Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012
Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012
Τρίτη 3 Ιουλίου 2012
Η σύνθλιψη της "σοβιετικής" Ελλάδας...
Η διάλυση της χώρας ξεκίνησε από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 όταν το δημόσιο χρέος παρελήφθη κάτω του 30% του ΑΕΠ και πριν κλείσει η δεκαετία είχε φτάσει στο 90% για να εξακοντιστεί λίγο μετά την ολοκλήρωση της τριακονταετίας, πάνω από το 160% του ΑΕΠ, στο υψηλότερο σκαλοπάτι πλην της Ιαπωνίας.
Ο αριθμός των εργαζομένων στο δημόσιο σ’ αυτό το διάστημα υπερδιπλασιάστηκε. Αν υπολογίσουμε και τις θέσεις εργασίας του ιδιωτικού τομέα που χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό με μη ανταγωνιστικά, αλλά κριτήρια διαπλοκής και πολιτικής πελατείας, τότε δεν μιλάμε απλά για ένα εκατομμύριο εργαζόμενους που πληρώνονται από φόρους και δάνεια, αλλά πολύ περισσότερους.
Π.χ. αν μόνο ο αγροτικός τομέας έχει επιδοτηθεί τα τελευταία τριάντα χρόνια με ποσά που συνολικά αθροίζουν περί τα 90 με 100 δισ. ευρώ, τότε μπορούμε να υπολογίσουμε πως το κρατικοδίαιτο κομμάτι της οικονομίας είναι πολύ μεγαλύτερο, απ’ αυτό που δείχνουν οι επίσημες στατιστικές.
Οι στατιστικές των συνδικάτων του δημοσίου και των κομμάτων με τα οποία έχουν συνάψει πελατειακές σχέσεις προσμετρούν τις 650-700 χιλιάδες του στενού πυρήνα των δημοσίων υπαλλήλων και με βάση αυτό το ποσοστό επί του συνόλου του εργατικού δυναμικού, υπολογίζουν πως το ποσοστό της κρατικοδίαιτης οικονομίας είναι κοντά στο μέσο όριο της Ε.Ε.
Οι αγρότες επιδοτούνται από την Ε.Ε. με περισσότερα από 3 δισ. ευρώ το χρόνο, με βάση τα περσινά στοιχεία, ποσό που αναλογεί στο μισό περίπου του Αγροτικού Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος της χώρας.
Τα κριτήρια με τα οποία επιδοτούνται δεν διαφέρουν καθόλου με τα κριτήρια με τα οποία κάποιοι άλλοι διορίζονται στο δημόσιο, λαμβάνουν τις αυξήσεις, τα επιδόματα, τις προαγωγές, τις αναπηρικές συντάξεις. Ήτοι, τα κριτήρια των δικών μας παιδιών, των «κουμπάρων» και των λοιπών δυνάμεων της πελατοκρατίας και της κομματοκρατίας...
Η διαφορά στο κύκλωμα που μοιράζει τις αγροτικές επιδοτήσεις δεν είναι μικρότερη σε σχέση με τα κυκλώματα που λυμαίνονται πολεοδομίες, εφορίες και λοιπά ευαγή «περάσματα» των «Προκρούστηδων» και των «Σίνηδων» της ελληνικής δημόσιας διοίκησης...
Ένα χωριό περιφέροντας από στάση σε στάνη ένα κοπάδι από 100 κατσικοπρόβατα για να λαμβάνει επιδοτήσεις για υπερδεκαπλάσια «κεφάλια» είναι γνωστό...
Το ίδιο και η μαρμαρόσκονη στα φορτία επιδοτούμενου βάμβακος όπου ένα φορτίο πέρναγε και ξαναπέρναγε από την ίδια πλάστιγγα. Το μοτό μεταξύ των συνενόχων αυτών λωποδυσιών ήταν γνωστό: «Να περάσουν τα λεφτά τα σύνορα και θα βρούμε εμείς τον τρόπο να τα μοιραστούμε».
Ούτε οι ιδιώτες επιχειρηματίες των διάφορων αναπτυξιακών νόμων με κριτήρια διαφθοράς και πελατοκρατίας δημιούργησαν μια δυναμική τάξη επιχειρηματιών, πλην ελαχίστων που επεκτάθηκαν έξω...
Όσοι μιλάνε για νεοφιλελευθερισμό στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια, το πράττουν υπό το καθεστώς της «πρεσβυωπίας» που τους επιβάλει κάποια ιδεολογική αγκύλωση. Οι περισσότεροι το πράττουν επίσης για δημαγωγικούς λόγους καθώς η λέξη έχει φορτιστεί αρνητικά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και δημιουργεί θετικά θυμικά αντανακλαστικά στα πλήθη των πελατών της κομματοκρατίας.
Απέχει όμως από την αλήθεια παρασάγγας. Στην Ελλάδα αυτό το κατασκεύασμα που χτίσθηκε μεταπολεμικά και μεταπολιτευτικά έλαβε το χρίσμα κάποιας μορφής εγχώριου παρασιτικού σοσιαλισμού, είναι κάτι που θα μπορούσε να περιγραφεί σαν πελατειακός «καπιταλισμός» που μοιάζει σε πολλά σημεία με τον σοβιετικό κομματικό κρατισμό.
Η διαφορά του σοβιετικού οικονομικού συστήματος από αυτό των μεικτών οικονομιών της Ευρώπης είναι τα όρια του κράτους και των ιδιωτών στην οικονομία. Αν στην Ελλάδα οι επιδοτήσεις που μοιράζει το κράτος με κομματικά κριτήρια αντιπροσωπεύουν το 50% της Αγροτικού ΑΕΠ τότε γιατί ακριβώς μιλάμε; Προσθέστε και τις επιδοτήσεις των αναπτυξιακών, τις δαπάνες για δημόσια έργα κλπ κλπ.
Και όλα αυτά μοιράζονται με κομματικά, πελατειακά και εν ολίγοις παρασιτικά κριτήρια.
Η διαφορά του καπιταλισμού έγκειται στη λειτουργία της αγοράς. Όπερ, την αξιολόγηση του ποιος επιχειρηματίας θα ανταμειφθεί, την ορίζει ο νόμος της προσφοράς και ζήτησης της αγοράς και του ελεύθερου ανταγωνισμού.
Στην Ελλάδα, το ποιος θα γίνει επιχειρηματίας και ποιος όχι το ορίζει αυτός που μοιράζει τα κεφάλαια του αναπτυξιακού και όχι η αγορά. Αυτός είναι ένα λόγος της χαμηλής ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων και όχι οι υψηλοί μισθοί των εργαζομένων.
Ομοίως, στα σοβιετικού τύπου συστήματα ήταν η κομματική γραφειοκρατία που μοίραζε στους πελάτες (κομματικά μέλη και στελέχη) τα «φιλέτα». Δεν ήταν η αγορά με κριτήρια αγοραίας αξιοκρατίας, αλλά η γραφειοκρατία με βάση την πίστη στο κόμμα, το «δόντι» στην ιεραρχία και τη ροπή στη διαφθορά.
Το ελληνικό πελατειακό μοντέλο των τελευταίων δεκαετιών έχει πολλές και καταπληκτικές ομοιότητες με το σοβιετικό. Είναι ένα οικονομικό μοντέλο μόνο κατ΄ όνομα καπιταλιστικό. Τα περί επέλασης του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα αποτελούν αστειότητες.
Στην Ελλάδα για λόγους πολιτισμικούς ακόμη και μετά την επικειμένη κατάρρευση του «σοβιετικού» μοντέλου, η επέλαση του «νεοφιλελευθερισμού» θα θυμίζει περισσότερο τα καθεστώτα κλεπτοκρατίας που ακολούθησαν την πτώση των σοβιετικών καθεστώτων παρά τα αγγλοσαξονικά μοντέλα της Δύσης. Είναι βαθύτερα πολιτισμικό το ζήτημα.
Ίσως να υπάρξει διαφορετική εξέλιξη, αν παραμείνουμε στο ευρώ και η Task Force του κ. Ραϊχενμπαχ καταφέρει να επιβάλει τις μεταρρυθμίσεις σε ένα κράτος δικαίου που θα θυμίζει Ευρώπη και όχι βαλκάνια του Ζίφκωβ και του Τσαουσέσκου... Αλλά αυτό δεν είναι δεδομένο πλέον.
Η Ελλάδα λοιπόν όπως έχουμε ξαναπεί αποτελεί το τελευταίο σοβιετικό καθεστώς της Ευρώπης που καταρρέει.
Κ. Στούπας
capital.gr
Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012
Ημερολόγιο. ένα εργαλείο απαραίτητο για την επιβίωση, τη θρησκεία και την πολιτική.
Από τη λίθινη εποχή ακόμα, το ημερολόγιο υπήρξε ένα εργαλείο απαραίτητο για την επιβίωση, τη θρησκεία και την πολιτική.
Κάποτε
ήταν κυριολεκτικά ζήτημα επιβίωσης. Χωρίς αυτό δεν μπορούσαν να
προγραμματίσουν τη σπορά και το θερισμό, ούτε να προετοιμαστούν για τις
περιόδους των πλημμυρών ή της ξηρασίας, το κρύο του χειμώνα ή τη ζέστη
του καλοκαιριού. Το ημερολόγιο, άλλοτε σκαλισμένο σε πέτρα και άλλοτε
χαραγμένο στον πηλό ή γραμμένο σε πάπυρο, πέρασε από πολλές αστρονομικές
ή ιδεολογικές διορθώσεις. Ωστόσο πάντα ήταν κάτι πολύ περισσότερο από
ένα στολίδι τοποθετημένο σε κοινή θέα. Ούτε καν τα τελευταία 30 χρόνια,
οπότε και τις σελίδες του κοσμούν όμορφα κορίτσια με αδαμιαία
περιβολή…
Πότε επινοήθηκε το ημερολόγιο;
Τα πιο αρχαία είναι τα σεληνιακά ημερολόγια της ανώτερης Παλαιολιθικής εποχής, πριν από 36.000 έως 10.000 χρόνια: το ανάγλυφο της Αφροδίτης του Λωσέλ (Γαλλία) παριστάνει μια γυναίκα που κρατά ένα κέρατο με 13 χαρακιές, όσοι είναι οι σεληνιακοί μήνες του έτους. Το κέρατο του Ισάνγκο (Κονγκό) έχει χαρακιές που συμβολίζουν 6 σεληνιακούς μήνες. Στα σπήλαια του Λασκό (Γαλλία) υπάρχει χαραγμένο το σχέδιο ενός σεληνιακού μήνα 29 ημερών. Όμως τα κανονικά ημερολόγια σε ετήσια κλίμακα ανάγονται στους Σουμέριους (4000 π.Χ.). Το έτος τους διαρκούσε 360 ημέρες. Οι Βαβυλώνιοι (αρχές της 2ης χιλιετίας π.Χ.) το είχαν αποτιμήσει σε 365 ημέρες, αλλά το ημερολόγιό τους παρουσίαζε μεταβολές, διότι βασιζόταν στις σεληνιακές φάσεις. Κατά μέσο όρο ο μήνας διαρκούσε 29,5 ημέρες, δηλαδή όσο ένας σεληνιακός μήνας, αλλά στο τέλος του έτους οι ημέρες που είχαν περάσει ήταν μόνο 354. Γι’ αυτό ο βασιλιάς Χαμουραμπί καθόρισε πως, όταν το ημερολόγιο και οι εποχές διέφεραν πολύ, έπρεπε να προσθέτουν έναν εμβόλιμο μήνα.
Τι αστέρι έχουμε;
Στην αρχαιότητα, για να καθορίσουν τη διάρκεια του χρόνου, ο πιο απλός τρόπος ήταν να προσδιορίσουν με ακρίβεια τη στιγμή του ηλιοστασίου, του θερινού ή του χειμερινού, καρφώνοντας κατακόρυφα μια ράβδο στη γη. Όταν η σκιά της ράβδου το μεσημέρι έφτανε στο ελάχιστο μήκος της, ήταν το θερινό ηλιοστάσιο: ο χρόνος που περνούσε μεταξύ ενός θερινού ηλιοστασίου και του επόμενου αντιπροσώπευε το έτος. Αντίθετα οι Αιγύπτιοι παρατηρούσαν την ηλιακή ανατολή του αστέρα Σείριου. Παρατηρούσαν δηλαδή πότε ο Σείριος γινόταν ορατός στην ανατολή αμέσως πριν από το ξημέρωμα. Εκείνη τη στιγμή άρχιζε το δικό τους έτος. Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν το ίδιο σύστημα με διαφορετικά αστέρια.
Ο Ποντίφικας της Σελήνης.
Για να μετρήσει το χρόνο, ο άνθρωπος αναφερόταν πάντα σε αστρονομικά φαινόμενα που έχουν περιοδικούς κύκλους: την εναλλαγή ημέρας και νύχτας, τις φάσεις της Σελήνης (ο μήνας) και την αλληλοδιαδοχή των εποχών (το έτος).
Δεν είναι τυχαίο που και σήμερα ακόμα σε πολλές γλώσσες οι ημέρες της εβδομάδας είναι αφιερωμένες σε θεοποιημένα ουράνια σώματα, όπως στον Ήλιο για την Κυριακή (Sunday, Sonntag…), στη Σελήνη, τον Άρη, τον Ερμή, το Δία, την Αφροδίτη και τον Κρόνο για τις άλλες ημέρες της εβδομάδας. Κι αυτό γιατί η σύνταξη του ημερολογίου ήταν έργο των αστρονόμων οι οποίοι σχεδόν πάντα ήταν ιερείς, επειδή στην αρχαιότητα τα αστέρια θεωρούνταν θεϊκά. Για τους Ρωμαίους υπήρχε ένας ιερέας, ο Pontifex minor, ο οποίος καθόριζε την πρώτη ημισέληνο στη γέμιση της Σελήνης: την πρώτη ημέρα κάθε μήνα (τις καλένδες) καλούσε το λαό να συγκεντρωθεί στο λόφο του Καπιτώλιου, για να ανακοινώσει το γεγονός. Οι καλένδες συνέπιπταν με τη νέα Σελήνη και από αυτές προέρχεται η λέξη καλεντάρι για το ημερολόγιο. Στο ελληνικό ημερολόγιο δεν υπήρχαν καλένδες. Γι’ αυτό και η φράση «παραπέμπω στις ελληνικές καλένδες» σημαίνει αναβάλλω επ’ αόριστον.
Μέχρι τη συντέλεια του κόσμου.
Πέρα από τη λεκάνη της Μεσογείου, ένα από τα πιο σημαντικά ημερολόγια ήταν αυτό των Μάγια, που χρησιμοποιήθηκε από τον 6ο αιώνα π.Χ. Στην πραγματικότητα οι Μάγια είχαν διάφορα ημερολόγια. Τα πιο σημαντικά ήταν δύο: το Tzolk’in των 260 ημερών που χρησιμοποιούνταν για θρησκευτικούς σκοπούς και το Haab’ των 365 ημερών, για πολιτικές χρήσεις, διαιρεμένο σε 18 μήνες των 20 ημερών συν 5 πρόσθετες ημέρες. Το σύστημα υπολογισμού του χρόνου ήταν τελειοποιημένο και μάλιστα προχωρούσε πολύ μπροστά στο μέλλον. Υπολογίστηκε ότι ένας από τους κύκλους του «μακροχρόνιου υπολογισμού», 400 ετών περίπου, θα συμπληρωθεί στις 21 Δεκεμβρίου του 2012. Για τις New Age φιλοσοφίες ίσως αυτή είναι η προβλεπόμενη ημερομηνία του τέλους του κόσμου.
Αλμανάκ και παραπήγματα.
Πολύ σύντομα, με την πάροδο των χρόνων, προστέθηκαν και άλλες πληροφορίες. Δημιουργήθηκαν έτσι αστρομετεωρολογικά ημερολόγια, τα παραπήγματα, δηλαδή πινακίδες όπου οι «επιστήμονες» της εποχής, εκτός από την πρόβλεψη των πιο φανερών ουράνιων φαινομένων (την ανατολή ή τη δύση των πιο λαμπερών αστεριών, τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες), περιλάμβαναν πληροφορίες για τον αναμενόμενο καιρό και υποδείξεις για τις αγροτικές εργασίες που έπρεπε να γίνουν.
Το αρχαιότερο παράπηγμα αναφέρεται από τον ποιητή Ησίοδο (8ος-7ος αιώνας π.Χ.) στο βιβλίο του Έργα και Ημέραι. Στο Μεσαίωνα εμφανίστηκαν τα αλμανάκ, τα οποία ανέφεραν τις ακριβείς θέσεις των ουράνιων σωμάτων (Ηλίου, Σελήνης και πλανητών). Το πρώτο ήταν το Αλμανάκ του Αζαρκέιγ, που εμφανίστηκε στο Τολέδο (Ισπανία) το 1088. Και αυτά επίσης, με το πέρασμα των αιώνων, άρχισαν να αναφέρουν και άλλες πληροφορίες: αστρολογικές ενδείξεις και συμβουλές για την υγεία και τις καλλιέργειες.
Η μεγάλη αλλαγή στη Δύση έγινε αργότερα. Γύρω στο 1450 εμφανίστηκαν αλμανάκ-ημερολόγια εικονογραφημένα με εικόνες αγίων. Οι ημέρες της εβδομάδας δε χρησιμοποιούνταν και οι ημερομηνίες ήταν γνωστές σε συνάρτηση με τον άγιο της ημέρας.
Μια άλλη καμπή γίνεται το 17ο αιώνα: από το 1657 στη Γαλλία, στα ημερολόγια εμφανίζονται στη θέση των αγίων διάσημα ζευγάρια, όπως ο Τριστάνος και η Ιζόλδη. Ακόμα, αλληγορικές εικόνες όπως οι Αρετές που προσέφεραν δώρα στο βασιλιά Λουδοβίκο ΙΔ΄. Τα ημερολόγια ήταν τότε διαδεδομένα μεταξύ των εμπόρων και των λογιστών, για να σημειώνουν τις λήξεις των οφειλών και των πιστώσεων.
Το αλμανάκ γνώρισε τη μεγαλύτερη επιτυχία του το 18ο αιώνα. Οι τυπογράφοι δημοσίευαν εκλαϊκευμένες εκδόσεις, αναγράφοντας τους αγίους της ημέρας, τις φάσεις της Σελήνης, αλλά ακόμα τα ονόματα αρχιεπισκόπων και επισκόπων, τις ημερομηνίες αναχώρησης και άφιξης του ταχυδρομείου, συμβουλές για την καλλιέργεια και την υγεία, προβλέψεις για το κλίμα. Για πολλούς, το ημερολόγιο ήταν ο μοναδικός τρόπος για να γνωρίζουν αυτές τις πληροφορίες. Ήταν μάλιστα η μοναδική σχέση του κόσμου με το τυπωμένο χαρτί.
Ένα άλμα 10 ημερών.
Η σχέση όμως με τα ημερολόγια ήταν πάντα δύσκολη. Κατά διαστήματα χρειάστηκαν βελτιώσεις. Το 46 π.Χ. ο Ιούλιος Καίσαρας ανέθεσε στον Αλεξανδρινό αστρονόμο Σωσιγένη να βάλει μια τάξη στις ημερομηνίες του λατινικού ημερολογίου σε σχέση με τις εποχές (η εαρινή ισημερία είχε φτάσει τότε να συμπίπτει με την αρχή του χειμώνα). Για να ξεκαθαρίσει με το παρελθόν, ο Σωσιγένης πρόσθεσε τη διαφορά στο 46 π.Χ. το οποίο απόκτησε έτσι 445 ημέρες. Το προηγούμενο χάος ήταν τέτοιο που το 46 π.Χ. ονομάστηκε ultimus annus confusionis (τελευταίο έτος της σύγχυσης). O Σισωγένης καθόρισε το έτος των 365 ημερών με ένα δίσεκτο έτος κάθε 4 χρόνια: ήταν το Ιουλιανό ημερολόγιο, το γνωστό στην Ελλάδα και σαν «παλαιό ημερολόγιο».
Την εποχή του Αυγούστου έγιναν μικρές αλλαγές: ο 5ος μήνας αφιερώθηκε στον Ιούλιο Καίσαρα (Julius, Ιούλιος) και τον 6ο μήνα (τον Αύγουστο) τον αφιέρωσε στον εαυτό του (Augustus, Αύγουστος). Το έτος άρχιζε το Μάρτιο: οι μήνες Σεπτέμβριος, Οκτώβριος, Νοέμβριος και Δεκέμβρης ονομάστηκαν έτσι διότι ήταν ο 7ος, ο 8ος, ο 9ος και ο 10ος μήνας του λατινικού έτους.
Το Ιουλιανό ημερολόγιο αναμορφώθηκε από τον Πάπα Γρηγόριο ΙΓ΄. Επειδή ένα πραγματικό έτος διαρκεί 365 ημέρες συν 5 ώρες και 48΄, με τους αιώνες αυτή η διαφορά μετέφερε την ανοιξιάτικη ισημερία στις 11 Μαρτίου, με μια διαφορά 10 ημερών. Για την τακτοποίησή της πάρθηκε ένα δραστικό μέτρο: ο κόσμος πλάγιασε το βράδυ της 4ης Οκτωβρίου του 1582 και ξύπνησε… στις 15 Οκτωβρίου. Οι χωρικοί πίστευαν ότι ήταν ένα κόλπο των κυρίων, για να εξαπατήσουν το φτωχό κόσμο. Δέχτηκαν την αλλαγή μόνο όταν οι ιερείς τους έπεισαν ότι οι άγιοι θα έκαναν θαύματα στις ημερομηνίες του νέου ημερολογίου. Μετά, για να βελτιώσουν τη μέση διάρκεια του έτους, καταργήθηκαν τα δίσεκτα των εκατονταετιών που δεν είναι πολλαπλάσια του 400 (το 2000 ήταν δίσεκτο, αλλά το 2100, το 2200 και το 2300 δε θα είναι). Ακολούθησε η βαθμιαία εφαρμογή του Γρηγοριανού ημερολογίου από όλες σχεδόν τις χώρες: για παράδειγμα η Αγγλία το εφαρμόζει από το 1752, η Σουηδία από το 1844, η Ιαπωνία από το 1873, η τότε Σοβιετική Ένωση από το 1918. Στην Ελλάδα, το λεγόμενο «Νέο Ημερολόγιο» επιβλήθηκε το 1923 (η διαφορά είχε φτάσει τότε στις 13 ημέρες), ενώ μια ομάδα πιστών της ελληνικής ορθόδοξης Εκκλησίας, καθώς και άλλες ορθόδοξες Εκκλησίες, εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το εορτολόγιο του Ιουλιανού ημερολογίου.
Χιονιστής και Λιβάδιος.
Τα ημερολόγια μπορούν να είναι όργανα πολιτικής ή θρησκευτικής ιδεολογίας. Γι’ αυτό η ορθόδοξη και αρκετές προτεσταντικές Εκκλησίες απέρριψαν το Γρηγοριανό ημερολόγιο, έργο ενός καθολικού πάπα, και ακολούθησαν το Ιουλιανό. Έτσι η «Οκτωβριανή επανάσταση» του 1917 σύμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο, έγινε στην πραγματικότητα το Νοέμβριο. Και, για να αντιταχτούν στο «παπικό» ημερολόγιο, το 1793 οι Γάλλοι επαναστάτες δημιούργησαν ένα νέο πολιτικό ημερολόγιο, χωρίς αναφορές σε θρησκευτικές εορτές και αγίους, στο οποίο οι μήνες ονομάζονταν, για παράδειγμα, Τρυγητής (vendemiaire) ο Σεπτέμβριος, Χιονιστής (nivose) ο Δεκέμβριος, Λιβάδιος (prairial) ο Μάιος κ.λπ. Το ημερολόγιο της Γαλλικής Δημοκρατίας εφαρμόστηκε μέχρι το 1805.
Αλλά και πολλά σύγχρονα ημερολόγια είναι μόνο λαϊκά και όλο και πιο τολμηρά: ή έκφραση pin-up girls (κορίτσια για ημερολόγια) ανάγεται στο έτος 1941, αλλά τα πρώτα πόστερ των σταρ του βωβού κινηματογράφου, όπως της Θέντα Μπάρα και της Μαίρης Πίκφορντ, εμφανίστηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα. Τα εικονογραφημένα ημερολόγια αντιπροσωπεύουν την επιθυμία να προσθέσουμε κάτι συγκεκριμένο στο χρόνο που είναι αφηρημένος.
Το πιο διάσημο ημερολόγιο αυτού του είδους ήταν της Pirelli του έτους 1963, που δημιούργησε το υποκατάστημα της εταιρείας ελαστικών στο Λονδίνο. Η πρώτη έκδοση πέρασε απαρατήρητη. Παρουσίαζε τα 12 πιο ευπώλητα προϊόντα της δίπλα σε σεμνά μοντέλα. Αλλά τον επόμενο χρόνο το ημερολόγιο ανατέθηκε στο φωτογράφο των Beatles, Ρόμπερτ Φρίμαν, που φωτογράφισε δύο μοντέλα με μπικίνι στις παραλίες της Μαγιόρκας. Για τους σεμνότυφους Λονδρέζους ήταν μια επανάσταση, και το ημερολόγιο άφησε εποχή, μαζί με το αμερικανικό περιοδικό Sports Illustrated, το οποίο από το 1964 δημοσιεύει ημερολόγια με μοντέλα, ηθοποιούς και αθλητές με μαγιό. Από τότε άρχισε ένας αγώνας με όλο και πιο σέξι εκδόσεις.
Καμιά φορά όμως το γυμνό χρησιμοποιείται και για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Το 2000 μια ομάδα από ηλικιωμένες Αγγλίδες πόζαρε σε ένα ημερολόγιο, για να συγκεντρώσει χρήματα για την αντιμετώπιση της λευχαιμίας. Συγκέντρωσαν 1,3 εκατομμύρια στερλίνες, ενέπνευσαν την ταινία Calendar girls (2003) και βρήκαν πολλούς μιμητές.
Στο μεταξύ τα ημερολόγια έγιναν μια μόδα που ξεπερνά τα σύνορα, ακόμα και της φαντασίας: μπορούν να είναι φανταστικά στο ίντερνετ, από ατόφιο χρυσάφι, εκπαιδευτικά και πολλές φορές trash. Όπως αυτό που δείχνει σέξι μοντέλα δίπλα σε φέρετρα. Με άλλα λόγια, ημερολόγια για όλα τα γούστα.
http://www.elikoncc.info/?p=1491
Κάποτε
ήταν κυριολεκτικά ζήτημα επιβίωσης. Χωρίς αυτό δεν μπορούσαν να
προγραμματίσουν τη σπορά και το θερισμό, ούτε να προετοιμαστούν για τις
περιόδους των πλημμυρών ή της ξηρασίας, το κρύο του χειμώνα ή τη ζέστη
του καλοκαιριού. Το ημερολόγιο, άλλοτε σκαλισμένο σε πέτρα και άλλοτε
χαραγμένο στον πηλό ή γραμμένο σε πάπυρο, πέρασε από πολλές αστρονομικές
ή ιδεολογικές διορθώσεις. Ωστόσο πάντα ήταν κάτι πολύ περισσότερο από
ένα στολίδι τοποθετημένο σε κοινή θέα. Ούτε καν τα τελευταία 30 χρόνια,
οπότε και τις σελίδες του κοσμούν όμορφα κορίτσια με αδαμιαία
περιβολή…Τα πιο αρχαία είναι τα σεληνιακά ημερολόγια της ανώτερης Παλαιολιθικής εποχής, πριν από 36.000 έως 10.000 χρόνια: το ανάγλυφο της Αφροδίτης του Λωσέλ (Γαλλία) παριστάνει μια γυναίκα που κρατά ένα κέρατο με 13 χαρακιές, όσοι είναι οι σεληνιακοί μήνες του έτους. Το κέρατο του Ισάνγκο (Κονγκό) έχει χαρακιές που συμβολίζουν 6 σεληνιακούς μήνες. Στα σπήλαια του Λασκό (Γαλλία) υπάρχει χαραγμένο το σχέδιο ενός σεληνιακού μήνα 29 ημερών. Όμως τα κανονικά ημερολόγια σε ετήσια κλίμακα ανάγονται στους Σουμέριους (4000 π.Χ.). Το έτος τους διαρκούσε 360 ημέρες. Οι Βαβυλώνιοι (αρχές της 2ης χιλιετίας π.Χ.) το είχαν αποτιμήσει σε 365 ημέρες, αλλά το ημερολόγιό τους παρουσίαζε μεταβολές, διότι βασιζόταν στις σεληνιακές φάσεις. Κατά μέσο όρο ο μήνας διαρκούσε 29,5 ημέρες, δηλαδή όσο ένας σεληνιακός μήνας, αλλά στο τέλος του έτους οι ημέρες που είχαν περάσει ήταν μόνο 354. Γι’ αυτό ο βασιλιάς Χαμουραμπί καθόρισε πως, όταν το ημερολόγιο και οι εποχές διέφεραν πολύ, έπρεπε να προσθέτουν έναν εμβόλιμο μήνα.
Τι αστέρι έχουμε;
Στην αρχαιότητα, για να καθορίσουν τη διάρκεια του χρόνου, ο πιο απλός τρόπος ήταν να προσδιορίσουν με ακρίβεια τη στιγμή του ηλιοστασίου, του θερινού ή του χειμερινού, καρφώνοντας κατακόρυφα μια ράβδο στη γη. Όταν η σκιά της ράβδου το μεσημέρι έφτανε στο ελάχιστο μήκος της, ήταν το θερινό ηλιοστάσιο: ο χρόνος που περνούσε μεταξύ ενός θερινού ηλιοστασίου και του επόμενου αντιπροσώπευε το έτος. Αντίθετα οι Αιγύπτιοι παρατηρούσαν την ηλιακή ανατολή του αστέρα Σείριου. Παρατηρούσαν δηλαδή πότε ο Σείριος γινόταν ορατός στην ανατολή αμέσως πριν από το ξημέρωμα. Εκείνη τη στιγμή άρχιζε το δικό τους έτος. Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν το ίδιο σύστημα με διαφορετικά αστέρια.
Ο Ποντίφικας της Σελήνης.
Για να μετρήσει το χρόνο, ο άνθρωπος αναφερόταν πάντα σε αστρονομικά φαινόμενα που έχουν περιοδικούς κύκλους: την εναλλαγή ημέρας και νύχτας, τις φάσεις της Σελήνης (ο μήνας) και την αλληλοδιαδοχή των εποχών (το έτος).
Δεν είναι τυχαίο που και σήμερα ακόμα σε πολλές γλώσσες οι ημέρες της εβδομάδας είναι αφιερωμένες σε θεοποιημένα ουράνια σώματα, όπως στον Ήλιο για την Κυριακή (Sunday, Sonntag…), στη Σελήνη, τον Άρη, τον Ερμή, το Δία, την Αφροδίτη και τον Κρόνο για τις άλλες ημέρες της εβδομάδας. Κι αυτό γιατί η σύνταξη του ημερολογίου ήταν έργο των αστρονόμων οι οποίοι σχεδόν πάντα ήταν ιερείς, επειδή στην αρχαιότητα τα αστέρια θεωρούνταν θεϊκά. Για τους Ρωμαίους υπήρχε ένας ιερέας, ο Pontifex minor, ο οποίος καθόριζε την πρώτη ημισέληνο στη γέμιση της Σελήνης: την πρώτη ημέρα κάθε μήνα (τις καλένδες) καλούσε το λαό να συγκεντρωθεί στο λόφο του Καπιτώλιου, για να ανακοινώσει το γεγονός. Οι καλένδες συνέπιπταν με τη νέα Σελήνη και από αυτές προέρχεται η λέξη καλεντάρι για το ημερολόγιο. Στο ελληνικό ημερολόγιο δεν υπήρχαν καλένδες. Γι’ αυτό και η φράση «παραπέμπω στις ελληνικές καλένδες» σημαίνει αναβάλλω επ’ αόριστον.
Μέχρι τη συντέλεια του κόσμου.
Πέρα από τη λεκάνη της Μεσογείου, ένα από τα πιο σημαντικά ημερολόγια ήταν αυτό των Μάγια, που χρησιμοποιήθηκε από τον 6ο αιώνα π.Χ. Στην πραγματικότητα οι Μάγια είχαν διάφορα ημερολόγια. Τα πιο σημαντικά ήταν δύο: το Tzolk’in των 260 ημερών που χρησιμοποιούνταν για θρησκευτικούς σκοπούς και το Haab’ των 365 ημερών, για πολιτικές χρήσεις, διαιρεμένο σε 18 μήνες των 20 ημερών συν 5 πρόσθετες ημέρες. Το σύστημα υπολογισμού του χρόνου ήταν τελειοποιημένο και μάλιστα προχωρούσε πολύ μπροστά στο μέλλον. Υπολογίστηκε ότι ένας από τους κύκλους του «μακροχρόνιου υπολογισμού», 400 ετών περίπου, θα συμπληρωθεί στις 21 Δεκεμβρίου του 2012. Για τις New Age φιλοσοφίες ίσως αυτή είναι η προβλεπόμενη ημερομηνία του τέλους του κόσμου.
Αλμανάκ και παραπήγματα.
Πολύ σύντομα, με την πάροδο των χρόνων, προστέθηκαν και άλλες πληροφορίες. Δημιουργήθηκαν έτσι αστρομετεωρολογικά ημερολόγια, τα παραπήγματα, δηλαδή πινακίδες όπου οι «επιστήμονες» της εποχής, εκτός από την πρόβλεψη των πιο φανερών ουράνιων φαινομένων (την ανατολή ή τη δύση των πιο λαμπερών αστεριών, τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες), περιλάμβαναν πληροφορίες για τον αναμενόμενο καιρό και υποδείξεις για τις αγροτικές εργασίες που έπρεπε να γίνουν.
Το αρχαιότερο παράπηγμα αναφέρεται από τον ποιητή Ησίοδο (8ος-7ος αιώνας π.Χ.) στο βιβλίο του Έργα και Ημέραι. Στο Μεσαίωνα εμφανίστηκαν τα αλμανάκ, τα οποία ανέφεραν τις ακριβείς θέσεις των ουράνιων σωμάτων (Ηλίου, Σελήνης και πλανητών). Το πρώτο ήταν το Αλμανάκ του Αζαρκέιγ, που εμφανίστηκε στο Τολέδο (Ισπανία) το 1088. Και αυτά επίσης, με το πέρασμα των αιώνων, άρχισαν να αναφέρουν και άλλες πληροφορίες: αστρολογικές ενδείξεις και συμβουλές για την υγεία και τις καλλιέργειες.
Η μεγάλη αλλαγή στη Δύση έγινε αργότερα. Γύρω στο 1450 εμφανίστηκαν αλμανάκ-ημερολόγια εικονογραφημένα με εικόνες αγίων. Οι ημέρες της εβδομάδας δε χρησιμοποιούνταν και οι ημερομηνίες ήταν γνωστές σε συνάρτηση με τον άγιο της ημέρας.
Μια άλλη καμπή γίνεται το 17ο αιώνα: από το 1657 στη Γαλλία, στα ημερολόγια εμφανίζονται στη θέση των αγίων διάσημα ζευγάρια, όπως ο Τριστάνος και η Ιζόλδη. Ακόμα, αλληγορικές εικόνες όπως οι Αρετές που προσέφεραν δώρα στο βασιλιά Λουδοβίκο ΙΔ΄. Τα ημερολόγια ήταν τότε διαδεδομένα μεταξύ των εμπόρων και των λογιστών, για να σημειώνουν τις λήξεις των οφειλών και των πιστώσεων.
Το αλμανάκ γνώρισε τη μεγαλύτερη επιτυχία του το 18ο αιώνα. Οι τυπογράφοι δημοσίευαν εκλαϊκευμένες εκδόσεις, αναγράφοντας τους αγίους της ημέρας, τις φάσεις της Σελήνης, αλλά ακόμα τα ονόματα αρχιεπισκόπων και επισκόπων, τις ημερομηνίες αναχώρησης και άφιξης του ταχυδρομείου, συμβουλές για την καλλιέργεια και την υγεία, προβλέψεις για το κλίμα. Για πολλούς, το ημερολόγιο ήταν ο μοναδικός τρόπος για να γνωρίζουν αυτές τις πληροφορίες. Ήταν μάλιστα η μοναδική σχέση του κόσμου με το τυπωμένο χαρτί.
Ένα άλμα 10 ημερών.
Η σχέση όμως με τα ημερολόγια ήταν πάντα δύσκολη. Κατά διαστήματα χρειάστηκαν βελτιώσεις. Το 46 π.Χ. ο Ιούλιος Καίσαρας ανέθεσε στον Αλεξανδρινό αστρονόμο Σωσιγένη να βάλει μια τάξη στις ημερομηνίες του λατινικού ημερολογίου σε σχέση με τις εποχές (η εαρινή ισημερία είχε φτάσει τότε να συμπίπτει με την αρχή του χειμώνα). Για να ξεκαθαρίσει με το παρελθόν, ο Σωσιγένης πρόσθεσε τη διαφορά στο 46 π.Χ. το οποίο απόκτησε έτσι 445 ημέρες. Το προηγούμενο χάος ήταν τέτοιο που το 46 π.Χ. ονομάστηκε ultimus annus confusionis (τελευταίο έτος της σύγχυσης). O Σισωγένης καθόρισε το έτος των 365 ημερών με ένα δίσεκτο έτος κάθε 4 χρόνια: ήταν το Ιουλιανό ημερολόγιο, το γνωστό στην Ελλάδα και σαν «παλαιό ημερολόγιο».
Την εποχή του Αυγούστου έγιναν μικρές αλλαγές: ο 5ος μήνας αφιερώθηκε στον Ιούλιο Καίσαρα (Julius, Ιούλιος) και τον 6ο μήνα (τον Αύγουστο) τον αφιέρωσε στον εαυτό του (Augustus, Αύγουστος). Το έτος άρχιζε το Μάρτιο: οι μήνες Σεπτέμβριος, Οκτώβριος, Νοέμβριος και Δεκέμβρης ονομάστηκαν έτσι διότι ήταν ο 7ος, ο 8ος, ο 9ος και ο 10ος μήνας του λατινικού έτους.
Το Ιουλιανό ημερολόγιο αναμορφώθηκε από τον Πάπα Γρηγόριο ΙΓ΄. Επειδή ένα πραγματικό έτος διαρκεί 365 ημέρες συν 5 ώρες και 48΄, με τους αιώνες αυτή η διαφορά μετέφερε την ανοιξιάτικη ισημερία στις 11 Μαρτίου, με μια διαφορά 10 ημερών. Για την τακτοποίησή της πάρθηκε ένα δραστικό μέτρο: ο κόσμος πλάγιασε το βράδυ της 4ης Οκτωβρίου του 1582 και ξύπνησε… στις 15 Οκτωβρίου. Οι χωρικοί πίστευαν ότι ήταν ένα κόλπο των κυρίων, για να εξαπατήσουν το φτωχό κόσμο. Δέχτηκαν την αλλαγή μόνο όταν οι ιερείς τους έπεισαν ότι οι άγιοι θα έκαναν θαύματα στις ημερομηνίες του νέου ημερολογίου. Μετά, για να βελτιώσουν τη μέση διάρκεια του έτους, καταργήθηκαν τα δίσεκτα των εκατονταετιών που δεν είναι πολλαπλάσια του 400 (το 2000 ήταν δίσεκτο, αλλά το 2100, το 2200 και το 2300 δε θα είναι). Ακολούθησε η βαθμιαία εφαρμογή του Γρηγοριανού ημερολογίου από όλες σχεδόν τις χώρες: για παράδειγμα η Αγγλία το εφαρμόζει από το 1752, η Σουηδία από το 1844, η Ιαπωνία από το 1873, η τότε Σοβιετική Ένωση από το 1918. Στην Ελλάδα, το λεγόμενο «Νέο Ημερολόγιο» επιβλήθηκε το 1923 (η διαφορά είχε φτάσει τότε στις 13 ημέρες), ενώ μια ομάδα πιστών της ελληνικής ορθόδοξης Εκκλησίας, καθώς και άλλες ορθόδοξες Εκκλησίες, εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το εορτολόγιο του Ιουλιανού ημερολογίου.
Χιονιστής και Λιβάδιος.
Τα ημερολόγια μπορούν να είναι όργανα πολιτικής ή θρησκευτικής ιδεολογίας. Γι’ αυτό η ορθόδοξη και αρκετές προτεσταντικές Εκκλησίες απέρριψαν το Γρηγοριανό ημερολόγιο, έργο ενός καθολικού πάπα, και ακολούθησαν το Ιουλιανό. Έτσι η «Οκτωβριανή επανάσταση» του 1917 σύμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο, έγινε στην πραγματικότητα το Νοέμβριο. Και, για να αντιταχτούν στο «παπικό» ημερολόγιο, το 1793 οι Γάλλοι επαναστάτες δημιούργησαν ένα νέο πολιτικό ημερολόγιο, χωρίς αναφορές σε θρησκευτικές εορτές και αγίους, στο οποίο οι μήνες ονομάζονταν, για παράδειγμα, Τρυγητής (vendemiaire) ο Σεπτέμβριος, Χιονιστής (nivose) ο Δεκέμβριος, Λιβάδιος (prairial) ο Μάιος κ.λπ. Το ημερολόγιο της Γαλλικής Δημοκρατίας εφαρμόστηκε μέχρι το 1805.
Αλλά και πολλά σύγχρονα ημερολόγια είναι μόνο λαϊκά και όλο και πιο τολμηρά: ή έκφραση pin-up girls (κορίτσια για ημερολόγια) ανάγεται στο έτος 1941, αλλά τα πρώτα πόστερ των σταρ του βωβού κινηματογράφου, όπως της Θέντα Μπάρα και της Μαίρης Πίκφορντ, εμφανίστηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα. Τα εικονογραφημένα ημερολόγια αντιπροσωπεύουν την επιθυμία να προσθέσουμε κάτι συγκεκριμένο στο χρόνο που είναι αφηρημένος.
Το πιο διάσημο ημερολόγιο αυτού του είδους ήταν της Pirelli του έτους 1963, που δημιούργησε το υποκατάστημα της εταιρείας ελαστικών στο Λονδίνο. Η πρώτη έκδοση πέρασε απαρατήρητη. Παρουσίαζε τα 12 πιο ευπώλητα προϊόντα της δίπλα σε σεμνά μοντέλα. Αλλά τον επόμενο χρόνο το ημερολόγιο ανατέθηκε στο φωτογράφο των Beatles, Ρόμπερτ Φρίμαν, που φωτογράφισε δύο μοντέλα με μπικίνι στις παραλίες της Μαγιόρκας. Για τους σεμνότυφους Λονδρέζους ήταν μια επανάσταση, και το ημερολόγιο άφησε εποχή, μαζί με το αμερικανικό περιοδικό Sports Illustrated, το οποίο από το 1964 δημοσιεύει ημερολόγια με μοντέλα, ηθοποιούς και αθλητές με μαγιό. Από τότε άρχισε ένας αγώνας με όλο και πιο σέξι εκδόσεις.
Καμιά φορά όμως το γυμνό χρησιμοποιείται και για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Το 2000 μια ομάδα από ηλικιωμένες Αγγλίδες πόζαρε σε ένα ημερολόγιο, για να συγκεντρώσει χρήματα για την αντιμετώπιση της λευχαιμίας. Συγκέντρωσαν 1,3 εκατομμύρια στερλίνες, ενέπνευσαν την ταινία Calendar girls (2003) και βρήκαν πολλούς μιμητές.
Στο μεταξύ τα ημερολόγια έγιναν μια μόδα που ξεπερνά τα σύνορα, ακόμα και της φαντασίας: μπορούν να είναι φανταστικά στο ίντερνετ, από ατόφιο χρυσάφι, εκπαιδευτικά και πολλές φορές trash. Όπως αυτό που δείχνει σέξι μοντέλα δίπλα σε φέρετρα. Με άλλα λόγια, ημερολόγια για όλα τα γούστα.
http://www.elikoncc.info/?p=1491
Τελικά ζούμε σε έναν υποσυνείδητο κόσμο; (δηλαδή σε ένα Matrix;)
Όλοι έχουμε ακούσει για το συνειδητό και το υποσυνείδητο. Το
υποσυνείδητο είναι μια αποθήκη πληροφοριών από την οποία αντλούμε
εικόνες ήχους κτλ για να αποκωδικοποιήσουμε κάτι. Π.χ. σπάει ένα γυαλί,
τα ηχητικά κύματα τα οποία λαμβάνουν τα αυτιά μας τα στέλνουν στον
εγκέφαλο για αποκωδικοποίηση, ο εγκέφαλος τρέχει στην αποθήκη
(υποσυνείδητο) βρίσκει τον ίδιο ήχο ή παραπλήσιο από την data base και
σχηματίζει την εικόνα ότι είναι ένα γυαλί που έσπασε… Ο Σωκράτης στον
«Φαίδωνα» μας δίνει ένα ανάλογο παράδειγμα…
με την όραση και την οπτική ισότητα.
Αυτά συμβαίνουν σε επίπεδο αισθητού δηλαδή ύλης, τι γίνεται όμως σε επίπεδο νοητού, δηλαδή καταστάσεων, γεγονότων κτλ;
Οι επιστήμονες ανακάλυψαν εδώ και πολλά χρόνια ότι ο μέσος άνθρωπος ζει και αντιδρά 95% με το υποσυνείδητο και 5% με το συνειδητό, αυτό δημιουργεί μια καλή ερώτηση: τελικά ζούμε σε έναν υποσυνείδητο κόσμο; (δηλαδή σε ένα Matrix?), επίσης τι θα συνέβαινε αν κάποιοι οι οποίοι γνώριζαν τον μηχανισμό αυτόν, δημιουργούσαν και γέμιζαν με συγκεκριμένες ασύμμετρες εικόνες το υποσυνείδητο μας με σκοπό την επιβολή των σχεδίων τους…; θα συνέβαινε αυτό που ήδη συμβαίνει…
Τα σχολεία Πανεπιστήμια κτλ δεν μας μαθαίνουν τον μηχανισμό με τον οποίο εμείς μόνοι μας θα διακρίνουμε την αλήθεια από το ψεύδος, αλλά μας μαθαίνουν έτοιμες γνώσεις-έννοιες τις οποίες κάποιοι άλλοι έχουν ορίσει γι εμάς, αυτό σημαίνει ότι οικειοποιούμαστε ξένες ιδέες άρα και ξένη προσωπικότητα. Παράδειγμα αν σε μια πόλη (κράτος) κυβερνάει ένα συγκεκριμένο πολίτευμα ο κόσμος μαθαίνει ότι αυτό είναι το σωστό π.χ. Κομμουνισμός σε χώρες όπως ΕΣΣΔ, Πολωνίες, Ρουμανίες, Αλβανίες, Βουλγαρίες που ο κόσμος «νόμιζε» ότι αυτό το πολίτευμα ήταν το σωστό. Εδώ μαθαίνουμε ότι το σωστό είναι ο Σοσιαλισμός και ότι οι Χουντικοί ήταν κακοί και αντίστοιχα (διάλογος Σωκράτη και Θρασύμαχου στην «Πολιτεία» περί δικαίου και πολιτεύματος).
Το αντικλείδι
Την πραγματικότητα-αλήθεια όμως υπάρχει τρόπος να την προσεγγίσουμε, διότι μπορεί να λένε μερικοί ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική για τον καθένα ανάλογα τις γνώσεις και την νοημοσύνη του, παρόλα αυτά υπάρχει μια παγκόσμια πραγματικότητα-αλήθεια η οποία λειτουργεί απόλυτα μαθηματικά όπως άλλωστε και ολόκληρη η δημιουργία. Ο μηχανισμός αυτός γίνεται ορατός από τα Πλατωνικά κείμενα, στα οποία ο Σωκράτης χρησιμοποιεί συγκεκριμένες μαθηματικές μεθόδους για την εύρεση της αλήθειας και τον ξεχωρισμό της από το ψεύδος! βασίζεται στο root των μαθηματικών δηλαδή το 0/1, αυτό που είπε αργότερα ο Αριστοτέλης ως «εξίσωση των αντιθέτων».
Ο Σωκράτης στην απολογία του αναφέρει ότι δεν ήταν δάσκαλος και ότι δεν δίδαξε ποτέ τίποτα κανέναν, δεν είχε μαθητές αλλά συνομιλητές, τι εννοούσε; ότι δεν έδωσε έτοιμη γνώση, αλλά έδειχνε τον τρόπο με τον οποίο ο συνομιλητής μόνος του θα δει τον εαυτό του (γνώθι εις εαυτόν), θα ξεχωρίσει το αόριστο από το ορισμένο, θα διακρίνει και θα ξεχωρίσει τις αντίθετες έννοιες που πριν είχε σε σύγχυση μέσα στο μυαλό του, οπότε και την αλήθεια από το ψεύδος. Η επίπονη διαδικασία που υπέβαλε ο μαθητής στο να κοιτάξει μέσα στον εαυτό του (γνώθι εις εαυτόν) παραλληλίστηκε με τους πόνους της γέννας, η εύρεση της αλήθειας ως γέννεση και η μέθοδος αυτή του Σωκράτη ονομάστηκε «μαιευτική».
Εδώ μας αποκαλύπτουν οι πρόγονοι μας λίγο πολύ, ότι η ζωή μοιάζει σαν σπείρα, αν την κοιτάξεις από κάτοψη μοιάζει σαν κύκλος αλλά αν την κοιτάξεις από άλλη οπτική βλέπεις και τις διαβαθμίσεις της εξέλιξης (εξέλιξη=»εκ του έλικος» δηλαδή DNA).
Ο Σωκράτης το πρώτο πράγμα που έκανε πριν ξεκινήσει μια συνομιλία ήταν να ορίζει τις έννοιες, διότι δεν ήταν δυνατόν να αποκαλούμε κάποιον ή κάτι «καλό» ή «κακό» εφόσον δεν γνωρίζουμε τι είναι «καλό» και τι «κακό». Με την μέθοδο των αντιθέτων (0/1) όριζε τις έννοιες, τις έκανε «reserved words», και προχωρούσε στην εύρεση της αλήθειας χρησιμοποιώντας και το If/else, δηλαδή έφτιαχνε το πρόγραμμα. Π.χ. δεν μπορεί κανείς να πει «ένας νάνος 3 μέτρων» διότι έχουμε ορίσει ότι ο νάνος είναι το πολύ 1 μέτρο και ο γίγας 3 μέτρα, οπότε «νάνος 3 μέτρα» είναι αντίθετες έννοιες άρα υπάρχει ψεύδος.
Ο Σωκράτης ήταν ο πρώτος ο οποίος απέδειξε μαθηματικά ότι «η κακία είναι άγνοια» διότι αν τα ανθρωποειδή που χρησιμοποιούν την κακία για να «ανέβουν» κοινωνικά και οικονομικά, κατανοήσουν την πραγματικότητα θα διακρίνουν ότι οι προσπάθειες τους είναι μάταιες, όχι στον υλικό κόσμο αλλά στον ευρύτερο νοητό ο οποίος κατ επέκταση επηρεάζει και τον υλικό.
Αν σήμερα λοιπόν αυτοί οι κάποιοι χρησιμοποιούν το υποσυνείδητο για να μας γεμίσουν λανθασμένες εικόνες εμείς αντιστεκόμαστε με την Σωκρατική λογική ευρέσεως της αλήθειας όπως υπάρχουν στα Πλατωνικά κείμενα.
ΟΤΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΥΡΩ ΜΑΣ,ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΙΟΜΑΣΤΕ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΑΥΤΟ ΒΛΕΠΟΥΜΕ!!!
θα ξεχωρίσει μονος του το αόριστο από το ορισμένο,
ΘΑ ΞΕΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΟΧΙ.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΖΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;
Η ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ;
ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΠΟΥ ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ;
ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ!
ΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ!
ΔΗΛΑΔΗ, θα διακρίνει και θα ξεχωρίσει τις αντίθετες έννοιες που πριν είχε σε σύγχυση μέσα στο μυαλό του, οπότε και την αλήθεια από το ψεύδος.
Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ!ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑ!ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΩ ΕΓΩ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΕΙΠΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ, ΤΟ ΕΙΠΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ!
ΠΡΕΠΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ! ΤΟΝ ΝΟΥ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ!ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕ ΑΝΟΙΧΤΟ ΜΥΑΛΟ!ΝΑ ΔΕΧΕΣΑΙ ΟΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣΕΙΣ,ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙΣ.
ΝΑ ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙΣ ΟΧΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ,ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ,ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΥΡΩ ΣΟΥ.
ΑΛΛΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ,ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ Η ΟΧΙ.Π.Χ.ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΥΨΕΙΣ, ΤΟΤΕ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΣΟΥ ΜΙΛΑΕΙ Η ΨΥΧΗ ΣΟΥ.ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΣ ΚΑΤΙ ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕΣ,ΚΑΙ ΣΟΥ ΦΑΝΤΑΖΕΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΡΙΝΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΝΟΥ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.ΑΝ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΚΑΛΑ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ,ΛΕΣ ΟΤΙ ΝΑΙ ΡΕ! ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ’ΝΑΙ! ΤΟΤΕ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ!ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕΣ ΕΔΩ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΘΑ ΦΑΝΤΑΖΟΥΝ ΠΑΡΑΛΟΓΑ.
ΤΟ ΚΑΚΟ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΡΕΙ ΩΣ ΓΝΩΣΗ,ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΔΩ ΥΛΙΚΗ ΜΑΣ ΖΩΗ.ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΚΟ.ΔΙΟΤΙ,ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΓΥΡΩ ΣΟΥ,ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΚΟΣΜΟ ΖΕΙΣ,ΠΩΣ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ,ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ, ΠΩΣ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΑΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΥΡΩ ΣΟΥ, ΤΟΤΕ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΕΙΣ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ, ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ,ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΛΙΚΟ ΚΟΣΜΟ.ΟΑ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΘΕΙ Η ΨΥΧΗ,ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΤΗΝ ΑΦΗΣΕΣ ΝΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ! ΕΝΩ ΣΕ ΦΩΝΑΖΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!
ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ,(ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΝΟΥΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ),
ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕΣΩ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕΣ ΣΑΝ ΛΟΓΙΚΗ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΕΔΩ ΤΟΝ ΥΛΙΚΟ ΚΟΣΜΟ,
ΤΟΤΕ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΚΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ,ΔΙΟΤΙ ΟΠΟΙΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΣ!Η ΚΑΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΥΛΙΚΗ.ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΥΛΙΚΟ ΚΟΣΜΟ.
ΟΠΟΙΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΚΥΝΗΓΑ ΤΗΝ ΥΛΙΚΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΕΔΩ, ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ,ΤΟΤΕ ΑΥΤΟ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΟΣΟ ΑΓΝΟΙΑ ΕΧΕΙ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΟΣΟ ΣΚΟΤΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥΔΙΟΤΙ,ΟΤΑΝ ΦΤΑΣΕΙΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ,ΘΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙΣ ΠΩΣ ΟΛΑ ΕΔΩ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ!ΚΑΙ ΠΩΣ ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΣΧΟΛΕΙΣΑΙ ΜΕ ΠΑΘΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΥΛΙΚΟ ΚΟΣΜΟ, ΑΘΕΛΑ ΣΟΥ ΦΕΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΡΙΧΝΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΥΛΙΚΟ ΚΟΣΜΟ,ΤΟΣΟ ΦΕΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.
ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΣΚΕΙΣ (ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ)ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΔΗΛΑΔΗ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΕΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ,ΤΟΣΟ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΣΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΛΙΚΟ ΚΟΣΜΟ.ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΟΔΗΓΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ.ΑΡΑ ΤΟ ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΥΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
http://www.elikoncc.info/?p=6767
με την όραση και την οπτική ισότητα.
Αυτά συμβαίνουν σε επίπεδο αισθητού δηλαδή ύλης, τι γίνεται όμως σε επίπεδο νοητού, δηλαδή καταστάσεων, γεγονότων κτλ;
Οι επιστήμονες ανακάλυψαν εδώ και πολλά χρόνια ότι ο μέσος άνθρωπος ζει και αντιδρά 95% με το υποσυνείδητο και 5% με το συνειδητό, αυτό δημιουργεί μια καλή ερώτηση: τελικά ζούμε σε έναν υποσυνείδητο κόσμο; (δηλαδή σε ένα Matrix?), επίσης τι θα συνέβαινε αν κάποιοι οι οποίοι γνώριζαν τον μηχανισμό αυτόν, δημιουργούσαν και γέμιζαν με συγκεκριμένες ασύμμετρες εικόνες το υποσυνείδητο μας με σκοπό την επιβολή των σχεδίων τους…; θα συνέβαινε αυτό που ήδη συμβαίνει…
Τα σχολεία Πανεπιστήμια κτλ δεν μας μαθαίνουν τον μηχανισμό με τον οποίο εμείς μόνοι μας θα διακρίνουμε την αλήθεια από το ψεύδος, αλλά μας μαθαίνουν έτοιμες γνώσεις-έννοιες τις οποίες κάποιοι άλλοι έχουν ορίσει γι εμάς, αυτό σημαίνει ότι οικειοποιούμαστε ξένες ιδέες άρα και ξένη προσωπικότητα. Παράδειγμα αν σε μια πόλη (κράτος) κυβερνάει ένα συγκεκριμένο πολίτευμα ο κόσμος μαθαίνει ότι αυτό είναι το σωστό π.χ. Κομμουνισμός σε χώρες όπως ΕΣΣΔ, Πολωνίες, Ρουμανίες, Αλβανίες, Βουλγαρίες που ο κόσμος «νόμιζε» ότι αυτό το πολίτευμα ήταν το σωστό. Εδώ μαθαίνουμε ότι το σωστό είναι ο Σοσιαλισμός και ότι οι Χουντικοί ήταν κακοί και αντίστοιχα (διάλογος Σωκράτη και Θρασύμαχου στην «Πολιτεία» περί δικαίου και πολιτεύματος).
Το αντικλείδι
Την πραγματικότητα-αλήθεια όμως υπάρχει τρόπος να την προσεγγίσουμε, διότι μπορεί να λένε μερικοί ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική για τον καθένα ανάλογα τις γνώσεις και την νοημοσύνη του, παρόλα αυτά υπάρχει μια παγκόσμια πραγματικότητα-αλήθεια η οποία λειτουργεί απόλυτα μαθηματικά όπως άλλωστε και ολόκληρη η δημιουργία. Ο μηχανισμός αυτός γίνεται ορατός από τα Πλατωνικά κείμενα, στα οποία ο Σωκράτης χρησιμοποιεί συγκεκριμένες μαθηματικές μεθόδους για την εύρεση της αλήθειας και τον ξεχωρισμό της από το ψεύδος! βασίζεται στο root των μαθηματικών δηλαδή το 0/1, αυτό που είπε αργότερα ο Αριστοτέλης ως «εξίσωση των αντιθέτων».
Ο Σωκράτης στην απολογία του αναφέρει ότι δεν ήταν δάσκαλος και ότι δεν δίδαξε ποτέ τίποτα κανέναν, δεν είχε μαθητές αλλά συνομιλητές, τι εννοούσε; ότι δεν έδωσε έτοιμη γνώση, αλλά έδειχνε τον τρόπο με τον οποίο ο συνομιλητής μόνος του θα δει τον εαυτό του (γνώθι εις εαυτόν), θα ξεχωρίσει το αόριστο από το ορισμένο, θα διακρίνει και θα ξεχωρίσει τις αντίθετες έννοιες που πριν είχε σε σύγχυση μέσα στο μυαλό του, οπότε και την αλήθεια από το ψεύδος. Η επίπονη διαδικασία που υπέβαλε ο μαθητής στο να κοιτάξει μέσα στον εαυτό του (γνώθι εις εαυτόν) παραλληλίστηκε με τους πόνους της γέννας, η εύρεση της αλήθειας ως γέννεση και η μέθοδος αυτή του Σωκράτη ονομάστηκε «μαιευτική».
Εδώ μας αποκαλύπτουν οι πρόγονοι μας λίγο πολύ, ότι η ζωή μοιάζει σαν σπείρα, αν την κοιτάξεις από κάτοψη μοιάζει σαν κύκλος αλλά αν την κοιτάξεις από άλλη οπτική βλέπεις και τις διαβαθμίσεις της εξέλιξης (εξέλιξη=»εκ του έλικος» δηλαδή DNA).
Ο Σωκράτης το πρώτο πράγμα που έκανε πριν ξεκινήσει μια συνομιλία ήταν να ορίζει τις έννοιες, διότι δεν ήταν δυνατόν να αποκαλούμε κάποιον ή κάτι «καλό» ή «κακό» εφόσον δεν γνωρίζουμε τι είναι «καλό» και τι «κακό». Με την μέθοδο των αντιθέτων (0/1) όριζε τις έννοιες, τις έκανε «reserved words», και προχωρούσε στην εύρεση της αλήθειας χρησιμοποιώντας και το If/else, δηλαδή έφτιαχνε το πρόγραμμα. Π.χ. δεν μπορεί κανείς να πει «ένας νάνος 3 μέτρων» διότι έχουμε ορίσει ότι ο νάνος είναι το πολύ 1 μέτρο και ο γίγας 3 μέτρα, οπότε «νάνος 3 μέτρα» είναι αντίθετες έννοιες άρα υπάρχει ψεύδος.
Ο Σωκράτης ήταν ο πρώτος ο οποίος απέδειξε μαθηματικά ότι «η κακία είναι άγνοια» διότι αν τα ανθρωποειδή που χρησιμοποιούν την κακία για να «ανέβουν» κοινωνικά και οικονομικά, κατανοήσουν την πραγματικότητα θα διακρίνουν ότι οι προσπάθειες τους είναι μάταιες, όχι στον υλικό κόσμο αλλά στον ευρύτερο νοητό ο οποίος κατ επέκταση επηρεάζει και τον υλικό.
Αν σήμερα λοιπόν αυτοί οι κάποιοι χρησιμοποιούν το υποσυνείδητο για να μας γεμίσουν λανθασμένες εικόνες εμείς αντιστεκόμαστε με την Σωκρατική λογική ευρέσεως της αλήθειας όπως υπάρχουν στα Πλατωνικά κείμενα.
ΟΤΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΥΡΩ ΜΑΣ,ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΙΟΜΑΣΤΕ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΑΥΤΟ ΒΛΕΠΟΥΜΕ!!!
θα ξεχωρίσει μονος του το αόριστο από το ορισμένο,
ΘΑ ΞΕΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΟΧΙ.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΖΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;
Η ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ;
ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΠΟΥ ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ;
ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ!
ΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ!
ΔΗΛΑΔΗ, θα διακρίνει και θα ξεχωρίσει τις αντίθετες έννοιες που πριν είχε σε σύγχυση μέσα στο μυαλό του, οπότε και την αλήθεια από το ψεύδος.
Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ!ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑ!ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΩ ΕΓΩ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΕΙΠΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ, ΤΟ ΕΙΠΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ!
ΠΡΕΠΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ! ΤΟΝ ΝΟΥ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ!ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕ ΑΝΟΙΧΤΟ ΜΥΑΛΟ!ΝΑ ΔΕΧΕΣΑΙ ΟΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣΕΙΣ,ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙΣ.
ΝΑ ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙΣ ΟΧΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ,ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ,ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΥΡΩ ΣΟΥ.
ΑΛΛΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ,ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ Η ΟΧΙ.Π.Χ.ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΥΨΕΙΣ, ΤΟΤΕ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΣΟΥ ΜΙΛΑΕΙ Η ΨΥΧΗ ΣΟΥ.ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΣ ΚΑΤΙ ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕΣ,ΚΑΙ ΣΟΥ ΦΑΝΤΑΖΕΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΡΙΝΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΝΟΥ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.ΑΝ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΚΑΛΑ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ,ΛΕΣ ΟΤΙ ΝΑΙ ΡΕ! ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ’ΝΑΙ! ΤΟΤΕ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ!ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕΣ ΕΔΩ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΘΑ ΦΑΝΤΑΖΟΥΝ ΠΑΡΑΛΟΓΑ.
ΤΟ ΚΑΚΟ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΡΕΙ ΩΣ ΓΝΩΣΗ,ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΔΩ ΥΛΙΚΗ ΜΑΣ ΖΩΗ.ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΚΟ.ΔΙΟΤΙ,ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΓΥΡΩ ΣΟΥ,ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΚΟΣΜΟ ΖΕΙΣ,ΠΩΣ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ,ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ, ΠΩΣ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΑΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΥΡΩ ΣΟΥ, ΤΟΤΕ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΕΙΣ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ, ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ,ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΛΙΚΟ ΚΟΣΜΟ.ΟΑ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΘΕΙ Η ΨΥΧΗ,ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΤΗΝ ΑΦΗΣΕΣ ΝΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ! ΕΝΩ ΣΕ ΦΩΝΑΖΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!
ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ,(ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΝΟΥΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ),
ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕΣΩ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕΣ ΣΑΝ ΛΟΓΙΚΗ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΕΔΩ ΤΟΝ ΥΛΙΚΟ ΚΟΣΜΟ,
ΤΟΤΕ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΚΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ,ΔΙΟΤΙ ΟΠΟΙΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΣ!Η ΚΑΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΥΛΙΚΗ.ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΥΛΙΚΟ ΚΟΣΜΟ.
ΟΠΟΙΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΚΥΝΗΓΑ ΤΗΝ ΥΛΙΚΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΕΔΩ, ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ,ΤΟΤΕ ΑΥΤΟ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΟΣΟ ΑΓΝΟΙΑ ΕΧΕΙ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΟΣΟ ΣΚΟΤΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥΔΙΟΤΙ,ΟΤΑΝ ΦΤΑΣΕΙΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ,ΘΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙΣ ΠΩΣ ΟΛΑ ΕΔΩ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ!ΚΑΙ ΠΩΣ ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΣΧΟΛΕΙΣΑΙ ΜΕ ΠΑΘΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΥΛΙΚΟ ΚΟΣΜΟ, ΑΘΕΛΑ ΣΟΥ ΦΕΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΡΙΧΝΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΥΛΙΚΟ ΚΟΣΜΟ,ΤΟΣΟ ΦΕΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.
ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΣΚΕΙΣ (ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ)ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΔΗΛΑΔΗ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΕΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ,ΤΟΣΟ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΣΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΛΙΚΟ ΚΟΣΜΟ.ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΟΔΗΓΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ.ΑΡΑ ΤΟ ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΥΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
http://www.elikoncc.info/?p=6767
Τρίτη 26 Ιουνίου 2012
Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012
Ο ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ
http://youtu.be/_elZ1C569MQ
Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη που τραμπαλίζεται
για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη πως δε ζαλίζεται
Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δε κλαίει, ποτέ δε κλαίει
Για ιδέστε που χει το ερημοπούλι αίμα στο φτερό
πετά κι ας το βρε θανάτου βόλι, κόντρα στον καιρό
Με τον καιρό να ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος
Για ιδέστε όλοι δέστε και μένα άλλο δε ζητώ
που χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ
Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου
Τρίτη 19 Ιουνίου 2012
Mη μου τη λήθη τάρατε..
ΑΛΛΑΓΗ: ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΥΠΟΘΕΣΗo o | Η
αυλαία έπεσε για ακόμα μία φορά στις εκλογές τής αφρο-τουρκοβυζαντινής
μπανανίας τής δυτικής Ασίας (κοινώς Ελλάδας). Τα αποτελέσματα των
εκλογών ήταν τα αναμενόμενα. Μέσα σ΄ένα κλίμα τρομοκρατίας και
εθνικολαγνείας, αγιορείτικων προφητειών, τραμπουκισμών, δημοσιογραφικών
απειλών και πολιτικών υποσχέσεων, ο ραγιάς τουρκορωμιός ψήφισε για άλλη
μία φορά τους δυνάστες του. Όχι, πως το δεύτερο αντιμνημονιακό κόμμα ή ακόμα και τα υπόλοιπα αντιμνημονιακά κόμματα ήταν σε θέση να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό σε αυτή τη χώρα. Λίγο πολύ όλοι μεταξύ μας το ξέρουμε αυτό. Φράσεις όπως: «έλα μωρέ όλοι για την πάρτη τους είναι» ή «μην περιμένεις και πολλά από αυτούς», δείχνουν, ότι οι περισσότεροι γνωρίζουμε ως κοινό μυστικό, ότι το πολιτικό σύστημα τής υποανάπτυκτης χώρας μας νοσεί βαθιά. Αλλά πώς να μη νοσεί το πολιτικό μας σύστημα, αφού νοσούντες είναι οι πλείστοι των κατοίκων αυτού τού τόπου. Νοσούντες σε σωματικό και σε πνευματικό επίπεδο. Μάλιστα, μέσα από αυτούς τους βαθιά αρρώστους ανθρώπους αναδύονται και οι πολιτικοί ταγοί μας. Εδώ τίθενται μερικά απλά ερωτήματα: |
Πώς είναι δυνατόν να ψηφίζεις πακέτο ως πρώτο και τρίτο κόμμα αυτά τα δύο, που όπως όλοι σχεδόν ισχυρίζονται, πρόδωσαν και κατέστρεψαν τη χώρα κατά τα τελευταία σαράντα χρόνια; Η απάντηση είναι απλή: «Σφάξε με αγά μου ν΄αγιάσω». Πρόκειται για την ραγιαδική νοοτροπία, που κουβαλάει εδώ και εκατονταετίες ο τουρκο-ρωμιός συμπολίτης μας.
| Πώς
είναι δυνατόν να ψηφίζεις το ναζιστικό σχιζοφρενικό και ταλιμπανιστικό
κόμμα των χρυσαυγιτών; Τι μπορείς να περιμένεις από δειλούς τραμπούκους,
που μπουγελώνουν και χαστουκίζουν γυναίκες σε τηλεοπτικά παράθυρα και
σακατεύουν στο ξύλο ανήμπορους μετανάστες, που έχουν λυγίσει από την
πείνα και την αδυναμία. Φουσκωμένους με αναβολικά υπανθρώπους, που
βλέπουν τους εαυτούς τους ανώτερους από άλλους, αλλά και όλους τους
αλλόφυλλους ως θανάσιμους εχθρούς. Πώς είναι δυνατόν να ψηφίζεις ως πρώτους τους «μετανάστες» δήθεν εθνικιστές βουλευτές τής Ν.Δ., που για λίγα αργύρια πρόδωσαν το πρώην εθνικιστικό κόμμα τους; Πώς είναι δυνατόν να περιμένεις από τους εθνικ-άφρονες Ανεξάρτητους Έλληνες (χριστιανορωμιούς καλύτερα) δικαιοσύνη, όταν ο αρχηγός τους ισχυρίζεται, ότι θα γεμίσει τη χώρα με ακόμα μερικές χιλιάδες αφορολόγητους παπάδες (λες και λίγους έχουμε), για να λειτουργούν και να αποβλακώνουν τις μάζες; Ένα κόμμα, που είναι έτοιμο να πολεμήσει με γειτονικές χώρες για σχεδόν ανύπαρκτα εθνικά θέματα. Πώς είναι δυνατόν να παραμένεις ακόμα πιστός στο αριστερό κόμμα των απολιθωμένων κομμουνιστών τού όχι, τής άρνησης και τής απάθειας; Ένα κόμμα, που αιματοκύλισε τη χώρα μαζί με τους τότε εθνικιστές ακροδεξιούς και βαρύνεται με εγκλήματα ακόμα και κατά αμάχων. |   |
Πώς είναι δυνατόν να περιμένεις από τα άλλα δύο αριστερά κόμματα, αδελφά τού προηγούμενου, να βοηθήσουν τη χώρα, όταν τα στελέχη τους είναι μπλεγμένα στους άρρωστους μηχανισμούς τού συνδικαλισμού και των εργατοπατέρων, που κατάφεραν να δημιουργήσουν και να σταθεροποιήσουν το μεγάλο τέρας, που κατατρώει εδώ και δεκαετίες τη χώρα με το όνομα δημόσιο;
Πώς είναι δυνατόν να περιμένεις οικολογία από τους οικολόγους, όταν το κόμμα τους εμπλέκεται σε περίεργες υποθέσεις με τις μυστικές υπηρεσίες γειτονικής χώρας;
Αυτοί, οι οποίοι πριν λίγους μήνες μούντζωναν τους βουλευτές των δύο μνημονιακών κομμάτων, τους ξαναψήφισαν τώρα προσκυνώντας τους.
Ο ραγιαδισμός στο μεγαλείο του.
Θα μού πείτε και τι να ψηφίσω δηλαδή, αποχή, τίποτα, λευκό;
Μπορείς να ψηφίζεις ό,τι θέλεις κι ό,τι ποθείς, όμως να γνωρίζεις αγαπητέ φίλε, ότι αν δεν αλλάξεις εσύ ο ίδιος πρώτα δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει κάτι σε αυτή τη χώρα ό,τι και αν ψηφίσεις.
| Αν
δεν σταματήσεις να πετάς το τσιγάρο σου και τα σκουπίδια σου στα δάση
και στις παραλίες, αν δεν μάθεις να περιμένεις στη σειρά σου, αν δεν
σταματήσεις να κλέβεις και να λαδώνεις το δημόσιο σε κάθε ευκαιρία, αν
δεν σταματήσεις να καπνίζεις σε χώρους, που απαγορεύεται, αν δεν
σταματήσεις να χτίζεις εκτός σχεδίου, αν δε σταματήσεις τις μαγκιές, τις
γκλαμουριές και τις απάτες, αν δεν σταματήσεις να λες, ότι φταίνε όλοι
οι άλλοι για τα δεινά σου εκτός από εσένα... Αν, αν, αν, βαλκάνιε τουρκοσπορίτη δεν αντιληφθείς, ότι είμαστε πολύ λίγοι ως άνθρωποι, πάντα τουρκορωμιοί θα παραμείνουμε, υποανάπτυκτοι και τριτοκοσμικοί, προσκυνημένοι στους παπάδες και στους πολιτικούς, ραγιάδες στον τούρκο κάποτε, ραγιάδες στην Ευρώπη και στις τράπεζες σήμερα. |
Έγραψε Παραβάτης Κωνσταντίνος
www.freeinquiry.gr
Κυριακή 17 Ιουνίου 2012
Το όνειρο του πολεμιστή
http://youtu.be/N-NGweGO3WA
Στου δράκου την καμπούρα
πάνω στης ράχης το φτερό
στ' άγρια τα κάστρα πολεμάω
κι έτσι τους χρόνους μου μετρώ
Φτιάχνω φαρέτρα μαύρη
απ' της νύχτας τα μαλλιά
πάνω στης γης τ' αλάτι γράφω
και τραγουδώ με τα σκυλιά
Την κούπα μου γεμίζω,
κερνάω το φίδι για να βγει
όρθιος στον ήλιο να γρικάω,
στον ουρανό του αετού η κραυγή
Το απλό, το εύκολο
"Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να' ναι μακρύς ο δρόμος"
να εύχεσαι να' ναι μακρύς ο δρόμος"
-Κ. Καβάφης
Είναι τόσο σκληρός ο αγώνας, αλλά τόσο γλυκός.
Είναι τόσο μεγάλη η ζωή όταν ζεις διαρκώς.
- Α. Πάνου
Είναι τόσο σκληρός ο αγώνας, αλλά τόσο γλυκός.
Είναι τόσο μεγάλη η ζωή όταν ζεις διαρκώς.
- Α. Πάνου
Το
απλό και το εύκολο. Πολλοί άνθρωποι συγχέουν αυτές τις δύο λέξεις. Τις
περισσότερες φορές το εύκολο δεν είναι απλό, όπως επίσης το απλό δεν
είναι εύκολο. Όλοι γύρω μας λένε να κάνουμε την ζωή μας πιο εύκολη. Πιο
βολική. Και πράγματι αν σκεφτούμε σε τι συνθήκες ζούσε ο άνθρωπος πριν
μερικές χιλιάδες χρόνια (για να μην ξεχνιόμαστε 1,5 στους 7 συνεχίζει να
ζει έτσι) σίγουρα θα δώσουμε δίκιο σ' αυτούς τους ανθρώπους.
Ηλεκτρισμός, πόσιμο νερό, αποχετευτικό σύστημα, φάρμακα, κάτω από μια
γερή στέγη χωρίς να κινδυνεύουμε πλέον από άγρια θηρία μαζεύοντας την
τροφή μας κ.ο.κ. ζούμε μια σχετικά εύκολη ζωή. Είναι όμως απλή; Που για
να τα έχουμε όλα αυτά, έχουμε μαζευτεί σε πόλεις, ζούμε για να
εργαζόμαστε ώστε να μπορούμε να πληρώσουμε λογαριασμούς, αρρωσταίνουμε
συχνά, οι ψυχικές ασθένειες γίνονται όλο και περισσότερες, έχουμε
αφανίσει την χλωρίδα μαζί με την πανίδα, ενώ το φαγητό μας γίνεται όλο
και πιο άγευστο ποτισμένο με κάθε είδους χημικό. Ναι, είναι αλήθεια,
ζούμε παραπάνω έστω και με τεχνητή υποστήριξη αλλά είναι κατά τη γνώμη
μου η ποσότητα σε αντιδιαστολή με την ποιότητα...
Μια
ζωή απλή σύμφωνα με τα παραπάνω όμως δεν θα ήταν και εύκολη. Θα έπρεπε
να καλλιεργούμε μόνοι μας την τροφή μας, να επισκευάζουμε και να
συντηρούμε μόνοι μας τα σπίτια μας, να ζούμε πιο μακρυά από γιατρούς και
νοσοκομεία με κίνδυνο να αποχαιρετίσουμε τον μάταιο τούτο κόσμο πρόωρα,
μερικές φορές να μας λείπουν πολλές ανέσεις, λεφτά κ.ο.κ. Αν τα σκεφτεί
κανείς αυτά, αρχίζει και τα ζυγίζει. Αρχίζει η σύγκριση των υπέρ και
των κατά. Η άνεση και η καταστροφή από την μια και η δυσκολία από την
άλλη. Δύσκολα πράγματα, που αρχίζουν να στροβιλίζουν στο κεφάλι σου και
σε τρώνε ζωντανό από μέσα. Τα αντίθετα (υπέρ-κατά, σωστό-λάθος,
καλό-κακό, άσπρο-μαύρο) καταναλώνουν την ζωή σου χωρίς να μπορούν τελικά
να σου δώσουν μια απάντηση...
Όμως
κατά την άποψη μου δεν χρειάζεται καμία σκέψη. Είναι δυνατόν να θέλεις
να ζυγίσεις το μόνο αληθινό μας σπίτι, όπου έζησε, ζει και θα ζει όλη η
ανθρωπότητα; Είναι δυνατόν να θεωρείς ότι η ζωή πρέπει να είναι "κάτι
εύκολο"; "κάτι" που γεμίζει με ανέσεις ή στο οποίο πρέπει να βρεις ένα
τρόπο να βολευτείς; Για πόσο ακόμα θα βάζεις το προσωπικό συμφέρον πάνω
από το συλλογικό; Τι σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι ανώτερος ή πιο
σημαντικός από τους άλλους; Αν σκέφτεσαι έτσι το μόνο που καταφέρεις
είναι να κάνεις την ζωή δυσκολότερη σε σένα και στους άλλους για να
έχεις απλώς μια ψευδαίσθηση ότι ζεις. Ναι, γιατί δεν συνεισφέρεις στη
ζωή, η ζωή σου είναι ψεύτικη. Είσαι νεκρός και δεν το ξέρεις... Πρέπει
να γνωρίζουμε ότι η ζωή δεν είναι κάτι "εύκολο", κάτι που γεμίζει με
ανέσεις. Δεν έχεις ολοκληρωμένη ζωή αν έχεις ακίνητα, κινητά, γυναίκες
και λεφτά. Δεν νομίζεις ότι οι εμπειρίες, η φιλία, η δημιουργία, η
μάθηση και φυσικά ο ελεύθερος χρόνος για να τα κάνεις όλα αυτά γεμίζουν την ζωή περισσότερο;
Η
ζωή είναι ένα ταξίδι και το ταξίδι είναι ταυτόχρονα απλό και δύσκολο
πράγμα. Όχι ένα ταξίδι προσχεδιασμένο σαν από ταξιδιωτικό γραφείο. Με
εισιτήρια στο χέρι, προορισμό γνωστό, ξενοδοχεία και διατροφή
πληρωμένα. Και όμως όλοι μας έτσι σκεφτόμαστε στη ζωή. Σχεδιάζουμε ή
καλύτερα κάνουμε εικασίες και αν αυτές επιβεβαιωθούν το λέμε καλή τύχη,
αν τα πράγματα έρθουν αλλιώς το λέμε κακή τύχη και γκρινιάζουμε,
κατηγορούμε θυμώνουμε, βρίζουμε. Το ταξίδι της ζωής όμως είναι ένα
ταξίδι ανοικτό σε όλες τις πιθανότητες, και περιέχει μέσα του χαρές και
λύπες. Δεν είναι ούτε θέμα τύχης, ούτε οργάνωσης. Όταν οργανώνεις κάτι,
κλείνεις πολλές πόρτες που σου στερούν ευκαιρίες που δεν έχεις την δυνατότητα να γνωρίζεις εκ των προτέρων...
Μόνο
ένα ταξίδι στο άγνωστο μπορείς να το ευχαριστηθείς πραγματικά.
Ευχαριστιέσαι την δημιουργία, την ανακάλυψη, την ανταμοιβή των κόπων
σου, την κάθε στιγμή. Με λίγα λόγια νιώθεις χαρά να ζεις.
Η ζωή χωρίς τον θάνατο δεν υπάρχει. Η ζωή χωρίς τον κίνδυνο γενικά δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει και ευχαρίστηση χωρίς κόπο. Όμως η ζωή θέλει και να διαθέτεις και χρόνο για να μπορείς να την ευχαριστηθείς. Ποιο το νόημα να στερήσαι το ταξίδι για να αποκτήσεις τα μέσα ώστε να το οργανώσεις χωρίς εκπλήξεις; και χωρίς μάλιστα να γνωρίζεις αν θα σου δοθεί τελικά ο χρόνος για να το κάνεις! Αν ανήκετε σ' αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων που προσπαθούν να ζήσουν το κάθε λεπτό που τους χαρίστηκε, κατανοώντας ότι ο φόβος για τους κινδύνους που εγκυμονούν σε κάθε γωνιά, είναι φυσιολογικός και συνδεδεμένος με την ζωή τότε έχετε ήδη σταματήσει να φοβάστε. Τότε και μόνο τότε γευόμαστε τους καρπούς της ζωής που μπορούμε να τους ανακαλύψουμε και να τους χαρούμε κάτω από οποιαδήποτε συνθήκες όσο δύσκολες κι αν είναι αυτές. Γιατί μέσα από τον κίνδυνο μπορείς να εκτιμήσεις τα άπειρα δώρα που σου προσφέρει η ζωή απλόχερα, αλλιώς όλα θα είναι άγευστα, και σύντομα θα τα βαριέσαι όλα.
Αυτό είναι και το νόημα της παρακάτω παραβολής που αποδίδεται στο Βούδα, τουλάχιστον όπως την καταλαβαίνω εγώ:
Η ζωή χωρίς τον θάνατο δεν υπάρχει. Η ζωή χωρίς τον κίνδυνο γενικά δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει και ευχαρίστηση χωρίς κόπο. Όμως η ζωή θέλει και να διαθέτεις και χρόνο για να μπορείς να την ευχαριστηθείς. Ποιο το νόημα να στερήσαι το ταξίδι για να αποκτήσεις τα μέσα ώστε να το οργανώσεις χωρίς εκπλήξεις; και χωρίς μάλιστα να γνωρίζεις αν θα σου δοθεί τελικά ο χρόνος για να το κάνεις! Αν ανήκετε σ' αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων που προσπαθούν να ζήσουν το κάθε λεπτό που τους χαρίστηκε, κατανοώντας ότι ο φόβος για τους κινδύνους που εγκυμονούν σε κάθε γωνιά, είναι φυσιολογικός και συνδεδεμένος με την ζωή τότε έχετε ήδη σταματήσει να φοβάστε. Τότε και μόνο τότε γευόμαστε τους καρπούς της ζωής που μπορούμε να τους ανακαλύψουμε και να τους χαρούμε κάτω από οποιαδήποτε συνθήκες όσο δύσκολες κι αν είναι αυτές. Γιατί μέσα από τον κίνδυνο μπορείς να εκτιμήσεις τα άπειρα δώρα που σου προσφέρει η ζωή απλόχερα, αλλιώς όλα θα είναι άγευστα, και σύντομα θα τα βαριέσαι όλα.
Αυτό είναι και το νόημα της παρακάτω παραβολής που αποδίδεται στο Βούδα, τουλάχιστον όπως την καταλαβαίνω εγώ:
Ένας άνθρωπος που ταξίδευε σε ένα χωράφι αντίκρισε μια τίγρη. Έτρεξε να ξεφύγει αλλά η τίγρη ήταν πεινασμένη και τον ακολούθησε. Φτάνοντας σ' ένα γκρεμό, πιάστηκε από τις ρίζες μιας άγριας αμπέλου και κρεμάστηκε από στην άκρη του. Η τίγρη στάθηκε από πάνω του και τον μύριζε. Τρέμοντας κοίταξε προς τα κάτω όπου άλλη μια τίγρης περίμενε να τον φάει. Μόνο η άμπελος τον κρατούσε στην ζωή.
Δύο ποντίκια, ένα λευκό και ένα μαύρο άρχισαν να ροκανίζουν την άμπελο. Ο άνθρωπος είδε μια φορτωμένη φραουλιά κοντά του. Κρατώντας με το ένα χέρι την άμπελο, άπλωσε το άλλο και έκοψε μια φράουλα. Τι νόστιμη που ήταν!
sobaresapopseis.blogspot.gr
Tο νόημα του να ζεις...
Έτσι μου συγχώρεσα και συνεχίζω να μου συγχωρώ τα στραβοπατήματα για να μπορώ να συνεχίζω να περπατάω.
Βρήκα στην θύμηση του θανάτου έναν σύμμαχο που με βοηθά να θυμάμαι ότι πρέπει να ζω. Ο πόνος της απώλειας είναι που μας ωθεί να διεκδικήσουμε τη ζωή μας. Συνήθως αναρωτιόμαστε αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο αλλά δεν είναι πιο χρήσιμο να ξέρουμε πόσο ζωντανοί είμαστε πριν από τον θάνατο; Είναι τραγικό να ξυπνήσεις μια μέρα, να μάθεις ότι θα πεθάνεις και τότε μόνο να καταλάβεις ότι η ζωή είναι όμορφη και την σπατάλησες γιατί ζούσες σε άλλους "κόσμους", κυνηγώντας άπιαστα όνειρα.
Κατανοώντας λοιπόν την παροδικότητά μας, γινόμαστε ζωντανοί κάνοντας το αποφασιστικό βήμα για να αδράξουμε την ζωή . Αυτό είναι το τέλος της σκέψης ότι η ζωή είναι μικρή και μίζερη. Εκεί η ζωή γίνεται μεγάλη και μεγαλειώδης ταυτόχρονα.
Αυτός ο σύμμαχος λοιπόν, καθώς και διάφορα περιστατικά στη ζωή, μου δίδαξαν τις έννοιες της αξιοπρέπειας και της (ε)αυτοθυσίας· μέχρι στιγμής τις υψηλότερες αρετές που μπόρεσα να ανακαλύψω, απαραίτητες για να μάθει κάποιος να ζει.
Στην πραγματικότητα δεν νομίζω να υπάρχει άλλος τρόπος να ζεις αν δεν είσαι ευαίσθητος στον πόνο των άλλων. Ένας φίλος το είχε ονομάσει "ορισμό των Ανθρώπων". Ενώ ένας άλλος "απόλυτη ελευθερία γιατί ένα έλλογο ον επιλέγει". Αυτό σου δίνει αξιοπρέπεια στη ζωή και μαζί φαντάζομαι και έναν αξιοπρεπή θάνατο. Έναν ευτυχισμένο θάνατο γιατί η ψυχή σου ελεύθερη, λικνίζεται παιχνιδιάρικα πάνω σε μια κούνια.
Δεν χρειάζονται τα μεγαλόπνοα σχέδια σε βάθος χρόνου. Δεν ξέρουμε αν θα έχουμε το χρόνο να τα ολοκληρώσουμε ενώ παράλληλα θα χάνουμε όλη την ουσία της ζωής αποβλέποντας σε ένα αβέβαιο και μακρινό μέλλον. Στα μικρά, καθημερινά, πράγματα φτιαγμένα με μεράκι και αγάπη, χωρίς ιδιοτέλειες και ανταμοιβές κρύβεται όλο το νόημα του να ζεις...
sobaresapopseis.blogspot.gr
Κυριακή 10 Ιουνίου 2012
Είναι τα δέντρα. Φίλοι καρδιακοί του ανθρώπου. Άνθρωποι διαφορετικοί
Δεν κατακρίνουν. Κατανοοούν.
Μπορείς να τους εμπιστευτείς. Δεν θα σε προδώσουν ποτέ.
Ό,τι και να τους πεις, ό,τι και να τους εκμυστηρευτείς.
Οι άνθρωποι έχουν πρότυπα και ιδεολογίες
Διακρίνουν καλούς και κακούς, ωραίους και άσχημους
σημαντικούς και ασήμαντους, αποδεκτούς και μη αποδεκτούς.
Αυτοί όχι
Δεν έχουν πρότυπα, δεν κάνουν συγκρίσεις.
Γι αυτούς είσαι ο ένας και μοναδικός.
Σε τιμούν όποιος κι αν είσαι, όπως κι αν είσαι.
Είναι αυτάρκεις. .Δεν γνωρίζουν έριδες και μίση
Ζητούν μόνο να είναι βοηθοί. Το θεωρούν αυτό ύψιστη τιμή.
Μπορείς ανά πάσα στιγμή να τους πληγώσεις
Μπορείς ανά πάσα στιγμή να τους εξοντώσεις
Δεν θα αντισταθούν
Ζουν και πεθαίνουν όρθιοι. Υπηρετούν ζωντανοί και νεκροί
Η ευαλωσία τους είναι το κάλλος τους. Το κάλλος τους η δύναμή τους
Είναι γύρω μας, κοντά μας
Είναι συμπαραστάτες, φίλοι
Τους κοιτάμε και δεν τους βλέπουμε
Δεν μιλούν με ανθρώπινη μιλιά
Δεν χρειάζονται συντακτικό και γραμματική
Μιλούν κατ΄ευθείαν στην καρδιά
Είναι τα δέντρα.
Φίλοι καρδιακοί του ανθρώπου. Άνθρωποι διαφορετικοίagisgios2.blogspot.gr
http://youtu.be/ji8iYgLx8G0
Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012
«Όταν λέμε ότι κάποιος γεννιέται ή πεθαίνει, εννοούμε επιστημονικά ότι χάνεται ή εμφανίζεται η δυνατότητα να τον αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας»
Πριν λίγες μέρες μια είδηση
έκανε το γύρο του κόσμου, κάνοντας λόγο για τη μεγαλύτερη επιστημονική
ανακάλυψη των τελευταίων ετών: οι ερευνητές στο Cern εντόπισαν επιτέλους
το πολυδιαφημιζόμενο Σωματίδιο του Θεού ή Μποζόνιο του Χιγκς, όπως
είναι η επίσημη ονομασία του.
Σύμφωνα
με τους επιστήμονες, πρόκειται για το πρωταρχικό στοιχείο ύλης που θα
μας αποκαλύψει ό,τι δεν γνωρίζουμε για τη φύση της πραγματικότητας και
το σύμπαν, από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του εως τώρα. Μια
ανακάλυψη που αναμένεται να φέρει τα πάνω- κάτω στην εικόνα που έχουμε
για τον κόσμο...
Καθώς
λοιπόν τα διθυραμβικά σχόλια για τη σπουδαία αυτή ανακάλυψη έδιναν και
έπαιρναν, αποφασίσαμε να ζητήσουμε την άποψη ενός ειδικού, παλιού
γνώριμου του ΑΒΑΤΟΝ, του επίκουρου καθηγητή αστροφυσικής στο
Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μάνου Δανέζη.
Στη
συζήτηση που ακολουθεί, ο Δρ. Δανέζης μας λέει ότι το μοντέλο της ύλης
που ξέραμε έχει πλέον ριζικά αλλάξει και μας αποκαλύπτει τι στην
πραγματικότητα είναι η υλική υπόσταση του ανθρώπου. Στο πλαίσιο αυτής
της «νέας πραγματικότητας» ακόμα και ο θάνατος θα μπορούσε να
ξεπεραστεί!
Χρήστος Ελμάζης
Καθηγητά
Δανέζη ξέρω ότι παρακολουθείτε με μεγάλο ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα στο
CERN. Πως σχολιάζεται τις τελευταίες εκκωφαντικές εξελίξεις;
Να
ξεκινήσω λέγοντας ότι σέβομαι απεριόριστα όλους τους επιστήμονες που
αγωνίζονται να βρουν κάτι καινούργιο, που υπόσχεται να αλλάξει τη ζωή
μας. Αυτό όμως που με βρίσκει αντίθετο είναι όλο αυτό το μάρκετινγκ που
αρχίζει να απλώνεται γύρω από την επιστήμη. Επιχειρείται ένας
εξευτελισμός της δηλαδή, με όρους αγοράς.
Η
έρευνα για την ανεύρεση του Μποζονίου Χίγκς είναι η μόνη έρευνα που
δοξάστηκε και πλασαρίστηκε ως μεγάλο γεγονός, προτού καν αυτό
ανακαλυφθεί.
Μιλάμε για
κάτι καθαρά αντιεπιστημονικό. Χρειάζονται πολλές επαναλήψεις ενός
πειράματος, επαληθεύσεις και αξιολόγηση των δεδομένων από την υπόλοιπη
επιστημονική κοινότητα για να δημοσιευτεί κάτι επίσημα. Πρέπει να έχει
προηγηθεί μια «βάσανος επιστημονική» πριν αρχίσουμε τις ανακοινώσεις.
Δεν στήνουμε γιορτές και πανηγύρια για κάτι το οποίο υποτίθεται ότι ΘΑ
βρούμε.
Μα όλα τα ΜΜΕ παρουσίασαν ως γεγονός την ανακάλυψη του σωματιδίου...
Προσέξτε,
δεν είπε κανένας ότι το βρήκαν. Είπαν ότι έχουμε μια ένδειξη ότι ίσως
κάτι υπάρχει. Ο ίδιος ο διευθυντής του CERN προέτρεψε τους συναδέλφους
του να έχουν υπομονή, να επιδείξουν σωφροσύνη και να είναι συγκρατημένοι
στις προσδοκίες τους. Ερωτηθείς δε από δημοσιογράφους για το πώς
νοιώθει για τον επικείμενο εντοπισμό του Μποζονίου, απάντησε ότι η
Φυσική δεν έχει να κάνει με συναισθήματα αλλά με τη λογική. Εκτός όμως
από αυτοσυγκράτηση, υπάρχουν πολλοί σοβαροί άνθρωποι που αντιμετωπίζουν
με σκεπτικισμό το ζήτημα και αμφισβητούν το κατά πόσο το υποατομικό
σωματίδιο είναι το «άγιο δισκοπότηρο» των επιστημών.
Εκφραστής
αυτής της άποψης είναι και ο δημοσιογράφος της εφημερίδας Guardian,
Andrew Brown ο οποίος σε άρθρο του λέει κατά λέξη: «Η ονομασία του
Μποζονίου σε σωματίδιο του Θεού ήτανε μια ευφυέστατη κίνηση μάρκετινγκ
γιατί αμέσως όλοι κατέγραψαν την ύπαρξή του στην μνήμη τους, χωρίς
ουσιαστικά να πλουτίσουν την γνώση τους γύρω από αυτό. Σε διαφορετική
περίπτωση, οι επιστήμονες δε θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν τις
επιχορηγήσεις που όπως φαίνεται κέρδισαν».
Όπως
καταλαβαίνετε, παίζονται διάφορα παιχνίδια εδώ. Πάντως όταν το βρουν
και το δημοσιεύσουν επίσημα, θα μπορεί και η υπόλοιπη επιστημονική
κοινότητα να εκφέρει άποψη.
Γιατί όμως είναι τόσο σημαντική η ανακάλυψή του;
Γιατί
θα μπορέσουμε να γυρίσουμε πίσω στις ρίζες αυτού που λέμε «ύλη».
Παραμένει ένα άλυτο μυστήριο ακόμα τι ακριβώς είναι. Είτε όμως η ύλη
προέρχεται από το Μποζόνιο του Χίγκς είτε από οτιδήποτε άλλο, δεν έχει
καμία σχέση με αυτά που ξέραμε- δηλαδή αυτή η ουσία που επεξεργαζόμαστε
με τα χέρια και τα όργανά μας και γίνεται αισθητή μέσω των αισθήσεών
μας.
Και όλα αυτά τα σώματα και τα αντικείμενα που μας περιβάλλουν;
Εκεί
έξω στο σύμπαν δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Εκεί υπάρχει μόνο ένας
ωκεανός από κοχλάζουσα ενέργεια. Η ενέργεια αυτή προσπίπτει στα όργανά
μας, αυτά παίρνουν ένα τμήμα της, το μεταφέρουν μέσω των νευρώνων στον
εγκέφαλο και εκεί η ενέργεια μεταμορφώνεται σε αυτό που ονομάζουμε
αισθητό κόσμο.
Άρα ο κόσμος που βλέπω και αισθάνομαι, στην ουσία κατασκευάζεται μέσα στο κεφάλι μου;
Ακριβώς!
Κι εμείς οι άνθρωποι, όμως, ανήκουμε σε αυτόν τον «κόσμο». Τι συμβαίνει με τη δική μας υπόσταση;
Ο
Δημόκριτος με σαφήνεια μας λέει πως, «οτιδήποτε αντιλαμβάνονται οι
αισθήσεις μας είναι ψευδές. Το μόνο πραγματικό είναι ότι αντιλαμβάνεται η
νόησή μας». Τα ίδια λέει και ο Πλάτωνας.
Με
τον όρο νόηση εννοούμε τη συνείδηση, που ταυτίζεται με την έννοια του
πνεύματος και της ελευθερίας. Σκέφτομαι άρα υπάρχω. Από τη στιγμή που
διαθέτουμε νόηση, έχουμε ύπαρξη. Το υλικό μας υπόστρωμα ( τα σώματά μας)
παρόλα αυτά είναι κομμάτι του φυσικού κόσμου.
Εφόσον
δε η νέα επιστήμη έχει αλλάξει το παλιό μοντέλο για το φυσικό νόμο
(ύλη, χώρος, χρόνος) καταλήγουμε στο ότι αυτό που ονομάζουμε «άνθρωπος»
είναι επίσης ένα κατασκεύασμα των αισθήσεών μας.
Είμαστε δηλαδή ένα τίποτα;
Όχι,
είμαστε κάτι πολύ περισσότερο, απλά στην παρούσα κατάστασή μας δεν
μπορούμε να το συλλάβουμε. Ας το δούμε σε ένα άλλο επίπεδο: σύμφωνα με
τη θεωρία της σχετικότητας αυτό που ονομάζουμε ύλη δεν είναι τίποτε άλλο
από μια καμπύλωση του τρισδιάστατου χώρου προς την τέταρτη διάσταση
(χρόνος).
Όταν προκύψει
αυτή η καμπύλωση των τριών διαστάσεων προς την τέταρτη, και αν περάσει
ένα ελάχιστο όριο, τότε η φυσιολογία του ανθρώπου αντιλαμβάνεται αυτή
την καμπύλωση ως πυκνότητα υλοενέργειας.
Αν
συνεχίσει να αυξάνεται αυτή η πυκνότητα του υλικού (το «πηγάδι» της
καμπύλωσης να βαθαίνει κατά κάποιο τρόπο) και φτάσει πάλι ένα ανώτατο
όριο, τότε θα χάσουμε από τα μάτια μας, δηλαδή από τις αισθήσεις
μας,αυτή την πυκνότητα υλοενέργειας. Αυτό ονομάζεται Φαινόμενο των Μελανών Οπών.
Άρα
αν πάρω το χώρο των τριών διαστάσεων και αρχίσω να τον καμπυλώνω προς
την τέταρτη, αρχίζουμε να βλέπουμε το υλικό υπόστρωμα του ανθρώπου. Αυτό
το ονομάζουμε ανάπτυξη. Αν αρχίζει να μικραίνει το «πηγάδι» της καμπύλωσης, αυτό το ονομάζουμε φθορά.
Την ανάπτυξη και τη φθορά μαζί την ονομάζουμε κύκλο της ζωής
του ανθρώπου. Καταλαβαίνεται λοιπόν πως το μόνο γεγονός που δεν μπορούν
να αντιληφθούν οι αισθήσεις μας είναι η αυξομείωση της τέταρτης
διάστασης, που μας δίνει την αίσθηση της ύπαρξης της ζωής.
Ακούγεται
σαν υπάρχει η δυνατότητα μέσα από τη συνάρτηση αυτή να ξεφύγουμε από
τον κύκλο της φθοράς. Θα μπορούσαμε ίσως να αποφύγουμε το θάνατο.
Θεωρητικά,
ναι. Αφού η υλική μας υπόσταση δεν είναι τίποτα άλλο από μια καμπύλωση
του χώρου, το πρωτογενές στοιχείο που γεννά αυτή την ύλη και εκείνη
αρχίζει να διέπεται από όρους ανάπτυξης/ φθοράς, είναι ο χώρος.
Ο
χώρος, για να σας δώσω να καταλάβετε, είναι αυτό το τίποτα, το μη
αντιληπτό γύρω μας- ένα κατασκεύασμα έξω από τη δυνατότητα των
ανθρώπινων αισθήσεων. Ένα μαθηματικό γεγονός. Ε, αυτό δε χάνεται,
υπάρχει πάντα πιθανότατα έτοιμο να ξανακαμπυλωθεί.
Τελικά,
όταν λέμε ότι κάποιος γεννιέται ή πεθαίνει, εννοούμε επιστημονικά ότι
χάνεται ή εμφανίζεται η δυνατότητα να τον αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις
μας.
Όλα αυτά τα λέμε στην
αστροφυσική για τα αστέρια. Δηλαδή για να πούμε ότι κάπου υπάρχει η
ιδέα της δημιουργίας ενός αστεριού, πρέπει η πυκνότητα της υλοενέργειας
να είναι από μια τιμή και πάνω.
«Όπως πάνω έτσι και κάτω» σύμφωνα με το γνωστό ερμητικό ρητό...
Έχουμε
μια αίσθηση ατομικότητας και διαίρεσης. Εσύ είσαι εσύ και εγώ είμαι
εγώ. Η διαίρεση, η τομή σε πολλά κομμάτια είναι προϊόν της δυνατότητας
του εγκεφάλου μας και της φυσιολογίας μας. Εκεί έξω στο σύμπαν δεν
υπάρχουν τομές, όλα είναι Ένα. Υπάρχει ένα συστατικό, θες να το πεις
ενέργεια, θες να το πεις αόρατο κενό, θες να το πεις Θεό; Αυτή την
ενιαία δημιουργία, αυτή τη κοχλάζουσα ενέργεια εκεί έξω, όταν την
προσλάβει η φυσιολογία του ανθρώπου της δημιουργεί τομές, της
δημιουργεί ατομικότητες.
Εξαιτίας της νέας αυτής οπτικής, η σύγχρονη επιστήμη καθαίρει την ύλη από το μέχρι πρότινος θρόνο της;
Ένας
ολόκληρος πολιτισμός, ο δυτικός, στηριζόταν στο εννοιολογικό
περιεχόμενο αυτού που λέμε ύλη. Ότι δηλαδή είναι το πρωταρχικό γεγονός
του σύμπαντος. Έτσι είχε προκύψει από τις ανακαλύψεις του 16ου και 17ου
αιώνα. Εφόσον λοιπόν η ύλη είναι το πρωταρχικό συμπαντικό γεγονός,
αρχίσαμε στη ζωή μας να αναζητάμε την ύλη και τα παράγωγά της,
θυσιάζοντας προς όφελός της το σύνολο των αξιών, των ιδεών και των
«πιστεύω» μας.
Φτάσαμε σε
σημείο να εξευτελιστούμε για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε την ύλη και τα
επακόλουθά της. Σύντομα όμως η ύλη θα χάσει αυτόν τον αξιακό της
χαρακτήρα. Διότι δεν είμαστε ύλη πια!
Μια τέτοια δήλωση θα μπορούσε να επιφέρει τρομαχτικές αλλαγές...
Ακριβώς.
Για φαντάσου όμως έναν άνθρωπο που έχει αντιληφθεί τον ανώτερο
χαρακτήρα του και το ανώτερο εγώ του, μέσα σε μια ενότητα συμπαντική- τι
θα ζητάει από την κοινωνία; Θα ζητάει άλλα αγαθά, τα οποία δεν είναι
έτοιμα και δε μπορεί η παρούσα κοινωνική δομή να τα δώσει.
Όταν
λες ότι όλα είναι ένα, χάνεται η αίσθηση της ατομικότητας, του «εγώ».
Συνειδητοποιώντας κανείς ότι δεν είναι αυτό το φθαρτό σαρκίο, δεν είναι
πράγμα, θα αντιληφθεί ότι αυτό που βλέπουν οι αισθήσεις είναι μια
εικόνα, ένα matrix.
Και
για να υπάρχει η εικόνα, θα πρέπει αναγκαστικά να υπάρχει κάπου το
πρότυπό της. Αν αρχίσει να αναζητάει αυτό το πρότυπο, τότε τίποτα δε θα
τον συγκρατεί πια.
Μια κοινωνία που θα βάλει το σαρκίο σε δεύτερη μοίρα, χωρίς να το παραγνωρίζει βέβαια, είναι επικίνδυνη για τον παλιό πολιτισμό.
Οπότε χρειάζεται μια μεταστροφή, μια μετά-νοια;
Ακριβώς, όμως αυτή η μεταστροφή είναι επώδυνη. Θα πρέπει να αλλάξουμε συνειδησιακό καθεστώς.
Πρακτικά ποιό θα μπορούσε να είναι το πρώτο βήμα για μια τέτοια μεταστροφή;
Το
πρόβλημα μιας κοινωνίας είναι ο φόβος. Ό,τι κακό προκύπτει στον άνθρωπο
είναι μέσω του φόβου. Ο φόβος δημιουργείται από την έννοια της ανάγκης.
Φοβάμαι γιατί θα στερηθώ κάτι που έχω ανάγκη.
Όταν
δημιουργώ πλαστές ανάγκες, δημιουργώ παραπανίσιους φόβους. Άρα το
φούσκωμα των αναγκών δημιουργεί γιγάντεμα των φόβων. Και ένας φοβισμένος
άνθρωπος, ποτέ δε μπορεί να είναι ελεύθερος άνθρωπος.
Να
λοιπόν το πρώτο βήμα: να περιορίσουμε τις ανάγκες μας στις φυσικές μας
ανάγκες, για να περιορίσουμε τους φόβους μας στους φυσικούς φόβους. Έτσι
κάθε μέρα θα γινόμαστε όλο και πιο ελεύθεροι.
Αντιφωνο
simplemanposts.blogspot.n
Τρίτη 29 Μαΐου 2012
Η κρίση στην Ελλάδα είναι πολιτική
Για την καλλιέργεια του μίσους, την ανάδειξη
της φιλοσοφίας της πλειοψηφίας και τον θάνατο του Τύπου που εξηγούν την
τρέχουσα παράλυση στην Ελλάδα κάνει λόγο άρθρο των FT
Να αναλύσει τις αιτίες που οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή
επιχειρεί ο Παύλος Ελευθεριάδης, διδάσκων στη νομική σχολή της Οξφόρδης,
Με τις επερχόμενες εκλογές να βρίσκονται προ των πυλών,
καταγράφει τους λόγους που οδήγησαν στην αλλαγή του πολιτικού σκηνικού
στη χώρα.
''Γιατί η Ελλάδα υπνοβατεί προς την καταστροφή; Ως Έλλην πολίτης γνωρίζω εδώ και χρόνια τη φρικτή κατάσταση της δημοσιονομικής μας θέσης. Το πολιτικό σύστημα όμως, απέτυχε να αντιδράσει, όπως απέτυχε να σχηματίσει και κυβέρνηση συνασπισμού. Οι εκλογές του Ιουνίου είναι ένα στοίχημα επειδή τα ακραία κόμματα έχουν την πρωτοβουλία. Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Οι αιτίες βρίσκονται σε τρεις παράγοντες της ελληνικής πολιτικής ζωής που έχουν περάσει απαρατήρητοι.
Ο πρώτος είναι η καλλιέργεια του μίσους. Η κληρονομιά από τον εμφύλιο πόλεμο του 1946-1949 ήταν η συνεχής και ταπεινωτική δίωξη της αριστεράς. Η ελληνική κοινωνία της δεκαετίας του 1950 ήταν βαθιά ιεραρχική σε όρους οικογένειας και τάξεων. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου δημιουργήθηκε μία ακόμη ιεραρχία: Οι αριστεροί και άλλοι αντικομφορμιστές θεωρήθηκαν επικίνδυνοι και μη πατριώτες και διώχθηκαν από έναν μηχανισμό καταπίεσης που παροπλίστηκε μόνο με την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974.
Όταν οι Σοσιαλιστές κέρδισαν την εξουσία το 1981 δημιούργησαν μία νέα ιεραρχία. Έδωσαν στους αριστερούς υποστηρικτές τους θέσεις στον δημόσιο τομέα, προαγωγές και κρατικά συμβόλαια. Η δεξιά χαρακτηρίστηκε επικίνδυνη και μη πατριωτική.
Η ρητορική του μίσους συνεχίζεται και σήμερα. Η ελληνική δημόσια ζωή εξακολουθεί να είναι θεατρική και δηλητηριώδης. Τα κόμματα της αριστεράς χαρακτηρίζουν την στήριξη από την ΕΕ "πράξη βαρβαρότητας" και "έγκλημα". Τα κόμματα της άκρας δεξιάς καλούν τους φιλο-Ευρωπαίους ηγέτες «προδότες». Η ρητορική τους σπανίως αφορά τις αιτίες που προκάλεσαν την κρίση ή πως μπορεί να λυθεί. Ο σχηματισμός κυβέρνησης θα προκαλούσε την επίσημη οργή όλων.
Η κομματική αντιπαλότητα άνοιξε τον δρόμο και για τον δεύτερο παράγοντα: την επικράτηση της φιλοσοφίας της πλειοψηφίας. Η Ελλάδα έχει ένα φιλελεύθερο Σύνταγμα από το 1864. Με τις συνεχείς πολιτικές παρεμβάσεις όμως, επέβαλαν συνταγματικές και πολιτειακές μεταβολές που καθιστούσαν εξαιρετικά δύσκολο να σχηματιστεί κυβέρνηση συνασπισμού.
Οι Δημόσιοι υπάλληλοι είναι πλέον ριζικά πολιτικοποιημένοι και δουλοπρεπείς. Οι προμήθειες του Δημοσίου για υπηρεσίες και προϊόντα βρίσκονται τελικά υπό τον έλεγχο λίγων υπουργών. Οι κυβερνήσεις διορίζουν τους επικεφαλείς της δικαιοσύνης με κομματικά κριτήρια. Το αποτέλεσμα είναι ένα δυσλειτουργικό διοικητικό σύστημα που εξαρτάται για τα πάντα από την πολιτική.
Ο τρίτος πολιτικός παράγοντας είναι ο θάνατος του Τύπου. Μέχρι το 1989, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση ήταν κρατικά μονοπώλια. Μετά από σειρά ατελέσφορων δικαστικών μαχών, ορισμένοι επιχειρηματίες άρχισαν να μεταδίδουν τηλεοπτικό πρόγραμμα. Πρακτικά έκλεβαν συχνότητες. Η κυβέρνηση τότε δεν αντέδρασε. Το 1993 δόθηκαν σε οχτώ σταθμούς "προσωρινές άδειες", οι οποίες ανανεώθηκαν το 2007.
Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε το 2010 ότι οι προσωρινές άδειες είναι αντισυνταγματικές. Η δικαστική απόφαση όμως, δεν επέφερε καμία αλλαγή. Οι πολιτικοί φοβούνται να ταράξουν τα νερά.
Πως όμως, αυτό το γεγονός οδήγησε στο θάνατο του Τύπου; Οι τηλεοπτικοί σταθμοί απορροφήθηκαν από εκδοτικούς οίκους. Οι περισσότεροι δεν σέβονται τους κανόνες για αντικειμενικότητα ή μετριοπάθεια. Η παρέμβαση των ιδιοκτητών είναι αχαλίνωτη και κραυγαλέα ιδιοτελής. Η θερμή ρητορική των πολιτικών αναπαράγεται και ενισχύεται από τους τηλεοπτικούς δημοσιογράφους. Υπάρχουν ελάχιστα περιθώρια για προβληματισμό ή συναίνεση.
Η καλλιέργεια του μίσους, η ανάδειξη της φιλοσοφίας της πλειοψηφίας και ο θάνατος του Τύπου από κοινού εξηγούν την τρέχουσα παράλυση εν μέσω της κρίσης. Η ελληνική πολιτική ζωή ιδιωτικοποιήθηκε.
Οι αδίστακτοι πολιτικοί, τα κυνικά εργατικά συνδικάτα και οι ολιγάρχες των ΜΜΕ κρατούν σε ομηρία τη δημόσια ζωή μας. Ελάχιστα νοιάζονται για το χρέος, πόσο μάλλον για τις μεταρρυθμίσεις. Δεν βλέπουν πόσο επείγον είναι να αποτραπεί η καταστροφική έξοδος από το ευρώ. Δεδομένων των εξωφρενικών τους κερδών, η εσωτερική κατανομή των πόρων είναι πολύ πιο σημαντική για αυτούς από το συνολικό μέγεθος της πίτας.
Γι’ αυτό τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα κατέρρευσαν στις εκλογές του Μαΐου. Είναι σύμβολα της ανικανότητας και της διαφθοράς. Δεν έχουν το ηθικό κύρος να ζητήσουν θυσίες. Το εκλογικό σώμα έχει φτάσει στα όριά του με τη λιτότητα. Είναι όμως, περισσότερο εκνευρισμένο με εκείνους που αθέμιτα δημιούργησαν το πρόβλημα. Κατά συνέπεια, ακόμη κι αν το 80% του εκλογικού σώματος θέλει παραμονή της χώρας στο ευρώ, το 68% ψήφισε κόμματα που αντιτίθενται στη συμφωνία στήριξης. Ήταν ο τρόπος τους να ψηφίσουν υπέρ της αλλαγής.
Το παλαιό πέθανε αλλά το νέο δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Η ξαφνική αποχώρηση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου τον Νοέμβριο, έπιασε άπαντες εξ απήνης. Ελάχιστοι είχαν προβλέψει αυτή την ταχεία πτώση των σοσιαλιστών και των συντηρητικών, που εισέρχονται στην εκλογική μάχη κλονισμένοι και εντελώς στερημένοι από ενέργεια και ιδέες. Ο αναίσχυντος λαϊκισμός της ριζοσπαστικής αριστεράς μπορεί να της εξασφαλίσει στήριξη για λίγο καιρό ακόμη, αλλά μπορεί επίσης να οδηγήσει και σε μία εντυπωσιακή πτώση. Η ελληνική κρίση είναι πλέον πολιτική.
Η απάντηση βρίσκεται μόνο στην ανάδειξη νέων και αξιόπιστων πολιτικών κομμάτων. Θα πρέπει να στοχεύσουμε σε ανάκτηση της εμπιστοσύνης στους δημοκρατικούς μας θεσμούς, στο ξεκαθάρισμα των ΜΜΕ, στην τιμωρία της διαφθοράς και στο να δοθεί ελπίδα για μία παραγωγική και ανταγωνιστική οικονομία. Το εκλογικό σώμα της Ελλάδας σοφά απαιτεί ολοκληρωτική και ταχεία ανανέωση''.
news 247
''Γιατί η Ελλάδα υπνοβατεί προς την καταστροφή; Ως Έλλην πολίτης γνωρίζω εδώ και χρόνια τη φρικτή κατάσταση της δημοσιονομικής μας θέσης. Το πολιτικό σύστημα όμως, απέτυχε να αντιδράσει, όπως απέτυχε να σχηματίσει και κυβέρνηση συνασπισμού. Οι εκλογές του Ιουνίου είναι ένα στοίχημα επειδή τα ακραία κόμματα έχουν την πρωτοβουλία. Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Οι αιτίες βρίσκονται σε τρεις παράγοντες της ελληνικής πολιτικής ζωής που έχουν περάσει απαρατήρητοι.
Ο πρώτος είναι η καλλιέργεια του μίσους. Η κληρονομιά από τον εμφύλιο πόλεμο του 1946-1949 ήταν η συνεχής και ταπεινωτική δίωξη της αριστεράς. Η ελληνική κοινωνία της δεκαετίας του 1950 ήταν βαθιά ιεραρχική σε όρους οικογένειας και τάξεων. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου δημιουργήθηκε μία ακόμη ιεραρχία: Οι αριστεροί και άλλοι αντικομφορμιστές θεωρήθηκαν επικίνδυνοι και μη πατριώτες και διώχθηκαν από έναν μηχανισμό καταπίεσης που παροπλίστηκε μόνο με την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974.
Όταν οι Σοσιαλιστές κέρδισαν την εξουσία το 1981 δημιούργησαν μία νέα ιεραρχία. Έδωσαν στους αριστερούς υποστηρικτές τους θέσεις στον δημόσιο τομέα, προαγωγές και κρατικά συμβόλαια. Η δεξιά χαρακτηρίστηκε επικίνδυνη και μη πατριωτική.
Η ρητορική του μίσους συνεχίζεται και σήμερα. Η ελληνική δημόσια ζωή εξακολουθεί να είναι θεατρική και δηλητηριώδης. Τα κόμματα της αριστεράς χαρακτηρίζουν την στήριξη από την ΕΕ "πράξη βαρβαρότητας" και "έγκλημα". Τα κόμματα της άκρας δεξιάς καλούν τους φιλο-Ευρωπαίους ηγέτες «προδότες». Η ρητορική τους σπανίως αφορά τις αιτίες που προκάλεσαν την κρίση ή πως μπορεί να λυθεί. Ο σχηματισμός κυβέρνησης θα προκαλούσε την επίσημη οργή όλων.
Η κομματική αντιπαλότητα άνοιξε τον δρόμο και για τον δεύτερο παράγοντα: την επικράτηση της φιλοσοφίας της πλειοψηφίας. Η Ελλάδα έχει ένα φιλελεύθερο Σύνταγμα από το 1864. Με τις συνεχείς πολιτικές παρεμβάσεις όμως, επέβαλαν συνταγματικές και πολιτειακές μεταβολές που καθιστούσαν εξαιρετικά δύσκολο να σχηματιστεί κυβέρνηση συνασπισμού.
Οι Δημόσιοι υπάλληλοι είναι πλέον ριζικά πολιτικοποιημένοι και δουλοπρεπείς. Οι προμήθειες του Δημοσίου για υπηρεσίες και προϊόντα βρίσκονται τελικά υπό τον έλεγχο λίγων υπουργών. Οι κυβερνήσεις διορίζουν τους επικεφαλείς της δικαιοσύνης με κομματικά κριτήρια. Το αποτέλεσμα είναι ένα δυσλειτουργικό διοικητικό σύστημα που εξαρτάται για τα πάντα από την πολιτική.
Ο τρίτος πολιτικός παράγοντας είναι ο θάνατος του Τύπου. Μέχρι το 1989, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση ήταν κρατικά μονοπώλια. Μετά από σειρά ατελέσφορων δικαστικών μαχών, ορισμένοι επιχειρηματίες άρχισαν να μεταδίδουν τηλεοπτικό πρόγραμμα. Πρακτικά έκλεβαν συχνότητες. Η κυβέρνηση τότε δεν αντέδρασε. Το 1993 δόθηκαν σε οχτώ σταθμούς "προσωρινές άδειες", οι οποίες ανανεώθηκαν το 2007.
Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε το 2010 ότι οι προσωρινές άδειες είναι αντισυνταγματικές. Η δικαστική απόφαση όμως, δεν επέφερε καμία αλλαγή. Οι πολιτικοί φοβούνται να ταράξουν τα νερά.
Πως όμως, αυτό το γεγονός οδήγησε στο θάνατο του Τύπου; Οι τηλεοπτικοί σταθμοί απορροφήθηκαν από εκδοτικούς οίκους. Οι περισσότεροι δεν σέβονται τους κανόνες για αντικειμενικότητα ή μετριοπάθεια. Η παρέμβαση των ιδιοκτητών είναι αχαλίνωτη και κραυγαλέα ιδιοτελής. Η θερμή ρητορική των πολιτικών αναπαράγεται και ενισχύεται από τους τηλεοπτικούς δημοσιογράφους. Υπάρχουν ελάχιστα περιθώρια για προβληματισμό ή συναίνεση.
Η καλλιέργεια του μίσους, η ανάδειξη της φιλοσοφίας της πλειοψηφίας και ο θάνατος του Τύπου από κοινού εξηγούν την τρέχουσα παράλυση εν μέσω της κρίσης. Η ελληνική πολιτική ζωή ιδιωτικοποιήθηκε.
Οι αδίστακτοι πολιτικοί, τα κυνικά εργατικά συνδικάτα και οι ολιγάρχες των ΜΜΕ κρατούν σε ομηρία τη δημόσια ζωή μας. Ελάχιστα νοιάζονται για το χρέος, πόσο μάλλον για τις μεταρρυθμίσεις. Δεν βλέπουν πόσο επείγον είναι να αποτραπεί η καταστροφική έξοδος από το ευρώ. Δεδομένων των εξωφρενικών τους κερδών, η εσωτερική κατανομή των πόρων είναι πολύ πιο σημαντική για αυτούς από το συνολικό μέγεθος της πίτας.
Γι’ αυτό τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα κατέρρευσαν στις εκλογές του Μαΐου. Είναι σύμβολα της ανικανότητας και της διαφθοράς. Δεν έχουν το ηθικό κύρος να ζητήσουν θυσίες. Το εκλογικό σώμα έχει φτάσει στα όριά του με τη λιτότητα. Είναι όμως, περισσότερο εκνευρισμένο με εκείνους που αθέμιτα δημιούργησαν το πρόβλημα. Κατά συνέπεια, ακόμη κι αν το 80% του εκλογικού σώματος θέλει παραμονή της χώρας στο ευρώ, το 68% ψήφισε κόμματα που αντιτίθενται στη συμφωνία στήριξης. Ήταν ο τρόπος τους να ψηφίσουν υπέρ της αλλαγής.
Το παλαιό πέθανε αλλά το νέο δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Η ξαφνική αποχώρηση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου τον Νοέμβριο, έπιασε άπαντες εξ απήνης. Ελάχιστοι είχαν προβλέψει αυτή την ταχεία πτώση των σοσιαλιστών και των συντηρητικών, που εισέρχονται στην εκλογική μάχη κλονισμένοι και εντελώς στερημένοι από ενέργεια και ιδέες. Ο αναίσχυντος λαϊκισμός της ριζοσπαστικής αριστεράς μπορεί να της εξασφαλίσει στήριξη για λίγο καιρό ακόμη, αλλά μπορεί επίσης να οδηγήσει και σε μία εντυπωσιακή πτώση. Η ελληνική κρίση είναι πλέον πολιτική.
Η απάντηση βρίσκεται μόνο στην ανάδειξη νέων και αξιόπιστων πολιτικών κομμάτων. Θα πρέπει να στοχεύσουμε σε ανάκτηση της εμπιστοσύνης στους δημοκρατικούς μας θεσμούς, στο ξεκαθάρισμα των ΜΜΕ, στην τιμωρία της διαφθοράς και στο να δοθεί ελπίδα για μία παραγωγική και ανταγωνιστική οικονομία. Το εκλογικό σώμα της Ελλάδας σοφά απαιτεί ολοκληρωτική και ταχεία ανανέωση''.
news 247
Δευτέρα 28 Μαΐου 2012
Tο τραίνο της Σοφίας
«Η σοφία δεν έχει καμία αντιστοιχία με τις γνώσεις ενός ανθρώπου. Στην
πραγματικότητα, σοφία είναι όλα εκείνα που μένουν από τις γνώσεις κάποιου, όταν
ο ίδιος αποποιείται όλα αυτά που έχει μάθει.
Ξεκινάμε από ένα σταθμό που ονομάζεται άγνοια.
Είναι ο σταθμός, στον οποίο μένουν όλοι εκείνοι που ούτε καν γνωρίζουν
ότι δεν γνωρίζουν και, επομένως, δεν έχουν καμία ανάγκη να μάθουν.
Αν κάποιος αποφασίσει να ανέβει στο τρένο, είναι επειδή κάποιος τού έχει
απλώσει το χέρι.
Αν ανέβει στο τρένο και ακολουθήσει τον σωστό δρόμο, θα φτάσει στον τόπο
των ερευνητών.
Αν το κάνει καλά και δεν χάσει τον δρόμο του, θα φτάσει και στον επόμενο
σταθμό. Τον σταθμό των δασκάλων.
Κάποιοι από τους δασκάλους αποφασίζουν να διδάξουν, ενώ ορισμένοι θέλουν
να μείνουν μόνοι με τις γνώσεις τους.
Αν ένας δάσκαλος ζήσει πολλά πράγματα για πολλά χρόνια, ίσως καταφέρει να
ανέβει ξανά στο τρένο για να φτάσει στον σταθμό της σοφίας, που είναι ο
τελευταίος.
Είναι ο τόπος όπου ζουν όλοι αυτοί που ούτε καν γνωρίζουν ότι γνωρίζουν.
Είναι αστείο, αλλά, αν ρωτήσεις έναν πραγματικά σοφό, θα σου απαντήσει
«δεν γνωρίζω αν γνωρίζω»,
όπως ακριβώς θα σου απαντούσε ένας αδαής.
Ίσως γι΄ αυτό σε αυτή την κοινωνία που ζούμε θεωρούμε αδαείς κάποιους
σοφούς και κάποιους αδαείς τούς θεωρούμε σοφούς.»
xletsos-basilhs.blogspot.com/
Κυριακή 27 Μαΐου 2012
Για την Ελλάδα μας
http://youtu.be/zfIIjZK47_4
Αμπέλια και χρυσές ελιές,
μοιάζεις, Ελλάδα μου, όπως θες,
φωτιά κι αέρας, στο φως της μέρας.
Τη μια Ευρωπαία στο κλαρί,
την άλλη Αρχαία προτομή.
Γιατί, γιατί;
Γύρνα και δείξε μου τον δρόμο σου ξανά,
μάτια μου, κομμάτια μου,
σαν γράμμα ατέλειωτο που έσβησε ο καιρός
μ' ονόματα και χρώματα.
Γυμνά τα δέντρα, τα κλαδιά,
κι έχουν πετάξει μακριά
πουλιά κι αστέρια, σε ξένα χέρια.
Έτσι ήταν πάντα μου γελάς,
παιδιά είμαστε της λησμονιάς,
σ' ακούω χαμένος, σαν ζαλισμένος.
Στον Ουρανό σου θέλω απόψε ν' ανεβώ
να σε βρώ,
αγκάλιασέ με στο σκοτάδι σου να μπω
Μάγισσα, σ' αγάπησα!
Κυριακή 20 Μαΐου 2012
Παρασκευή 4 Μαΐου 2012
Για τις Σπουδές*
*ένα δοκίμιο του Φράνσις Μπαίηκον (Francis Bacon 1561-1626 μΧ.) από το βιβλίο Δοκίμια εκδ. Ζήτρος
Οι
σπουδές προσφέρουν ευχαρίστηση, χάρη και ικανότητες. Η ευχαρίστηση
γίνεται αισθητή κυρίως στη μοναξιά και την απομόνωση· η χάρη, στη
συζήτηση με τους άλλους· και οι ικανότητες, στην κρίση και την
διεκπεραίωση των υποθέσεων. Διότι άνθρωποι που οι γνώσεις τους
προέρχονται μόνον από την πείρα, μπορούν να είναι καλά εκτελεστικά
όργανα, και ίσως ικανοί να κρίνουν τα επιμέρους, ένα ένα· αλλά η
συνολική καθοδήγηση, και τα σχέδια και ο συντονισμός των υποθέσεων είναι
καλύτερα να αναλαμβάνονται από εκείνους που είναι μορφωμένοι.
Να
ξοδεύεις πάρα πολύ χρόνο στις σπουδές είναι νωθρότητα· να τις
χρησιμοποιείς επιδεικτικά είναι επιτήδευση· να κρίνεις καθ'ολοκληρία με
βάση τους κανόνες τους είναι σχολαστικότητα. Οι σπουδές τελειοποιούν τη
φύση, και τελειοποιούνται από την εμπειρία, διότι τα φυσικά ταλέντα
είναι όπως τα φυτά, και χρειάζονται την περιποίηση της μελέτης· και οι
ίδιες οι σπουδές προσφέρουν πάρα πολλές και διαφορετικές κατευθύνσεις,
αν δεν περιορίζονται από την εμπειρία.
Οι
πρακτικοί και πανούργοι άνθρωποι περιφρονούν τις σπουδές, οι απλοί
άνθρωποι τις θαυμάζουν, και οι σοφοί τις χρησιμοποιούν· διότι οι ίδιες
δεν διδάσκουν τη χρήση τους· αυτή είναι μια σοφία έξω και πάνω από
αυτές, που αποκτάται με την παρατήρηση. Μην διαβάζετε για να διαφωνείτε
και να αντικρούετε· ούτε να πιστεύετε και να αποδέχεστε τυφλά· ούτε για
να βρίσκετε υλικό για ομιλίες και συζητήσεις· αλλά για να μαθαίνετε, να
σκέπτεστε και να κρίνετε.
Μερικά
βιβλία είναι για να δοκιμάζονται, άλλα για να καταπίνονται, και λίγα
για να μασώνται και να αφομιώνονται· δηλαδή μερικά βιβλία είναι για να
διαβάζονται μόνο αποσπασματικά· άλλα για να διαβάζονται, αλλά όχι πολύ
προσεκτικά· και λίγα για να διαβάζονται ολόκληρα, και μάλιστα με
επιμέλεια και προσοχή. Μερικά βιβλία μπορούν επίσης να διαβαστούν δι'
αντιπροσώπου, και συνόψεις τους να γίνουν από άλλους· αλλά αυτό μόνο για
τα λιγότερο σημαντικά θέματα, και τα λιγότερο καλά βιβλία· αλλιώς τα
απεσταγμένα βιβλία είναι σαν τα κοινά απεσταγμένα νερά, ανούσια
πράγματα.
Το
διάβασμα κάνει τον πολυμαθή· η συζήτηση των ετοιμόλογο· και η συγγραφή
τον ακριβολόγο άνθρωπο. Και γι' αυτό, αν γράφει κανείς λίγο, χρειάζεται
να έχει γερή μνήμη· αν συζητεί λίγο, χρειάζεται μεγάλη ετοιμότητα
πνεύματος· και αν διαβάζει λίγο, χρειάζεται να διαθέτη πολλή πανουργία,
ώστε να φαίνεται πως ξέρει και εκείνα που αγνοεί. Η μελέτη της ιστορίας
κάνει τον άνθρωπο σοφό, η ποίηση του δίνει ευστροφία, τα μαθηματικά τον
κάνουν λεπτολόγο, η φυσική φιλοσοφία βαθυστόχαστο, η ηθική σοβαρό, η
λογική και η ρητορική ικανό να ανταγωνίζεται. Abeunt studia in mores¹.
Και
όχι μόνο αυτό· δεν υπάρχει φραγμός ή εμπόδιο για το νου, που να μην
μπορεί να απομακρυνθεί με τις κατάλληλες σπουδές· όπως, με τον ίδιο
τρόπο, για τις ασθένειες του σώματος μπορούν να υπάρχουν οι κατάλληλες
θεραπείες. Έτσι αν το μυαλό του ανθρώπου δεν συγκεντρώνεται, ας
μελετήσει μαθηματικά· διότι στις αποδείξεις, αν το μυαλό του αποσπαστεί
έστω και λίγο, πρέπει να ξαναρχίσει από την αρχή. Αν το μυαλό του δεν
έχει την τάση να διακρίνει ή να εντοπίζει τις διαφορές, ας μελετήσει
τους Σχολαστικούς,
διότι αυτοί είναι cymini sectores². Αν τείνει να μην είναι διεξοδικός,
και, ενώ ζητεί να αποδείξει το ένα πράγμα, φέρνει παραδείγματα για ένα
άλλο, ας μελετήσει τις υποθέσεις των δικηγόρων. Έτσι, κάθε ελάττωμα του
νου μπορεί να έχει ένα ιδιαίτερο φάρμακο.
¹ Οι σπουδές διακρίνονται στα ήθη. Οβίδιος, Ηρωίδες, ΧV.83
² Ικανοί να κόβουν την τρίχα στα δύο.sobaresapopseis.blogspot.com
space and motion
’Αστοιχείωτοι είμεθα όλοι...
’Αστοιχείωτοι είμεθα όλοι, είτε γράφοντες, είτε πολιτευόμενοι, είτε
έπιστήμονες, είτε άλλως οπωσδήποτε δρώντες σήμερον έν Έλλάδι υπό πάσαν
έποψιν.
Αστοιχείωτοι πνευματικώς, άστοιχείωτοι ήθικώς, άστοιχείωτοι ψυχικώς, άστοιχείωτοι κοινωνικώς.
Ό νέος ελλην, ό εισερχόμενος σήμερον εις τήν ζωήν, εισέρχεται άπαράλλακτα όπως το νεογέννητον γατί ή τό άρτίτοκον κουτάβι. Οι γονείς του τον γεννούν διά νά τον γεννήσουν, ομοίως όπως οι σκύλοι ή οι αίλουροι.
Καί έκπληρούν ομοίως, επίσης
εύσυνειδήτως, όλα τά φυσιολογικά των πρός αύτόν καθήκοντα. Άλλ’ άν τούς
έλεγε τυχόν κανείς ότι έκτος αύτών έχουν καί άλλα, πολύ θά τούς
έξέπληττε βεβαίως.
Άπό τήν οικογένειαν λοιπόν δεν έχει νά περιμένη καμμίαν προπαρασκευήν διά τίποτε άπολύτως.
Τά σχολεία εις τά όποια άρχίζει νά
φοιτά, εάν δεν τού στρεβλώνουν καί τό πνεύμα του-καί τήν ψυχήν του καί
τό σώμα του καί τον χαρακτήρα του, δέν τον παρασκευάζουν βέβαια καί αύτά
διά τίποτε άλλο, ή τό πολύ-πολύ νά γίνη φοιτητής.
Τό πανεπιστήμιον, άν ύπάγη εις αύτό, καί
έννενήντα έπί τοΐς έκατόν θα πάγη, δεν τον παρασκευάζει παρά διά νά
γίνη δικηγόρος, ιατρός ή δάσκαλος, ύφ’ ήν έννοιαν έννοήθησαν αί
έπιστήμαι αύται εις τον τόπον μας, απλά τούτέστι και χυδαία βιοποριστικά
επαγγέλματα.
Καί ή κοινωνία, όταν θά έβγη εις αύτήν,
άμόρφωτος καί αύτή καί άκατάρτιστος καί άνερμάτιστος εντελώς, ώς μόνον
καθήκον της νομίζει ν’ άρχίση νά τον κυλίη εις τά θολά της κύματα,
φούσκαν κενήν, μηδενικόν μεταξύ μηδενικών, χάος εντός χάους.
Κανείς καί τίποτε δεν τον έδίδαξε νά
βλέπη, κανείς καί τίποτε δέν τον έδίδαξε ν’ άκούη, κανείς καί τίποτε νά
σκέπτεται, τίποτε καί κανείς νά έννοή, κανείς καί τίποτε νά ένεργή,
τίποτε καί κανείς νά εργάζεται, κανείς καί τίποτε νά ύπάρχη ώς άνθρωπος εν γένει.
Τόρα, αν εχη ιδιοφυίαν τινά, αν ή
άργιλλος άπό τήν όποίαν έγινε δέν είνε πολύ κοινή, άν ή φύσις τον
έπροίκισε μέ κάποιαν πρωτοτυπίαν χαρακτήρος, μέ κάποιαν δύναμιν
πνεύματος, με κάποιαν ίσχύν ψυχής, με συστατικά τινά υπεροχής
οίασδήποτε, άρχίζει μόνος του νά
βλέπη, ν’ άκούη, νά σκέπτεται, νά έννοή, νά διδάσκεται, νά μελετά, νά
κινήται, άρχίζει μόνος του νά συμπληρόνη τήν άτελεστάτην ύπαρξίν του,
άρχίζει άναμιγνυόμενος εις τήν ζωήν νά προσπαθή νά μάθη έξ αύτής —άντί
πόσου καιρού ίσως χαμένου, άντί πόσων πολλάκις άλγηδόνων!—- ό,τι έπρεπε
νά ήξεύρη σχεδόν προτού έμβη εις αύτήν καί ό,τι δέν έμαθεν, άρχίζει νά
προσπαθή άφ’ εαυτού νά γίνη άνθρωπος πλήρης καί νά μήν άπομείνη δίπουν
άπτερον όπως έγεννήθη. Άν δέν τά έχη τά φυσικά αύτά συστατικά, αιώνια
του ή μνήμη! Κλαίτε τον καί άπό ζωντανόν! Είτε υπάρχει είτε δέν υπάρχει,
είνε τό αύτό.
Μιχαήλ Μητσάκης-Κριτικά κείμενα
sobaresapopseis.blogspot.com
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)