Eλεύθερος χρόνος, χρόνος για ζωή.

Σχολαστικός ή περί του Ελεύθερου Χρόνου.
«Δεν μου περισσεύει ελεύθερος χρόνος» λέμε, και σε αυτή τη διατύπωση δίνουμε το ίδιο νόημα που αποδίδουν μελετητές και κοινωνιολόγοι όταν συνδέουν την έκφραση free time με την πρόταση time for living, δηλαδή ελεύθερος χρόνος, χρόνος για ζωή.
Loisir (Γαλλία), leisure (ΗΒ), non working time (ΗΠΑ), tempo libero (Ιταλία). Η αντίστοιχη ελληνική λέξη για τον ελεύθερο χρόνο είναι η «σχολή». Γράφει το λεξικό, σχολή σημαίνει ελεύθερος χρόνος, ανάπαυση, τεμπελιά, έλλειψη απασχόλησης, οκνηρία, μελέτη, διαλογική συζήτηση, σημαίνει ακόμα τον τόπο όπου αξιοποιείται ο ελεύθερος χρόνος, δηλαδή σχολείο, που σήμερα εννοείται μονάχα ως τόπος εκμετάλλευσης του ελεύθερου χρόνο για διδασκαλία και μάθηση (ιδανικά).
Στην αρχαιότητα, αντίθετα, η σημασία της λέξης «σχολή» και του ρήματος «σχολάζω» ήταν γενικότερη. Ο Αριστοτέλης συλλογίστηκε για το νόημα της λέξης «σχολής» και το καθόρισε με βάση την αντίθεση δουλειάς – ελεύθερου χρόνου. Αν και σήμερα φαίνεται ‘αναρχικό’, το 350 π.χ. ο Αριστοτέλης διακήρυσσε ότι «Ο ελεύθερος χρόνος δεν είναι το τέλος της δουλειάς, αντίθετα, η δουλειά είναι το τέλος του ελεύθερου χρόνου. Αυτός πρέπει να αφιερώνεται στη τέχνη, στην επιστήμη και, κατά προτίμηση, στη φιλοσοφία.» Ηθικά Νικομάχεια
Η δουλειά είναι το «μη έχειν», το να μην έχεις χρόνο, να μην έχεις τον εαυτό σου, να μην έχεις ευτυχία.
Η γνώμη του Αριστοτέλη είναι ότι η ουσιαστική ποιότητα του ανθρώπου, η «ανθρωπιά» του βρίσκονται στην ιδιοποίηση του χρόνου του. «Το αγαθό είναι ατομικό, δεν παραχωρείται», και ο πλούτος δεν είναι το αγαθό που αναζητούμε: στην πραγματικότητα είναι αγαθό μόνο για όσους αποσκοπούν στο κέρδος, γι αυτούς είναι ένα μέσο για την απόχτηση κάτι άλλου. Σήμερα, έλεγε ο Α. είναι παιδαριώδες να κουραζόμαστε για να διασκεδάζουμε, να διαλέγουμε δηλαδή αυτή ή την άλλη ενασχόληση για να αποκτήσουμε κάτι άλλο. Όλα τα πράγματα τα διαλέγουμε με κάποιο απώτερο στόχο εκτός από την ευτυχία.: αυτή είναι όντως ο σκοπός, είναι το να μην προσδοκούμε όσα δεν κατέχουμε. Η ευτυχία λοιπόν συνίσταται στην πνευματική ενατένιση, τη μόνο δραστηριότητα που μας συγκινεί με την αυταξία της: πράγματι, από αυτή δεν προέρχεται κανένα αποτέλεσμα εκτός από την ίδια την ενατένιση, την προσήλωση, ενώ από τις πρακτικές δραστηριότητες κερδίζουμε πάντα κάτι λιγότερο ή περισσότερο σπουδαίο, εκτός από την ίδια τη δραστηριότητα.
Η δραστηριότητα της ενατένισης είναι η νοητική δραστηριότητα, η πνευματική ζωή, η φιλοσοφία, η καθαρή αναζήτηση, οτιδήποτε δεν είναι ούτε απαραίτητο ούτε χρήσιμο αλλά χρησιμεύει για να βιώνουμε με τον υψηλότερο τρόπο τον ελεύθερο χρόνο μας, δηλαδή τον προσωπικό μας χρόνο, το απαραχώρητο προσωπικό μας αγαθό, την προσωπική μας ζωή.
Η ελληνική φιλοσοφία εξετάζει τον άνθρωπο στις ελεύθερες ώρες του, η αντίθεση δουλειάς και ελεύθερου χρόνου είναι ταυτόσημη με την διαίρεση της κοινωνίας σε ελεύθερους ανθρώπους και δούλους. Σήμερα η πολιτική οικονομία ασχολείται με τον εργαζόμενο και όχι με τον άνθρωπο στις ώρες που δεν εργάζεται, επηρεασμένη τόσο από τον Πλάτωνα όσο και από τον Μαρξ, αφήνει αυτόν τον τομέα στην ποινική δικαιοσύνη, στους γιατρούς, στη θρησκεία, στους πίνακες της στατιστικής και στην πολιτική.
Γράφει ο Πλάτων στους Νόμους: σε καιρό ειρήνης ο καθένας πρέπει να περνά τη ζωή του όπως μπορεί καλύτερα. Ποιος είναι ο σωστός τρόπος λοιπόν; Πρέπει να ζήσει με συγκεκριμένα παιχνίδια και συγκεκριμένες τελετουργίες, τραγουδώντας και χορεύοντας, για να εξευμενίσει τους θεούς, ώστε να αποκρούει τους εχθρούς και να τους νικά στις μάχες.
Ο Giordano Bruno προσπαθεί να συμβιβάσει την ανθρώπινη και προσγειωμένη αντίληψη του Αριστοτέλη με την λατρευτική, θρησκευτική και μεταφυσική αντίληψη του Πλάτωνα.
Ο Giordano αποκαλεί την εργασία «περίεργη κούραση»… Η περίεργη κούραση διαίρεσε τον κόσμο και τον μετέφερε στη εποχή του σίδερου, της λάσπης και της πέτρας, έθεσε τους λαούς σε ιλιγγιώδη τροχιά και τους οδήγησε στην πτώση, αφού προηγουμένως τους ανύψωσε στην αλαζονεία και στο πάθος του νεωτερισμού. Αποκομμένος ο άνθρωπος από την αεργία της παθητικής ενατένισης (που στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου παθητική, αφού όλη η γνώση του ανθρώπου είναι καρπός του ελεύθερου χρόνου), ο άνθρωπος της Αναγέννησης αισθάνεται περίφοβος, προαισθανόμενος τους νέους καιρούς όπου οι σιδερένιοι νόμοι της παραγωγής θα κυριαρχήσουν, ο ανελέητος ανταγωνισμός θα διαχωρίσει άτομα και έθνη και η ανθρώπινη εργασία θα φαίνεται χωρίς τέλος, χωρίς σκοπό που να τη δικαιώνει.
Και ακολουθεί ο συμβιβασμός του Giordano στα λόγια της θείας καταδίκης (με πολύ κόπο θα παίρνεις την τροφή σου από τη γη σε όλη σου τη ζωή!) γράφοντας «…την αξιέπαινη και τιμητική τεμπελιά που πρέπει να κάθεται στον ίδιο θρόνο με την φροντίδα, γι αυτό και ο κόπος πρέπει να εξυπηρετεί την τεμπελιά και η τεμπελιά πρέπει να προσαρμόζεται με τον κόπο».

Σήμερα κινούμαστε ακόμα υπό την φώτιση της θρησκείας, σε αυτή τη γη ο άνθρωπος δεν δικαιούται παρά να δουλεύει συνέχεια για να αναπαυθεί με το θάνατο. Όλες οι αντιλήψεις που αντιτάσσονται σε αυτή την οπτική αποτελούν ουτοπίες ή ‘αναρχίες’.
Όλες οι γνωστές ουτοπίες «ουμανιστών» έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, διατηρούν την δουλειά!!!.
Πλάτων, Πολιτεία: η σχολή ισχύει μόνο για τα παιδιά, και για τους νέους, ο υπόλοιπος χρόνος μοιράζεται ανάμεσα στην εργασία και τις ιεροτελεστίες.
Tomaso Moro: στις 54 πολιτείες της ουτοπίας του Moro όλοι εργάζονται έξι ώρες την ημέρα.
Campanella, Πόλη του Ήλιου: οι εργάσιμες ώρες είναι μόνο τέσσερις, προσαρμοσμένες στην αντίληψη «δουλειά αντίστοιχη με την κλίση του καθένα».
Ρ. Όουεν, New Harmony: μειωμένες ώρες εργασίας στα εργοστάσια, δηλαδή μόνο δέκα(!) χρησιμοποιώντας παιδιά 11 και 12 ετών. Θεωρήθηκε ανανεωτής και επαναστάτης επειδή απέκλεισε από τη δουλειά παιδιά κάτω των 10 ετών.
Σ. Φουριέ: τα φαλαστήρια προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το θέμα ευχάριστη εργασία και ποικιλία στη δουλειά, έτσι οι άνθρωποι αλλάζουν δουλειά κάθε δύο ώρες και όσο πιο ευχάριστη είναι τόσο λιγότερο αμείβονται.
Προυντόν: προτείνει τη λύση της μερικής απασχόλησης και της εξειδίκευσης, ανοίγοντας τον δρόμο στη βιομηχανία των hobby και της διασκέδασης.

Τι λέει όμως ο Πατέρας των Συνδικαλιστών; Κεφάλαιο, Καρλ Μαρξ: «Τι είναι μια εργάσιμη ημέρα; Είναι λιγότερο από μια κανονική μέρα της ζωής μας. Πόσο λιγότερο;» Έτσι ο Μαρξ και οι ακόλουθοί του δεν προσπαθούν να ελευθερώσουν τον άνθρωπο από την δουλειά αλλά ως ενδιάμεσοι χονδρέμποροι να διαπραγματευτούν τον ελεύθερο χρόνο, το υπέρτατο ανθρώπινο αγαθό. Γι αυτό το λόγο είναι πάντα επίκαιρος και σημείο αναφοράς.
Η πρώτη νομοθετική ρύθμιση της δουλειάς γίνεται το 1630 στις ΗΠΑ, και από τότε μέχρι και σήμερα οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται. Από τότε μέχρι και σήμερα κανείς δεν διανοήθηκε να αφαιρέσει την εργασία από τον άνθρωπο, το αίμα που χύθηκε δεν υπήρξε ποτέ αίμα ελευθερίας αλλά αίμα τιμής πώλησης, πόσο ακριβά θα πουλήσουμε τον χρόνο μας.
«Αλλά ξάφνου, υψώθηκε η φωνή του εργάτη, που σώπαινε μέσα στο φρενήρη ρυθμό και το βουητό της παραγωγικής διαδικασίας… Απαιτώ μια φυσιολογική ημέρα δουλειάς, το απαιτώ, δεν σε παρακαλώ να με λυπηθείς (καπιταλιστή), γιατί σε θέματα χρημάτων δεν χωρά συναισθηματισμός. Εσύ μπορεί να είσαι υπόδειγμα πολίτη, μπορεί να είσαι και μέλος της Ένωσης για την προστασία των ζώων από τη βαναυσότητα, μπορεί να’ σαι ακόμα και άγιος, αλλά αυτό που αντιπροσωπεύσεις για μένα δεν είναι ένα πλάσμα με καρδιά, ο χτύπος που ακούω είναι της δικής μου καρδιάς. Απαιτώ μια κανονική εργάσιμη ημέρα, γιατί απαιτώ την αμοιβή για το εμπόρευμά μου, όπως κάθε πωλητής.»
Αυτά γράφει στο Κεφάλαιό του ο Μεγάλος Πατέρας, ξεφτιλίζοντας στο έπακρο την ανθρώπινη ύπαρξη και το σημαντικότερο, ακυρώνοντας οποιαδήποτε πραγματική προσπάθεια ελευθερίας.

Τα μόρια του χρόνου είναι η βάση του κέρδους δηλώνουν οι άνθρωποι του κεφαλαίου και ο εργάσιμος χρόνος έγινε η παγκόσμια μονάδα μέτρησης: ο χρόνος ίσον χρήμα, Φραγκλίνος Βενιαμίν

Θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα, βαρεθήκαμε πια να δουλεύουμε άσκοπα…
Να σκεφτόμαστε μόνο την επιβίωση χωρίς λίγη ώρα να ονειρευτούμε.
Θέλουμε να χαρούμε τον ήλιο και τα λουλούδια.
Αυτό είναι θέλημα Θεού είμαστε σίγουροι.
Θέλουμε τις οκτώ ώρες.
Και ενώνουμε τις δυνάμεις μας και φωνάζουμε από τα γιαπιά, τα μαγαζιά, τα εργοστάσια,
οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες για ζωή και όνειρα.

Το τραγούδι των οκτώ ωρών του Ι. Γκ. Μπλανσάρ ακουγόταν την πρωτομαγιά του 1886 στις ΗΠΑ και στον Καναδά και από το 1890 πήρε παγκόσμια μορφή, ως λαϊκή κινητοποίηση με αίτημα το οκτάωρο ωράριο εργασίας με τις ευχές των πατέρων Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν.

Θα αποφύγω την ιστορική αναδρομή στους «εργασιακούς αγώνες», γεγονός είναι ότι πριν τον ΙΙ παγκόσμιο πόλεμο το αίτημα των 40 ωρών εργασίας (5×8) είχε γίνει αποδεκτό από 24 κράτη και ήδη είχαν αρχίσει οι διαπραγματεύσεις για το 35ωρο, ο πόλεμος ακύρωσε όλες τις συμβάσεις και οι αγώνες άρχισαν εκ νέου μετά τον τέλος του πολέμου. Ακόμα και σήμερα το 40ωρο δεν είναι αποδεκτό σε πολλά κράτη και το 35ωρο είναι ένα «όνειρο».

Σήμερα, ακόμα και στις ταινίες/βιβλία επιστημονικής φαντασίας! δεν υπάρχει φωνή που να παρουσιάζει την πλήρη ελευθερία του ανθρώπου από την εργασία, δηλαδή μια κοινωνία Σχολαστικών, οι φορείς εξουσίας (σε παγκόσμιο επίπεδο) διεκδικούν είτε την μείωση του ωραρίου (35ωρο) είτε την αύξηση των αποδοχών. Όμως είναι ενδιαφέρον να καθοριστούν οι ομάδες που αντιστέκονται σε αυτά τα αιτήματα. Αυτές είναι οι εκκλησίες, οι πολιτικοί με δεκανίκια τις συνδικαλιστικές ενώσεις, και μεμονωμένα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, που αδυνατούν να δουν τον εαυτό τους χωρίς δουλειά. Για τον σύγχρονο άνθρωπο η ίδια του η ζωή γίνεται ένα κεφάλαιο που πρέπει να επενδυθεί με σκοπό το κέρδος. Αν αυτό το κατορθώσει είναι πετυχημένος, αν όχι χρεοκόπησε. Η Αξία του συνίσταται στο αν μπορεί να πουληθεί ή όχι.
Το «κεφάλαιο» (αυτό που ο Μαρξ ονομάζει καπιταλιστές) δεν έχει ιδιαίτερη προτίμηση, στην διάρκεια των προηγούμενων ετών βλέποντας την παραγωγικότητα των μηχανών άρα την υποχρεωτική μείωση της ανθρώπινης εργασίας οργάνωσε και εμπορευματοποίησε τον χρόνο αδράνειας του εργαζομένου. Ουσιαστικά δεν υπάρχει «ελεύθερος χρόνος», το ανθρώπινο 24ώρο αγοράζεται υπό μορφή υπηρεσιών έτσι ο άνθρωπος χάνει τον αυθορμητισμό του στην προσπάθειά του να τον αποκτήσει, δηλαδή να τον αγοράσει.. Μόνο τα όνειρα είναι ατομικά και ελεύθερα.
Η βιομηχανία της διασκέδασης (του πολιτισμού, της κουλτούρας) είναι ένας δολοφόνος του χρόνου, έχει προορισμό να ελέγξει τον κενό από εργασία χρόνο, παράγει κενές διασκεδάσεις, νεκρές αξίες που αναλώνονται καίγονται αφήνοντας μόνο τις στάχτες του χρόνου. Η τροφή του συστήματος δεν έρχεται πλέον ΜΟΝΟ από τον άνθρωπο που δουλεύει, αλλά και από τον άνθρωπο που διασκεδάζει. Η καταπίεση και τα κέρδη των προηγούμενων αιώνων ερχόταν από την εκμετάλλευση του εργάτη στο εργοστάσιο (ένα ανθρώπινο εξάρτημα στην αλυσίδα παραγωγής) και αδιαφορούσε για τον χρόνο ξεκούρασης του. Σκότωνε μόνο το σώμα. Σήμερα η πολιτιστική βιομηχανία σκοτώνει κυρίως τον νου του ανθρώπου, και οι υπεραξίες δημιουργούνται πάνω σε ψυχώσεις, απάθεια και βία.
Γράφει ο Χάξλεϋ στο βιβλίο του «Γενναίος, νέος κόσμος»: ο σύγχρονος άνθρωπος δεν μένει ποτέ μόνος του με τον εαυτό του, γιατί είναι πάντα απασχολημένος είτε με το να δουλεύει είτε με το να διασκεδάζει. Ούτε χρειάζεται την αυτοσυνείδηση, γιατί είναι πάντα απασχολημένος με την κατανάλωση. Είναι σε τελευταία ανάλυση, ένα απλό σύστημα αναγκών και αντίστοιχων ικανοποιήσεων, πρέπει να δουλέψει για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του και αυτές οι ανάγκες συντηρούνται και καθοδηγούνται σταθερά από τον οικονομικό μηχανισμό. Τα υλικά αγαθά εξουσιάζουν την ανθρωπότητα.

Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που αντιστέκονται και αρνούνται την ελευθερία τους, έχουν να αντιμετωπίσουν το σύνδρομο του ατομικισμού, την κοινωνική απομόνωση, την αδράνεια του νου. Δηλαδή έρχονται αντιμέτωποι με τον «φόβο της ελευθερίας». Όλα όμως αντιμετωπίζονται ψύχραιμα από το σύστημα, οι εκκλησίες βρίσκουν και πάλι πεδίο να δράσουν και οι ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι ως μάγισσες του μεσαίωνα προτείνουν τις λύσεις τους.
Μαγικά Φίλτρα: 1)λίγες τρίχες ποντικού, 2)ένα λαγοπόδαρο, 3)λίγο αίμα γίδας, κτλ.
Μαγικά Φίλτρα: 1)ενεργητική συμμετοχή στην επιστημονική πρόοδο, 2)αναζήτηση της αρμονίας ανάμεσα στην ύπαρξη και στο σύμπαν, 3)αναζήτηση του μοναχικού διαλογισμού, 4)μετατροπή του άγχους και της αγωνίας σε προσμονή του Θεού, 4)εθελοντική εργασία, 5)ελεημοσύνη.

Ουμανιστές, Διαφωτισμός, Αναγέννηση, ανούσιες ταμπέλες στην ανθρώπινη ζωή η οποία παραμένει σκλαβωμένη, δουλοπρεπή. Απουσία Αξιοπρέπειας. Η ανθρώπινη εργασία πληρώνεται με τον μήνα, στην καλύτερη περίπτωση με την ώρα, την μηχανή την πληρώνουμε με το δευτερόλεπτο.
Δουλεύουμε για να πληρώνουμε τις μηχανές που δουλεύουν για εμάς. Πια είναι η λέξη που μπορεί να μας χαρακτηρίσει; Αυτοδιαφημιζόμαστε ως τα εξυπνότερα όντα στον πλανήτη, αν κάνουμε ένα κβαντικό άλμα πως θα μας αποκαλέσει ο σχολαστικός άνθρωπος, ο οποίος σίγουρα υπάρχει και που εμείς προτιμούμε να τυφλωθούμε παρά να τον δούμε;

 eperson.blog.com

Η δική μου γενιά έχει χάσει.

http://youtu.be/oza1gvGntLE

Ο κονφορμιστής Giorgio Gaber

Κονφορμιστής: Κάποιος που χωρίς κριτική σκέψη ή από συνήθεια συμμορφώνεται σε έθιμα, κανόνες ή το στυλ μιας ομάδας.

 

http://youtu.be/Lwcb9PX91m0

 

Αληθινή ευημερία

Ένας πολύ πλούσιος κύριος, ζήτησε από τον δάσκαλο Σεγκάγια να γράψει μια ευχή για να συνεχιστεί η ευημερία της οικογένειάς του από γενιά σε γενιά.
Ο Σεγκάγια πήρε μια κόλα και έγραψε: "Πέθανε ο πατέρας, πέθανε ο γιος, πέθανε ο εγγονός".
- Εγώ σου ζήτησα να γράφεις κάτι για την ευτυχία της οικογένειας μου. Γιατί αστειεύτηκες με τόσο αγενή τρόπο;
- Δεν είχα καμιά πρόθεση να αστειευτώ, εξήγησε ο Σεγκάγια, εάν ο γιος σου πέθαινε νωρίτερα από σένα, αυτό θα προκαλούσε μεγάλο πόνο σ' εσένα. Εάν ο εγγονός σου πέθαινε νωρίτερα από τον γιο σου, αυτό θα γκρέμιζε όλες τις ελπίδες και του γιου σου και τις δικές σου. Εάν στην οικογένειά σου από γενιά σε γενιά πεθαίνουν με τη σειρά που έγραψα, αυτό θα είναι η φυσική πορεία της ζωής. Εγώ την ονομάζω αληθινή ευημερία.*

Η Θλίψη και η Οργή

Σ’ ένα μαγεμένο βασίλειο όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν, ή ίσως όπου οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα χωρίς να το καταλαβαίνουν...
Σ' ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά...
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό... μια πανέμορφη λίμνη.
Ήταν μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων, κι όπου όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς...
Ως εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα.
Και οι δύο έβγαλαν τα ρούχα τους και, γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.
Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα, κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε απ' το νερό...
Αλλά η οργή είναι τυφλή — ή, τέλος πάντων, δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. Έτσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας απ' το νερό το πρώτο ρούχο που βρήκε...
Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της αλλά της θλίψης...
Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε.
Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται, η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και —χωρίς καμία βιασύνη— ή, καλύτερα, χωρίς συναίσθηση του χρόνου που περνάει, τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη.
Στην όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί.
Όπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στη θλίψη, είναι να μένει γυμνή. Έτσι, φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη: το φόρεμα της οργής.
Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή τυφλή, σκληρή, τρομερή και θυμωμένη. Αλλά αν στα¬ματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια μεταμφίεση, κι ότι πίσω από την όψη της οργής, στην πραγματικότητα, κρύβεται η Θλίψη.

Η πόλη των πηγαδιών

Εκείνη την πόλη δεν την κατοικούσαν άνθρωποι, όπως όλες τις άλλες πόλεις του πλανήτη.
Σ' εκείνη την πόλη κατοικούσαν πηγάδια. Πηγάδια ζωντανά... αλλά πηγάδια.
Τα πηγάδια διέφεραν μεταξύ τους όχι μόνο ως προς τον τόπο όπου είχαν ανοιχτεί, αλλά και ως προς το στόμιο (το άνοιγμα που τα συνέδεε με τον εξωτερικό κόσμο).
Υπήρχαν πηγάδια ευκατάστατα και πολυτελή, με στόμιο από μάρμαρο και όμορφα μέταλλα, πηγάδια τα¬πεινά από τούβλα και ξύλο, κι άλλα πιο φτωχά, απλές γυμνές τρύπες που ανοίγονταν στη γη.
Η επικοινωνία μεταξύ των κατοίκων της πόλης γινόταν από στόμιο σε στόμιο, και οι ειδήσεις έφταναν γρήγορα απ' άκρη σ' άκρη.
Μια μέρα, έφτασε στην πόλη μια «μόδα» που μάλλον είχε γεννηθεί σε κάποιο ανθρώπινο χωριό.
Η νέα ιδέα ήταν ότι κάθε ζωντανό όν που εκτιμούσε τον εαυτό του θα έπρεπε να φροντίζει πολύ περισσότερο το εσωτερικό παρά το εξωτερικό. Το σημαντικό δεν ήταν η επιφάνεια, αλλά το περιεχόμενο.
Έτσι έγινε, και τα πηγάδια άρχισαν να γεμίζουν με αντικείμενα.
Μερικά γέμισαν με κοσμήματα, χρυσά νομίσματα και πολύτιμες πέτρες. Άλλα, πιο πρακτικά, γέμισαν με ηλεκτρικές συσκευές και μηχανές. Μερικά άλλα επέλεξαν την τέχνη και γέμισαν με πίνακες ζωγραφικής, πιάνα με ουρά και εξεζητημένα μεταμοντέρνα γλυπτά. Τέλος, τα διανοούμενα γέμισαν με βιβλία, ιδεολογικά μανιφέστα και εξειδικευμένα περιοδικά.
Πέρασε ο καιρός.
Τα περισσότερα πηγάδια γέμισαν σε τέτοιο σημείο, ώστε τίποτ' άλλο δεν χωρούσε.
Τα πηγάδια δεν ήταν όλα ίδια, οπότε κάποια συμβιβάστηκαν, ενώ άλλα σκέφτηκαν πως έπρεπε να κάνουν κάτι για να συνεχίσουν να συσσωρεύουν πράγματα στο εσωτερικό τους...
Ένα απ' αυτά έκανε την αρχή. Αντί να συμπιέζει το περιεχόμενο, σκέφτηκε να αυξήσει τη χωρητικότητα του διευρύνοντας το χώρο του.
Δεν πέρασε πολύς καιρός, κι άρχισαν και τα υπόλοιπα να μιμούνται την καινούργια ιδέα. Όλα τα πηγάδια
δαπανούσαν μεγάλο μέρος της ενέργειας τους για να επεκταθούν και ν' αποκτήσουν περισσότερο χώρο στο εσωτερικό τους. Ένα πηγάδι, μικρό κι απόκεντρο, άρχισε να βλέπει τους συντρόφους του να επεκτείνονται χωρίς μέτρο. Σκέφτηκε ότι αν συνέχιζαν να διευρύνονται με αυτόν τον τρόπο, σύντομα θα μπέρδευαν τα όρια τους και το κάθε ένα θα έχανε την ταυτότητα του...
Ίσως, ξεκινώντας από αυτήν την ιδέα, σκέφτηκε ότι ένας διαφορετικός τρόπος για να αυξήσει τη χωρητικότητα του ήταν να μεγαλώσει όχι φαρδαίνοντας, άλλα βαθαίνοντας. Να επεκταθεί σε βάθος αντί για πλάτος. Σύντομα συνειδητοποίησε ότι όλα όσα είχε στο εσωτερικό του έκαναν αδύνατη την εργασία της εκβάθυνσης. Αν ήθελε να γίνει πιο βαθύ, όφειλε να ξεφορτωθεί ολόκληρο το περιεχόμενο του...
Στην αρχή, το κενό το τρόμαξε. Αλλά αργότερα, όταν είδε ότι δεν είχε άλλη επιλογή, το έκανε.
Χωρίς τίποτα στην κατοχή του, το πηγάδι άρχισε να βαθαίνει, ενώ τα υπόλοιπα άρπαζαν τα αντικείμενα που είχε πετάξει...
Μια μέρα, κάτι ξάφνιασε το πηγάδι που μεγάλωνε προς τα κάτω. Κάτω, πολύ κάτω, πολύ στο βάθος... βρή¬κε νερό!
Ποτέ πριν άλλο πηγάδι δεν είχε ξαναβρεί νερό.
Το πηγάδι ξεπέρασε την έκπληξη του κι άρχισε να παίζει με το νερό καταβρέχοντας τα τοιχώματα του, πι¬τσιλώντας το στόμιο του και, τέλος, βγάζοντας το νερό προς τα έξω.
Η πόλη δεν είχε ποτέ βραχεί από τίποτ' άλλο πέρα από τη βροχή η οποία, εκ των πραγμάτων, ήταν αρκετά σπάνια. Έτσι, η γη τριγύρω απ' το πηγάδι, αναζωογονη¬μένη από το νερό, άρχισε να ξυπνά.
Οι σπόροι βλάστησαν παίρνοντας τη μορφή χλόης, τριφυλλιών, λουλουδιών και αδύναμων κορμών που με¬τατράπηκαν αργότερα σε δέντρα...
Μια έκρηξη χρωμάτων και ζωής απλώθηκε γύρω από το απομακρυσμένο πηγάδι, το οποίο άρχισαν να αποκαλούν: «το Περιβόλι».
Όλοι το ρωτούσαν πώς είχε καταφέρει αυτό το θαύμα.
«Δεν είναι κανένα θαύμα» απαντούσε το Περιβόλι. «Πρέπει να σκάψεις στο εσωτερικό, προς τα μέσα.»
Πολλοί θέλησαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Περιβολιού, αλλά αποδοκίμασαν την ιδέα όταν συ¬νειδητοποίησαν ότι, για να βαθύνουν, θα έπρεπε πρώτα να αδειάσουν. Συνέχισαν να διευρύνονται όλο και πιο πολύ, για να γεμίσουν με περισσότερα ακόμα πράγματα...
Στην άλλη άκρη της πόλης, ένα άλλο πηγάδι αποφάσισε κι αυτό να πάρει το ρίσκο να αδειάσει...
Κι άρχισε κι αυτό να βαθαίνει...
Κι έφτασε κι αυτό στο νερό...
Και το έριξε κι αυτό προς τα έξω δημιουργώντας μια δεύτερη όαση στο χωριό...
«Τι θα κάνεις όταν θα τελειώσει το νερό;» το ρωτού¬σαν.
«Δεν ξέρω τι θα συμβεί» απαντούσε. «Αλλά, προς το παρόν, όσο περισσότερο νερό βγάζω, τόσο περισσότερο νερό βρίσκω.»
Πέρασαν μερικοί μήνες μέχρι τη μεγάλη ανακάλυψη.
Μια μέρα, σχεδόν κατά τύχη, τα δύο πηγάδια κατάλαβαν ότι το νερό που είχαν βρει στο βάθος τους ήταν το ίδιο...
Ότι το ίδιο υπόγειο ποτάμι που περνούσε από το ένα, γέμιζε το βάθος του άλλου.
Κατάλαβαν ότι ξεκινούσε γι' αυτά μια καινούργια ζωή.
Όχι μόνο μπορούσαν να επικοινωνούν από στόμιο σε στόμιο, επιφανειακά, όπως όλοι οι άλλοι, αλλά η αναζήτηση τους, τους είχε προσφέρει ένα νέο και μυστικό σημείο επαφής.
Είχαν ανακαλύψει τη βαθιά επικοινωνία που πετυχαίνουν μόνον εκείνοι που έχουν το θάρρος να αδειάσουν από κάθε περιεχόμενο και να ψάξουν στο βάθος της ύπαρξης τους για να βρουν τι έχουν να δώσουν...

Η κάμπια

Η κάμπια
Κολλημένη πάνω σ’ ένα φύλλο η κάμπια με ενδιαφέρων κοιτούσε τα έντομα που τραγουδούσανε, έτρεχαν, πηδούσανε, πετούσανε…. Όλα γύρο της ήταν σε κίνηση. Μόνο αυτή η καημένη δεν μπορούσε ούτε να βγάζει κάποιο ήχο, ούτε να τρέχει, ούτε να πετάξει. Με πολλές δυσκολίες μπορούσε μόνο να σέρνεται. Και ως που να μετακινηθεί από ένα φύλλο στο άλλο, της φαινόταν σαν να έκανε τον γύρο του κόσμου.
Παρ’ όλ’ αυτά δεν παραπονιόταν, δεν ζήλευε κανέναν κατανοώντας πως ο καθένας πρέπει να κάνει αυτό που μπορεί. Γνώριζε ότι ως κάμπια πρέπει να μάθει να υφαίνει πολύ λεπτά μεταξένια νήματα, για να πλέκει μ’ αυτά το σπιτάκι-κουκούλι της.
Χωρίς πολλές κουβέντες η κάμπια άρχισε με υπομονή και επιμέλεια να εκτελεί το έργο της και την κατάλληλη προθεσμία ήταν τυλιγμένη ολόκληρη μέσα στο θερμό κουκούλι.
– Και μετά τι; Ρώτησε η κάμπια αποκομμένη μέσα στο κουκούλι της από τον υπόλοιπο κόσμο.
– Όλα έχουν τη σειρά τους, άκουσε την απάντηση, να έχεις υπομονή και θα δεις.
Ήρθε ο χρόνος και η κάμπια ξύπνησε και ανακάλυψε πως τώρα δεν είναι εκείνη η δυσκίνητη κάμπια. Γρήγορα και με επιδεξιότητα βγήκε από το κουκούλι και με έκπληξη αντιλήφθηκε πως έχει δυο ελαφρά και φανταχτερά φτερά. Με χαρά και ενθουσιασμό εκείνη κούνησε τα φτερά της και σαν πούπουλο τινάχτηκε στον αέρα και πέταξε και σε λίγο διαλύθηκε μέσα στην γαλάζια αχλή.
Είχε υπομονή…
Λ. ντα Βίντσι*

Το πεινασμένο καφτάνι

Το πεινασμένο καφτάνι
Ο σοφός μουλάς φόρεσε το σεμνό καθημερινό καφτάνι του και πήγε σε μια δεξίωση που έκανε ένας πλούσιος και γνωστός έμπορος. Ο μουλάς βρέθηκε ανάμεσα σε λαμπερές ενδυμασίες από το μετάξι και βελούδο. Με περιφρόνηση οι επισκέπτες κοιτούσαν την φτωχή του φορεσιά. Τον μουλά επίτηδες δεν τον κοιτούσαν, έκαναν περιφρονητικούς μορφασμούς και τον έσπρωχναν μακριά από το τραπέζι γεμάτο απ’ τα καλύτερα φαγητά.
Τότε ο μουλάς πήγε στο σπίτι του και φόρεσε το πλούσιο χρυσοκεντημένο καφτάνι του και γύρισε στη δεξίωση γεμάτος αξιοπρέπεια σαν χαλίφης. Όλοι η καλεσμένοι προσπαθούσαν να αποκτήσουν την εύνοιά του, ο καθένας ήθελε ν’ ακούσει το σοφό του λόγο. Απ’ όλες τις πλευρές του πρότειναν τα καλύτερα κομμάτια των φαγητών, αλλά ο μουλάς αντί να τα φάει τα έβαζε στα φαρδιά μανίκια του καφτανιού. Σοκαρισμένοι και περίεργοι οι καλεσμένοι τον ρωτούσαν:
– Τι κάνετε αξιότιμε; Γιατί βάζετε τα φαγητά στα μανίκια σας;
Ενώ ο μουλάς συνέχιζε να γεμίζει τα μανίκια του με φαγητά και ήρεμα απάντησε:
– Είμαι δίκαιος άνθρωπος. Η φιλοξενία σας δεν αφορά εμένα, αλλά το καφτάνι. Γι’ αυτό πρέπει να πάρει αυτά που αξίζει*.

Oι τρεις γέροι: ο πλούτος, η ευτυχία και η αγάπη.

http://youtu.be/MJjXlV0BTbg

Αποφθέγματα του Φρ. Νίτσε

http://youtu.be/AeJB3S5DXv8

Ο κωδικας ηθικης των Ινδιανων

http://youtu.be/CFnN_-O3doQ

Nα τα ξαναδούμε όλα από την αρχή, ξεκινώντας από μας τους ίδιους;

  "Διαιρώντας τους ψηφοφόρους μέσω του πολιτικού 

συστήματος των κομμάτων, μπορούμε να τους κάνουμε 

να σπαταλούν την ενέργειά τους σε θέματα άνευ σημασίας"

USA Banker's Magazine, August 25,1924

Ένα δένδρο αναπτύσσεται από τη ρίζα προς τα πάνω.

Ένα κτίσμα χτίζεται από τα θεμέλια προς τα πάνω.

Η κοινωνία μας φαίνεται να έχει δομηθεί ανάποδα.

Και ο μετασχηματισμός της επιχειρείται, επίσης, ανάποδα.

Χτίσαμε την κοινωνία μας και επιχειρούμε να τη μετασχηματίσουμε όπως αν επιχειρούσαμε να χτίσουμε ένα κτίσμα από πάνω προς τα κάτω, ή

να υποχρεώσουμε ένα δένδρο πρώτα να βγάλει κλαδιά μετά κορμό και στο τέλος ρίζα.

Βάλαμε στην κοινωνία μας ρυθμίσεις - εντολές: ου κλέψεις, ου φονεύσεις, ου ψευδομαρτυρήσεις,....

αλλά τα μέλη της συνέχισαν να κλέβουν, να φονεύουν, να ψευδομαρτυρούν ....και πολλά άλλα ακόμα.

Γι  αυτό αυγατίσαμε τις ρυθμίσεις - εντολές, από δέκα γίνανε εκατό, μετά χίλιες και σήμερα ουκ έστιν τέλος.

Κι όσο αυξάνονταν οι ρυθμίσεις, οι νόμοι, οι κανόνες, οι συμβάσεις, τόσο αυξάνονταν κι αυτοί που τις παρέβαιναν και οι τρόποι που το κάνανε αυτό.

Ευελπιστούσαμε ότι τα κλαδιά της κοινωνικής ευημερίας και ανάπτυξης που φτιάχναμε θα αποκτούσαν κορμό και ρίζες 

και το δένδρο της ζωής της κοινωνίας που φαντασιωνόμασταν θα έβγαζε φύλλα, ανθούς και καρπούς.

Θα εξασθενούσε η εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο και ο άνθρωπος θα μπορούσε να αναπτυχθεί ως άνθρωπος, ως ον θρώσκον το όμμα άνω.

Αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Όσο αυξάνονται τα σώματα τήρησης των ρυθμίσεων-εντολών, δικαστικά-δικηγορικά και αστυνομικά, τόσο απομακρύνεται η κοινωνική ευημερία και προκοπή.

Οι ρυθμίσεις-εντολές όχι μόνον δεν εξάλειψαν τα προβλήματα αλλά τα μονιμοποίησαν και τα πολλαπλασίασαν, διαιωνίζοντας έτσι και πολλαπλασιάζοντας και τις ίδιες.

Σε διεθνές επίπεδο, όσο αυξάνονται οι διεθνείς διασκέψεις, οι χάρτες δικαιωμάτων, οι διεθνείς οργανώσεις προστασίας τους, οι διαβουλεύσεις για την εξάλειψη της φτώχειας, της πείνας, της εκμετάλλευσης, τόσο ο κόσμος πισωγυρίζει.

Αρκεί να αναλογιστεί κανείς

- ότι πληθυσμοί ολόκληροι πένονται ή ακόμη και πεθαίνουν από πείνα γιατί κάποιοι στη Γουώλ Στρειτ τζογάρουν στα τρόφιμα,

- ότι κάποιοι πατούν κουμπιά εκ του ασφαλούς και κάποιοι άλλοι μίλια μακριά γίνονται παρανάλωμα πυρός κι αυτοί που το εντέλλουν κι αυτοί που το εκτελούν αυτό δεν θεωρούνται κατά συρροήν δολοφόνοι, αλλά  ηγέτες οι πρώτοι και ήρωες οι δεύτεροι, 

- ότι οι αγορές που τις φτιάξαμε για να μας υπηρετούν, τις υπηρετούμε σήμερα εμείς κι αυτό κρίνεται φυσιολογικό.

Γενικότερα θα μπορούσε να συμπεράνει κανείς ότι εγκλωβιστήκαμε στα δημιουργήματά μας, ο Φρανκενστάιν έχει πάρει σάρκα και οστά.

Είναι ως τα κλαδιά που φτιάξαμε να κύρτωσαν και να μας εγκλώβισαν, να έγιναν το κλουβί μέσα στο οποίο αιχμαλωτιστήκαμε.

Αυτήν την κοινωνική κατάσταση πολλοί ευαγγελίζονται σήμερα να τη μετασχηματίσουν φτιάχνοντας νέα κλαδιά, νέες ρυθμίσεις - εντολές 

και ευελπιστούν ότι αυτά θα επιτύχουν εκεί που απέτυχαν τα παλιά: ότι θα ξεπροβάλει απ΄αυτά το δένδρο της ζωής της κοινωνίας,

θα εκβάλει από τα κλαδιά κορμός κι απ΄αυτόν ρίζες.

Ο άνθρωπος έχει δυνάμεις , μαγικές δυνάμεις θάλεγε κανείς, αφού μπορεί και υπάρχει σ΄ έναν τόσο παράλογο, τόσο αντεστραμμένο κόσμο.

Πόσα θα μπορούσαμε να καταφέρουμε αν αξιοποιούσαμε τις δυνάμεις μας αυτές για να ορθοποδήσουμε ως άν-θρ-ωποι.

Αν ξεκινούσαμε από τις ρίζες της κοινωνικής ευημερίας και ανάπτυξης.

Αν εμείς οι άνθρωποι βάζαμε ως προτεραιότητα την προσωπική ανάπτυξη του καθενός μας,

μια τέτοια ανάπτυξη δεν θα συνεπαγόταν την προσωπική ανάπτυξη και των άλλων;

Μια ανεπτυγμένη κοινωνία θα είχε ανάγκη από ρυθμίσεις-εντολές,

να της λένε τι να κάνει και τι να μην κάνει;

Αντ΄αυτής εστιάσαμε στο υποκατάστατό της, αντί για την εσωτερική ανάπτυξη του ανθρώπου εναποθέσαμε τις ελπίδες μας στη συνεχή ανάπτυξη της τεχνολογίας.

Σ΄αυτήν προσβλέπουν αρκετοί ως το μέσον για τη λύση των κοινωνικών προβλημάτων.

Παραβλέπουν ότι αυτό δεν έχει διαφανεί με τη μέχρι τώρα ανάπτυξή της.

Αποτέλεσμα ανταγωνισμού ατόμων, ομάδων και κρατών η τεχνολογία, όπως όλα δείχνουν, οδηγεί τον άνθρωπο νομοτελειακά αντί για τη χειραφέτησή του στη χειραγώγησή του.

Αντί για μέσο στην υπηρεσία της ευημερίας, αυτογνωσίας και εξέλιξης του ανθρώπου που ευαγγελίζονταν αρκετοί, 

αποδείχθηκε μέσον εξουσιασμού του.

Αντί για την απελευθέρωση του χρόνου του ανθρώπου, την απαλλαγή του από την εξαρτημένη μονοδιάστατη μηχανιστική δουλειά-δουλεία και την αναβάθμιση της ζωής του,

οδήγησε στην εντατικοποίηση της εργασίας για μερικούς, στην ανεργία τους λοιπούς και μάλλον αναμένεται περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής ανθρώπου με τη διαφαινόμενη υβριδοποίησή του με τις μηχανές.

Κι αυτό το κλαδί εγκλώβισε τον άνθρωπο.

Κι αυτός ο μηχανισμός που έφτιαξε για να τον υπηρετεί τον καταδυνάστευσε.

Ο άνθρωπος έχασε σε μεγάλο βαθμό την αυτονομία του.

Έγινε εξαρτημένος από τον υπηρέτη του.

"Αν σβήσει το ηλεκτρικό μας θα σβήσει και ο πολιτισμός μας" όπως παραστατικά είναι γραμμένο στους τοίχους των Εξαρχείων.

Μήπως όσοι για την ώρα δεν αντιμετωπίζουμε άμεσα πρόβλημα επιβίωσης,

αντί να καταγινόμαστε να φτιάχνουμε νέα κλαδιά στον αέρα, ή να ξελαμπικάρουμε τα παλιά, 

να δοκιμάζαμε να τα ξαναδούμε όλα από την αρχή, ξεκινώντας από μας τους ίδιους;
agisgios2.blogspot.com

Γιατί όλα εξαρτώνται μόνο από μένα!!!

http://youtu.be/zqhs4W3w1tg

"Οι δυο λύκοι"

Μύθος των Ινδιάνων για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων.


 http://youtu.be/9aBdQJLO8YE

"ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ"

http://youtu.be/CKSz92piINM

Toltec Wisdom - Σοφία από τους Τολτέκους

http://youtu.be/g9CX7kDWGMU

Το σωστό και το λάθος

Συχνά χρησιμοποιούμε λαθεμένα μερικές λέξεις που παρουσιάζουν κάποια εκφραστική ή φωνητική ομοιότητα, αλλά έχουν διαφορετική σημασία. ανακαλύπτω - εφευρίσκω ανακαλύπτω: βρίσκω, φέρω στο φως. φανερώνω κάτι που υπήρχε πριν. Ο Χριστό­φορος Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική (που υπήρχε πριν απ ' αυτόν). εφευρίσκω: βρίσκω. επινοώ κάτι που δεν υπήρχε πριν. Ο Ιωάννης Γουτεμβέργιος εφεύρε την τυπογραφία (που δεν υπήρχε πριν). νύφη - νύμφη η νύφη: η γυναίκα την ώρα του γάμου της, συγγενική σχέση με τα πεθερικά και το σόι του άντρα της. Η νύφη φορούσε στο γάμο ένα απλό νυφικό. Τα λέω στην πεθερά για να τ ' ακούσει η νύφη (παροιμία). η νύμφη: προστάδιο στη γέννηση ενός εντόμου (προνύμφη -νύμφη -πετα­λούδα).// Η αρχαία θεότητα των νερών (Οι Νηρηίδες ήταν νύμφες των ποταμών) Μεταφορικά: η νύμφη του Θερμαϊκού = η Θεσσαλονίκη. βρόχος - βρόγχος ο βρόχος: η θηλιά, το σχοινί, το λάσο. Το σχοινί έγινε βρόχος στο λαιμό του και κινδύνεψε να πνιγεί ο βρόγχος: ο αεραγωγός σωλήνας πνευμόνων. Το κάπνισμα ερεθίζει τους βρόγχους. αγγελιαφόρος (αγγελία + φέρω) και όχι αγγελιοφόρος. ακατονόμαστος (από το στερητικό α + κατονομάζω) και όχι ακατανόμαστος. απαθανατίζω (από + αθάνατος) και όχι αποθανατίζω. απογοητεύω (από + γοητεύω) και όχι απαγοητεύω. παρονομαστής (παρά + όνομα) και όχι παρανομαστής. κληροδοτώ - κληρονομώ κληροδοτώ σημαίνει αφήνω με διαθήκη μου σε κάποιον ένα περιουσιακό μου στοιχείο. Είμαι κληροδότης (διαθέτης) και αυτό που αφήνω είναι η κληροδοσία ή το κληροδότημα. κληρονομώ σημαίνει γίνομαι κάτοχος ενός πράγματος που μου άφησε ο κληροδότης. Είμαι ο κληρονόμος και αυτό που κατέχω είναι η κληρονομιά, Με άλλα λόγια: Ο διαθέτης κληροδοτεί, ο άλλος κληρονομεί. Οι πρόγονοι κληροδοτούν .οι απόγονοι κληρονομούν. Θα πούμε λοιπόν: Οι αρχαίοι μας πρόγονοι μας κληρο­δότησαν (και όχι μας κληρονόμησαν) αθάνατα έργα τέχνης. Και: κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας αθάνατα έργα τέχνης. Αυτά αποτελούν την πολύτιμη εθνική μας κληρονομιά. Ο τάδε κληροδότησε (όχι κληρονόμησε) όλη την περιουσία του στο κράτος, που είναι τώρα ο μοναδικός του κληρονόμος. απόμερος-απόμακρος απόμερος: αυτός που βρίσκεται έξω από το κέντρο ή από κάποιο κεντρικό σημείο. (Κατοικεί σε μια απόμερη συνοικία της πόλης. Έδεσε το σκύλο σε μια απόμερη γωνιά του κήπου. Τον πήρε απόμερα να του μιλήσει ιδιαιτέρως), απόμακρος: ο μακρινός, ο απομακρυσμένος. (Τώρα που γέρασε πολύ όλα εκείνα που έζησε του φαίνονταν τόσο απόμακρα. Το ηλεκτρικό ρεύμα έφτασε ως την πιο απόμακρη γωνιά της χώρας). εξάρτηση -εξάρτυση εξάρτηση: η έλλειψη ανεξαρτησίας (από το εξαρτώ, κρεμώ). (Η οικονομική εξάρτηση φέρει και την πολιτική εξάρτηση μιας χώρας). εξάρτυση: εκείνα που φέρει ο στρατιώτης μαζί του. (Οι στρατιώτες βάδιζαν στην πορεία με όλη τους την εξάρτυση). υποχθόνιος -καταχθόνιος υποχθόνιος: ο κάτω από τη γη. ο υπόγειος. (Πριν από το σεισμό ακούστηκε μια υποχθόνια βοή. Ο Πλούτωνας ήταν μια μυθική υποχθόνια θεότητα). καταχθόνιος: ο ύπουλος, ο πολύ κακός. (Κατάστρωνε διαρκώς καταχθόνια (και όχι υποχθόνια) σχέδια για να εξοντώσει τους αντιπάλους του). το μνήμα -το μνημείο το μνήμα: το μέρος όπου είναι κανείς θαμμένος, ο τάφος. (Πάνω στο μνήμα του έστησαν ένα σταυρό με το όνομά του). το μνημείο: το κτίσμα για τιμή του νεκρού ή των νεκρών ή για ανάμνηση σπουδαίου γεγονότος // έργο με αιώνια αξία. // το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. (Έστησαν το μνημείο της εθνικής συμφι­λίωσης. Ο Παρθενώνας είναι ένα μνημείο τέχνης) στιγμιαίος -ακαριαίος στιγμιαίος: αυτός που διαρκεί μια στιγμή. (Έπαθε μια στιγμιαία λιποθυμία). ακαριαίος: ξαφνικός, απότομος. (Το χτύπημα του επέφερε ακαριαίο (και όχι στιγμιαίο) θάνατο). ψηλός - υψηλός ψηλός άντρας, ψηλή κορφή, ψηλά σπίτια   Θα πούμε όμως: υψηλός πυρετός, υψηλά ημερομίσθια, συζήτηση υψηλού επιπέδου. Διατηρεί υψηλό φρόνημα. Σημειώθηκαν υψηλές θερμοκρασίες. Μας βλέπει αφ' υψηλού! δίλημμα -αδιέξοδο το δίλημμα: η δυσκολία εκλογής. (Βρισκόταν σε δίλημμα ποιον από τους δυο ν’ ακολουθήσει). το αδιέξοδο: η δύσκολη θέση. (Τα αλλεπάλληλα σφάλματά του τον οδηγούσαν σε αδιέξοδο). τεχνικός -τεχνητός τεχνικός: ο σχετικός με την τέχνη, ο φτιαγμένος με τέχνη (τεχνικά έργα, τεχνική μελέτη). Ουσιαστικό: ο τεχνικός: ο ειδικευμένος τεχνίτης (τεχνικός της Δ.Ε.Η.), η τεχνική: το σύνολο των κανόνων και μεθόδων με τις οποίες εκτελείται ένα έργο. (Κατέχει την τεχνική κατασκευής μικρών ραδιοφωνικών σταθμών), η τε­χνολογία: οι τεχνικές κατακτήσεις του ανθρώπου. (Οι αναπτυγμένες χώρες έχουν πετύχει υψηλή τεχνολογία). τεχνητός: αυτός που έγινε με την τέχνη, ο όχι φυσικός. (Τεχνητό νεφρό, τεχνητή γονιμοποίηση) // ο πλαστός, ο προσποιητός. (Ο λόγος του δημιούργησε μια τεχνητή όξυνση στη συζήτηση που κυλούσε ως τότε ήρεμα). άεργος -άνεργος άεργος: αυτός που απέχει από κάθε έργο. από κάθε απασχόληση. (Στον άεργο η μέρα φαίνεται χρόνος), άνεργος: αυτός που δεν έχει εργασία. (Αυξήθηκε στα τελευταία χρόνια ο αριθμός των ανέργων), το ύπαιθρο -η ύπαιθρος το ύπαιθρο: είναι ο χώρος έξω από το σπίτι. ο μη στεγασμένος χώρος. (Τους έκαναν έξωση από το σπίτι και η οικογένεια διανυκτέρευσε στο ύπαιθρο) (όχι στην ύπαιθρο), η ύπαιθρος (χώρα): είναι η εξοχή, τα χωριά, το αντίθετο της πόλης. (Οι κάτοικοι της υπαίθρου δεν έχουν πρόβλημα μόλυνσης της ατμόσφαιρας). ο στύλος -η στήλη ο στύλος: η κολόνα που στηρίζει τη στέγη. Θα πούμε: οι στύλοι (και όχι οι στήλες) του ναού του Ολυμπίου Διός. Στηρίξαμε με στύλους τη σκεπή. Έγινε υποστύλωση της στέγης. Και μεταφορικά: στάθηκε ο στύλος (ο προστάτης) του σπιτιού . η στήλη: πέτρινη πλάκα στημένη όρθια. (Στη μέση της πλατείας μας υψώνεται αναμνηστική στήλη με τα ονόματα των πεσόντων στους πολέμους) // Σύστημα ηλεκτρικών στοιχείων. η μπαταρία. (Αγόρασα μια ηλεκτρική στήλη). Και μεταφορικά: έμεινε (από την κατάπληξη) στήλη άλατος. Θα γράψουμε επίσης: η αναστήλωση (ανόρθωση) ενός ερειπωμένου μνημείου. Η αναστήλωση των εικόνων από την αυτοκράτειρα Θεοδώρα. ο αστρολόγος -ο αστρονόμος ο αστρολόγος: αυτός που ισχυρίζεται πως μπορεί να προβλέπει το μέλλον από την κίνηση των άστρων. ο αστρονόμος: αυτός που μελετά τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων. Η αστρο­νομία είναι επιστήμη, η αστρολογία δεν είναι επιστήμη.

Η ζωή δεν έχει σκοπό.

«Η ζωή δεν έχει σκοπό. Μη σοκάρεσαι γι΄ αυτό.
Όλη η ιδέα του σκοπού είναι λανθασμένη,
προέρχεται από την απληστία.
Η ζωή είναι καθαρή χαρά, είναι παιχνίδι,
είναι διασκέδαση, είναι γέλιο,
χωρίς απολύτως κανένα σκοπό.
Η ζωή είναι από μόνη της σκοπός…
Ακριβώς, όπως τα μικρά παιδιά, που παίζουν στην παραλία
και μαζεύουν κοχύλια και χρωματιστά βότσαλα,
για ποιο σκοπό; Δεν υπάρχει σκοπός.»
 

Όσσο («Διαλογισμός», σελ. 7)

Όποιος μπορεί να αντιληφθεί το βάθος αυτής τής φράσης, έχει καταλάβει πολλά. Γεννιόμαστε σ΄ αυτό τον κόσμο ύστερα από εννέα μήνες κύησης αν και πλέον τα περισσότερα βρέφη γεννιούνται πρόωρα… Αυτά επιτάσσει η εποχή μας. Φάρμακα, καισαρικές, επιπλοκές, νοσήλια, όλα στο βωμό τού κέρδους. Η κύηση, η γέννηση και η ζωή αποτελούν κάποια από τα πολλά ανεξήγητα και θαυμαστά φαινόμενα, που συντελούνται στη φύση. Οι εννέα μήνες κύησης αντιστοιχούν στην παρελθοντική πορεία τής ανθρώπινης εξέλιξης, από τότε, που ήμασταν μονοκύτταροι οργανισμοί (σπερματοζωάρια), μέχρι τη στιγμή, που γίναμε θηλαστικά και άνθρωποι. Όλη αυτή η περίοδος, το πέρασμα αυτό, η εξέλιξη αυτή, που συντελέστηκε πάνω στην γη, αντικατοπτρίζεται κατά την κύηση στην κοιλιά τής μητέρας μας.

Κάθε βρέφος γεννιέται σοφό με όλες αυτές τις εξελικτικές εμπειρίες, που τού δίνει η φύση του. Κατά τον έβδομο μήνα τής κύησης, αναπτύσσεται το αναπνευστικό του σύστημα. Την περίοδο αυτή, το βρέφος μεταλλάσσεται σε αμφίβιο ον. Πρόκειται για την αποτύπωση τής εξελικτικής μας πορείας και την αντιστοιχία της στην κύηση.

Έτσι, το υδρόβιο βρέφος γεννιέται αμφίβιο και σε μικρό χρονικό διάστημα χάνει την ιδιότητά του αυτή και γίνεται χερσαίο ον. Τότε, συμπεριφέρεται σαν ερπετό, όταν αρχίζει να μπουσουλάει και να σέρνεται. Σιγά σιγά θα σηκωθεί στα δύο του πόδια, θα μιμηθεί τα πιθηκοειδή και σε κάποιο χρονικό διάστημα θα εξελιχθεί σε άνθρωπο.

Πόσο σοφά, πόσο τέλεια, πόσο αρμονικά αποτυπώνει η φύση την πορεία και την εξέλιξη αυτή μέσα από όλη αυτή τη μετάβαση των εννέα μηνών στην κοιλιά τής μητέρας και τη γέννηση. Ουσιαστικά, μιλάμε για μια γρήγορη εξελικτική πορεία από μικροοργανισμό σε υδρόβιο, σε αμφίβιο, σε ερπετό, σε θηλαστικό. Όλη η ανθρώπινη εξέλιξη εκατομμυρίων ετών, αποτυπώνεται στην βρεφική εξέλιξη μέσα στους πρώτους μήνες τής ζωής μας…

Κάθε βρέφος γεννιέται αγνό κι αληθινό, αγαπάει έντονα, κλαίει πραγματικά, γελάει αληθινά, δεν υποκρίνεται, δεν κοροϊδεύει, δεν λέει ψέματα. Αισθάνεται,  αλλά δεν γνωρίζει τίποτα από τον ψεύτικο κόσμο μας. Γι΄ αυτό και είναι σοφό, επειδή γνωρίζει, ότι δεν γνωρίζει, μόνο αισθάνεται.

«Καθώς λοιπόν έφευγα σκεφτόμουν, ότι απ' αυτόν τον άνθρωπο εγώ είμαι σοφότερος. Γιατί, όπως φαίνεται, κανένας από τους δύο μας δεν γνωρίζει τίποτα σπουδαίο. Όμως αυτός, νομίζει ότι γνωρίζει, ενώ δεν γνωρίζει. Ενώ εγώ δεν γνωρίζω βέβαια τίποτα, αλλά ούτε και νομίζω ότι γνωρίζω. Φαίνεται, ότι από εκείνον, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, είμαι λίγο σοφότερος, γιατί εκείνα, που δεν γνωρίζω δεν νομίζω, ότι τα γνωρίζω. Μετά πήγα σε κάποιον άλλον, από εκείνους, που θεωρούνται σοφότεροι απ' αυτόν, και κατάλαβα, ότι συμβαίνει και μ' αυτόν ακριβώς το ίδιο. Έτσι, με αντιπάθησε κι εκείνος και πολλοί άλλοι.» (Σωκράτους «Απολογία»).









Σωκράτης.
Ένας άνθρωπος αγνός και σοφός
όσο ένα βρέφος.
Γνώριζε, ότι δεν γνώριζε,
γι΄αυτό λοιδωρήθηκε,
δικάστηκε
και τελικά δολοφονήθηκε
από τις μάζες τής εποχής του…


Ας έρθουμε πάλι στο βρέφος. Το βρέφος αγαπάει αρχικά τον εαυτό του, αλλά και τη μητέρα του, που όμως είναι ακόμα κομμάτι της, που μόλις διαχωρίστηκε. Ένας διαχωρισμός επώδυνος, τραυματικός. Είναι η πρώτη αρνητική, αλλά και φυσική εμπειρία, που βιώνει έντονα στη ζωή του. Εμπειρία απαραίτητη, για να φθάσει στην ανεξαρτητοποίησή του, για δημιουργηθεί το εγώ του. Απ΄αυτό το σημείο αρχίζει η απομάκρυνσή του από την αγνότητα και τη σοφία. Η ανάπτυξη τού εγώ και τού μυαλού του, θα τον βάλουν στην σφαίρα τού ψέματος και τής φαντασίας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η ζωή του εξελισσόταν φυσιολογικά. Ο παρθένος οργανισμός του όμως, σύντομα θα μολυνθεί, αφού έρχεται η στιγμή, να γευτεί το βαρύ δηλητήριο, που λέγεται κοινωνία.

Η κοινωνία έρχεται για να καταστρέψει όλη αυτή την αγνότητα, την αγάπη, την ασφάλεια, που βίωσε τα πρώτα αυτά χρόνια τής ζωής του. Οι θαυμαστές εξελικτικές εμπειρίες, που απέκτησε, πρόκειται να ξεχαστούν και να διαστρεβλωθούν, η αγάπη για τον εαυτό του, επίσης θα καταστραφεί. Αυτά επιτάσσει η άρρωστη κοινωνία μας. Πρέπει η φυσιολογική του λειτουργία να αντιστραφεί με τέτοιο τρόπο, ώστε οι γνώσεις, που απέκτησε από την εμπειρία τής κύησης και τής γέννησης να χαθούν δια παντός. Η αγάπη, που ένοιωθε για τον εαυτό του, πρέπει κι αυτή να διαστραφεί και να κατευθυνθεί προς τα έξω. Αποτέλεσμα είναι να χάσει οριστικά την ατομικότητα και τη σοφία του και να αρχίσει να κοπαδοποιείται…

Κατ΄αυτό τον τρόπο το παιδί μαθαίνει ν΄ασχολείται με όλους τους άλλους, που υπάρχουν γύρω του (γονείς, συγγενείς, φίλους) κι αρχίζει να ξεχνάει τον εαυτό του. Είναι και η εποχή, που χτίζεται ο ψεύτικος εαυτός του, το εγώ. Σύντομα θα ταυτιστεί με αυτό. Το εγώ είναι αναγκαίο, για να μπορέσει να επιβιώσει στον κόσμο που ζούμε, όμως είναι και υπεύθυνο για την πτώση αυτή.

Χάνει την εμπειρία και αποκτάει το νου μέσω τής ομιλίας και τής γλώσσας. Ξεχνά την πραγματικότητα τού βιώματος και μπαίνει στον ψεύτικο κόσμο τού λόγου και τού νου. Ουσιαστικά, αφήνει τον αληθινό κόσμο, που διαβιούσε, για να μπει σε ένα κόσμο παραλογισμού και φαντασίας, σ΄ένα κόσμο βλακείας και αυταπάτης.

 

Γεννιόμαστε βρέφη μέσα στο γέλιο, στη χαρά και στον αυθορμητισμό και ενήλικοι πνιγόμαστε μέσα στο μίσος, στη λύπη και στη υποκρισία. Ουσιαστικά, γεννιόμαστε αυτοκράτορες και μεγαλώνουμε ως δούλοι, ή αλλιώς γεννιόμαστε σοφοί και πεθαίνουμε τρελοί…

Η κοινωνία είναι υπεύθυνη γι΄αυτή την πτώση. Η θρησκεία, ο στυλοβάτης της, είναι ο εχθρός τής αγάπης, αφού μας μαθαίνει να αγαπάμε τους θεούς κι όχι τον εαυτό μας. Μάς φορτώνει με ενοχές και μάς κάνει να μισούμε το σώμα μας, τον εαυτό μας. Μάς κάνει να μισούμε τους συνανθρώπους μας, επειδή πιστεύουν διαφορετικές βλακείες από τις δικές μας. Η αγάπη τού παιδιού για τον εαυτό ξεχνιέται. Το παιδί κατευθύνεται ν΄αγαπάει επιλεκτικά και μόνο τους ομοϊδεάτες του. Η κοινωνία μάς μαθαίνει να αγαπάμε κάποια ομάδα ανθρώπων και να μισούμε τις άλλες, να αγαπάμε κάποιο από τα κόμματα με τους πολιτικούς του και να μισούμε τα άλλα, να αγαπάμε την ομάδα μας και να μισούμε τις άλλες, να αγαπάμε το έθνος και να μισούμε τα άλλα έθνη, να αγαπάμε την οικογένειά μας και ν΄αδιαφορούμε για τις άλλες. Τελικά, μαθαίνουμε οι άλλοι άνθρωποι να μη μας ενδιαφέρουν, αρκεί εμείς να ζούμε καλά και άνετα και οι άλλοι ας υποφέρουν και ας λιμοκτονούν.
«Ο καθένας από εμάς είναι γεμάτος μίσος για τον εαυτό του. Και νομίζεις, πως αν μισείς τον εαυτό σου, μπορείς να βρεις κάποιον άλλο, που να σε αγαπάει; Αν ούτε και συ είσαι έτοιμος να αγαπήσεις τον εαυτό σου, είναι αδύνατον να σε αγαπήσει κάποιος άλλος. Έχεις αποδεχθεί την ιδέα, ότι αν δεν ακολουθείς συγκεκριμένους κανόνες, θρησκευτικά δόγματα, πολιτικές ιδεολογίες, δεν έχεις καμμία αξία.» (Όσσο «Από την κρίση στην αυτογνωσία», σελ.19).

Σπουδαία λόγια από μία ελεύθερη κι ανεξάρτητη προσωπικότητα. Ένας άνδρας, που δολοφονήθηκε, όπως κι ο Σωκράτης. Η Αμερική τον δολοφόνησε, επειδή δεν μπορούσε να τον ακούει, για τον ίδιο λόγο, που δολοφόνησε το Σωκράτη η κλασική Αθήνα.
Πέθανε για τη θρησκεία σου, για τους ανύπαρκτους θεούς τους, το Χριστό, τον Αλλάχ, το Γιαχβέ, το Σίβα, το Δία! Είναι οι ψευτιές των παπάδων, που σε έχουν πείσε, ότι έτσι θα πας στον παράδεισο, στη βαλχάλα, στα ουρί... Πέθανε για την πατρίδα σου, δηλαδή για κάποιες γραμμές στο χάρτη, αυτές είναι οι βλακείες των αξιωματικών σου. Φανατίσου, χτύπα, ακόμα μαχαίρωσε τους άλλους οπαδούς για την ομάδα σου, για τους φιλάθλους σου, για τη φανέλα τής ομάδας σου. Μίσησε, αφόρισε, σκότωσε ακόμα αν χρειαστεί τους αλλόθρησκους, για τη θρησκεία σου.

Όσσο.
Ένας πολύ ελεύθερος άνθρωπος
για τους τόσο συντηρητικούς αμερικανούς.

Αν πεθάνεις για το έθνος σου γίνεσαι ήρωας, αν πεθάνεις για τη θρησκεία σου γίνεσαι μάρτυρας, αν πεθάνεις για την ομάδα σου γίνεσαι πραγματικός οπαδός. Όλα αυτά όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά διαφορετικοί τρόποι, για να χάσεις την δική σου ζωή και να καταστρέψεις τις ζωές των άλλων. Ουσιαστικά, είναι ένας άλλος τρόπος για ν΄ αυτοκτονήσεις…

Μάς έχουν χειραγωγήσει και δεν το έχουμε καταλάβει, γι΄αυτό κι έχουμε ξεπέσει τόσο πολύ. Έχουμε φτάσει να αδιαφορούμε ή και να μισούμε θανάσιμα τους εαυτούς μας χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Ας προσέξουμε πώς συμπεριφερόμαστε στα σώματά μας: πίνουμε αλκοόλ, καπνίζουμε, παίρνουμε ναρκωτικά, είμαστε παχύσαρκοι ή ισχνοί, χάνουμε τον πολύτιμο ύπνο μας ξενυχτάμε, τρεφόμαστε με σκουπίδια, που απλά είναι νόστιμα, καταπίνουμε φάρμακα σαν καραμέλες, δεν γυμναζόμαστε, δεν διασκεδάζουμε, δεν αγαπάμε.

Αντιθέτως, ζηλεύουμε, οργιζόμαστε, βρίζουμε, χτυπάμε, κλέβουμε, κριτικάρουμε… Η ανθρωπότητα όλη έχει ακολουθήσει τελείως λάθος δρόμο μέχρι τώρα, αυτοκαταστρεφόμαστε και δεν μας νοιάζει καθόλου γι΄αυτό.
 
Γεννήθηκες τελείως διαφορετικός, ποτέ δεν ήσουν αυτός, που είσαι τώρα. Όταν γεννήθηκες δεν ήσουν χριστιανός, μουσουλμάνος ή κομμουνιστής, έλληνας, γερμανός ή μεξικανός. Ήσουν ένα άγραφο λευκό χαρτί, γάργαρο τρεχούμενο νερό, απάτητο καθάριο χιόνι στις βουνοκορφές. Τίποτα δεν είχε γραφτεί επάνω σου, όταν γεννήθηκες, καμμία λάσπη δεν είχε μολύνει το αίμα σου, ούτε η Βίβλος ούτε το Κοράνι ούτε το Κεφάλαιο τού Μαρξ. Είχες μόνο ως παρακαταθήκη τις σπουδαίες εμπειρίες τής γήινης εξέλιξής σου. Κι αντί να τις αναπτύξεις κι άλλο και να εξελιχθείς, έπεσες στην παγίδα, μπήκες στο Σύστημα.

Τα κοπάδια των υπνωτισμένων, οι φρουροί τού συστήματος,
κατά τη διάρκεια τού ύπνου τους.

 
Το βρέφος δεν κουβαλάει μαζί του κανένα ιερό βιβλίο, δεν φοράει μαντήλα, ούτε κάποια ποδοσφαιρική ή κομματική φανέλλα, αφού γεννιέται γυμνό. Το βρέφος δεν παίρνει ναρκωτικά και δεν καταπίνει από μόνο του χημικά φάρμακα, αλλά το γάλα τής μάνας του. Η αθωότητά του γίνεται το μεγάλο του πρόβλημα, αφού γύρω του καραδοκούν λύκοι κρυμμένοι μέσα στους πολιτικούς, στους παπάδες, στους δασκάλους, στους οπαδούς, στους γιατρούς, στους στρατιωτικούς...

Όλοι αυτοί, κατασπάραξαν την αθωότητά σου, σε έκαναν όμοιό τους, άρρωστο ψυχικά και σωματικά, έκαναν μουτζούρες πάνω στο λευκό χαρτί σου, μόλυναν το αίμα σου, λέρωσαν την ψυχή σου. Σε έκαναν να πιστέψεις, πως όλες αυτές οι βρωμιές τους είναι κληρονομιά σου.

Η παράδοση
(εθνική, θρησκευτική,
οικογενειακή κ.λπ.)
αποτελεί μια από τις χειρότερες μορφές καταπίεσης,
αλλοτρίωσης και χειραγώγησης
τού ανθρώπου.

Τί σού λένε οι γιατροί σου; Ότι η κληρονομικότητα παίζει σπουδαίο ρόλο στις ασθένειές σου. Ψέμματα, οι ίδιοι παίζουν ρόλο στις ασθένειές σου. Αυτοί στις φτιάχνουν και αυτοί τις συντηρούν! Η άγνοια και η παραπληροφόρηση, που σε ποτίζουν, παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην περαιτέρω υγεία σου. Σού φορτώνουν χημικά και δηλητήρια μέσα από τις τροφές σου, ιούς και αρρώστειες μέσα από τα εμβόλια και τα φάρμακα και συ πας και τα αγοράζεις, αφού σε έπεισαν, ότι έτσι πρέπει να κάνεις. Αρρωσταίνεις απ΄αυτούς και καταφεύγεις σ΄αυτούς, χωρίς να αντιλαμβάνεσαι, ότι είναι οι δήμιοι τής υγείας σου. Ούτε κι ίδιοι το ξέρουν, οι περισσότεροι τουλάχιστον, είναι κι αυτοί κομμάτι τού Συστήματος...

Το βρέφος γεννιέται συνήθως ως ένας υγιής και παρθένος οργανισμός. Όμως, «για το καλό μας» εκεί έξω καραδοκούν οι δήμιοι τής υγείας μας υπνωτισμένοι κι αυτοί, έτοιμοι, μάς μολύνουν με εμβόλια, χημικά φάρμακα, χημικά στις τροφές, λάθος τροφές κ.ά.. Τους έπλυναν και τους πότισαν τα μυαλά πείθοντάς τους, ότι έτσι πρέπει να γίνει…  

Τώρα είναι εφικτό κι εύκολο για όλους αυτούς να σε υποδουλώσουν, να σε χειραγωγήσουν, να σε κάνουν ό,τι θέλουν. Ο άρρωστος και ταυτόχρονα ο παραπληροφορημένος είναι εύκολο να χειραγωγηθεί. Και το πρόβλημα είναι, ότι εσύ δεν έχεις καταλάβει τίποτα. Γύρω σου λυμαίνονται πολιτικές μαφίες, ιατρικές μαφίες, θρησκευτικές μαφίες, πατριωτικές μαφίες, ποδοσφαιρικές μαφίες, φιλοσοφικές μαφίες, βαμπίρ, που εξακολουθούν να σού πίνουν το αίμα κάθε μέρα, κάθε ώρα, να σε εκμεταλλεύονται και να σε καταστρέφουν ως ον. Μπορεί να εμφανίζονται ως εχθροί μεταξύ τους, όμως μάχονται για το ποιος θα σε αρμέξει και θα σε χειραγωγήσει περισσότερο από τον άλλον.

Κι εσύ, εκεί, πιστό σκυλί, είσαι έτοιμος να κατασπαράξεις όποιον τολμήσει να σού πει, έι… ξύπνα σε έχουν κοιμίσει, σε έχουν εκμεταλλευτεί, σε έχουν κάνει θύμα τους… Είσαι το θύμα, μα και ο φανατικός φρουρός τού Συστήματος. Δε χρειάζονται οι μπάτσοι, για να σε επαναφέρουν στην τάξη. Με την άγνοιά σου συντηρείς εσύ το Σύστημα. Αιμορραγείς καθημερινά, μα το υπομένεις καρτερικά, δεν κάνεις τίποτα, για να αλλάξεις, να σταματήσεις την αιμορραγία σου, αφού έμαθες να ζεις ως θύμα. Αυτή είναι η άσχημη αλήθεια, πράσινε ή κόκκινε στρατιώτη, δούλε τού θεού, ορκισμένε μπάτσε, εξαρτημένε ηρωινομανή, φανατισμένε πατριώτη, συμπλεγματικέ κομμουνιστή.

Στην αλληγορία τού Σπηλαίου στην «Πολιτεία», ο Πλάτων εξηγεί, πώς τα ίδια τα θύματα γίνονται εν τέλει οι φρουροί τού Συστήματος.

Γεννιέσαι υγιής κι αμόλυντος κι οι γιατροί σου σε μολύνουν και σε αρρωσταίνουν με εμβόλια και χημικά φάρμακα.

Γεννιέσαι αθώος και φιλικός και οι δάσκαλοί σου σε φανατίζουν με ατελείωτα ψέματα, ιστορικά, θρησκευτικά, πατριωτικά κ.λπ..

Γεννιέσαι αγαθός και τολμηρός και οι παπάδες σου σε γεμίζουν με φόβους και αμαρτίες.

Γεννιέσαι ειρηνικός και φιλικός και οι στρατιωτικοί σου σε κάνουν πολεμική μηχανή και δολοφόνο.

Γεννιέσαι αγνός κι αληθινός και οι πολιτικοί σου σε κάνουν ψεύτη και υποκριτή.

Γεννιέσαι καλός και τρυφερός και η κοινωνία σου σε κάνει σκληρό και άκαρδο.






















Κοιμήσου ήσυχος,
κοιμήσου για μια ζωή...

 
Για κάποιες χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι έχουν γίνει σκλάβοι ενός απάνθρωπου Συστήματος, ζουν άρρωστοι σε μια κοινωνία ανθρωποφάγο και καταστροφική. Λειτουργούν αφύσικα, υπνωτισμένοι, σαν ρομπότ.

Μέσα από την αίσθηση, πως δεν αξίζεις, οι μεσσίες σου (στην πραγματικότητα δήμιοί σου) γίνονται ολοένα και σπουδαιότεροι. Εκείνοι εμφανίζονται δήθεν για να σε σώσουν, όμως σε βουλιάζουν ακόμα πιο βαθιά στο τέλμα, που σού έφτιαξαν. Κανένας από αυτούς δεν μπορεί να σε σώσει, μόνος σου μπορείς να σωθείς. Αναρωτιέσαι πώς; Απλά ξεφορτώσου τους όλους. Αυτοί, δεν θα σου επιτρέψουν ποτέ να μάθεις να κολυμπάς. Αντίθετα, σε πάνε για πνίξιμο και σε πνίγουν κάθε μέρα χωρίς να το καταλαβαίνεις.

Οι πολιτικοί σου, θα συνεχίσουν να σού δίνουν ελπίδες, ότι σύντομα θα εξαλείψουν τη φτώχεια. Όμως, η φτώχεια συνεχώς μεγαλώνει.

Οι διαιτολόγοι, ειδικοί τής διατροφής, θα σε πείσουν, ότι οι τροφές που διαφημίζουν και οι δίαιτες που σού πασάρουν είναι για να αδυνατίσεις. Όμως, οι παχύσαρκοι συνεχώς αυξάνονται στις χώρες, που υπάρχουν οι διαιτολόγοι.

Οι γιατροί, σού υπόσχονται, ότι σύντομα θα βρουν τα φάρμακα, που θα εξαλείψουν όλες τις ασθένειες. Όμως, οι ασθένειες και οι ασθενείς αυξάνονται με ραγδαίο ρυθμό στις χώρες, όπου υπάρχουν γιατροί.

Οι παπάδες σου, σε πείθουν, πως η θρησκεία σου πρεσβεύει την αγάπη και την ενότητα. Όμως, όσο πιο πολύ θρήσκος γίνεσαι, τόσο πιο πολύ μισείς τον ίδιο σου τον εαυτό και τους γύρω σου...

Κοπάδια εκπαιδευμένων εγκληματιών, ονόματι στρατιώτες, έτοιμοι να δολοφονήσουν ό,τι κινηθεί μπροστά από το οπτικό τους πεδίο. Οι άνθρωποι αυτοί, γεννήθηκαν αθώοι και φιλικοί, όμως με την πλύση εγκεφάλου, που τους έγινε, κατέληξαν ως στυγνοί εγκληματίες. Η «κοινωνία» μας, έκανε πάλι το «καθήκον» της...

     
Όλα ξεκινούν από την ανευθυνότητά σου αγαπητέ φίλε μου. Σε έμαθαν να είσαι ανεύθυνος, είναι η διδασκαλία τους τέτοια. Σε αυτή την θέση στηρίζεται όλο το σαθρό οικοδόμημά τους. Ο θεός σου είναι υπεύθυνος για την μοίρα σου κι όχι εσύ. Ο γιατρός σου είναι υπεύθυνος για την υγεία σου κι όχι εσύ. Ο διαιτολόγος σου είναι υπεύθυνος για το βάρος σου κι όχι εσύ. Ο δάσκαλός σου είναι υπεύθυνος για τις γνώσεις σου κι όχι εσύ. Ο μπάτσος είναι υπεύθυνος για τη τάξη κι όχι εσύ. Ουσιαστικά, μας λείπουν οι γνώσεις γι αυτό μας κοροϊδεύουν και μας χειραγωγούν κι εμείς δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Μάς λείπει η πραγματική παιδεία, η ελευθερία, η αγάπη, η αλληλεγγύη, η πειθαρχία, η αξιοκρατία…

Με αυτόν τον τρόπο ανήκεις και συ στις μάζες, χάνεις την ατομικότητά σου. Γίνε ξανά μονάδα ξεχωριστή, όπως όταν γεννήθηκες, άτομο ανεξάρτητο, να εξαρτάσαι μόνο από τη φύση σου, όπως εξαρτιόσουν από τη μητέρα σου, όταν ήσουν βρέφος. Το ν΄αποφεύγεις τις ευθύνες σου και να τις φορτώνεις σε άλλους είναι καταστροφικό για την ύπαρξή σου. Αποδέξου επιτέλους τις ευθύνες σου, αυτό είναι το κλειδί για να ανοίξεις τη φυλακή, που σου έφτιαξαν οι δεσμώτες σου. Μάθε, γνώρισε, αποδέξου, ανάλαβε...

Εσύ είσαι ο υπεύθυνος αυτής τής άσχημης κατάστασης, που βιώνεις. Εσύ την έχεις στηρίξει, εσύ την έχεις χτίσει με την ανευθυνότητά σου.

Ο Σωκράτης έλεγε λόγια, που οι μάζες δεν τα άντεχαν: «Μη διαμαρτύρεστε, άνδρες αθηναίοι, κάντε ό,τι σάς παρακάλεσα. Μην διαμαρτύρεστε για ό,τι λέω, αλλά ακούτε. Γιατί πιστεύω, ότι ακούγοντάς με θα ωφεληθείτε. Γι' αυτά τα άλλα, που πρόκειται να σας πω, θα βάλετε ίσως τις φωνές, αλλά να μην το κάνετε. Να ξέρετε καλά όμως, ότι αν με θανατώσετε, και είμαι πράγματι αυτός που λέω εγώ, δεν θα βλάψετε τόσο εμένα όσο θα βλάψετε τους εαυτούς σας.» (Σωκράτους «Απολογία»).

Ο Σωκράτης τιμωρήθηκε από την αθηναϊκή κοινωνία τής εποχής του. Ίδια και απαράλλακτη ήταν η αρχαία Αθήνα με το σημερινό δυτικό κόσμο. Άνθρωποι σαν το Σωκράτη είναι αναπόφευκτο να τιμωρούνται σε κάθε κοινωνία, αφού δεν επιτρέπουν σε κανένα να επιβάλλεται και να κυριαρχεί πάνω τους. Ο Σωκράτης τιμωρήθηκε από τους σκοταδιστές τής εποχής του, επειδή «διέφθειρε τους νέους» λέγοντάς τους να μην ακούνε τις βλακείες των γονέων τους και επειδή έλεγε, ότι «ο ήλιος είναι πέτρα» και «η σελήνη είναι γη». Αυτό ήταν φυσικό να προκαλέσει το θρησκευτικό φανατισμό της συντηρητικής Αθήνας. Ο Σωκράτης, υπήρξε κυρίαρχος τού εαυτού του και απόλυτα υπεύθυνος για όσα έπραττε. Το μόνο έγκλημά του ήταν, ότι προκαλούσε μεγάλο φθόνο στις μάζες, οι οποίες ζούσαν μέσα στη δυστυχία και στη μιζέρια. Δεν μπορούσαν να τον αντέξουν, επειδή ήταν ευτυχισμένος κι ανεξάρτητος γι΄αυτό και τον σκότωσαν. Άμα λειτουργήσεις έτσι, το πλήθος πιθανόν να μη σε συγχωρήσει ποτέ. Όμως, μόνο τότε θα ελευθερωθείς.

Όχλοι - μάζες σαν κι αυτούς που ζούσαν στην αρχαία Αθήνα, αποτελούν διαχρονικό φαινόμενο των κοινωνιών τού Σιδηρού Γένους.

 
Έχεις χάσει το γέλιο, με το οποίο γεννήθηκες, έχεις χάσει τον τρόπο να είσαι φυσικός και υγιής. Επέλεξες το θάνατο αντί για τη ζωή, τη θλίψη αντί για τη χαρά, την υποκρισία αντί τον αυθορμητισμό, το ψέμα αντί την αλήθεια. Ζεις ένα είδος κοινωνικού κώματος και αφασίας. Έχεις μπει μέσα στον τάφο τής κοινωνίας. Βγες από εκεί, αναστήσου, γίνε ξανά μωρό, γέλα αυθόρμητα με την καρδιά σου, τραγούδα χαρούμενα, πήδα, τρέξε ανέμελα, κοίτα ξανά το ηλιοβασίλεμα, την ανατολή. Πέτα τα δεκανίκια σου και τις ταυτότητες, που σού έδωσε η κοινωνία σου, τρέξε ελεύθερος στη φύση. Ακόμα και το γέλιο σου ψεύτικο είναι. Όταν γελάς από την καρδιά σου, τότε το σκοτάδι εξαφανίζεται, τότε γίνεσαι πάλι αυθεντικός. Η δυστυχία είναι αποδεκτή από την κοινωνία σου, η χαρά όχι.

«Πρέπει ν΄ αναλάβεις εσύ την ευθύνη για τον εαυτό σου. Θα είσαι σε θέση να την αναλάβεις, μόνο, όταν αρχίσεις να αγαπάς αυτό που είσαι. Έτσι σε θέλει η ύπαρξή σου να είσαι... Να είσαι ο εαυτός σου και μόνο. Και να θυμάσαι, ότι παίρνεις μεγάλο ρίσκο, όταν δηλώνεις, πως είσαι απλώς ο εαυτός σου. Δεν ανήκεις πλέον σε κανένα πλήθος, σε κανένα κοπάδι. Όλα αυτά είναι απλά κοπάδια...» (Όσσο «Από την κρίση στην αυτογνωσία», σελ. 29).
Μαυρομμάτης Βασίλειος
freeinquiry.gr

 

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ - GURDJIEFF (Πριερε,Γαλλια 1923-1924)

Να κρίνεις τους άλλους σύμφωνα με αυτό που εσύ είσαι, ετσι σπάνια θα κάνεις λάθος.

Αγαπώ αυτόν που αγαπά την εργασία.

Μην κρίνεις την τέχνη με τα αισθήματα σου.

Μην κρίνεις έναν άνθρωπο συμφωνα μ'εκείνα που λέγονται γι'αυτόν.

Να λαμβάνεις υπόψη σου εκείνα που οι άλλοι σκέφτονται για σένα
και όχι αυτά που λένε.

Πάρε αυτά που κατανοεί η Ανατολή και αυτά που γνωρίζει η Δύση και άρχισε να ψάχνεις.

Μόνο το να υποφέρει κανείς συνειδητά έχει νόημα.

Αν θέλεις να μάθεις ν'αγαπάς άρχισε με τα ζώα. Είναι πιο ευαίσθητα.

Μόνο εκείνος που μπορεί να επαγρυπνεί για το καλό των άλλων, είναι άξιος για το δικό του καλό.

Η ενέργεια που ξοδεύεται σε εσωτερική ενεργητική εργασία μετασχηματίζεται αμέσως σε καινούργιο απόθεμα . Αυτή όμως που ξοδεύεται σε μια παθητική εργασια χανεται για παντα.

Ενας άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του, μια μηχανή όχι. Η μεγαλύτερη αυταπάτη του ανθρώπου είναι πως πιστεύει ακράδαντα ότι πράττει, ενώ στην πραγματικότητα το καθετί συμβαίνει. Για να πράττεις πρέπει να ΕΙΣΑΙ.

Μόνο εσείς μπορείτε ν'αποφασίσετε τι είναι αυτό που επιθυμείτε να κάνετε. Ερευνήστε στην καρδιά σας τι είναι αυτό που περισσότερο επιθυμείτε, και αν είστε ικανοί να το κάνετε αυτό, θα μάθετε τι να κάνετε. Σκεφτείτε το καλά, και ξεκινήστε.

Αν βοηθάς τους άλλους, θα βοηθηθείς. Ισως αύριο, ίσως σε 100 χρόνια, αλλά θα βοηθηθείς. Η φύση πρέπει να εξοφλήσει το χρέος ... Είναι
μαθηματικός νόμος κα όλη η ζωή είναι μαθηματικά.

Μάθε να σ’ αρέσει αυτό που ‘ δεν σ ‘αρέσει.’
Να θυμάσαι τον εαυτό σου παντού και παντα. Διδάσκοντας τους άλλους θα μάθεις ο ίδιος.
Δίκαιος μπορεί να είναι μονο εκείνος που ξέρει να βάλει τον εαυτό του στη θέση του άλλου.

Ο συνειδητός έρωτας προκαλεί την ίδια ανταπόκριση.
Ο συναισθηματικός έρωτας προκαλεί το αντίθετο.
Ο φυσικός έρωτας εξαρτάται από τον τύπο και την πολικότητα.

Νιώσε περισσότερο!

Μια ψυχή δε φυλακίζεται παρά μόνο σ'ένα σώμα.

 http://youtu.be/dj_bywRwvw8

«Tι μας ποτίζουν»

TO XΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ…

Σωτήριο έτος 2012, η χώρα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα καθώς τελεί υπό επιλεκτική - επί του παρόντος - χρεοκοπία και υπό την εποπτεία του Δ.Ν.Τ και της Τρόικας.
Η χρονική περίοδος που διανύουμε είναι ίσως μία από τις κρισιμότερες για το παρόν αλλά και το μέλλον της χώρας, καθώς είναι προφανές πως δεν κινδυνεύουμε μόνο από την αναπόφευκτη οικονομική πτώχευση, αλλά και από πολιτική και κοινωνική, καθώς η Ελληνική κοινωνία αποδομήται ταχύτατα όπως ταχύτατα επίσης αυξάνει ο αριθμός των νεόπτωχων της χώρας..
Στο παρόν άρθρο δεν θα κάνω αναφορές σε πολλά νούμερα και τεχνοκρατικούς όρους, όσο αυτό είναι εφικτό, αλλά ούτε και στο αρχαίο κλέος. Θα μου επιτρέψετε επίσης το «ύφος» να είναι διαφορετικό, αφενώς οι καιροί το απαιτούν και αφετέρου η αγανάκτηση ξεχειλίζει...
Είναι καθολική η διαπίστωση πως οι Έλληνες πολίτες τελούν σήμερα υπό σύγχυση και απόγνωση, στοιχεία που όμως μπορούν να οδηγήσουν και στην επίγνωση της εξαιρετικά δυσχερούς κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει τόσο οι ίδιοι, όσο και η χώρα στο σύνολο της. Το έχω αναφέρει αρκετές φορές. Ο πόνος εξανθρωπίζει, πολύ περισσότερο δε, ο σεβασμός δεν χαρίζεται κερδίζεται.
Οι πολίτες αυτής της χώρας φέρουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την σημερινή της κατάσταση, καθώς οι ίδιοι χρησιμοποίησαν το μεγαλύτερο όπλο και προνόμιο που τους προσφέρει η Δημοκρατία απιερίσκεπτα. Την ψήφο τους, ψήφο με την οποία αναρριχήθηκαν στην εξουσία επαγγελματίες πολιτικοί οι οποίοι εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκαν τουλάχιστον ανεπαρκείς, αν όχι ανίκανοι και δοσίλογοι.
Μάλλον είμαστε η μόνη Δημοκρατική χώρα όπου τα ίδια πολιτικά τζάκια νέμονται την εξουσία για τόσα πολλά χρόνια। Γόνοι πολιτικών αορίστου χρόνου κληρονομούν την θέση του μπαμπά και ενίοτε του παππού, με τις ευλογίες φυσικά των πολιτών. Εκκολαπτόμενοι πολιτικοί ανεπάγγελτοι δίχως προηγούμενη εργασιακή εμπειρία μεγαλωμένοι με νταντάδες, γαλουχημένοι σε ένα κομματικό κράτος όπου ανδρώθηκε η αναξιοκρατία, ο καιροσκοπισμός, η αδιαφάνεια, η μίζα, η διαπλοκή και ο κομματισμός.
Η εξουσία όμως είναι ο καθρέπτης της εκάστοτε κοινωνίας που την εξέλεξε. Στα πλαίσια ενός κατ επίφαση επιμερισμού και του βολέματος εξαγοράστηκαν συνειδήσεις και τώρα ήρθε ο λογαριασμός...
Τώρα πια όμως ο Βασιλιάς είναι γυμνός. Ακόμα και τώρα όμως την ύστατη αυτή στιγμή, θα περίμενε κανείς οι άνθρωποι που διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας να έχουν συναίσθηση του καθήκοντος και της κρισιμότητας της ώρας, και να επιδείκνυαν την δέουσα σοβαρότητα.
Άντ’ αυτού δεχόμαστε καταιγισμό απίστευτων δηλώσεων που απευθύνονται προφανώς σε ανθρώπους με χαμηλό τουλάχιστον δείκτη νοημοσύνης ...
Μία τέτοια δήλωση είναι αυτή του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, ο οποίος άκουσον άκουσον δήλωσε πως «δεν διάβασε το μνημόνιο, διότι είχε άλλες υποχρεώσεις, είχε..άλλα καθήκοντα. Είχε να αντιμετωπίσει το έγκλημα ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Δεν ήταν αναφέρει δική του δουλειά». Παράλληλα, δήλωσε πως συμφωνεί με τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος σε πρόσφατη ομιλία του (στο Βερολίνο) επέκρινε το μνημόνιο, γιατί συντάχθηκε πρόχειρα και έχει πρόβλεψη για συνάρτηση των στόχων με τις πραγματικές εξελίξεις.
Η Κα Κατσέλη (σύζυγος του πρώην πολύ-υπουργού Γεράσιμου Αρσένη) πρώην Υπουργός Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας (2009-2010), Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης (2010-2011), παραδέχθηκε αφοπλιστικά πως διάβασε το μνημόνιο δυο ώρες..
Βουλευτές επίσης του ΠΑΣΟΚ είχαν δηλώσει πως όταν τους επιβλήθηκε να ψηφίσουν το (πρώτο) Μνημόνιο, αισθάνθηκαν σαν πόρνες την πρώτη τους φορά… Ένα μνημόνιο το οποίο πραξικοπηματικά και αντισυνταγματικά δεν ψηφίστηκε ως όφειλε με την πλειοψηφία των 180 βουλευτών από την Ελληνική Βουλή, και που υποθήκευσε άνευ όρων και αμετάκλητα την Εθνική μας κυριαρχία.
Ενάμιση χρόνο μετά την επιβολή του πρώτου Μνημονίου, ο απολογισμός είναι απογοητευτικός, καθώς όλες οι προσδοκίες διαψεύτηκαν. Η αρχική διαβεβαίωση και της Τρόικας και της κυβέρνησης Παπανδρέου, ότι το δάνειο των 110 δισ. θα εξασφάλιζε τον αναγκαίο χρόνο (σίγουρα όχι στην Ελλάδα), ώστε να επιτευχθεί η δημοσιονομική εξυγίανση και η επιστροφή στις αγορές, διαψεύσθηκαν παταγωδώς. Έτσι ο Γ. Παπανδρέου ανακοίνωσε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την παραμονή ή όχι στο Ευρώ ενώ είχαμε ήδη υπογράψει το μνημόνιο, με τελικό αποτέλεσμα την ακύρωση του δημοψηφίσματος (η τελευταία φορά που είχαμε δημοψήφισμα στην χώρα μας ήταν το 1974 για το πολιτειακό, με την επικράτηση της προεδρευομένης επί της βασιλευομένης δημοκρατίας), και την πραγματοποίηση της πολυπόθητης από καιρό απαίτησης των δανειστών μας για κυβέρνηση συνεργασίας, ώστε να υπογραφεί μία νέα δανειακή σύμβαση. Σε κάθε περίπτωση βέβαια ένα έντιμο δημοψήφισμα θα είχε νόημα, μόνο για την συγκατάθεση ή όχι του λαού για την έλευση του Δ.Ν.Τ και της Τρόικας στην Ελλάδα με όσα αυτό συνεπάγεται....
Μία σύμβαση που αφενός αυτή την φορά θα ψηφιστεί από τους Βουλευτές και των τριών κομμάτων συνεργασίας οι οποίοι θα λειτουργήσουν ως Πόντιοι Πιλάτοι, και θα νομιμοποιεί το αντισυνταγματικό πρώτο μνημόνιο αλλά και θα κατοχυρώνει τους πιστωτές μας με βάση το Αγγλικό δίκαιο, με το οποίο δρομολογείται το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δισ. Ευρώ, και φυσικά θα απαιτεί την λήψη νέων φοροεισπρακτικών μέτρων...

Είναι χαρακτηριστικό πως μόνο η εκμετάλλευση της περιοχής του Ελληνικού είναι ανάμεσα στα μεγαλύτερα έργα αναδιαμόρφωσης αστικού χώρου παγκοσμίως. Η περιοχή αξιοποίησης περιλαμβάνει χερσαία έκταση 5,2 εκατ. τετραγωνικών μέτρων και παράκτια ζώνη 800.000 τετρ. μέτρων. Σε πρόσφατη ημερίδα που συμμετείχα Καθηγητής ομιλητής δήλωσε πως το Ελληνικό δημόσιο προτίθεται να «ξεπουλήσει» την περιοχή του Ελληνικού έναντι του ποσού των 6 δισ Ευρώ, την στιγμή που το Μονακό με έκταση λιγότερη από την μισή του Ελληνικού έχει ετήσια έσοδα 7 δισ ευρώ....
Το χειρότερο όμως όλων είναι πως το Ελληνικό χρέος με βάση το μεσοπρόθεσμο και το κούρεμα που επιχειρείται να γίνει, θα μετατραπεί από ιδιωτικό σε κρατικό. Δεν θα χρωστάμε λοιπόν πλέον σε ιδιωτικά κεφάλαια που τώρα καλούνται με βάση το λεγόμενο P.S.I να χάσουν πάνω από 50% των Ελληνικών ομολόγων που διαθέτουν. Ομόλογα τα οποία βέβαια αγόρασαν ρισκάροντας αναζητώντας υψηλά κέρδη. Αντίθετα το χρέος σε κράτη σημαίνει άνευ αμφιβολίας την οριστική υποθήκευση και αποικιοποίηση της Ελλάδος.
Το δάνειο των 110 δισ. το οποίο δανειστήκαμε από την Ευρoζώνη και το Δ.Ν.Τ δεν κουρεύεται και βεβαίως θα υπάγεται στο Αγγλικό δίκαιο, δηλαδή είναι ενυπόθηκο. Το συζητούμενο αυτές τις ημέρες κούρεμα αφορά 206 δισ, από το συνολικό χρέος των περίπου 370 δισ της χώρας. Από το κούρεμα θα εξαιρεθούν τα Ελληνικά ομόλογα που κατέχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Τα ομόλογα αυτά συνολικής ονομαστικής αξίας 55 - 60 δισ. έχουν αγοραστεί σε πολύ χαμηλότερη τιμή (υπολογίζεται γύρω στα 40 δις.) από τη δευτερογενή αγορά. Η ΕΚΤ απαιτεί να τα εισπράξει στο ακέραιο, δηλαδή να κερδοσκοπήσει σε βάρος της Ελλάδος.
Με το κούρεμα στο 50% το Ελληνικό χρέος αναμένεται να μειωθεί κατά 100 δισ. Θα κουρευτούν όμως και τα ομόλογα που έχουν στα χέρια τους τα ελληνικά ασφαλιστικά Ταμεία (περίπου 25 δις ।) και οι ελληνικές τράπεζες (περίπου 50 δισ।). Επειδή, όμως, η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να καλύψει με κάποιο τρόπο τις απώλειες των ασφαλιστικών Ταμείων και να επανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες, η πραγματική ελάφρυνση του χρέους θα είναι μικρότερη από 70 δισ, κάτι που δεν θα μειώσει το πρόβλημα της Ελλάδος για βιώσιμο χρέος...

Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι.Κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων τόσο στο πρώτο μνημόνιο όσο και στο επικείμενο δεύτερο, όπως φαίνεται η Ελληνική κυβέρνηση ήταν και είναι απούσα.
Άλλοι αποφάσιζαν για αυτήν χωρίς αυτήν. Εμείς ως Ελλάδα απλώς εκτελούσαμε και εκτελούμε παθητικά τις αποφάσεις των «μεγάλων». Στην μοναδική περίπτωση που εμείς επιχειρήσαμε να «παίξουμε παιχνίδι μόνοι μας», ο Υπουργός Οικονομικών Κος Βενιζέλος κατάφερε να κάνει το ακατόρθωτο, μία συμφωνία που κόντεψε να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Για να αποφύγει τις εμπράγματες εγγυήσεις που ζητούσαν οι Φινλανδοί για να μας δανείσουν το μερίδιο τους, έκανε μια απίστευτη συμφωνία να... εξασφαλίσει η Ελλάδα με ξένα δανεικά (των υπολοίπων Ευρωπαίων εταίρων) τα..δανεικά της Φιλανδίας! Και έγινε του Κουτρούλη ο γάμος, καθώς δικαιολογημένα οι υπόλοιποι εταίροι έμειναν ... αποσβολωμένοι με το deal…!!!! Μετά το κράξιμο πανικόβλητοι τρέξαμε στην Κομμισιόν για να μπαλώσουν οι μεγάλοι τα αμπάλωτα...!!!

Και η παρωδία συνεχίζεται...Στις πρόσφατες διαπραγματεύσεις για το «κούρεμα» με τον ιδιωτικό τομέα, οι πιστωτές φέρεται να ζήτησαν επιτόκιο άνω του 5%, η Ελληνική κυβέρνηση προτείνει επιτόκιο κάτω του 4%, ενώ ευτυχώς η Γερμανία και το ΔΝΤ που πιέζουν για επιτόκιο 2%...
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς πως θα μπορούσαν να μας πάρουν στα σοβαρά οι εταίροι μας... Ήταν στραβό το κλίμα το έφαγε και ο Γάιδαρος...Ούτε τα προσχήματα πλέον δεν τηρούνται μας θεωρούν «μπανανία» εφόσον είχαμε από καιρό αποφασίσει μόνοι μας να «βγάλουμε τα μάτια μας» ...!!!
Ήδη από το 2004, η Κυβέρνηση της Ν.Δ του Κ. Καραμανλή κατηγορούσε την προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του Κου Σημίτη πως μαγείρευε το έλλειμμα. Η Κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου για να αποδείξει αναξιόπιστη την προηγούμενη κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή, που κατηγορούσε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, διόγκωσε όπως προσφάτως αποδείχθηκε το έλλειμμα από το 2009 από 13,4% σε 15,8% του ΑΕΠ.
Έτσι όπως όμως αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος έγινε επιτακτική η υιοθέτηση επώδυνων μέτρων λιτότητας και την τελική αναγκαστική (;) προσφυγή στο Δ.Ν.Τ.
Και όλα αυτά την στιγμή που ο πρώην πρωθυπουργός διατυμπάνισε πως «λεφτά υπάρχουν», ενώ όπως ο ίδιος ο Ν. Στρός Κάν αποκάλυψε, ο ΓAΠ του είχε ζητήσει την υπαγωγή της Eλλάδας σε καθεστώς ελέγχου από το Δ.N.T, ήδη από τον Δεκέμβριο του 2009...!! BINGO…!!!

Μετά από όλα αυτά και τις πρόσφατες αποκαλύψεις περί του «φουσκώματος του ελλείμματος» ο υπουργός Κος Λοβέρδος απειλεί πως θα γίνει «μακελειό» στην χώρα αν πειραχθεί ο Γ. Παπανδρέου που «πείραξε» τα στατιστικά στοιχεία του 2009, τα οποία οδήγησαν στην έλευση του Δ.Ν.Τ, και της εφαρμογής του δόγματος του Shock…
Πιο πριν βέβαια ο αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως Κος Πάγκαλος (θυμηθείτε επιτυχίες Ιμίων/Οτσαλάν κ.λ.π) μας είχε καταστήσει συνυπεύθυνους εφόσον μαζί τα φάγαμε, και αφού βέβαια χαρακτήρισε τους Έλληνες που αντιδρούν «ένα μείγμα από κομμουνιστές, φασίστες και Μαμάκες!»...Για τα σκάνδαλα του Βατοπεδίου δεν άνοιξε μύτη, πρώην υπουργοί όπως Ο Κος Μαντέλης και ο Κος Τσουκάτος έχουν παραδεχτεί ότι έλαβαν χρήματα από τη Siemens, ο πρώην υπουργός Αμύνης Κος Τσοχατζόπουλος φέρεται ως εμπλεκόμενος στο σκάνδαλο Ferrostahl αλλά κανείς πολιτικός δεν έχει περάσει το κατώφλι της φυλακής...
Και ενώ η χώρα χάνεται οι Έλληνες πολιτικοί περί άλλα τυρβάζουν...
Τα δύο κόμματα που έφεραν την χώρα σε αυτό το σημείο, διεκδικούν και την σωτηρία μας. Κόμματα τα οποία έχουν προεισπράξει την κρατική επιχορήγηση έως το σωτήριο έτος 2016.!!! Στην καλύτερη περίπτωση οι ίδιοι πολιτικοί προσπαθούν να ανακατέψουν την τράπουλα, φτιάχνοντας νέα κόμματα με τα ίδια γνωστά πρόσωπα...

Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς...
Είναι λοιπόν πράγματι άξιο να απορεί κανείς αφενός «τι μας ποτίζουν» και έχουμε αποχαυνωθεί έτσι, και αφετέρου εάν οι πολιτικοί άντρες αυτής της χώρας είναι απλώς ανίκανοι και ανεπαρκείς ή απλώς δοσίλογοι και προδότες...
Είναι άραγε τυχαίο πως έως το 2010 όλοι οι ανεξαιρέτως αρμόδιοι Έλληνες υπουργοί δήλωναν πως δεν υπήρχε πετρέλαιο στην Ελλάδα, και αμέσως μετά την υπογραφή του Μνημονίου και την υποθήκευση της χώρας, εξαγγέλλεται η δημιουργία κρατικού φορέα αδειοδότησης ερευνών για υδρογονάνθρακες;
Χαρακτηριστική η διαβεβαίωση του αρμόδιου υφυπουργού σε θέματα ενέργειας, Γ. Μανιάτη: «Το 30% των αναγκών μας σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο θα καλύπτονται από ελληνικά κοιτάσματα, μόνο από τα γνωστά κοιτάσματα»!
Και δεν υπάρχει βέβαια μόνο Πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Ο γενικός διευθυντής του Ινστιτούτου Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών Κώστας Παπαβασιλείου, σε ειδική έκθεση παρέδωσε στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος αναφέρει : «Αυτήν τη στιγμή, η οικονομική αξία των μετάλλων σε κοιτάσματα της Βόρειας Ελλάδας που είναι μετρημένα και μπορούν να έχουν μια άμεση οικονομική αξιοποίηση είναι για τον χρυσό γύρω στα 12 δισ. ευρώ (15,7 δισ. δολάρια), του αργύρου είναι 1,85 δισ. ευρώ (2,43 δισ. δολάρια) και του χαλκού είναι γύρω στα 7 δισ. ευρώ (9,2 δισ. δολ.). Συνολικά, τα μετρημένα και βεβαιωθέντα αποθέματα βασικών μετάλλων είναι 27,6 δισ. ευρώ (36,3 δισ. δολάρια) και από αυτά ένα μικρό μέρος αξιοποιείται», προσθέτοντας πως, «η χώρα μας δεν έχει την πολυτέλεια να μην προχωρεί στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων αυτών.».Όλα αυτά βέβαια ήταν γνωστά από πολύ παλαιότερα...
Σε άρθρο των FINANCIAL TIMES του 1978 (Βιομηχανική Επιθεώρηση, Απρίλιος 1978, σελ. 257) αναφέρεται: «Όταν η Ελλάδα γίνει το δέκατο μέλος της ΕΟΚ, ο εκτεταμένος ορυκτός της πλούτος θα προμηθεύσει την Κοινή Αγορά με μία μεγάλη ποικιλία πρώτων υλών, που θα συμβάλλουν στην εξασφάλιση ουσιαστικής αυτάρκειας της Κοινότητας ως προς πολλά προϊόντα».Ένας πρώην υπουργός των κυβερνήσεων του Κ. Καραμανλή (του πρεσβύτερου), ο Νίκος Μάρτης δήλωσε πως από το 1981, έτος αφετηρία της εισόδου της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή κοινότητα ως 10ο μέλος ο πρόεδρος της ΕΟΚ Γκάστον Τορν δήλωνε ότι : Η Ελλάδα εισερχόταν στην Ευρώπη με 3 πλεονεκτήματα: 1) την Εμπορική Ναυτιλία, 2) τον Ορυκτό της πλούτο και 3) το επιχειρηματικό δαιμόνιο των Eλλήνων.
Ο Κος Μάρτης υποστηρίζει πως αν είχαμε εκμεταλλευτεί τα κοιτάσματα της Ελλάδας, σήμερα θα είχαμε τουλάχιστον 60 τόνους χρυσού, 300 τόνους αργυρού και πολλούς τόνους των άλλων προϊόντων.
Ο καθηγητής Βιομηχανικών Ορυκτών, πρόεδρος στο Τμήμα Γεωλογίας & Γεωπεριβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μιχάλης Σταματάκης, υποστηρίζει πως σε σχέση με το μέγεθος της χώρας είμαστε μια από τις πρώτες χώρες σε αποθέματα και εκμετάλλευση σημαντικών βιομηχανικών ορυκτών. Αναφέρει για παράδειγμα τον Μπεντονίτη, Περλίτη, γύψο, Καολίνη, Διατομίτη, Ζεολιθικό τόφο και άλλα. Εκτός των ορυκτών αυτών η χώρα διαθέτει και μεγάλο αριθμό ορυκτών στρατηγικής σημασίας όπως το ουράνιο, νικέλιο, Βωξίτη, και χρώμιο.
Σύμφωνα επίσης με εκτιμήσεις του ομότιμου καθηγητή του Τμήματος Μηχανικών Ορυκτών Πόρων του Πολυτεχνείου Κρήτης και ομότιμου ερευνητή της Γεωλογικής Υπηρεσίας του Καναδά κ. Αντώνη Φώσκολου,
το Αιγαίο Πέλαγος διαθέτει γύρω στα 750 εκατομμύρια βαρέλια πετρέλαιο, που βρίσκονται σε έξι κοιτάσματα ανατολικά της Θάσου. «Αν έρθει μια ξένη εταιρεία, τα έσοδα θα είναι 75 δισ. δολάρια και το όφελος του Δημοσίου μόνο 15 δισ.»Σε ότι αφορά την άλλη πιθανή για πετρέλαιο περιοχή, τη Δυτική Ελλάδα, ο κ. Φώσκολος εκτιμά ότι κρύβει 1,5 δισ. βαρέλια πετρελαίου, αξίας 150 δισ. δολαρίων, καθώς 500 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου είναι ισοδύναμα με 3,2 δισ. βαρέλια πετρελαίου και αξίας επίσης 150 δισ. δολαρίων. Το όφελος του ελληνικού Δημοσίου από την περιοχή θα μπορούσε να ανέλθει σε 60 δισ. δολάρια.
Τα μεγαλύτερα κοιτάσματα υδρογονανθράκων της Ελλάδας πιστεύεται πως βρίσκονται στη θαλάσσια περιοχή νότια της Κρήτης, υποστηρίζει Όπως εκτιμά, η ευρύτερη περιοχή (στην οποία συμπεριλαμβάνεται η περίφημη πλέον λεκάνη του Ηροδότου) μπορεί να περιέχει πέντε τρισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου, που ισοδυναμούν με περισσότερα από 30 δισ. βαρέλια πετρελαίου. Η αξία αυτών των κοιτασμάτων ανέρχεται σε 1,5 τρισ. δολάρια και το προσδοκώμενο έσοδο του ελληνικού κράτους σε 300 δισ. Δολάρια.
Ένας ακόμη ενεργειακός θησαυρός, άγνωστος μέχρι σήμερα στο ευρύ κοινό βρίσκεται «κρυμμένος» στην υποθαλάσσια οροσειρά του Αναξίμανδρου νότια του Καστελόριζου. Πρόκειται για τους υδρίτες, οι οποίοι αναμένεται να αποτελέσουν σημαντική πηγή ενέργειας στο μέλλον του πλανήτη. Το μεγαλύτερο κοίτασμα της Μεσογείου βρίσκεται στο σημείο αυτό, προκαλώντας –όπως είναι φυσικό- το παγκόσμιο ενδιαφέρον των ειδικών επιστημόνων.
Δεν είναι συνεπώς τυχαίο που η Τουρκία δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα Α.Ο.Ζ του Καστελόριζου, υποστηρίζοντας αφοπλιστικά πως το Καστελόριζο ανήκει στην...Μεσόγειο.!!!
Πρόσφατα μάλιστα προσέγγισε την Αίγυπτο παρακάμπτοντας την Ελληνική Α.Ο.Ζ για συμφωνία οριοθέτησης της κοινής τους (!!!) Α.Ο.Ζ. Φυσικά η Ελλάδα δεν έχει ανακηρύξει την Α.Ο.Ζ. της παρότι γνωρίζουμε τα σημαντικά ευρήματα φυσικού αερίου στην Κύπρο.
Πως θα μπορούσε βέβαια να γίνει κάτι τέτοιο την στιγμή που πρώην υπουργός εξωτερικών ο Κος Δ. Δρούτσας κατάφερε να εξομοιώσει την υφαλοκρηπίδα με την Α.Ο.Ζ...!!! Απίστευτο και όμως αληθινό...
Πιο συγκεκριμένα χαρακτήρισε την Α.Ο.Ζ απλά «μόδα» (!!!) και δήλωσε πως υφαλοκρηπίδα και Α.Ο.Ζ είναι το ίδιο (Η Α.Ο.Ζ μιας χώρας εκτείνεται στα 200 ναυτικά μίλια 370 χλμ από την ακτογραμμή της, ενώ η υφαλοκρηπίδα στα 12 ναυτικά μίλια)! Τα λόγια περιττεύουν...
Είναι αδιανόητο να πιστεύει κάποιος πως υπάρχει τόσο μεγάλη λειψανδρία στην χώρα μας...
Σε κάθε περίπτωση δεν θα μπορέσω να αντισταθώ στον πειρασμό να αναφέρω αυτό που έγραψε ο Κικέρων:«Ένα έθνος μπορεί να επιζήσει από τους ανόητους και ακόμα και τους φιλόδοξούς του. Αλλά δεν μπορεί να επιζήσει από την προδοσία στο εσωτερικό του. Ένας εχθρός προ των πυλών είναι λιγότερο τρομερός γιατί είναι γνωστός και κρατά την σημαία του υψωμένη. Αλλά οι προδότες που κινούνται μεταξύ των εγκλείστων ελεύθερα, οι δικοί τους ύπουλοι ψίθυροι που σιγοψιθυρίζονται μέσα σ’ όλες τις αυλές, ακούονται μέχρι τις αίθουσες της κυβέρνησης της ίδιας... γιατί ο προδότης δεν φαίνεται καθόλου ως προδότης: Μιλά με εκφράσεις γνωστές στα θύματά του, και φορά τα πρόσωπά τους και τα ενδύματά τους, απευθύνεται στη μικροψυχία που βρίσκεται βαθιά στις ψυχές όλων των ανθρώπων. Σαπίζει τη ψυχή ενός έθνους, εργάζεται κρυφά και άγνωστος στη νύχτα για να υπονομεύσει τους στυλοβάτες της πόλης μολύνει το πολιτικό σώμα έτσι ώστε να μην μπορεί πλέον να αντισταθεί. Ο δολοφόνος πρέπει να είναι λιγότερο τρομακτικός...» Υπάρχει λοιπόν ελπίδα; Θα απαντήσω εμμέσως με μία ευρηματική ομολογουμένως φράση που διάβασα πρόσφατα : «Είμαι απαισιόδοξος λόγω γνώσης και αισιόδοξος λόγω...θέλησης...»

 xletsos-basilhs.blogspot.com/