Δεν φεύγουμε από εδώ!

 Μόλις διάβασα στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας "Το Βήμα" ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα. Στο άρθρο αυτό Ευρωπαίοι από τις ανεπτυγμένες χώρες, οι οποίοι ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα δηλώνουν "Εμείς πάντως δεν φεύγουμε από εδώ", θεωρώντας πως η κρίση μπορεί να βοηθήσει την Ελλάδα να επαναπροσδιορίσει κάποια πράγματα και να ανακάμψει και απορούν με τους Έλληνες που λοιδορούν τη χώρα τους συνεχώς.

Τα τελευταία χρόνια έχω δει πολλούς φίλους μου να φεύγουν για σπουδές και για δουλειά σε Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Η.Π.Α. κλπ, να θέλουν να γυρίσουν αλλά να μην παίρνουν την απόφαση διότι ξέρουν πως εδώ τα πράγματα είναι δύσκολα, δουλειές δεν υπάρχουν.  Ακούω καθημερινά μαθητές να βάζουν στόχο τις σπουδές σε κάποια μεγάλη πόλη, ώστε να ζήσουν τη "φοιτητική ζωή", και για μετά να ονειρεύονται τη μετανάστευση σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα. Θέλουν να γίνουν υπάλληλοι σε μεγάλες πολυεθνικές, να έχουν το μισθό τους, τα δώρα και τις άδειές τους. Άνθρωποι με διδακτορικά, με απίστευτες ικανότητες και γνώσεις, άνθρωποι που θα μπορούσαν να αναστήσουν την Ελλάδα, φεύγουν τρέχοντας για να γίνουν υπάλληλοι.

Αναρωτιέμαι: Πού πήγε το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Έλληνα; Πώς ένα ολόκληρο έθνος, που παραδοσιακά έβγαζε εμπόρους, εφοπλιστές και επιχειρηματίες, έφτασε στο σημείο να επιζητεί απλώς το εύκολο (που δεν είναι και τόσο "εύκολο" πια) και το σίγουρο (που κάθε άλλο παρά "σίγουρο" είναι);
Και φυσικά καταλαβαίνω να επιζητεί το μηνιάτικο ένας δάσκαλος ή ένας φιλόλογος, που σπούδασαν έχοντας ως μοναδικό επαγγελματικό δρόμο την τάξη, το σχολείο. Αλλά ένας χημικός μηχανικός, ένας ηλεκτρολόγος μηχανικός, ένας φυσικός με διδακτορικό κλπ, το μόνο που ονειρεύονται είναι να γίνουν υπάλληλοι; Πώς είναι δυνατόν να μη βλέπουν ως εναλλακτική τη μεταξύ τους συνεργασία προκειμένου να φτιάξουν κάτι για αυτούς, για τα παιδιά τους και για τη χώρα τους;

Ξέρω καλά πόσες θυσίες χρειάζονται για να ξεκινήσεις από το μηδέν, πόσος κόπος για να στήσεις κάτι δικό σου και να πετύχεις. Αλλά, όπως λέει και ο Ν. Καζαντζάκης "Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή, κάθε στιγμή γεννιόμαστε". Αλλιώς τι νόημα θα είχε η ζωή, αν δεν κάνουμε κάτι δικό μας σε αυτό τον κόσμο; Αν δεν αφήσουμε κάτι πίσω μας;

Οι Ευρωπαίοι που ζουν στην Ελλάδα όμως, παιδιά άλλων λαών, με διαφορετική νοοτροπία και μεγαλωμένοι σε άλλες καταστάσεις, ίσως πιο σκληρές,  βλέπουν την Ελλάδα ως ένα καλό πεδίο για να στήσουν τις ζωές τους και να δημιουργήσουν. Και για αυτό δηλώνουν "Εμείς δεν φεύγουμε από εδώ!". Οι Έλληνες γιατί υποχωρούμε τόσο εύκολα; Γιατί το βάζουμε στα πόδια; Γιατί αντί να φτιάξουμε αυτό τον τόπο χώρα των ονείρων μας, προτιμάμε να γίνουμε υπάλληλοι και εργάτες σε ξένα όνειρα, σε ξένους τόπους;

Νομίζω πως όλα είναι θέμα ψυχολογίας. Αν οραματιστούμε ένα καλύτερο μέλλον, πολύ απλά θα φτιάξουμε ένα καλύτερο μέλλον. Δεν είμαστε έρμαια τυχαιοτήτων. Χρειάζονται όμως σχεδιασμός, συνεργασίες, πρόγραμμα, συντονισμένες κινήσεις,  και πάνω απ' όλα να μάθουμε να σφίγγουμε τα δόντια. Ποιος είπε εξάλλου πως τα όνειρα γίνονται εύκολα πραγματικότητα; 

Εύκολα γεννιόμαστε και εύκολα πεθαίνουμε, τα ενδιάμεσα είναι δύσκολα! Αν αρνηθείς το δύσκολο, είναι σαν να αρνείσαι τη ζωή!
teachingreek.blogspot.com