Η κοινωνική επιστήμη της οικονομίας ορίζει το εργατικό δυναμικό ως το τμήμα εκείνο του πληθυσμού μιας χώρας που θέλει και μπορεί να εργαστεί. Αυτό το πληθυσμιακό κομμάτι της οικονομίας χωρίζεται σε τρεις υποκατηγορίες. Πρώτιστα είναι οι εργάτες που βάζουν τόσο σωματική όσο και πνευματική δύναμη προκειμένου να μετασχηματίσουν τις πρώτες ύλες σε προϊόν. Στη συνέχεια είναι οι προϊσταμένοι των πρώτων (διευθυντές, managers κ.α.), κατευθύνοντάς τους ως προς τον τρόπο επεξεργασίας της ύλης. Τέλος είναι οι δημιουργοί ή εφευρέτες, που με τις καινοτόμες ιδέες τους μπορούν να συλλάβουν ένα μελλοντικό προϊόν. Αυτοί, βρίσκονται στην κορυφή της εργασιακής πυραμίδας, καθώς αποτελούν σημαντικότατο κεφάλαιο για οποιοδήποτε κράτος της γης. Είναι οι άνθρωποι που χαράσσουν το μέλλον μιας χώρας δίνοντάς της το συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι άλλων χωρών με τη δημιουργία νέων προϊόντων κυρίως σε στρατιωτικό υλικό, αλλά και σε συσκευές καθημερινής χρήσης.
Είναι λογικό, οι εφευρέτες αυτοί να γίνονται το μήλον της έριδος για πολλές κυβερνήσεις. Ενώ όμως, μέχρι πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν παρατηρούταν μετακίνηση του δυναμικού αυτού εκτός των χωρών καταγωγής τους, μετά άρχισε η έκρηξη μετανάστευσής τους προς άλλες χώρες, προσφέροντάς τους ως δέλεαρ χρηματικές απολαβές, κτηριακές εγκαταστάσεις και ευκολία πρόσβασης στις πρώτες ύλες για τη χρησιμοποίησή τους στα πειράματά τους. Έτσι, δεκάδες επιστήμονες του Γ’ Ράιχ μετακόμισαν τόσο στις Η.Π.Α. όσο και στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ., παρέχοντας πληροφορίες αλλά και εργασία, προκειμένου οι χώρες αυτές να πετύχουν μια απίστευτη τεχνολογική πρόοδο που φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Δηλαδή, με λίγα λόγια, το δυνάμωμα μιας χώρας εξαρτάται κυρίως, από τον έλεγχο της στρατιωτικής και όχι μόνο τεχνολογίας.
Δεν αρκεί όμως, μόνο η τεχνολογία για να αναπτυχθεί ραγδαία μια χώρα. Χρειάζεται και κάτι ακόμη. Την αποδυνάμωση των εξελισσομένων χωρών, οι οποίες θεωρούνται ανταγωνίστριες των ήδη ισχυρών οικονομικά κρατών. Η Ελλάς εντάσσεται στην πρώτη κατηγορία και ως εκ τούτου αποτελεί μεγάλο εμπόδιο λόγω του εν δυνάμει υψηλού επιπέδου ανθρώπινου κεφαλαίου που κατέχει. Ως γνωστόν, οι Έλληνες διαπρέπουν στο εξωτερικό σε διευθυντικές και οργανωτικές θέσεις. Έτσι, ταυτόχρονα με το δόγμα Κίσινγκερ για αποδυνάμωση της γλώσσας και αποκοπής της συνέχειας της παράδοσης των Ελλήνων, βρίσκεται σε εφαρμογή η αποδυνάμωση των ανθρωπίνων πόρων που βρίσκονται στον πληθυσμό της Ελλάδος. Πώς όμως γίνεται αυτό;
Καταρχήν, η οικονομική υποδούλωση της Ελλάδος, αυξάνοντας το σύνολο του πληθυσμού που βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, αναγκάζει τους πολίτες της να ασχολούνται όλο και περισσότερο με τα προς το ζην, αδιαφορώντας συνεχώς για ανώτερα και πνευματικά αγαθά. Έτσι, ο εγκέφαλος βρίσκεται σε στασιμότητα και δεν αναπτύσσεται δημιουργικά. Είναι προφανές, ότι πίσω από την οικονομική αυτή υποδούλωση βρίσκονται ύποπτα παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα (θα επανέλθω αργότερα με ειδικό άρθρο, με αδιάσειστα στοιχεία).
Όσοι, εν συνεχεία, καταφέρνουν να ξεπερνούν το εμπόδιο της επιβίωσης, απλώς τους υποχρεώνουν με έμμεσο τρόπο να δουλέψουν για λογαριασμό άλλων χωρών. Πώς το καταφέρουν αυτό; Μα, υποβαθμίζοντας το ελληνικό σύστημα παιδείας, αναγκάζοντάς τους να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού και μάλιστα, γίνονται μήλον της έριδος για την κάλυψη θέσεων εργασίας στις χώρες αυτές. Με λίγα λόγια, ΔΕΝ επιστρέφει στην Ελλάδα η τεχνογνωσία και η δημιουργικότητα, οι οποίες μπορούν να αναπτύξουν τη χώρα μας, και μπορούν να τη θέσουν σε πρωτοφανή για τα σημερινά δεδομένα τροχιά ανάπτυξης. Αν κάποτε βρεθεί κάποιος να θελήσει να επιστρέψει στην Ελλάδα σε παραγωγική – αποδοτική ηλικία, τότε τα ίδια σκοτεινά κέντρα βάζουν τους εκφραστές του συστήματος να δημιουργήσουν πρόβλημα, αποτρέποντάς τον (θυμίζω την πικρία που ένιωσε η ομογενής εξ Αυστραλίας ερευνήτρια κ. Βάσω Αποστολοπούλου, όταν το 2001 κόπηκε από τον ΕΟΦ η έγκριση χορήγησης άδειας των δοκιμών πάνω στην πρόληψη του καρκίνου του μαστού. Η νεαρή κ. Αποστολοπούλου είχε δηλώσει : «Πιστεύω ότι το πρόβλημά τους ήμουν εγώ. Ήμουν "αφελής" ερχόμενη από την Αυστραλία, όπου όλοι συνεργάζονται και αλληλοβοηθούνται»).[1]
Τέλος, όσοι έχουν δημιουργικό πνεύμα και δεν θέλησαν να ξενιτευτούν, ένα ακόμα σημαντικό τέχνασμα τους οδηγεί και αυτούς στον δημιουργικό μαρασμό. Αυτό είναι το τέχνασμα του δημοσίου. Τα τελευταία χρόνια, παρατηρούμε την ολοένα αυξανόμενη ζήτηση για τις θέσεις του δημοσίου που είτε προκηρύσσει ο Α.Σ.Ε.Π. είτε όχι. Θέσεις που παρέχουν έναν ικανοποιητικό μισθό και τη σιγουριά του Κράτους, ως εργοδότη για τις υπηρεσίες που παρέχουν οι υπάλληλοί του. Ωστόσο, αξίζει να ερευνήσουμε αν ο παροξυσμός για την κατάληψη μιας θέσης δημοσίου υπαλλήλου βοηθά την Ελλάδα.
Ο ιδιωτικός τομέας των επιχειρήσεων έχει μαραζώσει και είναι πολλοί οι λόγοι που μας αναγκάζουν να θεωρήσουμε αυτό τον μαρασμό προμελετημένο. Μόνο μια ματιά στην παράλογη πέρα από κάθε όριο οικονομική πολιτική που εφήρμοσε η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, αρκεί για να μας πείσει για τούτο. Κάθε πολιτικός αρχηγός κόμματος που αναλάμβανε την εξουσία ακολουθούσε το κλασσικό πλέον τρίπτυχο επιτυχίας για την... τσέπη τους «λιτότητα, λιτότητα, λιτότητα...». Το χρήμα δεν κινήθηκε όσο θα έπρεπε και έτσι δεν πολλαπλασιάστηκε, δημιουργώντας χρέη και ακάλυπτες επιταγές. Ευνοήθηκε το μονοπώλιο και τα μικρομεσαία καταστήματα έκλεισαν.
Τελικώς, γιατί ένας νέος να επιχειρήσει να βοηθήσει στην παραγωγή της Ελλάδος δημιουργώντας τη δική του επιχείρηση, μιας και με λίγο σπρώξιμο του... «μέσου» που έχει ο καθένας, μπορεί να βολευτεί σε μια θέση στο δημόσιο να ... βαράει σφραγίδες και να πληρώνεται κάθε 15 ημέρες; Μικρόψυχη λογική θα πει ο αναγνώστης που διαβάζει αυτές τις γραμμές. Ο καθένας βέβαια, κοιτάζει το συμφέρον του και καλά κάνει ως ένα σημείο. Ταυτόχρονα όμως, καταστρέφεται η Ελλάς. Μηδενίζεται η δημιουργικότητα, καθώς ανάπτυξη έχουμε μόνο με τη μεθοδική δουλειά. Επίσης, αποδεδειγμένα πλέον (αρκεί να κοιτάξουμε τους γνωστούς δημοσίους υπαλλήλους που έχει ο καθένας μας στο περιβάλλον του), η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων, παρόλο που έχει άφθονο ελεύθερο χρόνο, δεν τον ξοδεύει με μεράκι προσφέροντας στο κοινωνικό σύνολο, αλλά για να ικανοποιήσει μόνο το «εγώ» της, αφαιρώντας από ένα λιθαράκι ο καθένας, του χτίσματος που ονομάζεται Ελλάς.
Έμειναν λοιπόν, μόνο οι ρομαντικοί να αγωνίζονται για αυτή την έρημη και πολυβασανισμένη Ελλάδα. Αυτοί, κατατάσσονται πια στην κατηγορία των «γραφικών», «κολλημένων», «οπισθοδρομικών» και «απροσάρμοστων». Είναι αυτοί που σε κάθε συζήτηση με φίλους, γνωστούς, ακόμη και με πολιτικά πρόσωπα τονίζουν την κατρακύλα της προσωπικότητας στα τάρταρα της δουλοπρέπειας. Σε αυτές τις κατηγορίες ανθρώπων ξέρω πολύ καλά, από προσωπική πείρα, ότι υπάγονται και κάποιοι, λίγοι δυστυχώς, δημόσιοι υπάλληλοι, που προσπαθούν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και εκμεταλλεύονται τον ελεύθερό τους χρόνο για να δημιουργήσουν. Εντούτοις, το γνωμικό «αργία, μήτηρ κακίας» επαληθεύεται σε όλους τους υπόλοιπους που νομίζουν ότι εξασφάλισαν το μέλλον τους. Για αυτούς ο μήνας έχει... εννιά.
Εν κατακλείδι, η Ελλάς βλέπει τα παιδιά της να οδηγούνται στην οκνηρία και μαζί τους, ένα ολόκληρο έθνος να οδηγείται στη λησμονιά, μετά από περίοδο χιλιάδων ετών δόξας. Η σημερινή παρακμή είναι χειρότερη από οποιασδήποτε άλλης περιόδου γιατί, εκτός της κοινωνικής, στρατιωτικής, οικονομικής παρακμής τώρα παρατηρείται και προσωπική ή ατομική παρακμή, πράγμα ανήκουστο για την χιλιόχρονη ύπαρξη αυτής της φυλής. Παρ’ όλα αυτά είμαι αισιόδοξος ότι κάποτε, κάτι θα μας ξυπνήσει. Εύχομαι αυτό το «κάτι» να γίνει γρήγορα γιατί μόνο αν πάθουμε θα αντιληφθούμε τα λάθη που κάναμε αυτά τα χρόνια.
Ορφεύς
"Ελληνική Αναγέννηση"
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου