας ερευνήτρια κ. Βάσω Αποστολοπούλου, όταν το 2001 κόπηκε από τον ΕΟΦ η έγκριση χορήγησης άδειας των δοκιμών πάνω στην πρόληψη του καρκίνου του μαστού. Η νεαρή κ. Αποστολοπούλου είχε δηλώσει : «Πιστεύω ότι το πρόβλημά τους ήμουν εγώ. Ήμουν "αφελής" ερχόμενη από την Αυστραλία, όπου όλοι συνεργάζονται και αλληλοβοηθούνται»).[1]
Τέλος, όσοι έχουν δημιουργικό πνεύμα και δεν θέλησαν να ξενιτευτούν, ένα ακόμα σημαντικό τέχνασμα τους οδηγεί και αυτούς στον δημιουργικό μαρασμό. Αυτό είναι το τέχνασμα του δημοσίου. Τα τελευταία χρόνια, παρατηρούμε την ολοένα αυξανόμενη ζήτηση για τις θέσεις του δημοσίου που είτε προκηρύσσει ο Α.Σ.Ε.Π. είτε όχι. Θέσεις που παρέχουν έναν ικανοποιητικό μισθό και τη σιγουριά του Κράτους, ως εργοδότη για τις υπηρεσίες που παρέχουν οι υπάλληλοί του. Ωστόσο, αξίζει να ερευνήσουμε αν ο παροξυσμός για την κατάληψη μιας θέσης δημοσίου υπαλλήλου βοηθά την Ελλάδα.
Ο ιδιωτικός τομέας των επιχειρήσεων έχει μαραζώσει και είναι πολλοί οι λόγοι που μας αναγκάζουν να θεωρήσουμε αυτό τον μαρασμό προμελετημένο. Μόνο μια ματιά στην παράλογη πέρα από κάθε όριο οικονομική πολιτική που εφήρμοσε η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, αρκεί για να μας πείσει για τούτο. Κάθε πολιτικός αρχηγός κόμματος που αναλάμβανε την εξουσία ακολουθούσε το κλασσικό πλέον τρίπτυχο επιτυχίας για την... τσέπη τους «λιτότητα, λιτότητα, λιτότητα...». Το χρήμα δεν κινήθηκε όσο θα έπρεπε και έτσι δεν πολλαπλασιάστηκε, δημιουργώντας χρέη και ακάλυπτες επιταγές. Ευνοήθηκε το μονοπώλιο και τα μικρομεσαία καταστήματα έκλεισαν.
Τελικώς, γιατί ένας νέος να επιχειρήσει να βοηθήσει στην παραγωγή της Ελλάδος δημιουργώντας τη δική του επιχείρηση, μιας και με λίγο σπρώξιμο του... «μέσου» που έχει ο καθένας, μπορεί να βολευτεί σε μια θέση στο δημόσιο να ... βαράει σφραγίδες και να πληρώνεται κάθε 15 ημέρες; Μικρόψυχη λογική θα πει ο αναγνώστης που διαβάζει αυτές τις γραμμές. Ο καθένας βέβαια, κοιτάζει το συμφέρον του και καλά κάνει ως ένα σημείο. Ταυτόχρονα όμως, καταστρέφεται η Ελλάς. Μηδενίζεται η δημιουργικότητα, καθώς ανάπτυξη έχουμε μόνο με τη μεθοδική δουλειά. Επίσης, αποδεδειγμένα πλέον (αρκεί να κοιτάξουμε τους γνωστούς δημοσίους υπαλλήλους που έχει ο καθένας μας στο περιβάλλον του), η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων, παρόλο που έχει άφθονο ελεύθερο χρόνο, δεν τον ξοδεύει με μεράκι προσφέροντας στο κοινωνικό σύνολο, αλλά για να ικανοποιήσει μόνο το «εγώ» της, αφαιρώντας από ένα λιθαράκι ο καθένας, του χτίσματος που ονομάζεται Ελλάς.
Έμειναν λοιπόν, μόνο οι ρομαντικοί να αγωνίζονται για αυτή την έρημη και πολυβασανισμένη Ελλάδα. Αυτοί, κατατάσσονται πια στην κατηγορία των «γραφικών», «κολλημένων», «οπισθοδρομικών» και «απροσάρμοστων». Είναι αυτοί που σε κάθε συζήτηση με φίλους, γνωστούς, ακόμη και με πολιτικά πρόσωπα τονίζουν την κατρακύλα της προσωπικότητας στα τάρταρα της δουλοπρέπειας. Σε αυτές τις κατηγορίες ανθρώπων ξέρω πολύ καλά, από προσωπική πείρα, ότι υπάγονται και κάποιοι, λίγοι δυστυχώς, δημόσιοι υπάλληλοι, που προσπαθούν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και εκμεταλλεύονται τον ελεύθερό τους χρόνο για να δημιουργήσουν. Εντούτοις, το γνωμικό «αργία, μήτηρ κακίας» επαληθεύεται σε όλους τους υπόλοιπους που νομίζουν ότι εξασφάλισαν το μέλλον τους. Για αυτούς ο μήνας έχει... εννιά.
Εν κατακλείδι, η Ελλάς βλέπει τα παιδιά της να οδηγούνται στην οκνηρία και μαζί τους, ένα ολόκληρο έθνος να οδηγείται στη λησμονιά, μετά από περίοδο χιλιάδων ετών δόξας. Η σημερινή παρακμή είναι χειρότερη από οποιασδήποτε άλλης περιόδου γιατί, εκτός της κοινωνικής, στρατιωτικής, οικονομικής παρακμής τώρα παρατηρείται και προσωπική ή ατομική παρακμή, πράγμα ανήκουστο για την χιλιόχρονη ύπαρξη αυτής της φυλής. Παρ’ όλα αυτά είμαι αισιόδοξος ότι κάποτε, κάτι θα μας ξυπνήσει. Εύχομαι αυτό το «κάτι» να γίνει γρήγορα γιατί μόνο αν πάθουμε θα αντιληφθούμε τα λάθη που κάναμε αυτά τα χρόνια.
Ορφεύς
"Ελληνική Αναγέννηση"
Κυριακή 16 Μαΐου 2010
Νόμος και Τάξη
"O νόμος έγινε για ένα λόγο μόνο,
για την εκμετάλλευση αυτών που δεν τον κατανοούν,
ή αυτών που λόγω ανέχειας δεν μπορούν να τον υπακούσουν"
Bertold Brecht (Η Όπερα της Πεντάρας)
"Όσο περισσότερο εξουσιάζονται οι άνθρωποι, τόσο πιο καταπιεσμένοι γίνονται
Όσο πιο καταπιεσμένοι είναι, τόσο πιο ανήσυχοι γίνονται
Όσο πιο ανήσυχοι είναι, τόσο πιο βίαια συγκρατούνται
Όταν οι άνθρωποι συγκρατούνται με βία, εφευρίσκουν συνεχώς τρόπους να την περιφρονούν
Και όσο πιο εφευρετικοί γίνονται στην περιφρόνησή τους, τόσο παράξενα πράγματα συμβαίνουν
Όταν αρχίζουν να συμβαίνουν παράξενα πράγματα, οι νόμοι και οι κανονισμοί γίνονται πιο αυστηροί
Αυστηρότεροι νόμοι και κανονισμοί σημαίνουν περισσότεροι παραβάτες και φυγόδικοι
Σύντομα, όλοι είναι είτε παραβάτες ή φυγόδικοι
Και κανείς δεν μπορεί να ξεμπερδέψει το κουβάρι
Συνεπώς
Ο σοφός δεν κάνει τίποτα και οι άνθρωποι αυτοκυβερνούνται
Δεν προκαλεί και οι άνθρωποι είναι ειρηνικοί
Δεν παρεμβαίνει και οι άνθρωποι ευημερούν
Είναι χωρίς επιθυμία και οι άνθρωποι αυτοεκπληρώνονται
Όσο περισσότερο ελέγχονται οι άνθρωποι, τόσο λιγότερο ικανοποιημένοι γίνονται
Πότε, λοιπόν, οι ηγέτες θα το κατανοήσουν αυτό;
Λάο Τσε
agisgios2
για την εκμετάλλευση αυτών που δεν τον κατανοούν,
ή αυτών που λόγω ανέχειας δεν μπορούν να τον υπακούσουν"
Bertold Brecht (Η Όπερα της Πεντάρας)
"Όσο περισσότερο εξουσιάζονται οι άνθρωποι, τόσο πιο καταπιεσμένοι γίνονται
Όσο πιο καταπιεσμένοι είναι, τόσο πιο ανήσυχοι γίνονται
Όσο πιο ανήσυχοι είναι, τόσο πιο βίαια συγκρατούνται
Όταν οι άνθρωποι συγκρατούνται με βία, εφευρίσκουν συνεχώς τρόπους να την περιφρονούν
Και όσο πιο εφευρετικοί γίνονται στην περιφρόνησή τους, τόσο παράξενα πράγματα συμβαίνουν
Όταν αρχίζουν να συμβαίνουν παράξενα πράγματα, οι νόμοι και οι κανονισμοί γίνονται πιο αυστηροί
Αυστηρότεροι νόμοι και κανονισμοί σημαίνουν περισσότεροι παραβάτες και φυγόδικοι
Σύντομα, όλοι είναι είτε παραβάτες ή φυγόδικοι
Και κανείς δεν μπορεί να ξεμπερδέψει το κουβάρι
Συνεπώς
Ο σοφός δεν κάνει τίποτα και οι άνθρωποι αυτοκυβερνούνται
Δεν προκαλεί και οι άνθρωποι είναι ειρηνικοί
Δεν παρεμβαίνει και οι άνθρωποι ευημερούν
Είναι χωρίς επιθυμία και οι άνθρωποι αυτοεκπληρώνονται
Όσο περισσότερο ελέγχονται οι άνθρωποι, τόσο λιγότερο ικανοποιημένοι γίνονται
Πότε, λοιπόν, οι ηγέτες θα το κατανοήσουν αυτό;
Λάο Τσε
agisgios2
Τετάρτη 12 Μαΐου 2010
Μη μου θυμώνεις μάτια μου
CocaineBaron
Μη μου θυμώνεις μάτια μου
που φεύγω για τα ξένα
πουλί θα γίνω και θα ρθω
πάλι κοντά σε σένα
Άνοιξ’ το παραθύρι σου
ξανθέ βασιλικέ μου
και με γλυκό χαμόγελο
μια καληνύχτα πες μου
Μη μου θυμώνεις μάτια μου
τώρα που θα σ’ αφήσω
κι έλα για λίγο να σε δω
να σ’ αποχαιρετήσω
Άνοιξ’ το παραθύρι σου
ξανθέ βασιλικέ μου
και με γλυκό χαμόγελο
μια καληνύχτα πες μου
Μη με ρωτάς
xilourikia
Τα πολυβόλα σωπάσαν
Οι πόλεις αδειάσαν και κλείσαν
Ένας βοριάς παγωμένος
Σαρώνει την έρημη γη
Στρατιώτες έρχονται
Πάνε, ρωτάνε γιατί πολεμήσαν
Κι εσύ ησυχάζεις
Το δάχτυλο βάζεις
Να βρεις την πληγή
Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι
Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς,μη με ρωτάς
Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι
μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς
Στην πολιτεία βραδιάζει
Το χιόνι τις στέγες σκεπάζει
Ένα καμιόνι φορτώνει
Και κόβει στα δυο τη σιγή …
Περιπολία στους δρόμους
Και κάποια φωνή που διατάζει
Κι εσύ ησυχάζεις
Το δάχτυλο βάζεις
Να βρεις την πληγή …
Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι
Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς
Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι
Μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με κοιτάς
Τρίτη 11 Μαΐου 2010
ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ Beautiful City
swan5046
Όμορφη πόλη φωνές μουσικές
απέραντοι δρόμοι κλεμμένες ματιές
ο ήλιος χρυσίζει χέρια σπαρμένα
βουνά και γιαπιά πελάγη απλωμένα
Θα γίνεις δικιά μου πριν έρθει η νύχτα
τα χλωμά τα φώτα πριν ρίξουν δίχτυα
θα γίνεις δικιά μου
Θα γίνεις δικιά μου πριν έρθει η νύχτα
τα χλωμά τα φώτα πριν ρίξουν δίχτυα
θα γίνεις δικιά μου
Η νύχτα έφτασε τα παράθυρα κλείσαν
η νύχτα έπεσε οι δρόμοι χαθήκαν...
Παρασκευή 7 Μαΐου 2010
TΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ: ΠΩΣ Η GOLDMAN SACHS ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΤΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Ενδιαφέρον θα ήταν να μάθουμε εάν η Γκόλντμαν Ζακς διατηρούσε ή και συνεχίζει να διατηρεί κάποιον “τοποτηρητή” και στα καθ’ ημάς και σε ποιο ακριβώς πόστο. Σε κυβερνητικό ή μήπως σε κρατικό που πάντως επηρεάζει καθοριστικά κρίσιμες κυβερνητικές αποφάσεις σχετικά με την οικονομία και τη διαχείριση των δημοσιονομικών μας προβλημάτων;
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Πως θα σας φαινόταν αν ο προπονητής του Ολυμπιακού έπαιζε 100 εκατομμύρια στο Προ-Πο, ποντάροντας στην ήττα και τον υποβιβασμό της ομάδας του και συνιστώντας στους φίλους του να κάνουν το ίδιο; Τι θα έκαναν οι οπαδοί των Ερυθρολεύκων σε έναν τέτοιο προπονητή;
Αυτό ακριβώς φαίνεται ότι κάνει η τράπεζα Γκόλντμαν Ζακς, κύριος σύμβουλος επί σειρά ετών των ελληνικών κυβερνήσεων σε θέματα χρέους και ιδιωτικοποιήσεων, προνομιακός συνομιλητής των Πρωθυπουργών και από τους κύριους διαχειριστές του δημόσιου χρέους μας. Με το ένα χέρι, η τράπεζα κερδίζει δισεκατομμύρια από τις “συμβουλές” της και τη διαχείριση του χρέους. Με το άλλο, παίζει στην αγορά CDS ποντάροντας στη χρεωκοπία της Ελλάδας, σε στενή συνεργασία με το κερδοσκοπικό χετζ φαντ Πόλσον, που κέρδισε του κόσμου τα λεφτά στην κρίση του 2008. H Γκόλντμαν φροντίζει ταυτόχρονα να υπονομεύει την ελληνική αξιοπιστία, τινάζοντας στον αέρα τα ελληνικά επιτόκια και οδηγώντας τη χώρα στον γκρεμό! Αν δεν χρεωκοπήσει η Ελλάδα κερδίζει από τα αυξημένα επιτόκια, αν χρεωκοπήσει κερδίζει από τη χρεωκοπία. Κερδίζει στήνοντας τη φούσκα, κερδίζει και ξεφουσκώνοντας τη φούσκα, πιστή στην αρχή “άρπαξε το τσεκ πριν σκάσει το καρπούζι”. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα καρπούζι. Η τράπεζα το παρουσιάζει ως υπαρκτό, κερδίζει από την πώλησή του και το αφήνει να σκάσει πριν το πάρει στα χέρια του ο αγοραστής.
Δεν είναι πρώτη φορά που το κάνει, είναι η πάγια μέθοδός της, χάρη στην οποία κυριάρχησε στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική αγορά, εξοντώνοντας τους ανταγωνιστές. Η Γκόλντμαν γιγαντώνεται απομυζώντας τους πελάτες-θύματα, γι’ αυτό την ονόμασε βαμπίρ η Λιμπερασιόν. Τα ίχνη της εντοπίζονται πίσω από όλες τις φούσκες και οικονομικές καταστροφές (κερδοσκοπία πετρελαίου, μετοχών υψηλής τεχνολογίας κ.ο.κ.).
Η τράπεζα πρωταγωνίστησε στα σάπια στεγαστικά δάνεια, οδηγώντας στην καταστροφή του 2008. Τότε, οι τραπεζίτες ανάγκασαν τις κυβερνήσεις να ξοδέψουν 11.400 δισεκατομμύρια δολλάρια (αν έχετε τρόπο να φαντασθείτε ένα τέτοιο ποσό) για να καλύψουν τις νομότυπες ή μη απάτες των τραπεζών. Αφού σώθηκαν οι από τη χρεωκοπία, βγάζοντας μάλιστα και κάτι τις, οι τραπεζίτες επανήλθαν στα ίδια βάζοντας στο στόχαστρο ευάλωτα κράτη. Και δοκιμάζοντας το ευρώ, προτού κατοχυρωθεί ως παγκόσμιο αποθεματικό, υπονομεύοντας την αμερικανική κυριαρχία.
Η ΦΙΡΜΑ: ΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ-ΒΑΜΠΙΡ
Οι Αμερικανοί λατρεύουν τα παρατσούκλια. Τη CIA τη λένε «The Company» (H Εταιρεία). Τη Μαφία «The Family» (Η Οικογένεια). Την Goldman Sachs «The Firm» (Η Φίρμα). Γκόλντμαν και Σαξ ήταν δύο Γερμανοεβραίοι μετανάστες. ‘Ιδρυσαν την τράπεζα το 1869, αλλά δεν θα μπορούσαν ίσως να φανταστούν ότι θα γινόταν σήμερα η μεγαλύτερη στον κόσμο, αλλά και μια πραγματική, αν και αφανής, όσο μπορεί, υπερκυβέρνηση του κόσμου.
Η Γκόλντμαν δεν έχει απλώς καλές σχέσεις με την αμερικανική κυβέρνηση, είναι, σε μεγάλο βαθμό, η κυβέρνηση. Το μυστικό της επιτυχίας της; ‘Εσπαγε πρώτη όλες τις κρατικές ρυθμίσεις και ηθικές δεοντολογίες, ποντάροντας και κερδίζοντας από την χρεωκοπία των πελατών της! Μπορούσε να το κάνει, γιατί είχε ανθρώπους της στην κυβέρνηση και την κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, σε ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες και την ίδια την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Επηρεάζει καθοριστικά τις αποφάσεις που διαμορφώνουν την τραπεζική αγορά και τις ρυθμίσεις της.
Η αχαλίνωτη κερδοσκοπία της συνέβαλε στο Κραχ του 1929. ”In God we Trust” γράφει κάθε δολλάριο, ΅In Goldman Sachs we Trust”, παρέφρασε ο Τζων Κένεθ Γκαλμπρέιθ, που της αφιέρωσε ένα κεφάλαιο του βιβλίου του για την κρίση. Στις δεκαετίες του “κρατισμού” που ακολούθησαν, η Γκόλντμαν έγινε πιο προσεκτική, έφτιαξε το όνομά της και είχε μάλιστα μότο την “μακροπρόθεσμη απληστία”. Διεύρυνε προσεκτικά την επιρροή της, διεισδύοντας σταδιακά και “φυτεύοντας” τους ανθρώπους της στα βασικά κέντρα οικονομικής εξουσίας ΗΠΑ και Ευρώπης, στις κυβερνήσεις και τις κεντρικές τράπεζες. ‘Ωσπου, οι σταδιακές “απελευθερώσεις” της αγοράς χρήματος πέρασαν το κρίσιμο σημείο, στα τελευταία χρόνια Κλίντον, με Υπουργό Οικονομικών τον Ρούμπιν, επιτρέποντας στην τράπεζα να παίξει άγρια το “μεγάλο παιχνίδι” της, την οικοδόμηση μιας παγκόσμιας “Αυτοκρατορίας του Χρήματος”
Η Γκόλντμαν εκμεταλλεύθηκε τις “απελευθερώσεις” και την κατάργηση των περισσότερων φραγμών και ρυθμίσεων (που συχνά προκάλεσε η ίδια), συμπρωταγωνιστώντας στο στήσιμο της μιας φούσκας μετά την άλλη. Μπόρεσε να το κάνει, γιατί επηρέαζε με τους ανθρώπους της καθοριστικά την αμερικανική και ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική.
Η μεγάλη ευκαιρία της ήταν η κρίση του 2008. Πρωταγωνίστησε στον μπουμ των στεγαστικών δανείων προς αναξιόπιστους δανειολήπτες, μετά ανακάτεψε τα “τοξικά δάνεια” με υγιέστερα προϊόντα και τα πούλησε ως υγιή. Μετά κερδοσκόπησε εις βάρος των αγοραστών των προϊόντων της στην δευτερογενή αγορά CDS, των ασφαλιστικών συμβολαίων έναντι αναξιόπιστων χρεών, επιταχύνοντας την κρίση. Από τη μια κέρδισε μεταπουλώντας στεγαστικά δάνεια, από την άλλη ποντάροντας και συμβάλλοντας στην καταστροφή των προϊόντων της. Κύριο εργαλείο της ήταν η αγορά CDS (Credit Default Swaps), δευτερογενών χρηματοπιστωτικών προϊόντων, ασφαλίστρων έναντι χρεωκοπίας, μια από τις πιο αδιαφανείς και πιο απορυθμισμένες. Τρεις τράπεζες ελέγχουν το 75% της αγοράς, Γκόλντμαν, J.P. Morgan και Ντώυτσε Μπανκ.
¨Όταν ξέσπασε η κρίση, η Γκόλντμαν χρησιμοποιίησε τον άνθρωπό της στην κυβέρνηση, τον Υπουργό Οικονομιών Πόλσον για να αποτρέψει κάθε συνδρομή στις τράπεζες, οδηγώντας στη χρεωκοπία τον κύριο ανταγωνιστή της, τη Λήμαν Μπράδερς. Όταν η Λήμαν χρεωκόπησε, ο Πόλσον άλλαξε αμέσως ρότα και έσπευσε να διασώσει τις υπό χρεωκοπία τράπεζες. Η Γκόλντμαν όχι μόνο απηλλάγη του κύριου ανταγωνιστή, αλλά και κέρδισε 13 δις δολλάρια από το σχέδιο σωτηρίας. (Μια εκπληκτική έρευνα για την Γκόλντμαν Ζακς δημοσιεύεται στο περιοδικό “Τετράδια”, τεύχος 57-58, των εκδόσεων “Στοχαστής”). Σε αυτή την “τράπεζα που τρομάζει”, κατά την έκφραση της Λιμπερασιόν, ανέθεσαν διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, μετά το 1998, σημαντικό μέρος της διαχείρισης του ελληνικού χρέους και της εμπιστεύτηκαν το μέλλον του ελληνικού λαού.
“Η Γκόλντμαν Ζακς είναι παντού”
H φράση ανήκει στον Ματ Ταιμπι, ερευνητή δημοσιογράφο, που υπογράφει μια μεγάλη έρευνα για την Γκόλντμαν στο περιοδικό Rolling Stone. H μέθοδος της Φίρμας είναι ο … εισοδισμός, τόσο επιτυχής που η τράπεζα απέκτησε και δεύτερο παρατσούκλι, αφού την ονομάζουν και “κυβέρνηση Ζακς”. Επιλέγει στελέχη της, τα κάνει εκατομμυριούχους και μετά τους …,βρίσκει δουλειά στις κεντρικότερες θέσεις του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Ιδού μερικά από τα αστέρια του διεθνούς δικτύου της:
Mario Draghi
Υπεύθυνος ιδιωτικοποιήσεων στην Ιταλία (1991-2001), αντιπρόεδρος Ευρώπης της Goldman Sachs (2001-2006), Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίας, υποψήφιος για τη θέση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας
Otmar Issing
Επικεφαλής οικονομολόγος και αρχιτέκτονας της νομισματικής στρατηγικής της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας (1998-06), διεθνής σύμβουλος της Goldman Sachs, Πρόεδρος του Center for Financial Studies στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Με πρόσφατο άρθρο του στους Financial Times συγχαίρει τους Ευρωπαίους ηγέτες για τη σθεναρή αντίστασή τους στην καταστροφική, όπως την χαρακτηρίζει, ιδέα μιας ευρωπαϊκής βοήθειας στην Ελλάδα. Η εφημερίδα αναφέρει όλες τις ιδιότητες του αρθρογράφου, πλην αυτής του συμβούλου της Goldman Sachs.
Lloyd Blankfein
Πρόεδρος και Γενικός Διευθυντής της Goldman Sachs. Ο χειρότερος Πρόεδρος και Γενικός Διευθυντής του 2009 κατά το Forbes, πρόσωπο της χρονιάς κατά τους Financial Times. Ετήσια αμοιβή 53 εκατομμύρια δολλάρια.
Henry Paulson
Μετά από 30 χρόνια στη Φίρμα, έγινε Υπουργός Οικονομικών του Μπους.
Lawrence Summers
Σύμβουλος του Κλίντον, του Μπους και του Ομπάμα. Αρχιτέκτονας της φιλελευθεροποίησης του χρηματοπιστωτικού τομέα. Προστατευόμενος του Ρούμπιν, βετεράνου της Φίρμας
Dan Jester
Στην κυβέρνηση Ομπάμα. Αναμείχθηκε στη διάσωση της ΑΙG, όπου ένα μεγάλο μέρος από το κεφάλαιο που δαπανήθηκε κατέληξε στην Goldman Sachs
Η επιχείρηση “Χρεωκοπία της Ελλάδας”
To 1998 η ελληνική κυβέρνηση έθεσε ως κύρια επιδίωξη την ένταξη στην ΟΝΕ. Τα νούμερα δεν έβγαιναν. Η Αθήνα θα μπορούσε ίσως να περιορίσει τη φοροδιαφυγή των μεσαίων-ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων που δεν συνηθίζουν να πληρώνουν φόρους, αφήνοντας την στήριξη του κράτους στους μισθωτούς και συνταξιούχους (που ταυτόχρονα κατηγορούν ως ανεπρόκοπους). Θα μπορούσε να περιορίσει την παραοικονομία ή το κόστος της διαφθοράς. Θα μπορούσε να σκεφτεί άλλες αναπτυξιακές στρατηγικές. Προτίμησε τον εύκολο, αν και πανάκριβο, δρόμο, το μασκάρεμα του χρέους. Για να το κάνει απευθύνθηκε, σύμφωνα με τους New York Times και τη Wall Street Journal, στη διαβόητη Goldman Sachs. Για τη συνεργασία αυτή την εγκαλεί τώρα και ζητά να πληροφορηθεί τι έγινε η Κομισιόν. Γράφει σε μια έρευνά του το γαλλικό Μαριάν:
“Για την πιο μεγάλη τράπεζα του κόσμου, η πατρίδα της δημοκρατίας μετετράπη σε αγελάδα προς άρμεγμα…¨Όταν ο Γκάρυ Κον προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, το 2001, οι έλληνες αξιωματούχοι τον περιμένουν όπως τον Μεσσία…O Κώστας Σημίτης αποφασίζει να βάλει τον λύκο μέσα στο μαντρί”. H Γκόλντμαν Σαχς, γράφει το περιοδικό, “διαφθείρει” την ελληνική κυβέρνηση “πείθοντάς” την
ότι μπορεί με τα προϊόντα της να χρηματοδοτεί τις δαπάνες της. Η Γκόλντμαν βγάζει 300 εκατομμύρια δολλάρια, για να κρύψει η ελληνική κυβέρνηση, όλο κι όλο, ένα δάνειο ενός δις. 30% εις βάρος του ελληνικού δημοσίου πάει το νταβατζηλίκι. Ο οίκος αξιολόγησης Μούντις καλύπτει την επιχείρηση αξιολογώντας με άριστα την Ελλάδα. Η ατιμωρησία οδηγεί σε μονιμοποίηση των πρακτικών. Το τελευταίο από αυτά τα προϊόντα είναι ο “Titlospe”, δάνειο 5,3 δις το 2009.
Με τη μέθοδο αυτή, η Αθήνα χρησιμοποίησε διάφορα δομημένα προϊόντα για να κρύψει το πραγματικό ύψος του χρέους επιτρέποντας στην Ελλάδα να εκπληρώσει τεχνικά, όχι όμως και ουσιαστικά, τα κριτήρια του Μάαστριχτ, πρακτική που άρχισε το 1998 και συνεχίστηκε μέχρι τις αρχές του 2009. Η Γκόλντμαν, η Εθνική Τράπεζα και η ελληνική κυβέρνηση δημιούργησαν ένα “νεφέλωμα” διεθνών εταιρειών που ειδικεύτηκαν στην αγοραπωλησία ελληνικών τίτλων μετασχηματισμένων σε ιδιόμορφα, δομημένα προϊόντα.
¨Όλα ήταν νόμιμα, υποστηρίζεται σήμερα. Και τα δάνεια στους άστεγους που ανατίναξαν το τραπεζικό σύστημα νόμιμα ήταν, δεν ήταν όμως προς το δημόσιο συμφέρον. H φούσκα που δημιουργήθηκε είναι αυτή ακριβώς που σκάει σήμερα στα μούτρα μας, έχοντας οδηγήσει το ελληνικό κράτος στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Η Κομισιόν πάντως δεν έχει πεισθεί για τη νομιμότητα ορισμένων από τις διαδικασίες αυτές. ¨Ενα από τα συνηθέστερα κόλπα της Γκόλντμαν είναι η έκδοση χρεωγράφων σε άλλο νόμισμα από μια χώρα και η εν συνεχεία χρήση swaps για κάλυψη από αλλαγές ισοτιμιών. Το κόλπο, που υποπτεύεται η Κομισιόν ότι έγινε και εξετάζει τη νομιμότητά του, αρχίζει από κει και πέρα, με την αυθαίρετη αλλαγή από την κυβέρνηση και την κεντρική τράπεζα της ισοτιμίας, χωρίς να το ανακοινώσει σε κανένα, σύμφωνα με το γαλλικό ρεπορτάζ. Με τον τρόπο αυτό, βελτιώνει την αξία του χρέους. Η δεύτερη μέθοδος είναι η πρόβλεψη μελλοντικών εξόδων. Σύμφωνα με τη Λιμπερασιόν, η Γκόλντμαν πρότεινε στην κυβέρνηση της ΝΔ να προεξοφλήσει έσοδα των αεροδρομίων, “μειώνοντας” λογιστικά το χρέος κατά 0,5% του ΑΕΠ. Για την ωραία αυτή συμβουλή, ένα ακόμα λογιστικό τρικ, το ελληνικό κράτος πλήρωσε ένα ποσό 200-300 εκατομμυρίων ευρώ.
Τα ήξεραν
Το γεγονός ότι και άλλες ευρωπαϊκές χώρες προσέτρεξαν στη “δημιουργική λογιστική”, σε νομότυπες απάτες, δεν απαλλάσσει τους ¨Ελληνες ιθύνοντες των ευθυνών τους, δείχνει όμως τον βαθμό διάβρωσης και εξάρτησης και άλλων Ευρωπαίων. Είναι πολύ δύσκολο επίσης να πιστέψουμε ότι Βρυξέλλες, Παρίσι και Φρανκφούρτη δεν ήξεραν και δεν άφησαν να γίνουν όλα αυτά, προφανώς αποβλέποντας σε μεγάλα πολιτικά-οικονομικά οφέλη. Η Φρανκφούρτη παίρνει κάθε χρόνο λεπτομερείς εκθέσεις της Τράπεζας της Ελλάδας. Γνωρίζει ακριβώς πόσο είναι το χρέος. Το ξέρανε και το Νοέμβριο, όταν η κυβέρνηση τους ανακοίνωσε ότι είναι διπλάσιο, όπως το ήξεραν και οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης και οι τράπεζες, κάνανε όμως τους έκπληκτους. Η ευθύνη είναι μοιρασμένη, αλλά οι ¨Ελληνες θα πληρώσουν τη νύφη.
Η υπόθεση δείχνει επίσης πόσο η Ευρώπη είναι υπονομευμένη εκ των έσω, αφού αναθέτει σε αμερικανικές τράπεζες τη διαχείριση των πιο σημαντικών πτυχών και ευάλωτων σημείων των οικονομικών της (όπως κάνει άλλωστε και στους τομείς προσωπικών δεδομένων, περιλαμβανομένων των τραπεζικών λογαριασμών και κάθε άλλης πληροφορίας που μεταφέρει στις αμερικανικές υπηρεσίες, δήθεν για την τρομοκρατία). Πρόσφατα, ο ευρωβουλευτής Νίκος Χουντής αποκάλυψε με ερώτησή του την αναγνώριση, σε κανονισμό της Κομισιόν, του ρόλου των τριων κυρίως αμερικανικών οίκων αξιολόγησης, την ίδια στιγμή που το αμερικανικό Κονγκρέσο τους καλεί να δώσουν εξηγήσεις!
Η Ελλάδα έκρυψε με τον τρόπο αυτό τα προβλήματα κάτω από το χαλί, ώσπου, στις αρχές του 2009, άρχισαν να έρχονται οι πληροφορίες από τη Γερμανία για κίνδυνο χρεωκοπίας της Ελλάδας (σχετικά δημοσιεύματα του Σπήγκελ και άρθρο του Κώστα Σημίτη στην Ημερησία). Τον Σεπτέμβριο 2009, με πρωτοβουλία της Γκόλντμαν και μεσολαβητή την εταιρεία Markit, συγκροτείται κονσόρτσιουμ 12 τραπεζών που δημιουργεί ειδικό ίντεξ στην αγορά CDS για την κάλυψη αυξημένου ρίσκου του χρέους Ελλάδας, Ισπανίας και Πορτογαλίας, εν αναμονή του κερδοσκοπικού παιχνιδιού (iTraxxSovX Western Europe). Πρόκειται κατ¨ουσίαν για στοίχημα στη χρεωκοπία των τριων κρατών, που στήνει ο σύμβουλός μας.
H Goldman γνωρίζει άριστα όλες τις πτυχές του ελληνικού χρέους. Γνωρίζει επίσης τι πρόκειται να γίνει, αφού η ίδια το ετοιμάζει. Τι κάνει; Περιμένει να περάσει ένας μήνας από τις εκλογές, να συνειδητοποιήσει η νέα κυβέρνηση το πρόβλημα που αντιμετωπίζει και στέλνει, σύμφωνα με τη Λιμπερασιόν, αντιπροσωπεία τραπεζιτών στην Αθήνα, υπό το Νο 2 της τράπεζας Γκάρι Κον. Γίνονται δύο συναντήσεις (έχουν γίνει και αρκετές άλλες στο εξωτερικό). Mία στο Υπουργείο Οικονομικών και μία στο ξενοδοχείο “Πεντελικόν” της Κηφισιάς. Προτείνουν ένα ακόμα χαριτωμένο προϊόν τους, σχεδιασμένο να στείλει στο μέλλον το κόστος του ΕΣΥ. Λίγο πριν σπρώξουν την Ελλάδα στην Καιάδα, ετοιμάζονται να της αρπάξουν κάτι ακόμα.
Η τελική επίθεση
Τον Δεκέμβριο, η επίθεση αρχίζει μέσω των οίκων αξιολόγησης που υποβαθμίζουν την ελληνική πιστοληπτική ικανότητα, παρόλο που γνώριζαν μια χαρά εδώ και καιρό την πραγματική κατάσταση. Η ελληνική αξιοπιστία πλήττεται από παντού. H Goldman εξακολουθεί πάντως να βγάζει ένα “σκασμό λεφτά”, όπως με την έκδοση του δανείου της 25.1.2010. Ενώ συνεχίζει να κερδίζει από τη διαχείριση του χρέους, δεν περιμένει ούτε μια μέρα από την πώληση του δανείου και ξαναχτυπάει την Ελλάδα μέσω των Financial Times, προνομιακού εκφραστή και του Σίτι και της Κομισιόν (τέτοια είναι τα ευρωπαϊκά χάλια). Παίζοντας έτσι διπλό παιχνίδι και εις βάρος της Ελλάδας, και εις βάρος των άλλων πελατών της, αγοραστών του τελευταίου δανείου, που βλέπουν τα ελληνικά επιτόκια και spread να εκτινάσσονται αμέσως μετά.
Η λονδρέζικη εφημερίδα γράφει ότι η Αθήνα θέλει να δανειστεί από την Κίνα μέσω της Γκόλντμαν. Το δημοσίευμα προκαλεί αμέσως αύξηση του πρίμιουμ για το χρέος. Κανείς δεν πιστεύει ότι η εφημερίδα μπορούσε να δημοσιεύσει τέτοια είδηση, χωρίς να την επιβεβαιώσουν από την Γκόλντμαν. Κατ’ άλλους την είδηση την έδωσε η ίδια η Γκόλντμαν όταν πληροφορήθηκε (άραγε από ποιόν;) ότι ο Γ. Παπανδρέου σκέφτεται να προχωρήσει σε διακρατική συμφωνία με την Κίνα προκειμένου οι Ασιάτες της Cosco που έχουν πάρει το λιμάνι του Πειραιά να αναλάβουν ένα σημαντικό κομμάτι του δανεισμού της χώρας. Η τράπεζα δεν περιορίζεται φυσικά στα κέρδη από το ελληνικό χρέος. Κερδοσκοπεί αμέσως κατά του ευρώ, πιστή στην αρχή “αγοράζουμε στη φήμη και πουλάμε στο γεγονός”. Μεταξύ 26.1 και 2.2 οι αμερικανικές επενδυτικές τράπεζες και τα χετζ φαντ, μεταξύ των οποίων και η Γκόλντμαν, ρευστοποιούν συμβόλαια αξίας 5,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, περισσότερα από τον Σεπτέμβρη του 2008, στο απόγειο της οικονομικής κρίσης.
Από την αγορά CDS, παίζοντας δηλαδή τη χρεωκοπία της Ελλάδας, η Γκόλνtμαν υπολογίζεται ότι κέρδισε ένα έως τρια δισεκατομμύρια δολλάρια. Οι χρηματιστές της Γουώλ Στρητ σφυρίζουν αδιάφορα, δηλώνοντας στους δημοσιογράφους: “η δουλειά μας είναι να βγάζουμε λεφτά, όχι να σκεφτόμαστε τι θα συμβεί στους ¨Ελληνες πολίτες, δεν υπάρχει εξάλλου νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλευτείς τον μαλάκα” (δήλωση του Αμίτ Σαρκάρ, επικεφαλής αμερικανικού επενδυτικού ταμείου, Μαριαν, 20.2.2010)
Το διακύβευμα: υποδούλωση Ελλάδας, υποδούλωση Ευρώπης
Η Ελλάδα γίνεται προνομιακή δίοδος για τον έλεγχο της Ευρώπης και την εξασθένηση του ευρώ, προτού το ευρωπαϊκό νόμισμα καταστεί κύριο αποθεματικό. Επιδιώκεται επίσης να γίνει το νέο υπόδειγμα μιας Ευρώπης χωρίς κοινωνικό κράτος. Μέρκελ και Σαρκοζί άρχισαν να καταλαβαίνουν μόλις αυτό τον μήνα τι συμβαίνει και τις συνέπειες για την Ευρώπη και παραμένουν βασικά αμήχανοι, παρόλο που έχουν εύκολες λύσεις, που περιγράφουν αρκετά έντυπα, όπως έκδοση ευρωομολόγων ή αγορά από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα του ελληνικού χρέους, που θα τσάκιζε τα πόδια των κερδοσκόπων και θα τους ανάγκαζε να ξανασκεφτούν πολλές φορές πριν ξαναεπιτεθούν.
Βερολίνο όμως και Παρίσι παραμενουν δέσμιοι της ιδεολογίας και της αρχιτεκτονικής του ευρώ που τους εμποδίζει να αντιδράσουν με άλλο τρόπο, εκτός από το να απαιτούν περίπου την αυτοκτονία της ελληνικής κοινωνίας. Η Ευρώπη είναι εκ των ένδον υπονομευμένη, όπως αποδεικνύει η δραστηριότητα κατά της Ελλάδας της Ντώυτσε Μπανκ, της PNB Paribas, της Σοσιετέ Ζενεράλ και των ελβετικών τραπεζών στην αγορά CDS, αλλά και η στάση των αρμοδίων της Κομισιόν, των “ευρωπαίων ηλιθίων”, όπως τους αποκαλούν οι Γάλλοι. Η “παγκοσμιοποίηση” είναι φτιαγμένη από και για τους Αγγλοσάξωνες. ¨Οσο για το ελληνικό ζήτημα μοιάζει για ορισμένα τουλάχιστο γαλλικά έντυπα μια μάχη μεταξύ δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού, όπως υποδεικνύει η Λιμπερασιόν δημοσιεύοντας, δίπλα-δίπλα, τη φωτογραφία της Βουλής των Ελλήνων και του ουρανοξύστη Goldman Sachs, της μεγαλύτερης τράπεζας του κόσμου που χρησιμοποιεί όλη της τη δύναμη εναντίον μιας μικρής ευρωπαϊκής χώρας.
Kόσμος του Επενδυτή
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Πως θα σας φαινόταν αν ο προπονητής του Ολυμπιακού έπαιζε 100 εκατομμύρια στο Προ-Πο, ποντάροντας στην ήττα και τον υποβιβασμό της ομάδας του και συνιστώντας στους φίλους του να κάνουν το ίδιο; Τι θα έκαναν οι οπαδοί των Ερυθρολεύκων σε έναν τέτοιο προπονητή;
Αυτό ακριβώς φαίνεται ότι κάνει η τράπεζα Γκόλντμαν Ζακς, κύριος σύμβουλος επί σειρά ετών των ελληνικών κυβερνήσεων σε θέματα χρέους και ιδιωτικοποιήσεων, προνομιακός συνομιλητής των Πρωθυπουργών και από τους κύριους διαχειριστές του δημόσιου χρέους μας. Με το ένα χέρι, η τράπεζα κερδίζει δισεκατομμύρια από τις “συμβουλές” της και τη διαχείριση του χρέους. Με το άλλο, παίζει στην αγορά CDS ποντάροντας στη χρεωκοπία της Ελλάδας, σε στενή συνεργασία με το κερδοσκοπικό χετζ φαντ Πόλσον, που κέρδισε του κόσμου τα λεφτά στην κρίση του 2008. H Γκόλντμαν φροντίζει ταυτόχρονα να υπονομεύει την ελληνική αξιοπιστία, τινάζοντας στον αέρα τα ελληνικά επιτόκια και οδηγώντας τη χώρα στον γκρεμό! Αν δεν χρεωκοπήσει η Ελλάδα κερδίζει από τα αυξημένα επιτόκια, αν χρεωκοπήσει κερδίζει από τη χρεωκοπία. Κερδίζει στήνοντας τη φούσκα, κερδίζει και ξεφουσκώνοντας τη φούσκα, πιστή στην αρχή “άρπαξε το τσεκ πριν σκάσει το καρπούζι”. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα καρπούζι. Η τράπεζα το παρουσιάζει ως υπαρκτό, κερδίζει από την πώλησή του και το αφήνει να σκάσει πριν το πάρει στα χέρια του ο αγοραστής.
Δεν είναι πρώτη φορά που το κάνει, είναι η πάγια μέθοδός της, χάρη στην οποία κυριάρχησε στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική αγορά, εξοντώνοντας τους ανταγωνιστές. Η Γκόλντμαν γιγαντώνεται απομυζώντας τους πελάτες-θύματα, γι’ αυτό την ονόμασε βαμπίρ η Λιμπερασιόν. Τα ίχνη της εντοπίζονται πίσω από όλες τις φούσκες και οικονομικές καταστροφές (κερδοσκοπία πετρελαίου, μετοχών υψηλής τεχνολογίας κ.ο.κ.).
Η τράπεζα πρωταγωνίστησε στα σάπια στεγαστικά δάνεια, οδηγώντας στην καταστροφή του 2008. Τότε, οι τραπεζίτες ανάγκασαν τις κυβερνήσεις να ξοδέψουν 11.400 δισεκατομμύρια δολλάρια (αν έχετε τρόπο να φαντασθείτε ένα τέτοιο ποσό) για να καλύψουν τις νομότυπες ή μη απάτες των τραπεζών. Αφού σώθηκαν οι από τη χρεωκοπία, βγάζοντας μάλιστα και κάτι τις, οι τραπεζίτες επανήλθαν στα ίδια βάζοντας στο στόχαστρο ευάλωτα κράτη. Και δοκιμάζοντας το ευρώ, προτού κατοχυρωθεί ως παγκόσμιο αποθεματικό, υπονομεύοντας την αμερικανική κυριαρχία.
Η ΦΙΡΜΑ: ΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ-ΒΑΜΠΙΡ
Οι Αμερικανοί λατρεύουν τα παρατσούκλια. Τη CIA τη λένε «The Company» (H Εταιρεία). Τη Μαφία «The Family» (Η Οικογένεια). Την Goldman Sachs «The Firm» (Η Φίρμα). Γκόλντμαν και Σαξ ήταν δύο Γερμανοεβραίοι μετανάστες. ‘Ιδρυσαν την τράπεζα το 1869, αλλά δεν θα μπορούσαν ίσως να φανταστούν ότι θα γινόταν σήμερα η μεγαλύτερη στον κόσμο, αλλά και μια πραγματική, αν και αφανής, όσο μπορεί, υπερκυβέρνηση του κόσμου.
Η Γκόλντμαν δεν έχει απλώς καλές σχέσεις με την αμερικανική κυβέρνηση, είναι, σε μεγάλο βαθμό, η κυβέρνηση. Το μυστικό της επιτυχίας της; ‘Εσπαγε πρώτη όλες τις κρατικές ρυθμίσεις και ηθικές δεοντολογίες, ποντάροντας και κερδίζοντας από την χρεωκοπία των πελατών της! Μπορούσε να το κάνει, γιατί είχε ανθρώπους της στην κυβέρνηση και την κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, σε ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες και την ίδια την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Επηρεάζει καθοριστικά τις αποφάσεις που διαμορφώνουν την τραπεζική αγορά και τις ρυθμίσεις της.
Η αχαλίνωτη κερδοσκοπία της συνέβαλε στο Κραχ του 1929. ”In God we Trust” γράφει κάθε δολλάριο, ΅In Goldman Sachs we Trust”, παρέφρασε ο Τζων Κένεθ Γκαλμπρέιθ, που της αφιέρωσε ένα κεφάλαιο του βιβλίου του για την κρίση. Στις δεκαετίες του “κρατισμού” που ακολούθησαν, η Γκόλντμαν έγινε πιο προσεκτική, έφτιαξε το όνομά της και είχε μάλιστα μότο την “μακροπρόθεσμη απληστία”. Διεύρυνε προσεκτικά την επιρροή της, διεισδύοντας σταδιακά και “φυτεύοντας” τους ανθρώπους της στα βασικά κέντρα οικονομικής εξουσίας ΗΠΑ και Ευρώπης, στις κυβερνήσεις και τις κεντρικές τράπεζες. ‘Ωσπου, οι σταδιακές “απελευθερώσεις” της αγοράς χρήματος πέρασαν το κρίσιμο σημείο, στα τελευταία χρόνια Κλίντον, με Υπουργό Οικονομικών τον Ρούμπιν, επιτρέποντας στην τράπεζα να παίξει άγρια το “μεγάλο παιχνίδι” της, την οικοδόμηση μιας παγκόσμιας “Αυτοκρατορίας του Χρήματος”
Η Γκόλντμαν εκμεταλλεύθηκε τις “απελευθερώσεις” και την κατάργηση των περισσότερων φραγμών και ρυθμίσεων (που συχνά προκάλεσε η ίδια), συμπρωταγωνιστώντας στο στήσιμο της μιας φούσκας μετά την άλλη. Μπόρεσε να το κάνει, γιατί επηρέαζε με τους ανθρώπους της καθοριστικά την αμερικανική και ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική.
Η μεγάλη ευκαιρία της ήταν η κρίση του 2008. Πρωταγωνίστησε στον μπουμ των στεγαστικών δανείων προς αναξιόπιστους δανειολήπτες, μετά ανακάτεψε τα “τοξικά δάνεια” με υγιέστερα προϊόντα και τα πούλησε ως υγιή. Μετά κερδοσκόπησε εις βάρος των αγοραστών των προϊόντων της στην δευτερογενή αγορά CDS, των ασφαλιστικών συμβολαίων έναντι αναξιόπιστων χρεών, επιταχύνοντας την κρίση. Από τη μια κέρδισε μεταπουλώντας στεγαστικά δάνεια, από την άλλη ποντάροντας και συμβάλλοντας στην καταστροφή των προϊόντων της. Κύριο εργαλείο της ήταν η αγορά CDS (Credit Default Swaps), δευτερογενών χρηματοπιστωτικών προϊόντων, ασφαλίστρων έναντι χρεωκοπίας, μια από τις πιο αδιαφανείς και πιο απορυθμισμένες. Τρεις τράπεζες ελέγχουν το 75% της αγοράς, Γκόλντμαν, J.P. Morgan και Ντώυτσε Μπανκ.
¨Όταν ξέσπασε η κρίση, η Γκόλντμαν χρησιμοποιίησε τον άνθρωπό της στην κυβέρνηση, τον Υπουργό Οικονομιών Πόλσον για να αποτρέψει κάθε συνδρομή στις τράπεζες, οδηγώντας στη χρεωκοπία τον κύριο ανταγωνιστή της, τη Λήμαν Μπράδερς. Όταν η Λήμαν χρεωκόπησε, ο Πόλσον άλλαξε αμέσως ρότα και έσπευσε να διασώσει τις υπό χρεωκοπία τράπεζες. Η Γκόλντμαν όχι μόνο απηλλάγη του κύριου ανταγωνιστή, αλλά και κέρδισε 13 δις δολλάρια από το σχέδιο σωτηρίας. (Μια εκπληκτική έρευνα για την Γκόλντμαν Ζακς δημοσιεύεται στο περιοδικό “Τετράδια”, τεύχος 57-58, των εκδόσεων “Στοχαστής”). Σε αυτή την “τράπεζα που τρομάζει”, κατά την έκφραση της Λιμπερασιόν, ανέθεσαν διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, μετά το 1998, σημαντικό μέρος της διαχείρισης του ελληνικού χρέους και της εμπιστεύτηκαν το μέλλον του ελληνικού λαού.
“Η Γκόλντμαν Ζακς είναι παντού”
H φράση ανήκει στον Ματ Ταιμπι, ερευνητή δημοσιογράφο, που υπογράφει μια μεγάλη έρευνα για την Γκόλντμαν στο περιοδικό Rolling Stone. H μέθοδος της Φίρμας είναι ο … εισοδισμός, τόσο επιτυχής που η τράπεζα απέκτησε και δεύτερο παρατσούκλι, αφού την ονομάζουν και “κυβέρνηση Ζακς”. Επιλέγει στελέχη της, τα κάνει εκατομμυριούχους και μετά τους …,βρίσκει δουλειά στις κεντρικότερες θέσεις του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Ιδού μερικά από τα αστέρια του διεθνούς δικτύου της:
Mario Draghi
Υπεύθυνος ιδιωτικοποιήσεων στην Ιταλία (1991-2001), αντιπρόεδρος Ευρώπης της Goldman Sachs (2001-2006), Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίας, υποψήφιος για τη θέση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας
Otmar Issing
Επικεφαλής οικονομολόγος και αρχιτέκτονας της νομισματικής στρατηγικής της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας (1998-06), διεθνής σύμβουλος της Goldman Sachs, Πρόεδρος του Center for Financial Studies στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Με πρόσφατο άρθρο του στους Financial Times συγχαίρει τους Ευρωπαίους ηγέτες για τη σθεναρή αντίστασή τους στην καταστροφική, όπως την χαρακτηρίζει, ιδέα μιας ευρωπαϊκής βοήθειας στην Ελλάδα. Η εφημερίδα αναφέρει όλες τις ιδιότητες του αρθρογράφου, πλην αυτής του συμβούλου της Goldman Sachs.
Lloyd Blankfein
Πρόεδρος και Γενικός Διευθυντής της Goldman Sachs. Ο χειρότερος Πρόεδρος και Γενικός Διευθυντής του 2009 κατά το Forbes, πρόσωπο της χρονιάς κατά τους Financial Times. Ετήσια αμοιβή 53 εκατομμύρια δολλάρια.
Henry Paulson
Μετά από 30 χρόνια στη Φίρμα, έγινε Υπουργός Οικονομικών του Μπους.
Lawrence Summers
Σύμβουλος του Κλίντον, του Μπους και του Ομπάμα. Αρχιτέκτονας της φιλελευθεροποίησης του χρηματοπιστωτικού τομέα. Προστατευόμενος του Ρούμπιν, βετεράνου της Φίρμας
Dan Jester
Στην κυβέρνηση Ομπάμα. Αναμείχθηκε στη διάσωση της ΑΙG, όπου ένα μεγάλο μέρος από το κεφάλαιο που δαπανήθηκε κατέληξε στην Goldman Sachs
Η επιχείρηση “Χρεωκοπία της Ελλάδας”
To 1998 η ελληνική κυβέρνηση έθεσε ως κύρια επιδίωξη την ένταξη στην ΟΝΕ. Τα νούμερα δεν έβγαιναν. Η Αθήνα θα μπορούσε ίσως να περιορίσει τη φοροδιαφυγή των μεσαίων-ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων που δεν συνηθίζουν να πληρώνουν φόρους, αφήνοντας την στήριξη του κράτους στους μισθωτούς και συνταξιούχους (που ταυτόχρονα κατηγορούν ως ανεπρόκοπους). Θα μπορούσε να περιορίσει την παραοικονομία ή το κόστος της διαφθοράς. Θα μπορούσε να σκεφτεί άλλες αναπτυξιακές στρατηγικές. Προτίμησε τον εύκολο, αν και πανάκριβο, δρόμο, το μασκάρεμα του χρέους. Για να το κάνει απευθύνθηκε, σύμφωνα με τους New York Times και τη Wall Street Journal, στη διαβόητη Goldman Sachs. Για τη συνεργασία αυτή την εγκαλεί τώρα και ζητά να πληροφορηθεί τι έγινε η Κομισιόν. Γράφει σε μια έρευνά του το γαλλικό Μαριάν:
“Για την πιο μεγάλη τράπεζα του κόσμου, η πατρίδα της δημοκρατίας μετετράπη σε αγελάδα προς άρμεγμα…¨Όταν ο Γκάρυ Κον προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, το 2001, οι έλληνες αξιωματούχοι τον περιμένουν όπως τον Μεσσία…O Κώστας Σημίτης αποφασίζει να βάλει τον λύκο μέσα στο μαντρί”. H Γκόλντμαν Σαχς, γράφει το περιοδικό, “διαφθείρει” την ελληνική κυβέρνηση “πείθοντάς” την
ότι μπορεί με τα προϊόντα της να χρηματοδοτεί τις δαπάνες της. Η Γκόλντμαν βγάζει 300 εκατομμύρια δολλάρια, για να κρύψει η ελληνική κυβέρνηση, όλο κι όλο, ένα δάνειο ενός δις. 30% εις βάρος του ελληνικού δημοσίου πάει το νταβατζηλίκι. Ο οίκος αξιολόγησης Μούντις καλύπτει την επιχείρηση αξιολογώντας με άριστα την Ελλάδα. Η ατιμωρησία οδηγεί σε μονιμοποίηση των πρακτικών. Το τελευταίο από αυτά τα προϊόντα είναι ο “Titlospe”, δάνειο 5,3 δις το 2009.
Με τη μέθοδο αυτή, η Αθήνα χρησιμοποίησε διάφορα δομημένα προϊόντα για να κρύψει το πραγματικό ύψος του χρέους επιτρέποντας στην Ελλάδα να εκπληρώσει τεχνικά, όχι όμως και ουσιαστικά, τα κριτήρια του Μάαστριχτ, πρακτική που άρχισε το 1998 και συνεχίστηκε μέχρι τις αρχές του 2009. Η Γκόλντμαν, η Εθνική Τράπεζα και η ελληνική κυβέρνηση δημιούργησαν ένα “νεφέλωμα” διεθνών εταιρειών που ειδικεύτηκαν στην αγοραπωλησία ελληνικών τίτλων μετασχηματισμένων σε ιδιόμορφα, δομημένα προϊόντα.
¨Όλα ήταν νόμιμα, υποστηρίζεται σήμερα. Και τα δάνεια στους άστεγους που ανατίναξαν το τραπεζικό σύστημα νόμιμα ήταν, δεν ήταν όμως προς το δημόσιο συμφέρον. H φούσκα που δημιουργήθηκε είναι αυτή ακριβώς που σκάει σήμερα στα μούτρα μας, έχοντας οδηγήσει το ελληνικό κράτος στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Η Κομισιόν πάντως δεν έχει πεισθεί για τη νομιμότητα ορισμένων από τις διαδικασίες αυτές. ¨Ενα από τα συνηθέστερα κόλπα της Γκόλντμαν είναι η έκδοση χρεωγράφων σε άλλο νόμισμα από μια χώρα και η εν συνεχεία χρήση swaps για κάλυψη από αλλαγές ισοτιμιών. Το κόλπο, που υποπτεύεται η Κομισιόν ότι έγινε και εξετάζει τη νομιμότητά του, αρχίζει από κει και πέρα, με την αυθαίρετη αλλαγή από την κυβέρνηση και την κεντρική τράπεζα της ισοτιμίας, χωρίς να το ανακοινώσει σε κανένα, σύμφωνα με το γαλλικό ρεπορτάζ. Με τον τρόπο αυτό, βελτιώνει την αξία του χρέους. Η δεύτερη μέθοδος είναι η πρόβλεψη μελλοντικών εξόδων. Σύμφωνα με τη Λιμπερασιόν, η Γκόλντμαν πρότεινε στην κυβέρνηση της ΝΔ να προεξοφλήσει έσοδα των αεροδρομίων, “μειώνοντας” λογιστικά το χρέος κατά 0,5% του ΑΕΠ. Για την ωραία αυτή συμβουλή, ένα ακόμα λογιστικό τρικ, το ελληνικό κράτος πλήρωσε ένα ποσό 200-300 εκατομμυρίων ευρώ.
Τα ήξεραν
Το γεγονός ότι και άλλες ευρωπαϊκές χώρες προσέτρεξαν στη “δημιουργική λογιστική”, σε νομότυπες απάτες, δεν απαλλάσσει τους ¨Ελληνες ιθύνοντες των ευθυνών τους, δείχνει όμως τον βαθμό διάβρωσης και εξάρτησης και άλλων Ευρωπαίων. Είναι πολύ δύσκολο επίσης να πιστέψουμε ότι Βρυξέλλες, Παρίσι και Φρανκφούρτη δεν ήξεραν και δεν άφησαν να γίνουν όλα αυτά, προφανώς αποβλέποντας σε μεγάλα πολιτικά-οικονομικά οφέλη. Η Φρανκφούρτη παίρνει κάθε χρόνο λεπτομερείς εκθέσεις της Τράπεζας της Ελλάδας. Γνωρίζει ακριβώς πόσο είναι το χρέος. Το ξέρανε και το Νοέμβριο, όταν η κυβέρνηση τους ανακοίνωσε ότι είναι διπλάσιο, όπως το ήξεραν και οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης και οι τράπεζες, κάνανε όμως τους έκπληκτους. Η ευθύνη είναι μοιρασμένη, αλλά οι ¨Ελληνες θα πληρώσουν τη νύφη.
Η υπόθεση δείχνει επίσης πόσο η Ευρώπη είναι υπονομευμένη εκ των έσω, αφού αναθέτει σε αμερικανικές τράπεζες τη διαχείριση των πιο σημαντικών πτυχών και ευάλωτων σημείων των οικονομικών της (όπως κάνει άλλωστε και στους τομείς προσωπικών δεδομένων, περιλαμβανομένων των τραπεζικών λογαριασμών και κάθε άλλης πληροφορίας που μεταφέρει στις αμερικανικές υπηρεσίες, δήθεν για την τρομοκρατία). Πρόσφατα, ο ευρωβουλευτής Νίκος Χουντής αποκάλυψε με ερώτησή του την αναγνώριση, σε κανονισμό της Κομισιόν, του ρόλου των τριων κυρίως αμερικανικών οίκων αξιολόγησης, την ίδια στιγμή που το αμερικανικό Κονγκρέσο τους καλεί να δώσουν εξηγήσεις!
Η Ελλάδα έκρυψε με τον τρόπο αυτό τα προβλήματα κάτω από το χαλί, ώσπου, στις αρχές του 2009, άρχισαν να έρχονται οι πληροφορίες από τη Γερμανία για κίνδυνο χρεωκοπίας της Ελλάδας (σχετικά δημοσιεύματα του Σπήγκελ και άρθρο του Κώστα Σημίτη στην Ημερησία). Τον Σεπτέμβριο 2009, με πρωτοβουλία της Γκόλντμαν και μεσολαβητή την εταιρεία Markit, συγκροτείται κονσόρτσιουμ 12 τραπεζών που δημιουργεί ειδικό ίντεξ στην αγορά CDS για την κάλυψη αυξημένου ρίσκου του χρέους Ελλάδας, Ισπανίας και Πορτογαλίας, εν αναμονή του κερδοσκοπικού παιχνιδιού (iTraxxSovX Western Europe). Πρόκειται κατ¨ουσίαν για στοίχημα στη χρεωκοπία των τριων κρατών, που στήνει ο σύμβουλός μας.
H Goldman γνωρίζει άριστα όλες τις πτυχές του ελληνικού χρέους. Γνωρίζει επίσης τι πρόκειται να γίνει, αφού η ίδια το ετοιμάζει. Τι κάνει; Περιμένει να περάσει ένας μήνας από τις εκλογές, να συνειδητοποιήσει η νέα κυβέρνηση το πρόβλημα που αντιμετωπίζει και στέλνει, σύμφωνα με τη Λιμπερασιόν, αντιπροσωπεία τραπεζιτών στην Αθήνα, υπό το Νο 2 της τράπεζας Γκάρι Κον. Γίνονται δύο συναντήσεις (έχουν γίνει και αρκετές άλλες στο εξωτερικό). Mία στο Υπουργείο Οικονομικών και μία στο ξενοδοχείο “Πεντελικόν” της Κηφισιάς. Προτείνουν ένα ακόμα χαριτωμένο προϊόν τους, σχεδιασμένο να στείλει στο μέλλον το κόστος του ΕΣΥ. Λίγο πριν σπρώξουν την Ελλάδα στην Καιάδα, ετοιμάζονται να της αρπάξουν κάτι ακόμα.
Η τελική επίθεση
Τον Δεκέμβριο, η επίθεση αρχίζει μέσω των οίκων αξιολόγησης που υποβαθμίζουν την ελληνική πιστοληπτική ικανότητα, παρόλο που γνώριζαν μια χαρά εδώ και καιρό την πραγματική κατάσταση. Η ελληνική αξιοπιστία πλήττεται από παντού. H Goldman εξακολουθεί πάντως να βγάζει ένα “σκασμό λεφτά”, όπως με την έκδοση του δανείου της 25.1.2010. Ενώ συνεχίζει να κερδίζει από τη διαχείριση του χρέους, δεν περιμένει ούτε μια μέρα από την πώληση του δανείου και ξαναχτυπάει την Ελλάδα μέσω των Financial Times, προνομιακού εκφραστή και του Σίτι και της Κομισιόν (τέτοια είναι τα ευρωπαϊκά χάλια). Παίζοντας έτσι διπλό παιχνίδι και εις βάρος της Ελλάδας, και εις βάρος των άλλων πελατών της, αγοραστών του τελευταίου δανείου, που βλέπουν τα ελληνικά επιτόκια και spread να εκτινάσσονται αμέσως μετά.
Η λονδρέζικη εφημερίδα γράφει ότι η Αθήνα θέλει να δανειστεί από την Κίνα μέσω της Γκόλντμαν. Το δημοσίευμα προκαλεί αμέσως αύξηση του πρίμιουμ για το χρέος. Κανείς δεν πιστεύει ότι η εφημερίδα μπορούσε να δημοσιεύσει τέτοια είδηση, χωρίς να την επιβεβαιώσουν από την Γκόλντμαν. Κατ’ άλλους την είδηση την έδωσε η ίδια η Γκόλντμαν όταν πληροφορήθηκε (άραγε από ποιόν;) ότι ο Γ. Παπανδρέου σκέφτεται να προχωρήσει σε διακρατική συμφωνία με την Κίνα προκειμένου οι Ασιάτες της Cosco που έχουν πάρει το λιμάνι του Πειραιά να αναλάβουν ένα σημαντικό κομμάτι του δανεισμού της χώρας. Η τράπεζα δεν περιορίζεται φυσικά στα κέρδη από το ελληνικό χρέος. Κερδοσκοπεί αμέσως κατά του ευρώ, πιστή στην αρχή “αγοράζουμε στη φήμη και πουλάμε στο γεγονός”. Μεταξύ 26.1 και 2.2 οι αμερικανικές επενδυτικές τράπεζες και τα χετζ φαντ, μεταξύ των οποίων και η Γκόλντμαν, ρευστοποιούν συμβόλαια αξίας 5,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, περισσότερα από τον Σεπτέμβρη του 2008, στο απόγειο της οικονομικής κρίσης.
Από την αγορά CDS, παίζοντας δηλαδή τη χρεωκοπία της Ελλάδας, η Γκόλνtμαν υπολογίζεται ότι κέρδισε ένα έως τρια δισεκατομμύρια δολλάρια. Οι χρηματιστές της Γουώλ Στρητ σφυρίζουν αδιάφορα, δηλώνοντας στους δημοσιογράφους: “η δουλειά μας είναι να βγάζουμε λεφτά, όχι να σκεφτόμαστε τι θα συμβεί στους ¨Ελληνες πολίτες, δεν υπάρχει εξάλλου νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλευτείς τον μαλάκα” (δήλωση του Αμίτ Σαρκάρ, επικεφαλής αμερικανικού επενδυτικού ταμείου, Μαριαν, 20.2.2010)
Το διακύβευμα: υποδούλωση Ελλάδας, υποδούλωση Ευρώπης
Η Ελλάδα γίνεται προνομιακή δίοδος για τον έλεγχο της Ευρώπης και την εξασθένηση του ευρώ, προτού το ευρωπαϊκό νόμισμα καταστεί κύριο αποθεματικό. Επιδιώκεται επίσης να γίνει το νέο υπόδειγμα μιας Ευρώπης χωρίς κοινωνικό κράτος. Μέρκελ και Σαρκοζί άρχισαν να καταλαβαίνουν μόλις αυτό τον μήνα τι συμβαίνει και τις συνέπειες για την Ευρώπη και παραμένουν βασικά αμήχανοι, παρόλο που έχουν εύκολες λύσεις, που περιγράφουν αρκετά έντυπα, όπως έκδοση ευρωομολόγων ή αγορά από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα του ελληνικού χρέους, που θα τσάκιζε τα πόδια των κερδοσκόπων και θα τους ανάγκαζε να ξανασκεφτούν πολλές φορές πριν ξαναεπιτεθούν.
Βερολίνο όμως και Παρίσι παραμενουν δέσμιοι της ιδεολογίας και της αρχιτεκτονικής του ευρώ που τους εμποδίζει να αντιδράσουν με άλλο τρόπο, εκτός από το να απαιτούν περίπου την αυτοκτονία της ελληνικής κοινωνίας. Η Ευρώπη είναι εκ των ένδον υπονομευμένη, όπως αποδεικνύει η δραστηριότητα κατά της Ελλάδας της Ντώυτσε Μπανκ, της PNB Paribas, της Σοσιετέ Ζενεράλ και των ελβετικών τραπεζών στην αγορά CDS, αλλά και η στάση των αρμοδίων της Κομισιόν, των “ευρωπαίων ηλιθίων”, όπως τους αποκαλούν οι Γάλλοι. Η “παγκοσμιοποίηση” είναι φτιαγμένη από και για τους Αγγλοσάξωνες. ¨Οσο για το ελληνικό ζήτημα μοιάζει για ορισμένα τουλάχιστο γαλλικά έντυπα μια μάχη μεταξύ δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού, όπως υποδεικνύει η Λιμπερασιόν δημοσιεύοντας, δίπλα-δίπλα, τη φωτογραφία της Βουλής των Ελλήνων και του ουρανοξύστη Goldman Sachs, της μεγαλύτερης τράπεζας του κόσμου που χρησιμοποιεί όλη της τη δύναμη εναντίον μιας μικρής ευρωπαϊκής χώρας.
Kόσμος του Επενδυτή
Τα Σιωπηλά Όπλα Αυτοματοποίησης της Κοινωνίας
«Από τη στιγμή που διαταραχθεί σκόπιμα η λειτουργία του εγκεφάλου μέσω τυχαίου ή σκόπιμα υποβαλλόμενου φόβου, θυμού ή συγκίνησης, μπορούν να εμφυτευτούν στους ανθρώπους διάφοροι τύποι πεποιθήσεων. Από τα αποτελέσματα που προκαλούνται απ΄αυτές τις διαταραχές η πιο κοινή είναι η προσωρινή διαταραχή της κρίσης και μεγάλη επιδεκτικότητα για υποβολή και εμφανίζονται έντονα σε περιόδους πολέμων ή σοβαρών επιδημιών.
..Με τον τρόπο αυτό δεν ενδιαφέρονται και δεν ανακαλύπτουν τα σιωπηλά όπλα της τεχνολογίας αυτοματοποίησης της κοινωνίας. Ο γενικός κανόνας είναι όσο πιο πολύ σύγχιση τόσο πιο μεγάλο κέρδος.
Γι αυτό ο καλύτερος τρόπος είναι να δημιουργείς προβλήματα και μετά να προσφέρεις τις λύσεις.
Εν συντομία:
v ΜΕΕ: Κράτα την προσοχή του ενήλικου κοινού αποσπασμένη από τα πραγματικά κοινωνικά ζητήματα και αιχμαλωτίσέ τη με θέματα που δεν έχουν πραγματική σημασία
v Σχολεία: Κράτα τους νέους σε άγνοια των πραγματικών μαθηματικών, των πραγματικών οικονομικών, των πραγματικών νόμων και της πραγματικής ιστορίας
v Διασκέδαση: Κράτα τη διασκέδαση του κοινού σε χαμηλό επίπεδο.
v Δουλειά: Κράτα το κοινό πολυάσχολο (buyz,buzy,buzy), ξανά στη φάρμα μαζί με τα άλλα ζώα..
Όταν ένα σιωπηλό όπλο χρησιμοποιείται βαθμιαία, οι άνθρωποι προσαρμόζονται στην παρουσία του και μαθαίνουνι να ανέχοναι την καταπάτηση στις ζωές τους.
Γι αυτό, το σιωπηλό όπλο είναι ένας τύπος βιολογικού πολέμου.
Επιτίθεται στη ζωτικότητα, τις επιλογές, και την κινητικότητα των ατόμων μιας κοινωνίας μέσω χειραγώγισης και προσβολής των πηγών της φυσικής και κοινωνικής ενέργειάς τους και των σωματικών, διανοητικών, και συναισθηματικών δυνάμεων και αδυναμιών τους.
Πυροβολεί καταστάσεις αντί για πυρά προωθούμενες από επεξεργασία δεδομένων, αντί από κόκκους πυρίτιδας, από έναν υπολογιστή, αντί από πυροβόλο όπλο, με χειρισμό από έναν προγραμματιστή υπολογιστών αντί από επίλεκτο σκοπευτή κάτω από τις διαταγές ενός τραπεζικού μεγιστάνα, αντί ενός στρατηγού.
Δεν συνοδεύεται με αντιληπτό θόρυβο, δεν προκαλεί εμφανή φυσικό ή διανοητικό τραυματισμό, και δεν παρεμποδίζει εμφανώς την καθημερινή κοινωνική ζωή.
Εν τούτοις συνοδεύεται με έναν αδιάψευστο "θόρυβο", επιφέρει αδιάψευστη φυσική και διανοητική βλάβη και παρεμποδίζει καταφανώς την καθημερινή κοινωνική ζωή, δηλ., καταφανώς σε έναν εκπαιδευμένο παρατηρητή, που ξέρει τι να κοιτάξει.
Το κοινό δεν μπορεί να κατανοήσει αυτό το όπλο και γι αυτό δεν μπορεί να πιστέψει ότι δέχεται επίθεση και νικιέται από ένα όπλο.
Το κοινό μπορεί να αισθάνεται ενστικτωδώς ότι κάτι είναιλάθος, αλλά λόγω της τεχνικής φύσης του σιωπηλού όπλου, δεν μπορούν να εκφράσουν το συναίσθημά τους με λογικό τρόπο, ή να χειριστούν το πρόβλημα με νοημοσύνη.
Επομένως, δεν ξέρουν πώς να καλέσουν για βοήθεια, και δεν ξέρουν πώς να συνεργαστούν και να αμυνθούν απέναντι σ΄ αυτό το όπλο».
agisgios1
..Με τον τρόπο αυτό δεν ενδιαφέρονται και δεν ανακαλύπτουν τα σιωπηλά όπλα της τεχνολογίας αυτοματοποίησης της κοινωνίας. Ο γενικός κανόνας είναι όσο πιο πολύ σύγχιση τόσο πιο μεγάλο κέρδος.
Γι αυτό ο καλύτερος τρόπος είναι να δημιουργείς προβλήματα και μετά να προσφέρεις τις λύσεις.
Εν συντομία:
v ΜΕΕ: Κράτα την προσοχή του ενήλικου κοινού αποσπασμένη από τα πραγματικά κοινωνικά ζητήματα και αιχμαλωτίσέ τη με θέματα που δεν έχουν πραγματική σημασία
v Σχολεία: Κράτα τους νέους σε άγνοια των πραγματικών μαθηματικών, των πραγματικών οικονομικών, των πραγματικών νόμων και της πραγματικής ιστορίας
v Διασκέδαση: Κράτα τη διασκέδαση του κοινού σε χαμηλό επίπεδο.
v Δουλειά: Κράτα το κοινό πολυάσχολο (buyz,buzy,buzy), ξανά στη φάρμα μαζί με τα άλλα ζώα..
Όταν ένα σιωπηλό όπλο χρησιμοποιείται βαθμιαία, οι άνθρωποι προσαρμόζονται στην παρουσία του και μαθαίνουνι να ανέχοναι την καταπάτηση στις ζωές τους.
Γι αυτό, το σιωπηλό όπλο είναι ένας τύπος βιολογικού πολέμου.
Επιτίθεται στη ζωτικότητα, τις επιλογές, και την κινητικότητα των ατόμων μιας κοινωνίας μέσω χειραγώγισης και προσβολής των πηγών της φυσικής και κοινωνικής ενέργειάς τους και των σωματικών, διανοητικών, και συναισθηματικών δυνάμεων και αδυναμιών τους.
Πυροβολεί καταστάσεις αντί για πυρά προωθούμενες από επεξεργασία δεδομένων, αντί από κόκκους πυρίτιδας, από έναν υπολογιστή, αντί από πυροβόλο όπλο, με χειρισμό από έναν προγραμματιστή υπολογιστών αντί από επίλεκτο σκοπευτή κάτω από τις διαταγές ενός τραπεζικού μεγιστάνα, αντί ενός στρατηγού.
Δεν συνοδεύεται με αντιληπτό θόρυβο, δεν προκαλεί εμφανή φυσικό ή διανοητικό τραυματισμό, και δεν παρεμποδίζει εμφανώς την καθημερινή κοινωνική ζωή.
Εν τούτοις συνοδεύεται με έναν αδιάψευστο "θόρυβο", επιφέρει αδιάψευστη φυσική και διανοητική βλάβη και παρεμποδίζει καταφανώς την καθημερινή κοινωνική ζωή, δηλ., καταφανώς σε έναν εκπαιδευμένο παρατηρητή, που ξέρει τι να κοιτάξει.
Το κοινό δεν μπορεί να κατανοήσει αυτό το όπλο και γι αυτό δεν μπορεί να πιστέψει ότι δέχεται επίθεση και νικιέται από ένα όπλο.
Το κοινό μπορεί να αισθάνεται ενστικτωδώς ότι κάτι είναιλάθος, αλλά λόγω της τεχνικής φύσης του σιωπηλού όπλου, δεν μπορούν να εκφράσουν το συναίσθημά τους με λογικό τρόπο, ή να χειριστούν το πρόβλημα με νοημοσύνη.
Επομένως, δεν ξέρουν πώς να καλέσουν για βοήθεια, και δεν ξέρουν πώς να συνεργαστούν και να αμυνθούν απέναντι σ΄ αυτό το όπλο».
agisgios1
Τετάρτη 5 Μαΐου 2010
ΠΟΙΟΙ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΟ ΔΝΤ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΠΛΑΝΗΤΗ;
Τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ μας βομβαρδίζουν συνεχώς με ονόματα και διεθνή ιδρύματα που πιέζουν την χώρα μας οικονομικά.
Ουτε ένας απο αυτούς όμως τους δημοσιογράφους δεν τόλμησε να πει, ποιοι είναι αυτοί που στραγγαλίζουν την μια μετά την άλλη τις οικονομίες της ανθρωπότητας και τις οδηγούν στην καταστροφή.
Η αλήθεια είναι οτι για να φθάσουν στο σημείο να ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία εργάστηκαν σκληρά και με αλληλεγγύη.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή.
Μας έλεγαν τα «παπαγαλάκια» στην TV οτι κάποιος οίκος Moody’s μας υποβαθμίζει συνεχώς και ανεβάζει τα spread.
Δεν μας είπαν ποτέ όμως ποιοί βρίσκονται πίσω απο τον οίκο Moodys.
Ο οίκος Moody’s αποτελείται απο διάφορους διεθνείς «Guru» της οικονομίας που κάνουν προβλέψεις. Ενας απο αυτούς είναι και ο γνωστός σε όλους μας Τζόρτζ Σόρος, που είναι Εβραίος στην καταγωγή. Είναι μάλιστα ο δεύτερος μεγαλύτερος επενδυτής.
Τώρα είμαστε πλέον στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μας είπαν οτι Πρόεδρος του είναι ο Ντομινίκ Στρος Καν. Δεν μας είπαν όμως οτι είναι Εβραίος.
Το Ευρωπαϊκό Νομισματοκοπείο είναι χτισμένο στο μέρος που ήταν κτισμένο το νομισματοκοπείο των Ρόθτσιλντ στην Φρανκφούρτη.
Οσοι έχουν δεί το ντοκυμαντέρ «Money Masters» γνωρίζουν οτι η Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας ανήκει εδω και 200 χρόνια στην εβραϊκή οικογένεια Ρόθτσιλντ.
Η ίδια οικογένεια μαζί
με μερικές άλλες κατέχουν και το πλειοψηφικό πακέτο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ(FED), της οποίας πρόεδρος είναι ο επίσης Εβραίος Benjamin Bernanke.
Πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας της Ελβετίας είναι ο Jean-Pierre Roth, που είναι επίσης Εβραίος.
Οι μεγαλύτερες εμπορικές τράπεζες του πλανήτη είναι εβραϊκών συμφερόντων.
Η μεγαλύτερη ιδιωτική τράπεζα στον πλανήτη είναι η J.P Morgan. Οταν πέθανε ο ιδρυτής της και ανοίχτηκε η διαθήκη του φανερώθηκε οτι στην πραγματικότητα του ανήκε μόνο το 10% απο όλη την περιουσία.
Το ίδιο ισχύει και για την Goldman Sachs.
Το αφεντικό της Deutsche Bundesbank(Γερμανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα), είναι ο Axel Weber, εβραϊκής καταγωγής.
Ιδιας καταγωγής είναι και ο Josef Ackermann, πρόεδρος της μεγαλύτερης ιδιωτικής εταιρείας της Γερμανίας, της Deutsche Bank.
Πως γίνεται οι Εβραίοι να αποτελούν το 0,2%( http://en.wikipedia.org/wiki/Jew) του παγκόσμιου πληθυσμού και ταυτόχρονα να κατέχουν το 90% των καίριων πόστων διοίκησης της ανθρωπότητας;
Πως γίνεται να ελέγχουν το Χόλυγουντ, τα ΜΜΕ, τα Διεθνή Χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, να είναι Πρόεδροι, Πρωθυπουργοί και υπουργοί σε ξένα εκτός του Ισραήλ κράτη, να τους ανήκουν οι μεγαλύτερες πετρελαϊκές εταιρείες, οι μεγαλύτερες εταιρείες δημοσκοπήσεων, οι μεγαλύτερες εταιρείες παραγωγής τροφίμων, οι φαρμακευτικές εταιρείες, οι εταιρείες παραγωγής όπλων.
Πως γίνεται πίσω απο όλες τις μεγάλες «πολυεθνικές» εταιρείες να κρύβονται εβραϊκά κεφάλαια;
Αν δεν το ερευνήσετε και συνεχίσετε να αναμασάτε τις ηλίθιες «προοδευτικές» εκφράσεις που σαν κασετόφωνο αναπαράγουν τα παπαγαλάκια των δήθεν αντιρατσιστικών και αντιεξουσιαστικών χώρων τότε οι Εβραίοι θα πετύχουν τον τελικό στόχο τους που είναι η εγκαθίδρυση παγκόσμιας κρυπτο-ιουδαϊκής κυβέρνησης.
Αν αποφασίσετε επιτέλους να διαδώσετε την αλήθεια αφού πιστείτε και οι ίδιοι κάνοντας την προσωπική σας έρευνα, τότε έχουμε ελπίδες να ελευθερωθούμε.
Οι Εβραίοι έχουν εξασκήσει εδω και χιλιάδες χρόνια την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» στους μη Εβραίους και μεταξύ τους προωθούν ο ένας τον άλλον με απόλυτη αλληλεγγύη. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που σας περιγράψαμε παραπάνω.
Τα παραμύθια περι «πολυπολιτισμικού παραδείσου» είναι κατασκευασμένα με σκοπό την διάλυση των Εθνών.
Και όπως έλεγε και ο Ντοστογιέφσκι «Καθώς οι εβραίοι κυρήττουν τον σοσιαλισμό και τον ριζοσπαστισμό,θα κρατήσουν τις ρίζες τους και θα μείνουν ενωμένοι και αφού όλα τα πλούτη της Ευρώπης πάνε χαμενα, οι Τράπεζες των Εβραίων θα είναι ακόμη εκεί.»
Σήμερα το σχέδιό τους είναι σε τελικό στάδιο. Σε όλες τις μεγάλες κυβέρνησεις, στα καίρια ειδικά πόστα έχουν τοποθετήσει τους δικούς τους ανθρώπους.
Η οικονομική κρίση που περνάμε σήμερα δεν θα «περάσει». Είναι κατασκευασμένη για να στραγγαλίσει ότι έχει απομείνει απο τις εθνικές οικονομίες των κρατών.
Θέλουν να καταρρεύσουν οι οικονομίες. Αυτός είναι ο στόχος τους.
Οποιοι το αρνούνται και δεν παραθέτουν στοιχεία είναι όργανά τους.
Οποιοι μιλούν ακόμη για το «κεφάλαιο» και τους «κερδοσκόπους» γενικά και αόριστα, είτε είναι άσχετοι είτε είναι υπάλληλοι των Διεθνών Τραπεζιτών, που ανήκουν βέβαια σε ένα έθνος.
Η μόνη μας διέξοδος είναι η αφύπνιση όσο το δυνατόν περισσότερων Ελλήνων.
Είτε σε προσωπικές συζητήσεις, είτε μέσω mail, είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο πρέπει αυτά τα στοιχεία να διαδοθούν.
Δεν πρέπει να αφήσουμε να γίνουν οι Ελληνες και η ανθρωπότητα θύματα της παραπληροφόρησης των Εβραιοκρατούμενων ΜΜΕ.
Δείτε και αυτό το βίντεο. Την ώρα που εκατομμύρια ανθρώπων πεθαίνουν σε πολέμους, αυτοί πλουτίζουν. Αυτό συμβαίνει εδω και χιλιάδες χρόνια. Πρέπει κάποτε να σταματήσει η εξαπάτηση της ανθρωπότητας.
ellinesfoitites
Aντιπληροφόρηση
Ουτε ένας απο αυτούς όμως τους δημοσιογράφους δεν τόλμησε να πει, ποιοι είναι αυτοί που στραγγαλίζουν την μια μετά την άλλη τις οικονομίες της ανθρωπότητας και τις οδηγούν στην καταστροφή.
Η αλήθεια είναι οτι για να φθάσουν στο σημείο να ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία εργάστηκαν σκληρά και με αλληλεγγύη.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή.
Μας έλεγαν τα «παπαγαλάκια» στην TV οτι κάποιος οίκος Moody’s μας υποβαθμίζει συνεχώς και ανεβάζει τα spread.
Δεν μας είπαν ποτέ όμως ποιοί βρίσκονται πίσω απο τον οίκο Moodys.
Ο οίκος Moody’s αποτελείται απο διάφορους διεθνείς «Guru» της οικονομίας που κάνουν προβλέψεις. Ενας απο αυτούς είναι και ο γνωστός σε όλους μας Τζόρτζ Σόρος, που είναι Εβραίος στην καταγωγή. Είναι μάλιστα ο δεύτερος μεγαλύτερος επενδυτής.
Τώρα είμαστε πλέον στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μας είπαν οτι Πρόεδρος του είναι ο Ντομινίκ Στρος Καν. Δεν μας είπαν όμως οτι είναι Εβραίος.
Το Ευρωπαϊκό Νομισματοκοπείο είναι χτισμένο στο μέρος που ήταν κτισμένο το νομισματοκοπείο των Ρόθτσιλντ στην Φρανκφούρτη.
Οσοι έχουν δεί το ντοκυμαντέρ «Money Masters» γνωρίζουν οτι η Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας ανήκει εδω και 200 χρόνια στην εβραϊκή οικογένεια Ρόθτσιλντ.
Η ίδια οικογένεια μαζί
με μερικές άλλες κατέχουν και το πλειοψηφικό πακέτο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ(FED), της οποίας πρόεδρος είναι ο επίσης Εβραίος Benjamin Bernanke.
Πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας της Ελβετίας είναι ο Jean-Pierre Roth, που είναι επίσης Εβραίος.
Οι μεγαλύτερες εμπορικές τράπεζες του πλανήτη είναι εβραϊκών συμφερόντων.
Η μεγαλύτερη ιδιωτική τράπεζα στον πλανήτη είναι η J.P Morgan. Οταν πέθανε ο ιδρυτής της και ανοίχτηκε η διαθήκη του φανερώθηκε οτι στην πραγματικότητα του ανήκε μόνο το 10% απο όλη την περιουσία.
Το ίδιο ισχύει και για την Goldman Sachs.
Το αφεντικό της Deutsche Bundesbank(Γερμανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα), είναι ο Axel Weber, εβραϊκής καταγωγής.
Ιδιας καταγωγής είναι και ο Josef Ackermann, πρόεδρος της μεγαλύτερης ιδιωτικής εταιρείας της Γερμανίας, της Deutsche Bank.
Πως γίνεται οι Εβραίοι να αποτελούν το 0,2%( http://en.wikipedia.org/wiki/Jew) του παγκόσμιου πληθυσμού και ταυτόχρονα να κατέχουν το 90% των καίριων πόστων διοίκησης της ανθρωπότητας;
Πως γίνεται να ελέγχουν το Χόλυγουντ, τα ΜΜΕ, τα Διεθνή Χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, να είναι Πρόεδροι, Πρωθυπουργοί και υπουργοί σε ξένα εκτός του Ισραήλ κράτη, να τους ανήκουν οι μεγαλύτερες πετρελαϊκές εταιρείες, οι μεγαλύτερες εταιρείες δημοσκοπήσεων, οι μεγαλύτερες εταιρείες παραγωγής τροφίμων, οι φαρμακευτικές εταιρείες, οι εταιρείες παραγωγής όπλων.
Πως γίνεται πίσω απο όλες τις μεγάλες «πολυεθνικές» εταιρείες να κρύβονται εβραϊκά κεφάλαια;
Αν δεν το ερευνήσετε και συνεχίσετε να αναμασάτε τις ηλίθιες «προοδευτικές» εκφράσεις που σαν κασετόφωνο αναπαράγουν τα παπαγαλάκια των δήθεν αντιρατσιστικών και αντιεξουσιαστικών χώρων τότε οι Εβραίοι θα πετύχουν τον τελικό στόχο τους που είναι η εγκαθίδρυση παγκόσμιας κρυπτο-ιουδαϊκής κυβέρνησης.
Αν αποφασίσετε επιτέλους να διαδώσετε την αλήθεια αφού πιστείτε και οι ίδιοι κάνοντας την προσωπική σας έρευνα, τότε έχουμε ελπίδες να ελευθερωθούμε.
Οι Εβραίοι έχουν εξασκήσει εδω και χιλιάδες χρόνια την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» στους μη Εβραίους και μεταξύ τους προωθούν ο ένας τον άλλον με απόλυτη αλληλεγγύη. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που σας περιγράψαμε παραπάνω.
Τα παραμύθια περι «πολυπολιτισμικού παραδείσου» είναι κατασκευασμένα με σκοπό την διάλυση των Εθνών.
Και όπως έλεγε και ο Ντοστογιέφσκι «Καθώς οι εβραίοι κυρήττουν τον σοσιαλισμό και τον ριζοσπαστισμό,θα κρατήσουν τις ρίζες τους και θα μείνουν ενωμένοι και αφού όλα τα πλούτη της Ευρώπης πάνε χαμενα, οι Τράπεζες των Εβραίων θα είναι ακόμη εκεί.»
Σήμερα το σχέδιό τους είναι σε τελικό στάδιο. Σε όλες τις μεγάλες κυβέρνησεις, στα καίρια ειδικά πόστα έχουν τοποθετήσει τους δικούς τους ανθρώπους.
Η οικονομική κρίση που περνάμε σήμερα δεν θα «περάσει». Είναι κατασκευασμένη για να στραγγαλίσει ότι έχει απομείνει απο τις εθνικές οικονομίες των κρατών.
Θέλουν να καταρρεύσουν οι οικονομίες. Αυτός είναι ο στόχος τους.
Οποιοι το αρνούνται και δεν παραθέτουν στοιχεία είναι όργανά τους.
Οποιοι μιλούν ακόμη για το «κεφάλαιο» και τους «κερδοσκόπους» γενικά και αόριστα, είτε είναι άσχετοι είτε είναι υπάλληλοι των Διεθνών Τραπεζιτών, που ανήκουν βέβαια σε ένα έθνος.
Η μόνη μας διέξοδος είναι η αφύπνιση όσο το δυνατόν περισσότερων Ελλήνων.
Είτε σε προσωπικές συζητήσεις, είτε μέσω mail, είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο πρέπει αυτά τα στοιχεία να διαδοθούν.
Δεν πρέπει να αφήσουμε να γίνουν οι Ελληνες και η ανθρωπότητα θύματα της παραπληροφόρησης των Εβραιοκρατούμενων ΜΜΕ.
Δείτε και αυτό το βίντεο. Την ώρα που εκατομμύρια ανθρώπων πεθαίνουν σε πολέμους, αυτοί πλουτίζουν. Αυτό συμβαίνει εδω και χιλιάδες χρόνια. Πρέπει κάποτε να σταματήσει η εξαπάτηση της ανθρωπότητας.
ellinesfoitites
Aντιπληροφόρηση
Δευτέρα 3 Μαΐου 2010
Τα αίτια των κοινωνικών επαναστάσεων κατά τον Αριστοτέλη
Αφού, παρά την υπαγωγή τής χώρας στη δικαιοδοσία του Δ.Ν.Τ., δεν φάνηκε (κι ούτε πρόκειται) καμμία πραγματική αντίδραση από τον μοιρολάτρη και καρπαζοεισπράκτορα ρωμηολαό (πέραν των συνηθισμένων -εκτονωτικού τύπου- κομματικώς χειραγωγούμενων εκδηλώσεων), σκεφθήκαμε να αναδημοσιεύσουμε μιά εξαιρετική εργασία για τις περί κοινωνικών επαναστάσεων απόψεις τού Αριστοτέλους. Πρόκειται για την εισήγηση τού Γεωργίου Μιχαηλίδου - Νουάρου: Οι αιτίες των επαναστάσεων κατά τον Αριστοτέλη, ανάτυπο από τα πρακτικά τού παγκοσμίου συνεδρίου «Αριστοτέλης», Αθήνα 1983.
Ο Αριστοτέλης προσεγγίζει με τη χαρακτηριστική καθαρότητα τής αρχαιοελληνικής σκέψης (δηλαδή χωρίς προπαγανδιστικές ηθικολογίες τύπου «πατρίδας», «εθνικής ενότητας» κ.λπ.) τα αίτια, που οδηγούν φυσιολογικά σε ευρείας κλίμακας κοινωνικές συγκρούσεις μεταξύ ελεύθερων (ή «ελεύθερων») υπηκόων ή πολιτών. Από τέτοιου είδους συγκρούσεις μεταξύ αριστοκρατών και δήμου είναι γεμάτη η κοινωνική ιστορία τής αρχαίας Ελλάδας και από εκεί ακριβώς αντλεί το υλικό του ο Αριστοτέλης.
Χάρη σε αυτές τις συγκρούσεις (που γενικεύθηκαν τον 7ο και 6ο αιώνα σε όλες σχεδόν τις ελληνικές πόλεις), αναδύθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία ο Πολιτικός Άνθρωπος και η Αυτόνομη, Αυτοθεσμιζόμενη και Αυτοκυβερνώμενη Πολιτεία (δηλαδή η μή ετερόνομη κοινωνία, η Κοινωνία Χωρίς Κράτος και Κυβέρνηση). Έτσι αποκτά κάποιος μια ολοκληρωμένη αντίληψη τού γιατί και πώς μια κοινωνία οδηγείται στον κοινωνικό (ή «εμφύλιο», όπως τον αποκαλεί παραπλα- νητικά η εθνικιστική προπαγάνδα) πόλεμο.
Ειδικά η ανάλυσή του για τις επαναστάσεις στα ολιγαρχικά καθεστώτα μοιάζει αξεπέραστα διαχρονική και άκρως επίκαιρη, αφού κατά την αρχαία πολιτική σκέψη, το αντιπροσωπευτικό καθεστώς (όπως π.χ. ο «πολυ»κομματισμός ή ο «μονο»- κομματισμός) δεν συνιστούν φυσικά δημοκρατία, αλλά απλώς μιά ολιγαρχία, κοινωνικής έστω, συναίνεσης.
Φαίνεται όμως, ότι αυτό που ο Αριστοτέλης πραγματεύθηκε ως φυσιολογική αντίδραση και άμυνα των κοινωνικών υποζυγίων εναντίον τών κοινωνικών αγωγιατών, δεν θεωρείται και τόσο φυσιολογικό από τους -εν αφασία ευρισκόμενους- αυτοαποκαλούμενους «απογόνους» του. Σε πλήρη αντίθεση με τούς -σε διαρκή κοινωνική ανησυχία- αρχαίους Έλληνες, οι αυτοαποκαλούμενοι «συνεχιστές» και «κληρονόμοι» τους (στην πραγματικότητα τζάμπα μάγκες των γηπέδων και σημαιοεπιδειξίες των εθνικών καρναβαλοεπετείων) προσφέρουν χριστιανικότατα (αλλά και με «εθνική ομοψυχία» και «πατριωτισμό») και το άλλο τους μάγουλο στούς ταγούς τους. Οι ταγοί αυτοί δεν είναι βέβαια άλλοι από τους -απο- κλειστικώς εγχώριας «κοπής»- γνωστούς και ως «λαμόγια», που πλούτισαν πτωχεύοντας τη χώρα και τώρα κατευθύνουν έντεχνα το κατηγορητήριο προς τους «κακούς» και «ανθέλληνες» Γερμανούς, ή προς την (παντελώς άσχετη με το θέμα) διεθνή οικονομική κρίση.
Μάλιστα η δοκιμασμένη χριστιανική τακτική τής (αυτο)ενοχοποίησης των υποφερόντων και των κάθε λογής φουκαράδων, εδώ έχει βρει την απόλυτη εφαρμογή της: αφού οι επιτήδειοι, που υπεξαιρούσαν επί δεκαετίες τον έξωθεν δανεισμό και χρηματοδότηση της χώρας, έχουν πείσει τον (ελεεινότερα αμειβόμενο και σκληρότερα εργαζόμενο στην Ε.Ε.) ρωμηολαό, ότι τόσα χρόνια «δανειζόμενος», «κατανάλωνε περισσότερα από όσα παρήγαγε», ο τελευταίος σαν γνήσια αυτοενοχοποιημένος «αμαρτωλός» δέχεται εξιλεωτικά την «εξ ουρανού» τιμωρία τού Δ.Ν.Τ..
Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται με απλοϊκούς, ηθικολογικούς και σεμνότυφους όρους «πατριωτισμού», «πατρίδας», «εθνοπροδοτών», «φιλελλήνων», «ανθελλήνων», κ.λπ., τότε οι κοινωνικές αναλύσεις τους θα είναι απλώς άσφαιρα πυρά και οι μόνες «διέξοδοι» από τα κοινωνικά αδιέξοδα θα είναι η παθητικότητα ή οι διάφορες -εξ ίσου παθητικές- μορφές κομματικά χειραγωγούμενης εκτόνωσης εντός των «κοσμίων» πλαισίων τού (συνήθως πνιγμένου στην προσποίηση) «αντιπρο- σωπευτικού» πολιτικού συστήματος.
Η διανοητική και ψυχολογική παγίδευση των ανθρώπων στην εθνοπατριωτική προπαγανδιστική απάτη τούς εμποδίζει να αποκτήσουν την θεμελιώδη επίγνωση, ότι:
Ανέκαθεν σε όλες τις κοινωνίες οι «άλυτες» κοινωνικές διαφορές διευθετούνταν αποκλειστικά και μόνο με σφοδρή σύγκρουση των εμπλεκομένων, δηλαδή κατ΄ εξοχήν με κοινωνικώς γενικευμένη και αυθόρμητη (=αυτοορμώμενη) «αντεθνική» βία μεταξύ αποκλειστικά και μόνον «ομοεθνών» αντιπάλων. Οι πολίτες των αρχαίων ελληνικών πόλεων (οι πιο ελεύθεροι άνθρωποι που υπήρξαν ποτέ, κατά την βαρύνουσα γνώμη ενός ελευθεριακού, όπως ο Τζιανφράνκο Σανγκουινέτι), δεν έτρεφαν ουδεμία «εθνοπατριωτική» αυταπάτη επί τούτου. Ενώ στα νεώτερα καθεστώτα, οι «εκλογές», οι στημένες εκδηλώσεις / φιέστες κοινωνικής δυσα- ρέσκειας, αλλά και οι γραφικές αποσπασματικές πράξεις «τρομοκρατίας», απλώς διαιωνίζουν την «ομαλότητα» τής εξουσίας και την «κοινωνική ειρήνη» μεταξύ διευθυνόντων και κοινωνικού κοπαδιού.
Αφού λοιπόν τα επόμενα χρόνια δεν θα δούμε τίποτε το «ακραίο» στη Νεοελλάδα (π.χ. μια «αντεθνική» έκρηξη τής κοινωνικής «χύτρας»), ας δούμε τουλάχιστον πώς εκδηλωνόταν ανέκαθεν αυτή η κοινωνική διαδικασία σε λαούς με περισσότερο αυτοσεβασμό από τον εθελοτυφλούντα και εγγενώς δουλοπρεπή ρωμηολαό. Γιατί, ακόμα και η απλή κατανόηση των ιστορικώς δοκιμασμένων τρόπων αντιμετώπισης ενός «άλυτου» (για τους πολλούς ) κοινωνικού ζητήματος συμβάλλει καθοριστικά στην ψυχική ισχυροποίηση και στην επιβεβαίωση όσων έχουν επιλέξει να διαφοροποιούνται από την γενικευμένη μοιρολατρική αποδοχή του.
Τα "κέρδη" και "αι τιμαί"
Κατά τον Αριστοτέλη αντικείμενα των επαναστάσεων (περί ων στασιάζουσι, «Πολιτικά», 1302a 32), στόχοι στους οποίους αποβλέπουν οι επαναστάσεις και οι κοινωνικοί αγώνες είναι τα κέρδη (δηλαδή η διανομή τού πλούτου) και αι τιμαί (η απόκτηση ηγετικών θέσεων και τιμητικών αξιωμάτων). Οι στόχοι αυτοί αποτελούν «κοινωνικά αγαθά», τα οποία έχουν αξία σε μιά συγκεκριμένη κοινωνία, είναι επιθυμητά και ικανοποιούν είτε υλικές ανάγκες είτε τη φιλαυτία, την ψυχολογική τάση των ατόμων και των ομάδων για διάκριση και επιβολή. Από την άποψη αυτή η έννοια των «κερδών» και των «τιμών» έχει γενική εφαρμογή, ισχύει γιά όλες τις εποχές, αλλ΄ αποκτά κάθε φορά ένα διαφορετικό περιεχόμενο, ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες και αντιλήψεις.
Έτσι π.χ. σε μιά κλειστή αγροτική οικονομία, στην οποία οι αγροί και οι υδάτινες πηγές έχουν συγκεντρωθεί στα χέρια μικρού αριθμού γαιοκτημόνων, «κέρδη» στα οποία αποβλέπουν οι επαναστάσεις και οι κοινωνικοί αγώνες, είναι η αποκατάσταση των ακτημόνων και η αναδιανομή των γαιών. Αντίθετα σε μιά προηγμένη βιομηχανική οικονομία στόχοι των κοινωνικών αγώνων είναι η βελτίωση των ημερομισθίων ή ακόμη και η εθνικοποίηση των εργοστασίων. Ανάλογα ισχύουν και γιά την έννοια των «τιμών», για τις οποίες γίνονται οι πολιτικοί αγώνες και οι επαναστάσεις. Πράγματι η έννοια αυτή έχει σε κάθε εποχή διαφορετικό περιεχόμενο, ανάλογα με τη μορφή του καθεστώτος, με την πολιτική δύναμη και το κοινωνικό γόητρο των διαφόρων ηγετικών θέσεων (θρησκευτικών, πολιτικών, στρατιωτικών κ.λπ.) και με τους ισχύοντες εκάστοτε περιορισμούς των ελευθεριών του ατόμου (π.χ. λόγω της στέρησης του δικαιώματος τού εκλέγειν και εκλέγεσθαι, λόγω της ύπαρξης του θεσμού τής δουλείας, τής μη αναγνώρισης τής ανεξιθρησκείας κ.λπ.).
Εξ άλλου ο Αριστοτέλης παρατηρεί, ότι ο πολύς λαός, οι πολλοί, αποβλέπουν μάλλον (συνηθέστερα) στο κέρδος, δηλαδή στην αύξηση των εισοδημάτων και του πλούτου τους, και λιγότερο στην τιμή και ιδίως στην κατάληψη των ηγετικών αξιωμάτων, την οποία, όπως είναι φυσικό, επιδιώκουν συνήθως οι φιλόδοξοι πολιτικοί και πνευματικοί αρχηγοί των διαφόρων κοινωνικών ομάδων.
[ Βλ. 1318b 17: Oι γαρ πολλοί μάλλον ορέγονται τού κέρδους ή τής τιμής. Ο Αριστοτέλης διατυπώνει την παρατήρηση αυτή με αφορμή τους γεωργούς, γιά τους οποίους, όπως λέει, είναι πιό ευχάριστο να εργάζονται στα κτήματά τους, παρά να πολιτεύονται και να αναλαμβάνουν κυβερνητικά λειτουργήματα, εάν βέβαια δεν υπάρχουν μεγάλα ωφελήματα από την άσκηση των λειτουργημάτων αυτών (Ήδιον αυτοίς το εργάζεσθαι του πολιτεύεσθαι και άρχειν, όπου αν μη η λήμματα μεγάλα από των αρχών· αυτόθι, 3318b 14 επ.) Πάντως η κοινωνιολογική αυτή παρατήρηση του Αριστοτέλη, το ότι δηλαδή «οι πολλοί» αποβλέπουν περισσότερο στον πλούτο παρά στην «τιμή» έχει γενικότερη αξία και για τη σύγχρονη εποχή. Πράγματι και σήμερα τα πιό πολλά άτομα τού πληθυσμού στρέφουν τις περισσότερες προσπάθειές τους στην επαύξηση τού πλούτου, από τον οποίο προσδοκούν να επιτύχουν την οικονομική τους ευμάρεια και την κοινωνική τους προβολή, ενώ αντίθετα καταβάλλουν μικρότερες προσπάθειες γιά την απόκτηση «τιμών», δηλαδή υψηλών κυβερνητικών θέσεων και τιμητικών λειτουργημάτων. ]
Επανάσταση: Ένα πολύπλευρο φαινόμενο
Ο Αριστοτέλης αντιμετωπίζει τις επαναστάσεις και τις μεταβολές των πολιτευμάτων ως ένα ενιαίο και πολύπλευρο φαινόμενο, που πραγματοποιείται με τη βία ή με την απάτη ή με ειρηνικές μεταρρυθμίσεις και ερευνά ιδιαίτερα τα αίτια των βίαιων επαναστάσεων προσφέροντας μια συνθετική πρωτότυπη, και πολύ ενδιαφέρουσα συμβολή στο θέμα αυτό. Κατά τον Σταγιρίτη, το καθολικό καί βαθύτερο αίτιο των επαναστάσεων είναι ένα αίτιο κοινωνικοψυχολογικό και ιδεολογικό, δηλαδή ο ανταγωνισμός γιά την απόκτηση τού πλούτου (κερδών) και της εξουσίας (τιμών). Επειδή δε οι επιθυμίες και φιλοδοξίες των ανθρώπων είναι απεριόριστες, ο ανταγωνισμός αυτός δημιουργεί στα άτομα, που αγωνίζονται γιά τα αγαθά αυτά, ένα συναίσθημα δυσαρέσκειας ή αποστέρησης, το συναίσθημα δηλαδή μιάς αδικίας εις βάρος τους λόγω τής μη ικανοποίησης τής αξίωσής τους γιά μεγαλύτερη συμμετοχή στο «κέρδη» ή στις «τιμές».
Το συναίσθημα αυτό αναπτύσσεται επίσης λόγω τής διαφορετικής αντίληψης, που καθένας έχει για την έννοια της δικαιοσύνης, μιάς έννοιας, που από κοινωνιολογική άποψη είναι σχετική και σχηματίζεται ανάλογα με τα συμφέροντα, τις βλέψεις και την προσωπική ιδεολογία τού καθενός. Έτσι εξηγείται, ότι το συναίσθημα αυτό τής αποστέρησης το έχουν όχι μόνον εκείνοι, που το μερίδιό τους στον πλούτο ή στις ηγετικές θέσεις είναι μικρό, αλλά και εκείνοι, που έχουν μεγάλο μερίδιο και αξιώνουν να λάβουν ακόμα μεγαλύτερο. Το ίδιο λοιπόν συναίσθημα αναπτύσσεται, όχι μόνο στους ευγενείς ιδεολόγους, που μάχονται γιά την επικρατηση τής ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά και στους αντικοινωνικούς εγωιστές, που επιδιώκουν την υπεροχή, την υπέρμετρη συσσώρευση πλούτου ή ηγετικών θέσεων.
Αίτια και αφορμές
Το συναίσθημα αυτό τής δυσαρέσκειας, τής αδικίας, τής αποστέρησης μπορεί ενδεχομένως και μόνο του να προκαλέσει την απόφαση για επανάσταση. Συνήθως όμως στη ζωή μεταξύ τού συναισθήματος αυτού και τής απόφασης για την επανάσταση μεσολαβούν πολλά ενδιάμεσα περιστασίακά αίτια, που προκαλούν διόγκωση τής δυσαρέσκειας, όξυνση των πνευμάτων, βαθιά ψυχολογική συγκίνηση και ερεθισμό κι έτσι χρησιμεύουν ως έναυσμα γιά την έκρηξη τής επανάστασης.
Ως τέτοια ενδιάμεσα αίτια ο Αριστοτέλης αναφέρει είτε απλές αφορμές, δηλαδή μικρά περιστατικά τής καθημερινής ζωής (ερωτικές αντιζηλίες, κληρονομικές διαφορές κ.λπ.) ή άλλα σοβαρότερα αίτια, όπως είναι η κακή διοίκηση, η οικονομική εξαθλίωση του πληθυσμού, ο δημογραφικός παράγων (αύξηση τού αριθμού των απόρων), ο φυλετικός παράγων (ανομοιογένεια τού πληθυσμού), ο γεωγραφικός και οικολογικός παράγων κ.λπ.. Τα ενδιάμεσα αυτά περιστασιακά αίτια ενισχύουν και διογκώνουν το βασικό συναίσθημα τής αδικίας και τής αποστέρησης και αποτελούν, κατά κάποιο τρόπο, την causa proxima, την εγγύτερη αιτία τής απόφασης για την επανάσταση.
Λόγοι ματαίωσης ή αναστολής επαναστάσεων
Αλλά και πάλι, παρά την ύπαρξη των παραπάνω αιτίων και αφορμών, η απόφαση γιά την επανάσταση μπορεί, όπως εκθέτει ό Αριστοτέλης, να ματαιωθεί ή να ανασταλεί γιά τους ακόλουθους λόγους:
(α) Σε ορισμένες περιπτώσεις η αδικημένη μερίδα του λαού συμβιβάζεται με την επικρατούσα κατάσταση πραγμάτων, δηλαδή ανέχεται την εις βάρος της αδικία είτε γιατί είναι απορροφημένη από τη βιοπάλη και δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει την αδικία αυτή, όπως συμβαίνει με την τάξη των γεωργών, που είναι απορροφημένη με τις γεωργικές εργασίες και τον αγώνα τής ζωής («Πολιτικά», VI 1318b 9 επ.: Βέλτιστος γαρ δήμος ο γεωργικός εστιν... Διά μεν γαρ το μη πολλήν έχων ουσίαν άσχολος, ώστε μη πολλάκις εκκλησιάζειν· διά δε το μην έχειν ταναγκαία προς τοις έργοις διατρίβουσι και των αλλοτρίων ουκ επιθυμούσιν), είτε γιατί οι κυβερνώντες έχουν σημαντική υπεροχή δύναμης κι έτσι το αδικημένο μέρος τού λαού διατάζει να εκτεθεί στον κίνδυνο μιάς ενδεχόμενης αποτυχίας. (1304b 2 επ.: Άν γαρ πολύ υπερέχη οποτερονούν των μερών, προς το φανερώς κρείττον το λοιπόν ου θέλει κινδυνεύειν).
(β) Σε άλλες πάλι περιπτώσεις οι κυβερνήτες κατορθώνουν με την άσκηση μιάς μετριοπαθούς πολιτικής, με την επίδειξη δημοκρατικού πνεύματος (1308a 5 επ. και 10: προς αυτούς δε και τους μετέχοντας τω χρήσθαι αλλήλοις δημοτικώς. Ο γαρ επί του πλήθους ζητούσιν οι δημοτικοί ίσον, τουτ΄ επί των ομοίωνου μόνον δίκαιον αλλά και συμφέρον εστίν), με την υιοθέτηση μικρών μεταρρυθμίσεων ή άλλων μέτρων, που προσφέρουν κάποια έστω και μικρή ικανοποίηση σ΄ όσους θεωρών τούς εαυτούς τους αδικημένους, να ματαιώσουν τη διάθεση για επανάσταση και να επιτύχουν έτσι μιά ανοχή τής αδικίας ή τής αποστέρησης. (Πρβλ. 1308b 10 επ.: Κοινόν δε και εν δήμω και ολιγαρχία και εν μοναρχία και πάση πολιτεία μήτ΄ αυξάνειν λίαν μηθένα παρά την συμμετρίαν, αλλά μάλλον πειράσθαι μικράς και πολυχρονίους διδόναι τιμάς ή ταχύ μεγάλας).
Ο Αριστοτέλης αναπτύσσει λεπτομερώς στο V και ιδίως στο VI βιβλίο των Πολιτικών πολλά τέτοια μέτρα, που πρέπει να παίρνουν οι πολιτικοί, για να αποτρέψουν τις επαναστάσεις κατά των διαφόρων πολιτευμάτων. Τα μέτρα όμως αυτά ενδιαφέρουν περισσότερο την πρακτική πολιτική, δηλαδή τον τρόπο τής διακυβέρνησης τής πολιτείας, αλλά πάντως στηρίζονται στα πορίσματα τής εμπειρίας και σε μια βαθιά γνώση τής ψυχολογίας των ατόμων και των ομάδων.
Το άριστο πολίτευμα
Όλες αυτές οι σκέψεις τού Αριστοτέλη στα προαναφερθέντα θέματα αποβλέπουν σε δύο κυρίως σκοπούς:
(α) Από πρακτική άποψη να προσφέρουν στους μελλοντικούς κυβερνήτες, στους νομοθέτες και στους λοιπούς άρχοντες τις απαραίτητες γνώσεις για την καλή άσκηση τής εξουσίας τους: 1309b 35: Διό δει τούτο μη αγνοείν τον νομοθέτην και τον πολιτικόν, ποία σώζει των δημοτικών και ποία φθείρει την δημοκρατίαν κ.λπ..
(β) Τελικά η όλη ανάπτυξη των θεμάτων αυτών, όπως και γενικά η «περί τα ανθρώπεια φιλοσοφία» του Αριστοτέλη, δεν αποβλέπει μόνο στη γνώση, αλλά και στην πράξη (βλ. «Ηθικά Νικομάχεια» 1095a 5: επειδή το τέλος εστίν ου γνώσις αλλά πράξις) και χρησιμεύει για τη σύλληψη τού άριστου και πρακτικά δυνατού πολιτεύματος (βλ. 1260b 27 επ.). Ως τέτοιο πολίτευμα, όπως είναι γνωστό, ο Αριστοτέλης θεωρεί εκείνο, που καθιερώνει τις δημοκρατικές αρχές και την μεσότητα των περιουσιών, αποβλέπει στη γενική ευημερία (στο ευ ζην, βλ. «Πολιτικά Α΄» 1252b 29 επ.: γινομένη ουν του ζην ένεκεν, ούσα δε του ευ ζην και «Πολιτικά Δ΄» 1280b 39: Τέλος μεν ουν πόλεως το ευ ζην, ταύτα δε του τέλους χάριν) και στηρίζεται στη φρόνηση, στην αρετή και τη φιλία των πολιτών (βλ. «Πολιτικά Δ΄», 1295a 35 επ. και 1295b 4 επ. και 21 επ.) κι έτσι εξαφανίζει τη διχόνοια, το φθόνο και τον ανταγωνισμό. (Ανάλυση τής έννοιας τής φιλίας γίνεται από τον Αριστοτέλη στα «Ηθικά Νικομάχεια», VIII 1155a επ.. Το άριστο πολίτευμα πραγματεύεται ο φιλόσοφος στα δύο τελευταία βιβλία των Πολιτικών, VII και VIII).
Συμπεραίνοντας παρατηρούμε, ότι από τη σύντομη κριτική επισκόπηση των απόψεων τού Αριστοτέλη για τα αίτια των επαναστάσεων, συνάγεται, ότι η θεωρία τού φιλόσοφου αυτού αποτελεί, αφ΄ ενός μια γενική θεωρία, που αποβλέπει στην εξήγηση όλων των επαναστατικών κινήσεων, οι οποίες έχουν, όχι μόνο προοδευτικούς αλλά και αντιδραστικούς στόχους και, αφ΄ ετέρου, είναι μιά ρεαλιστική θεωρία, η οποία στηρίζεται στις συνθήκες τής ανταγωνιστικής κοινωνίας, δηλαδή μιάς κοινωνίας, όπως η αρχαία και η σύγχρονη, που έχουν οργανωθεί και διέπονται από την αρχή του ανταγωνισμού. Και στα δύο αυτά σημεία η εν λόγω θεωρία, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τα λοιπά κείμενα τού Αριστοτέλη, προσφέρει πολλές επιμέρους ορθές σκέψεις και οξείες παρατηρήσεις και αποτελεί μία σημαντική προδρομική συμβολή στις νεότερες επιστήμες τής κοινωνιολογίας, τής κοινωνικής ψυχολογίας και τής πολιτικής.
Τελικά η αριστοτελική αυτή θεωρία μπορεί να θεωρηθεί ως πληρέστερη, βαθύτερη και πλησιέστερη στην πραγματικότητα από άλλες μονομερείς θεωρίες νεότερων διανοητών, οι οποίες αποδίδουν την κοινωνική εξέλιξη σ΄ ένα πρωταρχικό παράγοντα (π.χ. στο βιολογικό, το γεωγραφικό, τον οικονομικό, τον πολιτικό κ.λπ.).
http://freeinquiry.g
Σημείωση:
Το παραπάνω άρθρο αποτελείται από αποσπάσματα τής εισήγησης τού συγγραφέα σε παγκόσμιο συνέδριο για τον Αριστοτέλη. (Γ. Μιχαηλίδου - Νουάρου: Οι αιτίες των επαναστάσεων κατά τον Αριστοτέλη.
Ο Αριστοτέλης προσεγγίζει με τη χαρακτηριστική καθαρότητα τής αρχαιοελληνικής σκέψης (δηλαδή χωρίς προπαγανδιστικές ηθικολογίες τύπου «πατρίδας», «εθνικής ενότητας» κ.λπ.) τα αίτια, που οδηγούν φυσιολογικά σε ευρείας κλίμακας κοινωνικές συγκρούσεις μεταξύ ελεύθερων (ή «ελεύθερων») υπηκόων ή πολιτών. Από τέτοιου είδους συγκρούσεις μεταξύ αριστοκρατών και δήμου είναι γεμάτη η κοινωνική ιστορία τής αρχαίας Ελλάδας και από εκεί ακριβώς αντλεί το υλικό του ο Αριστοτέλης.
Χάρη σε αυτές τις συγκρούσεις (που γενικεύθηκαν τον 7ο και 6ο αιώνα σε όλες σχεδόν τις ελληνικές πόλεις), αναδύθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία ο Πολιτικός Άνθρωπος και η Αυτόνομη, Αυτοθεσμιζόμενη και Αυτοκυβερνώμενη Πολιτεία (δηλαδή η μή ετερόνομη κοινωνία, η Κοινωνία Χωρίς Κράτος και Κυβέρνηση). Έτσι αποκτά κάποιος μια ολοκληρωμένη αντίληψη τού γιατί και πώς μια κοινωνία οδηγείται στον κοινωνικό (ή «εμφύλιο», όπως τον αποκαλεί παραπλα- νητικά η εθνικιστική προπαγάνδα) πόλεμο.
Ειδικά η ανάλυσή του για τις επαναστάσεις στα ολιγαρχικά καθεστώτα μοιάζει αξεπέραστα διαχρονική και άκρως επίκαιρη, αφού κατά την αρχαία πολιτική σκέψη, το αντιπροσωπευτικό καθεστώς (όπως π.χ. ο «πολυ»κομματισμός ή ο «μονο»- κομματισμός) δεν συνιστούν φυσικά δημοκρατία, αλλά απλώς μιά ολιγαρχία, κοινωνικής έστω, συναίνεσης.
Φαίνεται όμως, ότι αυτό που ο Αριστοτέλης πραγματεύθηκε ως φυσιολογική αντίδραση και άμυνα των κοινωνικών υποζυγίων εναντίον τών κοινωνικών αγωγιατών, δεν θεωρείται και τόσο φυσιολογικό από τους -εν αφασία ευρισκόμενους- αυτοαποκαλούμενους «απογόνους» του. Σε πλήρη αντίθεση με τούς -σε διαρκή κοινωνική ανησυχία- αρχαίους Έλληνες, οι αυτοαποκαλούμενοι «συνεχιστές» και «κληρονόμοι» τους (στην πραγματικότητα τζάμπα μάγκες των γηπέδων και σημαιοεπιδειξίες των εθνικών καρναβαλοεπετείων) προσφέρουν χριστιανικότατα (αλλά και με «εθνική ομοψυχία» και «πατριωτισμό») και το άλλο τους μάγουλο στούς ταγούς τους. Οι ταγοί αυτοί δεν είναι βέβαια άλλοι από τους -απο- κλειστικώς εγχώριας «κοπής»- γνωστούς και ως «λαμόγια», που πλούτισαν πτωχεύοντας τη χώρα και τώρα κατευθύνουν έντεχνα το κατηγορητήριο προς τους «κακούς» και «ανθέλληνες» Γερμανούς, ή προς την (παντελώς άσχετη με το θέμα) διεθνή οικονομική κρίση.
Μάλιστα η δοκιμασμένη χριστιανική τακτική τής (αυτο)ενοχοποίησης των υποφερόντων και των κάθε λογής φουκαράδων, εδώ έχει βρει την απόλυτη εφαρμογή της: αφού οι επιτήδειοι, που υπεξαιρούσαν επί δεκαετίες τον έξωθεν δανεισμό και χρηματοδότηση της χώρας, έχουν πείσει τον (ελεεινότερα αμειβόμενο και σκληρότερα εργαζόμενο στην Ε.Ε.) ρωμηολαό, ότι τόσα χρόνια «δανειζόμενος», «κατανάλωνε περισσότερα από όσα παρήγαγε», ο τελευταίος σαν γνήσια αυτοενοχοποιημένος «αμαρτωλός» δέχεται εξιλεωτικά την «εξ ουρανού» τιμωρία τού Δ.Ν.Τ..
Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται με απλοϊκούς, ηθικολογικούς και σεμνότυφους όρους «πατριωτισμού», «πατρίδας», «εθνοπροδοτών», «φιλελλήνων», «ανθελλήνων», κ.λπ., τότε οι κοινωνικές αναλύσεις τους θα είναι απλώς άσφαιρα πυρά και οι μόνες «διέξοδοι» από τα κοινωνικά αδιέξοδα θα είναι η παθητικότητα ή οι διάφορες -εξ ίσου παθητικές- μορφές κομματικά χειραγωγούμενης εκτόνωσης εντός των «κοσμίων» πλαισίων τού (συνήθως πνιγμένου στην προσποίηση) «αντιπρο- σωπευτικού» πολιτικού συστήματος.
Η διανοητική και ψυχολογική παγίδευση των ανθρώπων στην εθνοπατριωτική προπαγανδιστική απάτη τούς εμποδίζει να αποκτήσουν την θεμελιώδη επίγνωση, ότι:
Ανέκαθεν σε όλες τις κοινωνίες οι «άλυτες» κοινωνικές διαφορές διευθετούνταν αποκλειστικά και μόνο με σφοδρή σύγκρουση των εμπλεκομένων, δηλαδή κατ΄ εξοχήν με κοινωνικώς γενικευμένη και αυθόρμητη (=αυτοορμώμενη) «αντεθνική» βία μεταξύ αποκλειστικά και μόνον «ομοεθνών» αντιπάλων. Οι πολίτες των αρχαίων ελληνικών πόλεων (οι πιο ελεύθεροι άνθρωποι που υπήρξαν ποτέ, κατά την βαρύνουσα γνώμη ενός ελευθεριακού, όπως ο Τζιανφράνκο Σανγκουινέτι), δεν έτρεφαν ουδεμία «εθνοπατριωτική» αυταπάτη επί τούτου. Ενώ στα νεώτερα καθεστώτα, οι «εκλογές», οι στημένες εκδηλώσεις / φιέστες κοινωνικής δυσα- ρέσκειας, αλλά και οι γραφικές αποσπασματικές πράξεις «τρομοκρατίας», απλώς διαιωνίζουν την «ομαλότητα» τής εξουσίας και την «κοινωνική ειρήνη» μεταξύ διευθυνόντων και κοινωνικού κοπαδιού.
Αφού λοιπόν τα επόμενα χρόνια δεν θα δούμε τίποτε το «ακραίο» στη Νεοελλάδα (π.χ. μια «αντεθνική» έκρηξη τής κοινωνικής «χύτρας»), ας δούμε τουλάχιστον πώς εκδηλωνόταν ανέκαθεν αυτή η κοινωνική διαδικασία σε λαούς με περισσότερο αυτοσεβασμό από τον εθελοτυφλούντα και εγγενώς δουλοπρεπή ρωμηολαό. Γιατί, ακόμα και η απλή κατανόηση των ιστορικώς δοκιμασμένων τρόπων αντιμετώπισης ενός «άλυτου» (για τους πολλούς ) κοινωνικού ζητήματος συμβάλλει καθοριστικά στην ψυχική ισχυροποίηση και στην επιβεβαίωση όσων έχουν επιλέξει να διαφοροποιούνται από την γενικευμένη μοιρολατρική αποδοχή του.
Τα "κέρδη" και "αι τιμαί"
Κατά τον Αριστοτέλη αντικείμενα των επαναστάσεων (περί ων στασιάζουσι, «Πολιτικά», 1302a 32), στόχοι στους οποίους αποβλέπουν οι επαναστάσεις και οι κοινωνικοί αγώνες είναι τα κέρδη (δηλαδή η διανομή τού πλούτου) και αι τιμαί (η απόκτηση ηγετικών θέσεων και τιμητικών αξιωμάτων). Οι στόχοι αυτοί αποτελούν «κοινωνικά αγαθά», τα οποία έχουν αξία σε μιά συγκεκριμένη κοινωνία, είναι επιθυμητά και ικανοποιούν είτε υλικές ανάγκες είτε τη φιλαυτία, την ψυχολογική τάση των ατόμων και των ομάδων για διάκριση και επιβολή. Από την άποψη αυτή η έννοια των «κερδών» και των «τιμών» έχει γενική εφαρμογή, ισχύει γιά όλες τις εποχές, αλλ΄ αποκτά κάθε φορά ένα διαφορετικό περιεχόμενο, ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες και αντιλήψεις.
Έτσι π.χ. σε μιά κλειστή αγροτική οικονομία, στην οποία οι αγροί και οι υδάτινες πηγές έχουν συγκεντρωθεί στα χέρια μικρού αριθμού γαιοκτημόνων, «κέρδη» στα οποία αποβλέπουν οι επαναστάσεις και οι κοινωνικοί αγώνες, είναι η αποκατάσταση των ακτημόνων και η αναδιανομή των γαιών. Αντίθετα σε μιά προηγμένη βιομηχανική οικονομία στόχοι των κοινωνικών αγώνων είναι η βελτίωση των ημερομισθίων ή ακόμη και η εθνικοποίηση των εργοστασίων. Ανάλογα ισχύουν και γιά την έννοια των «τιμών», για τις οποίες γίνονται οι πολιτικοί αγώνες και οι επαναστάσεις. Πράγματι η έννοια αυτή έχει σε κάθε εποχή διαφορετικό περιεχόμενο, ανάλογα με τη μορφή του καθεστώτος, με την πολιτική δύναμη και το κοινωνικό γόητρο των διαφόρων ηγετικών θέσεων (θρησκευτικών, πολιτικών, στρατιωτικών κ.λπ.) και με τους ισχύοντες εκάστοτε περιορισμούς των ελευθεριών του ατόμου (π.χ. λόγω της στέρησης του δικαιώματος τού εκλέγειν και εκλέγεσθαι, λόγω της ύπαρξης του θεσμού τής δουλείας, τής μη αναγνώρισης τής ανεξιθρησκείας κ.λπ.).
Εξ άλλου ο Αριστοτέλης παρατηρεί, ότι ο πολύς λαός, οι πολλοί, αποβλέπουν μάλλον (συνηθέστερα) στο κέρδος, δηλαδή στην αύξηση των εισοδημάτων και του πλούτου τους, και λιγότερο στην τιμή και ιδίως στην κατάληψη των ηγετικών αξιωμάτων, την οποία, όπως είναι φυσικό, επιδιώκουν συνήθως οι φιλόδοξοι πολιτικοί και πνευματικοί αρχηγοί των διαφόρων κοινωνικών ομάδων.
[ Βλ. 1318b 17: Oι γαρ πολλοί μάλλον ορέγονται τού κέρδους ή τής τιμής. Ο Αριστοτέλης διατυπώνει την παρατήρηση αυτή με αφορμή τους γεωργούς, γιά τους οποίους, όπως λέει, είναι πιό ευχάριστο να εργάζονται στα κτήματά τους, παρά να πολιτεύονται και να αναλαμβάνουν κυβερνητικά λειτουργήματα, εάν βέβαια δεν υπάρχουν μεγάλα ωφελήματα από την άσκηση των λειτουργημάτων αυτών (Ήδιον αυτοίς το εργάζεσθαι του πολιτεύεσθαι και άρχειν, όπου αν μη η λήμματα μεγάλα από των αρχών· αυτόθι, 3318b 14 επ.) Πάντως η κοινωνιολογική αυτή παρατήρηση του Αριστοτέλη, το ότι δηλαδή «οι πολλοί» αποβλέπουν περισσότερο στον πλούτο παρά στην «τιμή» έχει γενικότερη αξία και για τη σύγχρονη εποχή. Πράγματι και σήμερα τα πιό πολλά άτομα τού πληθυσμού στρέφουν τις περισσότερες προσπάθειές τους στην επαύξηση τού πλούτου, από τον οποίο προσδοκούν να επιτύχουν την οικονομική τους ευμάρεια και την κοινωνική τους προβολή, ενώ αντίθετα καταβάλλουν μικρότερες προσπάθειες γιά την απόκτηση «τιμών», δηλαδή υψηλών κυβερνητικών θέσεων και τιμητικών λειτουργημάτων. ]
Επανάσταση: Ένα πολύπλευρο φαινόμενο
Ο Αριστοτέλης αντιμετωπίζει τις επαναστάσεις και τις μεταβολές των πολιτευμάτων ως ένα ενιαίο και πολύπλευρο φαινόμενο, που πραγματοποιείται με τη βία ή με την απάτη ή με ειρηνικές μεταρρυθμίσεις και ερευνά ιδιαίτερα τα αίτια των βίαιων επαναστάσεων προσφέροντας μια συνθετική πρωτότυπη, και πολύ ενδιαφέρουσα συμβολή στο θέμα αυτό. Κατά τον Σταγιρίτη, το καθολικό καί βαθύτερο αίτιο των επαναστάσεων είναι ένα αίτιο κοινωνικοψυχολογικό και ιδεολογικό, δηλαδή ο ανταγωνισμός γιά την απόκτηση τού πλούτου (κερδών) και της εξουσίας (τιμών). Επειδή δε οι επιθυμίες και φιλοδοξίες των ανθρώπων είναι απεριόριστες, ο ανταγωνισμός αυτός δημιουργεί στα άτομα, που αγωνίζονται γιά τα αγαθά αυτά, ένα συναίσθημα δυσαρέσκειας ή αποστέρησης, το συναίσθημα δηλαδή μιάς αδικίας εις βάρος τους λόγω τής μη ικανοποίησης τής αξίωσής τους γιά μεγαλύτερη συμμετοχή στο «κέρδη» ή στις «τιμές».
Το συναίσθημα αυτό αναπτύσσεται επίσης λόγω τής διαφορετικής αντίληψης, που καθένας έχει για την έννοια της δικαιοσύνης, μιάς έννοιας, που από κοινωνιολογική άποψη είναι σχετική και σχηματίζεται ανάλογα με τα συμφέροντα, τις βλέψεις και την προσωπική ιδεολογία τού καθενός. Έτσι εξηγείται, ότι το συναίσθημα αυτό τής αποστέρησης το έχουν όχι μόνον εκείνοι, που το μερίδιό τους στον πλούτο ή στις ηγετικές θέσεις είναι μικρό, αλλά και εκείνοι, που έχουν μεγάλο μερίδιο και αξιώνουν να λάβουν ακόμα μεγαλύτερο. Το ίδιο λοιπόν συναίσθημα αναπτύσσεται, όχι μόνο στους ευγενείς ιδεολόγους, που μάχονται γιά την επικρατηση τής ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά και στους αντικοινωνικούς εγωιστές, που επιδιώκουν την υπεροχή, την υπέρμετρη συσσώρευση πλούτου ή ηγετικών θέσεων.
Αίτια και αφορμές
Το συναίσθημα αυτό τής δυσαρέσκειας, τής αδικίας, τής αποστέρησης μπορεί ενδεχομένως και μόνο του να προκαλέσει την απόφαση για επανάσταση. Συνήθως όμως στη ζωή μεταξύ τού συναισθήματος αυτού και τής απόφασης για την επανάσταση μεσολαβούν πολλά ενδιάμεσα περιστασίακά αίτια, που προκαλούν διόγκωση τής δυσαρέσκειας, όξυνση των πνευμάτων, βαθιά ψυχολογική συγκίνηση και ερεθισμό κι έτσι χρησιμεύουν ως έναυσμα γιά την έκρηξη τής επανάστασης.
Ως τέτοια ενδιάμεσα αίτια ο Αριστοτέλης αναφέρει είτε απλές αφορμές, δηλαδή μικρά περιστατικά τής καθημερινής ζωής (ερωτικές αντιζηλίες, κληρονομικές διαφορές κ.λπ.) ή άλλα σοβαρότερα αίτια, όπως είναι η κακή διοίκηση, η οικονομική εξαθλίωση του πληθυσμού, ο δημογραφικός παράγων (αύξηση τού αριθμού των απόρων), ο φυλετικός παράγων (ανομοιογένεια τού πληθυσμού), ο γεωγραφικός και οικολογικός παράγων κ.λπ.. Τα ενδιάμεσα αυτά περιστασιακά αίτια ενισχύουν και διογκώνουν το βασικό συναίσθημα τής αδικίας και τής αποστέρησης και αποτελούν, κατά κάποιο τρόπο, την causa proxima, την εγγύτερη αιτία τής απόφασης για την επανάσταση.
Λόγοι ματαίωσης ή αναστολής επαναστάσεων
Αλλά και πάλι, παρά την ύπαρξη των παραπάνω αιτίων και αφορμών, η απόφαση γιά την επανάσταση μπορεί, όπως εκθέτει ό Αριστοτέλης, να ματαιωθεί ή να ανασταλεί γιά τους ακόλουθους λόγους:
(α) Σε ορισμένες περιπτώσεις η αδικημένη μερίδα του λαού συμβιβάζεται με την επικρατούσα κατάσταση πραγμάτων, δηλαδή ανέχεται την εις βάρος της αδικία είτε γιατί είναι απορροφημένη από τη βιοπάλη και δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει την αδικία αυτή, όπως συμβαίνει με την τάξη των γεωργών, που είναι απορροφημένη με τις γεωργικές εργασίες και τον αγώνα τής ζωής («Πολιτικά», VI 1318b 9 επ.: Βέλτιστος γαρ δήμος ο γεωργικός εστιν... Διά μεν γαρ το μη πολλήν έχων ουσίαν άσχολος, ώστε μη πολλάκις εκκλησιάζειν· διά δε το μην έχειν ταναγκαία προς τοις έργοις διατρίβουσι και των αλλοτρίων ουκ επιθυμούσιν), είτε γιατί οι κυβερνώντες έχουν σημαντική υπεροχή δύναμης κι έτσι το αδικημένο μέρος τού λαού διατάζει να εκτεθεί στον κίνδυνο μιάς ενδεχόμενης αποτυχίας. (1304b 2 επ.: Άν γαρ πολύ υπερέχη οποτερονούν των μερών, προς το φανερώς κρείττον το λοιπόν ου θέλει κινδυνεύειν).
(β) Σε άλλες πάλι περιπτώσεις οι κυβερνήτες κατορθώνουν με την άσκηση μιάς μετριοπαθούς πολιτικής, με την επίδειξη δημοκρατικού πνεύματος (1308a 5 επ. και 10: προς αυτούς δε και τους μετέχοντας τω χρήσθαι αλλήλοις δημοτικώς. Ο γαρ επί του πλήθους ζητούσιν οι δημοτικοί ίσον, τουτ΄ επί των ομοίωνου μόνον δίκαιον αλλά και συμφέρον εστίν), με την υιοθέτηση μικρών μεταρρυθμίσεων ή άλλων μέτρων, που προσφέρουν κάποια έστω και μικρή ικανοποίηση σ΄ όσους θεωρών τούς εαυτούς τους αδικημένους, να ματαιώσουν τη διάθεση για επανάσταση και να επιτύχουν έτσι μιά ανοχή τής αδικίας ή τής αποστέρησης. (Πρβλ. 1308b 10 επ.: Κοινόν δε και εν δήμω και ολιγαρχία και εν μοναρχία και πάση πολιτεία μήτ΄ αυξάνειν λίαν μηθένα παρά την συμμετρίαν, αλλά μάλλον πειράσθαι μικράς και πολυχρονίους διδόναι τιμάς ή ταχύ μεγάλας).
Ο Αριστοτέλης αναπτύσσει λεπτομερώς στο V και ιδίως στο VI βιβλίο των Πολιτικών πολλά τέτοια μέτρα, που πρέπει να παίρνουν οι πολιτικοί, για να αποτρέψουν τις επαναστάσεις κατά των διαφόρων πολιτευμάτων. Τα μέτρα όμως αυτά ενδιαφέρουν περισσότερο την πρακτική πολιτική, δηλαδή τον τρόπο τής διακυβέρνησης τής πολιτείας, αλλά πάντως στηρίζονται στα πορίσματα τής εμπειρίας και σε μια βαθιά γνώση τής ψυχολογίας των ατόμων και των ομάδων.
Το άριστο πολίτευμα
Όλες αυτές οι σκέψεις τού Αριστοτέλη στα προαναφερθέντα θέματα αποβλέπουν σε δύο κυρίως σκοπούς:
(α) Από πρακτική άποψη να προσφέρουν στους μελλοντικούς κυβερνήτες, στους νομοθέτες και στους λοιπούς άρχοντες τις απαραίτητες γνώσεις για την καλή άσκηση τής εξουσίας τους: 1309b 35: Διό δει τούτο μη αγνοείν τον νομοθέτην και τον πολιτικόν, ποία σώζει των δημοτικών και ποία φθείρει την δημοκρατίαν κ.λπ..
(β) Τελικά η όλη ανάπτυξη των θεμάτων αυτών, όπως και γενικά η «περί τα ανθρώπεια φιλοσοφία» του Αριστοτέλη, δεν αποβλέπει μόνο στη γνώση, αλλά και στην πράξη (βλ. «Ηθικά Νικομάχεια» 1095a 5: επειδή το τέλος εστίν ου γνώσις αλλά πράξις) και χρησιμεύει για τη σύλληψη τού άριστου και πρακτικά δυνατού πολιτεύματος (βλ. 1260b 27 επ.). Ως τέτοιο πολίτευμα, όπως είναι γνωστό, ο Αριστοτέλης θεωρεί εκείνο, που καθιερώνει τις δημοκρατικές αρχές και την μεσότητα των περιουσιών, αποβλέπει στη γενική ευημερία (στο ευ ζην, βλ. «Πολιτικά Α΄» 1252b 29 επ.: γινομένη ουν του ζην ένεκεν, ούσα δε του ευ ζην και «Πολιτικά Δ΄» 1280b 39: Τέλος μεν ουν πόλεως το ευ ζην, ταύτα δε του τέλους χάριν) και στηρίζεται στη φρόνηση, στην αρετή και τη φιλία των πολιτών (βλ. «Πολιτικά Δ΄», 1295a 35 επ. και 1295b 4 επ. και 21 επ.) κι έτσι εξαφανίζει τη διχόνοια, το φθόνο και τον ανταγωνισμό. (Ανάλυση τής έννοιας τής φιλίας γίνεται από τον Αριστοτέλη στα «Ηθικά Νικομάχεια», VIII 1155a επ.. Το άριστο πολίτευμα πραγματεύεται ο φιλόσοφος στα δύο τελευταία βιβλία των Πολιτικών, VII και VIII).
Συμπεραίνοντας παρατηρούμε, ότι από τη σύντομη κριτική επισκόπηση των απόψεων τού Αριστοτέλη για τα αίτια των επαναστάσεων, συνάγεται, ότι η θεωρία τού φιλόσοφου αυτού αποτελεί, αφ΄ ενός μια γενική θεωρία, που αποβλέπει στην εξήγηση όλων των επαναστατικών κινήσεων, οι οποίες έχουν, όχι μόνο προοδευτικούς αλλά και αντιδραστικούς στόχους και, αφ΄ ετέρου, είναι μιά ρεαλιστική θεωρία, η οποία στηρίζεται στις συνθήκες τής ανταγωνιστικής κοινωνίας, δηλαδή μιάς κοινωνίας, όπως η αρχαία και η σύγχρονη, που έχουν οργανωθεί και διέπονται από την αρχή του ανταγωνισμού. Και στα δύο αυτά σημεία η εν λόγω θεωρία, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τα λοιπά κείμενα τού Αριστοτέλη, προσφέρει πολλές επιμέρους ορθές σκέψεις και οξείες παρατηρήσεις και αποτελεί μία σημαντική προδρομική συμβολή στις νεότερες επιστήμες τής κοινωνιολογίας, τής κοινωνικής ψυχολογίας και τής πολιτικής.
Τελικά η αριστοτελική αυτή θεωρία μπορεί να θεωρηθεί ως πληρέστερη, βαθύτερη και πλησιέστερη στην πραγματικότητα από άλλες μονομερείς θεωρίες νεότερων διανοητών, οι οποίες αποδίδουν την κοινωνική εξέλιξη σ΄ ένα πρωταρχικό παράγοντα (π.χ. στο βιολογικό, το γεωγραφικό, τον οικονομικό, τον πολιτικό κ.λπ.).
http://freeinquiry.g
Σημείωση:
Το παραπάνω άρθρο αποτελείται από αποσπάσματα τής εισήγησης τού συγγραφέα σε παγκόσμιο συνέδριο για τον Αριστοτέλη. (Γ. Μιχαηλίδου - Νουάρου: Οι αιτίες των επαναστάσεων κατά τον Αριστοτέλη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)