«…Ορισμένα τινά Ελληνικά θήλεα ζητούν να δοθή ψήφος εις τας
γυναίκας. Σχετικώς με το ίδιον τούτο θέμα διαπρεπέστατος επιστήμων
είχεν άλλοτε αναπτύξει από του βήματος της Βουλής το επιστημονικώς
πασίγνωστον, άλλως τε, γεγονός ότι παν θήλυ διατελεί εις ανισόρροπον
και έξαλλον πνευματικήν κατάστασιν ωρισμένας ημέρας εκάστου
μηνός… Νεώτεραι και ακριβέστεραι έρευναι καταδείκνυσιν ότι ου μόνον
ωρισμένας ημέρας, αλλά δι’ όλου του μηνός τελούσιν άπαντα τα θήλεα
εις πνευματικήν και συναισθηματικήν ανισορροπίαν, τινά δε μετρίαν, τα
πλείστα δε σφοδροτάτην και ακατάσχετον, άτε και παντοιοτρόπως
εκδηλουμένων και κλιμακουμένων συν τω χρόνω… Επειδή εν τούτοις αι
ημέραι αύται, δεν συμπίπτουν ως προς όλα τα θήλεα, είναι αδύνατον να
ευρεθή ημέρα πνευματικής ισορροπίας και ψυχικής γαλήνης όλων των
θηλέων, ώστε την ευτυχή εκείνην ημέραν να ορίζονται αι εκάστοτε
εκλογαί. Η γυναικεία συνεπώς ψήφος είναι πράγμα επικίνδυνον,
άρα αποκρουστέον.»
Εφημερίδα «Νέα Ημέρα», 20 Μαρτίου 1928.
Την ίδια χρονιά, ωστόσο, η Αύρα Θεοδωροπούλου γράφει στον
«Αγώνα της Γυναίκας»:
«Ζητούμε την ψήφο
1) Γιατί είμαστε κι εμείς όπως και οι άντρες μέλη μιας
δημοκρατίας που πρέπει να στηρίζεται στην ελεύθερη θέληση
όλων των πολιτών, ανδρών και γυναικών.
Δημοσίευση: www.inarcadia.gr 2
2) Γιατί η ψήφος είναι το ισχυρότερο μέσο με το οποίο
μπορούμε να υποστηρίζουμε τα ιδιαίτερά μας συμφέροντα ως
γυναίκες.
3) Γιατί όλοι οι νόμοι που αφορούν το παιδί ρυθμίζονται ως
τώρα σύμφωνα με την ανδρική αντίληψη…
4) Γιατί όλα τα οικονομικά ζητήματα που αποφασίζονται στη
Βουλή συνδέονται στενότατα με την οικιακή οικονομία…
5) Γιατί με τα πολιτικά δικαιώματα θα αποκτήσει η γυναίκα την
αντίληψη της κοινωνικής ευθύνης…
Όμως, ενώ οι ελληνικές εφημερίδες του μεσοπολέμου
καθρεφτίζουν το πνεύμα της εποχής σχετικά με τη γυναικεία ψήφο, το
γυναικείο κίνημα έχει ήδη αρχίσει στη Βρετανία από τα τέλη του 19ου
αιώνα. Πράγματι, οι βουλευτές ήδη από το 1866 αρχίζουν να
υποβάλλουν «Υπομνήματα Γυναικών» στο Κοινοβούλιο για δικαίωμα
ψήφου, ενώ στις αρχές του 20ου αιώνα οι Αγγλίδες καταλαβαίνουν πια
καλά πως αν οι ίδιες δεν πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, το
αίτημά τους δεν πρόκειται να ικανοποιηθεί. Έτσι, το 1903 ιδρύεται η
πρώτη γυναικεία οργάνωση διεκδικήσεων η «Women’s Social and
Political Union», που υιοθετεί την πάλη. Γυναίκες ξεχύνονται στους
δρόμους, διαδηλώσεις ταράζουν την καθημερινή ζωή του Λονδίνου,
εμπρησμοί και διακοπές των συνεδριάσεων του Κοινοβουλίου. Πολλές
γυναίκες συλλαμβάνονται. Ο αντρικός πληθυσμός ονόμασε τις γυναίκες
αυτές υποτιμητικά σουφραζέτες και είναι εκείνες που όχι μόνο θα
ταράξουν τα σίγουρα και ήσυχα νερά του αντρικού κατεστημένου, αλλά
θα ξεσηκώσουν και το γυναικείο πληθυσμό όλων των υπολοίπων
χωρών, που η μία μετά την άλλη αρχίζουν να αποκτούν το πολυπόθητο
δικαίωμα.
Στη χώρα μας, όπου – αν εξαιρέσει κανείς την ανώτερη αστική
τάξη - η γυναίκα ως επί το πλείστον ήταν αγράμματη και υποταγμένη
στον άνδρα, όπου δεν είχε καμία οικονομική αυτοτέλεια που θα της
επέτρεπε να τεθεί επικεφαλής της ζωής της και το μόνο που ήξερε να
κάνει ήταν να δουλεύει σα σκλάβα στο χωράφι και το σπίτι, το γυναικείο
κίνημα είχε να παλέψει με αντιλήψεις πολύ βαθιά ριζωμένες στη
νοοτροπία του κόσμου.
Παρ’ όλα αυτά, στις 8 Μαρτίου του 1887 κυκλοφορεί το πρώτο
φύλλο της «Εφημερίδος των Κυριών» από την πρώτη ελληνίδα
φεμινίστρια την Καλιρρόη Σιγανού Παρρέν, που ταυτόχρονα υπήρξε
και η πρώτη Ελληνίδα δημοσιογράφος. Στο μεταξύ η Καλιρρόη Παρρέν
διδάσκει και στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο στην Αδριανούπολη της
Θράκης, απ’ όπου ξεκινούν διάφορα φεμινιστικά κινήματα, που
αργότερα έρχονται στην Αθήνα. Έχουν ήδη αρχίσει, άλλωστε, να
λειτουργούν γνωστά παρθεναγωγεία που στόχο έχουν τη μόρφωση
των Ελληνίδων. Δυστυχώς όμως σ’ αυτά σπουδάζουν μόνο τα πιο
εύπορα κορίτσια των καλών οικογενειών. Κατανοώντας το πρόβλημα
αυτό και ρίχνοντας μια ρηξικέλευθη ματιά στο μέλλον, η Παρρέν ιδρύει
το 1890 το Σχολείο της Κυριακής, για τις αγράμματες και άπορες
γυναίκες, ενώ το 1911 πρωτοστατεί στην ίδρυση του Λυκείου των
Ελληνίδων.
Οι καιροί που θ’ ακολουθήσουν δεν θα είναι μόνο δύσκολοι για
τη χώρα μας, αλλά και για ολόκληρο τον πλανήτη: παγκόσμια
οικονομική κρίση, Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Βαλκανικοί πόλεμοι. Έριδες
ταλανίζουν τη μικρή μας χώρα, που θα καταλήξουν στο τραγικό 1922,
όπου ένα εκατομμύριο περίπου μικρασιάτες πρόσφυγες θα
αναζητήσουν καταφύγιο στη μητέρα πατρίδα, κουβαλώντας μαζί τους
εκτός από τη δυστυχία τους και καινούριες, πιο προοδευτικές ιδέες. Σε
μια χώρα που χειμάζεται από τον πόλεμο, τη δυσπραγία και την
ανέχεια, η γυναίκα αναγκάζεται να μπει στην παραγωγή, αναζητώντας
μεροκάματο για επιβίωση. Ανάμεσα στο όλο επαναστατικό κλίμα οι
γυναίκες διεκδικούν κι αυτές ίσα δικαιώματα με τους άντρες στην
εργασία και την κοινωνία.
Ήδη, από το 1920 έχει ξεκινήσει ο οργανωμένος αγώνας για την
πολιτική χειραφέτηση της Ελληνίδας με την ίδρυση του «Συνδέσμου για
τα δικαιώματα της γυναικός», που ήταν τμήμα της μεγάλης διεθνούς
οργάνωσης υπέρ της γυναικείας ψήφου «International Woman Suffrage
Alliance». Πρόεδρος ήταν η Μαρία Νεγρεπόντη και αντιπρόεδρος η
πασίγνωστη για τη δράση της Αύρα θεοδωροπούλου. Κάθε Δευτέρα
συγκεντρώνονταν, έκαναν συζητήσεις και ομιλίες στις οποίες
συμμετείχαν όχι μόνο γυναίκες, αλλά και άντρες φεμινιστές.
Οι πιέσεις για τη γυναικεία ψήφο γίνονται ολοένα και
μεγαλύτερες και μπορούμε να πούμε ότι το πρώτο βήμα έγινε το 1930,
όταν επί κυβερνήσεως Βενιζέλου, αναγνωρίστηκε το δικαίωμα ψήφου
με τόσο περιοριστικούς όρους, όμως, που ήταν μάλλον δώρον άδωρον!
Το δικαίωμα ψήφου ίσχυε μόνο για τις δημοτικές εκλογές, αφορούσε
μόνο το δικαίωμα του εκλέγειν και όχι του εκλέγεσθαι, ίσχυε μόνο για τις
εγγράμματες Ελληνίδες και οπωσδήποτε άνω των 30 ετών.
Πράγματι, το 1934, οι γυναίκες καλούνται να ψηφίσουν στις
δημοτικές εκλογές για πρώτη φορά. Πόσες όμως Ελληνίδες ήξεραν
γράμματα; Το 70% ήταν αναλφάβητες. Κι έτσι, εκείνες που ψήφισαν σε
ολόκληρη τη χώρα δεν ξεπερνούσαν τις 240!
Μεσολαβεί ο πόλεμος, η Κατοχή, ο Εμφύλιος. Η Ελλάδα άλλοτε
παραπαίει από τη γάγγραινα των κατακτητών και άλλοτε ψυχορραγεί
δέσμια του αλληλοσπαραγμού. Όλα μένουν πίσω. Όταν η υπόλοιπη
Ευρώπη ξαναγεννιέται από την τέφρα της, σαν τον Φοίνικα, εμείς
τρώμε τις σάρκες μας. Θα περάσουν πολλά χρόνια ακόμα για να
αποκτήσουν οι Ελληνίδες σωστό δικαίωμα ψήφου, ισότιμο με το
αντρικό. Για πρώτη φορά ο θηλυκός πληθυσμός θα προσέλθει στις
κάλπες στις βουλευτικές εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου 1956.
Φέτος λοιπόν γιορτάζουμε τα 52 χρόνια της γυναικείας ψήφου,
όμως, πέρα απ’ αυτό, ας αναρωτηθούμε πόσα πράγματα έχουν στ’
αλήθεια αλλάξει υπέρ της γυναίκας στην ελληνική καθημερινότητα. Ποια
η κατανομή των ρόλων στο σπίτι, στη φροντίδα των παιδιών, στο
νοικοκυριό; Μήπως τελικά έχουμε καταλήξει σε σχήμα οξύμωρο; Η
γυναίκα ασφαλώς και έχει τη δουλειά της και καλά κάνει, αλλά μήπως
έχει και το σπίτι; Γιατί δεν αρκεί η ισοτιμία μόνο στην πολιτική, την
εργασία, την κοινωνία. Η πραγματική ισότητα ξεκινά μέσα από την ίδια
την οικογένεια.
Πηγή: www.inarcadia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου